Το κακό έρχεται από πιο μακριά: Σκέψεις με αφορμή τα γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι

by Alain Badiou, Α.Π. (Translator)

Σε αυτό το σύντοµο δοκίµιο, ο Αλαίν Μπαντιού επανέρχεται στις δολοφονικές επιθέσεις της 13ης Νοεµβρίου 2015 στο Παρίσι, επιχειρώντας να φωτίσει τα γεγονότα µε τον δικό του τρόπο. Ποιοι είναι οι αυτουργοί των µαζικών δολοφονιών; Πώς µπορούµε να χαρακτηρίσουµε τις ενέργειές τους; Σε ποιο σηµείο βρίσκεται ο κόσµος στον οποίο ζούµε, µετά τη στροφή προς τον νεοφιλελευθερισµό που συντελέστηκε –πιο συγκαλυµµένα αρχικά, απροκάλυπτα εν συνεχεία– πριν από περίπου τριάντα χρόνια; Λείπει απελπιστικά, σε παγκόσµια κλίµακα, µια πολιτική αποσυνδεµένη από τον κυρίαρχο καπιταλισµό. Στο µέτρο που δε διατυπώνεται µια εναλλακτική στρατηγική πρόταση, ο κόσµος θα παραµένει έρµαιο των δυνάµεων που ηγεµονεύουν σήµερα. Όλοι καλούµαστε να συµβάλουµε, ώστε η ιστορία της ανθρωπότητας να αλλάξει κατεύθυνση, να βγει από το τέλµα στο οποίο ολοένα και περισσότερο βυθίζεται.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Politics, History

112 pages, Paperback

First published January 1, 2015

About the author

Alain Badiou, Ph.D., born in Rabat, Morocco in 1937, holds the Rene Descartes Chair at the European Graduate School EGS. Alain Badiou was a student at the École Normale Supérieure in the 1950s. He taught at the University of Paris VIII (Vincennes-Saint Denis) from 1969 until 1999, when he returned to ENS as the Chair of the philosophy department. He continues to teach a popular seminar at the Collège International de Philosophie, on topics ranging from the great 'antiphilosophers' (Saint-Paul, Nietzsche, Wittgenstein, Lacan) to the major conceptual innovations of the twentieth century. Much of Badiou's life has been shaped by his dedication to the consequences of the May 1968 revolt in Paris. Long a leading member of Union des jeunesses communistes de France (marxistes-léninistes), he remains with Sylvain Lazarus and Natacha Michel at the center of L'Organisation Politique, a post-party organization concerned with direct popular intervention in a wide range of issues (including immigration, labor, and housing). He is the author of several successful novels and plays as well as more than a dozen philosophical works.

Trained as a mathematician, Alain Badiou is one of the most original French philosophers today. Influenced by Plato, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Jacques Lacan and Gilles Deleuze, he is an outspoken critic of both the analytic as well as the postmodern schools of thoughts. His philosophy seeks to expose and make sense of the potential of radical innovation (revolution, invention, transfiguration) in every situation.

Reviews

[Navid Taghavi · Rating 4 out of 5]

می‌خواهم نگرانی‌ام را از پدیده‌هایی که به عنوان امری بدیهی مورد استقبال واقع شده، بیان کنم. یکی از مثال‌های آن بیانات اوباما است. بیاناتی که ظاهرا بی‌اهمیت بود. او می‌خواست بگوید که این جنایت‌های دهشتناک نه فقط جنایتی علیه فرانسه، جنایتی علیه پاریس، بلکه جنایتی بود علیه بشریت. بسیار خوب، کاملا درست. اما، پرزیدنت اوباما هرگاه که کشتاری جمعی از این قبیل رخ می‌دهد، چنین حرفی نمی‌زند. او هنگامی که در نقطه‌ای بسیار دورتر، در عراقی که غیرقابل فهم شده، در پاکستان مه‌آلود، در نیجریه‌ی متعصب یا در کنگوی واقع در مرکز ظلمات، رویدادی رخ می‌دهد، چیزی نمی‌گوید.
در حقیقت اوباما می‌خواهد به ما یادآوری کند که از دید او، بشریت ابتدا با غربِ خوبِ کهنِ ما تداعی می‌شود. اگر بشود گفت که بشریت مساوی غرب است، صدایش مثل یک صدای بم مداوم در بسیاری از اظهارات رسمی یا مطبوعاتی به گوش می‌رسد. یکی از اشکال استنباط هویتی‌ غیرقابل قبول، که به آن خواهم پرداخت، اختلاف بین وحشی‌ها و متمدن‌هاست. زیرا، از نقطه نظر ابتدایی‌ترین اصول عدالت، مفتضحانه است، حتی غیرعامدانه، حتی غیرمستقیم، که تداعی می‌شود که بخشی از بشریت انسانی‌تر از بخش دیگرند و من نگران آنم که در این ماجرا چنین پیش آمده باشد و همچنان پیش آید.
به عقیده‌ی من باید این عادت رایج را ترک کنیم، از جمله در روشی که با آن چیزی را تعریف می‌کنیم، معرفی می‌کنیم، یا برعکس، آن را با سکوت برگزار می‌کنیم، از قلم می‌اندازیم، آری، باید این عادت را که در ناخودآگاه‌مان ثبت شده ترک کنیم که بر پایه‌ی آن فکر می‌کنیم که یک مرده‌ی غربی وحشتناک است و هزار مرده در آفریقا، در آسیا یا خاورمیانه و حتی در روسیه، در نهایت چیز مهمی نیست. با وجود این، این میراث امپریالیسم استعماری است، میراث آنچه که غرب می‌نامیم، یعنی کشورهای پیشرفته، متمدن، دموکراتیک : این عادت که خود را به مثابه‌ی نماینده‌ی کل بشریت و تمدن انسانی تلقی کنی.

[Amirsaman · Rating 2 out of 5]

زخم ما چندان تازه نیست / آلن بدیو / ترجمه‌ی فتاح محمدی / نشر هزاره‌ی سوم



این کتاب چکیده‌ای است از عقاید نیروهای فکری چپ راجع به مسائل مختلف. از قضا مخالفان چپ بدیو که متعلق به ژانرهای دیگر مارکسیسم هستند، دقیقا همین استدلال‌های آقای بدیو را به کار می برند در تبیین جهان—اما همزمان به بدیو فحش می‌دهند! این کلاهبرداری اندیشگانی است که در خلوت فکری، عملا استدلال همان کسی را تکرار کنی که در جلوت روشنفکرانه، علیهش حرف می‌زنی.

وقتی حمله‌های تروریستی ۲۰۱۵ پاریس رخ می‌دهند، بدیو داد سخن را سر می‌دهد که آی ملت، نیایید از سر انتقام، بحث را هویت‌مدار کنید. نگویید تقصیر بربرها و مسلمانان است (داعش مسئولیت حمله را به عهده گرفته بود). قاتل اصلی فاشیسم است و عامل ایجاد جوانان فاشیست هم تمایل آن‌ها به غرب است که چون می‌بینند در نظم آن جایی ندارند (یعنی نه مرفه تولیدکننده هستند و نه طبقه‌ی متوسطِ مصرف‌کننده)، تروریست می‌شوند.

بدیو خان به قول خودش دست به توصیف ابژکتیو وضعیت جهان می‌زند و اعلام می‌کند چه نشسته‌اید که ۱۰ درصد جمعیت جهان صاحب ۸۶ درصد منابع قابل دسترس است و این الیگارشی است. مغلطه این‌جاست که این ۸۰۰ میلیون نفر (معادل ده درصد جمعیت صاحب منابع جهان) که با هم روابط سیاسی (به معنای یونانی الیگارشی) ندارند و ممکن هم نیست داشته باشند؛ تنها ارتباط ممکن آن‌ها سود اقتصادی در رقابت با یکدیگر است که البته این سود به ۹۰ درصد باقی جهان که می‌توانند مشتری‌های این ۱۰ درصد فرضی باشند و با کمترین قیمت ممکن صاحب کالایی شوند.

بدیو می‌گوید اصلا مشکل از سرمایه‌داری جهانی بعد از ۱۹۸۰ است. مشکل از نئولیبرالیسم است—که البته بدیو می‌گوید چندان هم نئو نیست و همان لیبرالیسم کلاسیک است. مشکل این است که دولت‌ها کوچک شده‌اند و ابر-سرمایه‌داران جهان را گرفته‌اند. بنابراین جهان افتاده است در دست مافیا و داعش و امثالهم. پس باید دنیا را به کمک دولت‌های بهتر و چپ‌تر، پس گرفت.

حالا تا این‌جای کار ما یک چپ تیپیکال داریم که می‌خواهد با کمک ایجاد دولتی بهتر، صلح و زیبایی را برای جهان به ارمغان بیاورد. منتها بدیو گوشزد می‌کند که دولت‌ها هم خیلی بد هستند. دولت‌های قبل از ۱۹۸۰ که در پی امپریالیسم و استعمار بودند، دولت‌های بعد از ۱۹۸۰ هم که با کوچک کردن خودشان به سرمایه‌داری کمک کرده‌اند. دولتی نو باید ساخت، از نوع کمونیستی، گفت آلن بدیو.

مشکل اول بدیو و طرفداران این شیوه‌ی استدلال این است که هر مشکلی در جهان پدیدار می‌شود، این‌ها انگشت اتهام را به سوی امپریالیسم و سرمایه‌داری جهانی می‌گیرند؛ و بنابراین از تبیین دقیق هر وضعیت عاجز هستند.

تلقی بدیو و دوستانش از دولت واضحا دچار تناقض است—هم خدا و هم خرما-خواهی است. از یک طرف این دولت‌ها بعد از ۱۹۸۰ بی‌خیال استعمار به معنای قبلی آن شده‌اند و این خوب است. از طرف دیگر، همین دولت‌ها هستند که با کوچک شدن، جا را برای سرمایه‌داری و مالکیت خصوصی بیشتر باز کرده‌اند و این بد است. بالاخره هر که پر طاووس می‌خواهد جور هندوستان هم باید بکشد آقای بدیو. اگر دولت‌ها کمتر مداخله‌گر شدند در امر استعماری، پس انتظار نداشته باش همزمان بزرگ و جهانی و رفاهی شوند و سرمایه‌داری را محدود کنند و با نیت خیر و حلوا-وار، عدالت اجتماعی پخش کنند.

پارادوکس دولت تنها در قصه‌ی خیالی چپ قابل حل است: یک دولت جهانی و بین‌المللی مهربان، که توسعه را به همه‌جای دنیا ببرد، همزمان استعماری هم نباشد، همزمان به جهان سوم دستور ندهد که باید شبیه غربی‌ها شوید، همزمان پول سرمایه‌داران را هم از بانک‌ها بردارد و پخش کند بین نیازمندان. در این فرمول، برای درست کردن ابرو (کمک به افراد فوق فقیر کشورهای فوق فقیر)، چشم را کور می‌کنیم (جایگزین کردن دولت کمونیستی به جای لیبرال-دموکراسی‌های سرمایه‌داری). حالا اگر یک چپ، به اندازه‌ی بدیو هم نخواهد آش کمونیسم را شور کند، آن‌گاه باز نتیجه‌گیری نسبتا مشابهی از آرزوهایش می‌کند: دولت رفاه خوب است و با زور باید سرمایه‌داری را محدود کرد.

بدیو و دوستان نئولیبرال-هراسش، در مجادله بر سر دولت، طرف دولت را می‌گیرند. یعنی می‌گویند باز همان دولت‌های پیشا-نئولیبرالیسم بهتر اند از این وضعیت که دنیا دست گوگل افتاده. یعنی چون دشمن اصلی، سرمایه‌داری و مالکیت خصوصی است، پس باید به دولت که آخرین دژ است پناه برد. پیش‌فرض این نتیجه‌گیری این است که مالکیت خصوصی مساوی است با مافیا.

بدیو داعش را مثال می‌زند که به عنوان یک باند خصوصی تبه‌کار از فرصتِ نبودِ دولت استفاده کرده و دارد مردم را اذیت می‌کند و به سرمایه‌داران غربی سود می‌رساند. مشکل استدلال بدیو این‌جا است که او خیال می‌کند که وقتی از دولت حرف می‌زند، دارد از یک دولت آدم-نکشِ متمدنِ تربیت-کننده‌ی فرانسوی حرف می‌زند. یعنی پیش‌فرض گرفته که دولت کمتر از داعش آدم می‌کشد، دولت کمتر از داعش بد است، دولت هر چی نباشد بهتر است از آنارشیسم شرکت‌های خصوصی!

فارغ از این‌که استدلال فوق با مشاهده‌ی ساده‌ی دولت‌های رسمی خاورمیانه، ابلهانه بودن خود را نشان می‌دهد، اما خود این پیش‌فرض که دولت به هر حال‌ بهتر است از ادار‌ه‌ی خصوصی، پارادوکسیکال است. دولت اگر دولت غربی است که خود بدیو اذعان دارد که باعث وضعیت داعشی-شدن است—پس چرا باید دست به دامن چنین دولتی شد اصلا. اما اگر هم منظور بدیو از دولت، اصلا و ابدا دولت‌های موجود در جوامع غربی نیستند و منظور یک دولت کمونیستی است، بنابراین بهتر است بدیو قبل از نسخه پیچیدن برای خاورمیانه، دولت فرانسه را با یک دولت خیالی کمونیستی تعویض کند.

مخالفان چپ بدیو از همین خجالت نکشیدن بدیو از استفاده از آرمان کمونیسم اعلام انزجار می‌کنند. اما آن‌ها باید توضیح دهند که اگر خودشان به اندازه‌ی بدیو خیال-پرداز نیستند، بنابراین چه جور دولتی را راه‌حل همه‌ی مشکلات می‌دانند؟ پاسخ آن‌ها دولت رفاه قبل از نئولیبرالیسم است. منتها به جای این‌که سناریوی خیالی فوق را بارها تکرار کنند، آن‌ها می‌توانند شرایطی را برشمرند که ایجاد دولت رفاه فنلاندی خیالی (!) را در خاورمیانه ناممکن می‌کند؛ که این امر البته نیازمند کسب دانش در زمینه‌ی علم اقتصاد و غیره است به جای خیال‌پردازی‌های سوسیالیستی و دولت-محور—تازه آن‌گاه می‌توان پای خود را در واقعیت قرار داد. عجیب نیست که بسیاری از ابنای بشر به دلیل تنبلی فکری، قصه و افسانه‌ی شیرین را به علم تلخ و خشن ترجیح می‌دهند.

[Shakiba Abedzadeh · Rating 4 out of 5]

در برابرِ یک کشتارِ جمعی، مشخصا آنچه از آن به نامِ حمله‌ی تروریستی یاد می‌شود، اغلب شاهدِ واکنش‌های احساسی و عاطفی هستیم که ابعادِ خشونت‌بارِ حادثه آن را ناگزیر می‌کند. به نظرم هر انسانی، در مواجه با خشونتِ عریان سراسرِ خشم و درد و هیجان می‌شود و مگر نه اینکه هیجان‌ها در طولِ تکامل ستون‌های بقا و رشدِ آدمی بودند؟ بعید است انسانی وقتی در مقابلش فرد و افرادی به گلوله بسته می‌شوند، "در همان لحظه" شق و رق بایستد و بگوید: باید به ابعادِ وسیع‌تر جنایت اندیشید. اما این جمله را باید گفت... نه در همان لحظه اما ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها و سال‌ها بعد... باید به ابعادِ وسیع‌تر جنایت اندیشید، چرا که ما نه تنها شاهدِ حادثه هستیم، بلکه شاهدِ کلیتِ تاریخی هستیم که حادثه در بسترِ آن رخ می‌دهد.

این کتاب را دکتر مصطفا مهرآیین روزها پیش معرفی کرده بود. جایی اسمش را نوشته بودم که بگیرم و بخوانم. و چه وقتی بهتر از این روزها... کتاب کوچک و کم حجمی‌ست که می‌شود آن را یک نفس خواند اما نمی‌شود به راحتی بست و تمام کرد. برای کسانی که آلرژیِ دائمی به متفکرین چپ و جملاتِ بعضا سنگین‌شان، مثل اینکه "منشاء درد ما شکستِ تاریخی کمونیست است" ندارند و بدون تعصب و البته با رویکردِ انتقادی پیِ حرف و استدلالِ دقیق و عمیق‌اند، این کتاب پیشنهادِ خوبی است.

بدیو سه خطر در مواجه با یک حمله‌ی تروریستی مطرح می‌کند: موقعیتِ بعد از درام. گسترش همه‌گیر آسیب‌دیدگی و ��حساسِ انفعال. در مقدمه‌ی کتاب این سه خطر را بسط می‌دهد، اما در همین مقدمه چند نکته‌ مطرح می‌کند که به نظرم برای مخاطبِ ایرانی در شرایطِ امروز، آموزنده و پیش‌برنده است. او می‌گوید یکی از وظایف اساسی و همیشگیِ عدالت، گسترش فضای عواطفِ عمومی و مبارزه با محدودیت‌های هویتی است. در واقع این سوالِ مهم را پیشِ روی ما می‌گذارد که آیا این سیه‌روزی و بدبختی مربوط به "هویت" ی خاص است یا در سطحِ انسانیت مطرح است؟ او می‌گوید تنها هویتی دیدنِ فاجعه، عدالت را تبدیل به انتقام می‌کند... انتقامی که تاییدی‌ست بر خشونت.

و شاید مهمتر، این نکته را مطرح می‌کند که درچنین شرایطی اغلب مردم خود را در موضعِ انفعال می‌بینند... انفعالی که ناشی از یأس و افسردگی‌ست. عبارت‌هایی مثل اینکه " من منگ شده‌ام" " من نمی‌فهمم" " هیچ‌یک از اعمال انسان‌ها قابلِ درک نیست" و " این پیچیده‌گی را نمی‌شود تحلیل کرد" حاصلِ شکستِ عقل و اندیشه‌ی ماست در برابرِ هیجان و عاطفه. بدیو به زعمِ من به درستی می‌گوید که رسالتِ اندیشیدن، مقابله با آن چیزی‌ست که غیرقابلِ تصور خوانده می‌شود.

به بخش‌هایی از این کتاب نقدهایی وارد است البته... من تام و تمام با تحلیلی که بدیو از جهانِ معاصر دارد هم دل نیستم. همچنان که دفاعِ همه‌جانبه‌اش از ایده‌ی کمونیسم. شاید مطالعاتِ آتی و زمان نظرم را تغییر دهد.

"و در پایان یک جمله‌ی درخشان در کتاب هست: "من ذاتا آدم خوش‌بینِ ثابت‌قدمی هستم... اما وقت تنگ است

[Susan · Rating 4 out of 5]

This short book, by philosopher Alain Badiou, is a transcript of a special seminar given by him on the 23rd November, 2015, in response to the terrorist attacks in Paris on the 13th November, 2015. Obviously, this means that his seminar was given literally weeks after the attacks, when feelings, and emotions, were very raw. However, Badiou attempts to make sense of events – and of other, similar attacks – rationally and with regard to politics worldwide.

Badiou looks at world capitalism, imperialism and makes an interesting argument for reasons why he feels a young group of what he terms, ‘ the nomadic proletariat,’ are detached from society. He also has a lot of valid points about the fact that the West react with horror (rightfully so) when terrorist attacks occur in what he suggests those in the West see as, ‘civilisation,’ but are not quite so sympathetic when violent tragedies occur in other countries.

I really felt that Badiou felt a lot of the answers to these troubling times lie in communism, rather than capitalism. As such, that seemed a little simplistic, but this is a short book and I felt I would have benefited from having his arguments extended. As they are, they are very interesting and offer some very relevant ideas. If nothing else, this will make you think beyond the headlines and that is always worth doing.

[hsnblchx · Rating 4 out of 5]

Badiou bekritiseert de kortzichtige analyses van de aanslagen in Parijs in 2013 en probeert op een bondige wijze een systemische oorzaak te geven voor globaal terrorisme, spoiler alert: kapitalisme

Hij haalt superinteressante zaken aan, bv. de contradictie binnen de westerse middenklasse die enerzijds arrogant is over zijn “beschaafdheid” en anderzijds in constante angst leeft om hun privileges te verliezen in een wereld waar ongelijkheid alleen maar groter wordt en ipv te beseffen dat kapitalisme en de staat als agent van het kapitaal verantwoordelijk is voor deze scheefgetrokken verhoudingen, zetten zij, olv de staat, die angst om in haat voor diegene die er niet horen te zijn, bv migranten

Ook hoe IS eigenlijk getolereerd werd op de globale markt lol, zoals hij het verwoordde de katoen en olie van IS werden niet verkocht aan IS zelf, en ook keiinteressant hoe hij de link legt tussen andere fascistische groeperingen en ISIS

Het leest supervlot (maar 60 pagina’s fz) aangezien het een transcriptie is van een lezing

[Maram]

Holy woke French-y lmao

I understand this is a seminar but my academic heart was getting triggered everytime he mentioned a satistic or information without citating or mentioning where he got the source from. Don't throw random numbers at me I beg :(

Alas, good argument but this work is too short and I assume he expands on this in other works ??

[Roman Clodia · Rating 4 out of 5]

A transcript of a seminar given 10 days after the Bataclan attacks in Paris, this is passionate without being hysterical. Badiou is an academic philosopher with Left (now post-party) roots and reflects France's unique political heritage: Revolution, Republic, Nazi Occupation - and so it's significant that he both names the Bataclan terrorists 'contemporary fascists' and reiterates the important ways in which religion, any religion, may be co-opted to fascism: 'Franco's fascism was literally glued to the Catholic religion. Franco's armed gangs were blessed by priests, and one spoke of the great Catholic Spain that was going to replace the terrible republican Spain'.

With a passionate analysis of late global capitalism and the way 'neoliberal' economics has replaced, in lots of cases, states and social justice, this locates the current state of the world against a backdrop where 86% of global wealth and resources is owned by 10% of the global population, and where 50% of the global population own nothing and thus are counted as nothing within a global capitalist system: they neither produce nor have the capital to consume. Is it any wonder, Badiou asks, that these monstrous inequalities lead to nihilistic acts of atrocity?

I suspect Badiou will be preaching to the converted but it would be nice to think that this short, quick read might work as an antidote to the knee-jerk scapegoating, divisive identity politics and general promotion and legitimisation of hatred that we have seen, not least in 2016.

Thanks to the publisher for an ARC via NetGalley

[محمود · Rating 3 out of 5]

شرنا يأتي مما هو ابعد…
في هذي المحاضرة يرى باديو ان الرأسمالية المتفلتة من عقال الليبرالية في الثمانينات (النيوليبرالية) توسعت بفعل العولمة وتعمقت نتيجة لذلك -وهذه هي جدلية الرأسمالية-.. مما ادى الى اضعاف الدولة وبروز امبريالية عالمية جديدة قوامها الشركات العابرة للحدود…

-يفرق الكاتب بين امبريالية القرن التاسع عشر التي كانت منطلقة من فكرة وإمرة الوطن، الامة والدولة.. والامبريالية الحديثة لرأس المال

-ذكر ان الشركات من مصلحتها التفاوض مع العصبات المسلحة واشباه الدول (داعش مثلا) بدلا من الدول نفسها
- ذكر ان ان فرنسا استقطبت "بروليتاريا" في فترة الخمسينات الى السبعينيات كعمالة رخيصة وهؤلاء العمال جلبوا عوائلهم معهم ليصبحوا من بعدهم عمالة رخيصة.. لكن طبيعة السوق تغيرت واصبح هذا الجيل الثاني من المهاجرين مهمش وبلا افق او عمل، يرزح تحت وطأة الفقر والبطالة….

3.5

[Maddy · Rating 3 out of 5]

This book is a Political/philosophical response to the Bataclan terrorist attacks, where Western society at large supposes these attacks are of a religious nature, he proposes that the nihilism which is becoming more and more prevalent is Western society is actually the basis for these attacks. I don't think there is too much here that we haven't heard or read before. I would have preferred a more detailed argument, but still worth a read.

[Natalia · Rating 5 out of 5]

Natürlich kann man immer sagen, dass die Argumente von Badiou vereinfacht und eindimensional sind. Das ist legitim, aber daher ist es auch einen Vortrag (kein Buch), wo Badiou das Thema auf einen bestimmten, mächtigen, treffenden Punkt versucht, zu bringen. Das Denken Badious ist voll mit Mitgefühl und Hoffnung, aber gleichzeitig auch nicht mild. Seine Worter verdienen Aufmerksamkeit all jener, die gerade eine tiefe Trauer gegenüber die Welt spüren, da sie hier Inspiration für Verzeihung und Wiedergutmachung finden könnten.

[Natalie · Rating 5 out of 5]

إنه كتاب (أو محاضرة) يفتح آفاق التفكير.. الباحث العظيم يصف الأشياء بحقيقتها.. ولو أنني غير متفاءلة بالقدر ذاته الذي أنهى به الكتاب ولكنه كتاب مهم على الجميع قراءته لنبدأ التفكير بحلول جدية للطريقة التي جعلت بها الرسمالية العالم يتدهور..

[Kenneth · Rating 4 out of 5]

In its unreserved frankness, this seminar-turned-book is a breath of fresh air for anyone who feels disenchanted by the ongoing 'senseless' bloodshed taking place in the name of religion; and who need a more methodical investigation into what's really transpiring at a systemic level. To make sense of the 'senseless'—against our first intuitions that such attacks are irrational—is precisely what Badiou sets out to do in this short monograph on the underlying cause(s) of last year's Paris shootings, and the rise of the terrorist enterprise. 'We can't leave anything in the register of the unthinkable', he says.

Despite the unmistakable continental posture that Badiou adopts in his prose, he remains incisively analytical in his systematic dissection of the global capitalist problem. His argument is distinctly structuralist in nature, as he explores the ordering of the contemporary world around and against capitalism and its cognates. True to his French learning, Badiou also makes occasional but striking allusions to psychoanalytic theory where appropriate, in so doing contextualising the contemporary problem within a broader system of desire.

Yet perhaps the most redemptive feature of his seminar is the humanising outlook he offers towards the end, where he tells of the need to understand and know the societal other that the capitalist machine has inevitably created and marginalised. This is, I think, the powerful message that his argument ultimately endeavours to convey to his (middle class) readers.

[Hazel P · Rating 4 out of 5]

Marvellous! I discovered the title on the local library's recommendation shelf. I appreciate the author's high-level thinking, which I don't have sufficient knowledge myself to agree or disagree with, but it's an enlightening read. It helps me understand the origin of murderous cases in the West a little bit, but I still have the grand questions: "What is religion?" (as a person growing up in China and labeling myself as an atheist) and "What's the relationship between theocracy and democracy?" For the second question, the author's response partially answers that the decline of states, which are being replaced by transnational global corporations, is one of the three main features of today's global structure, dominated by globalized capitalism.

I especially like the optimistic ending that emphasizes the need for an international and transnational perspective in our quest for an alternative to capitalism, so that we won't fall into the trap of self-defeating nihilism.

The author calls for middle-class people and intellectuals to forge connections with the nomad proletariat: "No new thinking in politics will be born except through unexpected, improbable alliances, egalitarian trajectories, and encounters."

🔖 p71 What we are suffering from is the absence, on the global scale, of a politics that would be detached entirely from the interiority of capitalism. It is the absence on the global scale of this politics that causes a young fascist to appear, to be created. It is not the young fascist, banditry, and religion, that create the absence of a politics of emancipation able to construct its own vision and to define its own practices. It’s the absence of this politics that creates the possibility of fascism, of banditry, and of religious hallucinations.

p72 Our wound comes from the historical defeat of communism. Indeed, it is not so recent.

By 'communism' I understand simply the name, the historical name, given to a strategic thought detached from the hegemonic structure of capitalism. Its fate was probably sealed in the middle of the 1970s. And it is because of this that the periodization that I propose starts with the 1980s, when we began to feel the deleterious effects of this failure, in the form of a new energy of capitalism.

[Zapatoo · Rating 4 out of 5]

Eine kräftige Streitschrift gegen die blinden Flecken in der vermeintlichen Terrorismusbekämpfung westlicher Staaten, die Ursache und Wirkung kennt und der es gelingt die Morde von Paris nicht ohne die globalen Morde des Westens mittels Drohnen und Militärbesatzung zu denken. Kurz, die Anschläge erscheinen Badiou als "Symptome einer schweren Krankheit" eines global agierenden imperialen Kapitalismus. Die historischen Traditionslinien sind somit deutlich ausgelegt: Dieser habitus, sich selbst als Repräsentant der gesamten Menschheit, der menschlichen Zivilisation als solcher, zu begreifen, ist das Erbe des kolonialen Imperialismus, das Erbe des sogenannten Westens, sprich der fortschrittlichen, zivilisierten, demokratischen Länder. (11)
Teil des janusköpfigen Systems sind aber auch die Mörder, die Badiou als Produkt der enttäuschten Sehnsucht nach dem Westen, frustrierte Leute, die unter einer unterdrückten Sehnsucht leiden und von ihr gesteuert werden [...] ein nihilistisches Symptom der unfassbaren Leeren des globalisierten Kapitalismus und seines Unvermögens, in der von ihm gestalteten Welt alle Menschen zu berücksichtigen (52f) sieht. Das erscheint in der Herleitung und weiteren Untersuchungen zu den faschistischen (er benennt sie natürlich klar so) Attentätern nicht zu weit hergegriffen. Der Ausweg bleibt allerdings etwas vage, auch wenn er neben seiner Argumentation für ein 'Verstehen' der Motive und dem Ziehen von Konsequenzen aus einer globalen Wirtschaftspolitik fordert, so bringt er für die Voraussetzung, das Ende der Unterstützung der zwischen Überlegenheitsduktus und Angst schwankenden westlichen Mittelschicht inmitten der westlichen Konsummaschine, einer solchen Politik keinen einfachen Ansatz. Jenseits der Revolutionierung der westlichen Gesellschaften und der Erinnerung der Hegemonie in dieser. Der Verweis auf organische Intellektuelle in Gramscianscher Tradition kommt da nicht von ungefähr.
Alles in allem ein dicht geschriebener Essay, der ob seiner Kürze dennoch eingängig ist.

[Mz · Rating 3 out of 5]

Εδώ ο σύγχρονος μαρξιστής συγγραφέας Alain Badiou κάνει διάκριση ανάμεσα σε «παλιό φασισμό» και «σύγχρονο». Συγκεκριμένα, στηριγμένος στην ψυχανάλυση, ισχυρίζεται ότι καθώς η παγκοσμιοποίηση φανερώνει τα δομικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος (την αδυναμία του να αξιοποιήσει το σύνολο της διαθέσιμης εργατικής δύναμης), το αντιδυτικό μένος διεθνώς προέρχεται από τη ματαίωση προσδοκιών από τον καπιταλισμό και από τη Δύση που τον εκφράζει. Οι σημερινοί μαχητές του ISIS εξαρτώνται από αλλά και πολεμούν τη Δύση εξαιτίας της αποτυχίας της Δύσης να τους προσφέρει τον καπιταλιστικό ευδαιμονισμό που υπόσχεται: το θρησκευτικό επίχρισμα δεν αποτελεί παρά ένα προκάλυμμα αυτής της ψυχολογικής ματαίωσης . Η επιθυμία καταστροφής της Δύσης είναι απλώς μια ακραία μορφή της (ματαιωμένης) επιθυμίας για Δύση (καπιταλιστικό ευδαιμονισμό) . Αντίστοιχη προέλευση είχε και ο φασισμός της δεκαετίας του ’30, με τη διαφορά ότι εκείνος προερχόταν από την κρίση που βίωνε τότε το καπιταλιστικό σύστημα, κρίνει ο Badiou. Αν όμως η επιθυμία για καταστροφή του φιλελεύθερου καπιταλισμού και της Δύσης μέσα από τα δικά τους μέσα ανάπτυξης αρκούσε για τον χαρακτηρισμό του φασισμού, όπως εκείνος πιστεύει, τότε θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε και τη Σοβιετική Ένωση ως «φασιστική».

[Leonardo]

En su análisis del panorama global después de los atentados de París, Alain Badiou distingue tres tipos predominantes de subjetividad en el capitalismo global de hoy en día: el sujeto liberal-democrático de clase media «civilizado» occidental; los que, fuera de Occidente, están poseídos por el «deseo de Occidente / le désir d’Occident», y pretenden desesperadamente imitar el estilo de vida «civilizado» de las clases medias occidentales; y los nihilistas fascistas, cuya envidia de Occidente se convierte en un odio mortal y autodestructivo. Badiou deja claro que lo que los medios de comunicación denominan la «radicalización » de los musulmanes es una fascistización pura y simple: "este fascismo es el anverso del frustrado deseo de Occidente, y se organiza de manera más o menos militar siguiendo el modelo flexible de un grupo mafioso y con variables matices ideológicos, en los que el lugar ocupado por la religión es puramente formal" (Pág.47).

La nueva lucha de clases Pág.97

[vika s. · Rating 5 out of 5]

Even though I don't agree with Badiou on every point I think it's an excellent lecture/ book. He goes several steps further than many current thought leaders in defining the origins of the crisis of mass murder we are dealing now and connecting it to the global system of oppression called capitalism. He also connects capitalism to colonialism and imperialism, but he completely leaves out the oppression of women on the worldwide scale. I believe one can never draw a conclusion on the alternative to the capitalist worldview without taking into account and drawing lessons from the oppression of the half of the globe, which is even more expensive in terms of damage to the population than those 2 billion people neglected by capitalism. Capitalism and patriarchy and closely related and interlinked. Also, patriarchy existed long before capitalism, and without addressing it it's impossible to challenge the current state of affairs in the world.
Having said that, I still enjoyed reading this book, and I'm going to read more of his intellectual writings.

[Adam · Rating 2 out of 5]

Although I mostly agree with his general argument, I really didn’t like the way he spoke and the simplistic arguments he made. The world is not as simple as Marxist class analysis.

I also didn’t like that he repeatedly called the current world order fascist, which I don’t think it is, and whilst it is not a good world order by using these ‘scary’ words that don’t actually mean anything he discredits himself and makes the argument seem like a random political polemic, rather than a nuanced and sustained philosophical essay.

Also, for someone who thinks he is so radical and progressive, he uses ‘he’ and ‘him’ pronouns a lot when talking about humans which shows a lack of critical thinking in how he thinks about gender. The world is more than just male!

Too black and white, too polemic, too in favour of communism, but nonetheless some brilliant critiques and suggestions in regards to the hypocrisy, violence and imperialism of the western world. A good stand against islamophobia as well, but his solutions are outdated and too boxed in to a far-left that has disappeared. Instead of clinging onto that nostalgia, Badiou should have tried to find his place in circles promoting social democracy or democratic socialism, using both a hybrid of free market growth and state restrictions on this market to protect citizens and guard against inequality.

[Marie · Rating 3 out of 5]

Oh, Alain, mon vieux. You have exceeded my expectations. Your payoff in the last chapter was such a relief, and totalement pas de surprise. A book which explains the Paris Killings in the light of global capitalism, non-states and the only solution to this horrible situation - communism! And you greased the engine so well throughout the book. I envision an old man in the back of some cafe, a long-ashed Gitane hanging from his half-toothed mouth, with a cassis on the rickety table and a stained beret on his head, and every so often he says "down with capitalism! Ruddy global capitalists!" Dommage, monsieur. You are so predictable.

[Jannik Meinicke · Rating 3 out of 5]

Badiou präsentiert in diesem Vortrag 3/4 nette Ansätze für Instrumente einer Gegenwartsanalyse. Jedoch scheint er blind seinen eigenen Widersprüchen gegenüber. In einer ersten Denkbewegung beginnt er mit einer Kritik am Eurozentrismus, nur um dann in einer weiteren Denkbewegung seine Analyse auf eurozentrischen Axiomen aufzubauen, den „Westen“ zum Fixstern und Ausgangspunkt seiner Analyse zu erheben. Insofern ist dieses Buch mehr Ausdruck westlicher Hybris, denn Plädoyer.

[JCyborg Aperture · Rating 5 out of 5]

"What we are suffering from is the absence, at the global scale, of a politics that would be detached entirely from the interiority of capitalism.

It is the absence of a politics of emancipation that creates the possibility of fascism, or banditry, and of religious hallucinations."

[Annie · Rating 2 out of 5]

Il s'agit de la retranscription d'une conférence donnée par Alain Badiou au théâtre de la Colline à Aubervilliers en novembre 2015, donc très à chaud par rapport aux attentats de Paris du même mois, et du coup de mon point de vue d'un texte moins "nourrissant" que d'autres qu'a commis son auteur.

J'ai été très intéressée par sa définition du "zonage" comme nouvelle forme de l'impérialisme, à savoir la destruction d'Etats déjà faibles dans certaines zones du globe (Lybie, Congo, Irak, etc.) créant des zones de pillage au profit de firmes transationales, qui rémunèrent elles-mêmes leurs réseaux de corruption, leurs milices et leurs cadres expatriés, ce qui est finalement moins coûteux que l'entretien d'un Etat colonial à l'ancienne avec armée, fonctionnaires et système fiscal à mettre en place.

En revanche, je reste assez sceptique sur la définition qui est donnée du "fascisme" des criminels du 13 novembre. Qu'on puisse les qualifier ainsi, je n'en doute pas. Mais sous-entendre qu'il s'agisse uniquement d'un goût de la violence lié à la perte de repères, d'un désir d'Occident frustré, du résultat d'un processus de corruption du capitalisme me gêne un peu car c'est effacer le côté fondamentalement politique de tels conflits. Il y a un néo-impérialisme et il y a des réactions, violentes, fascisantes, peut-être elles-mêmes impérialistes, à cet impérialisme. Il me semble que le livre de Pierre-Jean Luizard Le piège Daech faisait bien apparaître cette dynamique, en la replaçant dans la longue durée.

Par ailleurs, le raisonnement économique est bien trop rapide. Un premier raccourci est opéré en établissant que les deux milliards de personnes les plus pauvres, qui sont les exclues du capitalisme mondialisé, non salariées, sont des personnes qui ne travaillent pas. Le deuxième raccourci est de dire que si elles sont exclues, c'est donc par manque de travail, et qu'il faudrait alors partager le temps de travail. Premièrement, il n'y a pas de quantité de travail fixe à allouer dans le monde. Entrer dans le salariat (ou en tout cas dans l'économie monétaire), c'est entrer dans la consommation et donc donner la possibilité de nouveaux débouchés, d'accroître la production. Deuxièmement, les gens ont toujours travaillé, à l'intérieur comme hors du capitalisme, et s'il y a des masses paupérisées aujourd'hui, cela fait bien partie intégrante du système, parce qu'elles n'ont plus accès aux ressources qui leur sont nécessaires, à cause de pillages directs ou de la pression concurrentielle exercée par des entreprises et des Etats en situation d'oligopole.

[shahryar saljoughi · Rating 3 out of 5]

به طور خلاصه اقای بدیو اینطور گفتند که دار و دسته های نظامی، از میلی به غرب که سرکوب شده تغدیه میشن. اعضای داعش با ترور به زن و ثروت میرسن. حمله پاریس هم به همین شکل تبیین میشه. جوانانی که سلب مالکیت شدند و با اینکار عاملیت خودشون رو نشون میدن.
راستش چنین نگاهی به نظرم درباره دولت های توتالیتر ایران و سوریه درست نیست.
اخوان المسلمین رو اگه مصداق اسلام رادیکال مصری در نظر بگیریم، بیشتر نیروهاش رو از طبقه متوسط گرفته.

[Praveena D.M. · Rating 4 out of 5]

Book is very short in terms of pages but it takes lot of time to read as book content is Intellectual stuff. Personally, I am not big fan of Intellectuals and Intellectual stuff. However, this book is an exception. Author is successful in explaining the mentality of the west as well as other parts of the world. Author explanation of National Identity and attitude is outstanding. However, I am not completely convinced of the solution suggested by the author, Still, this book is worth read.

[Michael · Rating 5 out of 5]

"... foreign workers, their children, refugees, the inhabitants of dark cities, fanatical Muslims. Here is the scapegoat sent out to pasture, by our masters and their media hacks, to feed on the fear of the middle classes..."

[Cecil Vosges · Rating 3 out of 5]

Not the strongest piece from Badiou...recycling a lot of his usual themes, and here they seem thinner than his usual richness.

[Vita · Rating 5 out of 5]

Excellent, pitty I can't find an english translation to recomend for my english speaking friends! Bummer!