What do you think?
Rate this book
P.I.D.
1967. Nadat de achttienjarige Thomas Fremont een nieuwe foto van de Beatles ziet, raakt hij ervan overtuigd dat Paul McCartney om het leven is gekomen en vervangen door een bedrieger. Met ieder album dat verschijnt stapelen de aanwijzingen die hij ontdekt in de covers en liedteksten zich op, maar niemand hoort of ziet wat voor Thomas zo overduidelijk is. Hij besluit de waarheid aan het licht te brengen, een keuze met verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.
Een ontroerende en volstrekt originele roman over verschillende vormen van eenzaamheid en de kracht van onwaarschijnlijke vriendschappen, waarin feiten naadloos worden verweven met fictie....
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.
Een ontroerende en volstrekt originele roman over verschillende vormen van eenzaamheid en de kracht van onwaarschijnlijke vriendschappen, waarin feiten naadloos worden verweven met fictie....
316 pages, Paperback
First published June 1, 2017
1 person is currently reading
25 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
August 9, 2017
"Misschien waren fantasie en waanzin soms de enige juiste reactie op de realiteit, gewoon wanneer je dat even nodig had." ~ p174.
Wauw, gewoon wauw. Het lijkt wel of alles wat er uit Bronja's pen komt gewoon een meesterwerk is!? Tijdens het lezen besefte ik me dat ik haar schrijfstijl gemist had. Er is er maar één die op deze manier met woorden en personages kan spelen. Die ervoor kan zorgen dat je elke letter leest, en geen punt overslaat, puur omdat ALLES er tijdens het lezen toe doet.
"De feiten worden niet anders door er mooie, overbodige woorden aan toe te voegen." ~ p200.
P.I.D., oftewel "Paul is Dood". Dit is de basis van het verhaal. De theorie van een jongen over The Beatles en de dood van Paul McCartney. Een theorie die zijn leven uiteindelijk op zijn kop zette, maar niet alleen zijn leven. Een moeder, achter gebleven zonder zoon, komt 30 jaar later achter het grootste geheim van haar man. Op bijna magische wijze weet Bronja heden en verleden in elkaar over te laten lopen, zodat je met elke pagina die je omslaat een stuk dichter bij de waarheid bent. Als een tapijtenmaker weet ze vele losse lijnen te knopen tot een geheel, tot er uiteindelijk geen losse lijntjes meer over zijn en er enkel nog een prachtig boek over blijft waarin alles tot in de puntjes klopt. En het aller mooiste? Je gelooft elke letter die er in staat!
Of je nou wel of geen Beatles fan ben, of misschien heb je wel nooit van ze gehoord (het kan!?), het maakt allemaal niet uit. Al lees je dit boek als pure fictie, dan nog is het een waanzinnig verhaal die je gewoon niet weg kan leggen. Je moet weten wat er gebeurd is, wat er gaat gebeuren en zelfs na de laatste bladzijde wil je eigenlijk nog meer... De personages zijn zo sterk opgezet, de emoties zo begrijpelijk, en zelfs de stiltes in de gesprekken zeggen zoveel meer dat een auteur typen kan.
"Het is zoals je zei: als je eenmaal weet waar je op moet letten, kun je het niet meer niet zien." ~ p260.
Ik hoop echt dat Bronja Hoffschlag nooit stopt met schrijven. Mijn hart zou in duizenden stukjes breken als ik nooit meer boeken zoals dit van haar hand mocht lezen. Ik kijk nu alweer rijkhalzend uit naar het volgende boek, hopelijk het derde deel van de Project X trilogie, want dat einde laat me ook nog steeds niet los!
Wauw, gewoon wauw. Het lijkt wel of alles wat er uit Bronja's pen komt gewoon een meesterwerk is!? Tijdens het lezen besefte ik me dat ik haar schrijfstijl gemist had. Er is er maar één die op deze manier met woorden en personages kan spelen. Die ervoor kan zorgen dat je elke letter leest, en geen punt overslaat, puur omdat ALLES er tijdens het lezen toe doet.
"De feiten worden niet anders door er mooie, overbodige woorden aan toe te voegen." ~ p200.
P.I.D., oftewel "Paul is Dood". Dit is de basis van het verhaal. De theorie van een jongen over The Beatles en de dood van Paul McCartney. Een theorie die zijn leven uiteindelijk op zijn kop zette, maar niet alleen zijn leven. Een moeder, achter gebleven zonder zoon, komt 30 jaar later achter het grootste geheim van haar man. Op bijna magische wijze weet Bronja heden en verleden in elkaar over te laten lopen, zodat je met elke pagina die je omslaat een stuk dichter bij de waarheid bent. Als een tapijtenmaker weet ze vele losse lijnen te knopen tot een geheel, tot er uiteindelijk geen losse lijntjes meer over zijn en er enkel nog een prachtig boek over blijft waarin alles tot in de puntjes klopt. En het aller mooiste? Je gelooft elke letter die er in staat!
Of je nou wel of geen Beatles fan ben, of misschien heb je wel nooit van ze gehoord (het kan!?), het maakt allemaal niet uit. Al lees je dit boek als pure fictie, dan nog is het een waanzinnig verhaal die je gewoon niet weg kan leggen. Je moet weten wat er gebeurd is, wat er gaat gebeuren en zelfs na de laatste bladzijde wil je eigenlijk nog meer... De personages zijn zo sterk opgezet, de emoties zo begrijpelijk, en zelfs de stiltes in de gesprekken zeggen zoveel meer dat een auteur typen kan.
"Het is zoals je zei: als je eenmaal weet waar je op moet letten, kun je het niet meer niet zien." ~ p260.
Ik hoop echt dat Bronja Hoffschlag nooit stopt met schrijven. Mijn hart zou in duizenden stukjes breken als ik nooit meer boeken zoals dit van haar hand mocht lezen. Ik kijk nu alweer rijkhalzend uit naar het volgende boek, hopelijk het derde deel van de Project X trilogie, want dat einde laat me ook nog steeds niet los!
July 17, 2017
Weergaloos! Wat een boek! Mijn recensie op Samenlezenisleuker:
https://samenlezenisleuker.wordpress....
https://samenlezenisleuker.wordpress....
October 23, 2018
Wat een heerlijk boek is dit. Het heeft een interessant verhaal en zeer goed uitgewerkte personages. Ik heb van elke bladzijde genoten en sloeg het boek met een brok in mijn keel dicht. Het is dan ook één van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb.
January 9, 2018
Nadat ik “Snuff” had gelezen kon ik niet wachten om deze nieuwe roman van Bronja te pakken te krijgen. Bronja heeft een geheel eigen schrijfstijl die ik bijzonder prettig vind om te lezen.
Hoewel P.I.D een heel ander boek is dan Snuff werd ik vanaf de eerste bladzijde weer gegrepen door het verhaal. Ik had weleens gehoord van de theorie dat Paul McCartney niet meer in leven zou zijn, maar heb me er nooit echt in verdiept. Maar de manier waarop Bronja deze theorie uit de doeken doet en het hele verhaal eromheen hebben mij echter ontzettend nieuwsgierig gemaakt. Ik betrapte mezelf erop dat ik zelfs een beetje onderzoek ging doen via internet. Bronja laat je geloven dat het meer is dan een theorie en dat is knap!
Het verhaal zelf zit sterk in elkaar, de karakters zijn levensecht en ik had het boek dan ook al snel uit. Hoewel ik het verhaal niet echt spannend vond, wilde ik toch niets liever dan het zo snel mogelijk uitlezen. De twee afwisselende verhaallijnen (vroeger en nu) lopen prachtig in elkaar over en worden goed afgewisseld. Normaal gesproken ben ik hier niet zo van, ik heb altijd de neiging om door te bladeren tot ik weer verder kan waar ik gebleven was. Dat had ik bij dit verhaal helemaal niet.
Wat ik ook heel bijzonder vind is Bronja’s benadering van een van de karakters die eigenlijk over de hele wereld beroemd en vooral berucht is. Je leert hem doormiddel van het verhaal net op een andere manier ‘kennen’ en gaat hem zien als een persoon.
P.I.D is een roman die je aan het denken zet, je misschien zelfs een beetje achterdochtig maakt. Maar bovenal is het een verhaal over vriendschap en hoe kleine dingen een mensenleven kunnen beïnvloeden. Een echte aanrader!
Hoewel P.I.D een heel ander boek is dan Snuff werd ik vanaf de eerste bladzijde weer gegrepen door het verhaal. Ik had weleens gehoord van de theorie dat Paul McCartney niet meer in leven zou zijn, maar heb me er nooit echt in verdiept. Maar de manier waarop Bronja deze theorie uit de doeken doet en het hele verhaal eromheen hebben mij echter ontzettend nieuwsgierig gemaakt. Ik betrapte mezelf erop dat ik zelfs een beetje onderzoek ging doen via internet. Bronja laat je geloven dat het meer is dan een theorie en dat is knap!
Het verhaal zelf zit sterk in elkaar, de karakters zijn levensecht en ik had het boek dan ook al snel uit. Hoewel ik het verhaal niet echt spannend vond, wilde ik toch niets liever dan het zo snel mogelijk uitlezen. De twee afwisselende verhaallijnen (vroeger en nu) lopen prachtig in elkaar over en worden goed afgewisseld. Normaal gesproken ben ik hier niet zo van, ik heb altijd de neiging om door te bladeren tot ik weer verder kan waar ik gebleven was. Dat had ik bij dit verhaal helemaal niet.
Wat ik ook heel bijzonder vind is Bronja’s benadering van een van de karakters die eigenlijk over de hele wereld beroemd en vooral berucht is. Je leert hem doormiddel van het verhaal net op een andere manier ‘kennen’ en gaat hem zien als een persoon.
P.I.D is een roman die je aan het denken zet, je misschien zelfs een beetje achterdochtig maakt. Maar bovenal is het een verhaal over vriendschap en hoe kleine dingen een mensenleven kunnen beïnvloeden. Een echte aanrader!
July 30, 2018
De complottheorie dat Paul McCartney dood zou zijn was mijn al heel lang bekend, ik hoopte in dit boek leuke nieuwe feitjes te leren kennen, helaas. Nee, ik geloof hier absoluut niet in. Weliswaar een erg leuk boek!
October 6, 2017
Mijn recensie over P.I.D. - Bronja Hoffschlag - Agemo Uitgeverij, incl. leesfragment lees je op mijn blog via https://boeklovers.wordpress.com/2017...
December 28, 2019
Leuk origineel verhaal.
November 28, 2017
In 2013 verscheen “De dode kamer“, het debuut van Bronja Hoffschlag – en tevens het eerste deel van een thrillertrilogie “Project X” – dat bekroond werd met de Crimezone Debuutprijs 2014. In 2015 verscheen het tweede deel, “De Skinner Methode“. Beide boeken waren enorm succesvol. Tussendoor verscheen in 2014 nog de losstaande thriller “Snuff“. Hoffschlag zette zich meteen neer als een van de beste en meest vernieuwende thrillerschrijvers van Nederland. Dat ze kon schrijven was mij dus al bekend. Voor “P.I.D.” maakte ze echter een uitstapje buiten het thrillergenre en dat leverde een boeiende roman op over de samenzweringstheorieën rond Paul McCartney. Volgens sommigen zou McCartney namelijk in 1966 al overleden zijn en vervangen zijn door een dubbelganger.De titel “P.I.D.” staat dan ook voor “Paul Is Dead”. Ik was bekend met de speculaties rond de dubbelganger van Paul McCartney, maar zag niet hoe iemand daar een roman van kon maken. Dat zag Bronja Hoffschlag echter wel en schreef (tussen haar werk aan haar thrillertrilogie door) deze ijzersterke roman over de achttienjarige Thomas Fremont die o.a. in foto’s en de songteksten van de Beatlesliedjes steeds meer bewijzen ziet voor de dood van Paul. Hij probeert zijn ontdekkingen te delen met andere mensen, maar dat blijkt niet ongestraft te blijven. Dertig jaar later woont zijn moeder Beth, die al die tijd geen contact met Thomas heeft gehad en ook geen idee is waar Thomas gebleven is, naast de tiener Syd. Als de vader van Thomas sterft, beginnen de geheimen uit het verleden aan het licht te komen en Beth probeert er samen met haar buurjongen Syd achter te komen wat er met haar zoon Thomas is gebeurd.
“P.I.D.” is een ijzersterk geschreven roman. Het is duidelijk dat Bronja Hoffschlag meer kan dan ijzingwekkende thrillers schrijven. Met even groot gemak heeft zij deze spannende roman geschreven over geheimen, vriendschap, familiebanden en muziek. Er zitten talloze verwijzingen in boek naar het leven in de sixties en naar de muziek van die periode. Het is duidelijk dat Hoffschlag veel research heeft gedaan. Ze schrijft met veel kennis van zaken. Deze roman is niet alleen een aanrader voor Beatles-fans. Ook niet-fans zullen smullen van deze ingenieuze roman. Hoewel ik vol spanning zit te wachten op de derde thriller in de “Project X“-trilogie, hoop ik ook dat Hoffschlag besluit nog eens een roman te schrijven. “P.I.D.” smaakt naar meer. Veel meer!
“P.I.D.” is een ijzersterk geschreven roman. Het is duidelijk dat Bronja Hoffschlag meer kan dan ijzingwekkende thrillers schrijven. Met even groot gemak heeft zij deze spannende roman geschreven over geheimen, vriendschap, familiebanden en muziek. Er zitten talloze verwijzingen in boek naar het leven in de sixties en naar de muziek van die periode. Het is duidelijk dat Hoffschlag veel research heeft gedaan. Ze schrijft met veel kennis van zaken. Deze roman is niet alleen een aanrader voor Beatles-fans. Ook niet-fans zullen smullen van deze ingenieuze roman. Hoewel ik vol spanning zit te wachten op de derde thriller in de “Project X“-trilogie, hoop ik ook dat Hoffschlag besluit nog eens een roman te schrijven. “P.I.D.” smaakt naar meer. Veel meer!
April 6, 2018
1967. Paul is dood. Dat weet de achttienjarige Thomas Fremont zeker nadat hij een nieuwe foto van de Beatles ziet. Paul is na een auto-ongeluk vervangen door een bedrieger. Bij elk nieuw album stapelen de aanwijzingen zich op. Zijn besluit de waarheid aan het licht te brengen, heeft verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt vaak terug aan de nacht waarin haar zoon Thomas verdween. Hij kwam nooit meer thuis, nadat hij werd opgepakt. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien. Totdat ze ontdekt wat haar man Robert al jaren voor haar verzwijgt. Beth neemt een beslissing. Ze wil Thomas terugzien. Hoe dan ook.
Bronja Hoffschlag heeft een fijne schrijfstijl. De lezer wordt een verhaal ingezogen dat geen thriller is, maar wel voldoende spanning geeft voor een ouderwetse whodunit. Want is Paul nu echt dood? Heeft Thomas het bij het rechte eind met zijn beschuldiging? En wat is er in 1967 gebeurd wat Thomas’ opsluiting in de kliniek rechtvaardigde? Hoe zit het met de zwarte auto’s en waarom is en blijft het gevaarlijk voor mensen om over P.I.D. te praten.
De verschillende personages zijn voldoende uitgewerkt om geloofwaardig te zijn. De lezer kan niet anders dan Beth’s buurjongen Sid in zijn hart sluiten. Hij heeft niet alleen voor zichzelf de moederrol overgenomen van zijn moeder Judith, maar ook voor zijn zusje Sadie. Sid is absoluut het personage dat het meest bijblijft, zodra je het boek dichtslaat. Ook de rol van Kirstie wordt gedurende het verhaal steeds groter, misschien wel groter en crucialer dan die van Beth, terwijl alleen Beth in de covertekst wordt genoemd.
In P.I.D. vervult Sid een sleutelpositie waardoor Beth haar wens om haar zoon Thomas terug te kunnen zien in vervulling ziet gaan. En dat is het enige punt(je) waar ik de roman niet helemaal overtuigend vind, wat net de halve ster scheelt. Enerzijds is Sid ‘oud’ voor zijn leeftijd. Zijn verstandige gedrag staat echter haaks op wat hij onbewust Beth verschaft (het drugszakje met smiley), waarmee Beth komt tot een daad die verstrekkende gevolgen heeft.
Nergens gedurende het verhaal zie ik Sids behoefte tot drugs terugkomen. Behalve misschien in zijn grote verslaving aan sigaretten, wat wel een tandje minder had gekund, maar wat voor mij een ander type drugs is. Ik zie wel Sids verstandige zelf en waar dat vandaan komt. Dit laatste is zeer overtuigend uitgewerkt door Hoffschlag. Wat ontbreekt is zijn rebellerende zelf, die er gezien het vermeende drugsgebruik ook moet zijn. Het had Sid meer in evenwicht gebracht als de lezer daar ook kennis mee gemaakt had. Nu kwam de drugs eerder over als handig bedacht.
De prachtige cover van P.I.D. verdient een regel. Een mysterieuze gele omslag, waarbij de blauwe kever pas na het lezen van het verhaal echt tot de verbeelding spreekt.
P.I.D. ontstijgt ruimschoots het niveau van ‘alleen leuk voor fans van The Beatles’. Ook voor niet-fans is de mengeling van feit en fictie die verweven zit in dit verhaal interessant. Google op de vraag; ‘Is Paul dead?’ en je komt uitgebreide complottheorieën tegen. Google op Charles Manson en je ziet meteen dat het klopt wat Hoffschlag op volstrekt originele wijze opvoert in P.I.D.
Dus is Paul nu echt dood? Geen idee, in de wereld van dit boek wordt de vraag tot in het nawoord uitgebreid en origineel beantwoord. Voor mij is dat voldoende. Ik zou P.I.D. dan ook aan iedereen aanraden die een intrigerend verhaal wil lezen.
1999. Beth denkt vaak terug aan de nacht waarin haar zoon Thomas verdween. Hij kwam nooit meer thuis, nadat hij werd opgepakt. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien. Totdat ze ontdekt wat haar man Robert al jaren voor haar verzwijgt. Beth neemt een beslissing. Ze wil Thomas terugzien. Hoe dan ook.
Bronja Hoffschlag heeft een fijne schrijfstijl. De lezer wordt een verhaal ingezogen dat geen thriller is, maar wel voldoende spanning geeft voor een ouderwetse whodunit. Want is Paul nu echt dood? Heeft Thomas het bij het rechte eind met zijn beschuldiging? En wat is er in 1967 gebeurd wat Thomas’ opsluiting in de kliniek rechtvaardigde? Hoe zit het met de zwarte auto’s en waarom is en blijft het gevaarlijk voor mensen om over P.I.D. te praten.
De verschillende personages zijn voldoende uitgewerkt om geloofwaardig te zijn. De lezer kan niet anders dan Beth’s buurjongen Sid in zijn hart sluiten. Hij heeft niet alleen voor zichzelf de moederrol overgenomen van zijn moeder Judith, maar ook voor zijn zusje Sadie. Sid is absoluut het personage dat het meest bijblijft, zodra je het boek dichtslaat. Ook de rol van Kirstie wordt gedurende het verhaal steeds groter, misschien wel groter en crucialer dan die van Beth, terwijl alleen Beth in de covertekst wordt genoemd.
In P.I.D. vervult Sid een sleutelpositie waardoor Beth haar wens om haar zoon Thomas terug te kunnen zien in vervulling ziet gaan. En dat is het enige punt(je) waar ik de roman niet helemaal overtuigend vind, wat net de halve ster scheelt. Enerzijds is Sid ‘oud’ voor zijn leeftijd. Zijn verstandige gedrag staat echter haaks op wat hij onbewust Beth verschaft (het drugszakje met smiley), waarmee Beth komt tot een daad die verstrekkende gevolgen heeft.
Nergens gedurende het verhaal zie ik Sids behoefte tot drugs terugkomen. Behalve misschien in zijn grote verslaving aan sigaretten, wat wel een tandje minder had gekund, maar wat voor mij een ander type drugs is. Ik zie wel Sids verstandige zelf en waar dat vandaan komt. Dit laatste is zeer overtuigend uitgewerkt door Hoffschlag. Wat ontbreekt is zijn rebellerende zelf, die er gezien het vermeende drugsgebruik ook moet zijn. Het had Sid meer in evenwicht gebracht als de lezer daar ook kennis mee gemaakt had. Nu kwam de drugs eerder over als handig bedacht.
De prachtige cover van P.I.D. verdient een regel. Een mysterieuze gele omslag, waarbij de blauwe kever pas na het lezen van het verhaal echt tot de verbeelding spreekt.
P.I.D. ontstijgt ruimschoots het niveau van ‘alleen leuk voor fans van The Beatles’. Ook voor niet-fans is de mengeling van feit en fictie die verweven zit in dit verhaal interessant. Google op de vraag; ‘Is Paul dead?’ en je komt uitgebreide complottheorieën tegen. Google op Charles Manson en je ziet meteen dat het klopt wat Hoffschlag op volstrekt originele wijze opvoert in P.I.D.
Dus is Paul nu echt dood? Geen idee, in de wereld van dit boek wordt de vraag tot in het nawoord uitgebreid en origineel beantwoord. Voor mij is dat voldoende. Ik zou P.I.D. dan ook aan iedereen aanraden die een intrigerend verhaal wil lezen.
July 26, 2017
P.I.D. is het romandebuut van Bronja Hoffschlag en wordt tot nu toe alleen maar bedolven onder superlatieven en 5*****. Dat Hoffschlag kon schrijven was voor haar fans geen geheim. De Dode Kamer won bij Hebban al een Award voor beste thrillerdebuut en het vervolg De Skinner methode werd beoordeeld als zelfs-nog-beter. Zelf ben ik ook fan en ik baalde dan ook toen ik hoorde dat het volgende boek van haar niet het afsluitende deel van de bloedstollend spannende trilogie zou zijn maar een stand-alone roman. Ook was ik niet bepaald enthousiast over het onderwerp. the Beatles... Die gingen ongeveer uit elkaar toen ik geboren werd. En toen kwam de proloog online en ik wist dat ik dit boek moest lezen. En tjonge jonge, wat heb ik genoten.
P.I.D. kent meerdere hoofdpersonages maar voor mij is dit het boek over Syd, een opgroeiende jongen uit de sub-urbs in de VS. Op de veranda speelt hij gitaar en hij past veel op zijn kleine zusje en op zijn moeder. Dat laatste geeft meteen een mooi sfeerbeeld. We hebben te maken met een sympathieke vent die geen gemakkelijk leven heeft. We volgen hem een tijdje. We leren zijn heden, verleden en op het einde zelfs zijn toekomst kennen. En in de ruim 300 pagina's ga je hem niet alleen leren kennen maar ga je ook van hem houden.
En daar houd ik van. Daarom lees ik boeken. Die papieren vriendschappen die ik in de loop van mijn 49-jarige leven heb gesloten, zijn mij heel dierbaar. Ze lopen met me mee en laten me nooit in de steek. Soms vergeet ik ze een tijdje maar dan ineens zijn ze er weer. En ik ben altijd heel blij als ik weer een nieuwe vriendschap heb gesloten. En zo zie ik dit boek: als een soort vriend. Is dat gek of overdreven? Geen idee maar het is de enige manier waarop ik u kan duidelijk maken hoe goed ik dit boek vond.
P.I.D. kent meerdere hoofdpersonages maar voor mij is dit het boek over Syd, een opgroeiende jongen uit de sub-urbs in de VS. Op de veranda speelt hij gitaar en hij past veel op zijn kleine zusje en op zijn moeder. Dat laatste geeft meteen een mooi sfeerbeeld. We hebben te maken met een sympathieke vent die geen gemakkelijk leven heeft. We volgen hem een tijdje. We leren zijn heden, verleden en op het einde zelfs zijn toekomst kennen. En in de ruim 300 pagina's ga je hem niet alleen leren kennen maar ga je ook van hem houden.
En daar houd ik van. Daarom lees ik boeken. Die papieren vriendschappen die ik in de loop van mijn 49-jarige leven heb gesloten, zijn mij heel dierbaar. Ze lopen met me mee en laten me nooit in de steek. Soms vergeet ik ze een tijdje maar dan ineens zijn ze er weer. En ik ben altijd heel blij als ik weer een nieuwe vriendschap heb gesloten. En zo zie ik dit boek: als een soort vriend. Is dat gek of overdreven? Geen idee maar het is de enige manier waarop ik u kan duidelijk maken hoe goed ik dit boek vond.
April 6, 2018
Toen ik begin maart bij de boekenblog De Perfecte Buren voorbij zag komen dat er een leesclub georganiseerd zou worden rondom het nieuwste boek van Bronja Hoffschlag aarzelde ik geen moment en heb ik mij gelijk ingeschreven. Alleen al de gave okergele cover met opvallende blauwe kever springen gelijk in het oog, maar ook als je verder kijkt zie je op de achtergrond beeltenissen verschijnen die nieuwsgierigheid opwekken en er bij mij voor zorgen dat ik het verhaal wil gaan lezen.
Het verhaal gaat onder andere over Thomas, die een bizarre ontdekking doet en daar een zo mogelijk nog bizardere theorie over ontwikkeld. Zijn moeder Beth maakt zich zorgen om haar zoon wanneer de bewijzen zich opstapelen en Thomas met de dag angstiger wordt. Die theorie kan namelijk nogal eens verstrekkende gevolgen hebben. Dertig jaar later komt Beth meer en meer in contact met haar buurjongen Syd, die haar doet denken aan haar eigen zoon en wellicht zijn verdwijning 30 jaar geleden in een ander licht zet?
Wat mij betreft is P.I.D. echt een volstrekt uniek verhaal verweven met feitelijke geschiedenis momenten. Het zal mij dan ook nog lang bijblijven en altijd een aanrader zijn voor mij mede leesliefhebbers. Juist doordat er waargebeurde stukken inzitten betreffende Charles Manson, muziek uit de jaren 60 & 70 enzovoort, komt het geheel nogal realistisch over. Je wordt meegenomen in de theorie van Thomas en de zoektocht die Syd erop loslaat. Maar ook de andere ontwikkelingen en nare omstandigheden die de hoofdpersonages meemaken plus ondergaan beleef je mee. De gedachtegang en psychologische ontwikkeling van de karakters, met name die van Syd, zijn wonderwel goed te volgen. Geeft verhaal lading en gelaagdheid. De karakters zijn zo beschreven dat je hen meerdere eigenschappen kan toedelen en hun reacties aan ziet komen. Je hoeft je als lezer zijnde geen moment te vervelen en dat verklaard ook waarom ik het binnen twee dagen uit had. Alles te danken aan de schrijfstijl van Hoffschlag, die indringende maar soepel verlopende bewoording gebruikt en het mogelijk maakt om mee te voelen met de personages. Ook de verschillende omgevingen zo beschrijft dat je het letterlijk voor je ziet tijdens het lezen. Ondanks dat er waargebeurde feiten in het verhaal zitten is het daaromheen gebouwde verhaal zeker wel origineel als je het mij vraagt.
Ik vond het verrassend fijn om dit boek te mogen lezen en heb er oprecht van genoten. Het was mijn kennismaking met werk van deze schrijfster maar ben hierdoor absoluut nog nieuwsgieriger geworden naar haar eerdere uitgebrachte boeken. Die overigens sowieso al op mijn wensenlijst stonden voordat ik de kans kreeg om P.I.D. te lezen.
Ik geef dit boek 5 sterren
Spanning: 7
Plot: 8
Leesplezier: 10
Schrijfstijl: 9
Originaliteit: 9
Psychologie: 8
Het verhaal gaat onder andere over Thomas, die een bizarre ontdekking doet en daar een zo mogelijk nog bizardere theorie over ontwikkeld. Zijn moeder Beth maakt zich zorgen om haar zoon wanneer de bewijzen zich opstapelen en Thomas met de dag angstiger wordt. Die theorie kan namelijk nogal eens verstrekkende gevolgen hebben. Dertig jaar later komt Beth meer en meer in contact met haar buurjongen Syd, die haar doet denken aan haar eigen zoon en wellicht zijn verdwijning 30 jaar geleden in een ander licht zet?
Wat mij betreft is P.I.D. echt een volstrekt uniek verhaal verweven met feitelijke geschiedenis momenten. Het zal mij dan ook nog lang bijblijven en altijd een aanrader zijn voor mij mede leesliefhebbers. Juist doordat er waargebeurde stukken inzitten betreffende Charles Manson, muziek uit de jaren 60 & 70 enzovoort, komt het geheel nogal realistisch over. Je wordt meegenomen in de theorie van Thomas en de zoektocht die Syd erop loslaat. Maar ook de andere ontwikkelingen en nare omstandigheden die de hoofdpersonages meemaken plus ondergaan beleef je mee. De gedachtegang en psychologische ontwikkeling van de karakters, met name die van Syd, zijn wonderwel goed te volgen. Geeft verhaal lading en gelaagdheid. De karakters zijn zo beschreven dat je hen meerdere eigenschappen kan toedelen en hun reacties aan ziet komen. Je hoeft je als lezer zijnde geen moment te vervelen en dat verklaard ook waarom ik het binnen twee dagen uit had. Alles te danken aan de schrijfstijl van Hoffschlag, die indringende maar soepel verlopende bewoording gebruikt en het mogelijk maakt om mee te voelen met de personages. Ook de verschillende omgevingen zo beschrijft dat je het letterlijk voor je ziet tijdens het lezen. Ondanks dat er waargebeurde feiten in het verhaal zitten is het daaromheen gebouwde verhaal zeker wel origineel als je het mij vraagt.
Ik vond het verrassend fijn om dit boek te mogen lezen en heb er oprecht van genoten. Het was mijn kennismaking met werk van deze schrijfster maar ben hierdoor absoluut nog nieuwsgieriger geworden naar haar eerdere uitgebrachte boeken. Die overigens sowieso al op mijn wensenlijst stonden voordat ik de kans kreeg om P.I.D. te lezen.
Ik geef dit boek 5 sterren
Spanning: 7
Plot: 8
Leesplezier: 10
Schrijfstijl: 9
Originaliteit: 9
Psychologie: 8
November 17, 2017
Bij toeval stuitte ik op De dode kamer en las ik gelijk daarna De Skinner methode. Dat ik bij toeval op De dode kamer moest stuiten vond ik vreemd want hoe bestaat het dat dit boek en z'n vervolg niet meer publiciteit hebben gekregen? Origineel, spannend en erg goed opgebouwd. En daarom dat ik in mijn vriendenkring beide boeken meer aangeprezen heb dan menig ander boek. Bronja Hoffschlag verdient in mijn ogen dan ook een grote lezerskring omwille van de trilogie waarvan ik (nog steeds) reikhalzend uitkijk naar het laatste deel.
Dat Bronja Hoffschlag met PID een roman had geschreven rondom de mythe (?) dat Paul McCartney tijdens zijn Beatlecarrière overleden zou zijn, intrigeerde me behoorlijk maar nu ik PID gelezen heb ben ik behoorlijk teleurgesteld en begrijp ik weinig van de positieve reviews die ik op bol.com en goodreads.com tegenkom. Een aardig gegeven, maar vlakke, eendimensionale karakters en ondanks het spannende begin een voortkabbelend verhaal dat als een nachtkaars langzaam dooft.
Gelet op de louter positieve reacties die ik tot nu toe gelezen heb twijfel ik aan mijn beoordelingsvermogen maar kan ik desondanks niet meer dan twee sterren geven voor dit in mijn ogen niet goede boek. En dat spijt mij voor Bronja Hoffschlag want die gunde ik na De dode kamer en De Skinner methode alle succes op literair gebied.
Dat Bronja Hoffschlag met PID een roman had geschreven rondom de mythe (?) dat Paul McCartney tijdens zijn Beatlecarrière overleden zou zijn, intrigeerde me behoorlijk maar nu ik PID gelezen heb ben ik behoorlijk teleurgesteld en begrijp ik weinig van de positieve reviews die ik op bol.com en goodreads.com tegenkom. Een aardig gegeven, maar vlakke, eendimensionale karakters en ondanks het spannende begin een voortkabbelend verhaal dat als een nachtkaars langzaam dooft.
Gelet op de louter positieve reacties die ik tot nu toe gelezen heb twijfel ik aan mijn beoordelingsvermogen maar kan ik desondanks niet meer dan twee sterren geven voor dit in mijn ogen niet goede boek. En dat spijt mij voor Bronja Hoffschlag want die gunde ik na De dode kamer en De Skinner methode alle succes op literair gebied.
September 22, 2017
Weergaloos goed boek!! Lees snel mijn recensie:
https://perfecteburenleesclub.blogspo...
Hoffschlag neemt je mee in het leven van deze mensen en maakt ze tot jouw familie. Door het wisselen van tijdsperspectieven en van personages kruip je het verhaal in, je bent onderdeel van het geheel. Maar antwoorden? Nee, die krijg je niet, suggesties des te meer en wat blijft dát je toch bezighouden! Haar vorige boeken waren overweldigend goed maar met dit verhaal heeft ze zichzelf opnieuw uitgevonden én overtroffen. Blaast Hoffschlag (bewust of onbewust) met deze roman nieuw leven in deze zaak?
Deze beoordeling mag dan ook geen verrassing zijn nadat je het bovenstaande hebt gelezen.
5 sterren…..geen andere optie mogelijk. Bizar…..écht bizar en prachtig.
https://perfecteburenleesclub.blogspo...
Hoffschlag neemt je mee in het leven van deze mensen en maakt ze tot jouw familie. Door het wisselen van tijdsperspectieven en van personages kruip je het verhaal in, je bent onderdeel van het geheel. Maar antwoorden? Nee, die krijg je niet, suggesties des te meer en wat blijft dát je toch bezighouden! Haar vorige boeken waren overweldigend goed maar met dit verhaal heeft ze zichzelf opnieuw uitgevonden én overtroffen. Blaast Hoffschlag (bewust of onbewust) met deze roman nieuw leven in deze zaak?
Deze beoordeling mag dan ook geen verrassing zijn nadat je het bovenstaande hebt gelezen.
5 sterren…..geen andere optie mogelijk. Bizar…..écht bizar en prachtig.
December 18, 2017
P.I.D. is het nieuwste boek van Bronja Hoffschlag. Wat hebben Paul Mcartney, Dennis Wilson, Charles Manson en een vijftig jarige complottheorist met elkaar te maken? Bronja heeft deze personages op een intressante manier met elkaar vervlochten. Bronja is bekent geworden met haar thrillers De Dode Kamer, De Skinner Methode en Snuff. P.I.D. is haar eerste roman, zeker een geslaagt project. Bronja is een geweldige schrijver die intressante plots en personages op papier toveren. Het wachten is nu op de conclusie van de Project X trilogie.
July 14, 2017
Schitterende roman. Feiten en fictie zo knap met elkaar verweven. En de personages zijn levensecht en geloofwaardig neergezet. Verhaal dat je blijft boeien tot het eind. Na afloop de vraag, zou het dan toch waar zijn dat gerucht dat al jaren gaat? En ja, ik ging googlen en zal voortaan Paul McCartney aandachtig bekijken.
January 21, 2025
Goede start van het verhaal, helaas zakte het op de helft wat in en was ik niet meer zo geboeid. Het einde vind ik echt afgeraffeld en ik vroeg me echt af waarom bepaalde verhaalijnen nodig waren om te vertellen, terwijl deze niet zijn afgerond. Jammer
March 27, 2019
Fascinerend verhaal! Zou het waar zijn? P.I.D., believer or not?
June 4, 2019
Ik had meer uitleg van de complottheorie verwacht en het verhaal van Tom. Maar evengoed een leuk boek.
November 15, 2019
Echt een heel goed boek. Ik vind de manier van schrijven van Bronja erg prettig. Echt een aanrader.
August 12, 2017
briljant
Displaying 1 - 20 of 20 reviews