What do you think?
Rate this book
Белорийский цикл о ведьме Вольхе #3
Wiedźma Naczelna
Będzie śmiesznie, będzie niebezpiecznie, będzie upiornie i emocjonująco. Życie najbardziej W.Rednej wiedźmy na świecie przejdzie prawdziwą rewolucję, a ona sama znów będzie przygniatać sarkazmem, imponować odwagą i rozczulać urokiem osobistym. Ale czy uda jej się uniknąć spalenia na stosie? Albo stanięcia na ślubnym kobiercu?
490 pages, Paperback
First published January 1, 2004
10 people are currently reading
165 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
December 4, 2021
Kocham Wolhę, kocham Lena, kocham całą ekipę ich przyjaciół i dopiero co skończyłam tę książkę, ale już za nimi tęsknię.
![Profile Image for babycasboy [doma] ⋆˚࿔.](/_next/image?url=https%3A%2F%2Fi.gr-assets.com%2Fimages%2FS%2Fcompressed.photo.goodreads.com%2Fusers%2F1766637158i%2F130193023._UY200_CR0%2C0%2C200%2C200_.jpg&w=128&q=75)
August 13, 2025
2,75⭐️
Ta książka miała swoje momenty. Niestety jednak przez większość czasu była niepotrzebnie przeciągnięta i po prostu nudna. #Wastedpotential
Ta książka miała swoje momenty. Niestety jednak przez większość czasu była niepotrzebnie przeciągnięta i po prostu nudna. #Wastedpotential
February 5, 2017
Завершение серии подкачало.
Половину книги раздражало, что вроде как нет связного сюжета, просто частями похождения Вольхи по Белории. Потом бесило ее поведение в части Лёна и дальнейшего развития их отношений - такие выходки больше бы подходили Вольхе из первой книги в силу возраста, но, простите, спустя четыре года такое ребячество и капризность смотрелись дико и смехотворно. А вот в первой книге она как раз была отличным персонажем (разумным, в первую очередь). И если Вольха позиционировалась как отличница, которая в силу мозговитости может за себя постоять, то она это и подтверждала, действуя именно в силу своей догадливости, прозорливости и сообразительности. Но в этой части все это куда-то улетучилось и осталась лишь мэрисьюшная удачливость, ничем вовсе не обоснованная (в некоторых моментах, например, на корабле в финале, я вовсе не поняла, почему она победила колдуна). А побег на несколько месяцев из Догевы...да даже если забыть про Лёна, - подрядилась быть главной ведьмой, так и неси за это ответственность. Но получилось...гхыр знает что получилось. Да и вообще герои получились совершенно невнятными в завершении трилогии.
В целом у меня создалось ощущение, что автор уже устала к концу серии о В.Редной и писали абы как. Если в первой части, да и во второй, четко прослеживается ниточка сюжета от начала и до конца, то в заключении все вышло скомканно и отрывисто. Без души и огонька, скажем так.
Конечно, впечатление о серии осталось определенно положительное. "Профессия: ведьма" так и вовсе в разряд любимых книг вошла. И все же после "Года крысы", где я, ни разу не споткнувшись, прочла дилогию полностью, осадок разочарования остался. Но все равно Громыко - один из любимых авторов, а я продолжу знакомство с ее творчеством.
Половину книги раздражало, что вроде как нет связного сюжета, просто частями похождения Вольхи по Белории. Потом бесило ее поведение в части Лёна и дальнейшего развития их отношений - такие выходки больше бы подходили Вольхе из первой книги в силу возраста, но, простите, спустя четыре года такое ребячество и капризность смотрелись дико и смехотворно. А вот в первой книге она как раз была отличным персонажем (разумным, в первую очередь). И если Вольха позиционировалась как отличница, которая в силу мозговитости может за себя постоять, то она это и подтверждала, действуя именно в силу своей догадливости, прозорливости и сообразительности. Но в этой части все это куда-то улетучилось и осталась лишь мэрисьюшная удачливость, ничем вовсе не обоснованная (в некоторых моментах, например, на корабле в финале, я вовсе не поняла, почему она победила колдуна). А побег на несколько месяцев из Догевы...да даже если забыть про Лёна, - подрядилась быть главной ведьмой, так и неси за это ответственность. Но получилось...гхыр знает что получилось. Да и вообще герои получились совершенно невнятными в завершении трилогии.
В целом у меня создалось ощущение, что автор уже устала к концу серии о В.Редной и писали абы как. Если в первой части, да и во второй, четко прослеживается ниточка сюжета от начала и до конца, то в заключении все вышло скомканно и отрывисто. Без души и огонька, скажем так.
Конечно, впечатление о серии осталось определенно положительное. "Профессия: ведьма" так и вовсе в разряд любимых книг вошла. И все же после "Года крысы", где я, ни разу не споткнувшись, прочла дилогию полностью, осадок разочарования остался. Но все равно Громыко - один из любимых авторов, а я продолжу знакомство с ее творчеством.
July 2, 2022
Последняя масштабная часть цикла о ведьме Вольхе меня и не разочаровала, и не порадовала. Да, оценка будет положительной, так как книга дала мне именно то, что я в ней искала - отдых для моих многострадальных мозгов и кучу фразочек, над которыми можно похихикать. Но все же окончание сильно уступает первым двум частям.
Структурные части книги, с моей точки зрения, оторваны друг от друга, не смотря на то, что формальные связующие части в принципе есть. Однако смотрятся они притянутыми за уши. Крайне утомило описание свадьбы (и это не спойлер, так как даже ежу понятно, чем дело закончится).
Один только момент запал в душу. Может быть, потому что сама когда-то думала точно также...
Он тоже боялся. Но и понимал, что если они не сделают этот шаг вместе, то дальше им придется идти в одиночестве. До конца жизни, потому что ничего подобного с ними уже никогда не произойдет, а на меньшее они не согласятся…
7 / 10
Структурные части книги, с моей точки зрения, оторваны друг от друга, не смотря на то, что формальные связующие части в принципе есть. Однако смотрятся они притянутыми за уши. Крайне утомило описание свадьбы (и это не спойлер, так как даже ежу понятно, чем дело закончится).
Один только момент запал в душу. Может быть, потому что сама когда-то думала точно также...
Он тоже боялся. Но и понимал, что если они не сделают этот шаг вместе, то дальше им придется идти в одиночестве. До конца жизни, потому что ничего подобного с ними уже никогда не произойдет, а на меньшее они не согласятся…
7 / 10
August 12, 2017
Kocham całym swoim serduchem tę serię ❤
January 9, 2019
Эта книга не такая классная, как первые две, но все равно мне понравилась. Порадовало появление Ролара и Орсаны. И с концовки я громко смеялась. Лён с Вольхой просто уморительные чудики))
Любимый ржачный момент:
– Ой, а кто ж там так стукаэ? – с фальшивым изумлением поинтересовалась Орсана.
– То цэ ж мы, вомпэры! – тоненьким бабьим голоском в исполнении кривляющегося мужского отозвались за дверью.
Вомпэр - вместо тысячи слов 😂
Любимый ржачный момент:
– Ой, а кто ж там так стукаэ? – с фальшивым изумлением поинтересовалась Орсана.
– То цэ ж мы, вомпэры! – тоненьким бабьим голоском в исполнении кривляющегося мужского отозвались за дверью.
Вомпэр - вместо тысячи слов 😂
February 11, 2021
W zasadzie to 3,5.
Kolejna odsłona cyklu o pewnej W. Rednej wiedźmie nic nowego do gatunku nie wnosi, acz nadal przyjemnie się czyta. Jedynie końcówka wydaje mi się lekko naciągana, aby na siłę połączyć kilka wcześniej nie klejących się ze sobą wątków.
Kolejna odsłona cyklu o pewnej W. Rednej wiedźmie nic nowego do gatunku nie wnosi, acz nadal przyjemnie się czyta. Jedynie końcówka wydaje mi się lekko naciągana, aby na siłę połączyć kilka wcześniej nie klejących się ze sobą wątków.
June 7, 2015
Już się nie mogę doczekać, kiedy sięgnę po kolejną część :)
January 28, 2015
Круть! Самое подходящее чтение для отдыха )
February 12, 2023
Bardzo pozytywnie odebrałam lekturę ostatniego tomu. Co prawda „Kroniki Belorskie” liczą jeszcze kolejne trzy tomy, ale dwa z nich są zbiorem opowiadań, a jeden już w ogóle opowiada inną historię.
Podobało mi się, że główna bohaterka, Wolha Redna, jest inteligentna, mądra i z jajem, przy tym pozostając dobra z serca, pomimo jej wybuchowego temperamentu oraz tendencji do złośliwości. Jej przyjaciele są tacy, że aż chciałoby się by taka autentyczna przyjaźń istniała w skorumpowanym przez własne interesy na tle materialnym życiu realnym. Natomiast antagoniści potrafią być źli, ale ze względu na podkreśloną bajkowość w lekturze, mają swoje zasady by utrzymać własny honor, a nawet czasem potrafią odczuć np. skruchę. To taki rodzaj bajkowości jaki widać na straszych filmach kreskówkowych, co mi odpowiadało, potrzebowałam czegoś na rozluźnienie. Poza tym, tak jak w poprzednich tomach, nie zabrakło różnych ras humanoidalnych jak i ukazanie prostoty ludzi ze wsi na tle średniowiecznego klimatu, odzwierciedlając tamtejszy świat tętniącym swoim wielobarwnym życiem.
Opisy nie są długie, ale tak zgrabnie przedstawiają otaczający świat, iż czułam, że oglądam film wraz z doznaniami sensorycznymi. W dodatku, fabuła toczy się przez prawie wszystkie pory roku i dzieje się w wielu miejscach, tworząc atmosferę przygody i tym samym różnorodności. Zresztą przygód jest naprawdę wiele, ale nie przytłoczyły mnie dzięki odpowiednim przerwom skupiającymi się nad czymś innym niż na wykonaniu zadania.
Humor występuje od początku do końca książki, ukazując zdystansowany odbiór świata ze strony bohaterki, a przy którym świetnie się bawiłam. Wydaje mi się, że gdyby go zabrakło i gdyby opisy skupiały się na mrocznych aspektach otoczenia i istot z mitologii słowiańskiej, to strach byłoby czytać książkę po zachodzie słońca.
Jedyny poważniejszy minus, który drażnił mnie niczym rzęsa w oku, była kwestia ślubu o którym była mowa od początku lektury i który od czasu do czasu wychodził na jaw. Wolha taka pewna siebie, buntownicza i wojownicza, a tu ktoś sobie wymyślił, że ona ma wyjść za mąż i nie postawiła twardo na swoim!? Zamiast tego, jak mała dziewczynka uciekała od problemu! Jej przyszły mąż też do tego się nie palił i też nic z tym nie zrobił! On jak on, ale że ona… Nie zostało wyjaśnione czemu była taka presja by zaprowadzić parę do ołtarza, pomimo że książka ma tendencję do tłumaczenia działań bohaterki. Na pierwszy rzut oka wygląda na to, że jak się kocha to trzeba się pobrać na zasadzie „trzeba kuć żelazo póki gorące”. Pomijając fakt, że miłość nie żelazo kowala, to po dokładniejszej analizie, biorąc pod uwagę wiele wątków i tekstów, doszłam do wniosku, że w tym wszystkim kryje się interes pobocznych osób by zapewnić sobie bezpieczeństwo, że w razie czego władza nie trafi w obce ręce. Smutne, że taki ważny element został ukryty pod niemal histerycznym humorem w długim epilogu zadedykowanemu ślubowi, który był najzwyczajniej w świecie niesmaczny. Epilog w sumie pojawił się zbyt nagle ucinając nachalnie wydarzenia z ostatniego rozdziału, przez co zabrakło mi jakiegoś zakończenia wyjaśniającego co dalej by było po zakończeniu pewnej… Sprawy.
Szkoda, że w taki sposób zakończyła się trylogia, ale skoro szkoda, oznacza tylko jedno: że czas lektury, który poświęciłam trylogii był bardzo udany.
Podobało mi się, że główna bohaterka, Wolha Redna, jest inteligentna, mądra i z jajem, przy tym pozostając dobra z serca, pomimo jej wybuchowego temperamentu oraz tendencji do złośliwości. Jej przyjaciele są tacy, że aż chciałoby się by taka autentyczna przyjaźń istniała w skorumpowanym przez własne interesy na tle materialnym życiu realnym. Natomiast antagoniści potrafią być źli, ale ze względu na podkreśloną bajkowość w lekturze, mają swoje zasady by utrzymać własny honor, a nawet czasem potrafią odczuć np. skruchę. To taki rodzaj bajkowości jaki widać na straszych filmach kreskówkowych, co mi odpowiadało, potrzebowałam czegoś na rozluźnienie. Poza tym, tak jak w poprzednich tomach, nie zabrakło różnych ras humanoidalnych jak i ukazanie prostoty ludzi ze wsi na tle średniowiecznego klimatu, odzwierciedlając tamtejszy świat tętniącym swoim wielobarwnym życiem.
Opisy nie są długie, ale tak zgrabnie przedstawiają otaczający świat, iż czułam, że oglądam film wraz z doznaniami sensorycznymi. W dodatku, fabuła toczy się przez prawie wszystkie pory roku i dzieje się w wielu miejscach, tworząc atmosferę przygody i tym samym różnorodności. Zresztą przygód jest naprawdę wiele, ale nie przytłoczyły mnie dzięki odpowiednim przerwom skupiającymi się nad czymś innym niż na wykonaniu zadania.
Humor występuje od początku do końca książki, ukazując zdystansowany odbiór świata ze strony bohaterki, a przy którym świetnie się bawiłam. Wydaje mi się, że gdyby go zabrakło i gdyby opisy skupiały się na mrocznych aspektach otoczenia i istot z mitologii słowiańskiej, to strach byłoby czytać książkę po zachodzie słońca.
Jedyny poważniejszy minus, który drażnił mnie niczym rzęsa w oku, była kwestia ślubu o którym była mowa od początku lektury i który od czasu do czasu wychodził na jaw. Wolha taka pewna siebie, buntownicza i wojownicza, a tu ktoś sobie wymyślił, że ona ma wyjść za mąż i nie postawiła twardo na swoim!? Zamiast tego, jak mała dziewczynka uciekała od problemu! Jej przyszły mąż też do tego się nie palił i też nic z tym nie zrobił! On jak on, ale że ona… Nie zostało wyjaśnione czemu była taka presja by zaprowadzić parę do ołtarza, pomimo że książka ma tendencję do tłumaczenia działań bohaterki. Na pierwszy rzut oka wygląda na to, że jak się kocha to trzeba się pobrać na zasadzie „trzeba kuć żelazo póki gorące”. Pomijając fakt, że miłość nie żelazo kowala, to po dokładniejszej analizie, biorąc pod uwagę wiele wątków i tekstów, doszłam do wniosku, że w tym wszystkim kryje się interes pobocznych osób by zapewnić sobie bezpieczeństwo, że w razie czego władza nie trafi w obce ręce. Smutne, że taki ważny element został ukryty pod niemal histerycznym humorem w długim epilogu zadedykowanemu ślubowi, który był najzwyczajniej w świecie niesmaczny. Epilog w sumie pojawił się zbyt nagle ucinając nachalnie wydarzenia z ostatniego rozdziału, przez co zabrakło mi jakiegoś zakończenia wyjaśniającego co dalej by było po zakończeniu pewnej… Sprawy.
Szkoda, że w taki sposób zakończyła się trylogia, ale skoro szkoda, oznacza tylko jedno: że czas lektury, który poświęciłam trylogii był bardzo udany.
October 26, 2022
Przygody Wolhy wciągnęły mnie od pierwszego tomu.
Nie sądziłam, że fabuła zrobi na mnie takie wrażenie, a tu okazuje się ze tto raz sięgnął po jakąkolwiek książkę Olgi Gromyko
nigdy nie wyrwie się spod czaru jej opowieści
Ogromnym plusem jest duża dawka humoru i niejednokrotnie śmiałam się do przysłowiowego rozpuku
W dzisiejszych smutnych czasach potrzebna nam jest choć minimalna dawka optymizmu.
Trochę przykro ze to już koniec …..
Wprawdzie czekają jeszcze w kolejce opowiadania belorskie ale obawiam się że to już nie będzie to……
Sięgnijcie zatem szybko po trzy pierwsze tomy to zabawę gwarantuje wszystkim przednią.
Nie sądziłam, że fabuła zrobi na mnie takie wrażenie, a tu okazuje się ze tto raz sięgnął po jakąkolwiek książkę Olgi Gromyko
nigdy nie wyrwie się spod czaru jej opowieści
Ogromnym plusem jest duża dawka humoru i niejednokrotnie śmiałam się do przysłowiowego rozpuku
W dzisiejszych smutnych czasach potrzebna nam jest choć minimalna dawka optymizmu.
Trochę przykro ze to już koniec …..
Wprawdzie czekają jeszcze w kolejce opowiadania belorskie ale obawiam się że to już nie będzie to……
Sięgnijcie zatem szybko po trzy pierwsze tomy to zabawę gwarantuje wszystkim przednią.
June 22, 2025
Świetne zwieńczenie cyklu, skrzące się świeżym, często wrednym humorem, z bogatym językiem. W dodatku autorka już nie udawała, że pisze powieść, i całość jest jakby zlepkiem kilku samodzielnych nowelek, co tylko wyszło na zdrowie historii, która już nie musiała sugerować sztywnej linearności. Niestety, jest i minus - rzecz jest na tyle błaha, że dość szybko odparowuje z głowy, zostawiając po sobie tylko wspomnienie w rodzaju - "ale fajna była ta książka, tylko o czym...?"
Jak ja bym chciał, żeby nasi autorzy od fantasy pisali tak ładne, zabawne kawałki, w których nie trzeba co kilka stron zgrzytać zębami na przykład z powodu kalekiej psychologii postaci.
Jak ja bym chciał, żeby nasi autorzy od fantasy pisali tak ładne, zabawne kawałki, w których nie trzeba co kilka stron zgrzytać zębami na przykład z powodu kalekiej psychologii postaci.
July 13, 2022
No i koniec historii o W.Rednej, dogewskiej wiedźmie i władcy wampirzej Dogewy, Lenie. W tej części w końcu wszystko układa się w całość. Wraz z bohaterką nareszcie odkrywamy kto stoi za wszystkimi występkami odkąd Wolha pojawiła się w Dogewie poraz pierwszy. Opisy scen akcji, jak i krajobrazów w całej książce jak zwykle są na dość wysokim poziomie i bardzo przybliżają człowiekowi możliwość wizualizacji tych wydarzeń. Cały cykl przygód tej wiedźmy zdecydowanie polecam. Potrafi skraść czas jak i serce.
May 25, 2024
Najlepsza część ze wszystkich książek o Wolsze (mam szczerą nadzieję, że tak się to odmienia). Pełna humoru, zwłaszcza w epilogu. Cały wątek ze ślubem był komiczny i w sumie bardzo mi w literaturze brakuje TAKIEGO przedstawienia związku - bardziej na luzie, bez bazowania na seksie, a zamiast tego skupienie na stronie emocjonalnej, gdzie oboje zainteresowani to zagryziaki, a nie kij w dupę i to miłość mojego życia i bla, bla, bla.
Ciekawe nawiązania do poprzednich części i wplecenia ich w fabułę tak, aby zamknęły się wszystkie wątki.
Ciekawe nawiązania do poprzednich części i wplecenia ich w fabułę tak, aby zamknęły się wszystkie wątki.
July 30, 2019
Книжица милая, местами уморительная, мне нравится характер героини и внутренний монолог, который ей приписывает автор. Первая книга сильнее остальных, на мой вкус. А размышления о свадьбе в последней как-то угнетают.
Хорошее фэнтези с победой "добра" в конце и множеством сказочных клише. Мне книга понравилась. Читала её во второй раз, хотя воспоминания о ней были гораздо лучше, чем впечатления непосредственно по прочтении.
Хорошее фэнтези с победой "добра" в конце и множеством сказочных клише. Мне книга понравилась. Читала её во второй раз, хотя воспоминания о ней были гораздо лучше, чем впечатления непосредственно по прочтении.
December 4, 2018
Ruda wiedźma powróciła właśnie z przytupem jako Wiedźma naczelna. Ostatni tom trylogii przedstawiający historię W. Rednej i wampirzego władcy Lena miał premierę dwa dni temu. I z przyjemnością stwierdzam, że utrzymuje równie dobry poziom, co dwa poprzednie.
Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/03/w...
Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/03/w...
July 5, 2021
Z jednej strony trochę mi się dłużyła, z drugiej świetnie czytało mi się różne perspektywy. Najbardziej podobał mi się rozdział pierwszy („- Drżyj, pomroko, jako że w rękojeści mojego miecza umieszczono paznokieć z lewej nogi świętego Fenduła i samo dotknięcie go obróci cię w proch!” 🙈) i epilog (zdecydowanie mój ulubiony literacki ślub!) ❤️
June 7, 2017
одна из самых любимых книг и серий :) перечитывала уже миллион раз, а тут почему-то не отметила :)
June 21, 2017
Bardzo dobre zakończenie jeszcze fajniejszej serii.
June 5, 2018
Миленько так, но не приторно.
September 2, 2019
Начало - история с замком Вороньи когти (1я часть книги) - скучновато, даже бросить хотелось. Но дальше все как обычно у Громыко - динамика, юмор, невероятные приключения Вольхи и Лёна. Зачет :)
April 18, 2020
It was ok, but I kept loosing my interest and just skimmed a lot of pages.
August 14, 2020
Perfect holiday book - finished the whole series of 3 books in under 1 week. Light, exciting and easy to read
October 10, 2021
4,5 stars
April 2, 2023
Вольха ван лов!! Ногу сломала, кобыла еле тащится, жених наорал что сиди дома не высовывайся? Что нужно сделать? Правильно сбежать и спасти весь мир!! Люблю Вольху!!
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 16, 2021
Bardzo lekka i przyjemna seria o sympatycznej wiedźmie, pełna humoru i zabawnych perypetii. Jest troll, są smoki, wampiry oraz nawiedzone zamczyska. Czego chcieć więcej?
Jakieś minusy? Mnie nie przekonał wątek romantyczny między Wolhą a Lenem. No nie. Tam nie ma w ogóle chemii! Jest za to smakowita kiełbasa podczas nocy poślubnej, jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi 🙄
Mimo wszystko chętnie wrócę do dalszych opowieści o W.Rednej i jej przyjaciołach :)
Jakieś minusy? Mnie nie przekonał wątek romantyczny między Wolhą a Lenem. No nie. Tam nie ma w ogóle chemii! Jest za to smakowita kiełbasa podczas nocy poślubnej, jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi 🙄
Mimo wszystko chętnie wrócę do dalszych opowieści o W.Rednej i jej przyjaciołach :)
March 28, 2020
Цикл написан всё же удивительно интересно! Чего стоит только разница в структуре каждой книги: оглавление первой книги напоминает дипломную работу и серию практических лекций проложенных к ней, вторая книга, так уж и быть, разделяется на всем понятные главы, третья книга состоит из пяти частей, каждая из которых является отдельной историей, и все сюжетные линии, конечно, сходятся.
Любопытная структура, как и юмор, и всяческие асинхронности, которые вроде глаза режут но в то-же время добавляют колорит (которого и так через край). И вот я в замешательсте: это постмодернизм или популярная литература? :)
Любопытная структура, как и юмор, и всяческие асинхронности, которые вроде глаза режут но в то-же время добавляют колорит (которого и так через край). И вот я в замешательсте: это постмодернизм или популярная литература? :)
May 22, 2011
Третяя книга о Вольхе Редной. В ней расказ ведется теперь уже не только от имени Вольхи. Часть действий проходит без ее прямого участия, описывая похождения ее друзей. В этой книге также описывается работа теперь уже выпускницы Школы магов Вольхи, которую она находит себе, путешевствуя по трактам Белории.
Из рецензии на предыдущие книги:
Двумя словами о моих впечатлениях о книгах: МЕСТАМИ ХОРОШО.
При первом прочтении положительные впечатления преобладали. Так, например, мне очень понравился мир, придуманный О. Громыко, с его славянским духом, многочисленной и очень разнообразной нечистью и разумными рассами, соседствующие в этом мире с людьми. Интерессно и динамично развивающийся сюжет не давал заскучать и хотелось непременно узнать, что будет дальше.
Читая книгу повторно и уже не имея «момента неожиданности», то есть заранее зная сюжет, я больше обращала внимание на то, как написано, а не о чем. И должна признаться, впечатления о книге сильно испортились. Главная героиня, по ее словам, самая обыкновенная, ничем не примечательная сельская девушка, только вот как-то неубедительно она об этом говорит. И в то же время эти вечные «понты» (прошу прощения) – «только попробуй меня тронь, я тебе тааак задницу надеру!!» (еще раз прошу прощения) жутко раздражают. То есть все вокруг стоят разинув рты и в полном восхищении от НЕЕ, непревзойденной. Она постоянно перетягивает одеяло на себя. Все второстепенные герои плоские и неубедительные. Даже Лён.
Еще автору очень-очень хочется быть смешной. Ассоциация с ситкомом, когда публика смеется по знаку режиссера. Смеяться, однако, хотелось гораздо реже, чем задумала автор. Во многих сценах был явный «перебор» смешног��, например сцена пиршества в Арлиссе и сцена свадьбы.
Вывод: Я рада, что прочитала эту книгу и познакомилась с миром Белории. У этого мира есть потенциал. Надеюсь, что в этом мире появятся другие, более убедительные и компетентные герои, как первого, так и второго плана.
Из рецензии на предыдущие книги:
Двумя словами о моих впечатлениях о книгах: МЕСТАМИ ХОРОШО.
При первом прочтении положительные впечатления преобладали. Так, например, мне очень понравился мир, придуманный О. Громыко, с его славянским духом, многочисленной и очень разнообразной нечистью и разумными рассами, соседствующие в этом мире с людьми. Интерессно и динамично развивающийся сюжет не давал заскучать и хотелось непременно узнать, что будет дальше.
Читая книгу повторно и уже не имея «момента неожиданности», то есть заранее зная сюжет, я больше обращала внимание на то, как написано, а не о чем. И должна признаться, впечатления о книге сильно испортились. Главная героиня, по ее словам, самая обыкновенная, ничем не примечательная сельская девушка, только вот как-то неубедительно она об этом говорит. И в то же время эти вечные «понты» (прошу прощения) – «только попробуй меня тронь, я тебе тааак задницу надеру!!» (еще раз прошу прощения) жутко раздражают. То есть все вокруг стоят разинув рты и в полном восхищении от НЕЕ, непревзойденной. Она постоянно перетягивает одеяло на себя. Все второстепенные герои плоские и неубедительные. Даже Лён.
Еще автору очень-очень хочется быть смешной. Ассоциация с ситкомом, когда публика смеется по знаку режиссера. Смеяться, однако, хотелось гораздо реже, чем задумала автор. Во многих сценах был явный «перебор» смешног��, например сцена пиршества в Арлиссе и сцена свадьбы.
Вывод: Я рада, что прочитала эту книгу и познакомилась с миром Белории. У этого мира есть потенциал. Надеюсь, что в этом мире появятся другие, более убедительные и компетентные герои, как первого, так и второго плана.
March 31, 2015
Так и не смогла закончить книгу... Третья очень уж тащится, слишком медленная и довольно неинтересная. Полмесяца она у меня висела, помимо нее прочитала уже много книг, а эту так и не закончила. Прочитала чуть больше половины и на этом мне хватило. Конец очевиден, а как к нему дело подойдет - не так уж и важно.
June 10, 2016
Достойное завершение славного цикла о ведьме Вольхе. Местами было скучновато, да, и стиль, наверное, к третьей книге немного приелся, но все равно я получила от чтения большое удовольствие. Нежно люблю главных героев (да и второстепенные хороши). Ну и фирменный юмор автора делает всю серию очень легкой и приятной - как раз то, что мне было нужно в нелёгкий жизненный период. Ура Ольге Громыко!
Displaying 1 - 30 of 38 reviews