Baile con serpientes

by Horacio Castellanos Moya

En voz de su autor: «Es casi como Ulises yendo a la guerra y volviendo a Itaca, o como en 'El asno de oro', en el que Lucio se convierte en burro, realiza todo el viaje y finalmente regresa como Lucio.»

«Muy al estilo de Rubem Fonseca en 'El cobrador' (Bruguera), o de Fernando Vallejo en 'La Virgen de los sicarios' (Alfaguara), Horacio Castellanos Moya logra un relato que equilibra la violencia y la ironía de forma tan convincente que nunca desciende el interés de la lectura debido a la habilidad del narrador para enfrentar el reto difícil de rozar lo carnavalesco sin perderse en ello.» (Sergio Gzz. Rdz.)

Genres: Fiction, Literature, Spanish Literature, Latinx, Crime, Latin American Literature, Magical Realism

193 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

HORACIO CASTELLANOS MOYA is a writer and a journalist from El Salvador. For two decades he worked as editor of news agencies, magazines and newspapers in Mexico, Guatemala and his own country. As a fiction writer, he was granted residencies in a program supported by the Frankfurt International Book Fair (2004-2006) and in the City of Asylum program in Pittsburgh (2006-2008). He has also taught in the Writing Program at the University of Pittsburgh. In 2009, he was guest researcher at the University of Tokyo with a fellowship granted by the Japan Foundation. He has published eleven novels, five short story collections, two essay books, and a diary. His novels have been translated into twelve languages; five of them (Senselessness, The She-Devil in the mirror, Dance with Snakes, Revulsion, and Tyrant memory) are available in English. He was awarded the Manuel Rojas Iberoamerican Prize for Fiction 2014, by the Government of Chile.

Reviews

[ArturoBelano · Rating 4 out of 5]

"toplumsal piramitte yükselmek için yazıyorlar. yazdıklarının suya sabuna dokunmamasına, toplumda bir yer bulmalarına engel olmamasına dikkat ediyorlar. kültürsüzler demek istemiyorum. bunlar da eskiler kadar kültürlü. çalışkan değiller demek istemiyorum. eskilerden çok daha fazla çalışkanlar! ama aynı zamanda çok daha bayağılar. bir işadamı, hatta gangster gibi davranıyorlar. hiçbir şeyi eleştirmiyorlar, ya da sadece eleştirilmesine izin verilen şeyleri eleştiriyorlar, düşman kazanmaktan çekiniyorlar, daha çok en az zarar verecek düşmanları seçiyorlar. bir ideal için intihar etmiyorlar; sadece çılgınlık ve öfkeden ölüyorlar. en mükemmel kapılar sonuna kadar açılıyor önlerinde. ve edebiyat bu yüzden böyle. komedi gibi başlayan her şey komedi olarak son buluyor."

Vahşi Hafiyeler’de Bolano yeni Latin Amerika'lı yazarları böyle tarif ediyor ve aynı Bolano bu kitap ve yazarı için “Moya’yı okuyanlar, onu şehir meydanında asmak için bastırılması zor bir arzu duyarlar. Aslında bir yazar için bundan daha büyük bir onur hayal edemiyorum," diyor.

Latin edebiyatının üç büyüğü Marquez, Cortozar ve Fuantes(seni sevmiyorum Llosa) üslupları üç benzemez yazardı ve belki yazı dışında tek ortak noktaları politik olarak solda yer almaları, toplumsal ve radikal hareketleri desteklemeleriydi. Değişim umudunun güçlü olduğu canlı bir sosyal ortamda ürünlerini verdiler. Moya'ya geldiğimizde Honduras'lı ama El Salvador' da büyüyen yazar ülkedeki iç savaşta FMLN’yi desteklemiş, yazılarıyla propagandasını yapmış ancak yenilgi ve parti içindeki çatışmalar sonrası elinde hayal kırıklıkları kalmıştır. Velhasıl suya sabuna dokunmuş, düşman kazanmaktan çekinmemiş ve yenilmiştir.

Sadede gel diyenler için hızlanıyorum; toplumsal hareketlerin geri çekildiği, IMF’nin şok doktrini ile Latin Amerika’nın büyük bir akıl hastanesine döndüğü, toplumsal, kişisel ve kurumsal yozlaşmanın cehenneme çevirdiği iç savaş yorgunu bir ülkeden geriye kalanın hikayesidir Yılanlarla Dans.

Mafyatik politikacılar, kokainman narkotikçiler, katil polisler ve bunlarla iç içe geçmiş, medyanın aptallaştırdığı bir coğrafyada, pırıl pırıl ışıldayan dört dişi yılan ve işsiz bir sosyoloji mezununun zıvanadan çıkan gerçekliğe gerçeküstü müdahalesini Moya’nın Latinolara savurduğu edebi bir küfür olarak okumak da mümkün (adamı ve ailesini boşa ölümle tehdit etmiyorlar) ki onca ölüm ve yıkımın ardından olayı soruşturan dedektif, bar ve diskoteklere girip çıkan, içki içmek için gruplar halinde toplanan ve en pahalı aracın etrafında marihuana içen gençleri görünce “ insan şunları gözlemlediğinde, tüm bu sahtelik ve yapaylıktan kurtulmak için birden fazla Jacinto Bustillo olsa daha iyi olmaz mı diye sormadan edemiyor !”

Yazarın, toplumu ve davranışlarını yorumlama “işini” okumuş sosyoloji mezunu gencin yanına yerli kültüründe deri değiştirmesinden dolayı doğum, yaşam ve ölümü tek bedende temsil eden yılanı katarak icat ettiği bu dansı çok sevdim ben, edebi olarak doyurucu, kurgu başarılı ve oklar tam hedefine saplanıyor. Moya’yı asmayıp da beslesinler mi azizim Bolano, bilemedim şimdi.

Yılanlarla Dans’ı ben bu gerçekliğin içinde yorumlayıp sevdim ama bunları es geçip ablası ile yaşayan paranoyak bir gencin merakı yüzünden başına gelen saçmalıklar silsilesi diye de okuyup sevebilirsiniz, bir okuyun nasıl seveceğinize kendiniz karar verirsiniz.

[Gorkem · Rating 5 out of 5]

Moya'nın bu kitabını sanırım hep önereceğim. Hayran kaldığım bir yazar. Çok iyidi..

Yılanlarla Dans , Moya'nın okuduğum ilk kitabı. Tür açısında oldukça melez bir novella. Politik, underground, kara mizah, polisiye ve alt metninde ise ciddi anlamda mitolojik göndermelerle oluşturulmuş bir kitap.

İçerik olarak detaylarına girilmesi zor bir kitap. Çünkü detaylandırdıkca spoiler verme riski çok fazla.

Çok genel anlamda, Yılanlarla Dans El Salvador'da iç savaşın çıkması sürecinde politik anlamda hükümetin sosyolojik anlamda bu süreçten, sorumlu olan herkesin eleştirisi.

Keyifle, kahkalar içinde okudum.

İYi okumalar

8/10

[Mevsim Yenice · Rating 4 out of 5]

Yılanlarla Dans, Moya’nın uzun yıllar yaşadığı El Salvador’un tüm kaosunu baş döndürücü bir hızda anlatmasıyla fark yaratmış bir roman bana kalırsa. Sonu ölümle biten hesaplaşmaların, uyuşturucu için işlenen cinayetlerin ve iç savaşların, bu kadar günlük bir dille, hatta günlük bir sakinlik, dinginlikle, olağan bir şekilde anlatılması baş döndürücü, vurucu. Teknik anlamda da inanılmaz bir başarı tabii.

Sayfa olarak çok hacimli bir kitap olmamasına rağmen bittiğinde mitolojiden, sosyolojiden, hayattan, politikadan, dinden, kültürden bir sürü kesite şahit olmuş oluyorsunuz. Korku tüneline girmiş gibi oldum ben adeta. Vagona atlıyorsunuz, ürkütücü bir sürü şey var, bir yandan aslında oradasınız ama değilsiniz de, dışarıda akan başka gerçek bir hayat var ve kısa sürede adrenalin patlaması yaşayarak tünelden çıktığınızda normal hayatınızda dönmeniz biraz zaman alıyor. Yılanlarla Dans tam da böyle bir deneyimdi benim için.

Kitabın en güzel yanı da, birkaç farklı şekilde okunabilecek olması. Alt metinleri göz ardı edersek, o haliyle bile polisiye türünün başarılı bir örneği.

Hiç sıkılmadan, hayret ederek ve bir sonraki sayfa için meraklanacağınız bir okuma deneyimi sunuyor Moya.

Tavsiye ederim...

[Aylin · Rating 4 out of 5]

Çivisi çıkmış dünyayı akıcı bir grotesk anlatımda okuma keyfini sürerken aynı zamanda etkileyici bir polisiye film izlemiş gibi de hissettim. Moya “Öyle saçmalanmaz böyle saçmalanır” diyerek ülkesi El Salvador’a haykırıyor gibi hissettirdi bana. Kanıksanmış şiddet, rüşvet, yalan, kaos ve bir sürü saçmalık (bkz. günümüz Türkiyesi) ne kadar normalse, Moya’nın dünyası da o kadar normal işte. “İnsanların bu kaotik ülke problemlerini böyle kanıksamasına şaşırmadın da yılanların konuştuğuna mı şaşırdın” diyor sanki yazar. Ya da ben öyle diyorum 🙈

Ben epey sevdim👌🏻 Diğer kitaplarını da okumak istiyorum.

[Lee Klein · Rating 4 out of 5]

A generous four stars for one of the unevenest nutso entertainments ever. When something's called "uneven" in a workshoppy way I tend to cringe a little since there's a suggestion that things should be "even," edges should be rounded, textures sanded, weirdly jutting Cappadocian fairy castles leveled, every dark scary confounding Mariana Trench stuffed with "characterizing backstory that informs the primary narrative." But in this case the unevenness might be the extremest I've encountered. Artful unevenness, even. Seemed to me like two thin cuts of oddly insipid suspense topped with two slices of bland mediapolitico significance cheese sandwiched between two ridiculously awesome slices of wacky sensationalist fun. I don't want to use the spoilers tool on here, so I'll try not to reveal what happens in the bread parts -- let's just say that the first part reminded me of Kobo Abe's The Box Man and the middle parts and some of the ending reminded me of other Nutso Sensationalist Entertainments Suggestive of Deeper Significance I've read recently, like Torsten Krol's The Dolphin People: A Novel and Helen DeWitt's Lightning Rods. Another thing common to these novels: they're unconcerned with characterization, particularly a character's history (not even traumatic experiences of youth!) or more than the most basic physical description. I also was tempted to associate this with the recent Mark Leyner and Nicholson Baker books but didn't quite feel right about it since the storytelling in this and the other two is key. Anonymous transparent language absolutely serves to move the story forward, but does so somewhat subversively, or in this case, serpentinely, although that's not really an accurate description (the sandwich metaphor is more apt, with surprising bites of spicy jalapeno, mango, wasabi, eel). The uneveness is very much a POV consequence, with the two middle parts in third person, one focused on law enforcement's reaction to what happens in the first 50-page chapter and the other focused on news agency folks trying to get the scoop. A very generous review would interpret things in terms of El Salvador's wartorn history, its media and political organs still on edge and ready to react to unexpected outbursts. The main dude, after all, studied sociology. "This is much more complicated than she thought, and now there are nationwide consequences." A more generous, insightful review might unpack the significance of the Chevrolet in the story and compare it to the latter-mentioned Nissan (I'm pretty sure Japanese car companies are deeply embedded in El Salvador and helped rebuild a lot of destroyed infrastructure etc). But I'd say this sort of thing is suggested, it's in there, but only because the story is set in San Salvador. Like "Lighning Rods," there's a suggestion of how something that starts thanks to reactions to unexpected actions, boredom, curiosity, invention, and/or chance widens in signficance until it reaches the media and political realms, which react as expected. (If "Lightning Rods" sprang from the stain on Monica Lewinsky's dress, this one derives from OJ's bloody glove.) Further, a really/really generous review might say the middle bits were a dramatized metafictional demonstration of how plot triages inspiration. The other two Moya books I've read are Senselessness and El asco: Thomas Bernhard en San Salvador (the second of which isn't available in English but I translated it and hope to publish it somewhere soon), both of which are Bernhardian rants, openly derivative (note the subtitle of "El Asco" [ie, "Revulsion"]) more or less in form and content (less suicide, more scatological stuff). In this case, I think he's openly derivative of a famously prolific Argentine writer who's become way more famous lately thanks to New Directions. I'm thinking of Cesar Aira's "adelante" (ie, forward!) technique. Date (two months in the fall of 1995, right around the OJ trial when I was traveling solo through Mexico and Central America) and place of composition (a Mexico City neighborhood) appear at the end -- the tell-tale nod to Aira, who's all about noting where and when a novel was composed so elements in the writer's life and the world can be tracked down as influences by those willing to do so. If you're familiar with Aira you know what to expect here: the unexpected. Except in this case Moya sets his comparatively simple language slipping ahead on greased rails and there's not as much metafictional stuff, especially upfront. The four stars for this suggest how much I liked the beginning and end, since I honestly didn't love the middle two sections: in fact, I thought a POV mistake had been made to fill out the book, he should've stayed with the main dude and his ladies, not switched POV for the sake of suspense (ie, we know something the main dude doesn't) and suggestion of sociopoltical/national significance. But since beginning and end were so joyously nutso I awarded audacity an extra star and mostly glossed over the middle bits. Oh man how I want to talk about the final scenes. That oroborosian joke about the stew he makes! Anyway, let's just call this one an eyes-wideningly audacious, sensationalist, uneven entertainment, with traces of sociopolitical/metafictional signficance, that literally climaxes toward the end. Great snakes! (Note: I haven't seen "Snakes on a Plane," thus the failure to mention Samuel L. Jackson's notorious opus.)

[Aslı Can]

Sessiz anlaşmalarımızı bozan, sözsüz yılan tıslamaları duyuldu önce. Sonra çığlıklar. Ateşin kendine has sesi. Kan kokusu. Kendi aralarında fısıl fısıl konuşmalar. Birbirine korkuyla bakmalar. Endişe. Endişe. Tısssssss!

Evet, biraz adrenaline, biraz hayal gücüne, biraz da rastgeleliklere ihtiyacımız var.

[Çağdaş T · Rating 3 out of 5]

Gerçeküstü, fantastik, grotesk türleri "genel olarak" çok sevmiyorum.
Ama anlattığı hikayede ciddi göndermeler, edebi betimlemeler ve akıcılık sözkonusuysa ilgimi çekiyor. Örneğin Marquez'in Yüzyıllık Yalnızlık'ı büyülü gerçekliğe bir örnekti. Parfümün Dansı ve Büyücü'de de fantastik ya da "abartı" ögeler mevcuttu. Ama bu üç örneği de sevmiş ve anlatmak istediğini bir şekilde anlamıştım. Ama Yılanlarla Dans'ın ne anlatmaya çalıştığını anlamadım.
Edebiyatta kurgunun sınırları yoktur. Bazen sadece yazmak için yazarsınız üstelik bir şeyler anlatma kaygınız da olmayabilir. O zaman ben diğer kıstaslarımdan; keyif alıp almadığıma, edebi beklentilerimin karşılanıp karşılanmadığına bakıyorum.

6 / 10

SabitFikir'in değerlendirmesi aşağıda. Yalnız spoiler içeriyor, önceden söyleyeyim.
http://www.sabitfikir.com/elestiri/sa...

[Larnacouer de SH · Rating 2 out of 5]

Büyülü Gerçekçilik ile işte bu yüzden anlaşamıyoruz. Gayet keyifli seyreden hikaye birden tepetaklak oluyor; neymiş otururken bacakları sandalyeye karışmış, halı dile gelmiş halaya kalkmış, mayonez Müge Anlı fanıymış falan filan. Bunda da son bölüm tadımı fena halde kaçırdı, dört puandan ikiye düşecek kadar üstelik.
Yazım tarzı, konusu, akıcılığı dört son bölüm aka final bir puan.
Yani bize gelişi iki oluyor mu? Benim matematikten yana biraz sıkıntım var. Matematik bir, büyülü gerçekçilik iki gibi düşünün djkdmfmsmfmzmmfmdmfmz özr dlrm.

[Pinar Celebi · Rating 4 out of 5]

Tarantino bir film çekse şu kitaba diye düşündüm okurken. Herkesin seveceği bir tarzı yok ama ben çok sevdim. Hızlıca okudum, bitti. Seviyorum Latin yazarları ve rengarenk kültürlerini. Kafaları başka türlü çalışıyor, aynı şekilde kalemleri de.

[Aslıhan Çelik Tufan · Rating 4 out of 5]

Küçük ama etkili bir okuma istiyorum derseniz mutlaka okuyun derim.

Hangi açıyla okursanız okuyun seveceksiniz.

Mutlaka okunmalı diyor Keyifli okumalar diliyorum.

[Eylül Görmüş · Rating 4 out of 5]

Çok iyi kitapmış bu. Saramago’yu andıran bir absürtlük ve tabii Bolaño’yu hatırlatan bir garip tuhaflıkla örülü bir şiddet sarmalı hikâyesi. 5. sayfadan başlayan tempo ve gerilimin dozu hiç azalmadı - Moya çok sert bir toplum, iktidar, hırs, bürokrasi ve devlet eleştirisi bırakıyor kucağımıza, bunu da acayip sürükleyici (ve sıklıkla çok komik) biçimde yapıyor. Narkotik polisleri uyuşturucu bağımlısı, siyasetçiler mafyanın göbeğinde, medyanın tek derdi kendiyle rekabeti filan - böyle yozlaşmış bir ülkede sıradan bir adam dört yılan ve belirli bir hedefi olmayan bir şiddetle tüm toplumu baştan aşağı sarsıyor - yahut kitapta bir gencin dediği gibi “iktidarı taşaklarından kıskıvrak yakalıyor.” Çok beğendim, çok tavsiye ederim.

[İlke · Rating 5 out of 5]

"Çivisi çıkmış dünyanın karşısına ondan daha delirmiş bir dünya çıkardığı" söylenen Moya'nın evreni bana neden çok da imkansız görünmedi acaba? Yaşadığımız her şeyi normalleştirmeye bu kadar alıştırıldığımız için olabilir mi?

Okuyunuz mutlaka👌

[Kübra Ataay · Rating 5 out of 5]

Canım Moya. Ben bir kitap okurken muhakkak kendimi kaptırırım mutlaka karakterlerden biriyimdir mutlaka yaşıyorumdur o dünyada. Zamanı mekanı her şeyi büyülü bir şekilde anlatmış zorladıkça zorladım hayal gücümü. Müthiş bir serüvendi. Canım Moya. İyi okumalar.

“Az önce radyoda söylendiği gibi ne bir plan ne de bir komplo söz konusu. Yalnızca rastgelelilik ve mutasyonumu derinleştirmeme izin veren bir mantık var. Ama sizler anlamazsınız.”

[Mark · Rating 5 out of 5]

Contains of the best human/reptile sex scenes ever written.

[Gokce Atac · Rating 4 out of 5]

“Yılanlarla Dans”, Orta Amerika’nın kaotik bir şehrinde geçen kara mizah dolu kısa bir roman. Ana karakter Eduardo Sosa, sarı bir arabada yaşayan tuhaf bir adamı —Don Jacinto’yu— takip eder. Jacinto’nun arabasında dört büyük zehirli yılanla yaşadığı ortaya çıkar.
Bir olay sonrası Sosa, Jacinto’nun yerine geçer ve yılanlarla birlikte şehirde kaos yaratmaya başlar. Polis, medya ve politikacılar paniğe kapılır; herkes olayı kendi çıkarı için kullanmaya çalışır.
Roman, şiddetle örülü toplum düzenini, medyanın histerisini ve bürokrasinin saçmalığını sert bir ironiyle anlatıyor. Sert ve hızla akan, zekice; absürd, kara komik ve politik bir roman; büyülü gerçekçilik değil.
Yılanlar sembolik olarak hem toplumun zehrini hem de insanların içindeki ilkel tarafı temsil ederken, Sosa’nın dönüşümü de “normal bir insan”ın nasıl hızla karanlığa kayabileceğini göstermede çok başarılı olmuş bence… Yani, ölümler bile bir şekilde hikayenin enerjisine katkıda bulunuyor, okuma deneyimini karanlık ama keyifli yapıyor.

[Shannon · Rating 5 out of 5]

This instantly became one of my absolute favourite reads for the year to date; I just loved it! Don't be put off by the naked woman on the cover - incidentally, they're photographs from c.1887, titled "Muybridge Animal Locomotion". I can almost grasp the connection between the cover and the story itself, but it's eluding me, not quite solid.

Eduardo Sosa is an unemployed sociologist, living with his sister Adriana and her husband in an apartment in San Salvador, the capital of El Salvador. When a homeless, smelly old bum who lives in a yellow Chevrolet parks on the street outside, Eduardo becomes more than curious. He follows the man, Jacinto Bustillo, across the city, and when the right moment presents itself, he steals the man's identity.

Now the yellow Chevrolet is his, and he finds that it's also the home of four venomous snakes. He names them and collectively calls them "the ladies":

The plump one with the cunning eyes would be Beti; the slender one who moved timidly, almost delicately, would be Loli; Valentina exuded sexuality with her iridescent skin; and little Carmela had an air of mystery about her. (p. 25)

The ladies tell him about Don Jacinto, how he lost his job and his wife and daughter when the husband of his secretary discovered she was having an affair with Don Jacinto, how the woman was killed in a mugging which Don Jacinto believed was the husband's doing, and how his own wife had thrown him out. With no planning Eduardo and the ladies begin a day of terror and carnage in San Salvador, all on his way to enact revenge for Don Jacinto - who Eduardo is already beginning to physically resemble.

As the body count mounts, Deputy Commissioner Lito Handel finds himself leading the investigation of one of the worst massacres the city has ever seen. With the help of a journalist, Rita, they begin finding connections and motivations and pondering a political agenda, which seems to contradict the personal vendetta angle that's just as plausible. Why this Don Jacinto should be terrorising the city with four lethal snakes is a mystery, but since it's hard to hide a bright yellow, old American car and four snakes, it's only a matter of time before they catch the man they believe is Jacinto Bustillo.

I don't often feel the urge to use that lovely cliché, "it's a roller-coaster of a novel!" but in this case, that's what popped into my head. It's a crazy, head-on-collision kind of book, absolutely gorgeous, incredibly lively and weird and bizarre: I can't express how much I loved it! It's a short novel that only took me a few hours to read, especially because Moya writes with such clear precision. The pace picks you up and carries you off and you become lost in the events.

It's a spare kind of writing, with few adjectives. It produces an effortless read, one where there isn't a single awkward sentence, no clumsy descriptions, no lines that could just as easily be removed as left in. Every word is there for a reason. It has to be one of the most effortlessly controlled stories I've ever read, completely self-assured and confident, not a twinge of self-consciousness, second-guessing or doubt. Which allows you to invest completely in the actual story, putting your trust in an author who clearly knows what he's doing.

There's matter-of-fact violence in Dance with Snakes; violence and mayhem and snake sex. The ladies are distinct characters, whom Eduardo feels a greater affinity for than any human in his life.

The security guards weren't so composed once they saw that Beti had got out and was slithering towards them, hissing, her flat head raised, her eyes deadlier than ever. Terrified, they took off like a shot. But Carmela had a different nature; she was barely out of the car when she threw herself in the air and wrapped her body around one of [the:] guards' neck. He couldn't even defend himself. The impact and the pressure on his windpipe killed him instantly. (p.27)

All Eduardo was doing was going to a shopping centre to get some water, and a bloodbath ensues. Actually, not really a "bloodbath", since the snakes' victims become swollen, bloated corpses almost instantly. I don't have a snake phobia; I wouldn't like to cross paths with a snake, but only because I have a healthy respect for them and the danger they represent. But they don't freak me out. Reading these descriptions, perhaps because the snakes have been anthropomorphised and are not an unknown, wild Other, you actually feel a kind of sympathy for them, rather than fear of them.

Eduardo, who narrates the first and fourth sections, literally becomes Don Jacinto, but a different version of the same man. He's living in a kind of fantasy land, and may even be insane. Section two covers the police investigation, and is told in third person; while section three is told from Rita the journalist's perspective in present tense, before the story switches back to Eduardo for the climax. And the ending was great - surreal but great.

The blurb presents an interesting perspective: "The non-stop action raises provocative questions about social exclusion and the role of the media, but this novel ... also evokes the tenderness of relations among those on society's margins." I think that's pretty insightful, and accurate. The novel does indeed have something to say, or offer, towards these points, but not in an obvious way. There's no character that has a line of dialogue that pinpoints this or gets across a philosophy about it. It's more the story itself that plays out a bizarre scenario that works like a kind of - not metaphor, but allegory almost. Yes I think that's the word I'm after.

Roger is [Rita's:] partner, a Frenchman in love with the tropics, with whom she's lived for six months. A leftist who can cook and fuck wonderfully, but who's stubborn and domineering, qualities he showed again last night when he went to bed angry that she refused to believe that there could be political motives behind the snake attacks. "A destabilizing factor," he called it. Even that's possible now. (p.101)

To some extent it reminded me of the mistaken identity scenario in Richard Flanagan's The Unknown Terrorist , the whole wrong-person-at-the-wrong-time thing, but not quite. Eduardo absorbs Bustillo's character, to a degree, and then adds to it. It only takes two days for him to turn into a slovenly bum who stinks of rum and sweat, with a beard and a hoarse voice. There's a comedy element to the story too, not a laugh-out-loud funniness but a dark comedy, an ironic undertone: the events become farcical in their magnitude, and in the theories the police and reporters come up with. There's also funny, subtle little bits of humour slid in, that keep it light. It's not by any means a bleak or oppressive story. It's humorous, and bizarre, but never sobering or morbid or depressing.

This is a book I felt like re-reading as soon as I'd finished; one that I can see myself reading again and delighting in each time. Maybe it seems like a strange book - a book about poisonous snakes attacking people and a madman wrecking havoc, a book that seems to make light of tragedy, death and violence (and yet doesn't) - but all I can say is, it's a marvellous book, a book has to be appreciated for itself and not in comparison to anything else, that's brilliantly written and executed but never feels stiff or too polished for it.

Have I raved enough yet?

[Andy Weston · Rating 4 out of 5]

Unemployed sociology graduate Eduardo Sosa narrates, unable to find a job with what he sees as a useless degree, and spends most of his time in his sister's apartment in San Salvador.

Life is pretty boring in the quiet neighbourhood until a yellow Chevrolet parks on the road outside, and stays put, with its windows boarded up, and a tramp-like dishevelled man, Jacinto, apparently living inside it.

In his malaise Eduardo decides to follow Jacinto about his daily business, such as it is, chiefly drinking and smoking, and trading in garbage.

But this is Moya, and things are about to take a dark turn.

Eduardo decides he rather fancies Jacinto’s life, so usurps him. Soon he has his paradise, the yellow Chevy, to live in. Things take a further surrealist twirl though when Eduardo meets the four snakes that live in the car also. Mayhem results, throughout the city.

Fear grips the community as it is overcome by violence. There obvious allegorical tones, but it needn’t be read like that, as the bizarreness itself works really well.

It’s not brilliant by any means, but it’s enthralling, entertaining and admirably different.

[David · Rating 5 out of 5]

Another winner from Moya. Keep these books coming, translators!

This one is much less in debt to Bernhard, quite stylistically distinct from _Senselessness_ and _She-Devil in the Mirror_. It's also more surreal, but it moves at a breakneck pace still fueled by outrage at the Way Things Are.

The translation reads well, seems smooth.

Funny, horrifying, unpredictable, provocatively perverse. What's not to like?

[Onur Yz · Rating 4 out of 5]

İlk bakışta heyecanlı bir polisiye gibi gözükse de alt metinlerinde bolca politika, toplumsal tespitler, ironi ve taşlama içeren bir eser. Müthiş akıcı ve kısa sürede bitirebileceğiniz türden. İlk başlardaki sakinliğinin birdenbire çok farklı bir tempoya ve hikayeye dönüştüğünü hayretle karşılıyorsunuz ama sonra bu delice tempoya alışıyorsunuz, sonra tempo yavaşlıyor, sakinleşiyor ve merak ettiğiniz finaline kadar ilginiz azalmıyor.

[Papatya ŞENOL · Rating 3 out of 5]

abartısız, betimlemesiz, istediğini söyleyen ve bunu sertlikle yapan bir kitap "yılanlarla dans". bir güney amerika ülkesinde işsiz bir sosyoloji mezunu, sarı chevroletsinde yaşayan bir adamın yerine geçer, chevroletde 4 dişi yılanla birlikte canı ne isterse onu yapmaya başlar: yasak aşk mektupları, kalabalık meydanlar, bir çakı ve bolca yılan sokması. rastgeleliğe bağlı bir mutasyon geçirir; velhasıl başladığı yerde biter her şey.
şiddetli ve dümdüz bir kitap okumak isteyenlere tavsiye ederim.

[Elif · Rating 3 out of 5]

Robert Bolaño'nun hakkında bu kadar güzel şeyler söylediği bir yazar ne anlatmış merakıyla almıştım.

Moya, underground polisiye hikayenin içine bir latin amerika eleştirisi sığdırmış. (Memnuniyetle Türkiye için de kabul edebilirim).

Bayılmadım ama diğer kitaplarını merak ettim.

[Bridget Ryan · Rating 4 out of 5]

Quite an interesting read! Thoroughly disturbing yet very intriguing. A quick read filled with snake orgies and gossiping old women set against the backdrop of a politically unstable nation.

[jeremy · Rating 3 out of 5]

written earlier than both senselessness and she-devil in the mirror, dance with snakes (baile con serpientes) does not quite have the same bewitching, startling effect as the other two works. horacio castellanos moya, acclaimed salvadoran novelist, is a remarkably talented writer, but this, his second novel, is not as accomplished an effort as his later outings. a surreal tale mixing politics, murder, poverty, identity, and reptilian relations, dance with snakes is nearly all action, lacking the introspective and psychological depth of his other work. thus, dance with snakes is not nearly as harrowing or compelling a read as senselessness or she-devil in the mirror. as well, this novel does not have as fluid a narrative as his other books, which may simply be a result of it being an earlier work or perhaps even on account of the translation itself (from the spanish by lee paula springer, as opposed to katherine silver, translator of his works published by new directions). despite not being as utterly wowed by dance with snakes, i am very much looking forward to castellanos moya's tyrant memory, to be published in the first week of summer. hopefully some of his short story collections will soon find their way into translation as well.

it was the perfect setting for don jacinto to begin telling me his story, the very excrescence i'd been sniffing out - a sewer of garbage, the remains not of the infamous sweatshops that surrounded us, but of a life so ruined that all that remained of it was the wretch by my side and his yellow chevrolet.

[Leopoldo · Rating 5 out of 5]

Me siento extraño diciendo que tal vez ésta sea una de mis novelas favoritas. Es tan extraña, tan provocadora, tan obscena, que yo mismo me apresuraría a llamar al manicomio para que se llevaran al que me confesara lo que yo acabo de escribir. Sin embargo, sí puedo asegurar que "Baile con serpientes" es una de las historias más enganchantes y divertidas que he leído en un buen tiempo. Moya logra el balance perfecto entre violencia trepidante, sangre, explosiones, erotismo, y una mortal crítica a los gobiernos inestables y las sociedades hastiadas de nuestros países centroamericanos. El gobierno, la prensa, la gente, la cultura, todos interpretan las acciones del protagonista de una forma distinta, y la sangre fría del domador de serpientes parece ser un síntoma de la corrupción profunda presente en todos los aspectos de la vida del país.
Porque esta historia podría suceder en cualquier país de hispanoamérica. Y eso, tal vez, resulta lo más terrorífico de todo.
Hay mucho que decir de este libro. Es mucho más lo que callo que lo que escribo. Por ahora, sólo puedo decir que lo recomiendo a la gente con mucho estómago y muchas ganas de divertirse con una lectura ágil, catártica y tremendamente satisfactoria.

[Ximena · Rating 1 out of 5]

La manera en la que esta escrito, está bien.
Ahora mi problema es con la trama, la parte dos y tres, me gustaron, no me parecieron malas, a excepción claramente de la manera en la que Handal describe a su sobrina y a Rita, y lo sexista, y machista de todo.
Rita Mena es el único personaje que es salvable, es el único personaje que tenía algo de sanidad.
Eduardo, o "Jacinto", es un sociopata de primera, y la escena del baile pudo haber sido 100% omitida.
Mi mayor problema, es el hecho de que al inicio del libro, esta sumamente interesante, pero llega donde hay dos muertes totalmente sin razón, y todo el libro de viene para abajo, perfectamente toda la trama pudo haber pasado con el real Jacinto haciendo todo, y hubiera sido mucho, MUCHO, más interesante.

[Ramazan · Rating 4 out of 5]

ne okuyacağım hakkında çok da fikir sahibi olmamamdan olsa gerek (yani romanın konusundan) başlarda yüksek temposuna alışmakta zorlandım. Ancak devam ettikçe Moya'nin inşa ettigi grotesk dünya iyiden iyiye esir aldı. Okuması zevkli, akıcı ve aynı zamanda da biraz rahatsiz edici. Beklentimin bir nebze altında ama gayet iyi.
3.5

[kübra terzi · Rating 4 out of 5]

Gerçek üstü, fantastik ve abartılı kurguları genel olarak sevmememe rağmen moya harika okuru kendine bağlıyor. Başta jaguara bizi bu yazar ile(ben ilk defa okudum) tanıştırdığı için ve tabiki yazarın benzersiz hayal gücüne teşekkür ediyorum. Keyifli bir novella♥️

[Samuel · Rating 1 out of 5]

1.25/5
🤮
Disgusting, absolutly horrendus.

No puedo expresar lo horrible que fue este libro. El principio fue bueno y me estaba gustando, pero la segunda parte fue aburrida, la tercera tonta y la cuarta asquerosa. El final es malo en mayúsculas. Detesto todo.

[Fatma Güneş · Rating 3 out of 5]

Farklı bir kitaptı, 2.5 tan 3

[Samantha · Rating 5 out of 5]

Surreal, violent, twisted, and I loved it. Definitely a peculiar read that isn’t for everyone, but I was hooked!

Eduardo assumes the identity of Jacinto Bustillo, a man who lives in his yellow Chevrolet in the neighbourhood. In the car live four venomous snakes that Eduardo can talk to - and utilises to commit a series of murders.
The first and fourth part are told from his perspective, and detail a surrealist descent into madness. There’s gratuitous violence and killings, drugs and alcohol, the question of what’s real and what isn’t.
The second and third part switch perspectives to the detective and a journalist investigating the murders. Yes, these parts are less action-packed and more boring, but also demonstrate the allegorical intent of the book: fear, effectiveness of governance (or the lack thereof), the inner workings of a society on the search for a meaning in meaningless violence.