Το Θαμμένο Μυστικό

by Wilkie Collins, Άννα Παπασταύρου (Translator)

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που η κυρία Τρέβερτον, ετοιμοθάνατη στον μυστηριώδη Πύργο της Πορθγκένα, εκμυστηρεύεται ένα μυστικό στην υπηρέτριά της. Η κόρη της Ρόζαμοντ, μετά από χρόνια, προσπαθεί να ξεσκεπάσει το παρελθόν.

Το «Θαμμένο Μυστικό» (1857), ένα μυστήριο αδιάπτωτης αγωνίας και διεισδυτικής απεικόνισης χαρακτήρων, ένα εξαίσιο μείγμα ρομαντισμού και γοτθικού δράματος, προαναγγέλλει τη Γυναίκα με τα άσπρα, καθώς χρησιμοποιεί τα ίδια αφηγηματολογικά στοιχεία: μεταμφίεση, απάτη, στέρηση ταυτότητας, αποκαλύψεις, σε μια δυνατή και συναρπαστική αφήγηση. Το «Θαμμένο Μυστικό» ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο και τη ζωντάνια του Wilkie Collins (1824-1889), που τον αναγνώρισαν ως τον δημοφιλέστερο μυθιστοριογράφο της δεκαετίας του 1860.

Genres: Classics, Mystery, Fiction, Gothic, Victorian, 19th Century, British Literature

640 pages, Paperback

First published January 1, 1856

About the author

Wilkie Collins was an English novelist and playwright, best known for The Woman in White (1860), an early sensation novel, and The Moonstone (1868), a pioneering work of detective fiction. Born to landscape painter William Collins and Harriet Geddes, he spent part of his childhood in Italy and France, learning both languages. Initially working as a tea merchant, he later studied law, though he never practiced. His literary career began with Antonina (1850), and a meeting with Charles Dickens in 1851 proved pivotal. The two became close friends and collaborators, with Collins contributing to Dickens' journals and co-writing dramatic works.
Collins' success peaked in the 1860s with novels that combined suspense with social critique, including No Name (1862), Armadale (1864), and The Moonstone, which established key elements of the modern detective story. His personal life was unconventional—he openly opposed marriage and lived with Caroline Graves and her daughter for much of his life, while also maintaining a separate relationship with Martha Rudd, with whom he had three children.
Plagued by gout, Collins became addicted to laudanum, which affected both his health and later works. Despite declining quality in his writing, he remained a respected figure, mentoring younger authors and advocating for writers' rights. He died in 1889 and was buried in Kensal Green Cemetery. His legacy endures through his influential novels, which laid the groundwork for both sensation fiction and detective literature.

Reviews

[Paul Weiss · Rating 4 out of 5]

An appetizer for further greatness to come!

Mrs Treverton, who is not expected to live through the night, summons her lady's maid, Sarah Leeson, to her side. Their hushed conversation reveals that, many years ago, Sarah and Mrs Treverton conspired together to cover up a devastating family secret. With her death fast approaching, Mrs Treverton demands the expiation of that guilt and attempts to force Sarah to reveal the details of the secret to her husband by giving him the hand-written confession which they prepare and sign together that night. While the timid, brow-beaten Sarah is unable to muster the mental courage to destroy the note, she somehow pulls her thoughts together and finds the strength to hide the note in a long abandoned room in Porthgenna mansion in order to keep the secret hidden from her master. When she sees the stricken Captain Treverton weeping, mourning his wife's death by hugging their infant daughter, Rosamond, and asking the baby for her comfort in dealing with his grief, Sarah realizes that the hypocrisy necessary to stay at Porthgenna mansion while the note was hidden there is beyond her and she flees into the night!

The story resumes some fifteen years later as an adult Rosamond, newly married to her loving squire, Leonard Frankland, inherits Porthgenna mansion and they make plans to implement a program of renovations which will restore the estate to its former glory. A series of coincidences result in Sarah encountering Rosamond and coming to the horrifying realization that the secret is in imminent danger of being brought to light! At that point, the messy stuff hits the fan and the balance of this wonderful classic novel is spent unearthing the sordid details of the secret and its emotional and practical impact on each of the characters that Collins has so lovingly and skillfully constructed.

THE DEAD SECRET, the last of the so-called apprentice novels that Collins wrote before he vaulted to fame as an acknowledged master of English literature with the publication of THE WOMAN IN WHITE and THE MOONSTOONE is a superb example of the stereotypical Victorian sensation novel - Sarah Leeson, the timid, socially naïve, weak-willed and fundamentally flawed female victim of a selfish conspiracy that revolves around the hidden details of Rosamond's birth and inheritance; as an actress, an occupation in Victorian England of suspect virtue and credibility, Mrs Treverton is subject to vicious contempt from the misanthropic Andrew Treverton, her brother-in-law, who shares rooms with the equally spiteful Shrowl; a well to do woman with a dark secret that may or may not involve a criminal act; an inheritance in question; tragedy, irony, drama, outrageous comic relief and even a ghost! What more delicious menu could the most discriminating reader of Victorian fiction hope for?

Paul Weiss

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 4 out of 5]

Άλλο ένα υπέροχο κλασικό ανάγνωσμα απο τον βετεράνο ποιητή της πεζογραφίας, της άψογης φαντασιακής ενέργειας, της ανεπανάληπτης περιγραφικής δεινότητας, της απαράμιλλης ικανότητας να στοιχειώνει τον αναγνώστη με τα εγκλήματα καρδιάς που συνήθως καταπιάνεται και αναλύει, σαν ψυχογραφήματα κοσμικών παραδοσιακών και αλλοτριωμένων υπάρξεων.

Το θαμμένο μυστικό σαν προάγγελος της γυναίκας με τα άσπρα, είναι μία ιστορία μυστηρίου, παγωμένων σκιών, λυτρωτικών ψεμμάτων και απεριόριστης έντασης, περιέργειας, φαντασμάτων και εκπληκτικής
ατμοσφαιρικής επιβλητικότητας.

Συγκεντρωτικά, αποτελείται απο μια πολυποίκιλη δέσμη χαρακτήρων, οι οποίοι σχετίζονται εν άγνοια τους μέσα απο τραγικές καταστάσεις και απονενοημένες πράξεις του παρελθόντος.
Θέματα νομιμότητας και μυστικότητας περιπλέκονται σε αδιέξοδες και απειλητικές φήμες που δημιουργούν στοιχεία με τα οποία ο θάνατος και οι σκοτεινά κρυμμένες επιθυμίες των νεκρών ερεθίζουν και καθορίζουν την πραγματική ζωή.

Η πνευματική ενέργεια και τα θετικά συναισθήματα δυναμώνουν και επεκτείνουν το πεδίο δράσης τους μέσα απο τριβές τραγικής ειρωνείας και ροή απύθμενης αγάπης. «Το θαμμένο μυστικό» είναι πάνω απο όλα μια ιστορία που υμνεί την αρετή της απόλυτης αφοσίωσης.


Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

[Praveen · Rating 4 out of 5]

After The Woman in White, this is my second try with Wilkie Collins. While I became his admirer after my first experience of his writing, in second, my interest in his novels only increased further. I have already made a purchase of his classic The Moonstone and soon I am going to start my journey with its characters and plot for having a third-time experience of Collins. What I find most interesting about his novels is the way in which he advances his story. By the time I started and read the first few pages of this book, I had already made my mind to turn its pages till the last. In my opinion, this is the predominant feature that I have found in Collins writing, which makes you force going ahead with the story and probably for the same reason he is placed among the pioneers top authors as long as detective stories are concerned.

The story moves around a secret that was written in a letter and the letter was kept hidden in a place, in the Porthgenna Tower. This letter got eventually discovered after 15 years, by the person whose destiny and existence was entirely dependent on this secret and, also adherent to it, was the redemption, fear, and salvation of another person who enshrouded it there.

The dead secret was hidden in the Myrtle Room, where the dirt of half a century crusted on the glass; walls red and faded, chairs in confusion, tables placed awry; black bookcase with an open door half drooping from its hinges; ceiling darkened by stains and a floor whitened by dust. dust floating upward, pouring downward, rolling smoothly round and round in still atmosphere.

I found the idea of the couple very touching where it is said by Mrs. Frankland that she would give her eyes to her husband Mr. Frankland (a blind gentleman) to see the world and would use his advice as he was more intelligent. The character of Uncle Joseph is very well. Finding the "misanthrope"(another interesting character), for at least once, in his life, in good humor was a good feeling. I read somewhere that Collins maintains a certain sense of dignity with his female characters and I agree on that, he has maintained the same dignity in this novel as well. Though the secret was not "that great a secret" but I liked the way, he plotted those sentiments of two women after the revelation of the secret.

A nice read for Wilkie Collins Fans!

[Nikos Tsentemeidis · Rating 5 out of 5]

«Πάρτε πίσω τα λεφτά σας... είστε τα μοναδικά δύο άτομα που γνώρισα ποτέ μου που δεν υπάρχει πιθανότητα να γίνετε καθάρματα πλουτίζοντας...»

[Katie Lumsden · Rating 4 out of 5]

Neither Wilkie Collins's best, nor his worst - a pretty solid read, with some fun elements, though the secret itself is pretty easy to guess.

[Eliasdgian · Rating 4 out of 5]

Στις ακτές της Κορνουάλης, σε έναν ανεμοδαρμένο αγριότοπο, ο Πύργος Πορθγκένα στέκει αγέρωχος και επιβλητικός, οχυρώνοντας παλαιόθεν την έπαυλη της οικογένειας Τρέβερτον, που, έχοντας διαδράμει τον απροσμέτρητο χρόνο, κουβαλάει στις αίθουσες και τις κάμαρές της τις σκοτεινές ιστορίες και τα θαμμένα μυστικά των ενοίκων της.

Στο αρχοντικό αυτό, σε ένα από τα δωμάτια της δυτικής πλευράς, ένα αυγουστιάτικο πρωινό του 1829, η ετοιμοθάνατη κυρία Τρέβερτον διατάζει την καμαριέρα της, Σάρα Λίζον, να μπει στο δωμάτιό της και να αμπαρώσει την πόρτα πίσω της. Η Σάρα, συνεσταλμένη και δισταχτική στους τρόπους ("ένα ναυάγιο που ποτέ δεν θα μπορέσει να επισκευαστεί, που πρέπει να παραδέρνει στη ζωή χωρίς κανείς να το προσέχει, κανείς να το καθοδηγεί, κανείς να το λυπάται, μέχρι να αγγίξει τη μοιραία ακτή και τα κύματα του Χρόνου να καταπιούν για πάντα το σπασμένο της κουφάρι") υπακούει και μένει μόνη με την κυρά της. Η τελευταία, λίγο πριν διαβεί το κατώφλι του θανάτου, θέλει να εξασφαλίσει ότι το μυστικό θα ειπωθεί στον σύζυγό της, τον καπετάνιο Τρέβερτον∙ κι επειδή η ίδια αδυνατεί να το κάνει, διατάζει την καμαριέρα της να συντάξει στο χαρτί τα τελευταία της λόγια. Κι εκείνη, η Σάρα Λίζον, παρότι ανέκαθεν υπηρετούσε υπάκουα και πιστά την κυρία της, αρνείται:

«Μην του το γράφετε αν δεν μπορείτε να του το πείτε. Αφήστε με να συνεχίσω να υπομένω αυτό που υπέμενα τόσον καιρό. Αφήστε το Μυστικό να πεθάνει μαζί σας και μαζί μου και ποτέ να μη μαθευτεί σε τούτον τον κόσμο – ποτέ, ποτέ, ποτέ!».

Η κυρία Τρέβερτον απειλεί την Σάρα Λίζον και την υποχρεώνει να ορκιστεί στη Βίβλο ότι δεν θα καταστρέψει και δεν θα πάρει ποτέ μαζί της, αν τυχόν φύγει από τον Πύργο Πορθγκένα, το γράμμα που μόλις υπέγραψε. Κι η Σάρα Λίζον, όταν πια το φως της ζωής έσβησε από το πρόσωπο της κυρίας της, κρατώντας τους όρκους της, δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο: παρά μονάχα, ξέροντας ότι δεν παραβαίνει έτσι κάποιον από τους όρκους που πήρε μπροστά στην κυρά της, έκρυψε το γράμμα μέσα στο σπίτι, εκεί που πίστευε ότι υπήρχε η μικρότερη δυνατότητα να βρεθεί ποτέ, σε ένα από τα ακατοίκητα δωμάτια της ερειπωμένης βορεινής πλευράς του αρχοντικού, στην Κάμαρα της Μυρτιάς. Κι αφού πρώτα άφησε ένα γράμμα για τον καπετάνιο Τρέβερτον όπου ομολογούσε ότι του είχε κρύψει ένα μυστικό που της είχε ανατεθεί να κοινολογήσει, εγκατέλειψε το σπίτι προς άγνωστη κατεύθυνση. Το ίδιο, άλλωστε, έκανε κι ο καπετάνιος Τρέβερτον με την πεντάχρονη κόρη του, Ρόζαμοντ Τρέβερτον, μην αντέχοντας να ζει στο σπίτι που αποχαιρέτησε την αγαπημένη του σύζυγο.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η Ρόζαμοντ Τρέβερτον παντρεύεται τον αγαπημένο της Λέναρντ Φράνκλαντ, σημερινό ιδιοκτήτη του Πύργου Πορθγκένα, κι αποφασίζουν να επιστρέψουν στο πάλαι ποτέ αρχοντικό της οικογένειας της Ρόζαμοντ, όχι, όμως, στα δωμάτια της δυτικής πλευράς, αλλά στα εγκαταλειμμένα βορεινά δωμάτια. Καθ’ οδόν προς τον Πύργο, σε κάποιο πανδοχείο ενός ενδιάμεσου σταθμού του ταξιδιού τους, έμελλε ξαφνικά, έναν μήνα νωρίτερα από ότι αναμεν��ταν, να κάνει την ‘εμφάνισή’ του ο υιός της Ρόζαμοντ και του Λέναρντ, όπως επίσης και η μυστηριώδης κυρία Τζάζεφ, που προσφέρεται να συνδράμει τη Ρόζαμοντ και το νεογέννητο μωρό της, εκτελώντας χρέη νοσοκόμας. Αυτή η τόσο ευγενική και ευσυνείδητη γυναίκα δεν είναι άλλη από τη Σάρα Λίζον, που επανεμφανίζεται δεκαπέντε χρόνια μετά για να ψιθυρίσει στο αυτί της έντρομης Ρόζαμοντ:

«Όταν πάτε στην Πορθγκένα, μείνετε μακριά από την Κάμαρα της Μυρτιάς!».

Το μυστικό πλέον δεν μπορεί να μείνει άλλο θαμμένο και η Ρόζαμοντ Φράνκλαντ είναι διατεθειμένη μόλις ανακαλύψει ποιο από τα ερειπωμένα δωμάτια είναι η Κάμαρα της Μυρτιάς να μπει αμέσως μέσα και να ψάξει για την αλήθεια. Όσο κι αν κατά βάθος γνωρίζει ότι το Μυστικό της Κάμαρας της Μυρτιάς θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

O σπουδαίος Wilkie Collins, ο κατά πολλούς πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου, έγραψε το Θαμμένο Μυστικό (Dead Secret, 1856) πριν τη Γυναίκα με τα Άσπρα (Woman in White, 1860), το Αρμαντέιλ (Armadale, 1866) και τη Φεγγαρόπετρα (The Moonstone, 1868). Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του W. Collins που κυκλοφόρησε (αρχικά) σε (εβδομαδιαίες) συνέχειες.

Παρά τις εξακόσιες και πλέον σελίδες του, το ‘Θαμμένο Μυστικό’ καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, έστω κι αν αυτό καθαυτό το μυστικό αποκαλύπτεται (στον αναγνώστη, όχι όμως και στους ήρωες του μυθιστορήματος) σε μια σχετικά πρώιμη φάση της ιστορίας. Διότι, τελικά, δεν είναι το στοιχείο της έκπληξης εκείνο που σε παρακινεί να μην αφήσεις στιγμή το βιβλίο από τα χέρια σου, αλλά η υποβλητική ατμόσφαιρα, η δομή της αφήγησης, η περίτεχνη σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων του βιβλίου (με πρώτη και καλύτερη την αινιγματική Σάρα Λίζον) και η προσμονή του τέλους της ιστορίας: αν, εν τέλει, η αποκάλυψη του Μυστικού της Κάμαρας της Μυρτιάς θα αλλάξει την -ευτυχισμένη ίσαμε τότε- ζωή της Ρόζαμοντ και του Λέναρντ.

[Issicratea · Rating 3 out of 5]

I don’t think anyone would want to claim that The Dead Secret was among Wilkie Collins’s finest novels. It’s an early work (1856), and you have a sense (as with Basil, 1852, which I read last year) that Collins was still learning his trade. Nonetheless, I still found this an enjoyable read. Some of the elements in the novel are strong, even if the mix doesn’t quite come together; and there are all kinds of intriguing anticipations of Collins’s more realized later novels, such as Armadale and No Name.

Like Basil, The Dead Secret seems an anticipation of the Victorian genre of the sensation novel, channelling the mystery and darkness of the Gothic novel, but within a realist, contemporary setting, and using melodrama as a means of dramatizing social issues. Like Basil, as well, The Dead Secret flirts at points with a purer form of Gothic, incorporating—at least at a psychological level—supernatural motifs such as ghosts and vengeful fiends. In both novels, this hybridity is articulated geographically, with Cornwall serving as an obdurate outpost of Gothic mystery, as it does in Du Maurier’s Rebecca. In The Dead Secret, Collins dramatizes this brilliantly through the motif of transport, with characters traveling by rail to Exeter, and then plunging off into an earlier world of stage-coaches, post-chaises, and tramps across desolate moorlands (the novel is set pointedly in 1844, during a brief interval when this was the case.)

Collins loves mixing things up in terms of genre and tone. Porthgenna Tower, the Cornish mansion where some of the key scenes in the novel take place, is a splendidly over-the-top monument to the Gothick imagination run riot, with its mouldering, ghost-infested north wing in which the eponymous, long-buried secret lurks. In characteristic fashion, however, rather than giving this pile the creepy, Igor-like custodians it seems to demand, Collins has it looked after by a comic double-act butler-housekeeper duo, the ponderous Mr Munder (“one of those tall, grave, benevolent-looking men, with a conical head, a deep voice, a slow step, and a heavy manner, who passively contrive to get a great reputation for wisdom without the trouble of saying or doing anything to deserve it”) and his adoring sidekick Mrs Pentreath, in fact far more intelligent than he. There’s a lot of rather delightful neo-Dickensian humor in this book in general (Collins was working closely with Dickens when he wrote it.) Munder and Pentreath aside, I also liked the bit-part scene-stealer Mr Phippen, a “martyr to Dyspepsia” (“‘Think of that,’ he warns a little girl about to have an extra piece of bread and marmalade at breakfast, ‘think of Mr Phippens’s clogged apparatus—and say ‘No thank you’ next time.’”) The grungy, grouchy household of the misanthrope Andrew Treverton and his wonderfully named manservant Shrowl was also a lot of fun.

One reason why I like Collins is his way with women—a respect in which he seems to me far superior to Dickens. The two main female characters in The Dead Secret, the melancholy and tormented Sarah Leeson and the bright, energetic Rosamund Treverton, are a well-matched and interesting pair, though not quite up there with Collins’s finest female creations. Rosamund is intriguingly paired with a blind husband for whom she has to act as guide: a device that Collins exploits superbly for dramatic purposes in one climactic episode in the novel, but which is also interesting in terms of the conjugal dynamic it sets up between them within a world that more typically cast wives in the role of clinging dependents and husbands in that of protectors.

There! I was planning to dispatch The Dead Secret in a paragraph, having started by saying that it was not classic Collins; and now I find I had much more to say about it than I was expecting (and without even touching on the main themes of the novel, which I couldn't really do without risking spoilers.) Conclusion: second-rate Collins is still pretty interesting and worthwhile. I’m going to continue my occasional forays into his minor works.

[Marisol · Rating 4 out of 5]

Una historia que gira en torno a un secreto, un secreto que es develado en una carta, esta carta esta escondida en una de las innumerables habitaciones que pueblan una mansión que hace mucho tiempo no ha sido visitada por sus dueños.

Pero aunque todo gira en torno a este secreto, la historia es enriquecida por personajes bellamente construidos, cada uno tiene su razón de ser, su personalidad e importancia, también tenemos las huidas que son características de las historias de Wilkie Collins.

Aunque es un libro del siglo XIX, se siente fresco, muy entretenido, la manera en que cuenta la historia es genial, adictiva, no existen grandes y largas descripciones, todo se centra en la acción de los personajes, en lo que hacen, en como se van dando picos de tensión, luego se descarga con situaciones absurdas y/ o cómicas, y se vuelve a acelerar el aliento de los lectores, y uno solo quiere seguir avanzando hasta llegar a la resolución.

Aunque el secreto se intuye, los detalles que van surgiendo lo van haciendo complejo, y hacen que uno no pierda el interés en ningún momento hasta llegar a la página final.

Se tocan tantos temas que cada uno encontrará algo de su interés, la honorabilidad como forma de vida, la misantropía como convicción retratada por dos personajes que se detestan pero al mismo tiempo comparten el odio hacia la humanidad, la animadversión hacia los extranjeros aunque lleven toda su vida viviendo en Inglaterra, inclusive la fina ironía del mayordomo inglés siendo honorable, educado y ampuloso pero totalmente inútil para las actividades que se le asignan, la redención, la culpa y el amor aún en situaciones trágicas.

Completamente satisfecha con este novelón que entretiene, emociona y hasta divierte.

[Maria Xanthoudaki · Rating 4 out of 5]

Πολύ ωραίο ανάγνωσμα. Το Μυστικό που είναι κρυμμένο στον Πύργο Πορθγκένα αποκαλύπτεται πολύ νωρίς στον αναγνώστη, μεταφέροντας την αγωνία στους πρωταγωνιστές και την εξέλιξή τους. Η Σάρα Λίζον προσωποποιεί την επίδραση που έχει ένα βαρύ μυστικό σε ένα αδύναμο μυαλό, η ευγενής Ροσαμουντ Τρέβερτον και ο τυφλός σύζυγός της Λέναρντ, γόνος πλούσιας οικογενείας και ελαφρώς σνομπ που οι μοίρες τους είναι άμεσα συνδεδεμένες με το μυστικό είναι άρτια δομημένοι. Ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που εμφανίζονται σαν comic relief στη διάρκεια του βιβλίου είναι ενδιαφέροντες. Δεν επιβίωσε τυχαία αυτό το έργο 150 χρόνια και κατά κάποιους εισήγαγε καινοτόμες ιδέες στον σύγχρονο μυθιστόρημα μυστηρίου. Γεμάτα 4 αστεράκια!
http://diavazontasvivlia.blogspot.gr/...

[Sophia K · Rating 5 out of 5]

Stellar! Loved it! And I can't say enough!

Ο Wilkie Collins έχει γίνει ο νέος αγαπημένος μου συγγραφέας. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Τι ωραία μετάφραση. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!! Κρατιέμαι να μην πιάσω κατευθείαν την "Γυναίκα με τα ασπρα" και να πάω να πάρω το "Αρμαντειλ"

[Maria Papadaki · Rating 5 out of 5]

Αν και κατάλαβα, κάποια στιγμή, (αρκετά πριν το τέλος του βιβλίου), ποιο ήταν το Θαμμένο Μυστικό, συνέχισα χωρίς κανένα ενδοιασμό να το διαβάζω γιατί η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Collins ήταν απλά εκπληκτική!

[Kyriakos Sorokkou]

Διαβάζοντας και απολαμβάνοντας την Γυναίκα με τα Άσπρα του Γουίλκι Κόλλινς για δεύτερη φορά, τον Απρίλη με δύο καλές μου φίλες, αποφασίσαμε να διαβάσουμε άλλο ένα δικό του μαζί.

Το Θαμμένο Μυστικό εκδόθηκε πριν την Γυναίκα και δεν έχει το βάθος το μεταγενέστερου βιβλίου αλλά το απόλαυσα εξίσου.

Ο Γουίλκι Κόλλινς που ήταν φίλος και συνάδελφος του Ντίκενς αρχίζει σιγά σιγά να απειλεί τον μεγάλο συγγραφέα (στο πάνθεον των συγγραφέων που λατρεύω) διότι ό,τι διάβασα μέχρι στιγμής δικό του το απόλαυσα.

Όπως λέει και ο τίτλος το βιβλίο έχει να κάνει με ένα μυστικό που είναι καλά θαμμένο γιατί αν βρεθεί θα φέρει την καταστροφή.

Ένα βιβλίο το οποίο είχε αρκετά πλοτ τουίστς ένα από τα οποία αποκαλύπτεται στο οπισθόφυλλο.

Γιατί ρε ��αμώτο αυτοί οι μαμημένοι εκδοτικοί οίκοι αποκαλύπτουν στοιχεία από την μαμημένη τη πλοκή στο οπισθόφυλλο; Επειδή είναι κλασικά σημαίνει όλοι (πρέπει Sony και καλά να) ξέρουμε την πλοκή τους;

Πέραν τούτου το βιβλίο το απόλαυσα παρά αυτή την αποκάλυψη. Συγκινήθηκα εκνευρίστηκα και με έβαλε Νοέμβρη μήνα σε μια ατμόσφαιρα γοτθικού μυστηρίου.

Σίγουρα θα αναζητήσω κι άλλον Κόλλινς για το 2019

Καλά Διαβάσματα
Βαθμολογία: 9,5/10

[Bettie · Rating 3 out of 5]

Bettie's Books

[Margaret · Rating 4 out of 5]

The Dead Secret isn't as good as the string of novels which immediately followed it (including The Woman in White and Armadale), but it's definitely worth reading, with a good measure of suspense and action, as well as complex characters, particularly Sarah Leeson, the woman who hides the "dead secret" of the title, and Rosamond Frankland, the woman who discovers it.

[Liliana Rio · Rating 5 out of 5]

Adoro...adoro...Wilkie Collins :D
Histórias com mistério e segredos ocultos numa mansão na Cornualha numa época fascinante do séc. XIX.... é algo que adoro sempre ler :D

[Paradoxe · Rating 3 out of 5]

Για κανένα λόγο στον κόσμο δε θα ήθελα να είμαι ο Ντίκενς. Να χαίρομαι όλη αυτή την αναγνώριση και την ίδια στιγμή μέσα μου, κάθε φορά που συναντώ τον κολλητό μου να ξέρω πως ποτέ δε θα μπορέσω να φτάσω στη δική του διαυγή διάνοια σε επίπεδο προβληματισμών κι αιχμών. Και την ίδια στιγμή να ευχαριστώ τα θεία, που αυτός ο κολλητός δεν ασχολήθηκε με το κοινωνικό μυθιστόρημα.

Ο κολλητός αυτός λέγεται Γουίλκι Κόλλινς και είναι απ’ τις μεγάλες μου συμπάθειες. Αντισυμβατικός, γενειοφόρος όταν θεωρείτο άξεστο και μη καθώς πρέπει, παντρεμένος με μία και συζώντας με δύο, αρθριτικός, δίκαιος, διαρκής κατήγορος του καθωσπρεπισμού και πάντοτε χωρίς να είναι φεμινιστής σε μια εποχή που ο όρος δεν είχε κάποιο νόημα, κατάφερνε να μην είναι ούτε φαλλοκράτης και λάτρης του βιτριολικού χιούμορ που ενίσχυε τη δύναμη της φωνής του. Ανίκανος να συμβιβαστεί ακόμα και με το είδος του διαλόγου που ευνοούνταν στο μυθιστόρημα της εποχής του. Έβρισκε στην εναλλαγή τόνων, υφών και ουσίας μια φυσικότητα που απείχε μακράν απ’ την ξύλινη προσχηματική τακτική της εποχής. Και βέβαια πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ένας απ’ τους ελάχιστους συγγραφείς που κατάφερνε πραγματικά να ντύνεται τους ρόλους και να ξεχνάς πως υπάρχει συγγραφέας, να έχεις διαρκώς την αίσθηση πως μιλά ο τάδε άντρας ή η τάδε γυναίκα και το οποίο βέβαια προϋποθέτει μια ανάλυση χαρακτηροδομής τέτοια εις βάθος και πλάτος που οι αντιδράσεις να μοιάζουν και να είναι αναπόφευκτες.

<< Ακούς εκεί φοβάμαι να κάνω της διαθήκη μου, ανόητε! Δεν την κάνω και δεν πρόκειται να την κάνω, για λόγους αρχής. Οι πλούσιοι που αφήνουν πίσω τους χρήματα είναι οι αγρότες που καλλιεργούν τη σοδειά της ανθρώπινης μοχθηρίας. Όταν ένας άνθρωπος έχει έστω μια σπίθα γενναιοδωρίας από τη φύση του, αν θες να του τη σβήσεις, άφησε του μια κληρονομιά. Όταν ένας άνθρωπος είναι κακός, αν θέλεις να τον κάνεις χειρότερο, άφησε του μια κληρονομιά. Αν θες να μαζέψεις έναν αριθμό ανθρώπων με στόχο να διαιωνίσεις τη διαφθορά και την καταπίεση σε ευρεία κλίμακα, ας’ τους μια κληρονομιά σα να τους κάνεις δημόσια μια φιλανθρωπία. Αν θες να δώσεις σε μια γυναίκα την καλύτερη ευκαιρία της στον κόσμο να πάρει ένα κακό σύζυγο, άφησε της μια κληρονομιά. Ακούς εκεί να κάνω τη διαθήκη μου! Έχω πολύ έντονη αντιπάθεια για το είδος μου Σρόουλ, αλλά δε μισώ και τόσο πολύ την ανθρωπότητα για να της κάνω τέτοια μπαγαποντιά >>

Μακράν ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο θείος Γιόζεφ – ο ξένος, τον Άγγλο μπάτλερ αποτελεί μια απ’ τις ωραιότερες και πιο αποστομωτικές απαντήσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν χρόνια σε μια χώρα, χωρίς να είναι απ’ αυτή. Και επίσης κάτι αρκετά σημαντικό που υπογραμμίζει ο Κόλλινς όπως σημείωναν άλλωστε κι οι μεγάλοι Ρώσοι συγγραφείς, αλλά που φαίνεται να αγνοούν οι Γάλλοι, ή να μην του αποδίδουν τη βαρύτητα που του πρέπει, για να τα λέμε όλα λοιπόν, ώσπου να φτάσουμε στο μπουμ του ΑΠΠ, οι Γερμανοί σε όποια χώρα πήγαν, με τα λεφτά τους, με την κουλτούρα τους, με τις ιδέες τους αντιμετωπίστηκαν με συγκατάβαση, με αρνητισμό, με διάθεση να τους τα φάνε και να τους παραπετάξουν, ή αν ήταν πολύ φτωχοί να τους εκμεταλλευτούν και παράλληλα να τους κάνουν παραδείγματα. Όχι όμως να τους αποδεχτούν. Να είναι οι παρακατιανοί που τρέχουν πίσω απ’ την εκάστοτε πεντάμορφη, ή οι προσκεκλημένοι στην 14η θέση σε ένα τραπέζι. Όχι όμως ομότιμοι, όχι ισάξιοι.

Παρόλ’ αυτά, κάτι δεν πήγε καλά αυτή τη φορά με το βιβλίο. Ήταν αδικαιολόγητα δακρύβρεχτο, παρότι απόλυτα πειστικό στη θέση που ήθελε να καλύψει πάνω σ’ αυτό για τη συγκαταβατικότητα ορισμένων αντιλήψεων, μέσα σε αυτές και της δεισιδαιμονίας, αλλά μαζί τράβηξε τόσο πολύ σε μάκρος που καταντούσε συνεχώς κουραστικό, εκνευριστικό. Και δεν αγνοώ πως εκ των πραγμάτων είχε ανεβάσει πολύ τον πήχη στην αντισυμβατικότητα του, βάζοντας στο κεντρικό ζευγάρι έναν άντρα τυφλό και όμως νέο, δίκαιο και ισορροπημένο. Τέλος, παρά τα αρνητικά του σημεία, διαβάζεται γρήγορα. Πολλά παλαμάκια στη Gutenberg για την επιμέλεια και το επίπεδο της έκδοσης τους.
3++

[Sarah · Rating 4 out of 5]

Delicious thrills and chills with absolutely nothing that would improve the mind. I loved it.

[Lobstergirl · Rating 2 out of 5]

Veering between extremes of melodrama and sentimentality, stocked with unidimensional characters, The Dead Secret still takes about 140 pages to get off the ground. Reviewers of the day weren't crazy about it, either. This was a practice run for The Woman in White, so save yourself the effort and just read that one. Unless you're really, really into Victorian gothic cheese.

[Iza Brekilien · Rating 4 out of 5]

You see, I was a bit anxious before starting to read this novel. I previously read The moonstone, my first Wilkie Collins, and had mixed feelings about it : among the various narrators of the story, some were awfully funny and quaint yet others were really formulaic. Then I read The haunted hotel for a group read and didn't care much about it - fortunately, it was short. So The dead secret was a really good surprise, I really enjoyed it very much ! Some characters in there were Dickensian (Treverton and Shrowl - who could have been called Scowl), Mr Phippen and his health, the stewart at Porthgenna (I could almost hear him talk disdainfully), uncle Joseph was delightful, the young lady and her blind husband were lively, adorable and felt real, the servants were fun to read about, the only person I liked less was Rosamund.

The secret isn't hard to guess, it's not the main interest here, the characters are. The whole of them are a joy to read, well, except poor Rosamund who is really melodramatic. I pitied her yet I could hardly stand her in real life. I'm very happy to have read this book, it turned out better than I expected !

Quotes :

"Miss Sturch never laughed, and never cried, but took the safe middle course of smiling perpetually. She smiled when she came down on a morning in January, and said it was very cold. She smiled when she came down on a morning in July, and said it was very hot.(...) If Shakespeare had come back to life again, and had called at the vicarage at six o'clock on Saturday evening, to explain to Miss Sturch exactly what his views were in composing the tragedy of Hamlet, she would have smiled and said it was extremely interesting, until the striking of seven o'cock ; at which time she would have left him in the middle of a sentence to superintend the husemaid in the verification of the washing-book."

"Timon of Athens retreated from an ungrateful world to a cavern by the sea-shore, vented his misanthropy in magnificent poetry, and enjoyed the honour of being called "My Lord". Timon of London took refuge from his species in a detached house at Bayswater - expressed his sentiments in shabby prose - and was only addressed as "Mr Treverton". The one point of resemblance which it is possible to set agains these points of contrast between the two Timons consisted in this : that their misanthropy was, at least, genuine. Both were incorrigible haters of mankind."

[Marie-Claude Gagné · Rating 2 out of 5]

Bon, je voulais lire ce livre pour voir à quoi ressemblait un suspense des années 1850. Je pense que ça va être assez… Au début, j’aimais bien la poésie de l’écriture, l’humour d’une autre époque, mais après un temps le charme s’est estompé, et il ne se passait juste rien pendant des heures et des heures, que des discussions sans fin. En plus, j’avais deviné le punch presque au début. Désolé monsieur Collins… j’ai quand même trouvé l’expérience intéressante. J’aurais trippé en 1850!

⭐️⭐️ : Pas aimé

🎧🙉 : Audio

[for-much-deliberation ... · Rating 5 out of 5]

In desperation an action is performed, the deed is done, an element of mankind's fraternity rejoices, another element leads a life of sadness... but is this sadness to death, will some moment of happiness occur even if just prior to life's end, will some dead secret be revealed, will disappointment be stiffled... a letter is found, a truth is told. Joy prevails...

Wilkie Collins' edge-of-the-seat classic mystery is definitely worth the read and on-going anticipation to the end is guaranteed...

[Sharon Barrow Wilfong · Rating 2 out of 5]

Not as interesting as the Moonstone, I found this story a bit overly sentimental, melodramatic and overly drawn out. He makes us wade through all sorts of uninteresting scenes and conversation before finally revealing the "terrible secret" of which if you hadn't figured it out by then, you're a little dense.

[Petra · Rating 5 out of 5]

Gothic, fun characters, Victorian, suspenseful.....it's everything that makes a Victorian novel great.
I enjoyed every page of this novel. The characters were interesting and diverse. I really liked Uncle Joseph and Andrew Treverton's character role.
One of Collins' best, I think.

[Stephanie · Rating 4 out of 5]

The melodrama was a little too much at times, but otherwise a very interesting story!

[Frances · Rating 3 out of 5]

Cornovaglia, 1829.
Poco prima di morire a Porthgenna Tower, Mrs Traverton rivela alla sua domestica un segreto rimasto tale per lunghi decenni fin quando sua figlia Rosamond non sarà costretta a scoprirlo.

Le premesse per un ottimo romanzo sensazionalista sullo sfondo delle misteriose costa della Cornovaglia c'erano tutte. Qualcosa però non è andato come mi aspettavo e nel complesso mi ritengo abbastanza delusa da quello che è d'altronde una delle opere minori di Collins.

Con il procedere della narrazione, diminuiva la mia valutazione.
In The Dead Secret troviamo un Collins che diverge molto da quello de The Woman in White. Sembra molto più vicino alla scrittura di Dickens. I personaggi vengono abbozzati come degli sketches, i dialoghi sembrano ricoprire molto più spazio della storia narrata e infine ho trovato diverse somiglianze con Dickens anche nella forma (ripetizioni, liste di parole etc.) e nella costruzione di alcuni personaggi come Uncle Joseph che soprattutto nel linguaggio sembra ricordare alcuni personaggi un po' eccentrici tipicamente dickensiani.
Alcuni capitoli sembrano dilungarsi troppo e inutilmente distogliendo così l'attenzione dal segreto e stemperando quell'atmosfera di suspense che avrebbe aiutato a rendere la storia più coinvolgente.

Inoltre, la mancanza di un setting caratteristico si fa sentire per tutto l'arco della narrazione poiché avrebbe dato, secondo me, quel tocco in più di mistero e fascino. I riferimenti diretti alla Cornovaglia sono infatti molto scarsi e anche per quanto riguarda la lingua è un peccato che nessuno dei personaggi si esprima nel dialetto cornico o almeno utilizzandone alcune parole.

Pertanto la mia valutazione è mediocre anche se lo ritengo nel complesso un buon romanzo ma di certo non paragonabile ai suoi grandi capolavori.

[Kim · Rating 3 out of 5]

I've just finished "The Dead Secret" by Wilkie Collins and I'm still thinking about it. And thinking and thinking. There are some things in it that just bug me, but more of that a little later. First, assuming I will read over this again in a few years and wonder what it is that I'm talking about, I'll start with where the book came from in the first place. "The Dead Secret" was first serialised in Household Words from January to June 1857 and published in volume form by Bradbury & Evans. Household Words was an English weekly magazine edited by Charles Dickens in the 1850s. Collins had been introduced to Charles Dickens by a mutual friend, the painter Augustus Egg and they became lifelong friends and collaborators. It is because of all this I heard of him in the first place, I'm a Dickens nut. Dickens' death caused tremendous sadness for Collins. Me too, he could have at least finished his last novel first. Collins said of his early days with Dickens, "We saw each other every day, and were as fond of each other as men could be." And since this book wasn't written by Dickens but by Collins I'll get back to him. I have been trying and trying to remember the name of my favorite Collins novel but I can't come up with it, it isn't one of his most popular books which are The Woman in White (1859), No Name (1862), Armadale (1866), and The Moonstone (1868), so not only is my favorite not listed - whatever it is - but neither is the book I'm supposed to be talking about, "The Dead Secret". And now before I get rambling down another road once again, I will begin talking about our current novel.

In the preface for the book Collins says that this was his first attempt at a sustained work of fiction intended for serial publication and that it had been a success both in England and in America. I had been wondering if this "secret" was really supposed to stay secret until the dramatic ending like secrets in books usually are and I am just so good at figuring things out I was right from almost the beginning, but then reading the preface (which I read after I read the book) I found this:

"It may not be out of place here, to notice a critical objection that was raised, in certain quarters, against the construction of the narrative. I was blamed for allowing the "Secret" to glimmer on the reader at an early period of the story instead of keeping it in total darkness to the end."

Oh well, I guess I'm not as smart as I thought I was for one brief moment. He goes on to say he thought it would be more interesting to his readers to watch the progress of the characters toward the secret than figuring it out for ourselves. I am also thinking of the end of his preface when he says that the title of the book when translated into French was shortened to "The Secret" there being no French equivilent to "The Dead Secret". I don't know any French but I think there should be a word that means death out there somewhere. On to the story.

The story begins with these words:

"Will she last out the night, I wonder?"

"Look at the clock, Mathew."

"Ten minutes past twelve! She has lasted the night out. She has lived, Robert, to see ten minutes of the new day."

We are told that the speakers are two servants of Captain Treverton an officer in the navy, at his country house on the west coast of Cornwall. I don't consider ten minutes past twelve as lasting the night out, but I guess these servants do, I'd say you would have to live until 6:00am for that. Anyway, the person about to die whatever time it is is Mrs. Treverton, the wife of the Captain. What she is dying of I'm not exactly sure,

"The disease of which Mrs. Treverton was dying was one of the most terrible of all the maladies that afflict humanity, one to which women are especially subject, and one which undermines life without, in most cases, showing any remarkable traces of its corroding progress in the face. No uninstructed person, looking at Mrs. Treverton when her attendant undrew the bed-curtain, could possibly have imagined that she was past all help that mortal skill could offer to her. The slight marks of illness in her face, the inevitable changes in the grace and roundness of its outline, were rendered hardly noticeable by the marvelous preservation of her complexion in all the light and delicacy of its first girlish beauty. There lay her face on the pillow—tenderly framed in by the rich lace of her cap, softly crowned by her shining brown hair—to all outward appearance, the face of a beautiful woman recovering from a slight illness, or reposing after unusual fatigue. Even Sarah Leeson, who had watched her all through her malady, could hardly believe, as she looked at her mistress, that the Gates of Life had closed behind her, and that the beckoning hand of Death was signing to her already from the Gates of the Grave."

Whatever malady it is that mostly affects women with this definition isn't coming to me and I haven't looked for it yet. Whatever it is, she is about to die and calls for her maid for one last conversation. And here we go with the secret:

"Sarah bolted the door, returned irresolutely to the bedside, fixed her large, eager, startled eyes inquiringly on her mistress's face, and, suddenly bending over her, said in a whisper:

"Have you told my master?"

"No," was the answer. "I sent for him, to tell him—I tried hard to speak the words—it shook me to my very soul, only to think how I should best break it to him—I am so fond of him! I love him so dearly! But I should have spoken in spite of that, if he had not talked of the child. Sarah! he did nothing but talk of the child—and that silenced me."

Sarah, with a forgetfulness of her station which might have appeared extraordinary even in the eyes of the most lenient of mistresses, flung herself back in a chair when the first word of

Mrs. Treverton's reply was uttered, clasped her trembling hands over her face, and groaned to herself, "Oh, what will happen! what will happen now!"

Ok, now having a pretty good idea what the secret is, or at least having it narrowed down to only one or two things it could be, although how she managed to keep this secret I didn't know until later. I failed to see why she would want to tell her husband her secret in the first place. I'm not sure what good it would do and I see quite some bad it could do. However, she seems set on telling her husband the secret and has come up with the idea of writing it in a letter. Since she is too weak to write the letter herself and since Sarah seems to know the secret already, she gets Sarah to write it all down. Now comes another problem I have, Mrs. Treverton now makes Sarah promise to; 1. not to take the letter with her if she ever leaves, and 2. not to destroy the letter, she is just getting to the third which will be to give the letter to Captain Treverton when she dies. She has already warned Sarah that if she doesn't fulfill her promises she will come back to haunt her, but since she died before the third promise had been made does Sarah have to still go through with it? Apparently not, because instead of giving the letter to the captain she hides it in the old, old part of the mansion, the Porthgenna Tower which hasn't been entered in 50 years or some such time. She hides it in the Myrtle room, why it is called the Myrtle room I can't remember. And with that she writes the captain a letter before leaving forever, this is another one of the problems I have with the book. I don't blame her for leaving, what is she going to do there now anyway, and I don't blame her for leaving a letter, it would be better than just vanishing, but this is the letter:

"As rapidly as her pen could form the letters, she wrote a few lines addressed to Captain Treverton, in which she confessed to having kept a secret from his knowledge which had been left in her charge to divulge; adding, that she honestly believed no harm could come to him, or to any one in whom he was interested, by her failing to perform the duty intrusted to her; and ended by asking his pardon for leaving the house secretly, and by begging, as a last favor, that no search might ever be made for her."

This is what she wrote? Why would she mention the secret at all, just say goodbye and leave. This is almost as bad as the secret would have been. And why in the world didn't Mrs. Treverton skip the first two promises and just make her promise to hand over the letter to her husband in the first place? Of course the captain searches for her but never finds her.

"Rewards were offered; the magistrates of the district were interested in the case; all that wealth and power could do to discover her was done—and done in vain. No clew was found to suggest a suspicion of her whereabouts, or to help in the slightest degree toward explaining the nature of the secret at which she had hinted in her letter. Her master never saw her again, never heard of her again, after the morning of the twenty-third of August, eighteen hundred and twenty-nine."

The story now jumps ahead 15 years to the wedding of Rosamund, the daughter of Captain Treverton now all grown up, to the young man she has loved since she was a child, Leonard Franklin. Doctor Chennery, who performed the service is telling some visitors he has at his house and us how it came about that Rosamund and Leonard came to know each other. According to the doctor after Mrs. Treverton died the captain couldn't stand living at the mansion without his wife and sold it to Leonard's father, that is when Rosamund and Leonard came to know each other. Oh, I should mention that Leonard is blind, it has happened only recently in the last few months and the doctor tells us this aout it:

"Scarcely an accident," said Doctor Chennery. "Leonard Frankland was a difficult child to bring up: great constitutional weakness, you know, at first. He seemed to get over that with time, and grew into a quiet, sedate, orderly sort of boy—as unlike my son there as possible—very amiable, and what you call easy to deal with. Well, he had a turn for mechanics (I am telling you all this to make you understand about his blindness), and, after veering from one occupation of that sort to another, he took at last to watch-making. Curious amusement for a boy; but any thing that required delicacy of touch, and plenty of patience and perseverance, was just the thing to amuse and occupy Leonard. I always said to his father and mother, 'Get him off that stool, break his magnifying-glasses, send him to me, and I'll give him a back at leap-frog, and teach him the use of a bat.' But it was no use. His parents knew best, I suppose, and they said he must be humored. Well, things went on smoothly enough for some time, till he got another long illness—as I believe, from not taking exercise enough. As soon as he began to get round, back he went to his old watch-making occupations again. But the bad end of it all was coming. About the last work he did, poor fellow, was the repairing of my watch—here it is; goes as regular as a steam-engine. I hadn't got it back into my fob very long before I heard that he was getting a bad pain at the back of his head, and that he saw all sorts of moving spots before his eyes. 'String him up with lots of port wine, and give him three hours a day on the back of a quiet pony'—that was my advice. Instead of taking it, they sent for doctors from London, and blistered him behind the ears and between the shoulders, and drenched the lad with mercury, and moped him up in a dark room. No use."

So, is he blind because of illness, or is he blind because of watch repairing? That got me thinking of this little clock and watch repair shop that used to be open in a nearby town when I was young but closed years ago. I assume it closed because almost all those little businesses in our little towns closed, but perhaps it was because of blindness. I somehow doubt it. Leonard offers Rosamund her freedom but of course she loves him and still wants to marry him. And so now they are married and after a long honeymoon and some other visiting, are on their way back to Porthgenna, tower and all to live happily ever after. However, we now have another one of my problems with the book come up, because on the way to Porthgenna Rosamund and Leonard's baby decides to be born, yes, she is pregnant, and they have to make an emergency baby stop at a little inn in a little town that nobody, nobody with them that is, has ever heard of. And because of the emergency baby stop they have to find an emergency baby nurse, and since there aren't any nurses in the village they settle for the housekeeper of the local country squire's wife, or some such person. This housekeeper, Mrs. Jazeph agrees to be the nurse rather excitedly when she hears who her patient will be. Then, when she gets to the inn she spends quite a bit of time acting like a crazy lady, not coming out of the corner of the room, refusing to light the candles, hiding her face from Rosamund, and finally, when she thinks Rosamund is asleep whispers to her something like "don't go in the Myrtle room". Ok, one problem I have with this is that the baby just happens to be born in a village where the only nurse just happens to know anything at all about the Myrtle room? Seems unlikely. The other little problem I have is, if she thinks Rosamund is sleeping than what would a warning do anyway, the girl would be asleep and wouldn't hear her anyway.

I'm done talking about this book even though there is alot more I could say. I'm beginning to feel like this review is longer that the book though, so I'm quitting.

Oh, I nearly forgot, and I can't imagine how, the thing that drove me the craziest was the numbers. Just numbers thrown into sentences here and there the entire book took some getting used to, here are a few samples:

"She recoiled from it at first, and took a few 31 steps back toward the staircase.

"But would you mind waiting a little before we ring at the door, and walking up and down for a few minutes by the side of this wall, where nobody is likely 170 to see us?

She found him packing up the musical box again in its 168 leather case.

By return of post an answer was received, 226 which amply justified Rosamond's reliance on her old friend."

I'm pretty sure they are page numbers, or were page numbers even though my book only has 135 pages in it all numbered nice and neat at the bottom of each page.

And once again I'll say I'm quitting. To find out who, if anyone, gets into the Myrtle room, and who, if anyone, ever gets to read the letter, read the book. The secret is more what will people think when they know the secret than what the secret is, but that's all you're getting from me. I'm going to see if I can find out what happened to that watch shop that used to be there when I was a kid.

[Lobo · Rating 4 out of 5]

Okej, recenzja została dwukrotnie skasowana, ale ja się nie poddaję.

Na początek warto zaznaczyć, że bez spoilerów się nie obędzie. Ale trzeba mieć też na uwadze, że konwencja jest już tak wyświechtana, że subtelne wskazówki zawarte w narracji wcale nie są tak subtelne w oczach współczesnych czytelniczek i Wielkiej Tajemnicy można się spokojnie domyślić nawet od początku powieści, jeśli się czyta uważnie. Ważne jest jednak to, jak sekret zostaje wyjawiony i jakie są tego konsekwencje.

Wilkie Collins po raz kolejny jedzie po bandzie i nie ma chillu. Z każdą kolejną książką tego autora jestem pod coraz większym wrażeniem jego oczytania, samoświadomości warsztatu literackiego, znajomości konwencji, rewolucyjnych przekonań i żywej inteligencji. „Tajemnica Mirtowego Pokoju” to odwrócona „Jane Eyre”. Zaczyna się tam, gdzie Charlotte Bronte skończyła – od związku niewidomego mężczyzny z niezwykłą kobietą. Ale poza tym przechodzimy całkiem odmienną ścieżkę: od bogactwa i emocjonalnego wsparcia rodziny do biedy i obaw, czy miłość najbliższych jednak nie jest warunkowa, od współzależności do współpracy pomiędzy małżonkami itd. Pojawia się nawet bogaty, zaginiony wuj, ale w całkowicie odmiennej roli i obserwowanie, jak Collins wywraca schemat – ten i wiele innych w jednej powieści – było niesamowicie satysfakcjonujące. Im więcej myślę o „Tajemnicy Mirtowego Pokoju” tym bardziej mi się podoba. Zwłaszcza, że w trakcie powieści mąż uzależniony od żony pod względem każdej prozaicznej czynności, tak jak ona uzależniona jest od niego prawnie, ekonomicznie i społecznie, dostaje jeszcze od niej moralną nauczkę. Jakby przypomnienie, że przed panem Rochesterem jeszcze długa droga nauki i oduczania się pewnych patriarchalnych nawyków – także tych związanych z porządkiem społecznym, a nie tylko indywidualnymi przekonaniami. Bo Collins wiedział, że seksizm, rasizm i inne uprzedzenia to część kulturowego ładu, a nie cechy charakteru. I pisał o tym wprost. Tutaj obrywają głównie uprzedzenia klasowe.

Inny schemat, po którym pojechał Collins to oczywiście konwencja powieści gotyckiej, na której bazował w całej swojej twórczości. Tutaj odwraca schemat poszukiwania zaginionej matki – uznawany za sedno kobiecego gotyku. Poszukiwana jest utracona córka. To samo w sobie było niesamowicie inteligentnym i dobrze napisanym zagraniem. Spojrzenie na tak istotny schemat z drugiej strony było czymś świeżym i ciekawym. Teoretycznie wszystko się zgadza, poszukiwana tajemnica jest sekretem kobiecej więzi i solidarności międzypokoleniowej, dziedzictwem i czymś, co legitymizuje główną bohaterkę – właściwie bohaterki, bo tutaj są dwie – ale też w zupełnie inny sposób niż zwykle to ma miejsce. Odkrycie sekretu swojego pochodzenia wywraca świat Rosamond do góry nogami – emocjonalnie przynosi jej satysfakcję, ale też naraża ją na hańbę w oczach świata.

Tu dochodzimy do wytykania uprzedzeń klasowych. Collins udał, że pisze standardową powieść o damie z wyższych sfer, aby przedstawić tragiczne dzieje służącej. I zmusił snobizujące postaci do przyznania wprost, że jedyna różnica pomiędzy klasami to kwestia wychowania, że nie istnieją żadne wrodzone różnice i że nieślubne dziecko pokojówki może być wielką damą. Innymi słowy, jakiś snob musiał udławić się uprzedzeniami, bo sam nie zauważył, kiedy wpadł w ich pułapkę. Oczywiście ten motyw też wykwita z „Jane Eyre”, chociaż tutaj jest wyraźniej wyartykułowany, stając się jednym z głównych motywów powieści.

Nie mogę doczekać się kolejnej powieści Collinsa, żeby zobaczyć, jak trzyma poziom. Na razie „Tajemnica Mirtowego Pokoju” wypada równie świetnie co „Kobieta w bieli”.

[Lady Tea · Rating 3 out of 5]

Rating: 3.2 / 5

Let me put it this way: for anyone expecting this to be another The Woman in White, it is very evidently not The Woman in White.

Still, I think it does well as a very early, simpler draft of what would eventually become Wilkie Collins's established craft, motifs, etc.

_____________

In this story, we start off with poor Mrs. Treverton on death's bed. She confides in her servant, Sarah Leeson, about a great secret that she kept from her husband--something that Sarah is already aware of, and is reluctant to share. Still, Mrs. Treverton charges Sarah to write down the secret, sign herself as a witness, and swear to not destroy the letter or take it away with her as she leaves the house.

So, what does Sarah do? Why, she hides the letter in an abandoned room IN the house, and then runs away so that no one will ever find it!

Of course, we ourselves don't find out what the secret is just yet, because where would be the fun in that?

Fast forward fifteen years and we have Mrs. Treverton's daughter, Rosamund, as an adult and newly married to the blind Leonard Frankland. Young, in love, and wanting to move back into her old house. About time some secrets long buried were dug up, no?

_____________

So, without giving anything away, let's just say that if not to a Victorian audience, then to a modern audience, the secret is very obvious to guess at. In fact, I confess myself disappointed in the secret when it finally does come out, as I was just expecting...more. More "what", I'm not exactly, sure, just that I expected the secret to be bigger, grander, and more scandalous than it turned out to be. What did come out as the truth was actually the bare minimum of what I'd expected, and left me thinking that my own theory of what the secret could be was much juicier, much more...Gothic.

But then, you're talking to the gal who counts The Monk among her favourite novels of all time, so I guess it's a skewed view that counts this as tame, but...meh, maybe others do as well?

Still, from what I'm seeing and what I agree with, is that the generous consensus about this book is that it's not Wilkie Collins's finest work. It's an early edit of what would turn out to be nothing short of BRILLIANCE later on, but ultimately shows a writer still learning his craft as opposed to mastering it. Indeed, I did get hints of TWIW at some parts, such as an early scene in the book where a vicar speaks to a hypochondriac man with dyspepsia--major Frederick Fairlie vibes, I'm telling you!

All in all, therefore, an enjoyable enough read, but not what you'd be used to if you've read some of Collins's more famous novels first. An interesting enough try, though!

[Passe Partout Reading · Rating 3 out of 5]

https://passepartoutreading.wordpress... ‘Το θαμμένο μυστικό‘ είναι το τελευταίο έργο του πατέρα του αστυνομικού μυθιστορήματος Γουίλκι Κόλλινς, πριν γράψει το αριστούργημά του ‘η Γυναίκα με τα Άσπρα‘, και σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα προόδου από τα μυθιστορήματά του που προηγήθηκαν.
Η ιστορία του βιβλίου δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1857 σε ένα περιοδικό που εξέδιδε ο Κάρολος Ντίκενς, φίλος του Κόλλινς, και έγινε εγκάρδια αποδεκτή από το κοινό της εποχής. Εύκολα μπορώ να φανταστώ τον αντίκτυπο που είχε αυτή η ιστορία στο βικτοριανό αναγνωστικό κοινό, όπου κάθε επεισόδιο άφηνε τον αναγνώστη μετέωρο μπροστά σε μια υπόσχεση ή μια επικείμενη καταστροφή, μέχρι να τον λυτρώσει με τη συνέχεια της ιστορίας.
Λίγο πριν πεθάνει η κυρία Τρέβερτον γράφει μια επιστολή στον σύζυγό της, στην οποία του φανερώνει ένα μυστικό που δεν είχε μέχρι εκείνη την ώρα τολμήσει να του φανερώσει. Εμπιστεύεται την επιστολή της στην καμαριέρα της, την Σάρα Λίζον, και την υποχρεώνει να ορκιστεί ότι δεν θα καταστρέψει το γράμμα αλλά θα το παραδώσει στον κύριο Τρέβερτον, αμέσως μετά το θάνατό της. Αλλά η Σάρα παρακούει την κυρία της και κρύβει την επιστολή σ’ ένα δωμάτιο στην πτέρυγα του πύργου Πορθγκένα, που δεν χρησιμοποιείται, με την ελπίδα να μην βρεθεί ποτέ. Μετά από αυτό η Σάρα εξαφανίζεται!
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η κόρη της κυρίας Τρέβερτον, η Ρόζαμοντ, παντρεύεται τον παιδικό της φίλο Λέναρντ Φράνκλαντ και αποφασίζει να γυρίσει και να ζήσει στον πύργο. Και με ένα γύρισμα της μοίρας – που μόνο οι βικτοριανοί συγγραφείς προκαλούν ανενδοίαστα – συναντιέται με την Σάρα Λίζον, και το κουβάρι των μυστικών αρχίζει να ξετυλίγεται.
Ο Κόλινς ξετυλίγει με μαστοριά την πλοκή της ιστορίας του εστιάζοντας ξεχωριστά και με αγάπη στον κάθε χαρακτήρα, σαν πατέρας που παρουσιάζει τα παιδιά του. Αναμφισβήτητα ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του βιβλίου είναι η Σάρα Λίζον. Μια ντροπαλή και αδύναμη γυναίκα στοιχειωμένη από το παρελθόν της και την ευθύνη που της έχει αναθέσει η κυρία Τρέβερτον. Ο Κόλλινς, από την πρώτη στιγμή που την εμφανίζει, δημιουργεί ένα μυστήριο γύρω από αυτή τη φιγούρα, προσδίδοντάς της μια ασυνήθιστη εμφάνιση. Παρόλο που έχει το πρόσωπο μιας νέας γυναίκας τα μαλλιά της είναι γκρίζα. Είναι εμφανώς μια γυναίκα που υποφέρει. Όλα επάνω της, οι τρόποι της, οι εκφράσεις της, οι αποφάσεις που παίρνει για τη ζωή της, φαίνονται σαν να φωνάζουν ότι είναι ένα ερείπιο που πια δεν μπορεί να σωθεί. Στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου ο Κόλλινς παραδέχεται αυτή την ‘αδυναμία του’ προς τη Σάρα Λίζον και γράφει :

«Η ιδέα να αποτυπώσω σ’αυτήν την ηρωίδα την επίδραση μιας βαριάς ευθύνης σε μια εκ φύσεως συνεσταλμένη γυναίκα, της οποίας το μυαλό δεν ήταν ούτε αρκετά ισχυρό ώστε να την αντέξει ούτε αρκετά τολμηρό ώστε να την αρνηθεί ολότελα, ήταν μια ιδέα πολύ αγαπητή σε μένα εκείνον τον καιρό, και εξακολουθεί να μου είναι τόσο αγαπητή, ώστε προσωπικά να δίνω στη Σάρα Λίζον την πλέον τιμητική θέση στη μικρή πινακοθήκητων προσώπων που φιλοξενεί η ιστορία μου. Ίσως λέγοντας αυτό απλώς να αναγνωρίζω, με άλλα λόγια, ότι οι γεννήτορες των λογοτεχνικών οικογενειών συμμερίζονται τις γνωστές αντιφάσεις των γονέων γενικά, και μερικές φορές τρέφουν αδικαιολόγητη αγάπη προς το παιδί που ανέκαθεν τους προκαλούσε τους περισσότερους μπελάδες.»
Εκτός όμως από τη Σάρα Λίζον ο Κόλλινς έχει δημιουργήσει και μερικούς ακόμα δευτερεύοντες ξεχωριστούς χαρακτήρες στο βιβλίο του όπως τον θείο Γιόζεφ, έναν εκπληκ��ικό κωμικό χαρακτήρα, αγαθό αλλά με καλές προθέσεις, τον μπάτλερ του πύργου τον ‘γενναίο’ κύριο Μάντερ και τον κύριο Φίπεν τον «μάρτυρα της δυσπεψίας».
Ο Κόλλινς στο «Θαμμένο Μυστικό» ασχολείται με τα θέματα της αλήθειας, της αγάπης, της νομιμότητας και της ταυτότητας. Ιδιαίτερα το θέμα της ταυτότητας εμφανίζεται κατ’ επανάληψην στα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα (βλ. Ο Ζοφερός Οίκος), αφού ήταν ένα ζήτημα με το οποίο η βικτοριανή κοινωνία δεν αισθανόταν και πολύ άνετα.
Έχει γραφτεί ότι «το Θαμμένο Μυστικό» δεν φτάνει στα λογοτεχνικά ύψη μερικών από τις μεταγενέστερες δουλειές του Κόλλινς, εντούτοις όμως είναι ένα βιβλίο σημαντικό αφού αποτελεί το μεταβατικό στάδιο του συγγραφέα προς τη δεύτερη και πιο σημαντική περίοδό του. Είναι ένα βιβλίο με γοτθική ατμόσφαιρα, σκονισμένα ξεχασμένα δωμάτια, κλειδωμένα συρτάρια, τραγωδίες, μυστικά και αποκαλύψεις που κρατά αμείωτη την αγωνία και την περιέργεια του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τη σειρά ALDINA των εκδόσεων GUTENBERG σε μετάφραση Άννας Παπασταύρου.

[Jessica Janeth · Rating 5 out of 5]

In this book we follow two mysteries, seriously, read Wilkie Collins. His plot twists are never there just for the sake of plot twists. I am just in for the ride whenever I read his works. You really feel like you’re reading exactly what he is imagining without feeling lost, or bored. This might be a favorite by him. ✨