What do you think?
Rate this book
De weergekeerde bloem
De ontmoeting met de raadselachtige jongeling Marcel verandert het leven van Hajé voorgoed. De symbiotische vriendschap die zij ontwikkelen haalt hem uit de impasse waarin zijn leven als beginnend schrijver is geraakt. Het is een wederzijds profiteren maar eigenlijk ook parasiteren op elkaars tegengesteld temperament: de één als gretig luisteraar en bewonderaar, die alles wat hem verteld wordt als een spons opzuigt, de ander die gestimuleerd daardoor de bronnen van zijn eigen creativiteit weer vindt. De balans in hun vriendschap verandert dramatisch bij het verschijnen van Lisette. Tot verbazing van Hajé blijken zij en Marcel op een dag opeens een relatie te hebben. Schokkender voor hem is dat Marcel achter zijn rug om een roman heeft geschreven, die niet veel later zijn glorieuze entree in de literaire wereld betekent. In De Weergekeerde Bloem analyseert Wessel te Gussinklo op onnavolgbare wijze een vriendschap en de teloorgang daarvan. En tegelijk is het een buitengewoon geestige zedenschets van de literaire wereld; hoe het daarin een succesvolle debutant kan vergaan en hoe een mislukte debutant.
373 pages, Paperback
Published February 6, 2017
2 people are currently reading
81 people want to read
About the author
Wessel te Gussinklo
15 books27 followersAfkomst en oorlogsgeweld
De ouders van Wessel te Gussinklo zijn beiden in de stad Utrecht geboren in 1903, zijn moeder aan de Oude Gracht bij de Twijnstraat, zijn vader Wessel in de Lijnmarkt.
Te Gussinklo zelf werd begin januari 1941 geboren in de Buys Ballotstraat in Utrecht. Toen hij twee jaar was in kreeg het gezin in de zomer van 1943 onderduikers in huis. Daartoe behoorde de door de Duitsers gezochte Friese verzetsstrijder Lubbert Romkes, een man die landverraders zou hebben geëxecuteerd.[1].
Op 7 oktober 1944 hield de Duitse Sicherheitsdienst weer een razzia in Utrecht, onder andere in de Buys Ballotstraat. Te Gussinklo senior, die aan eerdere razzia's was ontkomen, negeerde de door buren geboden vluchtopties en ensceneerde een tableau vivant: de onderduiker zorgelijk naast het bed van zijn voor die gelegenheid zeer zieke vrouw. Bij de uitvoering door een keurkorps van Duitse Luchtlandingstroepen werd Te Gussinklo aangeschoten toen hij door de tuin probeerde weg te sluipen, en daarna op staande voet geëxecuteerd. Zijn lichaam bleef 24 uur als afschrikwekkend voorbeeld in de Willem Barendzstraat voor nummer 34 liggen.[2].
Tot zijn verhuizing in 2007 woonde Te Gussinklo in Houten, de Bilt en Den Dolder, nooit verder dan tien kilometer van zijn geboortehuis. Sinds 2007 woonde hij met zijn tweede vrouw Odilia in het Zeeuwse Kamperland.
Opleiding en carrière
Te Gussinklo studeerde psychologie in Utrecht en in Zürich. Rond zijn twintigste begon hij met schrijven. De roman De expeditie, die hij schreef als tweeëntwintigjarige en waarvan hoofdstukken verschenen zijn in Maatstaf en in Literair akkoord, werd nooit in zijn geheel gepubliceerd. Hij besloot later zich definitief aan schrijven te wijden, maar voor zijn tweede roman De verboden tuin kon hij tien jaar lang geen uitgever vinden. Pas na ingrijpen van K.L. Poll lukt dat (1986). Het boek kreeg onmiddellijk de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs en de debutantenbeurs van het Fonds voor de Letteren.
In 1995, een kleine tien jaar later, verscheen zijn omvangrijke roman (222.857 woorden) De opdracht, veelvuldig geprezen en inmiddels gerekend tot de klassiekers in de naoorlogse Nederlandse literatuur. Hij ontving hiervoor de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Bordewijkprijs, de ECI-prijs voor Schrijvers van Nu, en nominaties voor de Gouden Uil en de Libris Literatuur Prijs.
De hoofdfiguur in De opdracht, een jongen van veertien, gaat naar een zomerkamp van kinderen van oorlogsslachtoffers. Hij heeft zich voorgenomen net zo belangrijk te worden als Roosevelt en Churchill en zo veiligheid te vinden in zijn vaderloze wereld en te ontsnappen aan de verstikkende liefde van zijn moeder. Dat zomerkamp is een goede gelegenheid om daarvoor te oefenen en zich als zodanig te bewijzen. Hij onderneemt vele pogingen populair te worden en indrukwekkend te doen, regelmatig Roosevelt en Churchill citerend en soms ook Hitler, maar na de eerste schijnbare successen falen zijn pogingen meer en meer.
Een jaar daarna verscheen de hilarische novelle Het engeltje, waarin na veelvuldig cafébezoek de hoofdfiguur bijna ontvoerd wordt door een beeldschoon engeltje ter bevrediging van de lusten van haar tandeloze moeder (longlist Gouden Uil).
Een jaar later verscheen de verhalenbundel Heimwee naar de DDR en andere vrolijke vertellingen.
In 2003 verscheen zijn roman d'essay Aangeraakt door goden, een indringend zelfportret, waarin hij uiteen probeert te zetten hoe hij schrijver is geworden en wat schrijven voor hem betekent.
In 2008 verscheen het uitgebreide essay Palestina als adderkluwen. De Israëlische tragedie (longlist Gouden Uil). Een boek dat als in een requisitoir een weging maakt van alle belangen in de kwestie los van fervente partijdigheden.
Pas weer in 2014 verscheen een nieuwe roman Zeer helder licht. Tot dan toe was het hem onmogelijk geweest na de dood van zijn eerste vrouw Jacomine Coumou een roman te schrijven – daarvoor is vrijheid en losheid van emoties
De ouders van Wessel te Gussinklo zijn beiden in de stad Utrecht geboren in 1903, zijn moeder aan de Oude Gracht bij de Twijnstraat, zijn vader Wessel in de Lijnmarkt.
Te Gussinklo zelf werd begin januari 1941 geboren in de Buys Ballotstraat in Utrecht. Toen hij twee jaar was in kreeg het gezin in de zomer van 1943 onderduikers in huis. Daartoe behoorde de door de Duitsers gezochte Friese verzetsstrijder Lubbert Romkes, een man die landverraders zou hebben geëxecuteerd.[1].
Op 7 oktober 1944 hield de Duitse Sicherheitsdienst weer een razzia in Utrecht, onder andere in de Buys Ballotstraat. Te Gussinklo senior, die aan eerdere razzia's was ontkomen, negeerde de door buren geboden vluchtopties en ensceneerde een tableau vivant: de onderduiker zorgelijk naast het bed van zijn voor die gelegenheid zeer zieke vrouw. Bij de uitvoering door een keurkorps van Duitse Luchtlandingstroepen werd Te Gussinklo aangeschoten toen hij door de tuin probeerde weg te sluipen, en daarna op staande voet geëxecuteerd. Zijn lichaam bleef 24 uur als afschrikwekkend voorbeeld in de Willem Barendzstraat voor nummer 34 liggen.[2].
Tot zijn verhuizing in 2007 woonde Te Gussinklo in Houten, de Bilt en Den Dolder, nooit verder dan tien kilometer van zijn geboortehuis. Sinds 2007 woonde hij met zijn tweede vrouw Odilia in het Zeeuwse Kamperland.
Opleiding en carrière
Te Gussinklo studeerde psychologie in Utrecht en in Zürich. Rond zijn twintigste begon hij met schrijven. De roman De expeditie, die hij schreef als tweeëntwintigjarige en waarvan hoofdstukken verschenen zijn in Maatstaf en in Literair akkoord, werd nooit in zijn geheel gepubliceerd. Hij besloot later zich definitief aan schrijven te wijden, maar voor zijn tweede roman De verboden tuin kon hij tien jaar lang geen uitgever vinden. Pas na ingrijpen van K.L. Poll lukt dat (1986). Het boek kreeg onmiddellijk de tweejaarlijkse Anton Wachterprijs en de debutantenbeurs van het Fonds voor de Letteren.
In 1995, een kleine tien jaar later, verscheen zijn omvangrijke roman (222.857 woorden) De opdracht, veelvuldig geprezen en inmiddels gerekend tot de klassiekers in de naoorlogse Nederlandse literatuur. Hij ontving hiervoor de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Bordewijkprijs, de ECI-prijs voor Schrijvers van Nu, en nominaties voor de Gouden Uil en de Libris Literatuur Prijs.
De hoofdfiguur in De opdracht, een jongen van veertien, gaat naar een zomerkamp van kinderen van oorlogsslachtoffers. Hij heeft zich voorgenomen net zo belangrijk te worden als Roosevelt en Churchill en zo veiligheid te vinden in zijn vaderloze wereld en te ontsnappen aan de verstikkende liefde van zijn moeder. Dat zomerkamp is een goede gelegenheid om daarvoor te oefenen en zich als zodanig te bewijzen. Hij onderneemt vele pogingen populair te worden en indrukwekkend te doen, regelmatig Roosevelt en Churchill citerend en soms ook Hitler, maar na de eerste schijnbare successen falen zijn pogingen meer en meer.
Een jaar daarna verscheen de hilarische novelle Het engeltje, waarin na veelvuldig cafébezoek de hoofdfiguur bijna ontvoerd wordt door een beeldschoon engeltje ter bevrediging van de lusten van haar tandeloze moeder (longlist Gouden Uil).
Een jaar later verscheen de verhalenbundel Heimwee naar de DDR en andere vrolijke vertellingen.
In 2003 verscheen zijn roman d'essay Aangeraakt door goden, een indringend zelfportret, waarin hij uiteen probeert te zetten hoe hij schrijver is geworden en wat schrijven voor hem betekent.
In 2008 verscheen het uitgebreide essay Palestina als adderkluwen. De Israëlische tragedie (longlist Gouden Uil). Een boek dat als in een requisitoir een weging maakt van alle belangen in de kwestie los van fervente partijdigheden.
Pas weer in 2014 verscheen een nieuwe roman Zeer helder licht. Tot dan toe was het hem onmogelijk geweest na de dood van zijn eerste vrouw Jacomine Coumou een roman te schrijven – daarvoor is vrijheid en losheid van emoties
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
October 11, 2019
Uniek. Die volstrekt eigen stijl, die gemaakte onbeholpenheid. De herhalingen. De verkleinwoordjes, de leuke inzichtjes en eigenaardigheidjes. Strompelen lijkt het soms, maar toch. En maar door en door, bespiegelend zonder zelfinzicht. Apart is het. Apart is het, joh. Met die merkwaardige dialogen, in een soort faux naturel. Hier en daar een paar verschrikkelijke, al te flauwe grapjes (een café waar de Rollende Stenen op staan, gevolgd door de Kevertjes). Maar het geeft niet, joh. Want het wil iets anders zeggen. En dat doet het, verdomd. Godverdomme. Godverdomme. Godverdomme.
December 16, 2024
? Ik denk dat het toen een tip was van de bieb, de cover sprak mij aan en de teaser, omschreven verhaalllijn van de bieb: Een beginnend auteur hoopt door gesprekken met een nieuwe vriend, die ook wil schrijven, zijn schrijversblokkade op te heffen.
🤔Mooie, boeiende roman over writer's block
MW 26/12/20
NB: Wessel te Gussinklo is vorig jaar overleden en noemde zichzelf naast dat anderen dat deden "de Nederlandse Dostojevski"
MW18/12/24
🤔Mooie, boeiende roman over writer's block
MW 26/12/20
NB: Wessel te Gussinklo is vorig jaar overleden en noemde zichzelf naast dat anderen dat deden "de Nederlandse Dostojevski"
MW18/12/24
October 26, 2017
Traag. Maar erg mooi. Stilistisch briljant. Verdient alle literaire prijzen van de wereld. Het zou kunnen dat je er geen zak om geeft.
December 9, 2017
Een wel aardig boek over schrijverschap en vriendschap. De vele herhalingen irriteerden af en toe. De hoofdpersonen vond ik beiden onsympathiek. Het eind sprak me niet erg aan. Twee-en-een halve ster afgerond naar boven.
December 29, 2017
in mijn top tien. traag verhaal om traag te lezen. personages worden hoe langer hoe meer intrigerend. vriendschap afgunst vertwijfeling jaloezie ... er zit veel in dit boek
September 19, 2020
Veel schrijvers laten volgens de hoofdpersoon de essentie weg in hun romans. Alles is helder en duidelijk.
Zelf schrijft Wessel te Gussinklo zoals de hoofdpersoon zou willen: Hij benoemt de wereld achter de acties, de verborgen drijfveren en ambities die de hoofdpersoon sturen. En dat alles in korte en vaak wat vreemd gevormde zinnen die precies raak zijn. Door het ik-perspectief zit je compleet in het hoofd van deze schrijver/hoofdpersoon en heb je geen andere keuze dan te worden meegesleurd de diepte in. Geweldig!
Het zit de hoofdpersoon niet mee, zijn frustratie neemt toe en wanneer dit zijn apotheose bereikt voel en schreeuw ik met hem mee:
En juist daarachter, achter die helderheid, die overzichtelijkheid zat het echte, of liever, daar was dat andere: het onherbergzame, het vormloze en ongrijpbare waar het mij werkelijk om ging: de heimelijke krachten.Daarom lukt het hem dan ook niet verder te komen met zijn roman. Want, waar houd je op als alles met alles in verband staat?
Zelf schrijft Wessel te Gussinklo zoals de hoofdpersoon zou willen: Hij benoemt de wereld achter de acties, de verborgen drijfveren en ambities die de hoofdpersoon sturen. En dat alles in korte en vaak wat vreemd gevormde zinnen die precies raak zijn. Door het ik-perspectief zit je compleet in het hoofd van deze schrijver/hoofdpersoon en heb je geen andere keuze dan te worden meegesleurd de diepte in. Geweldig!
Het zit de hoofdpersoon niet mee, zijn frustratie neemt toe en wanneer dit zijn apotheose bereikt voel en schreeuw ik met hem mee:
'Godverdomme!' riep ik. 'Godverdomme!' Ik stampte keihard met mijn platte voet op het plaveisel, pijnlijk doortrillend in mijn enkels. 'Godverdomme!' Ik schreeuwde, en bij elke schreeuw stampend, schoppend: 'Godverdomme! Godverdomme! Godverdomme!'
April 13, 2020
Vreselijk boek, boeide me van geen kanten. Oude schrijver die na een eerste succes er geen tweede boek meer uit kan persen. Raakt bevriend met mompelaar Marcel. Die hem in zekere zin verraadt door met een succesvolle eerste roman te komen waarin de oude schrijver zijn eigen ideeën herkent. De ontrouw zit ook nog in de relatie die Marcel met een huisgenote aangaat; stiekem is de oude schrijven verliefd op Marcel (het boek begint in die zin veelzeggend met een scène op een homo ontmoetingsplek).
August 6, 2021
Een boek over schrijvers en schrijven. Ik heb er een heel stuk over geschreven, te vinden op depiependemeerkoet.nl (rechtstreekse link naar het artikel).
May 22, 2017
Prachtige stijl, maar het duurde wel een tijd voor het verhaal me te pakken had. Had toch een bepaalde irritatie bij de hoofdpersonen. Maar als de stofwolken dan opgetrokken zijn, ben je toch wel onder de indruk.
March 23, 2018
boek over afgunst, vriendschap en jaloezie maar komt traag op gang.
May 20, 2019
Wat. Een. Boek. Ik ben verliefd. Hopeloos.
July 8, 2020
Fantastisch geschreven, een consequente ondergang.
March 17, 2024
Ik heb nog een poging gedaan, maar Wessel te Gussinklo is niet mijn schrijver
February 3, 2023
Citaat : Vriendschappen zijn een soort liefdes. Plotseling is alles of bijna alles zichtbaar, uitbaar, ook wat je meestal voor je houdt: het wordt ontvangen en begrepen - alles wordt lichter en zichtbaarder, ook het grauwe en het stroeve, omdat het begrepen wordt en belangrijk wordt gevonden
Review : Wessel te Gussinklo (1941) debuteerde in 1986 met de roman De verboden tuin, waarvoor hij de Anton Wachterprijs kreeg. Ook zijn tweede roman De opdracht (1996) werd bekroond, met zowel de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs als de F. Bordewijk-prijs. In de essaybundel Aangeraakt door goden (2003) toont hij zijn passie voor Mulisch en Mahler. Zijn persoonlijke visie op het Israëlisch-Palestijns conflict legde hij vast in het lange essay Palestina als adderkluwen (2008). In 2104 verschijnt Zeer helder licht, dat goed wordt ontvangen en wordt genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. De in 2016 verschenen essaybundel Vijf sterren voor de gaarkeuken is een verzameling van beschouwingen over diverse maatschappelijke verschijnselen die in de loop der tijd in kranten en tijdschriften gepubliceerd zijn. Te Gussinklo’s schrijverschap wordt in de pers wel gekarakteriseerd als: virtuoos, gedreven en met een zucht tot provocatie in zijn vaak compromisloze essays in een volstrekt authentieke stijl. Al op de eerste pagina’s van De Weergekeerde Bloem treffen we weer de onweerstaanbare, tragikomische wereld van Wessel te Gussinklo.
Hajé, een ongepubliceerde schrijver rijdt op zijn zware Heinkel-scooter langs een ontmoetingsplaats voor homo’s. Maar dan blijkt opeens de brandstof in zijn vervoersmiddel op…En dan duikt plots reddende engel Marcel op. Probleem is alleen dat Marcel niet zo goed verstaanbaar is; hij lispelt, praat ‘opzij’, kijkt schichtig weg. Allemaal duidelijk autistische trekjes. Dus daar staan die twee middenin een homo-ontmoetingsgebied, Hajé is hetero en Marcels seksuele geaardheid blijft voorlopig nog onbekend . De raadselachtige jongeling Marcel verandert het leven van Hajé voorgoed. De vriendschap die zij ontwikkelen haalt hem uit de impasse waarin zijn leven als beginnend schrijver is geraakt. In Marcel lijkt hij aanvankelijk een verwant te treffen. Deze schuchtere, mompelende figuur is óók een schrijver in wording. Het is een wederzijds putten uit elkaars tegengesteld temperament: de één als gretig luisteraar en bewonderaar, die alles wat hem verteld wordt als een spons opzuigt, de ander die gestimuleerd daardoor de bronnen van zijn eigen creativiteit weer vindt. De balans in hun vriendschap verandert dramatisch bij het verschijnen van Lisette. Tot verbazing van Hajé blijken zij en Marcel op een dag opeens een relatie te hebben. Schokkender voor hem is dat Marcel achter zijn rug om ook nog een roman heeft geschreven, die hem niet veel later laat gloreren.
In De Weergekeerde Bloem analyseert Wessel te Gussinklo op onnavolgbare wijze een vriendschap en de teloorgang daarvan. En tegelijk is het een buitengewoon geestige zedenschets van de literaire wereld; hoe het daarin een succesvolle debutant kan vergaan en hoe een mislukte debutant. De titel ‘De Weergekeerde Bloem’. slaat op een moment uit het Japanse Noh-theater waarin de acteur plots, als bij goddelijke genade, de waarheid voelt en uitbeeldt. Het is ook het moment suprême waarop schrijver Hajé Gerritsen zit te wachten, want hij wordt namelijk flink geplaagd door een schrijfblokkade. Wanneer die zich blijkt op te lossen leest hij zijn eerste schrijfsels aan Marcel voor. Die blijkt heel goed geluisterd te hebben, met alle nare gevolgen vandien. Te Gussinklo heeft weer een prachtexemplaar van een roman afgeleverd waarin menselijke relaties en conflicten pijnlijk helder worden uitgetekend.
Review : Wessel te Gussinklo (1941) debuteerde in 1986 met de roman De verboden tuin, waarvoor hij de Anton Wachterprijs kreeg. Ook zijn tweede roman De opdracht (1996) werd bekroond, met zowel de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs als de F. Bordewijk-prijs. In de essaybundel Aangeraakt door goden (2003) toont hij zijn passie voor Mulisch en Mahler. Zijn persoonlijke visie op het Israëlisch-Palestijns conflict legde hij vast in het lange essay Palestina als adderkluwen (2008). In 2104 verschijnt Zeer helder licht, dat goed wordt ontvangen en wordt genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. De in 2016 verschenen essaybundel Vijf sterren voor de gaarkeuken is een verzameling van beschouwingen over diverse maatschappelijke verschijnselen die in de loop der tijd in kranten en tijdschriften gepubliceerd zijn. Te Gussinklo’s schrijverschap wordt in de pers wel gekarakteriseerd als: virtuoos, gedreven en met een zucht tot provocatie in zijn vaak compromisloze essays in een volstrekt authentieke stijl. Al op de eerste pagina’s van De Weergekeerde Bloem treffen we weer de onweerstaanbare, tragikomische wereld van Wessel te Gussinklo.
Hajé, een ongepubliceerde schrijver rijdt op zijn zware Heinkel-scooter langs een ontmoetingsplaats voor homo’s. Maar dan blijkt opeens de brandstof in zijn vervoersmiddel op…En dan duikt plots reddende engel Marcel op. Probleem is alleen dat Marcel niet zo goed verstaanbaar is; hij lispelt, praat ‘opzij’, kijkt schichtig weg. Allemaal duidelijk autistische trekjes. Dus daar staan die twee middenin een homo-ontmoetingsgebied, Hajé is hetero en Marcels seksuele geaardheid blijft voorlopig nog onbekend . De raadselachtige jongeling Marcel verandert het leven van Hajé voorgoed. De vriendschap die zij ontwikkelen haalt hem uit de impasse waarin zijn leven als beginnend schrijver is geraakt. In Marcel lijkt hij aanvankelijk een verwant te treffen. Deze schuchtere, mompelende figuur is óók een schrijver in wording. Het is een wederzijds putten uit elkaars tegengesteld temperament: de één als gretig luisteraar en bewonderaar, die alles wat hem verteld wordt als een spons opzuigt, de ander die gestimuleerd daardoor de bronnen van zijn eigen creativiteit weer vindt. De balans in hun vriendschap verandert dramatisch bij het verschijnen van Lisette. Tot verbazing van Hajé blijken zij en Marcel op een dag opeens een relatie te hebben. Schokkender voor hem is dat Marcel achter zijn rug om ook nog een roman heeft geschreven, die hem niet veel later laat gloreren.
In De Weergekeerde Bloem analyseert Wessel te Gussinklo op onnavolgbare wijze een vriendschap en de teloorgang daarvan. En tegelijk is het een buitengewoon geestige zedenschets van de literaire wereld; hoe het daarin een succesvolle debutant kan vergaan en hoe een mislukte debutant. De titel ‘De Weergekeerde Bloem’. slaat op een moment uit het Japanse Noh-theater waarin de acteur plots, als bij goddelijke genade, de waarheid voelt en uitbeeldt. Het is ook het moment suprême waarop schrijver Hajé Gerritsen zit te wachten, want hij wordt namelijk flink geplaagd door een schrijfblokkade. Wanneer die zich blijkt op te lossen leest hij zijn eerste schrijfsels aan Marcel voor. Die blijkt heel goed geluisterd te hebben, met alle nare gevolgen vandien. Te Gussinklo heeft weer een prachtexemplaar van een roman afgeleverd waarin menselijke relaties en conflicten pijnlijk helder worden uitgetekend.
September 8, 2024
Wat een irritant en dodelijk saai boek! Het verhaal wil maar niet op gang komen. De auteur heeft ongeveer negentig pagina's nodig om te beschrijven hoe twee beginnende auteurs elkaar twee keer treffen. Tijdens de tweede ontmoeting sluiten ze vriendschap en discussiëren ze over literatuur, filosofie en psychologie.
De gekunstelde, wollige stijl maakt het extra lastig om je door het boek heen te worstelen. De openingszin van het boek is meteen al typerend voor de algehele malaise. Deze luidt als volgt: "... plof, tjoek, tjoek, plof, en opnieuw een schok en daarna een paar meter verder rijden en weer met een ruk inhouden zodat ik er bijna afviel; daarna gedempte ploffende geluiden in de uitlaat en opnieuw stond de scooter stil en nu voorgoed." Vreselijk.
Tot overmaat van ramp is de nieuwe vriend van de hoofdpersoon een vreemde, schuwe figuur met een hoge piepstem. De hoofdpersoon kan diens geprevel en gelispel maar heel moeilijk volgen. Dat leidt tot dialogen als:
"Ik heb het... prevel, lispel... vriendin, prevel, geen zin, prevel..."
"Hè," zei ik. "Wat zei je?" Irritant was die onverstaanbaarheid. (Blz. 65)
De auteur laat de hoofdpersoon hier zelf zeggen hoe irritant dit is. Toch lijkt de auteur niet te beseffen dat een opeenstapeling van dit soort oervervelende dialogen voor mij als lezer funest is. Na ongeveer honderd bladzijdes ben ik dan ook afgehaakt.
De gekunstelde, wollige stijl maakt het extra lastig om je door het boek heen te worstelen. De openingszin van het boek is meteen al typerend voor de algehele malaise. Deze luidt als volgt: "... plof, tjoek, tjoek, plof, en opnieuw een schok en daarna een paar meter verder rijden en weer met een ruk inhouden zodat ik er bijna afviel; daarna gedempte ploffende geluiden in de uitlaat en opnieuw stond de scooter stil en nu voorgoed." Vreselijk.
Tot overmaat van ramp is de nieuwe vriend van de hoofdpersoon een vreemde, schuwe figuur met een hoge piepstem. De hoofdpersoon kan diens geprevel en gelispel maar heel moeilijk volgen. Dat leidt tot dialogen als:
"Ik heb het... prevel, lispel... vriendin, prevel, geen zin, prevel..."
"Hè," zei ik. "Wat zei je?" Irritant was die onverstaanbaarheid. (Blz. 65)
De auteur laat de hoofdpersoon hier zelf zeggen hoe irritant dit is. Toch lijkt de auteur niet te beseffen dat een opeenstapeling van dit soort oervervelende dialogen voor mij als lezer funest is. Na ongeveer honderd bladzijdes ben ik dan ook afgehaakt.
April 13, 2017
Mijn bespreking op MappaLibri staat hier: http://mappalibri.be/?navigatieid=61&...
Displaying 1 - 16 of 16 reviews