La scuola dei disoccupati

by Joachim Zelter, Barbara Ciolli (Translator)

Germania anno 2016. Quel che resta della locomotiva d’Europa è una terra desolata, oppressa da dieci milioni di disoccupati. Per sanare questa piaga nasce SPHERICON, il campus-lager per disoccupati. I fortunati ammessi sono addestrati da martellanti istruttori english speaking, scrivono curricula, simulano telefonate e spulciano necrologi per proporsi alle aziende dove è morto qualcuno. La scuola dei disoccupati è un romanzo vorticoso e spietato. Un urlo feroce contro la religione del lavoro, una risata in faccia a una società che vuole solo vincenti.

Genres: Dystopia

186 pages, Paperback

First published January 1, 2006

Reviews

[Eylül Görmüş · Rating 2 out of 5]

Distopyalar artık insanı dehşete bile düşürmüyor artık, öyle tuhaf zamanlardayız, yine de okuyoruz işte. Alman yazar Joachim Zelter'in İşsizler Okulu konusuyla beni çok heyecanlandırmıştı ancak şahane bir fikrin zayıf işlendiği bir roman olmuş maalesef.

Yakın geleceğin Almanya'sındayız ama pekala Avrupa'nın herhangi bir ülkesi olabilir anlattığı yer - hatta o yakın gelecek sandığımızdan çok daha yakın da olabilir. Mesele şu: işsizlik yönetilemez boyutlara gelmiş, 6 ila 10 milyon arası işsiz var ülkede ve bu işsizlerden kimileri, Federal İstihdam Dairesi tarafından açılan yatılı okullarda "iş bulma eğitimleri" alıyor. Okulların sloganı "Work is freedom". Aslında meşhur Nazi sloganı "Arbeit macht frei"ın yeni bir versiyonu yani (ve evet, İngilizce), zaten bu yatılı okullar da düpedüz toplama kampları. Yine Nazi dönemini anımsatan "Almanya hamlede!" sloganları da her yerde.

Bu okul / kamplardan biri olan Sphericon’dayız, üç aylık "eğitim" alacak bir grubun hikayesini okuyoruz. Alacakları eğitim; özgeçmiş yazımından (bildiğimiz cv yazımından farklı, insanları uydurmaya yönelten bir yaklaşım mevzubahis), iş ilanı taramasına (burada da iş ilanlarına değil ölüm ilanlarına bakıyorlar örneğin, ölmüş insanların işlerine başvurabilmek için); iş başvurusuna dair bir dizi alanda uzmanlaşmalarını hedefliyor. Sanki iş bulamamalarının sebebi ortalıkta iş olmaması değil de, kendi yetersizlikleriymiş hatta nörofizyolojik bir sorunmuş gibi davranılıyor bu insanlara ve durmaksızın bunun propagandası yapılıyor. Bu açıdan 1984'te tüm sözcükleri ters anlamıyla kullanan iktidarı anımsatıyor kitap.

Dediğim gibi bence fikir süper ama işlenişi epeyce zayıf. "Ne oldu da bu noktaya varıldı" sorusunu doğru düzgün cevaplamıyor bir kere. Bir tür ekonomik savaş olmuş, satır aralarından anlıyoruz ama yetersiz. Bu işsizliğin olası sonuçlarına (nüfüs azalması? toplumsal şiddet? yağmalar?) da çok az giriyor. Hadi distopik evreni yeterince kurgulamadın, o zaman bizi çok içine alacak bir kişisel öykü anlat, o da yok. İki ana karakterimiz var ama onların hikayesi de hiç derinleşmiyor.

Dolayısıyla umduğumu bulamadım maalesef. Yazık olmuş bu çok ilginç fikre.

[Ajeje Brazov · Rating 5 out of 5]

Non siamo uomini o donne, siamo candidature!

Cito la poesia di Wislawa Szymborska, "Scrivere un curriculum", che esprime meglio ciò che penso di questo libro.

"Che cos’è necessario?
E’ necessario scrivere una domanda,
e alla domanda allegare il curriculum.
A prescindere da quanto si è vissuto
è bene che il curriculum sia breve.
E’ d’obbligo concisione e selezione dei fatti.
Cambiare paesaggi in indirizzi
e malcerti ricordi in date fisse.
Di tutti gli amori basta quello coniugale,
e dei bambini solo quelli nati.
Conta di più chi ti conosce di chi conosci tu.
I viaggi solo se all’estero.
L’appartenenza a un che, ma senza perché.
Onorificenze senza motivazione.
Scrivi come se non parlassi mai con te stesso
e ti evitassi.
Sorvola su cani, gatti e uccelli,
cianfrusaglie del passato, amici e sogni.
Meglio il prezzo che il valore
e il titolo che il contenuto.
Meglio il numero di scarpa, che non dove va
colui per cui ti scambiano.
Aggiungi una foto con l’orecchio in vista.
E’ la sua forma che conta, non ciò che sente.
Cosa si sente?
Il fragore delle macchine che tritano la carta."

https://www.youtube.com/watch?v=FxD98...

[Ellis ♥ · Rating 3 out of 5]

Germania, anno 2016.
La crisi economica ha praticamente innalzato ad un livello storico la disoccupazione e buona parte dei cittadini non ha un impiego riuscendo a sopravvivere a stento. Per glissare su questo gravoso problema nasce il campus Sphericon . Tre mesi intensi dove questi improbabili alunni saranno isolati dal resto del mondo e conosceranno soltanto la realtà dell’edificio che acquisisce quasi la valenza di un lager. Piangersi addosso è letteralmente proibito, uomini e donne saranno sottoposti ad ore e ore di estenuanti lezioni – rigorosamente in lingua inglese - affinché acquistino competenze manageriali e possano riuscire a trovare un’occupazione. Lo scopo non è trovare un lavoro affine alle proprie qualità ed esperienze sul campo, ma trovare UN lavoro uno qualunque; anche a costo di scovarlo tra i necrologi, facendo richiesta per il posto di uno degli impiegati recentemente deceduto.
Un avvio tentennante quello de “La scuola dei disoccupati” eppure, superato lo scoglio iniziale, ci si trova davanti ad una distopia che riserba non poche sorprese. Cosa dire di questa sedicente “scuola di formazione”? Potrebbe essere scherzosamente definita come la versione 2.0 dei centri per l’impiego dove i trainees (così vengono denominati i disoccupati) imparano a rendere più accattivanti i loro curricula e a “reinventarsi”, quasi sopprimendo il proprio io e costruendo un’immagine fittizia di loro stessi.
Il romanzo è caratterizzato da uno stile essenziale e asciutto, privo di qualsivoglia orpello che vada a rallentare la cadenza di lettura, sono rari e ridotti all’osso i dialoghi. Numerosi passaggi all’interno del libro sono impregnati di satira nera, Zelter offre al lettore una visione disincantata della società contemporanea ed una chiara denuncia alle istituzioni.
Giudizio: 3 e mezzo su 5.


ps: un doveroso ringraziamento a Ajeje Brazov che mi ha fatto conoscere questa piccola perla del genere distopico.

[Roberta · Rating 4 out of 5]

Forse lo stile (o la traduzione?) non sarà eccelso, come ha sottolineato qualche altra recensione, ma il contenuto è estremamente interessante.

Siamo in una Germania - ma potremmo essere ovunque - dove il numero dei disoccupati è altissimo. Ad alcuni di questi viene offerto di frequentare una scuola statale di formazione che li dovrebbe aiutare a scrivere un buon curriculum e a superare brillantemente un colloqui di lavoro. Probabilmente, se siete mai stati a contatto con un'agenzia interinale, corsi simili sono stati offerti anche a voi.
Solo che qui vengnoo portati all'estremo. Il numero di candidati per ogni impiego che si rende disponibile è spropositato. Le competenze e l'esperienza pregressa non hanno più valore, per poter essere anche solo presi in considerazione bisogna proporsi con un biglietto da visita unico e accattivante. Il fulcro di tutto questo è il curriculum, che deve essere personalizzato, abbellito, modificato, arricchito a ogni revisione, a ogni passaggio. L'abilità di candidatursi diventa una competizione che sfocia in scene da reality.

Guarda caso l'unica persona a predere interesse in questo tipo di formazione è una donna. Nemmeno la protagonista, se non delle ultime pagine, ma una fanciulla con aggressività zero che non ha intenzione di aderire alla politica scolastica e che per questo verrà punita. Invece i nomi di chi ha avuto successo in passato sono tutti maschili, e questo mi ha seccato un po'. Sembra quasi che le donne non abbiano abbastanza testosterone per toccare le vette richieste da questa società. La donna che si toglie dalla competizione è delicata e quasi poetica, un uomo sarebbe ritenuto un fallito.

In ogni caso mi sono dovuta trattenere dall'aggiornare il profilo Linkedin con i consigli della squadra Apollo. Grazie al cielo sono fuori dal mercato della ricerca del lavoro da anni, ma il ricordo dei pellegrinaggi tra agenzie interinali e uffici di collocamento, il tempo speso a guardare gli annunci, le centinaia di candidature mandate... ecco tutto mi è tornato in mente durante la lettura, tanto che il sistema di questa scuola mi è sembrato fin troppo possibile. Improbabile, spero, ma possibile.

[Emine Çayger · Rating 3 out of 5]

Yakın gelecekte Almanya’da bir şirketin işsizler için uygulamış olduğu bir program dahilinde birçok işsizi biraya getirmesi ile başlıyor hikaye.evet kitap başlı başına sistem eleştirisi,rahatsız da edici ancak kitap içinde yazarın tercihi İngilizce cümleler kitaptan uzaklaştırdı beni.yazardan okuduğum ilk kitap,yalanın erdemi de elimde var.onuda okuyacağım ama bu kitapla yazar beni yakalayamadı.

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 4 out of 5]

"SPHERICON oto teyp imalatı yapmaz. Başka şeyler de üretmez. Eğer bir üretim yapıyorsa bunlar hayatta karşılarına çıkmış bütün fırsatları boşa harcadıklarına ya da tükettiklerine inanan veya buna inanmak isteyen insanlar için ürettiği fırsatlar, nihai fırsatlardır, bir yöntem merkezidir, Alman Federal İstihdam Dairesi'nin ilgili iş ve işçi bulma kurumları tarafından düzenlenen yöntemleri -işsizleri eğitme yöntemlerini- uygulamaya koyar. Mümkün bütün yöntemleri derleyip kapsamlı bir eğitime dönüştürür."

"Sphericon, işsiz yetişkinlere yönelik bir yatılı okuldur. Yetişkin öğrenciler dersten sonra evlerine gitmez, onlara tam gün eşlik edilir, danışmanlık yapılır. Öğrenciler ve öğretmenler okul arazisinde kalır. Birbirleriyle sürekli temas ve iletişim halindedirler. İşlenecek dersler öğrencilere (kursiyerlere) önceden bildirilmez, gereksinime göre geliştirilir."

"Kendi idrakiyle gelenlerin okulu; hayat yolunda yanlış yüründüğünün idrakiyle; dolayısıyla yaşamın yanlış planlandığının, başarısız olunduğunun kavranması, tıpkı hükümlülerin ya da uyuşturucu bağımlılarının idrak etmesi gibi: Biz yanlış yaşadık!"

"Bu okulda "ama" yoktur, kafamızın içindeki buzların kırılması demektir. "Öncesindeki" her türlü deneyimin aşılmasıdır. Bütün tek yön gidişlerin, tek yol, tek yön, tek gerçek bakışının imhasıdır."

"Bir özgeçmiş yaşın ve mesleki eğitimlerin, sertifikaların ve kişiliğin, genel durumun ve özelliklerin, teorinin ve pratiğin, dengenin ve bağımsızlığın mümkün olan en iyi karışımında hayat bulur."

[Alphan Lodi · Rating 5 out of 5]

Hiciv, gerçeğin zıttından çok onun abartılmış halidir diyebiliriz. Hükümet tarafından işsizlere yönelik açılan bir tür yatılı okulda geçen kitap; özgeçmiş yazımı, iş ilanı tarama, mülakat gibi konularda eğitim alan kursiyerler ve eğitmenleri kullanarak etkileyici bir sistem eleştirisinde bulunuyor. Üstelik kurgu bir kitap olmasına rağmen barındırdığı realist öğelerle tam bir“çalışma dünyası” eleştirisi

“Çalışmak insanlara binlerce yıldır eşlik etti, onları kuşattı, peşlerini bırakmadı. Bu durum son yıllarda değişti. İş, insanların peşinden koşmuyor artık. Biz onun peşinden koşuyoruz. Biz onu araştırıyoruz. Bütün olanaklarımızla. Değerli bir hammadde arar gibi; ya da av peşine düşen avcılar gibi”

[Susanna Neri · Rating 4 out of 5]

4 e 1/2Cosa succede quando i disoccupati aumentano fino ad essere 4/5/6 forse 7 oppure addirittura 8 milioni? Inizia la candidatura creativa, il curriculum non come descrizione di esperienze e competenze ma come riscrittura di sè, di come poteva andare e cosa si poteva fare, seguendo le indicazioni non solo degli istruttori ma anche del famoso telefilm, poi diventato videogioco, poi disponibile in versione audio.. Geniale e divertente se non ci fosse questo sottofondo di inquietudine generato dal non voler risolvere il problema, ma nel curare i sintomi ed i sintomi in questo caso sono persone.

[Elif · Rating 3 out of 5]

“Herkes sürekli aşırı zorlandığını hisseder ama insanlar yine de eyleme geçer. Hayatın tamamı aşırı zorlanmadan ibarettir ama biz yine de yaşamaya devam ederiz.”
.
İşsizler Okulu en başta adıyla dikkatimi çekmişti ve İş Bankası çağdaş dünya edebiyatı dizisinden okuduğum ilk kitap oldu. Yakın gelecekte bir Almanya tasvirine sahip. İş bulamamış insanlar son çare olarak yatılı okula gidip iş bulma teknikleri, özgeçmiş oluşturma gibi konuları öğreniyorlar. Haliyle absürtlük üst düzeyde. Şimdi kitabın sıkıntısı olay anlatımını çok geride bırakıyor olması. Başta belgesel ve ilginç bir anlatıma sahipken birden romanlaşma çabası sonra yer yer belgesel tarzına geri dönüşü dengesizlik oluşturmuş. Günümüzün i�� bulma çabasına güzel dokunuşlar yapılmış ve harika tespitleri vardı. İş bulabilmek için gerekirse yaşını değiştir, iş bulmada her şey mübahtır, pozisyon altın madalyadır tek kişinindir tarzı komik düşünceleri vardı. Ama hikaye anlatımında ciddi eksiklik olduğunu düşünüyorum. Yine de konusu ilginizi çektiyse olay örgüsüne odaklanmadan sırf keyiflenmek için okunabilir.

[Simona Stefani · Rating 4 out of 5]

Nel 2016, in una Germania flagellata dalla disoccupazione (si parla di circa 10milioni di disoccupati), prosperano le scuole che insegnano ai disoccupati a rientrare nel mondo del lavoro. In accordo con l'Agenzia federale per il lavoro, la Sphericon è una di queste scuole/campus in cui i disoccupati passano volontariamente tre mesi della propria vita ad imparare a redigere un curriculum, rendersi appetibili, tornare ad essere parte di un ingranaggio sociale. Gli allievi sono divisi in squadre (sono presenti alcuni refusi sulla nomenclatura delle squadre) e la loro giornata è freneticamente scandita. Non esiste più il tempo libero, ma solo il tempo, da impiegare, da rendere produttivo, in cui riabituarsi a lavorare.
Il lavoro non è più un mezzo per vivere, ma il fine ultimo, l'unico valore a cui sacrificare tutto, affetti compresi. Il lavoro è onnipresente, indefesso.
I curricula sono redatti sulla base della coerenza biografica, poco importa se siano reali o meno, l'importante è essere sicuri, smart, convincenti, accattivanti.
La scuola non è più un ambito formativo, ma un lager con istruttori agili, pronti e attivi. Altoparlanti che propongono musica motivante, schermi che mostrano repliche su repliche di Job Quest, poi diventato Job Attack, il programma basato sulle esperienze della scuola. I dialoghi sono rapidi, sintetici, qui non si perde tempo!!! E tutto il libro è così.
Le foto degli allievi di successo sono appese in aula, e sono tutti maschi (un caso?). L'unica ribelle invece è una donna (un caso anche questo?).

L'inquietudine che ti lascia questo romanzo è palpabile, la storia mi ha ricordato i meeting di quelle aziende dalle strutture piramidali, in cui tutto è figo, veloce, alto... musica a palla, campanelle che suonano, balli e applausi, scene da fan in delirio. Insomma un vero e proprio incubo molto probabile!

Letto per La Fratellanza della Fantascienza I° ciclo

[küb · Rating 4 out of 5]

“Aslına bakılırsa SPHERICON'da boş zaman yoktur, ama zaman vardır: Eylem zamanı, yapma zamanı, iyileştirme zamanı, yeni başlangıçlar zaman..." A New Life'ta böyle yazılı. "Öğrenme zamanı, düşünme zamanı, düşünce tarzını değiştirme zamanı. Yepyeni yaşamlar tasarlama zamanı. Otobiyografik yaklaşımlar zamanı. İyileştirme zamanı. Kesintisiz başvuru çalışması zamanı..."


SPHERICON için işsizlerin, hayatlarını değiştirmek isteyenlerin, yeni bir iş bulma şanslarını arttırmak isteyenlerin katıldığı bir kamp diyebiliriz. İşsizliğin çaresi olacak bir kamp. Almanya’dan hareket eden bir otobüsle başlıyor roman. 3 ay süreli bu kampta öğreneceklerini düşündükleri iş hayatında etkili olma ve daha yetkin olma, daha iyi iletişim kurma, daha iyi özgeçmişlerle daha etkili başvurularda bulunma yöntemleriyken karşılaştıkları nizami düzen ve aslında işe uygun olmak için verilen şekillendirilirken maruz kaldıkları psikolojik baskıya dayanamayan bir grup kursiyer. İtaat kavramıyla çözülmeye çalışılan işsizlik kavramının çok daha fazlasının gösterildiği bir gerçekliğe sahip roman.

[Clawhodia · Rating 4 out of 5]

Il romanzo è ambientato in Germania, in un 2016 in cui il livello di disoccupazione è arrivato praticamente alle stelle. Vengono quindi istituiti dei campus il cui scopo ultimo è di fare dei partecipanti al progetto dei veri e propri "professionisti della candidatura". Diciamo che non c'è una vera e propria trama, tutto ruota intorno a uno di questi campus, Sphericon, dove sostanzialmente gli studenti devono imparare a scrivere dei curriculum vitae che siano accattivanti, senza "buchi di trama", dei veri e propri romanzi di vita insomma. Chi se ne importa poi se quello che c'è scritto è vero oppure no, chi se ne importa se alla fine dei giochi troverai il lavoro dei tuoi sogni o un lavoro che ti soddisfi: quello che conta è lavorare perché, come riportano i millemila striscioni presenti in tutto il campus, Work is Freedom (che mi ha ricordato subito il "motto" Arbeit macht frei, posto all'ingresso di Auschwitz e della maggior parte dei lager nazisti), più volte ripetuto anche dagli stessi istruttori (in divisa e negli atteggiamenti del tutto simili alle SS naziste). In tutto questo spiccano comunque due studenti, Karla e Roland, le cui storie personali si intrecciano ma il cui destino sarà completamente diverso, proprio per aver aderito o meno al progetto. Romanzo breve e scorrevole, mi è piaciuto soprattutto per il senso di inquietudine che ho provato man mano che andavo avanti nella lettura e per lo stile scarno, con descrizioni puntuali e senza troppi fronzoli adottato dall'autore. Lo consiglio.

[Rümeysa · Rating 2 out of 5]

2,5/5
Çok büyük bir merakla başlamıştım ama açıkçası benim için hayal kırıklığı oldu ve uzun süre elimde dolaştı, bir türlü okuyasım gelmedi. Bir şeyler eksik gibiydi, güzel bir fikir ama yazar elindeki ile ne yapacağını bilememiş, nereye bağlayacağına karar verememiş gibi hissettim. Çok kötüydü diyemem ama iyidi de diyemem.
Ayrıca küçük bir not olarak kitabı bitirmeye çalıştığım uzun sürede çevremdeki insanlara kitabı anlattığımda "Şu an zaten böyle bir ortam yok mu?" veya da korkuncu "Keşke gerçekten böyle olsa," gibi tepkilerle karşılaştım. Bunun bir distopya olduğu düşünülünce insan epey bir umutsuzluğa kapılıyor.

[Baldurian · Rating 3 out of 5]

Una scuola per insegnare (apparentemente) ai disoccupati come cercare correttamente un posto di lavoro, un campus stile reality per offrire a una società ormai composta da neet più o meno attempati una via di uscita.
La scuola dei disoccupati è un romanzo di fantascienza noiosetto, vuoi perché in fin dei conti in poco meno di duecento pagine di cose ne succedono pochine, vuoi perché non esiste un personaggio (anche negativo) a cui affezionarsi o che sia minimamente approfondito.
Zelter, con la sua critica sociale, riesce comunque a strappare la sufficienza grazie a un finale che è un pugno nello stomaco, angosciante e lucido nella sua verosimiglianza.

[__Sibel__ · Rating 4 out of 5]

Very interesting concept!
Even though the overall writing was partly poor, I found the metaphor very creative.

I hope one day the governments would not introduce this as a "new unemployment plan"

[Kutay Kumbasar · Rating 3 out of 5]

İlgi çekici bir distopya. Yaratıcı bir kurgu ancak anlatım tarzı nedeniyle insan bir türlü kalıp gidemiyor. Half Life oyunları vari bir anlatım var kitapda. Ambiyansı anlatırken çok yararlı bir tür ancak olayları tam anlamıyla kavramayı zorlaştırıyor çünkü yazar dışında olayları öğrenmemiz mümkün değil. Bu nedenle olaylar biraz havada kaldı. Silahlar gözüktü ama hiç patlamadılar resmen. Yine de okumaya değer. Farklı bir anlatıma sahip bir kitap.

[Simona F. 'Free Palestine, Stop Genocide' · Rating 1 out of 5]

Non c'è niente in questo romanzo che io abbia apprezzato. Prima di tutto non mi è piaciuto lo stile narrativo telegrafico che, per carità, è preciso ma snervante, quasi un parlare per frasi fatte (tant'è che all'inizio ho scambiato il romanzo per un manuale di auto aiuto).
Dopodiché non ho trovato alcuna struttura alla base della storia. Sappiamo di essere in Germania, nel 2016 e sappiamo che ci sono tantissimi disoccupati anche se per la maggior parte del libro il numero esatto è sconosciuto: ci sono solo "voci". Di più non è dato sapere.
Infine non mi è piaciuta neanche la trama assurda e senza significato.
I fatti si svolgono nell'istituto Sperichon, dove vengono condotti un certo numero di disoccupati scelti (quasi prelevati forzatamente) da una non meglio precisata Agenzia Federale, che ne dovrà fare dei "professionisti della candidatura".
Qui i disoccupati passeranno 3 mesi totalmente isolati dal mondo esterno, imparando che un curriculum non deve mai rappresentare la realtà ma piuttosto interpretare una realtà, una qualsiasi purché sia, originale, avvincente. Tre mesi a cambiare il proprio passato in modo da convincere un potenziale datore di lavoro di essere la persona giusta per un dato posto.
Ma poi perché? Una volta letto il finale, questo perché non si capisce proprio.

[Onur · Rating 5 out of 5]

Joachim Zelter’in İşsizler Okulu, iş ve işsizliğin neoliberal toplumdaki yerini yaratıcı bir yarı-distopya çerçevesinde ele alıyor. Kitap, 1984 ve Cesur Yeni Dünya gibi ünlü distopyaların bıraktığı yerden devam ederek, işin ve işsizliğin modern dünyada nasıl fetişleştirildiğini gözler önüne seriyor. Bu fetişleştirme sürecinde, iş yalnızca ekonomik bir zorunluluk değil, bireyin kimliğini ve toplumsal kabulünü belirleyen temel unsur haline geliyor.

Kitapta anlatılan İşsizler Okulu, işsizliğin yönetilebilir bir beceri olarak görüldüğü bir dünya sunuyor. İşsizlik bir başarısızlık olarak değil, “yönetilmesi” gereken bir durum olarak tanımlanıyor. İşsizler, bu okulda, toplumun taleplerine uygun şekilde işsiz kalmayı öğreniyorlar. Bu kurgusal dünya, işsizliğin bile bir statü aracı haline dönüştüğü, neoliberal kapitalizmin zirve noktasını temsil eden bir sistem.

Zelter’in yarattığı bu yarı-distopik evrende, işsizlik bir tehdit olmaktan çıkarak “kabul edilen” bir duruma dönüşüyor. Kitabın eleştirisi, işsizliğin yalnızca ekonomik bir sorun olarak ele alınmaması, bunun yerine işsizliğin neoliberal politikalar çerçevesinde nasıl bir yönetim biçimine dönüştürüldüğü üzerine yoğunlaşıyor. Bu açıdan, kitap, günümüz dünyasında işsizlik kültürünün sistematik hale geldiği bir geleceği tasvir ediyor.

[Insa · Rating 4 out of 5]

„Work is freedom. Freedom is work.“

Hmm... reminds me of the orwellian phrase „freedom is slavery“. I have to say, there are some parallels between this and 1984 (but any dystopian from the 1950s onward is probably at least in the smallest bits inspired by it...)

I did not expect too much from this book and I was positively surprised! It made me think about things such as: How much do we define ourselves over our job? Is a perfect CV better than a humanly flawed CV?

This book gets a well deserved 4 stars from me! I have to admit, I am a little disappointed that there is no English version of this book. I think it’s a great one!

[Demis Biscaro · Rating 2 out of 5]

Un romanzo che sembra piú una bozza che un romanzo vero e proprio. Pagina dopo pagina si delineano delle ideee e si tratteggia un'atmosfera, ma non c'è narrazione perché i personaggi latitano.
La poche figure che hanno un'identità mancano di individualità e quindi non fanno accadere nulla. La storia (ma c'è davvero una storia?) non procede. Non si ha neppure la percezione dell'immobilità perché non ci sono personaggi da immobilizzare.

Di tanto in tanto la satira va a segno, ma allora tanto valeva scrivere un pamphlet polemico.

Il libro si presenta come un fascio di idee che l'autore non è riuscito a trasformare in storia, complice anche uno stile desolantemente anonimo.

---
Precedente: Preparare un fuoco
Successivo: Bugiardi e innamorati

[Gabriele Carbo · Rating 3 out of 5]

Recensione a caldo.
Non so se mi è piaciuto tantissimo o se la mia avversione verso le distopie (in questo caso leggerissima, va detto) mi ha trattenuto dall'apprezzare questo libro.
Il finale senza finale mi lascia perplesso ma magari il finale c'è ma non l'ho capito io.
Lo rileggerò, comunque.
Per il resto, libro che scorre molto veloce.
Sta a voi decidere se sia un punto a favore o contro.

Aggiungo che per tutto il libro, Karla mi ha fatto pensare alla protagonista di praticamente qualsiasi lavoro di Palahniuk con la sua empatia ridotta a zero e una simil-depressione di sottofondo.

[Patrizia Deboh · Rating 3 out of 5]

Molto 1984, mischiato con x factor e cose del genere... Tre milioni di disoccupati, la scelta tra chi formare e far diventare un "professionista della candidatura". Un master che riscrive biografie perché siano più interessanti e vendibili. Materie tecniche di approfondimento che spiegano come approcciare un possibile datore di lavoro leggendo i necrologi, e via così. Stanze per il sesso, per imparare a non avere certezze. C'è chi ci sta e chi si ribella, ma alla fine il risultato- che non vi dico-è uguale.

[Bahadır Yalçın · Rating 5 out of 5]

Herhalde bu kadar ciddi yazılmış bir hiciv kitabı okumadım. Konu başından sonuna kadar komik ama yazar hiçbir şekilde tebessüm etmemiş yazarken, gülmesini ustaca tutan tiyatrocular gibi. Her cümle, her kelime son derece nötr. Karakterler espri yapmıyor, zaten doğru dürüst çizilmiş bir karakter de yok. Çok acayip. Sevdim. Böylesini ilk defa görüyorum. Bu durumda mizah bir üslup mudur tartışması gereksizdir. Üslupta sıfır mizah ama bu roman kapı gibi mizah romanı.

[Taro · Rating 2 out of 5]

Konu güzel başladı ama sıkıcı akış bozdu. İçine giremedik kitabın, hiçbir karakterle düzgün bağ kurulamadı. Ama yine de ilk 100 sayfa bi şekilde okuttu kendisini. Karla karşı çıktıktan sonra düzene, kitap da boka sardı maalesef. ilk 100 sayfa hatrına puanım 2.5

[Lorenza · Rating 3 out of 5]

Non un granché ma tutto sommato divertente

[Otillaf · Rating 3 out of 5]

libro che merita, idea interessante, la ripetizione estenuante è il fulcro

[Moony · Rating 3 out of 5]

3.5

[Csimplot Simplot · Rating 5 out of 5]

Excellent book!!!

[Tugba Okcuoglu · Rating 3 out of 5]

It is a different and original book that has a satyrical view on ambitious job market competitiveness - the point is unfortunately, and sadly, nor unrealistic neither irrelevant.

[Francesco Guardo · Rating 4 out of 5]

Un racconto distopico su un mondo preoccupantemente verosimile in cui il lavoro diventa l'unica misura per l'affermazione degli individui.
Asciutto, minimale, spietato.