Ο λαβύρινθος των πνευμάτων, τόμος 1

El cementerio de los libros olvidados #4, part 1

by Carlos Ruiz Zafón, Βασιλική Κνήτου (Translator)

Πριν προλάβει να τελειώσει καλά καλά την πρώτη παράγραφο, είχε ήδη ξεχάσει ότι αυτό που κρατούσε στα χέρια της ήταν στοιχείο της έρευνάς τους. Αφέθηκε να παρασυρθεί από το άρωμα των λέξεων κι έπειτα από λίγο είχε χαθεί στις σελίδες του, βουτώντας στον πλούτο των εικόνων και του ρυθμού του, παρακολουθώντας την αφήγηση των περιπετειών της Αριάδνα, καθώς η ηρωίδα κατέβαινε στα βάθη εκείνης της στοιχειωμένης Βαρκελώνης. Κάθε παράγραφος, κάθε φράση φαίνονταν να έχουν συνταχθεί με βάση κάποιο μουσικό κλειδί. Η διήγηση έδενε τις λέξεις σε χρυσοκλωστές και τραβούσε το βλέμμα σε ένα ανάγνωσμα με παλμό και χρώμα που ζωγράφιζε στο μυαλό ένα θέατρο σκιών. Διάβασε αδιάκοπα για δύο ώρες, απολαμβάνοντας κάθε φράση και φοβούμενη πως θα έφτανε το τέλος.

Ο Λαβύρινθος των πνευμάτων είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα γεμάτο πάθη, συνωμοσίες και περιπέτειες. Μέσα από τις σελίδες του οδηγούμαστε στο μεγάλο φινάλε της σάγκας που ξεκίνησε με τη Σκιά του ανέμου και που εδώ εξελίσσεται σε όλη της την ένταση και το βάθος, ενώ συγχρόνως αποτελεί μέγιστο ύμνο στον κόσμο των βιβλίων, στην τέχνη τού να αφηγείται κανείς ιστορίες και στον μαγικό δεσμό ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη ζωή.

Genres: Historical Fiction, Mystery, Literature, Spain, Novels, Thriller, Suspense

480 pages, Paperback

First published January 1, 2016

About the author

Carlos Ruiz Zafón was a Spanish novelist known for his 2001 novel La sombra del viento (The Shadow of the Wind). The novel sold 15 million copies and was winner of numerous awards; it was included in the list of the one hundred best books in Spanish in the last twenty-five years, made in 2007 by eighty-one Latin American and Spanish writers and critics.

Reviews

[Sofia · Rating 5 out of 5]

Δεν ήθελα να πάρω και τους δύο τόμους μαζι. Τωρα, τέτοια ώρα, καλα να παθω! Ο Θαφον στα καλύτερα του! Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο μόλις διαβάσω τον δεύτερο βιβλίο

[Jadranka · Rating 4 out of 5]

Karlose, Karlose, Karlose...pa zašto čoveče? Šta ti je trebalo da se toliko raspišeš?
Sam početak je bio dobar da bolji ne može biti. Prvih 200 strana sam progutala za jedan dan, i posle razočaravajućeg Zatočenika nebesa, prvi deo Lavirinta je bio na tragu starog, dobrog Safona. Atmosfera, priča, likovi...sve je bilo kako treba.
A onda...priča se sve više širila, i širila, i širila...i nigde kraja.
Na poslednjih 20tak strana stvari se pomalo vraćaju na svoje mesto, ali činjenica je da sve moglo da bude mnogo konkretnije i sažetije.
Ne mogu da kažem da sam razočarana, jer Lavirint zaista odiše originalnim Safonovim stilom, za razliku od nikad prežaljenog Zatočenika nebesa.
Možda sam prosto očekivala previše.
Imajući u vidu da je ovo samo prvi deo Lavirinta (nadam se da će nas Čarobnjaci uskoro obradovati i drugim delom) mogu samo da se nadam da je Safon dostojno završio ovu priču, uz jednu malu ličnu želju - volela bih malo više toga da saznam o inspektoru Fumeru, koji mi je jedan od najintrigantnijih likova iz ciklusa romana o Groblju zaboravljenih knjiga.
Mala napomena za sve koji tek planiraju da čitaju Lavirint duhova - prepliću se likovi iz sve tri prethodne knjige ovog serijala, pa možda ne bi bilo loše obnoviti gradivo, ako imate vremena i volje :)
Ocena:3,5/5
Prim. autora prikaza: malo je nedostajalo da zveknem trojku, ali pošto sam u prazničnom raspoloženju, a Safon deluje kao dobar čovek, dadoh knjizi 4*, što ne znači da nakon čitanja drugog dela Lavirinta ovu svoju ocenu neću revidirati.

[Skorofido Skorofido · Rating 5 out of 5]

Κριτικούλα μαζεμένη όταν τελειώσω και το δεύτερο τόμο... όμως ρε Θαφόν, τι τον έκανες τον Φερμίν; Πού μας τον κρύβεις; Καλή η Αλίθια, καλός και ο Βάργκας, ακόμα καλύτερος ο Ματάς, αλλά ρε γαμώτο Βαρκελώνη χωρίς Φερμίν ντε Τόρες, δεν υπάρχει... Κακομοίρη μου, πρόσεξε να μου φέρεις τον Φερμίν στο δεύτερο τόμο, γιατί μαύρο φίδι που σ'έφαγε (η αφεντομουτσουνάρα μου δηλαδή...)
Κι έτσι για το ιστορικόν του πράγματος, αντιγράφω από το βιβλίο γιατί τελικά Ελλάδα - Ισπανία συμμαχία (δεν είναι τελικά μόνο το δικό μας dna στραβό κι ανάποδο, μάλλον το νερό της Μεσογείου φταίει...)

"Μη λυπάστε. Σπανίως στην ιστορία αυτής της χώρας έχουν τεθεί επικεφαλής πολιτιστικών ιδρυμάτων άνθρωποι που έχουν τα ανάλογα προσόντα ή που έστω δεν είναι εντελώς άσχετοι. Διεξάγονται αυστηροί έλεγχοι και υπάρχει πολυάριθμο εξειδικευμένο προσωπικό που φροντίζει να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Η αξιοκρατία και το μεσογειακό κλίμα είναι εξ ανάγκης δύο πράγματα ασύμβατα. Είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να έχουμε το καλύτερο λάδι του κόσμου, φαντάζομαι. Το ότι ένας έμπειρος βιβλιοθηκονόμος έφτασε να διευθύνει την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ισπανίας, έστω και για δεκατέσσερις μόλις μήνες, ήταν ένα μη προμελετημένο ατυχές συμβάν το οποίο διόρθωσαν τα διαπρεπή μυαλά που διευθύνουν τη μοίρα μας, πράγμα εύκολο από τη στιγμή που υπάρχουν ένα σωρό φίλοι και συγγενείς που μπορούν να καλύψουν τη θέση".

Δείτε κι αυτό...

"... Ο Λεάντρο, έξοχος παρατηρητής αυτών των συμβάντων, συνήθιζε να λέει ότι, απ'τη στιγμή που λύνεται το θέμα της τροφής και της κατοικίας, η πρώτη ανάγκη με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπο κάθε ανθρώπινο πλάσμα είναι η αναζήτηση κινήτρων και μέσων που θα του επιτρέψουν να νιώθει διαφορετικό κι ανώτερο από τα άλλα πλάσματα του είδους του..."

και να μην σας κουράζω, πάρτε για επιδόρπιο κι αυτό:

"... Κάποιοι - όπως ήταν αναμενόμενο, οι πιο φιλόδοξοι και λιγότερο ταλαντούχοι - άλλαξαν στρατόπεδο και προόδευσαν ως προστατευόμενοι αυλικοί του καθεστώτος όσο δεν είχαν καταφέρει να προοδεύσουν με τη δική τους αξία. Η πολιτική γίνεται συχνά το καταφύγιο μέτριων και αποτυχημένων καλλιτεχνών. Σ'αυτό τον χώρο μπορούν να ευημερήσουν, να αποκτήσουν δύναμη και θράσος και, πάνω απ'όλα, να εκδικηθούν όλους εκείνους που έχουν καταφέρει με τη δουλειά και το ταλέντο τους ό,τι οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να αγγίξουν καν, ενώ συγχρόνως δηλώνουν, με ύφος οσιομάρτυρα, ότι όλα αυτά τα κάνουν για το καλό της πατρίδας¨.

Σας αφήνω, πάω να σκοροφιδιάσω με την ησυχία μου και να απολαύσω το volume 2...

[Φίλιππος ²³ · Rating 5 out of 5]

Συνολική άποψη όταν (ξανα)διαβάσω και τον δεύτερο τόμο! Απλά να δηλώσω, ότι το τέταρτο είναι ξεκάθαρα το καλύτερο της τετραλογίας!!!

10'/10

[Michael Kotsarinis]

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στο μαγευτικό κόσμο που χτίζει ο Θαφόν πατώντας στέρεα πάνω στις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας του τόπου του. Τα βιβλία του Θαφόν δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις, έχω δηλώσει αρκετές φορές ότι μου αρέσει ο τρόπος γραφής και η πλοκή τους. Παράλληλα είναι από τους συγγραφείς που χειρίζονται με μαεστρία το μεταφυσικό ισορροπώντας πάνω στο λεπτό σύνορο που το χωρίζει από το ρεαλιστικό. Σε αυτό το βιβλίο βέβαια (αναφέρομαι πάντοτε στον πρώτο τόμο) δεν υπάρχει πρόδηλο το μεταφυσικό στοιχείο, μόνο κάποιες σκόρπιες υποψίες.
Είναι από τα βιβλία που όσο προχωράς, τόσο περισσότερο βυθίζεσαι στα δίχτυα της πλοκής και αυξάνεται το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι σελίδες γυρνάνε αβίαστα καθώς θέλεις να μάθεις περισσότερα όχι μόνο για την πλοκή αλλά και για τους ήρωες που λίγο λίγο γίνονται όλο και πιο οικείοι και ενδιαφέροντες.
Η συμβουλή μου είναι να έχετε ήδη τον δεύτερο τόμο δίπλα σας όταν θα ολοκληρώσετε τον πρώτο.

[Jadranka · Rating 5 out of 5]

Volim Safona i njegov stil pisanja. Ceo serijal o Groblju zaboravljenih knjiga je odlican. Preporucujem kao odlican primer savremene spanske knjizevnosti.

[Ian D · Rating 4 out of 5]

Ριβιού στο επόμενο.
Θα μιλήσω, όμως, για τη γραφή, που όπως είχα διαβάσει σε κάποιο ιταλικό μπλογκ θυμίζει μέλι. Τώρα εμένα το μέλι δε μ' αρέσει, γι' αυτό θα παραφράσω το σχόλιο και θα πω πως η γραφή του Ruiz Zafón είναι σαν τη Nutella. Πλούσια, μεστή, αποφασιστική, γλυκιά όσο πρέπει, σε χορταίνει μα δε σε λιγώνει, κι όσο περισσότερο τρως τόσο περισσότερο θες (τι, μόνο εγώ;).
Καθόλου άσχημα, δηλαδή, για ένα βιβλίο 1000 σελίδων.

[Έλσα · Rating 5 out of 5]

😱😱😱😱

[Stratos · Rating 4 out of 5]

Αν και σε τούτο το βιβλίο σε μερικά σημεία ο Θαβός είναι φλύαρος, παραμένει ένας καταπληκτικός συγγραφέας που σε μαγεύει με την πλοκή αλλά και με τις μικρές φιλοσοφικές διαστάσεις για την ζωή, τον πόλεμο, την ειρήνη, την αγάπη, τις σχέσεις πατέρα γιου κλπ. Η σειρά αυτών των βιβλίων με το Κοιμητήριο των λησμονημένων Βιβλίων σαφώς και πρέπει να κοσμεί την βιβλιοθήκη κάθε αναγνώστη....

[Yiota Vasileiou · Rating 5 out of 5]

Εντάξει… τι να λέμε τώρα… ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!!! Μετά από τους τρεις εξαιρετικούς πρώτους τόμους της τετραλογίας, έφτασε και το τελευταίο δίτομο και μας αποτελείωσε. Ο Θαφόν, δεν είναι συγγραφέας. Δεν είναι καν λογοτέχνης. Είναι καλλιτέχνης ζωγράφος και με την πένα του ζωγραφίζει τις πιο όμορφες εικόνες. Προσωπικά το τοποθετώ στο ίδιο υψηλό ράφι μαζί με τον Θερβάντες και τον Μάρκες. Είναι από τους πλέον αγαπημένους μου.

Στον «θηριώδη» αυτό Λαβύρινθο του Θαφόν, κορυφώνεται η ιστορία που έχει ξεκινήσει τρεις τόμους πριν. Πρόκειται για ένα «Μεγάλο» βιβλίο, που παρόλο τον όγκο του (σχεδόν 1000 σελίδες στο σύνολο), διαβάζεται σαν το νεράκι, χωρίς να κουράσει ή να κάνει κοιλιά ούτε δευτερόλεπτο. Είναι πολύ ανθρώπινο και τρυφερό μα συνάμα σκληρό και σκοτεινό. Για μια ακόμη φορά μας μεταφέρει στην μαγευτική Βαρκελώνη της εποχής του Φράνκο, όπου με γλαφυρότητα, μεστό και ρέοντα λόγο, σκιαγραφεί την ζωή και τις περιπέτειες των γνωστών μας και νέων ηρώων κι εν τέλει την δικαίωση που τους περιμένει με το τέλος της τετραλογίας.

Εδώ ο Θαφόν, μας πα��ουσιάζει τον Ντάνιελ οικογενειάρχη πλέον, παντρεμένο με την Μπέα και πατέρα του μικρού Χουλιάν. Την ψυχούλα του ακόμα κατατρώει το μυστήριο του χαμού της μητέρας του και παλεύει φιλότιμα με τους δικούς του «ανεμόμυλους». Ο αγαπημένος μου Φερμίν, παραμένει το ίδιο «σπασμωδικός» ως χαρακτήρας (προσωπικά τον φαντάζομαι ψηλό και ξερακιανό, σαν χάρτινη μαριονέτα που την φυσά ο άνεμος και παραπέει δεξιά κι αριστερά), εργάζεται μόνιμα πλέον στο βιβλιοπωλείο της οικογένειας Σεμπέρε και στέκεται πάντα στο πλευρό του αγαπημένου του φίλου Ντάνιελ. Με την πορεία της ιστορίας, γνωρίζουμε και δυο νέους χαρακτήρες, την μυστική αστυνομικό Αλίθια Γκρις και τον αστυνόμο Βάργκας, οι οποίοι καλούνται να εξιχνιάσουν το μυστήριο της εξαφάνισης ενός υπουργού (μου διαφεύγει το όνομά του αυτή τη στιγμή). Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή διασταυρώνονται οι δρόμοι των παλαιών μας γνώριμων, με αυτούς των νεοφερμένων κι όλοι μαζί χορεύουν σε ένα παθιασμένο γαϊτανάκι μυστηρίου, οδηγώντας τον αναγνώστη στην κορύφωση και την ικανοποίηση της αποκατάστασης του δικαίου!

Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, ήδη έχω γράψει αρκετά τόσο εδώ όσο και για την Σκιά του Ανέμου. Είμαι σίγουρη ότι όσοι το έχετε ήδη διαβάσει, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ κι όσοι δεν είχατε ακόμα την χαρά… μπορείτε απλά να φανταστείτε! ;-)

Κι επειδή όπως έχω πει και παλιότερα, δικιά μου είναι η κριτική κι όπως θέλω βαθμολογώ… 100/10 από μένα!!!

Καλές αναγνώσεις! 

[Anastasja Kostic · Rating 1 out of 5]

Dobro de lgala sam da mi se svidja ,knjiga je uzasna, cisto da me ne bi razapeli Safonovi fanovi. Obican triler kao npr u nekoj seriji Bones , samo mnogo gore , jer su likovi uzasni i sve deluje poprilicno jeftino i traljavo pomesano sa starim likovima kao nekakava pomijara. Osim toga Safon uopste nema nikakav osecaj za prostor ( nemam ga ni ja , al on je bas u tome tragican) ni u jednoj od svojih knjiga. Kad njega citate pomislili biste da u Barseloni nikad ne sija Sunce, da Gaudi nikad tamo nije ziveo, a ne nesto i sagradio, da nemaju onaj lep uredjen kvartovski urbanizam sa kockastom i poluoblim cokskovima, nego da su tamo sve do jedne zgrade gotske katedrale a la Notre Dame, da je uvek mrak i da je sve nekako prasnjavo. Osim toga jedino sto valja u ovom serjalu su prvi i mozda treci deo, ostalo je izasno glupo i dosadno. Npr drugi deo je sasvim konfuzan i ne bi imao smisla da nije treceg dela koji sve donekle objasnjava i zaokruzuje celinu, a onda je svemu tome pridodato ovo ruglo samo radi tiraza i zarade.

[Slaviša Perišić · Rating 5 out of 5]

Safon ne ume da razočara.
Nastavak je u skladu sa ostatkom serijala - pitak i namagnetisan.
Nedostaje atmosfera napetosti, bar u ovom prvom delu četvrtog dela, ali je glavnim likovima posvećeno malo više pažnje i klupko se propisno odmotalo. Nadam se da će se izdavač uskoro setiti da izda i drugu polovinu nastavka, kako bi se serijal zaista kompletirao.

[Elisso]

Όταν ένας αναγνώστης ανακαλύπτει την πένα του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν συνειδητοποιεί τι πάει να πει πραγματική λογοτεχνία. Πρόκειται για έναν συγγραφέα που είναι γνήσιος παραμυθάς και η τετραλογία του «Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων» το αποδεικνύει περίτρανα. Ξεκινώντας κανείς από το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας το «Η σκιά του ανέμου» και φτάνοντας στον «Λαβύρινθο των πνευμάτων» συνειδητοποιεί ότι όντως μια ιστορία δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος αλλά μόνο πόρτες για να μπεις μέσα της. Για να ξεχαστείς με τη ροή της και τον ρυθμό της. Με τις περιγραφές της και την αφήγηση της. Και ο Θαφόν είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στους αναγνώστες και τους παρασύρουν σε ένα μαγευτικό συγγραφικό ταξίδι που απλά δεν θα θέλουν να φτάσει στο τέρμα του.

Η σειρά του «Κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων» είναι ένας ύμνος στη λογοτεχνία. Για εκείνα τα βιβλία που παραμένουν ξεχασμένα στα ράφια των εκδοτικών, των βιβλιοπωλείων και των βιβλιοθηκών μας. Μια μικρή αλλά απέραντη πολιτεία υπάρχει κρυμμένη από τα αδιάκριτα μάτια στην καρδιά της Βαρκελώνης. Ένας λαβύρινθος φτιαγμένος από βιβλία που καλύπτουν κάθε πτυχή του κτιρίου που τα φιλοξενεί και το μάτι του επισκέπτη χάνεται μέσα σε όλους αυτούς τους τίτλους. Δεν μπορεί όμως ο καθένας να περάσει την πύλη του, δεν επιτρέπει ο φύλακας στον καθένα να εισέλθει στα σπλάχνα του. Γιατί εκείνο το μέρος είναι ένα μυστήριο από μόνο του. Είναι κάτι το ιερό. Κάθε βιβλίο, κάθε τόμος σε εκείνο το ανεξάντλητο κτίσμα έχει τη δική του ψυχή. Την ψυχή αυτού που το έγραψε και τις ψυχές αυτών που το διάβασαν, έζησαν και ονειρεύτηκαν μαζί του. «Κάθε φορά που ένα βιβλίο αλλάζει χέρια, κάθε φορά που κάποιος χαϊδεύει με το βλέμμα τις σελίδες του, το πνεύμα του μεγαλώνει και γίνεται πιο δυνατό» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θαφόν θέλοντας να τονίσει ότι τα βιβλία δεν έχουν ιδιοκτήτη γιατί κάθε βιβλίο υπήρξε ο καλύτερος φίλος κάποιου.

Πόση φαντασία ή μάλλον πόση αγάπη για τα βιβλία και τη λογοτεχνία μπορεί να διαθέτει κάποιος ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει στη φαντασία του όλον αυτό τον μικρόκοσμο; Τα βιβλία του Θαφόν ακολουθούν την πορεία ζωής της οικογένειας Σεμπέρε που έχουν στην κατοχή τους ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Βαρκελώνη μέσα από παράλληλες ιστορίες έντονου μυστηρίου και σασπένς. Πολλοί αναγνώστες τα έχουν κατατάξει στην κατηγορία της αστυνομικής λογοτεχνίας αλλά η τετραλογία του «Κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι ένα πόνημα που δεν έχει υπάρξει όμοιο του και που φυλακίζει μέσα στις σελίδες του πολλά λογοτεχνικά είδη για αυτό και δεν μπορεί κάποιος να το κατατάξει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι ένα ιστορικό, φιλοσοφικό και φιλολογικό κείμενο που μετατρέπεται σε ένα λογοτεχνικό καλλιτέχνημα γεμάτο ένταση, μυστήριο, σασπένς, έρωτα, χιούμορ πασπαλισμένο με το ατμοσφαιρικό πέπλο της εξαιρετικής γραφής του Θαφόν.

Ο δίτομος, όπως κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, «Λαβύρινθος των πνευμάτων» ζωντανεύει μέσα στις περίπου 1.000 σελίδες του όλους τους ήρωες που αγαπήσαμε στα τρία προηγούμενα βιβλία. Ο Ντανιέλ, ο Φερμίν, η Μπέα, ο κύριος Σεμπέρε, ο Ισαάκ – ο φύλακας του κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων – μπλέκονται με νέους χαρακτήρες που κάνουν την εμφάνιση τους προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτό το μυθιστορηματικό ταξίδι και να οδηγήσουν όλους τους ήρωες στην κάθαρση τους κλείνοντας τις όποιες εκκρεμότητες αιωρούνταν. Ξεκινώντας από τον Ισπανικό Εμφύλιο και την επικράτηση του Φράνκο και καταλήγοντας πενήντα χρόνια μετά ο Θαφόν στήνει με μαεστρία το κλείσιμο της αυλαίας ενός ανυπέρβλητου λογοτεχνικού θησαυρού που έχει τιμηθεί με 22 λογοτεχνικά βραβεία και έχει λάβει πολλές διακρίσεις. Πραγματικά ένα στολίδι που οφείλει να κοσμεί τις βιβλιοθήκες των αναγνωστών που θα αντέξει στο πέρασμα των εποχών χάρη στη διαχρονικότητα που το χαρακτηρίζει.

Στον «Λαβύρινθο των πνευμάτων» κεντρικό πρόσωπο είναι η Αλίθια Γκρις που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν και είναι εκείνη που θα ακολουθήσει το νήμα της αφήγησης προκειμένου να οδηγήσει στη λύτρωση τόσο του δικού της δράματος όσο και των υπόλοιπων ηρώων. Ο χαρακτήρας της λειτουργεί σαν ένας από μηχανής θεός που κρατάει στα χέρια της όλες τις απαντήσεις που αναζητούσαν οι αναγνώστες στα προηγούμενα βιβλία του «Κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων». Λαβωμένη και η ίδια σωματικά αλλά και ψυχικά ενσαρκώνει μια πολύ δυναμική γυναίκα που όμως παλεύει με τους δαίμονες του παρελθόντος της αναζητώντας ακόμα την θέση της μέσα στους ανθρώπους. Η επιλογή του συγγραφέα να κινηθεί χρονολογικά στην περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν φέρνοντας στην επιφάνεια τον φανατισμό, τις εμμονές και την άρνηση για οποιονδήποτε συμβιβασμό που διακατείχε τους ανθρώπους εκείνης της εποχής.

Στον επίλογο του «Κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων» ο Θαφόν μέσα από τα λόγια του Χουλιάν Καράξ καταθέτει ότι το δημιούργημα του είναι ένας απέραντος λαβύρινθος από λέξεις, εικόνες και πνεύματα που όλα μαζί αποκαλύπτουν στους αναγνώστες την αθέατη αλήθεια για τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι ιστορίες που ξετυλίγονται μπροστά μας μέσα από τις σελίδες των βιβλίων αποτελούν συζητήσεις ανάμεσα στον αφηγητή που είναι ο συγγραφέας και στους ακροατές που είναι οι αναγνώστες. Ο αφηγητής μπορεί να πει μόνο όσα του επιτρέπει η τέχνη του ενώ ο ακροατής μπορεί να διαβάσει μόνο όσα έχει γραμμένα μέσα στην ψυχή του. Ακολουθώντας αυτόν τον βασικό κανόνα που διέπει κάθε τεχνούργημα από χαρτί και μελάνι ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν εύχεται και ελπίζει ο κάθε αναγνώστης, που θα επιτρέψει στον εαυτό του να χαθεί στην τέχνη της αφήγησης του, να καταφέρει να ανοίξει την καρδιά του σε κάποιον από τους χάρτινους ήρωες του δίνοντας τους κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό κάνοντας τους αθάνατους έστω και για λίγα λεπτά.

Μην ξεχάσετε περιδιαβαίνοντας τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του «Λαβυρίνθου των πνευμάτων» να απλώσετε το χέρι σας προς τον αφηγητή που είναι παγιδευμένος μέσα στις σκοτεινές γωνιές του λαβυρίνθου του μυαλού του οδηγώντας τον προς την λυτρωτική έξοδο μαζί με εσάς κλείνοντας την ιστορία του και φυλάσσοντας την καλά στη Βαρκελώνη των σκιών, κάτω από το φεγγάρι που χύνει το φως του πλημμυρίζοντας τη Ράμπ��α σαν μια ασημένια κορδέλα καθοδηγώντας τα βήματα σας…

[R.L. · Rating 4 out of 5]

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι στο εξωτερικό Ο Λαβύρινθος των Πνευμάτων κυκλοφορεί σαν ένα βιβλίο, όχι σε δύο τόμους. Για να είμαι ειλικρινής, ο συγκεκριμένος τόμος δεν διαβάζεται με τίποτα μεμονωμένα. Επίσης, αντίθετα από αυτό που υποστηρίζει ο εκδοτικός οίκος, όχι, τα βιβλία της σειράς του Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων δεν διαβάζονται όλα αυτόνομα ή με οποιαδήποτε σειρά. Να το δεχτώ για τα δύο πρώτα, αλλά ο Αιχμάλωτος του Ουρανού και Ο Λαβύρινθος των Πνευμάτων, δεν νομίζω ότι θα βγάζαν και πολύ νόημα αν δεν έχεις διαβάσει τα προηγούμενα...

Ολοκληρωμένη κριτική για τον ένα τόμο/μισό βιβλίο δεν μπορώ να γράψω, θα πω μόνο πως κι εδώ η σκοτεινή ατμόσφαιρα της Βαρκελώνης (με ολίγον Μαδρίτη) είναι υποβλητική και οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες, η ιστορία απολαυστική και πως επιτέλους πολλά κομμάτια του παζλ αρχίζουν να βρίσκουν την θέση τους. Θα προσθέσω όμως ότι αν και καθηλωτικό όπως και τα προηγούμενα, το βιβλίο μου φάνηκε λιγάκι πιο φλύαρο από όσο θα χρειαζόταν. Επίσης αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, από το πως όλοι συνδέονται με όλους, μέχρι πολλές υπερβολικές σκηνές αυτή η απόδραση του Φερμίν ας πούμε από τον βυθό της θάλασσας...Αλλά εντάξει το συγχωρούμε στον συγγραφέα γιατί αγαπάμε τον Φερμίν. και μέχρι την γενικότερη πλοκή.

Ένα άλλο ενοχλητικό στοιχείο είναι πως τα βιβλία κυκλοφόρησαν με διαφορά πολλών χρόνων, με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη στα προηγούμενα, κάτι που στερεί λιγάκι την κατανόηση αυτού εδώ. Δεν είμαι κι από τους τύπους που διαβάζουν μια σειρά απνευστί, ωστόσο θα πρέπει κάποια στιγμή που θα έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο (ευσεβείς πόθοι...) και ενώ πλέον έχω όλα τα βιβλία διαθέσιμα, να τα πιάσω από την αρχή για να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Θα διαβάσω τον δεύτερο τόμο και θα επανέλθω...

[Mary Kaimatzoglou · Rating 5 out of 5]

Όπως πάντα καταπληκτικός Κάρλος Ρουίθ Θαφόν.!Για άλλη μία φορά μεταφέρθηκα μέσα από τις σελίδες του στον κόσμο της Βαρκελώνης.Εντός ωρών ξεκινάω και τον Τόμο #2 του Λαβυρινθου των πνευμάτων με τον οποίο κλείνει αυτή η μαγική,θα έλεγα,τετραλογία Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων.

[Μαρία Γεωργοπούλου · Rating 5 out of 5]

Πιο μυστήριο από ποτέ! Ο Θαφόν υφαίνει μια ιστορία και τη δένει με περίεργο τρόπο, καταφέρνοντας να έχει σε συνεχή επιφυλακή το αναγνωστικό κοινό του. Για μια ακόμη φορά μπλέκεται το παρόν με το παρελθόν, φέρνοντας κρυμμένα μυστικά και σχέσεις στην επιφάνεια.... Λατρεύω τους ήρωες των βιβλίων του και τον τρόπο που γράφει, αφού με ταξιδεύει σε σκοτεινούς τόπους που φωτίζονται από τη λάμψη των χαρακτήρων του...

[Paradoxe · Rating 4 out of 5]

Είδε τον εαυτό της να την πιάνει απ’ το λαιμό και να την στριμώχνει στον τοίχο, μπήγοντας τα νύχια της στο βελούδινο δέρμα της και πλησιάζοντας το πρόσωπο της στο πρόσωπο εκείνης της αθώας ψυχής έτσι που να μπορεί να σκύψει πάνω απ’ την άβυσσο που κρυβόταν στα μάτια της, ενόσω θα της έγλειφε τα χείλια για να δει τι γεύση είχε το μέλι της ευτυχίας που ευλογούσε τις ζωές των φυσιολογικών ανθρώπων.

Από κοντά της φάνηκε τόσο όμορφη όσο έλεγαν οι αναφορές των ανόητων και αδιάκριτων κουτσομπόληδων, που, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έβρισκαν να πουν και τίποτε άλλο γι’ αυτή. Είχε εκείνη τη μακάρια και βιαστική θηλυκότητα κάποιας που έγινε μητέρα πριν από τα είκοσι της χρόνια, αλλά το βλέμμα μιας γυναίκας με διπλάσια ηλικία, ένα βλέμμα διεισδυτικό και διερευνητικό.

Το βιβλίο υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για ‘μενα, παρότι το σνόμπαρα ενώ το έχω απ’ τις πρώτες ημέρες που κυκλοφόρησε. Αφ’ ενός μου την είχε δώσει ότι ήταν δίτομο χωρίς να υπάρχει φανερός λόγος – αν διάβασα το θηριώδες Αλεξανδρινό Κουαρτέτο και το κτηνώδες Άρμαντεϊλ σε επίτομο, χωρίς να μου δημιουργήσουν θέμα, τα πολλά λόγια είναι τρίχες κατσαρές –κι αφ’ ετέρου ότι άργησε τόσο πολύ να εκδοθεί που δημιούργησε μια ασυνέχεια, την οποία δεν ήμουν διατεθειμένος να επωμιστώ ξαναδιαβάζοντας τα τρία προηγούμενα βιβλία.

Τι εποχές κι αυτές ε; Όποιος είναι κάτι φαίνεται σαν τίποτα κι όποιος μέχρι προχτές δεν ήταν τίποτα τώρα φαίνεται να ‘ναι πέρα για πέρα ο εαυτός του.

Τώρα ήταν η ώρα να βγουν τα μαχαίρια και να κυριαρχήσει η μικροπρέπεια. Οι πόλεμοι βρομίζουν τα πάντα αλλά ξεπλένουν τη μνήμη.

… Και φοβόταν. Ήξερε ότι ένας εμφύλιος πόλεμος ποτέ δεν είναι ένας μόνος, παρά ένα σύνολο από μικρές ή μεγάλες μάχες κρυμμένες η μια μέσα στην άλλη. Η επίσημη μνήμη του πάντα είναι αυτή των χρονικογράφων που βρίσκονται από την πλευρά των νικητών ή των ηττημένων, αλλά ποτέ απ’ την πλευρά εκείνων που βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα και που σπάνια είναι αυτοί που έχουν ανάψει το φιτίλι του δυναμίτη.

Όμως γιορτινές ημέρες τη μπλοκμπαστεροκατάσταση την τράβαγε η όρεξη μου. Και δεν είχα αμφιβολία για την ατμόσφαιρα που θα δημιουργούσε. Ο Θαφόν είναι μάγος, δε χωράει αμφιβολία. Όμως είχα αμφιβολίες γενικότερα γιατί αισθάνομαι πως έχω προχωρήσει σε άλλα είδη και άλλα ενδιαφέροντα και μου ήταν δύσκολο το πισωγύρισμα στο Κοιμητήριο.

Μην χάνετε την ελπίδα. Αν έχω μάθει κάτι, είναι πως η μοίρα μας περιμένει στη γωνία. Σαν να ‘ναι κανένα λουκάνικο, καμιά τσούλα ή κανένας λαχειοπώλης – αυτές είναι οι συχνότερες μετενσαρκώσεις της. Κι αν κάποια μέρα αποφασίσετε να πάτε να τη βρείτε – γιατί αυτό που δεν κάνει είναι κατ’ οίκον επισκέψεις
( το απόσπασμα δε μπορεί να μη μας φέρει στο νου, μια συγγένεια με τον εξ’ ίσου μάχιμο, αν και σε άλλα είδη, Έλληνα, Τρεχλή ).

Κάποτε όμως πόνταρα σε αυτό το συγγραφέα κι ένας απ’ τους λόγους ήταν και η διορατικότητα του. Αναδρομικά, μέσω αυτού του βιβλίου με ένα αναπάντεχο τρόπο κάλυψε την ανάγκη μου για περιπετειούλα, μεθυστική ατμόσφαιρα, αλλά με ένα έξτρα που ταιριάζει πάρα πολύ στις τωρινές αναζητήσεις μου: τοποθετεί την ιστορία του στα ταραχώδη χρόνια, των διαρκών εκπτώσεων των λαών. Εννοείται πως αναφέρομαι στη μεσοπολεμική περίοδο. Βέβαια στην Ισπανία η περίοδος αυτή, συνεπαγόταν τον εμφύλιο πόλεμο, που όλα αυτά αντιστοιχούν σε μια και μόνη λέξη: Φράνκο.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Φράνκο είναι απ’ τα αγαπημένα μου θέματα, μαζί με το Μεταξά, το Χίτλερ, το Απαρτχάϊντ και κάπως λιγότερο το Μουσολίνι. Για να μην κουράζω με περιττά, η ουσία είναι αυτή: ο δημιουργός εγκατέστησε για ‘μας ακριβώς την ατμόσφαιρα του παραλογισμού και των εκπτώσεων. Αν θα μπορούσα να το πω έτσι, είναι τόσο υποβλητικό, όσο υποβλητικό υπήρξε σε θέμα ατμόσφαιρας της έκπτωσης, της μουντάδας, της έννοιας της ταραχής και το Υπουργείο του φόβου.

Μου έδωσε το βιβλίο τη διασκέδαση της περιπέτειας που ταιριάζει και με τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, αλλά μου έδωσε και μια γερή δόση απ’ τη φασιστική μεσοπολεμική ατμόσφαιρα, η οποία και καλά κάνει ο συγγραφέας δεν αλλάζει και πολύ μετά το πέρας του ΒΠΠ. Άλλωστε ο Φράνκο παρέμεινε…

Πριν το ξεκινήσω δεν ξαναδιάβασα κανένα απ’ τα προηγούμενα βιβλία κι απ’ αυτή την άποψη, δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ. Μετά από λίγο όμως με συνεπήρε η φρανκοκατάσταση και τα υπόλοιπα ήρθαν φυσικά, έστω κι αν δεν είχα την παλιά μου εξοικείωση. Τώρα, ότι ένας ακόμη δημιουργός επιλέγει μέσα στο βασικό του θέμα να συμπεριλάβει τα κρίσιμα χρόνια των εκπτώσεων, θα έπρεπε κάτι να μας λέει, αλλά αυτό το αφήνω στον συναναγνώστη. Το δικό μου πατρονάρισμα δε χρειάζεται. Όμως, αυτό που θα τονίσω είναι ότι η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα – μπαρούτι, εδώ έχει πολύ πιο ενεργό ρόλο, είναι, σχεδόν, η ίδια χαρακτήρας.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή της κόντρας της Αλίθια με τη Δόνια Μαριάννα. Εκτός της γλαφυρότητας που σχεδόν ζωντανεύει στα μάτια μας, ουσιαστικά μέσω της ‘’ανάκρισης’’ μας αναλύει το χαρακτήρα και το επαγγελματικό ταπεραμέντο και τις ακόλουθες ελευθερίες και εξουσίες που πιστεύει η Δόνια Μαριάννα ότι διαθέτει. Δε διαφεύγει της προσοχής ότι θυμίζει ακριβώς το είδος του τουπέ που συναντάμε συχνά σε ένα ορισμένο είδος υπαλλήλων. Η σκηνή σχεδόν τη ζωγραφίζει. Άνετα μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς το ύφος, τον τόνο, τους ακκισμούς.

Κάτι που γενικά μου έχει προκαλέσει ευνοϊκή εντύπωση είναι ότι σαν άντρας, οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται ως γυναίκες αποπνέουν θηλυκότητα και κάποιες και ερωτισμό, ή κάτι ανάλογο. Ίσως με μια δόση σκοτεινιάς.

Πολύ ευρηματικά, η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας σφιχτής, προσδιοριστικής, σκιαγράφησης, αλλά περισσότερο μια εικονοποίηση χαρακτηριστικών κινήσεων που κάνουν την κάθε στιγμή και δείχνει κάτι γι’ αυτούς. Γενικά, απ’ τα βασικά μελήματα του συγγραφέα είναι μέσω απλών καθημερινών παραπλήσιων καταστάσεων, που όλοι έχουμε κατά νου, να δημιουργήσει συνειρμικά, εικόνες.

Αυτό που χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς είναι τόσο ο τρόπος που επενεργεί η αναπηρία της πάνω στην Αλίθια, όσο και το ύφος και ο προσδιορισμός που αφορούν το πως λειτουργούν τα φάρμακα, αλλά και η άσπονδη σχέση φιλίας που έχει μαζί τους. Ενώ εξ’ ίσου ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ο τρόπος που ενίοτε χρησιμοποιεί ως καμουφλάζ τους πόνους ή την ανημπόρια της, όχι για να κλαφτεί, αλλά για να κρυφτεί με το πρόβλημα, μέσα στον κόσμο. Ίσως να μην μπορώ να το περιγράψω ακριβώς σωστά, αλλά όταν έχεις ζήσει με παρόμοια προβλήματα το καταλαβαίνεις: υπάρχει ένας μηχανισμός να κρύψεις το πρόβλημα, εκθέτοντας το, είναι μια άμυνα που δίνεται εδώ με όμορφο τρόπο. Ενώ δεν αμελείται βέβαια, στον αντίποδα και το γεγονός πως η αναπηρία μπορεί να γίνει και το καλύτερο όπλο, εφ’ όσον χρησιμοποιείται συνειδητά έτσι για να διευκολύνει μια κατάσταση κι όχι ως μια συνεχής αξιοθρήνητη παραδοχή ή διαφήμιση, για ανταλλάγματα ή ελαφρύνσεις.

Κάτι ακόμη που αξίζει να αναφερθεί, είναι η δουλειά της μεταφράστριας, που ξεχωρίζει το πάρα πολύ προσεγμένο λεξιλόγιο. Πχ που μου έρχονται στο νου ‘’απόν ύφος’’, ‘’φίλα προσκείμενος’’ κ.α. προσθέτουν στο ήδη πολύ καλό αποτέλεσμα. Βέβαια, υπάρχει μια απουσία σημείων στίξης, αλλά είναι τέτοιο το κείμενο που ενδεχομένως να είναι σκόπιμο. Γενικά, ενώ έχω στη μπούκα τον εκδοτικό, δε βρίσκω κάτι αρνητικό να πω, για την επιμέλεια, αλλά εντάξει για να μην ξεχνιόμαστε τελείως, η ανεκδιήγητη γραμματοσειρά του Άλφρεντ Χίτσκοκ και των τριών ντεντέκτιβ συνεχίζεται ακάθεκτη…

Ο τόμος τελειώνει, το μυστήριο δεν έχει αποκαλυφτεί, κοιλιές δεν υπήρξαν, η μαγικότητα παρέμεινε, η συνέπεια της χρονικής περιόδου με όλο το βάρος και την ανελευθερία δε χάλασε πουθενά, η χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού υπάρχει. Τι δεν υπάρχει; Συνέπεια στο βάθος. Αυτή είναι η αίσθηση: ξεκινάει να κόψει κι ενώ διαπερνά την επιδερμίδα, σταματά. Υπάρχουν ωραίες φράσεις, που καταλήγουν ενδιαφέροντα τσιτάτα, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.

Δε συνειδητοποιεί ότι ουρλιάζει όταν αρπάζει εκείνο το πριόνι κι αρχίζει να κόβει πάνω απ’ τον καρπό του. Η σάρκα υποχωρεί σαν υγρός πηλός, αλλά, όταν η λάμα φτάνει στο κόκαλο, τον πιάνει έντονη ναυτία. Δε σταματάει. Βάζει όλες του τις δυνάμεις. Οι κραυγές του πνίγουν το θόρυβο που κάνει το οστό καθώς σπάει κάτω απ’ την πίεση της μεταλλικής λάμας. Μια λίμνη από μαύρο αίμα απλώνεται στα πόδια του. Μπορεί να δει ότι το μόνο που ενώνει το χέρι με το σώμα του είναι ένα κομμάτι δέρμα. Ο πόνος έρχεται μετά, σαν άγριο κύμα. Μόλις και μετά βίας το παίρνει είδηση όταν η πόρτα του κελιού ανοίγει κι ο δεσμοφύλακας γονατίζει πλάϊ του. Έχει φέρει ένα κουβά γεμάτο καυτή πίσσα.

[Bookish Bluestocking · Rating 5 out of 5]

Δυστυχώς η αξιολόγηση έχει μόνο πέντε αστέρια ενώ θα ήθελα να δώσω δεκαπέντε ή και εκατόν δέκα πέντε! Πόσο λυπάμαι που δεν γνωρίζω ισπανικα για να διαβάσω αυτό το μαγικό έργο στο πρωτότυπο! To τέταρτο μέρος του Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων είναι ένα υπέροχο ταξίδι στην Βαρκελώνη πριν, κατά και μετά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Εθνικών και Δημοκρατικών και περιγράφει με λυρισμό, αιχμηρότητα, γκρίζα χρώματα αλλά ολοζώντανα συναισθήματα τις αλλαγές στη χώρα, τον τρόπο που οι άνθρωποι μάχονται για αυτά που πιστεύουν και πως γόνονταο έρμαια αυτών που δεν πιστεύουν, περιγράφει τις ανθρώπινες ψυχές που είναι άλλες, καθάριες και λάμπουν, άλλες βασανισμένες, άλλες μαύρες, άλλες ρυπαρές, άλλες φοβισμένες, με κάθε διαβάθμιση που μπορεί να υπάρξει.

Ο ίδιος ο συγγραφέας μας δίνει την τέλεια περιγραφη για την ανάγνωση του βιβλίου του μέσα στο κείμενό του που αναφέρει τα εξής: Πριν ορολάβει να τελειώσει καλά καλά την πρώτη παράγραφο, είχε ήδη ξεχάσει ότι αυτό που κρατούσε στα χέρια της ήταν στοιχείο της έρευνάς τους. Αφέθηκε να παρασυρθεί από το άρωμα των λέξεων και έπειτα από λίγο είχε χαθεί στις σελίδες του, βουτώντας στον πλούτο των εικόνων και του ρυθμού του, παρακολουθώντας την αφήγηση των περιπετειών της Αριάδνα, καθώς η ηρωίδα κατέβαινε στα βάθη εκείνης της στοιχειωμένης Βαρκελώνης. Κάθε παράγραφος, κάθε φράση φαίνονταν να έχουν συνταχθεί με βάση ένα μουσικό κλειδί. η διήγηση έδενε τις λέξεις σε χρυσοκλωστές και τραβούσε το βλέμμα σε ένα ανάγνωσμα με παλμό και χρώμα που ζωγράφιζε στο μυαλό ένα θέατρο σκιών.

Θα ανοίξω με χαρμολύπη το δεύτερο τόμο του Λαβύρινθου γιατί φτάνει στο τέλος αυτό το μαγικό ταξίδι αλλά και με προσμονή για να μάθω τι μοίρα περιμένει τους ήρωές του (μου).

[Ivana Oltovska · Rating 5 out of 5]

best of the best 5 stars

[Σπυροπούλου · Rating 5 out of 5]

Oχι 5, 1005 αστεράκια και πάλι λίγα θα είναι!Εκπληκτικό βιβλίο!!Όσοι έχετε διαβάσει Θαφόν δεν χρειάζεται να πώ πολλά... η ιδια υπέροχη αίσθηση που υπάρχει και στα τρια προηγούμενα βιβλία του συνεχίζει, χωρίς να κουράζει καθόλου. Απολαμβάνεις την κάθε λέξη, χωρίς να κάνει κοιλιά καθόλου μα καθόλου και παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ!Λατρεύω αυτη τη μαγεία που υπάρχει σε κάθε βιβλίο του!

[Angel · Rating 5 out of 5]

Δεν υπάρχουν λόγια. Με κομμένη την ανάσα έκλεισα το βιβλίο...

[Vasilis Manias · Rating 4 out of 5]

Νομίζω είναι το τελευταίο χιλιάρι για το 2017 κ αν και θα μπορούσε να είναι καμία 200αρά σελίδες μικρότερο (ή ακόμα καλύτερα ΕΝΑ βιβλίο) κάθε σελίδα του αξίζει της προσοχής του αναγνώστη. Η 4η συνέχεια της περιπετειώδους ζωής της Οικογένειας Σέμπερε μας κρατάει για μία τελευταία φορά με κομμένη την ανάσα, και οι αναπόφευκτα οικείοι πια σε όλους εμάς τους κοινωνούς της «Σκιάς του Ανέμου» ήρωες μας τείνουν για μία τελευταία φορά το χέρι τους αποχαιρετώντας μας μετά από ένα κουραστικό αλλά αδιαμφισβήτητα αξέχαστο ταξίδι. Άψογος Θαφόν για μία ακόμη φορά στα καλύτερά του, με τη συγγραφική του σφραγίδα να είναι πλέον ευδιάκριτη και στον πιο άσχετο με το έργο του.

[Roula M · Rating 5 out of 5]

Το μόνο που θα γράψω πριν διαβάσω και τον δευτερο τόμο
(παραφράζοντας μια πρόταση απο το βιβλίο) είναι πως όταν <μπήκα> σε αυτό το βιβλίο ένιωσα σαν να επέστρεφα σε μια χαμένη ανάμνηση.

[Normita Normito · Rating 4 out of 5]

Κατώτερο των προηγούμενων αλλά δεν μου πάει καρδιά για χαμηλότερη βαθμολογία.
Μόνο λίγα κεφάλαια για τον λατρεμένο Φερμιν; 😢

Τα υπόλοιπα στο επόμενο.

[Alexander Theofanidis · Rating 4 out of 5]

Με χιούμορ, λυρισμό και αλλά και ιστορική κριτική ματιά ο Zafón μάς δίνει ένα θρίλερ "του άλλοτε" (που κάθε χώρα έχει και προσπαθεί να ξεχάσει ή να ξεπεράσει -η Ελλάδα ό,τι μεσολάβησε μεταξύ Βενιζέλου και μεταπολίτευσης, η ισπανία 4 δεκαετίες Φράνκο), με ζωντανούς χαρακτήρες, κουρασμένους, πονεμένους, απογοητευμένους, ερωτευμένους, αμφιλεγόμενους, παραφρονεμένους, απελπισμένους, κακιασμένους, τραγικούς και ελπιδοφόρους, με παρελθόν, με μέλλον, με παρόν, με ό,τι χρειάζεται για να δείχνουν αληθινοί. Παρά την έκτασή του, καταφέρνει να μην κουράσει.
Η κριτική αφορά στο πρώτο μισό, όπως αποφάσισε ο έλληνας εκδότης να χωρίσει το βιβλίο σε δύο τόμους.

Υ.Γ. Κάπου είδα μια κομπλεξάρα που έβαλε άσσο κράζοντας το έργο. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κόσμος που κουβαλάει βαρύ ψυχολογικό φορτίο και είναι κρίμα, αλλά καλό είναι να αποστασιοποιείται λίγο από τη ζωή του όταν διαβάζει ένα βιβλίο...

[Petrou Meni · Rating 5 out of 5]

Υποκλίνομαι...

[Caterina · Rating 4 out of 5]

To be continued. Ξέχασα να παραγγείλω τον 2ο τόμο...
Just realized I forgot to order volume no. 2!

[Vanessa · Rating 5 out of 5]

Αν κι έχει περάσει καιρός, νομίζω πως είναι το καλύτερό του, από τα τέσσερα..
Το ότι έχει περάσει καιρός από την άλλη, και δεν χρειάστηκε να ανατρέξω στα προηγούμενα, δείχνει την μαγεία και το ταλέντο του συγγραφέα!
Τα έχει όλα, εκδίκηση, αγωνία, συγκίνηση, εμμονές, εγκληματίες κάθε τύπου, καταραμένους ποιητές, ακόμα πιο καταραμένους έρωτες, αινιγματικές τύπισσες, πονεμένες ιστορίες, βιβλία που τελειώνουν, άλλα που ξεκινάνε, καταλήξεις, εξηγήσεις.. δεν άφησε και τπτ.. λύνει όλες τις απορίες από τα προηγούμενα βιβλία.. δυστυχώς γιατί θα ήθελα κι άλλο, αλλά έκανα να το τελειώσω τρεις βδομάδες, 480 σελ.! Πόσο να το παρατείνω πια.. δεν έχει σημασία ποιο από τα τέσσερα (5τομοι) έχετε στο ράφι, το είπε κι ο δημιουργός, πιάστε το όποιο κι αν είναι.. γιατί "μια ιστορία δεν έχει αρχή, ούτε τέλος.. μόνο πόρτες για να μπεις μέσα της"

[Yanper · Rating 5 out of 5]

Θα δανειστώ μία φράση του βιβλίου “ δεν κουραζόταν να μου λέει ότι στην λογοτεχνία υπήρχε μόνο ένα πραγματικό θέμα: όχι αυτό που αφηγούνταν κανείς, αλλά το πώς το αφηγούνταν”. Και ο Zafon έχει ένα μοναδικό τρόπο να αφηγείται, ο τρόπος γραφής του μ’ ενθουσιάζει και ίσως εδώ θα έπρεπε να αναφέρω ότι και η μεταφράστρια πρέπει να έχει κάνει καλή δουλειά. Απολαμβάνεις κάθε λέξη, η πλοκή σε τραβάει και αδημονείς να μάθεις περισσότερα για την εξέλιξη της ιστορίας και την πορεία των ηρώων. Ολοκληρώνει την τετραλογία του αφήνοντας σου μία ευχαρίστηση που την διάβασες αλλά και μία λύπη που τελείωσε. Κατά την άποψή μου από τις καλύτερες λογοτεχνικές σειρές.

[Aleksandar Obradović · Rating 3 out of 5]

Ovo je serijal koji se nažalost srozao na niske grane. Prve dvije knjige su bile izuzetne. Imale su sve što je potrebno, ali se autor previše istrošio i bez potrebe riješio da nastavi dalje. Svaka nova knjiga samo uništava reputaciju kompletnog serijala. Sreća pa je Lavirint duhova i kraj sage jer ne smijem ni da pomislim na šta bi ličilo da se još nastavi...