Αδιέξοδο

Το έπος της φαντασίας #1

by Αγγελική Χυτήρη, Άννα Σπανογιώργου, Αχιλλέας Σωτηρέλλος

Η φαντασία είναι η μητέρα της πραγματικότητας. Τίποτα δεν είναι εφικτό αν πρώτα δεν το φανταστεί κάποιος. Έτσι και το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας έγινε πραγματικότητα επειδή κάποιοι το φαντάστηκαν και το πίστεψαν. Το πρώτο έντυπο παιδί του φεστιβάλ φαντασίας «Fantasmagoria», φιλοξενεί μοναδικές ιστορίες, ιστορίες με ένα κοινό θέμα: Το Αδιέξοδο. Άραγε έχει αδιέξοδα η φαντασία;

Γνωστοί και πρωτοεμφανιζόμενοι ταλαντούχοι συγγραφείς, μας συστήνουν τους ήρωές τους μέσα από 50 ιστορίες, και μας καλούν σε ένα χορταστικό και απολαυστικό ταξίδι. Σκοτάδι και φως, λύτρωση και καταδίκη, καλό και κακό, ταξίδι, ελπίδα, δίδαγμα, αγωνία, ηρωισμός, περιπέτεια και θάρρος, γράφουν το Έπος της Φαντασίας.

* Τα διηγήματα του βιβλίου επιλέχθηκαν μέσα από εκατοντάδες συμμετοχές στο πλαίσιο του πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος του 1ου Φεστιβάλ Φαντασίας Fantasmagoria.

Genres: Short Stories

578 pages, Paperback

First published March 27, 2017

About the author

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται σαν εκπαιδευτικός σε Επαγγελματικό Λύκειο. Διηγήματά της έχουν διακριθεί και βραβευθεί σε διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές εκδόσεις.

Reviews

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 3 out of 5]

Δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω γι’ αυτό το βιβλίο. Υπερβολικά πολύ, όχι μόνο γιατί οι εκδόσεις Πηγή-iWrite έχουν δώσει δείγματα προσεκτικής έκδοσης ουκ ολίγες φορές, αλλά κυρίως γιατί έχω λάβει μέρος σε αυτή την ανθολογία και πολλοί θα βρεθούν να πουν βλακείες περί πικρίας και άλλα χαριτωμένα. Σαν αντικείμενο είναι εξαιρετικό, ποιότητα χαρτιού, εξώφυλλο, άνετη γραμματοσειρά, εικονογράφηση, το όλο concept είναι να το ζηλεύεις.

Η ουσία του βιβλίου, όμως, είναι ότι περιέχει 50 ιστορίες, τις 50 «καλύτερες» του διαγωνισμού. Από προσωπική πείρα, οι διαγωνισμοί έχουν εκθετικά μεταβαλλόμενη ποιότητα στις συμμετοχές τους, πάει να πει, τα πρώτα στην κατάταξη είναι πολύ καλά, τα επόμενα όχι τόσο καλά όσο θα ήθελες, και όσο απομακρυνόμαστε από το βάθρο των νικητών, η ποιότητα βουλιάζει προς τα Τάρταρα. Μια ανθολογία με 50 τέτοια κείμενα, είναι σίγουρο πως θα βρεθεί να πλατσουρίζει στον ντελβέ. Άλλες συλλογές, που προέρχονται από παρόμοιους διαγωνισμούς, σταματούν στα 10 ή 12 πρώτα, ακόμα κι εκεί όμως, φαίνεται η αλλαγή στην ποιότητα της γραφής.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πως ακόμα κι αν τα έσοδα προορίζονται για καλό σκοπό, ένα contributor’s copy έπρεπε να δοθεί στους συγγραφείς. Είναι καιρός, όπως και στο χώρο της εικονογράφησης, ν’ αρχίσουμε κι εμείς να απολαμβάνουμε τους καρπούς των κόπων μας. Πληρώνεις τον γραφίστα, τον επιμελητή, τον σελιδοποιητή, τον τυπογράφο, τον βιβλιοπώλη, αλλά τον συγγραφέα όχι; Δεν είναι άδικο όλο αυτό; Και μάλιστα τη στιγμή που προσπαθείς να αναδείξεις αυτούς τους ανθρώπους, τους συγγραφείς, τη δουλειά τους;

Αυτά είναι τα δύο πιο σημαντικά πράγματα που έχω να καταλογίσω στο βιβλίο. Αλλά δυστυχώς δεν είναι τα μόνα. Θα αναφέρω τα περισσότερα επιγραμματικά, γιατί αλλιώς ετούτο το κείμενο θα γίνει μεγαλύτερο από το διήγημά μου στη σελίδα 183.

--Προσπάθησα να καταλάβω με ποια λογική επιλέχτηκε αυτή η σειρά στα διηγήματα. Μου πήρε αρκετή ώρα, μέχρι που συνειδητοποίησα πως είναι αλφαβητική. Με βάση το όνομα του συγγραφέα. Το όνομα. Όχι το επίθετο. Δηλαδή, όποια υπέγραψε ως Αικατερίνη Ταδοπούλου θα πάει πρώτη, αλλά η ξαδέρφη της η Κατερίνα Ταδοπούλου θα πάει στη μέση.

--Προσπάθησα να συγχωρήσω κάποια προβλήματα επιμέλειας (όπως το «κανέναν» με το τελικό ν με λατινικό χαρακτήρα, «κανέναn», ή κάποιες λέξεις που έλειπαν), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ επιμελητή που δεν ξέρει πως το «ορίστε», εκτός από λέξη που τη λέμε όταν δίνουμε κάτι σε κάποιον, είναι και η προστατική δευτέρου πληθυντικού του «ορίζω». Οπότε η φράση της σελίδας 188, κάτω-κάτω, «Ορίστε μόνο μια Γιούρτη με το θλιβερό καθήκον», δε σημαίνει «να μια Γιούρτη με το θλιβερό καθήκον, αλλά «να ορίσετε μια Γιούρτη με το θλιβερό καθήκον». Δεν είχα την απαίτηση να επικοινωνήσετε μαζί μου για να με ρωτήσετε σχετικά, αλλά η προσθήκη κόμματος μετά το «ορίστε» αλλάζει το νόημα του κειμένου μου.

--Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο το φεστιβάλ Φανταστικού ΦantastiCon έγινε ασκαρδαμυκτί Fantasticon. Παιδιά, το Fantasticon είναι άλλο πράμα. Είναι αμερικάνικο. Το δικό μας το λένε ΦantastiCon, φι ελληνικό, c κεφαλαίο και τα υπόλοιπα λατινικά. Ένα γκουγκλάρισμα αρκούσε για να το τσεκάρετε. Είναι ντροπή τέτοια λάθη, γιατί μπαίνουν εντάσεις μεταξύ δύο θεσμών (ΦantastiCon και Fantasmagoria) που απαγορεύεται δια ροπάλου να υπάρχουν. Παλεύουμε για το ίδιο πράγμα, την ανάδειξη του φανταστικού. Δε θα μας βάλετε να μαλλιοτραβηχτούμε κιόλας.

--Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: προσπάθησα, πολύ-πολύ-πολύ σκληρά να μην κρίνω τα διακριθέντα διηγήματα, μιας και συναγωνιζόμουν μαζί τους και δε θα ήταν σωστό. Αλλά δεν μπόρεσα, ρε παιδιά. Ειλικρινά. Κάποια άξιζαν τη θέση τους και με το παραπάνω, αλλά τουλάχιστον τα μισά τις εξάδας ήταν επιεικώς άσχετα με τις αρετές ενός διηγήματος φανταστικής λογοτεχνίας (και κάποια, ειλικρινά, άσχετα και με τις αρετές της λογοτεχνίας εν γένει, πρωτόλεια). Μένει στο τέλος μια αίσθηση ότι οι κριτές δεν είχαν καμία σχέση με τη φανταστική λογοτεχνία κι ότι βαθμολόγησαν με κριτήριο το πώς φαντάζονται ότι πρέπει να είναι ένα τέτοιο κείμενο. Αν ήταν έτσι, να μας το λέγατε, να μην ασχοληθούμε, δεν είχαμε καμιά όρεξη να γράψουμε για πράγματα που δεν μας αφορούν και καταστάσεις που δεν σέβονται το αγαπημένο μας λογοτεχνικό είδος. Ή να την πέσουμε όλοι μαζί στους διοργανωτές τους φεστιβάλ, που είναι άτομα με νου και γνώση (και που είναι προφανές πως δεν είχαν λόγο στην κρίση των διηγημάτων, αλλιώς θα υπήρχαν πολύ πιο ισορροπημένα πράγματα μέσα στο βιβλίο), για να σας πουν πέντε πράγματα σχετικά, να αποφύγετε τις κακοτοπιές.

Για να τελειώνει αυτό το μαρτύριο, διάβασα πενήντα διηγήματα κι από αυτά θυμάμαι κάποια για τις λογοτεχνικές αρετές τους, μόνο δύο από τα νικητήρια (τα υπόλοιπα δεν ήταν καν αξιομνημόνευτα, για κανέναν λόγο) και το λάθος επιμέλειας στο δικό μου. Not a good sign.

[Κατερίνα Θεοδώρου]

Όταν δεν έχω πολύ χρόνο για ανάγνωση και θέλω να χαλαρώσω με κάτι σύντομο, αρπάζω τον τόμο. Μέχρι στιγμής, ό,τι έχω διαβάσει με άφησε και με το παραπάνω ικανοποιημένη. Αυτό γιατί υπάρχει ποικιλία είδους και ύφους γραφής στα διηγήματα. Βρήκα τρόμο, βρήκα και συγκίνηση! Σίγουρα αξίζει την προσοχή όλων

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 4 out of 5]

Κανονικά τα αστεράκια είναι 3,5 αλλά χαλάλι. Πολύ όμορφη έκδοση με εντυπωσιακή εικονογράφηση. Το μεγάλο αρνητικό είναι φυσικά το πλήθος των διηγημάτων. Θα ήταν πιο δυνατή ανθολογία αν υπολειπόταν 10-15 ιστορίες. Ξεχώρισα εύκολα το Μινκ του Δελαρούδη και το Dark Side of the Moon της Κικίδου. Μου άρεσαν αρκετά επίσης οι ιστορίες των Γεροπαύλου, Ζαφείρκου, Τσιαπούρη, Γιαννόπουλου (αν και δε χρειαζόταν τόσες πολλές παραπομπές) Ρήγα και Κισκίνη.

[Κεσκίνης Χρήστος · Rating 4 out of 5]

3,5 αστεράκια ΤΟ ΠΟΛΥ.
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το διαβάσω και αυτό ήταν καθαρά λόγω των πολλών διηγημάτων. Κανονικά δεν με ενοχλεί το μέγεθος ενός βιβλίου, αλλά όταν αφορά μια ανθολογία διηγημάτων που προέρχονται από διαγωνισμό, ξέρω πως αυτά δύσκολά θα είναι στο ίδιο επίπεδο. Πόσο μάλλον όταν αυτά είναι 50! Χορταστικό, το λιγότερο, αλλά υπερβολικό κατά τη γνώμη μου.
Ναι, σίγουρα μου άρεσε που και ένα δικό μου διήγημα ήταν μέσα σε αυτά, αλλά, πιστέψτε με, δεν μου έκανε διαφορά το να είμαι ένας από τους πενήντα! Άσε που δε δόθηκε σε κανέναν από αυτούς ένα αντίτυπο (από όσο θυμάμαι και ξέρω). Και όσο να 'ναι, αυτό είναι λυπηρό.
Δε θα κρίνω τα κείμενα, αλλά θα πω πως από όλες τις απόψεις όταν έχεις τόσα κείμενα, ΔΕΝ γίνεται να κρατηθεί ένα επίπεδο στη γραφή. Είναι πρακτικά αδύνατον. Κάποια κείμενα μου άρεσαν, άλλα τα βρήκα μέτρια και άλλα βαρετά. Και είναι λογικό όταν τα κείμενα είναι 20. πόσο μάλλον στα 50! Και για να μην παρεξηγηθώ, μου άρεσαν αρκετά κείμενα, αλλά το βιβλίο στο σύνολό του με κούρασε. Ίσως έπρεπε να το διαβάσω λίγο-λίγο και να επιστρέφω όταν θέλω κάτι γρήγορο με ένα δυο διηγήματα.
Το layout του βιβλίου ήταν πάρα πολύ δυνατό. Όπως και το εξώφυλλο. Ένα θέμα ακόμη που πάσχει είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται τα κείμενα. Είναι δυνατόν να είναι με αλφαβητική σειρά του ... ΟΝΟΜΑΤΟΣ του συγγραφέα και όχι του επιθέτου; Μόνο εγώ το βλέπω τελείως ηλίθιο;
Τέλος, έμαθα πως αρκετοί από τους συγγραφείς έκαναν λόγο για κακή επιμέλεια, καθώς ο επιμελητής πρόσθεσε ή αφαίρεσε παραγράφους, αστερίσκους, κόμματα, αλλάζοντας έτσι τελείως το νόημα σε κάποια διηγήματα.
Μετά (και παρά) από όλα αυτά, θα πω πως μου άρεσε το όλο βιβλίο σε σημεία. απλά θα μπορούσε να γίνει αγαπημένο.

[AlexNms · Rating 2 out of 5]

*2,5*
Ειλικρινά μετά από ένα σημείο πίστευα ότι δεν θα την τελείωνα ποτέ 😭 Σίγουρα είχε κάποια καλά διηγήματα που τα θυμάμαι μέχρι τώρα αλλά στην πλειοψηφία τα περισσότερα ήταν μέτρια. Σίγουρα δεν χρειαζόταν να έχει 50 διηγήματα.

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου]

Οι ομαδικές "δουλειές" έχουν πάντα τη δική τους ξεχωριστή αξία, και αναμφίβολα χαίρομαι που υπήρξα μέλος της συγκεκριμένης.