Dimitri Verhulst schrijft romans, verhalen, toneel, libretto's en songteksten, en hij wijdt zich ook - zij het op zeer gezette tijden - aan de poëzie. In 2001 verscheen Liefde, tenzij anders vermeld, destijds gebloemleesd door Gerrit Komrij en onlangs nog door Ilja Leonard Pfeijffer in zijn monumentale inventarisatie van de moderne poëzie. Sindsdien werkte hij gestaag voort aan een dossier teksten die een amalgaam vormen van gedichten, liedteksten (o.a. voor Wende Snijders) en de veelgeroemde teksten voor de televisieserie Made in Europe.
Na zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, poëzie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.
• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen • 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen • 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname • 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol • 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Flauwe, opgewarmde poëzieprut. 'Stoppen met dichten en toch mijn gat oplichten' ware geen slechte alternatieve titel geweest. Kind, badwater, dichtbundel. En leest en schoenmaker. Zomaar wat woorden die spontaan opborrelen.
Wisselvallig. De bundel als geheel vond ik niet zeer goed. Dat vormde nogal een teleurstelling na het lezen van de eerste reeks gedichten onder het kopje "Me and Mrs Jones" die over een prachtig misselijkmakend verlangen gaan. Mooie zinnen als "Wij, die elkaars geheim zijn en de tijd niet krijgen ons te delen." En "Ik zit uitzichtloos aan mijn tafel en doe mijn best je niet te schrijven omdat ik hoop, en halvelings geloof dat ik ons in leven kan zwijgen."
Deze dichtbundel van Dimitri Verhulst was niet echt aan mij besteed. Het overgrote deel van de gedichten wist mij niet te raken. Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
"Het zijn de lome, lamme zomers van weleer toen de kippen in de over bruine kroeten kregen terwijl drie nog non te worden dochters op de radio de plooien uit hun trekzak speelden die wij opeens in twijfel trokken nu de daken zonder duiven zijn nu de musette hooguit nog de maten telt waarop een mens zich naar de metro snelt."
Ik weet je heel nabij, je bent de vriend die ik verdiende aan mijn allenigheid. Wij vertellen elkaar verder aan de vogels en zwijgen voorts geheel bevlogen. Het is al moeilijk genoeg dit zelf te geloven dat jij en ik elkaar hebben gevonden in dit ogenblik, dat wij elkaars bestaan mogen bedenken en dat dit ruim volstaat. In deze afwezigheid zijn wij volmaakt.
Loved this collection from beginning to end. Verhulst hits deep and hard with these poems, and the sentiments expressed in them make me want to weep (which I did. Several times). You best believe I will read and re-read and re-read and re-read this book.
Sterk begin, maar daarna veel van hetzelfde laken een pak. Er staan drie onverwoestbare gedichten in, dat wel, en die maken de bundel. Overigens rook ik nog steeds, maar dat terzijde.
Het misselijk geluk wakker te worden zonder wekker naast je en niet te weten wanneer weer. Wij, die elkaars geheim zijn en de tijd niet krijgen ons te delen. Niet de traagte tergt ons, wij hebben daar te weinig van. Wij, die ons bedrinken naast een veel te kleine minibar aan elkaar, gehaast in de hartstocht, halfslachtig geharnast tegen onze hardvochtige kalenders en adressen en hoe wij daar dan toch nog liggen plots met onze mond vol van elkaar. De zon is al te dikwijls onze ondergang. Maar niet nu. Niet nu. Wij zijn niet hier en kunnen kansloos blijven kussen tot ik hopelijk niet meer hou van u.
Een moeilijke. Bij een aantal gedichten in dit boek moest ik naar adem happen en even in de verte staren om ze te verwerken. Bij andere kwam ik aan de laatste regel en besefte ik dat ik niets had opgenomen van alles wat ervoor stond.
Naarmate de bundel vorderde waren er meer van die laatste. Er staan zeker 5-sterrengedichten in dit boek, maar het geheel kan ik hoogstens een 4 geven.
Ik ben geen specialist in poëzie, maar dat is Verhulst blijkbaar ook niet. Het volstaat niet een prozatekst in een smaller rechthoekje te gieten en de zinnen halverwege af te breken, om er poëzie van te maken. Dus, schoenmaker, blijf bij je leest - Dimitri, hou het op proza!