Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες

by Andreas Embirikos, Ανδρέας Εμπειρίκος

Τα περισσότερα ποιήματα της ποιητικής αυτής συλλογής γράφτηκαν μεταξύ 1959 και 1965. Μερικά δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Πάλι το 1965. Το ποίημα "Ράγκα-Παράγκα ή Όταν τα συνήθη λόγια δεν αρκούν" τυπώθηκε στον κατάλογο της πρώτης ατομικής έκθεσης του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού το 1966. Το ποίημα "Οι παπαρούνες" δημοσιεύτηκε το 1974 στην Ανθολογία των εκδ. Άγκυρα. Το ποίημα "Πουλιά του Αμαζονίου" δημοσιεύτηκε το 1976 στο περ. Ηριδανός, τεύχος 4, αφιερωμένο στον Ανδρέα Εμπειρίκο και τον ελληνικό υπερρεαλισμό.
Ολόκληρη η συλλογή εκδόθηκε για πρώτη φορά, με επιμέλεια Γιώργη Γιατρομανωλάκη, από τις εκδ. Άγρα τον Δεκέμβριο 1984.

Genres: Poetry

173 pages, Paperback

Published December 1, 1984

About the author

Andreas Embirikos was a Greek surrealist poet and the first Greek psychoanalyst.

Embirikos came from a wealthy family as his father was an important ship-owner. He was born in Brăila, Romania, but his family soon moved to Ermoupolis in Syros, Greece. When Embirikos was only seven years old they moved to Athens. While he was still a teenager his parents divorced; he started studying at the Faculty of Philosophy of the National and Capodistrian University of Athens, but he decided to move to Lausanne to stay with his mother.

The following years Embirikos studied a variety of subjects both in France and in the United Kingdom where he studies at King's College London.

However it was in Paris where he decided to study psychanalysis together with René Laforgue.

His poetry can be defined by two major tendencies. On the one hand, he was one of the major representatives of surrealism in Greece. His first poetic collection, "Ipsikaminos", was a heretic book, characterized by the lack of the punctuation and the peculiarity of the language. As the poet himself admitted it was precisely the originality and extravagance of his work that contributed to his relative commercial success.

On the other hand, together with Yorgos Seferis, Embirikos was the most important representative of the generation of the 1930s. He contributed greatly to the introduction of modernism in Greek letters and he helped change once and for all the poetic atmosphere of Greece.

Arguably, the most significant and influential work by Embirikos is "Megas Anatolikos". The poet dedicated many years of work to this particularly long novel, that consists of more than one hundred chapters. In this work, Embirikos narrates the first trip of the ocean liner Great Eastern (Μέγας Ἀνατολικός) from England to America. Embirikos describes the Great Eastern as a hedonic vessel, where the multitude of the passengers enjoy love without and beyond limits. During the ten-day trip (an allusion to the Decameron) they discover a new form of happiness and innocence. For this work, Odysseas Elytis called Embirikos "a visionary and a prophet".

Embirikos also wrote articles of literary criticism; at least two of them are worth-mentioning. The first is "The hidden necrophilia in the works of Edgar Allan Poe"; the second, "Nikos Engonopoulos or the miracle of Elbassan and Bosphorus".

Reviews

[Eva Papachristou]

Φθάνει να ρέει η κάθε εικόνα
Με άκραν συνέπειαν στον εαυτόν της
Φθάνει να ζει πλήρη ζωή η κάθε μια
(Κινηματογράφος ή Cinema ή Movies)

Μπροστά μου το λειβάδι απλώνεται όπως χθες
Στην χλωρασιά του έφθασε το άλογο που αγάπησες
Όμως εσύ δεν ήλθες
Τα βήματα του αλόγου είναι ο βηματισμός του ονείρου μας
Είναι οι θάλασσες που διαβήκαμε
Τα τρεχαντήρια που χρωματίσαμε μαζί
Το άλογο αυτό κρατά στο στόμα του μια ημισέληνο
Χωρίς να την αφήσει χλιμιντρίζει
Το άλογο αυτό και εγώ μαζί του
Στεκόμαστε στην άκρη του δάσους και σε περιμένουμε
Το άλογο αυτό και εγώ
Είμεθα πλάσμα εν και αδιαίρετο
Είμεθα κένταυρος που σε αγαπά
Είμεθα κένταυρος που ξέρει
Ότι δεν είναι δυνατόν να μη ξανάρθεις.
(Η μνήμη των αναμνήσεων)

Ανεπιτήδευτη η νεότης σου μα κάπως πικραμένη
(...)
Πέρ' απ'τα πέρατα της γης όπου πασχίζουμε να βρούμε
Το μαγικό κεχρί που το κρατά στο χέρι της
Η άσημος -τί λέγω παρεφρόνησα;-
Η έ ν δ ο ξ ο ς παιδίσκη
Του κάθε μας μελλοντικού συναπαντήματος
(Όταν προκρίνεται μια κρήνη)

Και ιδού που επέρχονται άλλες ώρες
Που μοιάζουν με αναστήλωσιν δικαιοσύνης
Μπρος στην γλυκύτητα της καλωσύνης
Των ακραιφνών και των ολβίων.

Και ιδού που αλλάζουν οι καιροί
Τ’ αμπάρια των σουλτάνων είναι άδεια
Κι αν τρώνε ακόμη σήμερα κουβικουλάριοι και πασάδες
Βελούδα και πέπλα γηρασμένων παλλακίδων
Και τις μακριές ουρές των ιππουρίδων
Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά.
(Η ρευστότης των υδάτων)

Η πύρινή μας έγνοια δεν κατρακυλά
Μεσ' στα νερά που φωσφορίζουν
Σμήνη μικρών πουλιών υψώνονται
Προς τις σποράδες των νεφών που ασπρίζουν
Μπροστά στα μάτια τα ανοιγμένα υπέρμετρα
Αυτών που τα κοιτάζουν.
(Τα σμήνη)

Εις έντεχνον αντιφυγάδευσιν του χρόνου
Εις διάπυρον προσπάθειαν εγκαθιδρύσεως μιας παρουσίας.
(Οι παπαρούνες)

Στην ντροπαλή παράταση της σιωπής
Που εν τούτοις κάποτε θα σπάσει.
(Στάρι)