What do you think?
Rate this book
Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας
Δεκατέσσερα αλλόκοτα διηγήματα εμπνευσμένα από την κλασική γοτθική παράδοση, που ξετυλίγονται στο παρόν, αναδύονται απ' το παρελθόν ή ισορροπούν στο άχρονο, αγγίζοντας τον υπαρξιακό τρόμο. Αφηγήσεις όπου τα πρόσωπα διχάζονται και οι ταυτότητες κατακερματίζονται, ενώ ο εσωτερικός κόσμος των ηρώων φαίνεται να επηρεάζει τον κόσμο γύρω τους. Ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν η διάψευση του έρωτα, η ματαιοδοξία, ο θάνατος, η τρέλα, το παράδοξο, η απαξία της ίδιας της πραγματικότητας και όπου ο αληθινός φόβος εκκολάπτεται στα σπάργανα της ανθρώπινης φύσης.
- GenresHorror
260 pages, Paperback
First published March 1, 2017
1 person is currently reading
19 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
October 13, 2019
Δεκατέσσερα διηγήματα υπαρξιακού τρόμου που ακροβατουν στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας εξερευνώντας τους βαθύτερους φόβους και τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας.
Ένα βιβλίο ιδανικό τόσο για τους λάτρεις της γοτθικής λογοτεχνίας όσο και για αυτούς που θέλουν να μυηθούν σε αυτή.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου.
Ένα βιβλίο ιδανικό τόσο για τους λάτρεις της γοτθικής λογοτεχνίας όσο και για αυτούς που θέλουν να μυηθούν σε αυτή.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου.
March 21, 2017
Έχω την τύχη να γνωρίζω προσωπικά τον Γιώργο εδώ και κάποιους μήνες και είχα επίσης την τύχη να έχω ακούσει κάποιες από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο. Αυτές οι ιστορίες που είχα ακούσει, είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη και όντως οι προσδοκίες μου επαληθεύτηκαν και με το παραπάνω.
Κοινός παρονομαστής των διηγημάτων του εν λόγω βιβλίου είναι ο θάνατος που κάνει την εμφάνισή του είτε έμμεσα είτε άμεσα, αλλά είναι πάντα εκεί και guest star είναι ο έρωτας που έρχεται να πει ένα "γεια" και αυτός με τη σειρά του.
Θεωρώ αυτή τη συλλογή διηγημάτων πλήρως ολοκληρωμένη και μπορώ να πω ότι τρομάζω με το μέλλον αν λάβω υπόψιν ότι αυτή είναι η πρώτη εκδοτική απόπειρα του Γιώργου.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ένα top-3 από τη συλλογή θα έλεγα ότι -αδικώντας τα υπόλοιπα- αυτά που παίρνουν τη θέση αυτή είναι "Τα ασημένια κέρματα", το "Σούρουπο στην αγκαλιά Του" και φυσικά το ομώνυμο "Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας", το οποίο θα μπορούσε πολύ άνετα να γυριστεί σε ταινία μικρού μήκους.
ΥΓ1: ΝΕΟΣ
ΥΓ2: Ως επί το πλείστον η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, αλλά ένα πράγμα που με δυσκολεύει, έως μου τη δίνει, είναι όταν οι υποσημειώσεις δε βρίσκονται στην ίδια σελίδα και πρέπει να γυρνάω μέχρι το τέλος του διηγήματος ή του βιβλίου.
Κοινός παρονομαστής των διηγημάτων του εν λόγω βιβλίου είναι ο θάνατος που κάνει την εμφάνισή του είτε έμμεσα είτε άμεσα, αλλά είναι πάντα εκεί και guest star είναι ο έρωτας που έρχεται να πει ένα "γεια" και αυτός με τη σειρά του.
Θεωρώ αυτή τη συλλογή διηγημάτων πλήρως ολοκληρωμένη και μπορώ να πω ότι τρομάζω με το μέλλον αν λάβω υπόψιν ότι αυτή είναι η πρώτη εκδοτική απόπειρα του Γιώργου.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ένα top-3 από τη συλλογή θα έλεγα ότι -αδικώντας τα υπόλοιπα- αυτά που παίρνουν τη θέση αυτή είναι "Τα ασημένια κέρματα", το "Σούρουπο στην αγκαλιά Του" και φυσικά το ομώνυμο "Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας", το οποίο θα μπορούσε πολύ άνετα να γυριστεί σε ταινία μικρού μήκους.
ΥΓ1: ΝΕΟΣ
ΥΓ2: Ως επί το πλείστον η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, αλλά ένα πράγμα που με δυσκολεύει, έως μου τη δίνει, είναι όταν οι υποσημειώσεις δε βρίσκονται στην ίδια σελίδα και πρέπει να γυρνάω μέχρι το τέλος του διηγήματος ή του βιβλίου.
March 14, 2020
Sweet dreams… aren’t made of these (κάποιες σκέψεις για το ‘’Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας’’ του Γιώργου Πρέκα)
Ήθελα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο από την μέρα που κυκλοφόρησε, μα ο καιρός πέρασε δίχως να το καταλάβω και τελικά το διάβασα τώρα. Ο λόγος που ήθελα να δω τα κείμενα του συγγραφέα, είναι το γεγονός ότι μοιραζόμαστε μία κοινή αγάπη για έναν άνθρωπο που η χρήση του λόγου του είναι απλά μαγευτική και δουλεμένη σε τρομερό βαθμό… η βασική επιρροή μας είναι ένας στιχουργός και όχι ένας συγγραφέας.
Στην εισαγωγή, ο Περικλής Μποζινάκης χτίζει hype τρελό και ένα όνομα σαν αυτό, όταν εισάγει μία νέα πένα στον χώρο, απλά εμπιστεύεσαι με κλειστά τα μάτια. Φυσικά και με αντέμειψε ότι ακολούθησε, μας ας το δούμε κάπως πιο αναλυτικά:
‘’Καλωσόρισμα’’: η σελίδα 11 μιλάει στον αναγνώστη και ξεκινάει όμορφα και την συλλογή και το διήγημα. Όμορφες εναλλαγές πρωτοπρόσωπης με τριτοπρόσωπη, πολύ ποιητικός λόγος. Έτσι θα μπορούσε να γράφει ο Πόε ή ο Λαπαθιώτης άμα ζούσαν σήμερα! Με χάλασε λιγάκι η εμφάνιση και η δολοφονία της γριάς (θα μπορούσε να γίνει κάτι με αυτό, μα πέρασε πολύ στο ντούκου).
‘’Λήθαργος’’: ξεκινάμε με in utero cannibalism, ήδη σε τραβάει μέσα! Ανατροφή σαν καταραμένος λόρδος άλλης εποχής, παραμόρφωση και ζωή-φυλακή… πολύ κλασικά μοτίβα. Μα δεν καταλήγει να τον στοιχειώνει, σαν τέρας, αυτό που αφαιρέθηκε, μα σαν φίλος! Τρομερή ψυχογράφηση, γεμάτο συναίσθημα, γλυκόπικρο, υπέροχο!
‘’Άλικη φλόγα’’: η γλώσσα έχει κάτι από Ντίκενς και Χώθορν εδώ, σαν παραμύθι για ενηλίκους. Ο Κορνήλιος και η Μαίρη είναι και οι δύο τραγικές φιγούρες με τον τρόπο τους και ενώ στην αρχή απόρησα με το ξεκίνημα, το σχήμα κύκλος δικαίωσε το κείμενο. Γεμάτο συναίσθημα και αυτό το διήγημα, πολύ όμορφο. Με χάλασε όμως σε κάποια σημεία το πλούσιο λεξιλόγιο (μου κλώτσαγε, σε σχέση με το γενικό κλίμα, ήταν σαν κινήσεις ενθουσιασμού και όχι σαν λειτουργικό κομμάτι του κειμένου).
‘’Τα ασημένια κέρματα’’: μου θύμισε κάτι από Άλτζερνον Μπλάκγουντ και Μπραμ Στόκερ, ωραίο διηγηματάκι.
‘’Το δάσος’’: υποβλητικό, ατμοσφαιρικό και με ένα τέλος που δεν το περιμένεις και σε σοκάρει! Η γιατρειά για τον πόνο και την παράνοια, ίσως τελικά να είναι ο πόνος και η παράνοια…
‘’Η ιστορία του Ίκαρου Αυγέρου’’: Ένας αλλόκοτος φίλος, μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή –κλασική φόρμα στην λογοτεχνία τρόμου. Ο εφιάλτης με τον Παρθενώνα ήταν μπόμπα! Την αναφορά στο Συμπόσιο επίσης την εκτίμησα, όπως και την δυστυχία που έπληξε τον Ίκαρο και όλη την μετέπειτα κάθοδο στην παράνοια. (‘’Ήμουν πάντα ή του μαύρου ή του άσπρου. Γκρι δεν υπάρχει, είναι επινόηση’’ αυτό, φίλε συγγραφέα, με χτύπησε σαν αμόνι στο κεφάλι, όπως στα καρτούν. Από το πανεπιστήμιο, όλοι μου οι φίλοι αυτό μου λένε, να ψάξω για το γκρι στη ζωή, ακριβώς την ίδια φράση έχω πει κι εγώ στο παρελθόν. Μπέσα, ανατρίχιασα μέχρι τα μύχια μου) Ο Ίκαρος, όπως και το όνομά του, πάλεψε να αγγίξει το φως και την συνέχεια της ιστορίας την ξέρουμε. Μα κάποιοι μύθοι, αξίζει να ξαναγράφονται και ειδικά από πένες με τέτοια αίγλη και ευρυμάθεια. Ίσως το κορυφαίο της συλλογής (μου θύμισε κάμποσο το ‘’Ανάμεσα’’ του Ζερβού και αυτό μόνο κοπλιμάν μπορεί να είναι βέβαια).
‘’Rever d' une Danse Macabre’’: τρομερό! Οφθαλμός αντί οφθαλμού, μα με την έννοια του ματιού της μοίρας που γίνεται μπαλάκι και αν το πετάξεις σου έρχεται κατακέφαλα! Πραγματικά ένιωθα ότι διάβαζα έναν σύγχρονο Πόε. Επίσης, η εισαγωγή με σκάλωσε τρομερά! Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, αλλά με σκάλωσε χαχαχα
‘’Οι καλλιτέχνες’’: νταξ, τέλειο! Το αγαπημένο μου της συλλογής και –δίχως υπερβολές- στο τοπ 10 των αγαπημένων μου εγχώριων κειμένων μικρής έκτασης! Δεν σχολιάζω άλλο!
‘’Ψυχές ευτελείς’’: μάγισσες, φανατισμένοι ιερείς και μεσαίωνας… Δε χρειάζονται σχόλια, η θεματική από μόνη της μιλάει στην ψυχή μου. Με ρούφηξε!
‘’10 p.m.’’: αδελφάκι των ‘’καλλιτεχνών’’, στην σημερινή εποχή και γραμμένο σε δεύτερο ενικό. Ενδιαφέρον, μα πολύ κοντά στην σειρά των κειμένων σε σχέση με το προηγούμενο.
‘’La Divinisation’’: οκέι, τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ωραία ατμόσφαιρα.
‘’Σούρουπο στην αγκαλιά του’’: τίτλος από filth, από εκεί ανυπομονούσα να το διαβάσω. Στην αρχή είχε μία αυτοβιογραφική υφή –με τις ελπίδες του συγγραφέα κι ένα άλλο εγώ του- ενώ με την εισαγωγή του Γιάννη ένιωθα κάποια vibes από τον Ίκαρο και από τα ‘’κέρματα’’. Η διαολεμένη έμπνευση και τα επακόλουθά της μου άρεσαν πολύ. Ωραία ιστοριούλα.
‘’Μαρμαρυγή’’: θα μπορούσε να έχει γραφτεί στα τέλη του 19ου ή στις αρχές του 20ου αιώνα. Γλυκούλι και πολύ έξυπνη κατακλείδα.
‘’Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας’’: αυτοβιογραφικό; Το όνομα ήταν σαν υπογράμμιση στην ερώτηση. Όνομα ψυχολόγου κλείνει το μάτι στον Λάβκραφτ; Τρομερή νέα εκδοχή των τεσσάρων καβαλάρηδων, αυτό το στοιχείο το λάτρεψα! Μου θύμισε λίγο το ‘’αναζητώντας την άγνωστη καντάθ’’, λίγο ‘’το χρώμα από το διάστημα’’ και λίγο το τελευταίο τζόκερ (μα γράφτηκε πολύ προτού να βγει η ταινία και αυτό μας δείχνει πόσο ανεπτυγμένο είναι το αισθητήριο του συγγραφέα, με βάση την εποχή του). Μου άρεσε και το τέλος, ιδανικό για το κλείσιμο της ανθολογίας.
Συνοψίζοντας, ο Ίκαρος θεωρώ ήταν το καλύτερο, μα οι ‘’καλλιτέχνες’’ ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου. Η πένα του Πρέκα έχει κάτι από 19ο αιώνα, ενώ στα εγχώρια πλαίσια, μπορεί να συναγωνιστεί σε λίγα χρόνια ύφος και πρόζα Μποζινάκη, Λαγκώνα και Ζερβό! Ναι, έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη με αυτό το ντεμπούτο και είθε να φτάσει και να ξεπεράσει τις προσδοκίες!
Ήθελα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο από την μέρα που κυκλοφόρησε, μα ο καιρός πέρασε δίχως να το καταλάβω και τελικά το διάβασα τώρα. Ο λόγος που ήθελα να δω τα κείμενα του συγγραφέα, είναι το γεγονός ότι μοιραζόμαστε μία κοινή αγάπη για έναν άνθρωπο που η χρήση του λόγου του είναι απλά μαγευτική και δουλεμένη σε τρομερό βαθμό… η βασική επιρροή μας είναι ένας στιχουργός και όχι ένας συγγραφέας.
Στην εισαγωγή, ο Περικλής Μποζινάκης χτίζει hype τρελό και ένα όνομα σαν αυτό, όταν εισάγει μία νέα πένα στον χώρο, απλά εμπιστεύεσαι με κλειστά τα μάτια. Φυσικά και με αντέμειψε ότι ακολούθησε, μας ας το δούμε κάπως πιο αναλυτικά:
‘’Καλωσόρισμα’’: η σελίδα 11 μιλάει στον αναγνώστη και ξεκινάει όμορφα και την συλλογή και το διήγημα. Όμορφες εναλλαγές πρωτοπρόσωπης με τριτοπρόσωπη, πολύ ποιητικός λόγος. Έτσι θα μπορούσε να γράφει ο Πόε ή ο Λαπαθιώτης άμα ζούσαν σήμερα! Με χάλασε λιγάκι η εμφάνιση και η δολοφονία της γριάς (θα μπορούσε να γίνει κάτι με αυτό, μα πέρασε πολύ στο ντούκου).
‘’Λήθαργος’’: ξεκινάμε με in utero cannibalism, ήδη σε τραβάει μέσα! Ανατροφή σαν καταραμένος λόρδος άλλης εποχής, παραμόρφωση και ζωή-φυλακή… πολύ κλασικά μοτίβα. Μα δεν καταλήγει να τον στοιχειώνει, σαν τέρας, αυτό που αφαιρέθηκε, μα σαν φίλος! Τρομερή ψυχογράφηση, γεμάτο συναίσθημα, γλυκόπικρο, υπέροχο!
‘’Άλικη φλόγα’’: η γλώσσα έχει κάτι από Ντίκενς και Χώθορν εδώ, σαν παραμύθι για ενηλίκους. Ο Κορνήλιος και η Μαίρη είναι και οι δύο τραγικές φιγούρες με τον τρόπο τους και ενώ στην αρχή απόρησα με το ξεκίνημα, το σχήμα κύκλος δικαίωσε το κείμενο. Γεμάτο συναίσθημα και αυτό το διήγημα, πολύ όμορφο. Με χάλασε όμως σε κάποια σημεία το πλούσιο λεξιλόγιο (μου κλώτσαγε, σε σχέση με το γενικό κλίμα, ήταν σαν κινήσεις ενθουσιασμού και όχι σαν λειτουργικό κομμάτι του κειμένου).
‘’Τα ασημένια κέρματα’’: μου θύμισε κάτι από Άλτζερνον Μπλάκγουντ και Μπραμ Στόκερ, ωραίο διηγηματάκι.
‘’Το δάσος’’: υποβλητικό, ατμοσφαιρικό και με ένα τέλος που δεν το περιμένεις και σε σοκάρει! Η γιατρειά για τον πόνο και την παράνοια, ίσως τελικά να είναι ο πόνος και η παράνοια…
‘’Η ιστορία του Ίκαρου Αυγέρου’’: Ένας αλλόκοτος φίλος, μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή –κλασική φόρμα στην λογοτεχνία τρόμου. Ο εφιάλτης με τον Παρθενώνα ήταν μπόμπα! Την αναφορά στο Συμπόσιο επίσης την εκτίμησα, όπως και την δυστυχία που έπληξε τον Ίκαρο και όλη την μετέπειτα κάθοδο στην παράνοια. (‘’Ήμουν πάντα ή του μαύρου ή του άσπρου. Γκρι δεν υπάρχει, είναι επινόηση’’ αυτό, φίλε συγγραφέα, με χτύπησε σαν αμόνι στο κεφάλι, όπως στα καρτούν. Από το πανεπιστήμιο, όλοι μου οι φίλοι αυτό μου λένε, να ψάξω για το γκρι στη ζωή, ακριβώς την ίδια φράση έχω πει κι εγώ στο παρελθόν. Μπέσα, ανατρίχιασα μέχρι τα μύχια μου) Ο Ίκαρος, όπως και το όνομά του, πάλεψε να αγγίξει το φως και την συνέχεια της ιστορίας την ξέρουμε. Μα κάποιοι μύθοι, αξίζει να ξαναγράφονται και ειδικά από πένες με τέτοια αίγλη και ευρυμάθεια. Ίσως το κορυφαίο της συλλογής (μου θύμισε κάμποσο το ‘’Ανάμεσα’’ του Ζερβού και αυτό μόνο κοπλιμάν μπορεί να είναι βέβαια).
‘’Rever d' une Danse Macabre’’: τρομερό! Οφθαλμός αντί οφθαλμού, μα με την έννοια του ματιού της μοίρας που γίνεται μπαλάκι και αν το πετάξεις σου έρχεται κατακέφαλα! Πραγματικά ένιωθα ότι διάβαζα έναν σύγχρονο Πόε. Επίσης, η εισαγωγή με σκάλωσε τρομερά! Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, αλλά με σκάλωσε χαχαχα
‘’Οι καλλιτέχνες’’: νταξ, τέλειο! Το αγαπημένο μου της συλλογής και –δίχως υπερβολές- στο τοπ 10 των αγαπημένων μου εγχώριων κειμένων μικρής έκτασης! Δεν σχολιάζω άλλο!
‘’Ψυχές ευτελείς’’: μάγισσες, φανατισμένοι ιερείς και μεσαίωνας… Δε χρειάζονται σχόλια, η θεματική από μόνη της μιλάει στην ψυχή μου. Με ρούφηξε!
‘’10 p.m.’’: αδελφάκι των ‘’καλλιτεχνών’’, στην σημερινή εποχή και γραμμένο σε δεύτερο ενικό. Ενδιαφέρον, μα πολύ κοντά στην σειρά των κειμένων σε σχέση με το προηγούμενο.
‘’La Divinisation’’: οκέι, τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ωραία ατμόσφαιρα.
‘’Σούρουπο στην αγκαλιά του’’: τίτλος από filth, από εκεί ανυπομονούσα να το διαβάσω. Στην αρχή είχε μία αυτοβιογραφική υφή –με τις ελπίδες του συγγραφέα κι ένα άλλο εγώ του- ενώ με την εισαγωγή του Γιάννη ένιωθα κάποια vibes από τον Ίκαρο και από τα ‘’κέρματα’’. Η διαολεμένη έμπνευση και τα επακόλουθά της μου άρεσαν πολύ. Ωραία ιστοριούλα.
‘’Μαρμαρυγή’’: θα μπορούσε να έχει γραφτεί στα τέλη του 19ου ή στις αρχές του 20ου αιώνα. Γλυκούλι και πολύ έξυπνη κατακλείδα.
‘’Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας’’: αυτοβιογραφικό; Το όνομα ήταν σαν υπογράμμιση στην ερώτηση. Όνομα ψυχολόγου κλείνει το μάτι στον Λάβκραφτ; Τρομερή νέα εκδοχή των τεσσάρων καβαλάρηδων, αυτό το στοιχείο το λάτρεψα! Μου θύμισε λίγο το ‘’αναζητώντας την άγνωστη καντάθ’’, λίγο ‘’το χρώμα από το διάστημα’’ και λίγο το τελευταίο τζόκερ (μα γράφτηκε πολύ προτού να βγει η ταινία και αυτό μας δείχνει πόσο ανεπτυγμένο είναι το αισθητήριο του συγγραφέα, με βάση την εποχή του). Μου άρεσε και το τέλος, ιδανικό για το κλείσιμο της ανθολογίας.
Συνοψίζοντας, ο Ίκαρος θεωρώ ήταν το καλύτερο, μα οι ‘’καλλιτέχνες’’ ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου. Η πένα του Πρέκα έχει κάτι από 19ο αιώνα, ενώ στα εγχώρια πλαίσια, μπορεί να συναγωνιστεί σε λίγα χρόνια ύφος και πρόζα Μποζινάκη, Λαγκώνα και Ζερβό! Ναι, έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη με αυτό το ντεμπούτο και είθε να φτάσει και να ξεπεράσει τις προσδοκίες!
April 9, 2020
Ένα ακόμα βιβλίο που περίμενε υπομονετικά να διαβαστεί! Προλογίζει ο Περικλής Μποζινάκης, ένα όνομα που στον χώρο του Φανταστικού γενικότερα χαίρει μεγάλης εκτίμησης. (Εδώ, ομολογώ την άγνοιά μου, καθότι απλά δεν έτυχε μέχρι στιγμής να διαβάσω κάτι από τον άνθρωπο, γεγονός που θα διορθωθεί εν καιρώ).
Ο συγγραφέας, ο Γιώργος Πρέκας είναι νεαρός στην ηλικία και αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο. Περιέχει 14 διηγήματα. Αυτά ανήκουν περισσότερο στον χώρο του ατμοσφαιρικού μυστηρίου και του αλλόκοτου, παρά του τρόμου, αν και κάποια, όπως το ομότιτλο του βιβλίου είναι τρόμος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Θα έλεγα ότι ο ρομαντισμός είναι το χαρακτηριστικότερο στοιχείο, οσκοτεινός ρομαντισμός και το γοτθικό μυθιστόρημα-νουβέλα.
Πολύ όμορφα διηγήματα, δοσμένα με αγάπη. Η πρωτοτυπία σε κάποια από αυτά είναι εξαίσια, ενώ όσα αποτελούν επιρροές από άλλους συγγραφείς δεν υπολείπονται σε ποιότητα. Θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό είναι η επιφάνεια ενός παγόβουνου. Μόλις ο συγγραφέας «ωριμάσει συγγραφικά», θα έχουμε ακόμα καλύτερα πράγματα. Το βιβλίο διαπνέεται από μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα, ρομαντική με κάποιες δόσεις μαύρου χιούμορ και στιγμές αυτοβιογραφικές. Πραγματικά λάτρεψα το ομότιτλο, το «Δάσος» και τα «ασημένια νομίσματα». Πραγματικά καλά διηγήματα. Το «La Divinisation, θα μπορούσε και να έλειπε, αλλά και πάλι ΟΚ. Αξίζει να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε λάτρης του Φανταστικού. Είναι από τα καλά δείγματα στον χώρο. Αλλά...
Αλλά θα πρέπει ο αναγνώστης να οπλιστεί με υπομονή. Ο Μποζινάκης διευκρυνίζει από τον πρόλογο ότι η γραπτή γλώσσα είναι συχνά σε σκόπιμα μπαρόκ ύφος. Εγώ θα πω ότι παραείναι συχνά. Επίσης θα πω ότι κυριαρχεί αυτό που ονομάζω λυρισμός. Και μάλιστα ανούσιος λυρισμός. Σχεδόν σε κάθε διήγημα «Κραυγές χαρακώνουν τη νύχτα....», «το κρύο περονιάζει τη σάρκα σαν βελόνες που μπήγουν γυναίκες σε κέρινα ομοιώματα...», το αμυδρό φως του κεριού ή της λάμπας σαν ασήμαντη νησίδα στους ωκεανούς του σκοταδιού που αιώνια λυσσομανούν, οι σκιές σαν σκελετωμένοι χορευτές δοσμένοι σε έναν αέναο χορό όπου ένας τρεμουλιαστός μαέστρος δίνει τον ρυθμό....( Τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά είναι από το κείμενο, τα άλλα δικά μου). Με πιάνετε τι εννοώ; Πραγματικά ωραίες οι εικόνες, πραγματικά λεκτικός πλούτος, πραγματικά ποιητική πρόζα, αλλά σε πολλά σημεία κουράζει και κάνει το κείμενο δυανάγνωστο. Αν το βιβλίο είχε τα δύο τρίτα του μεγέθους και έλειπαν όλα αυτά τα καλολογικά στοιχεία, νομίζω θα φυσούσε. Φυσικά όλα αυτά είναι υποκειμενική οπτική γωνία, σε κάποιους αναγνώστες μπορεί να αρέσουν. Εμένα από κάποιο σημεί και μετά με εξουθένωσαν.
Βαθμολογία: 6/11 το πόσο μου άρεσε. Η αυστηρή βαθμολογία είναι εξαιτίας των παραπάνω λόγων. 1/3 η απήχηση στον μέσο αναγνώστη καθώς και η προσφορά του στην ελληνική λογοτεχνία. 3/3 το value for money. Στην τιμή των 8 περίπου ευρώ που διατίθεται αυτή τη στιγμή, είναι πραγματικό λουκουμάκι που θα σας συντροφεύσει για καιρό. Σύνολο 10/17 Not bad!
ΥΓ: Γενικά υπάρχει η άποψη του show don't tell. ΟΚ, αλλά πολλές φορές χρειάζεται απλά να πει κάποιος, όχι να δείξει!
ΥΓ2: Γαμάτο εξώφυλλο! Έργο Τέχνης!
Ο συγγραφέας, ο Γιώργος Πρέκας είναι νεαρός στην ηλικία και αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο. Περιέχει 14 διηγήματα. Αυτά ανήκουν περισσότερο στον χώρο του ατμοσφαιρικού μυστηρίου και του αλλόκοτου, παρά του τρόμου, αν και κάποια, όπως το ομότιτλο του βιβλίου είναι τρόμος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Θα έλεγα ότι ο ρομαντισμός είναι το χαρακτηριστικότερο στοιχείο, οσκοτεινός ρομαντισμός και το γοτθικό μυθιστόρημα-νουβέλα.
Πολύ όμορφα διηγήματα, δοσμένα με αγάπη. Η πρωτοτυπία σε κάποια από αυτά είναι εξαίσια, ενώ όσα αποτελούν επιρροές από άλλους συγγραφείς δεν υπολείπονται σε ποιότητα. Θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό είναι η επιφάνεια ενός παγόβουνου. Μόλις ο συγγραφέας «ωριμάσει συγγραφικά», θα έχουμε ακόμα καλύτερα πράγματα. Το βιβλίο διαπνέεται από μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα, ρομαντική με κάποιες δόσεις μαύρου χιούμορ και στιγμές αυτοβιογραφικές. Πραγματικά λάτρεψα το ομότιτλο, το «Δάσος» και τα «ασημένια νομίσματα». Πραγματικά καλά διηγήματα. Το «La Divinisation, θα μπορούσε και να έλειπε, αλλά και πάλι ΟΚ. Αξίζει να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε λάτρης του Φανταστικού. Είναι από τα καλά δείγματα στον χώρο. Αλλά...
Αλλά θα πρέπει ο αναγνώστης να οπλιστεί με υπομονή. Ο Μποζινάκης διευκρυνίζει από τον πρόλογο ότι η γραπτή γλώσσα είναι συχνά σε σκόπιμα μπαρόκ ύφος. Εγώ θα πω ότι παραείναι συχνά. Επίσης θα πω ότι κυριαρχεί αυτό που ονομάζω λυρισμός. Και μάλιστα ανούσιος λυρισμός. Σχεδόν σε κάθε διήγημα «Κραυγές χαρακώνουν τη νύχτα....», «το κρύο περονιάζει τη σάρκα σαν βελόνες που μπήγουν γυναίκες σε κέρινα ομοιώματα...», το αμυδρό φως του κεριού ή της λάμπας σαν ασήμαντη νησίδα στους ωκεανούς του σκοταδιού που αιώνια λυσσομανούν, οι σκιές σαν σκελετωμένοι χορευτές δοσμένοι σε έναν αέναο χορό όπου ένας τρεμουλιαστός μαέστρος δίνει τον ρυθμό....( Τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά είναι από το κείμενο, τα άλλα δικά μου). Με πιάνετε τι εννοώ; Πραγματικά ωραίες οι εικόνες, πραγματικά λεκτικός πλούτος, πραγματικά ποιητική πρόζα, αλλά σε πολλά σημεία κουράζει και κάνει το κείμενο δυανάγνωστο. Αν το βιβλίο είχε τα δύο τρίτα του μεγέθους και έλειπαν όλα αυτά τα καλολογικά στοιχεία, νομίζω θα φυσούσε. Φυσικά όλα αυτά είναι υποκειμενική οπτική γωνία, σε κάποιους αναγνώστες μπορεί να αρέσουν. Εμένα από κάποιο σημεί και μετά με εξουθένωσαν.
Βαθμολογία: 6/11 το πόσο μου άρεσε. Η αυστηρή βαθμολογία είναι εξαιτίας των παραπάνω λόγων. 1/3 η απήχηση στον μέσο αναγνώστη καθώς και η προσφορά του στην ελληνική λογοτεχνία. 3/3 το value for money. Στην τιμή των 8 περίπου ευρώ που διατίθεται αυτή τη στιγμή, είναι πραγματικό λουκουμάκι που θα σας συντροφεύσει για καιρό. Σύνολο 10/17 Not bad!
ΥΓ: Γενικά υπάρχει η άποψη του show don't tell. ΟΚ, αλλά πολλές φορές χρειάζεται απλά να πει κάποιος, όχι να δείξει!
ΥΓ2: Γαμάτο εξώφυλλο! Έργο Τέχνης!
Displaying 1 - 4 of 4 reviews