Drie jaar lang deelde Arnon Grunberg zijn leven als Hotelmens op De Correspondent. Wat begon als een serie waarin het hotel de hoofdrol zou spelen, veranderde gaandeweg in een onderzoek naar de vraag waar je thuis bent. Hoe verbonden moet de mens eigenlijk zijn met het stukje grond waar hij, toevallig en voorlopig, werkt, woont en slaapt?
Thuis ben je is een openhartig verslag van het leven zelf, de angsten die op verlangens lijken, de teleurstellingen, de kleine catastrofes, de geluksmomenten, de verliefdheden.
Arnon Yasha Yves (Arnon) Grunberg is a Dutch writer. Some of his books were written using the heteronym Marek van der Jagt.
In 1989 Grunberg made his acting debut in Maria's Cunt (de Kut van Maria); a short film by Dutch enfant terrible filmmaker Cyrus Frisch.
Grunberg made his literary debut in 1994 with the novel Blauwe maandagen (Blue Mondays), which won the Dutch prize for the best debut novel that year. In 2000, under the heteronym Marek van der Jagt, he won the best debut prize again for his novel De geschiedenis van mijn kaalheid (The History of My Baldness).
Grunberg publishes novels about once a year but also writes columns and essays in a wide variety of Dutch and international newspapers and magazines. He does not restrict himself only to the written media, but also reads a story for the radio every week and for some time he was host of a cultural television program. He also writes a blog for the literary Internet magazine Words Without Borders and his own site ArnonGrunberg.com.
His novel Tirza won the Dutch Golden Owl Prize for Literature and the Libris Prize.[1] His books have been translated into many languages, including English, German, Japanese and Georgian.
From 2006 Grunberg wrote various journalistic reports, for example about working undercover in a Bavarian hotel and his visit to Guantánamo Bay. Also he visited the Dutch troops in Afghanistan and the US Army in Iraq. In 2009 these reports were collected in the book Chambermaids and Soldiers.
Afgelopen zomer, ik was toen zes maanden zwanger, reden we tot boven de poolcirkel, met slechts één cd: zeven platen van Zappa achter elkaar. Nu zijn er weinig mensen die danig op de zenuwen kunnen werken als Frank Zappa. Stilte en schoonheid werden afgewisseld met bizarre teksten en ontluisterende weersomstandigheden. We keerden terug drie weken later, drie weken zwangerder, en "Zappanized". Nu hou ik wel van clusteren. Als ik Grunberg lees, lees ik ook met overvloed. Grunberg is er om te binge-lezen, ik krijg er geen genoeg van. Zo combineer ik fictie, met non-fictie en interviews van zijn hand. "Voorbij goed en kwaad" op mijn netvlies, verhalen die aan "moedervlekken" doen denken in mijn oren, bedenkingen over psychiatrie en religie in "Thuis ben je" in de hand terwijl onze dochter aan de borst hangt. De meeste teksten - net als die van Zappa - zijn niet meteen op kindermaat. Vier maanden oud en al Zappanized en Gegrunbergd? Zappa kan ik je niet aanbevelen. Grunberg des te meer!
Wanneer ik zelf niet zo goed weet wat van een boek te maken, laat ik me graag door de recensies inspireren, maar ook daar zijn de meningen duidelijk verdeeld. Zelfs op de cover staat dat dit boek “een vreemde mengeling van aantrekken en afstoten” is, en ik geloof dat dat nog het dichtst bij mijn gevoel aansluit.
De afwisseling van korte episodes zorgt voor een zekere dynamiek, maar worden naar mijn gevoel telkens nét iets te vroeg afgekapt, waardoor je nooit echt in het verhaal komt. Ik weet niet of ik Arnon Grunberg in dit boek als schrijver of als ‘hotelmens’ leer kennen, maar ik moet bekennen dat hij niet bepaald sympathiek overkomt - al lijkt dat ook niet z’n bedoeling.
Ik hou helemaal niet van verhalenbundels, maar dit is eigenlijk een columnbundel en ik heb er enorm van genoten! Muziek, films, boeken...en andere kunstuitingen zijn alleen geslaagd als ze bij mij een emotie oproepen. En dat gebeurde hier zeker...een merkwaardig gevoel van betovering, verwondering en een kijkje in de intieme ontboezemingen van een man, die kwetsbaar openhartig, maar ook heerlijk ironisch humorvol is. Ik heb sinds mijn jeugjaren hele dagboeken vol geschreven, maar ben daar sinds anderhalf jaar, door ingrijpend persoonlijke omstandigheden mee gestopt. De behoefte was er niet meer, want er was niets meer om over te schrijven. Na het lezen van dit boek, is die behoefte weer aanwezig...
Het concept achter het boek is leuk, de uitwerking beneden peil. In de hoop dat Grünberg per uitzondering een keer positief zou verrassen, bleek ik echter vaak teleurgesteld. Eerdere werken gaven me kippenvel in de negatieve zin, hier voelt zijn bundel als een collectie snabbels met een verplicht onderwerp. Niet bepaald wat ik bij een uitgever als De Correspondent zou verwachten.