Wormen en engelen

by Maarten van der Graaff

Bram Korteweg is van het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee naar Utrecht verhuisd, waar hij bevriend raakt met Lena en Felix. Ze nemen hem mee naar clubs en praten vurig over kunst, seksualiteit en gender. Zijn gereformeerde jeugd op Flakkee lijkt ver weg, maar dan laat zijn vader zich dopen in het Haringvliet en wordt zijn studievriend Paul dominee op het eiland. Wat vinden zij in het geloof? En waarom houdt Wilfried hem zo bezig, een oudere man die in een katholieke woongemeenschap leeft? Bram besluit op onderzoek uit te gaan. Niet om af te rekenen met het geloof, maar juist om er dichterbij te komen.

Genres: Literature, Fiction, Religion, Dutch Literature

256 pages, Paperback

Published August 1, 2017

About the author

Maarten van der Graaff (1987) debuteerde in 2013 met de bundel Vluchtautogedichten bij uitgeverij Atlas Contact. In 2014 werd deze bundel met de C. Buddingh’-prijs bekroond. Dood werk, zijn tweede bundel, verscheen in 2015 en werd twee jaar later bekroond met de J.C. Bloem-poëzieprijs. In 2017 verscheen zijn debuutroman Wormen en engelen, die werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs. In 2020 publiceerde hij de dichtbundel Nederland in stukken bij uitgeverij Pluim. Hij is redacteur en medeoprichter van het online literair tijdschrift Samplekanon.

Reviews

[Inge Janse · Rating 1 out of 5]

Eerlijk is eerlijk: misschien is Wormen en Engelen wel een héél goed boek. Het zou goed kunnen, mits dat wereldwonder in de tweede helft van het boek plaatsvindt. Ik ben namelijk halverwege gestopt, omdat ik echt geen redenen meer had om door te lezen.

Terugkijkend naar mijn kleine collectie boeken die ik de laagst mogelijke score heb gegeven, is het niet zo dat Maarten van der Graaff niet kan schrijven (zoals bij Secretum van Monaldi & Sorti), stiekem onder de drugs zit (Charlie Jane Anders - All the birds in the Sky) of dat zijn werk me bovenmatig irriteert (zoals bij Hallo Muur van Erik Jan Harmens

Ik merkte wél een parallel met een ander 1-ster-boek, Blood Meridian van Cormac McCarthy. Ook bij Wormen en Engelen vraag ik me namelijk constant af waarom ik nog aan het lezen ben. Er is een hoofdpersoon die terugkijkt op zijn gereformeerde jeugd, beschrijft hoe zijn vader zich bekeert, e-mails uitwisselt met een oudere man, een relatie onderhoudt en ziet stranden, en op feesten en partijen komt. Maar waarom ik, de lezer, daar ooit in geïnteresseerd moet zijn, dat blijft volledig in het duister.

En dat terwijl op papier Wormen en Engelen heel herkenbaar is. Hoofdpersoon met christelijke achtergrond en uit de bible belt, verhuizing naar de grote stad, technofeesten, zoektocht naar zingeving, gevoeligheid voor oudere mensen waar tegenop gekeken wordt, drank en (zeer weinig) drugs, alles.

Maar wat gebeurt er nou echt? Waarom moet ik hierin geïnteresseerd zijn, deze - niet bijster memorabele - overdenkingen van een inwisselbare millennial in Utrecht (ook niet bepaald de meest boeiende stad die dit land rijk is, getuige dit boek, met z'n eeuwige huisfeesten in studentikoze panden) die ergens naar op zoek is - maar wat?

Ook de schrijfstijl van Van der Graaff is op veel plekken niet verheffender dan een Wikipedia-pagina. Als hij weer eens iets moet uitleggen (over hoe de PKN in elkaar zit, wie die en die asceet was, hoe zus en zo vereniging werkt), krijg je het idee dat er elk moment een banner kan verschijnen waarin Jimmy Wales je vraagt 5 euro te doneren om de site in de lucht te houden. Kom op Maarten. Om met Monty Python te spreken: this is supposed to be a happy occasion!

De vormvarianten vind ik ook suf. Als in: suf. E-mailwisselingen waarin de schrijvers rechtstreeks uit het computergegeneerdetekstuniversum lijken te komen (waarin de illusie bestaat dat alles wat je zegt Nobelprijsmateriaal is, een beetje alsof de voltallige redactie van De Correspondent vrij mag schrijven), volslagen inwisselbare overdenkingen van zijn ex, en heel veel totaal irrelevante gebeurtenissen waarbij de lethargie metersdik door de scheuren van het rammelende verhaal sijpelt.

Oftewel: nee. Nee. Nee.

Nee.

[Clemens · Rating 3 out of 5]

In deze sterk autobiografisch gekleurde debuutroman deinst Maarten van der Graaff er niet voor terug de grote levensvragen te entameren. Wat is de mens? Wie is God? Wat is kunst? Wat schoonheid? Waarom geloven? Hoewel men aarzeling dient te betrachten om de hoofdpersoon en de auteur al te gemakkelijk te vereenzelvigen, acht ik het gezien de grote hoeveelheid overeenkomsten en waarheidsgetrouwe details in dit geval meer wel dan niet gerechtvaardigd. 'Wormen en engelen' vormt aldus de weergave van een persoonlijke zoektocht naar (de betekenis van) geloof in een post-seculier land. Het boek bevat in die zin veel herkenbare elementen voor iedereen die op enigerlei wijze deelt in de orthodox-protestantse opvoeding van de ik-figuur (schrijver dezes ingesloten). Zeer knap vermijdt de auteur de valkuil van afrekening en natrappen. In plaats daarvan legt hij een welkome oprechtheid aan de dag om de afzonderlijke geloofswerelden van zijn ouders (traditioneel), vrienden (twijfelend) en studiegenoten (academisch) te doorgronden, waarbij hij soms zeer confronterende introspectie niet schuwt.

Toch bleef ik na lezing achter met een onbevredigd gevoel. Wellicht is het de zeer aforistische stijl, een uitvloeisel van Van der Graaffs dichterschap, misschien ook is het de veelheid van afwisselende stijlen en chronologieën die de lezer net iets te weinig rust geven. Of, en dit is het waarschijnlijkst, ontbreekt een heldere finale. Uit de recensieteksten op het achteromslag haalde ik tweemaal een variant op het woord 'broeien' - en ik onderschrijf dat: Van der Graaffs bespiegelingen broeien. Maar in ons zeeklimaat volgt op een klamme, amechtige zomerdag altijd een donderende ontlading, een loodgrijze wolkbreuk, waarna temperatuur en luchtvochtigheid terugkeren naar hun status quo. Zo'n herstel, waarin duidelijk zou hebben kunnen worden gemaakt op welke wijze de hoofdpersoon zijn zoektocht evalueert, had wat mij betreft een toegevoegde waarde gehad.

Tot slot nog een opmerking als wetenschapshistoricus: zowel titel als motto van het boek is ontleend aan een van de belangrijkste boeken in de geschiedenis van de wetenschap: The Cheese and the Worms: The Cosmos of a Sixteenth-Century Miller van Carlo Ginzburg. In dat opzicht is het des te opmerkelijker dat de auteur zo'n verschil in benadering hanteert inzake hedendaagse en historische vraagstukken. Wanneer het gaat over de positie en significantie van het christelijk geloof vandaag de dag is Van der Graaff genuanceerd, kwetsbaar en authentiek, maar wanneer vroeger eeuwen ter sprake komen (Galileo, de molenaar Menocchio), sijpelt toch de laat-negentiende-eeuwse idee binnen van een hardvochtige strijd tussen een dogmatische kerk en vrije, verlichte wetenschap - een beeld voor welks ontkrachting Ginzburg zich juist heeft beijverd.

[Eva Lina · Rating 4 out of 5]

Eigenlijk te veel mooie passages om te kiezen - het hele boek is één ezelsoor geworden - maar hier toch één van mijn favoriete:

"Dat je nooit meer opeens om een hoek komt lopen en dat je niet meer los van mijn inspannnig bestaan (ik roep op hoe je eruitzag als je door de binnenstad liep en ik je tegenkwam). Dat ik je kan oproepen zonder dat het iets met jou doet. Dat er niks terugkijkt en terugdenkt als ik je losweek van jezelf; geen bewustzijn, geen lichaam dat begrijpt: er wordt aan mij gedacht."

[Ruben · Rating 5 out of 5]

Met Wormen en engelen heeft Maarten een eigentijdse roman neergezet die recht doet aan de verschillende posities die er in Nederland bestaan ten opzichte van religie. Zijn observaties over o.a. geloof, seksualiteit en de positie van minderheden prikkelen, zetten aan tot denken.
Het boek wakkert een ongemak aan ongeacht waar je staat in deze discussies. Je moet er iets mee.

[Siebe · Rating 4 out of 5]

Uitgebreide bespreking op De Reactor: http://www.dereactor.org/home/detail/...

[Fleur Goossens · Rating 2 out of 5]

Zeker geen slecht boek, maar gewoon echt niet mijn ding

[Ria · Rating 3 out of 5]

Een autobiografisch eerlijk verhaal over Bram. Een goed in elkaar passend geheel bestaand uit verschillende manieren van vertellen. Een zoektocht naar wat de waarde van geloof toen en nu kan zijn voor hemzelf maar ook voor een paar vrienden.
Opgroeien op het platteland, studeren in de grote stad, een overdaad aan mogelijkheden, onderzoekend in veel opzichten, niet negatief, eenzaamheid, literatuur, geloof, filosofisch, nostalgie, studievrienden, angst, eigentijds, ontdekkingen, levensvragen, kunst, een weg vinden in het leven of ook een weg terug vinden.

Door één vriend, naast zijn ouders die beiden hun eigen weg zijn gegaan, komt Bram terug op het Zuid-Hollandse eiland waar hij is opgegroeid. Het is geen schoppen tegen zijn afkomst, het is een observeren en beschrijven van gebeurtenissen, gedachten en personen in dit verhaal.
Er worden verschillende bijbelteksten aangehaald, verzen genoemd uit een in dat dorp vrij strenggelovig opgroeien, maar dit zorgt niet voor een nadenken over maar meer voor een herinnering aan of een anekdote over die boven komt, doordat sommige streektalen overeenkomsten hebben.

Een verhaal dat op punten snelheid verliest, de aandacht niet vasthoudt, sommige hoofdstukken en zijsprongen zijn gedetailleerd, maar een mooi einde herbergt.
En toch, nadat het boek dicht is: wat heb ik nu gelezen? Wat vind ik er nu echt van? Een wat onbestemd gevoel. Heb ik er iets mee? Wat geeft deze proza mij?
Is er een antwoord op de zoektocht gegeven? Is Bram dichterbij gekomen?

Het positieve van dit boek in dit genre is dat het geen natrappen op afkomst is. Het is maar net waar je wieg heeft gestaan. Van daaruit ga je verder, met meegekregen normen en waarden, de wereld in en neem je die zo die verandert en met te maken eigen keuzes.
‘Je kunt wel altijd hetzelfde willen blijven, maar de toekomst kun je niet tegenhouden.’

[Laurie · Rating 4 out of 5]

Brams verhaal zette me aan het nadenken over wat ik verlang en verwacht, van zowel mezelf als van de samenleving. Veel was herkenbaar. Ik begrijp bijvoorbeeld Brams "antropologische" blik, die er ongewild in is geslopen, erg goed. De afstand die ontstaat zodra je gaat studeren met de kinderen van hoogopgeleide D66'ers. Wanneer je eigen gezin en buurt in nieuw gezelschap ineens niet meer vanzelfsprekend zijn, maar bijna een soort karikaturen worden. Veel vraagstukken in de roman vonden bij mij dan ook weerklank. Daarbij is het gewoon een prettige tekst met sterke observaties, veel oog voor de mens en zijn gedrag. Ik houd daarvan.
Wel vind ik dat het boek soms ietwat lijdt onder een uitgesproken zelfbewustzijn in combinatie met een gebrek aan uitwerking ervan. Dat Lena's e-mails worden opgenomen, bijvoorbeeld, lijkt me om het stereotype "schrijver-die-vrienden-tot-bijrollen-maakt" tegen te gaan. Dat fenomeen wordt ook expliciet aangekaart. Desondanks wordt de relatie van de hoofdpersoon met Lena of zijn reactie op haar berichten verder niet zo grondig uitgewerkt. Uiteindelijk is het alsnog vooral een roman over de mijmeringen van drie mannen. Go hard or go home.

[Esther · Rating 4 out of 5]

"Je moet voor jezelf kunnen zorgen in dit leven, maar toen wilde ik dat jij dat voor mij deed. Ik wilde me overgeven. Het idee dat overgave voorbijgaat maakt me verdrietig, maar ik weet dat het noodzakelijk is. Dat jij niet noodzakelijk bent".

Puur is het eerste woord wat bij me opkomt na het lezen van dit boek. Mooie zoektocht van een jongen naar zichzelf en naar God.

Het verhaal deed me in het begin denken aan een "Dorsvloer vol confetti' van Franca Treur maar dat is vooral vanwege het onderwerp. De boeken zijn niet met elkaar te vergelijken.
De stijl van Van der Graaff bevalt me. Hij schrijft korte hoofdstukken en speelt met de tijd maar doet dat niet gehaast. De afwisseling tussen gebeurtenissen en e-mailcontact is verfrissend.

Nog een mooie quote uit het boek: “Nederland heeft een enorme voorkeur voor zelfredzaamheid, dat is de norm. Je wordt niet ziek, je wordt niet werkeloos, je mag niet verscheurd worden, niet lijden, niet radeloos op je bed liggen en janken. Je mag niet twijfelen aan wie je bent en aan hoe je moet leven.”

[Mark Maliepaard · Rating 5 out of 5]

Ik moest wennen aan dit boek, maar dat komt waarschijnlijk vooral omdat ik veel van de gebeurtenissen, plaatsen en personen (her)ken. Die mengeling tussen feit en fictie doet het verhaal soms dichtbij brengen en soms veraf zetten. Na het voorbij zijn van die eerste indruk was het verhaal vlot door te komen, zonder daarbij af te doen aan de vraagstukken en denkprocessen die het boek bevat en oproept. Eén ontwikkeling staat als paal boven water: de vraag hoe en wanneer je je dusdanig ontworteld hebt aan je oude gemeenschap en je je er niet meer in herkent; wanneer gaat alles je tegenstaan, en wanneer wordt het (weer) een interessant studie-onderwerp? Er is nog een teruggang mogelijk, en hoe zit het eigenlijk met loyaliteit jegens je afkomst? Met dat en meer wordt er in dit boek gespeeld. Een goede aanrader om jezelf eens doorheen te kronkelen!

[Luna · Rating 4 out of 5]

‘Er zijn mensen die ik het niet meer kan uitleggen, die bang zijn geworden voor de afstand die er bestaat tussen hen en mij. (..) Zo’n wereld, die uit vrienden bestaat, waarin je nooit meer een vreemdeling ontmoet, is erg gevaarlijk. Wie, verzwakt en gewond, de wereld van zelfredzame vrienden binnenstrompelt, wordt aangevallen. Onherroepelijk. Niets brengt ons zo tot razernij als het vreemde en het gewonde. We storten ons op de verzwakte soortgenoot en pikken in zijn wonden, om het ongeluk uit te bannen, om zelfredzaam te zijn. Om op elkaar te lijken.’

Ik las dit boek in 2020 al eens maar had het gevoel hier nu veel meer mee te kunnen. Waar ik toen vooral richting miste, vond ik nu het zoekende nu juist wel mooi en passend bij het verhaal.

[Casper Veen · Rating 4 out of 5]

Aangrijpend boek over de worsteling tussen geloof en ongeloof van een jongere uit Goeree-Overflakkee, mooi romandebuut van Van der Graaff die eerder al met zeer originele poëzie wist te imponeren.

[Gert Dronkers · Rating 3 out of 5]

Hinkt op twee gedachten tussen narratief en ingrijpend aan de ene kant, fragmentarisch, filosofisch en abstract aan de andere. Daardoor net niet helemaal wat je hoopt als je de reviews leest.

[Cecilia · Rating 2 out of 5]

Zzzzzzzzzzz

[Florette Fonteyne · Rating 4 out of 5]

‘Wormen en engelen’ is zo’n boek dat niet meteen al je vragen beantwoordt - en net daardoor blijft het nazinderen. In deze debuutroman volgt de lezer Bram Korteweg, een jongeman van Goeroe-Overflakkee die in Utrecht studeert, zich losmaakt (of althans los probeert te maken) van zijn gereformeerde achtergrond, maar merkt dat religie, gemeenschap en taal hem blijven achtervolgen.

De kracht van dit boek zit vooral in sfeer en de ideeën. Van der Graaff heeft oog voor detail en voor de manier waarop taal en geloof in elkaar verstrengeld zitten - hoe woorden niet louter instrumenten zijn, maar krachten die door je lichaam kunnen gaan.

De structuur is vrij experimenteel: korte hoofdstukken, tijdssprongen, e-mailuitwisselingen, interviews - alles door elkaar gehusseld, zodat je als lezer actief moet puzzelen om het geheel te begrijpen. Soms werkt dat, soms stoort het, vooral wanneer de dialoog of beschouwing langer doorgaat zonder dat er (naar mijn gevoel) voldoende dramatische spanning of beweging inzit.

Wat ik mooi vond:
- De thematiek van zoeken naar gemeenschap, van verlangen naar wortels én verlangen naar het overstijgende.
- Hoe Van der Graaff het religieuze niet reduceert tot geloofsleer, maar als een gevoeligheid laat doorklinken - iets dat je kan missen, dat je kan herinneren.
- De momenten waarop het verhaal even stilstaat en je wordt ‘overvallen’ door klank, stilte, echo’s - stijlmiddelen die mooi aansluiten bij het religieuze motief in het boek.

Wat me frustreerde:
- De traagheid: voor wie graag plotgestuurde romans leest, kan dit moeilijk zijn vol te houden.
- Soms voelt het alsof de gesprekken langer doorgaan dan strikt nodig, en de overpeinzingen over vormen en ideeën (religie, filosofie, kunst) nemen het verhaal enigszins over.
- Het open einde: het ontglipt je - maar dat kan net de bedoeling zijn.

Al bij al vind ik ‘Wormen en engelen’ geen perfect boek, maar wel een boeiend en poëtisch debuut, eentje dat je uitdaagt om mee te gaan in een zoektocht, niet om die zoektocht te voltooien. Voor wie zin heeft in literatuur die niet meteen alles uitschrijft, is dit een aanrader.

[Maurits de Bruijn · Rating 4 out of 5]

Mooi hoe hij de eenzaamheid die gelovigen zo kenmerkt beschrijft.

[Annelie · Rating 5 out of 5]

Feest van herkenning! "Zodra mensen die ergens in geloven op de leeftijd komen dat tot ze doordringt dat alles waar ze in geloofden vatbaar is voor twijfel, rauwe twijfel, kunnen ze een ware crisis doormaken die hen, in het ergste geval, in staat stelt zichzelf een beetje meer te leren kennen."

[Marissa Driesprong · Rating 4 out of 5]

In maanden waarin ik weinig aan lezen toekom, heb ik dit boek toch in een paar dagen uitgelezen. Het kan ook bijna niet anders: de schrijver van dit boek stamt uit hetzelfde geboortejaar als ik en heeft zijn roots op (gelovig) Flakkee. Het is, zoals alle recensies zeggen, inderdaad niet de zoveelste ik-ben-bevrijd-van-mijn-geloof-roman, maar hoofdpersoon Bram is op zoek naar 'waar hij zich naar toe keert, als hij zich van God afkeert'. Bram is overduidelijk op zoek naar verbinding, verbondenheid die hij verliest als hij het geloof achter zich laat, maar wel mist als hij het 'vrije' leven in zijn studentenstad Utrecht leeft. Het boek heeft een verhaallijn, maar die wordt steeds onderbroken door filosofische overdenkingen van Bram. Die overdenkingen zijn afkomstig uit de boeken die Bram leest en de gedachten die hij aangedragen krijgt van onder andere Wilfried, een oudere man die net als Bram deel uitmaakt van gezelschap Uterque, een oecumenisch clubje dat nadenkt en praat over theologische en filosofische vragen. Aan de ene kant roept de afwisseling tussen die overdenkingen, mailwisselingen van Bram met allerlei bijpersonen en filosofische teksten over Franciscus die het boek biedt irritatie bij me op. 'Ga je die Paul nou wel of niet interviewen?', dat is wat ik wil weten! Schiet op met je verhaal. Aan de andere kant is de ontbrekende structuur, de niet-samenhang, juist heel erg ondersteunend aan wat de hoofdpersoon bezighoudt: de hang naar een zelfde soort verbinding die het geloof hem ooit bood.
Tot slot een citaat uit de recensie uit Trouw, dat wat mij betreft erg treffend is:
Brams zoektocht is boeiend en authentiek, de taal van Van der Graaff is dat eveneens. Maar is dat genoeg om ‘Wormen en Engelen’ als roman te doen slagen? Niet helemaal, helaas. De scènes vormen een rommelig geheel, het in het verhaal gebrachte drama (de dood van een vriend) doet geforceerd aan. De verhaallijn van de vader die zich laat dopen wordt niet echt uitgewerkt, er wordt veel gedacht en gepraat in dit debuut en weinig gehandeld, het ontbreekt domweg aan spanning. De taal flonkert, je hebt het gevoel iets bijzonders te lezen, maar het verhaal blijft flets en de ideeën zijn moeilijk vast te houden.
The best has yet to come, denk ik! Ik ben benieuwd naar nieuw werk van De Graaff.

[Selien · Rating 3 out of 5]

I do not know if I like this book or not, but I don't think that is the point. The truth is: to my surprise I was moved at the ending and I came to the realisation that I cared more for the character(s) than I had known while reading. As an agnost, I'm not really interested in religious books; and as a Belgian student, I'm not particularly familiar with the Netherlands, but this book is so much more than that. There were some parts that really stood out to me and especially the ending was really good. It clicked and resonated with me in more ways than I first realised and for that I do want to give it 3 stars.

[Lalagè · Rating 3 out of 5]

Ik vind het mooi om te lezen hoe de mannen praten over wat ze ten diepste beweegt. Dat vereist moed en vertrouwen, waar ze soms flink naar moeten zoeken. Gesprekken en e-mails worden afgewisseld met de filosofische gedachtestroom van Bram. De hoofdstukken vallen uiteindelijk als puzzelstukjes op hun plek, als een knap verweven geheel.

https://lalageleest.wordpress.com/201...

[Bart · Rating 3 out of 5]

Hmmm. Een moeilijk geschreven boek, waarbij achtergrondkennis van protestants geloof nodig is, en het doet ergens denken aan Harry Mulisch. Die kon ook mooie zinnen schrijven waar je soms de betekenis niet van begreep.

Het boek gaat alle kanten op. Verhaallijnen lopen door elkaar en dwars door de tijd. Misschien is het bedoelt als uitdagende schrijfstijl, ik vind het vooral verwarrend.

[Jeroen van den Dorpel · Rating 5 out of 5]

Genuanceerd, gevoelig (zonder makkelijk sentiment) en herkenbaar verhaal. Over oprechte zoektocht naar de mogelijke waarde en schoonheid van geloof, na het verliezen van orthodox gereformeerde zekerheden.

[Martijn Nicolaas · Rating 3 out of 5]

Meer een persoonlijk essay dan een roman over een worsteling met het christelijk geloof en het leven. Interessant en goed geschreven maar af en toe ook zwaar op de hand en verregaand filosofisch.

[Ceren · Rating 3 out of 5]

Wil een boek over Bram en Paul samen.

[Astrid Bosch · Rating 3 out of 5]

Niet het makkelijkste boek om te lezen. Maar ik kon het ook niet wegleggen. Heb bewondering voor de kennis van de schrijven!

[Gert Naberman · Rating 4 out of 5]

Beste wat ik heb gelezen over religie en het afscheid ervan. Religie boeit je nu eenmaal, al geloof je het niet.

[Ella Moerman · Rating 3 out of 5]

*3,5

[Henk Vogel · Rating 4 out of 5]

4,5*

[Annelorepeeters · Rating 4 out of 5]

Duurde lang voor ik erin zat (p100 ongeveer), maar was uiteindelijk een mooi, interessant boek met een ontroerend einde.

Update!!! Op basis van de verhelderende en interessante les, zou ik het boek toch 3,5 of 4 sterren geven. Ik wil het ook zeker nog eens opnieuw lezen met deze vernieuwde inzichten!

[Leesdame · Rating 3 out of 5]

‘Wormen en engelen’ is geen gemakkelijk boek. Het bevat veel filosofische overpeinzingen en het draait om het geloof. De auteur heeft het zorgvuldig opgesteld, hij wordt niet echt langdradig, maar het onderwerp moet je maar net liggen.

Lees verder op mijn blog :)