Un fusil, une vache, un arbre et une femme

by Meir Shalev, Sylvie Cohen (Translator)

Le jeune Ze'ev Tavori quitte sa Galilée natale pour s’installer au sud du mont Carmel dans un des nouveaux villages de la Palestine mandataire. Si sa pépinière prospère, son mariage avec la jeune femme que son père envoie le rejoindre, lui, tourne mal.
Depuis, personne n’a jamais osé parler de ce qui a pu se passer en cet hiver 1930 : les Tavori ont supporté le joug de Ze'ev, marqué par l’amertume, la colère et la vengeance. Seule Ruta Tavori, sa petite-fille, enseignante et esprit rebelle, a compris comment son grand-père a vraiment perdu son œil, pourquoi il conserve toujours ce vieux fusil allemand, et ce que sa femme semblait toujours rechercher.
Ce n’est que bien plus tard, lorsque Ruta sera à son tour frappée par une tragédie, que Ze’ev révélera un tout autre visage et que Ruta choisira de ne plus se taire.
Dans un conte magistral, riche en émotion et plein d’humour, Meir Shalev évoque les grands thèmes de l’Ancien Testament — amour et trahison, résilience et expiation —, depuis la Palestine britannique jusqu'à Israël aujourd'hui, quand le pardon devient finalement possible.

Genres: Fiction, Israel, Historical Fiction, Jewish, Mystery, Literature, Contemporary

400 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2013

About the author

Meir Shalev (Hebrew: מאיר שלו) was one of Israel’s most celebrated novelists. He received many awards for his work, including the National Jewish Book Award and Israel’s Brenner Prize, both for A Pigeon and a Boy.

A columnist for the Israeli daily Yedioth Ahronoth, Shalev lived in Jerusalem and in northern Israel with his wife and children.

Reviews

[Elyse Walters · Rating 5 out of 5]

WOW!!!! Geeeeeezzzzzzz!!!!!!! -good thing I'm not writing reviews right now!!! Haha!
Oh my fricken crackers-
Starts out brilliant- and so twisty dramatic from then on- but it was the last 10% where I fell into a deep well--bruised everywhere --then pulled out to heal.
A mild Quote:
"There's a Hebrew expression, 'A woman carries her weapons upon her'--it comes from the Talmud--in other words, she is always armed: tits at the ready, hips on autopilot, gun belt, ammo helmet, trigger cocked. That's us: wedded to our weapons twenty-four hours a day, punishment in training that will never end"

[Ram · Rating 5 out of 5]

I was contemplating in what language to write this review. I read the book in Hebrew but one of my two friends does not speak Hebrew. So David you can consider this review for you.
Meir Shalev is in love with the bible, the Hebrew language, nature and the stories of the pioneers that settled in the land of Israel at the turn of the 20th century and contributed to the building of the state of Israel.
This can be noticed in the name of the book: "Shtaim Dubim" two bears in hebrew. Every Hebrew speaking person would notice that it is a grammer mistake !! It should be "Shnaim Dubim". On the other hand that is how it appears in the Bible..... with the grammer mistake.
He is an amazing story teller and he manages to tell the story with humor, sincerity and passion. The book is rich with details related to nature, outdoor life and human nature. This is not a page turner. I actually took breaks reading it in order to let the details sink in, and so the book will last (but I still finished it in 2 days).
The frame story of the book is about a suicide in the village that took place in the thirties. A suicide that the whole village knows was a murder. The narrator is a teacher who tells and writes about the men in her life: her grandfather, husband, brother and son. The story is interesting but the little side stories, descriptions, characters, manners of speech and biblical references are what make Meir Shalev my favorite writer.
I have not read any Meir Shalev books in English, and I believe that they lose something in translation but I do know that he got some prizes on translated books in France and Russia. So I recommend reading Meir Shalev in whatever language you can.

[Ief Stuyvaert · Rating 5 out of 5]

De zon, een drankje, een stoel en een boek.

Meer heb je niet nodig om helemaal gelukkig te worden. Zeker niet als het dit subliem gecomponeerde boek van Meir Shalev is.

Aan het woord is Roeta, afstammeling van opa Zeëv, stamvader van de Kolonie. Ze vertelt op een meeslepende manier het verwoestende verhaal van haar leven.

Het ene moment grappig, dan weer tragisch, altijd zo persoonlijk en intens dat je vergeet dat er een schrijver achter haar woorden zit.

Personages waarvan je al tijdens het lezen weet dat je ze nooit zult vergeten, ze zijn zeldzaam.

In dit boek lopen er minstens vier rond.

En dan zwijg ik nog van de koe.

[Christine Bonheure · Rating 5 out of 5]

Het boek "Een geweer, een koe, een boom en een vrouw" van Meir Shalev laat je niet snel los. Het neemt je mee naar een klein dorp in Israël en verweeft op schitterende wijze de geschiedenis van de eerste pioniers met intrigerende familieverhalen. Ik houd van Shalevs schrijfstijl: beeldend, poëtisch en een vleugje subtiele humor die je regelmatig doet glimlachen. De personages zijn levendig en eigenzinnig. Het verhaal zit vol liefde, geheimen en tradities, en hier en daar zetten de verrassende wendingen je serieus aan het denken. De reden bijvoorbeeld waarom de oudere vrouw altijd op een bepaalde plaats in de tuin rondhangt, komt schokkend binnen. Maar dat is net het teken van grote literatuur! Het verhaal ontroert én amuseert, en zelfs na het omslaan van de laatste pagina blijf je nog een hele tijd nagenieten. Een aanrader voor wie houdt van verhalen met diepgang en een sprankeltje magie.

Dit boek is trouwens één van mijn twaalf favoriete boeken.

[Siv30 · Rating 4 out of 5]

"שתיים דובים" מספר את סיפור שרשרת רציחות ונקמות שקשורות למשפחת תבורי.

סיפור יצרי ואפל, רווי קנאות, אלימות ואכזריות קשה. סיפור רעיל שכדברי הגיבורה "זוחל על הנייר" ומטפטף את הרעל שלו עליו. אבל, למרות החלקים הזוועתיים שבו, ויש בו מספיק חלקים זוועתיים להדיר שינה מעיניי כל קורא שחמלה בליבו, הספר מענג לא רק בגלל השפה שלו, אלא גם בגלל הגיבורה, המספרת הראשית, רותה תבורי, מורה לתנ"ך פטפטנית, שובבה, בלתי צפויה ועם יכולת רטרוספקטיבית וביקורת עצמי שמספרת את קורות משפחתה לוורדה, חוקרת מגדר המגיעה לישוב לאסוף נתונים למחקר בתולדות היישוב.

את חתיכות הפאזל החסרות להשלמת התמונה, שרותה מסרבת לספר לוורדה כי :" סבא שלי לא אהב שמדברים על מעשים מסוימים ועל תקופות מסויימות...וגם אני כזאת. לא את הכל צריך לגלות...", משלים מספר יודע כל.

העלילה מתקדמת בשלושה צירים: סיפורם של הסב המפחיד והאכזרי, זאב ואישתו רות (שגם היא קצת מפחידה). סיפורם של רותה ואיתן וסיפור המושבה.

קורות המשפחה מתחילות ברובה - "...יום אחד הוא הופיע כאן, נוהג בעגלה רתומה לשור אדיר, כך סיפרו תמיד, שור אדיר, לא פחות, וחוץ מהאבן הזאת הוא הביא אתו גם – שימי לב – רובה, פרה, עץ ואישה." – וכידוע לכל חובב ספרי תעלומה, רובה שמופיע במערכה הראשונה ירה במערכה האחרונה.

סיפורם של הסב זאב ואישתו רות סוער במיוחד ומחזיק את הספר כולו. מבחינתי, היה ניתן לוותר על סיפורם של רותה ואיתן שנדרש רק לשם מטרה אחת ויחידה, רגע סינגולרי בעלילה ומחוויר לעומת הסערות של סיפור חייהם הזוגיים של הסב והסבתא:

"איזה זוג שהם היו, סבא זאב וסבתא רות, הבגידה שהיא בגדה בו, הנקמה שהוא נקם בה, והמוות המוקדם שלה, שככה היא נקמה בו בחזרה. העזה למות לפניו בלי לבקש ממנו רשות ובלי להודיע לו מראש, וזה לא משהו שמותר לאישה לעשות לגבר, בטח שלא לגבר הזה ובמשפחה הזאת".

סיפור המושבה והדינמיקה החברתית שבה גם הוא מרתק ומציג ביקורת קשה על חברה המתחזה להיות תרבותית ונורמטיבית בעלת אמות מידה מוסריות וחינוך לעבודת קרקע, שיתוף קהילתי ותמיכה אבל, בפועל מכסה על נורמות מוסריות קלוקלות המקדשות אלימות קשה, רצח ונקמה. מלוות בשתיקה, הסתרה וחיפוי של הקהילה. זוהי חברה שאינה מענישת את מחוללי הפשיעה ושלא השתחררה מהתפיסות הגלותיות שלה המגולמות באי שיתוף פעולה עם גורמי שמירת החוק והאכיפה:

"בשנת 1930 התאבדו אצלנו במושבה שלושה איכרים. אך בניגוד לרישומי הוועד ולמסקנותיו של השוטר האנגלי, ידעו אנשי המושבה שרק שניים מהמתאבדים שלחו יד בנפשם, ואילו המתאבד השלישי נרצח".

תופעה זו חוזרת גם בסוף הספר, בעת חקירת מותו של הסבא.

אם הגיבורים של מאיר שלו מגלמים את הארצישראליות, היא בהחלט מכוערת ומושתתת על עקרונות חייתיים כפי שרותה אומרת לוורדה: "שמת לב לשמות שלהם?...אבא שלהם נתן לשלושת בניו שמות של חיות טורפות. גמרנו עם כל היענק'ל והשמר'ל והמוט'ל, הוא אמר, מעכשיו יהיו פה דובים וזאבים ואריות". אם בעבר השאיפה של היהודים היתה להידמות לאירופאים, כאן בהחלט חל שינוי תפיסתי. ברומא התנהג כרומאי, ובמזרח התיכון החדש בישוב המתהווה יש לאמץ עקרונות מתאימים. מיהו הגיבור הארצישראלי? לא זה שעובד את הקרקע עבודה מפרכת, אלא זה שחוזר לאישתו לאחר שנים של ניתוק ובידוד לאחר שנקם את נקמת המשפחה.

חרף הביקורת שהצגתי כאן על התכנים של הספר ועל מבנה העלילה שלו, אני עדין סבורה שהוא מענג כי מאיר שלו השכיל להשתמש בדמות של רותה כתווך שמרכך ומעדן את המסרים הקשים שלו.

[Nele · Rating 5 out of 5]

Ik ben misschien wel het meest onder de indruk van de compositie. Die is weergaloos. Alles hangt zo mooi aan elkaar, alles wordt zo'n eenheid. In de mate dat de grenzen vervagen, en je je gaat afvragen 'wie is wie' en 'wat is wat', wat dan uiteindelijk op sublieme wijze blootlegt hoe allesbepalend een familietrauma werkt, een familietrauma dat misschien wel het trauma van een natie is. Aanvankelijk dacht ik: nee, dit boek gaat het niet doen voor mij. Om dan 100 bladzijden later met de daver op het lijf te zitten lezen. Schitterend ook hoe het boek een hele schakering aan emoties weet op te roepen, en de lezer evenzeer een speelbal maakt als de personages. En waanzinnig hoe een steeds maar herhaald en betekenisloos zinnetje als 'Maakt niet uit' (een ergerlijke tic van de vertelster) op het einde een adembenemende diepgang krijgt.

[Tuti · Rating 4 out of 5]

(read in german translation) excellent. meir shalev is surely a writer of world literature, and his books will probably become classics. as in his other books, he tells the story of a family in israel, in a moschawa, starting with seev, the (future) grand-father, one of the first settlers, seventy years before „present time“, when ruta, his grand-daughter, a high-school teacher is being interviewed by a researcher in gender studies interested in the history of the moschawa. this story is the story of her family, of her grand-father seev and grand-mother ruth, brought to him by his brother dov together with a gun, a tree and a cow - everything a man needs when he starts a new life in a new place. the story is intricate, circular, multilayered, almost impossible to re-tell in a linear fashion. there is a very strong connection to nature, which has to be understood in all it‘s tiny details, and which can be and is cruel - as cruel as the humans it generates and craddles. a story - or a number of stories - in which revenge and cruelty play a central role, and which reads as an archaic „thriller“, not always explained because not everything can be explained. a wonderful novel by a fantastic writer.

[J.M. Hushour · Rating 5 out of 5]

In a review of something you want other people to read because they maybe haven't ever even heard of the author, your instinct is to compare the author to someone else. This is impossible with Shalev, arguably Israel's greatest writer ever. I wouldn't even know where to begin to bring his peculiar, unique style into line with some other writer. It is singular and dark and funny. His novels often focus on life in the Yishuv or the period right around '48. So there is a kind of now-lost folksy charm to his novels. It isn't quite magical realism, but it gently reminds you that everything has a shadow, no matter how little.
This novel is a little different from his others in that it is a split narrative, following a murder in a moshava in 1930 and a murder in northern Israel in the present day. I was wary at first with Shalev tackling a contemporary setting because what the hell is folksy and chuckle-brood worthy of today? Lots, he shows!
Probably the one living writer you should feel ashamed not to have read.

[Simona · Rating 4 out of 5]

Davam 4 hviezdy len preto, ze mam radsej knihy Styri hostiny a Chlapec a holubica.
Shalevove knihy su pre mna ako vyborny ale hutny cokoladovy dezert, po ktorom uz nic ine nechcem jest, jednak lebo mi to velmi chutilo a nechcem si pokazit chut a druhak lebo ma to zasyti na velmi dlhy cas.

[Hermien · Rating 5 out of 5]

I love Shalev's use of language, biblical references and his endearing characters. The story gets better and better as more secrets are revealed.

[Barbaraw - su anobii aussi · Rating 4 out of 5]

E' indubbiamente molto bello questo libro: storia primordiale in terra di Israele, dove pare tutto succeda sempre per la primissima volta. Una storia che parla di deserto, di male, di amore e di vendetta. Nulla di nuovo, anzi, risaliamo alle origini, laddove vi sono un uomo e una donna, la loro congiunzione e quel che ne segue da Abramo in poi...La forza della narrazione sta tutta nella voce narrante, Ruta Taburi, un carattere temprato nella sabbia e nel miele, forte, dolce, amorosa e dura nelle stesse proporzioni ; è lei che racconta - come vuole, quando vuole e solo se vuole - ad una quasi inesistente interlocutrice la storia sua , che, come tutte le storie, è storia anche della sua famiglia.
Questa donna incanta per l'humour che riesce a mantenere persino nei momenti più duri, per la qualità del suo amore, per le sue profonde radici; attraverso di lei, conosciamo un' altra Rut, sua nonna, stesso temperamento, destino diverso, intriso di odio.
Sì, bel libro, abitato da scene leggendarie e da un senso della natura speciale (gli alberi sono compagni frondosi ed importanti in questa storia) ma quello che mi disturba profondamente è proprio l'idea della vendetta. Basta con la vendetta. Non tramandatela più. Rifiutatela. Dimenticatela. Ricopre tutto di un'ombra incancellabile.

[Zek · Rating 5 out of 5]

מאיר שלו הוא הסופר הישראלי האהוב עלי ביותר ואינני מכיר שום סופר ישראלי שמצליח לרגש אותי כמו מאיר שלו. שנים לא קראתי ספר שלו והקריאה בספר הזה הזכירה לי כמה שאני אוהב את כתיבתו. העברית המשובחת במיוחד שלו, ההומור הדק, בניית הסיפור והעומק שהוא נותן לדמויות, ובראשן לרותה ואיתן, מרכיבים ביחד ספר מופלא ממש.
בניגוד לספריו המוקדמים יותר (למעט פונטנלה שטרם קראתי) הספר הזה כולל גם סיפורים קשים מאד ואחד זוועתי במיוחד ולצידם שלו שותל מספר סיפורי ילדים מקסימים וקצרים, רובם בחרוזים יפיפיים.
סיימתי לפני כרבע שעה את הספר ואין לי כרגע ראש לסקירה מפורטת יותר אבל הספר הזה נכנס מבחינתי בקלות לרשימת ספריו הטובים ביותר של שלו.

[Zuzulivres · Rating 5 out of 5]

Shalev opäť potvrdil svoju pozíciu môjho obľúbeného rozprávača. Správne dávkuje napätie, celý čas niečo visí vo vzduchu a záver zdrapí za srdce. Nový rok ešte len začal, ale táto kniha bude v mojich topkách. Neskutočne ma to bavilo!

[Natasha · Rating 5 out of 5]

Gosh, I loved this book! It's absolutely fascinating.

[patsy_thebooklover · Rating 5 out of 5]

Coraz częściej sięgam po polecenia zaufanych mi osób zupełnie bez czytania opisu książki. I tak było w przypadku "Dwóch niedźwiedzic", które kupiłam po tym, jak zobaczyłam na stories @juztlumacze Elę przytulającą "Rosyjski romans" tegoż autora. Pamiętam, jak dziewczyny w swoim podkaście rozmawiały o "Dwóch niedźwiedzicach" i postanowiłam pójść za ciosem i zamówić obie książki. I to była najlepsza decyzja, bo "Dwie niedźwiedzicie" okazały się pierwszą od bardzo dawna książką, do której miałam ochotę wejść i zareagować na dziejące się tam rzeczy. Naprawdę dawno żadna książka mnie tak nie wytrąciła z równowagi, bym ostatnie 100 stron czytała bez mrugnięcia okiem, z szybko bijącym sercem i rosnącą gulą w gardle. I dziwne to jest, bo czytając te najmocniejsze (dla mnie) fragmenty mówiłam sobie w głowie "ooo niee, niee, nie cierpię tej książki", podczas gdy wcześniej już planowałam ocenić ją na 5/5 (albo przynajmniej w większości 4/5), a końcówka tak mnie zaskoczyła i tak bardzo emocjonalnie na mnie wpłynęła, że byłam w rozsypce. Mimo że dzieją się tam rzeczy, o których nie chciałam czytać, to finalnie składają się na naprawdę rewelacyjną książkę.

"Dwie niedźwiedzice" to piękna, poruszająca opowieść rodzinna, snuta z perspektywy kobiety, o zdradzie, o zemście, o pasji, miłości (wielu odcieniach miłości), pokucie. Zadziwia mnie to, że mężczyźni podejmują się w literaturze kobiecej perspektywy. I jeszcze bardziej zadziwia mnie to, gdy tę perspektywę czują i odpowiednio przelewają na papier. Bo "Dwie..." czyta się tak, jakby słuchało się kobiety. Jakby Ruta mówiła do nas. Ruta opowiada swoją historię: historię swojego małżeństwa, męża, który jest jednocześnie jej pierwszym i drugim mężem, tego, co spowodowało zmianę w jego zachowaniu, a w końcu historię swojego dziadka. To opowieść o niewielkim moszawie, trzech pokoleniach rodziny Tawori i wszystkich namiętnościach, jakie nimi władały i do jakich działań ich popchnęły.

Ale "Dwie..." oprócz świetnej, wciągającej i trzymającej w napięciu fabuły, ma też piękny język. Pojawiają się zdania, opisy pewnych sytuacji, przemyślenia bohaterek, które pozwalają mi je odnieść do własnego życia, ubierają w słowa moje przemyślenia, to, co od dawna we mnie siedzi lub to, czego sama nie umiałam nazwać. To niekoniecznie znaczące dla fabuły fragmenty, ale tworzą one ogólną całość, bliskość sposobu myślenia, bliskość literatury, która pokazuje, że ktoś inny też o tym myśli, że ktoś inny też się z tym zmaga, mimo że większość czytelników/czytelniczek na te fragmenty pewnie uwagi nie zwróci. Albo zwróci na zupełnie inne fragmenty. Dla mnie mogą to być zdania z tej książki, a dla innych zdania z książki dla mnie obojętnej. Te mikrotreści, które w tę historię wplata izraelski pisarz, Meir Shalev, absolutnie mnie poruszyły, dotknęły tych strun, których drgań oczekuję w trakcie czytania.

Widziałam, że już niektórzy z mojego polecenia tę książkę kupili i niezmiernie się cieszę i mam nadzieję, że będziecie przynajmniej w połowie tak zachwyceni jak ja.

[Zuzana Dankic · Rating 5 out of 5]

Je to kniha o vasni a hlavne o laske, alebo o jej sestre nenavisti. Treste a pomste. Vsetko slovami, ktore sa zaryvaju riadne hlboko a napriek tomu su velmi pekne. Ako sa da pisat o vine a treste takto? Shalev ma prekvapil, aj ked som kedysi davno citala jeho Styri hostiny a bola som nadsena, ale uz som si nepamatala, aku poetiku dokaze v proze vytvorit!

Rodina Taboriovcov ma silné osobnosti, a z ich domu v mošave počuť často krik ako vraví Ruta, hlavná rozprávačka. V tejto rodine sa deju neľahké veci a Ruta ich postupne rozpráva historičke Varde, ktorá skúma dejiny židovského osídlenia pred vznikom štátu Izrael a robí rozhovory s rodinami starousadlíkov.

"Dobre, doktorka Canetti, historička židovského osídlenia, znovu sme odbočili od témy, vráťme sa teda späť. To je metóda, ktorú ma kedysi naučil Ejtan, keď sme boli mladí a chodili sme na výlety, učil ma navigovať a poradiť si, keď sa zmýlim: najprv si treba priznať chybu. Je to ťažké, ale nutné a dôležité. Musíte si priznať, že ste urobili chybu, a nie začať prekresľovať mapu, tobôž nie realitu, nedvíhať hory ani nevyrovnávať kopce. A potom sa s pocitom optimistického zlyhania, tak to povedal, treba vrátiť späť k poslednému miestu, ktoré viete identifikovať na mape aj v skutočnosti, a tam začať odznovu.
A to práve robím - vraciam sa späť k poslednému jasnému bodu v našom rozhovore: Som Rút Tabori, všetci ma volajú Ruta, som vnučkou nebohého Zeeva Taboriho, ktorý vychoval mňa aj môjho brata Dovika. "

"Pravda je niekde medzi, presne uprostred, tam kde obvykle pravdy bývajú. Ak je pravda jednoznačná, čiže na tom, či onom konci, nudí nielen druhých, ale aj samu seba. No ak je uprostred, je to niečo celkom iné. Ale to viete určite aj bezo mňa, ste predsa historička. A čo na tom vlastne záleží, kde je pravda? Môžete hľadať v zemi preto, lebo ste blázon, alebo preto, lebo je tam naozaj ukryté niečo, čo hľadáte. Tieto veci si neodporujú, práve naopak."

[Skip · Rating 2 out of 5]

Written by one of Israeli's most well-known writers, this novel us about a very dysfunctional family, and starts with a murder dressed up as the third in a series of struggling farmers. We follow the family and its myriad of problems over three generations, especially but not limited to marital infidelity. Shalev pulls on reader's heartstrings and weaves religion, the tribulations of farming, the beauty of the landscape, and retribution into his twisted story. Sadly though, there are too many POVs, creating not just a lack of coherence, but actually a dissonance. It was very hard to make sense of who was narrating, who was missing and why until the very end.

[Marije · Rating 5 out of 5]

Wat een boek! Ik heb er van genoten!

[Knižný (Valéria Scholtzová) · Rating 5 out of 5]

Ani neviem, čo si o tejto knihe myslieť. Je plná silných myšlienok, krásnych opisov, ale aj trpkosti a ťaživých tajomstiev jednej izraelskej rodiny. Autor príbeh rodiny Taboriovcov napísal veľmi zručne a dokázal si ponechať najsilnejší moment až skutočne nakoniec. Knihy o "bežnom" živote nie sú mojou parketou a preto mám chuť dať aj tejto knihe menej hviezdičiek, ako si zaslúži. Odosobním sa však od svojho úzkoprsého názoru a dám tých 5, aj keď tam na mňa bolo priveľa intimity a bežných aj nepredstaviteľných krutostí. Lebo akokoľvek ma príbeh znechutil a znepokojil, bolo to veľmi dobre napísané. A veľmi vo mne rezonuje protitradičná a protináboženská myšlienka vychádzajúca z predmanželskej čistoty a síce taká, že tabuizácia intímneho života vedie často k jeho skaze a k nešťastnému životu celkovo. A áno, často si hovoríme, že ako spolu dakedy ľudia dlho vydržali v manželstve, ale nik nespomenie za akú cenu. Lebo dedko, ktorého možno ľutujeme, lebo už je starý a napoly slepý v nás vyvolá ľútosť, pričom ale netušíme, aké hriechy spáchal v mladosti.

[Tsung · Rating 3 out of 5]

“Two She-Bears” does not quite reach the heights of “A Pigeon and a Boy”. Somehow the former lacks the same lyrical writing and lush metaphors of the latter. Lost in translation? “Two She-Bears” has its own merits though. An intricate plot and compelling storyline held my attention till the end. The forays into the Hebrew language and culture were brief but fascinating. But there was perhaps too much negativity in the story that it did not resonate.

The title seems to be taken from 2 Kings 2:23-24, from a passage about Elisha.

“23 Then he went up from there to Bethel; and as he was going up by the way, young lads came out from the city and mocked him and said to him, "Go up, you baldhead; go up, you baldhead!" 24 When he looked behind him and saw them, he cursed them in the name of the LORD. Then two female bears came out of the woods and tore up forty-two lads of their number.” NASB

Divine retribution? Justice? Revenge?

The story is spans three generations of the Tavori family, in British Palestine and later Israel. The story is mostly told from the perspective of Ruta Tavori, granddaughter of the patriarch Grandpa Ze’ev. As such we get to know her the most intimately. She is tough (or at least pretends to be), headstrong and individualistic. The next most important character is Ze’ev. He’s a real tough nut, too tough in fact, to garner any sympathy for the events that happened to him. There are two stories in separate timelines, one revolving around Ze’ev and one around Ruta. The two stories are joined through Ze’ev.

The following is a list of things that happened in the course of the story:


Infidelity. Ruth’s affair with a neighbour in the wake of Ze’ev’s impotence.
May-December romance. Ruta’s cougar affair with the young Ofer, which was more inappropriate as he was her student.
Revenge. Ze’ev’s murder of Nahum Natan. Cold blooded, without the slightest hesitation or guilt. Perhaps there was justification in Eitan’s murder of Ze’ev’s killers.
Loss of a child. Neta, son of Eitan and Ruta, aged six, tragically dies from a snakebite. The pain, guilt, despondency, the pathological grief reaction that follows, weighs so heavily on his parents, that it is very depressing to read.
Murder of a newborn. Ze’ev’s reprehensible cruelty against the lovechild of Ruth, his wife and, Nahum, her lover.


For a nation, whose fabric is inextricably woven with its religion, it was rather disturbing to encounter the above themes. While the characters are immersed in their cultural beliefs and religion, they seem to obey their own rules, doing as they please, judging as they see fit. But the most shocking thing to me was just a very small part with Ruta expressing her unbelief to Varda, her interviewer.

I’m not into the World to Come and the Immortality of the Soul, and you won’t hear me saying “he went up to heaven,””watching over us from on high,” and all that garbage.

Ultimately, there was too much unforgiveness, hate, bitterness, distrust and faithlessness. The cause of these? Relationships built on weak foundations.

Enough said about that. There is still plenty to appreciate in the book as it touches on Hebrew language and literature.

He was that way too, clinging and beautiful and holding tight, telling me over and over “be for me”, and I would have to guess what he wanted me to be or do for him now. And if I would guess right away, he would say, ”You don’t have to hit the target, Ruta; I also love it when you miss and try again.” The “be for me” was derived from Bialik’s poem, mentioned in the book:

Take me under your wing,
be my mother, my sister.
Take my head to your breast,
my banished prayers to your nest.

One merciful twilight hour,
hear my pain, bend your head.
They say there is youth in the world.
Where has my youth fled?

Listen! another secret:
I have been seared by a flame.
They say there is love in the world.
How do we know love’s name?

I was deceived by the stars.
There was a dream; it passed.
I have nothing at all in the world,
nothing but a vast waste.

Take me under your wing,
be my mother, my sister.
Take my head to your breast,
my banished prayers to your nest.

[Viera Némethová · Rating 5 out of 5]

Neuveriteľne silný príbeh vyrozprávaní učiteľkou Rutou mladej doktorandke Varde, ktorá skúma dejiny židovského osídlenia pred vznikom štátu Izrael. Postupne rozpráva o živote v mošave od čias mladosti jej dedka Zeeva, ktorý sa stal akousi ikonickou postavou kraja v ktorom žije. Mladú Vardu zaujíma gendrová problematika v mošavách a tak sa začínajú pomaly (a to naozaj pomaly) rozvíjať príbehy mužov a žien z rodiny Taboriovcov.
Všetky ich krivdy, pomsty, lásky, vášne, nevery, ale najmä prežívanie všetkých udalostí v ich životoch. Silní muži, so zbraňami v ruke, ktorí neváhajú zobrať život inému človeku, ženy, ktoré sa vedia postaviť na odpor, ale vždy sú si vedomé aj kde je ich miesto a čo sa od nich očakáva.
Svet, ktorý v našej kultúre možno vieme pochopiť ťažšie, svet uzavretý sám do seba, svet, v ktorom sa tresty nerozdávajú cez exekutívu, ale ich ľudia stanovujú a vykonávajú sami.
Neuveriteľné čítanie, ktoré som si vychutnala od prvej strany po poslednú.

Páčil sa mi veľmi aj preklad knihy, len možno s jednou poznámkou - hady neštípu, ale hryzú, kúšu, ako chcete, ale neštípu. Už si to osvojme. :-)

"...Pred pár mesiacmi som čítala v novinách o novom výskume. Väčšina zrazených zvierat- šakaly, líšky, kocúry- má niečo spoločné. Uhádneš čo? Že sú mŕtve?.... A nebolo by niečo zaujímavejšie? Niečo, čo má zmysel? .... " spoločné majú to, že takmer všetky zrazené zvieratá sú samce. Naozaj? spýtal sa ma. Tak, aj ja som si robil výskum a vyšlo mi, že je to preto, lebo na druhej strane ich čakajú samice.
Nie preto. je to preto, lebo majú pocit, že musia nabrať odvahu. Sú to odvážlivci, ktorých to naučil otec, predtým, než bol sám zrazený pre svoju nadmernú odvahu. Samice sú opatrné. Vždy majú dieťa- v bruchu, doma, v srdci, či v hlave. Preto nemajú dosť odvahy. "str. 299-300 .

Páčil sa mi veľmi aj preklad knihy, iba s jednou poznámkou- hady neštípu- hryzú, kúšu, ako len chcete, ale neštípu, výsledok ich útoku na človeka nie je štípanec. Už si to osvojme aj do jazyka, do prekladov.

[Rita · Rating 5 out of 5]

Wat een geweldig boek! Heerlijk verhaal, achter elkaar uitgelezen. Thema en omgeving en stijl doen denken aan Een vrouw op de vlucht voor een bericht ,ook al zo mooi. Loyaliteit, bedrog, wraak, liefde, verwantschap, kinderen, tradities, natuur.....

[Joanna Slow · Rating 5 out of 5]

Bardzo przyjemna, literacka niespodzianka. O książce, ani autorze, zaczynając czytać nie wiedziałam nic. W trakcie czytania sprawdziłam kim jest Meir Shalev i zaskoczyło mnie, że jest mężczyzną. Duża cześć narracji to opowieść kobiety, fakt że założyłam, że tak kobiece emocje opisywać może ktoś, kto ich doświadczył, dowodzi kunsztu pisarza.

Historia początkowo niejasna, dość chaotyczna, pięknie rozplątuje się i układa w całość wraz z postępem czytania. Ale ta książka to dużo więcej niż fabuła. To napisana bez sentymentalizmu, prostym ale pięknym językiem, opowieść o rodzinie, miłości, stracie, wspólnocie oraz winie i karze. Do bohaterów, choć szkicowanych dość surową kreską, bardzo szybko poczułam silne i nie zawsze jednoznaczne emocje. Daleko im do bycia dobrymi czy złymi, czasem trudno uwierzyć w ich postępowanie. Ja jednak kupiłam tę historie jako całość. A do tego historia Izraela w tle.

Zapewne szybko sięgnę po kolejną pozycję Shaleva czyli "Rosyjski romans" (za tytuł jeszcze przed przeczytaniem odbieram gwiazdkę 😜).

[Bart Vanvaerenbergh · Rating 4 out of 5]

Roeta Tavori vertelt honderduit. Is ze de roddeltante van de buurt ? of moeten er haar eindelijk wat familiegeheimen van het hart ?
Hoe zat het nu met opa Zeëv, oma Roet en de buurman die zelfmoord pleegde.
En wat is het verhaal achter de verstilde relatie tussen haar en haar man Etan na de dood van hun zoon Neta.
In stukjes en brokjes krijgen de geheimen vorm.
Soms grappig, soms intriest ... maar altijd met de nodige "liefde" ...

[Katelijne · Rating 5 out of 5]

Wat een boek. Virtuoos, meeslepend, prachtige zinnen, origineel, sterke personages. Wauw.

[Sofie · Rating 3 out of 5]

3,5

[Carol Stevenson · Rating 5 out of 5]

Meir Shalev is a wonderful author in my opinion. He weaves a split story one part present day and one part 1930. He doles out only enough info in each time period to keep you wanting more. At one point I wondered if I was keeping it all straight but no worries this masterful writer kept me with him until the end. Wonderful book, with a different family story.

[Patryx · Rating 3 out of 5]

Un libro molto difficile da commentare perché ricco di significati e di spunti di riflessione.
La prima osservazione riguarda la lingua, l'ebraico protagonista indiscusso che contende la scena agli altri personaggi. Lo stile riecheggia quello dei racconti biblici e ci sono molte osservazioni che riguardano la morfologia e la sintassi della lingua ebraica: leggerlo in originale deve avere tutto un altro sapore, la traduzione inevitabilmente fa perdere molti aspetti, anzi a volte rende faticoso l'incedere a scapito dell'ironia che era nelle intenzioni dell'autore. Non è una critica alla traduzione: in questi casi penso che sia molto difficile rimanere fedeli alla lingua senza snaturarla, quindi bisogna operare delle scelte. Non conoscendo l'ebraico e non essendo una traduttrice non sono in grado di valutare se si poteva fare diversamente; da lettrice osservo che alcune scelte appaiono poco verosimili per un parlante italiano: nessuno in italiano dice "dui orsi", o ancora per noi non è frequente confondere il femminile e il maschile di un sostantivo.
C'è poi la vicenda, i cui contorni sono definiti sin dai primi capitoli ma bisogna andare avanti nel racconto per avere in mano tutti i pezzi e non sempre questo avviene con un ritmo coinvolgente, anzi alcune parti sono abbastanza lente.
Mi è piaciuta l'ambientazione: un piccolo villaggio ai margini del deserto dove niente si può nascondere, tutti sanno ma nessuno parla; una tendenza all'omertà che è la parte che più mi ha disturbato in questo racconto dove la sofferenza è palpabile e si tramanda lungo le generazioni, anche se ogni personaggio la vive in modo diverso. Altro aspetto che mi ha stupito è la spirito militare che sembra albergare in ogni israeliano che vive nei villaggi: tutti sanno seguire le tracce, usare un fucile, passare alle vie di fatto quando serve (la domanda è se effettivamente serve). Probabilmente, la leva obbligatoria per tutti (che concretamente significa fare il militare in zone di guerra) è all'origine di questo spirito marziale che non è apprezzato dall'autore ma, comunque, crea una rete sottile in grado di proteggere quando serve (ma forse se non ci fosse questa rete, non ci sarebbe neanche la necessità di usarla).

[Ron Roelandt · Rating 3 out of 5]

“Een geweer, een koe, een boom en een vrouw”, dat zijn de giften van Zeëv’s ouders als hij zich als een van de eersten in een landbouwkolonie vestigt. Het zijn de sleutels in deze pakkende familieroman, die heel mooi opgebouwd is. Een verhaal over hoe de dood dierbaren uit een familie wegneemt, en hoe het leven daarna verder gaat maar onherroepelijk een andere wending neemt.

Ik schrijf af en toe een recensie over een boek dat ik gelezen heb. Heeft iemand daar iets aan, vraag ik me wel eens af. Heb ik het recht überhaupt om betweterig mijn mening de wereld in te sturen over een roman waar iemand wellicht jarenlang aan gewerkt heeft? Alsof ik er verstand van heb, letteren gestudeerd heb, een gedegen kennis heb van de achtergrond van een schrijver. Nee dus, dat heb ik niet. Anderen hebben dat wel, hebben journalistiek gestudeerd, kunst, zijn zelf wellicht schrijver, hebben een bul.
Stel je voor, een roman die op een boekenapp na 946 ratings een waardering heeft van 4,24 op 5. Een roman zoals “Een geweer, een koe, een boom en een vrouw” van Meir Shalev. Shalev is niet de eerste de beste schrijver. De Israeliër is een van de meest geliefde auteurs in zijn land en ook daarbuiten is hij bekend, hij heeft belangrijke boekenprijzen gewonnen, schreef tot nu toe ruim 20 boeken, fiction, non-fiction en kinderboeken. En dan komt er een of andere klojo vertellen dat het boek erg goed was, maar dat de aller-, allerlaatste zin uit het boek banaal was. Moet je daar belang aan hechten, aan een negatief commentaar over één luttele zin in een compleet boek?
Goed, ik heb genoten van “Een geweer, een koe, een boom en een vrouw”. Ja, ik was zelfs enthousiast. Maar die slotzin heeft helaas dat fijne gevoel om zeep geholpen. Iets zoals het paaltje dat je niet hebt gezien bij het parkeren van je nog bijna nieuwe auto, dat gevoel. Wat niet wil zeggen dat ik het boek niet aanraad, integendeel. Maar die laatste regel, ach, zo belangrijk is het misschien niet. Oordeel zelf maar.

“Een geweer, een koe, een boom en een vrouw” – Meir Shalev (2014)
●●●○○ (3,5/5)

De volledige recensie (met plaatjes) vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2021/0...

[Diana Barshaw · Rating 4 out of 5]

I loved much of this novel, particularly the true descriptions of Israeli geography, and the deep use of the bible in the story and the language. (How I wish I could read it in Hebrew!). It was also gripping and suspenseful. The story revolves around the death of a child and it is difficult to write of such tragedies without slipping into stock response. Of course I cried, who doesn't cry about the death of child, but I also felt slightly manipulated.
The real problem I found with the story was the climax at the end, which was unrealistic. I couldn't believe it.
In Spite of these problems the novel was definitely worth reading and I'll probably read it again.