What do you think?
Rate this book
Ingrid Barrøy #3
Rigels øyne
Roy Jacobsen ble som første nordmann shortlistet til den gjeve Man Booker International Prize for romanen De usynlige. Fortellingen om Ingrid Barrøy, som fortsatte med Hvitt hav, har fanget lesere over hele verden. Rigels øyne er tredje bok i serien. Med den har vi fått en enestående trilogi for alle som vil forstå mer av landet vi lever i. Ingrids datter er blitt ti måneder, og hun legger ut på en vandring gjennom Norge for å finne barnefaren. I støvler og kjole, med sekk på ryggen, reiser hun sørover. Hver gang hun ber om et sted å sove, legger hun fram sitt ærend: Er det noen som husker en russer som flyktet over fjellet den siste krigsvinteren? Underveis kommer hun bort i en rekke uforglemmelige menneskeskjebner. Finner hun den hun søker? Hvilket Norge åpenbarer seg for henne i 1946? Rigels øyne er en sterk roman om et folk etter en krig, fortalt fra perspektivet til en uvanlig kvinne. For krigen gjør noe med menneskene. Men det gjør også freden. Den gjør noe med hukommelsen. Ingrid får snudd opp ned på sitt verdensbilde.
231 pages, Hardcover
First published September 12, 2017
64 people are currently reading
1489 people want to read
About the author
Roy Jacobsen
29 books382 followersRoy Jacobsen was a Norwegian novelist and short-story writer. Born in Oslo, he made his publishing début in 1982 with the short-story collection Fangeliv (Prison Life). He was winner of the prestigious Norwegian Critics Prize for Literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 246 reviews
Read
September 22, 2024If the four Barrøy Chronocles were a concerto, this third book would be a slow movement. An andante. A very beautiful andante, I hasten to add, in case you think I'm using the word 'slow' in any negative sense.
But the word 'beautiful' can have negative aspects too. The journey on foot from the coast of Norway to the Swedish border that Ingrid Barróy undertakes in this episode appears impossibly difficult and destined to fail. And that's not only the reader's first impression but also that of every person in post-war Norway whom Ingrid meets along the way.
However Ingrid has shown in the first two books that the word 'difficult' is not in her vocabulary. In any case her long walk is fuelled by love, and when Ingrid loves, she does it with every atom of her being.
There is the love for Kaja, the beautiful baby daughter she carries in a sling as she walks. And there is the love for Kaja's father, a Russian prisoner-of-war, whom Ingrid believes escaped to Sweden during the final months of WWII.
With her usual persistence, she finds traces of his route, and meets people who helped him. She learns a lot in the process, about him, about herself, and about the conflicts that remain in Norway between people who resisted the German occupation and those who collaborated. If this episode of the Barrøy books were really the andante movement of a symphony, it would be one that offers pause for meditation on pretty serious subjects.
As I read, I traced Ingrid's journey on the map, although I wasn't certain of her starting point since her home island of Barrøy is fictional. But the places she mentions along the way do exist and so it's quite satisfying to follow her progress to Gäddede in Sweden. She manages to get a lift on a boat across an inland lake at one point which shortens her journey. Sweden doesn't offer what she's looking for so she retraces her steps and, using the last of her money, takes a train south to a former concentration camp that serves as a way-station for various displaced people. Again this is a moment of pause for the reader as Ingrid encounters some hard truths about war and its aftermath. She also finds out that truth itself 'is the first casualty of peace'.
Eventually she is able to take a boat back towards her home on the island of Barrøy with a baby who is older and heavier than when she started out—but especially who is more responsive and rewarding for her mother. Kaja makes this andante lively when it threatens to turn solemn. She also helps to make it believable, enjoyable, and utterly, utterly moving.
But the word 'beautiful' can have negative aspects too. The journey on foot from the coast of Norway to the Swedish border that Ingrid Barróy undertakes in this episode appears impossibly difficult and destined to fail. And that's not only the reader's first impression but also that of every person in post-war Norway whom Ingrid meets along the way.
However Ingrid has shown in the first two books that the word 'difficult' is not in her vocabulary. In any case her long walk is fuelled by love, and when Ingrid loves, she does it with every atom of her being.
There is the love for Kaja, the beautiful baby daughter she carries in a sling as she walks. And there is the love for Kaja's father, a Russian prisoner-of-war, whom Ingrid believes escaped to Sweden during the final months of WWII.
With her usual persistence, she finds traces of his route, and meets people who helped him. She learns a lot in the process, about him, about herself, and about the conflicts that remain in Norway between people who resisted the German occupation and those who collaborated. If this episode of the Barrøy books were really the andante movement of a symphony, it would be one that offers pause for meditation on pretty serious subjects.
As I read, I traced Ingrid's journey on the map, although I wasn't certain of her starting point since her home island of Barrøy is fictional. But the places she mentions along the way do exist and so it's quite satisfying to follow her progress to Gäddede in Sweden. She manages to get a lift on a boat across an inland lake at one point which shortens her journey. Sweden doesn't offer what she's looking for so she retraces her steps and, using the last of her money, takes a train south to a former concentration camp that serves as a way-station for various displaced people. Again this is a moment of pause for the reader as Ingrid encounters some hard truths about war and its aftermath. She also finds out that truth itself 'is the first casualty of peace'.
Eventually she is able to take a boat back towards her home on the island of Barrøy with a baby who is older and heavier than when she started out—but especially who is more responsive and rewarding for her mother. Kaja makes this andante lively when it threatens to turn solemn. She also helps to make it believable, enjoyable, and utterly, utterly moving.
June 25, 2021
Definitely not the favourite one out of the three books from the series, but I understand why the author thought it was necessary. Sometimes you just have to get into that journey out of that damn Ithaca, even if you're supposed to be a penelope. And it's nice to find out you're not one.
Didn't love it but it was a fast and pleasant read anyway. 3,5.
Didn't love it but it was a fast and pleasant read anyway. 3,5.
September 4, 2022
Prachtig weer!
Noorwegen 1946. Meer zal ik niet vertellen over het leven van Ingrid Barrøy, de hoofdpersoon van de reeks boeken van Roy Jacobsen, jammer als ik te veel vertel als jij het nog wilt lezen... De sfeer van dit naoorlogse jaar is in elk geval enorm goed gevangen, zo met iedereens eigen bagage aan schuld en schaamte die de draad om het gewone leven op te pakken in de weg staat.
En nu nog bijna een jaar wachten tot ook het laatste deel ook is vertaald en in de schappen ligt....
Noorwegen 1946. Meer zal ik niet vertellen over het leven van Ingrid Barrøy, de hoofdpersoon van de reeks boeken van Roy Jacobsen, jammer als ik te veel vertel als jij het nog wilt lezen... De sfeer van dit naoorlogse jaar is in elk geval enorm goed gevangen, zo met iedereens eigen bagage aan schuld en schaamte die de draad om het gewone leven op te pakken in de weg staat.
En nu nog bijna een jaar wachten tot ook het laatste deel ook is vertaald en in de schappen ligt....
'Ze begreep niet waar hij naartoe wilde en voelde dezelfde chaos als in de oorlog, toen de mensen niet zichzelf waren, of uit meerdere mensen bestonden die geen van allen zichzelf waren.'
May 11, 2021
⚫️ “ Iš padangių Barioja primena pėdą jūroje su keliais sužalotais pirštais vakaruose. Tiesiog niekas nėra regėjęs Bariojos iš dangaus, išskyrus bombonešius, nežinojusius, ką mato, ir Viešpatį, kuris, panašu, neturėjo jokio tikslo, kai jūroje paliko šį pėdsaką.”
⚫️ “…ji sekė pėdsakais, dėl kurių neabejojo, jautė tai visa savimi, ir tas jausmas, prasidėjęs pirštų galiukuose, siekė iki pat debesų, Ingridai svaigo galva.”
⚫️ “…ji sekė pėdsakais, dėl kurių neabejojo, jautė tai visa savimi, ir tas jausmas, prasidėjęs pirštų galiukuose, siekė iki pat debesų, Ingridai svaigo galva.”
September 18, 2020
Z tej wyspy na morzu północnym nie można uciec – to kotwica, to stały punkt na mapie jej mieszkańców. Roy Jacobsen po raz ostatni powraca na Barrøy, wieńcząc tym samym swoją skandynawską trylogię. Po „Niewidzialnych” i „Białym morzu” nadszedł czas na „Oczy z Rigela”.
Skończył się czas bezruchu i niepokojącej ciszy, zaczął się czas wyczekiwania, czas poszukiwania, czas nieustającego ruchu. Każdy z trzech tomów trylogii wyspy Barrøy ma swoją wyjątkową atmosferę, swój punkt wyjścia. „Niewidzialni” byli opowieścią o rodzinie, o przeszłości, o bliskości. „Białe morze” o dojmującej samotności, o tęsknocie za dotykiem, za głosem drugiego człowieka. „Oczy z Rigela” natomiast, to wciąż proza melancholijna, nostalgiczna, miejscami tragiczna, miejscami dramatyczna, a miejscami nawet zabawna, chwytająca małe życiowe momenty, wielkie emocje między słowami. Zwyczajna i niezwyczajna jednocześnie. To, co odróżnia jednak ostatni tom to właśnie ten ruch, ta podróż, nieustający pęd i próba wyrwania się z okowów wyspy. Tylko nawet Ingrid wie, że z wyspy Barrøy nie można uciec, a powrót jest nieunikniony, nawet jeśli miewa wątpliwości.
Wyspa Barrøy to stały punkt na mapie trylogii Jacobsena. Jawi się niczym kotwica, niczym wyrzucony na piasek wrak, jak ten kawał drewna przybity do ziemi, by nigdy nie poddał się falom. Na wyspie wszystko się zaczyna i wszystko się kończy. Dla Ingrid i jej bliskich zaczyna się nowy czas, nowa epoka. Inna opowieść.
„Oczy z Rigela” to historia kobiecej niezłomności, wojennej traumy, ludzkich nieszczęść… Mimo wszystko najmniej działa na emocje z całej trylogii, najmniej przenika do wyobraźni czytelnika. Stanowi jednak ciekawą klamrę fabularną dla całej opowieści, daje tak potrzebny naszej bohaterce oddech i pozwala zanurzyć się w ten skandynawski świat przeszłości raz jeszcze.
Skończył się czas bezruchu i niepokojącej ciszy, zaczął się czas wyczekiwania, czas poszukiwania, czas nieustającego ruchu. Każdy z trzech tomów trylogii wyspy Barrøy ma swoją wyjątkową atmosferę, swój punkt wyjścia. „Niewidzialni” byli opowieścią o rodzinie, o przeszłości, o bliskości. „Białe morze” o dojmującej samotności, o tęsknocie za dotykiem, za głosem drugiego człowieka. „Oczy z Rigela” natomiast, to wciąż proza melancholijna, nostalgiczna, miejscami tragiczna, miejscami dramatyczna, a miejscami nawet zabawna, chwytająca małe życiowe momenty, wielkie emocje między słowami. Zwyczajna i niezwyczajna jednocześnie. To, co odróżnia jednak ostatni tom to właśnie ten ruch, ta podróż, nieustający pęd i próba wyrwania się z okowów wyspy. Tylko nawet Ingrid wie, że z wyspy Barrøy nie można uciec, a powrót jest nieunikniony, nawet jeśli miewa wątpliwości.
Wyspa Barrøy to stały punkt na mapie trylogii Jacobsena. Jawi się niczym kotwica, niczym wyrzucony na piasek wrak, jak ten kawał drewna przybity do ziemi, by nigdy nie poddał się falom. Na wyspie wszystko się zaczyna i wszystko się kończy. Dla Ingrid i jej bliskich zaczyna się nowy czas, nowa epoka. Inna opowieść.
„Oczy z Rigela” to historia kobiecej niezłomności, wojennej traumy, ludzkich nieszczęść… Mimo wszystko najmniej działa na emocje z całej trylogii, najmniej przenika do wyobraźni czytelnika. Stanowi jednak ciekawą klamrę fabularną dla całej opowieści, daje tak potrzebny naszej bohaterce oddech i pozwala zanurzyć się w ten skandynawski świat przeszłości raz jeszcze.
May 10, 2021
Ilgai laukta trečioji, "Neregimieji" ir "Balta jūra", dalis. Kas skaitė šias knygas, supras mane. Tačiau... Man labai patiko pirma, šiek tiek mažiau - antra dalis. O štai ši, trečia, sukėlė šiokį tokį nusivylimą. Oi, kaip aš pavargau keliauti kartu su Ingrida! Kartu nešėm ir kuprinę, ir vaiką. Kartu vaikėm uodus ir masažavom pavargusias kojas. Šioje dalyje aš pasiilgau jūros. Man trūko Bariojos salos ir jos ramybės. Čia Ingrida keliauja tolyn nuo jos ieškoti savo vaiko tėvo.
Man liūdna, kad knyga nepateisino mano lūkesčių. Net sukirbėjo mintis, kad ir trečios dalies nereikėjo. Dabar, po visų dalių, tik "Neregimieji" man sukėlė tą oho! įspūdį. Kaip ir minėjau, trečioje dalyje man pritrūko jūros.
3,5/5
Man liūdna, kad knyga nepateisino mano lūkesčių. Net sukirbėjo mintis, kad ir trečios dalies nereikėjo. Dabar, po visų dalių, tik "Neregimieji" man sukėlė tą oho! įspūdį. Kaip ir minėjau, trečioje dalyje man pritrūko jūros.
3,5/5
May 16, 2021
Buvo įdomu skaityti kaip trilogijos dalį, taip pat patiko toks vaiduokliškas knygos personažas - nežinia gyvas ar miręs rusas - taip, kaip jis atsiskleidžia per savo kelionę ir kitų žmonių pasakojimus. Bet kaip stand alone knyga kiek gal nuvylė - neskaitęs pirmųjų ar net neprisimindamas, apie ką jos, nelabai suprasi ir knygos.
3,5
https://knyguziurkes.com/2021/05/16/r...
3,5
https://knyguziurkes.com/2021/05/16/r...
June 5, 2021
Perskaičiusi galutinai užsitvirtinau, kad sala yra atskiras personažas, kurį iš tiesų ir įsimylėjau pamėgdama pirmąsias trilogijos dalis. Kadangi čia salos beveik ir nebelikę, įspūdis iš tiesų kitoks ir net sunku pasakyti, ar tikrai prasčiau/silpniau, kaip žmonės rašo, ar tiesiog ne taip, kaip tikėtasi, ir sunku prie to prisitaikyt.
Dar apie skirtumus - pirmosios dvi man buvo buvimo knygos. Šita - kelionės. Aišku, kelionėje irgi būni, tik tas buvimas kitoks nei apie namus tupinėjant, o to naminio buvimo labiausiai ir buvo pasiilgta.
Dar apie skirtumus - pirmosios dvi man buvo buvimo knygos. Šita - kelionės. Aišku, kelionėje irgi būni, tik tas buvimas kitoks nei apie namus tupinėjant, o to naminio buvimo labiausiai ir buvo pasiilgta.
November 30, 2022
"Görülmeyenler" ve "Beyaz Deniz"den sonra Roy Jacobsen yine şaşırtmadı, serinin üçüncü kitabı da diğerleri kadar güzeldi. Savaş sonrası çocuğunun babası Rus'u arayan Ingrid Barroy'un peşinde dere-tepe dolaştık ama değdi...
August 8, 2021
Trečioji dalis ir vėl tokia stipri kaip pirmoji. Dabar labiau suprantu, kodėl antroji dalis buvo tokia, kokia buvo (reiks gal kada iš naujo perskaityti, nes buvau lyg ir nusivylusi).
Čia tai man viskas super, mano tipo knyga: viena kaip pirštas ir kelias, kuris ir į tikslą (miglotą), į prasmę (gal labiau), į save (į susitaikymą).
Ir dar man patinka tas Jacobsen rašymas, kai per kvapus ir vaizdus imi ir pajunti, imi ir supranti.
Buvau daug pasižymėjusi, ką pacituoti, bet neatimsiu Jums malonumo atrasti patiems.
Čia tai man viskas super, mano tipo knyga: viena kaip pirštas ir kelias, kuris ir į tikslą (miglotą), į prasmę (gal labiau), į save (į susitaikymą).
Ir dar man patinka tas Jacobsen rašymas, kai per kvapus ir vaizdus imi ir pajunti, imi ir supranti.
Buvau daug pasižymėjusi, ką pacituoti, bet neatimsiu Jums malonumo atrasti patiems.
April 16, 2024
This wonderful series of books, this the third of four, has been so inspirational to me, that I am departing next week for several months travelling to several of the less populated Norwegian islands like Barrøy.
Though Barrøy is a fictional island, its neighbours and ports on the mainland coast, are not. It is situated a few hundred kilometres south of the Lofoten islands, within the Arctic Circle.
Norway has, by some way, the most islands of any country in the world, with 320,249, 239,057 of which are considered proper islands, with the rest being islets - 65,000 more than the country in second place, its neighbour Sweden. 64 of them are inhabited currently, but historically, more than 1,200 were inhabited at some stage.
The Barrøy family have survived World War Two, and Ingrid, the protagonist of the books, has had a daughter with Alexander, a Russian sailor shipwrecked off the coast of the island, who then left to return to Russia, a hazardous journey through Norway and Sweden helped by the Resistance. 18 months later, Ingrid and her daughter Kara, leave the only home they have ever known, and follow Alexander’s footsteps, across wild country.
The Norway of 1946 is a country looking for ‘a new start in life’, as Jacobsen puts it. The Occupation in Norway had been different to elsewhere in Europe, as in many places it had been, controversially, with cooperation. People were mentally scarred, and are represented by Ingrid, and her innocence, the security of her life on the island. She needs to follow Alexander, understand his reasons, spend time where he spent his nights, and ultimately, to try and find out whether or not he is alive.
There is such contrast between the peaceful life of a tiny remote island and the war, and again between the wilderness of mountains and lakes through which Alexander travelled, and the war, that it is difficult to comprehend. Jacobsen sheds some light.
Certain passages stand out, not least Ingrid’s visit to the ‘Sonderlager Mysen’ concentration camp, where Alexander was held before his return to Russia. In the war, its occupants were Jews and other minorities, held in the most dreadful conditions; the Russians held in it in 1946 were treated much better.
Jacobsen’s great skill is that he is a master of the understatement, and a gentle pace of writing that is so appropriate when writing about the island. That style, suits Ingrid’s journey away into the mountains less, but it is still compelling. I would suggest that the first two books of the series are better, but only because I enjoyed reading about the sailed life so much.
I have the fourth book left to read, Just a Mother, and will read it on such an island as Barrøy, in a few weeks time.
Though Barrøy is a fictional island, its neighbours and ports on the mainland coast, are not. It is situated a few hundred kilometres south of the Lofoten islands, within the Arctic Circle.
Norway has, by some way, the most islands of any country in the world, with 320,249, 239,057 of which are considered proper islands, with the rest being islets - 65,000 more than the country in second place, its neighbour Sweden. 64 of them are inhabited currently, but historically, more than 1,200 were inhabited at some stage.
The Barrøy family have survived World War Two, and Ingrid, the protagonist of the books, has had a daughter with Alexander, a Russian sailor shipwrecked off the coast of the island, who then left to return to Russia, a hazardous journey through Norway and Sweden helped by the Resistance. 18 months later, Ingrid and her daughter Kara, leave the only home they have ever known, and follow Alexander’s footsteps, across wild country.
The Norway of 1946 is a country looking for ‘a new start in life’, as Jacobsen puts it. The Occupation in Norway had been different to elsewhere in Europe, as in many places it had been, controversially, with cooperation. People were mentally scarred, and are represented by Ingrid, and her innocence, the security of her life on the island. She needs to follow Alexander, understand his reasons, spend time where he spent his nights, and ultimately, to try and find out whether or not he is alive.
There is such contrast between the peaceful life of a tiny remote island and the war, and again between the wilderness of mountains and lakes through which Alexander travelled, and the war, that it is difficult to comprehend. Jacobsen sheds some light.
Certain passages stand out, not least Ingrid’s visit to the ‘Sonderlager Mysen’ concentration camp, where Alexander was held before his return to Russia. In the war, its occupants were Jews and other minorities, held in the most dreadful conditions; the Russians held in it in 1946 were treated much better.
Jacobsen’s great skill is that he is a master of the understatement, and a gentle pace of writing that is so appropriate when writing about the island. That style, suits Ingrid’s journey away into the mountains less, but it is still compelling. I would suggest that the first two books of the series are better, but only because I enjoyed reading about the sailed life so much.
I have the fourth book left to read, Just a Mother, and will read it on such an island as Barrøy, in a few weeks time.
November 7, 2021
This was the third part of the Ingrid Barrøy trilogy. I've been reading it as it's been translated over a four year period. It appeared on the shelves of my local book shop one day, demanding to be purchased.
My memory was put to the test by reference to previous incidents I'd long forgotten. It was two and half years since I'd read the second book. It didn't really matter. Jacobsen is such a consumate storyteller that he sweeps you along in his narrative anyway. The book comprises a journey through Norway, immediately after the end of the last war. All manner of collaborators, partisans and foreign fighters are weaving webs of deceit that Ingrid seeks to unravel.
As with its predecessors, the writing is top-notch - beautifully imagined descriptions, terse and believable dialogue, perfectly paced. The first book remains my favourite for its realisation of an island microcosm. This one ran it a close second.
It got me thinking about trilogies and series. Unlike a reader of SF, fantasy or crime, I haven't read that many trilogies (to say nothing of the tetralogies, pentalogies and beyond those other readers get to enjoy). Well, there's Golding's splendid To the Ends of the Earth, Peake's fantastical Gormenghast Trilogy, the inestimable Beckett Trilogy, Lord of the Rings (hmm), the ribald Enderby books others on GR have been discussing recently, The Hitchiker's Guide which should have remained a trilogy and, at a stretch, Calvino's Our Ancestors... At that point, I ran out of examples. I've never really been tempted by The Alexandria Quartet. I began but didn't finish Lewis's The Human Age. Any suggestions, fellow readers?
And now I find the Ingrid Barrøy trilogy isn't a trilogy, after all... A fourth installment, Bare en mor or Just a Mother has been published in Norway and a few other territories. It seems my journey with Ingrid isn't over yet. We Anglophone readers will have to wait patiently for the Dons Bartlett and Shaw to work their Norsk to Engelsk magic.
My memory was put to the test by reference to previous incidents I'd long forgotten. It was two and half years since I'd read the second book. It didn't really matter. Jacobsen is such a consumate storyteller that he sweeps you along in his narrative anyway. The book comprises a journey through Norway, immediately after the end of the last war. All manner of collaborators, partisans and foreign fighters are weaving webs of deceit that Ingrid seeks to unravel.
As with its predecessors, the writing is top-notch - beautifully imagined descriptions, terse and believable dialogue, perfectly paced. The first book remains my favourite for its realisation of an island microcosm. This one ran it a close second.
It got me thinking about trilogies and series. Unlike a reader of SF, fantasy or crime, I haven't read that many trilogies (to say nothing of the tetralogies, pentalogies and beyond those other readers get to enjoy). Well, there's Golding's splendid To the Ends of the Earth, Peake's fantastical Gormenghast Trilogy, the inestimable Beckett Trilogy, Lord of the Rings (hmm), the ribald Enderby books others on GR have been discussing recently, The Hitchiker's Guide which should have remained a trilogy and, at a stretch, Calvino's Our Ancestors... At that point, I ran out of examples. I've never really been tempted by The Alexandria Quartet. I began but didn't finish Lewis's The Human Age. Any suggestions, fellow readers?
And now I find the Ingrid Barrøy trilogy isn't a trilogy, after all... A fourth installment, Bare en mor or Just a Mother has been published in Norway and a few other territories. It seems my journey with Ingrid isn't over yet. We Anglophone readers will have to wait patiently for the Dons Bartlett and Shaw to work their Norsk to Engelsk magic.
November 4, 2020
„Oczy z Rigela” Roya Jacobsena to kontynuacja „Niewidzialnych” i „Białego morza”, którymi zachwycałam się na początku tego roku. Nie wiem jak to się dzieje, ale każda z tych części jest zupełnie inna.
„Niewidzialni” to najspokojniejszy tom, złożony głównie z opisów codzienności mieszkańców wyspy Barrøy. „Białe morze” ma zupełnie inny klimat; skupia się na relacji Ingrid i ocalonego przez nią mężczyzny z wojną w tle. Za to w „Oczach z Rigela” wojna już się skończyła, a Ingrid opuszcza wyspę i rusza w drogę z maleńką córeczką, aby odnaleźć ojca dziecka.
Kobieta rusza śladem Aleksandra i stara się odtworzyć jego kolejne kroki, sugerując się wskazówkami ludzi, których spotyka na swojej drodze. Jedni traktują z lekceważeniem jej historię, inni wprowadzają w błąd, ale są też tacy, którzy próbują pomóc. Jest to ciężka i długa przeprawa, więc przez całą lekturę byłam pod wrażeniem siły i determinacji bohaterki, która nie poddawała się mimo kolejnych przeciwności losu, tylko wytrwale podążała tropem ukochanego.
Prawie cała akcja tej książki dzieje się w podróży a wyspy Barrøy, którą znamy z poprzednich części, jest tu naprawdę niewiele. Jak dla mnie ta część była najbardziej emocjonalna i sentymentalna. Bardzo kibicowałam bohaterce i trzymałam kciuki za szczęśliwe zakończenie jej poszukiwań. Muszę przyznać, że ta część trafiła do mnie najbardziej. Przemawia do mnie Ingrid, jej zawziętość i silna osobowość. Jest to bardzo nostalgiczna historia, która ponownie zachwyca surowym stylem autora.
Ja tę część będę wspominała najlepiej z całej serii, a was gorąco zachęcam do poznania mieszkańców wyspy Barrøy ❤ Mi zostaje teraz wyczekiwać 4 tomu, bo opis mnie baaardzo zaintrygował!
„Niewidzialni” to najspokojniejszy tom, złożony głównie z opisów codzienności mieszkańców wyspy Barrøy. „Białe morze” ma zupełnie inny klimat; skupia się na relacji Ingrid i ocalonego przez nią mężczyzny z wojną w tle. Za to w „Oczach z Rigela” wojna już się skończyła, a Ingrid opuszcza wyspę i rusza w drogę z maleńką córeczką, aby odnaleźć ojca dziecka.
Kobieta rusza śladem Aleksandra i stara się odtworzyć jego kolejne kroki, sugerując się wskazówkami ludzi, których spotyka na swojej drodze. Jedni traktują z lekceważeniem jej historię, inni wprowadzają w błąd, ale są też tacy, którzy próbują pomóc. Jest to ciężka i długa przeprawa, więc przez całą lekturę byłam pod wrażeniem siły i determinacji bohaterki, która nie poddawała się mimo kolejnych przeciwności losu, tylko wytrwale podążała tropem ukochanego.
Prawie cała akcja tej książki dzieje się w podróży a wyspy Barrøy, którą znamy z poprzednich części, jest tu naprawdę niewiele. Jak dla mnie ta część była najbardziej emocjonalna i sentymentalna. Bardzo kibicowałam bohaterce i trzymałam kciuki za szczęśliwe zakończenie jej poszukiwań. Muszę przyznać, że ta część trafiła do mnie najbardziej. Przemawia do mnie Ingrid, jej zawziętość i silna osobowość. Jest to bardzo nostalgiczna historia, która ponownie zachwyca surowym stylem autora.
Ja tę część będę wspominała najlepiej z całej serii, a was gorąco zachęcam do poznania mieszkańców wyspy Barrøy ❤ Mi zostaje teraz wyczekiwać 4 tomu, bo opis mnie baaardzo zaintrygował!
September 27, 2021
Mówi się że prawda zawsze wyjdzie na jaw, że kłamstwo ma krótkie nogi. W powieści "Oczy z Rigela" nie ma bohaterskich czynów, nie ma wielkich historii miłosnych i spotkań z wielkimi łzami.
Jest to historia o kobiecie, która z dzieckiem u boku szuka drogiego sobie mężczyzny.
Jest to historia, jak ludzie łatwo zapominają prawdę, jak ją przekształcają, tuszują i kształtują do swojej wersji byle tylko było im lepiej na duszy czy sumieniu.
Choć nie ma tu wybuchów, straszydeł czy potworów z horrorów to przez większą część powieści towarzyszył mi niepokój związany z tym, że łatwo można sobie wyobrazić, iż to mogłoby mieć miejsce. Ba! Jestem przekonana, że na pewno zdarzały się kobiety, które wyłącznie z garstką potrzebnych rzeczy na plecach ruszały samotnie przez wiele kilometrów by dowiedzieć się czegoś więcej o losie swoich mężów, braci, synów.
To piękna powieść, tylko trochę samotna i ta samotność pozostanie nawet po jej przeczytaniu.
Jest to historia o kobiecie, która z dzieckiem u boku szuka drogiego sobie mężczyzny.
Jest to historia, jak ludzie łatwo zapominają prawdę, jak ją przekształcają, tuszują i kształtują do swojej wersji byle tylko było im lepiej na duszy czy sumieniu.
Choć nie ma tu wybuchów, straszydeł czy potworów z horrorów to przez większą część powieści towarzyszył mi niepokój związany z tym, że łatwo można sobie wyobrazić, iż to mogłoby mieć miejsce. Ba! Jestem przekonana, że na pewno zdarzały się kobiety, które wyłącznie z garstką potrzebnych rzeczy na plecach ruszały samotnie przez wiele kilometrów by dowiedzieć się czegoś więcej o losie swoich mężów, braci, synów.
To piękna powieść, tylko trochę samotna i ta samotność pozostanie nawet po jej przeczytaniu.
January 3, 2023
Ogen van de Rigel
Wat een prachtige reis leggen ze af! Heel indrukwekkend en in detail beschreven. Dat ze de baby zo dragend mee neemt vind ik als jonge moeder fascinerend en krachtig. Beste deel in de serie.
Ontroerend verhaal
Wat een prachtige reis leggen ze af! Heel indrukwekkend en in detail beschreven. Dat ze de baby zo dragend mee neemt vind ik als jonge moeder fascinerend en krachtig. Beste deel in de serie.
Ontroerend verhaal
October 18, 2019
Oči nemlčí je třetí díl severské série o lidech, kteří žijí na ostrově a neznají MekDonalds nebo splachovací záchody. Stejně jako ostatní série, například Policajt z Beverly Hills nebo Jurský park, i zde je třetí díl nejslabší - a navíc tu není ani černoši, ani dinosauři.
Celou knihu sledujeme čmafítas z ostrova Baroj, která naloží malej dalamánek na záda a vydá se najít ruského pekaře s kterým výše zmíněný dalamánek upekla. Toto putování zabere skoro celou knihu, protože Norsko je o dost větší místo než třeba Golčův Jeníkov nebo...teď už mě žádný další místa nenapadaj. Jelikož se příběh odehrává v době před Spotify, Ingrid nemůže valit Eminema a další funky hudbu a proto musí pořád přemýšlet, chodit a mluvit s lidma, což je někdy dost ubíjející, především proto, že se to děje pořád dokola. A nic, co se děje pořád dokola není dobrý. Zkuste třeba šestnáckrát v hospodě říct "jednoho jégra" a uvidíte.
Ačkoliv Roy Džakopsen stále valí ten stejný, výtečný styl, odchod z ostrova Baroj tomu zasazuje docela smrtelný úder, protože místo syrového příběhu tu je najednou road movie po poválečném Norsku, což je ok, ale nic víc než ok. NASKLE!
Celou knihu sledujeme čmafítas z ostrova Baroj, která naloží malej dalamánek na záda a vydá se najít ruského pekaře s kterým výše zmíněný dalamánek upekla. Toto putování zabere skoro celou knihu, protože Norsko je o dost větší místo než třeba Golčův Jeníkov nebo...teď už mě žádný další místa nenapadaj. Jelikož se příběh odehrává v době před Spotify, Ingrid nemůže valit Eminema a další funky hudbu a proto musí pořád přemýšlet, chodit a mluvit s lidma, což je někdy dost ubíjející, především proto, že se to děje pořád dokola. A nic, co se děje pořád dokola není dobrý. Zkuste třeba šestnáckrát v hospodě říct "jednoho jégra" a uvidíte.
Ačkoliv Roy Džakopsen stále valí ten stejný, výtečný styl, odchod z ostrova Baroj tomu zasazuje docela smrtelný úder, protože místo syrového příběhu tu je najednou road movie po poválečném Norsku, což je ok, ale nic víc než ok. NASKLE!
July 15, 2023
3,5 ster
Quotes:
Daarna scheurt de hemel open en stort alles naar beneden. Binnen een paar seconde is ze doorweekt, dus waarom zou je nog rennen? Hou gewoon je armen wijd open.
Ja, daar heb je hem, de regen. Als een goedkoop verlossingssymbool in een verhaal, neervallend uit een woelige hemel op rijk en arm, gelukkig en ongelukkig.
—————————
Nu kwamen de varens tot haar middel. Ze waren slap en bruin geworden. Dit is de plek waar de herfst begint.
Quotes:
Daarna scheurt de hemel open en stort alles naar beneden. Binnen een paar seconde is ze doorweekt, dus waarom zou je nog rennen? Hou gewoon je armen wijd open.
Ja, daar heb je hem, de regen. Als een goedkoop verlossingssymbool in een verhaal, neervallend uit een woelige hemel op rijk en arm, gelukkig en ongelukkig.
—————————
Nu kwamen de varens tot haar middel. Ze waren slap en bruin geworden. Dit is de plek waar de herfst begint.
August 26, 2018
I really enjoyed this, the third in Roy Jacobsen's "Ingrid Barrøy" series. We accompany her on her odyssey through Norway in search of the man she loves and the father of her infant daughter. It's a beautiful story about which I won't write more for fear of betraying the plot for anyone else who wants to read it.
April 29, 2023
4,5 *
En nu uitkijken naar het vierde deel !
En nu uitkijken naar het vierde deel !
September 4, 2020
Od razu się przyznam, że moją ulubioną częścią trylogii z Barrøy są "Niewidzialni" - powieść bardzo minimalistyczna, surowa, taka, w której pozornie niewiele się dzieje, choć dzieje się przecież całe mnóstwo. Mikroświat wyspy, życie na własnych warunkach i ten urzekający zimny język. "Białe morze" i "Oczy z Rigela" właśnie to już nieco inne książki, co nie znaczy, że gorsze. Zwłaszcza trzeci tom - Ingrid opuszcza Barrøy, udaje się na poszukiwanie tytułowych oczu z Rigela, prawdy, choć przecież w tej wędrówce tak naprawdę nie chodzi o ten konkretny cel. Na swej drodze spotyka się z ludźmi, którzy karmią ją okruchami prawdy, podpowiadają mylne tropy, próbują odwieźć od dalszych poszukiwań. Każda z tych osób ma swoje tajemnice i na każdej w różny sposób wojna odcisnęła piętno.
Mamy więc do czynienia z powieścią drogi i opowieścią o kobiecie zdeterminowanej, upartej, mierzącej się z własnymi słabościami i przeciwnościami rzucanymi jej przez innych. O silnej, zdanej tylko na siebie Ingrid, która musi wciąż iść, by odnaleźć sens.
To też powieść o tym, jak wojna, tragiczna przeszłość tkwi w człowieku, jak nie ma od niej ucieczki.
Trochę to zaleta, że w tej części Jacobsen dalej skupia się silnie na Ingrid, wszędzie obecne tajemnice wbudzają w czytelniku chęć ich odkrycia. Ale jednak język tej części nie jest już tak zachwycający, jak w "Niewidzialnych", stracił na sile. Przyspieszenie akcji zaszkosziło temu, co było tak piękne w powolności pierwszego tomu. Niemniej jednak to nadal bardzo dobra powieść i jestem przekonana, że dla wielu może być ulubioną częścią. Jeśli całość jeszcze przed Wami, a macie ochotę na surową skandynawską literaturę to bardzo Wam polecam. Tak "Oczy z Rigela", jak i dwa pierwsze tomy, bo bez ich znajomości bardzo dużo stracicie.
Mamy więc do czynienia z powieścią drogi i opowieścią o kobiecie zdeterminowanej, upartej, mierzącej się z własnymi słabościami i przeciwnościami rzucanymi jej przez innych. O silnej, zdanej tylko na siebie Ingrid, która musi wciąż iść, by odnaleźć sens.
To też powieść o tym, jak wojna, tragiczna przeszłość tkwi w człowieku, jak nie ma od niej ucieczki.
Trochę to zaleta, że w tej części Jacobsen dalej skupia się silnie na Ingrid, wszędzie obecne tajemnice wbudzają w czytelniku chęć ich odkrycia. Ale jednak język tej części nie jest już tak zachwycający, jak w "Niewidzialnych", stracił na sile. Przyspieszenie akcji zaszkosziło temu, co było tak piękne w powolności pierwszego tomu. Niemniej jednak to nadal bardzo dobra powieść i jestem przekonana, że dla wielu może być ulubioną częścią. Jeśli całość jeszcze przed Wami, a macie ochotę na surową skandynawską literaturę to bardzo Wam polecam. Tak "Oczy z Rigela", jak i dwa pierwsze tomy, bo bez ich znajomości bardzo dużo stracicie.
November 1, 2021
Mano nuomonė:
Knyga „Rigelio akys“ – romanų „Neregimieji" (liet. 2018) ir „Balta jūra" (liet. 2019) tęsinys, unikalus „lėtosios" literatūros pavyzdys, pasakojimas apie laisvę, likimą, paprastą atsakomybę ir kasdienę drąsą.
„Neregimieji“ supažindino skaitytojus su nuošalia Bariojų sala ir jos gyventojais. „Balta jūra“ – iš salos kilusios Ingridos istorija. „Rigelio akys“ tęsia pasakojimą apie tragedija pažymėtą šios moters likimą.
„Rigelio akys" – tai poetiška ir vietomis žiauri nepaprastos moters istorija. Ir kartu pasakojimas apie paprastus pokario žmones. Karas juos keičia. Kaip ir taika. Ši knyga – unikalus romanas, kupinas ilgesio ir vilties. Tai subtilus ir jaudinantis dvidešimto amžiaus pirmos pusės Norvegijos epas. Lėtas siužetas, turtinga proza ir ypač stiprūs veikėjų charakteriai šį kūrinį daro išskirtiniu. Tai daugiau kelio knyga. Ieškojimas vyro, tėvo, žmogiškumo, tiesos bei naujo gyvenimo sunkiame pokario laikotarpyje. Kaip gyventi su tuo ką padarėme karo metu? Kaip atleisti sau ir kitiems? Kaip gyventi toliau? Tai knygos veikėjų keliami klausimai. Nors karas baigėsi, jo atgarsiai bus girdimi dar ilgai…
LABAI LABAI LABAI LABAI LABAI GERA KNYGA. Tikriausiai, pati geriausia knygą, kurią perskaičiau šiemet. Manau tuo viskas ir pasakyta.
Nepaprastai laukiu ketvirtosios dalies.
Knyga „Rigelio akys“ – romanų „Neregimieji" (liet. 2018) ir „Balta jūra" (liet. 2019) tęsinys, unikalus „lėtosios" literatūros pavyzdys, pasakojimas apie laisvę, likimą, paprastą atsakomybę ir kasdienę drąsą.
„Neregimieji“ supažindino skaitytojus su nuošalia Bariojų sala ir jos gyventojais. „Balta jūra“ – iš salos kilusios Ingridos istorija. „Rigelio akys“ tęsia pasakojimą apie tragedija pažymėtą šios moters likimą.
„Rigelio akys" – tai poetiška ir vietomis žiauri nepaprastos moters istorija. Ir kartu pasakojimas apie paprastus pokario žmones. Karas juos keičia. Kaip ir taika. Ši knyga – unikalus romanas, kupinas ilgesio ir vilties. Tai subtilus ir jaudinantis dvidešimto amžiaus pirmos pusės Norvegijos epas. Lėtas siužetas, turtinga proza ir ypač stiprūs veikėjų charakteriai šį kūrinį daro išskirtiniu. Tai daugiau kelio knyga. Ieškojimas vyro, tėvo, žmogiškumo, tiesos bei naujo gyvenimo sunkiame pokario laikotarpyje. Kaip gyventi su tuo ką padarėme karo metu? Kaip atleisti sau ir kitiems? Kaip gyventi toliau? Tai knygos veikėjų keliami klausimai. Nors karas baigėsi, jo atgarsiai bus girdimi dar ilgai…
LABAI LABAI LABAI LABAI LABAI GERA KNYGA. Tikriausiai, pati geriausia knygą, kurią perskaičiau šiemet. Manau tuo viskas ir pasakyta.
Nepaprastai laukiu ketvirtosios dalies.
March 26, 2023
‘Maar dan komt haar koppigheid weer boven, Ingrids koppigheid, geboren uit de zee, de opstandigheid tegen al die mensen die het beste voorhebben met haar, of met zichzelf, dat is moeilijk te zeggen, koppigheid is een harde, kernachtige woede in wazige gedachten, de vraag is alleen of dat genoeg is.’
June 29, 2021
Mylinčios moters kelionė per Antrojo pasaulinio karo žaizdomis nusėtą kraštą – apie tai pasakoja paskutinė norvegų rašytojo Roy’aus Jacobseno trilogijos knyga „Rigelio akys“, užskliaudžianti saliečių Bariojų giminės sagą. Kitaip nei kitos šio kūrinio dalys („Neregimieji“ ir „Balta jūra“), paskutinis romanas pasirodys dinamiškesnis, jo veiksmas vystosi sparčiau, paklusdamas ritmiškam pagrindinės veikėjos Ingridos žingsniavimui, kurios „viltis negęsta dėl ėjimo į priekį“, nes ir pats „gyvenimas slypi judėjime“ (p. 48). Vis dėlto turiu pasakyti, kad R.Jacobsenas šios istorijos per daug nesuskubina. Jis ir toliau išlieka atidžiu detalės, mažmožio fiksavimo meistru. Jo metaforos, įvaizdžiai panašūs į pajūryje sukraunamas nusvidintų akmenėlių ir sausų pagaliukų šūsnis, kurios savo trapumu dzenbudistiškai stoja prieš naikinančias bangas. Nes tikriausiai „Viešpats ir griaudamas turi tikslą“ (p. 20).
https://370.diena.lt/2021/06/28/skait...
https://370.diena.lt/2021/06/28/skait...
December 5, 2017
Føles som historien om dagene etter krigen var det viktigste å fortelle i denne boken og at Ingrid bare ble verktøyet for å gjøre dette. Liker best delene av trilogien som handler om Barrøy og Ingrid og havet og øya. De har best rytme og er mer poetiske. Sanselige. Men for all del, svært godt fortalt om det usagte etter krigen og om hvor vanskelig det er å få frem sannheten når folk er så vant til å tie.
De sendte tilbake de russiske krigsfangene rett til Stalins dødsleire.
Vi må ikke repetere historien.
Les Trilogien!
De sendte tilbake de russiske krigsfangene rett til Stalins dødsleire.
Vi må ikke repetere historien.
Les Trilogien!
January 22, 2019
"Från himlen ser Barrøy ut som ett fotspår i havet, med några medfarna träd i väster.
Det är bara ingen som har sett Barrøy från himlen tidigare, bortsett från bombplanen, som inte visste vad de såg, och Vårherre, som inte verkar ha något syfte med det här spåret som han har satt i havet."
Så var trilogin slut...Kunde för min del fått vara en serie utan slut...
Det har varit ett sant nöje att få följa de egensinniga kvinnorna på Barrøy.
5 för trilogin som helhet.
Det är bara ingen som har sett Barrøy från himlen tidigare, bortsett från bombplanen, som inte visste vad de såg, och Vårherre, som inte verkar ha något syfte med det här spåret som han har satt i havet."
Så var trilogin slut...Kunde för min del fått vara en serie utan slut...
Det har varit ett sant nöje att få följa de egensinniga kvinnorna på Barrøy.
5 för trilogin som helhet.
November 11, 2019
Třetí díl už není ani tak o ostrově Barrøy ani o Ingrid, daleko víc tu jde o Norsko a Nory za německé okupace. Čili jakési vyrovnávání se s tím, že se nechovali všichni zrovna vzorně, konečně známe to i z českých luhů a hájů. To bude zřejmě důvod, proč tomu Norové dávají vesměs pět hvězdiček a zbytek světa tak maximálně tři, je to především kniha pro ně.
A jelikož mám do Nora daleko, tak to taky za víc než tři hvězdy nevidím.
A jelikož mám do Nora daleko, tak to taky za víc než tři hvězdy nevidím.
April 23, 2025
Yes yes yes👍👍👍
February 2, 2025
Ingrid Marie Barrøy, üzümlü kekim. Ne çektin be.
November 13, 2025
Var rørt fra ende til anden. En vidunderlig tredie bok i serien om Ingrid Barrøy. Ser at flere anmelder den uten å ha lest de to foregående, det gir altså ingen mening. Det er en bok som gir forståelse for Norge i etterkrigstid, som skildrer hva mennesker er i stand til med rette motivasjon, samt at livet er fuldt av skuffelser..
Hvil i fred Roy Jacobsen 🥀
Hvil i fred Roy Jacobsen 🥀
November 7, 2021
This was the third part of the Ingrid Barrøy trilogy. I've been reading it as it's been translated over a four year period. It appeared on the shelves of my local book shop one day, demanding to be purchased.
My memory was put to the test by reference to previous incidents I'd long forgotten. It was two and half years since I'd read the second book. It didn't really matter. Jacobsen is such a consumate storyteller that he sweeps you along in his narrative anyway. The book comprises a journey through Norway, immediately after the end of the last war. All manner of collaborators, partisans and foreign fighters are weaving webs of deceit that Ingrid seeks to unravel.
As with its predecessors, the writing is top-notch - beautifully imagined descriptions, terse and believable dialogue, perfectly paced. The first book remains my favourite for its realisation of an island microcosm. This one ran it a close second.
It got me thinking about trilogies and series. Unlike a reader of SF, fantasy or crime, I haven't read that many trilogies (to say nothing of the tetralogies, pentalogies and beyond those other readers get to enjoy). Well, there's Golding's splendid To the Ends of the Earth, Peake's fantastical Gormenghast Trilogy, the inestimable Beckett Trilogy, Lord of the Rings (hmm), the ribald Enderby books others on GR have been discussing recently, The Hitchiker's Guide which should have remained a trilogy and, at a stretch, Calvino's Our Ancestors... At that point, I ran out of examples. I've never really been tempted by The Alexandria Quartet. I began but didn't finish Lewis's The Human Age. Any suggestions, fellow readers?
And now I find the Ingrid Barrøy trilogy isn't a trilogy, after all... A fourth installment, Bare en mor or Just a Mother has been published in Norway and a few other territories. It seems my journey with Ingrid isn't over yet. We Anglophone readers will have to wait patiently for the Dons Bartlett and Shaw to work their Norsk to Engelsk magic.
My memory was put to the test by reference to previous incidents I'd long forgotten. It was two and half years since I'd read the second book. It didn't really matter. Jacobsen is such a consumate storyteller that he sweeps you along in his narrative anyway. The book comprises a journey through Norway, immediately after the end of the last war. All manner of collaborators, partisans and foreign fighters are weaving webs of deceit that Ingrid seeks to unravel.
As with its predecessors, the writing is top-notch - beautifully imagined descriptions, terse and believable dialogue, perfectly paced. The first book remains my favourite for its realisation of an island microcosm. This one ran it a close second.
It got me thinking about trilogies and series. Unlike a reader of SF, fantasy or crime, I haven't read that many trilogies (to say nothing of the tetralogies, pentalogies and beyond those other readers get to enjoy). Well, there's Golding's splendid To the Ends of the Earth, Peake's fantastical Gormenghast Trilogy, the inestimable Beckett Trilogy, Lord of the Rings (hmm), the ribald Enderby books others on GR have been discussing recently, The Hitchiker's Guide which should have remained a trilogy and, at a stretch, Calvino's Our Ancestors... At that point, I ran out of examples. I've never really been tempted by The Alexandria Quartet. I began but didn't finish Lewis's The Human Age. Any suggestions, fellow readers?
And now I find the Ingrid Barrøy trilogy isn't a trilogy, after all... A fourth installment, Bare en mor or Just a Mother has been published in Norway and a few other territories. It seems my journey with Ingrid isn't over yet. We Anglophone readers will have to wait patiently for the Dons Bartlett and Shaw to work their Norsk to Engelsk magic.
Displaying 1 - 30 of 246 reviews