What do you think?
Rate this book
Jenny Aaron #1
In the Dark
"Jenny Aaron was a government assassin, part of an elite unit tracking Germany’s most dangerous criminals. She was one of the best, until a disastrous mission ended with her abandoning a wounded colleague and losing her sight forever.
Now, five years later, she has learnt to navigate a darkened world, but is haunted by her betrayal. When she is called back to the force to trace a ruthless serial killer, she seizes the opportunity to solve the case and restore her honour.
Strong-willed, fearless – but vulnerable too – Jenny Aaron is a character to stand side by side with Clarice Starling and Lisbeth Salander."
Now, five years later, she has learnt to navigate a darkened world, but is haunted by her betrayal. When she is called back to the force to trace a ruthless serial killer, she seizes the opportunity to solve the case and restore her honour.
Strong-willed, fearless – but vulnerable too – Jenny Aaron is a character to stand side by side with Clarice Starling and Lisbeth Salander."
464 pages, Hardcover
First published March 7, 2016
73 people are currently reading
985 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 179 reviews
May 18, 2020
κινηματογραφική δράση (ο συγγραφέας είναι και σεναριογράφος), ωραία πλοκή, πρωτότυπη ηρωίδα (τουλάχιστον στα αστυνομικά που έχω διαβάσει έως τώρα) για τις αντιδράσεις της μας δίνει πληροφορίες στις ευχαριστίες,
κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον
κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον
April 25, 2018
Loved this one!
Jenny Aaron is an elite government assassin, one of the countries best. However, she is injured during a mission, and becomes blind.
Her team want her back to help them with their current case.
I love that the author did extensive research into what blind people can achieve, and it's amazing stuff! All Jenny's amazing abilities are real abilities of blind people - they almost seem superhuman!
Most of all, I love that there is a sequel!
Jenny Aaron is an elite government assassin, one of the countries best. However, she is injured during a mission, and becomes blind.
Her team want her back to help them with their current case.
I love that the author did extensive research into what blind people can achieve, and it's amazing stuff! All Jenny's amazing abilities are real abilities of blind people - they almost seem superhuman!
Most of all, I love that there is a sequel!
February 4, 2022
Me ha encantado, tanto por el ritmo del libro como por lo bien trabajados que están todos los personajes.
En realidad 4.5
En realidad 4.5
April 6, 2018
Was bin ich froh, dass dieses Buch endlich ein Ende gefunden hat. All die rasante Spannung, die Todesangst und die Brutalität trieben mir den Schweiß unter den Achseln hervor. Jenny Aaron ist eine blinde Ermittlerin, die in ihrem Widersacher Holm ihren Meister sucht. Es wird geschossen, gerangelt und auf psychischer Ebene gekämpft. Am Ende ist es Zeit zu ruhen. Ob ich den nächsten Teil auch lesen werde, weiß ich noch nicht. irgendwie war es mir zu viel - von allem...
February 4, 2022
Buena historia policiaca. Me ha encantado la protagonista jenni aaron, y que gran decepción con la persona a quien amaba.
9/10
9/10
May 29, 2017
Οι εκδόσεις Μεταίχμιο, πιστές στην παράδοσή τους στο αστυνομικό μυθιστόρημα, ενισχύουν όλο και περισσότερο τα βιβλία νουάρ αισθητικής του είδους, προσθέτοντας συνεχώς νέους τίτλους στο ενεργητικό τους. Ένας από τους πιο πρόσφατους είναι και του "Μια για πάντα" του Γερμανού Andreas Pfluger, το οποίο αποτελεί και το καλύτερο βιβλίο στην κατηγορία του που διάβασα τελευταία. Αν και δεν έχω μεγάλη επαφή με την λογοτεχνία της χώρας, ο Pfluger έχει γράψει ένα βιβλίο που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει άλλα κλασσικά μυθιστορήματα του είδους, και είμαι βέβαιη πως στο μέλλον θα μας προσφέρει ακόμα πιο δυνατές στιγμές. Στην προκειμένη, έχει δημιουργήσει μια ιστορία καθόλα σύγχρονη η οποία, όμως, την ίδια στιγμή, διαθέτει έναν παλαιικής αισθητικής πυρήνα, στοιχεία που συνθέτουν ένα εντυπωσιακό κι εκρηκτικό κράμα.
Η ιστορία μας ξεκινάει στην Βαρκελώνη όπου οι Τζένι Άαρον και Νίκο Κβιστ, κατά την διάρκεια μιας παράδοσης λύτρων, βρίσκονται εν μέσω μιας ανταλλαγής πυρών που έχει ως αποτέλεσμα και οι δυο τους να τραυματιστούν πολύ σοβαρά. Πέντε χρόνια αργότερα, ανακαλύπτουμε πως η Τζένι έχει καταφέρει να επιζήσει, παρά τον πυροβολισμό που είχε δεχτεί στο κεφάλι της, όμως, αν και δεν έχασε τη ζωή της, έχασε κάτι άλλο πολύτιμο και αυτό δεν είναι άλλο από την όρασή της. Τώρα ταξιδεύει στο Βερολίνο, προκειμένου να βοηθήσει τους συναδέλφους της, αναλαμβάνοντας την υπόθεση του Ράινχολντ Μπένις, που έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εξαιτίας μιας σειράς φόνων, στη σύλληψη του οποίου είχε συμβάλλει και η ίδια. Η απόφασή της αυτή θα την φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν της αλλά και θα οδηγήσει σε μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων, την ίδια ώρα που μια σειρά ανατρεπτικών εξελίξεων θα φέρουν στο δρόμο της την πιο δύσκολη υπόθεση που έχει αναλάβει ποτέ της.
Το "Μια για πάντα" είναι ένα βιβλίο με έντονη κινηματογραφική αφήγηση που διαθέτει μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη, ακόμα και στις λεπτομέρειές της, πρόζα. Αυτό αφορά τόσο την αισθητική της, και το πως αυτή περνάει στον αναγνώστη, όσο και τη δομή και την εξέλιξή της μέσω της αφήγησης. Με γλώσσα ωμή και ρεαλιστική, αποτυπώνει την πραγματικότητα της ιστορίας με τρόπο άκρως παραστατικό, ίσως και σκληρό κάποιες φορές, όμως αυτά τα στοιχεία είναι που εντείνουν την δυναμική της αφήγησης ακόμα περισσότερο. Παράλληλα, το κείμενο, στο σύνολό του, διακρίνεται για τις έντονες δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού που εμπεριέχει, οι οποίες λειτουργούν σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το ένα εξ' αυτών έχει να κάνει με μια ισορροπημένη κωμικότητα που δίνει στο κείμενο μια άλλη διάθεση, μόνο, όμως, όπου πραγματικά χρειάζεται, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Το άλλο έχει να κάνει με την συγκαλυμμένη δηκτικότητα του συγγραφέα απέναντι σε γεγονότα και καταστάσεις, ασκώντας κατά μία έννοια κριτική σ' ένα σύστημα που δεν μπορεί να λειτουργήσει απόλυτα.
Αυτό, όμως, που πραγματικά με κέρδισε στο "Μια για πάντα", είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Pfluger χειρίζεται την πρωταγωνίστριά του, αλλά και το πρόβλημα αυτής, που σταδιακά αρχίζει να μετεξελίσσεται στο μεγάλο προτέρημά της. Είναι εμφανές πως ο συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα γύρω από το θέμα της τυφλότητας και του τι αυτή σημαίνει για τα άτομα που αποτελεί μέρος της ζωής τους, μιλώντας με στοιχεία και δεδομένα και όχι με αερολογίες ή παρατραβηγμένες εικασίες προς χάριν βοήθειας ανάπτυξης της πρόζας τους, ή προς ενίσχυση της δραματουργίας αυτής. Προφανώς και υπάρχει το δραματικό στοιχείο, δεν είναι όμως αυτό στο οποίο εστιάζει. Σκοπός του, άλλωστε, δεν είναι να λυπηθούμε ή αν νιώσουμε οίκτο για την Τζένι, αλλά να την θαυμάσουμε για τον τρόπο με τον οποίο έμαθε να ζει μ' αυτό που τόσο αναπάντεχα έφερε η ζωή στο δρόμο της, όχι επειδή το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, αλλά επειδή βρήκε τη θάρρος να μετατρέψει την αδυναμία της σε δύναμη, την οποία δεν μπορείς να μην θαυμάσεις.
Ένα άρτια δομημένο βιβλίο, με έντονες δόσεις δράσης και αγωνίας, με πολλές ανατροπές που σε καθηλώνουν και σε κάνουν ν' αγωνιάς για τις εξελίξεις, αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποιες θα είναι αυτές, που θυμίζει κάτι από το νουάρ μιας άλλης εποχής, χωρίς, ωστόσο, να χάνει την σύγχρονη ταυτότητά του, θίγοντας θέματα του σήμερα όπως η τρομοκρατία και η ανεξέλεγκτη πορεία της βίας, που μέρα με τη μέρα φέρνει όλο και πιο δραματικά αποτελέσματα. Μια κεντρική ηρωίδα άξια θαυμασμού, μα και ανάλυσης, αφού τα βασικά της χαρακτηριστικά συνθέτουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολυδιάστατο προφίλ, που για να το κατανοήσει κανείς σε βάθος δεν φτάνει μια απλή, πρώτη ανάγνωση, αλλά πρέπει να εμβαθύνει στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού της λίγο περισσότερο. Μια ιδανική πρόταση για όλους τους φανατικούς του είδους που σίγουρα δεν θα τους αφήσει απογοητευμένους.
Η ιστορία μας ξεκινάει στην Βαρκελώνη όπου οι Τζένι Άαρον και Νίκο Κβιστ, κατά την διάρκεια μιας παράδοσης λύτρων, βρίσκονται εν μέσω μιας ανταλλαγής πυρών που έχει ως αποτέλεσμα και οι δυο τους να τραυματιστούν πολύ σοβαρά. Πέντε χρόνια αργότερα, ανακαλύπτουμε πως η Τζένι έχει καταφέρει να επιζήσει, παρά τον πυροβολισμό που είχε δεχτεί στο κεφάλι της, όμως, αν και δεν έχασε τη ζωή της, έχασε κάτι άλλο πολύτιμο και αυτό δεν είναι άλλο από την όρασή της. Τώρα ταξιδεύει στο Βερολίνο, προκειμένου να βοηθήσει τους συναδέλφους της, αναλαμβάνοντας την υπόθεση του Ράινχολντ Μπένις, που έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη εξαιτίας μιας σειράς φόνων, στη σύλληψη του οποίου είχε συμβάλλει και η ίδια. Η απόφασή της αυτή θα την φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν της αλλά και θα οδηγήσει σε μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων, την ίδια ώρα που μια σειρά ανατρεπτικών εξελίξεων θα φέρουν στο δρόμο της την πιο δύσκολη υπόθεση που έχει αναλάβει ποτέ της.
Το "Μια για πάντα" είναι ένα βιβλίο με έντονη κινηματογραφική αφήγηση που διαθέτει μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη, ακόμα και στις λεπτομέρειές της, πρόζα. Αυτό αφορά τόσο την αισθητική της, και το πως αυτή περνάει στον αναγνώστη, όσο και τη δομή και την εξέλιξή της μέσω της αφήγησης. Με γλώσσα ωμή και ρεαλιστική, αποτυπώνει την πραγματικότητα της ιστορίας με τρόπο άκρως παραστατικό, ίσως και σκληρό κάποιες φορές, όμως αυτά τα στοιχεία είναι που εντείνουν την δυναμική της αφήγησης ακόμα περισσότερο. Παράλληλα, το κείμενο, στο σύνολό του, διακρίνεται για τις έντονες δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού που εμπεριέχει, οι οποίες λειτουργούν σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το ένα εξ' αυτών έχει να κάνει με μια ισορροπημένη κωμικότητα που δίνει στο κείμενο μια άλλη διάθεση, μόνο, όμως, όπου πραγματικά χρειάζεται, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Το άλλο έχει να κάνει με την συγκαλυμμένη δηκτικότητα του συγγραφέα απέναντι σε γεγονότα και καταστάσεις, ασκώντας κατά μία έννοια κριτική σ' ένα σύστημα που δεν μπορεί να λειτουργήσει απόλυτα.
Αυτό, όμως, που πραγματικά με κέρδισε στο "Μια για πάντα", είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Pfluger χειρίζεται την πρωταγωνίστριά του, αλλά και το πρόβλημα αυτής, που σταδιακά αρχίζει να μετεξελίσσεται στο μεγάλο προτέρημά της. Είναι εμφανές πως ο συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα γύρω από το θέμα της τυφλότητας και του τι αυτή σημαίνει για τα άτομα που αποτελεί μέρος της ζωής τους, μιλώντας με στοιχεία και δεδομένα και όχι με αερολογίες ή παρατραβηγμένες εικασίες προς χάριν βοήθειας ανάπτυξης της πρόζας τους, ή προς ενίσχυση της δραματουργίας αυτής. Προφανώς και υπάρχει το δραματικό στοιχείο, δεν είναι όμως αυτό στο οποίο εστιάζει. Σκοπός του, άλλωστε, δεν είναι να λυπηθούμε ή αν νιώσουμε οίκτο για την Τζένι, αλλά να την θαυμάσουμε για τον τρόπο με τον οποίο έμαθε να ζει μ' αυτό που τόσο αναπάντεχα έφερε η ζωή στο δρόμο της, όχι επειδή το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, αλλά επειδή βρήκε τη θάρρος να μετατρέψει την αδυναμία της σε δύναμη, την οποία δεν μπορείς να μην θαυμάσεις.
Ένα άρτια δομημένο βιβλίο, με έντονες δόσεις δράσης και αγωνίας, με πολλές ανατροπές που σε καθηλώνουν και σε κάνουν ν' αγωνιάς για τις εξελίξεις, αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποιες θα είναι αυτές, που θυμίζει κάτι από το νουάρ μιας άλλης εποχής, χωρίς, ωστόσο, να χάνει την σύγχρονη ταυτότητά του, θίγοντας θέματα του σήμερα όπως η τρομοκρατία και η ανεξέλεγκτη πορεία της βίας, που μέρα με τη μέρα φέρνει όλο και πιο δραματικά αποτελέσματα. Μια κεντρική ηρωίδα άξια θαυμασμού, μα και ανάλυσης, αφού τα βασικά της χαρακτηριστικά συνθέτουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολυδιάστατο προφίλ, που για να το κατανοήσει κανείς σε βάθος δεν φτάνει μια απλή, πρώτη ανάγνωση, αλλά πρέπει να εμβαθύνει στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού της λίγο περισσότερο. Μια ιδανική πρόταση για όλους τους φανατικούς του είδους που σίγουρα δεν θα τους αφήσει απογοητευμένους.
July 31, 2019
Esta novela de Thriller, ha sido una agradable sorpresa, con una premisa interesante que te mantiene a la expectativa. La historia no es vertiginosa, se toma su tiempo para construirnos el personaje de Jenny Aaron, nuestra protagonista detective e invidente. Aaron, no siempre fue invidente, en su historia hay un antes y un después, un cumulo de experiencias y personas que moldearán a Aaron como es. Su vida antes de quedar invidente será tan importante como su vida con una discapacidad.
Uno de los grandes aciertos para la historia, es la responsabilidad de su autor, Andreas Pflüger, que hizo una exhaustiva investigación, sobre un mundo que es ajeno para la gran mayoría, un mundo sin imagen, sin color. El autor explora, esa etapa de adaptación de ver a no ver, de pasar a la imagen al sonido, al tacto, al olfato, al cálculo, la adaptación a aceptar ayuda. Si bien, es importantísimo como el autor aborda la condición de Aaron, lo que llega a lograr a pesar de la pérdida de su visión (y también lo que sucede no tan positivo, como la perdida de recuerdos, la perdida de los colores) yo me quedo con la experiencia lectora, es decir, que el autor logra que uno se sienta o se acerque a la experiencia de no ver, de moverte adivinando, de sentir la opresión de no ver y depender del oído y del tacto, y del ingenio, de saberse vulnerable.
Es una historia bastante entretenida, que merece la pena darle una oportunidad y en mi caso, estoy segura que apenas salga el siguiente libro (en un idioma que pueda leer) estaré ahí.
Uno de los grandes aciertos para la historia, es la responsabilidad de su autor, Andreas Pflüger, que hizo una exhaustiva investigación, sobre un mundo que es ajeno para la gran mayoría, un mundo sin imagen, sin color. El autor explora, esa etapa de adaptación de ver a no ver, de pasar a la imagen al sonido, al tacto, al olfato, al cálculo, la adaptación a aceptar ayuda. Si bien, es importantísimo como el autor aborda la condición de Aaron, lo que llega a lograr a pesar de la pérdida de su visión (y también lo que sucede no tan positivo, como la perdida de recuerdos, la perdida de los colores) yo me quedo con la experiencia lectora, es decir, que el autor logra que uno se sienta o se acerque a la experiencia de no ver, de moverte adivinando, de sentir la opresión de no ver y depender del oído y del tacto, y del ingenio, de saberse vulnerable.
Es una historia bastante entretenida, que merece la pena darle una oportunidad y en mi caso, estoy segura que apenas salga el siguiente libro (en un idioma que pueda leer) estaré ahí.
November 11, 2017
Un libro muy original, rápido y adictivo.
Como dice la sinopsis, la protagonista es una mezcla entre Clarice Starling de El silencio de los corderos y la Lisbeth Salander de Millennium. Y sí, acierta de pleno. Y el resto de personajes no se queda atrás. Es una serie, lo dice al final, y apetece seguir con estos súper héroes.
Me ha encantado.
Como dice la sinopsis, la protagonista es una mezcla entre Clarice Starling de El silencio de los corderos y la Lisbeth Salander de Millennium. Y sí, acierta de pleno. Y el resto de personajes no se queda atrás. Es una serie, lo dice al final, y apetece seguir con estos súper héroes.
Me ha encantado.
February 24, 2020
“Si todavía hay tiempo, al final, no quiero preguntarme por qué debo morir. Quiero saber por qué he vivido."
“Niebla” nos presenta la historia de Jenny Aaron, una joven analista de casos y primera mujer que pertenece al cuerpo de élite, quien durante un caso especial en Barcelona, terminó perdiendo la vista en una misión fallida.
Es un libro bastante original en su forma de redacción que amerita la completa atención del lector, ya que está narrado entre fragmentos del presente y pasado de sus personajes.
Es un buen thriller que mantiene pegado al lector entre sus páginas, a pesar que en algún momento te preguntes: ¿para qué tantos recuerdos?, aunque en su momento parecen detalles sin sentidos, sin embargo todo tiene un porqué y una razón en la historia. Tiene un buen argumento.
100% recomendado
“La vida es la escuela; el dolor, el maestro.”
“Niebla” nos presenta la historia de Jenny Aaron, una joven analista de casos y primera mujer que pertenece al cuerpo de élite, quien durante un caso especial en Barcelona, terminó perdiendo la vista en una misión fallida.
Es un libro bastante original en su forma de redacción que amerita la completa atención del lector, ya que está narrado entre fragmentos del presente y pasado de sus personajes.
Es un buen thriller que mantiene pegado al lector entre sus páginas, a pesar que en algún momento te preguntes: ¿para qué tantos recuerdos?, aunque en su momento parecen detalles sin sentidos, sin embargo todo tiene un porqué y una razón en la historia. Tiene un buen argumento.
100% recomendado
“La vida es la escuela; el dolor, el maestro.”
September 17, 2017
Εξαιρετικό αστυνομικό θρίλλερ. πρωτότυπη γραφή με κλιμακούμενη ένταση, και απίστευτες κι όμως αληθινές πληροφορίες για τις ικανότητες που μπορεί να αναπτύξουν οι άνθρωποι χωρίς όραση. Δεν είναι ευκολοδιαβαστο βιβλίο, αλλά κάθε σελίδα του αξίζει τον κόπο.
Read
March 12, 2018«Από εκείνην, αντίθετα, περιμένουν να δει αυτό που παραμένει κρυμμένο από όσους έχουν την όραση τους, να διαισθανθεί την αλήθεια, όπως μόνο αυτή γνωρίζει να το κάνει. Της ζητούν να επιβάλλει τάξη. Αυτό δεν είναι η απελευθέρωση της αλλά η φυλακή της. Ένα πράγμα όμως έχει κοινό με τον Γκάντενμπαϊν: Εκείνοι που έχουν κάτι να κρύψουν τη φοβούνται, επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι διόλου τυφλή.»
Πρώτη επαφή με Γερμανό συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος και οφείλω να ομολογήσω ότι οι εντυπώσεις που άφησε πίσω του η ανάγνωση του «Μια για πάντα» είναι οι καλύτερες. Αγαπώ τα βιβλία με κινηματογραφική ροή και το συγκεκριμένο είναι ένα από αυτά. Ο Andreas Pfluger έπλεξε στις σελίδες του βιβλίου του μια ιστορία που ίσως μας κάνει να δούμε τα αστυνομικά θρίλερ με διαφορετικό μάτι. Έπλασε μια ηρωίδα που δεν συμβαδίζει με τα τετριμμένα άλλων ηρώων βιβλίων αστυνομικών υποθέσεων κάνοντας τη μια ιδιαίτερα μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Μια πρωταγωνίστρια που κερδίζει άμεσα το αναγνωστικό κοινό με τις ικανότητες της, την σπιρτάδα του μυαλού της αλλά και τον εξαιρετικά δυνατό της χαρακτήρα.
Η Τζένι Άαρον είναι μέλος της ομάδας του Τμήματος, μιας ιδιαίτερης και μυστικής υπηρεσίας της Γερμανικής αστυνομίας όπου τα άτομα που την απαρτίζουν είναι οι καλύτεροι και άριστα εκπαιδευμένοι αστυνομικοί, κόρη του Γκερκ Άαρον ενός θρύλου στα μάτια των συναδέλφων του και μια από τις πρώτες γυναίκες που κατάφεραν να διεισδύσουν σε αυτή την επίλεκτη ομάδα. Σε μια αποστολή παράδοσης λύτρων στη Βαρκελώνη, εκείνη και ο Νίκο Κβιστ, θα έρθουν αντιμέτωποι με τα πυρά ενός αδίστακτου εγκληματία σε μια φονική συναλλαγή. Η Τζένι θα αναγκαστεί να αφήσει πίσω της τον συνεργάτη και αγαπημένο της Νίκο πολύ βαριά τραυματισμένο καθώς είναι και εκείνη πληγωμένη από σφαίρα και αυτή η πράξη θα τη στοιχειώσει για πάντα.
Πέντε χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει. Η Τζένι επιβίωσε από τους φονικούς πυροβολισμούς χάνοντας όμως την όραση της και εργάζεται πλέον σε άλλη υπηρεσία της Γερμανίας. Η τυφλή πρώην πράκτορας του Τμήματος καλείται να επιστρέψει στο Βερολίνο για να βοηθήσει τους προηγούμενους συναδέλφους της. Ένας παλιός της γνώριμος, ο Ράινχολντ Μπένις, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στις φυλακές για μια σειρά από φόνους δολοφόνησε μια ψυχολόγο μέσα στο κελί του. Η Τζένι παλιότερα είχε συμβάλλει στη φυλάκιση του και αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση. Αυτό θα την φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν της και θα ανοίξει τα κουτάκια των αναμνήσεων που είχε φυλάξει στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Ο Μπένις όμως είναι μόνο η αρχή και όταν μια ολόκληρη τάξη μαθητών πέφτει θύμα απαγωγής στο Βερολίνο όλοι καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος κατάδικος απλά ήταν μια μαριονέτα στα χέρια άλλων. Το παρελθόν ξυπνάει βασανιστικό μέσα στην Άαρον για να της υπενθυμίσει ότι η ζωή της μέχρι τώρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια προετοιμασία για τις επόμενες τριάντα έξι ώρες… Μια προσωπική μάχη που πρέπει να δώσει πάση θυσία όπως ποτέ πριν ξεκινάει…
Ο Andreas Pfluger έδωσε στο αναγνωστικό κοινό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαφέρει σε σχέση με όσα έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Ένα καλοδουλεμένο στόρυ που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα ξεδιπλώνεται σελίδα τη σελίδα και ανακαλύπτουμε ότι φτάνουμε στο τέλος του και απλά θα θέλαμε να έχει άλλο τόσο… Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και η αγωνία χτυπάει κόκκινο σε πολλά σημεία του ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Παρόλο που ο συγγραφέας έχει τοποθετήσει τους ήρωες του να κάνουν αρκετές αναφορές στο παρελθόν τους δεν κουράζει τους αναγνώστες καθώς το έχει ενσωματώσει πολύ καλά στη ροή της αφήγησης του που δεν αποπροσανατολίζει από την πλοκή που τρέχει με γρήγορους και ασθματικούς ρυθμούς. Είναι αναγκαίο μάλιστα γιατί με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε περισσότερο τους χαρακτήρες του βιβλίου αλλά ανασύρουμε και γεγονότα που βοηθάνε στην εξέλιξη της ιστορίας.
Η γραφή του δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα απλή και χαρακτηρίζεται με αρκετή δόση ειρωνείας για ένα σύστημα διαπλοκής που κρύβεται στα μεγάλα γρανάζια της χώρας, με μικρά ψήγματα χιούμορ που χαλαρώνει τον αναγνώστη πριν την επόμενη σκηνή έντονης δράσης και κυνηγητού και με λίγο δραματικότητα για την κατάσταση της Άαρον η οποία όμως δεν λειτουργεί ως αδυναμία αλλά ως δύναμη που τη σπρώχνει να σταθεί γερά στα πόδια της. Ένα από τα ατού του βιβλίου του Andreas Pfluger είναι ότι ο ίδιος έχει κάνει μια μεγάλη έρευνα γύρω από το θέμα της τύφλωσης και σίγουρα έχει συνομιλήσει αλλά και παρατηρήσει ανθρώπους που έχουν χάσει την όραση τους είτε εκ γενετής είτε μετά από κάποιο ατύχημα ή ασθένεια. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να αποδώσει όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν την Τζένι Άαρον στο χαρτί παρόλο που της έχει προσθέσει και κάποιες εξαιρετικές ικανότητες που ξεπερνούν ίσως τα όρια του φυσιολογικού. Κάτι όμως που δεν χτυπά πολύ αρνητικά στα μάτια των αναγνωστών μετατρέποντας την ιστορία σε κάτι το τελείως εξωπραγματικό. Αντίθετα αυτό το πείσμα της για να αποδείξει ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν και πριν τυφλωθεί, άσχετα αν το γνωρίζουν ήδη όλοι αυτό, είναι και εκείνο το κομμάτι που μας κάνει να τη συμπαθήσουμε ακόμα περισσότερο, να συμπάσχουμε μαζί της προσπερνώντας τις όποιες υπερφυσικές της ικανότητες.
Διαβάζοντας το «Μια για πάντα» συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία που διαδραματίζεται είναι κάτι παραπάνω από την πλοκή των γεγονότων. Είναι οι ιστορίες των ηρώων ξεχωριστά που καλούνται να καλύψουν τις επιθυμίες τους αλλά και τις απεγνωσμένες τους ανάγκες για μια διαφυγή από ένα ασφυκτικό παρελθόν που τους κρατά σφιχτά δεμένους μαζί του. Ένα βιβλίο ενός συγγραφέα με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του ως σεναριογράφου που δεν υστερεί σε τίποτα μπροστά σε άλλα μυθιστορήματα του είδους ανεβάζοντας τον πήχη ίσως ένα σκαλί παραπάνω. Ένα αστυνομικό θρίλερ με μια πρωτοεμφανιζόμενη ηρωίδα που όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει ακάθεκτη να μας εκπλήσσει και δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους λάτρεις των αστυνομικών ιστοριών δράσης.
«Αυτό που επιθυμούμε και επαινούμε δεν είναι το κουράγιο να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, αλλά το κουράγιο να ζήσουμε παλικαρίσια».
Πρώτη επαφή με Γερμανό συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος και οφείλω να ομολογήσω ότι οι εντυπώσεις που άφησε πίσω του η ανάγνωση του «Μια για πάντα» είναι οι καλύτερες. Αγαπώ τα βιβλία με κινηματογραφική ροή και το συγκεκριμένο είναι ένα από αυτά. Ο Andreas Pfluger έπλεξε στις σελίδες του βιβλίου του μια ιστορία που ίσως μας κάνει να δούμε τα αστυνομικά θρίλερ με διαφορετικό μάτι. Έπλασε μια ηρωίδα που δεν συμβαδίζει με τα τετριμμένα άλλων ηρώων βιβλίων αστυνομικών υποθέσεων κάνοντας τη μια ιδιαίτερα μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Μια πρωταγωνίστρια που κερδίζει άμεσα το αναγνωστικό κοινό με τις ικανότητες της, την σπιρτάδα του μυαλού της αλλά και τον εξαιρετικά δυνατό της χαρακτήρα.
Η Τζένι Άαρον είναι μέλος της ομάδας του Τμήματος, μιας ιδιαίτερης και μυστικής υπηρεσίας της Γερμανικής αστυνομίας όπου τα άτομα που την απαρτίζουν είναι οι καλύτεροι και άριστα εκπαιδευμένοι αστυνομικοί, κόρη του Γκερκ Άαρον ενός θρύλου στα μάτια των συναδέλφων του και μια από τις πρώτες γυναίκες που κατάφεραν να διεισδύσουν σε αυτή την επίλεκτη ομάδα. Σε μια αποστολή παράδοσης λύτρων στη Βαρκελώνη, εκείνη και ο Νίκο Κβιστ, θα έρθουν αντιμέτωποι με τα πυρά ενός αδίστακτου εγκληματία σε μια φονική συναλλαγή. Η Τζένι θα αναγκαστεί να αφήσει πίσω της τον συνεργάτη και αγαπημένο της Νίκο πολύ βαριά τραυματισμένο καθώς είναι και εκείνη πληγωμένη από σφαίρα και αυτή η πράξη θα τη στοιχειώσει για πάντα.
Πέντε χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει. Η Τζένι επιβίωσε από τους φονικούς πυροβολισμούς χάνοντας όμως την όραση της και εργάζεται πλέον σε άλλη υπηρεσία της Γερμανίας. Η τυφλή πρώην πράκτορας του Τμήματος καλείται να επιστρέψει στο Βερολίνο για να βοηθήσει τους προηγούμενους συναδέλφους της. Ένας παλιός της γνώριμος, ο Ράινχολντ Μπένις, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στις φυλακές για μια σειρά από φόνους δολοφόνησε μια ψυχολόγο μέσα στο κελί του. Η Τζένι παλιότερα είχε συμβάλλει στη φυλάκιση του και αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση. Αυτό θα την φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν της και θα ανοίξει τα κουτάκια των αναμνήσεων που είχε φυλάξει στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Ο Μπένις όμως είναι μόνο η αρχή και όταν μια ολόκληρη τάξη μαθητών πέφτει θύμα απαγωγής στο Βερολίνο όλοι καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος κατάδικος απλά ήταν μια μαριονέτα στα χέρια άλλων. Το παρελθόν ξυπνάει βασανιστικό μέσα στην Άαρον για να της υπενθυμίσει ότι η ζωή της μέχρι τώρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια προετοιμασία για τις επόμενες τριάντα έξι ώρες… Μια προσωπική μάχη που πρέπει να δώσει πάση θυσία όπως ποτέ πριν ξεκινάει…
Ο Andreas Pfluger έδωσε στο αναγνωστικό κοινό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαφέρει σε σχέση με όσα έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Ένα καλοδουλεμένο στόρυ που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα ξεδιπλώνεται σελίδα τη σελίδα και ανακαλύπτουμε ότι φτάνουμε στο τέλος του και απλά θα θέλαμε να έχει άλλο τόσο… Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και η αγωνία χτυπάει κόκκινο σε πολλά σημεία του ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Παρόλο που ο συγγραφέας έχει τοποθετήσει τους ήρωες του να κάνουν αρκετές αναφορές στο παρελθόν τους δεν κουράζει τους αναγνώστες καθώς το έχει ενσωματώσει πολύ καλά στη ροή της αφήγησης του που δεν αποπροσανατολίζει από την πλοκή που τρέχει με γρήγορους και ασθματικούς ρυθμούς. Είναι αναγκαίο μάλιστα γιατί με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε περισσότερο τους χαρακτήρες του βιβλίου αλλά ανασύρουμε και γεγονότα που βοηθάνε στην εξέλιξη της ιστορίας.
Η γραφή του δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα απλή και χαρακτηρίζεται με αρκετή δόση ειρωνείας για ένα σύστημα διαπλοκής που κρύβεται στα μεγάλα γρανάζια της χώρας, με μικρά ψήγματα χιούμορ που χαλαρώνει τον αναγνώστη πριν την επόμενη σκηνή έντονης δράσης και κυνηγητού και με λίγο δραματικότητα για την κατάσταση της Άαρον η οποία όμως δεν λειτουργεί ως αδυναμία αλλά ως δύναμη που τη σπρώχνει να σταθεί γερά στα πόδια της. Ένα από τα ατού του βιβλίου του Andreas Pfluger είναι ότι ο ίδιος έχει κάνει μια μεγάλη έρευνα γύρω από το θέμα της τύφλωσης και σίγουρα έχει συνομιλήσει αλλά και παρατηρήσει ανθρώπους που έχουν χάσει την όραση τους είτε εκ γενετής είτε μετά από κάποιο ατύχημα ή ασθένεια. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να αποδώσει όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν την Τζένι Άαρον στο χαρτί παρόλο που της έχει προσθέσει και κάποιες εξαιρετικές ικανότητες που ξεπερνούν ίσως τα όρια του φυσιολογικού. Κάτι όμως που δεν χτυπά πολύ αρνητικά στα μάτια των αναγνωστών μετατρέποντας την ιστορία σε κάτι το τελείως εξωπραγματικό. Αντίθετα αυτό το πείσμα της για να αποδείξει ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν και πριν τυφλωθεί, άσχετα αν το γνωρίζουν ήδη όλοι αυτό, είναι και εκείνο το κομμάτι που μας κάνει να τη συμπαθήσουμε ακόμα περισσότερο, να συμπάσχουμε μαζί της προσπερνώντας τις όποιες υπερφυσικές της ικανότητες.
Διαβάζοντας το «Μια για πάντα» συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία που διαδραματίζεται είναι κάτι παραπάνω από την πλοκή των γεγονότων. Είναι οι ιστορίες των ηρώων ξεχωριστά που καλούνται να καλύψουν τις επιθυμίες τους αλλά και τις απεγνωσμένες τους ανάγκες για μια διαφυγή από ένα ασφυκτικό παρελθόν που τους κρατά σφιχτά δεμένους μαζί του. Ένα βιβλίο ενός συγγραφέα με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του ως σεναριογράφου που δεν υστερεί σε τίποτα μπροστά σε άλλα μυθιστορήματα του είδους ανεβάζοντας τον πήχη ίσως ένα σκαλί παραπάνω. Ένα αστυνομικό θρίλερ με μια πρωτοεμφανιζόμενη ηρωίδα που όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει ακάθεκτη να μας εκπλήσσει και δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους λάτρεις των αστυνομικών ιστοριών δράσης.
«Αυτό που επιθυμούμε και επαινούμε δεν είναι το κουράγιο να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, αλλά το κουράγιο να ζήσουμε παλικαρίσια».
April 14, 2022
Lo he disfrutado mucho. Saber el entrenamiento que pueden hacer las personas ciegas para mejorar sus percepciones y habilidades me ha parecido super interesante. En este caso exagera, y mucho, pero creo que le otorga a la protagonista ese punto cañero que lo hace más atrayente.
Además el libro es adictivo, no decae y tiene un par de villanos interesantes. El gato, el mejor.
Además el libro es adictivo, no decae y tiene un par de villanos interesantes. El gato, el mejor.
December 20, 2019
"Diez cosas que a Aaron le gusta tocar:
la nieve,
piñas de abeto,
botellas de cerveza helada,
la tierra húmeda de un bancal,
pieles cálidas,
salchichas,
manos pequeñas,
botones de nácar,
armas,
su cuadro".
Jenny Aaron formó parte de una unidad de élite en la policia alemana, perfectamente entrenada, inteligente y sin apenas ninguna fisura en su plan de trabajo. Pero cinco años antes de que empiece la novela, en una misión fallida en Barcelona, casi pierde la vida y se queda ciega.
Cuando empieza esta historia y aunque esté ciega, se ha entrenado obsesivamente para no perder ni un ápice de sus facultades, y no solo no las ha perdido, sino que las ha perfeccionado porque al ser ciega, sus sentidos se han agudizado. Y ha sido llamada de nuevo por la unidad en la que trabajaba; un peligroso asesino a quien ella encerró, insiste en hablar con ella después de haber asesinado a la psiquiatra que le asistio en la cárcel.
"Es cierto. También yo estaba sola sobre la cuerda floja. Entonces perdí el equilibrio y aún sigo cayendo".
Es un buen thriller, muy bien escrito por Andreas Pflüger, que consigue manejar muy bien el ritmo al mismo tiempo que nos hace un excelente diseño de personajes, mezclando algunas dosis de flashbacks para que entendamos mejor la situación de la protagonista en el presente y en su pasado. Y es complicado en este género que es el thriller dirimir una cierta calidad literaria con los argumentos muy al estilo de James Bond en cuanto a acción, y sin embargo Pflüger se las arregla bien para no caer en ciertos tópicos y mantener al lector enganchado. Es cierto que en mi opinión la última parte decae un poco y se vuelve un poco lenta porque parece estancarse un poco a medida que surgen ciertas cuestiones del pasado, y quizás por eso ese último tercio se me hizo un poco pesado, pero por lo demás, es un thriller muy digno, muy por encima de la media general en este tipo de géneros.
"A Aaron siempre le gustaron los que no alardean aunque podrían permitírselo. Los que tienen cierto descaro y, aun así, son educados, no les dan demasiada importancia a sus músculos y leen a Max Frisch."
Una técnica atractiva que usa Pflüger para envolvernos en el mundo de Jenny Aaron, son sus reflexiones sobre diez cosas que añora o que ha ganado desde que es ciega:
"Diez olores que a Aaron le gustan:
las calles recíen asfaltadas
las patatas hechas a la brasa de una hoguera
la grasa para cuero
un bosque después de la lluvia
el te de menta de Marrakesh
su propia piel
las salchichas al curry
las virutas de madera
L'Eau d'Issey de Miyake
las castañas asadas.
Lo mejor en mi opinión es el retrato que hace Andres Pflüger de su protagonista, Jenny Aaron, porque realmente consigue que nos metamos hasta cierto punto en la piel de una persona ciega: desde su introspección a la hora de gestionar ese cambio mental donde tuvo que ajustar todo su mundo para adaptarlo a los sonidos y a su intuición, hasta su percepción de un entorno, que aunque es fisicamente invisible para ella, quizás con su ceguera se volvió mucho más palpable.
Dos obras me llamaron la atención en particular: Hagakure: El camino del Samurái, y, desde luego, Digamos Que Me Llamo Ganterbein, de Frisch. Su frase favorita de él podría ser: (...): "Todas las personas se inventan tarde o temprano una historia que acaban tomando por su vida" A mi hay otro párrafo que me parece más apropiado: "Estoy ciego. No siempre lo sé, pero a veces sí. Entonces me pregunto si las historias que puedo imaginar no son realmente mi vida".
la nieve,
piñas de abeto,
botellas de cerveza helada,
la tierra húmeda de un bancal,
pieles cálidas,
salchichas,
manos pequeñas,
botones de nácar,
armas,
su cuadro".
Jenny Aaron formó parte de una unidad de élite en la policia alemana, perfectamente entrenada, inteligente y sin apenas ninguna fisura en su plan de trabajo. Pero cinco años antes de que empiece la novela, en una misión fallida en Barcelona, casi pierde la vida y se queda ciega.
Cuando empieza esta historia y aunque esté ciega, se ha entrenado obsesivamente para no perder ni un ápice de sus facultades, y no solo no las ha perdido, sino que las ha perfeccionado porque al ser ciega, sus sentidos se han agudizado. Y ha sido llamada de nuevo por la unidad en la que trabajaba; un peligroso asesino a quien ella encerró, insiste en hablar con ella después de haber asesinado a la psiquiatra que le asistio en la cárcel.
"Es cierto. También yo estaba sola sobre la cuerda floja. Entonces perdí el equilibrio y aún sigo cayendo".
Es un buen thriller, muy bien escrito por Andreas Pflüger, que consigue manejar muy bien el ritmo al mismo tiempo que nos hace un excelente diseño de personajes, mezclando algunas dosis de flashbacks para que entendamos mejor la situación de la protagonista en el presente y en su pasado. Y es complicado en este género que es el thriller dirimir una cierta calidad literaria con los argumentos muy al estilo de James Bond en cuanto a acción, y sin embargo Pflüger se las arregla bien para no caer en ciertos tópicos y mantener al lector enganchado. Es cierto que en mi opinión la última parte decae un poco y se vuelve un poco lenta porque parece estancarse un poco a medida que surgen ciertas cuestiones del pasado, y quizás por eso ese último tercio se me hizo un poco pesado, pero por lo demás, es un thriller muy digno, muy por encima de la media general en este tipo de géneros.
"A Aaron siempre le gustaron los que no alardean aunque podrían permitírselo. Los que tienen cierto descaro y, aun así, son educados, no les dan demasiada importancia a sus músculos y leen a Max Frisch."
Una técnica atractiva que usa Pflüger para envolvernos en el mundo de Jenny Aaron, son sus reflexiones sobre diez cosas que añora o que ha ganado desde que es ciega:
"Diez olores que a Aaron le gustan:
las calles recíen asfaltadas
las patatas hechas a la brasa de una hoguera
la grasa para cuero
un bosque después de la lluvia
el te de menta de Marrakesh
su propia piel
las salchichas al curry
las virutas de madera
L'Eau d'Issey de Miyake
las castañas asadas.
Lo mejor en mi opinión es el retrato que hace Andres Pflüger de su protagonista, Jenny Aaron, porque realmente consigue que nos metamos hasta cierto punto en la piel de una persona ciega: desde su introspección a la hora de gestionar ese cambio mental donde tuvo que ajustar todo su mundo para adaptarlo a los sonidos y a su intuición, hasta su percepción de un entorno, que aunque es fisicamente invisible para ella, quizás con su ceguera se volvió mucho más palpable.
Dos obras me llamaron la atención en particular: Hagakure: El camino del Samurái, y, desde luego, Digamos Que Me Llamo Ganterbein, de Frisch. Su frase favorita de él podría ser: (...): "Todas las personas se inventan tarde o temprano una historia que acaban tomando por su vida" A mi hay otro párrafo que me parece más apropiado: "Estoy ciego. No siempre lo sé, pero a veces sí. Entonces me pregunto si las historias que puedo imaginar no son realmente mi vida".
January 23, 2018
Started off ok with Jenny Aaron on assignment with a special ops unit for the police force. Something goes down, ends with her guilt issues and blindness. A psychopath in jail kills his therapist and asks for her. The conspiracy and intirgue continues from here.
I felt like it was awfully slow and had a plodding pace. Not sure if the translation made it this long but felt like 100 pages could've been removed. Definitely well researched into how blindness can effect change on your life (especially senses) but I felt the actual story was very slow which didnt balance out the great parts. Has potential to be a solid series. Hopefully the 2nd has more of a direction.
I felt like it was awfully slow and had a plodding pace. Not sure if the translation made it this long but felt like 100 pages could've been removed. Definitely well researched into how blindness can effect change on your life (especially senses) but I felt the actual story was very slow which didnt balance out the great parts. Has potential to be a solid series. Hopefully the 2nd has more of a direction.
March 10, 2018
Trigger warnings: murder, gun violence, death of a parent (in the past).
I had really high hopes for this. I mean, it's translated from German and it features a blind protagonist. It has freaking Braille on the cover. Add in a creepy Hannibal Lector type character and I thought I had a hit on my hands.
Unfortunately, this was really REALLY long. And really really slow. It jumped back and forth between the past and the present. It cut back and forth between using first names and surnames to the point where I had no idea who some of the characters were. And I wasn't mad keen on the writing style.
So yeah. I had high hopes, but this ended up being middle of the road.
I had really high hopes for this. I mean, it's translated from German and it features a blind protagonist. It has freaking Braille on the cover. Add in a creepy Hannibal Lector type character and I thought I had a hit on my hands.
Unfortunately, this was really REALLY long. And really really slow. It jumped back and forth between the past and the present. It cut back and forth between using first names and surnames to the point where I had no idea who some of the characters were. And I wasn't mad keen on the writing style.
So yeah. I had high hopes, but this ended up being middle of the road.
September 5, 2019
4,5 stars. One of the best written thrillers I've ever read, beautiful prose and character insights. The audiobook is perfectly performed by Nina Kunzendorf. Her calm and melancholic way of reading adds another layer and makes the book even better.
August 12, 2016
Prätentiös und gekünstelt.
March 6, 2016
Ich bin begeistert! Denn dieses Buch hat mich so gepackt und beschäftigt, dass ich die Sache mit den letzten Seiten nach einem Lesewochenendetatsächlich noch etwas hinausgezögert habe. Nun habe ich die letzte Seite gelesen und das Buch zugeschlagen, und möchte unbedingt direkt den zweiten Teil lesen, der vom Autor am Ende angekündigt wurde.
Der Inhalt
Die Hauptperson in diesem Thriller ist Jenny Aaron, und sie ist blind. Einst Mitglied einer international operierenden Eliteeinheit der Polizei in Berlin, ist sie nun -nach einem Spezialeinsatz mit unglücklichem Ende- als Verhörspezialistin beim BKA. Sie war schon in jungen Jahren eine hervorragende Polizistin und hat sich auch nach ihrer plötzlichen Blindheit nach dem Einsatz nicht von der Arbeit abhalten lassen. Als plötzlich die alte Einheit aus Berlin anruft und um ihre Mithilfe bittet, holt die Vergangenheit sie schlagartig ein. Denn Boenisch, ein gefährlicher Kerl den sie am Anfang ihrer Karriere ins Gefängnis brachte, hat im Gefängnis eine Psychologin brutal umgebracht. Die einzige Person, mit der er sprechen möchte, ist Jenny Aaron. Als sie sich auf den Weg nach Berlin macht ahnt sie noch nicht, dass die Begegnung mit dieser unangenehmen Vergangenheit nur ein niedlicher Anfang eines perfekt geplanten Rachefeldzuges ist. Aber Jenny Aaron ist nur blind und hat nicht so viele Fähigkeiten eingebüßt, wie man jetzt vielleicht denkt.
Stil, Machart, Meinung
Der Thriller ist in der Gegenwartsform verfasst, besteht aber auch aus vielen mit großer Bedeutung für die aktuelle Geschichte. Das besondere ist die Perspektive, denn wie schon gesagt ist die Hauptperson blind. Man wird in diesem Buch also keine Beschreibung von Dingen finden, die man sehen kann. Sondern von Dingen die man hört, fühlt oder riecht. Und das ist dem Autor so gut gelungen, dass ich von Anfang an in diese so andere Welt versetzt wurde, die zwar anders aber irgendwie auch intensiver dargestellt ist als sonst. Als Sehender muss man sich drauf einlassen und wird die Welt einer Blinden kennenlernen und viel über die Taktiken erfahren, mit denen Blinde sich zu helfen wissen um möglichst normal zu leben. Es ist erstaunlich!
Trotz der Behinderung, die ja nun nicht unerheblich ist, ist die Protagonistin keineswegs hilflos. Ganz im Gegenteil, sie hat von allen Ermittlern, Bösewichten und Beteiligten die „dicksten Eier“(kommt im Buch mal so vor, passender geht´s nicht). Diese verschiedenen Welten, die Fähigkeiten und der Mut und trotzdem auch Dinge, die sie einfach nicht kann, sind sehr gut beschrieben.
Der Schreibstil ist wie für mich gemacht. Man ist sofort drin, in der Handlung. Ich hasse an einem Buch nichts mehr als elendig lange Beschreibungen der Landschaft. Die Fallen hier ja eh weg, denn das kann man ja nicht sehen. Die Beschreibung der Wahrnehmung von Jenny Aaron ist sehr interessant und ein so ganz anderer Blickwinkel. Der Schreibstil ist knackig, zeilenlange Sätze mit gefühlten 20 verschachtelten Nebensätzen wird man hier niemals finden – danke dafür! Auch ist die Geschichte überaus informativ. Klar, man lernt etwas aus der Welt der Blinden, aber das ist noch lange nicht alles (wenn auch am faszinierendsten). Man lernt Dinge aus dem Arbeitsalltag von Scharfschützen und anderen Ermittlern und der Schreibstil hat grundsätzlich eine Zielgruppe, die auch ein bisschen was auf dem Kasten hat. Damit meine ich einfach, dass auch ein bisschen Allgemeinbildung an manchen Stellen vorausgesetzt wird.
Der Plot ist super und das Buch ist wirklich durchgehend spannend. Die Vergangenheit hängt mit der Gegenwart zusammen, es gibt eine Menge überraschender Wendungen und der Leser weiß zu keiner Zeit sicher, was ihn auf den nächsten Seiten erwartet. Es geht rasant zu, die Seiten blättern sich fast von allein und sehr schnell. Die Beziehungen der Personen untereinander sind sehr liebevoll angelegt und durch Kleinigkeiten auch sehr glaubwürdig untermauert. Und das Buch strahlt definitiv die intensive Recherchearbeit aus, die vom Autor Andreas Pflüger hereingesteckt wurde. Das macht die Geschichte noch eine Schippe glaubhafter, realer und packender.
Ein sehr kleines Detail, welches ich sehr schön fand: An einigen Stellen gibt es Listen. Z.B. „10 Gerüche, die Aaron mag“ oder „Geräusche, die Aaron mag“. Die passen gut zur Geschichte und enthalten auch allgemeine Dinge, ich finde sie sehr gut gemacht, so zwischendrin.
Die Punkte „was lernen wir daraus?“ (für das Schreiben eigener Texte) und Informationen über Reihe und Zielgruppe gibt es exklusiv nur auf meinem
Wordpress- Blog: http://wp.me/p6tREn-1oJpu
So wird es hier nicht zu lang und vielleicht kommt der eine oder andere Besucher so auch bei mir vorbei.
Fazit
Ich vergebe 5 Sterne, bin hellauf begeistert und muss dringend den zweiten Teil lesen! Die ungewöhnliche Perspektive wurde ungewöhnlich gut umgesetzt. Die Hauptperson ist der Hammer, einerseits in einigen Dingen limitiert weil blind, andererseits knallhart und clever. Die Nebenpersonen sind ebenso liebevoll und interessant angelegt, der Plot ist super und es war sehr spannend und zu jeder Zeit unterhaltsam.
Der Inhalt
Die Hauptperson in diesem Thriller ist Jenny Aaron, und sie ist blind. Einst Mitglied einer international operierenden Eliteeinheit der Polizei in Berlin, ist sie nun -nach einem Spezialeinsatz mit unglücklichem Ende- als Verhörspezialistin beim BKA. Sie war schon in jungen Jahren eine hervorragende Polizistin und hat sich auch nach ihrer plötzlichen Blindheit nach dem Einsatz nicht von der Arbeit abhalten lassen. Als plötzlich die alte Einheit aus Berlin anruft und um ihre Mithilfe bittet, holt die Vergangenheit sie schlagartig ein. Denn Boenisch, ein gefährlicher Kerl den sie am Anfang ihrer Karriere ins Gefängnis brachte, hat im Gefängnis eine Psychologin brutal umgebracht. Die einzige Person, mit der er sprechen möchte, ist Jenny Aaron. Als sie sich auf den Weg nach Berlin macht ahnt sie noch nicht, dass die Begegnung mit dieser unangenehmen Vergangenheit nur ein niedlicher Anfang eines perfekt geplanten Rachefeldzuges ist. Aber Jenny Aaron ist nur blind und hat nicht so viele Fähigkeiten eingebüßt, wie man jetzt vielleicht denkt.
Stil, Machart, Meinung
Der Thriller ist in der Gegenwartsform verfasst, besteht aber auch aus vielen mit großer Bedeutung für die aktuelle Geschichte. Das besondere ist die Perspektive, denn wie schon gesagt ist die Hauptperson blind. Man wird in diesem Buch also keine Beschreibung von Dingen finden, die man sehen kann. Sondern von Dingen die man hört, fühlt oder riecht. Und das ist dem Autor so gut gelungen, dass ich von Anfang an in diese so andere Welt versetzt wurde, die zwar anders aber irgendwie auch intensiver dargestellt ist als sonst. Als Sehender muss man sich drauf einlassen und wird die Welt einer Blinden kennenlernen und viel über die Taktiken erfahren, mit denen Blinde sich zu helfen wissen um möglichst normal zu leben. Es ist erstaunlich!
Trotz der Behinderung, die ja nun nicht unerheblich ist, ist die Protagonistin keineswegs hilflos. Ganz im Gegenteil, sie hat von allen Ermittlern, Bösewichten und Beteiligten die „dicksten Eier“(kommt im Buch mal so vor, passender geht´s nicht). Diese verschiedenen Welten, die Fähigkeiten und der Mut und trotzdem auch Dinge, die sie einfach nicht kann, sind sehr gut beschrieben.
Der Schreibstil ist wie für mich gemacht. Man ist sofort drin, in der Handlung. Ich hasse an einem Buch nichts mehr als elendig lange Beschreibungen der Landschaft. Die Fallen hier ja eh weg, denn das kann man ja nicht sehen. Die Beschreibung der Wahrnehmung von Jenny Aaron ist sehr interessant und ein so ganz anderer Blickwinkel. Der Schreibstil ist knackig, zeilenlange Sätze mit gefühlten 20 verschachtelten Nebensätzen wird man hier niemals finden – danke dafür! Auch ist die Geschichte überaus informativ. Klar, man lernt etwas aus der Welt der Blinden, aber das ist noch lange nicht alles (wenn auch am faszinierendsten). Man lernt Dinge aus dem Arbeitsalltag von Scharfschützen und anderen Ermittlern und der Schreibstil hat grundsätzlich eine Zielgruppe, die auch ein bisschen was auf dem Kasten hat. Damit meine ich einfach, dass auch ein bisschen Allgemeinbildung an manchen Stellen vorausgesetzt wird.
Der Plot ist super und das Buch ist wirklich durchgehend spannend. Die Vergangenheit hängt mit der Gegenwart zusammen, es gibt eine Menge überraschender Wendungen und der Leser weiß zu keiner Zeit sicher, was ihn auf den nächsten Seiten erwartet. Es geht rasant zu, die Seiten blättern sich fast von allein und sehr schnell. Die Beziehungen der Personen untereinander sind sehr liebevoll angelegt und durch Kleinigkeiten auch sehr glaubwürdig untermauert. Und das Buch strahlt definitiv die intensive Recherchearbeit aus, die vom Autor Andreas Pflüger hereingesteckt wurde. Das macht die Geschichte noch eine Schippe glaubhafter, realer und packender.
Ein sehr kleines Detail, welches ich sehr schön fand: An einigen Stellen gibt es Listen. Z.B. „10 Gerüche, die Aaron mag“ oder „Geräusche, die Aaron mag“. Die passen gut zur Geschichte und enthalten auch allgemeine Dinge, ich finde sie sehr gut gemacht, so zwischendrin.
Die Punkte „was lernen wir daraus?“ (für das Schreiben eigener Texte) und Informationen über Reihe und Zielgruppe gibt es exklusiv nur auf meinem
Wordpress- Blog: http://wp.me/p6tREn-1oJpu
So wird es hier nicht zu lang und vielleicht kommt der eine oder andere Besucher so auch bei mir vorbei.
Fazit
Ich vergebe 5 Sterne, bin hellauf begeistert und muss dringend den zweiten Teil lesen! Die ungewöhnliche Perspektive wurde ungewöhnlich gut umgesetzt. Die Hauptperson ist der Hammer, einerseits in einigen Dingen limitiert weil blind, andererseits knallhart und clever. Die Nebenpersonen sind ebenso liebevoll und interessant angelegt, der Plot ist super und es war sehr spannend und zu jeder Zeit unterhaltsam.
December 13, 2017
I am always keen to read about protagonists that stand out from the rest, so was very interested to meet Pflüger’s Jenny Aaron. How ambitious, I thought, to cast a blind woman as a highly trained police interrogator, who chases down a serial killer. Ambitious – perhaps. But Pflüger has certainly done his homework, and somehow a blind detective works, especially since Aaron has come to train other senses to such an extent that she is able to function quite efficiently without the sense of sight that most of us are totally reliant on. I found Pflüger’s descriptions of Aaron’s special skills fascinating, especially echolocation, her ability to use sound as a kind of sonar device similar to how bats and dolphins find their way around. Very kindly, Pflüger provides some links to find out more about his research in the postscript, which explained the skills in more detail and were certainly an “eye-opener” (pun intended) for me!
To get back to the book, here we have Jenny Aaron, who is basically an indestructible machine – super intelligent, highly skilled and afraid only of her own failings. Picture a type of female Jack Reacher. Noone messes with Aaron and gets away with it. Whilst being blinded in the line of duty may have slowed her down slightly, she has bounced back with a vengeance, even beating some of her colleagues at the shooting range. So catching a serial killer should not present much of a challenge to Aaron, except when the killer is just as ruthless, intelligent and fearless as she is. There is also a great cast of supporting characters, which at times held more interest for me than Aaron herself, especially the equally clever and fearless sniper Pavlik. And strangely the killer, Holm, was so compelling that I yearned for a “let’s all be friends and live happily ever after” ending.
In the Dark is an action packed thriller that will have you at the edge of your seat many times. I imagine a few casualties amongst the stunt crew if there ever is a film version – especially scenes where the blind Aaron must balance on the tow bar of a truck to escape her captors; or swim against the strong pull of a ship propeller in freezing water to save her life. Yes, there is a strong degree of having to suspend disbelief, but this is an action thriller, so this is almost a no-brainer. In fact, I would be surprised if no one snaps up the movie rights to this book, as it would make a fantastic film. It is certainly a story that will appeal to a wide audience, containing not only a solid murder mystery, but also the kick-ass action packed elements of a thriller.
Ok, now to the things that didn’t work for me – and mind you, I had a preview copy of the book that had a few formatting issues, which didn’t help. But I felt that in parts the book was too long and convoluted and could have done with some paring down. The large number of characters, some of which appeared under several names (family name, first name, nick name) didn’t help and I did a lot of flicking back and forth to find my bearings. With several plots and timelines intertwined throughout the book with little to distinguish them, it was easy to get lost and disorientated to person, time and place. Aaron’s inner dialogue, in which she reflects on her past experience in Barcelona, constantly cut into the current plot to a degree where it interrupted the smooth flow of the story. Perhaps some of these issues are related to the translation from German, but I felt that the 446 pages could have been edited down a bit to put more emphasis on the focal story. Seeing that this is the first book of a trilogy (I believe), some of these issues may naturally get ironed out as the characters evolve and grow. I am certainly interested in seeing this die-hard cast back in a new setting and look forward to Book 2!
3.5 stars
Thank you to Netgalley and Head of Zeus for the free electronic copy of this novel and for giving me the opportunity to provide an honest review.
*blog* *facebook* *instagram*
To get back to the book, here we have Jenny Aaron, who is basically an indestructible machine – super intelligent, highly skilled and afraid only of her own failings. Picture a type of female Jack Reacher. Noone messes with Aaron and gets away with it. Whilst being blinded in the line of duty may have slowed her down slightly, she has bounced back with a vengeance, even beating some of her colleagues at the shooting range. So catching a serial killer should not present much of a challenge to Aaron, except when the killer is just as ruthless, intelligent and fearless as she is. There is also a great cast of supporting characters, which at times held more interest for me than Aaron herself, especially the equally clever and fearless sniper Pavlik. And strangely the killer, Holm, was so compelling that I yearned for a “let’s all be friends and live happily ever after” ending.
In the Dark is an action packed thriller that will have you at the edge of your seat many times. I imagine a few casualties amongst the stunt crew if there ever is a film version – especially scenes where the blind Aaron must balance on the tow bar of a truck to escape her captors; or swim against the strong pull of a ship propeller in freezing water to save her life. Yes, there is a strong degree of having to suspend disbelief, but this is an action thriller, so this is almost a no-brainer. In fact, I would be surprised if no one snaps up the movie rights to this book, as it would make a fantastic film. It is certainly a story that will appeal to a wide audience, containing not only a solid murder mystery, but also the kick-ass action packed elements of a thriller.
Ok, now to the things that didn’t work for me – and mind you, I had a preview copy of the book that had a few formatting issues, which didn’t help. But I felt that in parts the book was too long and convoluted and could have done with some paring down. The large number of characters, some of which appeared under several names (family name, first name, nick name) didn’t help and I did a lot of flicking back and forth to find my bearings. With several plots and timelines intertwined throughout the book with little to distinguish them, it was easy to get lost and disorientated to person, time and place. Aaron’s inner dialogue, in which she reflects on her past experience in Barcelona, constantly cut into the current plot to a degree where it interrupted the smooth flow of the story. Perhaps some of these issues are related to the translation from German, but I felt that the 446 pages could have been edited down a bit to put more emphasis on the focal story. Seeing that this is the first book of a trilogy (I believe), some of these issues may naturally get ironed out as the characters evolve and grow. I am certainly interested in seeing this die-hard cast back in a new setting and look forward to Book 2!
3.5 stars
Thank you to Netgalley and Head of Zeus for the free electronic copy of this novel and for giving me the opportunity to provide an honest review.
*blog* *facebook* *instagram*
January 7, 2019
Visit the locations in the novel
What a fascinating premise for a crime novel and police procedural. A special agent blinded by a shooting on duty. She returns to work and is called to Berlin where a criminal in the local jail has asked to speak to her and her alone. The prisoner in question has just murdered the prison pshycolotgist and knows Aaron from the past…just how we don’t know yet.
Oh this was good. Fascinating on so many levels. How would you work in such a demanding job if you are blind? Does society treat and look upon blind people differently to others? How do they treat them? I found out a lot in this novel. How you navigate a city, how you work out which direction you are going in a car, how to cross a street? The mudane, everyday things we do without thinking, if we can see.
There were a lot of fascinating information in the novel (as well as a great police procedural and thrilling plot I should add!) This was enhanced by the very fact that the lead character showed us her world. Perhaps the most poignant moments were when she listed the things she liked such as ‘the rustle of leaves, birds singing etc. The noise of a pencil on a piece of paper…how often do we as sighted people not even give these things a thought?
Perhaps the most fascinating aspect was the discovery of how blind people use a sonar system similar to animals to navigate their world. I did wonder but the author clearly explains this in her author note. It’s very clever and I had no idea! It’s amazing how the loss of one sense can provoke a new one.
There was a lot of humour too. Aaron explains how she hates it when she stops in a street and people come rushing to help, assuming she wants to cross the road. Then she remains stranded on the other side of the street in a strange place with new noises. Now she’s lost when she wasn’t before. Then when she forgets there is coffee in her fold up table on the plane. It spills onto the man sitting next to her, who shouts ‘Are you blind?’. “Yes”. she answers.
I don’t want to avoid mentioning the plot – this was gripping and slightly gory. The fact the prisoner commits murder inside and kills an official was grim. He might be locked up but he controls a lot of the outside, a lot of people’s memories and nightmares.
May 21, 2023
Es war eines der Bücher, die ich beim Lesen mehrfach abbrechen wollte - es aber aus Ermangelung an Alternativen doch nicht gemacht habe. Hätte ich was verpasst, wenn ich es vorzeitig beendet hätte? Vermutlich eher nicht. Irgendwie gefiel mir die Grundidee einer blinden Ermittlerin und ich ziehe auch meinen Hut vor Pflüger, wieviel Recherche er für den Aufbau seiner Figur angestellt hat; in dem Punkt habe ich definitiv einiges dazugelernt. Allerdings tritt hier für mich auch das Problem auf: Gerade in dem Kontext war mir vieles einfach zu sehr drüber, wirkte zu unglaubhaft und in gewisser Weise auch etwas gekünstelter als es eigentlich gebraucht hätte. Einige der Charakter hatten ihren Charme, ihre Tiefe; manche, leider auch gerade solche, die vermutlich im weiteren Teil von Relevanz sein werden, blieben mir dagegen an einigen Stellen doch etwas zu flach. Hinzu kam, dass ich persönlich nicht so wirklich mit Pflügers Stil warm geworden bin. Mir wirkte die Art, zu schreiben, insgesamt doch etwas zu abgehakt; und gerade in den Punkten Zeitsprünge und Perspektivwechsel hätte ich mir aus Gründen der Zugänglichkeit eine deutlichere Abgrenzung gewünscht.
Unter'm Strich: Nicht mein Buch und damit eine Reihe weniger, die für mich von Interesse sein könnte.
Unter'm Strich: Nicht mein Buch und damit eine Reihe weniger, die für mich von Interesse sein könnte.
February 6, 2018
Πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει αρκετή δράση και το διαβάζεις σχετικά εύκολα αν δεν βαρεθείς όλα αυτά τα περί σαμουράι που αναφέρει. Το ότι η ηρωίδα είναι ένα μυθικό πρόσωπο το καταλαβαίνεις και το καταπίνεις από την αρχή. Τυφλή μεν, πανέξυπνη και πολυμήχανη σαμουράι δε. Γενικά όλα τα πρόσωπα στην ειδική ομάδα που ανήκε η Αάρον είναι υπερήρωες, καταπληκτικοί ελεύθεροι σκοπευτές, άψογοι διαπραγματευτές και δεν συμμαζεύεται, αλλά ακόμα και οι εγκληματίες είναι διάνοιες. Τραβηγμένο από τα μαλλιά όπως καταλαβαίνεις αλλά σε διασκεδάζει. Μου άρεσε πολύ ο Πάβλικ σαν χαρακτήρας. Δεν νομίζω όμως ότι θα διάβαζα άλλο.
December 22, 2020
Το βιβλίο έπεσε τυχαία στα χέρια μου, μέσα από μία πληθώρα ηλεκτρονικών βιβλίων που κατακλύζουν τον τελευταίο χρόνο τη βιβλιοθήκη μου και αριθμούν πλέον τετραψήφιο νούμερο.
Το είχα αποθηκεύσει στο κινητό μου και ξεκίνησα να το διαβάζω ένα βροχερό πρωινό του Δεκέμβρη μπαινοβγαίνοντας στα μέσα μεταφοράς. Πολύ γρήγορα εγκατέλειψα την προσπάθεια και μετέφερα το διάβασμα σε οικιακές συνθήκες, κατά προτίμηση στον καναπέ του σαλονιού με θέα τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο.
Ήταν εύλογο για μένα το να μην ψάξω λεπτομέρειες για το βιβλίο πριν το ξεκινήσω και έτσι γλύτωσα και τις αποτυχημένες - το μάλλον ή ήττον - περιγραφές των οπισθόφυλλων. Ήμουν τυχερή διότι παραδόθηκα στην πλοκή αγνοώντας - ευτυχώς - τη βασική λεπτομέρεια της μοίρας της πρωταγωνίστριας. Όποιος λοιπόν ξεκίνησε να διαβάζει και αρέσκεται στις κατ΄ιδίαν αποκαλύψεις ενός βιβλίου, ας πει γεια χαρά νταν και ας συνεχίσει, μετά τη δική του ανάγνωση για να δει αν ταιριάζουν τα γούστα μας ...
.......... Ακολουθούν αποκαλύψεις πλοκής ..........
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γερμανία και αφορά τη δράση μιας επίλεκτης (και ανύπαρκτης στην πραγματικότητα) ομάδας της αστυνομίας, ένα είδος εκπαιδευμένων σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα αστυνομικών. Η ομάδα είναι κλειστή, απόλυτα ελεγχόμενη, συγκεντρωτική και με συγκεκριμένους κώδικες συμπεριφοράς. Μέλος της ομάδας είναι η ηρωίδα, η Τζένυ Άαρον, η οποία μας συστήνεται μέσα από την τελευταία αποστολή της.
Η γραφή είναι πολύ δελεαστική. Αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω τις αρχικές σελίδες προκειμένου να μπω στο νόημα, μια και η περίσπαση της προσοχής στα μέσα μεταφοράς με αποσυντόνισε αρχικά. Κοφτές προτάσεις, ενίοτε χωρίς ρήμα και ταχύτατες σκέψεις ή κινήσεις που πετάγονται εδώ κι εκεί, συνθέτουν την πλοκή. Δεν καταλαβαίνω τον όρο κινηματογραφική πλοκή στον γραπτό λόγο και για αυτό δεν τον χρησιμοποιώ, πάντως η γραφή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Και ενώ παρακολουθώ τη δράση της ηρωίδας στη Βαρκελώνη και την αρμονική συνεργασία της ομάδας, όλα πηγαίνουν στραβά, τι στραβά ... κατά διαβόλου ... και η Άαρον επιχειρεί να διαφύγει καταδιωκόμενη από τον Χολμ, τον κακό της ιστορίας. Ο πυροβολισμός που δέχεται στο αυτοκίνητο διαφυγής και η μετέπειτα σύγκρουση είναι ουσιαστικά η αρχή της ιστορίας και η βάση για 2 ακόμη συνέχειες, οι οποίες από ό,τι καταλαβαίνω, δε θα μεταφραστούν ποτέ στη χώρα μας.
Βρίσκομαι λοιπόν με ανοιχτό στόμα να διαβάζω ότι η Άαρον τυφλώνεται.
Προσαρμόζομαι ταχύτατα, επιστρατεύοντας την πεποίθηση ότι είναι προσωρινό και ότι η επιστήμη της οφθαλμολογίας που έχει κάνει τόσα άλματα, θα επιληφθεί επιτυχώς.
Σύντομα ο συγγραφέας με προσγειώνει και ατενίζω τον όγκο όλων των επόμενων σελίδων με το αγχώδες ερώτημα "τι μπορεί να κάνει μια τυφλή αστυνομικός ακόμα κι αν την βάφτισαν αναλύτρια σημείων ή ό,τι άλλο την είπαν; πώς θα περάσουν τόσες σελίδες;"
Η Τζένυ Άαρον ξυπνά τυφλή και όλα τα μετέπειτα γεγονότα στηρίζονται καθ΄υπεροχήν στις πλάτες της με την ενεργό συμμετοχή της ομάδας εκεί που χρειάζεται.
Δύσκολο θέμα, το θεωρούσα ακατόρθωτο να μην ξεφύγει και πίστευα ότι θα είναι γεμάτο αναληθοφάνειες και ευκολίες. Καθώς όμως διάβαζα, ανακάλυπτα πόσο εμπεριστατωμένη έρευνα έκανε ο συγγραφέας για να γράψει το βιβλίο του. Καμία προχειρότητα, τουλάχιστον χονδροειδής, γιατί σε ένα βιβλίο 500-και σελίδων, ο αναγνώστης είναι επόμενο να βρει κάτι για να σηκώσει το φρύδι ...
Στην πλοκή του βιβλίου παρεισφρέουν πράγματα που αρέσουν ή δεν αρέσουν στην Άαρον, αναφέρονται ως μικροί κατάλογοι των 10.
Θα δοκιμάσω κι εγώ που είμαι μια ζηλιάρα και μισή.
Η γραφή που με ανάγκαζε να γυρίζω πίσω και να ξαναδιαβάζω τις τελευταίες προτάσεις. Το απόδωσα αρχικά στη (μόνιμη) νοητική μου κούραση αλλά δεν ήταν ...
Η γιαπωνέζικη φιλοσοφία.
Η ερωτευμένη Άαρον.
Οι κώδικες τιμής.
Η ομάδα που θρηνεί τους νεκρούς της.
Οι αρχηγοί της ομάδας - ο προηγούμενος και η νυν - που θρηνούν τις απώλειες της ομάδας τους. [Πόσους αρχηγούς ομάδας ξέρετε να ενδιαφέρονται για κάποιον πέραν του εαυτού τους και της προσωπικής τους προβολής; εγώ κανέναν]
Ο ήχος από τα ψηλοτάκουνα της Άαρον στο πάτωμα ως σημείο προσανατολισμού.
Ο έλεγχος της αναπνοής.
Όσοι διαβάζουν κάτω και μέσα από τις γραμμές, ακόμα και όταν δεν βλέπουν.
Η πίστη σε κάτι ή σε κάποιον, με την έννοια της συμπαράστασης ή της μη εγκατάλειψης.
Το βιβλίο είχε μείον; Είχε.
Ο κακός ήταν πολύ κακός και πολύ καλλιεργημένος για κακός, όπως και πολύ καλοντυμένος και πολύ αισθηματίας, όσο πολύ άκαρδος. Πολλά αντικρουόμενα "πολύ" για μία ψυχοπαθητική προσωπικότητα, προϊόν συστηματικής κακομεταχείρησης.
Αντί να μην πείσει η τυφλή ηρωίδα, δεν έπεισε ο κακός.
Στα συν του βιβλίου οι σημειώσεις τέλους, οι σχετικές με την έρευνα του συγγραφέα για τους τυφλούς και τις ιδιαίτερες ικανότητες που αναπτύσσουν.
Με βλέπω να διαβάζω στα αγγλικά τα 2 επόμενα βιβλία με τις περιπέτειες της Άαρον.
Το είχα αποθηκεύσει στο κινητό μου και ξεκίνησα να το διαβάζω ένα βροχερό πρωινό του Δεκέμβρη μπαινοβγαίνοντας στα μέσα μεταφοράς. Πολύ γρήγορα εγκατέλειψα την προσπάθεια και μετέφερα το διάβασμα σε οικιακές συνθήκες, κατά προτίμηση στον καναπέ του σαλονιού με θέα τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο.
Ήταν εύλογο για μένα το να μην ψάξω λεπτομέρειες για το βιβλίο πριν το ξεκινήσω και έτσι γλύτωσα και τις αποτυχημένες - το μάλλον ή ήττον - περιγραφές των οπισθόφυλλων. Ήμουν τυχερή διότι παραδόθηκα στην πλοκή αγνοώντας - ευτυχώς - τη βασική λεπτομέρεια της μοίρας της πρωταγωνίστριας. Όποιος λοιπόν ξεκίνησε να διαβάζει και αρέσκεται στις κατ΄ιδίαν αποκαλύψεις ενός βιβλίου, ας πει γεια χαρά νταν και ας συνεχίσει, μετά τη δική του ανάγνωση για να δει αν ταιριάζουν τα γούστα μας ...
.......... Ακολουθούν αποκαλύψεις πλοκής ..........
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Γερμανία και αφορά τη δράση μιας επίλεκτης (και ανύπαρκτης στην πραγματικότητα) ομάδας της αστυνομίας, ένα είδος εκπαιδευμένων σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα αστυνομικών. Η ομάδα είναι κλειστή, απόλυτα ελεγχόμενη, συγκεντρωτική και με συγκεκριμένους κώδικες συμπεριφοράς. Μέλος της ομάδας είναι η ηρωίδα, η Τζένυ Άαρον, η οποία μας συστήνεται μέσα από την τελευταία αποστολή της.
Η γραφή είναι πολύ δελεαστική. Αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω τις αρχικές σελίδες προκειμένου να μπω στο νόημα, μια και η περίσπαση της προσοχής στα μέσα μεταφοράς με αποσυντόνισε αρχικά. Κοφτές προτάσεις, ενίοτε χωρίς ρήμα και ταχύτατες σκέψεις ή κινήσεις που πετάγονται εδώ κι εκεί, συνθέτουν την πλοκή. Δεν καταλαβαίνω τον όρο κινηματογραφική πλοκή στον γραπτό λόγο και για αυτό δεν τον χρησιμοποιώ, πάντως η γραφή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.
Και ενώ παρακολουθώ τη δράση της ηρωίδας στη Βαρκελώνη και την αρμονική συνεργασία της ομάδας, όλα πηγαίνουν στραβά, τι στραβά ... κατά διαβόλου ... και η Άαρον επιχειρεί να διαφύγει καταδιωκόμενη από τον Χολμ, τον κακό της ιστορίας. Ο πυροβολισμός που δέχεται στο αυτοκίνητο διαφυγής και η μετέπειτα σύγκρουση είναι ουσιαστικά η αρχή της ιστορίας και η βάση για 2 ακόμη συνέχειες, οι οποίες από ό,τι καταλαβαίνω, δε θα μεταφραστούν ποτέ στη χώρα μας.
Βρίσκομαι λοιπόν με ανοιχτό στόμα να διαβάζω ότι η Άαρον τυφλώνεται.
Προσαρμόζομαι ταχύτατα, επιστρατεύοντας την πεποίθηση ότι είναι προσωρινό και ότι η επιστήμη της οφθαλμολογίας που έχει κάνει τόσα άλματα, θα επιληφθεί επιτυχώς.
Σύντομα ο συγγραφέας με προσγειώνει και ατενίζω τον όγκο όλων των επόμενων σελίδων με το αγχώδες ερώτημα "τι μπορεί να κάνει μια τυφλή αστυνομικός ακόμα κι αν την βάφτισαν αναλύτρια σημείων ή ό,τι άλλο την είπαν; πώς θα περάσουν τόσες σελίδες;"
Η Τζένυ Άαρον ξυπνά τυφλή και όλα τα μετέπειτα γεγονότα στηρίζονται καθ΄υπεροχήν στις πλάτες της με την ενεργό συμμετοχή της ομάδας εκεί που χρειάζεται.
Δύσκολο θέμα, το θεωρούσα ακατόρθωτο να μην ξεφύγει και πίστευα ότι θα είναι γεμάτο αναληθοφάνειες και ευκολίες. Καθώς όμως διάβαζα, ανακάλυπτα πόσο εμπεριστατωμένη έρευνα έκανε ο συγγραφέας για να γράψει το βιβλίο του. Καμία προχειρότητα, τουλάχιστον χονδροειδής, γιατί σε ένα βιβλίο 500-και σελίδων, ο αναγνώστης είναι επόμενο να βρει κάτι για να σηκώσει το φρύδι ...
Στην πλοκή του βιβλίου παρεισφρέουν πράγματα που αρέσουν ή δεν αρέσουν στην Άαρον, αναφέρονται ως μικροί κατάλογοι των 10.
Θα δοκιμάσω κι εγώ που είμαι μια ζηλιάρα και μισή.
Η γραφή που με ανάγκαζε να γυρίζω πίσω και να ξαναδιαβάζω τις τελευταίες προτάσεις. Το απόδωσα αρχικά στη (μόνιμη) νοητική μου κούραση αλλά δεν ήταν ...
Η γιαπωνέζικη φιλοσοφία.
Η ερωτευμένη Άαρον.
Οι κώδικες τιμής.
Η ομάδα που θρηνεί τους νεκρούς της.
Οι αρχηγοί της ομάδας - ο προηγούμενος και η νυν - που θρηνούν τις απώλειες της ομάδας τους. [Πόσους αρχηγούς ομάδας ξέρετε να ενδιαφέρονται για κάποιον πέραν του εαυτού τους και της προσωπικής τους προβολής; εγώ κανέναν]
Ο ήχος από τα ψηλοτάκουνα της Άαρον στο πάτωμα ως σημείο προσανατολισμού.
Ο έλεγχος της αναπνοής.
Όσοι διαβάζουν κάτω και μέσα από τις γραμμές, ακόμα και όταν δεν βλέπουν.
Η πίστη σε κάτι ή σε κάποιον, με την έννοια της συμπαράστασης ή της μη εγκατάλειψης.
Το βιβλίο είχε μείον; Είχε.
Ο κακός ήταν πολύ κακός και πολύ καλλιεργημένος για κακός, όπως και πολύ καλοντυμένος και πολύ αισθηματίας, όσο πολύ άκαρδος. Πολλά αντικρουόμενα "πολύ" για μία ψυχοπαθητική προσωπικότητα, προϊόν συστηματικής κακομεταχείρησης.
Αντί να μην πείσει η τυφλή ηρωίδα, δεν έπεισε ο κακός.
Στα συν του βιβλίου οι σημειώσεις τέλους, οι σχετικές με την έρευνα του συγγραφέα για τους τυφλούς και τις ιδιαίτερες ικανότητες που αναπτύσσουν.
Με βλέπω να διαβάζω στα αγγλικά τα 2 επόμενα βιβλία με τις περιπέτειες της Άαρον.
April 2, 2023
Jenny Aaron pracowała w policyjnej jednostce specjalnej. Wszystko się zmieniło podczas akcji w Barcelonie, ponieważ kobieta uległa wypadkowi i straciła wzrok. Kilka lat później na tapet wraca pewien seryjny morderca, którego ona niegdyś zaaresztowała, ponieważ w więzieniu zabił psycholog. Ten człowiek, o swoich działaniach, chce rozmawiać tylko z Jenny, a kobieta podejmuje się go wysłuchać.
Największym minusem w tej powieści jest sama główna bohaterka. O ile bardzo przypadł mi do gustu koncept, że sprawę rozwiązuje osoba niewidoma to autor przypisał jej rzeczy, których taka osoba nie jest w stanie wykonać. Przykłady: perfekcyjne strzelanie z broni na testach, dosyć swobodne przebieganie w nieznanej lokalizacji, rzucanie nożem zza głowy i trafianie w cel. Wierzę, że kiedy osoba traci jeden ze zmysłów to pozostałe się wyostrzają, ale wszystko ma swoje granice. To samo dotyczy wyczuwania otoczenia czy tego jak reagują inne osoby - czy to głosem czy to gestykulacją. Brakuje tylko, żeby któryś z bohaterów puścił pawia, a Jenny na podstawie węchu zrobiła analizę, jakie były ostatnie trzy posiłki. O takie kuriozum zaczynamy zahaczać.
Dziwne było również to że pojawiają się pewne elementy szyderstwa z osób niewidomych. Przykładem jest kiedy znajomy rzucił w główną bohaterkę paczką papierosów i skomentował, w sposób prześmiewczy fakt, że ona tego nie złapała.
Autor niestety ma również tendencję do robienia dygresji w chwili, gdy fabuła zaczyna się rozkręcać. To co jest najistotniejsze rozmywa się w opisach, których jakby nie było to książka nic by nie straciła, a brnąc dalej - dużo by zyskała. Nie mówiąc o tym, że objętość byłaby bardziej przystępna.
Z pustego i Salomon nie naleje. Nie akceptuję tworzenia głównej bohaterki jako osoby niewidomej, która w zasadzie jest jakimś terminatorem, bardziej świadomym otoczenia niż osoba widząca - zabrakło realistycznego podejścia. Sprawa mordercy została przygnieciona wątkami pobocznymi, więc nawet to nie uratowało tej pozycji.
Największym minusem w tej powieści jest sama główna bohaterka. O ile bardzo przypadł mi do gustu koncept, że sprawę rozwiązuje osoba niewidoma to autor przypisał jej rzeczy, których taka osoba nie jest w stanie wykonać. Przykłady: perfekcyjne strzelanie z broni na testach, dosyć swobodne przebieganie w nieznanej lokalizacji, rzucanie nożem zza głowy i trafianie w cel. Wierzę, że kiedy osoba traci jeden ze zmysłów to pozostałe się wyostrzają, ale wszystko ma swoje granice. To samo dotyczy wyczuwania otoczenia czy tego jak reagują inne osoby - czy to głosem czy to gestykulacją. Brakuje tylko, żeby któryś z bohaterów puścił pawia, a Jenny na podstawie węchu zrobiła analizę, jakie były ostatnie trzy posiłki. O takie kuriozum zaczynamy zahaczać.
Dziwne było również to że pojawiają się pewne elementy szyderstwa z osób niewidomych. Przykładem jest kiedy znajomy rzucił w główną bohaterkę paczką papierosów i skomentował, w sposób prześmiewczy fakt, że ona tego nie złapała.
Autor niestety ma również tendencję do robienia dygresji w chwili, gdy fabuła zaczyna się rozkręcać. To co jest najistotniejsze rozmywa się w opisach, których jakby nie było to książka nic by nie straciła, a brnąc dalej - dużo by zyskała. Nie mówiąc o tym, że objętość byłaby bardziej przystępna.
Z pustego i Salomon nie naleje. Nie akceptuję tworzenia głównej bohaterki jako osoby niewidomej, która w zasadzie jest jakimś terminatorem, bardziej świadomym otoczenia niż osoba widząca - zabrakło realistycznego podejścia. Sprawa mordercy została przygnieciona wątkami pobocznymi, więc nawet to nie uratowało tej pozycji.
March 5, 2018
Jenny Aaron ist nach einem missglücktem Einsatz im Ausland blind. Ihre Tätigkeit bei einer international operierenden Eliteeinheit der Polizei musste sie aufgeben und arbeitet nun beim BKA als Verhörspezialistin. Als ihre früheren Kollegen sie um Hilfe bei einem Mordfall bitten, wird Jenny mit ihrer Vergangenheit konfrontiert. Der Täter, für dessen Verurteilung sie sorgte, hat im Gefängnis eine Psychologin getötet. Natürlich nimmt sie den Fall an, muss aber schnell erkennen, dass dies nur der Anfang ist und sie sich in eine Falle gelockt wurde, bei der sie um ihr Leben kämpfen muss…
Endgültig ist der erste Teil um die Ermittlerin Jenny Aaron aus der Feder von Andreas Pflüger.
Dieser Thriller ist wirklich spannend und temporeich erzählt. Ganz schnell ist man in der Geschichte drin und wird teilweise mit Informationen überflutet, aber auch die Action kommt hier nicht zu kurz. Die Kombination aus Spannung, Tempo und Action empfand sehr gelungen und es machte wirklich Spaß den Thriller zu lesen.
Neben einem Haupterzählstrang, gibt es kleinere Nebenstränge, die die Vergangenheit beleuchten und nach und nach die ganze Geschichte abrunden und in einem spannenden Finale zu enden.
Mein einziger Kritikpunkt liegt bei der Darstellung der Protagonisten, denn alle sind Superhelden oder –heldinnen in ihrem Können, in Ihrer Leistung und in ihrer körperlichen Verfassung und dabei sind sie dann auch noch ziemlich unverwüstlich. Hier gerieten mir die Ausführung doch manchmal etwas zu unrealistisch und überzogen.
Mein Fazit:
Ein spannender und temporeicher Thriller, den ich gerne gelesen habe.
Endgültig ist der erste Teil um die Ermittlerin Jenny Aaron aus der Feder von Andreas Pflüger.
Dieser Thriller ist wirklich spannend und temporeich erzählt. Ganz schnell ist man in der Geschichte drin und wird teilweise mit Informationen überflutet, aber auch die Action kommt hier nicht zu kurz. Die Kombination aus Spannung, Tempo und Action empfand sehr gelungen und es machte wirklich Spaß den Thriller zu lesen.
Neben einem Haupterzählstrang, gibt es kleinere Nebenstränge, die die Vergangenheit beleuchten und nach und nach die ganze Geschichte abrunden und in einem spannenden Finale zu enden.
Mein einziger Kritikpunkt liegt bei der Darstellung der Protagonisten, denn alle sind Superhelden oder –heldinnen in ihrem Können, in Ihrer Leistung und in ihrer körperlichen Verfassung und dabei sind sie dann auch noch ziemlich unverwüstlich. Hier gerieten mir die Ausführung doch manchmal etwas zu unrealistisch und überzogen.
Mein Fazit:
Ein spannender und temporeicher Thriller, den ich gerne gelesen habe.
May 11, 2018
This started really well and I was enjoying it but then it got way too baffling for me.....all the stuff about Japanese martial arts, etc.. just doesn't do it for me and the author keeps on harking back to it way too much.
He refers to Jenny Aaron by her surname the whole way through and at times I was forgetting Aaron was referring to a woman, so I wish he'd use her Christian name instead. He's also chosen to go with American spelling throughout, something that always irritates me. If he MUST write recognize, then he should not spell it as recognisze, either !!
At one point a jailer opens a door to let investigators in and, as he walks away, he mutters "In Vietnam they eat feet" apropos of goodness knows what !! Jenny also mentions that someone died between 3.30 and 3.45pm but, however many times I flicked back, I couldn't comprehend how she reached that point. 'I'm a dead walking' clearly lost a word and this sentence was confusing as well-"She registers a trace of clean sweat and sun cream.sunbed." Momentoes should be mementoes and at one point he wrote Aaron as Aaaron !!
I started to get totally lost around 40% in when Sascha is taking us through the relationship with his brother and where it stands at present. It was all extremely confused. Then I totally glazed over here, "Sometimes that decision is made on the first day of the tree in the month of affection".....it was explained on the following page that this is all related to Samurai warriors. It leaves me cold, all that guff, I'm afraid. I reached a line commencing with "According to Zen...." and that was my lot. I just wanted no truck with all of that. I just wish he'd kept it black and white.
I did like the Marlowe moments....they were written superbly, though, even though they left me sniffy.
He refers to Jenny Aaron by her surname the whole way through and at times I was forgetting Aaron was referring to a woman, so I wish he'd use her Christian name instead. He's also chosen to go with American spelling throughout, something that always irritates me. If he MUST write recognize, then he should not spell it as recognisze, either !!
At one point a jailer opens a door to let investigators in and, as he walks away, he mutters "In Vietnam they eat feet" apropos of goodness knows what !! Jenny also mentions that someone died between 3.30 and 3.45pm but, however many times I flicked back, I couldn't comprehend how she reached that point. 'I'm a dead walking' clearly lost a word and this sentence was confusing as well-"She registers a trace of clean sweat and sun cream.sunbed." Momentoes should be mementoes and at one point he wrote Aaron as Aaaron !!
I started to get totally lost around 40% in when Sascha is taking us through the relationship with his brother and where it stands at present. It was all extremely confused. Then I totally glazed over here, "Sometimes that decision is made on the first day of the tree in the month of affection".....it was explained on the following page that this is all related to Samurai warriors. It leaves me cold, all that guff, I'm afraid. I reached a line commencing with "According to Zen...." and that was my lot. I just wanted no truck with all of that. I just wish he'd kept it black and white.
I did like the Marlowe moments....they were written superbly, though, even though they left me sniffy.
July 20, 2017
Ungekürzte Lesung
Laufzeit 13 Stunden 04 Minuten
gesprochen von Nina Kunzendorf
Darum geht’s:
Früher war Jenny Aaron Teil einer Berliner Sondereinheit, doch nachdem ein Einsatz in Barcelona gehörig schief gegangen und sie erblindet ist, arbeitet sie nun als Profilerin beim BKA in Wiesbaden. Der Mord an einer Gefängnispsychologin in der Berliner JVA führt sie aber zurück in die Hauptstadt, denn der Täter will nur mit Jenny Aaron reden. Der vermeintlich klare Fall entpuppt sich schnell als eine sehr persönliche Angelegenheit für Jenny, denn sie hat nicht nur mit ihren früheren Kollegen, unter ihnen Exfreund Niko, zu tun, sondern der Drahtzieher im Hintergrund der Ereignisse ist eng mit Jennys Vergangenheit verflochten und bringt Dinge wieder hoch, die sie am liebsten vergessen möchte.
So fand ich’s:
Jenny ist eine tolle Protagonistin! Obwohl sie mit dem nicht gerade kleinen Handicap zu kämpfen hat, komplett blind zu sein, lässt sie sich davon nicht unterkriegen. Sie war schon immer enorm ehrgeizig und hat nach ihrer Erblindung ihre ganze Energie dafür aufgewendet, das verlorene Augenlicht soweit wie möglich auszugleichen. Wie sie es schafft, sich zu orientieren und Dinge zu tun, die man als Sehender im ersten Moment für unmöglich hält, hat mich beeindruckt. Denn sie wahrt zwar vielen Personen gegenüber ein Pokerface und verrät nicht, wie sie es schafft, so viel aus ihrer Umgebung mitzubekommen, aber als Leser darf man direkt daran teilhaben, was sie hört, riecht und erspürt, wie lange sie für bestimmte Dinge üben musste und welche Sinne sie intensiv einsetzt, um aus ihrer Beeinträchtigung sogar manchmal einen Vorteil zu erschaffen.
Jenny ist eine taffe Person, die vor gefährlichen Situationen nicht zurückschreckt. Und ihre Erblindung hat daran nichts geändert. So begibt sie sich mutig immer mitten in die Gefahrenzone und wir Leser bekommen jede Menge teils abenteuerliche Action mit, die einem sehenden Serienhelden auch jede Ehre gemacht hätte. Für manchen mag das übertrieben wirken, aber ich lese gerne Bücher und sehe gerne Filme mit etwas wilderer Action und ich kam hier voll und ganz auf meine Kosten.
Der anfangs ziemlich eindeutig scheinende Mordfall, zu dem Jenny dazu gerufen wird, entwickelt schnell ein Eigenleben und wird immer persönlicher für sie. In ausführlichen Rückblicken erfahren wir Dinge aus ihrer Vergangenheit und entdecken immer mehr Verflechtungen in die Gegenwart. Dass Jenny sich selbst nicht immer ganz klar erinnert und ihre bruchstückhaften Eindrücke in wirren Träumen verarbeitet, muss man einfach stehen lassen, denn genauso wie Jenny bekommen wir keine Erklärung geliefert, sondern müssen warten, bis das Bild sich klärt. Das war weder zu kompliziert noch langweilig, sondern für meinen Geschmack genau perfekt erzählt, um einen ständig bei der Stange zu halten und mit neuen Verwicklungen zu verblüffen.
Dazu kommen noch ein paar Nebenfiguren mit größeren und auch wichtigen Rollen, die für sich alleine schon super interessant waren, weil das durchweg Ausnahmepolizisten oder Ausnahmeverbrecher sind, die mit Fähigkeiten aufwarten, die man sich als Otto Normalmensch gar nicht vorstellen kann. Es weht ein Hauch von Superman bzw. Superwoman durch’s Buch und auch wenn selbst diese perfekten Helden immer mal scheitern, kommt es einem so vor, als bekäme man Einblicke in eine ganz andere und ganz eigene Welt. In dieser gibt es besondere Spielregeln und einen Ehrenkodex, der große Bedeutung hat, und in der z. B Jenny grundsätzlich nur „Aaron“ ist, weil man nur ernst genommen wird, wenn man beim Nachnamen gerufen wird.
„Endgültig“ erschöpft sich aber nicht in oberflächlicher Action und Heldenromantik, sondern hat auch eine ernste Facette. Einmal natürlich dadurch, dass Jennys Leben als Blinde beleuchtet wird, aber auch weil so einige Handelnde ihre Ängste und so manche Schuld mit sich herumschleppen. Nicht nur Jenny hat ihre (fernöstliche) Philosophie, nach der sie lebt und es gibt mehr als ein melancholisches und tiefgründiges Gespräch über essentielle Dinge des Lebens.
Sprachlich ist das Buch für einen Thriller eher anspruchsvoll und komplex und in der Hörbuchversion musste man immer dran bleiben, um nicht wichtige Details zu verpassen, mit denen das Buch gespickt ist. Nina Kunzendorf findet für meinen Geschmack den perfekten Ton für „Endgültig“ und erzählt cool und unaufgeregt, aber mit genug Spannung in der Stimme, sobald es Schlag auf Schlag actionreicher wird.
Für mich passen Erzählstil, Handlung, Charaktere und die Sprecherin genau perfekt zusammen und weil mein Geschmack auf den Punkt getroffen wurde, habe ich jede Minute des Hörbuches genossen und freue mich schon auf die Fortsetzung.
Laufzeit 13 Stunden 04 Minuten
gesprochen von Nina Kunzendorf
Darum geht’s:
Früher war Jenny Aaron Teil einer Berliner Sondereinheit, doch nachdem ein Einsatz in Barcelona gehörig schief gegangen und sie erblindet ist, arbeitet sie nun als Profilerin beim BKA in Wiesbaden. Der Mord an einer Gefängnispsychologin in der Berliner JVA führt sie aber zurück in die Hauptstadt, denn der Täter will nur mit Jenny Aaron reden. Der vermeintlich klare Fall entpuppt sich schnell als eine sehr persönliche Angelegenheit für Jenny, denn sie hat nicht nur mit ihren früheren Kollegen, unter ihnen Exfreund Niko, zu tun, sondern der Drahtzieher im Hintergrund der Ereignisse ist eng mit Jennys Vergangenheit verflochten und bringt Dinge wieder hoch, die sie am liebsten vergessen möchte.
So fand ich’s:
Jenny ist eine tolle Protagonistin! Obwohl sie mit dem nicht gerade kleinen Handicap zu kämpfen hat, komplett blind zu sein, lässt sie sich davon nicht unterkriegen. Sie war schon immer enorm ehrgeizig und hat nach ihrer Erblindung ihre ganze Energie dafür aufgewendet, das verlorene Augenlicht soweit wie möglich auszugleichen. Wie sie es schafft, sich zu orientieren und Dinge zu tun, die man als Sehender im ersten Moment für unmöglich hält, hat mich beeindruckt. Denn sie wahrt zwar vielen Personen gegenüber ein Pokerface und verrät nicht, wie sie es schafft, so viel aus ihrer Umgebung mitzubekommen, aber als Leser darf man direkt daran teilhaben, was sie hört, riecht und erspürt, wie lange sie für bestimmte Dinge üben musste und welche Sinne sie intensiv einsetzt, um aus ihrer Beeinträchtigung sogar manchmal einen Vorteil zu erschaffen.
Jenny ist eine taffe Person, die vor gefährlichen Situationen nicht zurückschreckt. Und ihre Erblindung hat daran nichts geändert. So begibt sie sich mutig immer mitten in die Gefahrenzone und wir Leser bekommen jede Menge teils abenteuerliche Action mit, die einem sehenden Serienhelden auch jede Ehre gemacht hätte. Für manchen mag das übertrieben wirken, aber ich lese gerne Bücher und sehe gerne Filme mit etwas wilderer Action und ich kam hier voll und ganz auf meine Kosten.
Der anfangs ziemlich eindeutig scheinende Mordfall, zu dem Jenny dazu gerufen wird, entwickelt schnell ein Eigenleben und wird immer persönlicher für sie. In ausführlichen Rückblicken erfahren wir Dinge aus ihrer Vergangenheit und entdecken immer mehr Verflechtungen in die Gegenwart. Dass Jenny sich selbst nicht immer ganz klar erinnert und ihre bruchstückhaften Eindrücke in wirren Träumen verarbeitet, muss man einfach stehen lassen, denn genauso wie Jenny bekommen wir keine Erklärung geliefert, sondern müssen warten, bis das Bild sich klärt. Das war weder zu kompliziert noch langweilig, sondern für meinen Geschmack genau perfekt erzählt, um einen ständig bei der Stange zu halten und mit neuen Verwicklungen zu verblüffen.
Dazu kommen noch ein paar Nebenfiguren mit größeren und auch wichtigen Rollen, die für sich alleine schon super interessant waren, weil das durchweg Ausnahmepolizisten oder Ausnahmeverbrecher sind, die mit Fähigkeiten aufwarten, die man sich als Otto Normalmensch gar nicht vorstellen kann. Es weht ein Hauch von Superman bzw. Superwoman durch’s Buch und auch wenn selbst diese perfekten Helden immer mal scheitern, kommt es einem so vor, als bekäme man Einblicke in eine ganz andere und ganz eigene Welt. In dieser gibt es besondere Spielregeln und einen Ehrenkodex, der große Bedeutung hat, und in der z. B Jenny grundsätzlich nur „Aaron“ ist, weil man nur ernst genommen wird, wenn man beim Nachnamen gerufen wird.
„Endgültig“ erschöpft sich aber nicht in oberflächlicher Action und Heldenromantik, sondern hat auch eine ernste Facette. Einmal natürlich dadurch, dass Jennys Leben als Blinde beleuchtet wird, aber auch weil so einige Handelnde ihre Ängste und so manche Schuld mit sich herumschleppen. Nicht nur Jenny hat ihre (fernöstliche) Philosophie, nach der sie lebt und es gibt mehr als ein melancholisches und tiefgründiges Gespräch über essentielle Dinge des Lebens.
Sprachlich ist das Buch für einen Thriller eher anspruchsvoll und komplex und in der Hörbuchversion musste man immer dran bleiben, um nicht wichtige Details zu verpassen, mit denen das Buch gespickt ist. Nina Kunzendorf findet für meinen Geschmack den perfekten Ton für „Endgültig“ und erzählt cool und unaufgeregt, aber mit genug Spannung in der Stimme, sobald es Schlag auf Schlag actionreicher wird.
Für mich passen Erzählstil, Handlung, Charaktere und die Sprecherin genau perfekt zusammen und weil mein Geschmack auf den Punkt getroffen wurde, habe ich jede Minute des Hörbuches genossen und freue mich schon auf die Fortsetzung.
July 19, 2025
Ich bin kein großer Fan von Krimis und habe dieses Buch nur gelesen, da es eine blinde Polizistin enthält und ich als selbst blinde Person sehr interessiert war zu erfahren, wie das dargestellt wurde. Der Autor schreibt sogar selbst, dass er viel recherchiert hat und sich mit blinden Frauen getroffen hat. Nichtsdestotrotz war ich sehr enttäuscht von der Representation von Blindheit.
Zum einen wird Blindheit als unnormal beschrieben: Jenny Aaron benutzt ungern einen Blindenstock, weil sie ohne noch als normale Frau wahrgenommen wird und beherrscht ihn „nur mäßig, weil ihr Widerwille, sofort als Blinde identifiziert zu werden, zu groß ist" (S.22, 30). Dazu wird ihre Blindheit als ihre Strafe beschrieben: „Jetzt ist sie ein blinder Samurai, hat ihre Strafe empfangen" (S.84). Ihre Strafe ist, dass er ihr nie mehr unter die Augen kommt. (S.109). Des Weiiteren möchte sie nicht „wie eine Blinde vor ihm herumstolpern" (S.108) und Blinde lieben es zu essen, alles schmeckt intensiver. Aber nur großartig oder grauenhaft nichts dazwischen" (S.115). Sprachlich fällt hier auch noch auf, dass blinde Personen auf ihre Behinderung reduziert werden und ausschließlich als „Blinde" betitelt werden und nicht zB als blinde Menchen oder Menschen, die blind sind. Und die typische Metapher von Blindheit darf auch nicht fehlen: „Er atmet in ihr Haar: »Seit du fort bist, bin ich blind«" (S.124).
Außerdem wird Blindheit als Feuer in ihrer Bibliothek der Erinnerungen beschrieben: Sie muss „hilflos zusehen, wie es nach und nach alle Bilder frisst, alle Erinnerungen an die Zeit vor ihrer Erblindung, jede Empfindung, die sie jemals hatte, jeden Moment, der kostbar war, und nur noch die Fakten wie in einem Polizeiprotokoll übrig lässt. Wann ihre Mutter starb und wann ihr Vater. Auf welche Schule sie ging. Wie viele Menschen sie getötet hatte. Bald konnte sie sich keine Farben mehr vorstellen, bis auf Rot, und Zahlen wurden reine Arithmetik. Ein Zwei-Zoll-Revolver in einem Wadenholster, zwei Wochen in Marrakesch, zwei Zimmer in Schöneberg. Vier Sekunden zum Zerlegen der Browning. Fünf Jahre zwischen dem Keller und der Tiefgarage in Moskau, fünf seit dem Öffnen der Augen. Ihre Bahn, die Sechs. Sieben heißt, etwas nicht erwarten zu können. Aber sie hatte vergessen, wie Zahlen aussehen, versuchte, eine Zwei in die Luft zu malen, eine Vier, Fünf, Sechs, Sieben. Scheiterte"(S.126).
Pflüger bleibt allerdings nicht bei Blindheit: „Unentwegt sann ich über Ihre Strafe nach. Ich könnte meine Waffe dicht an Ihren Ohren abfeuern, damit Ihre Trommelfelle platzen und Sie taubblind werden, auf ewig eingeschlossen in einem Körper, der Ihr einsamer Kerker wäre" (S.436).
Zum anderen hat sie meiner Meinung nach übermenschliche Fähigkeiten bekommen, um ihre Blindheit zu kompensieren. Sie schnipst, schnalzt, haut Löffel gegen Tassen und nutzt Schlüssel um sich zu orientieren. „Die Echos modellieren die Welt, leuchten diese wie ein Stroboskop aus. Auf fünf bis zweihundert Meter kann Aaron Größe und Dichte von Objekten definieren und erhält ein grob gepixeltes Bild. Wie eine Fledermaus oder ein Delphin" (S.24).
Des Weiteren kämpft niemand gerne gegen sie, da ihre Blindheit ihrem „Wahrnehmungsvermögen ein Update geschenkt“ hat: Körperwärme, Atem, Luftzug, Vibration des Bodens, Instinkt (S.83). Sie kann „das Zittern von Wasser in einem Glas, den ruhigen Herzschlag beim Nachdenken" hören (S.83). Obwohl ihr ihr Mobilitätstrainer erzählt, dass es unmöglich ist, alle Wege auszuzählen, kann Jenny Aaron das natürlich auch ohne Probleme (S.106).
Darüber hinaus ist sie hervorragend in Vernehmungen: „Der Sehende erzählt dem Blinden Dinge, die er sonst niemandem anvertrauen würde. Weil der andere doch nicht bemerkt, wie man rot wird, die Hände knetet, ins Leere starrt, um Worte ringt. Denkt er. Es ist wie bei einer Beichte. Der Sehende glaubt sich sicher hinter dem schwarzen Vorhang, der den Blinden von ihm trennt und ist dabei selbst der Blinde" (S.46). Sie gibt bei Vernehmungen „den entscheidenden Hinweis. Zwischen Worte tasten. Das Verborgene erfühlen. Dem Schall von Lügen lauschen"(S.81).
Ich glaube, ich muss nicht erklären, warum diese Passagen problematisch sind. Blindheit ist ein neutrales Merkmal einer Person, nicht ihre Persönlichkeit, keine Strafe und vor allem keine Superkraft.
Zum einen wird Blindheit als unnormal beschrieben: Jenny Aaron benutzt ungern einen Blindenstock, weil sie ohne noch als normale Frau wahrgenommen wird und beherrscht ihn „nur mäßig, weil ihr Widerwille, sofort als Blinde identifiziert zu werden, zu groß ist" (S.22, 30). Dazu wird ihre Blindheit als ihre Strafe beschrieben: „Jetzt ist sie ein blinder Samurai, hat ihre Strafe empfangen" (S.84). Ihre Strafe ist, dass er ihr nie mehr unter die Augen kommt. (S.109). Des Weiiteren möchte sie nicht „wie eine Blinde vor ihm herumstolpern" (S.108) und Blinde lieben es zu essen, alles schmeckt intensiver. Aber nur großartig oder grauenhaft nichts dazwischen" (S.115). Sprachlich fällt hier auch noch auf, dass blinde Personen auf ihre Behinderung reduziert werden und ausschließlich als „Blinde" betitelt werden und nicht zB als blinde Menchen oder Menschen, die blind sind. Und die typische Metapher von Blindheit darf auch nicht fehlen: „Er atmet in ihr Haar: »Seit du fort bist, bin ich blind«" (S.124).
Außerdem wird Blindheit als Feuer in ihrer Bibliothek der Erinnerungen beschrieben: Sie muss „hilflos zusehen, wie es nach und nach alle Bilder frisst, alle Erinnerungen an die Zeit vor ihrer Erblindung, jede Empfindung, die sie jemals hatte, jeden Moment, der kostbar war, und nur noch die Fakten wie in einem Polizeiprotokoll übrig lässt. Wann ihre Mutter starb und wann ihr Vater. Auf welche Schule sie ging. Wie viele Menschen sie getötet hatte. Bald konnte sie sich keine Farben mehr vorstellen, bis auf Rot, und Zahlen wurden reine Arithmetik. Ein Zwei-Zoll-Revolver in einem Wadenholster, zwei Wochen in Marrakesch, zwei Zimmer in Schöneberg. Vier Sekunden zum Zerlegen der Browning. Fünf Jahre zwischen dem Keller und der Tiefgarage in Moskau, fünf seit dem Öffnen der Augen. Ihre Bahn, die Sechs. Sieben heißt, etwas nicht erwarten zu können. Aber sie hatte vergessen, wie Zahlen aussehen, versuchte, eine Zwei in die Luft zu malen, eine Vier, Fünf, Sechs, Sieben. Scheiterte"(S.126).
Pflüger bleibt allerdings nicht bei Blindheit: „Unentwegt sann ich über Ihre Strafe nach. Ich könnte meine Waffe dicht an Ihren Ohren abfeuern, damit Ihre Trommelfelle platzen und Sie taubblind werden, auf ewig eingeschlossen in einem Körper, der Ihr einsamer Kerker wäre" (S.436).
Zum anderen hat sie meiner Meinung nach übermenschliche Fähigkeiten bekommen, um ihre Blindheit zu kompensieren. Sie schnipst, schnalzt, haut Löffel gegen Tassen und nutzt Schlüssel um sich zu orientieren. „Die Echos modellieren die Welt, leuchten diese wie ein Stroboskop aus. Auf fünf bis zweihundert Meter kann Aaron Größe und Dichte von Objekten definieren und erhält ein grob gepixeltes Bild. Wie eine Fledermaus oder ein Delphin" (S.24).
Des Weiteren kämpft niemand gerne gegen sie, da ihre Blindheit ihrem „Wahrnehmungsvermögen ein Update geschenkt“ hat: Körperwärme, Atem, Luftzug, Vibration des Bodens, Instinkt (S.83). Sie kann „das Zittern von Wasser in einem Glas, den ruhigen Herzschlag beim Nachdenken" hören (S.83). Obwohl ihr ihr Mobilitätstrainer erzählt, dass es unmöglich ist, alle Wege auszuzählen, kann Jenny Aaron das natürlich auch ohne Probleme (S.106).
Darüber hinaus ist sie hervorragend in Vernehmungen: „Der Sehende erzählt dem Blinden Dinge, die er sonst niemandem anvertrauen würde. Weil der andere doch nicht bemerkt, wie man rot wird, die Hände knetet, ins Leere starrt, um Worte ringt. Denkt er. Es ist wie bei einer Beichte. Der Sehende glaubt sich sicher hinter dem schwarzen Vorhang, der den Blinden von ihm trennt und ist dabei selbst der Blinde" (S.46). Sie gibt bei Vernehmungen „den entscheidenden Hinweis. Zwischen Worte tasten. Das Verborgene erfühlen. Dem Schall von Lügen lauschen"(S.81).
Ich glaube, ich muss nicht erklären, warum diese Passagen problematisch sind. Blindheit ist ein neutrales Merkmal einer Person, nicht ihre Persönlichkeit, keine Strafe und vor allem keine Superkraft.
June 12, 2017
Cosa si nasconde nell'oscurità? Leggendo NERO ASSOLUTO, l'ho scoperto.
Seguendo Jenny Aaron e la sua vita, avvolta nell'oscurità, dopo un terribile incidente, accadutole mentre era a lavoro. Il suo, però, non è un lavoro normale. Jenny Aaron lavora al Dipartimento, un corpo d’élite della polizia. La sua bravura in campo lavorativo non è mai passata inosservata. Infatti, è la prima donna a farne parte. Jenny Aaron è brillante ed è addestrata ad affrontare qualsiasi pericolo.
Era una degli agenti più stimati, finché non è rimasta gravemente ferita nella missione svolta a Barcellona. Rimasta cieca, ha dovuto imparare a muoversi nell'oscurità ed anche lì, in quella nuova forma d'apprendimento, lei ha saputo primeggiare fino a tornare ad un'apparente normalità.
Cinque anni dopo, però, Jenny riceve una telefonata da Berlino e capisce di dover tornare in servizio: i suoi ex colleghi le chiedono aiuto. Lei è ancora una profiler con abilità straordinarie ed un eccezionale sangue freddo. Accetta di rientrare al Dipartimento senza farselo ripetere due volte. Al Dipartimento, Aaron ritrova gli amici e colleghi di un tempo, ma anche un passato doloroso che deve ricostruire ancora una volta. Il passato continua a tormentarla e a minacciare la sua ritrovata normalità. Intorno a lei non c'è sicurezza, poiché un feroce assassino è ancora in libertà. È un romanzo che parla di vendetta, una lucida e spietata vendetta.
Jenny deve lottare non soltanto contro l'oscurità.
È un romanzo che si compone di frammenti, come i pezzi di un puzzle che lo scrittore tedesco Andreas Pflüger ha saputo inserire nei posti giusti. È una storia che si sviluppa in maniera avvincente ed è n po' come una pistola, quella della protagonista, che si smonta e rimonta per farne combaciare i pezzi.
È un romanzo adrenalinico, che toglie il fiato e non si può non leggere.
Seguendo Jenny Aaron e la sua vita, avvolta nell'oscurità, dopo un terribile incidente, accadutole mentre era a lavoro. Il suo, però, non è un lavoro normale. Jenny Aaron lavora al Dipartimento, un corpo d’élite della polizia. La sua bravura in campo lavorativo non è mai passata inosservata. Infatti, è la prima donna a farne parte. Jenny Aaron è brillante ed è addestrata ad affrontare qualsiasi pericolo.
Era una degli agenti più stimati, finché non è rimasta gravemente ferita nella missione svolta a Barcellona. Rimasta cieca, ha dovuto imparare a muoversi nell'oscurità ed anche lì, in quella nuova forma d'apprendimento, lei ha saputo primeggiare fino a tornare ad un'apparente normalità.
Cinque anni dopo, però, Jenny riceve una telefonata da Berlino e capisce di dover tornare in servizio: i suoi ex colleghi le chiedono aiuto. Lei è ancora una profiler con abilità straordinarie ed un eccezionale sangue freddo. Accetta di rientrare al Dipartimento senza farselo ripetere due volte. Al Dipartimento, Aaron ritrova gli amici e colleghi di un tempo, ma anche un passato doloroso che deve ricostruire ancora una volta. Il passato continua a tormentarla e a minacciare la sua ritrovata normalità. Intorno a lei non c'è sicurezza, poiché un feroce assassino è ancora in libertà. È un romanzo che parla di vendetta, una lucida e spietata vendetta.
Jenny deve lottare non soltanto contro l'oscurità.
È un romanzo che si compone di frammenti, come i pezzi di un puzzle che lo scrittore tedesco Andreas Pflüger ha saputo inserire nei posti giusti. È una storia che si sviluppa in maniera avvincente ed è n po' come una pistola, quella della protagonista, che si smonta e rimonta per farne combaciare i pezzi.
È un romanzo adrenalinico, che toglie il fiato e non si può non leggere.
Read
November 27, 2020"Karanlikta"
Salon Yayinlari'ndan cikan Turkce ceviriyi uzun zamandir okudugum en kotu ceviri olarak hatirlayacagim. Bazi bolumler google translate tarafindan yapilmis kadar kotu. Ceviri kotu olabilir ama hic de editor eli degmeden bir kitap nasil basilir? Sorum bu.
Iyi bir arastirma ve saglam bir kurgu ile yazilmis bir kitap. Yazar aslinda senaryo yazariymis. Bunu hissedebiliyorsunuz. Jenny Aaron'in karanlik ile kararli savasi cok etkileyici. Amerikan kitaplarindaki italyan asilli gocmenler gibi bu kitapta da Turk/Kurt asilli gocmenler var bir Almanya gercegi olarak. Gayet basarili ve gercekci olarak yansitilmis.
Ceviriyi gecersek kitabi begendim. Devamini keinlikle okuyacagim. Ama Turkce degil.
Salon Yayinlari'ndan cikan Turkce ceviriyi uzun zamandir okudugum en kotu ceviri olarak hatirlayacagim. Bazi bolumler google translate tarafindan yapilmis kadar kotu. Ceviri kotu olabilir ama hic de editor eli degmeden bir kitap nasil basilir? Sorum bu.
Iyi bir arastirma ve saglam bir kurgu ile yazilmis bir kitap. Yazar aslinda senaryo yazariymis. Bunu hissedebiliyorsunuz. Jenny Aaron'in karanlik ile kararli savasi cok etkileyici. Amerikan kitaplarindaki italyan asilli gocmenler gibi bu kitapta da Turk/Kurt asilli gocmenler var bir Almanya gercegi olarak. Gayet basarili ve gercekci olarak yansitilmis.
Ceviriyi gecersek kitabi begendim. Devamini keinlikle okuyacagim. Ama Turkce degil.
Displaying 1 - 30 of 179 reviews