百瀬、こっちを向いて。

by Eiichi Nakata, 中田 永一

せつない恋心が感動を呼ぶ永遠の名作、遂に文庫化！／凄い！　このありふれた世界からいくらでも新鮮な物語を掘り出すね。−映画監督・岩井俊二／どれも若い世代の淡い恋愛感情の芽生えを描き、繊細ながらもユーモラスで、叙情的でありながらコミカル。ぎゅっと抱きしめたくなるような、愛おしい作品ばかりだ―ライター・瀧井朝世〜

「人間レベル２」の僕は、教室の中でまるで薄暗い電球のような存在だった。野良猫のような目つきの美少女・百瀬陽が、僕の彼女になるまでは―。しかしその裏には、僕にとって残酷すぎる仕掛けがあった。
「こんなに苦しい気持ちは、最初から知らなければよかった……！」　
恋愛の持つ切なさすべてが込められた、みずみずしい恋愛小説集。

Genres: Japanese Literature, Fiction, Novels, Romance

280 pages, Paperback

First published July 1, 2005

About the author

One of the pen names of Otsuichi.

Reviews

[nananatte · Rating 5 out of 5]

ซอฟท์ใสวัยรุ่นมากกกกก หวานละมุนทีเดียวค่ะ
เข้าใจว่าเล่มนี้เป็นรวมเรื่องสั้นภายใต้ธีม 'แอบรัก' นะ เป็นแอบรักแบบเด็กม.ต้นม.ปลายด้วยล่ะ

ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเออิจิ นาคาตะคือโอตสึอิจิ ก็จะไม่มีทางรู้หรอก เพราะเล่าเรื่องได้หวานๆ ใสๆ เบาๆ ดีเลยทีเดียวค่ะ โดยเฉพาะ 3 เรื่องหลังที่เล่าจาก voice วัยรุ่นหญิง เขียนดีมากค่ะ เก็บรายละเอียดดีจังเลย

แหม... อ่านไปก็อมยิ้มกันยกใหญ่ เขินม้วนก็มากมาย ความรู้สึกของการเป็นวัยรุ่นนี่มันช่างดีจัง!

เรื่องโมโมเสะ
เป็นเรื่องเดียวในรวมเรื่องสั้นเล่มนี้ที่คนเล่าเรื่องเป็นผู้ชาย เราชอบคาแรคเตอร์ทั้งคนเล่าและโมโมเสะ แต่ตัวเรื่องส่วนตัวเราเฉยๆ ค่ะ คิดว่ามันน่าจะมีอะไรได้มากกว่านี้ ความจริงถ้าหยิบเรื่องมาเล่าจากฝั่งแฟนรุ่นพี่ น่าจะได้เรื่องเด็ดๆ เรื่องนึงเลยทีเดียว

เรื่องระลอกคลื่นริมฝั่ง
แนวคิดดี คุมโทนดี บรรยากาศเรื่องดีมาก เป็นฉากเมืองริมทะเลที่เก็บความรู้สึกได้ดี เรื่องนี้โทนจะผู้ใหญ่กว่าเรื่องอื่นๆ ในเล่ม ซึ่งความรู้สึกอมเศร้าแบบบรรยายไม่ค่อยถูกนี้ เราว่าเป็นความรู้สึกที่สวยงามดีค่ะ

เรื่องกะหล่ำปลี
หวานสุดๆ ชูมือยกป้ายไฟ เราชอบเรื่องแนวนร.แอบรักอาจารย์ ฮิ้ววววว
หวาน.... หวานเย็น หวานใส
มีความโชโจมังงะขั้นสูงสุด แต่ไม่เป็นไร เราชอบ

เรื่องโคอุเมะ
ยิ้มกว้างจนปวดแก้ม แหม... วัยรุ๊นวัยรุ่น อ่านไปหัวเราะไป เอ็นดูจ้ะ 555

4.5/5.0 ค่ะ

ชอบแนวนี้ อ่านอะไรต่อดีนะ?
มังงะ -- โฮริมิยะ, ปล่อยหัวใจโบยบินดั่งผีเสื้อ
ฟิคชั่น -- สิบวันฉันรักเธอ (j-book)

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

หนังสือเล่มนี้ทำให้เราชอบได้มากขึ้นทุกครั้งที่จบเรื่องหนึ่ง
ไปต่ออีกเรื่องหนึ่ง
แต่ก็ไม่สามารถเลือกเรื่องที่ชอบมากที่สุดได้
อันที่จริงเราชอบทุกเรื่องพอๆ กันเลย แต่เป็นความพอๆ กันที่มากทุกเรื่อง
พอมารวมกัน เลยกลายเป็นความชอบมากที่สุดในตอนจบเล่ม
ดีจังเลยที่ได้อ่านมัน

มีรีวิวยาวๆ เวิ่นเว้อ ที่นี่นะ
http://www.sosotopia.com/%E0%B8%AB%E0...

[top. · Rating 4 out of 5]

โมโมเสะจ๋าาา เก็บเล่มนี้ไว้เป็นไพ่ตายมาก หลังจากได้ดูเวอร์หนังในเทศกาลภาพยนตร์ญี่ปุ่น ก็มั่นใจว่าฉบับนิยายนี่ใช่จริตนี่แน่ ซึ่งมันก็ ..

โคอุเมะ, กะหล่ำปลี, เสียงคลื่น, โมโมเสะ เรียงจากความชอบก็ประมาณนี้ น้อยไปมาก/มากไปน้อยลองเดา ส่วนตัวชอบนิยายที่จบแบบอึนๆ เสไปพูดเรื่องวิวทิวทัศน์ในตอนจบ แล้วก็ไม่ต้องสรุปประเด็นที่จุดกันมาตั้งแต่ต้นเรื่อง (นึกถึง Vitamin F, Piece of you) ให้คนอ่านไปนึกเอาเองว่ามันจะลงเอยอย่างไร เพราะที่จริงแล้วมันอาจไม่มีวันจบเลยก็ได้ คงอยู่อย่างนั้นแหละ ตลอดกาลอย่างน้อยก็ของตัวละคร

ชอบตอนที่เด็กสาวพูดถึงวัยเด็กในทุ่งกะหล่ำ, ตอนที่โคทาโร่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเงียบๆ ก่อนจะพูดว่า "โจทย์ข้อนี้ผมแก้ได้นะ", ชอบที่อาจารย์หนุ่มพูดว่า "นั่นสินะ คงเหนื่อยกับการแบ่งแยกตัวเองเป็นสองตัวตนน่ะ" แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน, ชอบตอนที่สองศิษย์อาจารย์เดินฝ่าอากาศหนาวและแสงไฟของวันปีใหม่ พูดคุยกันไปเรื่อยๆ ฝ่ายลูกศิษย์ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง โอบรั้ง ดื่มด่ำเนิ่นนาน และแน่นอนเสน่ห์ของมันคือ ผู้เขียนไม่ปล่อยให้เราได้รู้ความรู้สึกในตอนนี้ของฝ่ายอาจารย์เลย อืม สาแก่ใจนี่นัก

ส่วนโมโมเสะนั้น ยอมรับว่าในหนังขยี้ประเด็นของรุ่นพี่ได้หนักกว่า ลามไปจนถึงฝั่งทานาเบะ (เพื่อนพระเอก) ด้วย รายหลังนี้หนักมาก ตอนดูนี่เซแถดๆๆ ไปเลย ส่วนจุดที่หนังสือทำได้ดีกว่าในความรู้สึกเราคือตอน midnight letter บทสนทนาในห้องเสื้อเงียบเหงา และตอนคุยท้ายๆ กับแฟนรุ่นพี่น่ะ สมกับเป็นฝีมือนักเขียนใหญ่จริงๆ

แล้วก็ โอ้ ชอบตอนเล่นบอลกัน ตอนโมโมเสะบอกพระเอกว่า "ถ้าพวกเราทั้งหมดเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ มันก็คงดีเนอะ" ผมรู้สึกว่าใครบางคนที่เพิ่งเดินสวนไปอาจเป็นคนที่เคยรู้จัก ผมหันกลับไป รถไฟแล่นผ่าน บดบังภาพกำแพงสีขาวที่สะท้อนเปลวแดดในฤดูร้อน สายลมนำพาความทรงจำหวนกลับมา ขมปร่า หยาดน้ำตา ผมรอรถไฟพาความทรงจำนี้จากไป ยาวนานนับชั่วโมง หรืออาจหลายปี ตลอดกาล ไม่มีใครรู้ รถไฟวิ่งผ่านไปแล้ว ผมเห็นตัวเองเดินต่อไป

#ความจริงคือรถติดสามชั่วโมงแล้วจากเซนลาดไม่ถึงเมเจอร์สาดเอ้ยย #เพ้อเจ้อได้รถไม่วิ่ง

[Nhischarnun Nunthadsirisorn · Rating 4 out of 5]

ถึงใครจะบอกว่านามปากกาใหม่ของโอตสึจิจะเปลี่ยนแนวไปแล้ว
แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าในด้านกลวิธีการดำเนินเรื่องก็ยังมีตัวตนของโอตสึจิแฝงอยู่
และด้วยเหตุนี้เรื่องสั้นทั้งสี่เรื่องในเล่มนี้จึงเป็นยิ่งกว่าเรื่องรักหวานแหววธรรมดาของเด็กมัธยม
รายละเอียด ความพลิกผัน และอนุภาคตัวละครที่ปกปิดบิดเบือน รวมถึงการพูดถึงความเป็นมนุษย์อะไรพรรค์นั้นก็สุดแสนจะเป็นโอตสึจิเลยล่ะ แล้วสิ่งเหล่านี้ก็ได้ส่งเสริมให้เรื่องสั้นเหล่านี้ฉายแววออกมาจับใจของฉันได้
ถ้าใครเบื่อเรื่องสั้นสมัยใหม่ที่เต็มไปด้วยความสัมพันธ์ที่บอบบางคลุมเครือ เราขอแนะนำเล่มนี้เลย ทุกตัวละครมีมิติของมันและมาสัมพันธ์กันอย่างน่าสนใจ ไม่ใช่รักหวานซ่า แต่เป็นรักเย็นๆที่ค่อยๆซึมลึกลงไปในหัวใจคนอ่านอย่างเราน่ะ.

[Kanin Nitiwong · Rating 5 out of 5]

เรื่องรักสไตล์ญี่ปุ่นแบบนี้เราชอบมาก ไม่หวานเลี่ยน ไม่เหงาเศร้าหรือดราม่า ผูกเรื่องฉลาด น่าติดตาม และจบได้อย่างหวานๆ อยากหางานสไตล์นี้มาอ่านอีก :)

[Araya Pichitkul · Rating 5 out of 5]

ตอนเสียงของเขาในไร่กระหล่ำปลี พออ่านเจอชื่ออาจารย์ฮอนดะ ทำให้คิดถึงอาจารย์อีดะเลย ใส่แว่นเหมือนกันอีกต่างหาก เพียงแต่ไม่ได้สอนวิชาภาษาญี่ปุ่น แต่สอนวิชาสถิติ คาแร็กเตอร์คล้ายๆเลย 😍

ชอบตอนการก้าวผ่านของโคอุเมะ ชอบเรื่องวิธีปฏิบัติต่อคนสวยกับคนขี้เหร่ มันเป็นแบบนั้นจริงๆด้วย!!!

[Ariya · Rating 4 out of 5]

ช่วงชีวิตการอ่านในระยะหลังๆ ทำให้ไม่มีโอกาสกลับ��ปอ่านหนังสือของนักเขียนที่เคยชอบสมัยที่เริ่มอ่านนวนิยายแปลบ่อยนัก การอ่านงานของ Nakata Eiichi หรือ Otsuichi เล่มนี้จึงไม่ใช่แค่การอ่านเรื่องราวชีวิตของตัวละครซึ่งเป็นนักเรียนมอปลาย แต่เป็นการหวนกลับไปนึกถึงความทรงจำสมัยที่ยังเก็บเกี่ยวกับรายละเอียด และความรู้สึกอันซาบซึ้ง หวานขมของชีวิตคนอ่านด้วยเหมือนกัน

หนังสือของ Otsuichi มักจะมีประเด็นที่น่าสนใจ และหยิบมาพูดบ่อย อย่างแรกคือความรู้สึกแปลกแยกของตัวละครเอกต่อเพื่อนและสังคมรอบข้าง ไม่ว่าผู้เขียนจะเขียนเรื่องแนวลึกลับหรือความรักสมัยวัยรุ่น ถ้าให้เปรียบกับสังคมตะวันตก ตัวเอกก็มักจะเป็น Loser ที่มีทักษะการเข้าสังคมต่ำเตี้ย ตัวเอกในเรื่อง "หันมาทางนี้เถอะนะ โมโมเสะ" ที่มักจะเปรียบตัวเองว่ามีความเป็นมนุษย์แค่ระดับ 2 ในขณะที่คนอื่นๆ อยู่ในระดับ 90 ความแปลกแยกของตัวละครที่เข้าสังคมไม่เก่ง จากที่คิดว่่าหน้าตาไม่ดี หรือไม่มีความสามารถเทียบเท่ากับคนอื่น ยิ่งทำให้เห็นถึงความรุนแรงจากความกดดันที่คนญี่ปุ่นตั้งแต่ในวัยเรียนต้องเผชิญ การแคร์สายตาคนรอบข้าง และเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น แม้แต่กับคนในครอบครัว กลายเป็นปมในใจของตัวเอกทั้ง 4 เรื่อง ไม่เว้นแม้แต่ตัวละครที่หน้าตาดี และมีคนให้ความสนใจ ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยได้รับการยอมรับในฐานะมนุษย์คนหนึ่งมากไปกว่าความสนใจในรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ

ตัวละครพยายามที่จะเป็นอยู่ในสังคมที่มีแต่คนที่สมบูรณ์พร้อมโดยที่ "อยู่เงียบๆ ไม่ต้องเป็นที่สนใจมากนัก" หรือพูดง่ายๆ ว่าพยายามทำตัวเป็นมนุษย์จืดจางท่ามกลางคนเจิดจ้าทั้งหลาย แต่จากการสร้างปมปัญหาเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน ซึ่งมักจะเป็น ความลับที่พูดออกมาไมไ่ด้ในแต่ละเรื่อง นำไปสู่คลี่คลายปมปัญหา เผยด้านสีเทาของมนุษย์ซึ่งเข้ามาเติมให้กับโลกขาวดำของตัวละคร ซึ่งแต่เดิมเคยมองโลกรอบตัวเปรียบเทียบกับความต่ำต้อยของตัวเอง ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนต่างก็มีด้านที่เก็บงำไว้ และแบกรับความกดดันของสังคมเอาไว้เสมอไม่ต่างกัน คนที่สมบูรณ์พร้อมจริงๆ แล้วเป็นนักแสดงที่เก่งกาจ บางครั้งปมในใจผลักดันให้เราทำร้ายคนที่รักโดยไม่ตั้งใจ หรือคนที่แอบชอบอาจจะไม่ได้เก่งการเลิศเลออย่างที่เราคาดหวังไว้ และบางครั้งโลกสีขาวก็ไม่ได้โหดร้ายกับมนุษย์มืดมนเสมอไป

การตระหนักถึงข้อนี้ในตัวมนุษย์ของตัวละครหลักทั้ง 4 เรื่อง อาจไม่ได้สร้างผลกระทบมากมายในชีวิต แต่ได้เติมเต็มสิ่งที่ค้างคาและช่วยปลดเปลื้องความกดดันบางอย่างที่เคยมี ทั้งยังเป็นจุดที่ผลักให้ตัวละครเติบโต เพื่อแสวงหาความกล้าและตำแหน่งแห่งที่ของตัวเองในสังคมของผู้ใหญ่ที่ต้องเผชิญต่อไป

[Seamonkey · Rating 4 out of 5]

จุดร่วมของเล่มนี้ทั้ง 4 เรื่องอยู่ตรงที่ตัวเอกของแต่ละเรื่องเป็นวัยรุ่นที่ "ไม่โดดเด่น" ในสังคมแวดล้อม เกือบๆ จะ loser แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น คือโดยตำแหน่งที่สังคมมอบให้น่ะมันใช่ แต่ตัวละครเองไม่ได้คิดเช่นนั้น คือมันเป็นมุมมองของภายนอก แต่ไม่ใช่จากมุมมองของเจ้าตัว เลยทำให้เรื่องราวไม่มืดมน ตัวละครยังมีความเป็นตัวของตัวเองอยู่ ซึ่งถ้าดันไปเห็นด้วยกับสิ่งที่สังคมที่ยัดเยียดให้เราเป็นเนี่ย มันแย่เลยนะ อันนี้น่าสนใจ เรื่องเลยออกมาอุ่นๆ ให้เราได้ลุ้นเอาใจช่วย

ไม่รู้เพราะอ่านอาซาฮินะมาก่อนรึเปล่า เลยรู้สึกว่าเล่มนี้มันนุ่มนวลกว่าและออกจะชวนฝันไปสักหน่อย หรือเพราะว่าเป็นผลงานเดบิวต์ก็ไม่รู้เหมือนกัน รึไม่ก็เพราะเราเนี่ยแหละที่รู้สึกไปเอง 55

ชอบระลอกคลื่นกับไร่กะหล่ำปลีพอๆ กัน แถมยังมีแอบเกี่ยวโยงกันนิดหน่อยด้วย เป็นกิมมิคเล็กๆ น้อยๆ รองลงมาก็โมโมเสะ ส่วนโคอุเมะรู้สึกว่าพฤติกรรมตัวละครมันออกแนวการ์ตูนญี่ปุ่นมากไป

แต่รวมๆ แล้วก็นับได้ว่าเป็นอีกเล่มที่ชอบ

[kunaom · Rating 4 out of 5]

เป็นความ เรียบ ๆ เรื่อย ๆ ที่เราไม่เบื่อเลยสักนิด

หลายคนอาจจะรู้แล้วว่านี่เป็นอีกผลงานหนึ่งของโอตสึ อิจิ ชื่อนี้ต้องมีทั้งความลึกลับ แฟนตาซี ในบรรยากาศเหงาเศร้า แต่ภายใต้นามปากกา เออิจิิ นาคาตะ กลับไม่มีอะไรแบบนั้น น่าจะเป็นการแยกนามปากกามาเพื่อเขียนเรื่อง 'ชีวิต' 'ความรัก' และ 'วัยรุ่น' มากกว่า

บรรยากาศใน โมโมเสะ เราบอกไม่ถูกนักว่ามันคือเรื่องรักแบบโรแมนติกไหม? ที่จะบอกได้คือความเรียบเรื่อยและ 'ละมุน' 4 เรื่องสั้นกับการเล่าเรื่องราวการก้าวผ่านชีวิตวัยรุ่น ผ่านมุมมองที่ใช้ดำรงชีวิต ผ่านการโกหกหลอกลวง ผ่านความไร้เดียงสา ผ่านความสับสน และผ่านความเชื่อมั่นในตัวเอง

..หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ..
บอกเล่าเรื่องราวของ โนโบรุ ผู้คิดมาตลอดว่าตนคือพลเมืองระดับ 2 แต้ม วันหนึ่งกลับถูกรุ่นพี่ที่เคารพวานให้ช่วยในเรื่องเหลือเชื่อ ..นายช่วยมาเป็นแฟนหลอกๆกับ โมโมเสะ หน่อยเถอะนะ..

หลังอ่าน...ตัวเอกเป็นคนธรรมดามากมาย เป็นบุคคลที่สุขใจกับการอยู่ในมุมห้องเรียนไม่เป็นที่สนใจของใคร กลับต้องมาแสดงละครหลอกๆ เล่นเป็นแฟนกับนักเรียนหญิงคนหนึ่งเพื่อช่วยรุ่นพี่ การหลอกลวงที่สร้างความอึดอัด และคำถามเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างมนุษย์สุดธรรมดากับมนุษย์สุดเพอร์เฟค ทั้งหน้าตา ความสามารถ การเข้าสังคม เรียกว่าต่างกันลิบลับ สุดท้ายสิ่งที่คนทั้งสองกลุ่มมีเหมือนกันคือความเป็นมนุษย์กระมัง นั้นจึงทำให้มนุษย์สุดธรรมดาไม่ใช่เหลือบไรของสังคม และมนุษย์สุดเฟอร์เฟคก็ไม่ใช่เทพ ทุกคนมีความกลม ตัวละครเป็นสีเทา เราชอบการนำเสนอในจุดนี้ มากกว่าการปิดท้ายเรื่องด้วย ...หันมาทางนี้เถอะนะ โมโมเสะ ...เสียอีก

..ระลอกคลื่นริมฝั่ง..
บอกเล่าเรื่องของเด็กสาวผู้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในศตวรรษที่ 21 หลังจากหลับไหลเพราะอุบัติเหตุทางน้ำเมื่อ 5 ปีก่อน เด็กสาวผู้ไร้เสน่ห์ ไร้ความน่าสนอื่นใด สิ่งที่เธอทำเป็นคือแค่การก้าวตามปัจจุบันให้ทัน แต่เมื่อได้ตื่นขึ้นอีกครั้งทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะแซงหน้าเธอไปหมดแล้ว หากแต่เธอไม่เคยล่วงรู้เลยว่า ในเวิ่งน้ำที่เธอเคยจมลงไปนั้น เวลาของใครคนหนึ่งได้หยุดเดินไปพร้อมกับเธอนับแต่นั้นด้วยเหมือนกัน...

หลังอ่าน...เป็นเรื่องที่ชอบมากที่สุดในเล่มเลย นุ่มละมุนมาก เมื่อเหตุสะเทือนจิตใจเข้ามาในชีวิตพร้อมกัน ตัวละคนหนึ่งก้าวผ่านเวลานั้นแบบก้าวกระโดด และอีกตัวละครหนึ่งต้องก้าวผ่านมันอย่างเชื่องช้า มีทั้งความสับสน มึนงง เจ็บปวด ต้นเหตุจากความไร้เดียงสาแท้ๆเชียว ตัวละครได้เรียนรู้และเปลี่ยนแปลงตัวเอง พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกข้างในตัวเองด้วย ในเรื่องนี้ตัวละครแทบจะไม่ได้พูดอะไรที่แสดงความรู้สึกมากนัก แต่เราจะรู้สึกลุ้น รู้สึกกิ๊วก๊าวในใจ >__< รับรู้ความโรแมนติกแบบไม่ต้องพยายามเลย

...เสียงของเขาในไร่กระหล่ำปลี..
เป็นเรื่องของเด็กสาวมัธยมปลายที่ได้ไปล่วงรู้ความลับของอาจารย์หนุ่มโดยบังเอิญ เธอจึงกลายเป็นเพียงผู้เดียวในโรงเรียนที่ได้รู้ว่า เขาคือนักเขียนชื่อดัง แม้จะได้กุมความลับนั้นสถานะของเธอก็ยังคงเป็นนักเรียนคนหนึ่งในห้องเรียนที่เขาสอน ...ไม่เปลี่ยนแปลง

หลังอ่าน ... อ่านเรื่องย่อแล้วคงจะคิดกันไปว่าอาจารย์คงจะถูกข่มขู่จากนักเรียนสาวคลั่งรักแน่นอนเลยเชียว แต่เรื่องไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิดเดียว เมื่อถูกรู้ความลับแล้ว ครูก็ยังเป็นครู นักเรียนยังคงเป็���นักเรียน พวกเขายังคงแทบไม่ได้พูดคุยกันนอกจากการเช็คชื่อแล้วขานรับเมื่อเริ่มวันใหม่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรือสิ่งใดพิเศษ เราแค่จะได้เห็นสาวน้อยที่นึกสงสัยใคร่รู้กับเรื่องที่ตัวเองได้รับรู้ แล้วเริ่มหวั่นไหว...นิดหน่อยเท่านั้น เรื่องนี้จบลงแบบที่ 'ความลับ' ได้เปิดเผยออกมาทุกอย่าง หากมีใครรับฟัง มันก็คงจะดีถ้าได้บอกออกไปกับสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ หากอะไรจะเปลี่ยนไป...ก็ไม่เป็นไร

...การก้าวผ่านของโอคุเมะ...
บอกเล่าเรื่องของสาวขี้เหร่หนึ่งในกลุ่มสาวธรรมดาของห้องเรียน เธอคือสาวมัธยมปลายผู้ 'พยายาม' ไม่เป็นจุดสนใจของใคร สวมแว่นหน้าเตอะ คางก็ย้อย หน้ามีไฝเต็มไปหมด
แล้ววันหนึ่งเด็กหนุ่มไร้แก่นสารของห้องกลับเรียกร้องเอากับเธอว่า ...ช่วยให้ฉันได้นัดเจอน้องสาวของเธอด้วยเถอะนะ!! ..ก็แล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อเด็กสาวน่ารักที่เขาคิดว่าคือน้องสาว คนคนนั้นคือตัวตนที่แท้จริงของเธอเองต่างหาก!!

หลังอ่าน...ดูจะเป็นเรื่องชวนหัวนะ เมื่อเด็กสาวคนหนึ่งปลอมตัวเองให้เป็นสาวขี้เหร่ในโรงเรียน แต่แล้ววันหนึ่งเพื่อนชายในห้องกลับไปเจอเธอข้างนอกโรงเรียน เจอเธอตัวจริงที่ไร้เครื่องสำอางที่ทำให้ตัวเองขี้เหร่ เธอแก้ตัวให้เขาเข้าใจว่าตัวเธอคือน้องสาวของเพื่อนร่วมห้องของเขา เขาจึงกลับมาขอร้องเอากับเธอให้ช่วยนัดเจอกับน้องสาว(ที่น่ารักกว่าพี่สาว)ให้ได้ ต่อจากนั้นก็คือเรื่องราวที่เธอต้องเอาตัวให้รอดจากสถานการณ์นี้ให้ได้
ดูจะตลกร้าย แต่จริงๆแล้วเรื่องข้างในค่อนข้างขื่นขมเลยทีเดียว นั่นก็เพราะอะไรล่ะ ที่เด็กสาวน่ารักคนหนึ่งต้องมาพยายามปิดปังรูปโฉมที่แท้จริงของตัวเอง เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบที่ตัวเองชอบ หรือเพื่อจะได้พบปฎิกิริยาที่ผู้คนเลือกปฎิบัติกับเธอ เมื่อเป็นคนสวยทุกคนก็เข้าหา เมื่อขี้เหร่หลายคนกลับอยากผลักให้พ้นทางเดิน เมื่อเธอปิดหน้าที่แท้จริงของตัวเองเธอก็ได้พบโฉมหน้าที่แท้จริงของคนรอบข้างด้วย เธอจึงไม่อาจใช้ใบหน้าที่แท้จริงในการดำรงชีวิต จิตใจของตัวละครลึกๆแล้วดำดิ่งเกือบที่จะซึมเศร้าได้เลย เป็นเรื่องที่ถ่ายทอดและไขปมตรงจุดนี้ได้ดีเลย


หลายเรื่องๆมันบอกถึงการเคารพตัวเอง ไม่ว่าเราจะเป็นคนธรรมดาที่สุดยังไง ไม่ว่าเราจะแปลกแยกจากสังคมขนาดไหน ไม่ว่าจะเคยทำผิดเรื่องอะไร แค่เรารักและเคารพตัวเอง ไม่มีใครจะด้อยกว่ากัน เราล้วนมีเรื่องที่เคยทำพลาด ล้วนต้องตัดสินใจ เราล้วนเหมือนกัน ..และเราต้องก้าวต่อไป
ทุกเรื่องราวราบเรียบธรรมดาแทบจะไร้ความหวือหวา แต่เกือบๆในทุกๆหน้า มันมีอะไรบางอย่างสะกดให้เราอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ

[Lily 百合花 · Rating 4 out of 5]

ชื่อเรื่อง – หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ (百瀬、こっちを向いて。--- Momose, Kocchi Wo Muite)
ผู้แต่ง – เออิจิ นาคาตะ (中田永一) เขียน ปิยะวรรณ ทรัพย์สำรวม แปล


ตัวละคร
หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ (百瀬、こっちを向いて。)
โย โมโมเสะ
ไอฮาระ โนโบรุ
เท็ตซึโกะ คัมบายาชิ
ชุน มิยาซากิ
ทานาเบะ

ระลอกคลื่นริมฝั่ง (なみうちぎわ)
โมจิสึกิ ฮิเมโกะ
โคทาโร่ ไฮทานิ
โมจิสึกิ ยูริโกะ
คิตามูระ
นิชิซาวะ

เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี (キャベツ畑に彼の声)
โคบายาชิ คุริโกะ อายุ 17 ปี
อาจารย์ฮอนดะ อายุ 26 ปี
เซจิ คิตากาวะ
ฮอนดะ คานาโกะ

การก้าวผ่านของโคอุเมะ (小梅が通る)
คาสุไก ยูสุกิ
ยามาโมโตะ คันตะ
ยามาโมโตะ ชิมเป
มัตสึชิโระ
สึจิดะ


รีวิวหลังอ่าน

เป็นรวมเรื่องสั้นของโอตสึ อิจิ ทั้งหมด 4 เรื่อง ซึ่งมีเรื่อง หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ (百瀬、こっちを向いて。), ระลอกคลื่นริมฝั่ง (なみうちぎわ), เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี (キャベツ畑に彼の声), การก้าวผ่านของโคอุเมะ (小梅が通る)

อ่านแล้วเรากลับรู้สึกชอบสามเรื่องหลังมากกว่า โดยเฉพาะเรื่องสุดท้ายอ่านไปอมยิ้มไปตลอด น่ารักมากกกกกก ตอนอ่านเรื่องที่สองก็ได้แต่อุทานว่าไอ้เด็กบ้า เสียเวลาไปตั้งหลายปีเลยนะ เอ็งได้รับบทเรียนแล้วมั้ง ฮ่าๆ เรื่องที่สามก็แบบว่าแอร๊ยยยย แค่เสียงก็จำได้แล้วเหรอ ส่วนเรื่องสุดท้ายคือแบบว่าโอ๊ยยยย น่ารักไม่ไหวแล้ว อยากอ่านต่ออีกนิด ทำไมต้องจบให้คิดเองด้วยนะ

เรื่องโมโมเสะนั้นจริงๆ ก็เหมือนจะสนุกแหละ แต่พอเล่าเรื่องในมุมมองของโนโบรุ เลยทำให้ความสนุกลดลงยังไงก็ไม่รู้ แล้วเราก็อยากรู้ว่าจะยังไงต่อ แง่ๆ อยากให้เล่าเรื่องในมุมของรุ่นพี่คัมบายาชิจังเลยนะ เรื่องนี้เป็นหนังด้วยนะจ๊ะ นำแสดงโดยโอซามุที่รักของเรา กรี๊ดดดดด คนที่เล่นเป็นโมโมเสะก็เคยเล่นกินทามะด้วย ว่าแล้วก็อยากหาหนังมาดูเลย แต่เราว่าสามเรื่องหลังอ่ะ ถ้าได้ทำเป็นละครหรือหนัง น่าจะสนุกกว่าจริงๆ นะ

ทุกเรื่องมีจุดที่เหมือนกันคือ จบแบบปลายเปิด ให้คิดต่อจินตนาการต่อเอาเองตามแต่ใจคุณคิดจะให้เป็นไป ซึ่งถ้าใครอยากได้โมเม้นท์กุ๊กกิ๊กนั้นคงเป็นไปไม่ได้ ก็ตามสไตล์นิยายญี่ปุ่นแหละนะ ฮาาา แต่อ่านๆ ไปก็แบบว่าแง่ๆ ทีกลางเรื่องละเอียดเชียว ทำไมต้องจบแบบนี้ทุกเรื่องล่ะนะ ไม่อยากจะจินตนาการต่อเองบ่อยขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ

แต่โดยรวมเป็นอะไรที่สนุกมากจริงๆ เราอ่านจนหยุดอ่านไม่ได้ แถมพออ่านจบแต่ละเรื่อง มีการพลิกหน้าดูว่า เฮ้ยยยยจบจริงอ่ะ มีต่ออีกสักสามหน้าให้เราไหม ฮ่าๆๆๆ เหมือนถูกบิลท์ให้ถึงจุดพีคสุดของเรื่อง แล้วก็กระชากลงเหวไปเลย กร๊ากกก ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ เพราะจริงๆ ก็จบแบบบอกอะไรเป็นนัยๆ เกือบหมดแล้ว เหลือให้ไปคิดต่อเอาเอง (อารมณ์แบบตอนดูหนังเรื่อง ReLIFE จบ ที่น้องไทชิเล่นเลยแหละ ตอนนั้นเราแทบจะ ฟหกดเาสวจริงๆ ฮาาาา)

แนะนำให้อ่านกันค่ะ สนุกจริงๆ ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น ละมุนละไมหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลยแหละค่ะ สมกับนามปากกาที่มีคนติดตามผลงานมามากมาย เราอยากดูหนังโมโมเสะแล้วด้วยเช่นกัน มีโอซามุที่รักเป็นแรงดึงดูดขั้นสุด ฮาาาาา

[สปอยล์]

หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ (百瀬、こっちを向いて。)

เล่าเรื่องผ่านมุมมองของโนโบรุ โดยบอกว่าจากที่อยู่อย่างเงียบๆ กับเพื่อนรักคือทานาเบะ วันหนึ่งรุ่นพี่ชุน ที่เป็นพี่ข้างบ้านที่สนิทกัน และเคยช่วยโนโบรุไว้ตอนเด็กตอนที่เกิดอุบัติเหตุแล้วไม่มีใครไปเจอ รุ่นพี่ก็แบกขึ้นมา ตอนนี้รุ่นพี่คบกับเท็ตซึโกะที่เป็นรุ่นพี่ แล้วก็โมโมเสะด้วย โดยที่เท็ตซึโกะไม่รู้เรื่องโมโมเสะนะ เลยจะให้โนโบรุแกล้งทำเป็นแฟนกับโมโมเสะ

โนโบรุก็จำต้องทำตาม แต่พอแกล้งไปแกล้งมากลับตกหลุมรักโมโมเสะเข้าจริงๆ ทั้งสี่มีนัดเจอไปเที่ยวกันด้วยนะ ก็เหมือนเข้ากันได้ทั้งหมด และรุ่นพี่คัมบายาชิก็ดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย

และแล้ววันหนึ่งรุ่นพี่ก็ตัดสินใจที่จะบอกเลิกกับโมโมเสะ เพื่อรักษาร้านของพ่อไว้ เลยทำให้ต้องเลือกรุ่นพี่คัมบายาชิ เพราะบ้านมีฐานะ เพื่อสนับสนุนให้ร้านไปต่อได้ พอตอนหลังเรียนมหาลัยแล้ว เขาก็บอกรักโมโมเสะ และโมโมเสะก็แบบว่าเออ ทำไมโนโบรุเพิ่งมาบอก แล้วก็หันหน้าหนีไป หันหน้าทำสายตาแมวจรจัดใส่ (อันนี้เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสุดท้ายได้ลงเอยกันไหม)

แต่เรื่องราวเล่าว่าโนโบรุมาเจอรุ่นพี่คัมบายาชิที่ตอนนี้แต่งงานและท้องแล้ว โดยรุ่นพี่บอกว่าถ้าหางานไม่ได้ให้บอกนะ แล้วโนโบรุก็บอกว่าเพิ่งรู้ว่าดอกไม้ที่รุ่นพี่เคยให้กับชุนหมายถึงอะไร หมายถึงหักหลัง เจ้าชู้ ไรงี้ ซึ่งหมายความว่าเท็ตซึโกะรู้อยู่ตลอดเวลา แต่ทำเป็นไม่รู้ และจุ๊ปากไม่ให้โนโบรุบอกใคร นี่แหละคนที่ร้ายที่สุด

ระลอกคลื่นริมฝั่ง (なみうちぎわ)

ฮิเมโกะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาตลอด 5 ปี ตื่นมาอีกทีตามโลกไม่ทันแล้ว เพื่อพบว่าโคทาโร่ที่เคยเป็นเด็กที่ไม่สนใจเรื่องเรียน (เพราะเจออาจารย์ที่ไม่ดี) มาเรียนพิเศษกับฮิเมโกะ ในตอนนี้เขาคนนี้เรียนแซงหน้าเธอไปแล้ว และคอยดูแลเธอตลอด

ฮิเมโกะกับยูริโกะจะคล้ายกันมากๆ จนบางทีโคทาโร่ยังดูไม่ออก เมื่อได้เรียนพิเศษด้วยกันนานๆ เข้าก็ตกหลุมรักฮิเมโกะที่อายุมากกว่าแหละนะ และตอนที่เห็นท่อนไม้กลางทะเล เลยบอกว่านั่นอ่ะศพคนหรือเปล่า แล้วก็แกล้งทำเป็นจมน้ำ เพื่อเรียกร้องความสนใจให้เธอมาช่วย ซึ่งเธอก็ไปช่วยจริงๆ แต่เพราะแบบนี้เลยทำให้จมน้ำเพราะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ทำให้สมองขาดออกซิเจนไปสักระยะ ก็เลยนอนยาวเลย

ฮิเมโกะตอนที่เรียนมัธยมไม่เคยขาดเรียนเลยสักครั้ง แต่เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้ตามใครไม่ทัน เธอได้แต่พยายามทำกายภาพบำบัด แล้วก็หาที่เรียนเพิ่มเติม เพื่อสอบเทียบ โคทาโร่มาดูแลและคอยติวให้ด้วย มีเด็กสาวคนหนึ่งโทรมาบูลลี่เธอ บอกว่าไม่น่ากลับมาเลย จะรั้งโคทาโร่ไว้ทำไม

ฮิเมโกะตั้งใจจะไปเรียนต่อที่โตเกียว สุดท้ายก็เหมือนจะรับความรู้สึกของโคทาโร่แหละนะ แต่จะเป็นแฟนกันไหม เราก็ไม่รู้แหละนะ แต่อย่างน้อยปมในใจของฮิเมโกะก็ได้รับการปลดปล่อย และตั้งใจจะปรับตัวให้เข้ากับช่วงเวลาที่ขาดหายไป 5 ปีให้ได้ ส่วนคิตามูระกับนิชิซาวะคือเพื่อนสนิทของฮิเมโกะนั่นเอง ที่ตอนนี้มีแฟนกันหมดแล้ว

เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี (キャベツ畑に彼の声)

คุริโกะรับถอดเสียงจากเทปให้กับคุณลุง ฟังสัมภาษณ์นักเขียน ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่เธอซื้อนิยายมาอ่าน แต่พอฟังเสียงแล้วนี่มันเสียงอาจารย์ฮอนดะที่เธอแอบชอบนี่หว่า เลยแอบไปถาม สรุปว่าใช่แหละ แต่อาจารย์ก็ขอให้เก็บเป็นความลับไว้

วันหนึ่งเธอเห็นเขาสนิทกับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็ได้แต่เจ็บปวดใจ แล้วตอนหลังพบว่านี่คือน้องสาว อาจารย์ชวนไปกินหม้อไฟที่บ้านด้วย และทำให้รู้ว่าจริงๆ แล้วนักเขียนเซจิ คิตากาวะ มาจากนามสกุลเก่าแม่แล้วก็ชื่อหมา (หมาชื่อเซจิ) คือคานาโกะซัง ไม่ใช่อาจารย์เป็นคนเขียน แต่อาจารย์แอบส่งผลงานให้ ทำให้ต้องออกหน้า แบบที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอาจารย์ เช่นไปสัมภาษณ์ไรงี้ แทนน้องสาว ที่คุริโกะรู้เพราะคานาโกะพูดถึงแว่นอาจารย์ในเล่ม แต่อาจารย์ไม่รู้จักชื่อชนิดของแว่นนั้น คนเขียนอะไรจะไม่รู้ชนิดแว่นของตัวเองอ่ะเนอะ

หลังจากนั้นไม่นานคุริโกะตัดสินใจยื่นจดหมายรักให้เขาในวันวาเลนไทน์ ก่อนหน้านี้ก็เผาเทปทั้งหลายที่แอบอัดจากที่คุณลุงส่งมาให้ (ปกติไม่ให้เก็บไว้ ต้องส่งคืน) เผาทิ้งไปพร้อมจะตัดใจแหละมั้งนะ แต่พอยื่นจดหมายเสร็จก็กลับมาเลย เจอหิมะตกด้วย เหมือนได้ยินเสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี ส่วนจะสมหวังไหมไม่รู้ ให้เราคิดต่อเอาเอง ฮ่าๆ

การก้าวผ่านของโคอุเมะ (小梅が通る)

ยูสุกิจริงๆ เป็นคนสวย และเคยเป็นนางแบบนิตยสารมาก่อน แต่ตอนนั้นได้ลองแต่งหน้า แล้วคนจำไม่ได้ มองเป็นอีกคน รวมถึงตอนเรียนที่เก่า โดนเพื่อนสนิทที่สุดพูดว่าเกลียดเธอ แบบว่าเพราะใบหน้าที่สวยของเธอแหละนะ เธอเลยฝังใจ ทุกวันก็จะเอาสำลียัดเข้าไปในปากให้แก้มย้อย แต่งหน้าให้ไม่เด่น ใส่แว่นเชยๆ สนิทกับมัตสึชิโระและสึจิดะ ทำตัวเหมือนเป็นคนไม่มีที่ยืนในโรงเรียน

คันตะจีบสาวไปทั่ว สารภาพรักบ่อยสุดๆ แต่ก็แห้วตลอด วันหนึ่งเขาให้บัตรส่วนลดปิ้งย่างให้เธอ เธอเอาไปกินกับที่บ้าน ไปแบบไม่ได้แต่งหน้า เพราะไม่รู้ว่าเขาทำงานที่ร้านนี้แหละนะ เขาได้เจอเธอแบบนี้จำไม่ได้ เธอก็อ้างว่าเป็นน้องสาวชื่อโคอุเมะ (ชื่อในวงการตอนถ่ายแบบ)

คันตะบอกกับยูสุกิว่าชอบน้องสาวเธอจัง อยากเจอจังเลยนะ ก็ขอร้องจนยูสุกิบอกว่าสอบเลขให้ได้ 70 คะแนนก่อนสิ คันตะเลยให้ติว ก็ติวให้กัน ระหว่างนั้นก็เหมือนจะปิ๊งๆ กันแหละมั้ง แล้วยูสุกิก็ยอมให้เจอ โดยคันตะพาน้องชายมาด้วย แบบตั้งใจจะให้ยูสุกิเลี้ยงน้อง ระหว่างเขาไปกับโคอุเมะไรงี้ แต่ผิดแผนไง ฮาาาา

จริงๆ คันตะอยากจะแกล้งเป็นแฟนกับโคอุเมะแค่วันเดียว เพื่อบอกเพื่อนๆ ที่สบประมาทเขามานาน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ เพราะยูสุกิบอกว่าสู้บอกความจริงไปดีกว่าไหม แต่ตอนที่ยูสุกิได้ยินแกงค์เพื่อนพูดถึง ก็เหมือนจะทนไม่ได้เองนะ จะเป็นโคอุเมะเพื่อให้เพื่อนๆ ของเขาได้เห็นไรงี้มั้ง ชิมเป (น้องชายคันตะ) เจอยูสุกิตอนแต่งหน้าเชยๆ แล้วจำเป็นโคอุเมะได้ เป็นคนเดียวที่จำได้อ่ะ

หลังจากนั้นเพื่อนซี้ทั้งสองบอกว่าข้ารู้มาตลอดว่าเอ็งหน้าตายังไง แต่ทำเป็นไม่รู้ เธอก็เหมือนได้ปลดล็อคความคิดในใจ แล้วก็แต่งตัวเป็นโคอุเมะไปหาเขา เพื่อบอกความจริงทั้งหมด แต่เขาดันเข้าใจว่าเธอคือโคอุเมะ แล้วก็บอกว่าตอนแรกก็ปิ๊งโคอุเมะ แต่ต่อมาก็พบว่าชอบนิสัยของยูสุกิ ขอให้โคอุเมะเก็บเป็นความลับก่อนได้ไหมว่าปิ๊งพี่สาวจริงๆ ยูสุกิได้แต่ทำเป็นรับฟัง เพราะจริงๆ บอกเขาไปแล้วว่าฉันก็คือยูสุกิไง แต่คันตะไม่เข้าใจเลยจ้าาาาา เลยอดอ่านฉากที่คันตะได้รู้ความจริง แง่ๆๆๆๆ ให้เราคิดต่อเอาเองว่าวันที่คันตะรู้ ทั้งสองจะได้คบกันไหมน้าาาา แต่คันตะก็ยิ่งช่วยลบแผลในใจของยูสุกิได้อีกคน

Start 14.03 น. Wed 24 Jul 2019
End 8.43 น. Fri 26 Jul 2019
Review Date 21.15 น. Sat 27 Jul 2019

[achnn · Rating 5 out of 5]

ชอบมากกกๆๆๆ เป็นเล่มรวมเรื่องสั้นที่อินทุกเรื่องในเล่มเลย
เรื่องสั้นรักใสๆ ที่เค้าเขียนดีมาก ไม่น่าเบื่อเลย

[Uminaka16 · Rating 5 out of 5]

4 เรื่องสั้นอารมณ์ละมุนของอีกนามปากกาของโอตสึอิจิเล่มนี้มาในแนวรักวัยรุ่นแต่ไม่ใช่รักหวานแหววลั้ลลาไปวันๆ เป็นความรักที่มีความละมุนค่อยเป็นค่อยไป มีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวละครมาสนิทสนมผูกพันกัน และตามสไตล์ ต้องมีการหักมุม (ทุกเรื่อง)

ใน 4 เรื่อง เราชอบ "ระลอกคลื่นริมฝั่ง" มากที่สุด เป็นเรื่องรักที่อบอุ่น ไม่มีคำพูดหวานๆ แต่การกระทำของตัวละครมันทำให้เราอบอุ่นหัวใจและแอบลุ้นความรักของคนทั้งคู่ เป็นเรื่องรักบรรยากาศร��มทะเลที่โรแมนติกมาก ชอบการบรรยายความรู้สึก ความคิดของตัวละคร ความเหงา ความอ้างว้าง ความรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากสังคม

"เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี" นักเรียนสาวแอบรักอาจารย์หนุ่ม เพิ่งไปดูหนังเซนเซย์มาเลยอินเป็นพิเศษ เรื่องนี้ก็น่ารัก ชอบอารมณ์แอบรัก แอบพบกันที่สถานที่ลับของคนสองคน

"การก้าวผ่านของโคอุเมะ" สาวสวยปลอมตัวให้ขี้เหร่เพราะเจ็บปวดกับการตีสองหน้าของคนรอบข้าง เรื่องนี้ก็น่ารัก พระเอกซื่อๆ ทึ่มๆ ดี

"หันมาทางนี้เถอะนะ โมโมเสะ" ชอบเรื่องนี้น้อยสุด อาจเพราะเล่าจากมุมมองผู้ชาย และเนื้อเรื่องก็สั้นไปหน่อย

ตอนจบของแต่ละเรื่องจบแบบให้จินตนาการเรื่องราวต่อไปเอาเอง แต่ก็พอจะรู้ว่าเรื่องราวมันจะไปทางไหน จบแบบสมเป็นนิยายญี่ปุ่นมากๆ

อยากให้ สนพ พิมพ์งานของ เออิจิ นาคาตะ ออกมาอีก ชอบมากๆ เลยค่ะ

[Mirai · Rating 5 out of 5]

"ถึงความรักจะร้ายแค่ไหน มันก็ยังงดงาม"

'หันมาทางนี้เถอะนะ โมโมเสะ' เป็นรวมเรื่องสั้น 4 เรื่องของคุณเออิจิ นาคาตะ

เรื่องแรก 'หันมาทางนี้เถอะนะ โมโมเสะ'
เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มที่ช่วยรุ่นพี่ที่เคารพปกปิดเรื่องที่รุ่นพี่นอกใจแฟน โดยยอมตกลงคบเป็นแฟนหลอกๆ กับเด็กสาวผู้เป็นชู้ของรุ่นพี่เพื่อตบตาคนอื่น..
...เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของความรักที่อยู่กึ่งกลางระหว่างความรู้สึกและเหตุผล มีความขมขื่นปนสงสารปนสมเพช มีความตลกร้าย แม้พล็อตเรื่องจะพอคาดเดาได้จากพฤติกรรมของตัวละคร แต่ก็ยังคงความน่าติดตาม

เรื่องที่สอง 'ระลอกคลื่นริมฝั่ง'
เรื่องของเด็กสาววัยม.ปลายที่ประสบอุบัติเหตุ จนต้องนอนโคม่าอยู่ที่บ้านเป็นเวลา 5 ปี จนวันนึงเธอตื่นขึ้นมา และพบว่าทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนไป รวมไปถึงเจ้าลูกศิษย์วัยประถมที่เธอเคยติวพิเศษวิชาเลขให้ก็ได้เติบใหญ่เป็นเด็กหนุ่มแล้วด้วย...
...เล่าเรื่องสลับอดีตปัจจุบันได้อย่างกลมกลืนไม่สับสน บรรยากาศในเรื่องเต็มไปด้วยความอึดอัดและทรมาน (แต่ไม่ถึงกับดราม่าจิตตก) อาจเป็นเพราะนางเอกของเรายังคงมึนๆ งงๆ และสับสนกับโลกและคนรอบตัวที่เปลี่ยนไปราวกับตัวเองวาร์ปจากอดีตมาปัจจุบันได้ 55555

เรื่องที่สาม 'เสียงของเขาในไร่กระหล่ำปลี'
เป็นเรื่องราวของเด็กสาวคนนึงที่บังเอิญไปรู้ความลับของอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นที่โรงเรียนเข้า จนเป็นจุดเริ่มต้นของความใกล้ชิดของทั้งสอง...
...แน่ะๆ นี้มันแนวพระเอกเป็น Sensei ใช่มั้ย 5555 แต่เรื่องมันไม่ได้โรแมนติกหวือหวาอะไรแบบนั้นค่ะ เป็นเรื่องราวที่เล่าเรื่อยๆ ให้เรารู้สึกอยากค้นหามากกว่า มีกลิ่นอายของนิยายสืบสวนหน่อยๆ ชวนให้ติดตาม และคนร้ายในคดีนี้ก็คือ.........

เรื่องที่สี่ 'การก้าวผ่านของโคอุเมะ'
เป็นเรื่องราวของเด็กสาวหน้าสวยคนนึงที่มีอดีตที่ฝังใจทำให้ต้องใช้เทคนิกการแต่งหน้าเพื่อปิดบังความสวยของตัวเอง แต่เรื่องชักเริ่มวุ่นวาย เมื่อเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องดันไปจ๊ะเอ๋เจอนางตอนไม่แต่งหน้าเข้าน่ะสิ...
...เป็นเรื่องราวที่เต็มไปด้วยความสับสน ความไม่มั่นใจ ความกลัว และอดีตเลวร้ายที่บาดลึกของนางเอก ฟังดูเรื่องนี้น่าหดหู่ใช่มั้ย? แต่ความจริงไม่ใช่นะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามีความเป็นนิยายรักวัยรุ่นที่สดใสที่สุดค่ะ คิดว่าคนอ่านน่าจะฟินกัน 55555

ผู้เขียนใช้ภาษาที่เรียบง่ายอ่อนละมุน เล่าเรื่องราวความรักหวานปนขมไม่หวือหวา ท่ามกลางบรรยากาศเหงาๆ เซื่องซึมของวัยรุ่น อ่านแล้วเรารู้สึกอินกับตัวละครแปลกๆ 5555 คืออ่านแล้วเข้าใจความสุข ความทุกข์ และความสับสนของตัวละครได้ รู้สึกว่าความรักมันร้าย มันเล่นตลกกับความรู้สึกตัวละคร ทำให้ตัวละครเกิดความสับสนวุ่นวายและทรมานใจ แต่ทุกคนก็ยังเลือกที่จะเข้าหามันอยู่ดี

ความเห็นส่วนตัว เรารู้สึกเพลิดเพลินกับการอ่านเรื่องนี่จนวางไม่ลงค่ะ คือจะวางก็ต่อเมื่ออ่านจบทั้งเรื่องอ่ะ 55555 เราชอบที่มันเป็นรวมเรื่องสั้นที่นำเสนอหลากหลายแนว ไม่น่าเบื่อ ไม่ซำ้ซาก และมีเรื่องที่หักมุมหรือเรื่องที่คาดไม่ถึงแทรกทุกเรื่องเพื่อเชิญชวนให้เราอยากค้นหาต่อไปว่าความจริงแล้วมันคืออะไรกันแน่ ถึงแม้ตอนจบของแต่ละเรื่องจะไม่ชัดเจน แต่เราก็พอรู้ว่ามันจบยังไง 🙂

เรื่องนี้ขอให้คะแนนเต็มนะ เพราะชอบจริงจัง 55555
คือมันมีความพอดี ไม่ประเจิดประเจ้อ มีครบทุกรส อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจ เราประทับใจทุกเรื่องนะ โดยเฉพาะสองเรื่องหลัง เราคิดว่าผู้เขียนเรียงลำดับเรื่องสั้นได้โอเคเลย เหมือนเปิดเรื่องด้วยเรื่องสั้นที่อ่านแล้วทรมานใจ ก่อนจะปิดด้วยเรื่องสั้นที่อ่านแล้วมุ้งมิ้ง ความรู้สึกแฮปปี้จสกเนื้อเรื่องก็จะตราตรึงใจทันทีที่อ่านจบ 55555

สามารถติดตามอีกช่องทางการรีวิวของเราได้ที่ https://www.facebook.com/Rookabead

[Hon · Rating 5 out of 5]

เรื่องสั้น 4 เรื่องที่อ่านจบแล้วอมยิ้มและเขินไปกับความเป็นไปในความรักและความสัมพันธ์ของตัวละคร มีช่วงดราม่ามาก ส่วนใหญ่ที่เห็นก็จะเป็นประเด็นรอง(แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องอ่านข้ามไป) อย่างในบางเรื่องก็มีการพูดถึงปัญหาสังคมในโรงเรียนญี่ปุ่น หรือพูดถึงภาวะไร้ตัวตนในสังคม

เรารักทั้ง 4 เรื่อง รักตัวละครเอกทุกตัว เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นที่มีทุกอารมณ์ ลีลาสไตล์การเขียนที่ทำให้เราอ่านง่ายเข้าใจมุมมองและความรู้สึกตัวละครเป็นอย่างดี อ่านจบแล้วอยากตามหาเรื่องอื่นๆ ของผู้เขียนมาอ่านอีก :)

[bubblemustard · Rating 4 out of 5]

ทำไมนะ อ่านหนังสือรวมเรื่องสั้นทีไร เรื่องที่ชอบที่สุดจะไม่ใช่เรื่องที่เอามาตั้งเป็นชื่อหนังสือทุกทีเลย 🤨 555555555

เล่มนี้เป็นหนังสือเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของตัวละครที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น คัมมิ่งออฟเอจ ความรัก มีกลิ่นความเหงานิดนึง และที่ชอบคือทุกเรื่องในเล่มไม่มีความน่าเบื่อเลย มีหลากหลายอารมณ์ ชวนให้นึกถึงช่วงเวลาสมัยมัธยมจางๆ

เราชอบเรื่อง เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลีกับระลอกคลื่นริมฝั่งมากที่สุด

[Runz Sama · Rating 4 out of 5]

'Momose, kocchi wo muite:หันมาทางนี้เถอะ โมโมเสะ' |ประกอบด้วย 4 เรื่องสั้น โดย เออิจิ นาคาตะ ซึ่งเป็นอีกนามปากกานึงของ โอ็ตสึจิ , ไม่รู้ว่า รู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่พอรู้ว่าเป็นผลงานของโอ็ตสึ ก็ไม่แปลกใจที่ในทุกตอน จะมีความแฟนซีเล็กๆ ความหักมุมแบบโอ็ตสึๆ อยู่ อารมณ์แบบ มุกแบบนี้นี่ ต้องโอ็ตสึเท่านั้น..5555

ส่วนตัวคิ��ว่าที่ใช่นามนี่คงเพราะเนื้อหาในเล่มนี้เน้นเรื่องรักวัยรุ่น ไม่ใช่รูปแบบนิยาย สืบสวน ลึกลับแบบที่เคยอ่าน ... ส่วนตัวสำหรับเล่มนี้ก็ดี มีความตัดจบแบบญี่ปุ่นดี..55555

[Pathitta · Rating 5 out of 5]

4.5 🌟 น่ารักกกกกก ชอบตอนที่สี่มากๆเลย 💗

[Or_O · Rating 4 out of 5]

เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น 4 เรื่องของเออิจิ นาคาตะ หรือที่เราอาจคุ้นเคยในชื่อ โอตสึ อิจิ

โดยเนื้อเรื่องทุกเรื่องขับเคลื่อนด้วยความรัก แต่อาจไม่ใช่ความรักหวานซึ้งละมุนละไมอย่างที่เราจะมักนึกถึงเป็นอย่างแรก

เรื่องที่หนึ่ง หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ

เป็นเรื่องราวของเด็กผู้ชายจืดจาง ที่วันหนึ่งรุ่นพี่เคารพก็มาขอให้ตนเล่นละครเป็นแฟนกับผู้หญิงที่เขาแอบคบ ตัวละครที่ใช้ในการเล่าเรื่องคือเด็กผู้ชายคนนั้น การดำเนินเรื่องเป็นแบบตัดสลับระหว่างปัจจุบันกับสมัยเรียน

ถึงเรื่องนี้จะเป็นเรื่องชูโรงของหนังสือ เพราะเป็นเรื่องที่นำมาเป็นชื่อรูปเล่ม และเป็นเรื่องที่นำไปสร้างภาพยนตร์ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โอชอบน้อยที่สุดจากทั้งสี่เรื่อง ด้วยเนื้อหาที่ออกจะธรรมดาไปสักหน่อย กับประโยค "หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ" ที่ใช้เป็นชื่อ ก็มีความสำคัญน้อยมาก แต่จุดที่ทำให้เรื่องนี้ดำเนินเรื่องน่าติดตามคือ การเล่าแบบตัดสลับระหว่างอดีตกับปัจจุบัน และตัวละครหลักที่เป็นสีเทาชัดเจน

เรื่องที่สอง ระลอกคลื่นริมฝั่ง

เป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุทางน้ำจนกลายเป็นผู้บกพร่องทางการรับรู้เรื้อรัง (อธิบายคร่าว ๆ คือ เป็นผู้ป่วยติดเตียง ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ปราศจากความสามารถในการรับรู้และสื่อสาร) และวันหนึ่งเธอก็ค่อย ๆ ฟื้นตัว หลังเวลาผ่านไป 5 ปี

โอชอบเรื่องนี้ ชอบวิธีเล่าเรื่อง ชอบเนื้อหาของเรื่อง ชอบวิธีการทยอยใส่ ป้อนอะไรบางอย่างเข้ามาอย่างไม่ประเจิดประเจ้อ

เรื่องที่สาม เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี

เป็นเรื่องของเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ที่ค้นพบว่าอาจารย์สอนวิชาภาษาญี่ปุ่นของตนเป็นนักเขียนนิยายชื่อดังที่ไม่เคยเปิดเผยตัวตนที่ใดมาก่อน จึงกลายมาเป็นความลับของตัวเอง และของอาจารย์

เรื่องนี้มีความสดใสต่างจากเรื่องที่แล้ว บรรยากาศของความสุขที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้กุมความลับอันยิ่งใหญ่ก็ให้ความรู้สึกที่ดี และในฐานะคนที่ชอบอ่านนิยาย เรื่องราวที่มีนิยาย มีนักเขียน มีคนอ่าน ก็มักทำให้เกิดความพิเศษในใจเสมอ

เรื่องที่สี่ การก้าวผ่านของโคอุเมะ

เรื่องของเด็กผู้หญิงหน้าตาดีที่ปลอมตัวให้น่าเกลียด เพื่อหวังชีวิตที่สงบสุขและปลอดภัย

โอว่าเรื่องนี้แปลกน้อยที่สุดจากทั้งสี่เรื่อง แปลกในที่นี้คือการเลือกประเด็นมานำเสนอ หัวข้อการปลอมตัวเป็นหัวข้อที่พบได้บ่อยเช่นกัน แต่ด้วยการเล่าเรื่องที่มีความน่ารัก มีหลายอารมณ์ จึงทำให้เรื่องนี้อ่านได้สนุกไม่น้อยทีเดียว


รวม ๆ หนังสือเล่มนี้อ่านได้สนุกกว่าที่คิด คือดูจากหน้าปกและชื่อเรื่อง โอคิดว่านี่ต้องเป็นนิยายรวมเรื่องเหงาวันฟ้าหม่นแน่ ๆ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ มีอารมณ์ที่หลากหลายในเรื่อง และมีประเด็นให้ติดตาม

หลังจากอ่านไปสองเรื่อง ก็เริ่มจับทางได้ว่า นี่เป็นรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับความรัก ที่ไม่ใช่เพียงแค่ความรัก และมีจุดหักมุมเล็ก ๆ ปรากฏอยู่ในทุกเรื่อง

ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเนื้อเรื่อง การเลือกคำ หรือการเว้นวรรคตอน ที่ทำให้สองเรื่องแรกค่อนข้างอ่านยากอยู่บ้าง ส่วนสองเรื่องหลังอ่านง่ายขึ้น

เรียงลำดับความชอบ โอชอบ ระลอกคลื่นริมฝั่ง > เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี = การก้าวผ่านของโคอุเมะ > หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ

3.5 ดาว

[Wasin Suwan-Aksorn · Rating 5 out of 5]

[เรื่องย่อ]
หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ เป็นเรื่องความรักในรูปแบบต่างๆของวัยรุ่น มีด้วยกันทั้งหมด 4 เรื่อง คือ
- หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ
โนโบรุ ไอฮาระ จับพลัดจับพลูมาเล่นละครเป็นแฟนกับ โย โมโมเสะ ตามคำขอร้องของรุ่นพี่ ชุน มิยาซากิ เพื่อปิดปังเรื่องที่พวกเขาคบกันไม่ให้แฟนตัวจริงของอย่าง เท็ตซึโกะ คัมบายาชิ ล่วงรู้
- ระลอกคลื่นริมฝั่ง
ฮิเมโกะ โมจิสึกิ ฟื้นขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์หลังจากประสบอุบัติเหตุนานถึงห้าปี โลกของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รวมไปถึง โคทาโร่ ไฮทานิ เด็กข้างบ้านที่เธอเคยสอนพิเศษ บัดนี้ได้กลายเป็นพี่เธอไปเรียบร้อยแล้ว
- เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี
คุริโกะ โคบายาชิ ได้รับงานถอดเทปจากคุณลุงของเธอ มันควรจะเป็นเพียงงานพิเศษทั่วไป หากแต่ว่าเสียงสัมภาษณ์ของนักเขียนผู้ไม่เปิดเผยตัวตนอย่าง เซจิ คิตากาวะ มันเป็นเสียงเดียวกับ อาจารย์ฮอนดะ อาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นของเธอ
- การก้าวผ่านของโคอุเมะ
ยูสุกิ คาสุไก ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองด้วยการแต่งหน้า เธอใช้ชีวิตในโรงเรียนภายใต้ใบหน้านั้น จนกระทั่ง เพื่อนร่วมห้องของเธอ คันตะ ยามาโมโตะ ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอเข้า เธอจึงต้องสร้าง ยูสุกิ โคอุเมะ น้องสาวที่ไม่มีอยู่จริงขึ้นมาเพื่อรักษาความลับของเธอ

[ความเห็นส่วนตัว]
ได้อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของคุณ Hirotaka Adachi แต่เป็นเรื่องแรกที่อ่านภายใต้นามปากกา Eiichi Nakata แม้ว่าแนวเรื่องจะต่างจากเรื่องแรกที่เป็นแนวลึกลับ (โกธ คดีตัดข้อมือ) แต่ยังคงกลิ่นอายของผู้เขียนที่มีการซ่อนเรื่องราวบางอย่างเอาไว้ระหว่างทางแล้วค่อยไปเฉลยอีกทีตอนท้าย และพอเล่าผ่านเรื่องราวความรักในวัยรุ่นที่เปรียบเสมือนดั่งวัยแห่งความฝันแล้วก็ยิ่งทำให้สามารถอินไปกับเนื้อเรื่องได้ไม่ยาก

[Jessada Karnjana · Rating 5 out of 5]

ไม่มีเล่มไหนของเขา (ผู้ใช้นามปากกาว่าโอตสึ อิจิ) ที่เราไม่ชอบ สี่เรื่องสั้นภายในเล่มนี้ก็เช่นกัน ทั้ง 4 เป็นเรื่องรักวัยมัธยมที่เล่าผ่านตัวเอกซึ่งมองตัวเองผ่านกรอบบางอย่างที่ชวนให้เศร้าหม่นปนเหงา เรื่องของเด็กหนุ่มผู้เห็นตัวเองเป็นคนนอกและทำทุกวิถีทางเพื่อจะไม่เกะกะใคร ถูกรุ่นพี่ที่สนิทขอให้แกล้งคบโย โมโมเสะ เป็นแฟน กระทั่งความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป เรื่องของเด็กหญิงผู้ตื่นจากโคม่ายาวนาน 5 ปี และเด็กชายรุ่นน้องที่คอยเฝ้าคอยพูดคุยกับเธออย่างสม่ำเสมอตลอดช่วงเวลาห้าปีนั้น ใช่เพียงเพราะความรู้สึกผิดไหม เรื่องของนักเรียนหญิงหลงรักอาจารย์สอนวิชาภาษาญี่ปุ่น และบังเอิญรู้ความลับบางอย่างของเขา เธอจะทำอย่างไร สุดท้าย���ป็นเรื่องของเด็กรักสงบ ไม่ชอบเป็นจุดเด่น แต่ถูกรบกวนความสงบเพราะเธอมีหน้าตาดี พอได้โอกาสย้ายไปอยู่เมืองใหม่ เธอถึงขั้นต้องแต่งหน้าให้ดูธรรมดา ไม่ดึงดูดสายตาใคร เธอจะเจอคนที่ชอบเธอมากกว่าความชอบรูปลักษณ์ภายนอกได้หรือไม่ จะเห็นว่าโครงเรื่องทั้งหมดเป็นโครงเรื่องแบบธรรมดา ๆ งานของเออิจิ นาคาตะ (รวมถึงชิ้นอื่นที่เคยอ่านมา) เป็นงานที่อ่านง่าย สามารถเข้าใจได้ เขาไม่บรรยายความรู้สึกที่ซับซ้อนด้วยคำฟุ่มเฟือย และทำให้เราตกหลุมรักตัวละคร จุดแข็งที่สำคัญในงานของเขาคือจังหวะการหักมุม โดยเฉพาะการทำให้คนอ่านประหลาดใจช่วงปลายซึ่งผ่านจุด climax อันอัดแน่นด้วยอารมณ์มาแล้ว

[Benz Latthanan · Rating 3 out of 5]

โดยภาพรวม เรื่องสั้นทั้ง 4 เรื่อง มีภาพรวมกำลังดีกว่าเล่มชายหนุ่มนะ ไม่เลี่ยนจนเกินไป สนุกกำลังดี แต่เล่มนั้นหักมุมได้หวือหวากว่า เล่มนี่มีหักมุมนิด ๆ สนุกแบบเรื่อย ๆ และสัมผัสความเหงากับความเศร้าไ้ด้ไม่เท่าเล่มก่อนด้วย อ่านจบแล้วจบเลย ไม่เหมือนเล่มชายหนุ่มที่จบยังทำให้เรามานั่งคิดต่อ
-เรื่องแรก ตามชื่อเรื่อง สนุกได้เรื่อย ๆ มีหักมุมเล็ก ๆ
-เรื่องสอง ชอบเรื่องนี้สุด มันต้องแบบนี้สิโอสึอิจิ ชอบบรรยากาศและการหักมุมในเรื่อง ลงเอยด้วยบทสรุปที่ดีมาก
-เรื่องที่สาม เฉย ๆ กับเรื่องนี้ สนุกน้อยสุดใน 4 เรื่อง แต่ก็ทำได้ดีตามมาตฐาน
-เรื่องที่สี่ ชอบตอนต้นเรื่อง แต่พอกลางเรื่องกลับรู้สึกเกลียดตัวละครหลักทั้งสอง เพราะไม่อินกับการกระทำของตัวละครและรู้สึกว่าตัวละครเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่น่าเชื่อว่าบทสรุปและการหักมุมของเรื่อง จะทำให้เราชอบเรื่องนี้จนได้ มันจบได้ดีมาก
-โดยรู้สึกว่า คนเขียนพยายามจะสร้างคาแรกเตอร์ตัวเอกทั้งสี่เรื่องไปทางกลุ่มคนไร้ตัวตน หรือ Loser ซะหมด นั่นทำให้รู้สึกไม่ชอบเรื่องสั้นชุดนี้ไปเลย แบบอีกแล้วหรอ ทำไมต้องเป็นคนกลุ่มนี้ ต่อให้เขียนลักษณะตัวเอกเป็นคนกลุ่มอื่น ก็ไม่น่าจะทำให้เรื่องสนุกน้อยลงหรือมีผลอะไรมาก และทั้งที่ต่อให้ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม ก็ถือว่ามีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น

[ツバキ · Rating 4 out of 5]

時隔許久的乙一。其實比我預期的好看了XDD
書名的「百瀨，看我一眼」其實多年前就收錄在多個作家的合集「I love you」（ISBN：9578036019）那本書裡面。那幾個故事裡面其實讓我印象最深刻的就是伊坂幸太郎的「透明北極熊」跟「百瀨，看我一眼」（當時是翻譯成：百瀨，轉過頭來）。

伊坂幸太郎的「透明北極熊」是完全不知道這到底算不算戀愛小說的奇怪故事，也是我第一次知道「北極熊的毛其實不是白色的！」這種不重要的豆知識（笑）也是我成為伊坂書迷的一個契機（在這之後我開始找伊坂的書來看）。

而乙一的「百瀨，看我一眼」（他當時也是用中田永一這個筆名），其實並不是什麼新鮮的故事，但是確認我很印象深刻，因為裡面主角使用了一個詞，叫「人類等級」（我猜原文大概是「人間レベル」）。主角用人類等級來評斷大家，而自己是人類等級低的可憐的人，因為這個詞太有趣了（在當時），所以讓我印象很深刻。對於這個故事，我一直都只記得：「人類等級」跟最後故事結局主角對著百瀨說「百瀨，看我一眼。」的場景。

然後這次收錄的其他短篇，和百瀨那篇一樣，都是戀愛故事帶著少少的推理。其實整體來說算是我喜歡的故事。

裡面我最喜歡的故事應該是：高麗菜田裡他的聲音，這篇。因為設定上符合我的喜好（笑）海灘那篇其實讓我有一點點的恐懼，因為那之中如果愛情的話，會讓我覺得有種難以形容的不快感。

[Anbbit · Rating 3 out of 5]

2007年在《I LOVE YOU我愛你》這本眾小說家的短篇合輯裡讀過〈百瀨，轉過頭來〉，已經忘記當初的感想，如今讀來對於主角過於自卑、過度邊緣的描寫有些焦躁，大概是自己已經走過那個敏感纖細的時期了。
讀的過程中，腦中也冒出了一些很出戲的疑問，像是「半夜不回家，媽媽不會擔心？」、「百瀨在清晨急匆匆地穿著睡衣出門，這麼急忙的狀態下，有先刷牙洗臉再出門嗎？」、「禮拜一的課兩個人都請假了，可以請假請得這麼順利？用什麼理由跟家長和老師說的？」。
不太確定17年前有沒有這些疑問，如果有，能肯定的是，17年前的我比起現在更能投入，過去是故事遠遠大於疑問，疑問可略過不計，現在則是疑問的存在太搶眼，讓我把故事拋在腦後。
很有趣，10幾歲的自己和30幾歲的自己對於故事的投入程度有所差異，我想大概也體現了我與青春的距離吧。
另外三篇，〈海灘〉、〈高麗菜田裡他的聲音〉、〈小梅經過〉，比較喜歡的是〈海灘〉跟〈高麗菜田裡他的聲音〉。

[Suhaila Binyoh · Rating 5 out of 5]

ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเองสินะ
แต่ ความลับ จะยังคงเป็น ความลับ อีกต่อไปรึเปล่านะ ...

ถามว่าชอบเรื่องไหนสุด ก็ชอบทุกเรื่องอ่ะ เลือกไม่ได้

หันมาทางนี้เถอะนะ, โมโมเสะ ... ทุกคนมีความร้ายในแบบของตนเอง 😅
ระลอกคลื่นริมฝั่ง ... อบอุ่นดี ชอบโคทาร่าอ่าาาา
เสียงของเขาในไร่กะหล่ำปลี กับ การก้าวผ่านของโคอุเมะ ... อยากจะรู้เรื่องราวต่อไป

[Ohnaam · Rating 5 out of 5]

สมที่เป็นโอตสึ อิจิ ทั้งชั้นเชิงการเล่าและความลึกของตัวละครเอาอยู่จริงๆ ในบรรยากาศที่เรื่องรักยังเป็นเรื่องรัก รักแบบเด็กๆตามท้องเรื่องชีวิตรักมัธยมซะด้วย ไม่หนักไป ไม่เยอะเกิน มีความใสและความจริงใจ แต่ซับซ้อนทางอารมณ์ความรู้สึกเท่าที่ความรักมี

[Manussavee · Rating 4 out of 5]

บอกไม่ได้ว่าชอบเรื่องไหนมากที่สุด แต่ละเรื่องให้ความรู้สึก​ต่างกัน

ไม่แน่ใจว่าเพราะรู้มาก่อนว่าเป็นอีกนามปากกาหนึ่งของโอตสึ อิจิ ทำให้รู้สึกว่าเล่มนี้มีกลิ่นไอความเป็นโอตสึ อิจิอยู่มากเหมือนกัน

โดยรวมแล้วถือว่าประทับใจ​ค่ะ

[Le Gongdong Blur · Rating 3 out of 5]

สี่เรื่องสั้น อีกนามปากกาของ โอตสึ อิจิ อีกแล้วจ้า
.
อาจเพราะอ่านในปีที่อายุเข้าเลขสาม
เลยไม่ค่อยอินกับรักใสๆ ของวัยมัธยมเท่าไหร่
โดยเฉพาะเรื่องโมโมเสะ กับเรื่องโคอุเมะ
รู้แหละว่าเป็นรักของเด็ก ม.ปลาย
แต่ก็แอบเก็บความหงุดหงิดไว้ไม่ได้อยู่ดี 😂

[vanessa · Rating 3 out of 5]

「百瀬、こっちを向いて。おそるおそる話しかけると、彼女は野良猫のような目で僕をふりかえった。」

恋愛短編集。今までこれといった短編集に出会えなかっただけに、この作品はすごく読みやすく、面白かったです。正直主題の百瀬についてもう少し読みたかったかな。

[Masaka PST · Rating 4 out of 5]

อ.โอทสึอิจิ มาแนวนี้ นี่แบบ...สดใสวัยรุ่นมากๆ ไว้ลองหาเวอร์ชั่นหนังมาดูด้วยละกัน

[Wkd · Rating 5 out of 5]

ไม่ว่าจะเป็นโอตสึ อิจิ หรือ เออิจิ นาคาตะ ก็ทำให้ประทับใจได้ไม่ต่างกัน (ถึงจะต่างอารมณ์กัน)

จากยิ้มบางๆ ตอนต้นเรื่อง รอยยิ้มก็ค่อยๆ กว้างขึ้น ความประทับใจเพิ่มขึ้นในทุกๆ เรื่อง