At the New Yorker

by George Steiner, Robert Boyers (Editor)

Between 1967 and 1997, George Steiner wrote more than 130 pieces on a great range of topics for The New Yorker, making new books, difficult ideas, and unfamiliar subjects seem compelling not only to intellectuals but to “the common reader.” He possesses a famously dazzling mind: paganism, the Dutch Renaissance, children’s games, war-time Britain, Hitler’s bunker, and chivalry attract his interest as much as Levi-Strauss, Cellini, Bernhard, Chardin, Mandelstam, Kafka, Cardinal Newman, Verdi, Gogol, Borges, Brecht, Wittgenstein, Chomsky, and art historian/spy Anthony Blunt. Steiner makes an ideal guide from the Risorgimento in Italy to the literature of the Gulag, from the history of chess to the enduring importance of George Orwell. Again and again everything Steiner looks at in his New Yorker essays is made to bristle with some genuine prospect of turning out to be freshly thrilling or surprising.

Genres: Essays, Nonfiction, Literary Criticism, Literature, Criticism, Writing, Art

344 pages, Paperback

First published January 1, 2009

About the author

See also: George A. Steiner, author on Management and Planning.

Dr. Francis George Steiner was an essayist, novelist, philosopher, literary critic, and educator. He wrote for The New Yorker for over thirty years, contributing over two hundred reviews. Among his many awards, he received The Truman Capote Lifetime Achievement Award from Stanford University 1998. He lived in Cambridge, England, with his wife, historian Zara Shakow Steiner.

In 1950 he earned an M.A. from Harvard University, where he won the Bell Prize in American Literature, and received his Ph.D. from Oxford University (Balliol College) on a Rhodes Scholarship in 1955. He was then a scholar at the Institute for Advanced Study in Princeton, New Jersey, for two years. He became a founding fellow of Churchill College at the University of Cambridge in 1961, and has been an Extraordinary Fellow there since 1969. Additionally, Steiner accepted the post of Professor of English and Comparative Literature at the University of Geneva in 1974, which he held for 20 years, teaching in four languages. He became Professor Emeritus at Geneva University on his retirement in 1994, and an Honorary Fellow at Balliol College at Oxford University in 1995. He later held the positions of the first Lord Weidenfeld Professor of Comparative Literature and Fellow of St. Anne's College at Oxford University from 1994 to 1995, and Norton Professor of Poetry at Harvard University from 2001 to 2002.

Reviews

[Σωτήρης Αδαμαρέτσος · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο για την ιστορία πίσω από τα βιβλία... Αυτό θα μπορούσε να είναι η στεγνή περιγραφή του παρόντος έργου. Αλλά θα ήταν φτωχή. Γιατί σε αυτή την ενδεικτική παράθεση μερικών άρθρων του μέγιστου G. STEINER, κριτικού λογοτεχνίας και αφηγητή, στις στήλες των ΝΥ Times, τα ίδια τα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από απλή καταγραφή άποψης· είναι μια ξεκάθαρη πρόκληση για τον διαβασμένο αναγνώστη να κοιτάξει έργα που έχει ήδη διαβάσει μέσα από την βαθειά γνώση του κριτικού STEINER. Και εδώ, η Γνώση είναι απόλαυση, σας διαβεβαιώ!

Είναι λοιπόν όλα αυτά τα κείμενα μια περιήγηση στην Γνώση των βιβλίων κ των ανθρώπων που τα έγραψαν, της εποχής και της αξίας των λέξεων. Ο STEINER όχι μόνο ξέρει ΓΙΑ ΤΙ γράφει αλλά ξέρει και ΠΩΣ να το κάνει να διαβάζεται απολαυστικά, λίγο σαν προσωπογραφια του συγγραφέα, λίγο σαν μια στιγμή αναστοχασμου στην αλήθεια του, μια στιγμή μέσα στο χρόνο της γραφής και της έμπνευσης από ένα μέγιστο χειριστή της Γλώσσας!

Υπάρχουν πχ κείμενα που αγγίζουν το μεγαλειώδες όπως το αφιερωμένο στον σερ Αντονυ Μπλαντ, δεινού και μοναδικού εκτιμητή έργων τέχνης, μορφή που δέσποζε στο χώρο της Ζωγραφικής του Μπαρόκ με μονογραφιες για αυτά, που αγγίζουν το τέλειο. Αυτόν τον τέλειο στην Σπουδή του Άνδρα, αυτόν τον κυρίαρχο του Απόλυτου και Αυθεντικού αντιπαραθετει ΜΟΝΑΔΙΚΑ ο STEINER με τον άλλο του εαυτό, τον τέταρτο της ομάδας του Κέμπριτζ (Φιλμπυ, Μπερτζες, ΜακΝηλ) που επί δεκαετίες ξαφριζαν τα μυστικά της Μεγάλης Βρετανίας στην πρώην ΕΣΣΔ, σαν ανάγκη του να τσαλακωσει, να διασπάσει αυτή την εικόνα του Αυθεντικού, σαν εκδίκηση του μελετητή των ανθρωπιστικων σπουδών κατά των συνανθρώπων που...δεν καταλαβαίνουν αυτήν την πορεία μέσα στο χρόνο με το κεφάλι συνεχώς πίσω....

Ή τα μοναδικά κείμενα για τον Σελίν και την μισανθρωπια του που γέννησε κόσμους, την απορία του για την ασυνειδησία του Σπεερ μπροστά στο κακό, την κατανόησή του για την ανθρώπινη ανάγκη του Άρθουρ Καισλερ να νοιώσει ότι "υπάρχει", το θαυμασμό του για τον Μπορχες και την δραπέτευση του στο Μαγικό, την όλο αγάπη κατανόηση της απελπιδας προσπάθειας της Σιμόν Βειλ να ζήσει το σταυρικο μαρτύριο εν ζωή σοσιαλιστική και άλλα και άλλα...

Διαβάστε τον STEINER και ξανανακαλυψτε τα βιβλία που έχετε ήδη διαβάσει· ανακαλύψετε ξανά συγγραφείς που έγραψαν αυτό το κάτι! Αυτό το κάτι που μόνο η καθημερινή θυσία μας στην άσκηση του Καλού (το practice που λένε οι μουσικοί...) δύναται να μας οδηγήσει στη θέωση εν ζωή!
Υπερβολικό;
Τολμήστε να αναμετρηθείτε με το εαυτό σας...

[Costas... · Rating 5 out of 5]

Ασύλληπτη αναγνωστική εμπειρία. Το Περί λόγου, τέχνης και ζωής του George Steiner είναι μια έξοχη ανθολογία δοκιμίων, ένα από αυτά τα βιβλία στα οποία κάθε κεφάλαιο, παράγραφος, γραμμή, φράση, λέξη και υποσημείωση, μοιάζει να αποτελεί ένα διαφορετικό κατά σειρά γεωμορφικό στρώμα αστείρευτης πληροφορίας, κριτικής σκέψης και διανοητικής σύνθεσης. Ένα πολλαπλό στρώμα εκλεπτυσμένης γνώσης, κάτι σαν τα εννιά διαφορετικά επίπεδα της Τροίας σε βιβλίο, το οποίο όπως και στην αρχαιολογία λειτουργεί σαν πεδίο για ατελείωτη σκαπάνη και συνεχείς επιστροφές στις σελίδες του, πολλές φορές μάλιστα μετά την πρώτη, τη δεύτερη ή τη νιοστή ανάγνωση.

[Apostolis Kalogirou · Rating 5 out of 5]

Πολύ πιό εύκολο το έργο για εκείνον που διαβάζει αυτό το βιβλίο το 2020 παρά για εκείνον που το διάβασε το 2000. Χωρίς το διαδύκτιο και την συνεχόμενη αναζήτηση όρων, προσώπων και γεγονότων, δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ αυτό το μεγαλείο και την ευρυμάθεια του Στάινερ και ενδεχομένως να μην το τελείωνα.. Το καλύτερο βιβλίο για παράλληλη ανάγνωση με κλασική λογοτεχνία. Οπου φρέναρα λόγω συγκέντρωσης στην Καρένινα έπιανα Στάινερ διάβαζα και η ανάγνωση αυτού λειτουργούσε σαν μια μανιβέλα που την πάταγα και έβαζε τον εγκέφαλό μου σε ανάποδες στροφές. Το μόνο αρνητικό είναι πως θέλω ενα ικανοποιητικό μπάτζετ για να αγοράσω ολα τα βιβλία που εξαιτίας του στάινερ θέλω πλέον να διαβάσω.. 😋

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 5 out of 5]

Τι να πούμε για έναν από τους κορυφαίους διανοούμενους της εποχής μας; Ό,τι έχει κυκλοφορήσει είναι πολύτιμο, ιδίως όταν αφορά τη λογοτεχνική κριτική. Εμπνευσμένα κείμενα, από έναν αυστηρό κριτή που δεν φείδεται χαρακτηρισμών για τις όποιες μόδες, ενώ υπερήφανα δηλώνει πως σχεδόν τα πάντα έχουν ειπωθεί από πλευράς ύφους και οι σύγχρονοι λογοτέχνες είναι απλά "επίγονοι".

[Constantinos Capetanakis · Rating 5 out of 5]

Όταν κάποιος διαβάσει τα επιλεγμένα από αυτήν την έκδοση κείμενα του Steiner στο New Yorker και πριν τυχόν αρχίσει είτε να μιλάει είτε να γράφει γι’ αυτά, εδώ, ή κάπου όπως εδώ, πρώτα αποφασίζει, όχι πάντα συνειδητά, αν θα επιχειρήσει να δείξει ότι γνώριζε για τα περισσότερα από όσα διάβασε (γνώριζε, όχι απλώς κάπου είχε διαβάσει) ή αν θα ομολογήσει ότι διαθέτει απλά θραύσματα γνώσης, τα οποία δείχνουν ακόμα πιο λίγα μόλις ολοκληρωθεί η ανάγνωση. Με την πρώτη επιλογή κερδίζει πρόσκαιρα πόντους πρωτίστως φευγαλέας αυτο-εκτίμησης (το αν είναι τεχνητή δείχνει στον αναγνώστη μάλλον αδιάφορο) αλλά και θετικά σχόλια ή/και “likes” από το ακροατήριό του. Με την δεύτερη επιλογή, η άποψή του χάνεται κάπου στις δεκάδες άλλες κριτικές και παράλληλα ο ίδιος/α κερδίζει σε χρόνο, καθώς οι σημειώσεις στο ίδιο το βιβλίο, οι παραπομπές, η έρευνα στο διαδίκτυο, η αναφορά σε βιβλία που βρίσκονται ήδη στη βιβλιοθήκη του/της, προσφέρουν μελλοντική μελέτη και γνώση.

Όταν κάποιος γράφει ότι «Το βιβλίο με τα δοκίμια του Steiner το διάβασα» είναι ορθότερο, κατά την άποψη μου,να προσθέτει ότι το διάβασε για πρώτη φορά, κατάλαβε ότι πρέπει να το μελετήσει περαιτέρω, να το κράτησει κάπου κοντά του, να ψάξει τους συγγραφείς, διανοητές, επιστήμονες για τους οποίους έως τώρα δεν είχε ακούσει, να πάψει να παριστάνει ότι έχει διαβάσει άλλους τους οποίους δεν έχει (ακόμα) αγγίξει, να διαβάσει ξανά ιερά τέρατα της λογοτεχνίας που σίγουρα τα έχει διαβάσει λάθος και να αρχίσει επιτέλους να μελετάει πιο ουσιαστικά, πιο αναλυτικά και να γράφει κριτικές λιγότερο. Για μένα τουλάχιστον η παράγραφος αυτή ισχύει.

Ο Steiner δεν κρίνει κανέναν αφ’ υψηλού, ούτε καν αυτούς με τους οποίους διαφωνεί σε λογοτεχνικό, επιστημονικό, ή και αισθητικό ακόμα επίπεδο, αλλά αντίθετα σκύβει πάνω στην εποχή στην οποία τα πρόσωπα για τα οποία γράφει έζησαν, αναλύει –από την προσωπική του σκοπιά, παιδεία, εποχή, περιβάλλον, θρησκεία, αδυναμίες, προτιμήσεις- το έργο τους, την αλληλεπίδρασή του με άλλα έργα αλλά και άλλες μορφές τέχνης ή επιστήμης. Εκφέρει άποψη, η οποία δεν είναι ποτέ απόλυτη αλλά συνδυαστική. Ναι, αναφέρει σαν να σκορπίζει τροφή προς τα περιστέρια ονόματα, ρεύματα, τοποθεσίες, θεωρίες και σχολές, και κάνει τον αναγνώστη να ζαλίζεται από τον πλούτο γνώσης που ο Steiner διαθέτει και ο αναγνώστης αγνοεί (και πρέπει κάτι να κάνει γι’ αυτό, η άγνοια δεν αντέχεται πλέον) αλλά δεν το κάνει για να εντυπωσιάσει αλλά για να επιχειρηματολογήσει και να καταδείξει τη συνάφεια και αλληλεπίδραση.

Ο Steiner εκτιμά τους ακάματους μελετητές, αυτούς που διαφέρουν από τη μάζα. Συγκλονίζεται από προσωπικότητες με τόσες πολλές εκφάνσεις που αποφασίζουν να γίνουν και κατάσκοποι, όπως ο Μπλαντ, ή νομομαθείς που γράφουν ένα και μοναδικό βιβλίο που το ξέρουν ελάχιστοι (εγώ σίγουρα δεν το γνώριζα) και προτιμούν να σκίσουν το χειρόγραφο πριν το διαβάσει κανείς (Σαλβατόρε Σάττα). Ή βικτωριανούς παντογνώστες που προλαβαίνουν σε μία μόνο ζωή να χωρέσουν μελέτη, συγγραφή, ανάλυση, οικογένεια, καριέρα και by the way old chap το Oxford English Dictionary (Τζέιμς Μάρρευ). Προσπαθεί να καταλάβει την ενόραση της αβύσσου σαν κάτι νομοτελειακό και ίσως επιθυμητό του Σοριάν και παρόλο που διαφωνεί τουλάχιστον δίνει «τον λόγο» σε όλους. Ταξιδεύει από έναν εγκληματία πολέμου αλλά λαμπρό επιστήμονα και παθολογικό ψεύτη (Σπέερ) στον μεγαλύτερο ίσως Ρώσσο διαννοούμενο και πρώην πολιτικό κρατούμενο (Σολζενίτσιν) μέχρι έναν ταλαντούχο αλλά μάλλον σχετικά διαμονισμένο από τα οράματά του και πονηρό θεατρικό συγγραφέα (τον Μπρεχτ) και από εκεί σε μία από τις ελάχιστες πραγματικές μεγαλοφυίες της παγκόσμίας λογοτεχνίας (Μπόρχες) ή έναν από τους τελευταίους και σπουδαιότερους (κατά την άποψή μου) μοντέρνους φιλοσόφους, τον Μπέρτραντ Ράσσελ. Δεν διστάζει ούτε να αναμετρηθεί και να αποδομήσει ένα τοτέμ έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το «1984», και το κάνει πειστικά. Υπάρχουν ελάχιστα δοκίμια που είναι εξειδικευμένα και ίσως δεν ανήκουν στην σφαίρα ενδιαφέροντος των περισσότερων, αλλά ακόμα και αυτά έχουν κάτι πολύτιμο και ενδιαφέρον να προσφέρουν. Για την Βιέννη και το ελατήριο που αυτή αποτέλεσε, για τον ιουδαισμό και τις προεκτάσεις του στις τέχνες, για τον μαρξισμό και την καταλυτική του επιρροή σε μυαλά που προσπάθησαν, πάντα μάταια, να τον εντάξουν κάπου.

Είναι η προσέγγιση του Steiner από καθέδρας; Ως ένα βαθμό ίσως, αλλά φαντάζομαι ο ίδιος αντιλαμβανόταν ότι διαβαζόταν και διαβάζεται από νοήμονες ανθρώπους με δικές τους απόψεις, δικές τους απορίες, και σε τελική ανάλυση δικές τους επιθυμίες να διαβάσουν περισσότερο, να ψάξουν τον αντίλογο, να διασταυρώσουν πληροφορίες, να γίνουν, να γίνουμε, κάτι περισσότερο από αναγνώστες του σειρμού και της μόδας και να σκύψουμε λίγο περισσότερο σε ό,τι μας συναρπάζει με κάπως λιγότερο θόρυβο και λίγο περισσότερη ειλικρίνεια, ταπεινότητα και αγάπη. Γιατί όπως γράφει ο Steiner στο δοκίμιο του για τον Μάρρευ όταν δεν τον δέχτηκαν για μία θέση στο Βρεττανικό Συμβούλιο, «...αυτό δεν μείωσε ούτε στιγμή την πεποίθησή του ότι η βαθιά γνώση σχεδόν κάθε πράγματος προς το οποίο ένας άνθρωπος θα στρέψει την ψυχή και το πνεύμα του είναι απλώς ζήτημα λίγης εφαρμογής».

Συνειδητοποιώ ότι δεν ανέφερα αν μου άρεσε το βιβλίο και πόσα «αστέρια» του αρμόζουν...

[Chris_P · Rating 4 out of 5]

If there was a list of books that make you want to read more books, George Steiner at The New Yorker would be sitting right on the top. From Orwell's 1984 to Noam Chomsky, and from Samuel Beckett to chess, this book makes accesible to everyone a ton of background information on a plethora of subjects, from literature to historical figures and great thinkers. To be honest, most of the articles demanded my full concentration (especially the ones which I was less interested in) and the frequent use of a dictionary, but it was definitely worth it. Personal favorites: A Death of Kings (on chess) and Killing Time (on Orwell's 1984).

[roz_anthi · Rating 4 out of 5]

Πολύ απαιτητική η ανάγνωση των δοκιμίων του Στάινερ, επίπονη αλλά και απολαυστική. Αυτό όμως το αναμένεις, όταν έχεις μπροστά σου έναν απ' τους τελευταίους polymaths που οι μέρες της ζωής του έφτασαν μέχρι τον αιώνα μας, κάποιον που συγκεντρώνει και εξετάζει κάτω απ' τον πολυεστιακό φακό του με άνεση σχεδόν όλους τους τομείς του επιστητού. Τα συναρπαστικά πλέγματα λογοτεχνικών και ιστορικών αναφορών που συναρθρώνονται σε κάθε ένα από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στον New Yorker θρέφουν αναγνωστικές εμμονές, διευρύνουν αν μη τι άλλο τη διάθεση για εποπτεία και κατανόηση, δεν πρέπει όμως να μας καθηλώνουν στην ιδέα ότι η σπουδαία λογοτεχνία παρήλθε, ότι πρόκειται για υπόθεση αναγκαστικά ασύγχρονη με τον καιρό μας.

Μέσα σ' αυτή τη συλλογή περιέχονται σπουδαία κείμενα, όχι πάντως απαλλαγμένα από συντηρητισμό, αλλά εκεί που ο Στάινερ κάνει χώρο στην αβεβαιότητα, εκεί όπου ο ακαδημαϊσμός υποχωρεί προς όφελος της τρυφερότητας, εκεί νομίζω βρίσκονται οι λαμπρότερες στιγμές της γραφής του, που όμως συνολικά διαπνέεται από βαθιά κι ανυπόκριτη αγάπη για τη λογοτεχνία.

Ίσως ο James Wood, καθόλου τυχαία υπό τη σκέπη του New Yorker κι αυτός, είναι ό,τι πιο κοντινό διαθέτουμε σήμερα σε εύρος και αντιληπτική ικανότητα στην κριτική της λογοτεχνίας.

[Nickolas B. · Rating 4 out of 5]

Όταν κάποιος κριτικός / λογοτέχνης / φιλόσοφος μπορεί να εμβαθύνει σε τόσα πολλά και διαφορετικά πεδία, ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί τους δεν γίνεται να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο της σκέψης του.
Αυτή η συλλογή δοκιμίων ωθεί τον αναγνώστη να διαβάσει ξανά ό,τι έχει διαβάσει και να αναζητήσει ό,τι μέχρι εκείνη την ώρα του ήταν παντελώς ανοίκειο.
Η γραφή του Στάινερ είναι εξαιρετική και η σκέψη του εξελίσσεται σπειροειδώς σε κάθε άρθρο και πάντα η κατακλείδα του περικλείει το βαθύτερο νόημα όλων όσων διαβάσαμε.

[Stefania · Rating 5 out of 5]

Τον λάτρεψα τον Steiner. Κείμενα που καταπιάνονται με τόσα και τόσα αγαπημένα. Τους Γερμανούς συγγραφέις του 19ου και 20ου αιώνα,τον Χάξλευ,τον Μπόρχες, τον Σελίν.Αλλά αυτό που έμελλε να με συγκλονίσει πραγματικά είναι το κείμενο " Ένας θάνατος βασιλιάδων". Εκεί γράφει για ότι αγαπώ περισσότερο τη μουσική,τα μαθηματικά και το σκάκι.Καθώς το διαβάζω λέω δεν μπορεί θα αναφερθεί σε 2 βιβλία που κάποιος που αγαπά το σκάκι και τη λογοτεχνία δεν μπορεί να τα προσπεράσει...και ναι στην επόμενη σελίδα εμφανίζεται η Σκακιστική Νουβέλα του Τσβάιχ και η Άμυνα του Λούζιν του Ναμπόκοφ..Κατά τον Steiner η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα μαθηματικά,τη μουσική και το σκάκι είναι η εξής: Είναι μεταφυσικώς τετριμμένα,αναξιόπιστα.Αρνούνται να σχετιστούν με τον έξω κόσμο,να εκλάβουν την πραγματικότητα ως επιδιαιτητή.Από εδώ πηγάζει και η μαγεία τους.

Ηξεραν πως τίποτα δεν τους έσωζε,
και έτσι έπαιιζαν σκάκι όπως κάθε βράδυ
για χρόνια,και περίμεναν το χτύπημα του σπαθιού.
Ποτέ δεν άκουσα έναν θάνατο τόσο απλησίαστο
για τις κοινές καρδιές,ένα υψηλό και θελκτικό τέλος.

[Smiley · Rating 3 out of 5]

3.75 stars

I've never read or heard of Professor George Steiner before (I look forward to reading his My Unwritten Books as soon as I have a copy; there was one together with this book but it's a pity I didn't buy it.) so I decided to buy this four-section paperback because of his New Yorker essays on my three favorite authors: "God's Spies" (on Graham Greene), "Killing Time" (on George Orwell's 1984), and "Ancient Glittering Eyes" (on Bertrand Russell). Interestingly, the contents comprise the following four sections:

I. HISTORY & POLITICS (6 essays)
II. WRITERS AND WRITING (11 essays)
III. THINKERS (8 essays)
IV. LIFE STUDIES (3 essays)

I think it's all right to categorize the essays on George Orwell and Bertrand Russell in Sections II and III respectively; however, I couldn't help wondering why the essay on Graham Greene has been in Section I instead of II. Presumably, I think a reason is that the essay "God's Spies" itself and the author's secret service have since suggested his action on politics rather than novel writing. Moreover, I found reading the first 34-page, novel-like essay "The Cleric of Treason" (on Anthony Blunt) thrillingly amazing and moral challenging since it depicts on the life of an infamous British historian and Soviet spy. (https://en.wikipedia.org/wiki/Anthony...)

Before I forget, I would like to say something regarding an inspiringly informative essay entitled "Bad Friday" (On Simone Weil). Indeed, I've long come across her name but had no idea, ever, that she was also a formidable, female French philosopher and political activist (https://en.wikipedia.org/wiki/Simone_...), a contemporary of Simone de Beauvoir, another renowned philosopher and author who wrote some imminent works, for instance, Old Age (Penguin 1988), Memoirs of a Dutiful Daughter (Harper Perennial 2005), The Second Sex (Knopf 2010), etc.

To continue . . .

[Eric Byrd · Rating 3 out of 5]

...in an age of deepening illiteracy, when even the educated have only a smattering of classical or theological knowledge, erudition is of itself a kind of fantasy, a surrealistic construct.

Steiner on Borges, penetrative as ever and nicely summing up why I get such a kick out of Steiner himself. At home in so many languages and disciplines and traditions, with seemingly every author ancient modern and contemporary available to trenchant citation, Steiner can read a little like a Borgesian hoax, an absurdly confident commentary on made-up lore. There’s less of that here, sadly, The New Yorker having made certain demands of accessibility, but one still gets reasonably panoptic views, and a sense of reading as high human adventure. A mind as well-stocked as Steiner’s is able to present the vivid connected totality, the heady holistic drama of intellectual life in the West. Like Borges when he’s talking about books that actually exist, Steiner seems to have read everything, seems to see all the connections, and can convey, with a prose style similar to Borges's spookily laconic lucidity, the strangeness and beauty of those connections.

[Robert · Rating 5 out of 5]

The reviews and essays George Steiner has published in The New Yorker, most of which are included in this volume, display one of the most prodigious literary/intellectual minds of the last century. Steiner writes beautifully and brilliantly about Russian, French, English, American, German, Italian, and Jewish writers--Kafka, Solzhenitsyn, Bernhard, Benjamin, Weil, the list goes on.

He has an extraordinary ability to place his subjects in context--political, historical, cultural, intellectual--and a rare gift for criticizing the weaknesses of writers he reveres. His piece on Simone Weil is a masterpiece of extracting gold from a very dingy mine. His piece on Russian writers and the fundamentally political nature of their work reflects a multi-century grasp of their wild, frustrated unity. He is both charitable and critical of Robert Pirsig's Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.

It's Steiner's gift to understand that no writer or literary work can be completely satisfactory in every dimension just as no human being, or literary character, can be without failings and contradictions. Beyond forgiving those failings and contradictions, Steiner devotes energy to detailing them with considerable objectivity and often compassion. This a matter not just of sensitivity but intellectual balance and rigor. In some cases, he's simply being fair. In other cases, he's just relating the sad facts of how the 20th century, in particular, deformed great talents.

Steiner's throwaway observations about Jesuits, or the Russian czars, or Hitler, or Betrand Russell reflect breathtaking erudition. He can be accused of being an elitist, though not by me, but he can't be accused of not documenting his judgments with facts and specific examples (as opposed to general ideological principles.) In his essay on Anthony Blunt, Steiner examines Blunt both as an influential and diligent art historian and as a species of misguided toff playing at espionage with significant consequences. One has to feel, along with Steiner, that Blunt's cadre and connections at the higher levels of British society somehow were complicit in his darker activities...that friendship among a special class outweighed loyalty to a nation.

Few literary writers are as broad-gauged as Steiner. Susan Sontag read as widely and deeply, perhaps. The same can be said of Edmund Wilson, who wrote as well albeit more compactly. Overhearing a conversation between Steiner and Harold Bloom, if they got along, would be worth several years of one's life. How does Steiner know exactly where Amos fits in among Old Testament prophets? (And he does.) How much work did Steiner have to put in to dissect all the great Viennese writers and thinkers and artists and composers in one brilliant paragraph after another?

One thought that occurs to me in reading Steiner, very focused on central Europe with a deep background in the roots of western civilization, is that we may, in the 21st century, be facing the need to recalibrate our literary perspectives in a much broader historical and cultural context. Asia is the simple, one word way of putting this. Not just China but India and Japan as well. We in the west certainly have begun this work and been doing it for decades, in some cases centuries, but we're not far enough into it so that someone like Steiner has appeared who is fully at ease with a transition from comparative literature to something that might be called global literature. I suppose Joseph Campbell, working with myth, has come close, but the full appreciation of literature itself requires a detailed knowledge of history and intellectual/aesthetic cross-currents, including the biographical forces that direct genius in one direction or another.

[W.C. · Rating 4 out of 5]

I'm actually currently RE-reading this, having gone through it once already. Steiner's MY UNWRITTEN BOOKS from last year was unusually revealing of the man behind the opinions, but the writing lacked the ferocious precision and detailed argument of his best works. GEORGE STEINER AT THE NEW YORK gathers pieces written for that often-reviled instituion over a period of more than thirty years. And the intellectual ferocity, the perfect phrasing and insistence on the best of the best being the only true standard are all present here in force. This collection ranks with Steiner's ON DIFFICULTY and the best parts of NO PASSION SPENT.
Still, I have quibbles: the chess piece was amde into a slim little book and so has been available (though not recently), two essays dealing with (at least in part) Solzhenitsyn are not justified by varied enough ideas included in them, and the last piece, "An Examined Life" is unnecessary after Steiner's autobio ERRATA: AN EXAMINED LIFE, although it fills in more information about Robert Hutchins, who was responsible for Steiner returning to the U of Chicago at a crucial moment. I would rather have seen included the essay on Raymond Roussel, or Glenn Gould, or Robert Musiil. The essays on Beckett and Guy Davenport, on the other hand, are especially welcome and fill in gaps I didn't know I had. The inclusion of a dismissal of John Barth's dreary beached whale, LETTERS, seems a waste of pages. But then, there's one of my mottos: I quibble, therefore I am.
The best of these are the among best that thought can produce. If that sounds good to you, read this one.

[Beata · Rating 4 out of 5]

Bardzo fajne teksty, autor jest erudytą, miewa niespodziewane skojarzenia, pisze z pasją, bardziej popularyzuje, niż krytykuje - ma zdecydowanie pozytywne nastawienie, choć gdy uważa, że powinien, bo publikacja na to zasługuje, potrafi być bezlitosny. Ocena byłaby wyższa, gdyby korekta znała poprawną pisownię słowa "ówczesny".

[Juan Simón · Rating 4 out of 5]

En esta antología hay textos sobre filosofía, historia, literatura y también algunos perfiles biográficos.

Valen mucho la pena los perfiles sobre Simone Weil, Alexander Solzhenitsyn, Walter Benjamin y Elias Canetti.

También incluye un ensayo maravilloso sobre el ajedrez y su relación con la literatura, la música y la vida.

[Andres Herrera · Rating 4 out of 5]

La erudición de Steiner es impresionante, no duda en revelar sus opiniones sobre grandes asuntos, discierna de ellos o no. Nos habla de Viena, del ajedrez, del arquitecto de Hitler, Simón Weil, Canetti, Orwell, Borges, al terminar de leer el libro me encuentro en una posición de querer saber más sobre el mundo, lleno de personajes excelsos siendo prócer en la disciplina del conocimiento de la historia intelectual. Me quedo con una de sus reflexiones que no puedo evitar recordar al mismo Rusell y el estructuralismo de Levi-Strauss:

“El universo es un gran Libro; cada fenómeno natural y mental que tiene lugar en él posee un significado. El mundo es un inmenso alfabeto. La realidad física, los hechos de la historia, todas las cosas creadas por los hombres son, como si dejáramos, sílabas de un mensaje constante. Estamos rodeados de una red ilimitada de significación, cada uno de cuyos hilos tiene una palpitación de existencia.”

[Wendy Liu · Rating 4 out of 5]

An educational experience to be sure, but not an altogether unpleasant one. One of those books that unwittingly proffers that most unwelcome diagnosis--"You know nothing, dear reader"--while simultaneously providing, if not an outright cure, at least the path towards one. Read this if you want to be reminded that you are incredibly ignorant but are willing to put in the effort to remedy that.

[Er Yáñez · Rating 4 out of 5]

Una interesante mirada a una forma muy específica de leer y comentar el estado socio-politico del mundo en el siglo XX. Me gusta que Steiner haga digeribles a los autores de cierto por la naturaleza del medio que es The New Yorker sin embargo, me parece denso. Muy metido en una cajita de señoro pero con un toque de diversión intelectual.

[Michael Reilly · Rating 4 out of 5]

George Steiner (1919-1920) was an intellectual. He was a literary critic, philosopher, novelist, essayist, historian and cultural critic. He wrote forty or so books in English and French on everything from Homer to Heidegger.

From 1967 to 1997 he wrote over 130 articles for The New Yorker. This book is a selection of those articles. Robert Boyers, in the introduction, compares him to Edmund Wilson, who was also a wide-ranging intellectual who wrote articles in the New Yorker on a wide variety of subjects. It is a good comparison. They were both able to describe complicated subjects in clear but sophisticated language. They both were masters of the one or two-page character sketch. They were both comfortable writing about the American, English, Western Europe or Russian cultural world.

Their differences are also interesting. Steiner was a European intellectual who was fascinated by Russia, England and America. He had a deep knowledge of European literature. He was at his rockiest when discussing American literature. Wilson was an American intellectual who was fascinated by Russia, Europe and England. He had a deep knowledge of American literature. He was at his rockiest when discussing European literature.

They both had distinctive but very different styles. Steiner wrote in an elegant self-consciously intellectual style. He did not write turgid academic stuff, but he was proudly learned and did not try to hide it. At Princeton, Wilson was a student of William Strunk Jr, of Strunk and White's "Elements of Style". He took those lessons to heart. He wrote in a clear strong fundamentally American style. He took pride in explaining difficult concepts in writing which was not difficult.

These essays by Steiner are a very good cross section of his interests. He has several pieces on the high class English Soviet spies. Kim Philby and Anthony Blunt fascinate him. The English upper class instinctively defended and protected these spies out of an in-bred inclination to put friendship above all other values.

Steiner was fascinated by Solzhenitsyn. He returns to him several times. He explains in an inciteful essay that Solzhenitsyn had no sympathy for Western liberal ideas. He hated the Soviets because they embraced Western ideas and they rejected the traditional Russian orthodox political world.

The pieces on Bertrand Russell, Noam Chomsky, and Jorge Louis Borges all had thoughtful and interesting takes. I enjoyed his take down of E. M. Cioran, the Hungarian essayist who reveled in pessimistic aphorisms. I thought he overpraised Robert M. Pirsig's trendy "Zen and the Art of Motorcycle Maintenace".

[cdpc44 · Rating 4 out of 5]

Um livro que exige uma leitura cuidadosa dado o elevado número de referências e ideias. Erudito? Muito, pelo menos para mim.

Sobre a erudição escreve Karl Ove "(...) nada aprendia, nada compreendia, mas só o facto de ter contacto com eles, de ter os seus livros na prateleira, levava a uma mudança de consciência, saber que existiam era enriquecedor, e se não me transmitiam conhecimento, pelo menos tornavam-me mais rico em instituições e sentimentos".
E é esta também avaliada neste livro de Steiner. No meu texto favorito do livro (sobre Borges, claro!!): "(...) Roger Caillos, sustentou que numa época cada vez mais incapaz de ler, quando até os espíritos instruídos não dispõem de conhecimentos clássicos ou teológicos mais do que rudimentares, a erudição torna-se em si própria um tipo de fantasia, uma construção surrealista". Depois é descrito aquilo que alguns escritores acabaram por fazer, sobretudo Borges, mas também o seu discípulo Afonso Cruz por exemplo, "Ao passar, com uma omnisciência muda, de certos fragmentos heréticos do século XI à algebra barroca (...) vários tomos sobre a fauna no mar de Aral, Borges constrói um antimundo, um espaço totalmente coerente no qual o espírito pode conjurar como entender".

Sim, este é um livro sobre a erudição e é espantoso ver como aqui e acolá vamos encontrando génios, de diferentes áreas, que se cruzaram e interagiram numa época em que não existia facebook. É o caso de Bertrand Russell, destacado no livro, que acabou por, juntamente com Einstein, tentar apaziguar os conflitos internacionais. Muitos outros podiam ser aqui citados.

Um bom livro para escolher próximas leituras.

[Roz · Rating 4 out of 5]

A nice collection of some, but not all, of George Steiner’s essays in the New Yorker. They range from chess to the university of Chicago, Guy Davenport to Elias Canetti. At their best, Steiner is able to take a complex topic and made it legible for the layperson; at his worst, he seems all together too generous. Still there’s a lot of interesting stuff here and if you’re like me, will make a list of stuff to check out

[Darth13 · Rating 5 out of 5]

Πρόκειται για μία επιλογή από κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο New Yorker με την υπογραφή του Steiner σε μία χρονική περίοδο από το 1967 [Ancient Glittering Eyes, 1967 (για τον Bertrand Russel)] μέχρι το 1992 [Cat Man (για τον Σελίν)].
Η ποικιλία των θεμάτων, η τέχνη της γραφής του Steiner, η πολυμάθειά του σε κερδίζουν αμέσως...
Για βιβλιόφιλους και όχι μόνο...

[Julieanne · Rating 5 out of 5]

Dense but utterly worth it. Cleric of Treason (Blunt), Solzhenitsyn (Harvard commencement), Albert Speer (From House of Dead), Killing Time (Orwell), BB (Brecht), Simone Weil, and Robert Hutchins (An Examined Life). “..dialogue by way of which Western man has believed he can approach the truth.” Steiner distills all the great works in his work.

[Brian · Rating 3 out of 5]

Erudite essays on a wide range of literar and other topics in the 70s, 80s and 90s. Well written and insightful, but only a couple really connected.

[Kenneth Fairfield · Rating 4 out of 5]

Uses the word marmorian five times. That really annoyed me.

[Samuel Whelpley · Rating 5 out of 5]

Steiner nunca es suficiente.

[Joni · Rating 4 out of 5]

robust paragraphs of learning piled high. prose not overly bloated. steiner at his best

[James Henderson · Rating 3 out of 5]

This collection of essays is primarily focused on authors and some of their books. There are exceptions, however, and these make the collection more interesting. I found his essays on "Webern and Vienna" and the death of Koestler among the more absorbing. The final essay, "An Examined Life", was both personal (Hutchins was one of his mentors) and provocative. The combination of writers and thinkers makes this a useful introduction to many twentieth century greats. It is also a good, light introduction to the mind of George Steiner.

[Sotiris Nikolaropoulos · Rating 5 out of 5]

Η πολυμάθεια ενός πολυμαθούς.Ακριβώς αυτό. Μερικά απο τα δοκίμια που έγραψε για το The New Yorker, ο Τζώρτζ Στάινερ και στα οποία καταπιάνεται με εύρος θεμάτων και δύσκολες ιδέες, αλλά με ένα συναρπαστικό τρόπο, ώστε να φαίνονται οικεία στον γενικό αναγνώστη. Έχει την ευκολία, που διαβάζεται τμηματικά και με ξεκουράζει, παρά την πυκνότητα της θαυμαστής ευρυμάθειας του! Θα συναντήσετε στις σελίδες του διερευνήσεις κλασικών κειμένων του Σαίξπηρ, του Τολστόι, του Δάντη, ως μακροσκελείς αναφορές σε συγγραφείς όπως ο Μπέρνχαρντ, ο Μπένετ, ο Βιτγκενστάιν! Ανακαλύψτε την μοναδικότητα του!

[Artur Coelho · Rating 5 out of 5]

Este livro que colige ensaios sobre literatura e escritores publicados na revista New Yorker apaixona pela profunda erudição. Mais do que crítica literária ou análises à vida e obra de autores, Steiner polvilha estes ensaios com uma profunda visão crítica, cruzando detalhes reveladores de um profundo conhecimento sobre história e literatura com uma prosa que mantém o leitor agarrado à página, fascinado pelo delicioso saborear da erudição bem escrita.