Es corto el pasillo del imponente palazzo romano pero jamás alcanzaremos su final. Es ancho el zaguán de la villa magnífica, y ahí lo tenemos, invitándonos a entrar, engañándonos con una oferta de facilidad. Si te lanzas al mundo para aprender la admiración, ¿adónde debes dirigirte?. Los cuentos de Michael Ende demuestran q ue existe la libertad y que la fantasía es nuestro mejor rescate. La prisión de la libertad secuestra al lector y se lo lleva a un mundo de colores abigarrados, de enigmas y milagros y señales misteriosas. Y sin embargo nunca nos perderemos en los pequeños universos de cada cuento, porque sus raíces están en nuestro propio interior. Este volumen contiene ocho narraciones de Michael Ende: excelentes, tiernas, tristes, crueles. Cada una de ellas posee su propia perspectiva, su propia estructura, su propia solución estilística. Las figuras y los tiempos, los sucesos inauditos, los cambios inesperados, contados por el Gran Maestro de la literatura fantástica, son fenómenos que nos sorprenden, sí, que nos provocan un maravillado asombro, pero que acabamos aceptando con naturalidad.
Michael Andreas Helmuth Ende was a German writer of fantasy and children's literature. He was the son of the surrealist painter Edgar Ende.
Ende was one of the most popular and famous German authors of the 20th century, mostly due to the enormous success of his children's books. However, Ende was not strictly a children’s author, as he also wrote books for adults. Ende claimed, "It is for this child in me, and in all of us, that I tell my stories," and that "[my books are] for any child between 80 and 8 years" (qtd. Senick 95, 97). Ende’s writing could be described as a surreal mixture of reality and fantasy. The reader is often invited to take a more interactive role in the story, and the worlds in his books often mirror our reality, using fantasy to bring light to the problems of an increasingly technological modern society.
Ende was also known as a proponent of economic reform, and claimed to have had the concept of aging money in mind when writing Momo. He was interested in and influenced by anthroposophy.
Die unendliche Geschichte (The Neverending Story) is Ende's best known work. Other books include Momo and Jim Knopf und Lukas der Lokomotivführer (Jim Button and Luke the Engine Driver). Michael Ende's works have been translated into more than 40 languages and sold more than 20 million copies, and have been adapted into motion pictures, stage plays, operas and audio books.
2.5* "Hay seres que sin saber bien por qué se sienten sin raíces en este mundo. Lo que los demás llaman realidad les parece un espejismo, un sueño confuso y a menudo angustioso. Se sienten condenados a vivir en este mundo como si se tratara de un exilio en tierra hostil. Con nostalgia incurable añoran otra realidad que creen recordar como una patria lejana, sin poder formular nada concreto sobre ella"
"Era consciente de ser uno de esos eternos insatisfechos que se han imaginado los océanos más grandes, las montañas más altas, los cielos más lejanos, pero por ello no se sentía desgraciado. Sólo que su indiferencia hacia el mundo y los hombres abarcaba ahora también su propia vida: ya no le importaba mucho, sin sentir por eso el deseo de librarse de ella... Como en un sueño despierto peregrinaba por espacios, habitaciones, salas, pasillos, subía y bajaba escalinatas. Nada de todo ello era visible en el cuadro; todo se hallaba tras la fachada de aquellas ventanas iluminadas por la luz de las velas. Y no obstante, estaba allí, independiente de la fantasía y del capricho del soñador"
Esta antología de ocho relatos resulta ser conceptual en gran medida. Girando en torno prácticamente en su totalidad sobre el existencialismo, libertad física, espiritual y emocional y el tiempo. En esta oportunidad supuestamente dirigida a "un publico adulto", al contrario de sus obras cumbres dedicadas a un publico "infantil/juvenil" A lo largo de las historias me costo mucho compenetrarme, que me toque alguna fibra. O empatizar con alguno de los personajes vacíos . Me parecieron historias monótonas, con conceptos filosóficos repetitivos a través de historias que se prolongan innecesariamente y se diluyen. Me hicieron falta personajes/criaturas y mundos llenos de imaginación e inspiración dignos de este gran autor, sin dejar de lado sus mensajes subliminales y también mas explícitos Los mejores intentos me parecieron: "La meta de un largo viaje" "Las catacumbas de Misraim" "La leyenda de Indicavía".
Es mi primera incursión con este autor, y a pesar de tener en casa dos de sus libros más populares, preferí hacerlo con uno de relatos y.. Me ha gustado muchísimo...a pesar de no haber entendido nada en muchos momentos 😂😂... pero qué maestría para contar mentiras y hacerme buscar en Google uno y mil datos que no he encontrado por ningún lado. Me fascina que un autor "me engañe" así y por una parte doy gracias a Google y por otra me da pena...ya que si fuera una lectora sin internet aún podría estar soñando con la existencia del pasillo de Borrimeo en Roma, por ejemplo. Me han gustado la mayoría de los relatos, pero los que más me han impactado han sido: "El pasillo de Borromeo Colmi" "Sin duda algo pequeño" "Las catacumbas de Misraim" "La prisión de la libertad". ¿Recomendaría este libro? Sí, sin duda alguna pero solo a personas con la mente muy abierta y con ganas de ser sorprendidas y "engañadas" . Ahora ya vosotros sois libres de elegir leerlo...o no
Öykü okumak beni yoruyor, romana göre daha yavaş okuyorum. Yazarı Michael Ende bile olsa yine de okurken biraz yoruldum. Peş peşe farklı kurgulara odaklanmayı sevmiyorum. Kitaptaki öykülerin alt metinleri benzerdi, kişinin kendini bulması ve bu yolla özgürleşmesi üzerine. İnsana kendini aramanın, kendini tanımanın önemini hatırlatıyor. Öykü okumayı sevenlerin beğeneceğini düşünüyorum.
Bitmeyecek öyküden sonra bitmeyen öykülere olan açlığımı dolduran öykü kitabı. Hayatımda yazdıklarına hayranlık duyduğum sayılı yazarlardan birisidir kendisi. Ne yazık ki bu kitabının Momo ve Bitmeyecek Öykü kadar rağbet görmemesine üzülüyorum. Ende gibi harika hayal gücüne sahip, şahane öyküleri olan bir yazarın bu kitabının hali hazırda basılmıyor olması da çok üzücü. Son zamanlarda Pegasus Ende'yi en baştan basmaya başladı ama bu kitap yok. Umarım en kısa sürede basarlar. Eğer bir yerlerde denk gelirseniz mutlaka Ende ile tanışmanızı, okumanızı tavsiye ederim.
¿Qué es lo que entendemos por realidad? ¿Por qué nos empeñamos en considerar que es única e inalterable como si fuese algo tangible? La realidad es lo que percibimos, sentimos o entendemos en un momento determinado, lo que ya es un recuerdo cuando queremos pensar en ello. Y los recuerdos son inexactos. Tramposos. Nuestra mente los altera para estimularnos o protegernos, para hacernos creer que entendemos aquello que se nos escapa o, simplemente, a causa de su misteriosa arbitrariedad. Y es que somos seres limitados por nuestra naturaleza tridimensional y por una educación que nos empuja a cerrar las puertas a todo lo extraordinario. Puede que únicamente seamos capaces de ver una parte del cuadro que tenemos frente a nosotros. O puede que ese cuadro que creemos poder tocar con solo estirar los dedos, sea producto de nuestra imaginación.
Estas reflexiones, por excéntricas o peculiares que puedan parecer, nos han acompañado durante miles de años. Filósofos como Platón o Descartes, se preocuparon siglos atrás de intentar dar respuesta a dicha cuestión. E infinidad de artistas han soñado o imaginado (tal vez intuido) otros mundos. Pero ellos, a diferencia de los filósofos, han preferido sumergirse en esas otras realidades a entenderlas. Realidades que, a su vez, han intentado compartir con el resto de la humanidad sembrando sus semillas en nuestras mentes.
La prisión de la libertad, segundo libro de cuentos para adultos de Michael Ende, se compone de ocho historias que giran en torno a diversas arquitecturas fantásticas. Estructuras imposibles e increíbles. Mágicas, estimulantes y a veces, aterradoras. Esta antología, más onírica que las novelas que tanta fama le dieron, navega entre las interpretaciones metafísicas de la realidad. Juega con el espacio y el tiempo, con la libertad, el libre albedrío y el destino. Lo borgiano impregna cada página. No solo por la temática, también por los ritmos y los destinos de todas y cada una de las historias que contiene. Ende, inspirándose en los grabados de Escher y Piranesi, forjó su particular homenaje al escritor argentino y lo hizo por puro placer. Por el placer de escribir, de viajar a lugares imposibles y de huir de un mundo demasiado rígido y estructurado.
Abrid este libro, si es posible en la magnífica edición de Cátedra, e ignorad la introducción. Ya volveréis a ella, a disfrutarla y casi a estudiarla, cuando decidáis regresar de los ocho universos por los que habréis de viajar. Son muchas las puertas que en ellos encontraréis. Algunas os llevarán a lugares idílicos y otras a sitios estremecedores, pero de casi ninguno de esos lugares querréis volver. Y no odiéis a Cyril, el protagonista del primer relato pues, aunque sea el culpable de que os enamoréis de esta mal llamada prisión, también será de quien aprenderéis el valor de la búsqueda y el precio a pagar por finalizarla.
Momo her yaş grubuna hitap ederken Özgürlük hapishanesi daha büyük kesime hitap eden bir kitap bana göre. Momo'nun bir tık gerisinde kalsa da sevdim öyküleri.
"Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ξενιτεμένοι σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς κι οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί. Αυτό που όλοι οι άλλοι γύρω τους ονομάζουν πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς παρά ψευδαίσθηση, ένα μπερδεμένο και συχνά βασανιστικό όνειρο, από το όποιο θα προτιμούσαν να ξυπνήσουν. Ζώντας σε αυτόν τον κόσμο, νιώθουν καταδικασμένοι κι εξόριστοι, λες και βρίσκονται σε μια χώρα ξένη κι εχθρική. Με αφάνταστη νοσταλγία λαχταρούν μια άλλη πραγματικότητα που νομίζουν ότι θυμούνται, μια άλλη μακρινή πατρίδα που στοιχειώνει τις σκέψεις τους, χώρις ωστόσο να μπορούν να πουν τίποτα συγκεκριμένο για αυτήν".
Διαβάζοντας τις ιστορίες του Έντε, που ξανοίγονταν μπρός μου σαν συγκλονιστικές διηγήσεις ενός παππού παραμυθά, άκουγα απ'τα μέσα μου μια κραυγή, χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν μια κραυγή ύψιστης ικανοποίησης ή μια κραυγή έσχατης απόγνωσης.
Sahaflarda peşine düşecek kadar iyi, hatta bence çok iyi bir kitap. İçinde birbirinden farklı hikayeler var ancak -sanki- bir yerlerde buluşuyor bu hikayeler :)
Mit dieser Erzählungssammlung richtet sich Michael Ende eher an den erwachsenen Leser. Dabei zeigt er seine große Phantasie wie auch seine Vertrautheit mit der Tradition der phantastischen Literatur. Sie sind mal unheimlich und mal verspielt. Ich habe alle Erzählungen ziemlich gemocht, zeigten sie Ende doch als Phantasten, der mit der subversiven Seite des Genres bestens vertraut war.
Impresionante, un libro de relatos digno de varias relecturas, lleno reflexiones existenciales convertidas en metáforas eternas sobre el tiempo, las vidas alternativas y los cambios de percepción personales.
I just love these stories and I could re-read them forever. I made my dad read them, too, and I am so proud that he liked them, too (he has basically read five books in his whole life).
I adored these short stories. Just the right balance between fantasy and reality, between being written for children and for adults! Each and every one of these 25 pages-long stories has such a unique concept that all could have been turned into - less successful - full 350 page-long novels by today's lesser "YA" author and that's what I admire most in Ende: he kept them short and compact and put them all in this thin and inexpensive volume. That takes courage and for me that shows that he's not out to milk the reader.
Es un libro de varias historias cortas, cada una de las historias tiene su propia vibra y te lleva a lugares increíbles como solo sucede en las historias de este autor.
Es claro el estilo del autor, el cual disfruto leyendo, por lo que las historias tienen un final, pero no necesariamente concluyen.
Son un buen compendio de fantasía que se puede disfrutar a lo grande
Günlük gerçekliğin içinden fantastik, paralel bir dünyanın kapısını açıp giriyoruz... Canlı tablo, bitmeyen koridor, hareket eden evler, içi olmayan ev, boyut değiştiren mekanlar, iç içe geçmiş gerçekler ve düşler, iç sesler vs., vs.
První věc, co se cítím povinna sdílet, je naprosto děsivý stav překladu. Pochopím pár překlepů v čárkách či tečkách, to se může stát v každém překladu, ale používání anglických výrazů přestože by se dost hodil český ekvivalent, špatný výběr a překlad slov, špatná gramatika a skloňování. Vím, že asi nemůžu kritizovat a předstírat, jako bych to udělala lépe, ale některé pasáže mě opravdu bolely. Za poslední rok, co jsem strávila na univerzitě a studovala anglickou filologii a překladatelství, jsem se něco stačila naučit. A pochytila jsem dost na to, abych věděla, že tento překlad mohl dopadnou o moc, o moc lépe.
Jako snad u všech povídkových sbírek, i tato v sobě obsahovala dobré i špatné. Ty nejkratší mě nijak neoslovily. Vyprávění o autě, ve kterém se skrývá celý dům i s garáží - zarážející a, alespoň pro mou mysl, bez pointy. Dům nebo kolonáda odporující zákonům fyziky - mírně zajímavé, ale nedostačující. Nevadí mi otevřené konce, ale příběh, který je utnutý po několika stranách je jen plýtvání potenciálem. Povídka o živých, pohybujících se domech - příliš sci-fi na můj vkus. Tím se dostáváme ke 4 zbylým povídkám, které byly zajímavé a některé dokonce i jistým způsobem fascinující:
DLOUHÉ CESTY CÍL, o psychopatickém muži bez svědomí a citů, pracujícím jen pro svůj vlastní zisk - ziskem jest posedlost podivným obrazem a místem, které na něm bylo vyobrazeno.
"Jak si můžeme být jisti, že jsme nevznikli teprve dnes ráno, před hodinou, před okamžikem, s hotovou vzpomínkou na třicet, sto nebo tisíc let? Nemáme jistotu, nebo nevíme, co vzpomínka vůbec je a odkud se bere."
Bylo zajímavé Cyrila nenávidět a přesto jakýmsi způsobem litovat. Podtext, který se snažil vysvětlit realitu od představ, šílence od génia, byl občas velmi zmatený, ale stálo za to si nad ním popřemýšlet.
KATAKOMBY MISRAIMU, trochu pozměněné převyprávění Platónovy Jeskyně. Čekala jsem poněkud jiné vyústění, nějaký výraznější odklon od filosofie Platóna a mrzelo mě, že nic takového jsem nedostala.
"Pokud čas znamená změnu, říkal si, vlastně zde vůbec neexistuje, je tu jen ustavičné opakování jednoho a téhož, nepřetržité amorfní teď."
"Já myslím, že hlad po dokonalé moci je sám jistým druhem bolesti, kterou lze tišit jen utrpením druhých."
Přesto mě velmi fascinuje a baví přemýšlet o individualismu, touze nejít s proudem a díky tomu objevit něco nového. Být průkopníkem, hledačem svobody, snaha mít kontrolu nad svým vlastním tělem a myšlenkami, to je pro mě důležité. Otázka, jestli je lepší být immunní k bolesti a negativním pocitům, ale tím pádem zratit svou svobodu a možnost myslet a žít, nebo cítit všechnu bolest a utrpení a hlad, ale být svobodný a vidět svět takový jaký je v realitě. Velmi dobré. Mám ráda příběh o Platónově Jeskyni, takže můj názor na tuto povídku je založený na tom.
VĚZENÍ SVOBODY, o muži, který se nedokáže rozhodnout, protože jeho rozhodnutí je naprosto svobodné. Tento příběh mě frustroval, hlavní hrdina mě frustroval, ale myslím, že i to bylo nějakým způsobem to, čeho chtěl autor docílit. Jako ateista mě jeho nerozhodnost zabíjela, ale na druhou stranu dokážu pochopit proč lidé chtějí být zbaveni své svobody. Proč chtějí věřit v někoho všemocného, ke komu se modlit, koho vinit, komu se klanět. I já jsem radši ovládána pravidly než odkázána sama na sebe a na svůj mozek. Ale pokud čelím rozhodnutí, musím se rozhodnout. Každá cesta mě učí novým věcem. Proto nestojím na místě, jako hlavní hrdina tohoto příběhu. Proto volím.
"Člověk je slepý a všechno jeho konání směřuje do temnoty."
LEGENDA O UKAZATELI [...] byla pravděpodobně tou nejlepší. Otázka jestli věřit v zázraky nebo se smířit s realitou. Byla mi blízká pravděpodobně právě proto, že tak ráda čtu knihy, abych se mohla podívat do jiných světů, hrozných světů, často horších než je tento v realitě, ale přesto jiných, ve kterých má autor kontrolu nad tím co se stane.
Lo retomé por la curiosidad que me daba no recordarlo cómo recuerdo todo lo que he leído de Ende. Aunque tenía imágenes que no olvido de estos cuentos como el castillo de la meta de un largo viaje y la casa y el pasillo de Borromeo Colmi. (El cuento del pasillo de Borromeo Colmi, en especial, tiene una premisa muy similar a La casa de hojas ya que los dos autores toman como inspiración a Borges y en este caso creo que Ende supera por muchísimo todas las 700 hojas del tochote de la casa de hojas. Por supuesto hablo desde la subjetividad de que Michael Ende es mi escritor favorito. XD) No recordaba en sí las historias. Me sorprendió redescubrir estos cuentos, parecen ser escritos a través de imágenes de lugares fantásticos que Ende tenía en su mente y a partir de ahí desarrolla sus historias que tienen como premisa la existencia humana, el sentido de la vida y la eterna pregunta de qué es la realidad, qué es lo verdadero. Todos son muy oníricos, simbólicos y dejan mucho a la interpretación de cada uno.
Me encanta que con el primero cuento y el último parece que Ende se puso la misma consigna de hablar de la búsqueda del lugar al que se pertenece y como con esa misma idea hace dos historias muy distintas. Me parece una forma interesante para hacer redonda la colección completa y me recuerda a la imagen del Ouroboros que a su vez remite al auryn de la Historia interminable. Esa idea de realidades paralelas y múltiples es algo que Ende siempre le encantó explorar.
Tenia mucho sin atreverme a leer nada nuevo de Michael Ende por que es mi autor favorito y siento que no quiero que dejen de haber textos nuevos de el por descubrir.
Por alguna extraña razón sentí la necesidad de leer este libro en este momento y creo que fue perfecto. Bien dicen que nosotros no escogemos los libros si no que ellos nos eligen a nosotros y en este caso creo que es completamente cierto.
El libro me sorprendió por muchisimas razones. Esa sensación de hueco en el pecho cada que terminaba uno de los cuentos ((son 8 cuentos en total)) me dejaba reflexionando por horas y horas, por eso solo le atrevía a leer un cuento al dia para tener tiempo de digerir lo que acababa de leer y asimilar lo que estaba por venir.
En todos loa cuentos me sentia enojada con el final, sentia que queria mas, que me faltaba algo, pero al dia siguiente ((por que los leía antes de dormir)) tenia la sensación de tranquilidad por que yo podia crear mi propio final.
Me hizo cuestionarme muchas cosas y entender otras, amo el lado filosofo y creativo de Michael Ende, sin duda este libro es una joya que se que casa vez que vuelva a el voy a aprender y a sentir cosas completamente diferentes.
Michael Ende is a great storyteller that always has that amazing sense for worlds between dreams and reality. But I feel that the stories in this book were not his best or favorites. I liked them, but most of his novels or the stories in "Der Spiegel im Spiegel" feel like they've been way more essential to Michael Ende than "Das Gefängnis der Freiheit".
Fascinating and profound short stories that make your mind wonder and wander into places you didn't know it could. It captures philosophical themes such as the theory-ladeness of observation and free will as well as spiritual quests.