What do you think?
Rate this book


590 pages, Paperback
First published January 1, 1984
Ο κόσμος λέει ένα σωρό μαλακίες για τους ποιητές. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να κρατάς συνεχώς καθαρό το όριο ανάμεσα στη ζούγκλα των μύθων και στο πευκοδάσος της πραγματικότητας. Καθαρίζω κάθε μέρα, απολυμαίνω με το φωτιά το διάκενο για να μην μπλέξω τον μύθο με την πραγματικότητα και τρελαθώ. Αυτά δεν είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν όσοι δεν είναι ποιητές.Το έργο του Säfve αφορά τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ποιητή Mayakovsky, από τις 26 Μαρτίου ως τις 14 Απριλίου του 1930, αλλά και από την προ-επαναστατική περίοδο της Ρωσίας, ως το θάνατο του Lenin και τη σταλινική διακυβέρνηση, διατρέχοντας έτσι κι υποταγμένο σε ένα μοντέλο αχρονίας, με μια χρονική σύμπτυξη, τις δεκαετίες σταθμούς του 20ου αιώνα.
-Δεν έχουμε να πούμε και πολλά, ε; Ζούμε σε καιρούς που τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια. Καιροί γεμάτοι τραγωδίες. Κι εμείς, οι άμοιροι, προσαρμοζόμαστε στα πάντα.
-Όχι και στα πάντα. Υπάρχουν και όρια.
-Και τότε κάνουμε επανάσταση;
-Τότε πεθαίνουμε.
[…]ο Μαφιακόβσκι δεν είταν μόνο ο «ψάλτης» μα και το θύμα μιας κρίσιμης εποχής,στοιχείο που καταλαμβάνει κεντρική σημασία στο έργο του Säfve, καθώς ο Mayakovsky συμμορφώνεται μεν στο πρόταγμα της κουλτούρας της εποχής που θέλει τον προλεταριακό καλλιτέχνη να δημιουργεί για να φέρει εις πέρας ένα σημαντικό κοινωνικό χρέος, ταυτόχρονα δε, το ύφος του ποιητή, εξ’ ολοκλήρου προσωπικό κι απείθαρχο, μοιάζει να μη θέλει να συνταχθεί παρά μόνο εν μέρει με την τάξη της εποχής.
-Ναι, αλλά για να λέμε την αλήθεια, εσύ είσαι ανεξάρτητος, έτσι Βολόντια; Ποιος θα δώσει σ’ εσένα διαταγές; Ποιος θα σε πείσει να κάνεις κάτι που δεν θέλεις;Σύμφωνα πάλι με τον Trotsky, ο Mayakovsky
-Η πραγματικότητα. Αυτή το έχει κάνει και θα το κάνει ξανά.
θέλησε ειλικρινά να είναι επαναστάτης, προτού καν να είναι ποιητής. Στην πραγματικότητα είταν πριν απ’ όλα ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης, που απομακρύνθηκε από τον παλιό κόσμο χωρίς να ξεκόψει μαζί του[…]Στο μυθιστόρημα του Säfve ο ήρωας δεν αντιτίθεται μόνο στα λογοτεχνικά ρεύματα του καιρού του («Στο διάβολο όλες οι ακαδημίες! Πετάξτε τον Πούσκιν! Πετάξτε τον Ντοστογιέφσκι! Πετάξτε τον Τολστόι! Μόνο εμείς είμαστε το πρόσωπο της εποχής μας! Τα σαλπίσματα των καιρών μας ηχούν μέσα από τις λέξεις μας!») αλλά και στα κινηματογραφικά, τα οποία μοιάζουν με ποίηση χωρίς να είναι πραγματικά, προτείνοντας την ομιλούσα ποίηση, την ορθοεπή και μεγαλόφρονη [sic], και στους ποιητές που είναι πολιτικά ηλίθιοι κι ως εκ τούτου μη γνήσιοι. Ο Mayakovsky του Säfve είναι, εντούτοις, πρωτίστως ποιητής. ποιητής «ψάλτης» της εποχής από τη μια μεριά αλλά και ποιητής του Έρωτα από την άλλη («Ο έρωτας είν’ η καρδιά του παντός.»)
Έχω γεννηθεί για να γράφω. Όταν πάψω να γράφω, θα πάψει κι η ελευθερία μου. Οι λέξεις μου είναι η ελευθερία μου.Ο θεληματικός θάνατος, όπως τον χαρακτηρίζει ο Trotsky, του ποιητή δε μπορεί παρά να επιβεβαιώνεται από τη ζωή και την ποιητική του δημιουργία. Η αυτοχειρία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δράση του, επαναστατική και ποιητική, καθώς η γραφή δεν είναι παρά αλληγορία της ζωής, σύμφωνα με τον Άρη Μπερλή, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται για ένα αμελητέας σημασίας ή τυχαίο γεγονός. Στο κείμενο του Säfve ο θάνατος του ποιητή έρχεται σχεδόν ως επαλήθευση της ορμητικής προσωπικότητας του Mayakovsky, ο οποίος δε φοβάται τη μοναξιά μα την εκμεταλλεύεται, το μέσα του αναστρέφοντας / ολάκερος αλλάζει σε φωνή.
[…]γράφω σαν τρελός, τραβάω τη φαλτσέτα μου και κόβω μεγάλες φλούδες από τα ψαχνά του μυαλού μου, όλα πονούν.Τα βιογραφικά στοιχεία αποτελούν προσφυή μυθιστορηματική ύλη, ώστε είναι εύκολη, ούτως ειπείν, η ανάπλαση κι οργάνωσή τους σε μυθιστορία από έναν ικανό αφηγητή όπως είναι ο Säfve. Ο πολλαπλός διχασμός ενός προσώπου σαν το Mayakovsky δίνει ένα μυθιστόρημα αυταπόδεικτα μεστό σε δράση, σε πλοκή γεμάτη εντάσεις, σε ζωντανούς διαλόγους, σε κορυφώσεις. Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί παράλληλα με το έργο της Serena Vitale Ο μακαρίτης σιχαινόταν το κουτσομπολιό, αφού τελειώνει εκεί ακριβώς που ξεκινά το μυθιστόρημά της, στη στιγμή της αυτοκτονίας του Mayakovsky.
Θα φτάσει ο στίχος μου / με τον ιδρώτα του προσώπου του / των χρόνων / αναμερίζοντας τους σωρούς / και θα προβάλει / ολόσωμος / τραχύς / και ολοφάνερος […] Τις σελίδες μου, στρατιές ολόκληρες / θα παρατάξω σε παρέλαση / κι ο ίδιος / θα βγω μπροστά / να επιθεωρήσω / το μέτωπο των γραμμών. / Ολόρθοι οι στίχοι μου / βαρύ μολύβι / για θάνατο έτοιμοι / κι έτοιμοι / για την αθανασία.