Минск: путеводитель по Городу Солнца

by Артур Клинов, Артур Клінаў, Artur Klinau

172 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2006

Reviews

[Yana Tarasevich · Rating 4 out of 5]

вялікія перапынкі ў чытанні такіх невялікіх кніг не прыносяць карысці, але я здолела і на апошнім адносна кароткім адрэзку ўспомніць першае трохі дзівоснае адчуванне ад змяшаных у адмысловым рытме ўспамінаў пра горад, якога ўжо няма (хіба што назвы засталіся тыя ж), і рэфлексіі пра краіну, якой няма яшчэ даўжэй (ці якая ёсць яшчэ даўжэй?). у моманты, калі філасофскія развагі вось-вось і здаваліся б мне занадта прэтэнцыёзнымі, пачынаўся расказ пра школу, у якую спадар Артур не любіў хадзіць толькі ўвосень, узімку і ўлетку, ці настальгічны пасаж пра архідэй, якім горад слаўны да гэтага часу. і скрозь усе гэтыя ўспаміны, развагі і саветы выпадковым і невыпадковым гарадскім падарожным прасочваецца гэткі love-hate relationship, які я добра магу зразумець менавіта зараз, бо я жыву ў Горадзе Сонца 2.0, мёртвым і жывым адначасова, маім і чужым, які так жа проста любіць, як і ненавідзець, дзе месцы, рэчы, людзі знікаюць ячшэ хутчэй, чым у папярэдняй яго версіі, і цяжка не патануць ва ўспамінах і горачы ад надзей, што не спраўдзіліся.

[Aleś Karoza · Rating 5 out of 5]

Вельмі прыгожае метафарычнае і настальгічнае апісанне гісторыі Беларусі з фокусам на перыядзе савецкай акупацыі па часе і Мінску па прасторы.

[amnepsiac · Rating 3 out of 5]

Автор явно стремился написать книгу высокопарно, метафорично, страстно и поэтично. Как часто бывает в таких случаях, когда сам автор – талантливый человек, но не до гениальности, книга оказывается то чарующей и живой (фрагменты с криво сделанным Лениным, описания Немиги), то невероятно безвкусной, от потуги до потуги (мерзотно сальная глава про минчанок как орхидеи). Интересно читать про реликты времени, от Кима Хадеева до парковых прохожих. Не очень – однобокие историко-политические рассуждения автора.

Так, сложная история отношений с Польшей подается как «Польшу пришли и разделили, а до этого все у всех было хорошо и никто никого не обижал». Вильгельм Кубе предстает почти как благопристойный образованный человек (особенно на фоне разносящих все советских партизан). Москву в отличие от Минска «щадят» во время (тогдашней советской) реновации, потому что она якобы была для партийных элит городом детства (видимо, для горийского Сталина, родившегося в Украине Кагановича или кишиневско-петербургского Щусева). И такие необязательные и достаточно ленивые домыслы (или авторские кринжевые субъективы) выдаваемые за чистую монету, на каждом шагу.

Еще менее интересно, когда мутные истории он выдает за общеизвестно явные, например, смерть Янки Купалы. Я вполне верю, что чекисты могли его убить, но когда без железных доказательств это утверждается просто как факт, речь идет уже не о политической позиции или вере, а о банальной недобросовестности и обмане читателя.

Резюмируя, если бы книгу оставили без важных-бумажных разглагольствований о судьбах Родины и прочих философских отступлений, были бы хорошие личные воспоминания-описания города. А в таком варианте получилось скорее сносно, не более того.

[Anya Slychenyuk · Rating 5 out of 5]

тое, што трэба, калі сумуеш па Менску. аўтар водзіць па вулачкам, свайму дзяцінству і гісторыі горада. без ружовых акуляраў, але з бязмежнай любоўю.

закрываю кнігу з цяжкім пачуцьцём суму па дому. і з цяжкім пачуцьцём суму, што мой дом — дыктатура.

“Я нарадзійся у Краіне Шчасця. Ці быў я шчаслівы у ёй? Мабыць, так. У кожнага чалавека ёсць свая Краіна Шчасця — дзяцінства. А для яго няважна, у якой краіне ты нарадзіўся”.

[I · Rating 3 out of 5]

Прыемнае чытаньне для тых, каго цікавіць Менск, які так проста не любіць і так складана зразумець. У кнізе тры лініі, якія шторазова зьмяняюць адна адну: успаміны аўтара пра Менск часоў позьніх саветаў, выкшталцоная і насычаная метафарамі лінія пра перабудову горада гытэмі саветамі ў ідэалягічны сымбаль, "горад сонца", брамы "краіны шчасьця", і разважаньні аўтара на тэму гісторыі Беларусі. Апошняя выглядае досыць спрошчана і аднабока, а вось першыя дзьве - сапраўды цікавыя. Багацьце метафар дапамагае ўбачыць горад вачыма аўтара, зразумець дзіўнае пачуцьцё дыскамфорту, якое можа часам агортваць у Менску асабліва на тым самым "прасьпекце палацаў", пачуць падземны голас ракі бяссоньня, крывавай Нямігі. Канешне Менск быстра зьмяняецца апошнія дзесяцігодзьдзі і горад сонца паступова распушчаецца і згладжваецца, але ў якасьці тлумачальніка душы Менска гэта ўсё ж выдатная кніга.

[Anna Rogovets · Rating 5 out of 5]

Прачытаць гэтую кніжку - усё роўна як прайсціся з аўтарам па Горадзе Сонца, слухаючы гісторыі з прошлага ад "мясцовага", як сядзець на кухні са старым сябрам да раніцы і разважаць пра тое, чаму ўсё сталася як сталася. Балюча чытаць сёння, калі ты не можаш вярнуцца ў свой горад СОНца, калі ты бачыш яго толькі ў мроях, і з кожным днём ён становіцца ўсё далей.

[Kirill Protasenia · Rating 5 out of 5]

Прыгожы аповед улюбленага у Менск мастака. Цудоўнае апісанне горада і цікавы погляд на гістарычныя звесткі. Адначасова вельмі прыватны і такі знаемы кожнаму мінчуку.

[Mariia S. · Rating 4 out of 5]

Сірі бетонні плити – перший дитячий спогад білоруського митця Артура Клінава. Міжповерхові сходи, по яких він намагався видряпатися до свого друга, міцно засядуть у пам’яті та стануть його першим образом Міста Сонця. Окрім них, залишаться спогади про перших друзів та дитсадівську наречену, старе кладовище, де хлопчаки збирали черепи, шипучки з сиропом та поїздки на тридцять восьмому автобусі.

Дитинство – індивідуальна Країна Щастя, але у радянському Мінську існував свій утопічний проєкт Щастя. За ідеєю центральної влади столиця Білоруської Республіки мала стати Містом Сонця, де кожний мешканець досягне абсолютного щастя.

Для автора ця категорія чужа, російська.

У Росії ідея Суспільства Щастя потрапила на винятково сприятливий грунт. Тут було все необхідне для того, щоб розпочати побудову цієї грандіозної конструкції: неторкнутий народ, який, по суті, так і залишився язичницьким, потужне колективістське, общинне начало та загострене почуття не-Справедливості, яке обернулося неприборканою жагою досягти соціальної Справедливості

Акцентуючи на чужості ідеї Щастя, Клінав відмежує Мінськ від російської спільності та пише про Білорусь як частину європейської історії (білоруською книга вийшла ще у 2008!). Спадщина ВКЛ та Речі Посполитої – осердя його міфу, сконструйованого на противагу радянській утопії.

Окрім ідеологічних пасажів, Клінав багато пише про повсякдення. Моє улюблене, то робітничі витівки, скоєні чи то з ідеологічних причин, чи то з власного недбальства. Про пам’ятник Леніна, де, замість пальця, ерегований член вказує на шлях до комунізму та монумент тому ж Іллічу з пінопласту, який злетів над селищем під час офіційного заходу.

Око сіпалось хіба що від кількасторінкових сексистських порівнянь жінок з квіточками.

Такої кількості юних красунь я не зустрічав у жодному місті світу. Його вулиці аж рясніли цим особливим сортом тендітних і витончених квіток. Чомусь саме тут вони так щедро розквітали

Місцем, де завжди, у будь-яку пору року, вночі і вдень можна було знайти, придбати, обійняти й покохати будь-які квіти, була Площа Брам. Тут водилася така незліченна кількість їх сортів, яку лише можна було уявити в Місті Сонця

У «Малому путівнику Містом Сонця» також є авторські світлини, але мені бракувало мапи, щоб з’єднати усі згадки ��окупи.

[mort reini · Rating 2 out of 5]

гэтая кніга выявілася зусім не тым, чаго я чакала (спадзявалася на урбаністычныя замалёўкі, а гэта выявілася успамінамі ў дыстапічным фармаце і з вайбам "ВКЛ і Рэч Паспалітая is my Roman Empire").
увогуле думала, ці варта працягваць пасля вось гэтага тэйку пра ВКЛ на 27/192 старонцы:

Велізарная Краіна, што раскінулася ад Балтыйскага да Чорнага мора. Яе насялялі многія народы, што размаўлялі на розных мовах. Яе напаўнялі многія рэлігіі - амаль усе, якія існавалі ў гэты час у Еўропе. Краіна нагадвала Імперыю, але не была ёю. Яна магла быць Імперыяй, але стала Дэмакратыяй. (і праз колькі старонак амаль роўна тое ж самае пра Рэч Паспалітую абодвух народаў.)

i'll hold ur hand while saying this: цалкам разумею жаданне адшукаць сваю гісторыю па-за маскоўскай/расійскай каланізацыяй. аднак і на ВКЛ з РП варта паглядзець праз дэкаланіяльную оптыку.
таксама паднадакучвала, што цягам усёй кнігі гістарычныя ўстаўкі падаваліся як агульнавядомыя факты, хаця насамрэч гэта толькі гіпотэзы аўтара. займальны акт асваення=прысваення гісторыі, улічваючы, што ўспаміны напісаныя ў антыўтапічным ключы (перепісванне гісторыі - кананічны троп антыўтопій).
на апісанні атмасферы вечаровага Мінску як "некрарамантычны эрас" падумала, што спадару Клінаву зайшла б манга Харады 🌚
з плюсаў - хіба што фатаграфіі гораду, у якім я не была ўжо больш за 3 гады і невядома, ці калісьці яшчэ буду. пакуль што амаль усе месцы пазнала.

[Olga Shnip · Rating 5 out of 5]

Сентыментальныя ўспаміны пра куткі Мінска, віртуальныя прагулкі па маршрутах гугл карт, пабудаваных ва ўяўленні, і гісторыя Мінска, якую нам ніколі не расказвалі ў школе. Ідэальны настрой, каб пасумаваць.

[Anton Varonka · Rating 5 out of 5]

Кніжка, якая падаравала мне незабыўны момант -- ляцець за тысячы кіламетраў ад дома і чытаць пра родны двор.

[Sviatlana · Rating 5 out of 5]

Кніжку перадалі мне сябры, калі жыла ў Амерыцы. Неверагоднае адчуванне ад чытання, маю настальгію па дому і Мінску можна было памацаць. Хачу перачытаць.

[Volha Pilipchyk]

хотелось бы продолжить гулять по городу дальше с автором

[Vylivacha · Rating 3 out of 5]

артур, мы зразумелі, што вы ня любіце камуністаў, супакойцеся

[Tania · Rating 3 out of 5]

В чомусь, ми не зійшлися з книгою, хоча вона варта уваги