شاهنامه فردوسی

by Abolqasem Ferdowsi, Julius Mohle (Collector)

این نسخه از شاهنامه‌ ی فردوسی بر اساس نسخه‌ ی ژول مل (Julius Mohle) همراه با واژه نامه در یک جلد منتشر گردیده است.

Genres: Poetry

1664 pages, Hardcover

First published January 1, 1977

About the author

Abolqasem Ferdowsi (Persian: ابوالقاسم فردوسی), the son of a wealthy land owner, was born in 935 in a small village named Paj near Tus in Khorasan which is situated in today's Razavi Khorasan province in Iran.
He devoted more than 35 years to his great epic, the Shāhnāmeh. It was originally composed for presentation to the Samanid princes of Khorasan, who were the chief instigators of the revival of Iranian cultural traditions after the Arab conquest of the seventh century. Ferdowsi started his composition of the Shahnameh in the Samanid era in 977 A.D. During Ferdowsi's lifetime the Samanid dynasty was conquered by the Ghaznavid Empire. After 30 years of hard work, he finished the book and two or three years after that, Ferdowsi went to Ghazni, the Ghaznavid capital, to present it to the king, Sultan Mahmud.

Ferdowsi is said to have died around 1020 in poverty at the age of 85, embittered by royal neglect, though fully confident of his work's ultimate success and fame, as he says in the verse:
" ... I suffered during these thirty years, but I have revived the Iranians (Ajam) with the Persian language; I shall not die since I am alive again, as I have spread the seeds of this language ..."

Reviews

[Samane Lou · Rating 5 out of 5]

يک عدد شاهکار! همين...

پ ن: اين کتاب کلي شخصيت بزرگ و دوست داشتني داشت، مثل سياوش، بهرام، گيو، بيژن و ...ولي بيشتر از همه، عاشق شخصيت کيخسرو شدم...بهترين و بزرگترين پادشاه توي کل شاهنامه😊

[Azar · Rating 5 out of 5]

شاهنامه از ارزشمندترین آثار ایرانی است فردوسی هم تاریخ و هم زبان فارسی را برایمان حفظ کرد و ایرانیان را همیشه مدیون خودش ساخت که اگر او را نداشتیم امروز ما هم مانند مردم مصر عربی صحبت می کردیم و فکر می کردیم عربیم!
شاهنامه به گفته ی اکثر شاهنامه شناسان کتابی است که آینه ی فرهنگ و تمدن مردمان دوره ی فردوسی و دوران ایران باستان است. قطعا فرهنگ های این دوران همچون همه ی ادوار باهم اختلافاتی عمدتا فاحش داشته و از طرفی خود این فرهنگ ها نیز دارای ضعف هایی بوده و از آنجا که شاعران متاثر از دوران خود هستند این اختلافات و ضعف ها در شعر فردوسی نیز نمود پیدا کرده است. بعنوان مثال شاهنامه حاوی اشعاری است که در آن موقعیت و جایگاه زن را در دوره ای از تاریخ ایران نشان میدهد که در ان زنان در یک وضعیت برابر با مردان در جامعه میزیسته اند. وضعیتی را بیان میکند که زنان ما مهمترین پست های حکومتی را در دست میگرفتند،کارهای سختی را انجام میدادند که بیشتر مردان جسارت انجام انرا نداشتند خود شریک زندگی خویش را انتخاب
میکردندو... . برای نمونه:

"اگر پارسا باشدو رایزن یکی گنج باشد پراکنده زن"
"بدو گفت هر کس که بانو تویی به ایران و چین پشت و بازو تویی"
"نجنباندت کوه آهن زجای یلان را به مردی تویی رهنمای"
"زمرد خردمند بیدارتر زدستورداننده هشیارتر"
"همه کهترانیم و فرمان توراست بدین آرزو رای و پیمان توراست"

از طرفی در بخشهایی از این کتاب به اشعاری برمیخوریم که نگاه به زنان بسیار تحقیر آمیز است:

"همی خواست دیدن در راستی زکار زن آید همی کاستی
"به سه چیز باشد زنان را بهی که باشند زیبای گاه مهی"
"یکی آنکه با شرم و با خواسته است که جفتش بدو خانه آراسته است"
"دگر آنکه فرخ پسر زاید او زشوی خجسته بیفزاید او"
"سه دیگر که بالا ورویش بود به پوشیدگی نیز مویش بود"
"زنان را بود بس همین یک هنر نشینندوزایند شیران نر

که این نیز بیانگر بخشی از زندگی و فرهنگ ایرانیان بوده است و احتمالا همان دوره ای است که فردوسی به خاطر آن حسرت بسیاری خورده است.

یا شاید بتوان نگرش دیگری هم داشت! مثلا آقای فریدون جنیدی بیایند و ورژن جدیدی ارائه دهند و این اشعار را حذف کنند، همانطور که صادق هدایت بعضی از اشعاری که نشان از پسرفت طبع شاعری و آخوندگونه از خیام داشت را حذف کرد

[Hojjat Mohammadi · Rating 5 out of 5]

ضمن پاسداشت و بزرگداشت میراث سترگ فردوسی از زاویه دیگری به موضوع شاهنامه میپردازم
همانطور که از نام و محتویات شاهنامه بر می آید . این کتاب داستان شاهان است و تاربخ ایران باستان را بر اساس زندگی و سرگذشت شاهان ایران
بازگو میکند. شاهانی که همه فره ایزدی دارند حتی اگر ضحاک باشند و شاهان بعدی از تبار و تخمه همین شاهان باید باشند .
کسانی که از همان کودکی هوش و قدرت و بزرگ منشی شان به چشم می آید و و از سایرین مبرز و متمایز میباشند.
عامه مردم در این تاریخ به حساب نیامده اند حتی اگر کاوه آهنگر باشی قدرت را به شخصی که فره ایزدی دارد تحویل میدهی وبعد در تاریخ گم میشوی
فکر میکنم یک دلیل ریشه ای که مردم ایران از حکومت شاهان ایران دل کندند و به اسلام پناه آوردند
وعده هایی ایست که اسلام در باره برابری میدهد و ملاک برتری را ارزش های انسانی( پرهیزکاری) قرارمیدهد.
و فکر میکنم قدرت گرفتن شیعه گری در ایران نیز تکیه بر باور فره ایزدی و بزرگ زادگی است که در خانواده پیامبر و
آل علی عینیت داده شدند