What do you think?
Rate this book
Степь
«Степь» - пронзительная повесть, вышедшая из-под пера великого русского драматурга А. П. Чехова (1860–1904).*** Это история всего об одной поездке в степь, где главные герои не в силах найти общий язык с окружающей действительностью. Чехов мастерски изобразил глубину и противоречивость человеческих чувств, дополнив рассказ впечатляющим описанием степной дороги. Чехов Антон Павлович – автор знаменитых рассказов, повестей «Палата № 6», «Степь» и «Три года», пьесы «Иванов», а также таких произведений как: «Шуточка», «Беседа пьяного с трезвым чёртом», «Детвора», «Бабье царство», «Поцелуй», «Пари», «Душечка» и других. Уже более столетия произведения А. П.
132 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1881
170 people are currently reading
3012 people want to read
About the author
Anton Chekhov
5,890 books9,760 followersDramas, such as
The Seagull
(1896, revised 1898), and including "A Dreary Story" (1889) of Russian writer Anton Pavlovich Chekhov, also Chekov, concern the inability of humans to communicate.
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 332 reviews
July 26, 2025
The Steppe and The Duel are among Anton Chekhov’s best novellas and they are among my favourite stories as well.
A little boy leaves his home and first time he finds himself face to face with the huge outside world and people that live there. He is sad and full of child’s fears and sorrows and a new unknown life lies ahead.
Chekhov masterfully describes boy’s feelings and his experience of the journey and his pictures of nature are brilliant.
And The Duel is a florid portrayal of provincial living: deadly boredom and stagnation, wicked gossiping and envy. And the hostility of two main characters turns into an acidic travesty.
Life consists of episodes… And in any life there are plenty of vivid and memorable moments.
…and now the boy was sitting on the box beside the coachman Deniska, holding on to his elbow to keep from falling off, and dancing up and down like a kettle on the hob, with no notion where he was going or what he was going for. The rapid motion through the air blew out his red shirt like a balloon on his back and made his new hat with a peacock’s feather in it, like a coachman’s, keep slipping on to the back of his head. He felt himself an intensely unfortunate person, and had an inclination to cry.
A little boy leaves his home and first time he finds himself face to face with the huge outside world and people that live there. He is sad and full of child’s fears and sorrows and a new unknown life lies ahead.
Chekhov masterfully describes boy’s feelings and his experience of the journey and his pictures of nature are brilliant.
Suddenly, exactly over his head, the sky cracked with a fearful deafening din; he huddled up and held his breath, waiting for the fragments to fall upon his head and back. He inadvertently opened his eyes and saw a blinding intense light flare out and flash five times on his fingers, his wet sleeves, and on the trickles of water running from the mat upon the bales and down to the ground. There was a fresh peal of thunder as violent and awful; the sky was not growling and rumbling now, but uttering short crashing sounds like the crackling of dry wood.
And The Duel is a florid portrayal of provincial living: deadly boredom and stagnation, wicked gossiping and envy. And the hostility of two main characters turns into an acidic travesty.
A silence followed. Boyko took a pair of pistols out of a box; one was given to Von Koren and one to Laevsky, and then there followed a difficulty which afforded a brief amusement to the zoologist and the seconds. It appeared that of all the people present not one had ever in his life been at a duel, and no one knew precisely how they ought to stand, and what the seconds ought to say and do. But then Boyko remembered and began, with a smile, to explain.
‘Gentlemen, who remembers the description in Lermontov?’ asked Von Koren, laughing. ‘In Turgenev, too, Bazarov had a duel with some one…’
‘There’s no need to remember,’ said Ustimovitch impatiently. ‘Measure the distance, that’s all.’
Life consists of episodes… And in any life there are plenty of vivid and memorable moments.
January 27, 2025
I wanted to read this after seeing the review of a GR Friend. It’s a novella of 100 pages, originally published in the late 19th century. It’s available on Kindle Unlimited.
I was a little wary at first because I saw this was the 1919 translation from Constance Garnett, and I know her translations were sometimes criticised, most notably by Joseph Brodsky. Of course I have no means of making a judgement, except insofar as I can enjoy the text, and, as it turned out, I did enjoy it.
There’s not really a story to the novel, except that it consists of a journey across the steppe, seen though the eyes of a 9-year-old boy being sent away to school. We are somewhere in present-day Ukraine, and this highly descriptive novel is a love letter to the sights and sounds of the steppe - the wildlife, the sounds of the insects, the flowers, the rivers, even the changes in the weather. The people are also varied, Ukrainians, Russians, Poles, Jews, and Armenians all feature. In this translation Ukraine is “Little Russia” and Russia proper “Great Russia”. I daresay these were the terms used by Chekhov. The portrayal of Jewish people is somewhat stereotypical of the era.
During his journey the young boy meets a succession of different individuals. At one point during an argument one character refers to another as a “mazepa”. I had to look this term up, but it sems to derive from the surname of a Ukrainian hero. At the time Chekhov wrote, the term was apparently used in a derogatory way, to describe someone anti-Russian.
A beautiful portrait of the 19th century steppe. I’m glad I travelled along for a while.
I was a little wary at first because I saw this was the 1919 translation from Constance Garnett, and I know her translations were sometimes criticised, most notably by Joseph Brodsky. Of course I have no means of making a judgement, except insofar as I can enjoy the text, and, as it turned out, I did enjoy it.
There’s not really a story to the novel, except that it consists of a journey across the steppe, seen though the eyes of a 9-year-old boy being sent away to school. We are somewhere in present-day Ukraine, and this highly descriptive novel is a love letter to the sights and sounds of the steppe - the wildlife, the sounds of the insects, the flowers, the rivers, even the changes in the weather. The people are also varied, Ukrainians, Russians, Poles, Jews, and Armenians all feature. In this translation Ukraine is “Little Russia” and Russia proper “Great Russia”. I daresay these were the terms used by Chekhov. The portrayal of Jewish people is somewhat stereotypical of the era.
During his journey the young boy meets a succession of different individuals. At one point during an argument one character refers to another as a “mazepa”. I had to look this term up, but it sems to derive from the surname of a Ukrainian hero. At the time Chekhov wrote, the term was apparently used in a derogatory way, to describe someone anti-Russian.
A beautiful portrait of the 19th century steppe. I’m glad I travelled along for a while.
February 9, 2023
Сюжета как такового нет: долгая дорога в степи без конца и края до пункта назначения – городка, в котором 9-летний Егорушка собирается поступить в гимназию. В пути ему, его дяде, купцу Кузьмичову и отцу Христофору встречаются разные люди, случаются разные ситуации, и читатель погружается в быт и реалии провинциальной Российской империи. Из мелких, казалось бы, совершенно неважных деталей, которыми изобилует проза Чехова, создается самобытная, яркая картина жизни, честная и неприукрашенная. Речь простых людей – мужиков, возчиков, торгового люда – купцов и лавочников, колоритна в своей простоте и грубоватости. Описания природы лиричны, красивый слог и эпитеты ласкают слух.
Чехов создает целую череду характеров, пусть мимолетно появляющихся в пути и так же исчезающих. Его мастерство несколькими объемными штрихами нарисовать яркий и запоминающийся типаж восхищает, даже отсутствующий в повести Варламов вездесущ. С некоторыми второстепенными персонажами Чехов все же переборщил.
Чехов, как всегда, тихонько посмеивается над обывателем, его мелкой сущностью, одной фразой давая исчерпывающий портрет. Мамаша Егорушки описывается «любившей образованных людей и благородное общество». Отец Христофор во всех многочисленных делах, за которые он брался на своем веку, прельщался не делом, а суетой и общением с людьми, присущими всякому предприятию, впрочем торговал шерстью он с воодушевлением. Кузьмичов даже во сне считает деньги и тюки с шерстью. Чернобородый подвозчик, принадлежавший к счастливцам, в чьем «голосе и смехе чувствовалась непроходимая глупость» смеется над убийством ужа. Великовозрастный озорник и силач Дымов скользит насмешливым взглядом по дороге, обозу, небу, ни на чем не останавливаясь, что кажется, что он ищет «кого бы убить от нечего делать и над чем бы посмеяться», охотник Константин с дрохвой, желает с первых слов показать, что он «не такой мужик, как все, а получше», держит пасеку и свиней. Конечно, у Чехова нет черно-белого взгляда на людей, тот же священник отец Христофор, поддерживает мальчика морально, утирает его слезы и подбадривает, лечит в конце концов, Пантелей – тоже хороший человек, жаль его. Чехов честен в своем изображении людей, в кажущейся пустой степи собрались яркие типажи обывательщины.
Мы в школе еще читали эту повесть, захотелось перечитать.
Чехов создает целую череду характеров, пусть мимолетно появляющихся в пути и так же исчезающих. Его мастерство несколькими объемными штрихами нарисовать яркий и запоминающийся типаж восхищает, даже отсутствующий в повести Варламов вездесущ. С некоторыми второстепенными персонажами Чехов все же переборщил.
Чехов, как всегда, тихонько посмеивается над обывателем, его мелкой сущностью, одной фразой давая исчерпывающий портрет. Мамаша Егорушки описывается «любившей образованных людей и благородное общество». Отец Христофор во всех многочисленных делах, за которые он брался на своем веку, прельщался не делом, а суетой и общением с людьми, присущими всякому предприятию, впрочем торговал шерстью он с воодушевлением. Кузьмичов даже во сне считает деньги и тюки с шерстью. Чернобородый подвозчик, принадлежавший к счастливцам, в чьем «голосе и смехе чувствовалась непроходимая глупость» смеется над убийством ужа. Великовозрастный озорник и силач Дымов скользит насмешливым взглядом по дороге, обозу, небу, ни на чем не останавливаясь, что кажется, что он ищет «кого бы убить от нечего делать и над чем бы посмеяться», охотник Константин с дрохвой, желает с первых слов показать, что он «не такой мужик, как все, а получше», держит пасеку и свиней. Конечно, у Чехова нет черно-белого взгляда на людей, тот же священник отец Христофор, поддерживает мальчика морально, утирает его слезы и подбадривает, лечит в конце концов, Пантелей – тоже хороший человек, жаль его. Чехов честен в своем изображении людей, в кажущейся пустой степи собрались яркие типажи обывательщины.
Мы в школе еще читали эту повесть, захотелось перечитать.
November 29, 2024
This novella is Checkhov’s description of a journey through “Little Russia” (the Ukraine, particularly the Steppes) in the late 19th century. There is a journey, a beginning and an ending, but not a lot of plot. In spite of lack of plot it’s very readable, fascinating and beautiful.
We see mostly through the eyes of a nine year old boy who is being taken to a school somewhere quite a ways away. He travels across the steppe with his business obsessed uncle and an old priest from his village. At some point he is dumped off on one of the slower wagons full of bales of wool that the uncle and priest are taking to sell. I get the impression the uncle is burdened by watching after the boy and he and the priest are chasing after a near mythic wealthy landowner who they want to do business with.
The child meets a large cross section of people from poor farmers, to a beautiful noblewoman, to Jewish innkeepers, to rough wagon drivers and the occasional “big Russian.” The vastness and beauty of the steppe as described by Chekhov is breathtaking. Mostly it is yellow crop and blue sky just like the Ukrainian flag. A wild storm has to be endured. This story is not much more than 100 pages and well worth the time spent reading it.
We see mostly through the eyes of a nine year old boy who is being taken to a school somewhere quite a ways away. He travels across the steppe with his business obsessed uncle and an old priest from his village. At some point he is dumped off on one of the slower wagons full of bales of wool that the uncle and priest are taking to sell. I get the impression the uncle is burdened by watching after the boy and he and the priest are chasing after a near mythic wealthy landowner who they want to do business with.
The child meets a large cross section of people from poor farmers, to a beautiful noblewoman, to Jewish innkeepers, to rough wagon drivers and the occasional “big Russian.” The vastness and beauty of the steppe as described by Chekhov is breathtaking. Mostly it is yellow crop and blue sky just like the Ukrainian flag. A wild storm has to be endured. This story is not much more than 100 pages and well worth the time spent reading it.
December 28, 2022
کتاب استپ یا بیابان نوشته چخوف نمایشنامه نویس و نویسنده معروف روس حکایت پسر نوجوانی ایست که همراه با دایی خود به سفری در بیابان می رود . کتاب وصف پسر و حالتهای اوست زمانی که روستا کوچک خود را ترک کرده و همسفر آدم هایی ناشناخته می شود . او طیفی از احساسات مختلف را تجربه می کند که پیشتر آنان را به این گونه تجربه نکرده بود . همین داستان ساده بدون نقطه اوج در دستان توانای چخوف تبدیل به روایتی می شود که نقطه عطف زندگی یروشگا یا پایان نوجوانی او را بیان می کند .
کتاب گرچه در باره یروشگا و احساسات اوست اما بیابان هم تقریبا در تمامی داستان کنار او است . شاید زیباترین قسمت های کتاب را بتوان توصیف بیابان دانست . چخوف بیایان را با تمامی زیبایی های خود ، طبیعت وحشی و سکوت اسرار آمیزش مانند یک موجود زنده به زیبایی و ظرافت به تصویر کشیده است . گرچه توصیف های داستان از نگاه دانای کل روایت شده اما با مهارت نویسنده ، توصیفات از خیال و احساس یروشگاه نشان داده شده است .
ترجمه جدید کتاب بیابان ( پیشتر به نام استپ و توسط نشر جامی منتشر شده بود ) به دست سروش حبیبی مترجم توانا انجام شده که همانند دیگر ترجمه های استاد بسیار روان و خواندنی ایست . مهارت جناب حبیبی در ترجمه ظرافت کلام چخوف و توصیفات شاعرانه او سخت ستودنی ایست .
کتاب گرچه در باره یروشگا و احساسات اوست اما بیابان هم تقریبا در تمامی داستان کنار او است . شاید زیباترین قسمت های کتاب را بتوان توصیف بیابان دانست . چخوف بیایان را با تمامی زیبایی های خود ، طبیعت وحشی و سکوت اسرار آمیزش مانند یک موجود زنده به زیبایی و ظرافت به تصویر کشیده است . گرچه توصیف های داستان از نگاه دانای کل روایت شده اما با مهارت نویسنده ، توصیفات از خیال و احساس یروشگاه نشان داده شده است .
ترجمه جدید کتاب بیابان ( پیشتر به نام استپ و توسط نشر جامی منتشر شده بود ) به دست سروش حبیبی مترجم توانا انجام شده که همانند دیگر ترجمه های استاد بسیار روان و خواندنی ایست . مهارت جناب حبیبی در ترجمه ظرافت کلام چخوف و توصیفات شاعرانه او سخت ستودنی ایست .
January 28, 2023
این بهترین نوشتهای است که تاکنون از چخوف خواندهام. به باور من این شاعرانهترین و زیباترین نثری است که چخوف نوشته. گاها به خودم میگویم که ذهن انسانها تا چقدر توانایی دارد و تا چه حد میتواند مرزهای علم را جابهجا کند؟! و در گیرودار این سوال است که کسی مانند چخوف میآید و با داستانی یا نوشتهای تو را به حیران میاندازد و تصدیق میکنی که ذهن و تخیل آدمی هیچ حد و مرزی را نمیشناسد.
ولی آیا ذهن و تخیل تمام آدمها مثل هم است؟
در این سالها خیلی به این سوال فکر کردهام که آیا استعداد در یک زمینه چیزی ذاتی است که انسان در بدو تولد به آن دست مییابد یا چیزی اکتسابی است که باید با تلاش و ممارست به آن دست یافت؟!
واقعا هنوز جواب قانع کنندهای برای این سوال پیدا نکردهام.
فقط گاها نوشتههایی که از این دست میخوانم در عین متحیر ماندن و لذت بردن از متن، اندکی غمگین میشوم که چرا ذهن من به این فراخی، گستردگی و پویایی نیست؟
که چرا از ساختن دنیاهایی بدین شکل عاجزم؟
ولی آیا ذهن و تخیل تمام آدمها مثل هم است؟
در این سالها خیلی به این سوال فکر کردهام که آیا استعداد در یک زمینه چیزی ذاتی است که انسان در بدو تولد به آن دست مییابد یا چیزی اکتسابی است که باید با تلاش و ممارست به آن دست یافت؟!
واقعا هنوز جواب قانع کنندهای برای این سوال پیدا نکردهام.
فقط گاها نوشتههایی که از این دست میخوانم در عین متحیر ماندن و لذت بردن از متن، اندکی غمگین میشوم که چرا ذهن من به این فراخی، گستردگی و پویایی نیست؟
که چرا از ساختن دنیاهایی بدین شکل عاجزم؟
October 6, 2024
اگر دوست دارید تجربه سفر در استپ های روسیه بین موژیک ها و مردم روسیه 135 سال قبل رو درک کنید حتما این قصه کوتاه رو از دست ندید.
چخوف به سادگی از همون سطرهای اول خواننده رو همراه خودش به مسافرتی میبره که قراره یک نوجوان روس همراه دایی و کشیش محل زندگیش از شهری به شهر دیگه بره
اینقدر در هر صفحه شخصیت و رخداد جدید وارد داستان میشه که تقریبا هیچ لحظه ای از مطالعه این کتاب نیست که پرش ذهنی داشته باشید یا خسته و کلافه بشید.
توصیف صحنه ها و شخصیت ها، داستان هایی که از زندگیشون در شب نشینی های کنار آتش تعریف میکنن که در اصل خواننده رو دو لایه پایین تر میبره، روان پریشی بعضی افراد حاضر در قصه، مهربونی و عطوفت و رقیق القلبی یک سری شخصیت های دیگه، تغییرات آب و هوا و اقلیم و سرما و باران و .....
حتی شخصیت هایی مثل شکارچی دوره گردی که عاشق همسرشه و در انتظار برگشتنش از خونه مادرش بخاطر بی تابی دوری از عشقش روانه بیابان شده اینقدر خوب پرداخته شدن که با وجود حضور دو سه صفحه ای اما اثر خودشون رو در داستان میذارن
در نهایت هم پایان ناگهانی و غم انگیز قصه که باعث میشه کتاب در ذهن خواننده ماندگار بمونه و شاید هر وقت به کتاب فکر کنیم به این هم فکر کنیم که سرنوشت اون نوجوون چی شده
چخوف به سادگی از همون سطرهای اول خواننده رو همراه خودش به مسافرتی میبره که قراره یک نوجوان روس همراه دایی و کشیش محل زندگیش از شهری به شهر دیگه بره
اینقدر در هر صفحه شخصیت و رخداد جدید وارد داستان میشه که تقریبا هیچ لحظه ای از مطالعه این کتاب نیست که پرش ذهنی داشته باشید یا خسته و کلافه بشید.
توصیف صحنه ها و شخصیت ها، داستان هایی که از زندگیشون در شب نشینی های کنار آتش تعریف میکنن که در اصل خواننده رو دو لایه پایین تر میبره، روان پریشی بعضی افراد حاضر در قصه، مهربونی و عطوفت و رقیق القلبی یک سری شخصیت های دیگه، تغییرات آب و هوا و اقلیم و سرما و باران و .....
حتی شخصیت هایی مثل شکارچی دوره گردی که عاشق همسرشه و در انتظار برگشتنش از خونه مادرش بخاطر بی تابی دوری از عشقش روانه بیابان شده اینقدر خوب پرداخته شدن که با وجود حضور دو سه صفحه ای اما اثر خودشون رو در داستان میذارن
در نهایت هم پایان ناگهانی و غم انگیز قصه که باعث میشه کتاب در ذهن خواننده ماندگار بمونه و شاید هر وقت به کتاب فکر کنیم به این هم فکر کنیم که سرنوشت اون نوجوون چی شده
March 22, 2021
4,5*
Η ρωσική στέπα είναι το ατελείωτο χαλί πάνω στο οποίο ξετυλίγονται οι ιστορίες των ηρώων του Τσέχωφ, στην ομώνυμη νουβέλα. Ένα αφιλόξενος, δύσβατος και αχανής τόπος, όπου έχουμε την αίσθηση ότι εκεί σμιλεύεται η ρωσική ψυχή.
Τίποτα σπουδαίο δε μοιάζει να συμβαίνει, κι όμως ο αναγνώστης που θα αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από την αστική του πραγματικότητα, θα μυρίσει τις εκτάσεις με τη σίκαλη, θα νιώσει τη δυσκολία του ταξιδιού ημερών με τις σούστες και τη σπαρτιάτικη διαμονή στις ντάτσες, τις εξοχικές κατοικίες και τα υποστατικά στη μέση του πουθενά, εκτός βεληνεκούς βολής του. Προσωπικά, εικονοποιήθηκε στο μυαλό μου ένα άγνωστο κομμάτι γης για το οποίο δεν είχα ιδέα και το οποίο όσο γοητευτικό μοιάζει μέσα στο φυσικό του ένδυμα, άλλο τόσο σκοτεινό και απρόσιτο θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι.
Το πιο όμως σημαντικό που θα νιώσει ο αναγνώστης, είναι η αμεσότητα και η απλότητα του Τσέχωφ να μιλήσει για τον μουζίκο, τη γυναίκα, το παιδί, και την κλίση του στη συμπόνοια προς τον κάθε άνθρωπο και τις αδυναμίες του. Μπαίνει ακόμα μια ψηφίδα στη γνωριμία μας με τον ρώσικο λαό. Ο κάθε ήρωας έχει συναίσθηση της κοινωνικής του θέσης, του ριζικού του, τα οποία συνήθως αποδέχεται σχεδόν μοιρολατρικά. Το παιδί, όμως, ο πρωταγωνιστής της «Στέπας», έρχεται μια μικρή στιγμή που «βγάζει γλώσσα» και έτσι ίσως να ξεπροβάλλει και η μυτίτσα μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο προς διεκδίκηση στο μέλλον.
Η ρωσική στέπα είναι σίγουρα αυτή που εξυμνείται. Μέσα σε αυτό το μοναχικό και φυσικό φόντο που κάνει τους κύκλους του με τις εποχές και αδιαφορεί για οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που συμβαίνει πάνω της, αντικατοπτρίζεται και η ανθρώπινη μοναξιά, η μελαγχολία της ζωής.
«Όταν πολλή ώρα, χωρίς να ξεκολλάς τα μάτια σου, κοιτάζεις το βαθύ ουρανό, τότε, άγνωστο γιατί, οι σκέψεις κι η ψυχή σου γεμίζουνε από τη συναίσθηση της μοναξιάς. Αρχίζεις να νιώθεις τον εαυτό σου αγιάτρευτα μόνο, κι όλα όσα πριν θεωρούσες κοντινά και δικά σου γίνονται απίστευτα μακρινά και δεν έχουνε καμιά αξία. Τα άστρα που κοιτάζουν από τον ουρανό εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο ίδιος ακατανόητος ουρανός κι η καταχνιά, αδιαφορούσανε για τη σύντομη ζωή του ανθρώπου, κι όταν βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους και προσπαθείς να κατανοήσεις το σκοπό τους, σου βαραίνουνε την ψυχή σου με τη σιωπή τους. Στο νου σου έρχεται η μοναξιά εκείνη που μας περιμένει όλους στον τάφο, η ουσία της ζωής σου φαίνεται γεμάτη απόγνωση, τρομαχτική…»
* Στην έκδοση του Γκοβόστη, πλην της Στέπας, συμπεριλαμβάνονται δέκα επιπλέον διηγήματα
Η ρωσική στέπα είναι το ατελείωτο χαλί πάνω στο οποίο ξετυλίγονται οι ιστορίες των ηρώων του Τσέχωφ, στην ομώνυμη νουβέλα. Ένα αφιλόξενος, δύσβατος και αχανής τόπος, όπου έχουμε την αίσθηση ότι εκεί σμιλεύεται η ρωσική ψυχή.
Τίποτα σπουδαίο δε μοιάζει να συμβαίνει, κι όμως ο αναγνώστης που θα αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από την αστική του πραγματικότητα, θα μυρίσει τις εκτάσεις με τη σίκαλη, θα νιώσει τη δυσκολία του ταξιδιού ημερών με τις σούστες και τη σπαρτιάτικη διαμονή στις ντάτσες, τις εξοχικές κατοικίες και τα υποστατικά στη μέση του πουθενά, εκτός βεληνεκούς βολής του. Προσωπικά, εικονοποιήθηκε στο μυαλό μου ένα άγνωστο κομμάτι γης για το οποίο δεν είχα ιδέα και το οποίο όσο γοητευτικό μοιάζει μέσα στο φυσικό του ένδυμα, άλλο τόσο σκοτεινό και απρόσιτο θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι.
Το πιο όμως σημαντικό που θα νιώσει ο αναγνώστης, είναι η αμεσότητα και η απλότητα του Τσέχωφ να μιλήσει για τον μουζίκο, τη γυναίκα, το παιδί, και την κλίση του στη συμπόνοια προς τον κάθε άνθρωπο και τις αδυναμίες του. Μπαίνει ακόμα μια ψηφίδα στη γνωριμία μας με τον ρώσικο λαό. Ο κάθε ήρωας έχει συναίσθηση της κοινωνικής του θέσης, του ριζικού του, τα οποία συνήθως αποδέχεται σχεδόν μοιρολατρικά. Το παιδί, όμως, ο πρωταγωνιστής της «Στέπας», έρχεται μια μικρή στιγμή που «βγάζει γλώσσα» και έτσι ίσως να ξεπροβάλλει και η μυτίτσα μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο προς διεκδίκηση στο μέλλον.
Η ρωσική στέπα είναι σίγουρα αυτή που εξυμνείται. Μέσα σε αυτό το μοναχικό και φυσικό φόντο που κάνει τους κύκλους του με τις εποχές και αδιαφορεί για οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που συμβαίνει πάνω της, αντικατοπτρίζεται και η ανθρώπινη μοναξιά, η μελαγχολία της ζωής.
«Όταν πολλή ώρα, χωρίς να ξεκολλάς τα μάτια σου, κοιτάζεις το βαθύ ουρανό, τότε, άγνωστο γιατί, οι σκέψεις κι η ψυχή σου γεμίζουνε από τη συναίσθηση της μοναξιάς. Αρχίζεις να νιώθεις τον εαυτό σου αγιάτρευτα μόνο, κι όλα όσα πριν θεωρούσες κοντινά και δικά σου γίνονται απίστευτα μακρινά και δεν έχουνε καμιά αξία. Τα άστρα που κοιτάζουν από τον ουρανό εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο ίδιος ακατανόητος ουρανός κι η καταχνιά, αδιαφορούσανε για τη σύντομη ζωή του ανθρώπου, κι όταν βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους και προσπαθείς να κατανοήσεις το σκοπό τους, σου βαραίνουνε την ψυχή σου με τη σιωπή τους. Στο νου σου έρχεται η μοναξιά εκείνη που μας περιμένει όλους στον τάφο, η ουσία της ζωής σου φαίνεται γεμάτη απόγνωση, τρομαχτική…»
* Στην έκδοση του Γκοβόστη, πλην της Στέπας, συμπεριλαμβάνονται δέκα επιπλέον διηγήματα
March 4, 2018
Ο τρόπος που ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί στα όνειρα για να αποδώσει τον Χρόνο είναι ο Χώρος, προκειμένου να "μεταφράσει" υπό μορφή εικόνας το αόριστο, το απροσδιόριστο.
Η Στέπα, στο εμβληματικό αυτό κείμενο του Τσέχοφ, είναι μια τεράστια έκταση χώρου που εντός της περικλείει άπαντες τους ανθρώπους και τον χρόνο τους: Μικρές, ταπεινές ζωές μουζίκων, ανθρώπων κατατρεγμένων που οι πεπερασμένες υπάρξεις τους περιδινούνται σαν τα φύλλα μέσα στο αδιάφορο για τα ανθρώπινα πεπραγμένα τοπίο της.
Ήρωες-σύμβολα, ο έμπορος, ο παπάς, οι μουζίκοι και φυσικά το παιδί (που αποτελεί τη "σπορά" για ένα καλύτερο μέλλον) ακολουθούν τις προδιαγεγραμμένες διαδρομές τους μέσα στο αυστηρό τοπίο, σε μια αλληλοδιαδοχή εικόνων και καταστάσεων, επιτελώντας αυτό που επιτάσσει το καθήκον και η κοινωνική τους θέση.
Γενναίοι και δειλοί, νοήμονες και ανόητοι, ευγενείς και πληβείοι, καλοί και κακοί, ονειρεύονται και ζουν τη ματαίωση, ενώ σε κάθε βήμα τους παραμονεύει μια υπενθύμιση: "memento mori"! Το νεκροταφείο του επόμενου χωριού, ένας τάφος στον δρόμο… και η αείποτε Στέπα.
Σίγουρα η πρώτη μου επαφή με το λογοτεχνικό έργο του Τσέχοφ δεν θα είναι και η τελευταία.
Η Στέπα, στο εμβληματικό αυτό κείμενο του Τσέχοφ, είναι μια τεράστια έκταση χώρου που εντός της περικλείει άπαντες τους ανθρώπους και τον χρόνο τους: Μικρές, ταπεινές ζωές μουζίκων, ανθρώπων κατατρεγμένων που οι πεπερασμένες υπάρξεις τους περιδινούνται σαν τα φύλλα μέσα στο αδιάφορο για τα ανθρώπινα πεπραγμένα τοπίο της.
Ήρωες-σύμβολα, ο έμπορος, ο παπάς, οι μουζίκοι και φυσικά το παιδί (που αποτελεί τη "σπορά" για ένα καλύτερο μέλλον) ακολουθούν τις προδιαγεγραμμένες διαδρομές τους μέσα στο αυστηρό τοπίο, σε μια αλληλοδιαδοχή εικόνων και καταστάσεων, επιτελώντας αυτό που επιτάσσει το καθήκον και η κοινωνική τους θέση.
Γενναίοι και δειλοί, νοήμονες και ανόητοι, ευγενείς και πληβείοι, καλοί και κακοί, ονειρεύονται και ζουν τη ματαίωση, ενώ σε κάθε βήμα τους παραμονεύει μια υπενθύμιση: "memento mori"! Το νεκροταφείο του επόμενου χωριού, ένας τάφος στον δρόμο… και η αείποτε Στέπα.
Σίγουρα η πρώτη μου επαφή με το λογοτεχνικό έργο του Τσέχοφ δεν θα είναι και η τελευταία.
September 25, 2022
این کتاب با نام بیابان توسط نشر ماهی با ترجمه سروش حبیبی منتشر شده است.
این داستان چخوف بنظرم بیشتر شبیه یک نقاشی به سبک نوشتاری و ادبی هست، نقاشیی با کلمات، توصیفات جالب و زیبا از طبیعت و پرندگان و تشبیه و ربط دادن آنها به زندگی.
این کتاب داستان مستقلی نداره که بگیم هدف مشخصی رو دنبال میکنه، این کتاب روایتگر داستان پسربچه ای بنام یگوروشکا که با دایی خود عازم سفری برای تحصیل در شهر دیگری میشه و ما داستان و ساعاتی که این پسربچه این مسیر رو طی میکنه میخونیم.
در طی مسیر با روایات از زندگی مردمان روبرو میشیم مثل عشق، دیوانگی شکارچی در پی همسرش. ترسی که مردی در جوانی در پی دزدی و دم مرگ بودن حس کرده و تنهایی و بیچارگی شخصیت های دیگه.
شخصیت مورد علاقه ام پدر کریستوفر (کشیش) بود، شخصیتی دلسوز و دوست داشتنی
و نکته ای که اینبار توجهم رو جلب کرد طرز زندگی مردم روسیه در دوران قبل انقلاب بلشویک ها هست، مردمانی خون گرم و دوست داشتنی.
نمیشه گفت از بهترین کارهای چخوف بود که خوندم ولی در نوع خودش و سبک خودش کار زیبایی بود و ارزش یکبار خوندن رو داره، ولی اگر چیزی از چخوف تابحال نخوندید این کتاب رو برای شروع پیشنهاد نمیکنم و در عوض داستان های: سوگواری و اتاق شماره ۶ بنظرم برای شروع مناسب تر هست.
این داستان چخوف بنظرم بیشتر شبیه یک نقاشی به سبک نوشتاری و ادبی هست، نقاشیی با کلمات، توصیفات جالب و زیبا از طبیعت و پرندگان و تشبیه و ربط دادن آنها به زندگی.
این کتاب داستان مستقلی نداره که بگیم هدف مشخصی رو دنبال میکنه، این کتاب روایتگر داستان پسربچه ای بنام یگوروشکا که با دایی خود عازم سفری برای تحصیل در شهر دیگری میشه و ما داستان و ساعاتی که این پسربچه این مسیر رو طی میکنه میخونیم.
در طی مسیر با روایات از زندگی مردمان روبرو میشیم مثل عشق، دیوانگی شکارچی در پی همسرش. ترسی که مردی در جوانی در پی دزدی و دم مرگ بودن حس کرده و تنهایی و بیچارگی شخصیت های دیگه.
شخصیت مورد علاقه ام پدر کریستوفر (کشیش) بود، شخصیتی دلسوز و دوست داشتنی
و نکته ای که اینبار توجهم رو جلب کرد طرز زندگی مردم روسیه در دوران قبل انقلاب بلشویک ها هست، مردمانی خون گرم و دوست داشتنی.
نمیشه گفت از بهترین کارهای چخوف بود که خوندم ولی در نوع خودش و سبک خودش کار زیبایی بود و ارزش یکبار خوندن رو داره، ولی اگر چیزی از چخوف تابحال نخوندید این کتاب رو برای شروع پیشنهاد نمیکنم و در عوض داستان های: سوگواری و اتاق شماره ۶ بنظرم برای شروع مناسب تر هست.
May 15, 2015
Introduction
Further Reading
Chronology
Note on Text
Patronymics
--The Steppe
--Panpipes
--The Kiss
--Verochka
--The Name-day Party
--A Dreary Story
--Gusev
--The Duel
Publishing History and Notes
Further Reading
Chronology
Note on Text
Patronymics
--The Steppe
--Panpipes
--The Kiss
--Verochka
--The Name-day Party
--A Dreary Story
--Gusev
--The Duel
Publishing History and Notes
August 11, 2024
حوصله سربر و از یاد رفتنی بود.
May 21, 2023
21/05/23
A paisagem é o elemento fulcral da narrativa, nunca nos abandona ao longo da história e é, sem dúvida, a personagem principal.
Conhecemos, também, um menino que viaja, deixando o seu passado e desconhecendo o seu futuro. Ao longo da viagem confronta-se com várias situações e pessoas que lhe despertam várias emoções e reflexões.
Um livro simples, doce e introspetivo.
Não é o livro da vida, nem um livro que considere magnifico, mas gostei da experiência de o ler.
A paisagem é o elemento fulcral da narrativa, nunca nos abandona ao longo da história e é, sem dúvida, a personagem principal.
Conhecemos, também, um menino que viaja, deixando o seu passado e desconhecendo o seu futuro. Ao longo da viagem confronta-se com várias situações e pessoas que lhe despertam várias emoções e reflexões.
Um livro simples, doce e introspetivo.
Não é o livro da vida, nem um livro que considere magnifico, mas gostei da experiência de o ler.
February 4, 2018
Ogni tanto a intervalli regolari, anche molto dilatati nel tempo, sento il bisogno di tornare alla Grande Madre Russia, quella narrata degli scrittori tra la seconda metà dell’800 e i primi del ’900.
La steppa è il luogo che nell’immaginario collettivo più identifica la Grande Russia.
Ed è anche il titolo di un lungo racconto di Cechov su un luogo o di un luogo, dove l’ambiente è contenitore di una storia che peraltro in sé è molto esile e che fa solo da sfondo, perché a dominare incontrastato è il paesaggio.
Racconta di un viaggio compiuto da Iegoursca un bambino di circa tredici anni che deve raggiungere il villaggio dove lo attende il ginnasio, Iegorusca è accompagnato da uno zio che commercia in lana, uomo egoista e ripiegato solo sui propri affari personali, e un anziano prete.
Un bambino, un commerciante e un prete che caracollano noiosamente per lunghi giorni su un calesse guidato da due morelli, ma c’è un altro personaggio che giganteggia c’è IL personaggio.
La parola personaggio viene ovviamente dalla parola persona e Cechov, nella sua vastissima capacità narrativa, riesce quasi a trasformare la steppa russa, qui raccontata nella sua veste estiva, in un grande, immenso corpo di gigante vivente.
Corpo che possiede un respiro quello del vento che spazza le sue distese sconfinate e a perdita d’occhio, sempre uguali fin noiose nella loro monotonia, non si capisce dove incomincino non si capisce dove finiscano.
Corpo bruciante che ha un suo calore prodotto dai raggi del sole che di giorno infuocano e ardono le sue praterie erbose.
Corpo sorretto da uno scheletro magro ed essenziale fatto di pochi pioppi, qualche salice , vegetazione rada , alberi isolati che non riescono mai a fare gruppo fino a diventare bosco.
Corpo con un apparato muscolare fiacco e composto da rilievi pressochè inesistenti.
Corpo asciutto disidratato da una essenziale povertà e scarsità di fiumi e laghi.
Steppa organismo che vive e si anima: si risveglia al mattino umida e bagnata di vapori, sussurra sibilando tra le alte erbe, gioisce nel movimento furtivo della fauna che la percorre o la sorvola: insetti cavallette, grilli, lepri, volpi, uccelli; a volte piange pioggia e ruggisce e strepita in temporali potenti ma poi si addormenta nella sera cullata da un cielo che si stende si stende, si stende, privo di ostacoli, cielo come una coperta punteggiata di stelle, quel cielo rovesciato che sovrasta la steppa russa, due entità infinite e ugualmente incommensurabili che sembrano toccarsi all’orizzonte.
La steppa non è le Maldive, non è un paesaggio dolomitico mozzafiato, né il dolce saliscendi delle colline del Chianti è una terra brulla, aspra e tanto poco accogliente, monotona e prevedibile, pur tuttavia la seduzione di Cechov e delle sue parole è riuscita nella magia di far nascere in me qualcosa che potrei, anche, perché no, definire come il richiamo della steppa.
July 30, 2019
Bozkır, Yegoruşka'nın annesinin "yüksek idealleri" uğruna okumak için evden ayrılıp dayısıyla Rus bozkırında yaptığı yolculuğu odağına alıyor. Sizi de Rus bozkırında, doğada bir gezintiye çıkarıyor.
Bozkır, klasik bir Çehov öyküsü olsa da ben bir kere daha anladım ki Çehov'un oyunları benim için her zaman çok daha başka olacak.
Bozkır, klasik bir Çehov öyküsü olsa da ben bir kere daha anladım ki Çehov'un oyunları benim için her zaman çok daha başka olacak.
May 23, 2023
A short novel about a young boys trip across the steppe (I believe present day Ukraine?) in a chaise/britzka to start a new life getting an "education". Also starring the young boys uncle and a 70 year old priest on a journey to sell wool. They are trying to find a rich landowner who is often found roaming the steppe.
The book is very poetic and you get a great picture of the geography of the steppe including the flora and fauna. The second half the boy is left with another group of people and feels scared being away from his Uncle.
I perspective of the 9 year old boy is so well told, it feels so true to life and reminds one of when they were young.
The book is very poetic and you get a great picture of the geography of the steppe including the flora and fauna. The second half the boy is left with another group of people and feels scared being away from his Uncle.
I perspective of the 9 year old boy is so well told, it feels so true to life and reminds one of when they were young.
January 5, 2025
Păi, o seamă de capodopere! Orice cuvânt e în plus.
January 18, 2020
It’s Chekhov. What can I say? A splendid story, complete with the most spectacular description of an electrical storm that I have ever read! I have experienced a lot of electrical storms in my lifetime - prairie storms, maritime storms, hurricanes, even a tornado. It is worth reading if only for that passage!
I am grateful that Chekhov was such a prolific writer. I doubt that I will live long enough to run out of something by Chekhov to read — at least, I hope not.
I am grateful that Chekhov was such a prolific writer. I doubt that I will live long enough to run out of something by Chekhov to read — at least, I hope not.
June 26, 2023
یک اثر عالی از چخوف!
کتاب ماجرای سفر یک پسرک همراه با دایی خود در استپ برای رسیدن به مدرسه می باشد. در این داستان پسرک همسفران متفاوتی پیدا می کند و این خود باعث رویارویی او با اتفاقات و احساسات جدیدی می شود.
نویسنده در تمام این سفر شما را به آن دشت وسیع و دار و درخت می برد توصیف و انتقال احساس آنقدر قویست که شما لحظه به لحظه با شخصیت های داستان همسفر هستید و شدای باد در بیابان در گوش شما می پیچد! برای مدتی شما همان پسرک هستید و دریچه او به جهان می نگرید. با اینکه او شخصیت اصلی داستان است ولی استپ از اولین تا آخرین کلمات حضور پررنگ خود را حفظ می کند.
کتاب ماجرای سفر یک پسرک همراه با دایی خود در استپ برای رسیدن به مدرسه می باشد. در این داستان پسرک همسفران متفاوتی پیدا می کند و این خود باعث رویارویی او با اتفاقات و احساسات جدیدی می شود.
نویسنده در تمام این سفر شما را به آن دشت وسیع و دار و درخت می برد توصیف و انتقال احساس آنقدر قویست که شما لحظه به لحظه با شخصیت های داستان همسفر هستید و شدای باد در بیابان در گوش شما می پیچد! برای مدتی شما همان پسرک هستید و دریچه او به جهان می نگرید. با اینکه او شخصیت اصلی داستان است ولی استپ از اولین تا آخرین کلمات حضور پررنگ خود را حفظ می کند.
January 19, 2022
Daha önce Çehov okumadığıma üzüldüm😅✌️
March 4, 2025
خیلی دوستش داشتم.
توصیفهای هنرمندانه و نقل و قولهای شیرین.
توصیفهای هنرمندانه و نقل و قولهای شیرین.
July 24, 2020
استپ آن اثر بر ما را,که هنگامی که چخوف میخوانیم و قلم چخوف نقش نگاهش را بر صفحات میبندد,ندارد..
نمایش زندگی واقعی که شاخصه اصلی آثار چخوف است در این کتاب بسیار ضعیف تر از هر اثر دیگرش به تصویر آمده..سفری که قرار است مردمی را به ما نشان دهد که در آلبوم عکس های گذشته شان زندگی می کنند..در فضای سرد و سخت روسیه..در استپ های بی پایان..مردمی از رنگ های مختلف که در راهند..و در نهایت زندگی یگروشکا,کندن از آنچه همه آشناست..به سوی همه ناشناخته ها..
نمایش زندگی واقعی که شاخصه اصلی آثار چخوف است در این کتاب بسیار ضعیف تر از هر اثر دیگرش به تصویر آمده..سفری که قرار است مردمی را به ما نشان دهد که در آلبوم عکس های گذشته شان زندگی می کنند..در فضای سرد و سخت روسیه..در استپ های بی پایان..مردمی از رنگ های مختلف که در راهند..و در نهایت زندگی یگروشکا,کندن از آنچه همه آشناست..به سوی همه ناشناخته ها..
October 22, 2022
بیشتر سفرنامه بود تا داستان.
October 20, 2023
با تمام علاقهای که به چخوف دارم این داستانش برام به شدت کسل کننده بود و با سختی تمومش کردم .
کل داستان اینه که یه پسر بچه با داییش میره یه شهر دیگه که درس بخونه و داییش هم پنبههاش رو بفروشه.یه چندتا اتفاق و داستان فرعی هم هست که جذابیتی نداره.همین
باقیش توصیفات بیابان و علف و کوه و آسمون و حشرات و پرندگان و خزندگان و... هست .
اگه این چند سطری که من نوشتم رو خوندید یعنی کل کتاب رو خوندید.
کل داستان اینه که یه پسر بچه با داییش میره یه شهر دیگه که درس بخونه و داییش هم پنبههاش رو بفروشه.یه چندتا اتفاق و داستان فرعی هم هست که جذابیتی نداره.همین
باقیش توصیفات بیابان و علف و کوه و آسمون و حشرات و پرندگان و خزندگان و... هست .
اگه این چند سطری که من نوشتم رو خوندید یعنی کل کتاب رو خوندید.
January 25, 2021
“Bir akıl iyidir, ama iki akıl daha iyidir. Tanrı bir insana bir akıl veriyor, bir başkasına iki, diğerine ise üç... Diğerine üç, doğru... Biri, annenin doğurduğundaki akıl, diğeri okumaktan gelen akıl, üçüncüsü de iyi yaşamaktan...”
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 29, 2025
یگوروشکا دست او را بوسید و گریه اش گرفت.
در دل احساس کرد که دیگر هرگز این پیرمرد را نخواهد دید..
این زندگی چگونه میبود؟
داستانک عالی و برای من نوستالژیکی(یعنی تمام تصویر سازی من ازین داستان با لنز نوستالژی سینما دیده میشد) بود ، بسیار خوب شد که خواندمش.
در دل احساس کرد که دیگر هرگز این پیرمرد را نخواهد دید..
این زندگی چگونه میبود؟
داستانک عالی و برای من نوستالژیکی(یعنی تمام تصویر سازی من ازین داستان با لنز نوستالژی سینما دیده میشد) بود ، بسیار خوب شد که خواندمش.
July 8, 2018
5 estrellas bien merecidas
Si yo hubiese empezado a Chéjov por el teatro lo habría odiado, así os lo digo. Creo que es necesario entender el contexto sociocultural de Chéjov y la dinámica de sus historias. Y, bajo mi punto de vista, es más fácil hacerlo a través de sus cuentos que a través de sus obras de teatro. Por supuesto, eso no significa que considere el teatro de Chéjov menos relevante que su narrativa.
Hace unas pocas semanas pude adquirir un volumen que venían dos relatos. La verdad es que me sentí atraída sobre todo por el título La estepa. Hacía tiempo que quería leer algo que no estuviera ambientado en Moscú o San Petersburgo, y con esta publicación acerté de pleno. Ambas historias, tanto La estepa como Historia de un provinciano, están ambientadas en el complejo mundo rural ruso.
Por una parte, La estepa me pareció una obra con mucha sensibilidad. La historia está narrada en tercera persona y el protagonista es un niño de ocho años llamado Gregori (Egor o Egorushka). El niño va a ingresar en una escuela de formación muy lejos de la ciudad donde vive con su madre y con su tío. Aprovechando una venta de lana, el tío de Egor se lo lleva a la escuela de formación. Y la historia, básicamente, nos relata el viaje de Egor, su tío y el padre superior de la Iglesia de San Nicolás.
Como podéis esperar, sí, abunda la descripción. Era lo que yo buscaba, es decir, quería un relato que me hiciera sentir en la estepa. Y Chéjov lo consiguió ampliamente. La descripción es pura lírica, muy delicada. Pero la maestría no reside en esto tan solo. Chéjov muestra de forma muy bien escogida los elementos para que con una descripción de un par de páginas te sientas entre las avefrías.
Es una historia emotiva, dulce y sencilla que deja una placentera sensación en el corazón. No hay otra forma de resumir mis sentimientos.
La otra historia, Historia de un provinciano, no es la biografía de Chéjov. Y digo esto porque Historia de un provincianoes el subtitulo de el relato, que en realidad se llama Mi vida. A pesar de lo dicho, algunos paralelismos si habremos de encontrar. El padre cruel, por ejemplo. El padre que pega a sus hijos incluso estos siendo ya bastante adultos. El protagonista a veces recuerda al propio Chéjov en el carácter sosegado y pensativo, incluso su forma de concebir el matrimonio.
La historia trata sobre un joven que decide, un buen día, renunciar a los privilegios que le brinda su condición de noble y vivir con un proletario. Es interesante que Chéjov en ningún momento saque a coacción ideología alguna. Simplemente se limita a pintar un cuadro sin añadir propagada, mostrando la ruina de todo ser humano, la pobreza moral e intelectual del campesinado, la hipocresía de la burguesía, el desamor...
El relato está muy bien pensado, no le falta de nada. Tiene todo lo que les falta a Dostoyevski y a Tolstói en la narrativa breve: un ritmo estable, claridad y concisión . Tiene todo lo que le falta a Gorki: que la ideología del creador no subyazca bajo las palabras. Así solo te quedas con experiencias humanas, que es al final la verdadera razón por la que leemos historias.
Si Chéjov hubiese nacido en la época de Pushkin, seguramente él habría sido el más grande de todos los autores rusos. Y, objetivamente, así lo siento ahora mismo.
Si yo hubiese empezado a Chéjov por el teatro lo habría odiado, así os lo digo. Creo que es necesario entender el contexto sociocultural de Chéjov y la dinámica de sus historias. Y, bajo mi punto de vista, es más fácil hacerlo a través de sus cuentos que a través de sus obras de teatro. Por supuesto, eso no significa que considere el teatro de Chéjov menos relevante que su narrativa.
Hace unas pocas semanas pude adquirir un volumen que venían dos relatos. La verdad es que me sentí atraída sobre todo por el título La estepa. Hacía tiempo que quería leer algo que no estuviera ambientado en Moscú o San Petersburgo, y con esta publicación acerté de pleno. Ambas historias, tanto La estepa como Historia de un provinciano, están ambientadas en el complejo mundo rural ruso.
Por una parte, La estepa me pareció una obra con mucha sensibilidad. La historia está narrada en tercera persona y el protagonista es un niño de ocho años llamado Gregori (Egor o Egorushka). El niño va a ingresar en una escuela de formación muy lejos de la ciudad donde vive con su madre y con su tío. Aprovechando una venta de lana, el tío de Egor se lo lleva a la escuela de formación. Y la historia, básicamente, nos relata el viaje de Egor, su tío y el padre superior de la Iglesia de San Nicolás.
Como podéis esperar, sí, abunda la descripción. Era lo que yo buscaba, es decir, quería un relato que me hiciera sentir en la estepa. Y Chéjov lo consiguió ampliamente. La descripción es pura lírica, muy delicada. Pero la maestría no reside en esto tan solo. Chéjov muestra de forma muy bien escogida los elementos para que con una descripción de un par de páginas te sientas entre las avefrías.
Es una historia emotiva, dulce y sencilla que deja una placentera sensación en el corazón. No hay otra forma de resumir mis sentimientos.
La otra historia, Historia de un provinciano, no es la biografía de Chéjov. Y digo esto porque Historia de un provincianoes el subtitulo de el relato, que en realidad se llama Mi vida. A pesar de lo dicho, algunos paralelismos si habremos de encontrar. El padre cruel, por ejemplo. El padre que pega a sus hijos incluso estos siendo ya bastante adultos. El protagonista a veces recuerda al propio Chéjov en el carácter sosegado y pensativo, incluso su forma de concebir el matrimonio.
La historia trata sobre un joven que decide, un buen día, renunciar a los privilegios que le brinda su condición de noble y vivir con un proletario. Es interesante que Chéjov en ningún momento saque a coacción ideología alguna. Simplemente se limita a pintar un cuadro sin añadir propagada, mostrando la ruina de todo ser humano, la pobreza moral e intelectual del campesinado, la hipocresía de la burguesía, el desamor...
El relato está muy bien pensado, no le falta de nada. Tiene todo lo que les falta a Dostoyevski y a Tolstói en la narrativa breve: un ritmo estable, claridad y concisión . Tiene todo lo que le falta a Gorki: que la ideología del creador no subyazca bajo las palabras. Así solo te quedas con experiencias humanas, que es al final la verdadera razón por la que leemos historias.
Si Chéjov hubiese nacido en la época de Pushkin, seguramente él habría sido el más grande de todos los autores rusos. Y, objetivamente, así lo siento ahora mismo.
May 26, 2023
Eine kurze, unaufgeregt erzählte Geschichte, in der Landschaft und Menschen der Steppe mit wenigen Worten wie mit gut gesetzten Pinselstrichen charakterisiert werden und eine Vorstellung des Lebens in diesem Landstrich in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts erzeugen.
Egoruška, ein neunjähriger Junge, reist mit seinem Onkel, einem Wollhändler, durch die südrussische Steppe in eine größere Stadt, in der er das Gymnasium besuchen soll. Es ist eine mehrtägige Reise, in der die Landschaft, ihre Bewohner, die Händler und Fuhrleute eine Hauptrolle spielen. Die Steppenlandschaft ist karg, trocken und eben, doch ab und zu kreuzt ein Fluss den Weg, der frisches Wasser und Kühle verheiß sowie zum Baden einlädt. Die Menschen passen in diese Landschaft, sind einfach und ein wenig schrullig, gezeichnet von harter Arbeit, manchmal mit bösem Übermut und doch wieder sanftmütig und hilfsbereit. Nach etwa 160 Seiten hatte ich das Gefühl, die Gegend zu kennen, die Leiden eines Fuhrmanns oder das schwere Leben eines Herbergwirts nachvollziehen zu können, die Schwüle des Tages und die Gewalt eines Gewitters auf der Haut zu spüren. Und mir wurde klar, wie einschneidend der Besuch eines Gymnasiums zu dieser Zeit war, denn der Junge war erst neun, musste seine Mutter bzw. seinen Heimatort verlassen ohne zu wissen wann er zurückkommen wird und musste bei einer Frau wohnen, die er nicht kannte und die zuvor nicht wusste, dass sie einen Jungen beherbergen soll. Wie schnell musste man damals erwachsen werden. Es wäre ebenso interessant gewesen, das weitere Leben des Jungen zu verfolgen, doch dieses Buch endet mit der Ankunft am Zielort.
Es war mein erstes Buch von Tschechow aber sicher nicht mein letztes. Sein Erzählstil hat in mir so intensive Bilder erzeugt – das schaffen nur wenige Autoren. Und wenn auch nicht Handlung oder Dramatik im Vordergrund stehen, so bleibt doch eine Liebeserklärung an eine ganz besondere Landschaft und deren Bewohner im Gedächtnis.
Egoruška, ein neunjähriger Junge, reist mit seinem Onkel, einem Wollhändler, durch die südrussische Steppe in eine größere Stadt, in der er das Gymnasium besuchen soll. Es ist eine mehrtägige Reise, in der die Landschaft, ihre Bewohner, die Händler und Fuhrleute eine Hauptrolle spielen. Die Steppenlandschaft ist karg, trocken und eben, doch ab und zu kreuzt ein Fluss den Weg, der frisches Wasser und Kühle verheiß sowie zum Baden einlädt. Die Menschen passen in diese Landschaft, sind einfach und ein wenig schrullig, gezeichnet von harter Arbeit, manchmal mit bösem Übermut und doch wieder sanftmütig und hilfsbereit. Nach etwa 160 Seiten hatte ich das Gefühl, die Gegend zu kennen, die Leiden eines Fuhrmanns oder das schwere Leben eines Herbergwirts nachvollziehen zu können, die Schwüle des Tages und die Gewalt eines Gewitters auf der Haut zu spüren. Und mir wurde klar, wie einschneidend der Besuch eines Gymnasiums zu dieser Zeit war, denn der Junge war erst neun, musste seine Mutter bzw. seinen Heimatort verlassen ohne zu wissen wann er zurückkommen wird und musste bei einer Frau wohnen, die er nicht kannte und die zuvor nicht wusste, dass sie einen Jungen beherbergen soll. Wie schnell musste man damals erwachsen werden. Es wäre ebenso interessant gewesen, das weitere Leben des Jungen zu verfolgen, doch dieses Buch endet mit der Ankunft am Zielort.
Es war mein erstes Buch von Tschechow aber sicher nicht mein letztes. Sein Erzählstil hat in mir so intensive Bilder erzeugt – das schaffen nur wenige Autoren. Und wenn auch nicht Handlung oder Dramatik im Vordergrund stehen, so bleibt doch eine Liebeserklärung an eine ganz besondere Landschaft und deren Bewohner im Gedächtnis.
July 15, 2013
This is a review only of Anton Chekhov's long short story (or short novel) entitled The Steppe, which apparently is not published by itself. I had read it years ago, but felt like giving it another look. It is probably one of my favorite tales of childhood, and certainly my favorite Chekhov story: The story is seen from the point of view of a child in the provinces being taken from his home to attend a school in a larger provincial city. There is a simple beauty and innocence to this tale that time cannot stale. It makes me want to read some more of his stories.
August 20, 2022
3,5
O Jovem Tchékhov já demonstrava talento com apenas vinte oito anos! Uma novela contemplativa, tanto da natureza quanto da gente humilde. Um menino que passa por uma jornada antes de iniciar seus estudos. Jornada sem grandes reviravoltas, mas que o faz vivenciar o que há de mais autêntico em seu universo: tem a oportunidade de conhecer a Rússia profunda, longe dos grandes centros; o povo simples que batalha e sustenta esse mundo; exercício de alteridade in loco. Não sabe o que esperar do futuro e o que virá. É normal sentir medo do desconhecido. Mas quem sabe o desconhecido não seja a real essência para se trilhar um caminho? Assim como acontece em uma viagem não planejada.
O Jovem Tchékhov já demonstrava talento com apenas vinte oito anos! Uma novela contemplativa, tanto da natureza quanto da gente humilde. Um menino que passa por uma jornada antes de iniciar seus estudos. Jornada sem grandes reviravoltas, mas que o faz vivenciar o que há de mais autêntico em seu universo: tem a oportunidade de conhecer a Rússia profunda, longe dos grandes centros; o povo simples que batalha e sustenta esse mundo; exercício de alteridade in loco. Não sabe o que esperar do futuro e o que virá. É normal sentir medo do desconhecido. Mas quem sabe o desconhecido não seja a real essência para se trilhar um caminho? Assim como acontece em uma viagem não planejada.
Displaying 1 - 30 of 332 reviews