The Image of a Drawn Sword

by Jocelyn Brooke

The calm of Reynard Langrish’s quietly predictable life is shattered when, on a night of rain-swept storm, a stranger – a young soldier called Captain Archer - appears at his remote Kentish cottage. He takes Langrish to an ancient hill fort and introduces him to the men under his command, all of whom share a mysterious tattoo – two snakes entwined around a drawn sword – and are engaged in preparations to defend against a nameless menace, referred to only as ‘the Emergency’.

As the dreamlike narrative rapidly accelerates into Kafkaesque nightmare, Langrish is drawn into a world where illusion, paranoia, and reality unite with lethal consequences, and disorienting shifts of time and perception culminate in a terrifying moment of pure horror.

Originally published in 1950, The Image of a Drawn Sword is steeped in the themes and images that occupy much of Brooke’s writing – the relentlessness of time, suppressed homosexuality, condemned love, self-hatred, and futility; and, above all, an England that was both real and uniquely his own, a mystical, half-known natural world.

‘In its way not inferior to Kafka . . . [it has] a haunting, sinister quality’ – Anthony Powell

‘Seldom have naturalism and fantasy been more strangely merged’ – Elizabeth Bowen

‘He is subtle as the devil’ – John Betjeman

‘The skill and intensity of the writing made peculiarly haunting this cry of complaint on behalf of a bewildered Man’ – Pamela Hansford Johnson, Daily Telegraph

Genres: British Literature, Fiction, Literature

146 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1950

Reviews

[Jim Leckband · Rating 5 out of 5]

Here Be Spoilers:

Very well written nightmare of a book. The introduction mentions that it is Kafkaesque, which is true, but I found it had affinities to 1984 and Catch-22 in its emphasis on the military and bureaucracy (not that Kafka doesn't know his way around bureaucracy!).

A stranger knocks on Reynard's door one night and Reynard allows himself to become sucked into a weird quasi-military organization that no one will give him any information on, but yet he follows. There is not a little homosexual subtext in his infatuation with Roy Archer (the Archer King? the Warrior King?) and may be why he allows himself to put up with the absurdities. But I think Brooke's point is that so many men in WWII (and other wars of course) joined for not very practical reasons or for fantasies like an image of drawn sword.

And of course once a soldier finds himself in the military, then the real fun begins. I think another of Brooke's points is to portray the military life as one where fundamental questions cannot or won't be answered, and where your freedom is illusory. But he contrasts that with Reynard's civilian life which he obviously hates and wants to escape - he has freedom but doesn't want it as he submits to everything almost to the end when he finally kills Roy (the King? the military attitude?) when it has destroyed his home life. Hmmm...can't see any corollaries with the Military-Industrial complex here...

The book can be read in many different ways. Is Reynard insane and is this whole thing in his head? Is Reynard unknowingly suppressing knowledge so that he can shift guilt/blame for his actions. In the text many times he says his family crest has a fox. Is he really as crafty as a fox or is it just Walter Mitty wish fulfillment?

The atmosphere of the external and internal landscapes is one of fog. The last scene is in a countryside awash in a sea of fog. And Reynard is continually in a miasma of unclear motivations and answers. When he does ask a reasonably forthright question it is like talking to the Magic 8 Ball. This fog is probably what gives the novel its Kafkaesque reputation. But I think Brooke's concerns aren't very aligned with Kafka even if he adopts his style. My take is that Brooke thinks that this "fog" arises from within, like a repression, while Kafka I think doesn't blame his absurdities on his hapless marionettes.

[Dave Morris · Rating 5 out of 5]

I have to be careful not to give too much away, so I'll just say this is a masterpiece of anxiety and existential disintegration. It's often likened to Kafka, notably by Anthony Powell, and I suppose he was thinking of The Trial, but it also put me in mind of The Double, Fight Club (the movie, I haven't read the book) and The Third Policeman. Lovecraft continually strove to depict this kind of nightmare of fragmenting identity, but never managed it as deftly as Brooke does. He pulls off the difficult trick of having the main character largely passive and yet keeping the narrative compelling. The landscape that seems to reflect Reynard's spiralling confusion is powerfully and poetically evoked. Ultimately it's the story of one man pitched against both himself and society. Who comes out on top? That's not an easy question to answer.

[John · Rating 4 out of 5]

This one starts out rather whimsically, but becomes a nightmarish excursion where nothing can be known and no ordinary certainties remain.

[Sini · Rating 4 out of 5]

Jocelyn Brooke (1908- 1966) was volgens sommige kenners een evenknie van Kafka. Maar inmiddels kent niemand hem meer. Dat is begrijpelijk, want er zijn heel veel andere goede schrijvers en mooie boeken. Maar het is ook jammer. Want zijn roman "The image of a drawn sword", waarop ik door smaakvolle facebookvrienden attent werd gemaakt, vond ik zeer de moeite en heel verrassend. Dit boek is gelukkig nog wel verkrijgbaar als ebook, bij Bello: een “digital only”- imprint van Pan Macmillan die zich inzet voor onbekende en vergeten klassiekers. Ook is de vertaling uit 1995 ("Het teken van een getrokken zwaard", Coppens en Frenks) tweedehands nog wel te vinden.

"The image of a drawn sword" is net zo surrealistisch, ongrijpbaar, mysterieus en unheimlich als Kafka. Ook is dit boek op fascinerende wijze doorregen van moedwil en misverstand, net als de vroege romans van W. F. Hermans. Terwijl Brooke het werk van Kafka en Hermans waarschijnlijk niet kende. Wonderlijk maar waar: Brooke schreef in 1950, vermoedelijk zonder dat zelf te beseffen, een van de meest Kafkaëske en Hermansiaanse romans ooit. En als fan van Kafka en Hermans genoot ik uiteraard volop.

Het verhaal speelt kort na de Tweede Wereldoorlog. Hoofdpersoon is de bankbediende Reynard Langrish, die in een Engels doorsneedorpje in de “countryside” samenwoont met zijn stokdove moeder. Zijn leven is even zinloos als onwerkelijk: alsof hij onder een stolp leeft die hem scheidt van de wereld, en die alle kenmerken van de wereld tot in het onherkenbare vervormt. Ook wordt hij geplaagd door aanvallen van “dissolution” en desintegratie, waarin alles binnen en buiten hem zijn vertrouwde samenhang steeds meer verliest. Woorden hangen niet meer samen met de dingen, en de beelden en geluiden die zijn zintuigen opvangen vervormen volgens Reynard de toch al van elke zin verstoken wereld.

In deze gesteldheid nu, die nog onwerkelijker en unheimlicher wordt door een grotesk noodweer vol bliksem en storm, maakt hij bij toeval kennis met legerkapitein Roy Archer. Deze legerkapitein zal zeer bepalend blijken voor het grillige verdere verloop van Reynards leven. Significant nu is dat Archer bij die eerste ontmoeting verschijnt als “a visionary being conjured out of the night’s wildness”. Archer is voor Reynard dus een onwerkelijk visioen, dat bovendien met irrationeel nachtelijke en wilde werelden wordt geassocieerd. Een wezen dat voortkomt uit de nacht, misschien zelfs alleen uit Reynards verbeelding. Want misschien is “the night’s wildness” waaruit Archer ontspruit juist de duistere wildheid en verwarring in Reynards eigen hoofd. Misschien bestaat Archer alleen voor Reynard. Of misschien bestaat Archer toch, in vele verschillende gedaanten, maar wordt alles wat hij is en doet door Reynard vervormd.

De lezer wordt dus vanaf bladzijde één ondergedompeld in onbeslisbaarheid, desintegratie en onwerkelijkheid. Temeer omdat het hele verhaal verteld wordt door een anonieme verteller, die de gedachten van Reynard parafraseert. Zodat we vaak niet weten wat Reynard letterlijk denkt, maar wel vast zitten aan Reynards perspectief. En dat perspectief wordt steeds onbetrouwbaarder. Reynards desintegratie wordt namelijk steeds opnieuw benoemd, in steeds sterkere en eloquentere bewoordingen. Net als de sensatie dat hij niet weet wat er echt is gebeurd, of hoe hij de gebeurtenissen moet duiden. Ook voelt Reynard steeds sterker dat wat hem overkomt net zo onwerkelijk en ongrijpbaar is als een droom. Of als een groteske nachtmerrie die bol staat van hallucinaties en metamorfoses.

Het toch al grillige verhaalverloop wordt bovendien steeds surrealistischer, ongrijpbaarder en grotesker. Dankzij Roy Archer maakt Reynard kennis met een bizarre semi- illegale militaire groep, die druk bezig is zich voor te bereiden op een niet nader omschreven noodtoestand. Vrede en oorlog zijn in die noodtoestand op onherkenbare wijze met elkaar vermengd, en de woorden ‘vrede’ en ‘oorlog’ hebben al hun vroegere betekenis verloren. Zonder dat iemand snapt hoe en waarom. Het lijkt alsof deze militaire groep zich wapent tegen een vijand zonder vorm of gezicht, en ook zelf geen vorm of gezicht heeft. Reynard snakt er niettemin naar om deel te gaan uitmaken van deze groep, om van zijn zinloze bestaan te worden verlost. Tegelijk vervult dit vooruitzicht hem van ongrijpbare maar mateloze angst. Uiteindelijk wordt hij, via allerlei vreemde toevalligheden en barokke misverstanden, soldaat in deze bizarre militie. Om vervolgens, vanwege weer andere erratische toevalligheden en barokke misverstanden, ineens te deserteren. Daarna ontaardt het verhaal in fascinerende, niet na te vertellen zo bizarre horror. En in de totale, adembenemend beschreven desintegratie van Reynard en zijn ouderlijk thuis. Wat versterkt wordt door een verrassend open eind, dat de lezer achterlaat in volstrekte ongewisheid. Heel symbolisch is bovendien de bovennatuurlijk dichte mist, die alles onzichtbaar maakt, tot in de huizen en hoofden aan toe.

Samenvatten van de details zou alleen leiden tot spoilers. En zelf vond ik het juist essentieel om mij steeds opnieuw te laten verrassen door de vele bizarre en ongerijmde wendingen. Want precies daardoor raak je als lezer ondergedompeld in een hallucinante wereld. Zonder dat je ooit weet of dit een hallucinante buitenwereld is die Reynard overweldigt, of een hallucinante binnenwereld die alleen bestaat in Reynards delirerende hoofd. En juist die onwetendheid is voor mij de kern. Ja, het is duidelijk dat Reynard delireert. Maar de wereld waarin hij leeft is misschien zo totaal absurd, en zo volkomen van zin en betekenis verstoken, dat die wereld alleen als delirium en hallucinatie is te beschrijven. Bij voorkeur door iemand die het verschil niet meer ziet tussen de absurde werkelijkheid of het absurde drogbeeld daarvan. En die bij alles wat hij meent te zien zijn eigen ogen niet gelooft.

Je kunt dit boek lezen als een Kafkaiaanse ontdekkingsreis in de irrationele werkelijkheid van nachtmerries en dromen. Of als een Hermansiaanse ontdekkingsreis in een wereld vol van moedwil en misverstand. Of als een Kafkaiaanse en Hermansiaanse uitvergroting van al het door ons meestal geloochende absurde en irrationele in onze wereld. Misschien is het boek ook een allegorie over de ongrijpbaarheid van oorlog en gewapende vrede. Daarnaast verwijst het naar oeroude primitieve rituelen, naar magische en esoterische totems, en (ook in de titel) naar heraldische symboliek: naar een wereld dus die vooraf gaat aan de ratio en aan de conventies die wij kennen. Het boek is tevens een treffend tijdsbeeld: in 1950 sidderde de wereld nog na van WO II, terwijl de Koude Oorlog al begon. Een periode vol ongrijpbare beklemmingen dus, die een passende vorm hebben gekregen in dit boek.

Reynard lijkt een personificatie van existentiële eenzaamheid. Vervreemd van de conventionele en benauwende wereld van zijn dorpje en zijn ouderlijk huis, snakkend naar de verlossing die Archer en de militaire groepering hem lijken te bieden, en tegelijk vol panische angst voor die verlossing. Misschien is hij verdwaald in een wereld die hij niet gekozen heeft. Hij is niet meer thuis in de Engelse “countryside” die door WO II zijn idyllische karakter verloren heeft, en tegelijk is hij nog niet thuis in de nieuwe en volkomen ongewisse werkelijkheid die nu is ontstaan. Ook lijkt Reynard de speelbal van verdrongen verlangens die voor hem te amorf of beangstigend zijn om te doorgronden. Wellicht is Archer een projectie van Reynards verzwegen homoseksuele neigingen. Of juist een surrogaat voor zijn overleden vader, die een positie had in het leger. Wellicht komt Reynards angstige verlangen om militair te worden deels voort uit heimelijke behoefte aan sado- masochistische zelfonderwerping. Al kan het ook zijn dat hij snakt naar een glorieuze heldhaftigheid die in onze wereld niet meer bestaat. Misschien is dat ook de reden dat een passage uit het oeroude heldendicht Beowulf het motto van deze roman is. Misschien is Reynard wel een anti- Beowulf, die alleen vecht met mythische monsters in zijn eigen hoofd. Want misschien is dat nog de enige heroïek die in onze absurde wereld nog bestaat. De heroïek die hoort bij de hallucinerende anti- held.

En zo zijn er nog meer mogelijke interpretaties. "The image of a drawn sword" is dus intrigerend, rijk, ambigu en geheimzinnig. Temeer omdat het bol staat van de droomachtige passages en surrealistische verrassingen. Door die verrassingen was dit boek voor mij een regelrechte page turner. De steeds toenemende verwarring van Reynard wordt bovendien fraai benoemd, en in vele passages heel pregnant voelbaar gemaakt. Ik heb dit boek kortom graag gelezen. En het zou plezierig zijn als ook anderen dit zouden doen. Want boeken als deze zijn te goed en te waardevol om volkomen vergeten te worden.

[Nancy · Rating 3 out of 5]

I have no idea WHAT went on in this book. It's a very easy read though. I recommend it for anyone who doesn't like having closure.

[Noah · Rating 4 out of 5]

Strange and dazzling in many ways, Brooke’s novel is a relatively short, kafkaesque narration and meditation on the states of emergencies as they encroach on civilian life. Reynard Langrish is an indecisive, submissive, bank teller who is charmed one evening by the appearance of a Captain Roy Archer, leader of an unnamed battalion. With Archer, Langrish is recruited into a secret cavalcade of men all of whom, curiously, sport the same tattoo. With vague pronouncements about “enlistment” and “the crisis,” Reynard fights against his desire to be closer to the men - in particular Roy - and his utter confusion as to what has been happening in and around him.
A particularly interesting intervention can be found in the novel’s treatment of sexuality. Reynard, to this reader, is often focused on the “primal, bestial qualities” of other men’s bodies and, in fact, has at least two involuntary orgasms when confronted with power and authority. I’m noticing Archer is fixates on his eyes, lips, and, in one scene, the warmth of Archer’s hands enveloping his own. The hair, muscles, and odors of sweat permeate all of Reynard’s interactions with other soldiers, suggesting Langrish’s sexual proclivities lie more in line with barracks of soldiers than bodies of women.
A book with which I was unfamiliar but tore through. Easily readable with unrelenting, introspective prose, The Image of a Drawn Sword leaves more questions than answers - yet, curiously, it still feels complete at its end.

[ALEARDO ZANGHELLINI · Rating 4 out of 5]

Engrossing. As the plot thickened with ever more inexplicable occurrences, I kept wondering how the mystery would or could be unravelled… until it became clear that it was not going to be, that it was not the point of the book to set up a mystery and to solve it. Even so, there is more to this novel than a masterful portrayal of the loss of self and the crisis of truth and meaning brought about by Modernity. It seems to me that the last few paragraphs offer a quasi-existentialist response to the predicament that Reynard (the modern man) faces: not quite everything is meaningless after all, even in a world experienced as unfathomable and incomprehensible.

[Chiefdonkey Bradey · Rating 5 out of 5]

I was beguiled, as though by a sly, beautiful, spell - those spooky names - Glamber, Clambercrown -
the bugle call, hardly heard, at dusk - the white fog, veiling the familiar yet changed houses - the dream becoming a nightmare

[Anton Botev · Rating 5 out of 5]

Русский перевод Ольги Гринвуд ужасен

[Joanna Halpin · Rating 5 out of 5]

This is a real hidden gem. A whorl of David Lynch, Alan Garner, Fight Club, George Orwell and Graham Green. Bizarrely out of print. Hopefully it gets picked up by The Backlisted folk.

[Jim · Rating 4 out of 5]

What an odd, surreal book. The writing was often beautifully crafted, but the plot was often obscure. The sense of being in a world gone crooked, a cross between Kafka and Madeleine l’engel, with a bit of Orwell thrown in, was constant from about half-way through the book. But I was drawn to finish this book that seemed not to end. I knew it would simply stop.
I’ve not been in the military, but the protagonists attraction to it seemed as much homoerotic as patriotic. There was certainly not a goal of a great victory over an identified enemy. There was a pervasive confusion.
Because I read several very positive reviews, I plan to compare this, Brooke’s only novel, to several other of his books. Stay tuned; perhaps I will have a more concise review.

[Jos Olsthoorn · Rating 5 out of 5]

Schitterend boek dat doet denken aan Kafka, Orwell en De donkere kamer van Damokles van Hermans.