What do you think?
Rate this book
Het wordt spectaculair. Beloofd.
5 oktober 13:34 u.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.
Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.
Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.
271 pages, Paperback
First published May 11, 2017
139 people are currently reading
4328 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 801 reviews
November 3, 2017
Vlot geschreven boek dat ik erg graag gelezen heb. Enig puntje van kritiek is dat de verhaallijn wel wat "gemakkelijk" is: ondanks haar gebreken leunt Anna wel erg dicht aan bij het 'manic pixie dream girl'-stereotype en is het verhaal vrij cliché "gedesillusioneerde jonge man ontmoet vrouw/meisje met een kleine hoek af die daardoor onvoorspelbaar en ieders droomvrouw is".
Omdat het haar debuut is gun ik Zita Theunynck het voordeel van de twijfel, al ben ik vooral benieuwd naar haar volgende boek en of ze iets kan aanvangen met echte personages van vlees en bloed (of bizarre personages wars van cliché's, dat mag ook).
Omdat het haar debuut is gun ik Zita Theunynck het voordeel van de twijfel, al ben ik vooral benieuwd naar haar volgende boek en of ze iets kan aanvangen met echte personages van vlees en bloed (of bizarre personages wars van cliché's, dat mag ook).
July 18, 2021
Wat een prachtig, onbeschaamd romantisch debuut! Geschreven door een copywriter, en dat merk je aan bepaalde schrijftechnieken en het mooie wisselende ritme. Die prachtige dialogen tussen vrienden, of mogen we geliefden zeggen? Die empathie! Zalig boek met een superoriginele structuur. Eerst de 23 verbazend knappe liefdesbrieven van Leonard aan Anna die hij haar nooit heeft opgestuurd en die je op het verkeerde been zetten. Dan de eigenlijke roman die het verhaal vertelt bij elk van de brieven. Wat een schrijfstijl! Elk woord staat op zijn plaats, er staat geen woord te veel en over elk woord lijkt Zita grondig te hebben nagedacht, zoals het hoort. Het verlangen van hem naar haar stroomt van elke pagina af, onbeschaamd romantisch, ik zei het al. Maar o zo mooi. Op het einde lees je de versie van Anna. Dit boek heeft me tot tranen toe geraakt, en dat was lang geleden. AANRADER!
September 20, 2025
Brb even wenen over dit einde❤️🩹
March 18, 2018
WAUW. Het is lang geleden dat ik een boek zo snel uitgelezen heb (te lang, maar goed). Dit debuut heeft mij verslonden, zoals Anna Leonard. Zita’s schrijfstijl deed mij soms wat denken aan die van Griet Op de Beeck, en de thematiek wat aan A Little Life. En dat dan met een snuifje The Fault in Our Stars, want het gaat over jonge mensen en jonge vriendschap / liefde. Maar eigenlijk kan ik niet al te veel zeggen zonder iets te verklappen. Hoe dan ook: ik heb gelachen en zelfs efkes gebleit. Komt wellicht in de top 3 van boeken die ik het liefst gelezen heb in 2018.
(Ik heb wel spijt dat ik direct na het lezen minder lovende tot ronduit negatieve reviews gelezen heb op Goodreads. Dat had ik niet moeten doen. Die hebben de na-het-uitlezen-van-een-Goed-Boek-euforie wat bedorven. Ik ben wel blij dat ik ze niet op voorhand gelezen heb, want dat doe ik nooit bij boeken die ik zelf al had toegevoegd aan mijn leeslijst en dit boek had ik er daardoor misschien afgehaald en dan zou ik dus nooit dit verhaal gelezen hebben en dat zou echt zonde zijn geweest.)
(Ik heb wel spijt dat ik direct na het lezen minder lovende tot ronduit negatieve reviews gelezen heb op Goodreads. Dat had ik niet moeten doen. Die hebben de na-het-uitlezen-van-een-Goed-Boek-euforie wat bedorven. Ik ben wel blij dat ik ze niet op voorhand gelezen heb, want dat doe ik nooit bij boeken die ik zelf al had toegevoegd aan mijn leeslijst en dit boek had ik er daardoor misschien afgehaald en dan zou ik dus nooit dit verhaal gelezen hebben en dat zou echt zonde zijn geweest.)
June 2, 2020
Young Adult en zeker Chicklit zijn niet aan mij besteed. Maar enkele positieve reviews van GR-vrienden dreven me om dit boek over een ontluikende liefde tussen twee jongeren, Anne en Leonard, toch maar te lezen. Laten we er niet flauw over doen: het boek bevat inderdaad de aan het genre verbonden portie klefheid, meligheid en overdadige dramatisering. Maar gelukkig wordt dat aanvankelijk gecompenseerd door een originele opbouw: Theunynck geeft al meteen in het begin een aantal liefdesbrieven mee, maar zonder context en dus enigszins enigmatisch, en dat prikkelt tot verder lezen. Vervolgens schetst de auteur het lange verhaal van de ‘relatie’ tussen Leonard en Anne, maar exclusief vanuit het perspectief van Leonard. En zo wordt geleidelijk de achtergrond van die brieven duidelijk en krijgen we ook zicht op de bijzondere, manisch-depressieve kant van Anne. Pas op het einde switcht het perspectief naar dat van Anne en krijgen we een ander beeld te zien.
Laat ons zeggen dat vooral de spitse dialogen tussen Anne en Leonard bij momenten best prikkelend en intrigerend zijn. Maar het voortdurende smachten van Leonard naar meer, het herhaaldelijk zinspelen op de traumatische achtergrond van Anne en wat kleine incongruenties in de verhaallijn, werken dan weer afstotend. En het verhaal ging voor mij helemaal de mist in op het moment dat de twee een vakantie doorbrengen op het exotische Griekse eiland Santorini, hoe meer cliché kan je het nog maken?
Tot op het einde bleef ik hopen dat dit niet het klef verhaal werd waar het geregeld op leek: maar helaas, mijn hoop bleek ijdel, en vooral de dramatische twist op het einde deed voor mij helemaal de deur dicht. Theunynck heeft zeker schrijf- en compositiepotentieel, maar dan moet ze dit stadium zo vlug mogelijk achter zich laten. (1.5 sterren)
Laat ons zeggen dat vooral de spitse dialogen tussen Anne en Leonard bij momenten best prikkelend en intrigerend zijn. Maar het voortdurende smachten van Leonard naar meer, het herhaaldelijk zinspelen op de traumatische achtergrond van Anne en wat kleine incongruenties in de verhaallijn, werken dan weer afstotend. En het verhaal ging voor mij helemaal de mist in op het moment dat de twee een vakantie doorbrengen op het exotische Griekse eiland Santorini, hoe meer cliché kan je het nog maken?
Tot op het einde bleef ik hopen dat dit niet het klef verhaal werd waar het geregeld op leek: maar helaas, mijn hoop bleek ijdel, en vooral de dramatische twist op het einde deed voor mij helemaal de deur dicht. Theunynck heeft zeker schrijf- en compositiepotentieel, maar dan moet ze dit stadium zo vlug mogelijk achter zich laten. (1.5 sterren)
November 12, 2017
Goh. Moeilijk. Ik was tijdens het lezen heel enthousiast over dit boek. Omdat het zo mooi geschreven is. Zo mysterieus.
En dan is het slot zo ontgoochelend. Plat. Flauw.
En ben ik de enige die zich afvraagt hoe je haar dat 3 cm lang is kan invlechten? Stom detail, ik weet het, maar toch.
Enfin. Toch vier sterren voor de eerste 95% van het boek. Maar ik blijf een beetje kwaad achter.
En dan is het slot zo ontgoochelend. Plat. Flauw.
En ben ik de enige die zich afvraagt hoe je haar dat 3 cm lang is kan invlechten? Stom detail, ik weet het, maar toch.
Enfin. Toch vier sterren voor de eerste 95% van het boek. Maar ik blijf een beetje kwaad achter.
July 20, 2018
Euhm ja, of ik gisterenmiddag in dit boek begon en het deze middag al uitlas? Het zou kunnen, ja.
Het zou ook kunnen dat dit een wreed straf debuut is; benieuwd naar meer van Zita Theunynck!
Het zou ook kunnen dat dit een wreed straf debuut is; benieuwd naar meer van Zita Theunynck!
November 10, 2020
Om met de deur in huis te vallen: Anna is echt een onuitstaanbaar type. Ten eerste geeft ze enorme "I'm not like the other girls"-vibes af (wat Leonard ook effectief zegt op een bepaald moment); een trope die we beter kwijt dan rijk zijn. Daarnaast heeft ze een constante mindset van "ik ben wie ik ben en ik kan er helaas niks aan veranderen, dus accepteer het maar gewoon". Sorry, maar dat is wel een heel gemakkelijk excuus om gewoon de trut uit te hangen. Daarbij is Leonard ook nog eens een hopeloze jongen die niet door lijkt te hebben wanneer iemand (onbewust of niet) met zijn voeten speelt.
Daarnaast frustreerde ik me enorm aan het ik-jij perspectief waarin het boek geschreven is. Ik denk niet dat ik eerder boeken heb gelezen uit dat perspectief en ben niet van plan om dat in de toekomst opnieuw te doen. Was echt niet aangenaam om te lezen (maar dat is persoonlijke voorkeur).
Dan, Leonard zijn gedichten; ik weet niet of de schrijfster met opzet slechte gedichten schreef omdat Leonard zogezegd niet goed is in poëzie, maar ik vond ze verschrikkelijk. De enige goede gedichten in het boek waren de gedichten van andere schrijvers die gequoteerd werden. Wat betekenden Leonard zijn gedichten zelfs? Ben ik nu echt de enige die vond dat ze op letterlijk niks sloegen?
De eerste 75 pagina's waren vol cringy gesprekken (zoals die over pizza Hawaï of Rihanna) en beschrijvingen die zogezegd diep moesten zijn, terwijl ze dat niet waren (bijvoorbeeld "jij straalde zomer uit en de wind waaide mee op jouw ritme. Zo'n avond was het."). Ik bedoel, klinkt allemaal wel mooi en zo, maar wat betekent dat zelfs? Door zo'n zinnen krijg ik het gevoel dat de schrijfster vooral dénkt dat ze goed kan schrijven, terwijl dat misschien helemaal niet zo is (snap je; zoals dat ene meisje dat denkt dat ze goed kan zingen, maar eigenlijk zo vals als een kat zingt).
Maar vanaf pagina 75 kwam het boek eindelijk wat op gang. Anna en Leonard begonnen nu wat diepere conversaties te voeren. Beiden vertelden uitgebreid over het verlies van hun moeder en hoe dat hun leven had beïnvloed. Vanaf hier was het boek oprecht een stuk beter. Het was heel erg pakkend en het maakte de personages veel geloofwaardiger. Ik moet er wel bij zeggen dat ik het vanaf hier misschien ook een stuk beter vond omdat de personages meer dan één zin per keer zeiden, waardoor ik dat verschrikkelijke ik-jij perspectief minder moest aanzien.
Ik moet zeggen dat het mijzelf verbaasde hoe aangenaam ik de afwisseling van gewone tekst, groot geschreven tekst en brieven vond. Ja, ik vond het zelfs heel fijn dat we de brieven eerst allemaal achter elkaar zonder context te lezen kregen, en ze daarna één per één in de juiste context terugkwamen. Dat vond ik echt heel goed uitgedacht en deed veel voor het verhaal. Het was ook leuk om te zien dat het onderwerp 'kleur' telkens terugkwam in de gedichten (al leek dat ook maar gewoon gedaan "omdat het kon").
Het einde was triest en raakte mij. Het was voorspelbaar en toch weer niet.
Het boek las ook enorm vlot en de cover is heel erg mooi ontworpen. Maar kunst is niet goed omdat het speciaal is of over zware onderwerpen praat. Kunst is goed omdat het gewoon goed is. En ik heb het gevoel dat dat de val is waarin Zita Theunynck een beetje in gevallen is.
Edit: hoe langer ik over dit boek nadenk, hoe meer ik dit boek haat. Het einde was eigenlijk ook gewoon weer een manier om zogezegd speciaal te doen. WERKT NIET. Te hard proberen werkt nooit. Alles is zo geforceerd en wannabe. Sorry not sorry.
Daarnaast frustreerde ik me enorm aan het ik-jij perspectief waarin het boek geschreven is. Ik denk niet dat ik eerder boeken heb gelezen uit dat perspectief en ben niet van plan om dat in de toekomst opnieuw te doen. Was echt niet aangenaam om te lezen (maar dat is persoonlijke voorkeur).
Dan, Leonard zijn gedichten; ik weet niet of de schrijfster met opzet slechte gedichten schreef omdat Leonard zogezegd niet goed is in poëzie, maar ik vond ze verschrikkelijk. De enige goede gedichten in het boek waren de gedichten van andere schrijvers die gequoteerd werden. Wat betekenden Leonard zijn gedichten zelfs? Ben ik nu echt de enige die vond dat ze op letterlijk niks sloegen?
De eerste 75 pagina's waren vol cringy gesprekken (zoals die over pizza Hawaï of Rihanna) en beschrijvingen die zogezegd diep moesten zijn, terwijl ze dat niet waren (bijvoorbeeld "jij straalde zomer uit en de wind waaide mee op jouw ritme. Zo'n avond was het."). Ik bedoel, klinkt allemaal wel mooi en zo, maar wat betekent dat zelfs? Door zo'n zinnen krijg ik het gevoel dat de schrijfster vooral dénkt dat ze goed kan schrijven, terwijl dat misschien helemaal niet zo is (snap je; zoals dat ene meisje dat denkt dat ze goed kan zingen, maar eigenlijk zo vals als een kat zingt).
Maar vanaf pagina 75 kwam het boek eindelijk wat op gang. Anna en Leonard begonnen nu wat diepere conversaties te voeren. Beiden vertelden uitgebreid over het verlies van hun moeder en hoe dat hun leven had beïnvloed. Vanaf hier was het boek oprecht een stuk beter. Het was heel erg pakkend en het maakte de personages veel geloofwaardiger. Ik moet er wel bij zeggen dat ik het vanaf hier misschien ook een stuk beter vond omdat de personages meer dan één zin per keer zeiden, waardoor ik dat verschrikkelijke ik-jij perspectief minder moest aanzien.
Ik moet zeggen dat het mijzelf verbaasde hoe aangenaam ik de afwisseling van gewone tekst, groot geschreven tekst en brieven vond. Ja, ik vond het zelfs heel fijn dat we de brieven eerst allemaal achter elkaar zonder context te lezen kregen, en ze daarna één per één in de juiste context terugkwamen. Dat vond ik echt heel goed uitgedacht en deed veel voor het verhaal. Het was ook leuk om te zien dat het onderwerp 'kleur' telkens terugkwam in de gedichten (al leek dat ook maar gewoon gedaan "omdat het kon").
Het einde was triest en raakte mij. Het was voorspelbaar en toch weer niet.
Het boek las ook enorm vlot en de cover is heel erg mooi ontworpen. Maar kunst is niet goed omdat het speciaal is of over zware onderwerpen praat. Kunst is goed omdat het gewoon goed is. En ik heb het gevoel dat dat de val is waarin Zita Theunynck een beetje in gevallen is.
Edit: hoe langer ik over dit boek nadenk, hoe meer ik dit boek haat. Het einde was eigenlijk ook gewoon weer een manier om zogezegd speciaal te doen. WERKT NIET. Te hard proberen werkt nooit. Alles is zo geforceerd en wannabe. Sorry not sorry.
December 12, 2022
Samengevat: soms wat cheezy (kazig??) en ZINNEN DIE IN CAPS LOCK STAAN, maar al bij al wel mooi.
Ideaal voor wie op een winterse zondagnamiddag op zoek is naar helende woorden.
In mijn kopie zat ook een treinticket (Leuven - Gent) van in 2017 verscholen, benieuwd hoe het met de vorige eigenaar van het boek gaat. Hopelijk ben je er ondertussen wel geraakt, maar je weet nooit met de NMBS natuurlijk.
Ideaal voor wie op een winterse zondagnamiddag op zoek is naar helende woorden.
In mijn kopie zat ook een treinticket (Leuven - Gent) van in 2017 verscholen, benieuwd hoe het met de vorige eigenaar van het boek gaat. Hopelijk ben je er ondertussen wel geraakt, maar je weet nooit met de NMBS natuurlijk.
September 24, 2017
Ik zou zeggen 2,5.
het mist voor mij wat diepgang. Er staan wat te veel zinnen in die proberen goed en schoon te zijn maar die toch iets te cliché waren naar mijn mening. Proberen krampachtig spectaculair te zijn draaide hier vooral uit op middelmaat:
het mist voor mij wat diepgang. Er staan wat te veel zinnen in die proberen goed en schoon te zijn maar die toch iets te cliché waren naar mijn mening. Proberen krampachtig spectaculair te zijn draaide hier vooral uit op middelmaat:
August 29, 2022
Ja nee......... very dramatic review!!!! Niet lezen tenzij je potentieel gespoild wilt worden maar ik moet ergens ranten en dit is de ideale plaats!! <333
Kijk: Zita Theunynck kan heel mooi schrijven, oprecht. Ik vond dat er prachtige beschrijvingen in het boek werden gemaakt, die bepaalde gevoelens enorm goed wisten te omvatten. En het einde vond ik heel triest, en dat zag ik ook niet echt aankomen.
Maar het hele "I'm NoT LiKe OtHeR GiRLs" gegeven vind ik letterlijk tenenkrullend. Ik bedoel, de zin "je bent niet zoals alle andere meisjes en ik heb al medelijden met alle mannen DIE HET MET HUN MOETEN STELLEN" I'm sorry maar je hoeft niet alle andere vrouwen er door te sleuren om jouw lieveling een complimentje te geven.
Over de gedichten en brieven: hoewel ik het idee leuk vond (en ook heel interessant om ze eerst contextloos te lezen) vond ik die eerlijk gezegd een beetje inhoudsloos maar oké dat kan er ook wel voor gedaan zijn geweest.
Ik vond de personages heel stereotiep; het speciale meisje en de jongen die haar mentale problematiek overromantiseert, in plaats van hulp te zoeken (het hele boek gaat over hoe speciaal en onbereikbaar en fascinerend ze is, terwijl er DUIDELIJK iets aan de hand is waarbij ze hulp nodig heeft!!).
Op het einde had ik medelijden met Anna omdat mentale problematiek enorm zwaar is (en ook een zwaar onderwerp is om over te lezen/te schrijven, het raakte mij ook wel echt) maar door het feit dat die exacte problemen een heel boek lang als haar "sparkle" gezien werden vond ik het echt een beetje een problematische vibe, en ook precies niet echt de energy die ik als boodschap zou willen verspreiden via mijn boek (sorry als dat te streng is). Het is goed dat er over mentale problemen wordt geschreven en dat de taboe er rond verdwijnt, net daarom vind ik het verkeerd om het dan niet "eerlijk" te beschrijven. Dit is iets erg zwaars voor mensen en hun geliefden, en er wordt net gedaan alsof dat is wat haar spannend en uniek maakt... (haar deel was niet zo)
Ook het hele ding van Michelle Obama haar ervaring met discriminatie te koppelen aan Anna vond ik niet zo een goede vergelijking
Eindstand: goeie schrijfstijl. Mooie citaten -> De reden voor de 2 sterren. Maar ook stereotype personages, en (naar mijn mening) overromantisering van mentale problemen en een quirky girl energy -> reden van het verlies van de andere 3 sterren
Kijk: Zita Theunynck kan heel mooi schrijven, oprecht. Ik vond dat er prachtige beschrijvingen in het boek werden gemaakt, die bepaalde gevoelens enorm goed wisten te omvatten. En het einde vond ik heel triest, en dat zag ik ook niet echt aankomen.
Maar het hele "I'm NoT LiKe OtHeR GiRLs" gegeven vind ik letterlijk tenenkrullend. Ik bedoel, de zin "je bent niet zoals alle andere meisjes en ik heb al medelijden met alle mannen DIE HET MET HUN MOETEN STELLEN" I'm sorry maar je hoeft niet alle andere vrouwen er door te sleuren om jouw lieveling een complimentje te geven.
Over de gedichten en brieven: hoewel ik het idee leuk vond (en ook heel interessant om ze eerst contextloos te lezen) vond ik die eerlijk gezegd een beetje inhoudsloos maar oké dat kan er ook wel voor gedaan zijn geweest.
Ik vond de personages heel stereotiep; het speciale meisje en de jongen die haar mentale problematiek overromantiseert, in plaats van hulp te zoeken (het hele boek gaat over hoe speciaal en onbereikbaar en fascinerend ze is, terwijl er DUIDELIJK iets aan de hand is waarbij ze hulp nodig heeft!!).
Op het einde had ik medelijden met Anna omdat mentale problematiek enorm zwaar is (en ook een zwaar onderwerp is om over te lezen/te schrijven, het raakte mij ook wel echt) maar door het feit dat die exacte problemen een heel boek lang als haar "sparkle" gezien werden vond ik het echt een beetje een problematische vibe, en ook precies niet echt de energy die ik als boodschap zou willen verspreiden via mijn boek (sorry als dat te streng is). Het is goed dat er over mentale problemen wordt geschreven en dat de taboe er rond verdwijnt, net daarom vind ik het verkeerd om het dan niet "eerlijk" te beschrijven. Dit is iets erg zwaars voor mensen en hun geliefden, en er wordt net gedaan alsof dat is wat haar spannend en uniek maakt... (haar deel was niet zo)
Ook het hele ding van Michelle Obama haar ervaring met discriminatie te koppelen aan Anna vond ik niet zo een goede vergelijking
Eindstand: goeie schrijfstijl. Mooie citaten -> De reden voor de 2 sterren. Maar ook stereotype personages, en (naar mijn mening) overromantisering van mentale problemen en een quirky girl energy -> reden van het verlies van de andere 3 sterren
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 20, 2021
Het wordt spectaculair. Beloofd is in feite, niet spectaculair. Het jij-personage, Anna, werd vrijwel direct geportretteerd als een manic pixie dream girl (directe quote, p. 15: Anna, ik weet nog niet veel over je. Wat ik wel weet, is dat je niet bent zoals andere meisjes.) als tegenstelling tot Leonards crusty & dusty persoonlijkheid (om nog niet te spreken van zijn verschrikkelijke 'gedichten'). Waar de schrijfstijl misschien aanstalten probeerde te maken tot romantisch en aandoenlijk, was die iedere keer te cringy en te fel geprobeerd. Kortom, deze roman is de Milk & Honey voor Nederlandstalig proza: niet per sé diepgaand en gericht tot een breed publiek, met genoeg 'rakende' one-liners, herkenbare thema's, en 'speciale' typografie.
March 26, 2018
Nog een Vlaams debuut. Het is geen superslecht boek, het leest als een trein, maar het lag me gewoon niet zo goed. De onleesbaarheid van de naam Leonard, de ongemakkelijkheid van zijn personage dat soms meer vrouwelijk geschreven leek dan mannelijk, zijn rare uitspraken die ik me nooit in een echte conversatie kon inbeelden, een beetje teveel meligheid, beetje teveel drama, beetje teveel het 'ik ben speciaal en niet zoals alle andere mensen' syndroom...
August 13, 2017
10 pagina's had dit boek nodig en ik was verkocht. Ik heb het ademloos uitgelezen. Het laatste deeltje gespaard tot een moment waarvan ik wist dat ik ongestoord kon lezen.
Het boek komt de belofte van de titel na.
Het boek komt de belofte van de titel na.
September 19, 2021
Dat het spectaculair was, wat een debuut, deze roman van Zita Theunynck. Toegegeven, het duurde even voor ik meegezogen werd in het verhaal, vermoedelijk omdat de 23 brieven bijzonder chaotisch en ietwat "van de pot gerukt" lijken wanneer je de situaties niet kent die tot het schrijven van de brieven leidden. Dat wordt echter meer dan goedgemaakt wanneer de auteur van de brieven terugkeert in de tijd en de gaten in het verhaal opvult. Met als apotheose de zijkant, of was het zij-kant, van het verhaal te lezen, waarbij een enkel klein zinnetje je helemaal met verstomming achterlaat en je bijna het hele boek opnieuw zou lezen. Dát is kunnen schrijven, denk ik dan !
August 27, 2023
💜💜 sowieso in de top drie van mijn boeken dit jaar.
Wat een debuut, had me van de eerste pagina's in de ban.
Lezen zeg ik je!
Wat een debuut, had me van de eerste pagina's in de ban.
Lezen zeg ik je!
October 29, 2020
Je hebt als wel lef nodig om deze titel te kiezen, zeker wanneer het je debuut is... Maar het verhaal loste alle verwachtingen vlot in.
Ik moest wel even wennen aan de opbouw van het boek, maar eens je mee bent, ben je klaar voor een rollercoaster!
Ik moest wel even wennen aan de opbouw van het boek, maar eens je mee bent, ben je klaar voor een rollercoaster!
October 5, 2017
Dit is een opdracht. Geen vriendelijk verzoek of een kleine tip. DIT IS EEN OPDRACHT. Lees. Dit. Boek. Doe het voor mij.
Ik las het afgelopen weekend. In het begin verliep alles vlot.
“Ahja, Met een boek lezen kan er niet zo veel mis gaan, hé.” DAT HAD JE GEDACHT.
Eerst moest ik heel hard lachen (+ beetje pipi doen) met een stuk over gordelmollen. Dat stuk is sowieso heel grappig maar extra grappig voor mij want ik noem mijn vrouw ook soms gordelmol.
(Omdat ze ook een halfbakken pantser tegen het leven heeft dat er veel te losjes op ligt en 6 dagen per week scheef komt te zitten en dat ik dan terug een beetje recht moet trekken. En ook omdat ze slechtziend is. Maar dat geloofde ze eerst niet. Ze zei: “Ik zie niet slecht! Ik zie gewoon alles wazig.” Hard gelachen toen. Ahja want slecht zien is gewoon wazig zien, maar dat wist ze dus niet. Dus nu draagt ze een bril maar haar pantser ligt meestal nog altijd scheef. Maar daarom heeft ze mij.)
En toen las ik de rest dit boek in 1 trek uit en nu probeer ik al 4 dagen dat verhaal te verwerken maar HET GAAT NIET. Ik krijg het niet weg. Lees dit boek zodat we samen over onze gevoelens kunnen praten. Dat heet zelfhulp en ik voorzie cake. Het wordt spectaculair. beloofd.
Ik las het afgelopen weekend. In het begin verliep alles vlot.
“Ahja, Met een boek lezen kan er niet zo veel mis gaan, hé.” DAT HAD JE GEDACHT.
Eerst moest ik heel hard lachen (+ beetje pipi doen) met een stuk over gordelmollen. Dat stuk is sowieso heel grappig maar extra grappig voor mij want ik noem mijn vrouw ook soms gordelmol.
(Omdat ze ook een halfbakken pantser tegen het leven heeft dat er veel te losjes op ligt en 6 dagen per week scheef komt te zitten en dat ik dan terug een beetje recht moet trekken. En ook omdat ze slechtziend is. Maar dat geloofde ze eerst niet. Ze zei: “Ik zie niet slecht! Ik zie gewoon alles wazig.” Hard gelachen toen. Ahja want slecht zien is gewoon wazig zien, maar dat wist ze dus niet. Dus nu draagt ze een bril maar haar pantser ligt meestal nog altijd scheef. Maar daarom heeft ze mij.)
En toen las ik de rest dit boek in 1 trek uit en nu probeer ik al 4 dagen dat verhaal te verwerken maar HET GAAT NIET. Ik krijg het niet weg. Lees dit boek zodat we samen over onze gevoelens kunnen praten. Dat heet zelfhulp en ik voorzie cake. Het wordt spectaculair. beloofd.
January 17, 2021
Ik weet dat dit boek door veel mensen (ook mensen die ik hoog heb zitten wat hun literaire smaak betreft) prachtig wordt gevonden. Ik vond het stylistisch krakkemikkig, weinig origineel en kon amper meevoelen met de twee tenenkrommend stereotype hoofdpersonen. Ik vroeg me continu af of ik niet iets miste, of ik me verkeek, maar nu het uit is, kan ik niet anders dan denken: ik had beter iets anders kunnen lezen. Anna is de manic pixie dreamgirl bij uitstek (die duidelijk hulp nodig heeft, maar wiens problemen overgeromantiseerd worden. Uitzondering: het laatste deel vanuit haar perspectief, wat ik een verademing vond.), Leonard vindt zichzelf heel wat, maar schrijft draken van brieven, die ook nog eens door iedereen geweldig gevonden worden. Inclusief beroerde poëzie. Voorspelbaar plot, lelijke parallellen. Jakkes, wat een teleurstelling.
April 8, 2020
Een lach die je niet kan nabootsen zonder hem beleefd te hebben.'
March 4, 2024
ze zijn allebei zo toxic wat?
EN DE TITEL IS “THE REMAINS OF THE DAY” NIET “REMAINS OF THE DAY”
verder wel een goed boek
EN DE TITEL IS “THE REMAINS OF THE DAY” NIET “REMAINS OF THE DAY”
verder wel een goed boek
March 3, 2019
*4,5 sterren
Onmogelijk dicht te doen.
Onmogelijk dicht te doen.
December 1, 2017
Dit heeft zó alles in zich om een bestseller te worden. En ik hoop dat het dat ook wordt, niet zozeer omwille van de verkoopcijfers maar omdat ik het zo veel mogelijk mensen gun zich nog eens te verliezen in een boek.
Het is toegankelijk origineel en bijzonder mooi geschreven met nét genoeg clichésnuifjes om contact met de werkelijkheid te houden. De dramatiek is een beetje over de top en dat is maar goed ook want iedereen komt zichzelf wel ergens tegen tussen de lijnen. Dan houdt dit overactend drama je toch op een veilige afstand. En als je 't zo ziet valt het einde beter te verteren.
Een gevorderde weeffout in onze sterren en een volwassener duet met valse noten. Als je een niet-lezer wil pesten door een boek cadeau te doen; kies voor een andere titel. Je zou anders wel eens kunnen beschuldigd worden van goeie bedoelingen.
Het is toegankelijk origineel en bijzonder mooi geschreven met nét genoeg clichésnuifjes om contact met de werkelijkheid te houden. De dramatiek is een beetje over de top en dat is maar goed ook want iedereen komt zichzelf wel ergens tegen tussen de lijnen. Dan houdt dit overactend drama je toch op een veilige afstand. En als je 't zo ziet valt het einde beter te verteren.
Een gevorderde weeffout in onze sterren en een volwassener duet met valse noten. Als je een niet-lezer wil pesten door een boek cadeau te doen; kies voor een andere titel. Je zou anders wel eens kunnen beschuldigd worden van goeie bedoelingen.
February 3, 2018
Fijn om weer eens een vlot geschreven roman te lezen! Genoten van de brieven (de rode draad in het verhaal) en het personage van Leonard. Grappig en ontroerend en soms ook herkenbaar.
Logisch dat je je af en toe ergert aan Anna, maar ook haar standpunt was knap geschreven.
Einde mocht nog meer uitgewerkt worden van mij, werd plots op drafje afgehandeld. Daarom 4 sterren.
Favoriete quote: “Er is iets magisch aan je eigen naam op een envelop zien staan en te weten dat er binnen een brief zit die iemand enkel en alleen voor jou heeft geschreven.”
Logisch dat je je af en toe ergert aan Anna, maar ook haar standpunt was knap geschreven.
Einde mocht nog meer uitgewerkt worden van mij, werd plots op drafje afgehandeld. Daarom 4 sterren.
Favoriete quote: “Er is iets magisch aan je eigen naam op een envelop zien staan en te weten dat er binnen een brief zit die iemand enkel en alleen voor jou heeft geschreven.”
March 4, 2018
Weer was het stil. Dan zei je: “Voel hoe de aarde ons draagt. Maf hé? Heb je er ooit al eens bij stilgestaan hoe zwaar dat moet zijn voor de aarde? Al die mensen tegelijkertijd dragen, terwijl wij hier gewoon rustig met ons hele gewicht op haar liggen?”
En zo lagen we daar, met heel ons gewicht op de aarde.
Dit boek is een pareltje, een avontuur, een lach en een traan ...
Het is een verhaal dat je nooit meer vergeet.
Het is inderdaad spectaculair, zoals beloofd ...
En zo lagen we daar, met heel ons gewicht op de aarde.
Dit boek is een pareltje, een avontuur, een lach en een traan ...
Het is een verhaal dat je nooit meer vergeet.
Het is inderdaad spectaculair, zoals beloofd ...
November 9, 2017
Hoewel ik het einde wat voorspelbaar vond, wist het boek me wel te raken. Het spel met typografie was mooi en de personages levensecht. Qua volgorde van de vertelling ben ik er nog niet helemaal uit of ik dat een meerwaarde vond - die 23 brieven 2x lezen vond ik bv wat overbodig.
Een uitgebreide recensie volgt.
Een uitgebreide recensie volgt.
July 24, 2019
"Omdat ik je veeleisend, indrukwekkend,, intens en onverantwoord verwoestend mooi vond"
Ontroerend mooi debuut met zachte zinnen over liefde. Vooral over liefde. Theunynck geeft evenveel aandacht aan kleine onbenulligheden als aan de grote, allesverterende momenten in het leven van haar personages.
Geen 5 omdat het verhaal enkele voorspelbare en clichématige tropen bevat.
Ontroerend mooi debuut met zachte zinnen over liefde. Vooral over liefde. Theunynck geeft evenveel aandacht aan kleine onbenulligheden als aan de grote, allesverterende momenten in het leven van haar personages.
Geen 5 omdat het verhaal enkele voorspelbare en clichématige tropen bevat.
January 22, 2023
Ik had het boek al een jaar liggen, maar nooit de tijd om hem “op mijn gemakske” te lezen.
De boekenclub heeft me er dan toch toe aangezet om het te lezen en;
Het leest als een sneltrein. Beloofd.
Heel mooi geschreven, emotioneel en herkenbaar en toch ook weer helemaal niet.
Vooral hartverscheurend allemaal.
Het type boek waar je iemand makkelijk mee aan het lezen krijgt!
De boekenclub heeft me er dan toch toe aangezet om het te lezen en;
Het leest als een sneltrein. Beloofd.
Heel mooi geschreven, emotioneel en herkenbaar en toch ook weer helemaal niet.
Vooral hartverscheurend allemaal.
Het type boek waar je iemand makkelijk mee aan het lezen krijgt!
December 8, 2024
In één ruk uitgelezen, elke pagina was prachtig, buiten één. Pagina 260. Het was niet lief, mooi en kwetsbaar zoals alle andere pagina’s. Het was cru, lelijk en de bubbel waarin ik het boek las, barstte.
March 21, 2021
"Hoe ik je bijna was kwijt gespeeld door teveel te willen. Hoe ik wist dat alles beter was met jou, ook al had ik je niet helemaal. Hoe ik alleen kon ademen als jij er was. Hoe we waren wat we waren, zonder te moeten zijn wat iedereen verwacht. Maar dat is natuurlijk belachelijk"
Displaying 1 - 30 of 801 reviews