What do you think?
Rate this book
Oficio
A finales de los años setenta, una «heroica francesa» logra sacar de la URSS, oculto en un microfilm, el germen de la novela que acabará siendo Oficio. En estas páginas, Dovlátov retrata con su habitual socarronería la censura oficial del aparato soviético y la oficiosa de las decenas de editoriales y publicaciones que rechazan sistemáticamente sus escritos. Ante el veto para ejercer el deseado oficio de novelista, Dovlátov abraza con pasión el de periodista, primero en Tallin y, tras su emigración, en Nueva York, donde deja pasar los días tirado en un sofá, primero, y trata de poner en pie un semanario para judíos, después, mientras alcanza por fin reconocimiento internacional como literato. El escritor pasa así revista, indulgente pero incisivo, conciso y atendiendo a la música de las palabras, a todo un abanico de personajes y situaciones aberrantes, tanto en Rusia como en su patria adoptiva, sin olvidarse jamás de hacer mofa de sí mismo, su mejor personaje.
320 pages, Hardcover
First published January 1, 1985
36 people are currently reading
629 people want to read
About the author
Sergei Dovlatov
181 books708 followersSergei Dovlatov (Russian: Сергей Довлатов) was born in Ufa, Bashkiria (U.S.S.R.), in 1941. He dropped out of the University of Leningrad after two years and was drafted into the army, serving as a guard in high-security prison camps. In 1965 he began to work as a journalist, first in Leningrad and then in Tallinn, Estonia. After a period of intense harassment by the authorities, he emigrated to the United States in 1978. He lived in New York until his death in 1990.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 62 reviews
January 6, 2022
Dovlatov es muy simpático, tiene un montón de talento para encontrar la ironía en todo, no se detiene para decir lo que ha visto, tiene una capacidad increíble para burlarse un poco de todo, pero más de si mismo y la situación que le toca vivir.
En este libro habla de cómo ha vivido el mismo el oficio de escritor, un poco los inicios de su carrera hasta su establecimiento en el extranjero, es la famosa literatura del la migración rusa, es agradable también que no es el típico "todo estaba terrible" aunque si se queja de lo que vivía, pero me parece muy interesante leer la postura no tan dramatizada, una tentación difícil de resistir para alguien que viene de un gobierno autoritario con mucha censura.
Es bastante entretenido y uno pasa por historias de varios conocidos escritores rusos.
En este libro habla de cómo ha vivido el mismo el oficio de escritor, un poco los inicios de su carrera hasta su establecimiento en el extranjero, es la famosa literatura del la migración rusa, es agradable también que no es el típico "todo estaba terrible" aunque si se queja de lo que vivía, pero me parece muy interesante leer la postura no tan dramatizada, una tentación difícil de resistir para alguien que viene de un gobierno autoritario con mucha censura.
Es bastante entretenido y uno pasa por historias de varios conocidos escritores rusos.
September 26, 2022
Livro dividido em duas novelas, complementares, recheado de apontamentos autobiográficos, onde impera uma linguagem irónica e humorística.
Com um toque de Kafka, esta obra conduz-nos pelo absurdo da máquina burocrática soviética, mas também pela luta de um escritor dissidente russo na terra do capitalismo e das oportunidades.
“Eu e Brodski vínhamos de um sítio qualquer. A noite ia avançada. Descemos para o metro - estava fechado. Uma grade de ferro fundido do chão ao tecto. Por trás da grade, um agente da milítsia andava para trás e para a frente.
Iosif aproximou-se. Gritou em voz bastante alta:
“O senhor aí!”
O agente, inquieto, voltou-se.
“Mas que visão surpreendente”, disse-lhe Brodski, “pela primeira vez vejo um bófia atrás das grades…”
Com um toque de Kafka, esta obra conduz-nos pelo absurdo da máquina burocrática soviética, mas também pela luta de um escritor dissidente russo na terra do capitalismo e das oportunidades.
“Eu e Brodski vínhamos de um sítio qualquer. A noite ia avançada. Descemos para o metro - estava fechado. Uma grade de ferro fundido do chão ao tecto. Por trás da grade, um agente da milítsia andava para trás e para a frente.
Iosif aproximou-se. Gritou em voz bastante alta:
“O senhor aí!”
O agente, inquieto, voltou-se.
“Mas que visão surpreendente”, disse-lhe Brodski, “pela primeira vez vejo um bófia atrás das grades…”
February 9, 2022
Ri à gargalhada diversas vezes enquanto ia lendo e conhecendo melhor o Calvário particular de Serguei Dovlatov na ex-URSS e depois como emigrante (dissidente emigrado será mais correcto) nos EUA. E o seu Calvário foi nunca desistir de escrever enquanto ocupação principal, o que sempre quisera fazer, mas fora dos espartilhos impostos pelo regime. Só nesse espaço podia ter a agudeza observadora e o humor que lhe são característicos.
Deixou este mundo demasiado novo para o muito mais que poderia integrar a sua obra. Informaram-me que este será um seu título perfeitamente menor. Fico pois ávida pelos títulos maiores.
Deixou este mundo demasiado novo para o muito mais que poderia integrar a sua obra. Informaram-me que este será um seu título perfeitamente menor. Fico pois ávida pelos títulos maiores.
December 15, 2024
"El verdadero sentimiento no precisa de palabras... Le llevaré flores, sin añadir nada."
July 1, 2014
Ну нравятся мне тексты Довлатова! Ну ничего не могу с собой поделать :) Цепляют!
Нравятся своей лаконичностью, и удивительно точными и изящными формулировками многих неочевидных сущностей :) Нравятся своей искренностью. Нравятся спокойной ироничностью (в первую очередь по отношению к самому себе). Нравятся здравомыслием по отношению к вещам абсурдным, горьким и спорным... Ну и т.д. :)
Но в данном случае "пятерку" я поставил за другое... Тексты Довлатова, в которых так или иначе отражён его эмигрантский опыт (кроме "Ремесла" навскидку вспоминается ещё его "Иностранка") - это превосходные кейсы для обучения начинающих предпринимателей! Или "стартаперов", как их модно нынче называть :)
Очень убедительно описан опыт человека, "оторвавшегося от корней", и вновь обретающего "своё дело". И полугодовое лежание на диване в поисках бизнес-идеи :))); и мучительный поиск инвесторов (вплоть до обращения к мафии :)); и непростые отношения в команде деловых партнёров; и конкуренция... И ещё многое-многое другое - просто идеальный бизнес-кейс!
...ну и, конечно, море эстетического удовольствия :))
Нравятся своей лаконичностью, и удивительно точными и изящными формулировками многих неочевидных сущностей :) Нравятся своей искренностью. Нравятся спокойной ироничностью (в первую очередь по отношению к самому себе). Нравятся здравомыслием по отношению к вещам абсурдным, горьким и спорным... Ну и т.д. :)
Но в данном случае "пятерку" я поставил за другое... Тексты Довлатова, в которых так или иначе отражён его эмигрантский опыт (кроме "Ремесла" навскидку вспоминается ещё его "Иностранка") - это превосходные кейсы для обучения начинающих предпринимателей! Или "стартаперов", как их модно нынче называть :)
Очень убедительно описан опыт человека, "оторвавшегося от корней", и вновь обретающего "своё дело". И полугодовое лежание на диване в поисках бизнес-идеи :))); и мучительный поиск инвесторов (вплоть до обращения к мафии :)); и непростые отношения в команде деловых партнёров; и конкуренция... И ещё многое-многое другое - просто идеальный бизнес-кейс!
...ну и, конечно, море эстетического удовольствия :))
May 7, 2020
Si hay un buen momento para leer sobre soviéticos es, sin duda, un confinamiento y una situación inimaginable que te haga capaz de entender cualquier situación que hasta hace poco no hubieras entendido.
El título de este libro describe perfectamente de qué trata, Dovlátov va contando cuál es su oficio, cómo su oficio, el periodismo, la escritura, le llevaron de un lado a otro en su vida. Desde sus primeros relatos en el colegio, los trabajos en revistas absurdas enfrentándose permanentemente a la censura o la ridícula burocracia soviética, pasando por Tallin hasta que llegó a Nueva York. Su vida desde que era "un prometedor escritor desconocido" que es lo máximo que se puede ser porque todo es posible dentro de esa descripción hasta que empezó a publicar relatos en el New Yorker . Todo lo que cuenta Dovlàtov tiene un toque de irrealidad, la realidad soviética era en los años 70 bastante absurda y surrealista y, en algunos momentos, hay que hacer un esfuerzo para recordar que aquello fue verdad, que era así.
La segunda parte, cuando llega a Nueva York me ha encantado. En mi cabeza la ciudad que retrata Dovlátov era como la que aparece en Los Tres Días del Condor: ese color en la ciudad, los olores, el ruido y el ambiente antes de que todas las ciudades se parecieran y estuvieran pensadas para hacerles fotos y no para vivirlas. En esta segunda parte, los personajes están muy bien construidos a partir de personas reales que emigraron y trabajaron con el autor. Llegan emigrados, huyendo de la situación en la Unión Soviética y en América todo les resulta incomprensible, extraño y, además, descubren que hay cosas que detestan de América.
«Imagínense la escala de las emociones negativas. Yo diría que las cucarachas se situan en esa escala entre la delicuencia y los repugnantes fósforos de papel. Un por debajo del paro y algo por encima de la marihuana».
Todo tiene un humor muy absurdo por el choque de mentalidades entre un país y otro, entre las expectativas de los emigrados y la realidad del país. Dovlatov no es para todo el mundo, tiene que gustarte el humor negro y ese tono ruso tan de miseria llevada con elegancia y humor. Me he reído con su humor, con sus reflexiones y con la descripción de las peripecias para fundar un periódico ruso en Nueva York. Todo lo que hacen y les ocurre es tan loco que no podía dejar de pensar en Seinfeld, un Seinfeld de rusos.
«Siempre me ha parecido que la decadencia avanza a velocidad mucho más vertiginosa que el progreso. Y, por si fuera poco, el progreso tiene límites. La decadencia, por el contrario, es ilimitada».
Leed a Dovlàtov que está de mucha actualidad.
«Siempre se ha dicho que la libertad de opinión es uno de los mayores logros de la democracia.¡Viva la libertad de opinión!.. Pero con un pequeño matiz: para los que opinen como yo»
Y, además, la edición de Fulgencio Pimentel es preciosa. Me encantan las portadas.
El título de este libro describe perfectamente de qué trata, Dovlátov va contando cuál es su oficio, cómo su oficio, el periodismo, la escritura, le llevaron de un lado a otro en su vida. Desde sus primeros relatos en el colegio, los trabajos en revistas absurdas enfrentándose permanentemente a la censura o la ridícula burocracia soviética, pasando por Tallin hasta que llegó a Nueva York. Su vida desde que era "un prometedor escritor desconocido" que es lo máximo que se puede ser porque todo es posible dentro de esa descripción hasta que empezó a publicar relatos en el New Yorker . Todo lo que cuenta Dovlàtov tiene un toque de irrealidad, la realidad soviética era en los años 70 bastante absurda y surrealista y, en algunos momentos, hay que hacer un esfuerzo para recordar que aquello fue verdad, que era así.
La segunda parte, cuando llega a Nueva York me ha encantado. En mi cabeza la ciudad que retrata Dovlátov era como la que aparece en Los Tres Días del Condor: ese color en la ciudad, los olores, el ruido y el ambiente antes de que todas las ciudades se parecieran y estuvieran pensadas para hacerles fotos y no para vivirlas. En esta segunda parte, los personajes están muy bien construidos a partir de personas reales que emigraron y trabajaron con el autor. Llegan emigrados, huyendo de la situación en la Unión Soviética y en América todo les resulta incomprensible, extraño y, además, descubren que hay cosas que detestan de América.
«Imagínense la escala de las emociones negativas. Yo diría que las cucarachas se situan en esa escala entre la delicuencia y los repugnantes fósforos de papel. Un por debajo del paro y algo por encima de la marihuana».
Todo tiene un humor muy absurdo por el choque de mentalidades entre un país y otro, entre las expectativas de los emigrados y la realidad del país. Dovlatov no es para todo el mundo, tiene que gustarte el humor negro y ese tono ruso tan de miseria llevada con elegancia y humor. Me he reído con su humor, con sus reflexiones y con la descripción de las peripecias para fundar un periódico ruso en Nueva York. Todo lo que hacen y les ocurre es tan loco que no podía dejar de pensar en Seinfeld, un Seinfeld de rusos.
«Siempre me ha parecido que la decadencia avanza a velocidad mucho más vertiginosa que el progreso. Y, por si fuera poco, el progreso tiene límites. La decadencia, por el contrario, es ilimitada».
Leed a Dovlàtov que está de mucha actualidad.
«Siempre se ha dicho que la libertad de opinión es uno de los mayores logros de la democracia.¡Viva la libertad de opinión!.. Pero con un pequeño matiz: para los que opinen como yo»
Y, además, la edición de Fulgencio Pimentel es preciosa. Me encantan las portadas.
December 10, 2016
Столько горечи проглядывает сквозь иронию Довлатова... я бы никогда не смогла найти в себе столько мужества.
July 7, 2022
Под заглавието ”Занаят” тази повест на Довлатов е преведена (с някои съкращения) в списание
“Съвременник”, бр. 4/2021 г.
В поредица от кратки етюди, с много ирония и точност, Довлатов описва автобиографични епизоди от писателския си път. Най-вече изгонването му като журналист и писател от Талин, след като негов “приятел” предава разказите му на КГБ, а те бързо звънват на издателството, където Сергей Донатович работи и се готви да ги публикува. И изведнъж всички там се оказват по-правоверни комунисти от Брежнев, и след като на другарски съд хвърчат пера, любезно молят Довлатов да си подаде и оставката, та да не ги изтормозва повече…
Втората, условно, част е “съветски журналисти в Ню
Йорк се опитват да основат емигрантски вестник”, както и да понаучат малко английски, като и двете се оказват трънлива, заплетена и омотана работа за съветските момчета в столицата на световния капитализъм. Те са по-силни на идеологическо равнище, отколкото на практическо. Тук хуморът, руската безцеремонност и водката са изобилни, и искрено се кисках през цялото време. А, да, момчетата се водят формално и евреи, и се опитват да осребрят факта, но толкова несръчно, че става ясна маслената картинка - те освен думата “евреин” и някой и друг жаргонен лаф от дядовците си, религиозно нищичко не вдяват, омесили са се на брачно ниво с куп други етноси, и хвърчат като едни бели съветски лястовици из Ню Йорк.
Дано излезе пълен превод в отделна книга!
4,5⭐️
***
▶️ Цитати:
🗽”- А ти какво ще правиш в тази фантастична Америка? Кой там има нужда от руски журналист? […]
- Наш дълг е да разкажем на света истината за комунизма! […]
- Свята работа… И все пак, какво ще правим с препитанието?”
🗽 “Паметници на историята тук въобще няма. Настоящето, миналото и бъдещето теглят в общ впряг.
Революция ако стане - няма да има какво да бъде щурмувано.”
За Ню Йорк
🗽 “Ако дадеш творческа свобода на петел, той така или иначе ще продължи да си кукурига.”
🗽 “Стара емигрантка в рибарски магазин: “Досещах се, че тук говорят на английски. Но кой можеше да предположи, че чак пък до такава степен?””
🗽 “Трябва да пийнем. Инак, ще има жертви.”
“Съвременник”, бр. 4/2021 г.
В поредица от кратки етюди, с много ирония и точност, Довлатов описва автобиографични епизоди от писателския си път. Най-вече изгонването му като журналист и писател от Талин, след като негов “приятел” предава разказите му на КГБ, а те бързо звънват на издателството, където Сергей Донатович работи и се готви да ги публикува. И изведнъж всички там се оказват по-правоверни комунисти от Брежнев, и след като на другарски съд хвърчат пера, любезно молят Довлатов да си подаде и оставката, та да не ги изтормозва повече…
Втората, условно, част е “съветски журналисти в Ню
Йорк се опитват да основат емигрантски вестник”, както и да понаучат малко английски, като и двете се оказват трънлива, заплетена и омотана работа за съветските момчета в столицата на световния капитализъм. Те са по-силни на идеологическо равнище, отколкото на практическо. Тук хуморът, руската безцеремонност и водката са изобилни, и искрено се кисках през цялото време. А, да, момчетата се водят формално и евреи, и се опитват да осребрят факта, но толкова несръчно, че става ясна маслената картинка - те освен думата “евреин” и някой и друг жаргонен лаф от дядовците си, религиозно нищичко не вдяват, омесили са се на брачно ниво с куп други етноси, и хвърчат като едни бели съветски лястовици из Ню Йорк.
Дано излезе пълен превод в отделна книга!
4,5⭐️
***
▶️ Цитати:
🗽”- А ти какво ще правиш в тази фантастична Америка? Кой там има нужда от руски журналист? […]
- Наш дълг е да разкажем на света истината за комунизма! […]
- Свята работа… И все пак, какво ще правим с препитанието?”
🗽 “Паметници на историята тук въобще няма. Настоящето, миналото и бъдещето теглят в общ впряг.
Революция ако стане - няма да има какво да бъде щурмувано.”
За Ню Йорк
🗽 “Ако дадеш творческа свобода на петел, той така или иначе ще продължи да си кукурига.”
🗽 “Стара емигрантка в рибарски магазин: “Досещах се, че тук говорят на английски. Но кой можеше да предположи, че чак пък до такава степен?””
🗽 “Трябва да пийнем. Инак, ще има жертви.”
June 19, 2022
«Արհեստը» Դովլաթովի ամենաինքնակենսագրական ստեղծագործություններից է: Ինչու՞ «ամենա»: Որովհետև իր բոլոր գործերն էլ այս կամ այն չափով ինքնակենսագրական են: Ընդհանրապես Դովլաթովի ստեղծագործություններից կազմված է նրա կյանքը կամ... Դովլաթի ստեղծագործությունները կազմված են նրա կյանքից:
Վիպակը բաղկացած է երկու մասից:
Առաջին մասում հեղինակ պատմում է ԽՍՀՄ-ում ապրած տարիների մասին: Այստեղ լրագրողի և արվեստագետի կյանքն է՝ երկաթե վարագույրների ետևում, սահմանափափումները, զրկանքները, դժվարությունները: Հետաքրքիր է, որ այդ ամենով հանդերձ հեղինակը ամեն կերպ փորձո��մ է խուսափել արտագաղթից: Բայց...
Երկրորդ մասում Դովլաթովը պատմում է ԱՄՆ-ում անցկացրած տարիների մասին: Շատ հետաքրքիր է հետևել սպասումների և իրականության բախումին: Հեղինակը սպասում էր ընկնել դրախտ, բայց հասկացավ, որ ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ...
Ինձ հատկապես դուր եկավ երկրորդ հատվածը: ԽՍՀՄ-ում Դովլաթովը շատ էր սահմանափակված, իսկ ԱՄՆ-ում ուներ ավելին տեսնելու ու համեմատելու հնարավորություն:
Պատմությունը ինչպես միշտ հոյակապ է ներկայացված: Սյուժե, որպես այդպիսին, չկա, դասական ինքնակենսագրություն է: Ինչ վերաբերվում է ոճին, ապա այն դովլաթովյան էր: Չգիտեմ՝ ուրիշ ինչպես կարելի է նկարագրել:
Կարծում եմ՝ կարելի է կարդել, երբ որոշակի ծանոթ եք հեղինակի ստեղծագործություններին: Ցանկալի է նախապես կարդալ «Компромисс»-ը, «Зона Zona -ն և «Наши-ն:
Վիպակը բաղկացած է երկու մասից:
Առաջին մասում հեղինակ պատմում է ԽՍՀՄ-ում ապրած տարիների մասին: Այստեղ լրագրողի և արվեստագետի կյանքն է՝ երկաթե վարագույրների ետևում, սահմանափափումները, զրկանքները, դժվարությունները: Հետաքրքիր է, որ այդ ամենով հանդերձ հեղինակը ամեն կերպ փորձո��մ է խուսափել արտագաղթից: Բայց...
Երկրորդ մասում Դովլաթովը պատմում է ԱՄՆ-ում անցկացրած տարիների մասին: Շատ հետաքրքիր է հետևել սպասումների և իրականության բախումին: Հեղինակը սպասում էր ընկնել դրախտ, բայց հասկացավ, որ ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ...
Ինձ հատկապես դուր եկավ երկրորդ հատվածը: ԽՍՀՄ-ում Դովլաթովը շատ էր սահմանափակված, իսկ ԱՄՆ-ում ուներ ավելին տեսնելու ու համեմատելու հնարավորություն:
Պատմությունը ինչպես միշտ հոյակապ է ներկայացված: Սյուժե, որպես այդպիսին, չկա, դասական ինքնակենսագրություն է: Ինչ վերաբերվում է ոճին, ապա այն դովլաթովյան էր: Չգիտեմ՝ ուրիշ ինչպես կարելի է նկարագրել:
Կարծում եմ՝ կարելի է կարդել, երբ որոշակի ծանոթ եք հեղինակի ստեղծագործություններին: Ցանկալի է նախապես կարդալ «Компромисс»-ը, «Зона Zona -ն և «Наши-ն:
May 24, 2024
“Em ambos os lados do arame farpado - o mesmo mundo cruel.”
um livro que é uma força viva; repleto de dor, amor e humor; de uma honestidade apaixonante
um livro que é uma força viva; repleto de dor, amor e humor; de uma honestidade apaixonante
February 2, 2025
Открила сам Америку
March 3, 2024
Solo de Underwood
Mientras voy leyendo en la guagua, un estruendo. ¿Nos hemos estampado contra un árbol? Me sumo a los pasajeros que asoman con curiosidad a la ventana. Más allá del vidrio, un taxista que sujeta la puerta de su coche, tratando de volverla a encajar en su marco. Los pedazos de puerta por el suelo parecen lágrimas de leche, y el taxi un cisne obeso y agónico, al que su dueño, desesperado, hace batir el ala.
Mientras voy leyendo en la guagua, un estruendo. ¿Nos hemos estampado contra un árbol? Me sumo a los pasajeros que asoman con curiosidad a la ventana. Más allá del vidrio, un taxista que sujeta la puerta de su coche, tratando de volverla a encajar en su marco. Los pedazos de puerta por el suelo parecen lágrimas de leche, y el taxi un cisne obeso y agónico, al que su dueño, desesperado, hace batir el ala.
September 18, 2019
Ao lado de Brodski, outros jovens não-conformistas pareciam ser pessoas de outra profissão. Brodski criou um modelo inédito de comportamento. Não vivia num estado proletário, mas num mosteiro do seu próprio espirito.
Não lutava contra o regime. Simplesmente não dava por ele. E mal sabia da sua existência.
Fiquei perplexo. Decidi vender a alma ao diabo, e qual foi o resultado? Foi oferecer a alma ao diabo.
Haverá algo mais vergonhoso?...
Certa vez, Bitov deu uma bofetada a Andrei Voznesenski.
Bitov foi sujeito a um juízo dos companheiros. Estava muma
situação mesmo má.
Ouçam-me», disse Bitov, «e hão-de compreender! Vou-lhes
contar como isto se passou! Quando o fizer, vao convencer-se de que agi correctamente. E então vão-me desculpar logo. Deixem-me desabafar. Foi assim. Entro no restaurante. Vejo o Andrei Voznesenski parado. E agora digam-me: podia evitar dar-lhe uma bofetada?...»
E aqui reinava, certamente o eterno acompanhante de um literato russo: o álcool. Bebia-se muito, até ao esquecimento total e às alucinações.
Conheço bem os nossos críticos inteligentes e talentosos. Durante onze meses do ano, dedicam-se aos problemas da alternância das consoantes em Rabindranath
Tagore. Depois recebem a tarefa de recensear um autor
contemporâneo. Ainda por cima, não completamente oficial. É então que os nossos críticos arregaçam as mangas.
Mobilizam todo o talento, todo o intelecto, toda a objectividade. Toda a sua exigência insatisfeita. E lançam-se desta altura sobre
a presa, como açores famintos.
Deram-lhes a ordem: podem atacar!
Permitiram-lhes mostrar todo o intelecto, todo o talento, toda a medida de objectividade segura.
Não lutava contra o regime. Simplesmente não dava por ele. E mal sabia da sua existência.
Fiquei perplexo. Decidi vender a alma ao diabo, e qual foi o resultado? Foi oferecer a alma ao diabo.
Haverá algo mais vergonhoso?...
Certa vez, Bitov deu uma bofetada a Andrei Voznesenski.
Bitov foi sujeito a um juízo dos companheiros. Estava muma
situação mesmo má.
Ouçam-me», disse Bitov, «e hão-de compreender! Vou-lhes
contar como isto se passou! Quando o fizer, vao convencer-se de que agi correctamente. E então vão-me desculpar logo. Deixem-me desabafar. Foi assim. Entro no restaurante. Vejo o Andrei Voznesenski parado. E agora digam-me: podia evitar dar-lhe uma bofetada?...»
E aqui reinava, certamente o eterno acompanhante de um literato russo: o álcool. Bebia-se muito, até ao esquecimento total e às alucinações.
Conheço bem os nossos críticos inteligentes e talentosos. Durante onze meses do ano, dedicam-se aos problemas da alternância das consoantes em Rabindranath
Tagore. Depois recebem a tarefa de recensear um autor
contemporâneo. Ainda por cima, não completamente oficial. É então que os nossos críticos arregaçam as mangas.
Mobilizam todo o talento, todo o intelecto, toda a objectividade. Toda a sua exigência insatisfeita. E lançam-se desta altura sobre
a presa, como açores famintos.
Deram-lhes a ordem: podem atacar!
Permitiram-lhes mostrar todo o intelecto, todo o talento, toda a medida de objectividade segura.
February 12, 2023
Um relato que me conquistou.
Costumo saltar os prefácios, mas este salvou-me a experiência do livro. Tive dificuldades em adaptar-me à escrita pela minha constante dúvida se os relatos seriam reais ou fictícios. E pelo intercalado martelar de teclas (que percebi só depois). Mas o prefácio deu as respostas que precisava. A partir daí fui conquistado pelo Dovlatov e a sua Underwood. Deixei-me envolver na sua trama, nas suas aventuras, e nos seus juízos.
Gostei especialmente do frente-a-frente entre os desafios dos escritores para publicar na União Soviética e na América, da descrição das várias estratégias de sobrevivência, e das contemplações sobre a multiforme comunidade emigrante Russa.
O livro descreve de forma brilhante Um caminho de luta individual, da afirmação do Eu durante as derrotas, que esmorece com as conquistas, e desvanece com a vitória.
E assim, na indecisão do 4 e do 5 ao longo do livro, não havia outra escolha no seu final. Quero mais! Antígona faça-me esse favor!
Costumo saltar os prefácios, mas este salvou-me a experiência do livro. Tive dificuldades em adaptar-me à escrita pela minha constante dúvida se os relatos seriam reais ou fictícios. E pelo intercalado martelar de teclas (que percebi só depois). Mas o prefácio deu as respostas que precisava. A partir daí fui conquistado pelo Dovlatov e a sua Underwood. Deixei-me envolver na sua trama, nas suas aventuras, e nos seus juízos.
Gostei especialmente do frente-a-frente entre os desafios dos escritores para publicar na União Soviética e na América, da descrição das várias estratégias de sobrevivência, e das contemplações sobre a multiforme comunidade emigrante Russa.
O livro descreve de forma brilhante Um caminho de luta individual, da afirmação do Eu durante as derrotas, que esmorece com as conquistas, e desvanece com a vitória.
E assim, na indecisão do 4 e do 5 ao longo do livro, não havia outra escolha no seu final. Quero mais! Antígona faça-me esse favor!
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 3, 2024
Standardno dobar Dovlatov. Slično Bekimu Sejranoviću (pravim paralelu među dvojicom, zbog boemskog stila inače kratkih života, od ~50ak godina, itd.), sva njegova dela su autobiografska i mogu se posmatrati kao delovi jedne velike slagalice, koji dođu na svoje mesto nakon što se svi pročitaju. U ovoj knjizi Dovlatov se više bavi svojom profesijom (pisanjem i novinarstvom) te nema toliko opisa žena i alkoholisanja. Tematski se preklapa sa "Solom na andervudu", zapravo je knjiga puna citata iz spomenute pa imate utisak 'već viđenog'.
Zanimljiva i usporedba 'liberalne' Amerike i totalitarnog SSSR-a.
Zanimljiva i usporedba 'liberalne' Amerike i totalitarnog SSSR-a.
April 24, 2021
Nonšalantni humor koji je prividno nesvestan sebe! Autobiografija pisca koja svojim ’’kraćušnim’’ rečenicama daje pristupačnost i lakoću, ležernost nasuprot melanholiji gnjavatora.
Roman Zanat se deli na dve celine: Nevidljiva knjiga i Nevidljive novine.
U prvom delu vidimo sa kakvim mukama cenzure se borio Dovlatov u posleratnoj Rusiji. U drugom delu čitamo o njegovom odlasku i snalaženju u slobodnoj Americi.
Dovlatov i sam spominje Hemingveja kao svog uzora, što se vidi po jednostavnosti sintaksičkih konstrukcija i dužini rečenica.
Roman Zanat se deli na dve celine: Nevidljiva knjiga i Nevidljive novine.
U prvom delu vidimo sa kakvim mukama cenzure se borio Dovlatov u posleratnoj Rusiji. U drugom delu čitamo o njegovom odlasku i snalaženju u slobodnoj Americi.
Dovlatov i sam spominje Hemingveja kao svog uzora, što se vidi po jednostavnosti sintaksičkih konstrukcija i dužini rečenica.
February 16, 2025
Dovlatov se ganó mi simpatía con La maleta, donde relataba su exilio político de la URSS hacia Nueva York basándose en los escasos bártulos que pudo llevarse consigo. Oficio es otra novela-mosaico donde autobiografía y autoficción se mezclan de manera incierta. Los límites entre ambas se desdibujan y hacen al lector adoptar la actitud de quien escucha la historia de un pariente lejano, un poco fanfarrón, un poco dado a la mitología.
En esta ocasión leemos al oso ruso hablar de los motivos que le llevaron a abandonar su pertrecho país, su malograda carrera de escritor soviético y a todos sus conocidos para comenzar una nueva vida en Estados Unidos. Los nombres rusos, estonios, hebreos y americanos se mezclan en estas páginas que más de una y más de dos veces me han hecho reír en voz alta.
Dovlátov es un tío agudo, simpático, campechano y muy dado a decir las cosas como las percibe, sin mucho barniz. Esa sencillez me gusta mucho y me hace albergarle un afecto que solo se reafirma con cada libro suyo que leo.
Una lectura ligera y divertida.
En esta ocasión leemos al oso ruso hablar de los motivos que le llevaron a abandonar su pertrecho país, su malograda carrera de escritor soviético y a todos sus conocidos para comenzar una nueva vida en Estados Unidos. Los nombres rusos, estonios, hebreos y americanos se mezclan en estas páginas que más de una y más de dos veces me han hecho reír en voz alta.
Dovlátov es un tío agudo, simpático, campechano y muy dado a decir las cosas como las percibe, sin mucho barniz. Esa sencillez me gusta mucho y me hace albergarle un afecto que solo se reafirma con cada libro suyo que leo.
Una lectura ligera y divertida.
November 16, 2024
O Livro Invisível e o Jornal Invisível, numa ode ao sonante: Dois em Um. Sim, O Ofício reúne duas obras.
O primeiro livro, por assim dizer, engloba um conjunto de crónicas e de dias angustiantes da vida de um escritor, Dovlatov, que batalha por ver as suas obras para publicadas no seu país numa época conturbada.
Neste âmbito e conflito de interesses entre escritores e editores, assistimos a toda uma sociedade burocratizada e concebida para construir barreiras impeditivas a toda uma arte que se quer expressar no papel. Os esforços e os dilemas enfrentados pelo escritor, nesta primeira parte, são os objetos palpáveis deste Ofício.
Na segunda parte, são feitas algumas substituições para refrescar. Dovlatov, relata a sua chegada aos Estados Unidos e às portas escancaradas, com oportunidades internas, com o qual foi presenteado. Bem, isto seria aquilo que Dovlatov desejaria e decidi colocar aqui esta hipótese, como se de um episódio de Black Mirror se tratasse.
A realidade foi outra, o seu papel de imigrante nos Estados Unidos foi também custosa, sobretudo, no que à formação de um jornal, no centro de Nova Iorque, diz respeito. Ou seja, é essa aventura que o Ofício reserva na segunda metade.
Um livro interessante de quem faz do ramo árvore. Uma ótima obra!
O primeiro livro, por assim dizer, engloba um conjunto de crónicas e de dias angustiantes da vida de um escritor, Dovlatov, que batalha por ver as suas obras para publicadas no seu país numa época conturbada.
Neste âmbito e conflito de interesses entre escritores e editores, assistimos a toda uma sociedade burocratizada e concebida para construir barreiras impeditivas a toda uma arte que se quer expressar no papel. Os esforços e os dilemas enfrentados pelo escritor, nesta primeira parte, são os objetos palpáveis deste Ofício.
Na segunda parte, são feitas algumas substituições para refrescar. Dovlatov, relata a sua chegada aos Estados Unidos e às portas escancaradas, com oportunidades internas, com o qual foi presenteado. Bem, isto seria aquilo que Dovlatov desejaria e decidi colocar aqui esta hipótese, como se de um episódio de Black Mirror se tratasse.
A realidade foi outra, o seu papel de imigrante nos Estados Unidos foi também custosa, sobretudo, no que à formação de um jornal, no centro de Nova Iorque, diz respeito. Ou seja, é essa aventura que o Ofício reserva na segunda metade.
Um livro interessante de quem faz do ramo árvore. Uma ótima obra!
December 29, 2024
“Em poso a escriure amb inquietud. A qui han d’interessar les confidències d’un fracassat de la literatura? Què pot tenir d’instructiu, aquesta confessió?”
Amb aquestes línies comença aquest llibre de Serguei Dovlàtov que, personalment, trobo genials i que resumeixen perfectament el seu tarannà. Sobretot quan descobreixes qui era, què va fer, i el fet que s’hagi consagrat com un dels grans escriptors de la literatura russa del segle XX. Hi ha un no sé què en la manera d’escriure de Dovlàtov que em captiva. No sé si és el seu laconisme, el seu humor o la seva honestedat. La qüestió és que és intel·ligent i còmica al mateix temps, encara que els fets que descriu no siguin precisament agradables.
“L’ofici” recull dos textos: “El llibre invisible” i “El diari invisible”. Al primer, Dovlàtov ens convida a conèixer el trist panorama literari de Leningrad i de la URSS, posant de manifest les dificultats per publicar dels escriptors que, com ell mateix, havien de fer front a la censura. Al segon text, l’autor ens porta amb ell cap a Nova York, ciutat on es veié obligat a emigrar per poder exercir la seva vocació, i ens parla de la seva adaptació a les maneres de fer i viure estatunidenques, i de l’experiència d’intentar tirar endavant un setmanari rus amb d’altres emigrats.
No deixa d’intrigar-me el fet que, en el fons, no ens explica res més que les seves vivències (tot i que literaturitzades); ens està narrant la seva vida, una vida que podria haver passat perfectament oblidada. Però es llegeixen tan fàcilment!...
En fi, que si no l’heu llegit encara, us el recomano fermament. I també l’epíleg d’aquest títol, a cura de Laura Salmon: això sí que és una bona ressenya!
Amb aquestes línies comença aquest llibre de Serguei Dovlàtov que, personalment, trobo genials i que resumeixen perfectament el seu tarannà. Sobretot quan descobreixes qui era, què va fer, i el fet que s’hagi consagrat com un dels grans escriptors de la literatura russa del segle XX. Hi ha un no sé què en la manera d’escriure de Dovlàtov que em captiva. No sé si és el seu laconisme, el seu humor o la seva honestedat. La qüestió és que és intel·ligent i còmica al mateix temps, encara que els fets que descriu no siguin precisament agradables.
“L’ofici” recull dos textos: “El llibre invisible” i “El diari invisible”. Al primer, Dovlàtov ens convida a conèixer el trist panorama literari de Leningrad i de la URSS, posant de manifest les dificultats per publicar dels escriptors que, com ell mateix, havien de fer front a la censura. Al segon text, l’autor ens porta amb ell cap a Nova York, ciutat on es veié obligat a emigrar per poder exercir la seva vocació, i ens parla de la seva adaptació a les maneres de fer i viure estatunidenques, i de l’experiència d’intentar tirar endavant un setmanari rus amb d’altres emigrats.
No deixa d’intrigar-me el fet que, en el fons, no ens explica res més que les seves vivències (tot i que literaturitzades); ens està narrant la seva vida, una vida que podria haver passat perfectament oblidada. Però es llegeixen tan fàcilment!...
En fi, que si no l’heu llegit encara, us el recomano fermament. I també l’epíleg d’aquest títol, a cura de Laura Salmon: això sí que és una bona ressenya!
November 19, 2020
Livro escrito pelo autor e jornalista Serguei Dovlátov - um dos principais nomes da literatura russa do século XX - conta a história do soviético Dovlátov, que - munido de grande perspicácia, humor e críticas à URSS - nos mostra a crueldade da censura em um governo despótico e a tentativa de ascensão dos escritores nestas circunstâncias.
O livro conta desde o início de sua carreira em São Petersburgo, até sua tentativa de recomeço nos Estados Unidos, passando por um breve período na Estônia.
A obra é a junção de elementos reais da vida do autor com fatos, pessoas e conversas de cunho fictício a fim de tornar a história mais dinâmica e divertida. Um ponto a ser ressaltado é o senso de humor de Dovlátov, que não poupa esforços ao ridicularizar e ressaltar os defeitos de sua pátria, fazendo um paralelo com a vida e a carreira que conquistou quando imigrou para os Estados Unidos.
Uma das grandes reflexões que podemos retirar da obra é atinente à liberdade de expressão. Ele diz que vivemos em um eterno estado de censura, pois, na URSS, quem não tivesse razão seria liquidado; e, nos EUA - mesmo os indivíduos tendo maior liberdade - continuam atrás das grades, pois vivem sob a sombra de sua aterradora intolerância.
Para os que carecem de recomendações de literatura russa, este livro está recheado delas. Admito que a leitura não me envolveu pelo enredo em si, mas para os que - assim como eu - amam a querida terra do borscht e sentem curiosidade sobre como era a URSS sob a perspectiva de um nativo, esse é um prato cheio.
O livro conta desde o início de sua carreira em São Petersburgo, até sua tentativa de recomeço nos Estados Unidos, passando por um breve período na Estônia.
A obra é a junção de elementos reais da vida do autor com fatos, pessoas e conversas de cunho fictício a fim de tornar a história mais dinâmica e divertida. Um ponto a ser ressaltado é o senso de humor de Dovlátov, que não poupa esforços ao ridicularizar e ressaltar os defeitos de sua pátria, fazendo um paralelo com a vida e a carreira que conquistou quando imigrou para os Estados Unidos.
Uma das grandes reflexões que podemos retirar da obra é atinente à liberdade de expressão. Ele diz que vivemos em um eterno estado de censura, pois, na URSS, quem não tivesse razão seria liquidado; e, nos EUA - mesmo os indivíduos tendo maior liberdade - continuam atrás das grades, pois vivem sob a sombra de sua aterradora intolerância.
Para os que carecem de recomendações de literatura russa, este livro está recheado delas. Admito que a leitura não me envolveu pelo enredo em si, mas para os que - assim como eu - amam a querida terra do borscht e sentem curiosidade sobre como era a URSS sob a perspectiva de um nativo, esse é um prato cheio.
Read
December 22, 2021La primera parte habla de la no-publicación de una novela y es amarga como un fernet con Coca-Cola, prohibido en la URSS y no de todos los gustos. A mí solo me gustó un traguillo, el momento en el que aparece Platónov y le pellizca la mejilla. Esa tiene un dos. La segunda parte, es bastante más llevadera, con sus peros —a mí el tipo no me cae tan simpático como Kurt Vonnegut, la gente se flipa un poco con las comparaciones, ¿qué será lo próximo, comparar con bebidas alcohólicas?— pero llevadero al fin y al cabo y como que te alegras un poquillo por las cosas buenas que le van pasando. 3 y medio para esa parte, así que le damos un 3 en total.
Ah, y la edición de Fulgencio Pimentel es una pasada.
¿Volveré a leer a Dovlátov? Sí. ¿Será pronto? Nanai.
Ah, y la edición de Fulgencio Pimentel es una pasada.
¿Volveré a leer a Dovlátov? Sí. ¿Será pronto? Nanai.
August 2, 2021
Another book by Dovlatov, this time describing his career as a journalist in USSR and US, first in Tallin and Leningrad, then in New York. It has a lot of citations from Solo on Underwood and Solo on IBM but is generally a new work, containing a unique and special story. I liked one idea the most: that people who were renown talents amongst dissidents in USSR turn out to be average writers in US where no pressure is exerted on them and only a few really stay world-scale talents after they are free from Soviet shackles. As always, it’s a semi-biographical book that revolves around Dovlatov’s life and life of his friends and acquaintance, a patchwork of situations and thoughts. Typical Dovlatov in his prime.
February 23, 2014
Первая часть книги - "советская" - это история о том, как Довлатов безуспешно пытался публиковаться в Советском Союзе. Читается как хороший детектив с лёгким налётом Кафки.
Вторая часть - "американская" - о том, как советские эмигранты пытались издавать в США свою газету. Довлатов говорит нам о том, что, даже если СССР был адом, то и США - никакой не рай. По большому счёту, людей везде волнуют схожие проблемы, а у писателей, людей творческих, и проблемы есть специфические.
Рассказы автора перемежаются афористичными отрывками из его записных книжек, дающими яркую характеристику людей из его окружения. И если "в чистом виде" записные книжки местами непонятны, то в контексте - самое оно!
Вторая часть - "американская" - о том, как советские эмигранты пытались издавать в США свою газету. Довлатов говорит нам о том, что, даже если СССР был адом, то и США - никакой не рай. По большому счёту, людей везде волнуют схожие проблемы, а у писателей, людей творческих, и проблемы есть специфические.
Рассказы автора перемежаются афористичными отрывками из его записных книжек, дающими яркую характеристику людей из его окружения. И если "в чистом виде" записные книжки местами непонятны, то в контексте - самое оно!
February 6, 2021
Автобиографическая книга с которой как мне кажется стоит начать читать Давлатова, она рассказывает как складывалась карьера автора и его жизнь и объясняет почему и о чем он пишет. А дальше вы уже сориентируетесь. Если бы мне она попалась первой, конечно у меня бы ещё две книги назад сложилось правильное впечатление о творчестве Давлатова. Те сборники что я читал были не показательны и скучны откровенно, так как читал я их не вовремя. Дальше продолжить стоит Зоной и Чемоданом. Остальное уже как дополнение.
November 2, 2019
Никак. Первые 100 страниц - "мои рассказы всем нравятся, но не печатают..." Вторые 100 страниц - "чтобы быть успешным в Америке, нужно знать английский (мы его не знаем и не пытаемся учить)... В Америке тоже не мёдом мазано." Есть конечно несколько хороших мыслей и юморных ситуаций, но ощущение от произведения именно такое.
June 15, 2024
Особенный для русского читателя писатель. В его книгах много самого писателя, его мыслей и жизненных ситуаций.
На этот раз Довлатов рассказывает две истории неудачи, но насколько же они разные! Как отличается гнетущая атмосфера закатного Советского союза с вечным "недопуском", "партсобраниями", фигурами умолчания и атмосфера Нью-Йорка, где тоже море проблем и с точки зрения финансов безрадостно, зато есть возможности. Запреты против отказов. Первое побороть нельзя, второе можно.
В книге описано какое-то невероятное количество смешных и грустных историй, происходивших с автором. Язык невероятно самобытный, второго такого писателя нет.
Книга не подойдёт для знакомства с автором, тут много историй раскрывающих раннее творчество. Но как ещё более глубокое знакомство с писателем, его методом, его страхами и надеждами выглядит идеально.
На этот раз Довлатов рассказывает две истории неудачи, но насколько же они разные! Как отличается гнетущая атмосфера закатного Советского союза с вечным "недопуском", "партсобраниями", фигурами умолчания и атмосфера Нью-Йорка, где тоже море проблем и с точки зрения финансов безрадостно, зато есть возможности. Запреты против отказов. Первое побороть нельзя, второе можно.
В книге описано какое-то невероятное количество смешных и грустных историй, происходивших с автором. Язык невероятно самобытный, второго такого писателя нет.
Книга не подойдёт для знакомства с автором, тут много историй раскрывающих раннее творчество. Но как ещё более глубокое знакомство с писателем, его методом, его страхами и надеждами выглядит идеально.
August 2, 2024
история двух провалившихся литературных предприятий от первого лица.
из 2024 года (третий год войны, в эмиграции миллион человек, и это только русских) читается, прямо скажем, с узнаванием, но это узнавание не радостное, а все откровения, давшиеся поколению 70х с таким трудом, наши современники сейчас переоткрывают заново на своей шкуре и тоже как-то опыт поколений не то чтобы пригодился. чтение вызвало комбо тоски и легкой гадливости – потому что обращение всех этих гениев словесности с женщинами только гадливость, по-моему, и может вызвать, а также невозможно отделаться от мысли, что все каламбурчики и bon mots тщательно продуманы, подготовлены для цитирования и вставлены ровно с целью собственно на цитаты и разойтись, а в чем тогда отличие от эдуарда асадова или там публикования своих "нереально смешных" диалогов в твиттере, непонятно.
из 2024 года (третий год войны, в эмиграции миллион человек, и это только русских) читается, прямо скажем, с узнаванием, но это узнавание не радостное, а все откровения, давшиеся поколению 70х с таким трудом, наши современники сейчас переоткрывают заново на своей шкуре и тоже как-то опыт поколений не то чтобы пригодился. чтение вызвало комбо тоски и легкой гадливости – потому что обращение всех этих гениев словесности с женщинами только гадливость, по-моему, и может вызвать, а также невозможно отделаться от мысли, что все каламбурчики и bon mots тщательно продуманы, подготовлены для цитирования и вставлены ровно с целью собственно на цитаты и разойтись, а в чем тогда отличие от эдуарда асадова или там публикования своих "нереально смешных" диалогов в твиттере, непонятно.
March 23, 2024
Все гениальное - просто!
Простая гениальная мысль опять повторяется: "Все гениальное - просто!". Лаконичность, точность мыслей и эмоций, лёгкая грусть и ирония, непринуждённость изложения - составляющие успеха рассказов Сергея Довлатова. К своему стыду, прочёл лишь в 40+ лет, хотя, конечно, слышал о писателе ранее.
---
Everything brilliant is simple!
The simple genius thought repeats itself again: "Everything genius is simple!". Brevity, precision of thoughts and emotions, light sadness and irony, ease of presentation are the components of success of Sergei Dovlatov's stories. To my shame, I read it only at the age of 40+, although, of course, I had heard of the writer earlier.
Простая гениальная мысль опять повторяется: "Все гениальное - просто!". Лаконичность, точность мыслей и эмоций, лёгкая грусть и ирония, непринуждённость изложения - составляющие успеха рассказов Сергея Довлатова. К своему стыду, прочёл лишь в 40+ лет, хотя, конечно, слышал о писателе ранее.
---
Everything brilliant is simple!
The simple genius thought repeats itself again: "Everything genius is simple!". Brevity, precision of thoughts and emotions, light sadness and irony, ease of presentation are the components of success of Sergei Dovlatov's stories. To my shame, I read it only at the age of 40+, although, of course, I had heard of the writer earlier.
March 16, 2021
This book was a gift me and my sister gave to my father and it is very different from what I thought we bought. It was an autobiographical story about the author's relationship with writing and his life as a writer. I didn't enjoy the writing style, it felt very disjointed and sometimes random. As for the story itself, the only reason I finished it was because it was short, otherwise I would have put it down since I was bored throughout most of it. Although I think that is vastly due to the fact that I was not the target demographic for this book...
November 27, 2021
Apesar do caráter ficcional da obra, o livro possui um tom autobiográfico no qual o escritor relata as dificuldades de publicar na União Soviética e sua vida como escritor dissidente nos Estados Unidos. É interessante como relato histórico, porém achei a narrativa meio perdida, picotada. Traz reflexões relevantes sobre a vida nos EUA e sobre como os imigrantes podem ser ludibriados por uma promessa de vida melhor, que é desconstruída com o passar do tempo, e acaba por se mostrar cruel e, por vezes, mesquinha.
Displaying 1 - 30 of 62 reviews