Imagining the Arabs: Arab Identity and the Rise of Islam

by Peter Webb

Who are the Arabs? When did people begin calling themselves Arabs? And what was the Arabs’ role in the rise of Islam? Investigating these core questions about Arab identity and history by marshalling the widest array of Arabic sources employed hitherto, and by closely interpreting the evidence with theories of identity and ethnicity, Imagining the Arabs proposes new answers to the riddle of Arab origins and fundamental reinterpretations of early Islamic history. This book reveals that the time-honoured stereotypes which depict Arabs as ancient Arabian Bedouin are entirely misleading because the essence of Arab identity was in fact devised by Muslims during the first centuries of Islam. Arab identity emerged and evolved as groups imagined new notions of community to suit the radically changing circumstances of life in the early Caliphate. The idea of ‘the Arab’ was a device which Muslims utilised to articulate their communal identity, to negotiate post-Conquest power relations, and to explain the rise of Islam. Over Islam’s first four centuries, political elites, genealogists, poetry collectors, historians and grammarians all participated in a vibrant process of imagining and re-imagining Arab identity and history, and the sum of their works established a powerful tradition that influences Middle Eastern communities to the present day.

Genres: History, Islam, Nonfiction, Middle East, Religion

416 pages, Paperback

Published August 1, 2017

About the author

Librarian Note: There is more than one author in the Goodreads database with this name.

Peter Webb is a lecturer in Canadian literature at McGill University. He has published journal and book articles on Sara Jeannette Duncan, Timothy Findley, and Tom Thomson, and is writing a book-length study of war fiction entitled Shattered Lines: War in the Canadian Novel. He is a co-applicant member of the Editing Modernism in Canada (EMiC) research group.

Reviews

[فؤاد · Rating 4 out of 5]

تصور کردن عرب‌ها: هویت عربی و ظهور اسلام

اسلام‌شناسان غربی، سنتی صد ساله دارند که به موجب آن اسلام در ابتدای کار دین قوم عرب بود و قصد نداشت غیرعرب‌ها را به دین خود درآورد. به این ترتیب که اسلام برنامه‌ای قوم‌محور داشت و می‌خواست عرب‌های پراکنده را تحت لوای دینی واحد وحدت ببخشد.

پیشفرض این حرف آن بود که پیش از اسلام بین ساکنان شبه‌جزیره هویت مشترک عربی وجود داشت، و جستجوی بی نتیجهٔ اسلام‌شناسان برای پیدا کردن شواهدی که خبر از چنین هویت مشترک قومی بدهد آغاز شد. اما در عمل، از چند ده هزار کتیبهٔ مکشوفه در عربستان، از چند هزار بیت از شعرای قبل از اسلام، تنها به اندازهٔ انگشتان دست اسمی از عرب آمده است. در آثار قبل از اسلام عربی وجود ندارد.
پس عرب‌ها از کجا پیدا شدند؟

۱. نظریه
مؤلف این کتاب با استفاده از نظریات انسان‌شناسی دربارهٔ پیدا شدن هویت قومی مشترک بین یک گروه، نشان می‌دهد که پیش از اسلام امکان نداشته که قومیتی واحد در شبه‌جزیرهٔ عربستان وجود داشته باشد.

بنا بر نظریات انسان‌شناسی، هویت قومی امری مربوط به ژنتیک نیست. برای این که یک گروه خود را متعلق به قومیتی واحد بدانند، کافی (و حتی لازم) نیست که از لحاظ ژنتیکی خویشاوند هم باشند. هویت قومی امری ذهنی است و در شکل‌گیری تصور قومیت واحد، شرایط اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و... بیشتر مؤثرند تا ژنتیک. برای شکل‌گیری هویت قومی در یک گروه لازم است که انسان‌ها در شرایطی مشترک و در مقابل یک «دیگری» قرار بگیرند و ناچار شوند با همدیگر مناسبات اقتصادی، سیاسی و... برقرار کنند. تنها پس از این است که اسطوره‌های خویشاوندی قومی ساخته می‌شوند.

اما در عربستان پیش از اسلام، نه تنها چنین وحدتی بین اقوام پراکنده وجود نداشت، بلکه گاهی برخی از اقوام شبه‌جزیره خود به یک «دیگری» بدل می‌گشتند و مثلاً به خدمت امپراتوری‌های خارجی درمی‌آمدند و در سرکوب اقوام شبه‌جزیره به امپراتوری‌ها کمک می‌کردند. عرب‌های مرکز شبه‌جزبره به همین دلیل عرب‌های شمالی (لخم و غسان) و عرب‌های جنوبی (یمن) را از تبار خود نمی‌دانستند و در مقابل یمنی‌ها هم عرب‌های مرکز شبه‌جزیره را اقوامی بیگانه می‌شمردند.

اما پس از اسلام و فتوحات اسلامی شرایطی پدید آمد که اقوام پراکندهٔ شبه‌جزیره در نتیجهٔ موقعیت مشترکشان در مقام فاتح، امکان تعلق به هویتی مشترک پیدا کردند. مسلمانان در شهرهای بسته و جدای کوفه، بصره و... در مقابل «دیگری» مغلوب، با هم مناسبات سیاسی و اجتماعی و... برقرار کردند و رفته رفته احساس تعلق به هویتی مشترک پیدا کردند که به واسطهٔ زبان و دین مشترک تقویت می‌شد. این هویت مشترک در قالب‌های مختلف بیان می‌شد، همچون مهاجر بودن، مَعَدّی بودن، حنیف بودن، اما در نهایت هویت عرب بود که به عنوان هویت قومی مشترک برگزیده شد. پس از آن مورخان و لغت‌شناسان مسلمان کوشیدند برای این هویت تازه پدید آمده، سابقه‌ای دیرینه بتراشند و اسلام‌شناسان غربی را فریب دادند که فکر کنند اقوام پراکندهٔ شبه‌جزیره از دیرباز خود را عرب می‌خواندند.

۲. شواهد
مؤلف نشان می‌دهد که این تنها نظریه‌ای روی کاغذ نیست، و شواهد باستان‌شناسی مختلف نیز آن را تأیید می‌کنند.

‏قدیمی‌ترین اشاره به اسم «عرب» نه در کتیبه‌های خود عرب‌ها، بلکه در کتیبه‌های بیگانگان آمده است. همان طور که یونانیان غیریونانی‌ها را بربر می‌نامیدند که نه اسمی قومیتی خاص بلکه عنوانی عام و توهین‌آمیز بود، آشوری‌ها نیز غارتگران مرزهای جنوبی خود را «عربا» می‌خواندند. پس از آن بابلی‌ها و هخامنشی‌ها نیز به پیروی از آشوری‌ها از قبایل بیابانگرد صحرای سینا و جنوب فلسطین با اسم عرب، با املاهای مختلف، یاد می‌کردند. ‏اما برای آشوری‌ها این اسم به معنی یک قوم خاص نبود. عرب در زبان آشوری به ریشه‌های مختلفی همچون غرب، صحرا، و مهمتر از همه ملخ ربط دارد. آشوریان بلایای مختلف همچون طاعون را ملخ می‌نامیدند و دور نیست که بیابانگردان غارتگر را هم با عنوانی هم‌ریشه با ملخ نامیده باشند.

در موارد انگشت‌شماری که لفظ عرب در کتیبه‌های مکشوفه در شبه‌جزیرهٔ عربستان یافت شده، همین معنای توهین‌آمیز وجود دارد و هیچ عربی خود را عرب نمی‌نامد: اعراب همیشه «دیگران»ند. در قرآن نیز لفظ «اعراب» چنین معنایی دارد و تنها قبایل بیابانگرد و به دور از روح دین، اعرابی خوانده می‌شوند.

حتی بیگانگان فقط تا وقتی از عرب‌ها دور بودند آن‌ها را عرب می‌خواندند، و زمانی که از نزدیک با ایشان وارد رابطه شدند، نام عرب کنار گذاشته شد. در دو سه قرن مانده به اسلام، ایرانی‌ها عرب‌ها را تازیک نامیدند که از اسم قبیلهٔ طَی می‌آید که نزدیک‌ترین قبیله به ایران بود.
رومیان ایشان را «ساراکن» و «مَعَدّی» می‌خواندند و این عنوان اخیر به خصوص مهم است. چون در اشعار شعرای جاهلی و در کتیبه‌های عربستان، عرب‌ها مکرراً خودشان را مَعَدّی معرفی می‌کردند و در شجره‌نامه‌های پس از اسلام نیز مَعَدّ بن عدنان پدر قوم عرب معرفی شده است.

اما چرا پس از اسلام، نام مَعَد به تدریج کنار گذاشته شد و نام توهین‌آمیز عرب که مدت‌ها بود حتی توسط بیگانگان به کار نمی‌رفت، دوباره رواج یافت؟
دلیل این چرخش را باید در قرآن جست. قرآن علاوه بر صفت توهین‌آمیز «اعرابی» که برای «دیگران» به کار می‌برد، صفت «عربی» را برای زبان خود به کار می‌برد که احتمالاً به معنای بی غلط بودن، غیرزمینی بودن و اعجازآمیز بودن است. مؤلف می‌گوید که احتمالاً این کاربرد به کاهنان غیب‌بین مربوط است که در میان اعراب بیابانگرد زندگی می‌کردند و به همین واسطه زبان خاص و آهنگین سخنان غیبی‌شان «عربی» خوانده می‌شد. در هر حال، مسلمان در برهه‌ای از تاریخ، از دوران عبدالملک مروان چنان که اینجا گفتم، زبان خود را که زبان قرآن بود، عربی خواندند و سپس این صفت معنایی قومیتی یافت. ابتدا تنها ساکنان مدینه، سپس حجاز، و عاقبت تمامی شبه‌جزیره عرب خوانده شدند.

[Elly · Rating 5 out of 5]

A book on the history of the Arab people is making its way to a seemingly worn-out ground. Nearly a thousand years of Arabic literature and centuries-old traditions of European writing depict the Arabs as the original inhabitants of Arabia, a group of ancient Bedouin tribes that roamed the vast stretches of the majestic sandy sea until the dawn of the seventh century when the rise of Islam prompted them from a period Their survival in Arabia led to the wave of rapid conquest and settlement across the Middle East that paved the way for the Arab world today. This familiar story has convinced many, and the sum of many …The analysis thus far presents the specter of 'non-Arab' Arabia which may seem an extreme reaction to the familiar concept of Arabs in antiquity, but we raise these radical challenges because there is a need to raise critical questions about the idea of ​​Arabism and the ancient practice of describing peoples as 'Arabs'. Without thinking about how it relates to the senses of Arab society. There was a group of groups that inhabited the Arabian Peninsula before Islam and some of their descendants would identify themselves as Arabs, but external evidence and outdated models about "original Arab characteristics" were not able to give ...

The new appearance of al-Tarab in the poetry of the Umayyad period as a self-referential term refers decisively to the period in which ideas of Arab community consciousness gained wide acceptance to express a common identity, but the verses alone do not explain why the first Muslims emerged during this period. The late 1st / 7th century chose the name "Arabic" to identify themselves. The word "Arab" has emerged as an understandable synonym for the large group - but where did the early Muslims find this word and why did it become their ethnic name? These questions are important because people's choice to identify as "Arab" would not have been idle: Arabism was replaced...

When Iraqi writers of the 3rd / 9th century began their efforts to collect the many pieces in which memories of the rise of Islam were scattered, they imagined that the first converts to Islam all constituted a unified community of Arabs, and set out to compile the accounts of the rise of Islam into an Arab story. The sum total of their writings was a key result in creating the impression that the Arabian Peninsula before Islam was inhabited by "Arabs". Similar to the construction of sectarian identities around the world, the writings of the Islamic era obscured the origins of Arab society in the beginnings of Islam and returned Arabism to the memories of deep and ancient tribes, ... So far, we have traced the social and political drivers of Arab ethnic formation up to the second / eighth century, and we found that The exceptional circumstances in early Islam fostered a new idea of ​​'Arab society' as a means for the conquerors to bolster their elite status once the first conquests broke out. Passed successfully. The cities of the conquerors (rains) bear striking similarities to the conditions that stimulate ethnogenesis, but the process of creating a common consciousness for the Arab community was nonetheless unequal as a result of the many obstacles that impeded the ability of Arabism to reconcile the conquerors into one integrated whole. family. Power struggles, regional rivalries and...

In the face of assimilation and seismic changes in the political structure that deprived Arab groups of their place in 3rd / 9th century Iraq, it is remarkable that academic interest in ancient Arabica paradoxically flourished after the middle of the 3rd / 9th century. Although Iraqi urban society abandoned Arab clan affiliations (the Nusaba) and urban Iraq separated from the Arab desert following the escalation of the Qarmatian crisis and the collapse of the Hajj movement, Iraqi writers produced an unprecedented abundance of literature on Arabism and Arab history, leading to what constitutes today. Primary Sources on Pre-Islamic Arabia. Upon reading these sources, it... By decoding Arab identity from traditional and Bedouin cultural stereotypes and ancient pre-Islamic Arab bloodlines, this book sought to reveal the complexities and changes in the nature of historical Arab identity. The book was intended as an invitation to start rethinking pan-Arabism anew, and by highlighting the inherent shortcomings of the consistent and homogeneous way in which historical Arab societies have often been discussed, our analysis sought to re-evaluate historical Arabism as an ethnicity, tracing its evolution and status context of its development with close attention to the social and political factors and 'cultural things' that underpin ethnogenesis.

Appraisal, racial composition and Max Weber's ideas seem to do

[Jack Dorr · Rating 4 out of 5]

This was absolutely AMAZING!!! Peter Webb is a well known scholar, and I was very excited to read his latest book. Needless to say, he did not leave me disappointed. He brought a fresh, new insight into pre-Islamic era and how Arabians identified themselves. This is something that I definitely want to read from cover to cover, but current circumstances of being a graduate student inhibit me from reading (this book). So this is just a personal note, to myself if anything, to come back to this book later in the near future when I have more time. <>