Θυμάσαι τότε που συζητούσαμε στην Κιβωτό; Ότι η ποίηση δεν ανήκει στους ποιητές – η ποίηση ανήκει σ’ αυτούς που τη χρειάζονται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ομορφιά πιστεύω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ομορφιά. Μια μέρα χωρίς κάποιο ερέθισμα, χωρίς έμπνευση, είναι μια νεκρή μέρα. Με ισοπεδώνει. Γίνομαι κέλυφος άδειο. Θέλω να πω. Η ομορφιά μού ανήκει. Τι λες; Προχωράμε καθόλου;
Re: Τα σημεία
From: spourgitis@gmail.com
Sent: 5/7/2015
To: ifarsa@hotmail.com
Η ποίηση ενώ δεν μπορεί ν’ αντέξει τον συμβατικό μετρήσιμο λόγο, ενίοτε τον ερωτεύεται. Σ’ αυτή την περίπτωση, απλώς επιβιώνει ίσως χωρίς να προδίδεται και να προδίδει. Ένα σύννεφο που αντί για την υγρασία που ευφραίνει την αμπελιά, μου φέρνει θλίψη ανεξήγητη και εξηγήσιμη. Πάντως θέλω να σε δω σύντομα.
Η ερωτική μπριτανικα ειναι εδώ με email, ποιήματα, τραγούδια, παρακάλια και απαιτεί την προσοχή μας. Η Έρση σωτηροπούλου μας κουνάει το μαντίλι του από χαιρετισμού και ταυτόχρονα μας κοροϊδεύει. Είναι αλήθεια ότι διαβάζουμε; Μπορεί ναι, μπορεί και οχι. Τι σημασία έχει. Σημασία έχει ν αγαπάς έστω κι από μακριά. Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του φατικου λόγου. Μ 'αγαπας; Σ αγαπώ. Έτσι κι δω. Αυτοί οι άνθρωποι δεν συναντιουνται ποτέ. Ο ρολαν μπαρτ εδω κυριαρχει. Γράμματα επί γραμμάτων, κι ομολογίες που διαρκούν οσο να αποσταλεί το επόμενο μειλ. Οσο ζεις θα ζω, ορκιζονται οι εραστές μας, και δεν μενει παρά να τους πιστέψουμε.
Η καλή γραφή ελκύει. Η καλή γραφή κρύβει μέσα της μόχθο, προσπάθεια, αλήθεια, μυθοπλασία, πάθος, ματαιοδοξία, πάλη με όλους και όλα. Ένα μυθιστόρημα τυλιγμένο σε ασπρόμαυρο φόντο, όπως οι χαρακτήρες των ηρώων του, όπως η ίδια η ζωή. Πως στέκεται κανείς μπροστά στον έρωτα; στην καθημερινότητα; στο μοίρασμα κάθε αναδιπλωμένης αναπνοής; Και τι είναι αυτό που ταιριάζει σε έναν έρωτα; Θάρρος ή ολιγοψυχία; Η καρδιά χρειάζεται πληρότητα. Το σώμα μοίρασμα. Η αγάπη τη θέση που της αρμόζει. Το θήλυ έχει ανάγκη το άρρεν, ανέκαθεν. Η δόξα, τα χρήματα, η καταξίωση πολλές φορές καταλήγουν σε βαθύτερη αίσθηση της μοναξιάς. Οι γάμοι που δεν θεμελιώθηκαν επάνω σε αληθινά αισθήματα τις περισσότερες φορές αυτοκαταστρέφονται. Ένα μυθιστόρημα αληθοφανή ή ακριβώς αληθινό. Μια συγγραφέας που θίγει ζητήματα οικογένειας, προσωπικών σχέσεων, κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι [με το τελευταίο να αφήνει μια γεύση στρατευμένης γραφής για κάποιους]. Το πιο εντυπωσιακό σαν ιδέα είναι ο κορμός της δόμησής του. Πρωτότυπη φόρμα, ξεκούραστη οπτική ανάγνωσης με συνεχόμενες παραπομπές μέχρι το τέλος. Η πληροφορία μέσα στην πληροφορία, η ανάδειξη της Τέχνης [Λογοτεχνία, Ποίηση, Ζωγραφική, Μουσική] αλλά παράλληλα και η μέγιστη σημασία των απλών πραγμάτων και απολαύσεων της ζωής, μεγεθύνει την αξία του βιβλίου. Το χυδαίο λεξιλόγιο ενδεχομένως να ξενίσει και να προβληματίσει για την υπάρχουσα αλλαγή στην συμπεριφορά του γυναικείου προτύπου. Η γυναικεία φύση φέρει σοβαρές ευθύνες ως προς την ισορροπία των δύο φύλων, την θέση της σε μια καλπάζουσα εποχή για όλους τους τομείς και σοβαρότερα στην διαβάθμισή της με την αντρική φύση. Η πολυπλοκότητα ενός χαρακτήρα, η ευστροφία ενός μυαλού και δη μιας γυναίκας, η φαντασία, ο ερωτισμός, η δύναμη και το πηγαίο ταλέντο αναμφίβολα σαγηνεύουν, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υπόσχονται και την ευτυχία. Σ' έναν κόσμο που το καθετί γιγαντώνεται και το πολύ μπορεί να χαρακτηριστεί ως λίγο, η φθορά και ο χρόνος συνταξιδεύει μαζί μας. Τι σε κάνει ευτυχισμένο ψυχή τε και σώματι; Βρες το.
Η Έρση Σωτηροπούλου, στο τελευταίο της μυθιστόρημα με τίτλο “μπορείς;” – το ερωτηματικό είναι σημαίνον – αφηγείται την ερωτική σχέση μιας συγγραφέως και ενός οινοποιού μέσα από την ηλεκτρονική τους αλληλογραφία. Η Φάρσα και ο Σπουργίτης όπως είναι τα ηλεκτρονικά τους ονόματα, η Έρση και ο Γιώργος που αποκαλείται χαϊδευτικά Βυζάκι, ανταλλάσσουν μέιλ και μηνύματα στο βάιμπερ.
Οι εραστές συναντώνται αλλά ο αναγνώστης δεν γίνεται κοινωνός αυτών των συναντήσεων, δεν βιώνει την ερωτική τους συνεύρεση και καθημερινότητα αλλά μόνο την ανασύστασή της μέσα από ηλεκτρονικά ίχνη, συχνά αγχώδη και βιαστικά, με κείμενα πάντα λιτά και απογυμνωμένα από τα περιττά. Τα γραπτά μένουν, και ανατροφοδοτούν τη σχέση καθώς περνάει απ’ όλα τα κύματα ενός παράνομου δεσμού (ο Γιώργος είναι παντρεμένος) και από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας.
Είναι το “μπορείς;” αυτοβιογραφικό; Η εύκολη απάντηση είναι ναι: η ηρωίδα είναι συνονόματη της συγγραφέως και γράφει το “Τι μένει από τη νύχτα”, το μυθιστόρημά της για τον Καβάφη που βραβεύτηκε πρόσφατα με το βραβείο Μεσόγειος. Στη σελίδα 501 μάλιστα η Έρση Σωτηροπούλου υπογράφει ένα από τα μέιλ προς το Βυζάκι με το πλήρες όνομά της. Βρισκόμαστε όμως στην επικράτεια της λογοτεχνίας και το συγγραφικό εφεύρημα της συνονόματης λογοτεχνικής ηρωίδας είναι εξίσου πιθανό.
Ο Γιώργος, το Βυζάκι, γοητεύεται από το λογοτεχνικό σύμπαν της αγαπημένης του και ασκείται κοντά της στη συγγραφή. Το μεταξύ τους πνευματικό συνεχές γίνεται αφορμή για συζητήσεις γύρω από την τέχνη, τη λογοτεχνία, τις μουσικές, την κοινωνία, την πολιτική, καθιστώντας το δεσμό τους ανθεκτικό στην απουσία, την απόσταση, τα ατελείωτα επαγγελματικά ταξίδια, την καχυποψία, τη ζήλια. Το βιβλίο τελειώνει στη σελίδα 745 αλλά οι ήρωες συνεχίζουν, αφήνοντας πάντα ο ένας στον άλλο το ψηφιακό τους ίχνος.
Το μυθιστόρημα της Έρσης Σωτηροπούλου “μπορείς;” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
"Η Έρση Σωτηροπούλου με αυτό το μυθιστόρημα καλεί τον αναγνώστη να κρυφοκοιτάξει τα μυστικά και απόρρητα μεταξύ δύο εραστών, και ταυτόχρονα να πάρει μια γεύση από τη συγγραφική περιπέτεια. Μετά την πρώτη ίσως αμηχανία για το ανέλπιστο δώρο, ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να νιώσει βαθιά ευγνωμοσύνη για τη συγγραφέα που με αυτό το βιβλίο άνοιξε τόσο γενναιόδωρα έναν ολόκληρο κόσμο γεμάτο ποίηση, μουσική, επιρροές, στοχασμούς και γνήσια, ωμά, ειλικρινή συναισθήματα."
Ωραία είναι και η αυγή. Μόνο που είναι βιαστική. Βιάζεται κακέντρεχα να μας αποκαλύψει. Το φεγγάρι έδυε και στιγμιαία έχασα τον προσανατολισμό μου. Τι κάνεις βυζάκι. Πότε θα σε δω;
This entire review has been hidden because of spoilers.
Πειραματικό, αστείο, τρυφερό. Μόνο όμορφα πράγματα έχω να θυμάμαι από αυτό το βιβλίο. Η χαμηλή βαθμολογία είναι μάλλον για την έκταση του κειμένου, η οποία με κούρασε, παρά για το κείμενο καθ' αυτό.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στους πιστούς αναγνώστες της συγγραφέως, καθώς συνδέεται άμεσα - χωρίς να αποτελεί το ένα συνέχεια του άλλου - με το "Τι μένει από τη νύχτα" και το "Άνθρωπος στη θάλασσα". Η γνώση της υπάρξης και μόνο αυτών των δύο βιβλίων καθιστούν αυτομάτως την ανάγνωση ακόμα καλύτερη.