What do you think?
Rate this book
In het buitengebied
In het buitengebied is een roman over alleen wonen. Een schrijver heeft zich gevestigd in een afgelegen vallei - ver van de stad en zijn vrienden. De stilte is tastbaar. In de lente hoort hij de vliesjes van de haagbeuk knappen, maar het sterkst klinkt een tergende binnenstem die de man confronteert met zijn angsten en obsessies.
Van Dis toont in deze roman-in-verhalen hoe kwetsbaar eenzaamheid kan zijn en hoe obsessief het verlangen naar de dood. Ook geeft hij in In het Buitengebied een prachtig tijdsbeeld van een veranderend Nederland. Niet altijd even vrolijk, al weet Van Dis het met zijn ironie en zelfspot gelukkig licht te houden. Ja, vrolijk zelfs.
Van Dis toont in deze roman-in-verhalen hoe kwetsbaar eenzaamheid kan zijn en hoe obsessief het verlangen naar de dood. Ook geeft hij in In het Buitengebied een prachtig tijdsbeeld van een veranderend Nederland. Niet altijd even vrolijk, al weet Van Dis het met zijn ironie en zelfspot gelukkig licht te houden. Ja, vrolijk zelfs.
140 pages, Hardcover
First published May 16, 2017
7 people are currently reading
204 people want to read
About the author
Adriaan van Dis
93 books188 followersAdriaan van Dis is a Dutch writer, journalist and TV presenter, who debuted as writer in 1983 with the novel Nathan Sid. That same year he debuted as a TV presenter as host for the book talkshow Hier is... Adriaan van Dis. The show lasted until 1992 and was repeated once in 2013 in honor of the Dutch book week and every year since, once a year during the Dutch book week. In 2017 he said that it was the last show unless he would be able to get a very special writer in the programme. He succeeded and interviewed Stephen Fry in March 2018 in what will probably be the last Hier is... Adriaan van Dis
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 73 reviews
March 3, 2018
Graag gelezen, deze roman in novellevorm over een oudere schrijver die zich terugtrekt in een afgelegen gebied in Nederland. Dit personage vertoont veel gelijkenissen met Adriaan van Dis zelf. Zo verwijst de schrijver onder meer naar de Jappenkampen in zijn jeugd. Volgens van Dis is deze roman echter géén autobiografie. De roman is geschreven in uiterst korte maar vlot lezende zinnen, dat viel me echt op. Ik zou ander werk van hem moeten herlezen om te kijken of hij dat vroeger ook al deed. Die korte zinnen leveren een speciaal leestempo op. Je wilt doorlezen, maar dat lukt niet door de vele punten en pauzes. De schrijver schrijft in het Buitengebied vanuit zijn Binnengebied dat hem als het ware stuurt in zijn schrijven én leven. Heel levendige en visueel beschreven ontmoetingen met mensen van divers pluimage. Het verhaal van het arme jongetje vond ik heel aangrijpend.
April 30, 2025
Pijnlijk beklemmend, liefdevol en licht sarcastisch tegelijk, hij wist de dingen aan te raken. Deze verhalen uit het buitengebied waren zo goed geschreven!
'Er zijn dagen dat ik mijn eigen stem niet hoor en toch ben ik dan in gesprek: ik praat met Binnenstem.
[...]
Ik weet nog goed wanneer hij voor het eerst van zich liet horen. Die avond na het eten, toen ik het huis uit rende - nog een zes jaar oud - de straat over, het bospad in en lang naar ons raam staarde... daar zaten ze, gebogen over de scherven, onder een lamp die zacht geel licht over het damast vlekte: de mensen met wie ik een familie moest vormen. Wildvreemden. En de Binnenstem zei: Blijf alleen. Je moet altijd kunnen vluchten.'
July 3, 2017
Eenzame knar
Eenzaamheid is natuurlijk iets anders dan alleen zijn. De ik-verteller die in dit boek wordt opgevoerd, een ietwat uitvergrote versie van de auteur zelf, is alleen. Hij bevindt zich in het buitengebied, ver weg van de stad, de beschaving en de mensen. Maar ook de eenzaamheid begint te knagen. Hij koopt uit schaamte twee biefstukjes bij de slager en hij bestelt virtueel gezelschap uit Japan. Maar ook zij slaagt niet in haar missie om zijn eenzaamheid te verdrijven. Het is een hardnekkig iets. Zelfs de geile geiten krijgen het niet weg gelikt. In welke bochten ze zich ook wringen voor de coverfoto.
In het Buitengebied is een roman in verhalen. Vijf verhalen die elk een andere tegenspeler volgen vormen door hun overkoepelende protagonist, perspectief en schrijfstijl samen een roman. Het eerste verhaal, dat van Akiko, is veruit het meest meeslepende. Omdat het virtuele Japanse meisje hem tijdens een chatsessie doorverbindt met haar schepper, een gezelschap geleerden uit Tokio, raakt het hoofdpersonage verzeild in een experiment waarbij Akiko in fysieke vorm een half jaar bij hem zal leven. Dat het niet onmogelijk is om de diepmenselijke gevoelens die met liefde gepaard gaan te projecteren op een virtueel wezen werd door de stem van Scarlett Johansson in het schitterende 'Her' al duidelijk gemaakt. Maar hoewel het internet van de wereld een dorp maakte, laat de technologie een mens al te vaak verweesd en eenzaam achter. De misverstanden en de taalhumor brengen wat lichtheid in Akiko's verhaal, maar de algemene teneur blijft erg somber. Toch had van Dis het meisje wat meer podiumtijd mogen gunnen. Wat jammer dat ze zo snel, na amper 40 bladzijden, in haar kartonnen graf weer naar Japan wordt opgestuurd.
De andere personages leggen evenzeer de eenzame ziel van de schrijver bloot, maar ze kunnen niet tippen aan de aantrekkingskracht van Akiko. Zo is daar Ronnie, de opdringerige, ongeletterde tiener uit de buurt die lijkt weggeplukt uit het universum der helaasheid van Dimitri Verhulst en die de kunstwerken aan de muur van het hoofdpersonage maar 'lellik' vindt. Er is verder de Brusselse, bazige Rivka, die zich dood wil laten opereren, er is de lesbische barones Claire, wiens chirurg de bilspleet van het hoofdpersonage aan een onderzoek onderwerpt terwijl hij het over cultuur en literatuur heeft. Lollig. En er is de gehavende 'negro', de woeste tuinman met zeven vingers, wiens littekens lijken op die van Victor, de vader van het hoofdpersonage.
Daarnaast gaat het alter ego van de auteur ook in dialoog met zichzelf. Zijn interne monoloog krijgt een klankbord in de hoedanigheid van de spottende Binnenstem, die hem een spiegel voorhoudt, de spoken uit het verleden een stem geeft en inzoomt op zijn angsten en obsessies.
De taal waarmee van Dis zijn roman in verhalen heeft neergeschreven is opmerkelijk. In de beperking toont zich de meester. Het heeft zelfs iets Japans. De taal is ingesnoerd, de roman uitgepuurd. We onderstreepten in onze versie een paar onvergetelijke parels van zinnen, maar het geheel houdt de kwaliteit van een aantal uitschieters niet vol.
In het Buitengebied is een knappe roman die het menselijk onvermogen de eenzaamheid te verdrijven onder de loep neemt in een strakke, ingetogen taal maar echt onvergetelijk is alleen het verhaal van Akiko.
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/vid...
Eenzaamheid is natuurlijk iets anders dan alleen zijn. De ik-verteller die in dit boek wordt opgevoerd, een ietwat uitvergrote versie van de auteur zelf, is alleen. Hij bevindt zich in het buitengebied, ver weg van de stad, de beschaving en de mensen. Maar ook de eenzaamheid begint te knagen. Hij koopt uit schaamte twee biefstukjes bij de slager en hij bestelt virtueel gezelschap uit Japan. Maar ook zij slaagt niet in haar missie om zijn eenzaamheid te verdrijven. Het is een hardnekkig iets. Zelfs de geile geiten krijgen het niet weg gelikt. In welke bochten ze zich ook wringen voor de coverfoto.
In het Buitengebied is een roman in verhalen. Vijf verhalen die elk een andere tegenspeler volgen vormen door hun overkoepelende protagonist, perspectief en schrijfstijl samen een roman. Het eerste verhaal, dat van Akiko, is veruit het meest meeslepende. Omdat het virtuele Japanse meisje hem tijdens een chatsessie doorverbindt met haar schepper, een gezelschap geleerden uit Tokio, raakt het hoofdpersonage verzeild in een experiment waarbij Akiko in fysieke vorm een half jaar bij hem zal leven. Dat het niet onmogelijk is om de diepmenselijke gevoelens die met liefde gepaard gaan te projecteren op een virtueel wezen werd door de stem van Scarlett Johansson in het schitterende 'Her' al duidelijk gemaakt. Maar hoewel het internet van de wereld een dorp maakte, laat de technologie een mens al te vaak verweesd en eenzaam achter. De misverstanden en de taalhumor brengen wat lichtheid in Akiko's verhaal, maar de algemene teneur blijft erg somber. Toch had van Dis het meisje wat meer podiumtijd mogen gunnen. Wat jammer dat ze zo snel, na amper 40 bladzijden, in haar kartonnen graf weer naar Japan wordt opgestuurd.
De andere personages leggen evenzeer de eenzame ziel van de schrijver bloot, maar ze kunnen niet tippen aan de aantrekkingskracht van Akiko. Zo is daar Ronnie, de opdringerige, ongeletterde tiener uit de buurt die lijkt weggeplukt uit het universum der helaasheid van Dimitri Verhulst en die de kunstwerken aan de muur van het hoofdpersonage maar 'lellik' vindt. Er is verder de Brusselse, bazige Rivka, die zich dood wil laten opereren, er is de lesbische barones Claire, wiens chirurg de bilspleet van het hoofdpersonage aan een onderzoek onderwerpt terwijl hij het over cultuur en literatuur heeft. Lollig. En er is de gehavende 'negro', de woeste tuinman met zeven vingers, wiens littekens lijken op die van Victor, de vader van het hoofdpersonage.
Daarnaast gaat het alter ego van de auteur ook in dialoog met zichzelf. Zijn interne monoloog krijgt een klankbord in de hoedanigheid van de spottende Binnenstem, die hem een spiegel voorhoudt, de spoken uit het verleden een stem geeft en inzoomt op zijn angsten en obsessies.
De taal waarmee van Dis zijn roman in verhalen heeft neergeschreven is opmerkelijk. In de beperking toont zich de meester. Het heeft zelfs iets Japans. De taal is ingesnoerd, de roman uitgepuurd. We onderstreepten in onze versie een paar onvergetelijke parels van zinnen, maar het geheel houdt de kwaliteit van een aantal uitschieters niet vol.
In het Buitengebied is een knappe roman die het menselijk onvermogen de eenzaamheid te verdrijven onder de loep neemt in een strakke, ingetogen taal maar echt onvergetelijk is alleen het verhaal van Akiko.
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/vid...
May 16, 2017
Heerlijke novelle-roman-in-verhalen over een vereenzaamde oudere schrijver die een teruggetrokken maar fantasierijk en belevenisvol leven op de buiten leidt. Charmant gemaskerd bal, grappig en schrijnend tegelijk, ogenschijnlijk autobiografisch en stilistisch beheerst.
October 2, 2017
Voor mij is Adriaan van Dis altijd een beetje een wisselende schrijver geweest. Sommige van zijn boeken zijn erg goed, en andere vind ik minder (Palmwijn is niet voor mij weggelegd bijvoorbeeld).
Dit vind ik een goed boek van hem. Interessante schets van het leven van een vereenzaamde man die in het buitengebied woont. Ik woon zelf in Wageningen, dus de omgeving sprak mij al aan. Interessant hoe hij het buitengebied gebruikt als metafoor voor eenzaamheid.
Dit vind ik een goed boek van hem. Interessante schets van het leven van een vereenzaamde man die in het buitengebied woont. Ik woon zelf in Wageningen, dus de omgeving sprak mij al aan. Interessant hoe hij het buitengebied gebruikt als metafoor voor eenzaamheid.
October 1, 2018
Waarom heb ik niet eerder iets van Van Dis gelezen?
October 22, 2023
Zoals ik eerder t.a.v. ‘Leeftocht’ schreef: “Adriaan van Dis is een estheet, als persoon en in zijn schrijven.” Dat gaat ook op in zijn fictie, zoals nu in de bundel met hier-en-daar-verband-houdende verhalen. Hij bezigt hier het thema ‘eenzaamheid’ en daarbij weet hij zich goed achter zichzelf te verschuilen. Zo welsprekend en welschrijvend als hij is, vind ik ook dit weer zeer aangenaam leesvoer. JM
October 1, 2017
Adriaan van Dis noemt dit boek een roman in verhalen. Het zijn schetsen uit het leven van de hoofdpersoon, een op het platteland levende alleenstaande man die volgens van Dis veel op hem lijkt maar nietemin een fictieve hoofdpersoon is.
De hoofdpersoon speelt vaak met de gedachte tot zelfmoord maar het lijkt er op dat het beschikbaar aantal mogelijkheden hiertoe hem genoeg troost bieden om verder te gaan. De karakters die de verhalen bevolken worden met verbazing, ironie en soms ook enige angst bekeken. Ze maken deel uit van het leven van de hoofdpersoon en hij wil uit nieuwsgierigheid hun denkwereld binnen dringen maar schept daardoor juist afstand. Wanneer hij de Japanse A.I huisgenote uit het eerste verhaal vrijheid van denken en handelen probeert te geven, loopt dit op een mislukking uit. Ze begint teveel op hem te lijken. Misschien was dat al een teken aan de wand. Menselijkheid leidt niet tot perfectie.
De hoofdpersoon heeft zich teruggetrokken achter een groot, zwaar hek waardoor toch af en toe de wereld bij hem binnen komt. Tegenover de vluchteling probeert hij zich uit schuld gelijk te stellen door de ervaringen van zijn vader en zijn vroege jeugd er tegenover te zetten. Hij is bang voor de rauwe kracht van de overlever. Misschien is dat ook een manier om naar de angst voor vluchtelingen binnen onze samenleving te kijken. Wij, gezapigen uit een Eerste Wereldland met onze kleine, onbeduidende welvaartsprobleempjes zijn misschien wel bang voor de rauwe kracht van het overleven, voor mensen die niets meer te verliezen hebben, omdat wij nog alles te verliezen hebben. Na een inbraak is de hoofdpersoon bijna opgelucht dat er spullen zijn verdwenen. Hij is niet bang meer. Hij heeft minder spullen om zich druk over te maken.
Dit is een mooi boek waarin de hoofdpersoon vol zelfspot naar zichzelf kijkt en er zelfs wanneer hij de spot drijft met de wat bekakte cultuurminnaars die zich op het platteland hebben gevestigd, zich daar zelf onderdeel van maakt en deze personages niet afvalt maar ziet als de tegenhangers van de andere personages die financieel en maatschappelijk minder bedeeld zijn, maar net zo goed bij het leven horen.
De gemankeerde schrijver en baggerrecensent Hans Peters schreef in de eerste regels van zijn recensie dit boek al de prullenbak in. (De rest kan ik niet lezen omdat ik geen abonnee ben en heb daar ook geen spijt van). Dit is een aanbeveling om het boek juist te gaan lezen want hij heeft wel meer goede boeken van negatieve recensies voorzien. Ik vond het in ieder geval erg de moeite waard. Geen vijfsterrenboek maar zeker vier sterren waard.
De hoofdpersoon speelt vaak met de gedachte tot zelfmoord maar het lijkt er op dat het beschikbaar aantal mogelijkheden hiertoe hem genoeg troost bieden om verder te gaan. De karakters die de verhalen bevolken worden met verbazing, ironie en soms ook enige angst bekeken. Ze maken deel uit van het leven van de hoofdpersoon en hij wil uit nieuwsgierigheid hun denkwereld binnen dringen maar schept daardoor juist afstand. Wanneer hij de Japanse A.I huisgenote uit het eerste verhaal vrijheid van denken en handelen probeert te geven, loopt dit op een mislukking uit. Ze begint teveel op hem te lijken. Misschien was dat al een teken aan de wand. Menselijkheid leidt niet tot perfectie.
De hoofdpersoon heeft zich teruggetrokken achter een groot, zwaar hek waardoor toch af en toe de wereld bij hem binnen komt. Tegenover de vluchteling probeert hij zich uit schuld gelijk te stellen door de ervaringen van zijn vader en zijn vroege jeugd er tegenover te zetten. Hij is bang voor de rauwe kracht van de overlever. Misschien is dat ook een manier om naar de angst voor vluchtelingen binnen onze samenleving te kijken. Wij, gezapigen uit een Eerste Wereldland met onze kleine, onbeduidende welvaartsprobleempjes zijn misschien wel bang voor de rauwe kracht van het overleven, voor mensen die niets meer te verliezen hebben, omdat wij nog alles te verliezen hebben. Na een inbraak is de hoofdpersoon bijna opgelucht dat er spullen zijn verdwenen. Hij is niet bang meer. Hij heeft minder spullen om zich druk over te maken.
Dit is een mooi boek waarin de hoofdpersoon vol zelfspot naar zichzelf kijkt en er zelfs wanneer hij de spot drijft met de wat bekakte cultuurminnaars die zich op het platteland hebben gevestigd, zich daar zelf onderdeel van maakt en deze personages niet afvalt maar ziet als de tegenhangers van de andere personages die financieel en maatschappelijk minder bedeeld zijn, maar net zo goed bij het leven horen.
De gemankeerde schrijver en baggerrecensent Hans Peters schreef in de eerste regels van zijn recensie dit boek al de prullenbak in. (De rest kan ik niet lezen omdat ik geen abonnee ben en heb daar ook geen spijt van). Dit is een aanbeveling om het boek juist te gaan lezen want hij heeft wel meer goede boeken van negatieve recensies voorzien. Ik vond het in ieder geval erg de moeite waard. Geen vijfsterrenboek maar zeker vier sterren waard.
August 14, 2020
Een enkele keer waag ik mij weer aan een luisterboek. Meestal is dat geen geweldige combinatie, maar dit boek (meer een verhalenbundel) leent zich er wel goed voor. Het werd ook nog eens door Van Dis zelf voorgelezen; dat geeft zeker iets extra's.
Nadeel van luisterboeken vind ik dat je niet zo makkelijk later kan "terugbladeren" om een mooie alinea of treffende zin nog eens te lezen. Want die zijn er in dit boek in overvloed.
Ik had liever een andere omslag van het boek gezien, maar dat vergeet je al gauw als je, lezend of luisterend, wordt meegenomen in het leven van een schrijver op leeftijd, die teruggetrokken op het platteland leeft. De verleiding is groot om aan te nemen dat dit Van Dis zelf betreft, maar aan het eind van het boek geeft hij zelf aan dat een deel inderdaad op hem zelf terug te voeren is, maar dat het merendeel fictie is.
Van Dis blinkt wat mij betreft uit in het zichzelf en zijn eigen milieu/leefomgeving op de hak nemen. Treffende karakteriseringen, mooie beschrijvingen, bijzondere ontmoetingen en levens.
Het lezen of luisteren meer dan waard.
Nadeel van luisterboeken vind ik dat je niet zo makkelijk later kan "terugbladeren" om een mooie alinea of treffende zin nog eens te lezen. Want die zijn er in dit boek in overvloed.
Ik had liever een andere omslag van het boek gezien, maar dat vergeet je al gauw als je, lezend of luisterend, wordt meegenomen in het leven van een schrijver op leeftijd, die teruggetrokken op het platteland leeft. De verleiding is groot om aan te nemen dat dit Van Dis zelf betreft, maar aan het eind van het boek geeft hij zelf aan dat een deel inderdaad op hem zelf terug te voeren is, maar dat het merendeel fictie is.
Van Dis blinkt wat mij betreft uit in het zichzelf en zijn eigen milieu/leefomgeving op de hak nemen. Treffende karakteriseringen, mooie beschrijvingen, bijzondere ontmoetingen en levens.
Het lezen of luisteren meer dan waard.
June 4, 2017
‘Als je dood bent, kan je nooit meer over mij schrijven.’
Zo eindigt het nieuwste boek van Adriaan van Dis. Een boek dat Van Dis aanduidt met de omschrijving ‘Roman in verhalen’. Je mag ervan uitgaan dat de verschillende verhalen in deze bundel een nauwe thematische samenhang hebben, maar qua structuur niet genoeg cohesie hebben om van een roman te kunnen spreken. Tenminste, dat vindt de auteur, neem ik aan. Ik vind het goed gevonden en ook wel een beetje Van Dis eigen. Hij denkt graag na over de dingen en wil dat nadenken ook graag schriftelijk kenbaar maken.
Zo is het ook in deze verhalenroman: vijf verhalen dragen de titel van een personage; er zijn vrijwel even veel titelloze intermezzi, die minder verhalend zijn en meer beschouwend.
Hoofdpersoon is een schrijver die in een buitengebied alleen woont met zijn geliefde geiten en zijn moestuin. In het nawoord drukt Van Dis ons nog eens op het hart dat dit personage niet noodzakelijkerwijze samenvalt met de schrijver Adriaan van Dis. Ook deze verklaring is wel wel typisch een Van Dissiaanse. Ik zou persoonlijk denken: gewoon weglaten die verklaring; ‘who cares’ dat mensen denken dat ik die naamloze, eenzame, suïcidale schrijver ben, ‘I don’t’.
Want eenzaam is hij, de naamloze schrijver, de smetvrezer, de charmeur, de poseur, de dandy, de eerzame weldoener, de piekeraar. Het rustige leven dat hij zich wenst is niet altijd een zegen, gekweld als hij wordt door zijn eigen Binnenstem, zijn veelkoppig monster, zijn schelle schaamteroeper, zijn roerige roeptoeter van eigen falen en pretenties.
En ik moet zeggen: ik vind het prachtig, al dat sarcasme - ‘sarcasm, it becomes him’ - , dat hilarische geroeptoeter inderdaad: medogenloos optreden tegen het zelfgekozen schoolmeestersgekeuvel en de eigen goeddoenerij - als is die oprecht gemeend -.
Het leven bestaat uit tegenstrijdige krachten: plezier en genot tegenover depressie en schaamte; intellect tegenover modieus gekir en gekweel; prettig gezelschap tegenover immense eenzaamheid. Hoe moet een mens zich daartegenover verhouden? Maar als je de ultieme daad gepleegd hebt, kun je nooit meer schrijven, al helemaal niet meer over jezelf.
Zo eindigt het nieuwste boek van Adriaan van Dis. Een boek dat Van Dis aanduidt met de omschrijving ‘Roman in verhalen’. Je mag ervan uitgaan dat de verschillende verhalen in deze bundel een nauwe thematische samenhang hebben, maar qua structuur niet genoeg cohesie hebben om van een roman te kunnen spreken. Tenminste, dat vindt de auteur, neem ik aan. Ik vind het goed gevonden en ook wel een beetje Van Dis eigen. Hij denkt graag na over de dingen en wil dat nadenken ook graag schriftelijk kenbaar maken.
Zo is het ook in deze verhalenroman: vijf verhalen dragen de titel van een personage; er zijn vrijwel even veel titelloze intermezzi, die minder verhalend zijn en meer beschouwend.
Hoofdpersoon is een schrijver die in een buitengebied alleen woont met zijn geliefde geiten en zijn moestuin. In het nawoord drukt Van Dis ons nog eens op het hart dat dit personage niet noodzakelijkerwijze samenvalt met de schrijver Adriaan van Dis. Ook deze verklaring is wel wel typisch een Van Dissiaanse. Ik zou persoonlijk denken: gewoon weglaten die verklaring; ‘who cares’ dat mensen denken dat ik die naamloze, eenzame, suïcidale schrijver ben, ‘I don’t’.
Want eenzaam is hij, de naamloze schrijver, de smetvrezer, de charmeur, de poseur, de dandy, de eerzame weldoener, de piekeraar. Het rustige leven dat hij zich wenst is niet altijd een zegen, gekweld als hij wordt door zijn eigen Binnenstem, zijn veelkoppig monster, zijn schelle schaamteroeper, zijn roerige roeptoeter van eigen falen en pretenties.
En ik moet zeggen: ik vind het prachtig, al dat sarcasme - ‘sarcasm, it becomes him’ - , dat hilarische geroeptoeter inderdaad: medogenloos optreden tegen het zelfgekozen schoolmeestersgekeuvel en de eigen goeddoenerij - als is die oprecht gemeend -.
Het leven bestaat uit tegenstrijdige krachten: plezier en genot tegenover depressie en schaamte; intellect tegenover modieus gekir en gekweel; prettig gezelschap tegenover immense eenzaamheid. Hoe moet een mens zich daartegenover verhouden? Maar als je de ultieme daad gepleegd hebt, kun je nooit meer schrijven, al helemaal niet meer over jezelf.
August 6, 2017
***(*)
Ondanks de schone sterrenscore, heb ik toch een gevoel van teleurstelling na het lezen van deze Van Dis. Dit is natuurlijk prachtig geschreven, maar roept bij mij niet die mooie en grote gevoelens op zoals bijvoorbeeld bij "Ik kom terug".
Dit boek = een verzameling verhalen over alleen zijn en eenzaamheid, waarbij m.i. de (fictieve - we mogen niet denken dat de heer Van Dis aambeien zou hebben) schrijver eerder alleen is en de andere in het verhaal eenzaam, niet begrepen, vechtend tegen de buitenwereld, de omgeving en het verleden.
De verteller verliest ook steeds een deel van zichzelf, hetzij materieel, hetzij immaterieel (als in een deel van zichzelf, zijn zijn) als hij probeert de eenzaamheid van die ander te lenigen.
Het doet je wel nadenken over de levens van de ander, de rare kronkels in een bestaan, ook over de stem in jezelf (hebben we die niet allemaal?) - maar geraakt door dit boek? Neen, dat niet.
Ondanks de schone sterrenscore, heb ik toch een gevoel van teleurstelling na het lezen van deze Van Dis. Dit is natuurlijk prachtig geschreven, maar roept bij mij niet die mooie en grote gevoelens op zoals bijvoorbeeld bij "Ik kom terug".
Dit boek = een verzameling verhalen over alleen zijn en eenzaamheid, waarbij m.i. de (fictieve - we mogen niet denken dat de heer Van Dis aambeien zou hebben) schrijver eerder alleen is en de andere in het verhaal eenzaam, niet begrepen, vechtend tegen de buitenwereld, de omgeving en het verleden.
De verteller verliest ook steeds een deel van zichzelf, hetzij materieel, hetzij immaterieel (als in een deel van zichzelf, zijn zijn) als hij probeert de eenzaamheid van die ander te lenigen.
Het doet je wel nadenken over de levens van de ander, de rare kronkels in een bestaan, ook over de stem in jezelf (hebben we die niet allemaal?) - maar geraakt door dit boek? Neen, dat niet.
June 23, 2018
Sinds mijn eerste kennismaking met Van Dis, Een barbaar in China, ergens halverwege de jaren '80 ben ik een grage lezer van zijn boeken.
Deze omslag echter trok mij niet, heb gewoon echt niets met geiten. Een lezing in de buurt laat op zich wachten, de reden om toch het boek maar mee te nemen.
Toen ik deze week met een A4-tje vakantietitels en vier biebpassen een kar boeken liep te vullen, lag dit relatief dunne boekje er ook ineens in.
Gezien het aantal lopende reserveringen moet er gelezen worden wil alles op de passen passen. Een hele administratie voor je kunt inpakken! Lang verhaal kort: deze is met plezier gelezen.
Een boek met vijf (titel)verhalen afgewisseld door korte beschouwingen en onderbrekingen van een Binnenstem. Vooral het eerste verhaal verraste, waar was ik beland, niet in het buitengebied. In ieder verhaal staat een andere persoon centraal in het leven van een schrijver op leeftijd. Met een scherp observatievermogen, een dosis humor en enige zelfspot wordt het leven in een plattelandsgebied aan een rivier beschreven waarbij ook woorden als dwangmatigheid, bepaalde eenzaamheid, actualiteit, schrijnend, levendig, herkenbaarheid, wanhoop, cultuur, terugkijken, de glorie van weleer, herinnering en ontmoeting op van toepassing zijn. Oorspronkelijke bewoners en 'buutendiekers'.
De schrijver benadrukt dat het niet autobiografisch is, ik kon echter Van Dis zo zien rondlopen daar aan het water en rond zijn huis met de Volvo achter het hek.
Tijdens het lezen hoorde ik Van Dis zijn stem voorlezen en noemen 'witten moet je zeggen' tijdens zijn laatste 'Hier is.... Adriaan van Dis'. Nu een keer in het echt.
Deze omslag echter trok mij niet, heb gewoon echt niets met geiten. Een lezing in de buurt laat op zich wachten, de reden om toch het boek maar mee te nemen.
Toen ik deze week met een A4-tje vakantietitels en vier biebpassen een kar boeken liep te vullen, lag dit relatief dunne boekje er ook ineens in.
Gezien het aantal lopende reserveringen moet er gelezen worden wil alles op de passen passen. Een hele administratie voor je kunt inpakken! Lang verhaal kort: deze is met plezier gelezen.
Een boek met vijf (titel)verhalen afgewisseld door korte beschouwingen en onderbrekingen van een Binnenstem. Vooral het eerste verhaal verraste, waar was ik beland, niet in het buitengebied. In ieder verhaal staat een andere persoon centraal in het leven van een schrijver op leeftijd. Met een scherp observatievermogen, een dosis humor en enige zelfspot wordt het leven in een plattelandsgebied aan een rivier beschreven waarbij ook woorden als dwangmatigheid, bepaalde eenzaamheid, actualiteit, schrijnend, levendig, herkenbaarheid, wanhoop, cultuur, terugkijken, de glorie van weleer, herinnering en ontmoeting op van toepassing zijn. Oorspronkelijke bewoners en 'buutendiekers'.
De schrijver benadrukt dat het niet autobiografisch is, ik kon echter Van Dis zo zien rondlopen daar aan het water en rond zijn huis met de Volvo achter het hek.
Tijdens het lezen hoorde ik Van Dis zijn stem voorlezen en noemen 'witten moet je zeggen' tijdens zijn laatste 'Hier is.... Adriaan van Dis'. Nu een keer in het echt.
October 16, 2017
Op zondagavond in een paar uur uitgelezen. Volgens de kaft is het "een geharnaste roman over alleen zijn". Die opmerking begrijp ik niet helemaal.
We lezen verhalen van een man (schrijver?) die afgezonderd leeft op een boerderij in een buitengebied. In deze verschillende verhalen vertelt hij over ontmoetingen met vroegere vrienden, buren, dorpsgenoten en asielzoekers. We lezen over zijn afkomst, de angst voor zijn tuinman, de zorg voor de buurjongen. Centraal staat iemand die zich heeft afgezonderd van de wereld om zich heen en klaar is om deze te verlaten.
Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Het boek is al uit voor ik een mening kan vormen. De verhalen zijn kort en bondig, laten weinig ruimte voor interpretatie. Ik krijg het idee van een schreeuw om aandacht. Dit is overigens mijn eerste kennismaking met Van Dis, misschien moet ik wennen aan zijn stijl?
We lezen verhalen van een man (schrijver?) die afgezonderd leeft op een boerderij in een buitengebied. In deze verschillende verhalen vertelt hij over ontmoetingen met vroegere vrienden, buren, dorpsgenoten en asielzoekers. We lezen over zijn afkomst, de angst voor zijn tuinman, de zorg voor de buurjongen. Centraal staat iemand die zich heeft afgezonderd van de wereld om zich heen en klaar is om deze te verlaten.
Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Het boek is al uit voor ik een mening kan vormen. De verhalen zijn kort en bondig, laten weinig ruimte voor interpretatie. Ik krijg het idee van een schreeuw om aandacht. Dit is overigens mijn eerste kennismaking met Van Dis, misschien moet ik wennen aan zijn stijl?
July 26, 2017
Zoals altijd is het genieten van de boeken van Adriaan Van Dis. Hij is een taalvirtuoos. Ik heb maar drie sterren gegeven omdat het een kort verhaal is en ik nog veel meer genoten heb van Ik kom terug.
Ik blijf fan.
Ik blijf fan.
October 15, 2018
Oké, dat was niet echt mijn ding, maarrr wel een hierbij wel een toffe quote:
p.72
'Denk je werkelijk dat al die spoken net zo met mij bezig waren als ik toen met mijzelf? Als Rivka mij één ding heeft doen inzien, is het wel dat die 'ander' vooral een spiegel is. 'Ze kijken wel naar je, maar ze zien vooral zichzelf'.
p.72
'Denk je werkelijk dat al die spoken net zo met mij bezig waren als ik toen met mijzelf? Als Rivka mij één ding heeft doen inzien, is het wel dat die 'ander' vooral een spiegel is. 'Ze kijken wel naar je, maar ze zien vooral zichzelf'.
January 6, 2025
Een "En tot slot" waarin je uitlegt dat het boek niet geheel autobiografisch is, omdat je "trouwens geen aambeien" hebt, is gewoonweg iconisch.
Read
March 28, 2024Aantal mooie, aandoenlijke verhalen/hoofdstukken over een man, autobiografisch ‘van aard’, die teruggetrokken en eenzaam maar bovenal alleen leeft in ‘het buitengebied’. Ook delen die minder boeien, maar daar lees je vlot doorheen. Al met al toch wel een mooi neergezette sfeer van alleen zijn vermengd met ‘zwarte’ humor en ironie. Beste wat ik van van Dis heb gelezen wel.
February 7, 2022
Prachtig hard taalspel.
Zo genoten van deze.
4,5
Zo genoten van deze.
4,5
August 21, 2017
In 1 dag uitgelezen, dat gebeurt me niet vaak. Dat lag overigens niet per se aan de kwaliteit van het boek: het heeft gewoon maar 140 bladzijdes en ik heb nog vakantie.
Op de allerlaatste bladzijde ervan voelde Van Dis blijkbaar de behoefte om expliciet te vermelden dat hij niet de ik-persoon uit het boek is. Dat vond ik wel opvallend, want waarom is dat nodig? Ik denk dat de hoofdpersoon misschien dichterbij hem staat dan hij zou willen?
Het verhaal is opgedeeld in 5 losse verhalen, ontmoetingen met mensen, waarvan de eerste twee voor mij het bijzonderst zijn. De eerste is Akiko, een Japanse robot met menselijke eigenschappen, die de ik-persoon gezelschap komt houden en op wie hij verliefd lijkt te worden. Dat deed me denken aan de film "She" met Scarlett Johansson, al is die beter uitgewerkt. De tweede persoon is Ronnie, een puber die een eind verderop woont, met zijn asociale familie (althans, de ene helft daarvan, de andere helft zit in "Vught").
Verder wel een aardig boek, maar veel minder interessant dan ik gehoopt had. De thema's die het zou aansnijden (depressie, obsessie voor de dood) komen veel minder aan bod dan gedacht.
Op de allerlaatste bladzijde ervan voelde Van Dis blijkbaar de behoefte om expliciet te vermelden dat hij niet de ik-persoon uit het boek is. Dat vond ik wel opvallend, want waarom is dat nodig? Ik denk dat de hoofdpersoon misschien dichterbij hem staat dan hij zou willen?
Het verhaal is opgedeeld in 5 losse verhalen, ontmoetingen met mensen, waarvan de eerste twee voor mij het bijzonderst zijn. De eerste is Akiko, een Japanse robot met menselijke eigenschappen, die de ik-persoon gezelschap komt houden en op wie hij verliefd lijkt te worden. Dat deed me denken aan de film "She" met Scarlett Johansson, al is die beter uitgewerkt. De tweede persoon is Ronnie, een puber die een eind verderop woont, met zijn asociale familie (althans, de ene helft daarvan, de andere helft zit in "Vught").
Verder wel een aardig boek, maar veel minder interessant dan ik gehoopt had. De thema's die het zou aansnijden (depressie, obsessie voor de dood) komen veel minder aan bod dan gedacht.
December 22, 2018
Voor mij was Adriaan Van Dis tot nu toe gewoon een Hollandse tv-man. Tot ik niet meer naast de boekbesprekingen kon kijken van "In het buitengebied" en "Ik kom terug".
Een tv-presentator die ook af en toe een boek schrijft, dus?
Bij ons, in België, zou hij een BV (bekende Vlaming) genoemd worden, die van zijn bekendheid gebruik maakt om ook met andere dingen het grote publiek te bereiken. Van Dis is een BN.
Kortom, ik verwachtte er niet veel van.
Maar het is me erg goed bevallen. Van Dis kan schrijven. "In het buitengebied" las erg vlot. Het is niet té sarcastisch (wat ik wel gevreesd had). Het zit gewoon goed in elkaar.
Ik ga zeker nog ander werk van hem lezen.
Een tv-presentator die ook af en toe een boek schrijft, dus?
Bij ons, in België, zou hij een BV (bekende Vlaming) genoemd worden, die van zijn bekendheid gebruik maakt om ook met andere dingen het grote publiek te bereiken. Van Dis is een BN.
Kortom, ik verwachtte er niet veel van.
Maar het is me erg goed bevallen. Van Dis kan schrijven. "In het buitengebied" las erg vlot. Het is niet té sarcastisch (wat ik wel gevreesd had). Het zit gewoon goed in elkaar.
Ik ga zeker nog ander werk van hem lezen.
June 18, 2017
"Mijn huis ligt in de bocht van een rivier. Het is een houten huis. Het kraakt bij wisselende temperaturen. Bij overstromingen zou het een boot kunnen worden. Niet lang, het is volgestouwd met boeken. We zouden mooi zinken."
July 18, 2017
Heerlijk boek van de woordkunstenaar Adriaan Van Dis. Een openhartig en ontwapenend verhaal over eenzaamheid en alleen zijn. Ga vooral zo door mijnheer Van Dis.
July 1, 2017
Adriaan van Dis In het buitengebied
Is een Roman over alleen wonen en depressie.
De schrijver woont in een afgelegen gebied waar het erg stil is. Een tergende binnenstem die hem confronteert met zijn angsten en obsessies.
En waar hij zich kan overgeven aan zijn verbeelding die fantastische vormen aanneemt.
Zo kwam de Japanse Akiko in zijn leven die in Tokio is grootgebracht. Haar vader heeft haar gemaakt en internationaal opgevoed. Akiko, is Japans voor briljant kind. Hij zag een mooie verleidelijke foto met een webadres en zocht gelijk contact.
Na een tijdje met haar gechat te hebben bracht zij hem in contact met Brain Team een groep geleerden uit Tokio Akiko was hun gezamenlijk project. Hij kreeg een kans om mee te doen aan een experiment: een half jaar met Akiko leven en wekelijks rapporteren.
Na het tekenen van de contracten en het versturen van foto’s van zijn huis, men wilde toch wel weten waar zij terecht kwam. Werd Akiko in een doos naar hem toegestuurd hij moest haar eerst opladen. Ze bleek erg intelligent te zijn en werd steeds slimmer en handiger. En werd een aangenaam gezelschap voor hem ze ondernamen samen veel. Ze was en bleef een computer die regelmatig weer moest worden opgeladen maar wel een zonder emoties. Ze werd steeds slimmer en was hem de baas met haar kennis.
Ze leefde steeds meer langs elkaar en dan wordt tijd om haar af te danken.
Verder bestaat het boek uit nog meer verhalen het zijn wonderlijke mensen waar hij even tijd aan besteed. Akiko vond ik zelf het mooiste verhaal het verlangen naar een partner om niet meer eenzaam te zijn geweldig.
Dit boek mocht ik van de Club van echte Lezer van de uitgeverij Atlas contact lezen en recenseren.
Is een Roman over alleen wonen en depressie.
De schrijver woont in een afgelegen gebied waar het erg stil is. Een tergende binnenstem die hem confronteert met zijn angsten en obsessies.
En waar hij zich kan overgeven aan zijn verbeelding die fantastische vormen aanneemt.
Zo kwam de Japanse Akiko in zijn leven die in Tokio is grootgebracht. Haar vader heeft haar gemaakt en internationaal opgevoed. Akiko, is Japans voor briljant kind. Hij zag een mooie verleidelijke foto met een webadres en zocht gelijk contact.
Na een tijdje met haar gechat te hebben bracht zij hem in contact met Brain Team een groep geleerden uit Tokio Akiko was hun gezamenlijk project. Hij kreeg een kans om mee te doen aan een experiment: een half jaar met Akiko leven en wekelijks rapporteren.
Na het tekenen van de contracten en het versturen van foto’s van zijn huis, men wilde toch wel weten waar zij terecht kwam. Werd Akiko in een doos naar hem toegestuurd hij moest haar eerst opladen. Ze bleek erg intelligent te zijn en werd steeds slimmer en handiger. En werd een aangenaam gezelschap voor hem ze ondernamen samen veel. Ze was en bleef een computer die regelmatig weer moest worden opgeladen maar wel een zonder emoties. Ze werd steeds slimmer en was hem de baas met haar kennis.
Ze leefde steeds meer langs elkaar en dan wordt tijd om haar af te danken.
Verder bestaat het boek uit nog meer verhalen het zijn wonderlijke mensen waar hij even tijd aan besteed. Akiko vond ik zelf het mooiste verhaal het verlangen naar een partner om niet meer eenzaam te zijn geweldig.
Dit boek mocht ik van de Club van echte Lezer van de uitgeverij Atlas contact lezen en recenseren.
December 30, 2017
Een schrijver woont op het platteland en laat middels verhalen over contacten met verschillende mensen (en één robot) zien hoe eenzaam en onhandig hij in het leven staat.
Zo zou de annotatie (informatief tekstje voorin een bibliotheekboek) kunnen luiden. Veel meer is er ook niet over te zeggen. Van Dis schrijft zoals hij praat, in dit boek. Beetje deftig, veel zelfspot, genadeloos af en toe zelfs, veel zelfkennis ook. De contacten zijn divers – een dame uit de deftig-culturele incrowd van het dorp, een asielzoeker, een niet-deuger uit een asociaal gezin, een Japans robotmeisje – wat dat aangaat doet het boek wel denken aan De Wandelaar en Stadsliefde, over Parijs.
Toevallig zag ik hem gister bij Nieuwsuur, dat ging over voltooid leven, en hoe verschillende oude(re) mensen daarmee omgingen. De een had het zelfmoordpoeder al in huis, de ander vond dat het aan God was, en Van Dis had het over een liter wodka en de IJssel inlopen. Dat komt in dit boek ook voor.
Ik heb In het Buitengebied met plezier gelezen, maar ben er toch niet kapot van. Het gaat niet diep genoeg. Alle personages verdienden afzonderlijk een heel boek, of anders had er meer ontwikkeling in het overkoepelende verhaal van de schrijver moeten zitten.
Een tussendoortje, zullen we maar zeggen. Ik hoop dat Van Dis hierna weer met een echte roman komt.
Zo zou de annotatie (informatief tekstje voorin een bibliotheekboek) kunnen luiden. Veel meer is er ook niet over te zeggen. Van Dis schrijft zoals hij praat, in dit boek. Beetje deftig, veel zelfspot, genadeloos af en toe zelfs, veel zelfkennis ook. De contacten zijn divers – een dame uit de deftig-culturele incrowd van het dorp, een asielzoeker, een niet-deuger uit een asociaal gezin, een Japans robotmeisje – wat dat aangaat doet het boek wel denken aan De Wandelaar en Stadsliefde, over Parijs.
Toevallig zag ik hem gister bij Nieuwsuur, dat ging over voltooid leven, en hoe verschillende oude(re) mensen daarmee omgingen. De een had het zelfmoordpoeder al in huis, de ander vond dat het aan God was, en Van Dis had het over een liter wodka en de IJssel inlopen. Dat komt in dit boek ook voor.
Ik heb In het Buitengebied met plezier gelezen, maar ben er toch niet kapot van. Het gaat niet diep genoeg. Alle personages verdienden afzonderlijk een heel boek, of anders had er meer ontwikkeling in het overkoepelende verhaal van de schrijver moeten zitten.
Een tussendoortje, zullen we maar zeggen. Ik hoop dat Van Dis hierna weer met een echte roman komt.
June 27, 2018
Een binnenstem in het buitengebied
Als iets deze bundel kenmerkt, dan zijn het de contrasten, de tegenstellingen. De schrijver is van stadsmens buitenmens geworden. Zijn Binnenstem legt feilloos zijn aan anderen getoonde Buitenkant bloot. De schrijver wil blijven schrijven, wil het verschil maken in een onverschillige wereld, maar als eenzaam mens voelt hij de rivier trekken, om er voorgoed in te verdwijnen.
(...)
Gingen deze verhalen over de eenzaamheid van de schrijver? Of was hij zelfverkozen alleen? En waren zijn bezoekers juist de eenzamen? Voor mij vooral dat laatste: de schrijver die ons de tragiek van de eenzaamheid toont in een vijftal schurende verhalen. Waarin mensen niet alleen zijn, maar wel erg eenzaam.
Op de laatste pagina merkt Van Dis nadrukkelijk op: "Niet alle verbeelding is autobiografisch". Nuttige informatie, want door de herkenningspunten uit andere, meer autobiografische boeken, zou je dat kunnen veronderstellen. Niet dat het wat uitmaakt. Ze zijn in elk geval autobiografisch in de thema's die hij aankaart in de afzonderlijke verhalen omdat die hem aan het hart gaan. En daarom alleen al zijn ze het lezen waard.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
Als iets deze bundel kenmerkt, dan zijn het de contrasten, de tegenstellingen. De schrijver is van stadsmens buitenmens geworden. Zijn Binnenstem legt feilloos zijn aan anderen getoonde Buitenkant bloot. De schrijver wil blijven schrijven, wil het verschil maken in een onverschillige wereld, maar als eenzaam mens voelt hij de rivier trekken, om er voorgoed in te verdwijnen.
(...)
Gingen deze verhalen over de eenzaamheid van de schrijver? Of was hij zelfverkozen alleen? En waren zijn bezoekers juist de eenzamen? Voor mij vooral dat laatste: de schrijver die ons de tragiek van de eenzaamheid toont in een vijftal schurende verhalen. Waarin mensen niet alleen zijn, maar wel erg eenzaam.
Op de laatste pagina merkt Van Dis nadrukkelijk op: "Niet alle verbeelding is autobiografisch". Nuttige informatie, want door de herkenningspunten uit andere, meer autobiografische boeken, zou je dat kunnen veronderstellen. Niet dat het wat uitmaakt. Ze zijn in elk geval autobiografisch in de thema's die hij aankaart in de afzonderlijke verhalen omdat die hem aan het hart gaan. En daarom alleen al zijn ze het lezen waard.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
June 29, 2017
Een verrassing of een teleurstelling? Enerzijds lijkt Van Dis zich hier van de buitenwacht te vervreemden (al doet of kan geen auteur dat volgens mij bewust - op de sociaal-literaire plaaggeest Dautzenberg na), anderzijds vind ik In het buitengebied Van Dis in optima forma. Het is alleen hard zoeken naar het grote. In De wandelaar waren het kleine en de wereld één, versmolten - dat was knap. Hier lijkt de grote boosheid buiten niet te bestaan, terwijl de aarde nota bene brandt - of misschien wel juist daarom. Aan de andere kant valt op hoe de schrijver-in-afzondering 'infiltreert' in het banale (viezigheid en leegheid, in schorriemorrie en opsmuk) en hoe hij die wereld toelaat in zijn universum dat tegelijk proper is (steeds maar boenen en schrobben - letterlijk en figuurlijk) en pervers (peuteren - letterlijk en figuurlijk). Dit mag dan geen grote onvergetelijke Van Dis zijn, In het buitengebied is gelukkig niet een dagboekachtige verwondering van de stadse schrijver tussen de plattelanders - maar een grappig, wrang en eigengereid (goeie en kale zinnen!) raapsel over grote en kleinere verlangens met een paar zonderlinge of doodgewone figuren (schepsels) die bijblijven.
September 15, 2017
Een niet zo heel dik boek, maar navenant wel heel veel inhoud.
In het begin heeft Adriaan van Dis me flink op het verkeerde been gezet. Knap gedaan! Daarna volgt een stuk waarin ik echt helemaal op ging in het verhaal dat zich afspeelt in het buitengebied waar het personage woont. Omdat ik zelf opgegroeid ben in een dorp is de sfeer die in het boek rondom de boerderij wordt beschreven heel herkenbaar. Er zijn ook wel momenten geweest waarbij ik het verhaal want vond inzinken, vooral over Rivka en Claire. Af en toe waren er ook wat grappige momenten.
De betrekking van de Binnenstem vond ik heel goed bedacht. Ik denk dat iedereen wel herkent. Op dagen dat je veel alleen bent lijkt het alsof je in je hoofd tegen jezelf aan het praten bent.
Het boek mag dan wel niet autobiografisch zijn, toch kon ik er niets aan doen om bij elk geschreven woord Adriaan van Dis te zien en te horen spreken.
Om nu te zeggen dat dit boek over eenzaamheid gaat, dat heb ik zelf niet zozeer ervaren. Het personage spreekt over voldoende contacten in het heden en verleden.
Ik heb me zeker vermaakt met dit boek. Heerlijk gelezen en daarna ontspannen weer aan het werk.
In het begin heeft Adriaan van Dis me flink op het verkeerde been gezet. Knap gedaan! Daarna volgt een stuk waarin ik echt helemaal op ging in het verhaal dat zich afspeelt in het buitengebied waar het personage woont. Omdat ik zelf opgegroeid ben in een dorp is de sfeer die in het boek rondom de boerderij wordt beschreven heel herkenbaar. Er zijn ook wel momenten geweest waarbij ik het verhaal want vond inzinken, vooral over Rivka en Claire. Af en toe waren er ook wat grappige momenten.
De betrekking van de Binnenstem vond ik heel goed bedacht. Ik denk dat iedereen wel herkent. Op dagen dat je veel alleen bent lijkt het alsof je in je hoofd tegen jezelf aan het praten bent.
Het boek mag dan wel niet autobiografisch zijn, toch kon ik er niets aan doen om bij elk geschreven woord Adriaan van Dis te zien en te horen spreken.
Om nu te zeggen dat dit boek over eenzaamheid gaat, dat heb ik zelf niet zozeer ervaren. Het personage spreekt over voldoende contacten in het heden en verleden.
Ik heb me zeker vermaakt met dit boek. Heerlijk gelezen en daarna ontspannen weer aan het werk.
July 29, 2017
Ik ben een groot Van Dis fan. In zijn laatste boek herkende ik weliswaar de stilistische meester maar qua inhoud was het een teleurstelling. Ik zag een bejaarde schrijver voor me die wegkwijnend in zijn eenzaamheid en ouderdom een slap verhaal aan zijn schrijftafel bedacht, comfortabel uitkijkend over de uiterwaarden van de IJssel. Hij vermoeit ons met zijn Japanse internetgezelschapsdame, zijn geitenhok, zijn voorliefde voor groene zeep en een doktersbezoek voor een rectale ingreep. Eerder kon Van Dis rijkelijk putten uit zijn excentrieke familiegeschiedenis en zijn reislust. Daar is weinig meer van terug te vinden in het desolate buitengebied. Mijn advies aan Van Dis: ga snel weer naar Parijs, of op reis door Afrika of Centraal-Azië, of misschien alsnog dat jaar in Jeruzalem.
September 19, 2025
Een leuk en interessante verhalen bundel die zich best wel ergens in het Gooise matras kunnen afspelen.
Het beste vond ik Akkiko
Een verhaal over een volmaakte vriendin, over een grumpy old man en een sexy fembot vond ik echt heel erg goed.
maar het meest geraakt werd ik door Ronnie
een verhaal over een vergooide leven
( een soort van Flodders maar dan zonder de humor er in)
Ik weet niet waarom maar ik houd van Adriaan van Dis en zijn schrijfstijl - Korte zinnen die mij soms een beetje aan nieuwe zakelijkheid laten denken.
Wat bovendien zo leuk is dat ik in zijn laatste verhaal Viktor enkele elementen van de boek familieziek die ik nu tegelijk aan het lezen ben heeft kunnen bespeuren.
Echt heel interessant verhalen bundel.
Het beste vond ik Akkiko
Een verhaal over een volmaakte vriendin, over een grumpy old man en een sexy fembot vond ik echt heel erg goed.
maar het meest geraakt werd ik door Ronnie
een verhaal over een vergooide leven
( een soort van Flodders maar dan zonder de humor er in)
Ik weet niet waarom maar ik houd van Adriaan van Dis en zijn schrijfstijl - Korte zinnen die mij soms een beetje aan nieuwe zakelijkheid laten denken.
Wat bovendien zo leuk is dat ik in zijn laatste verhaal Viktor enkele elementen van de boek familieziek die ik nu tegelijk aan het lezen ben heeft kunnen bespeuren.
Echt heel interessant verhalen bundel.
Displaying 1 - 30 of 73 reviews