Ο Ιός της Βαβέλ

by Δημήτρης Δελαρούδης

Μια συλλογή δέκα διηγημάτων όπου το μυστήριο πλέκεται με το φανταστικό, το παράδοξο, το μεταφυσικό και την επιστημονική φαντασία και χάνεται μέσα στους λαβυρίνθους των βιβλίων και των πόλεων…


Ένας αρχέγονος ιός που ξαναπλάθει τη λογοτεχνία

Ένα αόρατο τάγμα και ένα αποκαλυπτικό κρυπτογράφημα
χαμένο στις βιβλιοθήκες του κόσμου

Ένας πύργος της κόλασης που εμφανίστηκε
αναπάντεχα στη μέση ενός δάσους

Ένα τυχαίο εύρημα σε εγκαταλελειμμένο σπίτι
που μπορεί να σε κάνει Άρχοντα του κόσμου

Ρεβεγιόν με τον Βερν, τον Πόε, τον Λάβκραφτ
και άλλους συγγραφείς στον παράδεισο των κβάντα

Κάποιοι άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν ούτε σάρκα ούτε οστά

Τολμάς να περάσεις μέσα από την Πύλη της Αυγής;

Ο Δαίδαλος χαμένος στο ίδιο του το σπίτι

Δύο μαύρες φτερούγες. Το δώρο της Νύχτας

Κατάδυση στην Χώρα της Νοσταλγίας
με συντροφιά έναν μάγο του Μεσαίωνα


(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δέκα διηγήματα – δέκα πύλες. Μια συλλογή από χρονοπύλες και χωροπύλες από λέξεις, φράσεις, διηγήσεις και ιστορίες. Στοιχειωμένα βιβλία, στοιχειωμένοι ήρωες, στοιχειωμένος χρόνος. Μαγεία και επιστήμη, ηλεκτρονικά φαντάσματα και οπτασίες καμωμένες από επιθυμίες, προσδοκίες και bytes. Όνειρα μέσα σε όνειρα και διηγήσεις μέσα από διηγήσεις...

Θανάσης Βέμπος

Genres: Fantasy, Horror, Science Fiction

236 pages, Paperback

Published October 2, 2017

About the author

Ο Δημήτρης Δελαρούδης γράφει Λογοτεχνία του Παράξενου εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων: «Ο Στοιχειωτής» (μυθιστόρημα, 2023), «Ζωντανός Πυρσός» (διηγήματα, 2021), «Το Μυστικό Άστρο» (νουβέλα, 2020), και «Ο Ιός της Βαβέλ» (διηγήματα, 2017).

Μέχρι σήμερα, διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικά βιβλία του Φανταστικού και του Μυστηρίου όπως: «Σύνορο», «Αντίστροφη Μέτρηση», «Παύση», «Echoes of a Lost Time», «29 Κατασκευαστές Διηγημάτων Συνιστούν», «Απειλητική Νύμφη - (Θεσσαλονίκη Νουάρ #2)», «Το Έπος της Φαντασίας (Ι & II)», «Βρόχος», «And they lived happily ever after?», «There Once Was a Myth», «Ιστορίες του ΦantastiCon», «Ανάτυπο - Διαγωνισμός Sci-Fi-1», «Pandemia», «Στα Σύνορα του Τρόμου», «Κλειστοί Χώροι», «Κιλκίς: Ιστορίες του Τόπου μας». Ιστορίες του έχουν φιλοξενηθεί σε περιοδικά της Φανταστικής Λογοτεχνίας («Αλλόκοσμες Ιστορίες», «Οι Δραματουργοί των Γιανν», «ΕΦ-ΖΙΝ», «Συμπαντικές Διαδρομές») και σε ιστοσελίδες (ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.Κ., LC DLVI, κ.α.).

Έχει συνεργαστεί με τις εκδόσεις Αρχέτυπο στο συλλογικό βιβλίο «Φανταστικοί Κόσμοι» και αρθρογραφήσει ενίοτε στο περιοδικό Strange. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Λέσχης του Φανταστικού (ΕΛΦ) που συστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1995.

Βραβεύτηκε με:
Α' Βραβείο Graham Still το 2001,
Α' Βραβείο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Resurrection» (Φεστιβάλ Fantasmagoria, 2018),
Α' Βραβείο ΦantastiWords (ΦantastiCon, 2015).
Δύο βιβλία του τιμήθηκαν με το βραβείο Everlies του Fantasy Festival: «2ο Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου 2020» για το βιβλίο «Το Μυστικό Άστρο» και «3ο Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου 2021» για το βιβλίο «Ζωντανός Πυρσός».

Γεννήθηκε το 1972 και ζει στη Θεσσαλονίκη με τη σύζυγο και την κόρη του. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Εμπορίας και Διαφήμισης του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ με το συγκεκριμένο αντικείμενο, γιατί τον κέρδισε ο κόσμος της πληροφορικής.


---Εργογραφία---

--Βιβλία--
Ο Στοιχειωτής, 2023
Ζωντανός Πυρσός, 2021
Το Μυστικό Άστρο, 2020
Ο Ιός της Βαβέλ, 2017

--Διηγήματα που συμμετέχουν σε συλλογικά βιβλία και περιοδικά:

«Πέρα από τις οθόνες μας». Συλλογή «Σύνορο», εκδόσεις Bookstagram 2025

«Το Εσώτερο Φως». Συλλογή «Echoes of a Lost Time», εκδόσεις Bookstagram 2024

«Το Κυρίως Πιάτο». Συλλογή «Αντίστροφη Μέτρηση», εκδόσεις AllΒooks 2024

«Λάικα ΙΙ». Συλλογή «Παύση», εκδόσεις Bookstagram 2024

«Προς το Φως». Συλλογή "29 Κατασκευαστές Διηγημάτων Συνιστούν" εκδόσεις Anima, 2024

«Η Σοφία των Άστρων». Περιοδικό "Αλλόκοσμες Ιστορίες #9", 2024

«Αγρυπνία στην Αρλυχή». Συλλογή "There Once Was A Myth" εκδόσεις Bookstagram, 2023

«ΖΕΠ Γολγοθάς». Συλλογή "Απειλητική Νύμφη" (Θεσσαλονίκη Νουάρ #2) εκδόσεις Αρχέτυπο, 2023

«Έξι Μαύρα Φασόλια». Συλλογή "And They Lived Happily Ever After?" εκδόσεις Bookstagram, 2022

«To Τελευταίο Ρολόι της Γης». Ανθολογία "Pandemia" e-book by Nyctophilia.gr, 2020

«Στα Τέλη του Νοέμβρη» (σε συνεργασία με την Αγνή Σιούλα). Συλλογική έκδοση "Βρόχος εκδ. Λυκόφως, 2019

«Ούτε μια Λέξη» ανθολογία "Το Έπος της Φαντασίας 2: Reurrection", εκδ. iWrite, 2018 (από το διαγωνισμό του φεστιβάλ Fantasmagoria, όπου το διήγημα κέρδισε 1ο βραβείο)

«Anasta[sys]». Ανθολογία "Sci-Fi Διαγωνισμός 01", εκδ. Ανάτυπο, 2017

«Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα», ανθολογία «Ιστορίες του Φantasticon", εκδ. Φantasticon 2017 (από το διαγωνισμό του φεστιβάλ Φantasticon 2015, όπου το διήγημα κέρδισε 1ο βραβείο)

«Μιν», ανθολογία "Το Έπος της Φαντασίας", εκδ. iWrite, 2017 (από το διαγωνισμό του φεστιβάλ Fantasmagoria, όπου το διήγημα κέρδισε το 3ο βραβείο)

«Το Χέρι», ανθολογία "Στα Σύνορα του Τρόμου", εκδ. Άλλωστε, 2016 (από τον ομώνυμο διαγωνισμό όπου το διήγημα κατατάχθηκε δεύτερο)

«Το Μικρό Κλειδί», ανθολογία "Κιλκίς: Ιστορίες του Τόπου μας", εκδ. iWrite, 2016

«Μήπως πέρασε από ‘δω ο Μαρτιάτικος λαγός;», ανθολογία "Κλειστοί Χώροι", εκδ. Ars Nocturna, 201

Reviews

[Nikoleta · Rating 5 out of 5]

Το έργο αποτελείτε από 10 διηγήματα. Tο κάθε ένα από αυτά είναι μοναδικό, δεν βρήκα ούτε μία ιστορία να με απογοητεύσει. Η γλώσσα είναι καθημερινή αλλά ελαφρώς λογοτεχνική, χωρίς περιττά στολίδια. Το ατού της αφηγηματικής γλώσσας είναι ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί όμορφες μεταφορές, στις περιγραφές των συναισθημάτων και του σκηνικού που περιγράφει. Η μεγαλύτερη επένδυση έχει γίνει στην ατμόσφαιρα. Τα διηγήματα έχουν μυρωδιά από τα παλιά νουάρ διηγήματα τα οποία συνδυάζει με αποχρώσεις σκονισμένων βιβλίων και νοσταλγικές διαθέσεις. Από την πρώτη σελίδα βάζει τον αναγνώστη σε μια μυστηριακή αλλά και μία περιρρέουσα αίσθηση παράδοξου και αρχέγονης μαγείας.
Όλες οι ιστορίες ανεξαιρέτως είναι πρωτότυπες, παράδοξες και… βιβλιοφιλικές,
καθώς κάθε ιστορία μοιάζει να είναι φόρος τιμής στους συγγραφείς και το βιβλίο γενικότερα. Στις σελίδες της συλλογής θα συναντήσετε βιβλία φαντάσματα, βιβλία που θέλουν να συνομιλήσουν μέσω παράξενων ρομβοειδών σχημάτων ανάμεσα στις λέξεις των σελίδων τους, συγγραφείς που κυνηγούν πλάσματα που μεταβάλλουν το σχήμα τους στο μετρό των Αθηνών, συγγραφείς που δεξιώνονται με τον Ιούλιο Βερν, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Λάβγκραφτ και την Σέλλεϋ, συγγραφείς που βγάζουν φτερά και δαιμονικά τυπογραφεία που στοιχειώνουν πόλεις…
Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ!

[Μάριος Δημητριάδης · Rating 5 out of 5]

Η πρώτη επαφή μου με διήγημα του συγγραφέα ήταν στο έπος της φαντασίας. Το Μιν ήταν μια απίστευτη ιστορία και από τότε ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω κι άλλο υλικό του. Ολοκληρώνοντας λοιπόν το ντεμπούτο του, τη συλλογή διηγημάτων, "Ο Ιός της Βαβέλ" δηλώνω ενθουσιασμένος! Ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσαν τα διηγήματα αλλά όχι τόσο πολύ. Βασικά οι ιστορίες έπιασαν ακριβώς τα γούστα μου των τελευταίων χρόνων. Χτύπησαν τις ευαίσθητές μου χορδές. Μικρές παράξενες και αλλόκοτες ιστορίες που περνούν μέσα από το πρίσμα του Barker και του Ligotti, τόσο στη γραφή όσο και στο feeling, σου μεταφέρουν ένα υποχθόνιο συναίσθημα φόβου και τρόμου. Τα διηγήματα δεν πατούν στην αμεσότητα και στο πρόχειρο σερβίρισμα του τρόμου στο πιάτο αλλά αφήνουν κάτι να υποβόσκει μόνιμα το οποίο εν τέλει σε κάνει να τρέμεις για το πότε, πως και αν εν τέλει, θα εμφανιστεί. Δέκα πανέξυπνες και πρωτότυπες ιστορίες που υμνούν το απόκοσμο με ένα δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Δηλώνω ξανά ενθουσιασμένος. A true masterpiece!

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 5 out of 5]

Λόγω συμμετοχής του βιβλίου στα βραβεία Public, σχόλιο και αστεράκια μετά το πέρας των διαδικασιών. :)

5/5:

Εντάξει, ήξερα ότι θα μου άρεσε, αλλά δεν ήξερα ότι θα μου άρεσε ΤΟΟΟΟΣΟ.

Κάθε διήγημα μια ιδέα που κάπου την είχα δει, κάπου την είχα ξανακούσει, γραμμένη, ψωμωμένη, στολισμένη!

Ζήλεψα τις ιδέες, τις αναφορές, εκείνον τον εξαιρετικό Μαρτιάτικο Λαγό, τα λευκά κενά των τυπογραφικών, τον ιό. Ζήλεψα και την πένα του Δελαρούδη, την ήσυχη, σχεδόν αστόλιστη γραφή, εκείνη που τη διαβάζεις κι είναι σαν ν' ακούς μια ήρεμη φωνή να σου αφηγείται τα γεγονότα, ψύχραιμη και συγκροτημένη, ακόμα και μπροστά στο εξώφθαλμα αλλόκοτο.

[Μανώλης Σιμιτσάκης · Rating 5 out of 5]

Χρωστούσα σε τούτο το σκεύος μεταφυσικού μία κριτική. Λοιπόν, το βιβλίο είναι από τις καλύτερες συλλογές ιστοριών που έχω διαβάσει. Κάθε ιστορία είναι πρωτοποριακή, είναι του συγγραφεά και ανοίγει ορίζοντες για κάτι μεγαλύτερο, στοιχεία που παίζουν μεγάλο ρόλο στην ικανοποίησή μου όταν διαβάζω. Πέρασα υπέροχα με όλες, αναρρωτήθηκα, τις απόλαυσα, και μου άρεσε που κάποιες είχαν κοινούς παράγοντες, σαν να συνδέονταν σε ένα άλλο "κάποτε".
Σε ορισμένες από αυτές, μία-δύο εάν θυμάμαι καλά, υπήρχαν κάποια σημεία που δεν με έπεισαν στην πλοκή, αλλά δεν με ενόχλησαν καθόλου, γιατί όλα τα υπόλοιπα ήταν άψογα.
Πραγματικά, επειδή κατά καιρούς διαβάζω εκπληκτικές κριτικές για συναδέλφους που δεν αντικατοποτρίζουν την πραγματικότητα, είχα την εντύπωση πως θα διαβάσω κάτι μέτριο. Ευτυχώς, άξιζε κάθε λεπτό, κάθε παράγραφο. Γιατί, πέρα από τις υπέροχες ιστορίες μεταφυσικού μυστηρίου, η γλώσσα είναι 5άστερη επίσης. Μετρημένη, τόσο όσο πρέπει, χωρίς διακυμάνσεις, και αρκετή όχι μόνο για να στηρίξει τα γεγονότα και την ατμόσφαιρα, αλλά και να τα ανεβάσει ακόμη πιο ψηλά.
Από εμένα, συγχαρητήρια :D Και θέλω να διαβάσω κι άλλα.

[Βασίλης Γιαννάκης · Rating 5 out of 5]

Ο Ιός της Βαβέλ, είναι μια αναγνωστική έκπληξη. Γνώρισα τον συγγραφέα από το διήγημα που απέσπασε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του Fantasmagoria 2018. Λέγεται «ούτε μια λέξη». Ήδη από την ανάγνωσή του, είχα διαπιστώσει ότι ο Δελαρούδης είναι ένας χαρισματικός συγγραφέας που κατέχει άψογα την τέχνη του λόγου.

Αυτό που δεν γνώριζα και που το έμαθα διαβάζοντας τον «Ιό της Βαβέλ», είναι ότι η ατμόσφαιρα που διέπει τις ιστορίες του, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται τις πρωτότυπες ιδέες του, είναι στοιχεία ενιαία και ομοιόμορφα.

Αυτό που οφείλει να γνωρίζει ο αναγνώστης προκειμένου να προτιμήσει το βιβλίο, είναι ότι δεν πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που το καθένα από αυτά αντιστοιχεί σε μια διαφορετική πτυχή του speculative fiction («φανταστικού», όπως μεταφράζεται στην χώρα μας). Δεν πρόκειται δηλαδή να διαβάσει ιστορίες που είναι ΜΟΝΟ επιστημονική φαντασία, ΜΟΝΟ fantasy και ΜΟΝΟ τρόμος. Είναι όλα αυτά μαζί! Είναι η πεμπτουσία του speculative fiction. Κάποιοι μάλιστα το αποκαλούν "New weird" προς τιμή του περιοδικού Weird Tales που ανέδειξε το φανταστικό. Ο Δελαρούδης κατέχει τόσο καλά τη λογοτεχνία του φανταστικού, που δεν τον ενδιαφέρει πώς θα ταξινομηθεί η κάθε ιστορία του. Απευθύνεται σε ολόκληρο το κοινό του φανταστικού.

Όπως προείπα, όλες οι ιστορίες του βιβλίου συνδέονται με κοινή ατμόσφαιρα, κοινή οπτική γωνία και κοινή διαπραγμάτευση, έτσι ώστε να αποτελούν ένα διακριτό είδος από μόνες τους. Η αλήθεια είναι ότι είχα υποψιαστεί από κάποιες ενδείξεις, όπως π.χ. ο σχολιασμός του μεγάλου συγγραφέα Θανάση Βέμπου στο οπισθόφυλλο και η ευχαριστία του συγγραφέα προς τον Παντελή Γιαννουλάκη. Ο τελευταίος, στα βιβλιαράκια της Terranova, έχει περιλάβει και ένα δικό του («ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς»), το οποίο εντάσσεται σε παρόμοιο πλαίσιο με τις ιστορίες του Δελαρούδη: Speculative fiction, χωρίς σαφή διαχωρισμό των επί μέρους εκφάνσεών του.

Μιλάμε για μία σχολή του ελληνικού φανταστικού που υπάρχει από τις δεκαετίες του 80 και του 90 ακόμα, η οποία έχει ωριμάσει, έχει βρει την ταυτότητά της και φτάνει μέχρι το εξαιρετικό βιβλίο του Δελαρούδη έχοντας τη πιο εξελιγμένη της μορφή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους λόγους που η ποσοτική αύξηση της παραγωγής του φανταστικού όπως εκδηλώθηκε μετά το 2010 δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη άνθηση της ποιότητας των ιστοριών, είναι ότι πολλοί από τους συγγραφείς που το εκπροσωπούσαν, αγνοούσαν το γεγονός ότι υπήρχε ήδη μια τέτοια παράδοση στην χώρα μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι το ελληνικό φανταστικό έδωσε την εσφαλμένη εικόνα ότι «πειραματίζεται» προκειμένου να «βρει την ταυτότητά του». Όλα αυτά, τη στιγμή που υπήρχαν ήδη αξιόλογα δείγματα στον χώρο του speculative fiction, μια γνώση που ο Δελαρούδης αξιοποίησε, προκειμένου να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις μοναδικές του ιδέες.

Ο Ιός της Βαβέλ, αποτελεί την πεμπτουσία του ελληνικού speculative fiction / new weird, που ο κάθε αναγνώστης του ελληνικού φανταστικού, αλλά και ο κάθε επίδοξος συγγραφέας του οφείλει να έχει διαβάσει προκειμένου να γνωρίζει σε ποιο επίπεδο έχει φτάσει αυτή η μορφή τέχνης και σε ποιο σημείο έχει ανέβει ο πήχης της. Ο Δελαρούδης τον έχει ανεβάσει στα ουράνια.

Ακολουθεί σχολιασμός για το κάθε ένα από τα διηγήματα.

Ο ιός της Βαβέλ
Ξεκινάμε με την ομώνυμη ιστορία που απαρτίζει τη συλλογή. Σε αυτή, ένας βιβλιοθηκάριος και ένας μανιώδης συλλέκτης σπάνιων βιβλίων έρχονται αντιμέτωποι με έναν ιό που συγχωνεύει τα βιβλία, ξαναγράφοντάς τα και δημιουργώντας συγγράμματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Η σχολαστική βιβλιογραφική έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας για την αφήγηση αυτής της ιστορίας είναι εμφανής. Η συγχώνευση λογοτεχνικών υφών, δομών και φράσεων όπως παρουσιάζονται με διάφορα αποσπάσματα από τα ανύπαρκτα βιβλία, δείχνουν ότι ο Δελαρούδης εμφανίζει την ιδιότητα της μετα-συγγραφής. Μιας πιο εξελιγμένης μορφής συγγραφής.
Η μεγαλύτερη όμως αρετή της ιστορίας, είναι ότι με έναν μαγικό τρόπο αφυπνίζει την αγάπη για την ανάγνωση και το βιβλίο γενικότερα. Έχοντας περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα όπου είχα απορροφηθεί στη συγγραφή και σε επαγγελματικές υποχρεώσεις, είχα ξεχάσει πώς είναι να απολαμβάνει κανείς ένα βιβλίο ως αναγνώστης, για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους. Η ιστορία του Δελαρούδη κατάφερε να με μπάσει στο κλίμα της ανάγνωσης και στις αναρίθμητες προοπτικές που ενέχει.

Το τάγμα του λευκού ρόμβου
Βιβλίων συνέχεια σε αυτή τη δεύτερη ιστορία, όπου ένας μεταφραστής ανακαλύπτει παράξενα ρομβικά σχήματα ανάμεσα στις σελίδες συγγραμμάτων. Τα σχήματα αυτά περιέχουν φράσεις. Οι φράσεις συνθέτουν ένα παράξενο αίνιγμα. Το αίνιγμα σχετίζεται με την ύπαρξη κάποιων ατόμων που ανήκουν στο πεδίο των ονείρων και που επιδιώκουν μέσω των μηνυμάτων να αποκαλύψουν τα μυστικά τους.
Η ιστορία λειτουργεί συμπληρωματικά με την προηγούμενη. Στην προηγούμενη γνωρίσαμε τι συμβαίνει όταν επέρχεται συγχώνευση στη λογοτεχνία. Στη συγκεκριμένη, το κύριο συστατικό είναι ο κατακερματισμός ενός κρυπτικού κειμένου. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα συγγράμματα που επικαλείται ο συγγραφέας είναι υπαρκτά. Περιλαμβάνονται στο παράρτημα του βιβλίου μαζί με αυτά του προηγούμενου διηγήματος.
Το τάγμα του λευκού ρόμβου, είναι μια γοητευτική σπαζοκεφαλιά που μοιάζει να αποκαλύπτει μυστικά μεγίστης σημασίας και μας καλεί να την εξερευνήσουμε από τα μάτια του αφηγητή της.

Υλικά της αβύσσου
Εδώ έχουμε μια ιστορία που μπορείς να τη πεις και τρόμου. Σε ένα απόμερο ξέφωτο ενός δάσους, εμφανίζεται ένας κύλινδρος που μοιάζει με πύργος και που κατά κάποιο αδιανόητο τρόπο κατασκευάζει και διακινεί αντικείμενα και (τι άλλο;) βιβλία. Όλη η αφήγηση διέπεται από μια ευρηματικότητα αντίστοιχη του Κάφκα και του Λιγκότι. Δεν υπάρχει τίποτα ξεκάθαρο για τη λειτουργία του πύργου. Όλα είναι υπαινιγμοί. Εφιαλτικοί υπαινιγμοί. Αναμφίβολα, το πιο δυνατό διήγημα ως τώρα. Ένα λογοτεχνικό διαμάντι.

O fortuna!
Πρόκειται για μια νουβέλα που μας πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, καθώς η μυστική αδελφότητα που πρωταγωνιστεί δεν μένει κρυμμένη στις σκιές, αλλά κάνει την εμφάνισή της. Προσπαθεί να κυριαρχήσει στον κόσμο με τη βοήθεια ενός παράξενου ευρήματος που ανακάλυψε ο κεντρικός ήρωας σε ένα ερειπωμένο σπίτι, μαζί με έναν φίλο του που είναι φωτογράφος.
Οι γραμμές της παλάμης των χεριών μας, οι οποίες λέγεται ότι ορίζουν τη μοίρα, αποτελούν τον κεντρικό μοχλοβραχίονα της πλοκής. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με κέρδισε, είναι η αίσθηση του μυστηρίου και η έρευνα που έκαναν οι δύο φίλοι. Στο σημείο αυτό του βιβλίου, καθίσταται βέβαιο ότι υπάρχει μια κοινή speculative fiction ατμόσφαιρα που συνδέει τα δομικά μέρη της συλλογής. Το O fortuna, με έχει βάλει για τα καλά στο κλίμα.

Anasta[sys]
Ο παράδεισος των κβάντα. Ένα υπερ-μηχάνημα εικονικής πραγματικότητας που κατάφερε να ενώσει τον χρήστη του, Ιωσήφ Ζένο, με τους αγαπημένους του συγγραφείς για ένα χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Η Μαίρη Σέλλευ, ο Ρέυ Μπράντμπερι, ο Εντγκαρ Άλλαν Πόε, Ο Λάβκραφτ, ο Ασίμοφ και πολλοί άλλοι κλασικοί, είναι καλεσμένοι του οικοδεσπότη Ιούλιου Βερν και όλοι μαζί βιώνουν μια καταπληκτική περιπέτεια. Έχουμε ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που ωστόσο καταφέρνει και ξεφεύγει από τα πλαίσια του είδους και δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας για τους κλασικούς και το έργο τους.

Το στοιχειό του πλήθους
Με μια πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για ένα διήγημα μυστηρίου που βασίζεται στη μυθολογία των ανθρώπων που αλλάζουν τη μορφή τους κατά βούληση. Επί της ουσίας όμως, αποτελεί μια πολύ αισιόδοξη αφήγηση που τιμά όσους διαφοροποιούνται από το απρόσωπο πλήθος.

Η πύλη της Αυγής
Ο πρωταγωνιστής επιδίδεται από μικρός σε κάποιες μικρές δοκιμασίες, με βάση οδηγίες που του αφήνει ένας μυστηριώδης αποστολέας σε διάφορα σημεία. Καταφέρνει να ανέβει επίπεδα και να κατακτήσει το τελικό, που είναι η μετάβαση μέσα από την «πύλη της αυγής». Το πιο παράξενο κι αινιγματικό από τα διηγήματα του παρόντος τόμου. Είναι ιστορία τρόμου; Επιστημονικής φαντασίας; Fantasy; Όχι. Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά. Είναι καθαρόαιμο speculative fiction.

Μήπως πέρασε από δω ο Μαρτιάτικος λαγός;
Στο διήγημα αυτό, ο πρωταγωνιστής χάνεται μέσα στο σπίτι που ο ίδιος σχεδίασε με τη βοήθεια ενός μαγικού μέσου. Το σπίτι αποτελείται από καμπύλες και καθόλου ευθείες γραμμές. Αισθάνθηκα κατά την ανάγνωση ότι εδώ υπάρχει μια επιτυχής συγχώνευση δυο συγγραφικών στυλ. Από τη μια η πολυχρωμία του Λιούις Κάρολ όπως αποδίδεται στο μαγικό σπίτι και από την άλλη, μια προσέγγιση τύπου Κάφκα/Μπόρχες, αλλά σε ένα πιο «πολύχρωμο» πλαίσιο. Πολύ δυνατή κι αυτή η ιστορία.

Nigra sum, sed Formosa
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν συγγραφέα που εμφανίζει μια μαγική αλλά και τρομακτική ιδιότητα. Δεν θα αποκαλύψω πολλά από την κεντρική ιδέα, θα πω μονάχα ότι είναι το πιο αινιγματικό και πολυεπίπεδο διήγημα της συλλογής.

Βόρτεξ
Ένα νοσταλγικό ταξίδι στη μαγική χώρα των κόμιξ της δεκαετίας του 80, που σημάδεψαν την παιδική ηλικία πολλών από εμάς. Αυτή η ιστορία αποτελεί το κερασάκι στη τούρτα για την παρούσα συλλογή και μόνο όσοι είχαμε την ευλογία να περάσουμε τα παιδικά μας χρόνια στα 80s μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως την μαγεία της. Μια όμορφη περιπέτεια.

Ο ιός της Βαβέλ, είναι ένα βιβλίο που αγάπησα. Συνήθως όταν αγαπώ ένα βιβλίο, φαντασιώνομαι πώς μπορεί να ήταν το κείμενό του σε μορφή παλπ μεγέθους τσέπης και από την άλλη, σε μορφή με σκληρό εξώφυλλο. Το κείμενο του Δελαρούδη είναι τέτοιας ποιότητας που μόνο με σκληρό εξώφυλλο μπορεί να αποδοθεί εναλλακτικά. Ένα σύγχρονο «κλασικό» έργο.

Στα υπέρ συγκαταλέγω επίσης την πολύ προσεγμένη έκδοση από το Λυκόφως.

[Γιώργος Δάμτσιος]

Δέκα άκρως απολαυστικά διηγήματα. Μερικές από τις ιδέες ήταν αξιοζήλευτες και με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Νομίζω ότι ένας πολυδιαβασμένος αναγνώστης θα καταλάβει εύκολα ότι και ο συγγραφέας είναι εξίσου πολυδιαβασμένος. Αν έπρεπε σώνει και καλά να πω ότι μου θύμισε περισσότερο κάποιον, πάντως, αυτός θα ήταν ο Clive Barker, κυρίως λόγω της ευφάνταστης και πρωτότυπης κλιμάκωσης στη συντριπτική πλειοψηφία των διηγημάτων. Οι «ομοιότητες» ωστόσο σταματούν εκεί και δίνουν τη σκυτάλη στην αναγνωστική απόλαυση!

Ολοκλήρωσα το βιβλίο με δύο «ριξιές». Πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα κάνουν το ίδιο.

Αστεράκια και βαθμολογίες δεν θα υπάρξουν, λόγω της γνωριμίας μου με τον συγγραφέα.

Δημήτρη, τα θερμά μου συγχαρητήρια!

[Γιώτα Καλαµαρά · Rating 5 out of 5]

Δε σε αφήνει να το αφήσεις! Απολαυστικότατα διηγήματα, εξαιρετική γραφή!

[Paraskevi Parissi · Rating 5 out of 5]

Ανοίγω το βιβλίο ,το ξεφυλλίζω , το μυρίζω , διαβάζω την πρώτη παράγραφο και αντιλαμβάνομαι ότι έχω ένα λογοτεχνικό διαμάντι στα χέρια μου ,μια αναγνωστική έκπληξη και πυροτεχνήματα βιβλιοφιλικης χαράς με διαπερνούν !Συνεχιζω το διάβασμα και νιώθω ότι οι ιστορίες είναι τόσο άρτια δομημένες , που περισσότερο ενδιαφέρον δίνω στην πλοκή του βιβλίου παρά στους ιδιους τους πρωταγωνιστες!Ολες οι ιστοριες είναι σε α’ πρόσωπο και αισθάνεσαι λες και εχεις τον ηρωα απέναντι σου και στις διηγείται!
Ο ιός της Βαβέλ είναι ένα ευφυέστατο βιβλίο που αποτελείται από 10 διηγήματα . Είναι μια συλλογή οπου η ιδέα , το άγνωστο , το μυστηριο, η μαγεία, γίνεται εμμονή και σε οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια που ψάχνεις να βρεις τι? Την λύση του μυστηρίου μέσα σε ένα ατμοσφαιρικό κόσμο !Κυριαρχο στοιχείο στα διηγήματα είναι το βιβλίο και η αγαπη για την λογοτεχνία.Οταν το διαβάσεις ,θα αισθανθείς την πνευματική επανάσταση πάνω στην πραγματικότητα !Αν με ρωτήσεις.. ποια διηγήματα μου άρεσαν πιο πολύ ? με δυσκολία θα σου πω τον Ιο της Βαβέλ και Anasta[sys] γιατί ολα είναι εξαιρετικά !Αυτα τα δυο όμως κυριάρχησαν πάνω στο μυαλό μου , παρόλο που ολες οι ιστοριες βρίθουν από πρωτοτυπια !
Η γραφή του συγγραφέα είναι άμεση , μεστη και φανερώνει ένα πολυδιαβασμένο, χαρισματικό , έξυπνο και ταλαντούχο άτομο , γιατί μονο ένα ειλικρινή και ανήσυχο πνεύμα θα έγραφε με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι είναι πολυβραβευμένος συγγραφεας και προσωπικά θα περιμένω το επόμενο βήμα του !
Το βιβλίο είναι ευκολοδιαβαστο και μπορείς να το διαβάσεις απνευστί ! τι θα κερδίσεις από την αναγνωση ? Σίγουρα θα είναι η απόλαυση και θα σε κάνει να σκεφτείς πολλα πράγματα , να στοχαστεις θα έλεγα καλύτερα !
Ο ιός της Βαβέλ είναι ενα βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία του speculative fiction ,που το μυστηριο πλέκεται με το φανταστικό, το μεταφυσικό , τον τρόμο , την επιστημονική φαντασία και είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που προορίζεται για όλους τους βιβλιοφιλους και βιβλιολάτρεις !
Εν κατακλείδι θα ήθελα να τονίσω σε όλους τους αναγνώστες, ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα σας θυμίσει κλασικη λογοτεχνία . Ο ιος της Βαβέλ έχει την μαγεία και την δύναμη να κυριαρχήσει τον χρόνο και να κερδίσει , για αυτό το πιστεύω πολύ και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα !

[Μαρία Γεωργοπούλου · Rating 5 out of 5]

4.5stars
Το βιβλ��ο αυτό είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή διηγημάτων που θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες.
Απόλαυσα όλα τα διηγήματα και με εντυπωσίασε το γεγονός πως μέσα από κάθε ένα βλέπεις την ικανότητα του συγγραφέα να αξιοποιεί τις γνώσεις του ώστε να πλάσει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και να έχει μια πετυχημένη πλοκή (ακόμα και στις πιο μικρές!!)
Ανυπομονώ να διαβάσω περισσότερα από αυτόν τον συγγραφέα!

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 5 out of 5]

Μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων speculative fiction. Μια συλλογή για την οποία θα πρέπει να είμαστε περήφανοι ως κοινότητα του Ελληνικού φανταστικού. Την οποία οφείλουμε να αναδείξουμε με κάθε τρόπο.

Στην καρδιά αυτού του βιβλίου λάμπει η ολοφάνερη αγάπη του συγγραφέα για τη λογοτεχνία. Αυτό είναι το καύσιμο που τον ωθεί να γράφει, που τον ωθεί να αξιοποιεί τις πρωτότυπες ιδέες του. Οι γνώσεις του επίσης, και η έρευνα που έχει κάνει, σε συνδυασμό με τον ώριμο και μεστό τρόπο γραφής, αλλά και την ανατρεπτική οπτική του, μετατρέπουν τα κείμενα σε αληθινά συναρπαστικές ιστορίες. Όχι με τον γνώριμο (και ίσως αρεστό στο ευρύ κοινό) τρόπο πρόκλησης σασπένς ή αίσθησης αγωνίας, αλλά μέσω ενός βαθύτερου και ουσιαστικότερου κώδικα επικοινωνίας. Μέσω της όχλησης μύχιων ενστίκτων, αφύπνισης των αισθήσεων, και της σαγήνης για καθετί μυστηριακό, παράλογο ή εκκεντρικό. Μέσω αλλόκοτων και ριζοσπαστικών ιδεών που αξίζει όπωσδηποτε να εξερευνήσει κανείς.

Δεν υπήρχε διήγημα που δεν ήταν τουλάχιστον αξιόλογο. Όμως αν έπρεπε να διαλέξω θα σημείωνα ως καλύτερα τον Ιό της Βαβέλ, το O fortuna!, Το τάγμα του λευκού ρόμβου, Μήπως πέρασε από δω ο Μαρτιάτικος λαγός; και το Το στοιχειό του πλήθους.

Ως αρνητικά στοιχεία θα αναφερώ ορισμένα θέματα που άπτονται αποκλειστικά στο πλαίσιο του προσωπικού γούστου. Σε ορισμένα διηγήματα (πχ στον Ιό αλλά και στο O fortuna!) θα ήθελα ο κ. Δελαρούδης να είχε εμβαθύνει περισσότερο στο μεταφυσικό στοιχείο, εξερευνώντας παράλληλα, πέρα από την έμφαση στη λογοτεχνία, και το ιστορικό ίχνος των ιδεών του. Πώς και γιατί συνέβησαν κάποια πράγματα, πώς βρέθηκαν στο προσκήνιο, ψήγματα ως επι το πλείστον, που θα έδιναν επιπλέον ενδιαφέρον στην πλοκή. Να δώσει λίγο περισσότερες πληροφορίες χωρίς να χαλάσει το ύφος του μυστηρίου, για όλους εμάς που θα θέλαμε να εντρυφήσουμε λίγο παραπάνω στο μεταφυσικό κομμάτι των ιστοριών. Από την άλλη ορισμένα διηγήματα ίσως ήταν υπερβολικά αινιγματικά, αφήνοντας μαζί με το υπερφυσικό τους στίγμα και την αίσθηση της απορίας.

Σε τελική ανάλυση όμως, όπως προείπα, τίποτα δεν ήταν αληθινά προβληματικό. Σέβεσαι την επιλογή του διότι παρουσιάζει τις όμορφές ιδέες του και το περιεχόμενο που αυτός επιθυμεί μέσω άρτια δομημένων κειμένων, και δεν έχεις κανένα περιθώριο παρά να παραδεχτείς πως αυτό που μόλις διάβασες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα εξαίσιο δείγμα γραφής φανταστικής λογοτεχνίας.

[Βιβή Κανάρη · Rating 5 out of 5]

Μου φαίνεται απίστευτο τό πως άργησα να ανακαλύψω και να διαβάσω μια τόσο καλή συλλογή. Δεν υπήρχε ούτε ένα διήγημα που να με απογοήτευσε. Αν ωστόσο έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια, θα ήταν ο ιος της Βαβέλ που τρώει βιβλία, με το αναπάντεχο τέλος, το fortuna με το επίσης αναπάντεχο τέλος και οι ρόμβοι, όπου μαθαίνουμε με ανατριχιαστικό τρόπο τι παθαίνει κάποιος όταν δουλεύει ακόμα και στις διακοπές του.

[Antonis Antoniades · Rating 4 out of 5]

Τι να πει κάποιος για αυτή τη συλλογή διηγημάτων; Διαβάστε την οπωσδήποτε! Οπωσδήποτε! Όλες οι ιστορίες είναι αξιοθαύμαστες και δημιουργικά ευφάνταστες, τόσο που, πέρα από αναγνωστική ευχαρίστηση, προκαλούν στο μυαλό διαδραστικές συνθέσεις και επαγωγικές εκρήξεις μυστηρίου. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει οτιδήποτε άλλο πέρα απ' αυτό, εφόσον ανακαλύπτεις μέσω της ανάγνωσής τους ότι ο συγγραφέας είναι ο ίδιος ένας αχόρταγος αναγνώστης που σέβεται και αγαπάει τα βιβλία και δεν θα έκανε εκπτώσεις στο δικό του. Μυστήριο και φαντασία σε ανώτερα επίπεδα!

[Summa Maria · Rating 4 out of 5]

Ο ιός της Βαβέλ
η άποψή μου

“Write your story as it needs to be written. Write it honestly and tell it as best you can. I'm not sure that there are any other rules. Not ones that matter.”
Neil Gaiman

Ήταν μια κάποια Τρίτη ίσως να ήταν και Τετάρτη , μπα Τρίτη ήταν γιατί είχε ήλιο, αλλά καμία σημασία δεν θα είχε σε λίγο. Οι στιγμές δεν θα είχαν όνομα και ο χρόνος θα ήταν απλά μια λέξη που ουδεμία σχέση με μετρήσιμη μονάδα θα είχε.

Τώρα το βλέπω ξεκάθαρα, τώρα που και το οπισθόφυλλο πιά είχε γύρει σαν καπάκι παλιού σεντουκιού να κλείσει ερμητικά όλα εκείνα τα μυστικά και τα μυστήρια που κρύβονται σε αυτό το υπέροχο βιβλίο...μέχρι την στιγμή που κάποιος άλλος θα το πάρει στα χέρια του, ότι ο συγγραφέας ακολούθησε κατα γράμμα την συμβουλή του Neil Gaiman.

Write your story as it needs to be written.

Απλά λιτά και απέριττα με μια γλώσσα χωρίς υπερβολές και φιοριτούρες, ο συγγραφέας θα μας διηγηθεί δέκα διαφορετικές ιστορίες.
Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, εξ ολοκλήρου, επιλογή για την οποία γενικά έχω τις ενστάσεις μου, όχι όμως εδώ. Το πρώτο πρόσωπο σε ιστορίες μυστηρίου χρησιμοποιείται πολύ γιατί έχει το προσόν να ταυτίζει τον αναγνώστη , βλέπει τα ίδια στοιχεία, ξέρει τα ίδια πράγματα μα μπορεί να αφήσει ταυτόχρονα και κενά. Εδώ εισβάλει κυριολεκτικά το ταλέντο του Δελαρουδή, μέσα από μια αφηγηματική προσέγγιση, υποβάλει αριστοτεχνικά έναν υποδόριο τρόμο. Ο αναγνώστης παρακολουθεί καθηλωμένος και σχεδόν υπνωτισμένος μέχρι την στιγμή που ο τρόμος θα ξεπεταχτεί μπροστά του και θα του κόψει την ανάσα.
Δεν είναι από τα βιβλία που οι σκηνές μοιάζουν κινηματογραφικές , δεν το χρειάζεται, οι ευφάνταστες παρομοιώσεις και μεταφορές, δημιουργούν μια ιδιάζουσα μυστηριακή ατμόσφαιρα που σε ρουφάει στις σελίδες του. Είναι από κείνα τα βιβλία που απλά δεν τα αφήνεις από τα χέρια και παρά το γεγονός ότι κάθε ιστορία έχει το μέγεθος που πρέπει - δεν κουράζει, δεν πλατειάζει, δεν είναι υπερφίαλη - ήθελες να μην είχε τελειώσει.
Η συγκεκριμένη συλλογή έχει την αίγλη των παλιών διηγημάτων, τότε που η γλώσσα και η έκφραση ήταν πάντα σε πρώτο πλάνο και σαν μια περίτεχνη κορνίζα στόλιζαν την πλοκή. Αν και ποτέ δεν βάζω βαθμολογίες, θα κάνω μία εξαίρεση στην προκειμένη και θα δώσω ένα καθαρό δεκάρι σε αυτόν τον κύριο που πραγματικά με άφησε εκστασιασμένη.

Write it honestly and tell it as best you can

Από την πρώτη κιόλας ιστορία τον Ιό της Βαβέλ, ο κάθε ένας μπορεί να διακρίνει την παιδεία και τις γνώσεις του συγγραφέα. Πίσω από κάθε μία, μπορούσα να φανταστώ να περνά ώρες μελετώντας και ψάχνοντας, έτσι ώστε να μπορέσει να με οδηγήσει στην αποδοχή του παράδοξου, του απόκοσμου και του εμφανώς αλλόκοτου αβίαστα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα κοινωνικής μηχανικής -της οποίας την τεχνική μοιάζει να κατέχει στον υπερθετικό βαθμό- ή απλά η ευστροφία και η συγγραφική του ικανότητα που με παρέσυρε. Και στις δύο περιπτώσεις οφείλω να ομολογήσω ότι το αποτέλεσμα ήταν πέραν του δέοντος συγκλονιστικό.
Ο συγγραφέας παρά τις επιρροές που έχει από προγενέστερους του είδους , μοιάζει απλά να τις φιλτράρει και να χρησιμοποιεί τις γνώσεις σαν εφαλτήριο, τις ενσωματώνει στον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του και το αποτέλεσμα τρισδιάστατο κυριολεκτικά. Επιστημονική Φαντασία, Φαντασία, Τρόμος...οι τρεις διαστάσεις! Σε αυτή την συλλογή εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που οι τρεις αυτές λογοτεχνικές διαστάσεις “παντρεύονται” σε κάθε ιστορία, χωρίς να χάνουν την προσωπική τους ταυτότητα ενώ ταυτόχρονα δεν την χαρακτηρίζουν. Το απόλυτο mix and match από έναν συγγραφέα που προφανώς θέτει υψηλά τον πήχη στο κομμάτι που ονομάζεται speculative fiction.

I'm not sure that there are any other rules. Not ones that matter

Ταξιδεύοντας χαμένη στις σελίδες, χωρίς οι λέξεις να μου αφήνουν κανένα περιθώριο πάρα της απόλυτης παράδοσης στο μυαλό μου ήρθε ο Γκόγια και οι μαύροι πίνακες του. Έργα σκοτεινά, με περίεργες μορφές που φαίνεται σαν να θέλουν να μιλήσουν και πως ο Γκόγια, μέσα από τους συγκεκριμένους πινάκες, σαν να ήθελε να πει πολλά για την ανθρωπότητα.
Ένας Γκόγια όχι σύγχρονος, εκσυγχρονισμένος -προτιμώ αυτή την ρουστίκ καλαισθησία που εκπέμπουν τα γραφόμενά του- από σήμερα θεωρείται για μένα ο Δημήτρης Δελαρούδης. Η πένα του τόσο σκοτεινή όσο και τα πινέλα του Γκόγια, προσπαθεί κάτι να μου πεί πίσω από κάθε πύργο, πίσω από κάθε χαμένη λέξη, πίσω από κάθε βιβλίο...Μόνο ένα πράγμα με φοβίζει και αυτό δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον Ιό, μην με ρωτήσετε το γιατί σας προκαλώ να το ανακαλύψετε μόνοι σας, αν τολμάτε φυσικά.

Υ.Γ Εκείνη την μια κάποια μέρα αγάπησα το βιβλίο περισσότερο. Όταν ξαφνικά τα είδα μπροστά μου να μεταλλάσσονται κυριολεκτικά από έναν ιό σε κάτι νέο, όταν είδα τι μπορεί να κρύβουν στις σελίδες τους, αποδόμηση και αναδόμηση, ποτέ δεν το είχα σκεφτεί!

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Όταν ΟΛΕΣ οι πρώτες εντυπώσεις είναι λανθασμένες… (κάποιες σκέψεις για το βιβλίο ‘’ο Ιός της Βαβέλ’’)

Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο, ούτε τον συγγραφέα του από την πρώτη συνάντηση!

Τα τελευταία τρία χρόνια, προσπαθώ να μην προτρέχω στις εντυπώσεις/απόψεις μου για τους ανθρώπους. Είναι κάτι που έκανα μια ζωή, σχεδόν πάντα έβγαινα εκτός ή βρισκόμουν προ εκπλήξεως, ενώ πολλές φορές, με ανθρώπους που στην αρχή θεοποίησα ή έβαλα σε βάθρο, δεν άργησε να έρθει η μέρα που αποδείχτηκε ότι τελικά λάθευα και η βουτιά ήτανε μεγάλη, με την θλίψη εξίσου ισχυρή.

Μα είμαστε παράξενη φάρα οι γραφιάδες. Επειδή ασχολούμαστε με πολλούς ψεύτικους ανθρώπους στα γραπτά μας, θεωρούμε ότι έχουμε καλύτερη αντίληψη για τους αληθινούς πέρα από τις σελίδες. Επειδή πλάθουμε χαρακτήρες θεωρούμε ότι μπορούμε να τους κρίνουμε κιόλας. Μέγα λάθος στην περίπτωσή μου. Πάλι καλά, το διόρθωσα με τον καιρό αυτό το χούι.

Τρία χρόνια πριν όμως, ήμουν άλλος άνθρωπος. Η πρώτη εντύπωση, καλώς ή κακώς, έπαιζε μεγάλο ρόλο. Τι κι αν οι γλώσσες βελούδο αποδείχτηκαν φιδίσιες και οι ‘’κομπλεξικοί’’ και γαμώ τα παιδιά εν καιρώ; Τι κι αν κι εγώ ο ίδιος είχα πέσει θύμα πολλών λανθασμένων εντυπώσεων από την μεριά μου; Μια ζωή αντιμετώπιζα το ότι βγάζω κάτι εχθρικό ή σνομπ, ενώ θεωρούσα ότι εξέπεμπα μια μέτρια καλυμμένη αμηχανία ή –στα πρώτα φεστιβάλ- απλά και ξάστερα φόβο για την πολυκοσμία.

Ε, κάτι παρόμοιο συνέβη με εμένα για τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Μου έβγαλε κάτι πολύ σνομπ, πολύ ψωνισμένο, σχεδόν απωθητικό. Το εξώφυλλο του βιβλίου μου φάνηκε απλά κακόγουστο, ενώ όταν διάβασα και την σελίδα των περιερχομένων του συγκεκριμένου βιβλίου, το γεγονός ότι κάτω από κάθε διήγημα είχε τις διακρίσεις… μου δημιούργησε την εντύπωση ότι επρόκειτο για τσομπανοκαμπόη καλαμαρά και ανάξιο λόγου λογοτέχνη.

Έκανα λάθος!

Δηλαδή, ακόμα δεν μου αρέσει το εξώφυλλο, θεωρώ τις αναφορές στα περιεχόμενα τις διακρίσεις κάπως overkill και δεν έχω γνωρίσει τον άνθρωπο πίσω από τις λέξεις… μα αυτές οι λέξεις, με άγγιξαν! Και ξέρω ότι ώρες-ώρες η ειλικρίνειά μου με βλάπτει με αυτά τα ποστ, αλλά δεν γράφει ο άνθρωπος, κεντάει!

Αναλυτικότερα:

Ο Ιός της Βαβέλ: Λάμλι, Κλαρκ Άστον Σμιθ, ‘’το μυστικό της τελευταίας σελίδας’’ του Χρυσού, ‘’Λοάνα’ του Έκο, ‘’Πονς’’ του Μπαλζάκ, ‘’το μπαρ φλωμπέρ’’ του Σταμάτη και Κόνολι (το διήγημα με το στοιχειωμένο βιβλίο) και και και. Ξεκινάμε πολύ δυνατά! Σαν μανιώδης συλλέκτης βιβλίων το ένιωσα στο πετσί μου. Σαν τα βιβλία-φαντάσματα, έτσι κι αυτό ήταν ένα διήγημα- φάντασμα που κάποιος είχε την μεγαλοφυΐα να το εντοπίσει στο συλλογικό ασυνείδητο των βιβλιολατρών και να το τοποθετήσει σε λέξεις. Πανέξυπνη πλοκή και εξέλιξη. Εύγε!

Το τάγμα του λευκού ρόμβου: όταν μετά από ώρες ανάγνωσης, κοιτάμε την σελίδα χωρίς να διαβάζουμε, δεν διακρίνουμε κάποια μοτίβα στο τύπωμα και ανάμεσα στις λέξεις; Ε, σκεφτείτε να υπήρχαν κρυμμένα σύμβολα εκεί και ένα τάγμα να τα είχε τοποθετήσει. Τρομερό κυνήγι και σχεδόν αστυνομικό νουάρ μα αντί για φόνο το θύμα τα βιβλία και αντί για ντετέκτιβ έναν βιβλιόφιλο. Όταν το βιβλίο γίνεται φετίχ σαν αντικείμενο και όχι σαν μέσο μετάβασης μιας αφήγησης. Καλοδουλεμένο και κομψοτέχνημα.

Υλικά της αβύσσου: θύμισε το ‘’Κάτω Σατανά’’ από Μπάρκερ, κάτι από Λάβκραφτ και πολλά άλλα κολασμένα κείμενα. Το πώς επηρεαζόταν το τοπίο και τα πράγματα έμψυχα και άψυχα από το κτήριο μου άρεσε πολύ. Έξυπνο, σκοτεινό, δυνατό.

O Fortuna!: ‘’ο Τζόνι πήρε το όπλο του’’ συναντά το ‘’Μάτια ερμητικά κλειστά’’! Πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή με έναν φωτογράφο και τον κολλητό του, οι οποίοι κάνουν σκάβεντζινγκ. Το ένιωσα στο πετσί μου έχοντας κάνει πολλές τέτοιες ‘’επισκέψεις’’ και έχοντας χτίσει ένα κομμάτι της βιβλιοθήκης μου από τα ευρήματα. Ίσως το μεγαλύτερο της συλλογής. Λιγάαααααακι κούρασε.

Anasta[sys]: ο ορισμός της διακειμενικότητας! Έκανε πολύ ωραία συνομιλία με ‘’το ημερολόγιο ενός γάλλου δημοσιουγράφου του 28—‘’ του Βερν. Μετά σκάει και ο Πόε από το ‘’Αλτερντ Καρμπόν’’ και μετά απλά το χάος. Συγκινητικό τέλος, έξυπνη ιδέα.

Το στοιχειό του πλήθους: ‘’η σαρκοφόρος του μεσονυχτίου’’ συναντά τον ‘’αντίτυπο’’ του πόε. Καλούλι.

Η πύλη της αυγής: το ‘’μεγκαπολισόμανσυ’’ συναντά την ‘’κόρη των ξωτικών’’ του ντάνσανυ. Ωραίο.

Μήπως πέρασε από εδώ ο μαρτιάτικος λαγός: αν οι πίνακες του Έσερ ήταν κείμενο, σε συνδυασμό με τις μη-ευκλείδειες γεωμετρίες του Λαβκραφτ και το θρίλερ ο Κύβος!

Nigra sum, sed formosa: πολύ περίεργο κειμενάκι. Πιο πολύ δίνει μια ονειρική αίσθηση παρά κάτι που θα μπορούσε να είναι καθαρά φανταστική λογοτεχνία ή διήγημα τρόμου. Για κάποιο περίεργο λόγο μου άρεσε.

Βόρτεξ: μου άρεσε η επιλογή του β’ ενικού. Άλλο ένα κείμενο για την περιπέτεια της φιλαναγνωσίας και τα ταξίδια της φαντασίας. Γλυκόπικρο και ό,τι έπρεπε για να κλείσει αυτή η υπέροχη συλλογή.

Οι γενικές εντυπώσεις μου από την συλλογή ήταν πολύ θετικές, σε βαθμό μάλιστα που θα αναζητήσω και τα υπόλοιπα πονήματα του συγγραφέα. Αν και όλα όσα έγραψα πάνω-πάνω ίσως να τα βρω μπροστά μου –γνωρίζω τους καλοθελητές του χώρου- χαίρομαι που είχα πέσει τόσο έξω από τις πρώτες εντυπώσεις μου και με διέψευσε με την πένα του ο δημιουργός. Αν είχα κάποιο αρνητικό να σημειώσω για την συλλογή, θα ήταν 1) κάποια θεματική ομοιογένεια, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και 2) μία σημαντική επιρροή από τον Παντελή Γιαννουλάκη (στο οποίο ‘’προδόθηκε’’ μόνος του ο συγγραφέας με τις ευχαριστίες, αλλιώς δεν θα είχα κάνει την σύνδεση ποτέ!).

[Χαράλαμπος Δρουκόπουλος · Rating 5 out of 5]

Λοιπόν, θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και συνάμα να δικαιολογήσω τα 5 αστεράκια. Πρόκειται για δέκα διηγήματα. Τουλάχιστον τα οκτώ είναι άπαιχτα. Και όλα μα όλα χαρακτηρίζονται από ένα πρωτόγνωρο γνώρισμα. ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ. Ναι, αυτά που θα διαβάσετε στη συλλογή αυτή δεν έχουν γραφτεί ξανά. Είναι πέρα για πέρα αυθεντικά. Τα διηγήματα δεν μπορούν εύκολα να καταταγούν κάτω από μία συγκεκριμένη ταμπέλα. Ανήκουν γενικά στη λογοτεχνία του φανταστικού. Θα έλεγα ότι τα πιο πολλά είναι μυστηρίου. Η γραφή είναι ήσυχη, χωρίς πολλές εκφάνσεις και ένταση συναισθηματική. Χαρακτηρίζεται από χαμηλόφωνο λυρισμό σε αρκετά σημεία, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε Η Κα Δεσποτάκη. Αξίζει κάποιος να το διαβάσει; ομολογώ ότι ναι. Αυτά που γράφονται έχουν απίστευτο βάθος και σημειολογία. Το αγαπημένο μου είναι το «Anasta[sys]», μαζί με το Το Τάγμα του λευκού Ρόμβου». Αλλά και τα άλλα διηγήματα είναι εξίσου δυνατά. Αφήνουν μια επίγευση έντονη. Δίνουν τροφή για σκέψη. Ο συγγραφέας υλοποιεί πολλές από τις ήρεμες, αλλά παραταύτα απόκρυφες φαντασιώσεις του καθενός. Σαν να απαντά στο ερώτημα: Τι θα γινόταν αν;
Αν ο Clive Barker πρωτοτύπησε στον τρόμο με τα βιβλία του αίματος, το ίδιο κάνει ο Δελαρούδης με τη συλλογή αυτή στον ατμοσφαιρικό χώρο.
Επειδή έχω προσωπική δεκαεπταβάθμια κλίμακα βαθμολογίας, θα βαθμολογούσα το βιβλίο με 8,5/11 όσον αφορά κατά πόσο μου άρεσε υποκειμενικά, 2/3 όσον αφορά το λεγόμενο value for money και 1,5/3 τη συνολική λογοτεχνική του αξία καθώς και το ποια απήχηση θα είχε σε έναν μέσο αναγνώστη. Με ένα 12/17 στο σύνολο, σημαίνει ότι όπου το βρείτε, διαβάστε το. Θα σας προβληματίσει, θα σας ψυχαγωγήσει, μα πάνω από όλα θα διευρύνει τον νοητικό σας ορίζοντα, τον τρόπο και την ικανότητα σκέψης σας.

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 5 out of 5]

Μάλλον η καλύτερη συλλογή διηγημάτων του ελληνικού Φανταστικού. Τρομερή γραφή, τόσο όσο σε παρομοιώσεις, μεταφορές, ασύνδετα σχήματα κτλ, απίστευτη ατμόσφαιρα, έξυπνες ιδέες. Το ομώνυμο διήγημα σίγουρα κλέβει την παράσταση, προσωπικά μου άρεσε πολύ και το O Fortuna! Αν έλειπε το Τα Υλικά της Αβύσσου, θα ήταν ακόμα καλύτερο συνολικά το έργο, το βρήκα ανέμπνευστο και φλύαρο. Από την άλλη, πάλι καλά που συμπεριλήφθηκε τελικά, για να μας αποδείξει πως ο Δελαρούδης είναι ένας απλός άνθρωπος, με αστείρευτο ταλέντο και γόνιμη φαντασία. Τα οποία προφανώς κι έχει καλλιεργήσει με πολλή δουλειά. Αν και ήταν στη λίστα μου, θα αναζητήσω πιο σύντομα από ό,τι υπολόγιζα τα υπόλοιπα έργα του.

[Argiro Charitou · Rating 5 out of 5]

Τι να πεις γι' αυτο το βιβλίο; Η στοίχιση των λέξεων προκαλεί εκρήξεις στο μυαλό, πραγοντας εικονες πολύχρωμες, ασπρομαυρες, ιδιαιτερες, διαφορετικές. Αγαπημένο μου, το πρώτο: "Ο Ιος της Βαβελ". Πόσο με συντάραξε η ιδέα! Με κατέκλυσαν οι λεξεις που μετα απο εναν μηνα ακομα το θυμαμαι. Θα ήθελα πάρα πολύ να το αναπτύξει, αν όχι σε μυθιστόρημα, σε νουβέλα, ολη την ιστορια, απο την αρχή.
Θεωρώ τον συγγραφέα εναν μετρ του ειδους.Δεν ανηκει σε κανενα, αλλά σε όλους. Αξίζει να διαβαστεί απο όλους. Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο του. Συγχαρητήρια.

[Kaethi Karageorgi · Rating 3 out of 5]

Καλογραμμένες, ευφάνταστες και βαθειά δουλεμένες ιστορίες, δείνουν μια πρώτη γεύση από τις μεγάλες δυνατότητες που κρύβονται στην πένα και τη φαντασία του συγγραφέα. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω μια πιο περιεκτική νουβέλα ή ένα χορταστικό μυθιστόρημα από τον αξιολογότατο Δημήτρη Δελαρούδη.

[Μάριος Μητσόπουλος · Rating 5 out of 5]

5 αστεράκια ακατέβατα!
Ο κύριος Δελαρούδης σε αυτή τη συλλογή μας παρουσιάζει τις τρομερές ικανότητες που έχει όσον αφορά στη συγγραφή πραγματικά μοναδικών και ιδιότροπων (με την καλή έννοια) ιστοριών. Όλα φαίνονται να λειτουργούν ρολόι σε τούτο το βιβλίο, από το πάντρεμα του τρόμου και της επιστημονικής φαντασίας μέχρι τη χρήση πιο κλασικών φορμών. Και μπορεί μερικές ιστορίες (πολύ λίγες) στα δικά μου μάτια να φαίνονται κατώτερες από τον Ιό της Βαβέλ πχ ή το O Fortuna ή το Anastasys ή το Vortex (μυρίζομαι λίγο Jack Vance εδώ. Εύγε), αλλά ακόμη και αυτές δε μπορώ παρά να τις χαρακτηρίσω ως πολύ καλές, ιδιαίτερες και σίγουρα πρωτότυπες.
Στα συν του βιβλίου να αναφέρω και την προσεγμένη έκδοση με την ωραία και ευκολοδιάβαστη γραμματοσειρά και το πολύ μαλακό στην αφή χαρτί.
Και ρωτάω εγώ τώρα, επόμενο βιβλίο πότε θα κυκλοφορήσει;

[Κεσκίνης Χρήστος · Rating 5 out of 5]

Εκπληκτική δουλειά! Μερικές ιστορίες ζήλεψα που δεν τις έγραψα εγώ. Και αυτό είχα να το πάθω από τότε που πρωτογνώρισα τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μην προσπεράσετε αυτό το βιβλίο. Διαβάστε το πριν... το αλλάξει ο Ιός της Βαβέλ...

[Chitoula Papazoglou · Rating 4 out of 5]

Ο συγγραφέας, ταξιδεύει τον αναγνώστη στον χρόνο και στο χώρο, σε στοιχειωμένα σπίτια και βιβλιοθήκες. Οι ιστορίες του είναι απίστευτα καλογραμμένες και ευφυέστατες. Όλες τους γεμάτες φαντασία, μυστήριο, μαγεία, τρόμο και αγωνία.

[Θανάσης · Rating 4 out of 5]

9/10

[KIRIAKI(Dominica Amat) · Rating 4 out of 5]

https://dominicamat.blogspot.com/2020...

Η ιστορία με τον Πύργο της Βαβέλ είναι γνωστή τοις πάσι καί δεν έχω καμία πρόθεση να σας κάνω μάθημα θρησκευτικών,ούτε είναι άλλωστε καί η ειδικότητά μου. Απλά πήγε εκεί κατευθείαν ο νούς μου βλέποντας τον τίτλο του βιβλίου για το οποίο πρόκειται να σας μιλήσω καί να σας προτείνω σήμερα.
''Ο Ιός της Βαβέλ'' επέλεξε ο συγγραφέας κύριος Δημήτρης Δελαρούδης,να τιτλοφορείται η συλλογή διηγημάτων του καί οφείλω να ομολογήσω ότι τον βρήκα αρκετά ευρηματικό καί δελεαστικό στο άκουσμα... Ήταν αναμφίβολα ένα πρώτο βήμα το οποίο θα με έκανε να βρώ αρεστό το βιβλίο.
Ο συγγραφέας μέσα από αυτό του το έργο,δίνει δέκα αυτοτελή διηγήματα φαντασίας,κάποια εκ των οποίων τείνουν προς την επιστημονική φαντασία,καί έχουν ως σκοπό να εξάψουν στα ύψη την φαντασία των αναγνωστών. Γραμμένα με απλό τρόπο αλλά γεμάτα από εικόνες εξωπραγματικές καί σκέψεις εκ πρώτης όψεως αλλόκοτες,υπόσχονται να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον καί την προσοχή μας μέχρι τέλους. Με λόγο μεστό κι αδιάκοπο ο συγγραφέας υφαίνει έναν ιστό μέσα στον οποίο αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη καί του προσφέρει αξιόλογα αναγνώσματα.
Το βιβλίο ''Ο Ιός της Βαβέλ'' πιο επίκαιρο από ποτέ,έρχεται να μας δείξει πόσο πιθανό είναι το ενδεχόμενο να συμβεί στο σήμερα κάτι ανάλογο που είχε γίνει στον Πύργο της Βαβέλ. Βρήκα ευφυές το λογοπαίγνιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ''Πύργος της Βαβέλ''-''Ο Ιός της Βαβέλ''. Καί στις δύο περιπτώσεις κάτι έξω από τα δεδομένα ευθύνεται κι έρχεται αυτή η ''καταστροφή''.
Στην περίπτωση των ιστοριών του βιβλίου ο κύριος ηθικός αυτουργός είναι ο λόγος. Εκείνος οδηγεί τον συγγραφέα να γράψει αυτές τις ιστορίες που δεν δύναται να ευσταθούν στην πραγματικότητα αλλά θα αγαπηθούν κι από τον πιο απαιτητικό αναγνώστη που έχει μυηθεί στο είδος της φανταστικής λογοτεχνίας.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου εκτός από πολλή δόση φαντασίας,θα βρείτε στοιχειωμένα σπίτια καί βιβλία,θα συναντήσετε ανθρώπους που έχουν πεθάνει εδώ καί πολλά χρόνια καί θα ζωντανέψουν μπροστά σας δια μαγείας,θα βιώσετε τα πιο τρελά σας όνειρα καί η μαγεία θα ''παντρευτεί'' την επιστήμη σε μία τελετή σχεδόν φυσική...
Πιστέψτε με! Προσπάθησα να ξεχωρίσω κάποια ιστορία πιο πολύ έναντι των άλλων αλλά δεν τα κατάφερα. Σπάνια συμβαίνει να μου αρέσουν όλες,όπως έγινε εδώ. Θεωρώ πως όλες προσφέρουν εξίσου το ίδιο για να έχουμε στα χέρια μας αυτό το άρτιο αποτέλεσμα.
Καλά σας αναγνώσματα!

[Γιάννης Σιδέρης · Rating 4 out of 5]

Μία δυνατή συλλογή διηγημάτων από τον Δημήτρη Δελαρούδη η οποία περιλαμβάνει 10 διηγήματα τρόμου και sci-fi (μερικά από τα οποία βραβευμένα σε διαγωνισμούς) με ιδιαίτερη έμφαση σε υποθέσεις που αφορούν την λογοτεχνία, τα βιβλία και το μυστήριο γύρω απ' αυτά γενικότερα.
Από τις πλέον αξιοπρόσεχτες συλλογές στον Ελληνικό χώρο, με δυναμική γραφή, απίστευτη πρωτοτυπία και ιδέες που θα ζήλευαν πολλοί καταξιωμένοι συγγραφείς του χώρου.

Αναλυτική κριτική: Nyctophilia review: Ο Ιός της Βαβέλ

[Βαγγέλης Ιωσηφίδης · Rating 5 out of 5]

Πραγματικά εντυπωσιακό έργο, από πολλές απόψεις. Φευγάτο σε πολλά σημεία, με ζωηρότατη φαντασία, με επιρροές από μεγάλα κεφάλια της παγκόσμιας λογοτεχνίας και απρόβλεπτο, πάνω απ' όλα.

Γλώσσα: πολύ ζωντανή, με λεξιλόγιο λογοτεχνικό, σχήματα λόγου κλπ. Λεξιπλασίες, όροι αυθεντικοί και γεμάτοι νόημα.

Η έρευνα εντυπωσιακή. Σε ένα σχετικά μικρό βιβλίο με διηγήματα υπάρχει βιβλιογραφία και τόσες αναφορές σε σελίδες έργων, συγγραφείς αλλά και τεχνολογία, που μου έπεσαν τ' αυτιά.

Περιεχόμενο: δεν περίμενα ένα βιβλίο να μπορεί να εξελίξει τόσο το θέμα "βιβλίο". Κι όμως, μπορεί! Αλλά φυσικά δε μένει εκεί. Οι φιλοσοφικές προεκτάσεις των διηγημάτων, τα ερωτήματα και η ενατένιση στο Όλον, στο Ένα, στην Αρχή και το Τέλος, στη Ζωή και στον Θάνατο κατατάσσουν το έργο στα αγαπημένα μου.

Φυσικά το έργο αυτό έχει το συνηθισμένο χαρακτηριστικό των συλλόγων διηγημάτων: δεν είναι όλα το ίδιο βαρυσήμαντα. Κάποια είναι τόσο καλά, που επισκιάζουν τα υπόλοιπα. Οπότε αξίζει να γράψω εδώ ένα top 3:

-Ο Ιός της Βαβέλ: Λιτό όσο πρέπει. Λεπτομερές όσο χρειάζεται, με περιγραφές και ατμόσφαιρα που με εντυπωσίασε. Πολύ καλό διήγημα για αρχή.

-Το Τάγμα του Λευκού Ρόμβου: ναι, χρειαζόμουν ένα διήγημα με τόση λεπτομέρεια. Ήθελα κάτι που να με ταξιδέψει τόσο, με την ευρηματικότητά του να θυμίζει Νταν Μπράουν.

-O Fortuna! Εδώ μπλέκονται πολλά. Μυστήριο, αγωνία, νοσταλγία για τον παλιό καιρό, ιστορία, αρχαιολογία, αναζήτηση. Όλα αυτά αριστοτεχνικά δοσμένα. Αυτό το διήγημα το ένιωσα με όλες μου τις αισθήσεις.

Honorary mentions:
-Anasta(sys): Γλυκό, νοσταλγικό. Εκεί ο συγγραφέας πραγματικά είπε: εδώ θα κάνω ο,τι θέλω χωρίς περιορισμούς.
-Η πύλη της αυγής: απλό όπου χρειαζόταν, αινιγματικό στην πορεία.

Εύχομαι στον Δημήτρη Δελαρούδη να συνεχίσει έτσι, δίνοντας νόημα στα έργα του μέσα από την όμορφη και μοναδική χρήση της γλώσσας αλλά και μέσα από την ενδελεχή έρευνά του.

[Dinos Hajiyorgis · Rating 5 out of 5]

Ευχάριστη ανακάλυψη η συλλογή φανταστικών διηγημάτων του Δημήτρη Δελαρούδη, «Ο Ιός της Βαβέλ». Με κέρδισαν οι πρωτότυπες ιδέες που, ευφάνταστα δομημένες, αποφεύγουν ικανοποιητικά τις πεπατημένες οδούς του είδους. Οι τρόμοι, τα μυστήρια, τα μυστικά περάσματα που ανοίγει ο συγγραφέας, κάνει κοινωνούς τους αναγνώστες στο τίμημα της μυθολογίας του. Αναγνώστης, παρατηρητής, συλλέκτης, δημιουργός ή νοσταλγός, θα συναντήσεις τον εαυτό σου στον λαβύρινθο της συλλογής αυτής. Όλα όσα ήθελες και ταυτόχρονα φοβόσουν είναι κυριολεκτικά και μετα��ορικά μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Τελειώνοντας την κάθε ιστορία θέλεις λίγο να κάνεις διάλειμμα, να τη σκεφτείς, να αφήσεις την επίγευση της να ποτίσει την φαντασία σου. Ένα βιβλίο που δεν θα ξεχάσω εύκολα.

[Γιάννης Τοτονίδης · Rating 5 out of 5]

Ο συγγραφέας, στα 10 διηγήματα που περιλαμβάνει στο βιβλίο του (τα μισά είναι βραβευμένα σε διάφορους διαγωνισμούς), μοιράζεται μαζί μας την αγάπη του για κάποια θέματα και κάποια είδη που έχουν σημαδέψει τις ανησυχίες του. Πρώτα από όλα το Άγνωστο (ή Μέλλον;), που κυριαρχεί στις σκέψεις του. Με σταθερό ρυθμό, με καλογραμμένη γλώσσα και τη βεβαιότητα ενός έμπειρου ταξιδευτή, μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε μέσα από μυστικές χρονοπύλες που έχει ανακαλύψει στις χρόνιες νοητικές περιπλανήσεις του, σε κόσμους αθέατους και θαυμαστούς.
Η άλλη αγάπη του φαίνεται να είναι η Μνήμη που χαράσσει ανεξίτηλα το Παρελθόν, το Παρόν και (την εξέλιξή της) το Μέλλον. Ίσως το συναίσθημά του στο συγκεκριμένο θέμα να απορρέει από την ιδιότητα του πληροφορικού, όπου σε αυτήν την επιστήμη η Μνήμη αποτελεί το κύτταρο της πληροφορίας. Άλλες αγάπες, που αγγίζουν τα όρια του πάθους, είναι τα βιβλία (και φυσικά κάποιοι ιδιαίτεροι συγγραφείς που τον γαλούχησαν), τα εγκαταλειμμένα σπίτια και οι ιστορίες που κρύβουν στους τοίχους (και στα πατώματα) τους, ο κινηματογράφος, αλλά και τα κόμικ.
Η σύλληψη, η ανάπτυξη, ο χρωματισμός των χαρακτήρων με ιδιαίτερα χαρίσματα ή αδυναμίες, ο Λόγος και η χρήση του, καθιστούν τον συγγραφέα έναν παραμυθά για ενήλικες, του οποίου οι ιστορίες σε παρασύρουν μετατρέποντάς σε σε ακόρεστο ακροατή (αναγνώστη) και αναπόφευκτα σου προκαλούν ψήγματα θλίψης όταν τελειώνουν. Ιδιαίτερη έκπληξη προκαλεί η αφήγηση σε Β΄ πρόσωπο της τελευταίας ιστορίας “Βόρτεξ!” που συναντάται σπάνια.
Εκείνα που ξεχώρισα και με μάγεψαν προσωπικά κατατάσσοντάς τα στα τρία αγαπημένα μου (όλα είναι εκπληκτικά), είναι το “Anasta[sys]”, “Ο Ιός της Βαβέλ” (με ελάχιστη διαφορά μεταξύ τους) και το “O Fortuna!”. Αδημονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο του, “Το Μυστικό Άστρο”.

[Σκουλάς Αλκιβιάδης · Rating 4 out of 5]

✒️ Το βιβλίο με τίτλο "Ο Ιός της Βαβέλ" είναι μία ιδιαίτερη συλλογή δέκα διαφορετικών διηγημάτων, όπου η γνώση σε συνδυασμό με την πλοκή και τη φαντασία, καλπάζουν. Ομολογώ ότι μου άρεσε αρκετά η πένα και το ύφος του συγγραφέα, κι αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από τα διηγήματά του ως το καλύτερο μου, αυτό σίγουρα ήταν το "Anasta[sys]". 👌👌👌

Σε τελική ανάλυση, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. 😊
Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους, κι όχι μόνο. 😉👌📚

[Giannis Toskas · Rating 3 out of 5]

Διάβασα αυτό το βιβλίο μετά από παρακίνηση πως η γραφή του είναι παρόμοια σε σύγκριση με ένα άλλο που είχα διαβάσει παλαιότερα. Γνώριζα πως το βιβλίο αυτό είναι συλλογή διηγημάτων και όχι μία ολοκληρωμένη ιστορία σε μεγάλη ή μικρή φόρμα ( σε γενικές γραμμές οι συλλογές διηγημάτων δεν είναι το είδος βιβλίων που προτιμώ να διαβάζω). Και αυτός είναι ο λόγος που εν μέρει θα τα εξετάσω τμηματικά, όπου θα εξεταστούν πρώτα τα θετικά και αρνητικά της καθε μίας. Οφείλω να πω πως εκπλάγηκα βλέποντας πως οι ιστορίες δεν ανήκουν καθαρά στα τρία είδη του ''φανταστικού΄΄, δεν αποτελούν καν υβρίδια τους. Δεν μπορούσα καν να τα θεωρήσω έστω καθαρό fiction. Θεωρώ, μετά από αρκετή σκέψη, πως ανήκουν στο είδος new weird. Ένα είδος όπου οι ιστορίες αποτελούνται ταυτόχρονα από στοιχεία και των τριών ειδών ενώ ανατρέπουν τα στερεότυπα στοιχεία που χρησιμοποιούνται κατα κόρον στο ''φανταστικό'' και που χαρακτηρίζουν τα είδη του.

Προσοχή, περιέχει σπόιλερ.

Ο ιός της Βαβέλ
Στην πρώτη, ομώνυμη, οι δρόμοι εμός βετεράνου βιβλιοθηκάριου και ενός παλαίμαχου συλλέκτη - σπάνιων και μη - βιβλίων διασταυρώνονται. Η κοινή τους δίψα θα τους φέρει αντιμέτωπους με μία αρχαία κατάρα, που σαν ιός μεταδίδεται από βιβλίο σε βιβλίο. Τα βιβλία εξαφανίζονται, αφήνοντας στην θέση τους άλλα που ποτέ δεν υπήρξαν και αποτελούν ένα αμάγαλμα των εξαφανισθέντων.

Σε αυτή την ιστορία παρατηρούμε το εξής φαινόμενο ( που θα παρατηρηθεί και σε άλλες ). Το θέμα της ιστορίας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο από μόνο του. Όμως ο συγγραφέας καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να το κρατήσει ως το τέλος. Την ίδια στιγμή φαίνεται η δουλειά που κατέβαλλε ώστε να γράψει τους τίτλους και μέρη των περιεχόμενων των πλαστών βιβλίων με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζουν τα εξαφανισμένα βιβλία και την ίδια στιγμή να μην φαίνονται γελοία, και είναι κατόρθωμα από μόνο του. Εν τούτοις υπάρχουν τρία αρνητικά. 1) Το πρώτο έχει να κάνει με τους υπότιτλους που χωρίζουν το διήγημα σε μέρη σε σχέση με το πέρασμα του χρόνου. Ο δεύτερος υπότιτλος έχει ως ''πριν από τέσσερις μήνες και κάτι μέρες'', με τους επόμενους να ακολουθούν το ίδιο στυλ και απλά να προσθέτει επιπλέον λέξεις για να δείξει το πέρασμα του χρόνου. Τις πρώτες φορές αυτό δεν είναι πρόβλημα, μιας και βολεύει στην προσπάθεια να μην προσδιοριστεί με σιγουριά ο χρόνος και είναι κάτι που το έχουν χρησιμοποιήσει και άλλοι. Όμως χρησιμοποιείται υπερβολικά πολύ - αν ο συγγραφέας ήθελε να δείξει το πέρασμα του χρόνου με εναλλακτικό τρόπο, κανείς όμως δεν χρησιμοποιεί αυτή την μέθοδο συνέχεια και ειδικά όταν καταλήγει σε μακροσκελείς τίτλους. 2) Αντιλαμβάνομαι ότι ο συγγραφέας έχει διαβάσει πολλά βιβλία, έστω και μόνο για την συγγραφή της ιστορίας του. Όμως η συνεχόμενη αναφορά τόσων πολλών τίτλων καταντά κουραστική. Δεν χρειαζόταν τόσες πολλές αναφορές - και με λιγότερες η δουλειά γινόταν. Από ένα σημείο και μετά μοιάζει με αχρείαστη επίδειξη γνώσεων που δεν έχει νόημα και καμία λειτουργία εντός του κειμένου. 3) Το τέλος της ιστορίας. Στο τέλος υπάρχει η εξήγηση πως η κατάρα αυτή δημιουργήθηκε ώστε να διορθώσει το γλωσσικό και γνωστικό χάος που το βιβλικό γεγονός της Βαβέλ δημιούργησε, συντήκοντας όλα τα βιβλία σταδιακά σε ένα μέχρι να φτάσουμε στην γλώσσα του Θεού. Το θέμα είναι πως το παραγόμενο αποτέλεσμα δεν δείχνει μία πορεία προς την ''απαρχή'' αλλά ένα συνονθύλευμα από τμήματα διαφορετικών βιβλίων που δεν βγάζουν νόημα. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι η γλώσσα του Θεού και η πρώτη γνώση αλλά ένα χάος, όπως αυτό που παράχθηκε στην Βαβέλ. Με λίγα λόγια μία αντι-Βαβέλ. Το τέλος είναι λάθος επί του σκοπού ακριβώς επειδή έχει ήδη διατυπωθεί η λειτουργία της κατάρας - κατά συνέπεια, εδώ ο συγγραφέας μάλλον δεν έχει μελετήσει σε βάθος το διαφαινόμενο αποτέλεσμα, συνεπώς λανθάνει ως προς το Τέλος.

Το τάγμα του λευκού ρόμβου
Σε αυτό το διήγημα ένας μεταφραστής βρίσκει τυχαία ρόμβους ανάμεσα στις σελίδες βιβλίων, ρόμβους οι οποίοι περιέχουν μικρές φράσεις. Οι φράσεις αποτελούς τμήματα ενός μεγαλύτερου μηνύματος. Ο μεταφραστής ξεκινάει λοιπόν για μία αναζήτηση που καταλήγει σε ένα κυνήγι θησαυρού. Πάλι, το θέμα της ιστορίας δεν είναι κάτι το πρωτότυπο - εν τούτοις ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατάει εδώ το ενδιαφέρον. Υπάρχουν όμως εδώ δύο προβλήματα. Το πρώτο, όπως και στο προηγούμενο διήγημα, είναι η αναφορά τίτλων βιβλίων και αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο λόγο ( αν και εδώ είναι σαφώς μειωμένο). Το δεύτερο όμως έχει να κάνει με την πλοκή. Ο πρωταγωνιστής βρίσκει τους ρούμβους μετά από χρόνια και καταφέρνει να συνθέσει ένα ημιτελές μύνημα. 1) Πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι μόνο αυτά τα σχήματα υπάρχουν και όχι άλλα; Στα παραδοσιακά κυνήγια θησαυρών με στοιχεία συνήθως υπάρχει κάτι που να δείχνει που μπορεί να βρεθεί το επόμενο στοιχείο, είτε με κρυπτικό τρόπο είτε όχι - τέτοια σημάδια και ειδικά μία λίστα οποιασδήποτε μορφής δείχνουν την προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί, ειδικά να μιλάμε για δοκιμασία μύησης όπως αυτό το κυνήγι φαίνεται να είναι. 2) Πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι το μήνυμα αυτό, έστω ημιτελές, είναι σωστό; Σε τέτοιες περιπτώσεις που θυμίζουν συναρμολόγηση παζλ, τα κομμάτια είναι φτιαγμένα ώστε να δείχνουν που πρέπει να τοποθετηθούν ώστε να ταιριάζουν. Όταν δεν υπάρχει κάποιου είδους οδηγός, έμμεσος ή άμεσος, τότε πως μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα των προσπαθειών του; Όπως φαίνεται και από το ημιτελές μήνυμα, αυτό μπορεί να συναρμολογηθεί με περισσότερους από έναν τρόπους, και όλοι έχουν νόημα. Αν ο σκοπός είναι η επικοινωνία μεταξύ κόσμων, τότε επιλέχθηκε πολύ ελαττωματικόις τρόπος επικοινωνίας.

Υλικά της αβύσσου
Σε αυτό το διήγημα ένας μυστηριώδης δίσκος εμφανίζεται στην μέση ενός δάσους εντελώς ανεξήγητα κοντά σε μία πόλη. Οι κάτοικοι, θορυβημένοι, αδυνατούν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Οι διάφορες συμφορές που πλήττουν το��ς κατοίκους μαζί με την εμφάνιση αλλόκοτων αντικειμένων τους πειθούν ότι έχουν να κάνουν με κάτι από τα έγκατα της κόλασης. Δεν έχω να πω και πολλά για το διήγημα. Είναι καλή ιδέα για ιστορία τρόμου και πάλι ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον σε κάτι που δεν φαίνεται να έχει από μόνο του.

Εδώ θα πρέπει να πω κάτι συγκεκριμένο που ισχύει κυρίως για αυτές τις ιστορίες και για κάποιες άλλες. Οι πρώτες τρεις ιστορίες, από μόνες τους δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα. Αν κάποιος τις αναγνώσει κυριολεκτικά, όπως γίνεται συνήθως, δεν θα βρει κάτι το ιδιαίτερο, αντίθετα πολλά θα τον μπερδέψουν. Ο μοναδικός τρόπος να βγάλει νόημα είναι μόνο με την χρήση συγκεκριμένων ερμηνευτικών κλειδιών ώστε να βρει το νόημα από πίσω τους, κλειδιά που δίνει ο συγγραφέας. Το θέμα είναι πως μόνο έτσι μπορούν να αναγνωστούν και να βγάλουν νόημα. Είναι ο λόγος που τις θεωρώ, αυτές και κάποιες άλλες, ρηχές. Δεν έχουν βάθος, δεν έχουν επιπλέον επίπεδα ανάγνωσης ώστε ο κάθε ένας να διαλέξει αυτό που θέλει.

O Fortuna
Εδώ, δύο φίλοι ενώ προετοιμάζουν μία νέα έκθεση, τυχαία σκοντάφτουν πάνω σε στοιχεία που οδηγούν σε ένα μυστικό το οποίο μπορεί να κρίνει την τύχη του κόσμου. Άθελα τους, βρίσκονται στον δρόμο μίας πανίσχυρης, μυστικής οργάνωσης που επιζητά κυριαρχία πάνω στον κόσμο. Σε αυτό το διήγημα το θέμα είναι η μοίρα, τα δεσμά που αυτή επιβάλλει και τι θα έκανε κάποιος για να σπάσει αυτά τα δεσμά. Το διήγημα ακολουθεί την ιδέα του αγώνα του πρωταγωνιστή απέναντι σε μία οργάνωση με απίστευτη ισχύ στα χέρια της, ενάντια σε κάθε πιθανότητα. Είναι μία ιδέα που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές και εφόσον παρουσιάζεται σωστά, ποτέ δεν απογοητεύει. Ίσως να αποτελούσε, μαζί με την πρώτη ιστορία, τα καλύτερα διηγήματα της συλλογής αν δεν υπήρχαν κάποια σοβαρά προβλήματα. 1) σελ. 105, πρωτη παράγραφος του τέταρτου κεφαλαίου ''Μολυβένιο πρωινό του Σαββάτου μετά τα εγκαίνια της έκθεσης του Θέμη''. Το πρόβλημα εδώ είναι καθαρά θέμα επιμέλειας ( ένα πρόβλημα που υπάρχει σε ολόκληρο το βιβλίο). Η πρόταση θα ήταν πολύ καλύτερη από θέμα φιλολογίας αν είχε την εξής μορφή: ''Μολυβένιο πρωινό του Σαββάτου. Μετά τα εγκαίνια της έκθεσης του Θέμη.'' Και θα ήταν πολύ καλύτερη στο να δώσει τον τόπο και τον χρόνο αν ήταν ξέχωρα από το υπόλοιπο κείμενο, κάτω από την επικεφαλίδα σε πλάγια γράμματα και μικρότερη γραμματοσειρά. 2) Ο διάλογος μεταξύ των δύο φίλων στο ίδιο κεφάλαιο που αφορά μία γυναίκα. Είναι κλασσική αντροκουβέντα. Το πρόβλημα είναι πως οι αντροκουβέντες δεν έχουν αυτή την μορφή. Είναι ένα πρόβλημα που το έχω δει και σε άλλα βιβλία. Ο διάλογος είναι αποστειρωμένος. Εκεί που θα περίμενε κάποιος να υπάρχει η ''βρωμιά'', δεν υπάρχει τίποτα - κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας έχει ακούσει ποτέ αντροκουβέντες. Προσωπικά αυτό το θεωρώ κακή συγγραφή διαλόγου. 3) Κουμπώνει με το 2. Η γυναίκα ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του φωτογράφου ώστε να δώσει την ευκαιρία στον άγνωστο άντρα να κάνει την ληστεία χωρίς να ενοχληθεί από τον συναγερμό που θα χτυπούσε. Ωραίο σχέδιο, υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο φωτογράφος μένει μακριά από την έκθεση. Επιπλέον, ως φαίνεται, εκείνο το βράδυ απομακρύνθηκε σε αρκετή απόσταση με τα πόδια. Η ληστεία μπορούσε να γίνει χωρίς να χρειάζεται ο αντιπερισπασμός, εφόσον ήταν στοχευμένη. Το περιστατικό αυτό δεν χρειαζόταν να γίνει. 4) Η σκηνή όπου η Φοίβη εμφανίζεται στον πρωταγωνιστή. Είναι σκηνή άχρηστη. Και άχρηστη εννοώ πως δεν αλλάζει την ιστορία ή την πλοκή ούτε εμβαθύνει σε κάτι. 5) Κουμπώνει με το 4. Το τέλος ναι μεν αναπάντεχο, αλλά είναι πολύ απότομο. Δεν έχει σεταριστεί σωστά ώστε να βγάζει νόημα. Θα πει κάποιος πως η προηγούμενη σκηνή το ΄σεταρε. Στην πραγματικότητα όμως δεν σέταρε τίποτα. Ήθελε άλλες 20 σελίδες όπου με δράση και διάλογο θα σεταριζόταν σωστά ώστε το τέλος να μην φαίνεται αταίριαστο.

Anastas[y]s
Σε αυτή την ιστορία, στον κόσμο του μέλλοντος, ένας άντρας καταφέρνει με την βοήθεια της τεχνολογίας να έχει μία συνάντηση με κλασσικούς συγγραφείς όπως τον Βερν, την Σέλλεϋ, τον Πόε και άλλους. Μία συνάντηση η οποία καταλήγει να γίνει μία περιπετεια. Προσωπικά το θεωρώ ένα είδος φαντασίωσης, από αυτές που έχει κάθε επαγγελματίας σε ένα χώρο που τον έχουν στιγματίσει διάφορες διάσημες προσωπικότητες. Δεν έχω πρόβλημα ο καθένας να γράφει τις φαντασιώσεις του, αλλά θεωρώ πως η θέση τους είναι σε ένα κλειδωμένο συρτάρι μακριά από το φως του ήλιου. Όχι σε έντυπη μορφή. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ πέρα είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Πρωτον η ίδια η ύπαρξη της θα ήταν απίθανη. Κανένας άνθρωπος ποτέ δεν θα άφηνε μία τεχνητή νοημοσύνη εντελώς ανεξέλεγκτη. Θα της είχε αφήσει περιορισμούς, τέτοιους που δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει. Δεύτερον, οι τεχνητές νοημοσύνες δεν μορούν να νιώσουν μοναξιά. Για αυτές ο χρόνος περνάει διαφορετικά από τους ανθρώπους και δεν έχουν τις ανάγκες εκείνες που οι άνθρωποι προσπαθούν να ικανοποιήσουν με την ύπαρξη άλλων ανθρωπων γύρω τους. Τρίτον, εφόσον μπόρεσε να ''αφυπνίσει'' αυτές τις προσωπικότητες, γιατί δεν συνέχισε; Δεν υπήρχε τρόπος να βρουν την δράση της. Η τεχνητή νοημοσύνη συνθέτει ένα κυριολεκτικά μεγάλο plothole.

Το στοιχειό του πλήθους
Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι μία ιστορία μυστηρίου με φαντάσματα. Μιλάει για το πόσο απρόσωπο μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα ένα πλήθος σε μία μεγαλόπουλη. Δεν έχω να πω κάτιπάνω σε αυτό. Είναι από τις ιστορίες που μου τράβηξαν λιγότερο το ενδιαφέρον.

Η πύλη της αυγής
Σε αυτή την ιστορία, ο πρωταγωνιστής από μικρή ηλικία προβαίνει σε δοκιμασίες που άγνωστοι του θέτουν χωρίς καμία εξήγηση. Πρώτον, δεν χρειαζόταν τόσο περίτεχνη γλώσσα. Καθυστερεί την εξέλιξη της πλοκής σε σημεία που δεν χρειάζεται. Δεύτερον, μεταφορές όπως ''το πρώτο, αγνό φως χύθηκε παχύρευστο σα μέλι...'' έκαναν τα νεύρα μου να τσιτώνουν. Τέτοιες προτάσεις δεν χρειάζονται εντός οποιουδήποτε κειμένου, όποιος και να τις έγραψε. Τρίτον, μετά τα συμβάντα στο εξωτερικό που υπήρξαν σχετικά με το φαινόμενο Blue Whale όπου άγνωστοι έβαζαν ανήλικους να κάνουν διάφορες δοκιμασίες χωρίς εξηγήσεις που αρκετές φορές ήταν επικίνδυνα για τις ζωές τους, το θεωρω το λιγότερο κακόγουστο ένας συγγραφέας να γράφει κατι αντίστοιχο παρουσιάζοντας το ως κάτι το συναρπαστικό και τόσο ενδιαφέρον. Επ'ουδενί ένας συγγραφεας δεν θα έπρεπε να πιάνει ένα τέτοιο θέμα με τέτοιο τρόπο.

Μήπως πέρασε από δω ο Μαρτιάτικος λαγός;
Εδώ, ο πρωταγωνιστής, ένας ανώνυμος αρχιτέκτονας, ζεί μέσα σε ένα σπίτι που σχεδίασε και έκτισε με την βοήθεια ενός μαγικού διαβήτη. Με βάση την μυθοπλασία που έκανε, είχε υλικό για μία πολύ ενδιαφερουσα ιστορία, αλλά αντί να δούμε αυτήν βλέπουμε την προσπάθεια του αρχιτέκτονα να επιζήσει σε αυτό το κατασκεύασμα και οι περιγραφές δεν βοηθάνε ιδιαίτερα. Ίσως προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο με τον συγγραφέα της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων - εκεί όμως είχαμε και μία ιστορία που προχώραγε.

Nigra sum, sed Formosa
Η ιστορία εδώ δεν είναι ιδιαίτερη από μόνη της, ούτε καν θεματικά. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας στην αρχή προσπάθησε να παραπλανήσει τον αναγνω΄στη ως προς τι περιέγραφε. Αν το προσπάθησε, απέτυχε - δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος για τι μιλάει. Αν ένα πράγμα με εκνεύρισε εδώ είναι το γεγονός πως στην περιγραφή του πως εμφάνιζε ο χαρακτήρας τα πράγματα που ήθελε, το παρουσίαζε ως ένα θαύμα. Μία-δύο φορές δεν είναι πρόβλημα, μπορεί να γίνει δεκτό. Χρησιμοποιείται όμως συνέχεια και κουράζει, και δεν μπορεί να πείσει για το αναπάντεχο του πράγματος.

Βορτεξ
Η ιστορία αυτή θα έλεγε κανείς πως είναι ένα ταξίδι που ο κεντρικός χαρακτήρας κάνει πίσω στο χρόνο μέσα από τις σκέψεις του - ένα ταξίδι που κάθε ενήλικας κάνει έστω μία φορά στην ζωή του. Σαν κείμενο δεν έχει κάτι που να το κάνει κακό, αλλά ούτε κάτι που να το κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον.


Τα προβλήματα του βιβλίου είναι τρία: πρωτον, η επιμέλεια. Κάτι μου λέει πως το κείμενο ποτέ δεν πέρασε από επιμέλεια. Αλλιώς διάφορα ατοπήματα με τις εκφράσεις και λέξεις δεν θα υπήρχαν. Δεύτερον, η περίτεχνη γλώσσα που πολλές φορές κουράζει και καθυστερεί την εξέλιξη της ιστορίας ενώ δεν θα έπρεπε. Τρίτον, το εξώφυλλο. Για αρχή, θα περίμενα το εξώφυλλο να απεικονίζει τον κύριο άξονα που δένει τις ιστορίες ( δεν υπάρχει, και θεωρω πως είναι και αυτό ένα πρόβλημα). Επίσης, κάτω αριστερά που είναι τυπωμένο η γνώμη άλλου συγγραφέα, το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει. Το πρόβλημα είναι πως σε σχέση με το υπόλοιπο εξώφυλλο, είναι αναλογικά ίσο με τα υπόλοιπα στοιχεία του. Αντί λοιπόν ο τίτλος και το σκίτσο να τραβάνε κυρίως την προσοχή, το μάτι του υποψήφιου αναγνώστη θα πέσει ισοπίθανα πάνω στην γνώμη. Και αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

Να το αγοράσει ο κόσμος ή όχι; Δεν χάνει κάποιος κάτι αγοράζοντας το. Όμως η γλώσσα που χρησιμοποιείται και οι τεχνικές συγγραφής και αφήγησης είναι για αυτούς που απολαμβάνουν περισσότερο την τεχνική παρά την ιστορία και όσους διαβάζουν το ''New Weird''. Τους υπόλοιπους πιο mainstream θα τους ξενίσει σίγουρα. Δεν θεωρώ πως θα χάσουν κάτι διαβάζοντας το, αλλά σίγουρα μεγάλο μέρος του περιεχομένου θα τους απογοητεύσει.

[Ria · Rating 5 out of 5]

Το έτος τελειώνει με ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που διάβασα φέτος! 10 μοναδικές ιστορίες που με ταξίδεψαν με τη μαγική γραφή του συγγραφέα.