Η ακαθάριστη εθνική ευτυχία

by François Roux, Μανώλης Πιμπλής (translator)

Ο Πολ, ο Ροντόλφ, ο Μπενουά και ο Τανγκί είναι δεν είναι δεκαοχτώ χρονών. Σε αυτή την ηλικία, κάθε προσδοκία είναι επιτρεπτή. Ο Μπενουά, παιδί αγροτικής οικογένειας, ονειρεύεται να ασχοληθεί με τη φωτογραφία. Ο Ροντόλφ, γιος κομμουνιστή εργάτη, πολιτικοποιημένος και άριστος μαθητής, φιλοδοξεί να ακολουθήσει μια λαμπρή καριέρα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Πoλ, μέτριος μαθητής, γόνος αστικής οικογένειας, θέλει να μπορεί να ζει με την ομοφυλοφιλία του και να γίνει ηθοποιός στο Παρίσι. Και ο Τανγκί, η μητέρα του οποίου διευθύνει μόνη μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση, θέλει να πετύχει στον κόσμο των επιχειρήσεων, να ανέβει κοινωνικά.

Τριάντα ένα χρόνια αργότερα, τι έχει απομείνει από τα όνειρά τους;

Η Ακαθάριστη εθνική ευτυχία αποτελεί, μέσα από τα διασταυρούμενα πεπρωμένα τεσσάρων παιδικών φίλων, μια κοινωνική, πολιτική και συναισθηματική τοιχογραφία της Γαλλίας των τελευταίων τριών δεκαετιών. Μυθιστόρημα μύησης, χρονικό γενεών: ο Francois Roux κερδίζει το στοίχημα της ανάμειξης του ιδιωτικού στοιχείου με την επικαιρότητα μιας εποχής, το κλίμα της οποίας ανασυνθέτει με εντυπωσιακή οξυδέρκεια και ακρίβεια.

Το βιβλίο συμπεριλήφθηκε στις βραχείες λίστες πολλών λογοτεχνικών βραβείων, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Γάλλων Βιβλιοπωλών 2015, το Prix de Flore 2014 και το Prix Georges Brassens 2014.

Genres: France, Fiction, Gay

736 pages, Paperback

First published January 1, 2014

Reviews

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

“ Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δέχομαι επιτέλους να νιώσω ικανοποίηση για την τύχη που μου επιφύλαξε η μοίρα. Απολαμβάνω τούτη την καινούρια αίσθηση να βρίσκω τα πάντα ασύγκριτα ελαφριά, χωρίς πραγματική υφή. Ξαφνικά νιώθω την επιθυμία να μην ξαναπάρω πια τίποτα στα σοβαρά, και προπαντός το γεγονός ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος. Δε συγγενεύει, άλλωστε ετυμολογικά η λέξη ευτυχία με τη λέξη τύχη? Άρα πώς να αναγάγουμε την ευτυχία σε κάτι τόσο σημαντικό αν πράγματι, είναι καρπός του τυχαίου? Η ευτυχία, εντέλει, δεν είναι καθόλου σοβαρή υπόθεση. Είναι μάλιστα, και είμαι βέβαιος γι’ αυτό, το μόνο πράγμα στον κόσμο που θα έπρεπε να παίρνουμε αψήφιστα».

[Makis Dionis · Rating 3 out of 5]

Πότε δεν αλλάζει τίποτα, λοιπόν?
Η βασική αναζήτηση του Roux

Φλύαρος ωστόσο. Θα μπορούσε να κάνει σαφές το θέμα του στη μισή έκταση.

Κάδρο του η πολιτική.
Εσχεμενα ή μη, μπουρζουαδες, μικροαστοί και εργάτες, έχουν ενοχές επίκτητες, χωρίς να υπάρχει ούτε μια σχέση νορμάλ

Από την άλλη, δεν παραβλέπω την προσπάθεια για τομή κ κορύφωση στο προσωπικό drama queen του κάθε πρωταγωνιστή κ να μεταφέρει τα υπαρξιακά του διλήμματα στον αναγνώστη.
Η αφήγηση, όμως, σε πολλά σημεία απλοϊκή.. Μια πιο μεστή γλώσσα θα του ανέβαζε επίπεδο

[Infada Spain · Rating 4 out of 5]

4.5

[Vassiliki Dass · Rating 4 out of 5]

4.5*
Ενα απο τα ωραιοτερα βιβλια που διαβασα φετος

[Maria · Rating 4 out of 5]

Ναι αρκετά φλύαρο, ναι δεν λείπουν τα κλισέ, υπάρχουν όμως στιγμές που απογειώνεται. Μου άρεσε ιδιαίτερα το δεύτερο μισό, είχα την αίσθηση του κρεσέντο, εξ ου και τα τέσσερα αστέρια, που στην πραγματικότητα είναι τρία και μισό

[. . . _ _ _ . . . · Rating 2 out of 5]

Ζ' ε μποκού ντε προμπλέμ ο μπουλό πουρ ετρ ομπλιζέ λιρ σετ κονερί ντε μπουρζουά φρανσέ

[ανεμώνη ઇઉ · Rating 4 out of 5]

• όταν είπα στην Κ. ότι το βιβλίο ονομάζεται ακαθάριστη εθνική ευτυχία, μου είπε ότι της θυμίζει το "Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν" και προς έκπληξή μου αντιλήφθηκα πως ακριβώς αυτό είναι.

4 στενοί φίλοι, προερχόμενοι από διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά στρώματα και με ανόμοιες φιλοδοξίες και όνειρα - τωρινοί απόφοιτοι λυκείου, εκκολαπτόμενοι σπουδαστές και αναδυόμενοι ενήλικες - σπεύδουν να αναζητήσουν την ευτυχία με διαφορετικούς τρόπους αλλά με κοινή θέληση, αποφασιστικότητα και πυγμή. Ο Πολ - που είναι ο κύριος αφηγητής της ιστορίας - κλείνεται στο δωμάτιό του διαβάζοντας ανατομία, ενώ ο ίδιος προτιμά να κλείνεται σε καμαρίνια προτού βγει στην θεατρική σκηνή, ο Ρουντόλφ κοντράρει τον κομμουνιστή πατέρα του και αγκαλιάζει τους σοσιαλιστές, ο Τανγκί ερεθίζεται μόνο με όμορφα κορίτσια και παχυλούς μισθούς, ενώ ο Μπενουά κρύβει τα δάκρυά του πίσω από τον φακό μιας μηχανής, καθώς κάποιος άλλος έχει το κορίτσι που αγαπά.

4 φίλοι, μία παρέα ετερόκλητων χαρακτήρων με πολλαπλές φιλοδοξίες, πάμπολλα οράματα και φρέσκιες ιδέες που βάφονται κόκκινες και πεθαίνουν σιγά σιγά, καθώς οι σχέσεις περιπλέκονται, οι άνθρωποι αλλάζουνε, η πολιτική σκηνή της Γαλλίας ως μια μικρή ένδειξη της γενικότερης πορείας της Ευρώπης φαίνεται να έχει λοξοδρομήσει και η ευτυχία μετατρέπεται σε προϊόν, που στα μάτια των περισσότερων ηρώων του βιβλίου θεωρείται πως μπορεί να αγοραστεί και να καταχραστεί με το αζημίωτο.

Τι γίνεται όμως όταν οι ηθικές αξίες παραβλέπονται και οι άνθρωποι καταπατούν και καταπατώνται; Τι συμβαίνει όταν η τέχνη εμπορευματοποιείται, όταν το κέρδος γίνεται αυτοσκοπός, όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται τόσο από τους άλλους όσο και από τον εαυτό τους, όταν η ομοφυλοφιλία αποκρύβεται και όταν τα δάκρυα για έναν απαγορευμένο έρωτα αντί να κυλήσουν, εγκλωβίζονται;

Ο François Roux γράφει ένα φιλόδοξο και στιβαρό μυθιστορημα, που αν και φλύαρο, ανοίγει σημαντικούς διαύλους επικοινωνίας για θέματα που κατ' επανάληψη κουκουλώνονται και χάνονται στο σκοτάδι. Παρακολουθώντας την πορεία των 4 βασικών χαρακτήρων, τις στρεβλώσεις στις σχέσεις τους, το φως και τα σκοτάδια τους, τα καλώς πεπραγμένα και τα ατοπήματά τους, έρχεσαι λίγο πιο κοντά στον ίδιο σου τον εαυτό - γιατί ας μην ξεχνιόμαστε, ανήκουμε όλοι στην γενιά της αβεβαιότητας, της ανεργίας και της κρίσης - και συνειδητοποιείς πως η ευτυχία ή για την ακρίβεια το νόημα που η κοινωνία μας τείνει να της αποδίδει είναι σαθρό και εβένινο, με αγκαθωτό - αν και περίλαμπρο- περιτύλιγμα και κούφιο περιεχόμενο.

Η ευτυχία έχει ταυτιστεί με την επιτυχία και η επιτυχία με την ευημερία, αλλά μήπως αφού και η ίδια της η ετυμολογία μας παραπέμπει σε κάτι τυχαίο δεν θα έπρεπε να την θεωρούμε τόσο σπουδαία; Από πού πηγάζει και πού εξαντλείται; Πώς κατακτάται και πώς επιβιώνει; Πώς διαβρώνεται και πώς χάνεται; Δεν έχω τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις, αλλά αν είμαι βέβαιη για κάτι, αυτό είναι πως αυτό που κοινωνικά έχουμε ορίσει ως ευτυχία, είναι κάτι παροδικό και στιγμιαίο, δεν κατακτάται πλήρως, καθώς μόλις το προσεγγίζεις, τόσο νιώθεις να σου ξεγλιστρά. Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη, ούτε σοβαρή. Στην πραγματικότητα είναι η λιγότερο σοβαρή υπόθεση που θα κληθεί κανείς να διευθετήσει.

[Evi Routoula · Rating 5 out of 5]

Τέσσερις φίλοι σε μια επαρχία της Γαλλίας ζουν την εκλογή του Φρανοσυά Μιτεράν και γιορτάζουν. Εϊναι όλοι τους 18 ετών και έχουν ολο το μέλλον μπροστά τους. Ο ένας κατάγεται από κουμουνιστική οικογένεια και τον ενδιαφέρει η πολιτική, οραματιστής και φιλόδοξος. Ο δεύτερος είναι από αγροτική οικογένεια και έχει την καλλιτεχνία μέσα του, τον ενδιαφέρει η φωτογραφία, ευαίσθητος και ηθικός. Ο τρίτος είναι ομοφυλόφιλος και έχει του κόσμου τα προβλήματα για να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και τον ιδιαίτερα πουριτανό πατέρα του. και ο τέταρτος αγαπά τον καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά και πιστεύει ότι θα δημιουργήσει κάτι μεγάλο μέσα σε αυτό το πνεύμα που δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους. Τους συναντάμε μετά από τριάντα χρόνια, κοντά στα πενήντα τους. Τι κατάφεραν να κάνουν; Πώς έζησαν; Βρήκαν την πολυπόθητη ευτυχία; Ένα έργο στιβαρό που μέσα από τις πάνω από 700 σελίδες του, μας γνωρίζει και μας ξαναθυμίζει τη γαλλική και ευρωπαική πορεία των πολιτικοκοινωνικών πραγμάτων των τελευταία 30 ετών. Τα πολιτικά συστήματα και οι διάφορες ιδεολογίες βοηθάνε τον άνθρωπο; Η σκληρή δουλειά και τα 12ωρα που σπαταλιούνται μέσα στις πολυεθνικές έχουν κάποιο αντίκρισμα; Ο έρωτας και το σεξ μας απελευθερώνει; Η Τέχνη ομορφαίνει τη ζωή μας;

[Pavlos Maris · Rating 4 out of 5]

Πολύ φιλόδοξο βιβλίο, αφιερώνει 700 και κάτι σελίδες για να καταπιαστεί με μια πληθώρα θεμάτων, αναλύοντας ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και προσωπικοτήτων με φόντο τη σύγχρονη Γαλλία των τελευταίων 35 ετών. Χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο, εθιστικό και λογοτεχνικά πλούσιο. Μοναδικό ατόπημα το συχνό spoon-feeding του αναγνώστη που σου δίνει ώρες ώρες την αίσθηση ότι ο συγγραφέας επιχειρεί να σου παραδώσει ταχύρρυθμα μαθήματα ψυχολογίας και κοινωνιολογίας. Σε σημεία είναι έκδηλο το άγχος του συγγραφέα να καταλάβει οπωσδήποτε ο αναγνώστης το "ηθικό δίδαγμα" που επιχειρείται να περαστεί. Κατά τα άλλα ένα πολύ ενδιαφέρον και ευανάγνωστο βιβλίο, εξαιρετικά μεταφρασμένο.

[Julie · Rating 3 out of 5]

Je suis tiraillée par cette lecture. J'ai à la fois été très émue et je me suis ennuyée plusieurs fois. Ce que ce roman inspire est beau, mais je pense que l'auteur a parfois trop tiré en longueur des passages qui n'apportent rien. Ce livre reste quand même une lecture sympathique.

[Darjeelingdo · Rating 2 out of 5]

Chronique générationnelle, de l’élection de Mitterrand à celle de Hollande , la France des années 80 et celle des années 2000 vues à travers les yeux et le destin de quatre amis d’enfance, bretons en plus .... la promesse est intéressante. Je viens de terminer les 679 pages et je ne suis pas vraiment convaincue.

La première partie dresse le portrait des quatre personnages : le jeune homosexuel écrasé et méprisé par son père qui va chercher sa liberté dans la capitale; le talentueux et ambitieux fils d’un militant communiste pur et dur qui se construit un destin politique au sein du PS avec Cambadelis pour modèle ; l’orphelin de père qui , de la petite usine de poisson familiale se rêve en Bernard Tapie et sera happé par le monde des affaires; le « moins doué » mais le plus attachant, dans la première partie du roman du moins, l’artiste de la bande, reste fidèle à sa terre natale et fait de la photographie.
Les portraits sont déjà un peu caricaturaux mais bon... Au seuil de leur vie d’adultes en 1981, ils se cherchent et se construisent dans une France évoquée par quelques noms et références qui parleront aux moins jeunes d’entre nous !
Nous les retrouvons 25 ans plus tard et le constat est plutôt amer : désillusions, doutes, burn out, compromissions, désert sentimental pour certains... Là encore , les portraits ne sont pas très originaux . Le milieu impitoyable de l’entreprise n’a d’égal que celui de la politique, le milieu artistique n’est guère épargné et le seul personnage un peu sympathique est devenu un photographe à la mode, à mille lieues de son histoire personnelle. Chacun s’interroge sur sa vie, ses renoncements, ses aspirations profondes.
Morale de l’histoire : l’argent ne fait pas le bonheur, il est difficile d’être heureux, on ne réalise pas toujours ses rêves de jeunesse . Dit comme ça, c’est un peu méchant mais c’est ce qu’il me reste de cette grande fresque qui se lit facilement, un tableau léger et un peu superficiel de la vie politique, économique et sociale de la France des années 90 et 2000. Au vu des critiques, j’en attendais plus, d’où ma déception !

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 5 out of 5]

Παρουσιάζει τη πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη Γαλλία τα τελευταία 35 χρόνια.Μέσα σε αυτό το κλίμα κινούνται και τα 4 πρόσωπα ο Πολ,ο Μπενουά,ο Ροντόλφ και ο Τανγκί. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ είναι στο πόσο ωραία δημιούργησε τους χαρακτήρες όσον αφορά το ψυχολογικό τους υπόβαθρο. Το ενδιαφέρον είναι ότι τους παρουσιάζει στην ηλικία των 20 χρόνων όπου εκεί πιο πολύ κυριαρχεί η αγωνία για το μέλλον να επιτύχει ο καθένας στο τομέα του αλλά και στη ηλικία των 46 χρόνων όπου γίνεται ο απολογισμός και εκεί φαίνεται για τον καθένα αν ένιωσε έστω και λίγο την ευτυχία.

Το βιβλίο κλείνει με μία ωραία πρόταση που νομίζω συνοψίζει όλη την ουσία "Η ευτυχία,εντέλει,δεν είναι καθόλου σοβαρή υπόθεση.Είναι μάλιστα,και είμαι βέβαιος γι'αυτό,το μόνο πράγμα στον κόσμο που θα έπρεπε να παίρνουμε αψήφιστα.

[Lou · Rating 3 out of 5]

Moins bateau que le quatrième de couverture ne pourrait le laisser supposer, le bonheur national brut nous fait suivre quatre personnages qui, bien qu'archétypaux, savent se montrer intéressant et attachant. Un livre qui s'avale facilement et qui atteint ses objectifs tout en divertissant le lecteur. Néanmoins, tout ne fonctionne pas (la métaphore du sprint ou le prêche dans l'épilogue par exemple) et, au final, en tant que témoignage d'une époque, le bonheur national brut ne convainc pas complètement.

[Anne Laure · Rating 4 out of 5]

http://matilda-hermione-et-moi.blogsp...

[AnneP · Rating 4 out of 5]

4 copains qui passent leur bac en 1981 et que l'on retrouve en 2007.
Un livre sur ce que l'on fait de ses rêves et de ses ambitions...

[Ελένη Αθανασίου · Rating 3 out of 5]

Ενα 3αρι για τον κοπο του, 700και σελιδες, και για την φλυαρια του. Ηταν πολυ κοντα να γραψει ενα εξαιρετικο βιβλιο...

[Klaus Mattes · Rating 4 out of 5]

Bretagne und Paris, die Jahre 1981 bis 1983 sowie 2009 bis 2012; Genre: zeitgeschichtlicher Roman; der Autor versucht den Wandel der französischen Gesellschaft an vier exemplarischen Lebensläufen festzumachen. Eigentlich ist das ja ein Unterhaltungsschmöker zum gebannten Weglesen. Was sagen soll: kein Literaturbuch, kein Anwärter aufs Verbleiben in irgendeinem Kanon, kein Meisterwerk.

Es will aber doch mehr als die Lebensgeschichten von vier Jugendfreunden erzählen. Es setzt 1981 beim Wahlsieg des Sozialisten François Mitterand an. Die Leute tanzen auf der Straße. Auf Mitterand folgte Chirac, auf diesen Sarkozy und als am Ende des Buches, im Jahr 2012, die Sozialisten mit François Hollande in den Elysée zurückkehren, ist der Überschwang von einst schon ganz und gar unbegreiflich. Wie ihre Gegner sind die Sozialisten zum Interessenverbund der Karrierebeförderer und Politmauscheler geworden. Wie konnte er so weit kommen mit diesem Land und mit seiner Herzlichkeit?

Roux denkt sich vier junge Männer aus der Provinz aus, die später natürlich nach Paris oder gar nach Amerika gehen werden. Bretonische Küste, Anfang der achtziger Jahre, da waren sie noch beste Freunde und machten zusammen Abitur. 30 Jahre später haben sie sich teilweise aus den Augen verloren, sind sich jedenfalls fremd und kommen doch wieder zusammen und zurück in die Bretagne und in ihre Elternhäuser, soweit es die noch gibt. Im Original heißt dieser Bilderbogen „Das nationale Glücksprodukt“, variiert also die wirtschaftliche Größe vom „Bruttosozialprodukt“ und greift auch die Kritik an dieser Größe schon mit auf. Macht es ein Volk tatsächlich glücklicher, wenn es seine unwiederbringlichen Naturräume zu Gunsten der Anlage von Resorts für Superreiche vernichtet und nebenbei ein paar Einheimische in Arbeit und Lohn bringt?

Als Unterhaltungsbuch erfüllen die zirka 600 Seiten ihren Zweck höchst professionell. Es ist, wie der deutsche Verlag versprochen hat, ein „Pageturner“, liest sich also wie von alleine und macht einfach auch Spaß. Am besten erwartet man sich allerdings nicht mehr. Vor allem nicht die Erklärung, warum uns neoliberales Wirtschaften so unverzichtbar geworden ist, wieso wir es täglich verfluchen und weiterhin täglich Menschen dafür sterben lassen. Und nur immer die wählen, die uns versprechen, es werden noch einmal 40 gute Jahre. (Was es sicher nicht mehr werden, das wissen wir auch, entscheiden uns dennoch immer noch dafür.)

Die Kapitel springen zwischen den Lebensläufen der vier jungen Bretonen hin und her und sind in sich rund und abgeschlossen, sodass man das dicke Buch überall aufschlagen und loslesen kann, wo ein Kapitel anfängt. Man hat sich schnell zurechtgefunden und liest immer weiter. Es gibt viele Dialoge, reichlich gesprochene Sprache und auch sonst ist der Erzählton locker und eingängig und gewiss nicht stilistisch herausfordernd. In dieser Hinsicht mag ich dem vom deutschen Rückumschlag zitierten „L'Express“ nicht zustimmen, der die klare, leicht lesbare Sprache als „stilistisch brillant“ abfeiern zu müssen glaubt.

Gegen Ende des Romans, einer der Vier wird nicht mehr leben, wird sich herausstellen, dass sie sich mit ihrem männlichen und Provinzler-Oberschüler-Ehrgeiz, es unbedingt zu schaffen, ganz groß herauszukommen, alle Vier überhoben und zerschlissen haben. Die letzte Weisheit liegt dann darin, einfach loszulassen und zurück zu gehen, dem Meer und den Wolken zuzusehen und der Mutter noch mal zuzuhören. Und eben auch die Kumpel von gestern zu treffen und dann auch zu achten, ob sie nun schwule Künstler oder internationale Managertypen geworden sind.

Rodolphe ist der mit dem brillantesten Abitur gewesen. In Paris fiel er beim Studentenfunk als politisch linker Volkstribun auf und hat sich, in Opposition zu seinem Vater, einem eingeschworenen Kommunisten, den Leuten um Mitterand angeschlossen. Es ging nicht lang, dann sah er, wer in der Politik zu was kommen will, muss sein Profil schärfen. Das ging bei den Sozialisten am besten am rechten Flügel, bei der damaligen Minderheit. Später werden wir Rodolphe als abgewirtschafteten Parlamentsabgeordneten wiedersehen, dem man möglicherweise seinen Listenplatz abnehmen wird. Schuld daran ist Rodolphes Schwiegervater. Er hat die Tochter eines mächtigen Baulöwen geheiratet, der ebenfalls „aus dem tiefsten Volke“ aufgestiegen war, seine sozialistischen Verbindungen dann dazu genutzt hatte, mafiöse Strukturen vertuschen zu lassen. Zu allem hin scheint Rodolphe die geliebte Gattin, Alice, zu verlieren. Sie will Galeristin werden und gerät in dieser Eigenschaft an Benoît Messager, einen anderen von den Vier aus der Bretagne. Nach einem Fehlstart als Journalist hat der introvertierte Benoît auf die Fotografie umgesattelt und wird jetzt weltweit als Künstler der Innerlichkeit gehandelt.

Die Eltern von Tanguy waren damals schon Kapitalisten. Ihre Konservenfabrik befand sich aber auf dem absteigenden Ast. Es gehörte zu den ersten Heldentaten des Ökonomiestudenten Tanguy, die Gewerkschaftsvertreter unter den Arbeitern zu besiegen. Als wir ihn nach Jahren wiedersehen, ist er der Frankreich-Chef einer amerikanischen Kosmetikfirma. In dieser Eigenschaft kommt er wieder mit Benoît zusammen, denn der für unbedingte Wahrhaftigkeit gerühmte Fotograf soll eine wegen privater Eskapaden ins Internet-Kreuzfeuer geratene Hollywood-Schauspielerin zur Heiligen der Kosmetikmarke stylen. Zugleich wird Tanguys Leben allmählich zum Himmelfahrtskommando. New York setzt ihn unter Druck: Wenn er nicht immer noch mehr Leute entlässt, wird er selbst gefeuert. Er entlässt und löst einen Suizid aus. Und dann kommt ihm seine Frau auf die Schliche, dass er eine Geliebte aushält.

Rodolphe, Tanguy, Benoît, das sind die drei Heterosexuellen. Benoît ist von ihnen die unglaubwürdigste Figur. Für ihn interessiert man sich am wenigsten. Man glaubt ihm weder den extremen qualitativen Anspruch, noch den Mystizismus, noch die verzehrende Leibe zu Rodolphes Frau Alice so ganz.

Als Vierten hätten wir noch Paul, den Schwulen, den Theatermann. Pauls Mutter wird am Ende des Romans ziemlich wichtig; da ist sie längst Witwe. Pauls Vater ist Arzt gewesen und hat den Sohn zum Medizinstudium nach Paris gedrängt. Auf die Art ist er zur für ihn nützlichen Freundschaft mit einer älteren Frau gekommen, seiner Vermieterin. Heimlich hat er sein Studium schleifen lassen, mal als Statist, mal als Barmann in einem Schwulenlokal gejobbt und so ist er nebenbei zu seinem Leben gekommen, ohne es sich jemals ausgesucht zu haben. Paul spielt zwar weiterhin auch noch auf der Bühne, reüssiert aber vor allem als Regisseur von Klassikerinszenierungen, die auf Tournee durch diverse europäische Staaten, namentlich die „neuen Demokratien“ des Ostens, geschickt werden. Das hat nur den Nachteil, dass man ihn, als er schon Ende vierzig ist, in Paris immer noch nicht kennt. Die gefeierten Aufführungen von Racine und Molière in Prag und Warschau, im feinsten Bühnen-Französisch, interessieren an der Seine keinen Menschen. Paul scheint zudem eher schlicht und brav als wirklich schön zu sein.

Das Buch mag von einem Schwulen stammen, liest sich allerdings nicht so, sondern eben wie ein Unterhaltungsbuch für jedermann. Es hat dank Paul aber nun mal seine schwulen 25 Prozent. Hierbei gibt es einen Mittelteil von etlichen Jahren, über den Roux eher hinweg fliegt. Da wäre Paul, der in seiner Arbeit Aufgehende, der privat selten Glück hat und sowieso HIV-infiziert ist, zum Glück symptomlos und ärztlich gut überwacht. „Im Alter“, wenn die Freunde sich am Ende wiedersehen, sind sie Anfang fünfzig, warten auf Paul ein überraschend konstantes Glück und etliche heikle Gespräche mit seiner auf einmal sehr unkonventionell gewordenen Mutter.

Die interessantesten Teile des schwulen Schicksals dürften die Jahre von Pauls ziemlich spät aufkommenden ersten sexuellen Erfahrungen und seines Coming-outs sein. Anlässlich einer Mykonos-Reise erlebt er seine Entjungferung wie eine Vergewaltigung durch King Kong. Zurück in der Stadt der Lichter gerät er an ein Muttersöhnchen, bei dem die Mutter am Morgen danach die Bettdecke wegzieht, um den jungen Männern das Frühstück zu servieren. Alsbald gibt die Dame ihm zu verstehen, dass er einen Menschen von der Klasse ihres Sohns nicht verdient hat. Recht bald wird Paul dann auch verlassen und zwar zu Gunsten eines arroganten Möchtegern-Künstlers mit ewiger Baseball-Kappe, den er später als Künstler in Alices Galerie noch mal sehen wird, jedoch gibt der Mann dann vor, sich nicht erinnern zu können. Der Lover, bei dem sich sich abgelöst hatten, ist schon lange Aids zum Opfer gefallen.

Dieser Theatermann Paul dürfte von allen am ehesten mit dem Autor Roux zu tun haben, der vor diesem Buch mehr mit Theater und Film als mit Romanen zu tun hatte. Die Flüssigkeit und Unterhaltsamkeit des Werks hängt an der Routine, wie man Effekte fürs Publikum zubereitet. Sowieso fühlt man sich hier andauernd, als wäre man irgendwann schon mal da gewesen. Das war, wird einem irgendwann klar, wohl mal im Kino. Bei Jean Rochefort, Michel Bouquet, Lino Ventura, Gérard Depardieu, Sabine Azéma, Michel Piccoli, Isabelle Adjani, Sophie Marceau, Benoît Magimel. So wird auch noch der Crash von Rodolphes Sozialistenkarriere in eine typische Lustspielszene aufgelöst. Der so kriminelle wie hemdsärmelige Schwiegerpapa hält dem Abgeordneten vor: „Was, das ist dir nie aufgegangen, dass mein Unternehmen „Corfelia“ natürlich so hieß, weil das eine Umstellung der Buchstaben von „For Alice“ war! Ach, du bist immer ein Trottel gewesen!“

[Jean-Pascal · Rating 2 out of 5]

Une langue pataude qui ne rate aucun cliché pour une histoire qui les enfile tout autant. On s'amuse à la première partie quand on a, comme moi, l'âge des protagonistes. On s'ennuie ferme à la seconde partie. Épais mais vide.

[Aurélie · Rating 3 out of 5]

Un joli livre sur l'amitié qui m'a rappelé dans l'écriture et le ton "Le club des incorrigibles optimistes" de Jean-Michel Guenassia. Cependant, je vous conseille plutôt de lire "Retour à Little Wing" de Nickolas Butler, sorti en même temps et qui lui aussi raconte une belle histoire d'amitié.

[Adrianna Kozlowska · Rating 3 out of 5]

Pas mal mais si looooooong

[Mathilde · Rating 2 out of 5]

Très long, laborieux. Hésite entre essai politique et leçon de vie

[Catherine Le Carpentier · Rating 4 out of 5]

J’ai globalement bien aimé Le Bonheur National Brut car j’ai exactement le même âge que les personnages principaux et donc cela me rappelle des souvenirs.
Des longueurs cependant.

[Nathalie Vanhauwaert · Rating 3 out of 5]

Le 10 mai 1981, le France bascule, tous les espoirs sont permis. François Mitterand est élu. La gauche prend le pouvoir.

Quatre amis vivant en Bretagne, l'année de leur dix-sept ans, celle du bac, vont nous conter leurs espoirs, leurs rêves. Ils partent à la recherche du bonheur, de la réussite.

Paul, le narrateur, méprisé par son père, est envoyé à Paris pour suivre la trace de son géniteur. En effet, il est décidé qu’il fera des études de médecine. Il n’en a rien à faire mais Paris est pour lui synonyme de liberté. Il se cherche, se questionne par rapport à sa sexualité. Il se découvre, il est homosexuel. C’est le personnage que j’ai trouvé le plus attachant.

Rodolphe dont le père est communiste côtoie la politique depuis son jeune âge. Il étudiera à Rennes, y rencontrera Gabriel un militant et se dirigera bien entendu en politique. Il est socialiste dans l’âme et a beaucoup d’espoir à l’aube de sa vie. Il est attiré par le modèle de réussite de Bernard Tapie.

Tanguy est orphelin de père et dès son jeune âge a le sens des affaires, il aidera sa mère dans l’entreprise familiale. C’est un boulimique du travail, du sexe; il veut réussir.

Paul, notre quatrième larron est le seul à rester en Bretagne. Il a reçu un appareil photo de son grand-père. Seule la photographie l’intéresse.

Une ellipse de vingt-cinq ans passe et nous retrouvons nos protagonistes en juillet 2009. Que sont-ils devenus ? Leurs rêves, leurs espoirs se sont-ils réalisés ?

C’est vraiment une fresque d’une génération, la mienne car j’ai un an de différence par rapport à nos amis. On retrace une époque et j’ai aimé y retrouver les chansons, les films qui ont traversé ma jeunesse.

D’un François à l’autre on voit l’évolution du monde politique, l’évolution de notre société, l'apparition du sida...

On retrouve les personnages à l’heure d’un premier bilan à l’aube de la cinquantaine. Ont-ils trouvé le bonheur ? C’est quoi réussir sa vie ?

C’est un œil critique sur le capitalisme, une fresque politique et sociale, une description du monde de l’entreprise, du rôle et du pouvoir de l’argent, de notre société de consommation et ses maux, du sida, de l’argent au centre des scandales politiques, du harcèlement moral et professionnel, de l’évasion fiscale, les pots de vin…. La vision est juste, l'écriture percutante.

J’ai trouvé quelques longueurs et avoue m’être par moment un peu forcée pour arriver au bout de cette brique de 765 pages. Je suis néanmoins contente d’être arrivée à son terme. Mon état de fatigue du moment ne m’a pas permis d’apprécier à sa juste valeur ce récit d’une grande justesse. Une certaine vision du mode capitaliste, cet aspect fortement mis en évidence , se rapprochant beaucoup trop de mon milieu professionnel actuel m’a probablement empêché de profiter pleinement de la lecture.

https://nathavh49.blogspot.be/2016/05...

[Zéro Janvier · Rating 3 out of 5]

Ce roman nous propose de suivre le destin de quatre amis, jeunes hommes sortis du lycée au début des années 80 et quinquagénaires de nos jours. Tout commence par l'élection de François Mitterrand en 1981, tout se termine par l'élection de François Hollande en 2012. La première partie, au début des années 80, m'a bien plus plu que la seconde, de nos jours, sans doute car certains passages sont trop caricaturaux ou attendus.

[MaelleMaud · Rating 4 out of 5]

C'est fort, poignant, juste. Perturbant forcément.
Parfois long, on est malgré tout emmené par les histoires de ces personnages, Paul, Benoit, Rodolphe, Tanguy, qui sont profondément réels et marquants.
Une belle lecture!

[Tomé Andrade · Rating 3 out of 5]

Je ne peux pas dire que je n'ai pas aimé ce livre. Certains passages/chapitre m'ont même beaucoup ému. Les personnages sont assez attachants même s'ils sont stereotypés.
La partie jeunesse est à mes yeux meileure que la partie que sont-ils devenus.

[Kevin Funk · Rating 3 out of 5]

Tres bon livre sur l amitie a travers le destin de quatre amis : l artiste, l homme d affaires, le photographe et le politicien. Juste tres souvent, ce livre pose les bonnes questions.