پروفسور سرکار آرانی در مقدمه کتاب و درباره تلاش های درون زا در گستره آموزش به عنوان بنیان توسعه و البته درباره کتاب می گوید: "نسخه های بیرونی اغلب تجربه ای به همراه دارند ولی همیشه نسخه درمان نیستند! تجربه یک صد ساله ی ما نشان می دهد که بعضا " پزشکی بدون درمان اند"! جهدی و اندیشه ای از درون لازم است. ایران زمین دست کم یکصد سال است که در تکاپوی فهم غصه عقب ماندگی و قصه توسعه است! اندیشه ای باید! چگونه آیا، و کی؟ "
زندگینامهای واقعا درخور توجه و خوندنی برای هر ایرانیای بود و پویایی و حرکتی که باید در تک تک ما ها باشه که بتونیم به قول کتاب پنجاه سال زندگی رو صدو پنجاه سال زندگی بکنیم.. چهارستاره میدم و نه پنج. ازین بابت که فصل های دوم تا ششم گفتمان کتاب یک جاهایی کاملا از موضوع اصلی و غایت نهایی دور میشدند و به شدت خسته کننده بود دنبال کردن صرف گفتگو های یه عده که دنبال سوال خودشون بودند و شاید این گفتگو ها و اینهم با این جزئیات! نباید تو کتاب میاومدند و این نوع نگارش فصل های بعدی کتاب مثل کتاب زندگی مادر توران میرهادی که به صورت مصاحبهای نوشته شده بود، نه تنها به لحاظ نگارش اصلا حرفهای نیست بلکه خواننده رو از لذت وافری که میتونه از این کتاب ها و مباحث فوقالعاده ببره دور میکنه قابل ذکر هم هست که از فصل نوشتار دکتر نعمتالله فاضلی هم در فصل یکی مونده به آخر جوری لذت بردم که روحم در آسمان ها میرقصید و جسمم در میان کلمات کتاب.. خلاصه که واقعا زندگی درخور توجه و تامل و کتاب خوندنیای برای هر ایرانیای هست😊