Little Girl Blue

by Γιώργος Γιαλούρης

Η Κοινοπολιτεία αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε τέτοιας κλίμακας επίθεση. Χιλιάδες πλανήτες έπεσαν κάτω από την τρομακτική δύναμη πυρός των Συνασπισμένων Βασιλείων.
Μέσα στον ορυμαγδό, η μικρή Ναδένια απομακρύνεται βίαια από τον πατέρα της και μεγαλώνει υπόδουλη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τη δίψα να πάρει εκδίκηση. Με το πέρασμα των χρόνων, η διάθεση και οι ελπίδες της ατονούν, μέχρι που...
Κάτι θα συμβεί και θα φουντώσει μέσα της ο πόθος για αντίσταση στο αυταρχικό καθεστώς.
Θα καταφέρει η Ναδένια να αλλάξει τη μοίρα της;
Μπορεί μία μικρή ομάδα να ανατρέψει καταπιεστικούς μηχανισμούς;
Ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με πάθη, αγωνία, εντάσεις και καταιγιστική δράση.

Genres: Science Fiction

240 pages, Paperback

Published April 1, 2017

Reviews

[Γιώργος Γιώτσας · Rating 5 out of 5]

Κάποια βιβλία σε κερδίζουν από τον τίτλο τους. Αυτό είναι ένα τέτοιο βιβλίο. "Little Girl Blue". Ελάτε τώρα, δε σας ιντριγκάρει και μόνο αυτό; Με το που το είδα, ήθελα να το διαβάσω, να δω ποιο είναι αυτό το κορίτσι, τι είναι αυτό το κορίτσι, σε τι φανταστικούς κόσμους ζει, αγαπάει, πολεμάει...

Στην εισαγωγή διαβάζουμε ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να μένει πιστός στην έμπνευση του και να διώχνει τα συννεφάκια όταν αυτά του κρύβουν το ηλιοβασίλεμα. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Σκεφτείτε το... Eίναι η ίδια η ουσία, η ίδια η ψυχή της συγγραφής και του καλού βιβλίου. Τα βιβλία όπως είπε και ένας άλλος συγγραφέας (εκείνος που έγραψε "Το Αυτό"), τα βιβλία είναι μια φορητή μαγεία. Μαζί τους ταξιδεύουμε μακριά από την γκρίζα πραγματικότητα, μαζί τους διαλύουμε τα καθημερινά σύννεφα και πετάμε μακριά. Ένα καλό βιβλίο διαλύει τα σύννεφα που κρύβουν το ηλιοβασίλεμα μας. Αυτό κάνει και το "Little Girl Blue"

O μεγάλος συγγραφέας Χάρλαν Έλισον είχε γράψει ότι "Τελειότητα είναι να ξεχωρίζεις σε έναν κόσμο γεμάτο μέτριους". Και αυτό το βιβλίο για το είδος του είναι τέλειο. Οι πιο πολλές ζωές ακολουθούν τον τρόπο που μας επιβάλουν, να ζούμε μέσα στα κουτάκια που πρέπει να τσεκάρουμε καθημερινά, να κάνουμε αυτό που μας έχουν δείξει ότι είναι εφικτό να κάνουμε. Να αγοράζουμε όλα τα κλισέ γιατί τα μεγάλα μας όνειρα είναι...out of stock. Γιατί η κοινωνία μας μαθαίνει να αποφεύγουμε το μεγάλο άλμα που ζαλίζει προς την ευτυχία. Οι ήρωες του βιβλίου αυτού όμως δεν το αποφεύγουν. Το επιχειρούν. Με όλες τους τις δυνάμεις.

Το βιβλίο ξεκινάει με ένα εφιαλτικό κεφάλαιο καταστροφής της γης και των πολιτισμών της. (με ή χωρίς εισαγωγικά το "πολιτισμών"). Και λέω "εφιαλτική" γιατί ο Γιαλούρης γράφει αριστοτεχνικά για το ανθρώπινο σκοτάδι που υπάρχει σε κάθε λαό και που δε θέλει πολύ για να θεριέψει και να σπείρει την καταστροφή. Εφιαλτική λοιπόν γιατί αυτό που διαβάζουμε μπορεί να γίνει χωρίς μεγάλη δυσκολία και πραγματικότητα. Ο συγγραφέας γράφει κάτι που εξελίσσεται στο μέλλον, αλλά μια ματιά στα καθημερινά νέα μας δείχνει ότι μπορεί να μην είναι ένα μέλλον τόσο μακρινό...

Και όσο γυρίζουμε τις σελίδες και διαβάζουμε για τον Γκέημπ που έχει να πάρει μια μεγάλη απόφαση και την Ναδένια που δε γίνεται να μην αγαπήσεις... συναντάμε εδώ και εκεί σαν εικόνες ενός ονείρου πανέξυπνες ιδέες του Γιώργου, που κάνουν το βιβλίο μοναδικό.

Πανέξυπνο και καυστικό το κομμάτι με τη διαφήμιση που πετάει δίπλα από τον πρωταγωνιστή (Γκέημπ), (γιατί στο κοντινό μέλλον μας λέει ο Γιώργος δε θα έχουμε διαφημίσεις στην τηλεόραση και να πετάγονται στο youtube πριν από κάθε τραγούδι και να μπορείς να αλλάξεις κανάλι ή να πατήσεις skip, όχι αγαπητοί μου δε θα γλιτώνουμε τόσο εύκολα, θα υπάρχουν ιπτάμενες διαφημίσεις που θα μας κυνηγάνε, όπως τον Γκέημπ!), η διαφήμιση πετάει δίπλα του, εκείνος γυρίζει την πλάτη του και η διαφήμιση πετάει ξανά και βρίσκεται μπροστά στα μάτια του. Στην εποχή των υποχρεωτικών διαφημίσεων στα πάντα, από το youtube που είπαμε, μέχρι τα sites που επισκεπόμαστε, η οπτική αυτή του Γιαλούρη είναι απλά έξοχη! Και δεν είναι η μόνη.

Έχει μια αστεία σκηνή με τον Γκέημπ να μπαίνει σε ένα διαστημικό λεωφορείο για το σπίτι του και δίπλα του κάθεται ένας πολυλογάς Τρένιερ που αρχίζει αμέσως τη φλυαρία. Ο Γκέυμπ κλείνει τα μάτια να κοιμηθεί αλλά ο συνεπιβάτης του δεν πτοείται και συνεχίζει την παρλάτα του. Είναι ιδιοφυές που ο συγγραφέας ενώ μας ταξιδεύει σε μακρινούς γαλαξίες, εμποτίζει την ιστορία του με καθημερινά (άλλωστε διασκεδαστικά και άλλωτε όχι και τόσο) πράγματα. Σε πόσους δεν έχει συμβεί αυτό; Mε έκανε να θυμηθώ μια φορά που ταξίδευα με το ΚΤΕΛ από Θεσσαλονίκη για Αθήνα και μια ευτραφής κυρία καθόταν απέναντι μου, μου μιλούσε ασταμάτητα, με ρωτούσε για το ποιος είμαι που πάω από που βαστάει η σκούφια μου κλπ. και της απαντούσα όσο πιο κοφτά γινόταν και επειδή συνέχιζε έβγαλα το κινητό και άρχισα να γράφω ένα μήνυμα και να έχω την προσοχή μου εκεί. Η κυρία, έφυγε από απέναντι μου και ήρθε να καθίσει πίσω μου -ευτυχώς δεν χωρούσαμε στο ίδιο κάθισμα- και ω του θαύματος ησύχασε. Ύστερα από λίγα λεπτά στο messenger γυρίζω να κοιτάξω πίσω παραξενεμένος και τι να δω. Η ευτραφής κυρία είχε χώσει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ το κεφάλι της στο άνοιγμα από τα δύο καθίσματα που καθόμουν και κοιτούσε με λαίμαργα μάτια τι έγραφα και τι μου απαντούσαν τόση ώρα. Τέτοιες ώρες χρειάζεσαι έναν Γκέυμπ και ίσως και ένα ακτινοπίστολο :)

Άλλη μια εντυπωσιακή λεπτομέρεια είναι η διεισδυτική ματιά του Γιαλούρη σε έναν κόσμο υπερ-σύγχρονο που όμως όπως βλέπουμε και από άλλες "σύγχρονες ανέσεις" της εποχής μας με όλα τα ηλεκτρονικά μαραφέτια, αντί η ζωή να γίνεται απλούστερη γίνεται πιο περίπλοκη. Ο ίδιος ο Γκέημπ για να πάει σπίτι ακολουθεί μια διαδικασία ελέγχου και αλλαγής οχημάτων και αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ακόμα και στην εποχή του (που είναι πολύ πιο μακριά από τη δικιά μας) να τους παίρνει τόση ώρα για να επιστρέψουν από τη δουλειά σπίτι.
*Μια ακόμα εφιαλτική ματιά του συγγραφέα στο όχι και τόσο ίσως μακρινό μέλλον, μας δείχνει την Ναδένια να πηγαίνει στην εργασία της και ένας σαρωτής να ¨διαβάζει" το τσιπ που είναι φυτεμένο στον εγκέφαλο της για να ανεβάσει στο σύστημα της δουλειάς την αρχή του ωραρίου της μέχρι το τέλος της βάρδιας. Εφιαλτικό αλλά είναι στα αλήθεια τόσο μακρινό;... Το "Little Blue Girl" έχει πάνω από όλα φιλοσοφία. Για την τεχνολογία που μας καταβροχθίζει, για τις κυβερνήσεις που δίνουν εντέχνως λίγη ελπίδα για μια ¨επανάσταση" στους φτωχούς ώστε ο λαός να μένει άπραγος, για πολλά... Είναι ένα βιβλίο που δε θα σας ταξιδέψει απλά, θα σας αφήσει να σκέφτεστε μόλις το κλείσετε. Και αυτό για εμένα, είναι η μεγαλύτερη του επιτυχία.

Μπορεί να είναι ΕΦ αλλά ο συγγραφέας μας δίνει και σκηνές τρόμου. Όπως στην τόσο καλογραμμένη σκηνή με τον εφιάλτη του Γκέημπ που βρίσκει την νεκρή του γυναίκα, μετά ακούει τη φωνή της κόρης του και στο τέλος ετοιμάζεται να πέσει στην άβυσσο, μια από τις σκηνές του βιβλίου που σαν αγκίστρι σε τραβάνε σε έναν πρωτόγνωρο τρόμο!

Ο συγγραφέας δημιουργεί μια ολόκληρη διάλεκτο στα χνάρια αγαπημένων συγγραφέων όπως ο Τόλκιν, με λέξεις όπως πιολέ, έγκχ, ζανιάτικα, φιορ και πολλές άλλες (υπάρχει και γλωσσάρι στο τέλος του βιβλίου) κάτι που εντείνει την αίσθηση του ταξιδιού στο μέλλον. Κάποιες λέξεις που αφορούσαν σε αποστάσεις ή φυσικά φαινόμενα ταξιδίου όπως το "κορνίζα" που λέει ο Μάλερ στα χιόνια, με έκαναν να αναρρωτηθώ αν υπάρχουν τέτοιες "διάλεκτοι" στην πραγματικότητα μεταξύ των δρομέων μεγάλων αποστάσεων όπως είναι και ο ίδιος ο Γιώργος ο Γιαλούρης που έχει διασχίζει χιονισμένα βουνά και βουνά!

Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου θα σας ανατριχιάσουν. Εμένα με ανατρίχιασαν, τόσα συναισθήματα, τόση ένταση και ένα ισχυρό όχι μόνο πολιτικό, όχι μόνο κοινωνικό αλλά βαθιά ανθρώπινο μήνυμα από το στόμα της Ναδένιας στον απόλυτο δικτάτορα.. Και μετά όλα μοιάζουν να σταματάνε και να κρατάνε την ανάσα τους -ή να κυλούν απίστευτα γρήγορα. Ο συγγραφέας κρατάει πραγματικά το καλύτερο για το τέλος. (Προσωπικά στα βιβλία που έχω γράψει επικεντρώνομαι στον άνθρωπο, στα κουσούρια, τις αδυναμίες του, τις ελπίδες και τις φοβίες του. Ο Γιαλούρης χωρίς να υστερεί σε χαρακτήρες, μας μιλάει για την κοινωνία, ανοίγει την κάμερα του και η πένα του τρέχει στις κυβερνήσεις, τους λαούς, τα ιδανικά, τη ζωή ολόκληρη. To "Little blue girl" δεν είναι ένα μυθιστόρημα εφ με καταγιστική δράση -είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι φιλοσοφία. Ενα βιβλίο που ακόμα και όταν το τελειώσετε θα σας ακολουθεί. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του. Διαβάστε το και θα ανακαλύψετε ένα υπέροχο ταξίδι. Ένα από εκείνα τα ταξίδια που θέλεις να ζεις ξανά και ξανά.
Αν μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη σαν λίγο πιο έμπειρος αλλά το ίδιο ενθουσιώδης και με την ίδια αγάπη που έχουμε με το Γιώργο, θα σας έλεγα να κρατήσετε το όνομα του. Να κρατήσετε το όνομα του καλά γιατί είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές πέννες στην ΕΦ και περιμένουμε πολλά από το Γιώργο. Ο δρόμος μπροστά του είναι ανοιχτός και δεν είναι απλώς δρόμος, είναι λεωφόρος. Και τον περιμένει να τη διαβεί. Σιγά το πράγμα για έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Δε θα τη διαβεί απλά, θα την τρέξει. Και εμείς θα είμαστε εκεί να ταξιδεύουμε μαζί του.

[Effie (she-her) · Rating 4 out of 5]

Βρισκόμαστε αρκετούς αιώνες στο μέλλον. Η Γη είναι πλέον ένας μικρός, ξεχασμένος πλανήτης της αστρικής Κοινοπολιτείας η οποία αποτελείται από δεκάδες αστρικά συστήματα του γαλαξία μας. Η ειρήνη διαταράσσεται όταν η Κοινοπολιτεία δέχεται ξαφνικά επίθεση. Η Ναδένια απομακρύνεται από τον πατέρα της με τη βία και μεγαλώνει ως Τρεν, υπόδουλη δηλαδή του Ταρ Ενοράλ. Όμως, η επιθυμία της να ανατρέψει το κατεστημένο σιγοβράζει μέσα της όλα αυτά τα χρόνια. Και τώρα έχει την ευκαιρία να το κάνει.

Ο Γιώργος Γιαλούρης μας δείχνει σε αυτό το βι��λίο την εξαιρετική του ικανότητα στο να δημιουργεί ρεαλιστικούς κόσμους. Μπορεί να είναι ένα πολύ μικρό βιβλίο, μόλις 230 σελίδες, όμως ο κόσμος του φαίνεται μελετημένος μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ακόμα και στοιχεία που δεν έχουν δραστικό ρόλο στην ιστορία φαίνεται ότι ο συγγραφέας τα έχει σκεφτεί. Οι χαρακτήρες του είναι ενδιαφέροντες, αν και δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν ιδιαίτερα λόγω της μικρής έκτασης. Η ιστορία δεν είναι mindblowing, όμως διαβάζεται ευχάριστα. Σε μερικά σημεία προς το τέλος υπάρχουν κάποιες ευκολίες στο σενάριο που θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν ο συγγραφέας εστίαζε λίγο περισσότερο στην πλοκή. Γενικά σαν πρώτο ελληνικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που διαβάζω είμαι πολύ ευχαριστημένη και ενθουσιασμένη. Αν σας τρομάζει η επ. φαντασία και θέλετε να ξεκινήσετε από κάτι μικρό, αυτό εδώ είναι αρκετά ιδανικό.

[Μανώλης Σιμιτσάκης · Rating 5 out of 5]

4,5 stars. Review soon

[elpida_la_blue · Rating 4 out of 5]

Στα καλά: ωραία αφήγηση με δυνατό λεξιλόγιο, συμπαθητική γραφή, καλές περιγραφές και με ζωντανές εικόνες, απλή ιστορία, ολοκληρωμένη και με συνέπεια, ψαγμένη επιστημονική βάση, πολύ ωραία και τεκμηριωμένη προσέγγιση της πρώτης επαφής των γήινων με εξωγήινους.
Στα όχι και τόσο καλά: λίγο επιφανειακοί χαρακτήρες και χλιαρές σχέσεις μεταξύ τους, προβλέψιμη πλοκή, σύγκριση πολλών εξωγήινων φυλών με τους γήινους.
All-in-all: μια μικρή, ωραία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, σαν χαλαρή μπουκίτσα για τους αναγνώστες του είδους.

[Θανάσης · Rating 4 out of 5]

9/10
Με την ΕΦ δεν τα πάω πολύ καλά. Οπότε για να βάζω τέτοιο βαθμό, καταλαβαίνετε ότι το βιβλίο είναι πολύ καλό. Επενδύστε άφοβα.

[Konstantina]

"Ένα σκαθάρι. Ήταν η πρώτη λέξη που της ήρθε στο μυαλό. Ένα γιγάντιο σκαθάρι πατούσε ατάραχο στο χώμα. Ήταν ακίνητο σαν γλυπτό, αλλά κάτι μέσα της τής έλεγε ότι αυτό που αντίκριζε δεν ήταν ένα άγαλμα, ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά ένα ζωντανό πλάσμα που ανά πάσα στιγμή θα άρχιζε να κινείται. Με δειλά βήματα πλησίασε τον Μάλερ.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησε ψιθυριστά.
"Να σου συστήσω τη Νόμια", είπε εκείνος με δυνατή φωνή".

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 4 out of 5]

Ήμουν διχασμένος ανάμεσα στα 3 και τα 4 αστεράκια. Από τη μία, την πιο 'τεχνική' πλευρά, έχουμε ένα βιβλίο με μια γραφή μάλλον απλοϊκή, αν και από τη μέση και μετά, μοιάζει να ζωντανεύει και να παρασύρει τον αναγνώστη. Από την άλλη, έχουμε μια ωραία, κλασική ιστορία εκδίκησης, μια σύγκρουση μεταξύ δύο πολιτισμών. Δε μου άρεσε καθόλου το γεγονός πως όσα ονόματα έμοιαζαν έστω και λίγο σε ελληνικά, δηλαδή τελείωναν σε -α, κλίνονται κανονικά. Επίσης, κάποιες αλλαγές στην οπτική γωνία της αφήγησης μέσα στην ίδια παράγραφο, με μπέρδεψαν λιγάκι. Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα διαστημική περιπέτεια με αρκετή δράση. Δε νομίζω πως απογοητεύει τον αναγνώστη, ούτε προσπαθεί να τον κοροϊδέψει. Τίμιο.

[Νίκος Vitoliotis) · Rating 4 out of 5]

Καλή γραφή, ενδιαφέρουσα πλοκή. Κρίμα που δεν ήταν μεγαλύτερο, για να εμβαθύνει στην κοσμοπλασία και στις τεχνολογικές παραμέτρους. 3.5/5.

[Chitoula Papazoglou · Rating 4 out of 5]

Tο «Little Blue Girl», είναι μια ιστορία που πιθανόν να περιγράφει το μακρινό μέλλον. Μια ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη και εξαιρετική ιστορία, λίγων σελίδων, που θα παρασύρει τους αναγνώστες. Ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας γεμάτο αγωνία, ένταση, γρήγορο ρυθμό, καταιγιστική δράση και ανατροπές. Ένα μυθιστόρημα που θα σας ταξιδέψει.

Διαβάστε την ολοκληρωμένη άποψη μου για το βιβλίο εδώ

[Magda Asimakopoulou (Magi Silver) · Rating 5 out of 5]

Αγαπώ Ναδένια!!! <3

[Petros · Rating 2 out of 5]

Ο συγγραφέας μασάει πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να καταπιεί και ως αποτέλεσμα το βιβλίο παραμένει ένας απόηχος του τι θα μπορούσε να είναι με πιο μεγάλη διάρκεια και καλύτερη επιμέλεια.

Η ιστορία έχει να κάνει με την ύπουλη εισβολή δικτατορικών βασιλείων του διαστήματος στην καλή δημοκρατική ομοσπονδία των πλανητών (κιτς όσο δε πάει), και αμέτρητα διαστημόπλοια ετοιμάζονται για μάχη γύρω από τον πλανήτη-πρωτεύουσα. Κρίμα που δεν βλέπουμε τίποτα για το τι παίζει με τον διαστημικό πόλεμο, μιας που η πλοκή επικεντρώνεται μόνο σε μια χούφτα επαναστάτες που σαμποτάρουνε μερικά ασήμαντα σημεία των κακών βασιλείων.

Πιο συγκεκριμένα, όλες οι σελίδες ξοδεύονται στο πως η γαλανόδερμη Σεδένια ψάχνει να βρει τον μπαμπά της τον Γκεμπ, με την βοήθεια επαναστατών που την βάλανε να δολοφονήσει έναν υψηλόβαθμο ευγενή ονόματι Σέιλεκ. Θα το χαιρόμουνα αν όλα συνέβαιναν στον ίδιο πλανήτη ή η πλοκή δε χοροπηδούσε σε διαφορετικά μέρη και γεγονότα, αλλά έλα που αυτό κάνει και σε κάνει να βαριέσαι ταμάλα. Η Σεδένια γυρνάει όλο το γαλαξία και συνεχώς να πετάγονται στην μούρη ένα σωρό άχρηστες περιγραφές για κάθε πλανήτη και πλάσμα που συναντά. Και εδώ έχουμε μια τεράστια κοιλιά, μιας που όλα αυτά είναι παντελώς άχρηστα στην κεντρική πλοκή.

Το σέτινγκ είναι ένας ολάκερος γαλαξίας με εκατοντάδες πλανήτες και διαφορετικά είδη ζωής. Υπάρχουν αναρίθμητες λέξεις που χρησιμοποιούνται μόνο από πλάσματα και αντικείμενα σε μακρινά ηλιακά συστήματα, ενώ κάθε κόσμος έχει την ιστορία του. Πολύ καλά όλα αυτά, αλλά μας τρίβονται στα μούτρα με τον πιο άκομψο τρόπο. Μας αραδιάζει ο συγγραφέας εξηγήσεις για κάθε τι που συναντάμε χωρίς να υπάρχει in-story λόγος για να μάθουμε. Άσε που δεν έχει καν σημασία και να ξέρουμε, μιας που όλα παραμένουνε τζούφια σε σημαντικότητα, όσα κι αν ξέρουμε για το κάθε μαραφέτι που χρησιμοποιούνε οι εξωγήινοι.

Η τελική αναμέτρηση είναι επίσης τραβηγμένη από τα μαλλιά, μιας που με κάποιο μαγικό τρόπο, μια χούφτα επαναστάτες βρίσκουνε το μαγικό φάρμακο που σταματά την πλύση εγκεφάλου των κακών πάνω στους στρατιώτες τους, βολικά αποφεύγουνε όλες τις ριπές επίλεκτων δολοφόνων, και εντελώς τυχαία τηλεμεταφέρονται μέσα στην ναυαρχίδα του κακού στόλου και την τινάζουν στον αέρα, προσφέροντας απλόχερα την νίκη την καλή κοινοπολιτεία. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και απλά που σε κάνει να νομίζεις ότι οι κακοί δικτάτορες του σύμπαντος έχουνε άμυνες από χαρτί κι ότι ουδέποτε είχανε την πιθανότητα να νικήσουνε ολάκερο στόλο.

Για να το κλείσουμε το θέμα, γίνονται πολλά και σημαίνουν λίγα. Το 90% των σελίδων είναι σάλτσες περιγραφές για το πόσα χέρια έχει η τάδε φυλή ή το πώς φτιάχνουν την μπύρα στον τάδε κόσμο. Τι να τα κάνω όλα αυτά όταν οι χαρακτήρες είναι αδιάφορα δισδιάστατα αρχέτυπα, η πλοκή είναι απλοϊκή και πολύ βολική, και γενικώς δεν υπήρχε κίνητρο να μάθω τι θα συμβεί μετά;