What do you think?
Rate this book
Mein Leben
Alma Mahler-Werfel, eine ebenso schöne wie kluge Frau, schildert ihr ungewöhnliches Leben. Dieser Bericht ist freilich übers nur Biographische hinaus als Beschreibung einer Epoche aufschlußreich: das fin de siecle, der Beginn und die Mitte des 20. Jahrhunderts. Große Gestalten spielten im Leben dieser Frau eine Rolle: Walter Gropius, Gustav Mahler, Kokoschka und Hofmannsthal, Romain Rolland und viele andere. Und auf geheimnisvolle Weise werden noch einmal der Zauber und die Anziehungskraft dieser Frau fühlbar, die niemand, der sie gekannt hat, vergessen konnte.
379 pages, Kindle Edition
First published August 15, 1958
19 people are currently reading
449 people want to read
About the author
Alma Mahler-Werfel
15 books8 followersAlma Maria Mahler Gropius Werfel (born Alma Maria Schindler; 31 August 1879 – 11 December 1964) was a Viennese-born socialite well known in her youth for her beauty and vivacity. She became the wife, successively, of composer Gustav Mahler, architect Walter Gropius, and novelist Franz Werfel, as well as the consort of several other prominent men. Musically active from her teens, she was the composer of at least seventeen songs for voice and piano. In later years her salon became an important feature of the artistic scene, first in Vienna, then in Los Angeles.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
Read
September 9, 2022I read a very little book called Mahler en Freud. This was an account of the real life meeting of Mahler and Freud in the Netherlands, where they spent an afternoon together, the book imagines what they might have discussed - the book had a bibliography and in it was this book: Alma Mahler-Werfel's Mein Leben, seeing this I exclaimed 'Oh Alma Mahler wrote a memoir!' It seemed too good to be true, that the woman who was intimated involved with Gustav Mahler, Oskar Kokoschaka, Walter Gropius, Franz Werfel, and friends with many many other well known people in the cultural life of early twentieth century Europe had written a memoir. I was intrigued. A little while later I was given a copy of her memoir - a loving and thoughtful gift!
There's a saying - if it seems to good to be true, it probably is. That certainly applies to Alma Mahler's book. It is a bit strange; it appears to be selections from her diaries, but they have plainly been edited at a later date because she refers to later events and moves backwards and forwards in time, some comments appear to have been written for specific purposes rather than as personal diary entries - for instance when she writes that Gustav Mahler converted from Judaism to Catholicism out of conviction rather than because he had to get the job of conductor of the Opera House, later though she records Mahler as saying that Christmas was just a day like any other which does not strike me as a sign of a particularly convinced Christian. Overall my impression was that she presents what was emotionally significant to her from her life, coloured strongly by her adoption of Catholicism in middle age. On the plus side what you read is emotionally engaging, on the downside it's all about Alma, and fair enough she gives due warning of that in her title, though possibly it needs to be read as MY life.
Worse possibly is that although she knows and meets a lot of people in the cultural and political worlds she does not come across as interested in other people or in ideas, you get the strong impression of someone who knows what they like, and likes what they know. She remarks on Arthur Schnitzler's blue eyes a couple of times but never on his writing, she tells us that she found Erich Maria Remarque - who she met in the USA - good looking but nothing about what they discussed. Implicitly she knew everybody who was anybody - apart from Stefan Zweig, and was, if not the centre of the turning world, at least fairly close to it. In the USA she was present when Thomas Mann read bits of his Joseph and Dr Faustus books, but he spoke so quietly (possibly Alma's hearing was no longer so sharp either) that she asked to borrow the Faustus extract afterwards to be able to read it for herself.
She does tell us what she doesn't like: Dostoevsky, Bolshevism (actually any political position left of centre), Atonal music, and her reason for this is that these things are all strange to her (and somehow they are all interconnected in her mind), at one point she considers not marrying Franz Werfel because he wrote a poem about Lenin's funeral - they had been together for some years at that point, she comes across as tending to be both extreme yet inconsistent, as though she remained a teenager for most of her life.
Her father, and this all felt very Freudian, came across as a huge and dramatic figure, reminiscent of Mr Micamber, in her life, her mother is a pale and colourless figure, I was surprised that Alma even mentions when she died. Her father died and her mother remarried to another painter, Carl Moll who was active in the Viennese Secession.
With the possible exception of Walter Gropius the men she has relationships with all are either older than her or controlling (she says that Gustav forbade her to compose, and that Oskar Kokoschka stalked her and attempted to take her identity papers, while married to Werfel she receives a letter from Kokoschka and wonders how she can answer it as she is 'under control') or both, perhaps this ties in with her far-right political views. These are typical on some ways - adoration of Mussolini, justifications for the slaughter of working class people by the Austrian military, and unusual in others such as her suspicion of Verdi's racial views. Her belief in the healthy eroticism of Italian culture brought Silvio Berlusconi to mind for some reason.
A curious instance was Alma Mahler's own compositions. Before her marriage to Gustav Mahler, music was a very important part of he life and she was studying composition. She wrote that while engaged to Gustav Mahler she wrote to him that she was too busy with music to write a longer letter, Gustav responded by insisting that she give up composition and focus on him instead. Shortly before his death, looking though Alma's paper's Gustav finds some of her songs, and in her account says that they are good and that they must be published. After that she never writes a word about composing or the fate of the songs that she wrote, which seems a little odd to me. Presumably they were less well received than she had hoped.
The introduction suggests that she was a muse to the various creative men in her life, this doesn't come across so clearly though unsurprisingly the Chinese poems that Gustav Mahler drew upon for Das Lied von Der Erde, Alma says that she read those to Gustav, and the life of St. Bernadette of Lourdes which inspired The Song of Bernadette, Alma read that first and gave it to Franz Werfel afterwards.
Apart from a few years after WWI and earlier immediately after Gustav Mahler's death it is striking how wealthy Alma seems to be, she is frequently buying and selling properties, she must either have been financially astute or consistently well advised throughout her life.
The period in France is the most dramatic part of the narrative with Alma and Werfel keen to escape before the Nazi advance, but they end up blundering around backwards and forwards through Southern France, pausing to queue for papers, and spending money, while hanging on to their Mahler and Bruckner manuscripts (they were not your typical refugee).
Of her four children born alive, only one survived her, on the other hand the dominant note of the book is a deep self-satisfaction and unsinkable self-confidence.
There's a saying - if it seems to good to be true, it probably is. That certainly applies to Alma Mahler's book. It is a bit strange; it appears to be selections from her diaries, but they have plainly been edited at a later date because she refers to later events and moves backwards and forwards in time, some comments appear to have been written for specific purposes rather than as personal diary entries - for instance when she writes that Gustav Mahler converted from Judaism to Catholicism out of conviction rather than because he had to get the job of conductor of the Opera House, later though she records Mahler as saying that Christmas was just a day like any other which does not strike me as a sign of a particularly convinced Christian. Overall my impression was that she presents what was emotionally significant to her from her life, coloured strongly by her adoption of Catholicism in middle age. On the plus side what you read is emotionally engaging, on the downside it's all about Alma, and fair enough she gives due warning of that in her title, though possibly it needs to be read as MY life.
Worse possibly is that although she knows and meets a lot of people in the cultural and political worlds she does not come across as interested in other people or in ideas, you get the strong impression of someone who knows what they like, and likes what they know. She remarks on Arthur Schnitzler's blue eyes a couple of times but never on his writing, she tells us that she found Erich Maria Remarque - who she met in the USA - good looking but nothing about what they discussed. Implicitly she knew everybody who was anybody - apart from Stefan Zweig, and was, if not the centre of the turning world, at least fairly close to it. In the USA she was present when Thomas Mann read bits of his Joseph and Dr Faustus books, but he spoke so quietly (possibly Alma's hearing was no longer so sharp either) that she asked to borrow the Faustus extract afterwards to be able to read it for herself.
She does tell us what she doesn't like: Dostoevsky, Bolshevism (actually any political position left of centre), Atonal music, and her reason for this is that these things are all strange to her (and somehow they are all interconnected in her mind), at one point she considers not marrying Franz Werfel because he wrote a poem about Lenin's funeral - they had been together for some years at that point, she comes across as tending to be both extreme yet inconsistent, as though she remained a teenager for most of her life.
Her father, and this all felt very Freudian, came across as a huge and dramatic figure, reminiscent of Mr Micamber, in her life, her mother is a pale and colourless figure, I was surprised that Alma even mentions when she died. Her father died and her mother remarried to another painter, Carl Moll who was active in the Viennese Secession.
With the possible exception of Walter Gropius the men she has relationships with all are either older than her or controlling (she says that Gustav forbade her to compose, and that Oskar Kokoschka stalked her and attempted to take her identity papers, while married to Werfel she receives a letter from Kokoschka and wonders how she can answer it as she is 'under control') or both, perhaps this ties in with her far-right political views. These are typical on some ways - adoration of Mussolini, justifications for the slaughter of working class people by the Austrian military, and unusual in others such as her suspicion of Verdi's racial views. Her belief in the healthy eroticism of Italian culture brought Silvio Berlusconi to mind for some reason.
A curious instance was Alma Mahler's own compositions. Before her marriage to Gustav Mahler, music was a very important part of he life and she was studying composition. She wrote that while engaged to Gustav Mahler she wrote to him that she was too busy with music to write a longer letter, Gustav responded by insisting that she give up composition and focus on him instead. Shortly before his death, looking though Alma's paper's Gustav finds some of her songs, and in her account says that they are good and that they must be published. After that she never writes a word about composing or the fate of the songs that she wrote, which seems a little odd to me. Presumably they were less well received than she had hoped.
The introduction suggests that she was a muse to the various creative men in her life, this doesn't come across so clearly though unsurprisingly the Chinese poems that Gustav Mahler drew upon for Das Lied von Der Erde, Alma says that she read those to Gustav, and the life of St. Bernadette of Lourdes which inspired The Song of Bernadette, Alma read that first and gave it to Franz Werfel afterwards.
Apart from a few years after WWI and earlier immediately after Gustav Mahler's death it is striking how wealthy Alma seems to be, she is frequently buying and selling properties, she must either have been financially astute or consistently well advised throughout her life.
The period in France is the most dramatic part of the narrative with Alma and Werfel keen to escape before the Nazi advance, but they end up blundering around backwards and forwards through Southern France, pausing to queue for papers, and spending money, while hanging on to their Mahler and Bruckner manuscripts (they were not your typical refugee).
Of her four children born alive, only one survived her, on the other hand the dominant note of the book is a deep self-satisfaction and unsinkable self-confidence.
August 27, 2020
When you were born and raised in Vienna, hardly any literature is quite as depressing as the one that makes you feel and understand just how incredible Vienna was between 1900 and the First World War..truly, it was the capital of the greatest artists alive, held alive by an endlessly intelligent, passionate and cultured civilisation. Alma Mahler was the Muse of some of the most promising artists alive at the time and this insight into their lives is truly a remarkable read..have to admit I really cried at the end, when she moves to New York, widowed from Franz Werfel, at the pinnacle of this painful yet extremely colourful and fascinating journey of art and love. Wow!
November 19, 2016
This poignant novel tells the life of Alma Mahler-Werfel. It's a story about music, art, literature. Of the musici, artists and writers she knew during one of the most turbulent periodes of the 20th century. It starts about 1900 and ends after world war II. It's also a story about loss: losing the men she loved, a few of her children and many friend. There's also the episode of the upcoming nazi- german and her final escape to America with Franz Werfel. She was a strong and interesting woman who also dealt with misery in her life. But over all, art triumphs!
August 7, 2024
No imaginaba que fuera a gustarme tanto!!
Los diarios de Alma Mahler nos ofrecen una radiografía psicológica de todos los genios que pasaron por su vida, entre ellos el compositor Gustav Mahler, el pintor Oskar Kokoschka, el arquitecto Walter Gropius o el escritor Franz Werfel… así como un testimonio del periodo en el que tuvieron lugar las dos Guerras Mundiales y la forma en que los acontecimientos que transcurrieron en esa época marcaron sus días y los de la gente de su alrededor.
Pero también estos diarios son su voz más íntima y profunda, sus miedos e inseguridades, sus reflexiones, sus amores, las pérdidas que sufrió… y el cómo fue haciendo frente a cada dificultad o conflicto que se le presentó.
“Tengo mi vida delante como un libro abierto (…). He perdido mucho en mi vida, pero no puedo quejarme; el sufrimiento está compensado por toda la felicidad que me tocó vivir.
Creo que una persona puede conocer muy bien las líneas de su destino sólo con poner suficiente atención.
Existe también una voz interior que nos avisa, pero hay que saber oírla y escucharla.
Cualquier persona puede hacerlo todo, pero tiene que estar, también, dispuesta a todo. “
Los diarios de Alma Mahler nos ofrecen una radiografía psicológica de todos los genios que pasaron por su vida, entre ellos el compositor Gustav Mahler, el pintor Oskar Kokoschka, el arquitecto Walter Gropius o el escritor Franz Werfel… así como un testimonio del periodo en el que tuvieron lugar las dos Guerras Mundiales y la forma en que los acontecimientos que transcurrieron en esa época marcaron sus días y los de la gente de su alrededor.
Pero también estos diarios son su voz más íntima y profunda, sus miedos e inseguridades, sus reflexiones, sus amores, las pérdidas que sufrió… y el cómo fue haciendo frente a cada dificultad o conflicto que se le presentó.
“Tengo mi vida delante como un libro abierto (…). He perdido mucho en mi vida, pero no puedo quejarme; el sufrimiento está compensado por toda la felicidad que me tocó vivir.
Creo que una persona puede conocer muy bien las líneas de su destino sólo con poner suficiente atención.
Existe también una voz interior que nos avisa, pero hay que saber oírla y escucharla.
Cualquier persona puede hacerlo todo, pero tiene que estar, también, dispuesta a todo. “
July 31, 2018
Ik geloof dat een mens heel goed de lijnen van zijn lot kan herkennen , als hij er maar aandacht voor heeft. hij wordt ook gewaarschuwd door een innerlijke stem. Maar hij moet die horen en ernaar kunnen luisteren. Ieder mens kan alles- maar hij moet ook tot alles bereid zijn.
July 30, 2021
It is hard to grade a work like this, as even when it gets petty, pretentious, name-dropping, it gives you a feel not only of the person, but of the milieu of the person. She has been criticised for her lack of honesty, but it is perhaps what she is trying to claim that gives you a snapshot of the early 20th century Austrian arts world. She can manage to somehow get married to Jews twice, yet at the same time sympathises and associates with fascists, for example, but the schizoid nature of this is probably closer to historic reality than those commentators would like to admit. Her most interesting claim,that Mahler stifled her music career, has been shown not to be strictly accurate (although I suspect there is an underlying truth in there) but is interesting in its depiction of traditional misogyny and romance; Mahler fell deeply in love with her, suggesed she support him musically, but had no concept of her as an artist in her own right and ridiculed her composing ambitions. She claimed he controlled her life, but she seems to be chafing against the old values as well as Mahler the person. He later regretted this, and whilst some might see weirdly racist, Svengali vibes in her depiction of their marriage, you see out of the corner of the canvas Mahler as this flawed yet sympathetic individual who had this constant sense of being racially and socially ineligible and who presented her with a flawed ideology of the muse that she kept hold of, but which must have placed heavy demands on them both. Her infidelity must have contributed to his stressful early death, but it is as if, in order to survive psychologically, she has to believe he was the villain.
The later stuff was harder to follow up, just because I didn't know a lot of the people described apart from Oskar Kokoshka, until the end, with the Anschluss and WWII, and her flight to America and her last, happiest marriage to Franz Werfel. You sense that she feels that with Werfel she has put things right, she has learnt from her past. At the time, I can imagine this being a smash hit just for people reading the descriptions and put downs of so many famous artists, thinkers, society figures; she cheerily reveals Benjamin Britten's boyfriend, for example, something perhaps scandalous in the 1950s.
The later stuff was harder to follow up, just because I didn't know a lot of the people described apart from Oskar Kokoshka, until the end, with the Anschluss and WWII, and her flight to America and her last, happiest marriage to Franz Werfel. You sense that she feels that with Werfel she has put things right, she has learnt from her past. At the time, I can imagine this being a smash hit just for people reading the descriptions and put downs of so many famous artists, thinkers, society figures; she cheerily reveals Benjamin Britten's boyfriend, for example, something perhaps scandalous in the 1950s.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 28, 2018
J'ai lu ce livre avec beaucoup d'intérêt pour l'époque qu'elle décrit que ce soit au niveau intellectuel, artistique ou politique. Vous y croiserez Klimt, Chagall, Schönberg, Hitler etc. et Gustav Mahler évidemment qui a donné son nom à Alma, son épouse, née Schindler.
Son nom dit presque toute de la difficulté de cette femme à se positionner dans son époque. Elle-même compositrice et musicienne, elle est pourtant restée dans l'ombre de son premier mari qui lui avait demandé d'arrêter ses occupations pour s'occuper exclusivement de sa musique à lui. Ce qu'elle a fait avec de l'admiration pour l'oeuvre de son premier mari. Ce qui a entraîné un vague à l'âme qu'elle a compensé en fréquentant des génies et en vivant des histoires d'amour parfois tumultueuses.
Un portrait haut en couleur et mondain d'une femme cultivée de son époque.
Son nom dit presque toute de la difficulté de cette femme à se positionner dans son époque. Elle-même compositrice et musicienne, elle est pourtant restée dans l'ombre de son premier mari qui lui avait demandé d'arrêter ses occupations pour s'occuper exclusivement de sa musique à lui. Ce qu'elle a fait avec de l'admiration pour l'oeuvre de son premier mari. Ce qui a entraîné un vague à l'âme qu'elle a compensé en fréquentant des génies et en vivant des histoires d'amour parfois tumultueuses.
Un portrait haut en couleur et mondain d'une femme cultivée de son époque.
May 11, 2020
*3,5
“Ja, gewiß sind Künstler desto größer als Menschen, je größer ihre Kunst ist, aber sie messen mit anderen Maßen… ihre Welt ist eine von ihnen erfundene Welt, aus der sie sich (erwachen sie zur Realität) schwer umpflanzen können. Darum sind solche Menschen oft so roh oder verständnislos im Verkehr mit Frauen. Sie sehen ja ihr Gegenüber nicht; vom Fühlen gar nicht zu sprechen. Die Frau wird neben einem bedeutenden Künstler immer zu kurz kommen. Er empfindet sich, wie auch sie, nur als Instrument, um seine Art von Herrschsucht durchzusetzen und auslebend zu gestalten, nämlich seine Kunst. Mit einem Wort: um besser arbeiten zu können.”
“Ja, gewiß sind Künstler desto größer als Menschen, je größer ihre Kunst ist, aber sie messen mit anderen Maßen… ihre Welt ist eine von ihnen erfundene Welt, aus der sie sich (erwachen sie zur Realität) schwer umpflanzen können. Darum sind solche Menschen oft so roh oder verständnislos im Verkehr mit Frauen. Sie sehen ja ihr Gegenüber nicht; vom Fühlen gar nicht zu sprechen. Die Frau wird neben einem bedeutenden Künstler immer zu kurz kommen. Er empfindet sich, wie auch sie, nur als Instrument, um seine Art von Herrschsucht durchzusetzen und auslebend zu gestalten, nämlich seine Kunst. Mit einem Wort: um besser arbeiten zu können.”
January 4, 2022
At first I was really displeased with Alma's way of describing her rather privileged upbringing and her constant complains about minor events- especially the way she treated the people around her.. But the pain this woman had to endure throughout her life, the loss of loved ones and the Second World War, made me enjoy her storytelling and perspective on Europe at the time!
Overall a beautiful biography if you're interested in the life of a bourgeoise woman during this specific time period!
Overall a beautiful biography if you're interested in the life of a bourgeoise woman during this specific time period!
January 25, 2018
Mein Leben offers insight into both an interesting epoch and the life of a fascinating woman. Alma Mahler-Werfel's memoir is styled as (and presumably arises from) a journal of sorts and, though lengthy by way of pages, is succinct, highly entertaining and indeed quite the page-turner. Highly recommended!
July 2, 2017
Habe das Buch nach etwa der Hälfte aufgegeben. Es fing interessant an, aber dann fehlte plötzlich die Erzählerin und waren alles nur noch bruchstückhafte Tagebucheinträge, die meist uninteressant und/oder verwirrend waren.
September 6, 2020
Leider sehr enttäuschend.... keine sympatische Person und nicht gut zu lesen, vielleicht auch weil der Herausgeber viele ihrer Bösartigkeiten streichen musste....
March 17, 2024
"Mein Leben" ist die Autobiographie von Alma Mahler-Werfel, die sie vor allem in Form ihrer Tagebucheinträge geschrieben hat.
Ein Buch ist vor allem dann schwer zu bewerten, wenn die Motivation und das Interesse für das Lesen nicht ganz klar ist. In dem Fall habe ich das Buch von meiner Mutter bekommen, weil sie es doppelt hatte, und fand es klang interessant genug, um es damit zu versuchen. Auf der anderen Seite wusste ich nicht wirklich, was ich mir davon erwarten konnte, wer Alma Mahler-Werfel genau war und worum es gehen würde.
Insgesamt war es tatsächlich immer "interessant genug", dass ich es weiterlesen wollte, da es immer wieder Aspekte gab, die mich interessiert haben. Dazu gehören vor allem die Behandlung von Trauer und Emigration und stellenweise Gedanken zur Rolle der Frau. Auch fand ich ihre Art, gerade weil nicht perfekt, oft erfrischend und ehrlich. Genauso häufig allerdings leider auch nervig (weil sehr selbstbezogen) oder unerträglich (wenn es um rassistische Äußerungen ging). Auch hat mich sowohl die "Künstlergesellschaft" in der Zeit als auch ihre Rolle darin nicht so sehr interessiert, sodass ich das Buch oft eher oberflächlich gelesen habe und nicht noch weiter zu genannten Personen recherchiert habe. Mir persönlich hätte glaube ich eine zusätzliche nüchterne Erklärung von außen besser gefallen als die reinen Tagebucheinträge, das liegt aber eben an mir und meiner Buchwahl. Trotzdem war es wegen einiger Aspekte lesenswert für mich.
Ein Buch ist vor allem dann schwer zu bewerten, wenn die Motivation und das Interesse für das Lesen nicht ganz klar ist. In dem Fall habe ich das Buch von meiner Mutter bekommen, weil sie es doppelt hatte, und fand es klang interessant genug, um es damit zu versuchen. Auf der anderen Seite wusste ich nicht wirklich, was ich mir davon erwarten konnte, wer Alma Mahler-Werfel genau war und worum es gehen würde.
Insgesamt war es tatsächlich immer "interessant genug", dass ich es weiterlesen wollte, da es immer wieder Aspekte gab, die mich interessiert haben. Dazu gehören vor allem die Behandlung von Trauer und Emigration und stellenweise Gedanken zur Rolle der Frau. Auch fand ich ihre Art, gerade weil nicht perfekt, oft erfrischend und ehrlich. Genauso häufig allerdings leider auch nervig (weil sehr selbstbezogen) oder unerträglich (wenn es um rassistische Äußerungen ging). Auch hat mich sowohl die "Künstlergesellschaft" in der Zeit als auch ihre Rolle darin nicht so sehr interessiert, sodass ich das Buch oft eher oberflächlich gelesen habe und nicht noch weiter zu genannten Personen recherchiert habe. Mir persönlich hätte glaube ich eine zusätzliche nüchterne Erklärung von außen besser gefallen als die reinen Tagebucheinträge, das liegt aber eben an mir und meiner Buchwahl. Trotzdem war es wegen einiger Aspekte lesenswert für mich.
April 10, 2025
Een ding is zeker: Alma Mahler kan schrijven. Haar levensverhaal leest als een trein. Maar heb ik haar echt leren kennen? Kende zij echt zichzelf? Wat vind ik uiteindelijk van haar?
Haar biografie is gebaseerd op haar dagboeknotities, de fragmenten die zij heeft uitgekozen om haar levensverhaal te vertellen. Soms aangevuld met een latere reflectie hierop.
Naast zicht op haar levensgeschiedenis krijg je ook een levendige impressie van de Weense intelligentsia de eerste helft van de 20e eeuw. Het is boeiend en passant de levens en interacties van intellectuelen in het interbellum te volgen en de politieke ontwikkelingen in die tijd. Zo is het, door haar ogen, een document van cultuurgeschiedenis en politieke geschiedenis van begin 20e eeuw, het interbellum en WOII.
Alma Mahler vertelt soepel, meanderend. Zij heeft een scherpe waarneming en geeft sprekende beschrijvingen van de personages die haar leven vulden. Het is een komen en gaan van minnaars en liefdesverklaringen. Naar eigen zeggen heeft zij in vele levens een betekenisvolle rol gespeeld. Hierin was zij niet gespeend van eigendunk:
‘Ik was toch blij dat het lijden van al die jaren niet voor niets was geweest en dat mijn grote offer aan gemoedsrust en gezondheid tenminste één gevolg had gehad: dat Oskar Kokoschka weet waar het goede in de wereld is’
‘Hij (Franz Werfel) heeft zeker iets in zichzelf te gronde gericht door slordig om te gaan met zijn eigen ik. En dat van zijn tiende jaar af. Tot hij mij leerde kennen’
Het is leuk te lezen over haar kontakten met vele kunstenaars uit die tijd, componisten, dirigenten, dichters, haar huiselijke observaties en beschrijving van haar persoonlijke indruk van hen.
Zij staat voor haar eigen mening en opvatting en ondanks het feit dat zij de neiging heeft haar eigen rol gunstig af te schilderen en ellende buiten zichzelf te plaatsen (‘Alles gebeurt tegen mijn wil … maar ik kan er niets aan doen’) wint zij gaandeweg aan sympathie.
Haar mening steekt zij dus niet onder stoelen of banken. Enkele voorbeelden, soms erg grappig en direkt:
(Over componisten) ‘De Italianen lijden alleen onder hun eigen hartstochten, niet onder de demonen van de natuur’ (nav Macbeth Verdi)
‘Ongeteld zijn de fouten die deze machtswellustige groep (sociaal-democraten) op zich heeft geladen. Maar hun belangrijkste fout was, dat ze de invloed van de platteladspastoors ondergroeven en zo de weg vereffenden voor die surrogaat-religie, het nationaal-socialisme’.
‘O, wat zijn die Fransen precies als het om bijzaken gaat!’
(Over de vrouw van Kerensky) ‘De vrouw domineerde, en hoewel ze voortdurend beklemtoonde dat ze dichteres was, had ze toch niets verstandigs te zeggen’.
(Over de vrouw van Chagall) ‘Ook zijn vrouw zou mooi kunnen zijn als ze mooi was … maar dat is ze niet -ook zij zou de mogelijkheid hebben- maar omdat er in het leven geen voorwaardelijke wijs bestaat, heeft ze de schoonheid gewoon niet!’
Na een alina over Brahms en Verdi, op de een of andere manier de uitvinders van de jazzmuziek opeens: ‘Het verslappen en verzakken van de onderkaakpartij, al bij leven, is iets vreemds. Heinrich Mann maakt een indruk van totale idiotie. Ze maakt er een kwatrijn over: Alle spieren worden langer / Zakken naar de aarde af / Je gezicht wordt steeds naar banger / Mens, wat je ziet is al je graf!
‘Kort verblijf in Chigago tussen NY en Hollywood. Op de terugreis hebben we het aquarium bezocht. Het lijkt wel of God de vreselijke vissen- en monsterbekken die we hebben moeten aanzien bij de dood van Christus heeft vergeten te verwijderen of sublimeren. Ze horen ahw tot de massa van de erfzonde en zijn tot de jongste dag stuk voor stuk vervloekt’.
Over een zangeres, tweede vrouw van Verdi: ‘die -in haar jeugd al niet al te mooi- al gauw de moed opgaf en een matrone met een zwart kanten kapje werd’.
Opvallend is dat haar kinderen relatief weinig plaats krijgen in haar verhaal. Volstrekt onduidelijk blijft welke betekenis haar oudste dochter voor haar heeft, hoe hun verhouding was. De prijs die haar dochter in 1937 wint als inmiddels beroemd beeldhouwster wordt niet genoemd. Evenmin de geboorte van haar eerste kleindochter (1930).
‘Waar moet ik de kracht vandaan halen voor iedereen? En iedereen verwacht dat van mij. We lijken op een afgemaaide weide. Ik, die alles, alles verloren heb, ik moet ze allemaal helpen en bijstaan en troosten - en ik ben zelf toch één grote wond.’ (Blz 357, Frankrijk)
Zoals eerder gezegd is haar schrijfstijl levendig, kleurrijk En mn in het deel van de vlucht uit Oostenrijk (1938) voor de nazi’s, vanwege het gevaar voor haar Joodse man Werfel, is filmisch, hierin met een ondertoon van milde verontwaardiging over het feit dat haar dit moet overkomen en het gebrek aan ‘service’ en begrip die zij ondervindt van de Fransen ea. Ook terugkijkend corrigeert zij dit niet. Wetend wat er gaande was lijkt het alsof zij in een andere wereld leeft.
Aan het eind maakt zij de balans op met de volgende woorden:
‘Mijn leven is mooi geweest. God heeft mij vergund, de geniale werken van onze tijd te leren kennen voordat ze de handen van hun scheppers verlieten. En omdat ik enige tijd de stijgbeugel mocht vasthouden voor deze ridders van het licht, is mijn bestaan gerechtvaardigd en gezegend.
Mijn leven ligt voor mij als een open boek. Ik zie nog de dood van mijn vader, de dood van Gustav Mahler, van Manon en Franz Werfel. Ik heb in mijn leven veel verloren, maar ik mag niet klagen. Het gewicht van het leed wordt opgeheven door het tegenwicht van al het geluk dat ik mocht beleven.
Ik geloof dat een mens heel goed de lijnen van zijn lot kan herkennen, als hij er maar genoeg aandacht voor heeft. Hij wordt ook gewaarschuwd door eenbinnerlijke stek. Maar hij moet die wel horen en ernaar kunnen luisteren.
Iedere mens kan alles-maar hij moet ook tot alles bereid zijn’.
Wat is mijn balans?
Alma Mahler was denk ik absoluut een intelligente, kleurrijke vrouw, die ten volle haar bekendheid als vrouw/weduwe van Mahler gedurende heel haar leven heeft benut. Vroegkinderlijke ervaringen zullen haar getekend en gevormd hebben.
Haar geschreven levensverhaal is boeiend en onderhoudend, maar denk ik ook wel erg gekleurd door haar ogen. Wat is feitelijk waar?
Ik zal absoluut de biografie over haar lezen geschreven door Oliver Hilmes, Demasqué van een mythe, 2007. Ook hij maakt onder meer gebruik van de dagboeken. Hij vond dat veel passages niet of zeer zelf-gecensureerd in haar boek terecht waren gekomen.
Haar biografie is gebaseerd op haar dagboeknotities, de fragmenten die zij heeft uitgekozen om haar levensverhaal te vertellen. Soms aangevuld met een latere reflectie hierop.
Naast zicht op haar levensgeschiedenis krijg je ook een levendige impressie van de Weense intelligentsia de eerste helft van de 20e eeuw. Het is boeiend en passant de levens en interacties van intellectuelen in het interbellum te volgen en de politieke ontwikkelingen in die tijd. Zo is het, door haar ogen, een document van cultuurgeschiedenis en politieke geschiedenis van begin 20e eeuw, het interbellum en WOII.
Alma Mahler vertelt soepel, meanderend. Zij heeft een scherpe waarneming en geeft sprekende beschrijvingen van de personages die haar leven vulden. Het is een komen en gaan van minnaars en liefdesverklaringen. Naar eigen zeggen heeft zij in vele levens een betekenisvolle rol gespeeld. Hierin was zij niet gespeend van eigendunk:
‘Ik was toch blij dat het lijden van al die jaren niet voor niets was geweest en dat mijn grote offer aan gemoedsrust en gezondheid tenminste één gevolg had gehad: dat Oskar Kokoschka weet waar het goede in de wereld is’
‘Hij (Franz Werfel) heeft zeker iets in zichzelf te gronde gericht door slordig om te gaan met zijn eigen ik. En dat van zijn tiende jaar af. Tot hij mij leerde kennen’
Het is leuk te lezen over haar kontakten met vele kunstenaars uit die tijd, componisten, dirigenten, dichters, haar huiselijke observaties en beschrijving van haar persoonlijke indruk van hen.
Zij staat voor haar eigen mening en opvatting en ondanks het feit dat zij de neiging heeft haar eigen rol gunstig af te schilderen en ellende buiten zichzelf te plaatsen (‘Alles gebeurt tegen mijn wil … maar ik kan er niets aan doen’) wint zij gaandeweg aan sympathie.
Haar mening steekt zij dus niet onder stoelen of banken. Enkele voorbeelden, soms erg grappig en direkt:
(Over componisten) ‘De Italianen lijden alleen onder hun eigen hartstochten, niet onder de demonen van de natuur’ (nav Macbeth Verdi)
‘Ongeteld zijn de fouten die deze machtswellustige groep (sociaal-democraten) op zich heeft geladen. Maar hun belangrijkste fout was, dat ze de invloed van de platteladspastoors ondergroeven en zo de weg vereffenden voor die surrogaat-religie, het nationaal-socialisme’.
‘O, wat zijn die Fransen precies als het om bijzaken gaat!’
(Over de vrouw van Kerensky) ‘De vrouw domineerde, en hoewel ze voortdurend beklemtoonde dat ze dichteres was, had ze toch niets verstandigs te zeggen’.
(Over de vrouw van Chagall) ‘Ook zijn vrouw zou mooi kunnen zijn als ze mooi was … maar dat is ze niet -ook zij zou de mogelijkheid hebben- maar omdat er in het leven geen voorwaardelijke wijs bestaat, heeft ze de schoonheid gewoon niet!’
Na een alina over Brahms en Verdi, op de een of andere manier de uitvinders van de jazzmuziek opeens: ‘Het verslappen en verzakken van de onderkaakpartij, al bij leven, is iets vreemds. Heinrich Mann maakt een indruk van totale idiotie. Ze maakt er een kwatrijn over: Alle spieren worden langer / Zakken naar de aarde af / Je gezicht wordt steeds naar banger / Mens, wat je ziet is al je graf!
‘Kort verblijf in Chigago tussen NY en Hollywood. Op de terugreis hebben we het aquarium bezocht. Het lijkt wel of God de vreselijke vissen- en monsterbekken die we hebben moeten aanzien bij de dood van Christus heeft vergeten te verwijderen of sublimeren. Ze horen ahw tot de massa van de erfzonde en zijn tot de jongste dag stuk voor stuk vervloekt’.
Over een zangeres, tweede vrouw van Verdi: ‘die -in haar jeugd al niet al te mooi- al gauw de moed opgaf en een matrone met een zwart kanten kapje werd’.
Opvallend is dat haar kinderen relatief weinig plaats krijgen in haar verhaal. Volstrekt onduidelijk blijft welke betekenis haar oudste dochter voor haar heeft, hoe hun verhouding was. De prijs die haar dochter in 1937 wint als inmiddels beroemd beeldhouwster wordt niet genoemd. Evenmin de geboorte van haar eerste kleindochter (1930).
‘Waar moet ik de kracht vandaan halen voor iedereen? En iedereen verwacht dat van mij. We lijken op een afgemaaide weide. Ik, die alles, alles verloren heb, ik moet ze allemaal helpen en bijstaan en troosten - en ik ben zelf toch één grote wond.’ (Blz 357, Frankrijk)
Zoals eerder gezegd is haar schrijfstijl levendig, kleurrijk En mn in het deel van de vlucht uit Oostenrijk (1938) voor de nazi’s, vanwege het gevaar voor haar Joodse man Werfel, is filmisch, hierin met een ondertoon van milde verontwaardiging over het feit dat haar dit moet overkomen en het gebrek aan ‘service’ en begrip die zij ondervindt van de Fransen ea. Ook terugkijkend corrigeert zij dit niet. Wetend wat er gaande was lijkt het alsof zij in een andere wereld leeft.
Aan het eind maakt zij de balans op met de volgende woorden:
‘Mijn leven is mooi geweest. God heeft mij vergund, de geniale werken van onze tijd te leren kennen voordat ze de handen van hun scheppers verlieten. En omdat ik enige tijd de stijgbeugel mocht vasthouden voor deze ridders van het licht, is mijn bestaan gerechtvaardigd en gezegend.
Mijn leven ligt voor mij als een open boek. Ik zie nog de dood van mijn vader, de dood van Gustav Mahler, van Manon en Franz Werfel. Ik heb in mijn leven veel verloren, maar ik mag niet klagen. Het gewicht van het leed wordt opgeheven door het tegenwicht van al het geluk dat ik mocht beleven.
Ik geloof dat een mens heel goed de lijnen van zijn lot kan herkennen, als hij er maar genoeg aandacht voor heeft. Hij wordt ook gewaarschuwd door eenbinnerlijke stek. Maar hij moet die wel horen en ernaar kunnen luisteren.
Iedere mens kan alles-maar hij moet ook tot alles bereid zijn’.
Wat is mijn balans?
Alma Mahler was denk ik absoluut een intelligente, kleurrijke vrouw, die ten volle haar bekendheid als vrouw/weduwe van Mahler gedurende heel haar leven heeft benut. Vroegkinderlijke ervaringen zullen haar getekend en gevormd hebben.
Haar geschreven levensverhaal is boeiend en onderhoudend, maar denk ik ook wel erg gekleurd door haar ogen. Wat is feitelijk waar?
Ik zal absoluut de biografie over haar lezen geschreven door Oliver Hilmes, Demasqué van een mythe, 2007. Ook hij maakt onder meer gebruik van de dagboeken. Hij vond dat veel passages niet of zeer zelf-gecensureerd in haar boek terecht waren gekomen.
January 8, 2023
What a ride.
Alma Mahler-Werfel met so many fascinating personalities throughout her many lives. One can learn so very much from her observations. Since being related to Gustav Mahler, Alex von Roon was interested to learn more about the Musicians life and work. You meet Franz Werfel, Walter Gropius, Arnold Schönberg, Oskar Kokoschka, Hugo von Hofmannsthal & Thomas Mann and his family as well as Alma's children. These important and fascinating personalities occupy your mind for a while and the descriptions and depictions by this gracious artist make them real in flesh and blood. May I recommend devouring this piece of fine writing "bit by bit" as Konstantin Stanislavski might say, enjoy it like a Sacher Torte on the Piazza San Marco when you consider if you shall move on to read Franz Werfel's book "Verdi" next. Music and Paintings that you love get filled with new life as well. Chapeau & Grazie Mille.
Alma Mahler-Werfel met so many fascinating personalities throughout her many lives. One can learn so very much from her observations. Since being related to Gustav Mahler, Alex von Roon was interested to learn more about the Musicians life and work. You meet Franz Werfel, Walter Gropius, Arnold Schönberg, Oskar Kokoschka, Hugo von Hofmannsthal & Thomas Mann and his family as well as Alma's children. These important and fascinating personalities occupy your mind for a while and the descriptions and depictions by this gracious artist make them real in flesh and blood. May I recommend devouring this piece of fine writing "bit by bit" as Konstantin Stanislavski might say, enjoy it like a Sacher Torte on the Piazza San Marco when you consider if you shall move on to read Franz Werfel's book "Verdi" next. Music and Paintings that you love get filled with new life as well. Chapeau & Grazie Mille.
June 20, 2023
DNF. Dit boek in een opwelling gekocht omdat de achterkant tekst me aanstond. Helaas interesseert Alma Mahler mij onvoldoende om 441 blz. te lezen over de kunstzinnige kringen waarin zij verkeert, het belang dat ze zichzelf toekent en alle kunstenaars die verliefd op haar worden. Zeer tegen mijn principes na 100 blz. weggelegd.
July 10, 2023
com anecdotari de les personalitats de l'alta cultura de principis del sXX bé... pero al final no deixa de ser el diari d'una ultra burgesa anticomunista més acomodada que el bebé de la obregón
September 18, 2023
Que historia de vida de esta mujer, una de las más importantes del siglo XX. Una personalidad cautivante para muchos artistas, pero también muy compleja y a veces incluso algo conflictiva.
March 25, 2024
Vijf sterren vanwege het drama en de onvoorstelbaar grote optocht van beroemde/bekende mensen die voorbijkomen.
October 19, 2024
Hard to rate, but it was somewhat interesting, so I gave it three stars. It took me forever to read, and the name dropping is exhausting, but it's a diary, what did I expect?
January 29, 2022
Nesmírně zajímavá kniha, hlavně jako dobový dokument… svědectví ženy, která stála v centru vídeňského kulturního dění první půle 20. století. Těšila jsem se na jiskřivý příběh femme fatale mnoha slavných mužů, ale nalezla jsem mnohem víc. Alma byla výjimečná žena, a osud ji připravil nejednu těžkou chvíli (3 z jejích 4 dětí zemřely). Zvlášť nástup nacismu v třicátých letech je líčen velmi sugestivně. Ono je něco jiného na ta léta pohlížet optikou dneška, a něco jiného je tu dobu žít - s přáteli vybarvujícími se různě. Pět hvězd ani ne tak za literární, jako za kulturně-historickou hodnotu. A taky za originálně nastolenou “ženskou” otázku :)
September 21, 2014
My dearest, dearest liar.
April 21, 2017
Vzpomínky Almy Mahlerove-Gropiusove-Werfelove jsou poutave predevsim kvůli obsahu, nikoliv stylu psaní. Autorka se dopouští značných zkratek a často ve svém životě výrazně přeskakuje. Přesto je její líčení běžných životních peripetií, při nichž se setkala s radou známých osobnosti, fascinujici. Skoda, ze autorka nebyla talentovanejsi v práci s jazykem.
Displaying 1 - 23 of 23 reviews