Jump to ratings and reviews
Rate this book

Doctor Pasavento + Bastian Schneider: Prefacio de Maurice Nadeau (Biblioteca Breve)

Rate this book

El escritor Andrés Pasavento quiere recuperar la inocencia de sus comienzos, perdida desde el momento en que alcanzó la gloria literaria. Para ello, decide cambiar de identidad, evitar a toda costa encontrarse con conocidos, especialmente con su editor. Ahora es un discreto doctor en psiquiatría que viaja a Campo di Reca para entrevistar al profesor Morante, trasunto de Robert Walser, en un manicomio en la ladera del Vesubio. Dividido entre el deseo de pasar desapercibido y el temor a que nadie le eche de menos, el narrador de esta divertida y trágica novela se deja llevar por sus obsesiones: la fama y el anonimato, el pánico a perder la inspiración creativa, el deseo de ocultarse y el anhelo de ser observado.

420 pages, Kindle Edition

First published January 1, 2005

23 people are currently reading
635 people want to read

About the author

Enrique Vila-Matas

158 books986 followers
Enrique Vila-Matas is a Spanish author. He has written several award-winning books that mix genres and have been translated into more than thirty languages. He is a founding Knight of the Order of Finnegans, a group which meets in Dublin every year to honour James Joyce. He lives in Barcelona.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
160 (29%)
4 stars
218 (40%)
3 stars
115 (21%)
2 stars
31 (5%)
1 star
19 (3%)
Displaying 1 - 30 of 52 reviews
Profile Image for Guille.
1,006 reviews3,277 followers
August 6, 2020
Vila-Matas es un escritor escurridizo, sugerente y adictivo, con el que uno nunca sabe a qué atenerse. Sus libros, carentes de trama, son laberínticos ensayos novelados por el que deambulan personajes que son y no son el autor y en los que la literatura se hace vida y la vida se vive como literatura, y tanto en una como en otra, vida y literatura, se siente una honda angustia por los límites que nos vienen impuestos tanto por nuestra específica naturaleza como seres humanos como por nuestra limitada capacidad como individuos. Una angustia, eso sí, ligera, plena de humor y alejada de la solemnidad acostumbrada en los temas que el autor aborda.

En este libro, Vila-Matas, en su papel de Doctor Pasavento, ansía una existencia sin barreras, ansía ser Dios, uno y trino, y embriagarse en un mundo de “soledad, silencio, locura y libertad”. Quiere fracasar triunfando, creer lo uno y su contrario, desaparecer y que lo encuentren, asomarse al abismo y sobrevivir. Padece de una necesidad vital de conexiones imposibles, señales existenciales, mensajes ocultos trascendentales. Con la mano derecha necesita dar profundidad a la vida, conferir misterio a la existencia, mientras que con la irónica mano izquierda se busca la levedad, escapar del peso que es vivir, desaparecer sin prescindir de la presencia y hacer la literatura que le ayude a comprender la vida, porque solo la literatura “parece ocuparse con seriedad de nuestro espanto”.

En este negociado del desaparecer el autor elige como héroe plenipotenciario a su queridísimo y admirado Robert Walser, el escritor que capaz de cantarle al botón: «Eres capaz de vivir sin que nadie se acuerde, ni lejanamente, de que existes.»; el ser humano que no da valor a su vida y que, sin embargo, la ama en espera de una «ocasión para echarla decorosamente por la borda.». En definitiva, ese escritor y ser humano con el «heroico afán de librarse de la conciencia, de Dios, del pensamiento, de él mismo.»

¿Por qué me ha gustado menos que otros de sus libros? Posiblemente el efecto sorpresa al toparnos con algo tan distinto y tan atractivo va disminuyendo a medida que uno acumula lecturas del autor; este libro es quizás el más ensayístico y con una historia más endeble de los que de él he leído; y, por último, tampoco ayuda un final tan diluido. Y, sin embargo, “seguiremos ahí esperando acontecimientos”.   
Profile Image for Domenico Fina.
291 reviews89 followers
September 28, 2017
Il libro più commovente e complesso di Vila-Matas. È la storia di un uomo, uno scrittore spagnolo, che attratto dalla figura di Robert Walser inizia un viaggio che lo porterà da Parigi a Napoli, a Zurigo e infine nella clinica psichiatrica svizzera di Herisau dove Walser visse per 27 anni e morì nel Natale del 1956, sotto la neve. Si lascia prendere dalla letteratura in un gioco vertiginoso. Ha troppe idee, scrittori, sensazioni in testa. Non risponde alle e-mail. Si fa chiamare Pasavento, Dottor Ingravallo ecc. Non lo cercherà più nessuno. Da sua moglie è separato e sua figlia è morta. Ma l'io narrante non è affidabile, confonde volutamente la sua vita con quella degli scrittori che gli sono cari. Walser non era pazzo era affetto da una particolare forma di schizofrenia afferma il dottore della clinica. Walser era schizofrenico perché cambiava umore mille volte al giorno e un giorno se dovesse basarsi sulla storia degli umori potrebbe essere lungo una vita. Walser si stancava della sua immaginazione e sbottava. Walser scrive in forma leggiadra ma c'è sempre una frase che tradisce il buio, il suo lato malcontento.

"Non sono venuto qui per scrivere ma per impazzire" è la frase che Walser dichiererà in manicomio dove non scriverà più.

Vila-Matas stesso ha raccontato che la prima volta che lo hanno intervistato in occasione dell'uscita del suo primo libro era indietreggiato alla vista dei giornalisti fino a voler scappare via. Il romanzo è un viaggio alla maniera di Sterne intorno alle suggestioni, chi ne ha troppe rischia di scomparire. Allo stesso tempo è un'accusa eccentrica, attraverso Robert Walser, di non saper vivere la semplicità delle cose al di fuori delle paranoie odierne. Il protagonista scherza persino sul fatto di non aver saputo sparire in modo sublime come Holderlin o come Walser ma solo di tanto in tanto e in modo ordinario.
Profile Image for Jfmarhuenda.
133 reviews42 followers
June 13, 2016
Vila-Matas no decepciona. Su forma de escribir y los temas sobre los que escribe pueden ser o no de tu interés, pero si te gusta su estilo, si valoras positivamente la forma que tiene de escribir, difícilmente vas a llevarte una decepción con él.

En esta ocasión se recrea en el concepto de la desaparición del sujeto moderno. Pasavento, un escritor con cierto renombre en España, con ocasión de una charla en la isla de la Cartuja en Sevilla, aprovecha para desaparecer. Pero pronto descubre que no es tan fácil desaparecer, e incluso que en el caso de que lo sea, no es tan fácil que el sujeto se conforme con tal desaparición.

Siguiendo las pistas de Robert Walser, Pasavento, convertido ahora en doctor Pasavento, un psiquiatra de origen neoyorquino, inicia un trayecto que va desde la rue Vaneau de París hasta el sanatorio de Herisau en Suiza, donde estuvo ingresado Walser hasta su muerte. Y en el trayecto, el sujeto doctor Pasavento, (acompañado del doctor Ingravallo, su voz interior, en ocasiones una voz que descubre la realidad, en otras que lo martiriza), el protagonista descubre la dificultad de desaparecer. En primer lugar una dificultad física, por cuanto es difícil sustraerse de la vida y las personas que conocemos. En segundo lugar una dificultad psicológica, en tanto que más difícil que desaparecer es aceptar la desaparición de uno mismo, el matrimonio con la masa que nos hace invisibles.

Y todo ello intercalado con aventuras siempre tan interesantes sobre Walser, sobre el café Odeón de Zurich (¿Imaginamos una conversación entre Tzara, Lenin y Joyce?), sobre el Hotel Lutetia en el bulevar Raspail, sobre Thomas Pynchon (otro alter ego de Pasavento) y, sobre todo, sobre la calle Vaneau, que actúa como auténtica inspiración del doctor Pasavento.

La calle Vaneau y su historia alimentan la historia del doctor Pasavento. Cada acontecimiento vinculado a la rue Vaneau crea pistas sobre las que indagar, ya sea relacionadas con la embajada de Siria (sita en dicha calle), con Karl Marx (que vivió allí), con los jardines de Matignon (que se divisan desde la habitación de su hotel), con André Gide y Enmmanuel Bove, o con el propio hotel de Suède, donde se suele alojar cuando va a París.

Un elemento que me ha llamado la atención en esta obra, y que había pasado desapercibido para mi en otras de Vila-Matas tiene que ver con la relación entre esta novela y otras del mismo autor. El protagonista cumple, en buena medida, los requisitos de la Sociedad Shandy (que aparece en Historia abreviada de la literatura portátil), a saber: estar soltero, tener una obra poco pesada (el autor lleva además un maletín en el que transporta los libros que lo acompañan en lo largo del trayecto), ausencia de grandes propósitos, una tensa convivencia con el doble y un nomadismo infatigable. Además, la cercanía con Bartleby y compañía es innegable.

Por último, me gustaría destacar la pasión literaria que transmite Vila-Matas. Leerlo es desear leer más, conocer a los autores que menciona, buscar las calles y personajes en internet. En definitiva, anima a una investigación literaria infinita tan imposible como deseable.


Profile Image for Teresa.
1,492 reviews
December 30, 2017
"Estamos sós, cada um consigo mesmo e com a sua própria morte e a sua vida solitária e desastrosa, estamos todos muito sós. Mas vou-te dizer uma coisa que talvez te console. A solidão é o afrodisíaco do espírito, como a conversa é o da inteligência."

"... quando se está só muito tempo, quando nos habituamos a estar sós, quando nos treinamos para estar sós com a nossa Solidão, descobrem-se cada vez mais coisas em todo o lado, onde para os outros não existe nada."
Profile Image for Kapuss.
551 reviews32 followers
November 13, 2025
Volví a acordarme de Walser y de su casi permanente estado de sonambulismo. Un ser disociado de la vida común, destilando en soledad una literatura originalísima. Un hombre sin ambiciones. Un odiador profundo de la grandeza pública, de esa obligación de tener que ser alguien en la vida, un odiador del poder. Un escritor que, al igual que el pastor eternamente dormido de los pesebres napolitanos, no se enteraba de nada, o bien simulaba no enterarse y ser ingenuo para hacernos intuir los trasfondos más impensados de las cosas. Un hombre modesto, conocedor a fondo de lo que era realmente retirarse y desaparecer de verdad. Alguien que seguramente sólo deseaba decir sus verdades sencillas antes de hundirse en el silencio. Para muchos, alguien que escondía su angustia. Y para casi todo el mundo, un asombroso escritor que narraba con una absoluta y extrema ausencia de intención. El amo y señor del parloteo, de la escritura por la escritura. El secreto vencedor de una batalla contra las novelas con mensaje. Un creador que escribía para ausentarse.
Profile Image for Marco Díaz.
67 reviews2 followers
January 17, 2014
Well, this has got to be Enrique Vila-Matas's highest praise and eulogy to Robert Walser. I couldn't help thinking that Dr. Pasavento was an alter ego of Vila-Matas, or to put it other way, the character's voice and personality is constantly intertwined with that of the author. With deeply embedded irony one has to read each line carefully until the magically charming flashes surface on the text to caress our spines tenderly. Reading Vila-Matas's books is a journey through geographical, historical and philosophical realms. One can usually learn or discover something about the literary world, as the discovery I made of French writer Emmanuel Bove, or whom Andres Pasavento referred to as "the Walser of the Rue Venau".
Profile Image for Guillermo Castro.
174 reviews87 followers
April 16, 2021
Los seres humanos estamos amaestrados para llamar la atención. Fingimos estar en medio de una labor grandiosa y resonante que nos convertirá en seres importantes. Y ahora, con la egotista dinámica de las redes sociales, las masas se programan para engrandecerse a sí mismas, y la orden es simular que somos bellos, ricos e importantes.

Por eso resulta extraño ver a un personaje de novela que sugiera todo lo contrario: el doctor Pasavento (que en realidad no se llama Pasavento, sino Doctor Ingravallo, o para ser más precisos, Doctor Pynchon… como sea, el nombre es lo de menos). Este hombre propone un rechazo a la fama, por lo tanto evita los reflectores y procura pasar desapercibido, siendo su fin último desaparecer del imaginario colectivo. En suma, Lo que desea Pasavento es derrumbar su identidad.

Cuando Pasavento habla de “desaparecer” se refiere a la disolución del ego; a la negativa de seguir construyendo un “yo” y a continuar rigiéndose de acuerdo a sus dictados. Así busca una especie de liberación a partir del rechazo a la dinámica del mundo. Después de todo, la fama es una trampa, la tierra no gira en derredor nuestro, y lo que percibimos es sólo una distorsión proveniente de los filtros del ego.

Sin embargo, para lograr su cometido, se enfrenta con las naturales dificultades. Ciertamente la naturaleza humana añora el aprecio de un ser querido, el reconocimiento de un extraño, y el renombre que genera una exitosa actividad profesional. Por consiguiente, el protagonista se debate contra todo ello y se pregunta si su huida del mundo no será en realidad una huída de sí mismo, pues en el fondo espera que su plan de desaparición fracase.

Tras esta larga introducción resulta más sencillo hablar de esta novela, tercera entrega de la “trilogia metaliteraria” del escritor español Enrique Vila-Matas (como sabemos, el primer volumen fue el celebrado “Bartleby y compañía” y el segundo fue “El mal de montano“). En efecto, esta narración posmodernista continúa ofreciendonos infinidad de citas y referencias a otros libros y autores, pero no es ni remotamente el único recurso que los lectores podemos apreciar.

Más que metaliteratura “Doctor Pasavento” propone una “metafísica” en la que las referencias literarias aparecen conectadas por un tejido virtuoso de vida, las coincidencias no son casualidades, todo esta relacionado y todos los personajes son uno solo. El epicentro de esa gran organización invisible es la calle Rue Vaneau en París, que en palabras del protagonista es “una avenida en la que descansa toda la tensión del mundo”.

Al igual que su personaje, el escritor se disocia de sí mismo. Es bien sabido que el efecto de leer a Vila-Matas es que terminamos admirando a otros autores: el primero de ellos será (desde luego) su tan admirado escritor suizo Robert Walser. Pero ahora nos introduce a otro de los secretos mejor guardados de la literatura”, el escritor francés Emmanuel Bove.

La narración en primera persona, el personaje (que como ya vimos adopta varios alias) y el argumento más ensayístico que novelesco, crean mucha curiosidad en el lector, que continuamente se estará preguntando cuáles detalles serán verdaderos y cuáles no. Vila-Matas logra mejor que nadie que su ficción parezca (repito: parezca) autobiográfica. Por consiguiente, la siempre estrecha división entre ficción y realidad se vuelve más difusa cuando el catalán escribe.

Con todo esto quiero decir, que “Doctor Pasavento” es una novela diferente, ideal para lectores con cierta cultura “libresca” (valga el término) y que en su historial clínico cuenten con algún antecedente del “mal de Montano”. No es exactamente un pretencioso ladrillo posmodernista repleto de metaficción (en realidad, cuando Vila-Matas se propone narrar, lo hace estupendamente), sino que el concepto resulta tan especial que fácilmente puede ser mal entendido. Si hacemos una lectura superficial, Pasavento sería un escritor renegado, deprimido y egoísta; cuyo dinero le permite pasearse por el mundo sin hacer nada, inventándose personalidades y fingiendo estar en busca de un concepto trascendente que al final queda en pura palabrería sin sentido.

Pero la literatura no se lee así. Es un asunto mucho más profundo. Los buenos libros no se escribieron para ser gustados a la medida de cada lector; sino para que nosotros hagamos el ejercicio de interpretarlos.
Profile Image for Giannis Karageorgos.
41 reviews9 followers
July 6, 2013
Σίγουρα εδώ υπάρχει στόφα μεγάλου συγγραφέα. Αρκετές φράσεις του μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, τις υπογράμμισα και τις κρατώ. Ένα ταξίδι μέσα από έναν διχασμό προσωπικότητας. Μου άρεσε αρκετά, αλλά πιστεύω πως η αξία του μειώνεται στην προσπάθεια του συγγραφέα να επεκτείνει τον όγκο του βιβλίου, παρότι θα ήταν επαρκέστατο ίσως και με τις μισές σελίδες του.
Profile Image for Jorge.
33 reviews7 followers
July 24, 2009
Directo a mi top ten... ¡Grandísima la aventura de aprender a desaparecer!... ¡Quién fuera tú, doctor Pasavento!
Profile Image for Petros Chatzisotiriou.
183 reviews6 followers
December 26, 2023
Δύσκολο βιβλίο με κεντρικό θέμα την "εξαφάνιση του υποκειμένου" στη λογοτεχνία όσο και στη ζωή. Απ' τις πρώτες σελίδες ο συγγραφέας εκκινεί και διεξάγει ένα περίτεχνο παιχνίδι με τη συνείδηση του αναγνώστη. Αναδεικνύονται και γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης φιλοσοφικά ερωτήματα κι όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της μυθοπλασίας. Πιθανότατα το βιβλίο αυτό θέτει τα όρια της λογοτεχνίας και εξ αυτού δεν πρέπει ν' αγνοηθεί απ' τους αναγνώστες που διαβάζουν κι εκτιμούν την καλή λογοτεχνία και δεν αρκούνται στο να διαβάζουν απλά ενδιαφέρουσες αφηγήσεις.
Profile Image for Jorge Morcillo.
Author 5 books72 followers
January 9, 2022
Siempre resulta agradable leer a Vila-Matas, aunque esta obra no se encuentre (según mi opinión) entre las más destacables.

En principio lo tiene todo: Walser; la desaparición del autor; ese huir de la literatura y, al mismo tiempo, hacer literatura mientras se escribe sobre la imposibilidad de escribir; todo lo que convirtió a Vila-Matas en un autor con un estilo propio.

Y, sin embargo, el libro se hace pesado. Tenía la sensación mientras lo leía de que le sobran muchas páginas.
Luego, cuando el protagonista llega a tierras suizas el libro mejora y ya casi no podía parar de leerlo.

Me ha provocado reacciones contrarias.

De todas formas es un gran autor. Y en una carrera tan larga y productiva como la suya lo más difícil es mantener la excelencia siempre en alza. Es lógico que su producción tenga vaivenes.

Seguiré leyéndolo.
Profile Image for Karla Baldeon.
Author 2 books26 followers
October 30, 2019
Review on spanish.
Lamento decir que me he identificado con el protagonista, no en que vaya a perderme por diversas ciudades del mundo creando múltiples personalidades para pasar el rato, sino en que es fácil comenzar a asociar ideas que te llevan del lugar en el que te encuentras hacia otros rumbos de ida y vuelta.
Es un juego divertido, ¿por qué tiene que ser un principio de locura?
Buen libro, quizá para un tono más intelectual por las múltiples referencias, pero disfrutable si buscan una lectura de más nivel.
Profile Image for Helen Pavlopoulou.
202 reviews8 followers
April 8, 2020
Ενώ το θέμα του είχε ενδιαφέρον για μένα, δυστυχώς δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου. Επαναλαμβανόταν συνέχεια, ήταν αργό και ο τρόπος που το ανέπτυξε ήταν αρκετά σουρεάλ για τα γούστα μου. Είχε και κάποιες στιγμές μέσα στο βιβλίο που με ενθουσίασαν όμως.
Profile Image for Maite Iracheta.
39 reviews7 followers
February 1, 2008
p. 21:
"Hay episodios de nuestra vida dictados por una discreta ley que se nos escapa."
Profile Image for Rafa .
539 reviews31 followers
February 10, 2012
No soy aficionado a la novela- ensayo, pero reconozco que el personaje de Humbol salva la trama. Imprescindible para amantes de Bartleby/ Walser/ Pynchon
Profile Image for Sergio Acera.
38 reviews28 followers
November 15, 2017
Tercera vez que leo esta novela. La primera vez me encantó, la segunda me aburrió, y en esta tercera lectura no me ha gustado tanto como la primera vez, pero ha sido una lectura provechosa.
Profile Image for Fatima Alammar.
Author 1 book226 followers
July 30, 2024
يشبه الانتهاء من قراءة الدكتور باسافنتو العودة من زيارة لأحد مستشفيات الطب النفسي واللقاء بمريض، أو اثنين، أو ثلاثة. سيكون رأسك صاخباً ببقايا الثرثرة، التي لا شك قد انتزعت منك بعض ضحكات مكتومة. ربما تكون مذهولاً ومندهشاً، وربما ترغب في نسيان التجربة برمتها.

ما فعله الدكتور باسافنتو كان مغامرة خطرة ليس لبطل الرواية فحسب "سمعتُ أن شخصاً يُدعى الدكتور باسافنتو اختفى في أحد أبراج مونتين دون أن يٌخلّف شيئاً ولا حتى أثراً"، ولكنها مغامرة على ذات الدرجة من الخطورة لمؤلف الكتاب الذي أقحم نفسه وأقحمنا – نحن القراء – في أجواء مدوِّخة، مرهقة، شديدة الجاذبية، وشديدة الغرابة.
يقرر باسافنتو الاختباء لأنه يريد أن يتحلى بالشجاعة كي يكون منسياً (رغم أنه يتمنى، باستمرار، أن يفكر شخص بالبحث عنه، ويتذمر من اللامبالاة والتجاهل التي أظهرتها البشرية تجاهه). يغادر فندقاً ليقصد آخر. لكن الأمر لم يكن يقتصر على حبس النفس في تلك الغرف، وهذيان العزلة، ومحاولات التخفي، كان هناك أيضاً اختراع لهويات متعددة (ليتحقق هدف الاختباء)، تلاعب، اختلاق أمور وحكايات حتى لا يعود القاريء يثق بشيء، أهذا المشهد حدث فعلاً؟ هل يختلقه "عقل" الدكتور؟ ثم هذا الهوس بربط الأشياء، والإشارة المتكلفة للمصادفات، كان شيئاً يصل لحد الإزعاج (ولكنك ستشعر أن هذا ما يفعله البشر، أو نصف البشر، على نحو اعتيادي).
وجدتُ اللقاء بالبروفسور مورانتي في نابولي من أكثر مشاهد الرواية إثارةً للاهتمام. وتلك البلدة الأفريقية "لونكوو" واللقاء بالدكتور همبل، كانت شيئاً رهيباً، لا تعرف إن حدثت فعلاً جلسات سمر مع أطباء نفسانيين أم أن الأمر لا يعدو سخرية مبطنة من الطب النفسي، والأطباء النفسيين.
النثر جميل جداً، وأعترف أن له الفضل الأكبر في انجذابي لعالم هذه الرواية حتى آخر صفحة. كان النثر يتوهج أحياناً حتى يوشك أن يتحوّل لقصائد (هناك مشهد يقول فيه الدكتور باسافنتو أنه قصيدة)، ويخبو أحياناً كأن الثلج قد توقف فجأة.


اقتباس: "كنتُ ما أزال هناك جالساً على الأرض أحدق في الرصيف الآخر (..)، وشرع عقلي يهيم مثل عجلة طاحونة كانت على استعداد للدوران بمفردها، ...وبدأت أقول لنفسي -حتى لا أغرق- إنني في الواقع قصيدة. مؤكد أن لا أحد يتصدق على قصيدة، لكن ليس هذا أهم ما في الأمر. لا بد أن أشعر بالسعادة لما كنتُ عليه، فرح أن أكون قصيدة هائمة."

Profile Image for Rocío Quiñones.
92 reviews4 followers
February 22, 2021
Me encontré por casualidad con este libro, o quizá, como el personaje de esta novela, no fue tan casual mi encontronazo:

"A mí se me hacía cada vez más evidente que había en el mundo una red de coincidencias que no eran casualidades, sino que más bien llevaban a la sospecha de que en alguna parte había una relación que de cuando en cuando centelleaban en un tejido ajado".

Como iba diciendo, quizá no fue casual, pero el caso es que Vila-Matas ha logrado que durante tres días viva atrapada en este libro y desaparezca, yo también un poco, de mi vida. Es cierto, me sentía profundamente atraída por él y al mismo tiempo agotada. Agotada porque es un libro que absorbe, pero que también es denso por la cantidad de información y, porque creo que, no es un libro sencillo. Sin embargo, a pesar de esto, Vila-Matas me ha dejado con ese saborcito que me gusta. No tanto al terminarlo como al pensarlo después, al repasar mis líneas subrayas, al analizarlo ahora, tras haberlo leído.



December 31, 2021
Αυτό το ρίγος,ο πόνος,η αγωνία, η απελπισία του ήρωα που μόνο γιατρικό της κατάστασης του είναι η λογοτεχνία, κιας μην θεωρεί τον εαυτό του τον καλύτερο σε αυτό που ��πέλεξε να κάνει αλλά αφοσιωμένο, έπος το συγκεκριμένο βιβλίο. Οι αναφορές στους συγγραφείς δείχνουν την πολυμάθεια του συγγραφέα. Το χιούμορ του συγγραφέα πολύ δυνατό αν και λίγοι θα το καταλάβουν.(έχει τόσα πολλά που μπορεί να πει κανείς για αυτό το βιβλίο)μια περιγραφή δεν θα καταφέρει να περιγράψει την τρομακτική πνευματικότητα του Ενρίκε βίλα ματας

**Το μόνο κακό στην παρούσα έκδοση είναι η μετάφραση,σε κάποιες σελίδες πχ εκεί που μας εξιστορεί την νεανική ηλικία του ήρωα τα έχετε κάνει σαλάτα αλλά αυτό το λάθος δεν υποβάθμιζει την σημαντικότητα αυτού του βιβλίου
Profile Image for Iago Fernández.
11 reviews28 followers
March 26, 2012

Por la apropiación de Montaigne y Sterne en el estilo narrativo y esa costumbre de la buena literatura que radica en motorizar la construcción del libro a partir de una paradoja (el escritor que quiere desaparecer y, aún así, narra su desaparición, siendo la escritura una inscripción, un gesto presencial). Por ser inteligentemente absolutamente contemporáneo.
Profile Image for Maurizio Manco.
Author 7 books131 followers
October 8, 2017
"La solitudine è l’afrodisiaco dello spirito." (p. 209)

"Saprò scrivere per i miei abissi personali. E a chi incrocerà il mio cammino dirò che cerco la verità. Glielo dirò come assentandomi, come chi si allontana per poter salutare la bellezza." (p. 214)

"Noi non siamo di qui. E soltanto la letteratura sembra occuparsi seriamente della nostra paura." (p. 242)
Profile Image for Marco Arias.
19 reviews5 followers
January 3, 2023
Ejercicio monumental, ese de desaparecer sin dejar ningún rastro, renunciando a la fama o solo incluso al recuerdo de los que te conocen o te conocieron, un viaje de recuentro personal y a las vez de escape, ingenioso y sorpresivo, muy recomendable
Profile Image for Núria.
530 reviews677 followers
Want to read
October 28, 2008
En una ocasión ya intenté leer este libro y fracasé. Pero lo volveré a intentar. Se lo debo por Montano.
Profile Image for yórgos.
107 reviews2 followers
Read
May 8, 2016
μπαίνουν ο walser, ο pynchon και ο bove σε ένα μπαρ...
Profile Image for Andrés Quesada.
Author 4 books20 followers
November 6, 2019
Vila-Matas (o un personaje que se le parece) haciéndose pasar por Pynchon. Right down my alley.
Profile Image for Michael.
1,609 reviews209 followers
auf-pause
June 18, 2015
Don Quixote ganz ohne Sancho Pansa

Der alternde Protagonist Andres Pasavento ist sein Schriftstellerleben leid und schwankt zwischen Todesangst und Todestrieb. Auf einer Zugfahrt nach Sevilla wird ihm endgültig klar, dass er wie sein literarisches Vorbild Robert Walser verschwinden muss, wenn er sein Leben gewinnen will (im Sinne eines anderen großen Schweizer Schriftstellers, Paul Nizon). Die Anstrengungen, die er unternimmt, um seinem alten Ich zu entfliehen und zum Dr. Pasavento, Arzt und Psychiater, zu werden, sind komisch-absurd wie Don Quixotes Kampf gegen die berüchtigten Windmühlenflügel. Oszillierend zwischen tiefsinnig-philosophischen Reflektionen und literarischen Bezügen einerseits und humoristischen Irrungen und Wirrungen andererseits sucht Pasavento sein Arkadien.
Gemäß der montaigneschen Maxime „Fortis imaginatio generat casum“ (eine lebhafte Fantasie schafft Fakten), reißt Vila-Matas in gewohnter Manier alle Grenzen zwischen Fiktion und Realität ein. Literatur und Wirklichkeit gehen ineinander über und so verschwinden die Literatur und auch der Erzähler schließlich am Horizont der realen Welt.

---Die folgenden Lesenotizen enthalten S P O I L E R ---

Zu Teil 1: Das Verschwinden des Subjekts
Der Ich-Erzähler und Schriftsteller Pasavento wird eingeladen, in Sevilla einen Vortrag zum Thema „Wie die Realität an den Grenzen der Fiktion tanzt“ zu halten. Er macht sich auf die Reise dorthin, entscheidet sich im allerletzten Moment aber, den Vortrag nicht zu halten und stattdessen zu verschwinden. Nicht, dass er nicht wüsste, was er sagen könnte, ganz im Gegenteil, doch führen ihn seine Assoziationen unaufhaltsam zum Thema des Verschwindens.
Wie auch bei anderen Büchern Vila-Matas, die großzügig die Gattungsbezeichnung Roman tragen, ist die karge Handlung schnell zusammengefasst, sagt jedoch wenig über Inhalt und Stimmung des Buches aus. Mir ging es beim Lesen so, dass der Text gleich der kosmischen Hintergrundstrahlung ständig präsent ist, und während meine Gedanken zunächst noch den Abschweifungen Vila-Matas bzw. des Erzählers folgen, dem Vorbild nacheifernd endlich selber abschweifen.
Thematisch sind damit bereits die beiden Schwerpunkte benannt: es geht um Pasaventos Wunsch, ja seine Besessenheit, zu verschwinden, und es geht um das Thema der Abschweifung.
In Montaignes Essais erkennt Pasavento überspitzt gesagt die Geburtsstunde der modernen Subjektivität. Das Ich gewinnt an Bedeutung, doch zugleich wird ihm der unausweichliche Tod zu einer immer furchtbareren Gewissheit. Dieses Ich zu fliehen, eine schwänzende Auszeit zu nehmen vom allgegenwärtigen Hinstreben dem Ende entgegen, dieser Wunsch ist es, der den Ich-Erzähler die Flucht nach Neapel und Paris antreten lässt. Es ist ein Fliehen vor dem Tod, das den Tod selbst als Mittel zur Flucht scheinbar nicht ausschließt, fighting fire with fire.
Übrigens entleiht Vila-Matas am Ende des 1. Teils großzügig eine Erzählung von Robert Walser; dessen Erzähler war mehrere Tage zu Fuß nach Zürich (wenn ich es recht erinnere) unterwegs, weil er dort einen Vortrag halten sollte. Endlich angekommen traf er einen Bekannten, der glücklich bereit war, an seiner Statt auf die Bühne zu gehen und den Vortrag zu halten. So konnte der Erzähler nach langer Reise und seiner Natur entsprechend, öffentliche Aufmerksamkeit zu scheuen, entspannt im Zuschauerraum miterleben, was er zu sagen gehabt hätte.
Die Gerade zwischen Geburt und Tod des Ichs zu verlängern, bedient sich der von der Idee zu verschwinden besessene Erzähler, einem anderen großen Vorbild folgend, der shandyschen Abschweifung. Sternes Essay-Roman „Tristram Shandy“ ist laut Carlo Levi mittels der Abschweifungen die perfekte Strategie, das Ende hinauszuzögern. „Tristram Shandy will nicht geboren werden, weil er nicht sterben will“, befindet Levi. Je komplexer die Abschweifung, umso größer die Hoffnung, dass der Tod den Erzähler am Ende nicht finden wird. Entsprechend ist bei Sterne genau wie bei Vila-Matas der erzählerische Anteil gering, die Abschweifung aber enorm.

Zu Teil 2: Der Verschollene, der nur so tut
In Neapel wird aus dem Schriftsteller Andrés Pasavento der Arzt und Psychiater Doktor Pasavento, der seinen ehemaligen Arbeitskollegen Professor Morante besucht, der inzwischen in der Nervenheilanstalt in Campo di Reca lebt. Die Parallelen zwischen Morante und Robert Walser werden sehr stark betont (z.B. die Mikrogramme und die Frage, inwieweit der Irrsinn vorgetäuscht ist), nachdem schon zahlreiche Bezüge zwischen Pasavento und Walser hergestellt wurden. Für Morante wird Pasavento gleichsam zu Carl Seelig, der mit ihm Spaziergänge unternimmt und Gespräche führt. Der zweite gemeinsame Spaziergang der beiden findet um Weihnachten statt, was um die Lebenserwartung Morantes fürchten lässt, schließlich aber nur einem Besäufnis mit anschließender glücklicher Heimkehr mündet.
Sehr gelungen ist das Gespräch zwischen Pasavento und Morante um die Illusion eines Anfangs und eines Endes, egal ob in Film oder Literatur. Morante führt aus, dass in der Literatur die Reise der optimale Rahmen für eine Erzählung sei, da durch sie Anfang und Ende festgelegt sind, und benennt als Musterbeispiel die Odyssee. Die Geschichte, die „Doctor Pasavento“ erzählt, ist ungleich moderner und lässt sich mit den erzählerischen Konzepten eines Anfangs und eines Endes nicht in Einklang bringen. Kunstvoll hat Vila-Matas die unterschiedlichen Zeiten und Orte ineinander verwoben und erweitert die erzählte Gegenwart jeweils um unzählige intertextuelle Bezüge, so dass der Text sich befreit von jeglichen Grenzen frei wie die Gedanken selbst bewegt.
Welche Ironie des Schicksals, dass der Schriftsteller Andrés Pasavento, der davon träumt, sich selbst und dem Tod zu entfliehen und ein anderer zu werden, nicht anders kann, als ständig in der ersten Person Singular zu erzählen. Um als Schriftsteller zu verschwinden, nimmt er die Identität des Arztes und Psychiaters Dr. Pasavento an, der nur mehr ein heimlicher Schriftsteller ist, und führt Gespräche mit Professor Morante, dem das Verschwinden erfolgreich im Stile Walsers geglückt ist.
Eine weitere Ironie: Pasavento möchte verschwinden, doch stellt er fest, dass niemand nach ihm Sucht. Wenn Sein im Sinne von Beckett wahrgenommen werden bedeutet, dann ist Pasaventos Existenz, egal unter welchem Namen, bedroht. Er hat keine Familie (seine Eltern haben den Freitod gewählt, seine Tochter ist an einer Überdosis gestorben und sein Frau hat sich scheiden lassen) und auch in seinem schriftstellerischen Lebenskreis scheint ihn niemand zu vermissen, lediglich ein Autofahrer muss einmal für ihn bremsen.
Professor Morante, dem Irrsinn anheimgefallen (oder auch nicht), durchschaut Pasaventos Situation mit schneidender Schärfe und sprich ihn als Dr. Faust an. Denn den „schlimmsten Schmerz bereitet nicht das Unglück sondern die Unfähigkeit, nach Glück zu streben. Was also verlangt man von Mephistopheles im Tausch für die Seele?“
Wenn Pasavento seine Seele beziehungsweise sein Ich hergäbe, um nicht mehr der Schriftsteller sein zu müssen, wer wäre er dann, wer würde dann „Ich“ sagen und was wäre seine Forderung an den Teufel?
„Letztlich ist die Zukunft nichts weiter als eine rhetorische Figur“, orakelt Morante, und anders als Pasavento frage ich mich im zweiten Teil des Buches schon länger, worin der Gewinn liegen könnte, Dr. Pasavento anstatt Andrés Pasavento zu sein. Und tatsächlich gibt es neben der „philosophischen“ Eben inklusive der Flucht vor dem Tod eine weitere Motivation: „Ich hatte mich schon von Freunden losgesagt, nur weil sie mich an die Vergangenheit erinnerten. Wohl wissend, dass ich in der Jugend unausstehlich gewesen war, hatte ich den Kontakt zu manchem Freund und mancher Freundin abgebrochen, um keine Sekunde länger an die schreckliche, so verhasste Realität von gestern erinnert zu werden.“
Das 9. Kapitel flackert zwischen Tiefsinn und Groteske, zwischen Shandy und Cervantes, und endet als komische Farce mit einem unleugbar verwirrten und manisch-depressiven Pasavento, der mit Morante im Wettstreit zu liegen scheint, wer der Irrsinnigere der beiden ist.

3. Kapitel: Der Mythos des Verschwindens

In diesem Kapitel bin ich ausgestiegen.


Das Buch hat mir bis hierher größtenteils gefallen, allerdings wurde das Lesetempo immer geringer, in dem Maße, in dem sich die Handlung nicht nur unaufhaltsam verlangsamte, sondern auch immer mehr im Kreise drehte. Nach vier Wochen habe ich nun beschlossen, dass - zumindest bei diesem Lektüredurchgang - für mich an dieser Stelle Schluß ist.
Wie ich mich damit fühle, das Buch halbgelesen aus der Hand zu legen? Schade einerseits, da ich viele interessante Gedankengänge und Erinnerungen an den Text habe, andererseits erleichtert, dass ich mich nun durchgerungen habe, einen Schlußstrich zu ziehen.

Vielleicht kehre ich eines Tages zu diesem Band zurück. Allerdings habe ich auch andere Bücher von Vila-Matas abgebrochen, so dass ich mir vielleicht nicht die ganze Wahrheit eingestehe: Dieser Autor ist mir trotz aller Sympathien oft zu langatmig und wiederholend.
Profile Image for Glen Clark.
96 reviews1 follower
September 24, 2023
É un libro diferente a todo o que lin previamente xa que é unha especia de mistura entre novela e ensaio.
O Doctor Pasavento é un escritor con certa fama que quere desaparecer dos focos de atención. No seu periplo viaxa por diferentes puntos xeográficos e vai cambiando de identidades, buscando esa desaparición, influenciado pola vida de Robert Walser, un poeta suízo, que pasou os seus últimos 30 anos de vida recluídos nun manicomio. O protagonista ve como alcanza o seu propósito ao non recibir ningún sinal de que o estiveran buscando aínda que non cesa no seu empeño de cada vez desaparecer máis .
Os temas que trata son a desaparición, a soidade, a literatura pura entre outros.
Non é fácil de ler aínda que o principio do libro engancha realmente e é moi bo. É o primeiro libro de Vila-Matas que leo e polo que vin en Internet dos máis complexos. Lerei máis de el sen dúbida.
Displaying 1 - 30 of 52 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.