What do you think?
Rate this book
Weerwater
De wereld vergaat. Op één stad na: Almere. Als de stofwolken zijn opgetrokken, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over. Het zijn voornamelijk vrouwen, onder wie gastschrijfster Renate Dorrestein. De schaarse overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen. Langzaam hervindt de ontredderde gemeenschap haar evenwicht. Maar na een paar jaar zijn er nog steeds geen kinderen geboren. Net als alle hoop op nieuw leven dreigt te vervliegen, is er plotsklaps een baby. De vondst stelt de bewoners voor een raadsel. Is er misschien toch nog leven buiten Almere? Of luidt deze gebeurtenis het begin van het einde in? En aan wie van alle hunkerende vrouwen zal baby Ally in de tussentijd worden toegewezen?
495 pages, Dwarsligger
First published February 1, 2015
24 people are currently reading
447 people want to read
About the author
Renate Dorrestein
74 books161 followersRenate Dorrestein (1954 - 2018) has been internationally praised for the force of her imagination, her sharp psychological insight, her suspenseful plots and her ironic sense of humour. Her books have been nominated for the AKO Literature Prize, the Libris Literature Prize and the International IMPAC Dublin Literary Award, and translated into fifteen languages. Her international breakthrough came in 1998 with A Heart of Stone, published by Viking.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 133 reviews
November 26, 2023
Renate Dorrestein heeft met het schrijven van deze roman ‘Weerwater’ de taak uitgevoerd, haar toebedeeld bij de uitnodiging om gastschrijver te zijn van de gemeente Almere. Het personage Renate Dorrestein is in deze roman de kroniekschrijfster van de ingrijpende gebeurtenis aan het begin en hoe men met de situatie omgaat. De situatie is dat Almere plotseling omringd raakt door een soort muur van mist; iedereen die er doorheen wil, raakt opgelost. Daardoor blijkt dat het enige gebied dat op de wereld nog bestaat, Almere is met enig aangrenzend buitengebied.
Zoals wel meer met een dystopie, zijn er diverse onwaarschijnlijkheden, maar in dit geval storen die niet en kan de lezer ze voor lief nemen. Er zijn verschillende groepen mensen, zoals een vorm van stadsbestuur, er is de groep uitgebroken gevangenen die een bepaalde rol in de Almeerse samenleving krijgt, er is de getalsmatig scheve verhouding tussen vrouwen en mannen. Er is het gemis aan nieuw leven, totdat een baby aan de oever van het Weerwater wordt gevonden. Het houdt de mensen bezig hoe zij daar gekomen is en het leidt tot diverse scenario’s over de kwestie of er te ontkomen valt aan de strakke grenzen van dit overgebleven stukje wereld.
Wat m.i. aardig uit de verf komt, is de groepsdynamiek zoals de auteur die onderkent, en zoals zij daarvan gebruik maakt om het verhaal enige voortgang te geven. Echter, spannend wordt het maar niet. Ook als er spanningen ontstaan in de allengs strakker georganiseerde bevolking, kom ik niet op het puntje van mijn stoel terecht. Eigenlijk is ‘kabbelen’ wat er doorheen de hele roman gebeurt.
Er is misschien een diepere laag:
Op pagina 150 kom ik de term Tralfamadore tegen. Dat blijkt de naam van een door Kurt Vonnegut gefantaseerde planeet te zijn. Bedenk hierbij dat de schrijfster in haar dankwoord Kurt Vonnegut haar literaire peetvader noemt en een tekst van hem citeert.
In een artikel op de website van dbnl lees ik over Tralfamadore, waardoor ik meteen dacht: dat is een sleutelwoord voor een beter begrip van Dorresteins roman.
https://www.dbnl.org/tekst/_voo013199...
Het zijn drie wat scharminkelige sterren die ik hieraan spendeer. JM
Zoals wel meer met een dystopie, zijn er diverse onwaarschijnlijkheden, maar in dit geval storen die niet en kan de lezer ze voor lief nemen. Er zijn verschillende groepen mensen, zoals een vorm van stadsbestuur, er is de groep uitgebroken gevangenen die een bepaalde rol in de Almeerse samenleving krijgt, er is de getalsmatig scheve verhouding tussen vrouwen en mannen. Er is het gemis aan nieuw leven, totdat een baby aan de oever van het Weerwater wordt gevonden. Het houdt de mensen bezig hoe zij daar gekomen is en het leidt tot diverse scenario’s over de kwestie of er te ontkomen valt aan de strakke grenzen van dit overgebleven stukje wereld.
Wat m.i. aardig uit de verf komt, is de groepsdynamiek zoals de auteur die onderkent, en zoals zij daarvan gebruik maakt om het verhaal enige voortgang te geven. Echter, spannend wordt het maar niet. Ook als er spanningen ontstaan in de allengs strakker georganiseerde bevolking, kom ik niet op het puntje van mijn stoel terecht. Eigenlijk is ‘kabbelen’ wat er doorheen de hele roman gebeurt.
Er is misschien een diepere laag:
Op pagina 150 kom ik de term Tralfamadore tegen. Dat blijkt de naam van een door Kurt Vonnegut gefantaseerde planeet te zijn. Bedenk hierbij dat de schrijfster in haar dankwoord Kurt Vonnegut haar literaire peetvader noemt en een tekst van hem citeert.
In een artikel op de website van dbnl lees ik over Tralfamadore, waardoor ik meteen dacht: dat is een sleutelwoord voor een beter begrip van Dorresteins roman.
https://www.dbnl.org/tekst/_voo013199...
Het zijn drie wat scharminkelige sterren die ik hieraan spendeer. JM
March 21, 2015
De andere boeken waaraan dit me deed denken zijn Die Wand en De Hongerspelen. Ik vond het einde heel plausibel.
February 16, 2015
De eerste 100 pagina’s waren veelbelovend: leuke opzet, aardig gegeven (ook al lijkt het wel heel erg op Under the Dome van Stephen King), het leest lekker weg en als je in Almere woont is het een feest van herkenning (het onafgebouwde kasteel, Almere Binnen, de Kemphaan, het Weerwater, de Oostvaardersplassen, etc.). Maar daarna gaat het verhaal alle kanten op en wordt het nogal ongeloofwaardig. De personages zijn vlak en boeiden ze me nauwelijks. Ik merkte al snel dat ik steeds ‘schuiner’ ging lezen omdat ik alleen nog maar geïnteresseerd was in het eind. Tja.
October 11, 2016
De apocalyps in Almere. Vanaf pagina 1 is Weerwater een onheilspellend verhaal. Spannend, maar vooral pijnlijk realistish. Hoe zal het voelen om onderdeel uit te maken van de laatste 'beschaving' op aarde? En wat moet je opgeven om te kunnen overleven? Ik ben fan van dit boek!
Mijn complete recensie vind je op Oog op de Toekomst.
Mijn complete recensie vind je op Oog op de Toekomst.
June 3, 2018
Hopelijk kijkt Renate Dorrestein niet vanaf haar wolkje in de hemel naar beneden nu ik ‘Weerwater’ een schamele 2 sterren geef. Het idee was zo veelbelovend, maar de uitwerking vond ik niet geslaagd. Desalniettemin was het leuk te merken dat Renate er duidelijk zelf zo’n plezier in had om dit dystopisch verhaal te schrijven. Ik kan me zo voorstellen dat inwoners van Almere het boek best heel grappig vinden om te lezen.
May 23, 2018
Ik heb dit boek als luisterboek. Toen ik aan het boek begon, had ik niet gelezen waar het over ging, dus ik was nogal verrast. Aan de ene kant is het niet echt mijn ding. Het heeft wat elementen van sciencefiction doordat Almere nog de enige stad is waar leven is. Sciencefiction is een genre waar ik normaal niet zo van hou. Echter, ik was inmiddels al zover in het verhaal dat ik ook wilde weten hoe het afliep. Het is een wat bizar verhaal, maar dat ben ik wel van Renate Dorrestein gewend en meestal levert dat toch wel een leuk verhaal op. Vandaar dat ik ook zo aan het boek begonnen ben, zonder de inhoud te lezen. Het verhaal wordt vanuit wisselend perspectief verteld. Meestal vanuit het perspectief van een schrijfster die tijdelijk in Almere woont en een belangrijke taak heeft in het verhaal. Tussendoor komen ook andere personages aan bod en wordt het verhaal vanuit hun perspectief verteld. Er zijn wat open eindjes. Zo wordt niet alles verklaard. Een aantal mensen hier vond het einde niets. Ik vond het wel passend. Toch snap ik hun reactie wel. Het verhaal had zo nog verder kunnen gaan en van mij had het boek ook wel langer mogen zijn. Ik was nog niet uitgekeken op het leven van de overgebleven Almeerders. Het voelt daarom niet echt als een einde.
October 20, 2015
Volgens mij heeft Dorrestein dit boek met heel veel plezier geschreven. Een mooie gedachtespinsel, redelijk uitgewerkt. Lekker hollands in Almere. Ik heb het met heel veel plezier op het strand gelezen. Drie sterren voor het verhaal, vier sterren voor het leesplezier.
April 24, 2018
Het verhaal begint aardig met de beschrijving van de ‘zelf inelkaar geknutselde’ familie van de ik-figuur, maar daarna blijft de beschrijving van de rampsituatie erg oppervlakkig en ongeloofwaardig. De karakters hebben geen diepte, ze lijken nauwelijks onder de indruk van het verlies van hun geliefden. De ontsnapte gevangenen die lukraak vrouwen hebben verkracht worden niet berecht en opgepakt, er is geen justitie terwijl de stad wel op allerlei andere manieren de orde hersteld? Ze worden zelfs de leiders van de nieuwe families? Terwijl ze gemiddeld een IQ hebben van maar eenderde van de meest intelligente van de gevangenen (wat op zich vrijwel onmogelijk is). Dennis raakt zo in paniek van het bericht dat zijn vriendin zwanger is dat hij haar ontvlucht, omdat zijn vader zelfmoord heeft gepleegd toen hij hoorde dat zijn vrouw zwanger was (wat Dennis op het moment van zijn eigen vlucht helemaal niet wist)? Door nieuwe families te creëren, ontstaan er geen genetische defecten meer? Alsof er in de oude maatschappij alleen maar inteelt was ...?
Clichés en kromme beeldspraak ontbreken ook niet: ‘een bron van inkomstenderving’, ‘Almere had voor hetere vuren gestaan’, een zwaan snatert?, ‘bont en blauw gebeukt door de wind’, ‘angst stak als een dolk in mijn lichaam’, ‘hoop golfde(?) als een stroomstoot door de hele stad’, ‘ een monument(?) uit een wereld waarin de dingen nog solide en intact waren’.
Clichés en kromme beeldspraak ontbreken ook niet: ‘een bron van inkomstenderving’, ‘Almere had voor hetere vuren gestaan’, een zwaan snatert?, ‘bont en blauw gebeukt door de wind’, ‘angst stak als een dolk in mijn lichaam’, ‘hoop golfde(?) als een stroomstoot door de hele stad’, ‘ een monument(?) uit een wereld waarin de dingen nog solide en intact waren’.
September 25, 2017
Van de zomer van 2013 tot en met die van 2014 was Renate Dorrestein gastschrijver in Almere. En wat moet ze gegniffeld hebben toen ze als resultaat daarvan de roman Weerwater opleverde. Dit boek over Almere is wat de Engelsen ‘tongue-in-cheek’ noemen (en is daarvoor eigenlijk een volstrekt passende Nederlandse vertaling?). Dorrestein creëert een dystopie, waarin het er alle schijn van heeft dat de wereld is vergaan, en dat alleen Almere overblijft. Het stelt haar in staat om enerzijds alle troeven die Almere heeft te benoemen (de uitgebreidheid en verscheidenheid, de natuurgebieden, de ‘can-do’-mentaliteit), terwijl ze anderzijds regelmatig een sneer kan uitdelen (zo noemt ze Almere een ‘stad zonder hersens’, vanwege het lage gemiddelde opleidingsniveau van de inwoners). Misschien hadden ze daar op het stadhuis niet helemaal op gerekend?
Vanuit een andere optiek is Weerwater ook een ode aan de menselijke overlevingskunst in het algemeen en misschien wel aan die van de Almeerders in het bijzonder. In dit opzicht mogen ze in Almere zeer tevreden zijn met deze roman.
Ik vond het een onderhoudend boek. Dorrestein heeft een toegankelijke stijl, een heel prettige humor en dient geregeld prikkelende beschouwende speldenprikken over de menselijke soort uit. Ze weet alle toestanden die gepaard gaan met een een volstrekt op zichzelf aangewezen en sterk gedecimeerde bevolking, waarbij bovendien de vrouwen in ruime mate zijn oververtegenwoordigd, goed uit te werken en in redelijk plausibele banen te leiden.
En uiteindelijk gaat Weerwater niet alleen over Almere. Er kan ook een kritiek in worden gelezen op onze jachtige prestatiemaatschappij. Zo zegt een van de personages: 'Het heeft één groot voordeel om in een wereld te leven die niet perfect is: je hoeft zelf ook niet volmaakt te zijn. Hier heeft niemand het gevoel dat ie een loser is als ie ergens geen succes van weet te maken. Hier word je niet depressief als je de uitzondering bent die het niet redt, want niemand redt het hier. Hier hoef je je niet onmachtig te vergapen aan anderen die het wél voor elkaar hebben. Niemand eist hier van je dat je gelukkig bent, of je dromen waar maakt.’
Vanuit een andere optiek is Weerwater ook een ode aan de menselijke overlevingskunst in het algemeen en misschien wel aan die van de Almeerders in het bijzonder. In dit opzicht mogen ze in Almere zeer tevreden zijn met deze roman.
Ik vond het een onderhoudend boek. Dorrestein heeft een toegankelijke stijl, een heel prettige humor en dient geregeld prikkelende beschouwende speldenprikken over de menselijke soort uit. Ze weet alle toestanden die gepaard gaan met een een volstrekt op zichzelf aangewezen en sterk gedecimeerde bevolking, waarbij bovendien de vrouwen in ruime mate zijn oververtegenwoordigd, goed uit te werken en in redelijk plausibele banen te leiden.
En uiteindelijk gaat Weerwater niet alleen over Almere. Er kan ook een kritiek in worden gelezen op onze jachtige prestatiemaatschappij. Zo zegt een van de personages: 'Het heeft één groot voordeel om in een wereld te leven die niet perfect is: je hoeft zelf ook niet volmaakt te zijn. Hier heeft niemand het gevoel dat ie een loser is als ie ergens geen succes van weet te maken. Hier word je niet depressief als je de uitzondering bent die het niet redt, want niemand redt het hier. Hier hoef je je niet onmachtig te vergapen aan anderen die het wél voor elkaar hebben. Niemand eist hier van je dat je gelukkig bent, of je dromen waar maakt.’
November 9, 2017
Ik had nog nooit eerder iets van Renate Dorrestein gelezen, maar daar gaat verandering in komen want ik vond dit boek zo goed! Ik luisterde het boek via Storytel en ik kon haast niet stoppen omdat het verhaal me zo boeide. Sowieso vind ik het dystopische genre erg interessant, en dat dit verhaal zich afspeelt in Nederland, maakte het extra leuk. Een soort van Nederlandse Hongerspelen voor volwassenen.
Het verhaal wordt vrij simpel omschreven, gewoon zoals het is, het leest daarom heel vlot. Ik vond vooral de psychologische laag in het verhaal heel goed; thema's zoals het belang van een eigen identiteit, je verbonden voelen met anderen, en hoe veerkrachtig mensen van nature zijn. Voor een vrij luguber verhaal (de wereld vergaat immers en alleen Almere bestaat nog), kreeg ik toch een heel optimistisch gevoel van het boek.
Het verhaal wordt vrij simpel omschreven, gewoon zoals het is, het leest daarom heel vlot. Ik vond vooral de psychologische laag in het verhaal heel goed; thema's zoals het belang van een eigen identiteit, je verbonden voelen met anderen, en hoe veerkrachtig mensen van nature zijn. Voor een vrij luguber verhaal (de wereld vergaat immers en alleen Almere bestaat nog), kreeg ik toch een heel optimistisch gevoel van het boek.
May 22, 2018
Een eenvoudig dystopisch verhaal. Toch blijven lezen om te weten hoe het afloopt :).
September 4, 2015
Het is erg leuk bedacht, Almere als enige stad die de ramp overleeft. De plek waar veel Nederlanders voor geen goud zouden willen wonen, is nu de enige plek geworden waar leven mogelijk is. Deze setting biedt talloze mogelijkheden voor het verhaal. Na overleven is de volgende zorg het voortbestaan van de mensheid. Iets dat ook wat gecompliceerder blijkt dan gedacht. Het zet je aan het denken, dit boek. Over de maatschappij waarin we nu leven, wat jij zou doen als je in zo’n situatie terecht zou komen.
Voor de rest van mijn recensie: https://suzannevdijk.wordpress.com/20...
Voor de rest van mijn recensie: https://suzannevdijk.wordpress.com/20...
February 3, 2021
Wat in het begin een spannend en humoristisch boek had kunnen worden, werd slechts een boek met een uitgekookt thema en personages zonder diepte. Over een maand kan ik geen personage meer noemen, dat weet ik nu al. Voor de trouwe volger: ik ben aan de (bij dezen) boekenkastchallenge begonnen dus dan moet je ergens beginnen. Voor beginnende lezers een prima boek.
April 1, 2015
Een bizar boek, maar toch blijft het je bezighouden
June 4, 2015
Ik grap wel eens, dat ik de enige mannelijke lezer van het werk van Renate Dorrestein ben. Dat blijkt wel mee te vallen, getuige de reviews op GoodReads.
November 11, 2017
Zo leuk dat ik nu een keer naar Almere wil.
October 7, 2018
Het komt niet vaak voor dat een apocalyptische roman me toch een prettig gevoel geeft, dat lukt die Dorrestein toch weer met haar milde nuchtere blik op (blijkbaar) welke wereld dan ook.
January 11, 2020
Vermakelijk verhaal!
November 23, 2025
Nogal saai en langzaam. Het idee van het boek was wel leuk maar er was verder niet veel aan
January 13, 2020
3,5 ster.
Renate Dorresteins soepele, ironische schrijfstijl leest heerlijk weg en ik heb het boek dan ook in (bijna) één adem uitgelezen.
Een originele roman over Almere, dat als enige stad niet wordt weggevaagd na een ramp, en hoe de paar duizend daar overgebleven mensen op zichzelf en elkaar zijn aangewezen om te overleven en weer een soort beschaving op te bouwen.
Er zaten wel diverse onwaarschijnlijkheden in het verhaal, maar die stoorden me niet. En het einde was wat mij betreft het enig juiste.
Renate Dorresteins soepele, ironische schrijfstijl leest heerlijk weg en ik heb het boek dan ook in (bijna) één adem uitgelezen.
Een originele roman over Almere, dat als enige stad niet wordt weggevaagd na een ramp, en hoe de paar duizend daar overgebleven mensen op zichzelf en elkaar zijn aangewezen om te overleven en weer een soort beschaving op te bouwen.
Er zaten wel diverse onwaarschijnlijkheden in het verhaal, maar die stoorden me niet. En het einde was wat mij betreft het enig juiste.
February 4, 2016
Ik vind dit een ongelooflijk slecht boek maar ik geloof dat ik daarin alleen sta. Het doet me denken aan het niveau van een opstel op de middelbare school. Het verhaal is verschrikkelijk onrealistisch en vergezocht, allerlei dingen waarvan je denkt: "waarom denkt niemand dit/neemt deze actie" want dat zou logisch zijn, gebeuren niet. Het stikt van de tenenkrommende vooroordelen over veroordeelden. En dan die opsommingen over Almere: straatnamen, cijfers, demografie, etc. Ze moest een roman over Almere schrijven en het huiswerk zit in de tekst verwerkt. Het vergelijk met het opstel moet misschien een vergelijk met een spreekbeurt over Almere zijn.
-- SPOILER ALERT --
Totaal onlogische ontwikkelingen in het boek:
1) Waarom zouden mensen, die uitgeteerd, verwaarloosd zijn en sterven van de honger, met holle ogen, die er ouder uitzien dan ze zijn, zwanger willen raken? Een baby levert toch alleen maar meer zorgen en honger op? Maar nee, de mannen van Almere moeten als dekhengsten fungeren voor het vrouwenoverschot. Wat een merkwaardige fantasie.
2) Je bent ontzettend gek op je vrouw, maar je laat haar meesleuren door rovers naar de kasteelruïne en in plaats dat je er dezelfde dag nog achteraan gaat, omdat je het je op dat moment niet kan schelen of je dat overleeft, ga je je bezighouden met het bouwen van een monument.
3) Het is tropisch warm weer, Almere heeft diverse meren zoals de Noorderplassen en het Weerwater en daarnaast vele vaarten. Iedereen stinkt en plakt. Niemand komt op het idee om een bad te nemen in een van deze plassen of vaarten?
4) De enige man van enigerlei intellectueel en leidinggevend niveau is de voormalige gevangenisdirecteur. Er staat in Almere een compleet ziekenhuis. Er is geen enkele rol voor de artsen en deskundigen die daar werkten. Hetzelfde geldt voor de werknemers en directeuren van de diverse grote bedrijven die Almere telt.
5) Rovers roven vrouwen maar er wordt nooit een spoor van ze teruggevonden. De meest voor de hand liggende theorie, dat baby Ally geboren is uit een van de geroofde vrouwen, wordt nooit door iemand geopperd. Het kasteel ligt aan een water dat direct uitmondt op het Weerwater.
6) De gevangenisdirecteur is de enige homoseksueel in heel Almere.
Etc. etc. etc.
-- SPOILER ALERT --
Totaal onlogische ontwikkelingen in het boek:
1) Waarom zouden mensen, die uitgeteerd, verwaarloosd zijn en sterven van de honger, met holle ogen, die er ouder uitzien dan ze zijn, zwanger willen raken? Een baby levert toch alleen maar meer zorgen en honger op? Maar nee, de mannen van Almere moeten als dekhengsten fungeren voor het vrouwenoverschot. Wat een merkwaardige fantasie.
2) Je bent ontzettend gek op je vrouw, maar je laat haar meesleuren door rovers naar de kasteelruïne en in plaats dat je er dezelfde dag nog achteraan gaat, omdat je het je op dat moment niet kan schelen of je dat overleeft, ga je je bezighouden met het bouwen van een monument.
3) Het is tropisch warm weer, Almere heeft diverse meren zoals de Noorderplassen en het Weerwater en daarnaast vele vaarten. Iedereen stinkt en plakt. Niemand komt op het idee om een bad te nemen in een van deze plassen of vaarten?
4) De enige man van enigerlei intellectueel en leidinggevend niveau is de voormalige gevangenisdirecteur. Er staat in Almere een compleet ziekenhuis. Er is geen enkele rol voor de artsen en deskundigen die daar werkten. Hetzelfde geldt voor de werknemers en directeuren van de diverse grote bedrijven die Almere telt.
5) Rovers roven vrouwen maar er wordt nooit een spoor van ze teruggevonden. De meest voor de hand liggende theorie, dat baby Ally geboren is uit een van de geroofde vrouwen, wordt nooit door iemand geopperd. Het kasteel ligt aan een water dat direct uitmondt op het Weerwater.
6) De gevangenisdirecteur is de enige homoseksueel in heel Almere.
Etc. etc. etc.
July 23, 2015
Weerwater, mijn eerste boek van Renate Dorrestein. Hoewel ik dus normaal echt niet zo'n fan ben van literatuur, vond ik deze echt heel goed!
Na een flinke zomersestorm, blijkt plotseling Almere van de rest van Nederland te zijn afgesloten door een gigantische mistbank. Iedereen die erdoorheen probeert te lopen, wordt nooit meer teruggezien. Door te kijken door de wat dunnere plekken, lijkt het erop dat de rest van Nederland verdwenen is. De achtergebleven inwoners van Almere, zijn helemaal op zichzelf aangewezen.
Hoewel ik 'under the dome' nooit gekeken of gelezen heb, leek het voor mijn gevoel in het begin enorm op dit concept, maar werd dit al snel veel minder.
Ja, de inwoners zitten opgesloten in Almere, maar daar blijft het bij.
Het idee dat er veel meer vrouwen zijn opgesloten dan mannen, vond ik echt een goede toevoeging tot het verhaal.
Qua karakters valt het een beetje tegen. Geen enkele karakter spreekt me echt aan. Wel vond ik het leuk dat het verhaal voornamelijk wordt geschreven vanuit het beeld van 'Renate Dorrestein' en dat zij een wat ouder personage is. Dat tref je niet vaak. Hoewel ik dus geen klik voelde met de personages, stoorde me dit ook totaal niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik, als ik alleen achter zou blijven zonder familie en vrienden in een afgesloten stad, dan nog gezellig zou zijn..
De gebeurtenissen in het boek volgen elkaar vlot op, zijn interessant en ik denk ook echt realistisch. Ik wilde maar verder lezen, ook al had ik daar eigenlijk helemaal geen tijd voor. Voor mijn gevoel koersde dit boek recht op de 5 sterren af.
Tot ik bij het einde kwam. Ik vond het einde zwak en teleurstellend. Veel vragen blijven onbeantwoord. Ik zie dat mijn mening geen populaire mening is onder de mensen die het boek al hebben gelezen, maar ik vond het echt niet passend. Dit zorgde er uiteindelijk voor dat ik het boek 4 sterren ipv. 5 sterren gaf.
Na een flinke zomersestorm, blijkt plotseling Almere van de rest van Nederland te zijn afgesloten door een gigantische mistbank. Iedereen die erdoorheen probeert te lopen, wordt nooit meer teruggezien. Door te kijken door de wat dunnere plekken, lijkt het erop dat de rest van Nederland verdwenen is. De achtergebleven inwoners van Almere, zijn helemaal op zichzelf aangewezen.
Hoewel ik 'under the dome' nooit gekeken of gelezen heb, leek het voor mijn gevoel in het begin enorm op dit concept, maar werd dit al snel veel minder.
Ja, de inwoners zitten opgesloten in Almere, maar daar blijft het bij.
Het idee dat er veel meer vrouwen zijn opgesloten dan mannen, vond ik echt een goede toevoeging tot het verhaal.
Qua karakters valt het een beetje tegen. Geen enkele karakter spreekt me echt aan. Wel vond ik het leuk dat het verhaal voornamelijk wordt geschreven vanuit het beeld van 'Renate Dorrestein' en dat zij een wat ouder personage is. Dat tref je niet vaak. Hoewel ik dus geen klik voelde met de personages, stoorde me dit ook totaal niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik, als ik alleen achter zou blijven zonder familie en vrienden in een afgesloten stad, dan nog gezellig zou zijn..
De gebeurtenissen in het boek volgen elkaar vlot op, zijn interessant en ik denk ook echt realistisch. Ik wilde maar verder lezen, ook al had ik daar eigenlijk helemaal geen tijd voor. Voor mijn gevoel koersde dit boek recht op de 5 sterren af.
Tot ik bij het einde kwam. Ik vond het einde zwak en teleurstellend. Veel vragen blijven onbeantwoord. Ik zie dat mijn mening geen populaire mening is onder de mensen die het boek al hebben gelezen, maar ik vond het echt niet passend. Dit zorgde er uiteindelijk voor dat ik het boek 4 sterren ipv. 5 sterren gaf.
February 1, 2024
De wereld vergaat, op één plaats na… Asterix en Obelix? Nee, Weerwater van Renate Dorrestein en de plaats is Almere. Almere? “Deze stad belichaamt als geen andere wat de mensen vermag. Land uit zee winnen, polders bemalen, iets uit niets creëren en dan bebouwen, met huizen en torenflats, met viaducten en windmolens; snelwegen aanleggen, bossen aanplanten en natuurgebieden ontwikkelen en daar edelherten en grote grazers introduceren. Zelf bedacht, zelf gepland, zelf achter de tekentafel vormgegeven. Eigenhandig uitgevoerd. De scheppende mensen in optima forma. De pionier. De vernieuwer, niet bang voor een beetje blubber en zijn laarzen.” Almere dus, met de mens als god? “Almere als een nieuw Jeruzalem.”
Maar ook: het Almere waarin “Eén procent van de bevolking leest NRC handelsblad. De grootste beroepsgroep bestond uit mbo’ers, veel Almereerders waren SBS6-kijkers, buitenshuis gegeten werd er bij voorkeur in ‘all you can eat’-wokrestaurants, een volwaardige universiteit was er niet in de stad, het theaterbezoek lag er ver beneden voormalig Nederlands peil. Stad van de middelmaat. Stad zonder hersens. Ik kon het wel uitschreeuwen. Deze stad had de intellectuele en culturele bagage van HEMA-rookworstvreters.“ “Stad zonder geschiedenis. Stad zonder toekomst.”
Aantekeningen voor mezelf gemaakt. Eén grote spoiler.
Er gebeurt een ramp op aarde. In een mythisch noodweer verdwijnt alles en iedereen behalve Almere. Een dikke mist sluit de stad af van de rest van de wereld. Iedereen die door de mist naar buiten wil, sterft. Het hoe en waarom van dt alles laat Dorrestein in het midden. Ze bedenkt welke gevolgen zo’n ramp heeft. Ontsnapte gevangenen, plunderingen van winkels voor eten, uitbraak van cholera, een overschot aan vrouwen en scholieren, omdat op het moment van de ramp de meeste mannen buiten Almere aan het werk waren. Latrines want geen riolering meer. Mensen wassen hun kleren in het Weerwater bij Almere. Jagen, vissen, voedsel verzamelen; de mens weer jagers-verzamelaars.
Schrijfster in residence
Een schrijfster overleeft de ramp en beschrijft wat er gebeurt. Ze is in Almere omdat ze van de gemeente de opdracht heeft aanvaard om een roman over Almere te schrijven. In het dankwoord lezen we dat Dorrestein zelf echt is gevraagd om vanuit Almere een roman over die stad te schrijven. De schrijfster beïnvloedt de loop van de gebeurtenissen ook. Bijvoorbeeld door te bedenken om ‘nieuwe families’ te creëren: Naaste Families, groepen van zo’n vijfentwintig mensen die samenleven en voor elkaar zorgen, zonder bloedbanden, met ex-criminelen als clanhoofden. Dat blijkt een gouden greep, want de clanhoofden willen niet voor elkaar onderdoen en de Naaste Families zijn succesvol: mensen zorgen voor elkaar, taken worden verdeeld, er wordt voor eten gezorgd, er komen technische oplossingen. Een laatste groep criminelen trekt zich terug in het vervallen ‘Kasteel van Almere’ aan het Weerwater, van waaruit ze de rest van de mensen beroven en lastigvallen, en van waaruit ze op wilde paarden invallen in de stad doen om vrouwen te roven. Niemand weet wat er met die vrouwen gebeurt maar iedereen vreest gruwelijke verkrachtingen tot overlijden aan toe, en dan weer nieuwe vrouwen roven… een beeld dat te afschuwelijk is voor woorden.
Kinderen
“‘We hebben het allemaal wel eens nodig om de werkelijkheid te ontvluchten, zei ik.’ ‘Een echte vrouwengedachte,’ zei hij laatdunkend. Geen wonder dat deze stad niet vooruit te branden is. Jullie zijn hopeloos materiaal.’” Met het vrouwenoverschot is liefde een voorbije luxe. Er moeten kinderen komen: “Er zijn geen geschikte huwelijkskandidaten meer. Zaad incasseren volstaat.” Er is nog maar één ‘echt’ gezin met een vader, moeder en kind over. Het kind is na de ramp geboren omdat moeder zwanger was toen het gebeurde. Verder worden er geen babies geboren. Deze twee willen als hun kind drie is een twee kind proberen te maken, maar durven niet; bang dat het niet zal lukken, dat het zal worden afgepakt.
Doodlopende lijnen
Er ontstaan in de stad verschillende religieuze groepen, op zoek naar liefde en hoop. Deze lijn loopt helaas dood. De lijn “Onderschat nooit de razernij van vrouwen die ergens hun zinnen op hebben gezet.” loopt helaas ook nergens op uit. Ook de lijn van de criminelen in het Kasteel blijft hangen. Evenals de mist rondom Almere: niemand komt er uit terug, maar betekent dat dat ze dood zijn, of is er leven buiten de mist? Aan het eind van het verhaal stopt de schrijfster haar aantekeningen in oude petflessen en stuurt ze het Weerwater op. Het feit dat we dit boek lezen suggereert dat die aantekeningen door de mist een ‘overkant’ hebben bereikt, maar Dorrestein laat het open.
Zelfmoord
Er zit een aparte verhaallijn in dit boek, over een jongeman wiens vader zelfmoord heeft gepleegd. We krijgen te lezen dat Flevoland de ‘zelfmoordprovincie’ van Nederland is, dat Almere, Lelystad en Dronten de hoogste zelfmoordcijfers van het land hebben. Dat zou worden verklaard door gebrek aan sociale cohesie, eenzaamheid en economische recessie. Helaas blijft ook die lijn een open eind.
Vondeling
Schrijfster Renate vindt een te vondeling gelegde baby, een meisje. Niemand weet welke vrouw is bevallen; zou de baby van buiten komen, of van het Kasteel? Het is een onbevlekte ontvangenis… Dorrestein legt het er wel erg dik bovenop door dat ook zo te benoemen. En opnieuw gaat dit element in het boek nergens heen.
Kritiek
Ik vind het een niet erg sterk boek met een aantal kansrijke ideeën. Het idee van de nieuwe families met voormalige gevangenen aan het hoofd om die een zinvol leven te geven en als crimineel te ‘neutraliseren’ vind ik een interessant idee. Ook het idee van Almere als pioniers, vernieuwers en aanpakkers vind ik ook kansrijk. Jammer genoeg zijn deze en andere ideeën niet ver uitgewerkt, waardoor het boek op mij eigenlijk een beetje een kinderachtige indruk maakt.
Maar ook: het Almere waarin “Eén procent van de bevolking leest NRC handelsblad. De grootste beroepsgroep bestond uit mbo’ers, veel Almereerders waren SBS6-kijkers, buitenshuis gegeten werd er bij voorkeur in ‘all you can eat’-wokrestaurants, een volwaardige universiteit was er niet in de stad, het theaterbezoek lag er ver beneden voormalig Nederlands peil. Stad van de middelmaat. Stad zonder hersens. Ik kon het wel uitschreeuwen. Deze stad had de intellectuele en culturele bagage van HEMA-rookworstvreters.“ “Stad zonder geschiedenis. Stad zonder toekomst.”
Aantekeningen voor mezelf gemaakt. Eén grote spoiler.
Er gebeurt een ramp op aarde. In een mythisch noodweer verdwijnt alles en iedereen behalve Almere. Een dikke mist sluit de stad af van de rest van de wereld. Iedereen die door de mist naar buiten wil, sterft. Het hoe en waarom van dt alles laat Dorrestein in het midden. Ze bedenkt welke gevolgen zo’n ramp heeft. Ontsnapte gevangenen, plunderingen van winkels voor eten, uitbraak van cholera, een overschot aan vrouwen en scholieren, omdat op het moment van de ramp de meeste mannen buiten Almere aan het werk waren. Latrines want geen riolering meer. Mensen wassen hun kleren in het Weerwater bij Almere. Jagen, vissen, voedsel verzamelen; de mens weer jagers-verzamelaars.
Schrijfster in residence
Een schrijfster overleeft de ramp en beschrijft wat er gebeurt. Ze is in Almere omdat ze van de gemeente de opdracht heeft aanvaard om een roman over Almere te schrijven. In het dankwoord lezen we dat Dorrestein zelf echt is gevraagd om vanuit Almere een roman over die stad te schrijven. De schrijfster beïnvloedt de loop van de gebeurtenissen ook. Bijvoorbeeld door te bedenken om ‘nieuwe families’ te creëren: Naaste Families, groepen van zo’n vijfentwintig mensen die samenleven en voor elkaar zorgen, zonder bloedbanden, met ex-criminelen als clanhoofden. Dat blijkt een gouden greep, want de clanhoofden willen niet voor elkaar onderdoen en de Naaste Families zijn succesvol: mensen zorgen voor elkaar, taken worden verdeeld, er wordt voor eten gezorgd, er komen technische oplossingen. Een laatste groep criminelen trekt zich terug in het vervallen ‘Kasteel van Almere’ aan het Weerwater, van waaruit ze de rest van de mensen beroven en lastigvallen, en van waaruit ze op wilde paarden invallen in de stad doen om vrouwen te roven. Niemand weet wat er met die vrouwen gebeurt maar iedereen vreest gruwelijke verkrachtingen tot overlijden aan toe, en dan weer nieuwe vrouwen roven… een beeld dat te afschuwelijk is voor woorden.
Kinderen
“‘We hebben het allemaal wel eens nodig om de werkelijkheid te ontvluchten, zei ik.’ ‘Een echte vrouwengedachte,’ zei hij laatdunkend. Geen wonder dat deze stad niet vooruit te branden is. Jullie zijn hopeloos materiaal.’” Met het vrouwenoverschot is liefde een voorbije luxe. Er moeten kinderen komen: “Er zijn geen geschikte huwelijkskandidaten meer. Zaad incasseren volstaat.” Er is nog maar één ‘echt’ gezin met een vader, moeder en kind over. Het kind is na de ramp geboren omdat moeder zwanger was toen het gebeurde. Verder worden er geen babies geboren. Deze twee willen als hun kind drie is een twee kind proberen te maken, maar durven niet; bang dat het niet zal lukken, dat het zal worden afgepakt.
Doodlopende lijnen
Er ontstaan in de stad verschillende religieuze groepen, op zoek naar liefde en hoop. Deze lijn loopt helaas dood. De lijn “Onderschat nooit de razernij van vrouwen die ergens hun zinnen op hebben gezet.” loopt helaas ook nergens op uit. Ook de lijn van de criminelen in het Kasteel blijft hangen. Evenals de mist rondom Almere: niemand komt er uit terug, maar betekent dat dat ze dood zijn, of is er leven buiten de mist? Aan het eind van het verhaal stopt de schrijfster haar aantekeningen in oude petflessen en stuurt ze het Weerwater op. Het feit dat we dit boek lezen suggereert dat die aantekeningen door de mist een ‘overkant’ hebben bereikt, maar Dorrestein laat het open.
Zelfmoord
Er zit een aparte verhaallijn in dit boek, over een jongeman wiens vader zelfmoord heeft gepleegd. We krijgen te lezen dat Flevoland de ‘zelfmoordprovincie’ van Nederland is, dat Almere, Lelystad en Dronten de hoogste zelfmoordcijfers van het land hebben. Dat zou worden verklaard door gebrek aan sociale cohesie, eenzaamheid en economische recessie. Helaas blijft ook die lijn een open eind.
Vondeling
Schrijfster Renate vindt een te vondeling gelegde baby, een meisje. Niemand weet welke vrouw is bevallen; zou de baby van buiten komen, of van het Kasteel? Het is een onbevlekte ontvangenis… Dorrestein legt het er wel erg dik bovenop door dat ook zo te benoemen. En opnieuw gaat dit element in het boek nergens heen.
Kritiek
Ik vind het een niet erg sterk boek met een aantal kansrijke ideeën. Het idee van de nieuwe families met voormalige gevangenen aan het hoofd om die een zinvol leven te geven en als crimineel te ‘neutraliseren’ vind ik een interessant idee. Ook het idee van Almere als pioniers, vernieuwers en aanpakkers vind ik ook kansrijk. Jammer genoeg zijn deze en andere ideeën niet ver uitgewerkt, waardoor het boek op mij eigenlijk een beetje een kinderachtige indruk maakt.
August 10, 2018
I really liked this book. Over the past 12 years I spent quite a bit of time in Almere, getting to know the place, but never feeling at home there, never coming to like the place. The newness and purpose-made quality of this new town did not appeal to me, I prefer history and tradition around me for a satisfying sense of place, to feel the continuity and meaning of life. However, Almere became an important place in my life. Hearing about Renate Dorrestein's novel about the world coming to an end with only Almere remaining, I had to read it.
The apocalyptic story is gripping, well-written, with appealing characters. The book contains many imaginative possibilities about how society may disintegrate, reform and develop after disaster strikes. No spoilers. I can recommend this book to everyone.
The apocalyptic story is gripping, well-written, with appealing characters. The book contains many imaginative possibilities about how society may disintegrate, reform and develop after disaster strikes. No spoilers. I can recommend this book to everyone.
November 14, 2021
Een post-apocalyptisch boek waar de hele wereld ten onder gaat, met uitzondering van Almere. Het begin was bijzonder sterk, en leuk om te zien hoe een veel gebruikte trope in Engelstalige boeken op Nederland wordt losgelaten. Na de eerste 100 pagina's nam mijn interesse langzaam af. Met uitzondering van Safae was er geen enkel karakter wat me echt trok, en vele riepen actieve ergernis op. Verder had ik ook graag meer uitleg gehad over het hoe en waarom, maar dit vaag houden is overduidelijk een bewuste keuze van de schrijfster geweest, dus daar kan ik haar niet op afrekenen. Overall, een prima boek wat snel wegleest en je tot het einde geboeid houdt. Van mij mag dit genre meer in Nederlandse literatuur.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 13, 2015
Weer een ouderwetse "Dorrestein". Er gebeurt iets wat eigenlijk niet kan en daarop volgen heel logische dingen die uitmonden in één grote heksenketel; verrukkelijk! Almere als middelpunt van de wereld met politieke spelletjes, machtsstrijd, liefde, haat enz. De schrijfster probeert het hoofd koel te houden en zo goed mogelijk verslag te doen van het bestaan in de laatste plaats op aarde, maar voor wie?
Ik heb genoten en het einde vond ik verrassend en knap gevonden. Aanrader voor wie van een vlot geschreven boek houdt waar humor in zit, maar waar je ook na het lezen over loopt na te denken
Ik heb genoten en het einde vond ik verrassend en knap gevonden. Aanrader voor wie van een vlot geschreven boek houdt waar humor in zit, maar waar je ook na het lezen over loopt na te denken
March 14, 2016
Leuk boekje.
Ontzettend grappig gegeven dat Almere Mw. Dorrestein 3 maanden aanstelt als gastschrijfster en dat ze dan met dit verhaal op de proppen komt :)
Drie sterren is wel voldoende, er ontbrak wel wat diepgang en het einde vond ik niks, maar al met al vond ik het wel erg leuk om te lezen.
Eerste boek van deze auteur, ik weet nog niet of ik meer wil.
Ontzettend grappig gegeven dat Almere Mw. Dorrestein 3 maanden aanstelt als gastschrijfster en dat ze dan met dit verhaal op de proppen komt :)
Drie sterren is wel voldoende, er ontbrak wel wat diepgang en het einde vond ik niks, maar al met al vond ik het wel erg leuk om te lezen.
Eerste boek van deze auteur, ik weet nog niet of ik meer wil.
June 11, 2018
3,5. Wat leest dit boek lekker weg, maar daarmee is het nog niet simpel of nietszeggend. Ik had graag nog iets meer inzicht in het handelen van de personages gehad, maar daar staat tegenover dat ik nooit meer met dezelfde ogen naar Almere zal kijken. Ik wil er zelfs graag weer eens heen!
March 6, 2015
Ik hou van Dorrestein! Deze roman zit prachtig in elkaar. Het leest makkelijk en wat heeft ze veel te vertellen. De hoofdpersonen blijven voorlopig nog wel even in mijn hoofd rondspoken.
April 6, 2015
Na het lezen van dit boek zal ik altijd met andere ogen naar Almere kijken. Knap geschreven.
Displaying 1 - 30 of 133 reviews