What do you think?
Rate this book
The Great Fall
"On the day of the Great Fall he left nothing, nothing at all behind."
The latest work by Peter Handke, one of our greatest living writers, chronicles a day in life of an aging actor as he makes his way on foot from the outskirts of a great metropolis into its center. He is scheduled to receive a prestigious award that evening from the country's president, and the following day he is supposed to start shooting for a film--perhaps his last--in which he plays a man who runs amok. While passing through a forest, he encounters the outcasts of the society--homeless people and migrants--but he keeps trudging along, traversing a suburb whose inhabitants are locked in petty but mortal conflicts, crossing a seemingly unbridgeable superhighway, and wandering into an abandoned railyard, where police, unused to pedestrians, detain him briefly on suspicion of terrorism.
Things don't improve when he reaches the heart of the city. There he can't help but see the alienation characteristic of its residents and the omnipresent malign influence of electronic technology. What, then, is the "Great Fall"? What is this heart-wrenching, humorous, distinctively attentive narrative trying to tell us? As usual, Peter Handke, deeply introspective and powerfully critical of the world around him, leaves it to the reader to figure out.
The latest work by Peter Handke, one of our greatest living writers, chronicles a day in life of an aging actor as he makes his way on foot from the outskirts of a great metropolis into its center. He is scheduled to receive a prestigious award that evening from the country's president, and the following day he is supposed to start shooting for a film--perhaps his last--in which he plays a man who runs amok. While passing through a forest, he encounters the outcasts of the society--homeless people and migrants--but he keeps trudging along, traversing a suburb whose inhabitants are locked in petty but mortal conflicts, crossing a seemingly unbridgeable superhighway, and wandering into an abandoned railyard, where police, unused to pedestrians, detain him briefly on suspicion of terrorism.
Things don't improve when he reaches the heart of the city. There he can't help but see the alienation characteristic of its residents and the omnipresent malign influence of electronic technology. What, then, is the "Great Fall"? What is this heart-wrenching, humorous, distinctively attentive narrative trying to tell us? As usual, Peter Handke, deeply introspective and powerfully critical of the world around him, leaves it to the reader to figure out.
224 pages, Hardcover
First published September 13, 2011
30 people are currently reading
433 people want to read
About the author
Peter Handke
303 books1,144 followersPeter Handke (* 6. Dezember 1942 in Griffen, Kärnten) ist ein österreichischer Schriftsteller und Übersetzer.
Peter Handke is an Avant-garde Austrian novelist and playwright. His body of work has been awarded numerous literary prizes, including the Nobel Prize in Literature in 2019. He has also collaborated with German director Wim Wenders, writing the script for The Wrong Move and co-writing the screenplay for Wings of Desire.
Peter Handke is an Avant-garde Austrian novelist and playwright. His body of work has been awarded numerous literary prizes, including the Nobel Prize in Literature in 2019. He has also collaborated with German director Wim Wenders, writing the script for The Wrong Move and co-writing the screenplay for Wings of Desire.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 88 reviews
October 6, 2020
Ο Peter Handke φωτίζει με σκοτάδι το θαμπό φως που περιβάλει
«την ημέρα του μεγάλου φθινοπώρου που δεν άφησε τίποτα, τίποτα πίσω».
Το τελευταίο έργο ενός από τους μεγαλύτερους ζωντανούς συγγραφείς μας, χρονολογεί μια μέρα στη ζωή ενός παροπλισμένου απο την ίδια του την υπαρξιακή πλάνη ηθοποιού καθώς πηγαίνει με τα πόδια από τα περίχωρα μιας μεγάλης πόλης, ίσως κάπου στη Γαλλία προς το κέντρο της. Έχει προγραμματιστεί να λάβει ένα βραβείο τιμητικό εκείνο το βράδυ από τον πρόεδρο της χώρας, και την επόμενη μέρα υποτίθεται θα ξεκινούσε τα γυρίσματα για μια ταινία - ίσως την τελευταία του - ο ρόλος είναι κάποιου που ξεκινά να εκφράζεται με
μια έξαλλη συμπεριφορά στην οποία υποδύεται έναν άντρα που παθαίνει αμόκ.
Ο ηθοποιός, όπως σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα, παραμένει ανώνυμος - αν και σε ένα σημείο ένας ιερέας που συναντά του δίνει ένα όνομα : "Χριστόφ - γιατί κουβαλάς, κουβαλάς το βάρος του κόσμου!"
Οι χαρακτήρες καθορίζονται από τους ρόλους και τις βασικές τους ταυτότητες: ο πρόεδρος της χώρας, οι αστυνομικοί, ακόμη και η γυναίκα στο σπίτι της οποίας μένει ο ηθοποιός, αναφέρεται απλώς ως «η γυναίκα» που ποτέ δεν αγάπησε, υπήρξε πάντα ο εραστής της.
Τα ονόματα που αναφέρονται είναι εκείνα των ηθοποιών και σκηνοθετών, συγκεκριμένοι ρόλοι από γνωστές ταινίες - σημείο αναφοράς για τον «Δον Κιχώτη» ηθοποιό μας (και τον συγγραφέα).
Ο Χάντκε προωθεί τον απαλά κωμικό-τραγικό (αντί) ήρωα του σε ένα φαινομενολογικό
Δον Κιχώτη γεμάτο επιφανειακές ευκαιρίες και τρόπους εσωτερίκευσης. Τον βάζει να αντιμετωπίσει τους αποκαλυπτικούς πρόποδες μιας «τελικής εποχής» που κυριαρχείται αποκλειστικά από εχθρότητα, βία και αποξένωση, μια πραγματικότητα που διεγείρει εναλλακτικά τη δυνατότητα βίας και το σύνδρομο ατομικού και συλλογικού βοηθού σε αυτήν.
Ο γλωσσολόγος φιλόσοφος συγγραφέας προωθεί το έργο του μέσω του ηθοποιού του με παραπλάνηση, χωρίς να ενδιαφέρεται ουσιαστικά αν το γραπτό του δημιούργημα σαν πλοκή και αφήγηση εξελίσσεται ή όχι. Αν όντως πάρεις στα σοβαρά αυτές τις λιγοστές σελίδες που ο Χάντκε χτίζει μια περίπλοκη λογοτεχνική πειραματική διάταξη, ένα ντελίριο ανάβει εδώ και αν ο αναγνώστης καταλάβει τον
αντί - ρεαλιστή και επίμονο συγγραφέα -υπό την προϋπόθεση πως ο ρεαλισμός εκπροσωπεί τα κλισέ μπανάλ παρωχημένα θέσφατα που ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι αληθινά ενδιαφέρον και χρήσιμο -που αγαπά την αντιπαράθεση και την πλάνη, έχει μια αλαζονική πένα που εκφράζει τον θυμό του για τον αηδιαστικό εκσυγχρονισμένο κόσμο, την εικονική άρρωστη πραγματικότητα της τεχνολογίας προς τα αγελαία κωδικοποιημένα πλήθη και τους
τρισδιάστατους σε ανοησία και απραξία πολιτικούς που δικαιώνουν πάντα την ημιμάθεια που θριαμβεύει. Αν όλα αυτά τα πάρεις σοβαρά, τότε απαιτείται αυξημένη προσοχή σε αυτόν τον γλιστερό αγώνα δρόμου προς ένα ημισυμληρωμένο ράλι παζλ. τότε σίγουρα θα τερματίσετε πιο πλούσιοι πνευματικά, πιο έμπειροι, πιο συνειδητοποιημένοι σχετικά με την αφετηρία της Μεγάλης Πτώσης. . Ο τερματισμός δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο θα επιτευχθεί.
Σε όλο τον κόσμο της οργής και της τρυφερότητας, η Μεγάλη πτώση αντιδρά, είναι τόσο σύγχρονη όσο είναι μαγικά σουρεαλιστική, μια αποκαλυπτική μαγική φάρσα με μια αυτοκαταστροφική και σατιρική συμβουλή προς όλους και κανέναν στοχεύοντας με αγάπη και αποδοχή την περιθωριοποίηση των «άχρηστων» ανθρώπων. . Η αδιάκοπη μαγεία του τοπίου πιέζει την υπομονή του αναγνώστη, ο οποίος πέφτει εύκολα και δικαιολογημένα στον αγώνα δρόμου αντοχής της ιδιοσυγκρασίας του Χάντκε.
Όποιο και αν είναι το διορατικό μυστήριο που κρύβει αυτό το βιβλίο - σηματοδοτεί την απομάκρυνση του Peter Handke από τα πάθη της απουσίας και την επιστροφή σε μια κοινωνία που έχει χάσει κάθε κέντρο και διάσταση. Η Μεγάλη Πτώση παρέχει μια πυκνή περιγραφή και της πνευματικής παραμέλησης της εποχής χωρίς να θέλει να ισχυριστεί ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την παρακμή.
🦋
Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς.
«την ημέρα του μεγάλου φθινοπώρου που δεν άφησε τίποτα, τίποτα πίσω».
Το τελευταίο έργο ενός από τους μεγαλύτερους ζωντανούς συγγραφείς μας, χρονολογεί μια μέρα στη ζωή ενός παροπλισμένου απο την ίδια του την υπαρξιακή πλάνη ηθοποιού καθώς πηγαίνει με τα πόδια από τα περίχωρα μιας μεγάλης πόλης, ίσως κάπου στη Γαλλία προς το κέντρο της. Έχει προγραμματιστεί να λάβει ένα βραβείο τιμητικό εκείνο το βράδυ από τον πρόεδρο της χώρας, και την επόμενη μέρα υποτίθεται θα ξεκινούσε τα γυρίσματα για μια ταινία - ίσως την τελευταία του - ο ρόλος είναι κάποιου που ξεκινά να εκφράζεται με
μια έξαλλη συμπεριφορά στην οποία υποδύεται έναν άντρα που παθαίνει αμόκ.
Ο ηθοποιός, όπως σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα, παραμένει ανώνυμος - αν και σε ένα σημείο ένας ιερέας που συναντά του δίνει ένα όνομα : "Χριστόφ - γιατί κουβαλάς, κουβαλάς το βάρος του κόσμου!"
Οι χαρακτήρες καθορίζονται από τους ρόλους και τις βασικές τους ταυτότητες: ο πρόεδρος της χώρας, οι αστυνομικοί, ακόμη και η γυναίκα στο σπίτι της οποίας μένει ο ηθοποιός, αναφέρεται απλώς ως «η γυναίκα» που ποτέ δεν αγάπησε, υπήρξε πάντα ο εραστής της.
Τα ονόματα που αναφέρονται είναι εκείνα των ηθοποιών και σκηνοθετών, συγκεκριμένοι ρόλοι από γνωστές ταινίες - σημείο αναφοράς για τον «Δον Κιχώτη» ηθοποιό μας (και τον συγγραφέα).
Ο Χάντκε προωθεί τον απαλά κωμικό-τραγικό (αντί) ήρωα του σε ένα φαινομενολογικό
Δον Κιχώτη γεμάτο επιφανειακές ευκαιρίες και τρόπους εσωτερίκευσης. Τον βάζει να αντιμετωπίσει τους αποκαλυπτικούς πρόποδες μιας «τελικής εποχής» που κυριαρχείται αποκλειστικά από εχθρότητα, βία και αποξένωση, μια πραγματικότητα που διεγείρει εναλλακτικά τη δυνατότητα βίας και το σύνδρομο ατομικού και συλλογικού βοηθού σε αυτήν.
Ο γλωσσολόγος φιλόσοφος συγγραφέας προωθεί το έργο του μέσω του ηθοποιού του με παραπλάνηση, χωρίς να ενδιαφέρεται ουσιαστικά αν το γραπτό του δημιούργημα σαν πλοκή και αφήγηση εξελίσσεται ή όχι. Αν όντως πάρεις στα σοβαρά αυτές τις λιγοστές σελίδες που ο Χάντκε χτίζει μια περίπλοκη λογοτεχνική πειραματική διάταξη, ένα ντελίριο ανάβει εδώ και αν ο αναγνώστης καταλάβει τον
αντί - ρεαλιστή και επίμονο συγγραφέα -υπό την προϋπόθεση πως ο ρεαλισμός εκπροσωπεί τα κλισέ μπανάλ παρωχημένα θέσφατα που ποτέ δεν αποκαλύπτουν κάτι αληθινά ενδιαφέρον και χρήσιμο -που αγαπά την αντιπαράθεση και την πλάνη, έχει μια αλαζονική πένα που εκφράζει τον θυμό του για τον αηδιαστικό εκσυγχρονισμένο κόσμο, την εικονική άρρωστη πραγματικότητα της τεχνολογίας προς τα αγελαία κωδικοποιημένα πλήθη και τους
τρισδιάστατους σε ανοησία και απραξία πολιτικούς που δικαιώνουν πάντα την ημιμάθεια που θριαμβεύει. Αν όλα αυτά τα πάρεις σοβαρά, τότε απαιτείται αυξημένη προσοχή σε αυτόν τον γλιστερό αγώνα δρόμου προς ένα ημισυμληρωμένο ράλι παζλ. τότε σίγουρα θα τερματίσετε πιο πλούσιοι πνευματικά, πιο έμπειροι, πιο συνειδητοποιημένοι σχετικά με την αφετηρία της Μεγάλης Πτώσης. . Ο τερματισμός δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο θα επιτευχθεί.
Σε όλο τον κόσμο της οργής και της τρυφερότητας, η Μεγάλη πτώση αντιδρά, είναι τόσο σύγχρονη όσο είναι μαγικά σουρεαλιστική, μια αποκαλυπτική μαγική φάρσα με μια αυτοκαταστροφική και σατιρική συμβουλή προς όλους και κανέναν στοχεύοντας με αγάπη και αποδοχή την περιθωριοποίηση των «άχρηστων» ανθρώπων. . Η αδιάκοπη μαγεία του τοπίου πιέζει την υπομονή του αναγνώστη, ο οποίος πέφτει εύκολα και δικαιολογημένα στον αγώνα δρόμου αντοχής της ιδιοσυγκρασίας του Χάντκε.
Όποιο και αν είναι το διορατικό μυστήριο που κρύβει αυτό το βιβλίο - σηματοδοτεί την απομάκρυνση του Peter Handke από τα πάθη της απουσίας και την επιστροφή σε μια κοινωνία που έχει χάσει κάθε κέντρο και διάσταση. Η Μεγάλη Πτώση παρέχει μια πυκνή περιγραφή και της πνευματικής παραμέλησης της εποχής χωρίς να θέλει να ισχυριστεί ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την παρακμή.
🦋
Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς.
January 14, 2020
Jeste, Veliki pad pripada, kako Žarko Radaković tvrdi, prozi hodanja. I često se spominje da je Handke pisac hodanja ali retko ko objašnjava šta to znači. U Hajdegerovim „šumskim stazama” hodanje je neraskidivo skopčano sa bitkom, kod Handkea, ono predstavlja misaono-emocionalnu seizmografiju lika. To skeniranje je titravo, ali i veoma precizno – što uslovljava osoben odnos prema tekstu. Handkeova dela nisu književni hamburgeri, koje gutamo osećajući se gladni, već raskoš iza naizgled škrte događajne fasade. Sve što je moglo i što je trebalo da se dogodi, dogodilo se u jednom danu – Glumac, Handkeov čovek bez svojstava, nekadašnji majstor za pločice, izvršava Prelaz. Od predgrađa do grada svetla, kroz šumske puteljke, napuštenu prugu, pored školskih dvorišta, kroz metro prekriven nasmejanim i krvoločnim reklanamama – svaki korak žulja jer donosi nediskurzivnu spoznaju, snop osećaja i prisećanja koja bubnje. Ali ta nediskurzivna spoznaja nikad nije lelujava, nije plod nekog impresionističkog razglabanja nežne i lepe duše, ona je šetnja u periferiju, koja kod Handkea postaje centar, zato što je periferno iskustvo životno presudno. Potraga za autentičnošću (hod kroz periferiju) jedino je moguća ako budemo još izgubljeniji nego što jesmo, ako, kao što je Beket uobličio, padamo opet, padamo još jače, još više. Glumčeve maske padaju u hodanju, hodanju koje je duboko usamljenički i intimni čin. Maske građanina, ljubavnika, oca, zaposlenog, muškarca, čitaoca, vernika, političkog bića.
Sve je tu! Samo treba veoma pažljivo čitati, Handke je bio ovde izuzetno kondenzovan. „Popodne pisca” šupljikavo je u odnosu na ovaj, veoma gust tekst. I za puno uživanje, ne preskakati ništa i vizuelizovati svaku sliku, jer su sveže, a svakodnevne slike prava snaga dela – kao kada maestralno opisuje nit paučine na vetru.
Ovo, dakle, da ponovim, nije književni hamburger. Preporučujem: ne gutati pohlepno rečenice, već biti istovremeno otvoren i nepoverljiv, pažjiv i sa-osećajan.
(Žarko Radaković je opet, siguran sam, mogao nešto bolje da prevede, pre svega imajući u vidu redosled reči u rečenici, a lektor je nekoliko puta podbacio i to posebno sa glagolskim prilozima sadašnjim – npr. „pogledavajući”.)
U „Velikom padu” daju se, suptilno, muzičke i filmske preporuke. Od kompozitora spominju se, tako, Džon Kejdž i Morton Feldman, a od glumaca Montgomeri Klift i Ana Manjani. Ima još mnogo referenci, skrivenih ili neskrivenih, ali neka ovo bude samo uvod. Samo književno delo uvek je polazište – helidrom za druga umetnička (i životna) šetanja. Kad sam već spomenuo helidrom, valja obratiti pažnju na poetiku zvukova u romanu, na viku, šumove, zvuke iz prirode spram zvukova grada, kao i na posebno markiran zvuk helikoptera (opet neko važan dolazi?).
I na posletku dva ludačka pitanja. Prvo je – da li bi se Handkeu svideo album Arcade Fire „The Suburbs”?
Drugo – kako bi (ne samo moji) omiljeni pisci odgovorili na onu, svima poznatu i duboko omraženu temu „Jesen u mom kraju”? Oba odgovora bi mi bila zabavna. A i korisna, verovatno.
Sve je tu! Samo treba veoma pažljivo čitati, Handke je bio ovde izuzetno kondenzovan. „Popodne pisca” šupljikavo je u odnosu na ovaj, veoma gust tekst. I za puno uživanje, ne preskakati ništa i vizuelizovati svaku sliku, jer su sveže, a svakodnevne slike prava snaga dela – kao kada maestralno opisuje nit paučine na vetru.
Ovo, dakle, da ponovim, nije književni hamburger. Preporučujem: ne gutati pohlepno rečenice, već biti istovremeno otvoren i nepoverljiv, pažjiv i sa-osećajan.
(Žarko Radaković je opet, siguran sam, mogao nešto bolje da prevede, pre svega imajući u vidu redosled reči u rečenici, a lektor je nekoliko puta podbacio i to posebno sa glagolskim prilozima sadašnjim – npr. „pogledavajući”.)
U „Velikom padu” daju se, suptilno, muzičke i filmske preporuke. Od kompozitora spominju se, tako, Džon Kejdž i Morton Feldman, a od glumaca Montgomeri Klift i Ana Manjani. Ima još mnogo referenci, skrivenih ili neskrivenih, ali neka ovo bude samo uvod. Samo književno delo uvek je polazište – helidrom za druga umetnička (i životna) šetanja. Kad sam već spomenuo helidrom, valja obratiti pažnju na poetiku zvukova u romanu, na viku, šumove, zvuke iz prirode spram zvukova grada, kao i na posebno markiran zvuk helikoptera (opet neko važan dolazi?).
I na posletku dva ludačka pitanja. Prvo je – da li bi se Handkeu svideo album Arcade Fire „The Suburbs”?
Drugo – kako bi (ne samo moji) omiljeni pisci odgovorili na onu, svima poznatu i duboko omraženu temu „Jesen u mom kraju”? Oba odgovora bi mi bila zabavna. A i korisna, verovatno.
December 25, 2019
''Veliki pad'' je moj prvi susret sa književnošću Petera Handkea - nesvakidašnji susret, u najkraćem.
Ova priča počinje buđenjem glavnog lika, kojeg nam autor označava kao Glumac, u vili na periferiji velikog grada, u kući Žene, Glumčeve ljubavnice.Jutro je počelo ljetnom olujom, Glumac sluša udaranje kapi kiše, gleda povijanje grana na vjetru, čita scenario za svoj naredni film i započinje dan, ta dvadeset četiri časa u kojima se odvija radnja ove knjige.
Roman Hodanja, kako ga neki nazivaju, priča je o čovjeku duboko integrisanom u društvo, a tako duboko neprilagođenom. Njegove misli su poput vatrometa, rasprše se na mnogo strana od sasvim male iskre. Glumac od prizora u svojoj šetnji stvara priče, putuje u lično središte, tamo je mrak, tamo su pukotine svjetlosti, tamo je Ljubav, tamo je Ona. A tamo je i besmisao, bijeg, želja za potezanjem noža, blato i izvještačena lica.
Nesporno je da Handke piše raskošno, slojevito, što na površini izgleda konfuzno, odnosi koncentraciju usljed korištenja mnogih simbola, apozicija bez kraja i konca, njegove rečenice kao da nikada nisu napustile njegov um, a to ponekad otežava čitanje i čini ga tromim.
Na kraju mog Hodanja Handkeovim ulicama uma, ostaje želja da se naviknem na njegov stil i zagrebem ispod površine ostalih djela, iako očekujem da će to izgledati kao provlačenje kroz gustu šumu, sve dok se na horizontu ne ukaže nešto oku i mislima prijatno.
''Vatromet, pa opet jedan - vatrometi? Stvarno? Da li su ljudi osuđeni na rat, do kraja vremena? Ničiji pogledi tako otvoreno neprijateljski kao pogledi roditelja u svoju decu. I obratno? Ne. Time što je Glumac do sada izbegavao ljubav prema Ženi, sačuvao je njihovu, svoju i Ženinu vedrinu. Ili nije? Na kom jeziku se, pridodavanjem bezvučnog suglasnika reči ''bol'', dobija reč ''svet''? Ne znam. Znam, zato, nešto drugo. A to drugo znanje jeste moć - možda.
Ova priča počinje buđenjem glavnog lika, kojeg nam autor označava kao Glumac, u vili na periferiji velikog grada, u kući Žene, Glumčeve ljubavnice.Jutro je počelo ljetnom olujom, Glumac sluša udaranje kapi kiše, gleda povijanje grana na vjetru, čita scenario za svoj naredni film i započinje dan, ta dvadeset četiri časa u kojima se odvija radnja ove knjige.
Roman Hodanja, kako ga neki nazivaju, priča je o čovjeku duboko integrisanom u društvo, a tako duboko neprilagođenom. Njegove misli su poput vatrometa, rasprše se na mnogo strana od sasvim male iskre. Glumac od prizora u svojoj šetnji stvara priče, putuje u lično središte, tamo je mrak, tamo su pukotine svjetlosti, tamo je Ljubav, tamo je Ona. A tamo je i besmisao, bijeg, želja za potezanjem noža, blato i izvještačena lica.
Nesporno je da Handke piše raskošno, slojevito, što na površini izgleda konfuzno, odnosi koncentraciju usljed korištenja mnogih simbola, apozicija bez kraja i konca, njegove rečenice kao da nikada nisu napustile njegov um, a to ponekad otežava čitanje i čini ga tromim.
Na kraju mog Hodanja Handkeovim ulicama uma, ostaje želja da se naviknem na njegov stil i zagrebem ispod površine ostalih djela, iako očekujem da će to izgledati kao provlačenje kroz gustu šumu, sve dok se na horizontu ne ukaže nešto oku i mislima prijatno.
''Vatromet, pa opet jedan - vatrometi? Stvarno? Da li su ljudi osuđeni na rat, do kraja vremena? Ničiji pogledi tako otvoreno neprijateljski kao pogledi roditelja u svoju decu. I obratno? Ne. Time što je Glumac do sada izbegavao ljubav prema Ženi, sačuvao je njihovu, svoju i Ženinu vedrinu. Ili nije? Na kom jeziku se, pridodavanjem bezvučnog suglasnika reči ''bol'', dobija reč ''svet''? Ne znam. Znam, zato, nešto drugo. A to drugo znanje jeste moć - možda.
September 17, 2022
Μέσα από μια αποστασιοποιημένη, ψυχρή αφήγηση που ενίοτε θυμίζει άσκηση ύφους, ο νομπελίστας Peter Handke κατοπτεύει το εικοσιτετράωρο ενός ηθοποιού, από το πρωινό ξύπνημά του στο κρεβάτι μιας γυναίκας που, όπως κυνικά ο ίδιος παραδέχεται, ποτέ δεν αγάπησε, μέχρι τη νύχτα της μεγάλης (του) πτώσης. Ανάμεσα στην έγερση και την πτώση του, ο ήρωας περιπλανάται σε μια πολιτεία (που δεν κατονομάζεται), απαντώντας στο διάβα του λογής ταξιδιώτες και περαστικούς. Στοχάζεται πάνω στα συμβαίνοντα, διερωτάται και συνεχίζει το οδοιπορικό του από τις παρυφές προς το κέντρο της πόλης.
Με όλον τον σεβασμό στον βραβευμένο συγγραφέα του «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» και σεναριογράφο της ταινίας «Τα φτερά του Έρωτα», η συγκεκριμένη νουβέλα του μου φάνηκε το λιγότερο βαρετή και άνευρη. Και, ειλικρινά, αν είχε περισσότερες σελίδες, δεν θα την τελείωνα ποτέ.
Με όλον τον σεβασμό στον βραβευμένο συγγραφέα του «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» και σεναριογράφο της ταινίας «Τα φτερά του Έρωτα», η συγκεκριμένη νουβέλα του μου φάνηκε το λιγότερο βαρετή και άνευρη. Και, ειλικρινά, αν είχε περισσότερες σελίδες, δεν θα την τελείωνα ποτέ.
Read
August 30, 2023Mnoštvo statičkih motiva se isprečava čitaocu dok ponire kroz roman Veliki pad. Jako je teško probijati se kroz gustu šumu osećanja, misli, različitih stanja, reminiscencija protagoniste da bi se došlo do same priče. Dobra stvar je što je sve poslagano u nekih dvesta stranica, što je autor imao osećaj kad da završi knjigu.
Pisac prikazuje mape društva, sveta generalno, onako kako ga vidi glavni lik kroz svoje misli i tim refleksivnim putevima saznajemo tokove svesti u njegovom pogledu na okolinu. Mnogo je referenci na filmove, s obzirom na to da je protagonista Glumac, nominalno i po profesiji.
Glumčeva odiseja po periferiji i okolnim šumama je u stvari prikaz društva, na jedan pomalo neodređen način, kroz posetioce krajolika koje sreće i emocije i asocijacije podstaknute tim susretima: od klošara, prirodnjaka, rekreativaca do političara.
Ovo je prvi njegov roman koji sam pročitao, pa ne znam da li mu je upotreba statičkih motiva u ovoj meri i inače manir, da li je i kod ostalih pomalo stvorena konfuzna struktura, a i izgleda nisam ljubitelj lirskih romana i refleksivnih deonica koje se protežu u nedogled.
Pisac prikazuje mape društva, sveta generalno, onako kako ga vidi glavni lik kroz svoje misli i tim refleksivnim putevima saznajemo tokove svesti u njegovom pogledu na okolinu. Mnogo je referenci na filmove, s obzirom na to da je protagonista Glumac, nominalno i po profesiji.
Glumčeva odiseja po periferiji i okolnim šumama je u stvari prikaz društva, na jedan pomalo neodređen način, kroz posetioce krajolika koje sreće i emocije i asocijacije podstaknute tim susretima: od klošara, prirodnjaka, rekreativaca do političara.
Ovo je prvi njegov roman koji sam pročitao, pa ne znam da li mu je upotreba statičkih motiva u ovoj meri i inače manir, da li je i kod ostalih pomalo stvorena konfuzna struktura, a i izgleda nisam ljubitelj lirskih romana i refleksivnih deonica koje se protežu u nedogled.
March 13, 2020
Veliki pad, Petera Handkea, knjiga koju je teško analizirati zbog obilja slika i asocijacija koje se na njih nude. Teško je sabrati to mnoštvo utisaka u neku kratku smislenu celinu.
Sinopsis bi se sastojao od sledećeg: sredovečni glumac u jednom danu hodajući prelazi neki put, ne bi li primio neku nagradu. Eh kad bi sve bilo tako jednostavno!
Ovaj dan je specifičan po tome što je to prelazni dan, dan na kakve je naš junak već zaboravio, dan u kom on "hodom preko prepreka", jer "prepreke su na putu određivale stazu hodanja", kreće "zabludnim poučnim stazama", ne bi li nas, kao čitaoce naveo "da uvidimo, podrobnim posmatanjem, zabludu da smo pogrešno nešto smatrali za vredno nalaženja, da je nešto pogrešno delovalo kao bitno, da je nešto prouzrokovalo grešku, da je bilo predmet greške, da tu zabluđenost zaustavimo".
I stvarno poenta cele priče i jeste naš odnos, kao pojedinaca , prema svetu u kom živimo. Naš odnos prema starima, prema izbeglicama, prema beskućnicama, prema vlasti, novcu, informacijama i na kraju prema ljubavi, porodici, korenima.
Ovo je priča o zabludama kojima robujemo, o nama kojima su jedini horizont cipele na nogama, koji ne umemo da pogledamo u plavetnilo, koji se ne osvrćemo na ono prošlo i koji nismo naučili da hodamo malo "unatraške". Naš glumac je tu da nas natera da se dobro zagledamo u sebe.
Ova knjiga nam se nudi kao slamkaka spasa, kao prilika da se vratimo u "svet pod velikim nebeskim svodom", da se otreznimo da prepoznamo tu glad u sebi "glad za jelom, ženom i duhom, za svime u jednom", glad za iskonskim životom.
Bez obzira što je ton priče setan, jer ipak je u pitanju niz dešavanja koji navodi na introspekciju, kraj predstavlja neku vrstu pobede života i ljubavi nad besmislom. Pad je u stvari, pad u sebe, u smisao i kao takav uzdizanje.
Moram priznati da sam sve vreme čitajući knjigu imala utisak da je u pitanju autobiografija, da nam je pisac prostro sebe samog, rasparčanog, razbijenog, i da nam je ponudio da ga po svom nahođenju sastavimo. Jer iako je pripovedanje u 3.l., odnosno sveznajući pripovedač nam predstavlja svog junaka, naglašava da je to junak, a ne stvaran čovek, na jednom mestu priča iskače iz tog okvira, pisac se intimno obraća junaku, kao što svaki čovek svakodnevno razgovara sa sobom.
Veliki pad je priča namenjena ljudima koji od književnosti ne očekuju da ih razonodi već da im otvori neke nove ideje, da nove uglove posmatranja na svet, da ih otrgne od svakodnevice, uspori, izazove na promišljanje.
Zaključiću ubeđenjem da je Handke morao čitati Disa i da mu je čuveni stih:
Tamnica
to je onaj život gde sam pao i ja
morao biti inspiracija za ovo delo.
Sinopsis bi se sastojao od sledećeg: sredovečni glumac u jednom danu hodajući prelazi neki put, ne bi li primio neku nagradu. Eh kad bi sve bilo tako jednostavno!
Ovaj dan je specifičan po tome što je to prelazni dan, dan na kakve je naš junak već zaboravio, dan u kom on "hodom preko prepreka", jer "prepreke su na putu određivale stazu hodanja", kreće "zabludnim poučnim stazama", ne bi li nas, kao čitaoce naveo "da uvidimo, podrobnim posmatanjem, zabludu da smo pogrešno nešto smatrali za vredno nalaženja, da je nešto pogrešno delovalo kao bitno, da je nešto prouzrokovalo grešku, da je bilo predmet greške, da tu zabluđenost zaustavimo".
I stvarno poenta cele priče i jeste naš odnos, kao pojedinaca , prema svetu u kom živimo. Naš odnos prema starima, prema izbeglicama, prema beskućnicama, prema vlasti, novcu, informacijama i na kraju prema ljubavi, porodici, korenima.
Ovo je priča o zabludama kojima robujemo, o nama kojima su jedini horizont cipele na nogama, koji ne umemo da pogledamo u plavetnilo, koji se ne osvrćemo na ono prošlo i koji nismo naučili da hodamo malo "unatraške". Naš glumac je tu da nas natera da se dobro zagledamo u sebe.
Ova knjiga nam se nudi kao slamkaka spasa, kao prilika da se vratimo u "svet pod velikim nebeskim svodom", da se otreznimo da prepoznamo tu glad u sebi "glad za jelom, ženom i duhom, za svime u jednom", glad za iskonskim životom.
Bez obzira što je ton priče setan, jer ipak je u pitanju niz dešavanja koji navodi na introspekciju, kraj predstavlja neku vrstu pobede života i ljubavi nad besmislom. Pad je u stvari, pad u sebe, u smisao i kao takav uzdizanje.
Moram priznati da sam sve vreme čitajući knjigu imala utisak da je u pitanju autobiografija, da nam je pisac prostro sebe samog, rasparčanog, razbijenog, i da nam je ponudio da ga po svom nahođenju sastavimo. Jer iako je pripovedanje u 3.l., odnosno sveznajući pripovedač nam predstavlja svog junaka, naglašava da je to junak, a ne stvaran čovek, na jednom mestu priča iskače iz tog okvira, pisac se intimno obraća junaku, kao što svaki čovek svakodnevno razgovara sa sobom.
Veliki pad je priča namenjena ljudima koji od književnosti ne očekuju da ih razonodi već da im otvori neke nove ideje, da nove uglove posmatranja na svet, da ih otrgne od svakodnevice, uspori, izazove na promišljanje.
Zaključiću ubeđenjem da je Handke morao čitati Disa i da mu je čuveni stih:
Tamnica
to je onaj život gde sam pao i ja
morao biti inspiracija za ovo delo.
April 28, 2021
Μια αναγνωστική διαστροφή που έχω, μου επιβάλλει να προσεγγίζω αρχικά μεγαλόσχημους/νομπελίστες συγγραφείς μέσα από λιγότερο γνωστά τους έργα. Πολλές φορές αυτό αποκαλύπτει στοιχεία που με βοηθούν να δρέψω στη συνέχεια ακόμη πιο ποιοτικούς λογοτεχνικούς καρπούς, μέσω των πιο γνωστών τους έργων. Αυτή δυστυχώς δεν είναι μια τέτοια περίπτωση…
Ο (αντι)ήρωάς μας, ηθοποιός στο επάγγελμα, υφίσταται ένα καφκικό ξύπνημα στο κρεβάτι μιας απούσας θηλυκής ύπαρξης. Για καλή του τύχη δεν είναι μεταμορφωμένος σε κατσαρίδα, συνεπώς εκκινεί μια πορεία προς μια (αδιευκρίνιστη) Μεγάλη Πτώση, πρώτα μέσω ημιαγροτικών περιοχών και μετά μέσω του πυρήνα μιας μεγαλούπολης (μάλλον Παρίσι). Στην πορεία του εντός των τειχών, οι άνθρωποι αποτελούν εν πολλοίς δυσάρεστες εκπλήξεις, που δυσκολεύουν τον διάβα του περισσότερο από τις γεωμορφολογικές παγίδες που έκρυβε προ ολίγου το δάσος. Με μια λεπτομερή, αυτιστική σχεδόν περιγραφή συμπεριφορών δίποδων και τετράποδων ζώων, η περιπατητική πρόζα του Χάντκε αναδεικνύει τον εκφυλισμό του κόσμου όπως τον ξέρουμε, μέσα από την υποκρισία, τη διαφθορά, την κενή ματαιοδοξία και τον θεοποιημένο υλισμό που διακρίνει τους ανθρώπους των σύγχρονων πόλεων. Παράλληλα, ο πρωταγωνιστής αφήνει μικρά σημαδάκια σε κάθε στροφή, τα οποία ο αναγνώστης οφείλει να αναζητήσει με προσκοπική ευλάβεια.
Για να μην παρεξηγηθώ, ο Χάντκε έχει προχωρημένη πένα, με φιλοσοφικές προεκτάσεις και «ανοιχτή» πλοκή που αφήνει τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά. Δεν ξέρω όμως αν είναι η (συνήθης) αποστασιοποίηση του Αυστριακού από τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος άλλωστε είναι de facto άχρωμος, αφού ως ηθοποιός έχει υποδυθεί τόσες περσόνες που θαρρείς πως η δική του υπόσταση έχει ξεθωριάσει. Ούτε και αν οι υποδηλώσεις που αφήνει μοιάζουν να είναι περισσότερο προσωπικό ημερολόγιο παρά κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη.
Ξέρω όμως ότι ο Χάντκε έχει χειριστεί λάθος αρκετές βασικές αρχές της κειμενικότητας, με αποτέλεσμα να κουράσει ακόμη και ψαγμένους αναγνώστες, να δυσκολεύει την ταύτιση και την αναγνωστική απόλαυση, πέφτοντας στη λόμπα αρκετών πολυγραφότατων μεγάλων συγγραφέων, οι οποίοι ενίοτε πασχίζουν να παραδώσουν ένα απαιτητικό έργο, για να ανακαλύψουν τελικά ότι ήταν απλώς βαρετό.
Ο (αντι)ήρωάς μας, ηθοποιός στο επάγγελμα, υφίσταται ένα καφκικό ξύπνημα στο κρεβάτι μιας απούσας θηλυκής ύπαρξης. Για καλή του τύχη δεν είναι μεταμορφωμένος σε κατσαρίδα, συνεπώς εκκινεί μια πορεία προς μια (αδιευκρίνιστη) Μεγάλη Πτώση, πρώτα μέσω ημιαγροτικών περιοχών και μετά μέσω του πυρήνα μιας μεγαλούπολης (μάλλον Παρίσι). Στην πορεία του εντός των τειχών, οι άνθρωποι αποτελούν εν πολλοίς δυσάρεστες εκπλήξεις, που δυσκολεύουν τον διάβα του περισσότερο από τις γεωμορφολογικές παγίδες που έκρυβε προ ολίγου το δάσος. Με μια λεπτομερή, αυτιστική σχεδόν περιγραφή συμπεριφορών δίποδων και τετράποδων ζώων, η περιπατητική πρόζα του Χάντκε αναδεικνύει τον εκφυλισμό του κόσμου όπως τον ξέρουμε, μέσα από την υποκρισία, τη διαφθορά, την κενή ματαιοδοξία και τον θεοποιημένο υλισμό που διακρίνει τους ανθρώπους των σύγχρονων πόλεων. Παράλληλα, ο πρωταγωνιστής αφήνει μικρά σημαδάκια σε κάθε στροφή, τα οποία ο αναγνώστης οφείλει να αναζητήσει με προσκοπική ευλάβεια.
Για να μην παρεξηγηθώ, ο Χάντκε έχει προχωρημένη πένα, με φιλοσοφικές προεκτάσεις και «ανοιχτή» πλοκή που αφήνει τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά. Δεν ξέρω όμως αν είναι η (συνήθης) αποστασιοποίηση του Αυστριακού από τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος άλλωστε είναι de facto άχρωμος, αφού ως ηθοποιός έχει υποδυθεί τόσες περσόνες που θαρρείς πως η δική του υπόσταση έχει ξεθωριάσει. Ούτε και αν οι υποδηλώσεις που αφήνει μοιάζουν να είναι περισσότερο προσωπικό ημερολόγιο παρά κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη.
Ξέρω όμως ότι ο Χάντκε έχει χειριστεί λάθος αρκετές βασικές αρχές της κειμενικότητας, με αποτέλεσμα να κουράσει ακόμη και ψαγμένους αναγνώστες, να δυσκολεύει την ταύτιση και την αναγνωστική απόλαυση, πέφτοντας στη λόμπα αρκετών πολυγραφότατων μεγάλων συγγραφέων, οι οποίοι ενίοτε πασχίζουν να παραδώσουν ένα απαιτητικό έργο, για να ανακαλύψουν τελικά ότι ήταν απλώς βαρετό.
April 7, 2019
Μια ελεγεία, θεατρικά δοσμένη, για την κατάπτωση των αξιών του δυτικού πολιτισμού
Είσαι ηθοποιός. Πως το κατάλαβα;
Επειδή περνάς απαρατήρητος, επειδή είσαι ένα "μη πρόσωπο"
Κ αυτά, το χρήμα και το εμπόρευμα,η ζήτηση και η προσφορά,η αγορά και η πώληση, ταίριαζαν στο κλίμα της απρόσωπης ευφορίας
Δε βλέπετε ρε βλάκες, ότι δεν έχει πρόσωπο; Ούτε κ εξουσία; Ότι δεν υπάρχει πια εξουσία, παρά μόνο κατάχρηση?
Υπάρχει όμως χαραμάδα φωτός, όπως ο μοναδικός αναγνώστης στο πίσω σκοτεινό μέρος ενός βαγονιού, που με τρυφερότητα ανάμικτη με συστολή και δέος, είχε βυθιστεί στο ( κατά τ' άλλα αδιάφορο) βιβλίο του.
Είσαι ηθοποιός. Πως το κατάλαβα;
Επειδή περνάς απαρατήρητος, επειδή είσαι ένα "μη πρόσωπο"
Κ αυτά, το χρήμα και το εμπόρευμα,η ζήτηση και η προσφορά,η αγορά και η πώληση, ταίριαζαν στο κλίμα της απρόσωπης ευφορίας
Δε βλέπετε ρε βλάκες, ότι δεν έχει πρόσωπο; Ούτε κ εξουσία; Ότι δεν υπάρχει πια εξουσία, παρά μόνο κατάχρηση?
Υπάρχει όμως χαραμάδα φωτός, όπως ο μοναδικός αναγνώστης στο πίσω σκοτεινό μέρος ενός βαγονιού, που με τρυφερότητα ανάμικτη με συστολή και δέος, είχε βυθιστεί στο ( κατά τ' άλλα αδιάφορο) βιβλίο του.
December 13, 2020
" Στην άκρη του δάσους γύρισε άλλη μια φορά πίσω του και κοίταξε το κτήμα νιώθοντας ένα είδος ικανοποίησης που το σπίτι και η γη δεν του ανήκαν. Κάποτε υπήρξε εκ πεποιθήσεως ιδιοκτήτης. Στο μεταξύ όμως η ιδιοκτησία τού είχε γίνει βάρος. Τον στένευε, περιόριζε τον ίδιο και το βλέμμα του. Ως ιδιοκτήτης ήταν σαν να έβλεπε σπάνια και ολοένα σπανιότερα κάτι το συνολικό, το γενικό, το μεγαλύτερο και ολοένα συχνότερα μόνο το μεμονωμένο, και μάλιστα το δευτερεύον, κι αν όχι το δευτερεύον τότε σε κάθε τι μεμονωμένο έβλεπε την αταξία, τη βλάβη, τη φθορά. Σαν ιδιοκτήτης έπαυε κανείς με το πέρασμα του χρόνου να βλέπει, πόσο μάλλον να κοιτάζει ειρηνικά, τον περίγυρο: το μεμονωμένο απορροφούσε την προσοχή, και για περίγυρο δεν μπορούσε πια να γίνεται λόγος, έτσι περικυκλωμένος όπως ήταν κάποιος από την ιδιοκτησία του. Μερικές φορές σωτήριο ήταν μόνο το βλέμμα σε κάτι που δεν ανήκε σε κάποιον, ιδίως το βλέμμα προς τα πάνω, στον ουρανό. «Αχ ιδιοκτήτη εσύ, με το κεφάλι αρρωστημένα χαμηλωμένο στη γη σου: Σήκωσε το κεφάλι σου, σήκωσε την ψυχή σου!» "
Η Μεγάλη Πτώση, Πέτερ Χάντκε
Η Μεγάλη Πτώση, Πέτερ Χάντκε
Read
February 20, 2022Autorovi bezimeni alter ego naratori tumaraju od romana do romana tvoreći nepregledne epizode unutrašnje sive, teške omorine koja prkosi naizgled svetlijoj spoljašnjosti.
Tumaraju uvek po perifernim zonama gradova, hodaju ivicama predgrađa, ili kako sam pisac reče "međuprostorom" civilizacije koju svakako prezire.
Hodanju dajući veličanstvenu važnost, oslobađajući sve njene porive, krče put kroz žbunje i šiblje sekundardnih zona, srećući karneval likova iz prošlosti, ili sadašnjosti, lutalica i migranata koji liče na predsednike i komšije koji pokreću ratove, ili beše obrnuto, paralelni tokovi svesti svakako će vas brzo osloboditi potrebe da se bavite zamornim i nepotrebnim poslom odvajanja stvarnosti od mašte.
Tražeći davno zagubljenu unutrašnju ravnotežu koja je kao mehur u libelu kad je površina savršeno ravna, i ne uspevajući u tom poslu nikad i nikako, kao kad ljigavu koščicu limuna bezuspešno pokušavate podići s poda prstima dok ona večno spretno klizi iz istih.
Ovde u ulozi glumca, koji nakon noći punoj telesnosti samo bez ljubavi, sa Ženom, silazi iz obližnje šume u centar velegrada da bi primio nagradu od predsednika, usput učeći tekst za ulogu ubice u novom filmu. Ali to je samo banalna postavka višeslojnog, predivnog filozofskog puta silaska sa još uvek relativno čiste planine pune zvukova, šumova, sokolova i sekvoja, u bez sumnje prljavi i bezlični svetleći grad reklama i golih parkova kojim bezglavo jure dvonošci. Zaratustro, dobrodošao nazad, u svom drugom nežnom hodu, nakon treće velike gladi, u ovaj veliki pad.
Tumaraju uvek po perifernim zonama gradova, hodaju ivicama predgrađa, ili kako sam pisac reče "međuprostorom" civilizacije koju svakako prezire.
Hodanju dajući veličanstvenu važnost, oslobađajući sve njene porive, krče put kroz žbunje i šiblje sekundardnih zona, srećući karneval likova iz prošlosti, ili sadašnjosti, lutalica i migranata koji liče na predsednike i komšije koji pokreću ratove, ili beše obrnuto, paralelni tokovi svesti svakako će vas brzo osloboditi potrebe da se bavite zamornim i nepotrebnim poslom odvajanja stvarnosti od mašte.
Tražeći davno zagubljenu unutrašnju ravnotežu koja je kao mehur u libelu kad je površina savršeno ravna, i ne uspevajući u tom poslu nikad i nikako, kao kad ljigavu koščicu limuna bezuspešno pokušavate podići s poda prstima dok ona večno spretno klizi iz istih.
Ovde u ulozi glumca, koji nakon noći punoj telesnosti samo bez ljubavi, sa Ženom, silazi iz obližnje šume u centar velegrada da bi primio nagradu od predsednika, usput učeći tekst za ulogu ubice u novom filmu. Ali to je samo banalna postavka višeslojnog, predivnog filozofskog puta silaska sa još uvek relativno čiste planine pune zvukova, šumova, sokolova i sekvoja, u bez sumnje prljavi i bezlični svetleći grad reklama i golih parkova kojim bezglavo jure dvonošci. Zaratustro, dobrodošao nazad, u svom drugom nežnom hodu, nakon treće velike gladi, u ovaj veliki pad.
February 19, 2020
Postoje knjige i Knjige, pisci i Pisci. Popularni i oni manje popularni. Nagrađivani i oni koji to nisu. Peter Handke je trenutno i popularan i nagrađivan. Nobelovac. I autor jedne od najdosadnijih knjiga koju sam ja pročitala. "Veliki pad" je knjiga oko koje se diže velika prašina, koja izaziva velike rasprave i još veću glavobolju.
Da me neko ne razume pogrešno, ne sporim ja da je on kvalitetan pisac, vredan Nobela. Niti sam dovoljno stručna, niti kompetentna za to. Možda je ovo pogrešna knjiga za upoznavanje sa Handkeovim stvaralaštvom, a možda sam ja pogrešan čitalac. Pogrešna je i glavobolja koju mi je ova knjiga izazvala. Kako vidim oko njegovog dela se lome koplja i strane su jasno podeljene na one koji ga glorifikuju i one koji ga ne vole.
"Veliki pad" pripada takozvanoj prozi hodanja. Protagonista ovog romana, Glumac, je to svakako radio. Hodao je čitav dan - od jutra do mraka, iz predgrađa do centra grada, kako bi primio nagradu. Za životno delo valjda... Hodajući on razvija priču o svemu, o životu, prolaznicima, staroj svesci bačenoj u žbunje, migrantima, beskućnicima... Divi se, ali i gnuša sveta oko sebe. Velikom padu predhodi niz malih padova i propadanja - semenka limuna koja pada ispod kreveta... Kritika društva, kritika sistema, kritika truleži u ljudskoj duši.
Sigurno je da postoji neko dublje značenje iza svih metafora, alegorija i simbola koji se kriju među ovim redovima, ali težnja da se razvije, pokaže i dokaže neka lična filozofija je tako naporna... Konfuzna. Iritantna. Izaziva migrenu.
Nakon pročitanog poslednjeg reda "Velikog pada" samo jedna stvar mi se vrzmala po glavi - Šta je meni ovo trebalo?
Da me neko ne razume pogrešno, ne sporim ja da je on kvalitetan pisac, vredan Nobela. Niti sam dovoljno stručna, niti kompetentna za to. Možda je ovo pogrešna knjiga za upoznavanje sa Handkeovim stvaralaštvom, a možda sam ja pogrešan čitalac. Pogrešna je i glavobolja koju mi je ova knjiga izazvala. Kako vidim oko njegovog dela se lome koplja i strane su jasno podeljene na one koji ga glorifikuju i one koji ga ne vole.
"Veliki pad" pripada takozvanoj prozi hodanja. Protagonista ovog romana, Glumac, je to svakako radio. Hodao je čitav dan - od jutra do mraka, iz predgrađa do centra grada, kako bi primio nagradu. Za životno delo valjda... Hodajući on razvija priču o svemu, o životu, prolaznicima, staroj svesci bačenoj u žbunje, migrantima, beskućnicima... Divi se, ali i gnuša sveta oko sebe. Velikom padu predhodi niz malih padova i propadanja - semenka limuna koja pada ispod kreveta... Kritika društva, kritika sistema, kritika truleži u ljudskoj duši.
Sigurno je da postoji neko dublje značenje iza svih metafora, alegorija i simbola koji se kriju među ovim redovima, ali težnja da se razvije, pokaže i dokaže neka lična filozofija je tako naporna... Konfuzna. Iritantna. Izaziva migrenu.
Nakon pročitanog poslednjeg reda "Velikog pada" samo jedna stvar mi se vrzmala po glavi - Šta je meni ovo trebalo?
October 30, 2019
Nakon ove knjige pogledate se u ogledalo i ošamarite se.
March 4, 2020
Prvo sam pomislio da je problem što sam ovu knjigu pročitao nakon ,,Čarobnog brega'' koji je, za mene, vanvremensko remek-delo. Međutim, čak da je to i jednim delom tačno, kad je prosto knjiga dobra, ona je dobra. To nije slučaj s ,,Velikim padom'' Petera Handkea. Više je obećavala, nego što je ponudila. Hodos glavnog junaka, filozofija hodanja koja je trebalo da iznedri kritiku vremenskog trenutka i da ponudi seizmologiju glavnog junaka, glumca koji se, tokom te šetnje, ogleda u svemu što vidi - taj manevar se završio jednim osrednjim, preemfatičnim i neujednačenim postupkom.
Ne bih se složio ni sa Žarkom Radakovićem i njegovom konstatacijom da se protagonista ovog romana slikama udaljava od onoga što se dešava. Naprotiv, on se prepoznaje u onome što se događa; on je direktni učesnik nabujajućeg civilizacijskog vrtloga, a to vidimo i u par scena ( kao što je ona podzemnoj železnici gde on tuđe oči prepoznaje kao sopstvene). Postoji tendencija, istina je, da se zadrži na distanci kao onaj koji procenjuje, ali mislim da je deo ,,velikog pada'' upravo i on sam, da sebe ne isključuje iz toga i da sagledava sve posledice takvog stanja stvari upravo kao neko ko je ne izdvojen, već ko je u srcu samog dešavanja.
Mislim da je najveći Handkeov kvalitet u samom jeziku i slikama, premda su one rastrzane, na mahove pune opštih mesta i banalnosti ( kao deo kad beba gleda u glumca ); delo je ostavilo utisak nacrta za nešto što tek predstoji, za neko delo koje je još uvek u nastajanju. Handkeova kritika stvarnosti u kojoj živimo, bar u ovom delu, za mene je bila jedan već viđeni predložak kritike koja nije uspela da se izdvoji i donese nešto novo. Na momente potpuno hamsunovski, instinktivni prosvetljujući ritam rečenica tvori svetle predele lepote, ljudsku apoteozu i zadržavanje u krugu raja, ali ti trenuci su kratki.
Sve u svemu, osrednje.
Ne bih se složio ni sa Žarkom Radakovićem i njegovom konstatacijom da se protagonista ovog romana slikama udaljava od onoga što se dešava. Naprotiv, on se prepoznaje u onome što se događa; on je direktni učesnik nabujajućeg civilizacijskog vrtloga, a to vidimo i u par scena ( kao što je ona podzemnoj železnici gde on tuđe oči prepoznaje kao sopstvene). Postoji tendencija, istina je, da se zadrži na distanci kao onaj koji procenjuje, ali mislim da je deo ,,velikog pada'' upravo i on sam, da sebe ne isključuje iz toga i da sagledava sve posledice takvog stanja stvari upravo kao neko ko je ne izdvojen, već ko je u srcu samog dešavanja.
Mislim da je najveći Handkeov kvalitet u samom jeziku i slikama, premda su one rastrzane, na mahove pune opštih mesta i banalnosti ( kao deo kad beba gleda u glumca ); delo je ostavilo utisak nacrta za nešto što tek predstoji, za neko delo koje je još uvek u nastajanju. Handkeova kritika stvarnosti u kojoj živimo, bar u ovom delu, za mene je bila jedan već viđeni predložak kritike koja nije uspela da se izdvoji i donese nešto novo. Na momente potpuno hamsunovski, instinktivni prosvetljujući ritam rečenica tvori svetle predele lepote, ljudsku apoteozu i zadržavanje u krugu raja, ali ti trenuci su kratki.
Sve u svemu, osrednje.
April 12, 2023
Na stranu kontroverze koje se vežu uz Handkea, posvetila sam se isključivo onome što nudi sam roman, a meni je ponudio jedno veliko ništa. Je li do toga što se u posljednje vrijeme teško mogu skoncentrirati na čitanje ili do stila pisanja i samog sadržaja, još nisam odgonetnula. Znam samo da sam ostala poprilično razočarana. Dat ću mu još šansu za popravni nekim drugim romanom jer "Veliki pad" me zbilja nije dotaknuo niti na jednoj jedinoj razini.
July 30, 2021
Ne mogu da nadjem zajednicki jezik sa Handkeom, jednostavno ne mogu 🤷🏽♀️
February 17, 2020
Druga najgora knjiga koju sam procitao u zivotu... Bez radnje, ritma, povezanih razmisljanja... Prazan papir bi bio recitiji od ovih lorem ipsum trabunjanja...
Read
March 31, 2020Na osnovu cega oceniti ovu knjigu?
Znam samo da je nesvakidasnja, da ima daleko vise sadrzaja nego sto vecina primeti i da je moram procitati jos jednom.
Znam samo da je nesvakidasnja, da ima daleko vise sadrzaja nego sto vecina primeti i da je moram procitati jos jednom.
tasted
May 20, 2019It’s amazing how one author can use a similar approach and yet end up with one successful book and another that doesn’t work (or at least didn’t for me). Peter Handke’s novel after the excellent The Moravian Night: A Story is similarly unstable, irrational, and abstract, and equally well written (and translated) at the micro level. But whereas Night kept me fascinated, for the most part, Fall left me cold. Or no, dry. I felt 50 pages was a sufficient taste.
August 8, 2021
Svaka čast što je dobio Nobelovu nagradu za književnost, ali ova knjiga meni nema dovoljno te metafore o kojoj pišu u kritikama. Jednostavno meni nije legla. Baš mi fali ono nešto. Nije me dotakla, što je zaista retko kada sam ja u pitanju :)
June 9, 2014
After a brillant kundera in great shape, Gallimard publish a prodigious new Handke. The two heroes of my youth.
The problem of this book is that I don't know how to analyze it. Is it a dream, a metaphor. There is a unit of time. All occurs in one day until this great fall. Is it the end, death? One speaks about it systematically. It is worrying but it is inescapable.
The hero is actor, it is not a chance. He can be everyone, except Méphisto, the devil which he obviously refuses to play. The hero, it is him and his double, Handke takes again the words of Rimbaud, "I am another."It is you, it is me.
He undertakes a travel online right. He crosses a forest, the only space where he seems to be in his place. The character knows all fauna and the flora. Especially, there is animist aspect with this faith in nature. That points out the Tolstoï of the end.
But what strike me, it is the irony and the jubilation of Handke. The actor will make strange meetings: a president of the Republic making his jogging with his ministers,traders,young people, the old men, the police… Handke makes fun joyfully of all the institutions.
That points out to me the characters of the films of Fellini like "Giulietta degli spiriti" or "the voce della luna".
The character arrives in the city which is inevitably inhospitable. The president speaks on television and announces that he declares the war.
Is this that the great fall? And the things are disturbed, Not final fall, no end as in a classical novel. But can a novel like this have an end?
Only problem, it is surprising that the translators of Gallimard spend 4 years for this book. Handke feels sulfur. His family had wished the connecting of her province in Serbia. He had serious problems with the Nazis. This attachment in Serbia pushed Handke to take up disputed positions. He was private of Nobel Prize. He makes fun about it. Who still reads Sully Prudhomme? Who will read le Clézio in 30 years?
The problem of this book is that I don't know how to analyze it. Is it a dream, a metaphor. There is a unit of time. All occurs in one day until this great fall. Is it the end, death? One speaks about it systematically. It is worrying but it is inescapable.
The hero is actor, it is not a chance. He can be everyone, except Méphisto, the devil which he obviously refuses to play. The hero, it is him and his double, Handke takes again the words of Rimbaud, "I am another."It is you, it is me.
He undertakes a travel online right. He crosses a forest, the only space where he seems to be in his place. The character knows all fauna and the flora. Especially, there is animist aspect with this faith in nature. That points out the Tolstoï of the end.
But what strike me, it is the irony and the jubilation of Handke. The actor will make strange meetings: a president of the Republic making his jogging with his ministers,traders,young people, the old men, the police… Handke makes fun joyfully of all the institutions.
That points out to me the characters of the films of Fellini like "Giulietta degli spiriti" or "the voce della luna".
The character arrives in the city which is inevitably inhospitable. The president speaks on television and announces that he declares the war.
Is this that the great fall? And the things are disturbed, Not final fall, no end as in a classical novel. But can a novel like this have an end?
Only problem, it is surprising that the translators of Gallimard spend 4 years for this book. Handke feels sulfur. His family had wished the connecting of her province in Serbia. He had serious problems with the Nazis. This attachment in Serbia pushed Handke to take up disputed positions. He was private of Nobel Prize. He makes fun about it. Who still reads Sully Prudhomme? Who will read le Clézio in 30 years?
December 17, 2021
Bývalý pokladač dlaždič a nynější herec (byť už na konci kariéry) se vydává z loveckého zámečku na jedno z posledních natáčení a na předání ceny. Jenže ani na jednu lokaci se nakonec nedostaví. Hlavní hybnou jednotkou knihy je chůze ("To všechno říkal herec neslyšně a nevyjadřoval to než chůzí, tak jako vůbec byla jeho chůze způsobem mluvy. Jeho chůze, ta mluvila, ta vyprávěla.") Jenže zatímco zpočátku má chůze značný smysl – tedy dostavit se na daná místa – postupem času se tyto cíle rozplynou. Chůze vede herce přes příměstské lesíky, frekventované ulice, městské křoviny a náměstí s obřími obrazovkami, ale nakonec musí dojít k velkému pádu. Celou knihu lze tedy chápat i jako velkou metaforu lidského života.
Zřejmě se nejednalo o nijak dlouhou cestu, ale i ta dává postavě prostor k nenadálým myšlenkám, zaklesnutým vzpomínkám a pitvavým reflexím. Krom nich knihu dotváří mikropříběhy, v nichž hrají roli vyšinutá snůška postaviček – sběratelé bobulí s handsfree, znetvořený a citlivý "známý" vykřikující v lesíku, dobrý soused zjevující se v nutné dvojici či kněz s nákupními taškami. Právě tyto postavy otevírají cestu k mnoha pozastaveními nad společenskou situací, i když dost často pouze v lehkých narážkách, Handke situaci spíš zobrazí, než aby mrmlal. Mnohem víc vypovídá o skutečnostech krajina, s jejíž líčením si dává autor záležet, konstruuje důvěryhodný, ale zároveň v lecčem poťouchlý kosmos, jenž v náznacích zobrazuje i hercovo počínání.
Jako opakující motiv shledávám jakýsi klam či iluze – už na začátku knihy se dozvídáme, že průpovídka o přízemním, vlaštovčím letu před bouřkou jsou lživé. Realita je zpochybňována neustále. Narážíme na naučnou cestu klamů, řadu uvozovek, atrapy havrana i havrana skutečného, skupinka teenagerů jde s baseballovými pálkami, ale nakonec se ukáže, že nechtějí herce zbít. Představuju si to jako takovou formu odcizení skutečnosti, jako vnímání prezentovaného obrazu, který se následně vyjeví jako iluze.
Čtenářsky to někdy není úplně komfortní, Handkeho věty nabývají košatých rozměrů, zároveň mu nedělá problém skákat od jedné reflexe k jinému příběhu. Zpočátku jsem byl z těch jednotlivých postřehů nadšen, po nějaké (ale dlouhé) to trochu začalo ztrácet dech. I tak jsem nadšen, v některých rýpavých postřezích nad každodenními věcmi mi to připomnělo Gombrowicze, kterého mám moc rád. Velký pád je taky pecka, i když hůře stravitelná.
Zřejmě se nejednalo o nijak dlouhou cestu, ale i ta dává postavě prostor k nenadálým myšlenkám, zaklesnutým vzpomínkám a pitvavým reflexím. Krom nich knihu dotváří mikropříběhy, v nichž hrají roli vyšinutá snůška postaviček – sběratelé bobulí s handsfree, znetvořený a citlivý "známý" vykřikující v lesíku, dobrý soused zjevující se v nutné dvojici či kněz s nákupními taškami. Právě tyto postavy otevírají cestu k mnoha pozastaveními nad společenskou situací, i když dost často pouze v lehkých narážkách, Handke situaci spíš zobrazí, než aby mrmlal. Mnohem víc vypovídá o skutečnostech krajina, s jejíž líčením si dává autor záležet, konstruuje důvěryhodný, ale zároveň v lecčem poťouchlý kosmos, jenž v náznacích zobrazuje i hercovo počínání.
Jako opakující motiv shledávám jakýsi klam či iluze – už na začátku knihy se dozvídáme, že průpovídka o přízemním, vlaštovčím letu před bouřkou jsou lživé. Realita je zpochybňována neustále. Narážíme na naučnou cestu klamů, řadu uvozovek, atrapy havrana i havrana skutečného, skupinka teenagerů jde s baseballovými pálkami, ale nakonec se ukáže, že nechtějí herce zbít. Představuju si to jako takovou formu odcizení skutečnosti, jako vnímání prezentovaného obrazu, který se následně vyjeví jako iluze.
Čtenářsky to někdy není úplně komfortní, Handkeho věty nabývají košatých rozměrů, zároveň mu nedělá problém skákat od jedné reflexe k jinému příběhu. Zpočátku jsem byl z těch jednotlivých postřehů nadšen, po nějaké (ale dlouhé) to trochu začalo ztrácet dech. I tak jsem nadšen, v některých rýpavých postřezích nad každodenními věcmi mi to připomnělo Gombrowicze, kterého mám moc rád. Velký pád je taky pecka, i když hůře stravitelná.
Někoho pak za sebou uslyšel. Po podrážkami toho druhého křupl klacík. Ale než se otočil, uvědomil si: ten zvuk pochází od něho. A nezůstalo u jednoho klamu. Blíž a blíž hučela helikoptéra – jeho košile ve vanu chůze. Praskot houští pocházel od péra na jeho klobouku. Řítil se strom: jeho zívání. Kdesi vpředu kňučel neviditelný pes: jeho žaludek. Skupina chodců, kteří se ve velké dáli pustili do sborového zpěvu: on sám, samojediný, aniž si toho všiml, upadl do zpěvu, do pobrukování. Někdo mu zespoda z kapradí a vysokých travin vyšplíchl něco do tváře: opět on, když jen tak mimochodem za chůze vzal po svém boku do prstů lusk netýkavky nafouklý k prasknutí.(s. 70)
April 1, 2020
Ovo je bio naš prvi susret, ali nadam se ne i poslednji. U ovoj knjizi pratimo Glumca i njegovu šetnja, u najdublje slojeve duše. Šetnja je putovanje kroz društvo, čitamo o različitim ljudima s različitim pričama, ali ih ne upoznajemo u potpunosti. Početak romana me je zbunio, ali sam brzo u štos Handkeovog pisanja. Zaista piše odlično, sviđa mi se stil. Svaki opis putovanja predstavlja novi pogled na okolinu i ljude u društvu, a tu me je ,,kupio".
I pored toga nedostala mu je ,,ljubav". Bez navodnika: ljubav mu je nedostala. Nedostajala mu je svakog dana, čas manje bolno, čas kao bol nad bolovima, bilo kako, kao svakodnevni bol. Nedostajanje ljubavi ljutilo ga je, a bio je ozlojeđen i zbog sebe samog, ali, konačno, ipak, daleko više. Uostalom nije nedostajanje ljubavi bilo to što ga je tako uzrujavalo, pre to beše njeno nepostojanje. Pa nedostajanje bi već bilo neka vrsta ljubavi, po mogućnosti obuhvatnija, jer više ukazuje na budućnost nego na nešto prisutno, opipljivo, kažimo, dostižno je, kako se to, ipak, kaže nekom odsutnom ili nekoj odsutnoj: ,,Nedostaješ mi!", a to je i te kako neka vrsta ljubavi. Ljubav, nije mu nedostajala.
I pored toga nedostala mu je ,,ljubav". Bez navodnika: ljubav mu je nedostala. Nedostajala mu je svakog dana, čas manje bolno, čas kao bol nad bolovima, bilo kako, kao svakodnevni bol. Nedostajanje ljubavi ljutilo ga je, a bio je ozlojeđen i zbog sebe samog, ali, konačno, ipak, daleko više. Uostalom nije nedostajanje ljubavi bilo to što ga je tako uzrujavalo, pre to beše njeno nepostojanje. Pa nedostajanje bi već bilo neka vrsta ljubavi, po mogućnosti obuhvatnija, jer više ukazuje na budućnost nego na nešto prisutno, opipljivo, kažimo, dostižno je, kako se to, ipak, kaže nekom odsutnom ili nekoj odsutnoj: ,,Nedostaješ mi!", a to je i te kako neka vrsta ljubavi. Ljubav, nije mu nedostajala.
February 22, 2021
Ƥɛтɛя Ħαи∂κɛ-Ѵɛℓικι Ƥα∂
"𝙾𝚍𝚞𝚟𝚎𝚔 𝚓𝚎 𝙶𝚕𝚞𝚖𝚊𝚌 𝚗𝚊𝚓𝚋𝚘𝚕𝚓𝚎 𝚍𝚎𝚕𝚘𝚟𝚊𝚘 𝚔𝚊𝚘 𝙽𝚒𝚔𝚘,𝚊 𝚜𝚕𝚊𝚋𝚒𝚓𝚎 𝚊𝚔𝚘 𝚓𝚎 𝚗𝚎š𝚝𝚘 č𝚒𝚗𝚒𝚘..."
🇷🇸
😇𝐺𝑙𝑢𝑚𝑎𝑐 𝑢 𝑠𝑣𝑜𝑚 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑜𝑑𝑛𝑒𝑣𝑛𝑜𝑚 ℎ𝑜𝑑𝑢 𝑖𝑚𝑎 𝑖𝑧𝑢𝑧𝑒𝑡𝑛𝑢 𝑚𝑜ć 𝑧𝑎𝑝𝑎ž𝑎𝑛𝑗𝑎.
😇𝑃𝑟𝑒𝑑𝑖𝑣𝑛𝑖 𝑜𝑝𝑖𝑠𝑖 š𝑢𝑚𝑒.
😇𝐺𝑟𝑎𝑑 𝑖 𝑠𝑣𝑖 𝑠𝑙𝑜𝑗𝑒𝑣𝑖 𝑑𝑟𝑢š𝑡𝑣𝑎 𝑖 𝑙𝑖𝑐𝑎 𝑘𝑜𝑗𝑎 𝑠𝑢𝑠𝑟𝑒ć𝑒 𝑠𝑢 𝑢𝑛𝑖𝑣𝑒𝑟𝑧𝑎𝑙𝑛𝑖 𝑖 𝑝𝑟𝑒𝑝𝑜𝑧𝑛𝑎𝑡𝑙𝑗𝑖𝑣𝑖.
😇𝑅𝑜𝑚𝑎𝑛 𝑘𝑎𝑜 𝑧𝑏𝑖𝑟 𝑖𝑚𝑝𝑟𝑒𝑠𝑖𝑗𝑎,𝑘𝑎𝑜 𝑠𝑙𝑖𝑘𝑎...𝑝𝑜𝑑𝑠𝑒𝑡𝑖𝑜 𝑚𝑒 𝑗𝑒 𝑛𝑎 𝑝𝑟𝑣𝑜 𝐻𝑎𝑛𝑑𝑘𝑒𝑜𝑣𝑜 𝑑𝑒𝑙𝑜 𝑘𝑜𝑗𝑒 𝑠𝑎𝑚 č𝑖𝑡𝑎𝑙𝑎 𝑝𝑟𝑒 𝑠𝑡𝑜 𝑔𝑜𝑑𝑖𝑛𝑎-𝑃𝑜𝑢𝑘𝑎 𝑝𝑙𝑎��𝑖𝑛𝑒 𝑆𝑒𝑛𝑡-𝑉𝑖𝑘𝑡𝑜𝑎𝑟.
😇👿𝑂𝑑𝑛𝑜𝑠 𝑝𝑟𝑒𝑚𝑎 Ž𝑒𝑛𝑖 𝑖 𝑡𝑒𝑜𝑟𝑖𝑗𝑎 "𝑛𝑒 𝑛𝑒𝑑𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒 𝑚𝑖 𝑙𝑗𝑢𝑏𝑎𝑣,𝑛𝑒𝑚𝑎𝑚 𝑙𝑗𝑢𝑏𝑎𝑣𝑖" 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑗𝑎𝑠𝑛𝑎 𝑎𝑙𝑖 𝑢 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑟𝑎𝑑𝑖𝑘𝑐𝑖𝑗𝑖 𝑠𝑎 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑒𝑘𝑠𝑜𝑚 𝑠𝑝𝑎𝑠𝑖𝑜𝑐𝑎
👿𝑂𝑑𝑛𝑜𝑠 𝑝𝑟𝑒𝑚𝑎 𝑠𝑖𝑛𝑢 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑡𝑎𝑘𝑜đ𝑒 𝑛𝑒𝑗𝑎𝑠𝑎𝑛 𝑖 𝑡𝑜 𝑝𝑖𝑠𝑚𝑜 𝑘𝑜𝑗𝑒 𝑚𝑢 𝑝𝑖š𝑒
👿𝐷𝑜 𝑠𝑎𝑚𝑜𝑔 𝑘𝑟𝑎𝑗𝑎 𝑛𝑖𝑠𝑎𝑚 𝑝𝑟𝑜𝑘𝑙𝑗𝑢𝑣𝑖𝑙𝑎 𝑢 č𝑒𝑚𝑢 𝑠𝑒 𝑠𝑎𝑠𝑡𝑜𝑗𝑖 𝑉𝑒𝑙𝑖𝑘𝑖 𝑃𝑎𝑑
✒𝑍𝑎𝑡𝑜 𝑜𝑐𝑒𝑛𝑎8️⃣ 𝑗𝑒𝑟 𝑛𝑒𝑘𝑎𝑘𝑜 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑛𝑒𝑑𝑜𝑟𝑒č𝑒𝑛🤷♀️
🇺🇸
😇𝓣𝓱𝓮 𝓐𝓬𝓽𝓸𝓻 𝔀𝓪𝓵𝓴𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓸𝓫𝓼𝓮𝓻𝓿𝓮𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓱𝓮 𝓻𝓮𝓪𝓵𝓵𝔂 𝓼𝓮𝓮𝓼 𝓽𝓱𝓲𝓷𝓰𝓼
😇𝓓𝓮𝓼𝓬𝓻𝓲𝓹𝓽𝓲𝓸𝓷𝓼 𝓸𝓯 𝓽𝓱𝓮 𝔀𝓸𝓸𝓭𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓷𝓪𝓽𝓾𝓻𝓮 𝓪𝓻𝓮 𝓫𝓮𝓪𝓾𝓽𝓲𝓯𝓾𝓵
😇𝓣𝓱𝓮 𝓬𝓲𝓽𝔂 𝓪𝓷𝓭 𝓪𝓵𝓵 𝓽𝓱𝓮 𝓹𝓮𝓪𝓸𝓹𝓵𝓮 𝓱𝓮 𝓶𝓮𝓮𝓽𝓼 𝓪𝓻𝓮 𝓾𝓷𝓲𝓿𝓮𝓻𝓼𝓪𝓵 𝓪𝓷𝓭 𝓻𝓮𝓬𝓸𝓰𝓷𝓲𝓼𝓪𝓫𝓵𝓮
😇𝓣𝓱𝓮 𝓷𝓸𝓿𝓮𝓵 𝓲𝓼 𝓵𝓲𝓴𝓮 𝓪𝓷 𝓲𝓶𝓹𝓻𝓮𝓼𝓲𝓸𝓷𝓲𝓼𝓽𝓲𝓬 𝓹𝓪𝓲𝓷𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓪𝓷𝓭 𝓻𝓮𝓶𝓲𝓷𝓭𝓮𝓭 𝓶𝓮 𝓸𝓯 𝓗𝓪𝓷𝓭𝓴𝓮'𝓼 𝓸𝓷𝓵𝔂 𝓸𝓽𝓱𝓮𝓻 𝔀𝓸𝓻𝓴 𝓘'𝓿𝓮 𝓻𝓮𝓪𝓭-𝓣𝓱𝓮 𝓶𝓮𝓼𝓼𝓪𝓰𝓮 𝓸𝓯 𝓢𝓪𝓲𝓷𝓽-𝓥𝓲𝓬𝓽𝓸𝓲𝓻𝓮
😇👿𝓗𝓲𝓼 𝓻𝓮𝓵𝓪𝓽𝓲𝓸𝓷𝓼𝓱𝓲𝓹 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝓣𝓱𝓮 𝓦𝓸𝓶𝓪𝓷 𝓪𝓷𝓭 "𝓘 𝓭𝓸𝓷'𝓽 𝓶𝓲𝓼𝓼 𝓵𝓸𝓿𝓮,𝓘 𝓭𝓸 𝓷𝓸𝓽 𝓱𝓪𝓿𝓮 𝓵𝓸𝓿𝓮" 𝓲𝓼 𝓾𝓷𝓭𝓮𝓻𝓼𝓽𝓪𝓷𝓭𝓪𝓫𝓵𝓮 𝓫𝓾𝓽 𝓲𝓷 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓻𝓪𝓭𝓲𝓬𝓽𝓲𝓸𝓷 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝓱𝓲𝓼 𝓼𝓪𝓿𝓲𝓸𝓲𝓻 𝓬𝓸𝓶𝓹𝓵𝓮𝔁
👿𝓣𝓱𝓮 𝓵𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓸 𝓱𝓲𝓼 𝓼𝓸𝓷 -𝓘 𝓳𝓾𝓼𝓽 𝓭𝓸𝓷'𝓽 𝓰𝓮𝓽 𝓲𝓽.
👿𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓣𝓱𝓮 𝓖𝓻𝓮𝓪𝓽 𝓕𝓪𝓵𝓵 𝓬𝓸𝓷𝓼𝓲𝓼𝓽𝓼 𝓸𝓯...𝓘 𝓭𝓸 𝓷𝓸𝓽 𝓴𝓷𝓸𝔀
✒𝓢𝓸,𝓰𝓻𝓪𝓭𝓮8️⃣ 𝓫𝓮𝓬𝓪𝓾𝓼𝓮 𝓲𝓽 𝓲𝓼 𝓾𝓷𝓬𝓵𝓮𝓪𝓻🤷♀️
"𝙾𝚍𝚞𝚟𝚎𝚔 𝚓𝚎 𝙶𝚕𝚞𝚖𝚊𝚌 𝚗𝚊𝚓𝚋𝚘𝚕𝚓𝚎 𝚍𝚎𝚕𝚘𝚟𝚊𝚘 𝚔𝚊𝚘 𝙽𝚒𝚔𝚘,𝚊 𝚜𝚕𝚊𝚋𝚒𝚓𝚎 𝚊𝚔𝚘 𝚓𝚎 𝚗𝚎š𝚝𝚘 č𝚒𝚗𝚒𝚘..."
🇷🇸
😇𝐺𝑙𝑢𝑚𝑎𝑐 𝑢 𝑠𝑣𝑜𝑚 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑜𝑑𝑛𝑒𝑣𝑛𝑜𝑚 ℎ𝑜𝑑𝑢 𝑖𝑚𝑎 𝑖𝑧𝑢𝑧𝑒𝑡𝑛𝑢 𝑚𝑜ć 𝑧𝑎𝑝𝑎ž𝑎𝑛𝑗𝑎.
😇𝑃𝑟𝑒𝑑𝑖𝑣𝑛𝑖 𝑜𝑝𝑖𝑠𝑖 š𝑢𝑚𝑒.
😇𝐺𝑟𝑎𝑑 𝑖 𝑠𝑣𝑖 𝑠𝑙𝑜𝑗𝑒𝑣𝑖 𝑑𝑟𝑢š𝑡𝑣𝑎 𝑖 𝑙𝑖𝑐𝑎 𝑘𝑜𝑗𝑎 𝑠𝑢𝑠𝑟𝑒ć𝑒 𝑠𝑢 𝑢𝑛𝑖𝑣𝑒𝑟𝑧𝑎𝑙𝑛𝑖 𝑖 𝑝𝑟𝑒𝑝𝑜𝑧𝑛𝑎𝑡𝑙𝑗𝑖𝑣𝑖.
😇𝑅𝑜𝑚𝑎𝑛 𝑘𝑎𝑜 𝑧𝑏𝑖𝑟 𝑖𝑚𝑝𝑟𝑒𝑠𝑖𝑗𝑎,𝑘𝑎𝑜 𝑠𝑙𝑖𝑘𝑎...𝑝𝑜𝑑𝑠𝑒𝑡𝑖𝑜 𝑚𝑒 𝑗𝑒 𝑛𝑎 𝑝𝑟𝑣𝑜 𝐻𝑎𝑛𝑑𝑘𝑒𝑜𝑣𝑜 𝑑𝑒𝑙𝑜 𝑘𝑜𝑗𝑒 𝑠𝑎𝑚 č𝑖𝑡𝑎𝑙𝑎 𝑝𝑟𝑒 𝑠𝑡𝑜 𝑔𝑜𝑑𝑖𝑛𝑎-𝑃𝑜𝑢𝑘𝑎 𝑝𝑙𝑎��𝑖𝑛𝑒 𝑆𝑒𝑛𝑡-𝑉𝑖𝑘𝑡𝑜𝑎𝑟.
😇👿𝑂𝑑𝑛𝑜𝑠 𝑝𝑟𝑒𝑚𝑎 Ž𝑒𝑛𝑖 𝑖 𝑡𝑒𝑜𝑟𝑖𝑗𝑎 "𝑛𝑒 𝑛𝑒𝑑𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒 𝑚𝑖 𝑙𝑗𝑢𝑏𝑎𝑣,𝑛𝑒𝑚𝑎𝑚 𝑙𝑗𝑢𝑏𝑎𝑣𝑖" 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑗𝑎𝑠𝑛𝑎 𝑎𝑙𝑖 𝑢 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑟𝑎𝑑𝑖𝑘𝑐𝑖𝑗𝑖 𝑠𝑎 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑒𝑘𝑠𝑜𝑚 𝑠𝑝𝑎𝑠𝑖𝑜𝑐𝑎
👿𝑂𝑑𝑛𝑜𝑠 𝑝𝑟𝑒𝑚𝑎 𝑠𝑖𝑛𝑢 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑡𝑎𝑘𝑜đ𝑒 𝑛𝑒𝑗𝑎𝑠𝑎𝑛 𝑖 𝑡𝑜 𝑝𝑖𝑠𝑚𝑜 𝑘𝑜𝑗𝑒 𝑚𝑢 𝑝𝑖š𝑒
👿𝐷𝑜 𝑠𝑎𝑚𝑜𝑔 𝑘𝑟𝑎𝑗𝑎 𝑛𝑖𝑠𝑎𝑚 𝑝𝑟𝑜𝑘𝑙𝑗𝑢𝑣𝑖𝑙𝑎 𝑢 č𝑒𝑚𝑢 𝑠𝑒 𝑠𝑎𝑠𝑡𝑜𝑗𝑖 𝑉𝑒𝑙𝑖𝑘𝑖 𝑃𝑎𝑑
✒𝑍𝑎𝑡𝑜 𝑜𝑐𝑒𝑛𝑎8️⃣ 𝑗𝑒𝑟 𝑛𝑒𝑘𝑎𝑘𝑜 𝑚𝑖 𝑗𝑒 𝑛𝑒𝑑𝑜𝑟𝑒č𝑒𝑛🤷♀️
🇺🇸
😇𝓣𝓱𝓮 𝓐𝓬𝓽𝓸𝓻 𝔀𝓪𝓵𝓴𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓸𝓫𝓼𝓮𝓻𝓿𝓮𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓱𝓮 𝓻𝓮𝓪𝓵𝓵𝔂 𝓼𝓮𝓮𝓼 𝓽𝓱𝓲𝓷𝓰𝓼
😇𝓓𝓮𝓼𝓬𝓻𝓲𝓹𝓽𝓲𝓸𝓷𝓼 𝓸𝓯 𝓽𝓱𝓮 𝔀𝓸𝓸𝓭𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓷𝓪𝓽𝓾𝓻𝓮 𝓪𝓻𝓮 𝓫𝓮𝓪𝓾𝓽𝓲𝓯𝓾𝓵
😇𝓣𝓱𝓮 𝓬𝓲𝓽𝔂 𝓪𝓷𝓭 𝓪𝓵𝓵 𝓽𝓱𝓮 𝓹𝓮𝓪𝓸𝓹𝓵𝓮 𝓱𝓮 𝓶𝓮𝓮𝓽𝓼 𝓪𝓻𝓮 𝓾𝓷𝓲𝓿𝓮𝓻𝓼𝓪𝓵 𝓪𝓷𝓭 𝓻𝓮𝓬𝓸𝓰𝓷𝓲𝓼𝓪𝓫𝓵𝓮
😇𝓣𝓱𝓮 𝓷𝓸𝓿𝓮𝓵 𝓲𝓼 𝓵𝓲𝓴𝓮 𝓪𝓷 𝓲𝓶𝓹𝓻𝓮𝓼𝓲𝓸𝓷𝓲𝓼𝓽𝓲𝓬 𝓹𝓪𝓲𝓷𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓪𝓷𝓭 𝓻𝓮𝓶𝓲𝓷𝓭𝓮𝓭 𝓶𝓮 𝓸𝓯 𝓗𝓪𝓷𝓭𝓴𝓮'𝓼 𝓸𝓷𝓵𝔂 𝓸𝓽𝓱𝓮𝓻 𝔀𝓸𝓻𝓴 𝓘'𝓿𝓮 𝓻𝓮𝓪𝓭-𝓣𝓱𝓮 𝓶𝓮𝓼𝓼𝓪𝓰𝓮 𝓸𝓯 𝓢𝓪𝓲𝓷𝓽-𝓥𝓲𝓬𝓽𝓸𝓲𝓻𝓮
😇👿𝓗𝓲𝓼 𝓻𝓮𝓵𝓪𝓽𝓲𝓸𝓷𝓼𝓱𝓲𝓹 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝓣𝓱𝓮 𝓦𝓸𝓶𝓪𝓷 𝓪𝓷𝓭 "𝓘 𝓭𝓸𝓷'𝓽 𝓶𝓲𝓼𝓼 𝓵𝓸𝓿𝓮,𝓘 𝓭𝓸 𝓷𝓸𝓽 𝓱𝓪𝓿𝓮 𝓵𝓸𝓿𝓮" 𝓲𝓼 𝓾𝓷𝓭𝓮𝓻𝓼𝓽𝓪𝓷𝓭𝓪𝓫𝓵𝓮 𝓫𝓾𝓽 𝓲𝓷 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓻𝓪𝓭𝓲𝓬𝓽𝓲𝓸𝓷 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝓱𝓲𝓼 𝓼𝓪𝓿𝓲𝓸𝓲𝓻 𝓬𝓸𝓶𝓹𝓵𝓮𝔁
👿𝓣𝓱𝓮 𝓵𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓸 𝓱𝓲𝓼 𝓼𝓸𝓷 -𝓘 𝓳𝓾𝓼𝓽 𝓭𝓸𝓷'𝓽 𝓰𝓮𝓽 𝓲𝓽.
👿𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓣𝓱𝓮 𝓖𝓻𝓮𝓪𝓽 𝓕𝓪𝓵𝓵 𝓬𝓸𝓷𝓼𝓲𝓼𝓽𝓼 𝓸𝓯...𝓘 𝓭𝓸 𝓷𝓸𝓽 𝓴𝓷𝓸𝔀
✒𝓢𝓸,𝓰𝓻𝓪𝓭𝓮8️⃣ 𝓫𝓮𝓬𝓪𝓾𝓼𝓮 𝓲𝓽 𝓲𝓼 𝓾𝓷𝓬𝓵𝓮𝓪𝓻🤷♀️
June 6, 2015
Už to začíná být tradicí - pokaždý když jedu vlakem z Mnichova, knížka kterou vezmu do ruky je totální hovnařina. Zatímco u mladý patnáctiletý pičky z Berlína se to dalo docela čekat (Axolotl roadkill), páč jsem třicetiletej píčus z Prahy a její "DIY-péra-bio-kokain" světonázor nesdílím, u Handkeho se mi chtělo při čtení brečet hned ze tří důvodů:
1.je to strašná nuda
2.je to strašně napsaný
3.v kupé se mnou neseděl nikdo, kdo by ocenil, že čtu rakouský avantgardní román, tudíž sem si cestou klidně mohl číst Maxim, ale kdo to mohl tušit, že.
Handkeho kniha Velký pád pojednává o jednom dni slavného herce, který jde. A pořád jde. A když se zastaví, tak pak se zase rozejde. Stání i chůzi komentuje jak správný intelektuál vídeňského typu naprosto nestravitelnými filozofickými průjmy, to zřejmě proto, že je to idiot a nebo rakušan, jedno z toho.
Abych ilustroval oné průjmy, dovolil jsem si připojit pasáž, která stojí osamoceně v příběhu, tudíž to, že vám to nedává smysl není tím, že by vám něco uniklo. Takhle hlavní postava uvažuje pořád:
"V tomto jasu se setkal s umírajícím. I když se herec nezastavil, bylo to setkání. Setkaly se jejich pohledy. Odkud věděl, že tu ten člověk umírá? Věděl to, něco takového ještě věděl (TAK JAK TO TEDA KURVA VĚDĚL? A CO JAKO VĚDĚL?). Tento nehybný zlomený pohled mu naznačoval: Já tě poznávám! Jsi poznán! a říkal mu to ještě, i když šel dál, a bude mu to říkat až do smrti (CO?). Umírající herce nerozpoznal jakožto Toho, kdo: jako předtím ve sféře tmy (UNIKÁ MI NĚCO?). Jak tedy? (ANO, JAK TEDY KURVA?) "Poznal mě, toť vše." (TOŤ VŠE? TAK PROČ O TOM MELEŠ?) A připojil pak, v samomluvě: "Tento pohled mi byl nakloněn(WTF?). Je mi nakloněn (WTF??). Bude mi i pak nakloněn (WTF???). Jen jestli už není příliš pozdě (CHCI ZEMŘÍT)." A na ulici se pokřižoval, přičemž ho napadlo, že jednou už se takto pokřižoval. Kde? V kostele ne. (TAK KDE TEDA KURVA?)
Když bych měl jít do důsledků, dalo by se to napsat asi takhle: "Pak uviděl umírajícího s kterým si vyměnil pohled. Chvíli na sebe blbě čuměli a pak se kdo ví kurva proč pokřižoval, přesně tak, jako se pokřižoval už kdysi bůhví kde."
Nechci ovšem na knihu kydat jen špínu. Ve skutečnosti má jedno velké plus. Počkat, vlastně ne.
PS: Haruki Murakami tímto přišel o titul nejnudnějšího spisovatele všech dob.
1.je to strašná nuda
2.je to strašně napsaný
3.v kupé se mnou neseděl nikdo, kdo by ocenil, že čtu rakouský avantgardní román, tudíž sem si cestou klidně mohl číst Maxim, ale kdo to mohl tušit, že.
Handkeho kniha Velký pád pojednává o jednom dni slavného herce, který jde. A pořád jde. A když se zastaví, tak pak se zase rozejde. Stání i chůzi komentuje jak správný intelektuál vídeňského typu naprosto nestravitelnými filozofickými průjmy, to zřejmě proto, že je to idiot a nebo rakušan, jedno z toho.
Abych ilustroval oné průjmy, dovolil jsem si připojit pasáž, která stojí osamoceně v příběhu, tudíž to, že vám to nedává smysl není tím, že by vám něco uniklo. Takhle hlavní postava uvažuje pořád:
"V tomto jasu se setkal s umírajícím. I když se herec nezastavil, bylo to setkání. Setkaly se jejich pohledy. Odkud věděl, že tu ten člověk umírá? Věděl to, něco takového ještě věděl (TAK JAK TO TEDA KURVA VĚDĚL? A CO JAKO VĚDĚL?). Tento nehybný zlomený pohled mu naznačoval: Já tě poznávám! Jsi poznán! a říkal mu to ještě, i když šel dál, a bude mu to říkat až do smrti (CO?). Umírající herce nerozpoznal jakožto Toho, kdo: jako předtím ve sféře tmy (UNIKÁ MI NĚCO?). Jak tedy? (ANO, JAK TEDY KURVA?) "Poznal mě, toť vše." (TOŤ VŠE? TAK PROČ O TOM MELEŠ?) A připojil pak, v samomluvě: "Tento pohled mi byl nakloněn(WTF?). Je mi nakloněn (WTF??). Bude mi i pak nakloněn (WTF???). Jen jestli už není příliš pozdě (CHCI ZEMŘÍT)." A na ulici se pokřižoval, přičemž ho napadlo, že jednou už se takto pokřižoval. Kde? V kostele ne. (TAK KDE TEDA KURVA?)
Když bych měl jít do důsledků, dalo by se to napsat asi takhle: "Pak uviděl umírajícího s kterým si vyměnil pohled. Chvíli na sebe blbě čuměli a pak se kdo ví kurva proč pokřižoval, přesně tak, jako se pokřižoval už kdysi bůhví kde."
Nechci ovšem na knihu kydat jen špínu. Ve skutečnosti má jedno velké plus. Počkat, vlastně ne.
PS: Haruki Murakami tímto přišel o titul nejnudnějšího spisovatele všech dob.
July 15, 2019
“Já neumím číst!,” citovala s oblibou hlášku Čertíka ze slavného Godardova filmu Princezna ze mlejna jedna dívka, co měla kdysi tu smůlu a musela často poslouchat má pečlivě ošetřená doporučení k četbě. Znamenalo to strč si do prdele.
Až za mnou přijde kolega Handke, ať si přečtu jeho novej kus, tak mu s díky zopakuju, že neumím číst. Stejně bych to totiž nepochopil. Minimálně tohle jsem nepochopil. A to samozřejmě není výtka, kdo jsem já, abych byl proti nepochopitelnosti, když mě to rozrýpe jiným způsobem, jenomže tohle bylo asi příliš avant pro mou zahradu.
Nepamatuju beletrii, kde bych se musel tolikrát vracet a číst odstavce znovu a znovu, abych vůbec dokázal oddělovat věty. Bylo to jako když slyšíte cizí jazyk, kterému lehce rozumíte, ale v proudu řeči to celé začne splývat a člověk je pytli. Jenomže tohle bylo česky, ve výborném překladu Věry Koubové, kterou znáte z překladů toho ufňukánka Nietzscheho.
I když teď si říkám, že snad bych si od něj ještě něco dal, to mi to teda vydrželo dlouho, protože by mě zajímalo, jak to ten chlap dělá, že dokáže tak kondenzovat, že se v tom nedá pobývat, normálně tu bichlu musíte po chvíli zahodit a jít se projít na nejbližší planinu, kde je trochu prostoru. A to nejsou žádné popisy místností, všechno je naopak v pohybu, náš herec jde, potkává město, potkává lidi, potkává celej svět, mění se tempo, míchají se obrazy, co jeho myšlenka, vjem, autorův popis, netuším, po chvíli už člověk neví, kde končí kafe a začíná tonik, takže vlastně nevím, jestli nepsal samé blbosti, protože jak říkám, já to vlastně nechopil, takže smolík, víc nevím.
Skutečný smolík ovšem je, že jsem po tom Handkem teď chtěl sáhnout, že se kouknu, co jsem si podtrhal -- a já ho nemám a samozřejmě nevím, komu jsem to půjčil. Existuje horší pocit, než když zjistíte, že vám v knihovně chybí kniha, o které nevíte, kde je?
Tahle hořká úzkost, to je přesně jak čtení Handkeho.
Až za mnou přijde kolega Handke, ať si přečtu jeho novej kus, tak mu s díky zopakuju, že neumím číst. Stejně bych to totiž nepochopil. Minimálně tohle jsem nepochopil. A to samozřejmě není výtka, kdo jsem já, abych byl proti nepochopitelnosti, když mě to rozrýpe jiným způsobem, jenomže tohle bylo asi příliš avant pro mou zahradu.
Nepamatuju beletrii, kde bych se musel tolikrát vracet a číst odstavce znovu a znovu, abych vůbec dokázal oddělovat věty. Bylo to jako když slyšíte cizí jazyk, kterému lehce rozumíte, ale v proudu řeči to celé začne splývat a člověk je pytli. Jenomže tohle bylo česky, ve výborném překladu Věry Koubové, kterou znáte z překladů toho ufňukánka Nietzscheho.
I když teď si říkám, že snad bych si od něj ještě něco dal, to mi to teda vydrželo dlouho, protože by mě zajímalo, jak to ten chlap dělá, že dokáže tak kondenzovat, že se v tom nedá pobývat, normálně tu bichlu musíte po chvíli zahodit a jít se projít na nejbližší planinu, kde je trochu prostoru. A to nejsou žádné popisy místností, všechno je naopak v pohybu, náš herec jde, potkává město, potkává lidi, potkává celej svět, mění se tempo, míchají se obrazy, co jeho myšlenka, vjem, autorův popis, netuším, po chvíli už člověk neví, kde končí kafe a začíná tonik, takže vlastně nevím, jestli nepsal samé blbosti, protože jak říkám, já to vlastně nechopil, takže smolík, víc nevím.
Skutečný smolík ovšem je, že jsem po tom Handkem teď chtěl sáhnout, že se kouknu, co jsem si podtrhal -- a já ho nemám a samozřejmě nevím, komu jsem to půjčil. Existuje horší pocit, než když zjistíte, že vám v knihovně chybí kniha, o které nevíte, kde je?
Tahle hořká úzkost, to je přesně jak čtení Handkeho.
March 16, 2022
As another reviewer pointed out, this work by Handke is brilliant in some areas, but mostly unreadable.
Certain works of literature are difficult, but still remain intelligible. Initially it was smooth sailing from the first chapter, until reaching chapter four. The picturesque scenes from chapter one gave a crystal clear image of the house and the surrounding area something that bespeaks to the literary talent that Handke is. This is where my praise for this book ends.
The reading experience was fractured, and unnecessarily so, I slowly came under the impression that the great fall is a gimmicky attempt at being profound. It can be argued that this work is not really a book, but a collection of paragraphs that tells a story (or rather, anti-story) in which the reader is miles above the head of the protagonist and never gains a clear picture of who he is or where he is. Everything and everyone are essentially blobs, a liquid mass.
Certain works of literature are difficult, but still remain intelligible. Initially it was smooth sailing from the first chapter, until reaching chapter four. The picturesque scenes from chapter one gave a crystal clear image of the house and the surrounding area something that bespeaks to the literary talent that Handke is. This is where my praise for this book ends.
The reading experience was fractured, and unnecessarily so, I slowly came under the impression that the great fall is a gimmicky attempt at being profound. It can be argued that this work is not really a book, but a collection of paragraphs that tells a story (or rather, anti-story) in which the reader is miles above the head of the protagonist and never gains a clear picture of who he is or where he is. Everything and everyone are essentially blobs, a liquid mass.
September 7, 2022
I rarely have a hard time finishing a book but this was one that tested me from tbe first chapter. I forced myself to finish it just because I don't like leaving books unread. 4 hours of my life I will never get back. I got literally nothing from this book. I was hoping that starting it with a fresh outlook each day would get me to like something about, but it made no difference.
The translator of this book said something like [I'm paraphrasing]... This is a book about reading too. I agree, it's literally a bunch of words put together in sentences, where 2 sentences in the same paragraph don't connect unless you're Hanke himself. He writes beautifully written sentences but they feels disconnected, and absolutely no fluid story to keep me going.
I don't think I could, in good conscience, even gift this one to someone just to get it off my shelf.
Maybe his other books are better, but I don't think I'll venture into reading Hanke again any time soon. Sorry Hanke, I really tried.
The translator of this book said something like [I'm paraphrasing]... This is a book about reading too. I agree, it's literally a bunch of words put together in sentences, where 2 sentences in the same paragraph don't connect unless you're Hanke himself. He writes beautifully written sentences but they feels disconnected, and absolutely no fluid story to keep me going.
I don't think I could, in good conscience, even gift this one to someone just to get it off my shelf.
Maybe his other books are better, but I don't think I'll venture into reading Hanke again any time soon. Sorry Hanke, I really tried.
January 18, 2020
Ovo je nešto najgore što sam u životu pročitala 😵 Da mogu da dam nulu kao ocenu, to bi bilo realno.
February 21, 2020
Непроходно.
September 6, 2019
Σίγουρα πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο! Ο συγγραφέα μέσω του ηθοποιού του εστιάζει σε όλα αυτά τα μικρά που χάνουμε στην καθημερινότητα προσπερνώντας τα. Με μια εμμονικη, σχεδόν προυστική, επιμονή στην λεπτομέρεια, και ένα συνεχές πλέξιμο αναμνήσεων, φαντασίας και πραγματικότητας, είναι το αποτέλεσμα μίας βόλτας. Μίας άσκοπης βόλτας.
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την αξία της χρήσιμοθηρίας όπου η κανονικότητα της εργασίας και της αξιοποίησης του χρόνου αποκτηνώνει το άτομο, έχουμε έναν αρνητή της νόρμας, έναν ανώνυμο μέσα σε ένα εξίσου ανώνυμο περιβάλλον. Κι αφού μας ανήκει μόνο ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε, ο (αντι)ήρωαςτης ιστορίας μας αλλά και η ίδια η ιστορία δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο ηθοποιός αυτός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Αυτός που προσπεράσεις στην προηγούμενη γωνία, ο διπλανός σου στο μετρό, ακόμη κι εσύ. Ένας άνθρωπος που στέκεται με σχεδόν ευλαβικό τρόπο στην στιγμή που χάνεται. Σε όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά που μας είναι τόσο αδιάφορα, κι όμως είναι εν τέλει η ζωή μας.
Μια φιλοσοφική αλληγορία με καταπληκτική γραφή, και μετάφραση. Ένας πρωταγωνιστής που με έκανε όχι μόνο να δω κομμάτια του εαυτού μου επάνω του, αλλά να ταυτιστώ μαζί του εκατό τις εκατό. Σχεδόν είμαι έτοιμος να το ξαναπιασω από την αρχή.
5 / 5
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την αξία της χρήσιμοθηρίας όπου η κανονικότητα της εργασίας και της αξιοποίησης του χρόνου αποκτηνώνει το άτομο, έχουμε έναν αρνητή της νόρμας, έναν ανώνυμο μέσα σε ένα εξίσου ανώνυμο περιβάλλον. Κι αφού μας ανήκει μόνο ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε, ο (αντι)ήρωαςτης ιστορίας μας αλλά και η ίδια η ιστορία δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο ηθοποιός αυτός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Αυτός που προσπεράσεις στην προηγούμενη γωνία, ο διπλανός σου στο μετρό, ακόμη κι εσύ. Ένας άνθρωπος που στέκεται με σχεδόν ευλαβικό τρόπο στην στιγμή που χάνεται. Σε όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά που μας είναι τόσο αδιάφορα, κι όμως είναι εν τέλει η ζωή μας.
Μια φιλοσοφική αλληγορία με καταπληκτική γραφή, και μετάφραση. Ένας πρωταγωνιστής που με έκανε όχι μόνο να δω κομμάτια του εαυτού μου επάνω του, αλλά να ταυτιστώ μαζί του εκατό τις εκατό. Σχεδόν είμαι έτοιμος να το ξαναπιασω από την αρχή.
5 / 5
Displaying 1 - 30 of 88 reviews