مادر

by Bertolt Brecht

Lehrstück von einer Frau „zwischen Arbeitslosigkeit, Lohnkürzungen, politischer Agitation und ‚Sachzwängen‘“.
Die Handlung von Gorkis Roman wurde von Brecht in die Zeit zwischen 1905 und 1917 verlagert. In 14 Szenen wird die Wandlung der unzufriedenen Arbeiterfrau zu einer entschiedenen Kommunistin dargestellt, die sich immer mehr auf die Seite ihres revolutionären Sohnes stellt.

Genres: Plays, Drama, Theatre, German Literature, Germany, School, Russia

116 pages, Paperback

First published January 1, 1933

About the author

Eugen Berthold Friedrich Brecht was a German poet, playwright, and theatre director. A seminal theatre practitioner of the twentieth century, Brecht made equally significant contributions to dramaturgy and theatrical production, the latter particularly through the seismic impact of the tours undertaken by the Berliner Ensemble—the post-war theatre company operated by Brecht and his wife and long-time collaborator, the actress Helene Weigel—with its internationally acclaimed productions.

From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."

As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht’"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."

There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.

During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.

Reviews

[Sarah Far · Rating 3 out of 5]

آن‌ها فکر می‌کنند درنگی باید تا مشرف به سقوط، سقوط کند
روزی که زمانش چندان دور نیست
درخواهند یافت که هیچ‌یک از کارهایشان چاره‌ساز نیست.
آن روز می‌توانند فریاد بلند «ایست!» سر دهند
ولی آن روز پول و توپشان بیهوده خواهد بود.

از زیستن در ذلت بهراسید

[Amin · Rating 3 out of 5]

ساده و صریح؛ و گاهی همچو یک مانیفست. با روایتی مشخص ذهنیت های محافظه‌کار و رادیکال را در بطن حرکت های انقلابی در مقابل هم قرار می‌دهد و به تدریج تغییرات ذهن محافظه‌کار را که در مادر مجسم شده به تصویر می‌کشد. تغییراتی الهام گرفته از حوادث و واقعیت های تاریخی، و گاه در قالب بحثهای طبقاتی و نشان دادن تناقضها و اختلاف‌نظرها

برشت در لابلای بحثها حرف خودش را میزند. ذهنیت ضدجنگ و ارتباط آن با دنبال کردن اهداف انقلابی، نقد خوانشی از دین که همان افیان توده است در کنار نقد سرمایه داری و غیره

اواخر کتاب هم ترجمه و هم ویراستاری (در نسخه الکترونیکی) ایراد داشت و به نظرم تماشای نمایشش می‌تواند بسیار دلچسب تر باشد

[Sarvenaz Taridashti · Rating 5 out of 5]

"اگر هنوز زنده‌ای، هرگز نگو «هرگز»
آن‌چه یقین می‌نماید یقین نیست.
هیچ‌چیز بدین گونه نخواهد پایید.
پس از سخنان ستمگران
نوبت فریاد مظلومین است،
چه‌کسی را یارایِ گفتنِ «هرگز» است؟

در زیرِ سلطه‌ی استبداد، آنکه سزاوار سرزنش است ماییم،
و تنها ما می‌توانیم استبداد را پایان دهیم.
افتاده‌گان برخواهند خاست،
نومیدان مبارزه خواهند کرد!
چه کسی را یارای مقابله با مردم آگاه است؟
ستمدیدگان امروز پیروزمندان فردایند،
و «هرگز» هم‌اکنون است."
...

[Sina Tahmasbi · Rating 3 out of 5]

۲۴/۳/۱۴۰۱
۱۸:۰۰

در روزهایی خوانده شد که خون وطن بند نمی آمد.
_________________

" کسی که هنوز زنده است نمی گوید هرگز ! مطمئن ، مطمئن نیست
این گونه که هست این گونه نمی ماند .
وقتی که فرادستان حرف هایشان را زده اند اکنون فرودستان لب به سخن می گشایند . چه کسی جرأت می کند بگوید هرگز ؟ تقصیر کیست اگر سرکوب پابرجا بماند ؟ تقصیر ما است . تقصیر کیست اگر سرکوب از هم بپاشد ؟ باز هم ما . هرکه سرکوب شده ، به پا خواهد خاست ! هرکه بازنده است ، بجنگد ! آن که شرایط را شناخته ، نمی توان جلودارش شد . چرا که بازندگان امروز پیروزمندان فردایند ."

[Jim · Rating 3 out of 5]

This was the last play that Bertolt Brecht wrote before Hitler came to power in Germany. It is what Brecht called a lehrstück, a play for learning. Which is another way of saying that The Mother is almost pure propaganda in dramatic form.

Based on Maxim Gorky's Mother, the Brecht play is about the political wakening of a middle-aged widow whose son is arrested and later shot for sedition. It is nowhere near as good as The Good Woman of Szechuan,Mother Courage, or The Caucasian Chalk Circle

[Ali Noroozian · Rating 5 out of 5]

"بدبختی کمتر خودش یک جور خوشبختی است"
اگر هنوز زنده ای هرگز نگو هرگز
انچه یقین مینماید یقین نیست
هیچ چیز بدین گونه نخواهد پایید
پس از سخنان ستمگران
نوبت فریاد مظلومین است
چه کسی را یارای گفتن هرگز است
در زیر سلطه استبداد آنکه سزاوار سرزنش است ماییم
و تنها ما میتوانیم استبداد را پایان دهیم
افتادگان برخواهند خاست
نومیدان مبارزه خواهند کرد
چه کسی را یارای مقابله با مردم آگاه است
ستمدیدگان امروز پیروزمندان فردایند

[Hossein Kord · Rating 3 out of 5]

اگرچه هیچ کتابی از برشت مطالعه نکرده ام ، اما اطلاع دارم که به طور معمول نوشته های این مولف بسیار گزنده و نیش دار است. حکایت ها و جستارهایش پر از نکاتی ست در خور توجه و سنجیده و بسیار قابل تامل .مادر روایت دلیری ها و فداکاری های مادر و فرزندی ست برای نجات جامعه از طبقه ی اشرافی (در فرم نمایشنامه)مادر و پسری که اسیر چنگال عقاید کمونیسم هستند. برشت تمامی تمرکز و توجه خود را معطوف به فداکاری ها ، دلسوزی ها و شجاعت بی حد مرز مادر قرار داده و آن قدر این صفات را پر رنگ کرده که از مادر یک قدیس ساخته است.با کم کردن دست مزد کارگران توسط مدیر کارخانه ، کارگران تصمیم می گیرند که دست به اعتصاب بزنند تا به حق خود برسند. در این میان مادر و فرزند شروع به رهبری تظاهرات و پخش اعلامیه می کنند. پس از مدتی پسر دستگیر شده و مادر او دلیرانه رهبری این تظاهرات را به دست می گیرد.

[Zygmunt]

GOSH MOM, why can't you be like Mrs. Vlassova. *slams bedroom door*

[Ardavan Bayat · Rating 3 out of 5]

پایان خوانش: 1402.10.12

[Lauri Kamppari · Rating 5 out of 5]

Hieno henkilöhahmo tämä ”Äiti”, nerokas ja vahva.

[David Sterritt]

Brecht’s 1930s lesson-play play “The Mother” is a crisp and clear read in Lee Baxandall’s translation, although the playwright’s theoretical notes on the drama are, as usual, too tangled and contentious to be fully effective. This agitprop drama has inspired artists as different as Vsevolod Pudovkin and Elizabeth LeCompte, and engaging with Brecht is always worthwhile. Workers unite!

[Haman · Rating 3 out of 5]

آنها که زیردستند، زیردست نگهداشته خواهند شد
تا بالادستان بالادست بمانند.
رذالت بالادستان را حدّ و مرزی نیست.
حتی اگر به‌ ازین بودند نیز
ثمری نداشت،
زیرا نظامی که بالادست‌ها پی افکنده‌اند
استثمار است و اغتشاش و توحش
و لاجرم غیرقابل قبول.

[Melika Khoshnezhad · Rating 3 out of 5]

«بااین‌حال طوفان هم میشه، تگرگ هم میاد. گاوتون باز هم مریض می‌شه. طرف‌های شما دهقان‌هایی نیستن که محصول و چارپاشون بیمه باشه؟ وقتی دعا کمک نکنه، بیمه کمک می‌کنه. وقتی که سیل و طوفان رسید، دعا به چه درد می‌خوره؟ شما باید بیمه باشین. این به دادتون می‌رسه. اگه مسیح اهمیتش رو این همه از دست داده باشه، برای خودش هم ضرر داره. اگه اون از مزارع شما رفته باشه، از ذهن‌تون هم خواهد رفت. وقتی من جوون بودم همه فکر می‌کردن خدا به شکل پیرمردیه که یه جایی توی آسمون‌ها نشسته. بعد طیاره اومد و روزنامه‌ها نوشتند که هر چه توی آسمون هست، قابل‌اندازه‌گیریه. دیگه کسی از خدایی که توی آسمون‌ها نشسته باشه حرفی نزد. بعد گفته شد که خدا چیزی مثل گازه که همه‌جا هست و هیچ‌جا نیست. اما وقتی تحقیق شد که گازها از چی درست شده‌اند، دیدند اون تو هم نیست، و هوا هم که نمی‌تونست باشه، چون هوا هم شناخته‌شده بود. این بود که هر روز که گذشت نامرئی‌تر و نامرئی‌تر شد تا به اصطلاح غیبش زد. حالا هم گفته می‌شه که یه رابطه‌ی معنویه. این هم خیلی جای حرف داره.»



دیگر آن‌قدری به برشت عادت کرده‌ام که بتوانم به‌خاطر سرراستی و سادگی و حتی شعاری بودن نسبی آثارش ببخشمش. البته این اثر در عین سادگی و شعاری بودنش واقعاً تأثیرگذار بود. به‌نظرم هر اثری که به نوعی به نقش زنان و تفاوت کیفی مبارزه‌ی زنانه در انقلاب‌ها و جنبش‌های سیاسی و اجتماعی می‌پردازد می‌تواند قابل‌تأمل باشد. از حضور شخصیت معلم در نمایشنامه هم خیلی خوشم آمد چون به نوعی از نگاه در میانه‌ی آشوب‌ها اشاره داشت که کمتر بدان پرداخته شده است؛ کسانی که ضرورت‌ها را می‌شناسند اما اعمال انقلابی را لزوماً سودمند نمی‌دانند.

[Mesoscope · Rating 4 out of 5]

It's hard to engage with this text meaningfully in a short review without entering into a lengthy analysis of Brecht's theory of drama and political views. This dramatic adaptation of Maxim Gorky's novel of the same name is as theoretically and technically complex and compelling as it is ideologically facile. Suffice to say, I do not share Brecht's view that the artist is to edify the masses with respect to what is to be done. In that sense, I can only be critical of the action of this play, which is a doctrinaire depiction of class struggle that reduces its characters to cutouts in order to enact the author's pedagogical conclusions.

Any work of art that is extruded through the filter of the artist's strategic political goals is precisely to that degree false. Give that that is the manifest aim of the play, the technique by which this effect is pursued is extraordinary. Brecht's formal innovation is simply the work of a genius, who was able to transform didactic material into enormously involving and entertaining theater.

[Soroor · Rating 3 out of 5]

من هنوز نمایشنامه‌ها را مثل رمان میخوانم. تازه به نسبت کوتاه‌ترم هست. فقط به محتوا و نه به تئاتر فکر میکنم و خلاصه مشکلاتم زیاد است. این مادر یکی از مادرهاست. اما اسم "این" مادر است و مثلا آن یکی ننه دلاور و تازه: فرزندان او. این درحالی است که ننه‌دلاور واقعی‌تر است اما ظاهرا برشت تصمیم خودش را گرفته. برای سرور ۲۱ ساله درس قشنگی هم داشت. شعری دارد به نام در ستایش هدف مشترک. وقتی به این شعر رسیدم کاملا برایش آماده بودم. مخلص کلام این است که مادر بودن با هدفی مشترک بهتر است. رویا هم گفت سرور به این آسانی‌ها نیست. این هدف هم تحمیلی نمی‌شود. نمی‌دانم چرا کلمات رویا گم شدند یهو. می‌گفت مادر و پدر هم به بچه‌های خودشان باید گوش‌ کنند.
ترجمه لنکرانی بود. با نسخه‌ پی دی اف. اولین مکالمه جدی مادر با پسرش خیلی برایم مهم است. آشپز هم همین‌طور. یاداوری‌اش برایم مثل این است که آن‌جا بودم. چه جالب

[camille *ੈ✩‧₊˚ · Rating 2 out of 5]

boring ass plot. barely no development. none of the characters were even semi entertaining or interesting. Like i get this is a serious piece but it’s not engaging AT ALL. i felt like i had to force myself to keep reading. they talk about the same shit over and over again but with different words my head was going to fry up. maybe the play would feel more moving and interesting when it’s staged but i also feel like i would fall asleep watching this idk.

[Annalise Kraines · Rating 3 out of 5]

This is a short play about the beginning of the Bolshevik Revolution in Russia, and I mostly enjoyed it. The character of The Mother had a great arc; she was such a strong, determined, and clever character. The way the play was written took a little bit of getting used to for me. There was a lot of breaking the 4th wall. The dialogue was occasionally hard to follow.

[Luke · Rating 3 out of 5]

Rather underwhelming and disjointed. The highlight of the play are the conversations between the Mother and the Teacher as class struggle is contrasted with humanist universalism, and education is reaffirmed against modernist nihilism against knowledge.

[Zac · Rating 3 out of 5]

Ich hab‘ es am Ende geschafft! Endlich.
Es war interessant aber manchmal auch ein bisschen langweilig. Trotzdem mochte ich diesem Stück, ein Lehrerstück sozusagen. Gut für die marxistische Bildung!

[Timo · Rating 1 out of 5]

1,45

[Ali · Rating 2 out of 5]

نمایش نامه بر مبنای داستان "مادر" گورکی (1906) نوشته شده، روایتی طنزآلود از واقعیت وجودی انسان، که بازیچه ی عوامل قدرت است؛ انسان در موقعیت. خوش بینی ساده انگارانه ای که انسان را در موقعیت مضحکی که چشم و گوش بسته در آن غرق شده، تقدیرگرا می سازد. در این موقعیت انسان ساده دل، خود را از غلبه بر ترس ناشی از سرنوشت مقدر، عاجز می بیند. در واقع ناتوانی تحمیل شده بر انسان، در مسیر سخت و طولانی برای رسیدن به رهایی. مادر به دلیل وضعیت خانواده و فرزندانش در تنگنای جنگ، تن به نتیجه ی حاصل می دهد، مبارزه برای به دست آوردن سوپ یا سیب زمینی، بهر شکل ممکن، حتی اگر بنا باشد بدرد و پاره کند. او به جنگ و کمبود و نارسایی معترض نیست، بلکه این تنگنا او را به درازای دستش، بدخو کرده است. او تنها می تواند بر سر همدردها و هم سنگری های خود فریاد بکشد. پلاگیا ولاسوا، در طول چهارده صحنه، مرگ فرزند، بیماری خود، نادانی و بی سوادی اش که پیوسته صحنه های کمیک می آفریند، که بیشتر تراژیک اند، تنها شاهد مصیبت است. وقتی در اکتبر 1917 آزاد می شود، در لحظه ی سقوط تزار روس، پرچم قرمز به دست می گیرد و با این همه "از دست دادگی"، در جشن "رهایی" شرکت می کند. اگرچه برشت این نمایش نامه را در دورانی که هیتلر در آلمان بر سر قدرت می آمد، نوشته است، و نازی ها در شب اجرا، بازیگر اصلی را دستگیر کردند و مانع شدند مردم نمایش نامه را تماشا کنند، اما بی آن که او بخواهد، به نوعی سرنوشت پایانی "رهایی" با پرچم سرخ را هم تصویر کرده است؛ آیا استالین و شوروی نهایت آرزوی پلاگیا ولاسوا بود؟

[Shokufeh شکوفه Kavani کاوانی · Rating 5 out of 5]

همه ما در زمانی مادر را خوانده ایم و از آن تاثیر گرفته ایم .......

[Ava · Rating 2 out of 5]

باعث ِ خجالت ِ ، ولی من هیچ وقت از ادبیاتی که از شورش کارگرا حرف میزنه خوشم نیومده

[Jim · Rating 2 out of 5]

Minimal character development, straight forward plot, lots of very heavy handed Communist propaganda, and songs! There are lots of songs.

[Hasti Jozani · Rating 3 out of 5]

tarjomeie kheili badi bud.