What do you think?
Rate this book
Lament from Epirus: An Odyssey into Europe's Oldest Surviving Folk Music
In a gramophone shop in Istanbul, renowned record collector Christopher C. King uncovered some of the strangest—and most hypnotic—sounds he had ever heard. The 78s were immensely moving, seeming to tap into a primal well of emotion inaccessible through contemporary music. The songs, King learned, were from Epirus, an area straddling southern Albania and northwestern Greece and boasting a folk tradition extending back to the pre-Homeric era. To hear this music is to hear the past.
Lament from Epirus is an unforgettable journey into a musical obsession, which traces a unique genre back to the roots of song itself. As King hunts for two long-lost virtuosos—one of whom may have committed a murder—he also tells the story of the Roma people who pioneered Epirotic folk music and their descendants who continue the tradition today.
King discovers clues to his most profound questions about the function of music in the history of humanity: What is the relationship between music and language? Why do we organize sound as music? Is music superfluous, a mere form of entertainment, or could it be a tool for survival? King’s journey becomes an investigation into song and dance’s role as a means of spiritual healing—and what that may reveal about music’s evolutionary origins.
Lament from Epirus is an unforgettable journey into a musical obsession, which traces a unique genre back to the roots of song itself. As King hunts for two long-lost virtuosos—one of whom may have committed a murder—he also tells the story of the Roma people who pioneered Epirotic folk music and their descendants who continue the tradition today.
King discovers clues to his most profound questions about the function of music in the history of humanity: What is the relationship between music and language? Why do we organize sound as music? Is music superfluous, a mere form of entertainment, or could it be a tool for survival? King’s journey becomes an investigation into song and dance’s role as a means of spiritual healing—and what that may reveal about music’s evolutionary origins.
304 pages, Hardcover
First published May 29, 2018
38 people are currently reading
464 people want to read
About the author
Christopher C. King
2 books14 followersChristopher C. King is a Grammy-winning producer, re-mastering engineer, author and ethnomusicologist as well as a prominent 78 rpm collector. He has been profiled in the New York Times Magazine and the Washington Post, and has written for the Paris Review and the Oxford American.
He was born and raised in southwest Virginia and studied philosophy at Radford University. Over the course of twenty-five years, he has produced 353 CD collections of historical folk music from around the world. In 2002 he won a Grammy Award in the Best Historical Album category and has been nominated seven more times.
At the same time, he has researched the tradition of Greek demotika songs, especially in Epirus. In 2018, W. W. Norton & Company published his book, Lament from Epirus: An Odyssey into Europe’s Oldest Surviving Folk Music , to wide critical acclaim. The book was named one of the top ten books of 2018 by the Wall Street Journal and Christopher has presented his work at the New York Public Library, the Gennadius Library of Athens as well as the Odeon Conservatoire in Athens, among other venues.
He currently splits his time between the United States and Greece.
He was born and raised in southwest Virginia and studied philosophy at Radford University. Over the course of twenty-five years, he has produced 353 CD collections of historical folk music from around the world. In 2002 he won a Grammy Award in the Best Historical Album category and has been nominated seven more times.
At the same time, he has researched the tradition of Greek demotika songs, especially in Epirus. In 2018, W. W. Norton & Company published his book, Lament from Epirus: An Odyssey into Europe’s Oldest Surviving Folk Music , to wide critical acclaim. The book was named one of the top ten books of 2018 by the Wall Street Journal and Christopher has presented his work at the New York Public Library, the Gennadius Library of Athens as well as the Odeon Conservatoire in Athens, among other venues.
He currently splits his time between the United States and Greece.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 41 reviews
March 13, 2020
Το Ηπειρώτικο Μοιρολόι δεν είναι μόνο για τους Ηπειρώτες, ούτε για αυτούς που αγαπάνε τη δημοτική μουσική. Είναι για κάθε άνθρωπο που αισθάνεται δικό του ένα τόπο μέσω της μυστηριακής και αρχέγονης δύναμης της μουσικής.
Τα μεθύσια με τσίπουρο, τα (αυθεντικά) πανηγύρια με τους χορούς τους, ειδικά αυτά της Βίτσας, οι φιλίες, και φυσικά η δημώδης μουσική της Ηπείρου μπλέκονται με τη μυθολογία και την ιστορία, και γεννάνε ένα βιβλίο που κινείται ανάμεσα στη μουσικολογική μελέτη, το ταξιδιωτικό ημερολόγιο, το φιλοσοφικό και το ιστορικό δοκίμιο.
Ο Κινγκ δίνει στο ηπειρώτικο μοιρολόι, που το συνδέουν πολλά στοιχεία με τα μπλουζ, τη σημασία που του πρέπει: δεν είναι απλά νότες που ακολουθούν η μία την άλλη, είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή και το θάνατο. Είναι τελικά αυτό που μας δένει με τη γη, που μας κάνει να μην ξεχνάμε αυτούς που έχουν φύγει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, απαλύνοντας κάπως τον πόνο του αποχωρισμού.
«Πως νιώθεις όταν ακούς ένα τέλεια παιγμένο μοιρολόι;».
(…)
«Καταλαβαίνω τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου: την αναπόφευκτη σκληρότητα της πραγματικότητας, τη ματαιότητα των επίγειων και εφήμερων πραγμάτων».
Η μουσική ως ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη που δίνει νόημα στη ζωή. 'Η, πιο σωστά, η μουσική ως πηγή ζωής.
Τα μεθύσια με τσίπουρο, τα (αυθεντικά) πανηγύρια με τους χορούς τους, ειδικά αυτά της Βίτσας, οι φιλίες, και φυσικά η δημώδης μουσική της Ηπείρου μπλέκονται με τη μυθολογία και την ιστορία, και γεννάνε ένα βιβλίο που κινείται ανάμεσα στη μουσικολογική μελέτη, το ταξιδιωτικό ημερολόγιο, το φιλοσοφικό και το ιστορικό δοκίμιο.
Ο Κινγκ δίνει στο ηπειρώτικο μοιρολόι, που το συνδέουν πολλά στοιχεία με τα μπλουζ, τη σημασία που του πρέπει: δεν είναι απλά νότες που ακολουθούν η μία την άλλη, είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή και το θάνατο. Είναι τελικά αυτό που μας δένει με τη γη, που μας κάνει να μην ξεχνάμε αυτούς που έχουν φύγει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, απαλύνοντας κάπως τον πόνο του αποχωρισμού.
«Πως νιώθεις όταν ακούς ένα τέλεια παιγμένο μοιρολόι;».
(…)
«Καταλαβαίνω τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου: την αναπόφευκτη σκληρότητα της πραγματικότητας, τη ματαιότητα των επίγειων και εφήμερων πραγμάτων».
Η μουσική ως ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη που δίνει νόημα στη ζωή. 'Η, πιο σωστά, η μουσική ως πηγή ζωής.
November 21, 2020
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε λάτρης της μουσικής. Προσωπικά μου άνοιξε ενδιαφέροντες μουσικούς ορίζοντες.
March 9, 2019
Ένα αριστούργημα, όχι μόνο για λάτρεις της παραδοσιακής μουσικής, όχι μόνο για Ηπειρώτες. Ένα οδοιπορικό στην ιστορία της Ηπείρου, μια προσωπική μαρτυρία για τη μυστηριακή σύνδεση που μας ενώνει με τόπους, μουσικές και ανθρώπους. Ένα βιβλίο που σε κάνει να ξαναπιστεύεις στη ζωή.
Περισσότερα εδώ:
http://skra-punk.com/2019/03/03/pente...
Περισσότερα εδώ:
http://skra-punk.com/2019/03/03/pente...
April 8, 2019
Ξεκινάμε με την παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι συγγραφέας – είναι παραγωγός μουσικής και μανιώδης συλλέκτης δίσκων 78 στροφών (δεν νομίζω ότι έχει γράψει άλλο βιβλίο εκτός από αυτό). Ορθώς λοιπόν χαρακτηρίζει το βιβλίο του από το εξώφυλλο κιόλας ως προσωπικό «οδοιπορικό» χωρίς να διεκδικεί άλλο χαρακτηρισμό για το έργο του.
Τα παραπάνω τα γράφω για να ξέρει ο καθένας τι να (μην) περιμένει και τι να δικαιολογήσει αν επιλέξει να το διαβάσει.
Όσον αφορά το βιβλίο λοιπόν, είναι εξαιρετικό! Και είναι εξαιρετικό γιατί αυτός ο πολύ ωραίος άνθρωπός καταφέρνει να σου μεταδώσει όλο τον ενθουσιασμό του για αυτό το βιωματικό ταξίδι στην δημοτική μουσική, την ιστορία και τα χωριά/τους ανθρώπους/τη σημερινή ζωή της Ηπείρου, κάνοντας πολύ ενδιαφέροντες παραλληλισμούς με τον Αμερικανικό Νότο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Είναι τόσο μεταδοτικός σ αυτό που βιώνει, που νομίζω πως είναι το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει, που το ζεις κυριολεκτικά και το πιο τρελό απ’ όλα για μένα, το ακούς! Αυτό γιατί ο τύπος ζει και ο ίδιος την εμπειρία στο 100% του εαυτού του και φαίνεται από τον τρόπο περιγραφής των εμπειριών του, τους πλατιασμούς του σε κάποια σημεία (που όμως δικαιολογούνται), τις φιλοσοφίες του.
Με λίγα λόγια, νομίζω ότι η γνωριμία με την Ήπειρο του άλλαξε τη ζωή (από αντικοινωνικός, μοναχικός τύπος που σπανίως ταξιδεύει, καταλήγει να σέρνει το χορό πίνοντας τσίπουρα μέχρι τελικής πτώσης σε πανηγύρι της Βίτσας) – και αυτό ακριβώς καταγράφει!
Στα έξτρα συν του βιβλίου είναι ότι μου άνοιξε νέους ορίζοντες σε μουσικές που τείνουν να χαθούν, γεγονός οξύμωρο αν το σκεφτεί κάνεις (το να μαθαίνεις χαμένες ηχογραφήσεις ελληνικής δημοτικής μουσικής από έναν Αμερικανό).
Στο εξτρα συν του ανθρώπου αυτού, είναι η προσπάθεια του να διασώσει αυτές τις μουσικές και να τις κάνει προσιτές και πάλι στο ευρύ κοινό.
Link με τις παραγωγές του: http://longgonesound.com/past-projects
Ενδεικτικά, παραγωγή του προσβάσιμη για όλους στο Spotify: https://open.spotify.com/album/6m51l3...
Λαμβάνοντας υπόψη οοοολα τα παραπάνω, το βιβλίο αυτό μπορεί να αλλάξει εν μέρει ή να επηρεάσει και τη ζωή του αναγνώστη κρίνοντας και από μένα: έμαθα νέες μουσικές και πλέον κυνηγάω να μάθω & να ακούσω περισσότερα πράγματα γι αυτές – προγραμματίζω ταξίδι σε πανηγύρι της Ηπείρου – αισθάνομαι δικαιωμένος για την αγάπη μου για το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο και συνεχίζω πλέον να το πίνω και να το προτιμάω από όλα τα άλλα χωρίς «τύψεις»
Τα παραπάνω τα γράφω για να ξέρει ο καθένας τι να (μην) περιμένει και τι να δικαιολογήσει αν επιλέξει να το διαβάσει.
Όσον αφορά το βιβλίο λοιπόν, είναι εξαιρετικό! Και είναι εξαιρετικό γιατί αυτός ο πολύ ωραίος άνθρωπός καταφέρνει να σου μεταδώσει όλο τον ενθουσιασμό του για αυτό το βιωματικό ταξίδι στην δημοτική μουσική, την ιστορία και τα χωριά/τους ανθρώπους/τη σημερινή ζωή της Ηπείρου, κάνοντας πολύ ενδιαφέροντες παραλληλισμούς με τον Αμερικανικό Νότο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Είναι τόσο μεταδοτικός σ αυτό που βιώνει, που νομίζω πως είναι το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει, που το ζεις κυριολεκτικά και το πιο τρελό απ’ όλα για μένα, το ακούς! Αυτό γιατί ο τύπος ζει και ο ίδιος την εμπειρία στο 100% του εαυτού του και φαίνεται από τον τρόπο περιγραφής των εμπειριών του, τους πλατιασμούς του σε κάποια σημεία (που όμως δικαιολογούνται), τις φιλοσοφίες του.
Με λίγα λόγια, νομίζω ότι η γνωριμία με την Ήπειρο του άλλαξε τη ζωή (από αντικοινωνικός, μοναχικός τύπος που σπανίως ταξιδεύει, καταλήγει να σέρνει το χορό πίνοντας τσίπουρα μέχρι τελικής πτώσης σε πανηγύρι της Βίτσας) – και αυτό ακριβώς καταγράφει!
Στα έξτρα συν του βιβλίου είναι ότι μου άνοιξε νέους ορίζοντες σε μουσικές που τείνουν να χαθούν, γεγονός οξύμωρο αν το σκεφτεί κάνεις (το να μαθαίνεις χαμένες ηχογραφήσεις ελληνικής δημοτικής μουσικής από έναν Αμερικανό).
Στο εξτρα συν του ανθρώπου αυτού, είναι η προσπάθεια του να διασώσει αυτές τις μουσικές και να τις κάνει προσιτές και πάλι στο ευρύ κοινό.
Link με τις παραγωγές του: http://longgonesound.com/past-projects
Ενδεικτικά, παραγωγή του προσβάσιμη για όλους στο Spotify: https://open.spotify.com/album/6m51l3...
Λαμβάνοντας υπόψη οοοολα τα παραπάνω, το βιβλίο αυτό μπορεί να αλλάξει εν μέρει ή να επηρεάσει και τη ζωή του αναγνώστη κρίνοντας και από μένα: έμαθα νέες μουσικές και πλέον κυνηγάω να μάθω & να ακούσω περισσότερα πράγματα γι αυτές – προγραμματίζω ταξίδι σε πανηγύρι της Ηπείρου – αισθάνομαι δικαιωμένος για την αγάπη μου για το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο και συνεχίζω πλέον να το πίνω και να το προτιμάω από όλα τα άλλα χωρίς «τύψεις»
July 20, 2018
Being from Epirus myself I find this account of a outsider turned insider quite moving considering how I also left home years ago. While my own relationship with the land and its people is complicated to say the least I found the author's enthousiasm for the music awakening memories of events from my youth (like my grandfather singing) which I did not truly appreciate at the time.
Can't say whether the viewpoint presented in the book regarding the local customs would be shared by people actually practising them. Oftentimes people act on tradition without considering the context of their actions. An outsider eye may see what they wish to see. Yet King clearly invested a lot of time and effort to gain a deeper understanding of the people and their music. Also the analysis of how the music came to be and the implications regarding contemporary music is a very interesting one.
Overall a very pleasant read. Highly recommended.
Can't say whether the viewpoint presented in the book regarding the local customs would be shared by people actually practising them. Oftentimes people act on tradition without considering the context of their actions. An outsider eye may see what they wish to see. Yet King clearly invested a lot of time and effort to gain a deeper understanding of the people and their music. Also the analysis of how the music came to be and the implications regarding contemporary music is a very interesting one.
Overall a very pleasant read. Highly recommended.
February 17, 2019
Ένας Αμερικάνος συλλέκτης δίσκων 78 στροφών από την Βιρτζίνια πάει διακοπές στην Κωνσταντινούπολη, πέφτει πάνω σε κάτι δισκάκια της δεκαετίας του '20 με κλαρίνα και βιολιά από την Ήπειρο, γράφει ένα βιβλίο για τη δημοτική μουσική της Ηπείρου, του Αλέξη Ζούμπα και του Κίτσου Χαρισιάδη, τη μουσική μπλουζ του του Blind Willie Johnson, τη μουσική των ουράνιων σωμάτων, του Πυθαγόρα και του Voyager 1, τη μουσική που παρηγορεί, τη μουσική που φέρνει κάθαρση, τη μουσική που θεραπεύει την απώλεια, που απαλύνει τις πληγές της ψυχής, τη μουσική που προετοιμάζει, που καθησυχάζει. Ένα συναίσθημα μπολιασμένο στον ήχο που αφήνει την αίσθηση ότι ο μουσικός που σου παίζει έχει κοιτάξει την άβυσσο και σου φέρνει πίσω τον αντίλαλο που βγαίνει από το ρήγμα: αυτή η μουσική είναι το ηπειρώτικο μοιρολόι. Το έμαθα από έναν Αμερικάνο συλλέκτη δίσκων 78 στροφών από την Βιρτζίνια, φορ φακ'ς σέικ.
December 28, 2019
Fascinating exploration of the folk music of Epirus that touches on anthropology and cultural history in order to interrogate the very meaning of music and how it relates to society in general.
Some examples of the music in question:
https://www.youtube.com/watch?v=JysmJ...
https://www.youtube.com/watch?v=kvtoW...
https://www.youtube.com/watch?v=qHghE...
https://www.youtube.com/watch?v=0P3Gz...
Some examples of the music in question:
https://www.youtube.com/watch?v=JysmJ...
https://www.youtube.com/watch?v=kvtoW...
https://www.youtube.com/watch?v=qHghE...
https://www.youtube.com/watch?v=0P3Gz...
May 22, 2020
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. Δεν ξέρω αν με άγγιξε περισσότερο λόγω καταγωγης, αλλά διαβάζοντας της σελίδες νιώθεις να χτυπάνε πάνω σου κύματα αγάπης. Για τη μουσική, τους ανθρώπους, τη γη της Ηπείρου. Και αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό
August 13, 2021
I gave this book five stars not because I agreed with everything it said, but because everything it said was interesting. It first got my attention in the New York Review because while I don't think you could say my grandfather and grandmother were actually FROM Epirus (they weren't Greek! my grandfather hated Greeks almost as much has he hated Turks!), they came from right on the edge of it where Albanian, Aroman, Greek, Turk, Roma, Christian, Muslim, Jew mingled in a combustible sort of social, religious, and linguistic brew in the late 19th and early 20th centuries.
Complaints first: I'm not sure it was necessary to get drunk with the natives quite as often as Christopher King apparently did; it became a little redundant after awhile. It was interesting at first because what they were drinking was a drink also made by my grandfather, under a different name, but palled after awhile. I've read other reviews where people complained that it seemed forced to make so many comparisons between this music and early 20th century Delta blues; it did explain how the music found its way so quickly under his skin, but as I'm not super familiar with that music (especially the 78rpm recordings he has) it didn't shed much light on things for me. Part way through the book he sort of abandoned those analogies and wrote about Epirote music on its own terms, and I found that more convincing and immersive.
His last chapter, about how we may misunderstand the very existence of music by assuming that its role in society has always been what it is now, was enlightening and thought-provoking, and I want to reread that chapter. Just because music is now something created and marketed as "art for art's sake" doesn't mean that humanity's first music was also abstract entertainment.
The introduction was the place I had the most quibbles. Despite his direct statement, later on, that he doesn't feel he's romanticizing a folk culture, he spent a lot of time in the introduction talking about how once people move out of their isolated rural home places, their music loses its character because it's separated from where and why it was born. This is all well and good to say when you then go home to a house with plumbing and electricity and central heat, but there's nothing inherently noble in perpetuating poverty. This kind of thinking, to me, runs the risk of amounting to "You were more interesting before you got indoor toilets" (or in this case, "You were more interesting before the damned piano accordion and electric guitar came to town"). I don't know how you value and honor the cultural products of such communities without romanticizing their challenging lives. This kind of discussion is also relevant to the Irish music I know a lot more about - once recordings happened and people from outside began being interested in the music, and people became more mobile out of their rural communities in the west of Ireland, regional styles became more homogenized and the distinctive sounds of a Kerry vs. Donegal fiddler, so pronounced on early and mid 20th century recordings, were - I don't want to say lost, but you don't seem to have them so much anymore. Is this bad? I wouldn't wish players who moved to Dublin and achieved success, back to their jobs plastering walls in the Gaeltacht if that's not what they want. But it's an interesting subject worth considering if you are interested in any type of folk-based music.
Second read, having skimmed my previous review I think my thoughts are the same but I still enjoyed reading the book! And a little more fun now that I've met Chris and sold him my grandfather's Albanian 78s. I'll read it again sometime.
Complaints first: I'm not sure it was necessary to get drunk with the natives quite as often as Christopher King apparently did; it became a little redundant after awhile. It was interesting at first because what they were drinking was a drink also made by my grandfather, under a different name, but palled after awhile. I've read other reviews where people complained that it seemed forced to make so many comparisons between this music and early 20th century Delta blues; it did explain how the music found its way so quickly under his skin, but as I'm not super familiar with that music (especially the 78rpm recordings he has) it didn't shed much light on things for me. Part way through the book he sort of abandoned those analogies and wrote about Epirote music on its own terms, and I found that more convincing and immersive.
His last chapter, about how we may misunderstand the very existence of music by assuming that its role in society has always been what it is now, was enlightening and thought-provoking, and I want to reread that chapter. Just because music is now something created and marketed as "art for art's sake" doesn't mean that humanity's first music was also abstract entertainment.
The introduction was the place I had the most quibbles. Despite his direct statement, later on, that he doesn't feel he's romanticizing a folk culture, he spent a lot of time in the introduction talking about how once people move out of their isolated rural home places, their music loses its character because it's separated from where and why it was born. This is all well and good to say when you then go home to a house with plumbing and electricity and central heat, but there's nothing inherently noble in perpetuating poverty. This kind of thinking, to me, runs the risk of amounting to "You were more interesting before you got indoor toilets" (or in this case, "You were more interesting before the damned piano accordion and electric guitar came to town"). I don't know how you value and honor the cultural products of such communities without romanticizing their challenging lives. This kind of discussion is also relevant to the Irish music I know a lot more about - once recordings happened and people from outside began being interested in the music, and people became more mobile out of their rural communities in the west of Ireland, regional styles became more homogenized and the distinctive sounds of a Kerry vs. Donegal fiddler, so pronounced on early and mid 20th century recordings, were - I don't want to say lost, but you don't seem to have them so much anymore. Is this bad? I wouldn't wish players who moved to Dublin and achieved success, back to their jobs plastering walls in the Gaeltacht if that's not what they want. But it's an interesting subject worth considering if you are interested in any type of folk-based music.
Second read, having skimmed my previous review I think my thoughts are the same but I still enjoyed reading the book! And a little more fun now that I've met Chris and sold him my grandfather's Albanian 78s. I'll read it again sometime.
September 22, 2019
A well written book. A journey through the history of time that describes the impact music has on our lives focusing on the northwest of Greece, Epirus. It is not a life changing book but is a book that definitely changed my perception about music in my homeland. Recommend it for a nice read.
June 24, 2020
Όταν ακούω έναν παλιό δίσκο γραμμοφώνου ή μια σημερινή επιτόπια ηχογράφηση μουσικής από τη βορειοδυτική Ελλάδα, διακρίνω τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά: πρώτον, η μουσική της Ηπείρου έχει αρχαίες ρίζες με αδιάσπαστη συνέχεια, δεύτερον, υπάρχει μια απίστευτη συναισθηματική ένταση, τρίτον, υπάρχει ένας αδιάρρηκτος δεσμός ανάμεσα στο χώμα και τους ανθρώπους και τέταρτον, αναγνωρίζω μια άφατη διάσταση η οποία αποκαλύπτει κάτι βαθύ για την ανθρώπινη κατάσταση. (σελ. 34)
March 9, 2024
Two things I found more interesting in this book:
First, the music and the musicians. I was completely agnostic of names such as Alexis Zoumbas, Kitsos Harisiades, or Dimitris Chalkias. Extraordinary musicians by all aspects who have left an indelible trace on a few 78 rpm records. And all of them have been Roma! The stories and the hardships of their lives are equally extraordinary. I learned a lot about this unique music: about the importance of violin playing (we, modern Greeks, have the impression that Epirotic music is all about the clarinet…), an extremely virtuosic and ornamental playing grossly based on improvisation, about the ostinato and glissandi of this music, the rhythms, the tunes, and the scales eg Skaros, a bucolic tune, is composed on the Nigriz makam and Selphos on Hijaz.
The second important point that King makes comes as an answer to the question “why do humans make music?”. King says that Epirotic music, in contrast to modern times music, is purposeful. Its purpose is to heal, to mend, to make humans whole. Music is therapeutic. Therefore, music for Epirotes was a means to survive!
There is a lot of information in this book ranging from history, palaeontology, and anthropology to ethnomusicology and sociology. King did try to explore and understand the place where this music stems from. All of this info is scattered in between stories about the music and the musicians in a chaotic way, which I often found hard to follow. However, it is so moving to read King describing the ecstasy he found himself in dancing Samantaka in the local panegyri with the clarinetist playing into his ear. It is so moving to hear him saying “Vitsa, my village!” In his own words “I am an American by birth… a Vitsanian by adoption”. I wish I could also experience this musical ecstasy and relate so deeply with a place…
First, the music and the musicians. I was completely agnostic of names such as Alexis Zoumbas, Kitsos Harisiades, or Dimitris Chalkias. Extraordinary musicians by all aspects who have left an indelible trace on a few 78 rpm records. And all of them have been Roma! The stories and the hardships of their lives are equally extraordinary. I learned a lot about this unique music: about the importance of violin playing (we, modern Greeks, have the impression that Epirotic music is all about the clarinet…), an extremely virtuosic and ornamental playing grossly based on improvisation, about the ostinato and glissandi of this music, the rhythms, the tunes, and the scales eg Skaros, a bucolic tune, is composed on the Nigriz makam and Selphos on Hijaz.
The second important point that King makes comes as an answer to the question “why do humans make music?”. King says that Epirotic music, in contrast to modern times music, is purposeful. Its purpose is to heal, to mend, to make humans whole. Music is therapeutic. Therefore, music for Epirotes was a means to survive!
There is a lot of information in this book ranging from history, palaeontology, and anthropology to ethnomusicology and sociology. King did try to explore and understand the place where this music stems from. All of this info is scattered in between stories about the music and the musicians in a chaotic way, which I often found hard to follow. However, it is so moving to read King describing the ecstasy he found himself in dancing Samantaka in the local panegyri with the clarinetist playing into his ear. It is so moving to hear him saying “Vitsa, my village!” In his own words “I am an American by birth… a Vitsanian by adoption”. I wish I could also experience this musical ecstasy and relate so deeply with a place…
March 25, 2019
Ένας αφοσιωμένος συλλέκτης δίσκων 78 στροφών απογοητευμένος από οτιδήποτε έχει να προσφέρει η σύγχρονη μουσική, βρίσκει την αυθεντικότητα και το νόημα της μουσικής στην Ήπειρο. Ο Κρίστοφερ Κινγκ μας ξεναγεί στην Ήπειρο με τα δικά του μάτια με τον τρόπο που μπορεί μόνο κάποιος που βρίσκεται για πρώτη φορά στη χώρα, πόσο μάλλον στα απομονωμένα ελληνικά χωριά στο βουνό στην άκρη της Ελλάδας.
Η γραφή του λυρική, κατά τόπους εξειδικευμένη με το χιούμορ να την συνοδεύει πιστά, καθιστά το βιβλίο του ξεχωριστό.
Ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με σεβασμό και "μεράκι" για την ελληνική μουσική και τους ανθρώπους της. Ένα βιβλίο που δεν αφορά τη μουσική, αλλά τους ανθρώπους.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, η μουσική εν τέλει είναι το ανώτερο πολιτισμικό αγαθό που μπορούμε να μοιραστούμε.
Η γραφή του λυρική, κατά τόπους εξειδικευμένη με το χιούμορ να την συνοδεύει πιστά, καθιστά το βιβλίο του ξεχωριστό.
Ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με σεβασμό και "μεράκι" για την ελληνική μουσική και τους ανθρώπους της. Ένα βιβλίο που δεν αφορά τη μουσική, αλλά τους ανθρώπους.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, η μουσική εν τέλει είναι το ανώτερο πολιτισμικό αγαθό που μπορούμε να μοιραστούμε.
June 17, 2018
Great stuff! Lovely story of Epirus and its music in specific and the Balkans in general. Crumb's illustrations put a little extra too.
The only thing it grates is the constant comparison with delta blues. Why must *every* musical tradition across the world be refracted through that comparison? Not a biggie, though. Go read.
The only thing it grates is the constant comparison with delta blues. Why must *every* musical tradition across the world be refracted through that comparison? Not a biggie, though. Go read.
November 27, 2022
Το <<ερωτικό γράμμα>> ενός φιλοσόφου προς έναν λαό και τον πολιτισμό του εξάπτει το ενδιαφέρον πολλών κατηγοριών αναγνωστών, ηχώντας αναχρονιστικό σε άλλες, στην αυγή της γ' χιλιετίας.
Ο εν λόγω πτυχιούχος φιλοσοφίας είναι ο Christopher King, εθνομουσικολόγος, αρχειονόμος,παραγωγός, συγγραφέας βιβλίων και άρθρων σε έγκριτες περιοδικές εκδόσεις, συλλέκτης δίσκων. Γράφοντας για το <<Ηπειρώτικο Μοιρολόι>> , συμπαρατίθενται τα κάτωθι αναγκαία: μεθεκτικός πότης (τσίπουρου και όχι μόνον) και εκστατικός ακροατής (κλαρίνου και όχι μόνον).
Αποδέκτες της περί ης ο λόγος ερωτικής γραφής είναι οι άνθρωποι της Ηπείρου και η μουσική τους. Ο κύκλος των γραφομένων προσκαλεί στην προέκταση της πρόσληψης της μουσικής ως <<εργαλείου επιβίωσης>>, προσωπικού και κοινοτικού.
<<Στόχος μια γραπτής περιγραφής είναι η ακρίβεια. Στόχος μιας μουσικής φράσης είναι η ιμπρεσιονιστική αμφισημία. Οι δυο αυτοί τρόποι επικοινωνίας, ο γλωσσικός κι ο μουσικός, μοιάζει να πηγάζουν από δύο διαφορετικά στρώματα της ψυχής μας...Αυτές οι δύο μορφές επικοινωνίας δεν έχουν αμοιβαία αντιστοίχιση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.>>
Εν αναμονή της ομιλίας του κ. King για το πολυφωνικό τραγούδι στις 30 Νοεμβρίου, υπό την αιγίδα της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, διαβάστηκε-επιτέλους- το αγορασμένο, ύστερα από την παρουσίασή του στον ίδιο χώρο, αρκετά χρόνια πριν, βιβλίο.
Ο King μοιράζεται με τον αναγνώστη την ανακάλυψή του, σε ένα παλαιοπωλείο της Κωνσταντινούπολης,μίας στίβας δίσκων 78 στροφών και μαζί τους μίας ζώσας παράδοσης, μιας μουσικής <<που έχει διατηρήσει έναν αρραγή δεσμό με το πρωταρχικό κοινωνικό της πλαίσιο, με την κουλτούρα στην οποία ανήκει.>>
Αναζητώντας τα ίχνη του νέου του ήρωα-σαμάνου, του κλαριτζή Κίτσου Χαρισιάδη, με οδηγούς τους συλλέκτες αδερφούς Μπαρούνη, το ζεύγος Πόττς
[ Βαθύτερη από τα πιο βαθιά μπλουζ, πιο συγκινητική και πλημμυρισμένη με περισσότερη νοσταλγία από τα ρεμπέτικα, με ρίζες στα χρόνια του οθωμανικού ζυγού (1430-1913), η ηπειρώτικη δημώδης μουσική (<<τα δημοτικά>>) έγινε κομμάτι του εαυτού μου όλα αυτά τα χρόνια που την ακούω.
Τζιμ Ποττς, Τα νησιά του Ιονίου και η Ήπειρος]
στη Βίτσα του κεντρικού Ζαγορίου και τον επίσης Ζαγοριανό Δημήτρη Δάλλα (Κολλέγιο Αθηνών, αγγλική φιλολογία), συναντά τους απογόνους και συνεχιστές καθώς και τους ακροατές- συνδημιουργούς της παλαιότερης καταγεγραμμένης μουσικής παράδοσης του χώρου, τον οποίο περιηγείται με τις αισθήσεις οξυμένες από έρωτα μουσικό, επιχώριο αλκοόλ και περιτριγυρισμένος από φίλους-συγγενείς κατ' εκλογήν. Η περιήγηση εκτείνεται σε τεράστιο εύρος, χρονικά και γεωγραφικά, σε ουρανομήκη-διαστημικά, διαγαλαξιακά για την ακρίβεια
https://youtu.be/BNj2BXW852g
- ύψη και βάθη - αβυσσαλέα, απύθμενα όσο η ανθρώπινη ψυχή-. Από τη πολιτισμική συνάντηση των αυτοχθόνων θηρευτών της κόκκινης ελάφου με τους πρώτους κτηνοτρόφους-εισαγωγείς της εκτροφής προβάτων, με αφετηρία την εύφορη ημισέληνο, μέχρι τις θερινές παννυχίδες των βουνών της μετανεωτερικής Ηπείρου.
Από τη Βιρτζίνια των διασωθέντων, γαλλοφώνων, Ακάδιων- Οξιτανών μουσικών της εκεί υπαίθριας - παγανιστικής (κατά κυριολεξία) μουσικής, της country, και των μαύρων μουσικών της μπλουζ, στις κομπανίες των Τσιγγάνων οργανοπαικτών και τραγουδιστάδων, με σταθμούς την πυθαγόρεια αρμονία και τα ινδοαραβοοθωμανικά μακάμια. Η προκύπτουσα από τις πολλαπλές ετερότητες εκλεκτική συγγένεια (της γεωγραφικής απομόνωσης, της εθνοφυλετικής διαφοροποίησης και της ιστορικά καθυστερημένης ένταξης στις κρατικές δομές) μου θύμισε Παπαγιώργη. Η συγκινητκά ρωμαλέα περιπάθεια του διανοουμένου, έμπλεη παραθεμάτων από περιηγητές αρχαίους και νέους, λογοτεχνικές παραπομπές και κινηματογραφικές αναφορές, αριστεύει στην έντεχνη κοινοποίηση γνώσης και την προσφορά εναλλακτικών αφηγημάτων, θυμίζοντας επίσης Παπαγιώργη. Τί άλλο να γραφεί για τούτο το θεσπέσιο ταξίδι θρησκευτικού συγκρητισμού και μουσικής έκστασης, ανάτασης και κάθαρσης;
Θα κλείσει, δεόντως, με ένα ευρύ απόσπασμα του ιδίου, του αυτοσυστηνόμενου σε Σαρακατσάνους σαν <<σκωτοϊρλανδού>> , εξαιτίας της αδυναμίας του να φανταστεί <<πώς λέμε στα ελληνικά "white trash" [λευκά σκουπίδια], την έννοια που αποτυπώνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την σκάρτη καταγωγή μου.>>
Στο μυαλό μου, όπως << οι Κέλτες της Σκωτίας και της Ιρλανδίας έχουν κοινή καταγωγή με την ποιμενική φυλή των Σαρακατσάνων της Ηπείρου>> κατά την αντίληψη ενός μέλους μιας σαρακατσάνικης οικογένειας στο βιβλίο, έχουμε, οι Βλάχοι/Αρμάνοι -ποιμένες αλλά και έμποροι- με τους Κέλτες, μία τουλάχιστον συγγένεια, θεωρώντας τους, όπως ο Στ. Ράνσιμαν, <<Ρωμιούς του βορρά>>. Πασχίζοντας να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται από τη γλώσσα (που δε θεωρείται στα καθ'ημάς << λατινογενής διάλεκτος των ρουμανικών>> σελ. 343, αλλά αυτόνομη ανατολικορωμανική γλώσσα) και τον πολιτισμό μας, στη δίνη την παγκοσμιοποίησης, νομιμοποιούμαστε να αναρωτηθούμε, τις οικείες εκστάσεις ψηλαφώντας, αν είχε ξεναγηθεί από άλλους ο συγγραφέας, θα είχε άραγε συμπεριλάβει την προς δυσμάς ελληνική και ιλλυρική, ηπειρωτική εν γένει, επέκταση και αν θα απέδιδε ως χαρακτηριστικό και διακριτικό έναντι των Σαρακατσάνων, βλάχικο τραγούδι, αντί της <<Κοντούλας βλάχας στα βουνά>>, ένα τραγούδι στη γλώσσα μας όπως το "La pátru cínci màrmare"...
https://m.youtube.com/watch?v=SIXPQ1g...
<<Ένα κρίσιμο χαρακτηριστικό που εντόπισα στη μουσική της νότιας Αλβανίας και της βορειοδυτικής Ελλάδας ήταν ότι η μουσική αυτή αρνιόταν επίμονα ν' αφομοιώσει ξένα στοιχεία -απέκρουε τις έξωθεν επιρροές κι έμοιαζε να παραπέμπει μονάχα στον εαυτό της. Ήταν ένα χαρακτηριστικό που βοηθούσε να δοθεί απάντηση στο ερώτημα γιατί η μουσική από τούτον τον τόπο διέφερε από εκείνη των γύρω περιοχών.
Έτσι, στην πρώτη ανθολογία που εξέδωσα έδωσα τον τίτλο Μην εμπιστεύεσαι τους γείτονές σου [Don't Trust Your Neighbours]. Όπως και στις προηγούμενες ανθολογίες μου, επιχείρησα να διερευνήσω μια φιλοσοφική έννοια εκ παραλλήλου με μια μουσική έννοια ή μάλλον διαμέσου αυτής: επρόκειτο για ένα πάντρεμα ιδεών. Αν μπορούμε να εξερευνήσουμε το πεδίο της φιλοσοφίας διαμέσου της λογοτεχνίας, όπως συμβαίνει με την υπαρξιακή λογοτεχνία του Καμύ ή του Σάρτρ, τί μας εμποδίζει να εξερευνήσουμε το πεδίο της φιλοσοφίας διαμέσου της μουσικής, δηλαδή μέσα από έναν τρόπο έκφρασης εξίσου δυνατό με τον γραπτό λόγο;
Το θέμα αυτής της ανθολογίας ήταν η αυτοαναφορικότητα και η αυτοπεποίθηση. Όταν αναζητούμε την έξωθεν επιδοκιμασία, τότε εκδηλώνουμε μια αξιολύπητη τάση να αλλοιώσουμε το ποιοί είμαστε-να αφομοιωθούμε. Η μουσική από τη νότια Αλβανία και τη βορειοδυτική Ελλάδα τηρούσε μια στάση παγερής αδιαφορίας για τη γνώμη των ξένων. Το πολιτισμικό μήνυμα που έβγαινε απ' αυτούς τους δίσκους ήταν ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τη δική μας αντίληψη για τα πράγματα. Οφείλουμε να το κάνουμε αυτό, αν δε θέλουμε να μας ορίζουν οι άλλοι, αν δε θέλουμε να μας αλλοιώσουν οι εξωτερικές επιρροές-από λαούς, από πολιτισμούς, από τη Μονοκαλλιέργεια.>>
Thessalian Vlachia was apparently also known as "Vlachia in Hellas" (ἐν Ἑλλάδι Βλαχία), as well as "Great Vlachia" (Μεγάλη Βλαχία), to distinguish it from other Vlach-inhabited areas, "Upper Vlachia" in Epirus, and a "Little Vlachia" in Aetolia-Acarnania.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Great...
Ο εν λόγω πτυχιούχος φιλοσοφίας είναι ο Christopher King, εθνομουσικολόγος, αρχειονόμος,παραγωγός, συγγραφέας βιβλίων και άρθρων σε έγκριτες περιοδικές εκδόσεις, συλλέκτης δίσκων. Γράφοντας για το <<Ηπειρώτικο Μοιρολόι>> , συμπαρατίθενται τα κάτωθι αναγκαία: μεθεκτικός πότης (τσίπουρου και όχι μόνον) και εκστατικός ακροατής (κλαρίνου και όχι μόνον).
Αποδέκτες της περί ης ο λόγος ερωτικής γραφής είναι οι άνθρωποι της Ηπείρου και η μουσική τους. Ο κύκλος των γραφομένων προσκαλεί στην προέκταση της πρόσληψης της μουσικής ως <<εργαλείου επιβίωσης>>, προσωπικού και κοινοτικού.
<<Στόχος μια γραπτής περιγραφής είναι η ακρίβεια. Στόχος μιας μουσικής φράσης είναι η ιμπρεσιονιστική αμφισημία. Οι δυο αυτοί τρόποι επικοινωνίας, ο γλωσσικός κι ο μουσικός, μοιάζει να πηγάζουν από δύο διαφορετικά στρώματα της ψυχής μας...Αυτές οι δύο μορφές επικοινωνίας δεν έχουν αμοιβαία αντιστοίχιση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.>>
Εν αναμονή της ομιλίας του κ. King για το πολυφωνικό τραγούδι στις 30 Νοεμβρίου, υπό την αιγίδα της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, διαβάστηκε-επιτέλους- το αγορασμένο, ύστερα από την παρουσίασή του στον ίδιο χώρο, αρκετά χρόνια πριν, βιβλίο.
Ο King μοιράζεται με τον αναγνώστη την ανακάλυψή του, σε ένα παλαιοπωλείο της Κωνσταντινούπολης,μίας στίβας δίσκων 78 στροφών και μαζί τους μίας ζώσας παράδοσης, μιας μουσικής <<που έχει διατηρήσει έναν αρραγή δεσμό με το πρωταρχικό κοινωνικό της πλαίσιο, με την κουλτούρα στην οποία ανήκει.>>
Αναζητώντας τα ίχνη του νέου του ήρωα-σαμάνου, του κλαριτζή Κίτσου Χαρισιάδη, με οδηγούς τους συλλέκτες αδερφούς Μπαρούνη, το ζεύγος Πόττς
[ Βαθύτερη από τα πιο βαθιά μπλουζ, πιο συγκινητική και πλημμυρισμένη με περισσότερη νοσταλγία από τα ρεμπέτικα, με ρίζες στα χρόνια του οθωμανικού ζυγού (1430-1913), η ηπειρώτικη δημώδης μουσική (<<τα δημοτικά>>) έγινε κομμάτι του εαυτού μου όλα αυτά τα χρόνια που την ακούω.
Τζιμ Ποττς, Τα νησιά του Ιονίου και η Ήπειρος]
στη Βίτσα του κεντρικού Ζαγορίου και τον επίσης Ζαγοριανό Δημήτρη Δάλλα (Κολλέγιο Αθηνών, αγγλική φιλολογία), συναντά τους απογόνους και συνεχιστές καθώς και τους ακροατές- συνδημιουργούς της παλαιότερης καταγεγραμμένης μουσικής παράδοσης του χώρου, τον οποίο περιηγείται με τις αισθήσεις οξυμένες από έρωτα μουσικό, επιχώριο αλκοόλ και περιτριγυρισμένος από φίλους-συγγενείς κατ' εκλογήν. Η περιήγηση εκτείνεται σε τεράστιο εύρος, χρονικά και γεωγραφικά, σε ουρανομήκη-διαστημικά, διαγαλαξιακά για την ακρίβεια
https://youtu.be/BNj2BXW852g
- ύψη και βάθη - αβυσσαλέα, απύθμενα όσο η ανθρώπινη ψυχή-. Από τη πολιτισμική συνάντηση των αυτοχθόνων θηρευτών της κόκκινης ελάφου με τους πρώτους κτηνοτρόφους-εισαγωγείς της εκτροφής προβάτων, με αφετηρία την εύφορη ημισέληνο, μέχρι τις θερινές παννυχίδες των βουνών της μετανεωτερικής Ηπείρου.
Από τη Βιρτζίνια των διασωθέντων, γαλλοφώνων, Ακάδιων- Οξιτανών μουσικών της εκεί υπαίθριας - παγανιστικής (κατά κυριολεξία) μουσικής, της country, και των μαύρων μουσικών της μπλουζ, στις κομπανίες των Τσιγγάνων οργανοπαικτών και τραγουδιστάδων, με σταθμούς την πυθαγόρεια αρμονία και τα ινδοαραβοοθωμανικά μακάμια. Η προκύπτουσα από τις πολλαπλές ετερότητες εκλεκτική συγγένεια (της γεωγραφικής απομόνωσης, της εθνοφυλετικής διαφοροποίησης και της ιστορικά καθυστερημένης ένταξης στις κρατικές δομές) μου θύμισε Παπαγιώργη. Η συγκινητκά ρωμαλέα περιπάθεια του διανοουμένου, έμπλεη παραθεμάτων από περιηγητές αρχαίους και νέους, λογοτεχνικές παραπομπές και κινηματογραφικές αναφορές, αριστεύει στην έντεχνη κοινοποίηση γνώσης και την προσφορά εναλλακτικών αφηγημάτων, θυμίζοντας επίσης Παπαγιώργη. Τί άλλο να γραφεί για τούτο το θεσπέσιο ταξίδι θρησκευτικού συγκρητισμού και μουσικής έκστασης, ανάτασης και κάθαρσης;
Θα κλείσει, δεόντως, με ένα ευρύ απόσπασμα του ιδίου, του αυτοσυστηνόμενου σε Σαρακατσάνους σαν <<σκωτοϊρλανδού>> , εξαιτίας της αδυναμίας του να φανταστεί <<πώς λέμε στα ελληνικά "white trash" [λευκά σκουπίδια], την έννοια που αποτυπώνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την σκάρτη καταγωγή μου.>>
Στο μυαλό μου, όπως << οι Κέλτες της Σκωτίας και της Ιρλανδίας έχουν κοινή καταγωγή με την ποιμενική φυλή των Σαρακατσάνων της Ηπείρου>> κατά την αντίληψη ενός μέλους μιας σαρακατσάνικης οικογένειας στο βιβλίο, έχουμε, οι Βλάχοι/Αρμάνοι -ποιμένες αλλά και έμποροι- με τους Κέλτες, μία τουλάχιστον συγγένεια, θεωρώντας τους, όπως ο Στ. Ράνσιμαν, <<Ρωμιούς του βορρά>>. Πασχίζοντας να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται από τη γλώσσα (που δε θεωρείται στα καθ'ημάς << λατινογενής διάλεκτος των ρουμανικών>> σελ. 343, αλλά αυτόνομη ανατολικορωμανική γλώσσα) και τον πολιτισμό μας, στη δίνη την παγκοσμιοποίησης, νομιμοποιούμαστε να αναρωτηθούμε, τις οικείες εκστάσεις ψηλαφώντας, αν είχε ξεναγηθεί από άλλους ο συγγραφέας, θα είχε άραγε συμπεριλάβει την προς δυσμάς ελληνική και ιλλυρική, ηπειρωτική εν γένει, επέκταση και αν θα απέδιδε ως χαρακτηριστικό και διακριτικό έναντι των Σαρακατσάνων, βλάχικο τραγούδι, αντί της <<Κοντούλας βλάχας στα βουνά>>, ένα τραγούδι στη γλώσσα μας όπως το "La pátru cínci màrmare"...
https://m.youtube.com/watch?v=SIXPQ1g...
<<Ένα κρίσιμο χαρακτηριστικό που εντόπισα στη μουσική της νότιας Αλβανίας και της βορειοδυτικής Ελλάδας ήταν ότι η μουσική αυτή αρνιόταν επίμονα ν' αφομοιώσει ξένα στοιχεία -απέκρουε τις έξωθεν επιρροές κι έμοιαζε να παραπέμπει μονάχα στον εαυτό της. Ήταν ένα χαρακτηριστικό που βοηθούσε να δοθεί απάντηση στο ερώτημα γιατί η μουσική από τούτον τον τόπο διέφερε από εκείνη των γύρω περιοχών.
Έτσι, στην πρώτη ανθολογία που εξέδωσα έδωσα τον τίτλο Μην εμπιστεύεσαι τους γείτονές σου [Don't Trust Your Neighbours]. Όπως και στις προηγούμενες ανθολογίες μου, επιχείρησα να διερευνήσω μια φιλοσοφική έννοια εκ παραλλήλου με μια μουσική έννοια ή μάλλον διαμέσου αυτής: επρόκειτο για ένα πάντρεμα ιδεών. Αν μπορούμε να εξερευνήσουμε το πεδίο της φιλοσοφίας διαμέσου της λογοτεχνίας, όπως συμβαίνει με την υπαρξιακή λογοτεχνία του Καμύ ή του Σάρτρ, τί μας εμποδίζει να εξερευνήσουμε το πεδίο της φιλοσοφίας διαμέσου της μουσικής, δηλαδή μέσα από έναν τρόπο έκφρασης εξίσου δυνατό με τον γραπτό λόγο;
Το θέμα αυτής της ανθολογίας ήταν η αυτοαναφορικότητα και η αυτοπεποίθηση. Όταν αναζητούμε την έξωθεν επιδοκιμασία, τότε εκδηλώνουμε μια αξιολύπητη τάση να αλλοιώσουμε το ποιοί είμαστε-να αφομοιωθούμε. Η μουσική από τη νότια Αλβανία και τη βορειοδυτική Ελλάδα τηρούσε μια στάση παγερής αδιαφορίας για τη γνώμη των ξένων. Το πολιτισμικό μήνυμα που έβγαινε απ' αυτούς τους δίσκους ήταν ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τη δική μας αντίληψη για τα πράγματα. Οφείλουμε να το κάνουμε αυτό, αν δε θέλουμε να μας ορίζουν οι άλλοι, αν δε θέλουμε να μας αλλοιώσουν οι εξωτερικές επιρροές-από λαούς, από πολιτισμούς, από τη Μονοκαλλιέργεια.>>
Thessalian Vlachia was apparently also known as "Vlachia in Hellas" (ἐν Ἑλλάδι Βλαχία), as well as "Great Vlachia" (Μεγάλη Βλαχία), to distinguish it from other Vlach-inhabited areas, "Upper Vlachia" in Epirus, and a "Little Vlachia" in Aetolia-Acarnania.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Great...
August 23, 2024
Years ago, I read a long essay by John Jeremiah Sullivan about his discovery of the music of Geeshie Wiley and Elvie Thomas. Finding their records after they were lost for decades sent Sullivan on a quest to find out who these women were, where they came from, and where they went. The essay sent me on my own dive into early blues and hot jazz, a dive I still haven’t really come up from yet. So reading about Christopher King’s moment in which he discovered Epirotic music, preserved on 78 records from the 1920s and 1930s. In Lament from Epirus: An Odyssey into Europe’s Oldest Surviving Music, King tells us about his dive into a strange music that captured his soul...
Read the rest of my review at A Bookish Type. I received a free copy of this book from the publisher via Edelweiss, for review consideration.
Read the rest of my review at A Bookish Type. I received a free copy of this book from the publisher via Edelweiss, for review consideration.
April 8, 2019
I read this book in Greek which is translation of the original.
The subject of the book is the lament music and is written by king who is a philosopher by training and collector of old 78 rpm recordings.
He is making a very serious point about the purpose of music and the history of this particular genre . Despite the trend of the times he does not back up hid thesis with exhaustive scientific evidenced. His rather using his intuition and experience. In fact the book serves to much extend as a means of sharing his love and enthusiasm for something that he discovered. The care and affection he has put in understanding it, feeling and learning about it is mesmerizing.
It is fantastic book. Amazing. Go get it now.
The subject of the book is the lament music and is written by king who is a philosopher by training and collector of old 78 rpm recordings.
He is making a very serious point about the purpose of music and the history of this particular genre . Despite the trend of the times he does not back up hid thesis with exhaustive scientific evidenced. His rather using his intuition and experience. In fact the book serves to much extend as a means of sharing his love and enthusiasm for something that he discovered. The care and affection he has put in understanding it, feeling and learning about it is mesmerizing.
It is fantastic book. Amazing. Go get it now.
September 12, 2018
Highest recommendation for this book. A beautiful homage & poetic examination of a music form that has gone on for centuries healing the spirits of the people living in the villages of Northwest Greece where it is played & nurtured. Also a good introduction to the Roma of the region & cultural rituals.
The author writes well & passionately on his subject & his personal travels & adventures add to the pleasure & insight of the book.
The author writes well & passionately on his subject & his personal travels & adventures add to the pleasure & insight of the book.
November 28, 2022
I basically finished this book. I skimmed the last half because a lot of it was random Epirus history, sociology and archeology tidbits. Enjoyable but way too specific in the history. Maybe I just wasn't in the mood after a while because I had to read this for a project. The themes of music, community, analog (this guys love of 78's is crazy), and the expression of lament (mirologi: a type of sad song about life, death, and separation) was meaningful and worth the read!
August 3, 2018
Very interesting book.. I can't tell if the author is pulling a Bruce Chatwin or a Carlos Casteneda on us.. fascinating..
Epirote music (from Epirus in NW Greece) may provide some cultural cohesion for some populations in the area.. I'm not so sure about the altered state(s) it may induce..
Epirote music (from Epirus in NW Greece) may provide some cultural cohesion for some populations in the area.. I'm not so sure about the altered state(s) it may induce..
September 30, 2021
*SPOILER ALERT:* American tourist comes to Epirus, gets drunk on tsipouro, believes every tall tale he's told, writes a book. His love for the music of Epirus is touching and comes from the heart, but his book really is all over the place.
July 31, 2023
Τι μοναδική γραφή ήταν αυτή! Καταπληκτικό βιβλίο που θα μπορούσε να συγκαταλέγεται σε πολλά είδη. Τέτοιες προσπάθειες βοηθούν στην αναζωπύρωση του συλλογικού αισθήματος για πολιτιστικά στοιχεία που μοιάζουν ξεχασμένα ή παραγκωνισμένα.
September 12, 2023
I read the 1st chapter which is mainly about music and the madness of music collectors in a heartbeat. But then the book became a hybrid of history, anthropology, etc., which I don't find that interesting. In any case, interesting effort
September 17, 2018
While there are aspects of professional record collectors that are kind of unsavory (see the documentary on Joe Buzzard and the reality of acquiring the old 78’s from the people who preserved them — by withholding the true value from those people who of course tend to be poor—most of the prized 78’s are folk music/music of the poor and rural), it is still an interesting subject for anyone who has fallen in love with old strange music from the past. The role of the record collector still has to be acknowledged though since they act as bridges, spending hours listening to indifferent music and anthologizing the the most beautiful examples out of thousands and thousands of old records.
Any how, this book captures some of the psychology of obsessions but is mainly a kind of ethnomusicology of the folk music of rural northern part of Greece. The idea that essential culture is preserved by shepards as cited by Plato is given concrete examples in this book and that is what was most appealing to read about. The book argues that the ancient and silent representations of grief and mourning depicted on pottery, the rending of hair, beating of breasts and reaching supplication to the heavens, which would have been attended by shrieking ululations like “o moi, o popopopoi” can be heard today on 78’s recorded in the 20’s by Greek folk musicians. These pieces are called mirologoi or lamentations and played in the prime examples cited on a violin or clarinet.
I got a copy of this book after hearing examples of this music collected by the author. It is some of the spookiest music I’ve had a chance to hear and once heard can’t be ignored. The idea that the sounds are a direct continuation of ancient mourning rituals is very attractive and does enhance the listening experience, something further enhanced by the vintage sound of the recording themselves. The idea is more asserted than substantiated but it is so attractive it wouldn’t take much argument to convince me.
Loss pervades the book and there is a very beautiful sentence that all things suffer loss, including loss itself—which becomes indifference. The music however leads one to believe that indifference to loss is not readily arrived for the most personally felt things.
Any how, this book captures some of the psychology of obsessions but is mainly a kind of ethnomusicology of the folk music of rural northern part of Greece. The idea that essential culture is preserved by shepards as cited by Plato is given concrete examples in this book and that is what was most appealing to read about. The book argues that the ancient and silent representations of grief and mourning depicted on pottery, the rending of hair, beating of breasts and reaching supplication to the heavens, which would have been attended by shrieking ululations like “o moi, o popopopoi” can be heard today on 78’s recorded in the 20’s by Greek folk musicians. These pieces are called mirologoi or lamentations and played in the prime examples cited on a violin or clarinet.
I got a copy of this book after hearing examples of this music collected by the author. It is some of the spookiest music I’ve had a chance to hear and once heard can’t be ignored. The idea that the sounds are a direct continuation of ancient mourning rituals is very attractive and does enhance the listening experience, something further enhanced by the vintage sound of the recording themselves. The idea is more asserted than substantiated but it is so attractive it wouldn’t take much argument to convince me.
Loss pervades the book and there is a very beautiful sentence that all things suffer loss, including loss itself—which becomes indifference. The music however leads one to believe that indifference to loss is not readily arrived for the most personally felt things.
June 16, 2020
"Lament from Epirus" by Christopher C. King is a mesmerizing first-hand journey into musical obsession. King, after hearing recordings of early 20th-century Greek musicians, goes on a Homeric quest to find the source of this music, and to understand the nature and purpose of music itself. Drawing unlikely connections between early blues recordings and early recordings of Greek music, particularly from the area of Epirus in northwestern Greece, King compels us to travel with him on his journey through time and place and to explore the mystical qualities of an almost-vanished music. No mere musicological analysis, nor a simple travelogue, King pulls us into his personal encounter of an exceptional music whose full impact cannot be fully experienced outside of the community from which it draws it life. The literal translation of “Epirus,” Smith tells us is “infinity,” and Smith’s writing skillfully lures us into his encounters at “panegyri” (musical feasts) with the infinite and transcendent quality of the deepest musical experiences.
Full of descriptive and illuminating facts - the Zagorians were descendants of Roma, Greek modes are more varied than the ones we Westerners are familiar with, healing occurs by “playing into” someone’s forehead, musical knowledge is passed from master to student by playing across a valley from opposing hilltops, and the history of Greece with its long memory of loss and tragedy plays into its musical identity - the defining characteristic of this book is King’s self-effacing humor and evocative prose. “The structure smelled like cancer,” is his description of one record store, and “In return (for hospitality), they ask only that you be human. Drop any pretensions. You are in their village, therefore you are one of them, if only for a brief time. This, then, is the exchange.” King invites us in, and in enjoying his literary hospitality, we too are one of them, if only for a brief time.
-Elizabeth DiSavino
Author of "Katherine Jackson French: Kentucky's Forgotten Ballad Collector" (University Press of Kentucky)
Assistant Professor, Berea College
www.elizabethdisavinoauthor.com
Full of descriptive and illuminating facts - the Zagorians were descendants of Roma, Greek modes are more varied than the ones we Westerners are familiar with, healing occurs by “playing into” someone’s forehead, musical knowledge is passed from master to student by playing across a valley from opposing hilltops, and the history of Greece with its long memory of loss and tragedy plays into its musical identity - the defining characteristic of this book is King’s self-effacing humor and evocative prose. “The structure smelled like cancer,” is his description of one record store, and “In return (for hospitality), they ask only that you be human. Drop any pretensions. You are in their village, therefore you are one of them, if only for a brief time. This, then, is the exchange.” King invites us in, and in enjoying his literary hospitality, we too are one of them, if only for a brief time.
-Elizabeth DiSavino
Author of "Katherine Jackson French: Kentucky's Forgotten Ballad Collector" (University Press of Kentucky)
Assistant Professor, Berea College
www.elizabethdisavinoauthor.com
March 14, 2019
I thought it was strange that he focused so much on Epirus, as if the rest of Greek musical culture wasn't very similar to how he was describing Epirus. For example he went on and on about tsipouro, which is in fact an amazing liquor, but it can be found all over Greece - not just Epirus. Also, it exists in other countries under different names.
I also thought that comparing Epirotic music to the Delta Blues was a bit of a stretch. Rebetika has way more in common with the Blues and even then it's not quite an exact match.
I'm also disappointed that he didn't even mention Nikos Karakostas, who I regard as Greece's most talented clarinetist, and maybe that's because he wasn't from Epirus even though he played Epirotic music, but again this just shows to me how limited in scope this book was.
But maybe all of that is ok because it was very informative and interesting anyway and it was probably not meant to be an in-depth, academic breakdown of all of Greek music and history.
Someone should really write such a book though because Greek music really really deserves it.
I also thought that comparing Epirotic music to the Delta Blues was a bit of a stretch. Rebetika has way more in common with the Blues and even then it's not quite an exact match.
I'm also disappointed that he didn't even mention Nikos Karakostas, who I regard as Greece's most talented clarinetist, and maybe that's because he wasn't from Epirus even though he played Epirotic music, but again this just shows to me how limited in scope this book was.
But maybe all of that is ok because it was very informative and interesting anyway and it was probably not meant to be an in-depth, academic breakdown of all of Greek music and history.
Someone should really write such a book though because Greek music really really deserves it.
July 29, 2019
An eccentric odyssey of discovery into the traditional music of Epirus. The starting point for author Christopher King, best known as an obsessive 78rpm record collector, was hearing some rare discs from the 1920s, which lead him into friendships with Greek collectors, trips to villages where the music is still played, high-spirited participation in all-night dance sessions, and a spiritual revelation about the meaning of music in a close-knit social enclave.
Some of the essentialist notions here - about the "authenticity" of the old and the shallowness of modern etc. - would make many an ethnomusicologist shudder. But the author so passionately argues his position, that it's a really great read, especially the discourse on music as a survival tool. Others have examined these ideas before - such as Charles Keil, Christopher Small and Ted Gioa - but this book is a real one-off contribution. And there's some kooky humour too, as King relates his journey like some kind of musicologist Carlos Castaneda,
Some of the essentialist notions here - about the "authenticity" of the old and the shallowness of modern etc. - would make many an ethnomusicologist shudder. But the author so passionately argues his position, that it's a really great read, especially the discourse on music as a survival tool. Others have examined these ideas before - such as Charles Keil, Christopher Small and Ted Gioa - but this book is a real one-off contribution. And there's some kooky humour too, as King relates his journey like some kind of musicologist Carlos Castaneda,
August 14, 2025
Πριν το διαβάσω πίστευα πως θα ήταν ένα "βαρύ" ανάγνωσμα αλλά θα άξιζε τον κόπο καθώς έχω καταγωγή από Ήπειρο και θα το έβρισκα ενδιαφέρον. Πόσο έξω έπεσα!
Στο Ηπειρώτικο Μοιρολόι δεν διαβάζεις μόνο για την μουσική της Ηπείρου αλλά μαθαίνεις την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου, μέσα από ένα ανάγνωσμα που κυλάει σαν το τσίπουρο στα ποτήρια μας! Είναι ένα εθνογράφημα της περιοζής του Ζαγορίου και του Πωγωνίου, μέσα από μια αφήγηση τόσο γλαφυρή και όμορφη, που αδυνατείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν αφορά μόνο τη μουσική. Είναι ένα οδοιπορικό της περιοχής και ένα βιβλίο που αξίζει τον χρόνο μας!
Στο Ηπειρώτικο Μοιρολόι δεν διαβάζεις μόνο για την μουσική της Ηπείρου αλλά μαθαίνεις την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου, μέσα από ένα ανάγνωσμα που κυλάει σαν το τσίπουρο στα ποτήρια μας! Είναι ένα εθνογράφημα της περιοζής του Ζαγορίου και του Πωγωνίου, μέσα από μια αφήγηση τόσο γλαφυρή και όμορφη, που αδυνατείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν αφορά μόνο τη μουσική. Είναι ένα οδοιπορικό της περιοχής και ένα βιβλίο που αξίζει τον χρόνο μας!
April 2, 2025
Ένιωσα ότι το βιβλίο ήταν δύο ταχυτήτων. Από την μία περιπετειώδη και με έντονο συναίσθημα, ενώ από τη άλλη ορισμένα σημεία θα μπορούσαν να έχουν παραληφθεί χωρίς κάποια απώλεια στο σύνολο. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για "αναίτια εξιδανίκευση" αυτό που περιγράφεται.
Μου άρεσε το ύφος του συγγραφέα (blues, τσίπουρο, βινύλια) και εδώ που τα λέμε το βιβλίο είναι πιο πολύ σαν μια καταγραφή των σκέψεων του συγγραφέα μαζί με λίγα ιστορικά στοιχεία, πάρα μια συνεχόμενη ιστορία με πλοκή.
Πολύ ενδιαφέρον η αναφορά στους Ρομά. Ένα κεφάλαιο που δυστυχώς σπάνια προσεγγίζεται.
Μου άρεσε το ύφος του συγγραφέα (blues, τσίπουρο, βινύλια) και εδώ που τα λέμε το βιβλίο είναι πιο πολύ σαν μια καταγραφή των σκέψεων του συγγραφέα μαζί με λίγα ιστορικά στοιχεία, πάρα μια συνεχόμενη ιστορία με πλοκή.
Πολύ ενδιαφέρον η αναφορά στους Ρομά. Ένα κεφάλαιο που δυστυχώς σπάνια προσεγγίζεται.
September 6, 2022
An entertaining read with plenty of fascinating insights into the music of Epirus. Even if you're not a huge fan of this powerful folk music tradition, the author's obsession with it will keep you reading to the end of this well-written and well-researched book. Recommended for fans of Epirus, its music and any non-fiction that transports the reader to far off places and communicates the wonderful folk traditions of a unique culture.
Displaying 1 - 30 of 41 reviews