De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Soms weet een lijf beter wat te doen dan alle opgetelde rationaliteit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, die brug waar elk jaar gemiddeld veertien mensen af sprongen.
Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu.
Deze roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn.
Niet gemakkelijk om hier een review voor te schrijven. Zeker met het interview van Griet bij DWDD. Ik heb lang uitgekeken naar dit boek. Griet is een van mijn lievelings schrijvers. Deze twee dingen hebben ook invloed op mijn review. Het is een echt Op de Beeck boek. Het wordt bevolkt met beschadigde mensen. Het greep me aan, en ik was bang dat de hoofdpersoon niet te vertrouwen was. Gelukkig wel. Het is geen licht boek. Maar het geeft toch hoop. Het midden stuk is te langdradig, te donker. Maar misschien is dat ook zoals het leven kan zijn. Bijna niet te dragen. Ik ben blij met het boek. Het is een dapper boek. Het moest geschreven worden. Ik kijk uit naar het volgende deel, en ik ben nog meer van haar (schrijven) gaan houden.
Heel goed boek. Ik was volledig mee met het verhaal van Lucas. De kracht zit hem in de onderlinge verhoudingen tussen de mensen voor mij. Lucas ten opzichte van zijn zus, vrouw , plusdochter, toevallige ontmoetingen en zijn ouders het geeft echt een unieke kijk op het personage. Sterk werk. Wat hebben we in Vlaanderen toch goeie schrijvers eigenlijk...
Met Het beste wat we hebben brengt Griet Op de Beeck opnieuw een verhaal over beschadigde personages, een thematiek die we al kennen uit haar eerdere boeken. Lucas, rechter, loopt tijdens een zitting opeens de rechtbank uit. Hij stapt in zijn auto en rijdt naar een brug, een brug waar elk jaar gemiddeld veertienenhalf mensen af springen. Hoe is hij hier beland? Het beste wat we hebben gaat in wezen over stilstaan. Stilstaan bij je eigen leven: wat maakt je gelukkig en wat niet? En kun je voor één keer eens stoppen met almaar doorgaan? Een thematiek die in onze maatschappij van ‘druk druk druk’ ontzettend relevant is, maar helaas te hoogdravend en voorspelbaar is in haar uitwerking. Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
(Vrije vertaling: Weer een topper van Grietje. Meer en meer begin ik te beseffen wat ik écht uit literatuur wil halen en Op de Beeck speelt daar een heel grote rol in. Bedankt daarvoor 💛)
"Het leven is nog altijd het beste wat we hebben..."
Griet op de Beecks Het Beste Wat We Hebben is als een goede kop koffie: de juiste combinatie van bitter, maar tegelijkertijd warm en troostrijk. Evenals die goede kop koffie, is de eerste aanraking met dit verhaal misschien wat te intens, maar hoe langer je doorleest hoe meer je ervan gaat houden. Dit was in elk geval mijn ervaring met dit boek: ik heb 2 valse starts moeten maken, voordat ik het juiste moment kon vinden om het uit te lezen. Het is een zwaar boek, over imperfecte en beschadigde mensen en het gewicht van het verleden dat zij met zich meedragen. Griet op de Beeck is een auteur die haar woorden zorgvuldig kiest. Haar schrijfstijl is eenvoudig, maar ieder woord is met aandacht gekozen. Dit maakt helaas soms dat haar personages wat onrealistisch overkomen; té filosofisch, té gekunsteld, alsof zij net allen een cursus levensbeschouwing afgerond hebben. Tevens kan het plot bij momenten wat voorspelbaar zijn, maar niet zodanig dat het afbreuk deed aan de kracht van het verhaal. Al met al een sterk boek over belangrijke thema’s, met de kenmerkende “Op de Beeck-signatuur”. Hoewel niet mijn favoriete boek van haar, dit is zeker één van Op de Beecks beste werken.
Dankzij de facebookgroep Young Adult Belgie mocht ik 'Het beste wat we hebben' van Griet Op De Beeck lezen en recenseren.
Dit is het eerste deel van een trilogie waarvan deel 3 op dit moment nog niet verschenen is. deel 1 en deel 2 kan je lezen als een standalone maar in deel 3 zouden de verhalen samenkomen.
Dit verhaal gaat over Lucas. Lucas is rechter, heeft een succesvolle echtgenote, kan heel goed overweg met zijn stiefdochter... Alles om gelukkig te zijn, zou je denken. Dat dacht Lucas ook, tot hij er plots genoeg van had. Van de ene op de andere dag neemt hij onbetaald verlof en gaat tijdelijk verhuizen naar een oud huisje bij de 'zelfmoordbrug' omdat hij mensen wil tegenhouden om ervan te springen... maar ook om over zijn eigen leven na te denken.
Op het eerste zicht lijkt alles gewoon normaal in het leven van Lucas. Maar gaandeweg zie je dat er laag na laag dingen bovenkomen, die scheurtjes hebben gelaten in zijn ogenschijnlijk perfecte leven.
De schrijfstijl van Griet Op De Beeck is hier ook weer zo mooi. Door neer te schrijven hoe mensen het echt zouden zeggen, want eerlijk, wie spreekt nu altijd in perfecte mooi Nederlandse volzinnen zoals dat in de meeste boeken er aan toe gaat, kom je ook dichter bij de personages. Het verhaal laat je niet onberoerd. Je wordt in het verhaal getrokken en het laat je daarna moeilijk los.
Ik kijk uit naar het derde deel van de trilogie. Het afzonderlijk te lezen tweede deel heb ik ook al gelezen en benieuwd wat deel drie met zich zal meebrengen.
In één woord wauw! We hebben er even op moeten wachten,maar wat een mooi boek! Een beklemmende roman, gevuld met prachtig taalgebruik, over hoe gebeurtenissen uit je jeugd je nog een leven lang kunnen achtervolgen.
Het nieuwste van Griet is (gelukkig) weer één verhaal.het is het verhaal van een man die eerst alles heeft en 'gelukkig' is en plots alles achterlaat en op een eenzame plek gaat wonen. Op die plek is er een brug , en net die brug is ideaal om te springen . Hij ontmoet allerlei mensen en je voelt aan alles dat hij alleen is, maar niet eenzaam. hij doet vele pogingen om terug een gezin te vormen met zijn vrouw en ook om terug in de maaschappij te keren. Komt alles goed of verliest hij alles ? Dit boek blinkt uit door zijn mooie zinnen die soms ook een harde werkelijkheid verbergen. Het misbruik van zijn zus is duidelijk een onverwerkt verleden en bepaalt ook sommige gebeurtenissen uit zijn leven. Een heel mooi boek dat waarschijnlijk , hoe meer je het leest, verschillende lagen prijsgeeft. Cover : 8/10 Verhaal ****
Mm. Ik weet het niet. Ik blijf even hangen op 3.5. Ik ben dol op Griets karakters en de manier waarop ze romantiek en hoop aan de donkerste dingen kan geven. Maar op de één of andere manier, en ik weet niet precies waarom, is de thematiek zo complex dat en daardoor misschien minder geschikt voor deze manier van schrijven. Alsof het platgeslagen is en de fijnzinnigheid weg is. Oneerbiedig zou ik zeggen: een beetje plomp. Maar dat zou onvoldoende recht doen aan het evengoed prachtige verhaal en de manier waarop ze sommige dingen juist weer zo treffend weet te vatten. Iets wat me ook zo trof in andere boeken van Griet. Ik vind bovendien dat ze de verhoudingen en stemmingen en alle ongezegde dingen tussen de familieleden weer prachtig heeft weergegeven. Ik leefde mee. Maar het lijkt wel of ze een te moeilijk thema (waar ze zo moedig mee aan de gang gaat) in de Grietformule heeft willen gieten. En ondanks dat de Grietformule zo geschikt is voor donkere thema's en mee veert met geladen verhalen, lijkt dit thema er te weerbarstig voor.
Een aangrijpend, soms hartverscheurend verhaal. De schrijfstijl van dit boek is typisch Griet, en het lezen van dit boek voelde erg vertrouwd (na 'Vele hemels boven de zevende' en 'Kom hier dat ik u kus' gelezen te hebben). Een geslaagd boek naar mijn mening, met veel diepgang en aandacht voor mentale gezondheid. Griet laat je als lezer voelen wat de beschadigde personages voelen, en dat vind ik aangrijpend, maar vooral heel erg knap. Net als de personages blijf je als lezer soms met een onbestemd en verward gevoel achter. Praten over mentale problemen blijft ook vandaag de dag nog lastig, maar in dit boek wordt op dat gebied een stap in de goede richting gezet. Het enige wat ik jammer vond was dat het einde niet erg uitgewerkt was en je als lezer niet te weten komt hoe het Lucas vergaat tijdens zijn nieuwe leven. Maar misschien heeft Griet daar bewust voor gekozen en is het aan de lezer om te bedenken hoe het verder zal gaan. Al met al een aanrader, zeker als je van haar andere boeken genoten hebt.
Toegegeven, ze schrijft vlot en aangenaam. Lucas is een heerlijk personage, een onverwacht moedig man die zijn leven radicaal omgooit. De eerste 100blz slepen je mee, daarna sleept het voor mij een beetje aan. ODB heeft een goed zicht op de dynamieken van misbruik en het bijhorende "vergeten", al moest dit voor mij niet met een zeldzame Dsm-diagnose bevestigd worden, dat haalt je alleen weg van de essentie. Het einde is wat mij betreft te open gelaten. Het laat duidelijk ruimte om met deel 2 en 3 van de trilogie alle kanten op te kunnen. Een vlot, maar niet onmisbaar boek. Ze schreef er wat mij betreft betere.
“Vele Hemels boven de zevende” vond ik echt niet goed. Ik had er het gevoel dat ik als lezer een beetje Op de Beecks therapeut was.
Dit boek maakt dat voor mij wat goed. Allicht heb ik het ‘op het juiste moment’ gelezen, maar het bracht me inzichten en troost. En voor zover ik dat dan nog objectief kon inschatten vond ik het ook beter geschreven.
Dit keer was Op de Beeck een beetje mijn therapeut. Een goeie deal.
Prachtig boek. Ik heb soms gelachen soms gehuild. Misschien wel het beste boek dat Griet heeft geschreven. Diep menselijk ook. Je herkent zo de mensen die aan de beschrijvingen beantwoorden. Een aanrader!
'Hij wou dat herinneringen konden vervliegen, zoals geuren en hoop doen, soms.' (11) 'Gedachten struikelden over elkaar,' (24) 'Verdriet liep voor hem uit als een hond die zelf de weg weet.' (224) 'Er werd wel eens beweerd dat juist in de wens het waarlijke geluk ligt, in het nog onvervulde willen, maar niks was minder waar, vond hij. In het weerzien, het vinden, het landen, daar zat het, zoveel wist hij inmiddels zeker.' (275)
ronde 2: Dat ge niet iedereen kunt redden. Dat ge meestal alleen uzelf kunt redden. En dat dat het beste is wat we hebben, het leven.
Ik voel enige twijfel bij het geven van de sterren.... Maar ik moet toegeven dat dit boek me meenam, dat ik gedreven verder wilde lezen, echter zonder voorbij te gaan aan de inhoud, zonder stil te staan bij wat er echt gezegd werd.... Dit boek over beschadigde mensen, die tevens de kracht vinden om stil te staan en knopen door te hakken na een zoektocht,.... is eentje van Vlaamse bodem om fier op te zijn.
Een boek dat niet zo pakkend is als Griets vorige. Het snijdt veel thema's aan, maat blijft oppervlakkig en zit bombol stereotiepe personages. Ze kan echt beter!
Oh Griet toch. Zo’n mooie boeken altijd. Ik heb weer een paar zinnen gelezen die ik van buiten ga leren en voor altijd wil onthouden. Benieuwd naar de volgende boeken!
Dit is het eerste boek van Op de Beeck dat ik ook effectief uitlas én waar ik van genoot. Het boek nam me helemaal mee en dat is wat een boek moet doen <3
Zeer mooi boek! Het gaat over durven stilstaan in het leven en bewust de tijd nemen om te reflecteren op wat je hebt en wat je wil. De schrijfstijl is opnieuw heel sterk en neemt je mee in het dagelijkse leven van Lucas. Het boek doet je samen met Lucas even stilstaan en laat je verder kijken dan de ratrace waarin we elke dag zitten.
Tja. Ik weet eigenlijk niet wat ik hierover wil zeggen, of wat ik vind. Ben heus met goede moed begonnen, en toch heeft Het beste wat we hebben me minder geraakt dan ik had gehoopt. Deze roman voelde wat doorzichtig, met zo veel thematiek die bij elkaar komt. Er werd te veel expliciet gezegd, en die lange dialogen in het Vlaams, nee... Veel psychiatrie, waarbij ik extra (misschien te?) kritisch ben op de vertolking, beducht op stereotyperingen en onjuistheden. Gelukkig wordt suïcidaliteit genuanceerd besproken, waarbij het belang van praten wordt benadrukt zonder de illusie te wekken dat het wonderen verricht. Nu ja, geen volwaardige recensie dit, excuus, ik ben er nog steeds niet uit wat te zeggen.
Sociálna dráma je môj najobľúbenejší žáner vôbec. Teda aspoň ja by som to sociálnou drámou nazval. Vyrovnávanie sa s nepríjemnou minulosťou a s neistotou v prítomnosti. Priateľské a rodinné vzťahy v v troskách. Spochybňovanie obyčajnej pohody, ktorá sa tak možno len javí a v skutočnosti je to veľký omyl, ktorý treba rozbiť a začať od nuly... Knižka má mať dve pokračovania, ktoré budú písané z pohľadu iných postáv a mohlo by dôjsť k popieraniu knihy knihou - k popieraniu príbehu príbehom - a na to sa veľmi teším.
Alles wat bijdraagt aan het afbreken van de taboes rondom incest is lovenswaardig, en dat mag dan gezegd worden over dit boek. Helaas houdt het daar wel op. De auteur is er niet in geslaagd haar thema tot romankunst te transformeren. Een geforceerde verhaalstructuur, bordkartonnen personages, gekunstelde dialogen, alles ligt er duimendik bovenop en wordt nog eens nadrukkelijk uitgelegd ook… Dit is de eerste van een trilogie; hopelijk pakken de volgende pogingen beter uit.