Confessions ( Confessions, Tome 1 nouvelle édition 2012) (Classiques t. 32439)

by Jean-Jacques Rousseau

Avec Les Confessions, Rousseau invente un genre, qu’on baptisera plus tard l’autobiographie. L’écrivain inaugure cette entreprise dans les quatre premiers livres, publiés après sa mort, en 1782.
Il y retrace une enfance difficile à Genève, sa fuite et ses voyages, sa rencontre miraculeuse avec Mme de Warens. Pourquoi raconter sa vie ? Sans doute pour se justifier aux yeux des hommes, mais aussi pour essayer de trouver ce que cherche tout un chacun, un sens à son existence.

Genres: French Literature, Classics, Autobiography, Memoir, Nonfiction, France

398 pages, Kindle Edition

Published March 14, 2012

About the author

Genevan philosopher and writer Jean Jacques Rousseau held that society usually corrupts the essentially good individual; his works include The Social Contract and Émile (both 1762).

This important figure in the history contributed to political and moral psychology and influenced later thinkers. Own firmly negative view saw the post-hoc rationalizers of self-interest, apologists for various forms of tyranny, as playing a role in the modern alienation from natural impulse of humanity to compassion. The concern to find a way of preserving human freedom in a world of increasingly dependence for the satisfaction of their needs dominates work. This concerns a material dimension and a more important psychological dimensions. Rousseau a fact that in the modern world, humans come to derive their very sense of self from the opinions as corrosive of freedom and destructive of authenticity. In maturity, he principally explores the first political route, aimed at constructing institutions that allow for the co-existence of equal sovereign citizens in a community; the second route to achieving and protecting freedom, a project for child development and education, fosters autonomy and avoids the development of the most destructive forms of self-interest. Rousseau thinks or the possible co-existence of humans in relations of equality and freedom despite his consistent and overwhelming pessimism that humanity will escape from a dystopia of alienation, oppression, and unfreedom. In addition to contributions, Rousseau acted as a composer, a music theorist, the pioneer of modern autobiography, a novelist, and a botanist. Appreciation of the wonders of nature and his stress on the importance of emotion made Rousseau an influence on and anticipator of the romantic movement. To a very large extent, the interests and concerns that mark his work also inform these other activities, and contributions of Rousseau in ostensibly other fields often serve to illuminate his commitments and arguments.

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Mă mir că această carte importantă nu a fost reeditată, după 1990, de o editură serioasă. Consemnează primii 53 de ani din viața lui Jean-Jacques Rousseau.

„Purced la o faptă care n-a mai fost vreodată săvîrşită şi nu va mai fi imitată”: „Je forme une entreprise qui n'eut jamais d'exemple, et dont l'exécution n'aura point d'imitateur”.

Așa să fie oare? Mă îndoiesc. Autorul nu a dorit nici o clipă să reconstituie un adevăr biografic. Scopul lui principal a fost să sfideze vulgul profan. Și, într-un fel, a reușit. Menționează că s-a masturbat adeseori, că și-a depus copiii într-un azil, că s-a apucat să croșeteze, dar că nu va dărui prețioasele obiecte croșetate decît femeilor care acceptă să-și alăpteze singure propriile odrasle. Te întrebi imediat dacă omul era întreg la cap și nu prea știi ce să răspunzi.

Personajul Rousseau îmi este, așadar, cu totul antipatic, nu-mi plac oamenii care suferă de complexul persecuției. E plină lumea de persecutați, de nedreptățiți și de neînțeleși, toți absolut geniali în felul lor. Mai bine te naști prost, fără talente, rămîi perfect anonim și trăiești analfabet și incult pînă la o sută de ani. Abia așa guști clipa...

Nu spun o noutate, Rousseau a redactat o autobiografie (fără să-și pună neapărat întrebarea „cine este el, Rousseau, ca eu, sine?”) și, dacă ar fi să-i credem pe psihologi, din narațiunea sa ar trebui, totuși, să rezulte limpede și distinct (măcar pentru specialist) identitatea autorului, „the narrative self” etc. Cîtuși de puțin. Toată lumea a constatat cu stupoare: nu rezultă nimic (eul lui Rousseau a fost multiplu și disociat). Și nu rezultă nimic dintr-o pricină evidentă: intenția lui Rousseau a fost să-și dovedească negru pe alb inocența în fața tribunalului omenesc, singurul pe care îl accepta (cel puțin, așa a pretins).

Memoria lui Rousseau e selectivă (nu numai fiindcă așa a vrut Rousseau), autorul nu-și amintește decît întîmplări și pățanii care îl pun în lumina cea mai gingașă. Confesiunile devin / sînt, în realitate, o apologie. Eroul a fost hulit pe nedrept (îndeosebi de prieteni, de blîndul David Hume), dar n-a cedat violențelor. S-a comportat eroic. Deși era copil încă (episodul cu le peigne brisé), a fost servitorul cel mai stîngaci, dar și cel mai deștept și mai erudit: a explicat sensul devizei „Tel fiert qui ne tue pas / Acela lovește care nu ucide”, în episodul numit de exegeți Ospățul de la Torino, comentat și de Jean Starobinski, într-un eseu cunoscut, tradus în Relația critică.

În concluzie, Jean-Jacques Rousseau arată limpede că nu ținem minte decît ceea ce ne convine (pentru că ne avantajează în ochii celorlalți, în ochii proprii) și că nu mărturisim umanității decît izbînzile și virtuție. Niciodată păcatele. În povestirea despre sine lipsește întotdeauna tocmai personajul principal: sinele...

Să mai citim un fragment:

„M-am arătat aşa cum am fost; demn de dispreţ şi josnic, cînd am fost; bun, generos, sublim, cînd, de asemenea, am fost; mi-am dezvăluit sufletul aşa cum Tu însuţi l-ai văzut. Fiinţă Eternă, strînge în jurul meu nenumărata mulţime a semenilor mei; să asculte confesiunile mele, să ţipe la ticăloşiile mele, să roşească la nemerniciile mele. Şi fiecare să-şi descopere la rîndul său, inima, cu aceeaşi sinceritate, la picioarele tronului Tău; apoi să-ţi spună măcar unul, dacă se va încumeta: «Eu am fost mai bun decît omul acesta»”.

[Lilya · Rating 4 out of 5]

The great controversy regarding Jean Jacques Rousseau makes it hard for me to form an unprejudiced opinion, so I will not, for now. I have only started reading his work after all.

It is also undoubtedly very difficult to review one of the many books of a great philosopher. (This is me having a hard time)

All I can say after reading his first confession is that wow, I’m reading one of the first major autobiographies to be written. I’m inside the mind of Rousseau. It’s a good place to be in. His keen observation and willingness to understand human nature is fascinating. He turned complexities into simplicities and could also make me think deeply about something I would not have given much thought into.

This review is just a first impression and hopefully when I’ve read many of his work and dived deep into his mind, I would be able to gather a better understanding of what he’s like.

[Audrey · Rating 1 out of 5]

We read Book 1 (this edition looks like what it was, but I did not read it on a Kindle) for my World Lit II class. I found it rather odd and almost too introspective. I can't say I enjoyed reading his rambling thoughts and self-analysis, mired down as they were by so many ideas I disagree with. The book may have more value as a manual of what not to do; it's really kind of depressing. Although there were a few interesting concepts and themes touched upon, they were so buried in everything else that I'm not sure this was even worth it for me to read. It was an extremely influential piece of literature, though, so I suppose one should be relatively familiar with it.

[Melike · Rating 4 out of 5]

Biraz uzun bir yorum olacak ama olsun.

"Kendini Bilmek" kitabındaki bir alıntı sayesinde bu kitaba başladım. Rousseau'nun paranoyasını tanımak istedim, daha da iyisi onu tanıdım -tanıdığıma inanıyorum hiç değilse- ve ona karşı nedenini bilmediğim bir samimiyet kazandım.

İtiraflar I'in içinde toplam 6 ayrı kitap var. Birinci kitabında daha çok kendi düşüncelerine, bu kitap içindeki diğer kitaplarında hayatında geçen olaylara ve itiraflarına yer vermiş. Düşüncelerine yer verdiği kısımları daha sevdim ve birinci kitaptaki her cümlesine kendi imzamı da atmak istiyorum. Güçlükle itiraf ettiği şeylerin nasıl saf bir kalpten doğduğunu görmek çok keyif veren bir okuma yaptırdı bana. Diğer eserlerini daha okumadım ancak o kitaplarda yer alan bazı karakterleri hayatındaki insanlardan örnek alınarak yazdığını belirtmiş, bu sebeple diğer kitaplarını da okunacaklar listeme ekleyeceğim.

Paranoyanın izlerini kitap okuduğu anlar ve çocukluk dönemindeki suçlamalarda çok net görüyorum. İleri dönemlerindeki insan ilişkilerinde de aklından geçen sorularda bunu görebiliyoruz.

Para konusunda açıklamalarını hayatımda böyle konularda kullanacağıma inanıyorum, örnek bir kesiti olarak bir alıntı eklemeliyim: "Para hiçbir zaman bana başkalarının zannettiği kadar kıymetli görünmemiştir. Daha iyisi o bana hatta fazla elverişli de görünmedi. Para kendiliğinden hiçbir şeydir. Cebimdeki para, devam ettiği müddetçe benim bağımsızlığımı sağlıyor; para bulmak için türlü entrikalar çevirmek zaruretinden beni kurtarıyor." Bir zamanlar hırsızlık yaptığını itiraf ediyor ve "eğer tam manasıyla hırsız olmadımsa para denen şeyin beni hiçbir zaman fazla çekmemiş olmasındandır" diyor.

En çok hoşuma giden itirafı kitabın en başında yer alıyor: "Sanırım ki insanlar arasında yaratılıştan benim kadar kendini az beğenen kimse bulunamaz." Bahsettiği beğenme düşünme ve yaşama şekline yönelik olduğunu kestirmek zor değil.

Düşünmemek için verdiği savaşlarda Rousseau ile samimiyetim daha da arttı. "Yazı yazmak ve kendimi gizlemek yolunu tutuşum bunun benim için en münasip yol olmasından ileri gelmiştir."
"Denebilir ki, kalbim ve zihnim aynı insanın malı değildirler... düşünebilmek için soğukkanlı olmam lazımdır."

Beşinci kitapta hayaline ulaşıyor ve hoşlandığı bir kadınla bir evde, kırda yaşamaya başlıyor. "Anne, dedim, bu yuva saadet ve masumluk yuvasıdır, onları burada da bulamazsak artık hiçbir yerde aramamalıyız." Maalesef hasta oluyor ve saadetin onu hasta ettiğini anlatıyor. Kuşun ötüşüne bile irkildiğini söylüyor. Burada da azıcık paranoya kokusu aldım şahsen. Mutlu olmanın insanın özünde olmadığını düşündüğünü sanıyorum o sıralarda. Sonuç olarak hayalini bırakıyor ve yine yolculuğa çıkıyor.

Bahsettiği yaşlarda oluşum ve -daha öncekiler gibi- aynı duygulara zaman zaman çok kez kapılmış olmamdan ileri gelecek ki şu kısmı da not gibi buraya eklemek istiyorum. "Yirmi beşime yaklaştığım halde hiçbir şey bilmemek ve her şeyi öğrenmek istemek zamandan çok iyi faydalanmayı göze almak demektir."

"Ben hiçbir zaman, bu mesut zamanda olduğu kadar akıl ve ruh olgunluğuna yaklaşamadım. Geçmiş için büyük vicdan azaplarım yoktu; gelecek kaygılarından kendimi kurtarmıştım. Daima ruhuma hakim olan duygu; geçmekte olan zamanın tadını çıkarmaktı."

[Kevin Eigelbach · Rating 5 out of 5]

I'd give it four and a half stars if I could. Rousseau was a hell of a writer. Even when he's writing about his enemies and all the plots against him, which he does at length, he's still entertaining. He set out to write a completely truthful and honest account, and he always makes you believe at least that he's telling the truth as he sees it. One would love to hear from his contemporaries, as Rousseau always denies that he's out to get anyone, that his mistakes are mistakes of excess loving or emotion (my only fault is that I care too much). Imagine if Michael Scott from The Office were endowed with great writing skills, a great ability to think great thoughts and put them on paper, and even write music, then I think you would have Rousseau. In this memoir, he rarely talks about the ideas that made him great, like the social contract, the noble savage, the state of nature, etc. By the end, you get the idea that he's made everyone in Europe his enemy, but you don't have any idea why. Too bad he didn't get to finish the work. Maybe some day.

[Inês ✵ · Rating 3 out of 5]

o bacano acha que é ganda rei e mártir. ligeiro complexo de superioridade...mas tem todo o direito, é claro. bom livro, fez-me chorar no Livro Primeiro. Depois tornou-se aborrecido mas não sei exatamente se é culpa do livro ou por eu estar a ler isto por obrigação.

[Katherine Watson · Rating 5 out of 5]

low key in love with this man. what a kinky little cutie.

[Mikael]

HA ha, Rousseau liked to be spanked!

[Calvairepoporaton · Rating 4 out of 5]

Il est zinzin dsl il me démarre

[em · Rating 1 out of 5]

Parce qu'on ne peut pas mettre 0...

[Serena Series · Rating 4 out of 5]

"Je suis fâché de faire tant de filles amoureuses de moi."

j'ai essayé de ne pas juger jusqu'ici, mais c'est sûr qu'il s'est confessé là...

[desara · Rating 2 out of 5]

DNF at 47% i literally can’t do this anymore but im counting it bc i read so much of it

[Melusine Parry · Rating 4 out of 5]

Fascinant, même si l'auteur est une méga tête à claques de première classe.