Het kind van journalisten Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen arriveerde na een woeste nacht in een kraamkamer van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis te Amsterdam. Twee uur later zaten ze met zijn drieën in een taxi van TCA. Het rook er naar dennennaalden en de chauffeur zei dat ze hem zeker weten nooit zouden vergeten als hij juist nu tegen een boom zou rijden. Met het kind kwam een nieuwe wereld het huis binnen: een optocht van ervaringsdeskundigen, babyfluisteraars, draagzakken, lawaaispeelgoed, goedbedoelde raad van moeders en schoonmoeders, en autostoeltjes zonder gebruiksaanwijzing. De humor had zich goed verstopt, maar was als verstekeling toch meegekomen. Al na een paar dagen werd één ding duidelijk: beide ouders hadden de impact van een kind krijgen totaal onderschat. Als het maar niet op ons lijkt is het eerlijke en geestige verslag van een eerste jaar ouderschap.
Kaviaar eet je meestal niet per emmer en goede wijn wordt niet in longdrinkglazen geserveerd. Ik wil maar zeggen: dat iets prettig is, wil niet zeggen dat je het onbeperkt wilt consumeren. Dat gevoel heb ik ook heel sterk met het werk van Marcel van Roosmalen. In afgemeten dosis een heerlijk zwartgallige mensenhater, maar in overvloed een vermoeiende loser die zijn eigen onvermogen verbloemt met hooghartig geklaag over alles om hem heen.
Daarom leek het mij een goede vondst om een boek te lezen dat hij niet in zijn eentje maar met zijn partner Eva Hoeke had geschreven. Ik geef toe, er waren ongetwijfeld ook masochistische overwegingen die mij er als ongewenst kinderloze toe brachten de columnbundel ‘Als het maar niet op ons lijkt’ uit de kast te pakken. Het was evenwel heerlijk leesvoer, zeker wanneer je na een aantal columns over huilbuien, bemoeizuchtige buren en poepluiers, het boek weer dichtslaat en, je eenvoudige leven overzient, de vrijheid maar weer eens diep opsnuift.
Marcel van Roosmalen kreeg als middenveertiger zijn eerste kind met zijn 11 jaar jongere vriendin. Beide zijn begenadigde columnisten en dat levert zoals verwacht een bundel op met veel zelfspot, cynisme en relativering. Het is een verfrissend tegenwicht geworden tegen al het socialmedia-geluk van jonge ouders. Zoals mijn mindfulness-coach (nota bene) ooit verzuchtte: “het ouderschap is net zo kut als dat het leuk is.” Uiteraard zijn Van Roosmalen en Hoeke geen harteloze ouders die alleen maar klagen, maar ze brengen wel evenwicht in het beeld van jonge ouders en geven vooral ruimte aan het altijd geruststellende beeld dat iedereen - eigenlijk - maar wat aankloot.
Het is vooral leuk wanneer Hoeke en Van Roosmalen beide verhalen over eenzelfde gebeurtenis vanuit hun eigen - vaak verschillende perspectieven. Gedurende het lezen betrapte ik mijzelf er op dat ik bij de bijdragen van Hoeke steeds vaker dacht “zo’n moeder zou ik ook wel willen voor mijn kinderen” en bij die van Van Roosmalen “jezus, kerel, wat kun je eigenlijk wél?!” Naast een hilarisch inkijkje in het leven van atypische ouders geeft het dus ook de aan het leven lijdende losers onder ons nog enigszins hoop.
Nadeel aan het boek vond ik dat de bijdragen van Van Roosmalen behoorlijk oververtegenwoordigd zijn. Dat is niet alleen jammer omdat zijn gemopper weleens gaat vervelen, maar vooral omdat Hoeke een talentvol schrijfster blijkt, met een heerlijk gevoel voor humor, subtiel verweven met haar aanstekelijke ‘schouders eronder’-mentaliteit (dit verklaart ook mijn uit het eigen calvinistische grondwater opborrelende adoratie).
De anekdotes uit het boek laten prachtig zien hoe fundamenteel mensen veranderen door het ouderschap - en hoe ze tegelijkertijd, soms tot hun eigen teleurstelling - in veel opzichten ook dezelfden blijven. Het is helaas nogal een booming genre - BN’ers die verhalen over mooie en minder mooie kanten van het verse ouderschap - en dat, met het gegeven dat het boek voor driekwart uit bijdragen van Van Rosmalen bestaat, wekt wel enigszins de indruk van een ‘gemakkelijk’ boek waarbij vooral de uitgever wellicht gedacht heeft snel geld te kunnen verdienen. Desalniettemin was het een boek dat veel glimlachen oproept, vooral door het geruststellende inzicht dat andere mensen er vaak vol overgave ook een potje van maken.
Dankzij mijn man ook fan geworden van Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen hun droge humor, scherpe observaties en schrijfstijl. Zeer herkenbaar boek en zeker laugh out loud funny. Enige jammere eraan is dat er minder hoofdstukken waren gewijd aan de eerste paar weken post partum, terwijl die t pittigst zijn. Ik hoop wel op een nieuw boek van ze samen! :-)
Dit was gewoonweg briljant. :P Soms af en toe wat verwarrend want Eva en Marcel wisselden elkaar af en soms hadden ze net dezelfde stem met wat ze vertelden. Ik vond ook de hoofdstuk stukjes met wat er in dat hoofdstuk zou gebeuren erg leuk! Ik zou dit boek heel erg aanraden, zeker ook vanwege de leuke omkeerbare cover (roze en groen/grijs/blauwig).
Zowel Marcel als Eva schrijven geweldig, hilarisch om twee perspectieven te lezen, iedere pagina hardop moeten lachen om de briljante omschrijvingen. Dikke dikke aanrader!
Grappig boek, vooral als je richting het ouderschap gaat (zoals ik). Je pakt hem er even bij, leest een paar hoofdstukken en legt hem weer weg. De schrijfstijl is eenvoudig, treffend en droog humoristisch. Situaties zijn (denk ik) heel herkenbaar. Marcel van Roosmalen kende ik al van zijn komische beschrijvingen, zijn vrouw Eva nog niet maar dat was een goede tegenhanger en aanvulling.
Grappig en leuk geschreven. Fijne cynische humor (vooral van Marcel). Vast nog leuker als je zelf kinderen hebt / gaat krijgen, maar ook voor mensen zoals ik een leuk tussendoortje.
Herkenbaar! Mooie en treffende formuleringen en soms zo hilarisch dat ik niet anders kon dan hardop lachen in de trein. Voor die stukjes zou ik 5 sterren geven. Het zijn er drie geworden omdat ik de hoofdstukjes te kort vond voor in een boek, ik houd meer van lekker doorlezen dan van elke 2 a 3 blz. opnieuw beginnen. De dubbelingen in de stukjes van Eva en Marcel zijn vaak een beetje storend. Een enkele keer is het wel grappig om te lezen hoe ze een zelfde situatie totaal verschillend beleefd hebben.
Elke avond ging de e-reader mee in bad en las ik zo’n drie kwartier. Doordat de columns zo kort zijn, schiet je door het boek heen, maar blijf je niet hangen op een bepaalde situatie die besproken wordt. Dat kan jammer zijn als je graag meer had willen lezen over een bepaalde situatie. Maar het is ook prettig als bepaalde zaken je gewoonweg niet liggen. Ook dat is dan snel voorbij.
Dit boek is verkrijgbaar in roze en blauw. Dus het is ook een leuk kraamcadeautje. Maar als je gewoon -net als ik- graag columns leest en wil mee koekeloeren in andermans leven, dan is dit boek ook leuk voor jou.