What do you think?
Rate this book
Λετισιά ή το τέλος των ανδρών
Τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιανουαρίου 2011, η Λετισιά Περαί απήχθη πενήντα μέτρα από το σπίτι της, πριν καταλήξει μαχαιρωμένη και στραγγαλισμένη. Χρειάστηκαν εβδομάδες για να βρεθεί το πτώμα της. Ήταν δεκαοχτώ χρονών.
Ο Ιβάν Ζαμπλονκά συνάντησε τους οικείους της κοπέλας και τους πρωταγωνιστές της δικαστικής έρευνας, και παρακολούθησε τη δίκη του δολοφόνου το 2015. Μελέτησε το εγκληματικό συμβάν σαν ιστορικό αντικείμενο, και τη ζωή της Λετισιά σαν κοινωνικό γεγονός. Διότι, από την παιδική της ηλικία, η Λετισιά κακοποιήθηκε, συνήθισε να ζει μέσα στον φόβο, και τούτη η πορεία βίας ρίχνει φως στο τραγικό της τέλος και, ταυτόχρονα, σ’ ολόκληρη την κοινωνία μας: έναν κόσμο όπου οι γυναίκες πέφτουν θύματα παρενοχλήσεων, ξυλοδαρμών, βιασμών, φόνων.
Ο Ζαμπλονκά μιλάει για «διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που υπέφεραν βουβά, νέους που μπήκαν από νωρίς στην αγορά εργασίας, αλλά και τη χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, τη Γαλλία της φτώχειας, των περιαστικών ζωνών, των κοινωνικών ανισοτήτων».
Ο Ιβάν Ζαμπλονκά συνάντησε τους οικείους της κοπέλας και τους πρωταγωνιστές της δικαστικής έρευνας, και παρακολούθησε τη δίκη του δολοφόνου το 2015. Μελέτησε το εγκληματικό συμβάν σαν ιστορικό αντικείμενο, και τη ζωή της Λετισιά σαν κοινωνικό γεγονός. Διότι, από την παιδική της ηλικία, η Λετισιά κακοποιήθηκε, συνήθισε να ζει μέσα στον φόβο, και τούτη η πορεία βίας ρίχνει φως στο τραγικό της τέλος και, ταυτόχρονα, σ’ ολόκληρη την κοινωνία μας: έναν κόσμο όπου οι γυναίκες πέφτουν θύματα παρενοχλήσεων, ξυλοδαρμών, βιασμών, φόνων.
Ο Ζαμπλονκά μιλάει για «διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που υπέφεραν βουβά, νέους που μπήκαν από νωρίς στην αγορά εργασίας, αλλά και τη χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, τη Γαλλία της φτώχειας, των περιαστικών ζωνών, των κοινωνικών ανισοτήτων».
448 pages, Paperback
First published August 25, 2016
63 people are currently reading
2116 people want to read
About the author
Ivan Jablonka
29 books71 followersIvan Jablonka is a French historian. He received the Prix Médicis in 2016.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 181 reviews
June 8, 2018
Η Λετισιά δεν μας αφήνει να την ξεχάσουμε, δεν μπορούμε να την αφήσουμε, δε γίνεται να μην αποτυπωθεί για πάντα στην ψυχή μας η αφόρητη ιστορία της.
Εδώ η λογοτεχνία περνάει μέσα απο κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, ξύνει τις πληγές της ανθρωπότητας, υπογράφει συμβόλαια θανάτου που σφραγίστηκαν απο το τραύμα της παιδικής ηλικίας και γράφει αλήθειες οικουμενικές, τραγικές, διαχρονικές. Αλήθειες που θα μπορέσουν να αποκαλυφθούν και να εμποδίσουν τη μοιρολατρεία της βίας με τις μυθολογικές προεκτάσεις.
Παράλληλα παλεύει σκληρά να εντοπίσει το άρρωστο παρελθόν που καθορίζει το παρόν στον μικρόκοσμο των μεγαλύτερων κοινωνικών δυνάμεων.
Μια έρευνα κοινωνική, ψυχολογική και ιστορική στο πλαίσιο της αφήγησης και της εμπεριστατωμένης ανάλυσης.
Σκέψεις για τη ζωή και το θάνατο.
Ο συγγραφέας επενδύει τον εαυτό του με όλη του την ψυχή σε αυτό το μυθιστορηματικό φέρετρο της τραγωδίας.
Ως πατέρας αναφέρεται στις επιθυμίες του για τα παιδιά όλου του κόσμου και με αποφασιστικότητα, έμπνευση και βαθύ σεβασμό δίνει φωνή στο θύμα.
Κάνει την πένα του οικουμενική και γραφοντας καταγγέλει την συνεχιζόμενη βία των παιδιών που εγκαταλείφθηκαν και των κακοποιημένων γυναικών που αλέθονται σε ένα σύστημα το όποιο υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει.
Αναβιώνει την ψυχή της Λετισιά και αποτρέπει απο τη λήθη και τη λησμονιά την αδικοχαμένη ζωή της.
Η Λετισιά δολοφονήθηκε άγρια τον Ιανουάριο του 2011 απο έναν περιθωριακό ναρκωμανή με βαρύ ποινικό μητρώο. Διαμελίστηκε με τεμαχισμό και θάφτηκε κομματιασμένη στις λίμνες ενός παραθεριστικού θερέτρου της γαλλικής υπαίθρου. Ήταν μόλις 18 ετών.
Το αποτρόπαιο έγκλημα συγκλόνισε όλο το έθνος και επέφερε αλλαγές σε θεσμούς και αξιώματα.
Η Λετισιά και η δίδυμη αδελφή της ήταν τα κακοποιημένα παιδιά ενός πατέρα που βίασε τη μητέρα τους.
Τα ορόσημα της παιδικής τους ηλικίας αποδομούνται καθώς η μοίρα τους θεωρείται προδιαγεγραμμένη και τραγική. Ο πατέρας στη φυλακή, η μητέρα στο ψυχιατρείο και τα κοριτσάκια σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες.
Στην οικογένεια που πίστεψαν πως θα βρουν σταθερή και ισορροπημένη συναισθηματική ζωή πέφτουν στα νυχια ενός ευυπόληπτου αρπακτικού και καταδικάζονται στην πλήρη αποτυχία.
Σε έναν κόσμο όπου η βία και η κακοποίηση είναι καθημερινό φαινόμενο. Όπου υπάρχει χώρος μόνο για την κυριαρχία του δράστη. Όπου η εξέγερση και η άρνηση φαντάζει μάταιη.
Σε αυτόν τον κόσμο, τον δικό μας, η Λετισιά ήταν νεκρή πριν γεννηθεί. Νεκρή για να αντισταθεί. Νεκρή για να αρνηθεί τη μοίρα που τις όρισαν.
Ο συγγραφέας ορίζει τη δική του επιθυμία μέσα απο τη ζωή της νεκρής Λετισιά.
...Θα έπρεπε να χορεύει για την ίδια και για εμάς μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έπρεπε η παιδική της ηλικία να ειναι μια βόλτα στον ήλιο πάνω σε βότσαλα με σκορπισμένα κοχύλια...
Αυτό άξιζε η Λετισιά. Αυτό αξίζουν όλα τα παιδιά του κόσμου.
🖤🌍🖤🌍🖤
Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς.
Εδώ η λογοτεχνία περνάει μέσα απο κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, ξύνει τις πληγές της ανθρωπότητας, υπογράφει συμβόλαια θανάτου που σφραγίστηκαν απο το τραύμα της παιδικής ηλικίας και γράφει αλήθειες οικουμενικές, τραγικές, διαχρονικές. Αλήθειες που θα μπορέσουν να αποκαλυφθούν και να εμποδίσουν τη μοιρολατρεία της βίας με τις μυθολογικές προεκτάσεις.
Παράλληλα παλεύει σκληρά να εντοπίσει το άρρωστο παρελθόν που καθορίζει το παρόν στον μικρόκοσμο των μεγαλύτερων κοινωνικών δυνάμεων.
Μια έρευνα κοινωνική, ψυχολογική και ιστορική στο πλαίσιο της αφήγησης και της εμπεριστατωμένης ανάλυσης.
Σκέψεις για τη ζωή και το θάνατο.
Ο συγγραφέας επενδύει τον εαυτό του με όλη του την ψυχή σε αυτό το μυθιστορηματικό φέρετρο της τραγωδίας.
Ως πατέρας αναφέρεται στις επιθυμίες του για τα παιδιά όλου του κόσμου και με αποφασιστικότητα, έμπνευση και βαθύ σεβασμό δίνει φωνή στο θύμα.
Κάνει την πένα του οικουμενική και γραφοντας καταγγέλει την συνεχιζόμενη βία των παιδιών που εγκαταλείφθηκαν και των κακοποιημένων γυναικών που αλέθονται σε ένα σύστημα το όποιο υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει.
Αναβιώνει την ψυχή της Λετισιά και αποτρέπει απο τη λήθη και τη λησμονιά την αδικοχαμένη ζωή της.
Η Λετισιά δολοφονήθηκε άγρια τον Ιανουάριο του 2011 απο έναν περιθωριακό ναρκωμανή με βαρύ ποινικό μητρώο. Διαμελίστηκε με τεμαχισμό και θάφτηκε κομματιασμένη στις λίμνες ενός παραθεριστικού θερέτρου της γαλλικής υπαίθρου. Ήταν μόλις 18 ετών.
Το αποτρόπαιο έγκλημα συγκλόνισε όλο το έθνος και επέφερε αλλαγές σε θεσμούς και αξιώματα.
Η Λετισιά και η δίδυμη αδελφή της ήταν τα κακοποιημένα παιδιά ενός πατέρα που βίασε τη μητέρα τους.
Τα ορόσημα της παιδικής τους ηλικίας αποδομούνται καθώς η μοίρα τους θεωρείται προδιαγεγραμμένη και τραγική. Ο πατέρας στη φυλακή, η μητέρα στο ψυχιατρείο και τα κοριτσάκια σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες.
Στην οικογένεια που πίστεψαν πως θα βρουν σταθερή και ισορροπημένη συναισθηματική ζωή πέφτουν στα νυχια ενός ευυπόληπτου αρπακτικού και καταδικάζονται στην πλήρη αποτυχία.
Σε έναν κόσμο όπου η βία και η κακοποίηση είναι καθημερινό φαινόμενο. Όπου υπάρχει χώρος μόνο για την κυριαρχία του δράστη. Όπου η εξέγερση και η άρνηση φαντάζει μάταιη.
Σε αυτόν τον κόσμο, τον δικό μας, η Λετισιά ήταν νεκρή πριν γεννηθεί. Νεκρή για να αντισταθεί. Νεκρή για να αρνηθεί τη μοίρα που τις όρισαν.
Ο συγγραφέας ορίζει τη δική του επιθυμία μέσα απο τη ζωή της νεκρής Λετισιά.
...Θα έπρεπε να χορεύει για την ίδια και για εμάς μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έπρεπε η παιδική της ηλικία να ειναι μια βόλτα στον ήλιο πάνω σε βότσαλα με σκορπισμένα κοχύλια...
Αυτό άξιζε η Λετισιά. Αυτό αξίζουν όλα τα παιδιά του κόσμου.
🖤🌍🖤🌍🖤
Καλή ανάγνωση
Πολλούς ασπασμούς.
June 19, 2018
4.5/5 Διαβαζοντας το ηθελα να πω πολλα. Εκνευριστηκα, συγκινηθηκα, πονεσε το στομαχι μου, οργιστηκα, συμπονεσα. Τελειωνοντας το νιωθω πως εχω κλειδωσει. Δε μου βγαινει τιποτα! Το μονο που θα πω ειναι πως ηταν σπαρακτικο κ συγκλονιστικο! 😢😢😢
January 14, 2018
Εάν περιμένετε να διαβάσετε ένα μυθιστόρημα ή ένα αστυνομικό, τότε καλά θα κάνετε να αφησετε αυτό το βιβλίο. Η Λετισιά είναι ένα βιβλίο που μιλά για τη ζωή..Τη σκληρή ζωή των καθημερινών αδιάφορων απλών ανθρώπων που ζουν στα προάστια ή τις επαρχιακές πόλεις και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θυματοποιούνται από το κράτος, τους θεσμούς, την τοπική κοινωνία και την οικογένεια. Ο Jablonka τολμά να χρησιμοποιήσει το σύγχρονο-γεγονότα που συμβαίνουν στον σύγχρονο δυτικό κοσμο- για να προσεγγίσει την αλήθεια και να καυτηριάσει κοινωνικούς θεσμούς και με αυτό τον τρόπο να θέσει τα ερωτήματα και τον προβληματισμό του σύγχρονου ιστορικού. Η βία, το έγκλημα, η αποξένωση, η παραβατικότητα, οι οικογενειακές σχέσεις, το φύλο, η εργασία, η δικαστική εξουσία, το σωφρονιστικό συστημα, η νομικη, τα κοινωνικά δίκτυα, η τεχνολογία, η πρόνοια, τα ΜΜΕ, η σύγχρονη παθολογια ενός κόσμου που καταρρέει και που δυστυχώς μεσα από τα μάτια ενός θυράματος και μεσα από τη θέα της βίας ξυπνά απότομα και προσπαθεί να διορθώσει. Ο Ζαμπλονκά υπερασπίζεται τη αδύναμη πλευρά και μάλιστα με μια εντονα φεμινιστική ματιά που σε καθηλώνει. Εξαιρετικό εγχειρίδιο για νομικούς, κοινωνιολόγους, ιστορικούς, δημοσιογράφους, αλλά και συγγραφεις ! Για τους αναγνώστες και βιβλιόφιλους μια καλη τροφή για σκέψη!
March 25, 2018
He dudado entre las 3 y las 4 estrellas. La tendencia a las 3 estrellas estaría condicionada por la parte en la que el autor opina, lanzando su discurso y pequeños juicios a través de los hechos y que me han parecido algo sensacionalistas (aprovechándose de la dureza de todo lo que cuenta y dirigidos al lector, como si estuvieran basados en los hechos y no en meras suposiciones). Y porque hay partes que se hacen repetitivas, quizá porque pretenden enlazar unos capítulos con otros, ser un hilo conductor.
Pero también creo que lo justo es darle 4 estrellas: por lo exhaustivo, por lo mucho que me ha hecho pensar, reflexionar y despertar la parte crítica.
Otro libro que pasa a la estantería de lecturas incómodas. Y son todas bienvenidas.
Pero también creo que lo justo es darle 4 estrellas: por lo exhaustivo, por lo mucho que me ha hecho pensar, reflexionar y despertar la parte crítica.
Otro libro que pasa a la estantería de lecturas incómodas. Y son todas bienvenidas.
November 1, 2019
Tengo sentimientos encontrados con este libro. A momentos me desesperó, otros me revolvió la panza, a momentos me
Parecía que estaba lleno de cursilería y que asume cosas que es imposible que sepa, pero las asume igual y las cuenta como si fueran verdades, otros, la verdad no entendía qué podía empujar a alguien a contar una historia como esta, tan terrible, tan sin salidas. Lo sigo pensando, pero quizás hacia el final, la reflexión que hace jablonka me parece que tiene algo de sentido. Igual no es un libro en donde la pasas bien, pero al final, una historia contada, aunque sea terrible, peor por ser real, es mejor que el que hubiera sido ignorada.
Parecía que estaba lleno de cursilería y que asume cosas que es imposible que sepa, pero las asume igual y las cuenta como si fueran verdades, otros, la verdad no entendía qué podía empujar a alguien a contar una historia como esta, tan terrible, tan sin salidas. Lo sigo pensando, pero quizás hacia el final, la reflexión que hace jablonka me parece que tiene algo de sentido. Igual no es un libro en donde la pasas bien, pero al final, una historia contada, aunque sea terrible, peor por ser real, es mejor que el que hubiera sido ignorada.
March 14, 2018
Διαφορικό μεν, ενδιαφέρον δε. "Η ΛΕΤΙΣΙΑ ή το τέλος των ανδρών" δημιουργεί εξ αρχής ανάμικτα συναισθήματα. Γιατί .."το τέλος των ανδρών"; Όλοι και όλα ίδια; Εύκολη η ισοπεδωτική αντίληψη που εκφέρεται είτε αφορά άντρες είτε αφορά γυναίκες. Προτιμώ να ασχολούμαι με προσωπικότητες όπου η κάθε μια αναπτύσσει τις δικές της ιδιαιτερότητες, λειτουργίες αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών. Μεγάλο το θέμα...
Στο βιβλίο τώρα. Αν και φλύαρο σε μερικά κεφάλαια, θεωρώ ότι κράτησε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ποιού όμως αναγνώστη; Οχι αυτού που έχει συνηθίσει στον βατό τρόπο ανάγνωσης ενός βιβλίου. Ίσως περισσότερο το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε ανθρώπους εξοικειωμένους με τη δημοσιογραφική και ερευνητική γραφίδα. Σαν να διαβάζαμε ένα μεγάλο ρεπορτάζ σαν αυτά που δημοσιεύονται στις μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ. Μας ... βύθισε στην ανθρώπινη βία που αναπτύσσεται κάτω καθημερινές αντιξοότητες ως αποτέλεσμα κοινωνικών και ταξικών διαφορών. Ενίοτε η ανάλυση μας θύμιζε Ντοστογιέφσκι.
Η ΛΕΤΙΣΙΑ δεν είναι ένα βιβλίο για να περάσεις ευχάριστες αναγνωστικές ώρες. Ομως καλόν είναι να το διαβάσει κάποιος ως μεταφορά ενός πραγματικού γεγονότος, σε βιβλίο. Ο ... τεμαχισμός των γεγονότων και χρόνων ενίοτε βοηθούσε, ενίοτε έσπαγε τη ροή της ανάγνωσης. Σ΄ άλλους θα αρέσει σε άλλους όχι. Ενα πάντως είναι το σίγουρο. Οτι ο συγγραφέας επιδόθηκε σε μια εξαντλητική έρευνα την οποία μετέφερε επιτυχώς σε βιβλίο το οποίο σίγουρα σοκάρει και προβληματίζει.
Εν κατακλείδι. Να το πάρετε και να το διαβάσετε. Και μερικά κεφάλαια έχουν διαχρονική αξία. Ενα βιβλίο απαραίτητο για την βιβλιοθήκη ενός καλού αναγνώστη....
Στο βιβλίο τώρα. Αν και φλύαρο σε μερικά κεφάλαια, θεωρώ ότι κράτησε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ποιού όμως αναγνώστη; Οχι αυτού που έχει συνηθίσει στον βατό τρόπο ανάγνωσης ενός βιβλίου. Ίσως περισσότερο το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε ανθρώπους εξοικειωμένους με τη δημοσιογραφική και ερευνητική γραφίδα. Σαν να διαβάζαμε ένα μεγάλο ρεπορτάζ σαν αυτά που δημοσιεύονται στις μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ. Μας ... βύθισε στην ανθρώπινη βία που αναπτύσσεται κάτω καθημερινές αντιξοότητες ως αποτέλεσμα κοινωνικών και ταξικών διαφορών. Ενίοτε η ανάλυση μας θύμιζε Ντοστογιέφσκι.
Η ΛΕΤΙΣΙΑ δεν είναι ένα βιβλίο για να περάσεις ευχάριστες αναγνωστικές ώρες. Ομως καλόν είναι να το διαβάσει κάποιος ως μεταφορά ενός πραγματικού γεγονότος, σε βιβλίο. Ο ... τεμαχισμός των γεγονότων και χρόνων ενίοτε βοηθούσε, ενίοτε έσπαγε τη ροή της ανάγνωσης. Σ΄ άλλους θα αρέσει σε άλλους όχι. Ενα πάντως είναι το σίγουρο. Οτι ο συγγραφέας επιδόθηκε σε μια εξαντλητική έρευνα την οποία μετέφερε επιτυχώς σε βιβλίο το οποίο σίγουρα σοκάρει και προβληματίζει.
Εν κατακλείδι. Να το πάρετε και να το διαβάσετε. Και μερικά κεφάλαια έχουν διαχρονική αξία. Ενα βιβλίο απαραίτητο για την βιβλιοθήκη ενός καλού αναγνώστη....
October 27, 2018
Interesante y atrapante.
Y durísimo.
Y durísimo.
May 17, 2018
Il y a à peine quelques années, j'aurais fort probablement donné 4 ou 5 étoiles à ce livre, pour en saluer la rigueur, le sérieux, l'honnêteté intellectuelle, etc. Cependant, il est évident que, si l'oeuvre en soi n'a pas changée, le "regard" de lecteur que je pose sur elle a grandement évolué au fil des derniers temps, influencé par les débats récents sur l'appropriation de la parole et la souveraineté supposément malmenée de la démarche d'écrivain. C'est donc "aujourd'hui" que je donne 1 étoile, parce que je comprends, à travers ma lecture, qu'il n'y a pas de "respect" possible pour Laëticia Perrais, à travers le filtre des mots d'un auteur comme Jablonka, malgré toute ses bonnes (très bonnes) intentions; il n'y a pas d'"hommage" possible par le truchement d'un livre qui dissèque et divulgue, révèle et étale, là où il prétend éclairer et faire oeuvre utile. Ce n'est pas possible, et c'est un échec d'une tristesse infinie.
Le livre de Jablonka est l'illustration parfaite de ce qui cloche (de ce qui a toujours cloché, sans qu'on le dise et sans qu'on le voie) avec la littérature, la beauté, l'esthétisation de la violence, la glorification du mal, la perception masculine des enjeux sociaux, l'impossibilité de se sortir, en tant qu'écrivain, du lieu de notre parole, l'exploitation du sujet maquillé en hommage, la sincérité minée par le désir d'effet, l'intellectualisation condescendante des paroles féminine, ouvrière et rurale. La posture de Jablonka est l'illustration parfaite que les reproches adressés aux écrivains-hommes-blancs par les femmes, les personnes racisées et autres personnes en situation fragilisées sont aussi pertinents que bienvenus. Je ne dis pas que c'est sa faute, ou qu'il est malhonnête dans sa démarche, au contraire. Je dis que le livre de Jablonka me permet de saisir à quel point (et je m'inclus ici comme écrivain réfléchissant à sa démarche) on ne peut plus simplement "parler de ce qui nous fascine et de ce qui nous obsède", à quel point on ne peut plus prétendre "donner la parole à celles et ceux qui n'en ont pas" sous prétexte de faire "avancer la société". Ça ne marche plus. Il est venu (enfin) le temps de se poser de sérieuses questions sur la responsabilité des artistes et la contradiction flagrante entre le droit de "tout dire" par pseudo-compassion et empathie et le devoir de "se taire" pour laisser les autres exprimer leur douleur et leur colère. Et qu'on ne me dise pas que Laëitita n'a plus de voix pour s'exprimer, là n'est pas la question.
Voici quelques exemples de "problèmes" que j'ai relevés en cours de lecture:
1) Le voyeurisme: Qu'il le veuille ou non, qu'il nous explique que ces chapitres ont été difficiles à rédiger, ça ne change rien au fait que la description détaillée du meurtre et des heures qui l'ont précédé ne peut s'inscrire dans une démarche d'hommage à la victime. Ces passages d'une violence inouïe n'ont pas non plus de valeur "sociale", comme c'est le cas pour les pages consacrées à la politisation du fait divers par les instances au pouvoir. Il en découle un sentiment de voyeurisme, accentué par les efforts de l'auteur pour "expliquer" la vie privée de Laëticia en écumant sa page Facebook, ses textos, ses lettres de suidide et autres "pièces à conviction" permettant de comprendre sociologiquement le comportement de la jeune femme.
2) Les effets de style: À plusieurs endroits, Jablonka se fait "romancier" et cherche l'effet narratif, la tournure efficace, punchée, qui captera notre attention. À la fin d'un chapitre décrivant le bonheur des derniers jours: "Dans six mois, elle sera morte." C'est peu dire que ces tentatives de styles sont malvenues, pas parce qu'elles sont mauvaises, mais parce qu'elles font montre d'une réelle déconnexion entre le sujet écrivant et le sujet écrit: les références, les clins d’œil littéraires et autres démonstrations de haute culture tranchent amèrement avec la vie et l'éducation de Laëticia et font montre d'un classisme perturbant. Par exemple, quand Jablonka ne peut se retenir de nous informer que le statut Facebook d'une jeune femme qui entrerait dans la catégorie d'analphabète fonctionnelle, "Tro kiffan le soleil", lui fait penser à du René Char. Par exemple, quand Jablonka débute le récit de la dernière journée en le chapeautant d'un "Vingt-quatre heures dans la vie d'une femme."
3) Le réquisitoire: Jablonka a beau dire qu'il fait ici un travail d'historien et de sociologue, qu'il tente de s'expliquer la France à travers le prime d'un fait divers sordide, il n'en reste pas moins que son livre prend un peu partout des airs de réquisitoire anti-sarkosiste, anti-conservateur, anti-système pénal. Ce n'est pas une position condamnable par définition, bien entendu, mais c'est une position qui ici s'impose comme objectivement "bonne" dans un contexte où à peu près tous les protagonistes de l'événement ne la partagent pas et représentent son opposé. Des parents adoptifs de Laëticia à sa sœur Jessica, en passant par leur famille biologique, toutes et tous se sont prononcés à des moments divers (comme c'est souvent le cas dans des situations de proches enlevés, tués, disparus) pour des peines plus sévères et une administration plus conservatrice de la justice envers les criminels. Or, à aucun moment Jablonka ne prend la peine d'essayer de replacer cette "vision du monde" conservatrice dans une logique historique et dans une logique morale qui ne serait pas, par essence, "mauvaise" pour la société. Ce biais est flagrant et, à mon avis, mine le projet de l'intérieur.
Au bout du compte, ce livre, malgré le titre qu'il porte fièrement en orange fluo, malgré son appareil argumentatif convaincant, malgré sa supposée abnégation et sa tentative d'effacement mêlée de condamnation de la violence faite aux femmes, ce livre sera toujours à propos d'Ivan Jablonka, jamais à propos de Laëticia. Les questions qu'il pose seront toujours des questions autour de la littérature, de l'histoire comme discipline, de leur portée respective et de leurs mérites et de leurs limites. L'écrivain ne pourra jamais s'effacer et céder sa place, même s'il nous laisse croire (et se fait croire à lui-même) qu'il tente de le faire. Ce n'est pas dans sa nature.
Le livre de Jablonka est l'illustration parfaite de ce qui cloche (de ce qui a toujours cloché, sans qu'on le dise et sans qu'on le voie) avec la littérature, la beauté, l'esthétisation de la violence, la glorification du mal, la perception masculine des enjeux sociaux, l'impossibilité de se sortir, en tant qu'écrivain, du lieu de notre parole, l'exploitation du sujet maquillé en hommage, la sincérité minée par le désir d'effet, l'intellectualisation condescendante des paroles féminine, ouvrière et rurale. La posture de Jablonka est l'illustration parfaite que les reproches adressés aux écrivains-hommes-blancs par les femmes, les personnes racisées et autres personnes en situation fragilisées sont aussi pertinents que bienvenus. Je ne dis pas que c'est sa faute, ou qu'il est malhonnête dans sa démarche, au contraire. Je dis que le livre de Jablonka me permet de saisir à quel point (et je m'inclus ici comme écrivain réfléchissant à sa démarche) on ne peut plus simplement "parler de ce qui nous fascine et de ce qui nous obsède", à quel point on ne peut plus prétendre "donner la parole à celles et ceux qui n'en ont pas" sous prétexte de faire "avancer la société". Ça ne marche plus. Il est venu (enfin) le temps de se poser de sérieuses questions sur la responsabilité des artistes et la contradiction flagrante entre le droit de "tout dire" par pseudo-compassion et empathie et le devoir de "se taire" pour laisser les autres exprimer leur douleur et leur colère. Et qu'on ne me dise pas que Laëitita n'a plus de voix pour s'exprimer, là n'est pas la question.
Voici quelques exemples de "problèmes" que j'ai relevés en cours de lecture:
1) Le voyeurisme: Qu'il le veuille ou non, qu'il nous explique que ces chapitres ont été difficiles à rédiger, ça ne change rien au fait que la description détaillée du meurtre et des heures qui l'ont précédé ne peut s'inscrire dans une démarche d'hommage à la victime. Ces passages d'une violence inouïe n'ont pas non plus de valeur "sociale", comme c'est le cas pour les pages consacrées à la politisation du fait divers par les instances au pouvoir. Il en découle un sentiment de voyeurisme, accentué par les efforts de l'auteur pour "expliquer" la vie privée de Laëticia en écumant sa page Facebook, ses textos, ses lettres de suidide et autres "pièces à conviction" permettant de comprendre sociologiquement le comportement de la jeune femme.
2) Les effets de style: À plusieurs endroits, Jablonka se fait "romancier" et cherche l'effet narratif, la tournure efficace, punchée, qui captera notre attention. À la fin d'un chapitre décrivant le bonheur des derniers jours: "Dans six mois, elle sera morte." C'est peu dire que ces tentatives de styles sont malvenues, pas parce qu'elles sont mauvaises, mais parce qu'elles font montre d'une réelle déconnexion entre le sujet écrivant et le sujet écrit: les références, les clins d’œil littéraires et autres démonstrations de haute culture tranchent amèrement avec la vie et l'éducation de Laëticia et font montre d'un classisme perturbant. Par exemple, quand Jablonka ne peut se retenir de nous informer que le statut Facebook d'une jeune femme qui entrerait dans la catégorie d'analphabète fonctionnelle, "Tro kiffan le soleil", lui fait penser à du René Char. Par exemple, quand Jablonka débute le récit de la dernière journée en le chapeautant d'un "Vingt-quatre heures dans la vie d'une femme."
3) Le réquisitoire: Jablonka a beau dire qu'il fait ici un travail d'historien et de sociologue, qu'il tente de s'expliquer la France à travers le prime d'un fait divers sordide, il n'en reste pas moins que son livre prend un peu partout des airs de réquisitoire anti-sarkosiste, anti-conservateur, anti-système pénal. Ce n'est pas une position condamnable par définition, bien entendu, mais c'est une position qui ici s'impose comme objectivement "bonne" dans un contexte où à peu près tous les protagonistes de l'événement ne la partagent pas et représentent son opposé. Des parents adoptifs de Laëticia à sa sœur Jessica, en passant par leur famille biologique, toutes et tous se sont prononcés à des moments divers (comme c'est souvent le cas dans des situations de proches enlevés, tués, disparus) pour des peines plus sévères et une administration plus conservatrice de la justice envers les criminels. Or, à aucun moment Jablonka ne prend la peine d'essayer de replacer cette "vision du monde" conservatrice dans une logique historique et dans une logique morale qui ne serait pas, par essence, "mauvaise" pour la société. Ce biais est flagrant et, à mon avis, mine le projet de l'intérieur.
Au bout du compte, ce livre, malgré le titre qu'il porte fièrement en orange fluo, malgré son appareil argumentatif convaincant, malgré sa supposée abnégation et sa tentative d'effacement mêlée de condamnation de la violence faite aux femmes, ce livre sera toujours à propos d'Ivan Jablonka, jamais à propos de Laëticia. Les questions qu'il pose seront toujours des questions autour de la littérature, de l'histoire comme discipline, de leur portée respective et de leurs mérites et de leurs limites. L'écrivain ne pourra jamais s'effacer et céder sa place, même s'il nous laisse croire (et se fait croire à lui-même) qu'il tente de le faire. Ce n'est pas dans sa nature.
June 19, 2020
Ούτε λογοτεχνία, ούτε δοκίμιο, ούτε εγχειρίδιο εγκληματολογίας, ούτε βιβλίο μαρτυρία. Δύσκολο να το κατατάξεις αυστηρά σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, διότι είναι ένα υβριδικό βιβλίο, στο υποσύνολο τομής όσων προανέφερα και ακόμη παραπάνω.
Ο Γιαμπλονκά προέρχεται από τον ακαδημαϊκό χώρο των ιστορικών σπουδών και των κοινωνικών ερευνών. Στο βιβλίο για τη Λετισιά ασχολείται με το πραγματικό γεγονός της αποτρόπαιης δολοφονίας μια δεκαοχτάχρονης κοπέλας που συνέβη τον Γενάρη του 2011. Η Λετισιά και η δίδυμη αδερφή της υπήρξαν δύο παιδιά που μεγάλωσαν στο κοινωνικό περιθώριο της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας. Παιδιά ενός βίαιου πατέρα που κακοποιούσε την μητέρα τους, προερχόμενοι και οι δύο από αντίστοιχα κακοποιητικά περιβάλλοντα, μπήκαν σε Ίδρυμα σε πολύ μικρή ηλικία και εν συνεχεία σε ανάδοχη οικογένεια. Όλη τους η ζωή είναι μια διαδρομή σημαδεμένη από τη βία σε όλες τις εκδοχές, σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική. Σε ένα τέτοιο ασφυκτικό περιβάλλον, ρυθμιστής διορθωτικός αποτελεί το κράτος με τις υπηρεσίας κοινωνικής πρόνοιας. Αυτές παρεμβαίνουν, επιτηρούν, αναλαμβάνουν την φροντίδα των παιδιών όταν το οικογενειακό περιβάλλον αδυνατεί, τοποθετούν τα παιδιά σε επαγγελματίες ανάδοχους γονιούς και συνεχίζουν να επιβλέπουν την πορεία τους, ψυχοκοινωνική και μορφωτική.
Σε ένα τέτοιο δύσκολο περιβάλλον μεγάλωσε και ο δολοφόνος της Λετισιά. Φτώχεια και βία είναι η αξεδιάλυτη μοίρα του περιθωρίου. Ένας άνθρωπος που συνάντησε πολύ νωρίς την παραβατικότητα, ήδη από την εφηβική ηλικία, που οδηγήθηκε πολλές φορές στο σωφρονιστικό σύστημα και που κάθε καινούρια παραβατική του πράξη αποδεικνύεται σοβαρότερη από την προηγούμενη, ως την τελευταία, τον βιασμό, την δολοφονία και την κατακρεούργηση του σώματος της νεαρής Λετισιά.
Ο Γιαμπλονκα δεν κάνει ένα ρεπορταζ καταγραφής των γεγονότων μόνο, δεν ανασυστήνει το αστυνομικό δελτίο. Προσπαθεί να διαβάσει όλες τις συνθήκες που περιβάλλουν το γεγονός. Την ιστορία της εξ αίματος οικογένειας, της ανάδοχης οικογένειας, τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας της Γαλλίας και την ιστορία τους από τον 19ο αιώνα, το ανακριτικό και δικαστικό σύστημα, την πολιτική εξουσία που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ώστε να στήσει την πολιτική ατζέντα της επόμενης περιόδου. Η υπόθεση αυτή υπήρξε αφορμή σύγκρουσης της εκτελεστικής με την δικαστική εξουσία, τον τότε πρόεδρο Σαρκοζί να ανάγει σε συνενόχους της δολοφονίας σύσσωμο το δικαστικό σώμα κατηγορώντας το για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων επιτήρησης και σωφρονισμού, απαιτώντας σκληρότερη στάση, ενώ την ίδια ώρα οι δικές του πολιτικές ήταν που είχαν αποδυναμώσει τους ίδιους αυτούς δικαστικούς μηχανισμούς από πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Η εξουσία απαντά με καταστολή και αυταρχισμό στην παραβατικότητα της φτώχειας του περιθωρίου.
Ο Γιαμπλονκά τάσσεται με το θύμα, θέλει να αποκαταστήσει την ανθρώπινη ιστορία της, αυτό που υπήρξε πριν γίνει γνωστή ως το θύμα μιας φριχτής δολοφονίας. Και ταυτόχρονα, αναστοχάζεται για όλες τις γυναίκες που δέχονται βία από τους άντρες, για αυτό και η εναλλακτική για "το τέλος των αντρών". Το χρονικό αυτού το κοριτσιού μιλάει για εκείνες τις κοπέλες/γυναίκες, που είναι αόρατες τις περισσότερες φορές, που όταν εμφανίζονται στο προσκήνιο είναι όταν πια δεν υπάρχουν. Αφορά τέλος, μια ιστορία που υπερβαίνει το προσωπικό δράμα και που περιγράφει πολύ καθαρά και εύγλωττα, πως όταν μια κοινωνία φτωχοποιείται σταματά να μοιάζει με κοινωνία ανθρώπων αλλά γίνεται μια ζούγκλα.
Ο Γιαμπλονκά προέρχεται από τον ακαδημαϊκό χώρο των ιστορικών σπουδών και των κοινωνικών ερευνών. Στο βιβλίο για τη Λετισιά ασχολείται με το πραγματικό γεγονός της αποτρόπαιης δολοφονίας μια δεκαοχτάχρονης κοπέλας που συνέβη τον Γενάρη του 2011. Η Λετισιά και η δίδυμη αδερφή της υπήρξαν δύο παιδιά που μεγάλωσαν στο κοινωνικό περιθώριο της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας. Παιδιά ενός βίαιου πατέρα που κακοποιούσε την μητέρα τους, προερχόμενοι και οι δύο από αντίστοιχα κακοποιητικά περιβάλλοντα, μπήκαν σε Ίδρυμα σε πολύ μικρή ηλικία και εν συνεχεία σε ανάδοχη οικογένεια. Όλη τους η ζωή είναι μια διαδρομή σημαδεμένη από τη βία σε όλες τις εκδοχές, σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική. Σε ένα τέτοιο ασφυκτικό περιβάλλον, ρυθμιστής διορθωτικός αποτελεί το κράτος με τις υπηρεσίας κοινωνικής πρόνοιας. Αυτές παρεμβαίνουν, επιτηρούν, αναλαμβάνουν την φροντίδα των παιδιών όταν το οικογενειακό περιβάλλον αδυνατεί, τοποθετούν τα παιδιά σε επαγγελματίες ανάδοχους γονιούς και συνεχίζουν να επιβλέπουν την πορεία τους, ψυχοκοινωνική και μορφωτική.
Σε ένα τέτοιο δύσκολο περιβάλλον μεγάλωσε και ο δολοφόνος της Λετισιά. Φτώχεια και βία είναι η αξεδιάλυτη μοίρα του περιθωρίου. Ένας άνθρωπος που συνάντησε πολύ νωρίς την παραβατικότητα, ήδη από την εφηβική ηλικία, που οδηγήθηκε πολλές φορές στο σωφρονιστικό σύστημα και που κάθε καινούρια παραβατική του πράξη αποδεικνύεται σοβαρότερη από την προηγούμενη, ως την τελευταία, τον βιασμό, την δολοφονία και την κατακρεούργηση του σώματος της νεαρής Λετισιά.
Ο Γιαμπλονκα δεν κάνει ένα ρεπορταζ καταγραφής των γεγονότων μόνο, δεν ανασυστήνει το αστυνομικό δελτίο. Προσπαθεί να διαβάσει όλες τις συνθήκες που περιβάλλουν το γεγονός. Την ιστορία της εξ αίματος οικογένειας, της ανάδοχης οικογένειας, τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας της Γαλλίας και την ιστορία τους από τον 19ο αιώνα, το ανακριτικό και δικαστικό σύστημα, την πολιτική εξουσία που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ώστε να στήσει την πολιτική ατζέντα της επόμενης περιόδου. Η υπόθεση αυτή υπήρξε αφορμή σύγκρουσης της εκτελεστικής με την δικαστική εξουσία, τον τότε πρόεδρο Σαρκοζί να ανάγει σε συνενόχους της δολοφονίας σύσσωμο το δικαστικό σώμα κατηγορώντας το για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων επιτήρησης και σωφρονισμού, απαιτώντας σκληρότερη στάση, ενώ την ίδια ώρα οι δικές του πολιτικές ήταν που είχαν αποδυναμώσει τους ίδιους αυτούς δικαστικούς μηχανισμούς από πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Η εξουσία απαντά με καταστολή και αυταρχισμό στην παραβατικότητα της φτώχειας του περιθωρίου.
Ο Γιαμπλονκά τάσσεται με το θύμα, θέλει να αποκαταστήσει την ανθρώπινη ιστορία της, αυτό που υπήρξε πριν γίνει γνωστή ως το θύμα μιας φριχτής δολοφονίας. Και ταυτόχρονα, αναστοχάζεται για όλες τις γυναίκες που δέχονται βία από τους άντρες, για αυτό και η εναλλακτική για "το τέλος των αντρών". Το χρονικό αυτού το κοριτσιού μιλάει για εκείνες τις κοπέλες/γυναίκες, που είναι αόρατες τις περισσότερες φορές, που όταν εμφανίζονται στο προσκήνιο είναι όταν πια δεν υπάρχουν. Αφορά τέλος, μια ιστορία που υπερβαίνει το προσωπικό δράμα και που περιγράφει πολύ καθαρά και εύγλωττα, πως όταν μια κοινωνία φτωχοποιείται σταματά να μοιάζει με κοινωνία ανθρώπων αλλά γίνεται μια ζούγκλα.
October 22, 2016
Ma chronique sur le blog : http://avuedoeil-critiques.blogspot.f...
J'ai douté, au cours des premiers chapitres du livre... J'avoue, je me suis dit "encore un"... Un qui profite d'un fait divers pour simplement le retracer et délecter le lecteur de détails morbides...
Et puis j'ai continué ma lecture.
Et, tranquillement, les choses ont pris sens.
Le drame a pris place dans une société. La mienne.
La jeune femme est apparue dans une vie, un passé, et même, tour de force, dans un avenir qui ne sera pas.
La presse a pris sens et comme un brin de profondeur.
La justice s'est montrée.
Le "petit peuple" a parlé sous la plume de l'écrivain parisien.
Et l'hommage est rendu... Pudique, sensible et empathique.
Je suis un peu troublée maintenant... Car sur une étagère de ma bibliothèque, Laëticia est là...
J'ai douté, au cours des premiers chapitres du livre... J'avoue, je me suis dit "encore un"... Un qui profite d'un fait divers pour simplement le retracer et délecter le lecteur de détails morbides...
Et puis j'ai continué ma lecture.
Et, tranquillement, les choses ont pris sens.
Le drame a pris place dans une société. La mienne.
La jeune femme est apparue dans une vie, un passé, et même, tour de force, dans un avenir qui ne sera pas.
La presse a pris sens et comme un brin de profondeur.
La justice s'est montrée.
Le "petit peuple" a parlé sous la plume de l'écrivain parisien.
Et l'hommage est rendu... Pudique, sensible et empathique.
Je suis un peu troublée maintenant... Car sur une étagère de ma bibliothèque, Laëticia est là...
April 1, 2018
Συχνά είμαστε τόσο κλεισμένοι στο μικρόκοσμο και τη ρουτίνα της καθημερινότητας μας, που μπορεί να αγνοούμε πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή για κάποιους ανθρώπους, όχι σε κάποια μακρινή χώρα αλλά ακόμα και στο διπλανό διαμέρισμα. Η Λετισιά, μια 18χρονη κοπέλα από διαλυμένη οικογένεια, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον και τελικά βρήκε φρικτό θάνατο από ένα σεσημασμένο εγκληματία. Το βιβλίο έχει μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική και ο Ivan Jablonka προσπαθεί συνειδητά να μην παρουσιάσει τη Λετισιά ως απλά ένα θύμα ενός βίαιου εγκλήματος, δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στο θάνατο της αλλά προσπαθεί να αφηγηθεί και τη ζωή της, να μιλήσει για τα όσα πέρασε και τα όσα μπορεί να ονειρευόταν. Με αυτό το τρόπο μιλάει και για λογαριασμό όσων νέων ζουν μια ζωή ανάλογη της Λετισιά, σε ένα θλιβερό προάστιο, χωρίς ουσιαστική εκπαίδευση, δουλεύοντας για τον κατώτατο μισθό, ζώντας σε διαλυμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, μιλάει για λογαριασμό των γυναικών που δέχονται ποικίλες μορφές βίας και παρενοχλήσεων σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Βιβλίο που παρά το σκληρό θέμα του σίγουρα αξίζει να διαβαστεί.
July 2, 2018
Storia amarissima, di miseria, povertà, abusi, femminicidio. Anche di speranza e di vita ma essenzialmente la storia di Laetitia è nerissima e tetra. L'autore la racconta molto bene, tranne qua e là piccoli eccessi di tenerezza che diventa mielosa. Il testo ha però il pregio di porre questa ragazza, ignorata e abusata in vita, in una luce dignitosa e rispettosa, di restituirle ciò che in vita le è stato negato. Come per molte altre donne, l'autore narra di un mondo di uomini essenzialmente prevaricatore. Non mancano esempi di uomini che supportano e aiutano e sostengono e soprattutto rispettano il femminile. Ho apprezzato la misura e la pacatezza con cui ha trattato l'intera vicenda. Non è un romanzo, non è un saggio, non è un reportage, non è una cronaca. E' un libro molto bello, da leggere perché conduce passo passo a entrare nei meccanismi di abuso e prevaricazione, senza giudicarli o giustificarli, solo riportandoli. L'amarezza è tantissima, non solo per la fine di Laetitia ma anche per le strumentalizzazioni che di questa vicenda si sono create e per l'immagine che restituisce di una Francia che può essere qualsiasi altra nazione, ma che in questo caso particolare è non solo scenario ma anche parte attiva nell'intera vicenda. Più che i risvolti lugubri del femminicidio di questa ragazza appena diciottenne, restano i momenti della sua esistenza, più che la morte resta impressa la vita che è stata negata, ben prima dell'uccisione. Amarissimo ma da leggere.
September 20, 2018
Bourdiano en su intención, pero con una prosa magnífica y sensibilidad en la indagación y el posicionamiento del autor frente a la historia que desentraña. Gran libro.
June 14, 2017
Je ressors partagée de la lecture de Laëtitia ou la fin des hommes.
D'une part, tous les passages concernant le déterminisme social, les violences faites aux femmes, l'instrumentalisation politique des faits divers m'ont paru extrêmement intéressants, bien documentés et m'ont amenée à réfléchir à tous ces sujets avec pas mal de profondeur.
J'applaudis également le désir d'Ivan Jablonka de rendre hommage à Laëtitia, d'essayer d'en faire plus que la victime d'un crime atroce (et d'une vie on ne peut plus dure), de rappeler que c'était également une personne, une jeune fille pleine de vie, aimée de ses amis.
Mais d'autre part, le côté purement judiciaire de l'affaire m'a semblé si long, si rempli de détails plus ou moins utiles... il y a sans doute une volonté d'être (quasi) exhaustif pour être le plus juste possible, mais j'ai trouvé ça terriblement rébarbatif et eu l'impression qu'on n'en finirait jamais.
Néanmoins, je pense que c'est un livre important dont on ressort passablement déprimé en se disant que quand même, parfois, life's a bitch.
D'une part, tous les passages concernant le déterminisme social, les violences faites aux femmes, l'instrumentalisation politique des faits divers m'ont paru extrêmement intéressants, bien documentés et m'ont amenée à réfléchir à tous ces sujets avec pas mal de profondeur.
J'applaudis également le désir d'Ivan Jablonka de rendre hommage à Laëtitia, d'essayer d'en faire plus que la victime d'un crime atroce (et d'une vie on ne peut plus dure), de rappeler que c'était également une personne, une jeune fille pleine de vie, aimée de ses amis.
Mais d'autre part, le côté purement judiciaire de l'affaire m'a semblé si long, si rempli de détails plus ou moins utiles... il y a sans doute une volonté d'être (quasi) exhaustif pour être le plus juste possible, mais j'ai trouvé ça terriblement rébarbatif et eu l'impression qu'on n'en finirait jamais.
Néanmoins, je pense que c'est un livre important dont on ressort passablement déprimé en se disant que quand même, parfois, life's a bitch.
February 16, 2019
Mmmm... no. La intención era buena pero el paternalismo se le salió por todas las costuras (aunque intentó esconderlo reconociendo sus propios privilegios). Es un libro entretenido, sí, pero lo que prometía "en la muerte violenta de una mujer joven el culpable no es sólo el asesino sino toda la sociedad que lo envuelve -que crea tanto a la víctima como al victimario-" se quedo en análisis obvios y repetitivos.
Quería dotar de una personalidad a la víctima pero repetía cada dos frases lo bella -físicamente- que era (y que es su hermana gemela) y le achaca una cantidad de deseos/sueños/preocupaciones que a él se le antojan que eran las que -una mujer joven en sus condiciones- debería tener.
Y por todo el libro deja huellas de "mirénme tan pogre, tan preocupado por la violencia contra las mujeres, por los niños institucionalizados, tan émpatico, tan bueno que soy!".
En fin... cuando el autor te cae tan tan mal y es tan omnipresente en el libro, pailas.
Quería dotar de una personalidad a la víctima pero repetía cada dos frases lo bella -físicamente- que era (y que es su hermana gemela) y le achaca una cantidad de deseos/sueños/preocupaciones que a él se le antojan que eran las que -una mujer joven en sus condiciones- debería tener.
Y por todo el libro deja huellas de "mirénme tan pogre, tan preocupado por la violencia contra las mujeres, por los niños institucionalizados, tan émpatico, tan bueno que soy!".
En fin... cuando el autor te cae tan tan mal y es tan omnipresente en el libro, pailas.
April 19, 2018
El autor comenta que con este libro no pretende entrar en el morbo del caso real Laëtitia Perrais. Creo que es inevitable no hacerlo aunque también podría haber obviado algunos detalles o hacer menos mella en ellos. A veces se hace pesado debido a tantas fechas, lugares y nombres, pero en esencia está muy bien documentado y transmite muy bien la idea de que Laëtita no solo fue asesinada por Meilhon sino que fue el acto que culminó toda una vida llena de decisiones erróneas tanto a nivel político, como social y familiar.
Me quedo con la cita "Ningua sociedad, por más que sea totalitaria, puede erradicar el crimen. El mal, el deseo de transgresión, la envidia, la locura son factores constitutivos de la especie humana, el riesgo cero no existe." (Pág. 139)
Me quedo con la cita "Ningua sociedad, por más que sea totalitaria, puede erradicar el crimen. El mal, el deseo de transgresión, la envidia, la locura son factores constitutivos de la especie humana, el riesgo cero no existe." (Pág. 139)
July 24, 2019
Non tutti possono essere Truman Capote.
November 4, 2024
Laëtitia Perrais tenía dieciocho años cuando fue violada, asesinada y descuartizada la noche del 18 de enero de 2011. Dos días después, la policía detuvo al asesino, pero este se negó a confesar dónde había escondido el cadáver, que tardó semanas en aparecer. El crimen llegó a los periódicos y conmocionó a Francia. De ahí saltó a la política, y el entonces presidente Nicolas Sarkozy, en un gesto de oportunismo populista, apuntó hacia los jueces y las fisuras del sistema judicial, porque el asesino acumulaba un largo historial de detenciones previas.
Recomponiendo las piezas del puzle, este libro aborda el macabro crimen, la reacción política, social y judicial, la personalidad del asesino y la investigación policial, pero sobre todo reconstruye la historia de la chica asesinada a través de sus mensajes en las redes sociales, del testimonio de su hermana gemela y del entorno en el que vivió. Y aparece la figura de alguien que llevaba mucho tiempo padeciendo la violencia masculina: hija de un padre que abusaba de su mujer, adoptada por una familia cuyo progenitor violó a varias chicas, incluida su hermana. Laëtitia ya era, mucho antes de saltar a los titulares de los periódicos, una víctima. Laëtitia en sí, murió para nacer como un caso mediático que fue instrumentalizado políticamente.
En parte crónica de sucesos, en parte novela de no ficción en la estela de A sangre fría y El adversario, en parte historia, sociología y denuncia política, este libro me ha tenido bastante pegado al sofá mientras lo leía, y creo que explica mucho de la Francia actual, esa Francia de la que los medios casi siempre se acuerdan solo cuando Le Pen está cerca de ganar las elecciones.
Jordi Amat recomendaba que El muelle de Ouistreham era un buen libro para entender esa misma sociedad. Un periodista al que leo a menudo, Alberto Moyano, estaba de acuerdo, pero él prefería Laëtitia o el fin de los hombres como obra para ese propósito.
5 estrellas.
Recomponiendo las piezas del puzle, este libro aborda el macabro crimen, la reacción política, social y judicial, la personalidad del asesino y la investigación policial, pero sobre todo reconstruye la historia de la chica asesinada a través de sus mensajes en las redes sociales, del testimonio de su hermana gemela y del entorno en el que vivió. Y aparece la figura de alguien que llevaba mucho tiempo padeciendo la violencia masculina: hija de un padre que abusaba de su mujer, adoptada por una familia cuyo progenitor violó a varias chicas, incluida su hermana. Laëtitia ya era, mucho antes de saltar a los titulares de los periódicos, una víctima. Laëtitia en sí, murió para nacer como un caso mediático que fue instrumentalizado políticamente.
En parte crónica de sucesos, en parte novela de no ficción en la estela de A sangre fría y El adversario, en parte historia, sociología y denuncia política, este libro me ha tenido bastante pegado al sofá mientras lo leía, y creo que explica mucho de la Francia actual, esa Francia de la que los medios casi siempre se acuerdan solo cuando Le Pen está cerca de ganar las elecciones.
Jordi Amat recomendaba que El muelle de Ouistreham era un buen libro para entender esa misma sociedad. Un periodista al que leo a menudo, Alberto Moyano, estaba de acuerdo, pero él prefería Laëtitia o el fin de los hombres como obra para ese propósito.
5 estrellas.
December 23, 2024
Este libro es una mezcla brutal entre investigación, memoria y literatura. Iván Jablonka no se queda solo en contar una historia; lo que hace es un ejercicio de dignidad y humanidad que golpea fuerte. Laetitia Perrais, una joven que existió, no es solo un caso más para rellenar titulares, y ahí es donde Jablonka demuestra maestría: nos mete en su mundo, en su vida, con todos sus matices, para que no podamos reducirla a una víctima.
El autor va hilando el relato, por un lado, tienes los datos reales, los informes, las entrevistas y, por otro, un estilo narrativo que, sin dejar de ser riguroso, tiene una carga emocional potente, el Autor logra algo que no es nada fácil, escribe desde el respeto absoluto, sin caer en el morbo ni en el sensacionalismo. Al final, no estás leyendo un crimen, estás leyendo sobre una vida.
Uno de los puntos más fuertes es cómo combina el retrato íntimo de Laetitia con un análisis sociológico que te pone frente al espejo. No se trata solo de lo que le ocurrió a ella, sino de lo que significa en un contexto más amplio: el machismo, la violencia, y cómo las instituciones (o las personas que las forman) muchas veces fallan estrepitosamente.
El Autor tiene una pluma delicada y contundente al mismo tiempo. No se anda con rodeos, pero sabe dónde poner el foco para que cada palabra pese. Su capacidad para entrelazar un caso real con la narrativa novelada es impresionante. Logra que te sientas en una novela, pero sin olvidar en ningún momento que esto es la vida real y que esto le pasó a alguien. Y ese equilibrio es una de las mayores virtudes del libro.
Los personajes que rodean a Laetitia están retratados con una precisión casi quirúrgica. Desde su hermana, hasta las figuras de autoridad que se cruzaron en su camino, todos están ahí para mostrar un sistema que, en muchos aspectos, no supo proteger....9/10
El autor va hilando el relato, por un lado, tienes los datos reales, los informes, las entrevistas y, por otro, un estilo narrativo que, sin dejar de ser riguroso, tiene una carga emocional potente, el Autor logra algo que no es nada fácil, escribe desde el respeto absoluto, sin caer en el morbo ni en el sensacionalismo. Al final, no estás leyendo un crimen, estás leyendo sobre una vida.
Uno de los puntos más fuertes es cómo combina el retrato íntimo de Laetitia con un análisis sociológico que te pone frente al espejo. No se trata solo de lo que le ocurrió a ella, sino de lo que significa en un contexto más amplio: el machismo, la violencia, y cómo las instituciones (o las personas que las forman) muchas veces fallan estrepitosamente.
El Autor tiene una pluma delicada y contundente al mismo tiempo. No se anda con rodeos, pero sabe dónde poner el foco para que cada palabra pese. Su capacidad para entrelazar un caso real con la narrativa novelada es impresionante. Logra que te sientas en una novela, pero sin olvidar en ningún momento que esto es la vida real y que esto le pasó a alguien. Y ese equilibrio es una de las mayores virtudes del libro.
Los personajes que rodean a Laetitia están retratados con una precisión casi quirúrgica. Desde su hermana, hasta las figuras de autoridad que se cruzaron en su camino, todos están ahí para mostrar un sistema que, en muchos aspectos, no supo proteger....9/10
November 5, 2020
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, ενδιαφέρον, συγκινητικό, αναλυτικό, καλογραμμένο. Ο συγγραφέας, καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού εξερευνά την υπόθεση δολοφονίας μιας 18χρονης κοπέλας που συγκλόνισε τη Γαλλία και μέσα από αυτή ζητήματα νομικά και κοινωνιολογικά. Οι συνέπειες της φτώχειας και της βίας, οι διαλυμένες οικογένειες, το σύστημα προστασίας ανηλίκων, η βία κατά των γυναικών, το σοφρωνιστικο σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης, όλα περνάνε μέσα απο αυτή την ιστορία μιας κοπέλας που και πριν το βίαιο θάνατό της υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακης βίας, απομακρυνθηκε από τους γονείς της που κρίθηκαν ακατάλληλοι να την αναθρέψουν και έζησε μαζί με τη δίδυμη αδερφή της σε ιδρύματα και αναδοχες οικογένειες για να δολοφονηθεί από έναν υποτροπο εγκληματία, με ανάλογα τραγικό οικογενειακό ιστορικό στα 18 της. Πέρα από την πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνική διάσταση του θέματος και τα συγκλονιστικά γεγονότα, η ευαισθησία με την οποία προσεγγιζει τους πρωταγωνιστές του ο συγγραφέας δεν αφήνει να γίνουν καρικατούρες. Κάποιος μπορεί να είναι βίαιος, αλκοολικός και αποτυχημένος σαν πατέρας αλλά να αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του. Μια κοπέλα μπορεί να υφίσταται κακοποίηση από τον θετό γονιό της και παρόλα αυτά να θέλει να μείνει κοντά του γιατί της προσφέρει προστασία και καταφύγιο. Το σύστημα προσπαθεί αλλά συνεχίζει να αποτυγχάνει να προστατέψει τους αδύναμους και αυτούς που έχουν ανάγκη.
July 9, 2023
a veuree, li posaria 3,5 estrelles. és una crònica d l assassinat d una noia a frança l any 2011, però que no es queda només amb l assassinat sinó que revisa tota la seva vida x demostrar que la van matar el 2011 però portava sent victima d la violència masclista tota la seva vida. m’ha agradat, m ha semblat molt interessant de llegir i també l enfocament que li dona, però se m ha fet massa llarg. son 400 pagines i arriba jn punt que es fa repetitiu, comença a donar voltes a l ho mateix i em va cansar una mica. tot i que és un llibre bastant heavi m ha agradat haver lo llegit, és molt interessant i l he trobat molt complet
August 26, 2019
3,5/5. Συγκλονιστική καταγραφή της αποτρόπαιας δολοφονίας μιας κοπέλας σε μια γαλλική κωμόπολη. Προσπαθεί εδώ ο συγγραφέας (όχι πάντοτε επιτυχώς) άλλοτε να παραγάγει "λογοτεχνία" άλλοτε να προσεγγίσει περισσότερα επιστημονικά το ζήτημα. Η δύναμη της αληθινής ιστορίας καλύπτει τα πάντα. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (για μας τους νομικούς) η λεπτομερής περιγραφή του γαλλικού δικαστικού συστήματος, στο οποίο αφιερώνεται μεγάλο μέρος του βιβλίου.
November 3, 2018
Un homenaje honesto a una vida de dolor, abandono y falta de amor.
Un tercio lo leí entre lagrimas, es doloroso, es injusto y reflexivo.
Lo sentí desde en mi ser cada abuso, cada llamada de atención, la necesidad de sentirte querida y la absoluta soledad antes tus peores demonios. Lo sentí desde mi postura como mujer en un México injusto, machista, misógino donde no hay justicia para el montón de mujeres asesinadas, abusadas y violentadas. Lo sentí desde mi postura como hija amada, con unos padres que son y han sido mis primeros defensores, un par de leones para protegerme y una fuente de amor inacabable; he tenido y tengo tanto amor con ellos y, Laëtitta, tuvo tan poco que me siento culpable y a la vez comprometida a ser amor para los demás. Lo sentí desde éste fenómeno mundial que crea cada vez más moustros, más odio, más indiferencia al dolor ajeno y que da las armas para arrancar la vida de otra persona tan fácilmente; el cinismo, egocentrismo y egoismo del asesino me quiebran.
Agradezco la pluma de Jablonka su honestidad, el cuidado y cariño que le dió a la memoria de Laëtitta, el cual no recibió en vida. Me quedo con su reflexión final:
“Vivamos, resistamos, amemos y, cuando nuestro tiempo se haya agotado, recordemos que Laëtitia bajó primero y que el fango mancilló su belleza de dieciocho años. Nuestra muerte será siempre menos amarga y menos aterradora”
An honest tribute to a life of pain, abandonment and lack of love.
A third I read between tears, it is painful, it is unfair and thoughtful.
I felt it in my being every abuse, every call of attention, the need to feel loved and the absolute loneliness against your worst demons. I felt it from my position as a woman in an unjust and misogynist Mexico where there is no justice for the bunch of women murdered, abused and violated. I felt it from my position as a beloved daughter, with parents who are and have been my first defenders, a pair of lions to protect me and a source of endless love; I have had and have so much love with them and, Laëtitta, had so little that I feel guilty and at the same time committed to being love for others. I felt it from this global phenomenon that creates more and more monsters, more hatred, more indifference to the pain of others and that gives the weapons to take the life of another person so easily; the murderer's cynicism, egocentricity and selfishness break me.
I appreciate Jablonka's pen for his honesty, the care and affection he gave to the memory of Laëtitta, which she did not receive during her lifetime. I remain with his final reflection:
"Let's live, resist, love, and when our time is exhausted, let's remember that Laëtitia came down first and that the mud smudged her eighteen-year-old beauty. Our death will always be less bitter and less terrifying "
Un tercio lo leí entre lagrimas, es doloroso, es injusto y reflexivo.
Lo sentí desde en mi ser cada abuso, cada llamada de atención, la necesidad de sentirte querida y la absoluta soledad antes tus peores demonios. Lo sentí desde mi postura como mujer en un México injusto, machista, misógino donde no hay justicia para el montón de mujeres asesinadas, abusadas y violentadas. Lo sentí desde mi postura como hija amada, con unos padres que son y han sido mis primeros defensores, un par de leones para protegerme y una fuente de amor inacabable; he tenido y tengo tanto amor con ellos y, Laëtitta, tuvo tan poco que me siento culpable y a la vez comprometida a ser amor para los demás. Lo sentí desde éste fenómeno mundial que crea cada vez más moustros, más odio, más indiferencia al dolor ajeno y que da las armas para arrancar la vida de otra persona tan fácilmente; el cinismo, egocentrismo y egoismo del asesino me quiebran.
Agradezco la pluma de Jablonka su honestidad, el cuidado y cariño que le dió a la memoria de Laëtitta, el cual no recibió en vida. Me quedo con su reflexión final:
“Vivamos, resistamos, amemos y, cuando nuestro tiempo se haya agotado, recordemos que Laëtitia bajó primero y que el fango mancilló su belleza de dieciocho años. Nuestra muerte será siempre menos amarga y menos aterradora”
An honest tribute to a life of pain, abandonment and lack of love.
A third I read between tears, it is painful, it is unfair and thoughtful.
I felt it in my being every abuse, every call of attention, the need to feel loved and the absolute loneliness against your worst demons. I felt it from my position as a woman in an unjust and misogynist Mexico where there is no justice for the bunch of women murdered, abused and violated. I felt it from my position as a beloved daughter, with parents who are and have been my first defenders, a pair of lions to protect me and a source of endless love; I have had and have so much love with them and, Laëtitta, had so little that I feel guilty and at the same time committed to being love for others. I felt it from this global phenomenon that creates more and more monsters, more hatred, more indifference to the pain of others and that gives the weapons to take the life of another person so easily; the murderer's cynicism, egocentricity and selfishness break me.
I appreciate Jablonka's pen for his honesty, the care and affection he gave to the memory of Laëtitta, which she did not receive during her lifetime. I remain with his final reflection:
"Let's live, resist, love, and when our time is exhausted, let's remember that Laëtitia came down first and that the mud smudged her eighteen-year-old beauty. Our death will always be less bitter and less terrifying "
December 12, 2022
La historia de Läetitia.
Es un horror.
No hay palabras suficientes.
Ojalá no.
Pero Ivan Jablonka.
Ha conseguido reunirlas todas.
Para que ella.
Sea y siga siendo.
Ella.
A pesar de su triste.
Tristísimo final.
Porque es una aberración.
Y lo siento.
Pero no seré amable en mi descripción.
No todo el mundo merece.
Puede. O quiere.
Leer lo que aquí se narra.
Aunque debería.
Pero aviso.
Se os abrirán las carnes.
Porque Laëtitia fue.
Violada. Asesinada. Y mutilada.
Por un malnacido.
Un monstruo.
Un hombre maldito.
Que se ríe. Se mofa. Se divierte.
Y, vale sí. Fui yo.
Pero no. Yo no fui.
Y este es su último grito al mundo.
Tan rematadamente bien diseccionado y detallado y documentado por Jablonka.
Que capítulo a capítulo.
Hecho a hecho.
Nos hará componer un mosaico.
Sin rendijas.
No quiero hablar más.
No creo que necesitéis que os desvele los pormenores.
Que son muchos.
Y muy feos y duros y repugnantes.
Detonantes. Mimbres. Disparaderos.
De cómo se moldea una víctima viva.
Antes de serlo sin vida.
Coged fuerzas.
Tantas como podáis.
Y aliento.
Tanto como el que necesitéis.
Para escuchar a Laëtitia.
Y todas las voces que la envuelven.
Es un horror.
No hay palabras suficientes.
Ojalá no.
Pero Ivan Jablonka.
Ha conseguido reunirlas todas.
Para que ella.
Sea y siga siendo.
Ella.
A pesar de su triste.
Tristísimo final.
Porque es una aberración.
Y lo siento.
Pero no seré amable en mi descripción.
No todo el mundo merece.
Puede. O quiere.
Leer lo que aquí se narra.
Aunque debería.
Pero aviso.
Se os abrirán las carnes.
Porque Laëtitia fue.
Violada. Asesinada. Y mutilada.
Por un malnacido.
Un monstruo.
Un hombre maldito.
Que se ríe. Se mofa. Se divierte.
Y, vale sí. Fui yo.
Pero no. Yo no fui.
Y este es su último grito al mundo.
Tan rematadamente bien diseccionado y detallado y documentado por Jablonka.
Que capítulo a capítulo.
Hecho a hecho.
Nos hará componer un mosaico.
Sin rendijas.
No quiero hablar más.
No creo que necesitéis que os desvele los pormenores.
Que son muchos.
Y muy feos y duros y repugnantes.
Detonantes. Mimbres. Disparaderos.
De cómo se moldea una víctima viva.
Antes de serlo sin vida.
Coged fuerzas.
Tantas como podáis.
Y aliento.
Tanto como el que necesitéis.
Para escuchar a Laëtitia.
Y todas las voces que la envuelven.
April 29, 2022
Il romanzo tratta di una storia di cronaca nera realmente accaduto nella Francia di Sarkozy. La vicenda viene trattata con molto rispetto e delicatezza, inoltre, approfondisce soprattutto il contesto familiare e sociale in cui ha vissuto la vittima per 18 anni, prima di essere macabramente uccisa. L'autore riesce a seguire i vari fili intrecciati della burocrazia della magistratura e degli uffici dedicati ai bambini in affido. Non vi è un bianco e un nero, non si addita al cattivo a nessuno, ne agli assistenti sociali, ne ai magistrati, ne al padre e si cerca di scoprire la situazione familiare anche dell'assassino. Tutto viene dipinto nella sua complessità per fare un analisi più profonda di un fatto di cronaca che magari al telegiornale può semplicemente sembrare un caso di omicidio come gli altri.
Tutto ciò è stato fatto per far si che la morte di questa ragazza non passi inosservata e porti alla luce le inefficienze della burocrazia statale. Dopo aver letto questo libro si affronteranno in modo diverso le notizie di cronaca nera che intasano i telegiornali.
Tutto ciò è stato fatto per far si che la morte di questa ragazza non passi inosservata e porti alla luce le inefficienze della burocrazia statale. Dopo aver letto questo libro si affronteranno in modo diverso le notizie di cronaca nera che intasano i telegiornali.
April 14, 2018
Una historia desgarradora. Reflejo de la vulnerabilidad infantil y la violencia de género. Ivan Jablonka hace un recuento organizado y estructurado, pero además, sumamente sensible. Maravillosa combinación entre el trabajo del historiador y del novelista.
“Los piojos, esa plaga de las colectividades infantiles, bichitos con garras casi simpáticos por recordarnos la infancia, la escuela, la edad de las trenzas y los pantalones cortos, son para mí un símbolo completamente distinto: la persistencia de una amenaza, la invasión de las niñas por parte de un mal todavía invisible”
“Los piojos, esa plaga de las colectividades infantiles, bichitos con garras casi simpáticos por recordarnos la infancia, la escuela, la edad de las trenzas y los pantalones cortos, son para mí un símbolo completamente distinto: la persistencia de una amenaza, la invasión de las niñas por parte de un mal todavía invisible”
July 21, 2023
Buono ma mi aspettavo di meglio.
September 24, 2024
Un libro muy interesante en el que además de analizar el suceso hace una radiografía de toda la sociedad francesa tanto de las altas esferas como de los Poderes Judiciales, periodistas y capas humildes de la sociedad. Hasta la mitad del libro es muy interesante pero luego se ha vuelto un poco reiterativo y las opiniones personales del autor me sobran. De todas maneras formas lo recomiendo. Si lo comparo con el adversario de Manuel Carrere, se queda bastante por debajo.
October 21, 2021
"Στο τέλος, η Λετισιά είπε όχι. Όχι στον Μεγιόν. Όχι στην εξουσία, όχι στην κοκαΐνη. Όχι στις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι στη θέση της. Όχι στις απειλές, στην παρενόχληση, στα χτυπήματα, στον εξαναγκασμό για σεξουαλική επαφή. Απαίτησε να πάει πίσω στη Λα Μπερνερί. Στηριγμένη στην πόρτα του Peaugeot 106, του ανακοίνωσε, κοιτάζοντάς τον στα μάτια, ότι θα του έκανε μήνυση. Είπε όχι, με καθαρή και δυνατή φωνή, χωρίς να διστάζει, χωρίς να τρέμει. Αυτό τις στοίχισε τη ζωή. Πέθανε σαν ελεύθερη γυναίκα."
"Ως άνθρωποι είναι δύσκολο να αποδεχτούμε τα βάσανα της Λετισιά[...] Ως άντρες, ακόμη χειρότερα. Οι άντρες είναι αυτοί που διευθετούν τους καβγάδες με χαρακιές, που σε διαλύουν με μπουνιές, που εκσπερματώνουν στο χαρτί κουζίνας που πρέπει να κρατάς, που σε μαχαιρώνουν, σου τσακίζουν τον λαιμό, λες και είσαι κοτόπουλο. Για εκείνους, είσαι είτε σκεύος ηδονής, είτε εύκολο θύμα. Ή, αλλιώς, είναι υπουργοί, οι ηγέτες, όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση, όλοι αυτοί που ξέρουν, διευθύνουν, έχουν δίκιο, μιλούν για σένα σχετικά με σένα, μέσα σου, μέσα από σένα. Στο τέλος, κερδίζουν πάντα οι άντρες, διότι σε κάνουν ό,τι θέλουν"
"Ως άνθρωποι είναι δύσκολο να αποδεχτούμε τα βάσανα της Λετισιά[...] Ως άντρες, ακόμη χειρότερα. Οι άντρες είναι αυτοί που διευθετούν τους καβγάδες με χαρακιές, που σε διαλύουν με μπουνιές, που εκσπερματώνουν στο χαρτί κουζίνας που πρέπει να κρατάς, που σε μαχαιρώνουν, σου τσακίζουν τον λαιμό, λες και είσαι κοτόπουλο. Για εκείνους, είσαι είτε σκεύος ηδονής, είτε εύκολο θύμα. Ή, αλλιώς, είναι υπουργοί, οι ηγέτες, όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση, όλοι αυτοί που ξέρουν, διευθύνουν, έχουν δίκιο, μιλούν για σένα σχετικά με σένα, μέσα σου, μέσα από σένα. Στο τέλος, κερδίζουν πάντα οι άντρες, διότι σε κάνουν ό,τι θέλουν"
January 28, 2024
Comunque l'autore ha ragione. Ricordiamo sempre di più gli assassini, i serial killer, e non sappiamo nulla o quasi delle vittime. Da appassionata di true crime condivido. Ho dato tre stelle perché il libro stenta a decollare ma poi si riprende. Interessante anche la vicenda politico/mediatica con al centro Sarkozy. L' allora premier incolpò la magistratura francese di questo crimine per non aver adeguatamente trattato il caso dell'assassino di Laetitia. Costui aveva precedenti penali gravi e, dopo la scarcerazione a fine detenzione, non venne seguito adeguatamente come soggetto ancora potenzialmente pericoloso.
Displaying 1 - 30 of 181 reviews