Zondagskind

Zondagskind #1

by Judith Visser

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter te begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Genres: Autistic Spectrum Disorder, Fiction, Roman, Mental Health, Contemporary, Audiobook, Novels

480 pages, Paperback

First published March 27, 2018

About the author

Judith Visser schreef al meer dan tien boeken en is de laatste jaren vooral bekend door haar autobiografische romans Zondagskind en Zondagsleven. Zondagskind werd bekroond met de Hebban Literatuurprijs. Zondagskracht is het langverwachte derde en laatste deel in het drieluik over Jasmijn Vink. Judith woont met haar man en drie wolfhonden in Rockanje aan Zee.

Reviews

[Annemarie · Rating 3 out of 5]

Wirkliche Bewertung: 2,75 🌟

Nun ja, im Großen und Ganzen hatte ich schon Spaß an dem Buch. Das lag vor allem an der Schreibweise, welche einfach und flüssig zu lesen war. Dieses Buch hat es geschafft, mich aus einer monatelangen Leseflaute zu befreien, und dafür bin ich sehr dankbar.

Die Hauptperson Jasmijn ist ein sympathisches Mädchen. Ihre Gedankengänge sind so geschrieben, dass sie gut nachzuvollziehen und nachzufühlen sind. Aber gerade eben weil ich sie so interessant fand, hätte ich mir manchmal längere Kapitel mit mehr Tiefe und mehr Spannung gewünscht. Oftmals hätte ein Erlebnis ruhig noch länger beschrieben werden können - es kam mir dann so vor, als würde ein wichtiger Teil fehlen (z.B. die Reaktion von Jasmijn's Familie, Freunden, Bekannten usw.). Manchmal wurde im Nachhinein noch etwas darüber erzählt, aber es wäre schöner gewesen, es auch wirklich miterleben zu können.

Es ist leicht zu erkennen, dass das Buch auf den Erlebnissen der Autorin basiert. Das ist sicherlich auch der Grund dafür, dass Jasmijn so real wirkt. In diesem Fall ist diese Realitätsnähe natürlich gut, aber auf der anderen Seite erklärt dies auch, warum einige Kapitel eher wie ein Tagebucheintrag wirken - bestimmt entstammen sie dem Tagebuch der Autorin oder den Notizen, die sie sich über ihr eigenes Leben gemacht hat.
An sich fand ich die besprochenen Thematiken wirklich interessant, aber auch da hat es mir immer wieder an Tiefe und Ausführlichkeit gefehlt. So wurden bedeutende Dinge zwar angesprochen, jedoch nicht genug behandelt (das wäre z.B. insbesondere bei so wichtigen Themen wie Tod und Selbstmord angemessen gewesen!). Und selbst dann, wenn am Ende ein wirklich einschneidendes, schreckliches und lebensveränderndes Ereignis geschieht, wird alles in viel zu wenigen Seiten abgearbeitet. Da wurde es doch erst richtig spannend! Im Gegensatz dazu wurden eher belanglose Geschehnisse in die Länge gezogen. Meiner Meinung nach hätte die Hälfte der Seitenanzahl auch ausgereicht...

Trotz allem fühlte ich mich durchgehend unterhalten. Aber dies ist eins dieser Bücher, das man halt mal liest und dann sofort wieder vergisst. Schade, ich hatte wirklich mehr erwartet!

[Ria · Rating 4 out of 5]

Dit boek, dit verhaal: lezen!
Vooral mensen die met kinderen werken, met jongeren te maken hebben en niet zomaar etiketjes gaan plakken of denken 'die is nu eenmaal zo'.
Luister, kijk en zoek naar het verhaal achter zo'n bijzondere kleuter, stille leerling of hautain-ogende puber.

Sinds begin april toen Judith Visser bij Pauw haar verhaal vertelde, wilde ik dit boek lezen. Ik had de omslag eerder gezien maar niet verder gekeken. Publiciteit is in dit geval zeer goed geweest.

Samenvattingen zijn er al vele te vinden op hebban of goodreads.

Eenmaal in begonnen bijna in een dag uitgelezen. Met een glimlach, natte ogen of herkenning. Vandaag nog vertelde een leerling waarmee ik lees, hoe de hond bij thuiskomst uit school altijd op wacht zat. Een andere kwam altijd even vertellen hoe een verhaal in het hoofd zat, verslond boeken op eenzelfde manier als Jasmijn Vink uit Zondagskind en had enorme moeite met teveel aan prikkels en geluiden. Smijten uit onmacht met deuren tot stoelen, niet om kunnen gaan met onverwachte situaties, een schoolreisje is niet zomaar alleen leuk of kunnen hun 'echte ik' niet laten zien. Anderen gaan onderpresteren op bepaalde punten. Hun hoofd zit letterlijk vol totdat de film van die dag is herhaald.
Achter wat men anders reageren vindt dan normaal kan een heel ander kind in de thuissituatie zitten waar het bijv. wel in volzinnen praat met vertrouwde personen.

Nee, ik ben geen hulpverlener. Soms heb je geen diagnose nodig om te weten dat een kind anders kan reageren; kijk en luister. Iedereen is bijzonder. En echt de situaties bestaan die worden beschreven in dit krachtige, duidelijke, eerlijk vertelde verhaal.

Judith Visser heeft in een prettige, vlotte schrijfstijl met een gedetailleerd observatievermogen en precisie een vuistdik boek geschreven dat in een oogwenk uit is.

[Ingrid · Rating 5 out of 5]

Mooi en helder geschreven. De hoofdpersoon, Jasmijn, krijgt pas op volwassen leeftijd de diagnose Asperger. Dit boek gaat over de tijd daarvòòr, over hoe zij het leven beleeft. Het is voor haar vaak een onbegrijpelijke, overweldigende en vijandige wereld. Gelukkig heeft ze mensen om zich heen die haar begrijpen. Ik ken een aantal mensen met Asperger in mijn omgeving. Al is ieder mens verschillend, ik kwam veel bekends tegen. Voor iemand die nog niet veel van autisme weet en geïnteresseerd is, is dit een heel leerzaam boek.

[Katrien Van Wambeke · Rating 4 out of 5]

Prachtig.

Heel graag gelezen.

[Lauren · Rating 5 out of 5]

Zondagskind is a novel about growing up with undiagnosed autism, heavily inspired by the author’s own childhood and adolescence. I have never related to a book more than when I read this one. I recognized so many things from my own childhood that it honestly felt like someone was watching me.

If you can read in Dutch, definitely pick this up. Although it’s nearly 500 pages, it’s a surprisingly quick read once you’ve gotten into it. The last couple of chapters took me a while because I didn’t want it to end.

The writing style is very simple and easy to comprehend, which is fantastic for those of us with concentration difficulties. It’s also surprisingly thrilling for a realistic novel. There were times when my heart was beating out of my chest because something was about to go very wrong (or so the author made me think).

Recommended for all people, whether autistic or not! I’m lending it to my mom and then my grandma and then my other grandma and then EVERYONE ELSE.

Publishers: get on an English translation of this IMMEDIATELY. Also a Dutch audiobook, please.

Read more short book reviews like this in my seasonal book review blog posts: Spring Book Reviews.

[Nikki Spoelstra · Rating 4 out of 5]

Een open en kwetsbaar verhaal van een opgroeiend meisje dat ‘anders’ is. Veel dingen zijn herkenbaar, onder meer de band die de hoofdpersoon met honden heeft.

[Irene · Rating 4 out of 5]

"Ik was het stille wezen met de intense blik, het kind dat het gezelschap van haar hond verkoos boven dat van mensen. En dat vonden de mensen vreemd. Want zo hóórde het niet."

Jasmijn groeit op in de jaren '80 en '90, maar voor haar is dit best lastig. Hoe moet je leven als alle geluiden even hard binnenkomen, je niet tegen onverwachte dingen kunt en je weinig/niet praat met mensen? Ze praat wel met haar hond Senta en met Elvis, zij zeggen namelijk niets terug.

Ze heeft een zeer goede band met Senta en dat is erg mooi beschreven. Bijzonder dat een hond zo’n belangrijke rol in iemands leven vervult. Helaas mag Senta niet mee naar school, op haar eerste dag op de kleuterschool loopt Jasmijn weg. Net als de kleuterschool en de lagere school, vindt ze ook de middelbare school een verschrikking waardoor ze vele uurtjes alleen doorbrengt op het toilet of in de stille gang.

"Elf jaar geleden was ik de baby geweest waar mijn ouders zo op hadden gehoopt: een dochter om het plaatje compleet te maken. Maar elke keer dat mijn moeder 'zo is ze nu eenmaal' tegen iemand zei, vroeg ik me af of ik ook echt de dochter was geworden naar wie ze zo had verlangd. Ik wist dat mijn ouders van me hielden, maar waarschijnlijk was dat alleen maar omdat ik toevallig hun kind was. Hoe leuk zouden ze me vinden als ik hun buurmeisje was geweest, iemand voor wie ze geen verplichte liefde hoefden te voelen?"

In haar hoofd weet 'Normale Jasmijn' hoe ze zich moet gedragen tegenover anderen, in bepaalde situaties en hoe ze zich aan kan passen. De echte Jasmijn kan dit niet in één keer.
In deze jaren werd er nog niet zo snel gediagnosticeerd en Jasmijn worstelt met zichzelf. Het zou haar duidelijkheid kunnen geven en haar rij-instructeur spoort haar aan dit ook te doen. Als lezer wilde ik Jasmijn soms beschermen, maar ik weet net zo goed dat als Jasmijn dingen zelf ervaart, ze er meer van leert. En als lezer kon ik er (gelukkig) ook niets aan doen.
Ze is goed in Nederlands, Engels en verslindt boeken in de bibliotheek, andere vakken interesseren haar niet. Langzamerhand leert Jasmijn om te gaan met zichzelf en met anderen. Gelukkig zijn er ook mensen die haar wel (willen) begrijpen.

De schrijfster schept een bekend beeld voor velen die iemand kennen met Asperger of voor mensen die het zelf hebben. Visser laat met dit verhaal zien dat ook deze mensen erbij horen, dat ook deze mensen wel degelijk iets kunnen en hoe! Deze mensen zijn niet stom, vreemd, gek of anders. Zij zijn gewoon zoals ze zijn, daar kunnen zij niets aan doen. Ik vind dat je door dit boek alleen maar meer begrip krijgt voor mensen met Asperger of een andere vorm van Autisme.
Wat ik vooral van Jasmijn heb geleerd, is dat als je nu eenmaal doorzet, je wel degelijk ergens komt!

Ik vind Jasmijn een prachtig mens. Deze Jasmijn, is Normale Jasmijn.

[Ina · Rating 5 out of 5]

en pure en overdonderende roman over opgroeien met autisme
Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die er bij haar voor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.
Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Eerst dacht ik dat het een soort wetenschappelijk boek ging zijn maar nee, we volgen Jasmijn Vink vanaf haar 4 jaar tot haar 18 jaar. De cover is ook heel goed gekozen want in het boek voelt Jasmijn haar soms gevangen en wil ze ontsnappen maar het lukt haar gewoon niet, in haar hoofd is ze gewone Jasmijn, wil ze antwoorden en zijn zoals gewone Jasmijn maar komen de woorden of daden gewoon niet uit haarzelf. Eigenlijk is Jasmijn een vechtertje , doet ze alles om maar gewoon over te komen terwijl niemand in haar omgeving beseft dat ze een vorm van autisme heeft. Ze is "gewoon zo".. Een prachtig boek en een aanrader voor iedereen.

[Shirley Visser-van der Schaaf · Rating 5 out of 5]

Must read! Vond het een prachtig boek waarin ik helemaal werd meegenomen in de belevingswereld van een autistisch meisje. Ik heb zelf geen Asperger maar wel behoorlijk wat raakvlakken. Ik kreeg een stuk meer begrip voor anderen en voor mezelf. Eigenlijk verplichte kost voor iedereen die met kinderen in aanraking komt, als docent of als ouder. Loved it, een van mijn favoriete boeken!

[Buchdoktor · Rating 5 out of 5]

Als Jasmijn 1997 völlig überfordert vom Verkehrsgewühl im Fahrunterricht scheitert, sind Autismus und das Asperger-Syndrom längst nicht mehr unbekannt. Wundern könnte man sich allein darüber, dass erst Fahrlehrer Jaap den Zusammenhang zwischen Reizüberflutung und Jasmijns Problemen erkennt. Die junge Frau ist zu diesem Zeitpunkt 19 Jahre alt und erzählt im Rückblick von einer Kindheit mit speziellen Bedürfnissen, die sie anderen Menschen nur schwer begreiflich machen konnte. Schon die Vorschule war für Jasmijn eine Tortur; für sie war es dort zu laut, zu grell, zu farbig. Erwachsene wollten von einem, dass man sie ansieht, ihnen antwortet und sie sogar anfasst! Es war schon anstrengend genug sie selbst zu sein, und dann sollte sie noch Gespräche mit Fremden führen. Was in den Köpfen anderer Menschen vorging, blieb dem Kind lange ein Rätsel. Für sich genommen, wirkt jedes Bedürfnis Jasmijns nach Logik, Ruhe und verlässlicher Routine plausibel, in der Summe aller für sie unerträglichen Ereignisse kann sie kaum am normalen Alltagsleben teilnehmen.

Heute wäre es selbstverständlich, wenn ein Kind fordert, frei vom Zigarettenrauch der Eltern aufzuwachsen, damals wirkte Jasmins Wunsch exzentrisch. Nichtraucher hatten sich Rauchern unterzuordnen, so wie ein Schulkind sich an die Gemeinschaft anzupassen hatte. Erwachsene beschlossen, was gut für Kinder ist. Die Erwartungen, wie Jasmijn sich unter Verwandten oder unter Kindern benehmen sollte, überforderten sie so heftig, dass sie bereits als Kind schwere Migräneanfälle erlitt. Migräne kannte Jasmijns Mutter, weil ihr Vater /Jasmijns Opa daran litt, und konnte damit umgehen. Die Einmischung Außenstehender in Jasmijns komplizierte Welt verweigerte die Mutter geduldig, kam aber offenbar nicht auf die Idee, auch nur für die Migräne ärztliche Behandlung zu suchen. Dass noch Anfang der 80er Lehrer sich damit zufrieden geben, wenn Eltern ihr auffallend besonderes Kind nicht genauer untersuchen lassen wollen, wirkt befremdlich.

Nur mit ihrer Hündin Senta als Gefährtin entwickelt Jasmijn sich gemessen an ihrer Behinderung erfreulich, auch wenn ihr die Interessen Gleichaltriger lange ein Rätsel bleiben. Zum seltenen Glücksfall entwickelt sich in der Schule ihre tiefe Freundschaft zur Banknachbarin Kirstin, die ähnlich wie Jasmijns Mutter geduldig akzeptiert, dass das Mädchen in einer eigenen Welt lebt.

Judith Vissers Icherzählerin berichtet gradlinig in chronologischer Reihenfolge und kurzen Kapiteln. Die 600 Seiten lassen sich flott weglesen. Unvergessen bleiben werden mir Jasmijns Mutter, die bewundernswert stoisch Einmischung Außenstehender abwehrt, und Jasmijns zwingende Logik, mit der sie die Welt sieht. Man könnte sich durchaus kritisch fragen, wie weit sich ein Mensch mit besonderen Bedürfnissen seiner Umwelt anpassen muss und wie weit andere freiwillig auf dessen Besonderheiten Rücksicht nehmen könnten.

[JannieTr · Rating 4 out of 5]

Het is niet mijn gewoonte om bestsellers te lezen, maar de verhalen die ik hierover hoorde waren zo positief en spraken me zo aan, dat ik niet anders kon dan deze keer een uitzondering maken. En daar heb ik absoluut geen spijt van. Het is een geweldig boek dat ik iedereen kan aanraden. Met name mensen die veel met kinderen te maken hebben, zoals leerkrachten.
Ik ga er hier geen uitgebreid verhaal over schrijven. Hier bij Goodreads en elders op internet staan er voldoende.

Van binnenuit
Er is al veel geschreven òver kinderen met autisme. Al is dat een heel breed begrip. Het gaat daarbij om kinderen met totaal verschillende beperkingen en/of klachten, maar soms ook met onverwacht grote kwaliteiten. Niet elk kind zal dus over het intellect en de mogelijkheden beschikken om het groeiproces van een autistisch kind van binnenuit te beschrijven, zoals Judith Visser dat kan.
Haar autobiografische verhaal drukt ons met de neus op de feiten. En wie dat tot zich door laat dringen, kan alleen maar diep geraakt worden: door het verdriet, de angst en het gevoel van onveiligheid van een opgroeiend kind. Je kunt er alleen maar bewondering voor hebben hoe zij zich daar doorheen geslagen heeft en nu een voor haarzelf bevredigend en redelijk overzichtelijk leven leidt.
Tegenwoordig wordt autisme eerder herkend, maar nog altijd meer bij jongens dan bij meisjes, die over het algemeen proberen zich zo goed mogelijk aan te passen. Het is te hopen, dat de leerkrachten in de overvolle klassen van nu er ook meer oog voor krijgen en ook de tijd om er aandacht aan te besteden. Dit boek lezen kan daar bij helpen.

Overprikkeld
Niet ieder overprikkeld kind is autistisch, maar wel zijn er meer kinderen die niet goed om kunnen gaan met alle prikkels die ze op een dag moeten verwerken. Daaraan is blijkbaar in onze huidige maatschappij niet meer te ontkomen. Ik denk dat ze heel goed zelf aan kunnen geven wanneer ze liever even met rust gelaten willen worden of liever met een koptelefoon op werken op school. Dat moet ze gegund worden en daar moet aandacht voor zijn. Sommigen worden stil en teruggetrokken en presteren onder hun mogelijkheden door overprikkeling. Anderen draaien door en worden extreem druk. Mindfulness op school is nog niet zo'n gekke gedachte.
(Deze recensie verscheen eerder op Mij Boekenkast: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...).

[Nathalie Bakelandt · Rating 2 out of 5]

ik vond het wat langdradig maar heb toch doorgezet.

[Tamara Geraeds · Rating 5 out of 5]

Wat een geweldig boek. Pakkend, verdrietig, grappig, indrukwekkend en verhelderend. Wat een inzichten heeft dit boek me gegeven, en wat heb ik meegeleefd. Een aanrader.

[Cees Rhienen · Rating 5 out of 5]

[RECENSIE] Zondagskind van Judith Visser

EEN LEVENSPERIODE MET UPS EN DOWNS, VECHTEND MET WILSKRACHT OM ER BAAS OVER TE KUNNEN WORDEN

++ Wanneer verwachting en realiteit met elkaar in botsing komen, was de klap te hard, dan scheurde er iets in mijn hersenen ++

Oorspronkelijke titel: Zondagskind
ISBN: 978 94 027 0117 3
Uitgegeven door: HarperCollins Holland
Pagina’s: 480
Beoordeling: 5,0 sterren

Tien thrillers heeft de in Rotterdam geboren en getogen en in Rockanje woonachtige Judith Visser achter zich liggen. Als kind ging haar het schrijven vele malen beter af dan spreken want dat laatste deed ze niet. Na een jeugd waarin ze weinig had met groepen mensen, zowel kinderen als volwassenen, deed ze er alles aan om die te ontlopen. Spijbelen van school werd een vaste routine in haar leven. Pesterijen bleven haar op dat moment bespaard.
Het overlijden van haar moeder was aanleiding om die periode ook aan het papier toe te vertrouwen. Omdat haar levensverwachting volgens de medici nog enkele seizoenen was, kreeg deze roman ook de titel In seizoenen. Nog maar enkele jaren geleden, inmiddels volwassen, ontving Visser over haarzelf de diagnose syndroom van Asperger.
Pas toen werd veel uit haar jeugd en latere leven verklaarbaar en kon ze, met professionele hulp, zichzelf laten helpen en ondersteunen. Uitgerust met een absoluut geheugen, gecombineerd met de behoefte om dit ook aan het papier toe te vertrouwen, verschijnt op dit moment haar biografische roman over de eerste twintig jaar van haar leven. Haar geboortedatum 29 januari 1978 viel toen op een zondag, en voor haar moeder was dat een goede reden om de kleine Judith een zondagskind te noemen. En Judith vond dat een meer dan toepasselijke titel voor haar nieuwe boek, Zondagskind.

Visser heeft voor de vertolking van haar rol het personage Jasmijn Vink gebaard. Alles wat Jasmijn in het boek meemaakt, heeft Visser ook meegemaakt en is dus echt, maar niet alles wat Visser heeft meegemaakt, heeft een plaats in het boek gevonden. Belangrijke dingen in het leven van Jasmijn zoals haar grenzeloze liefde voor dieren en de Amerikaanse zanger Elvis Presley, krijgen wel een nadrukkelijke plaats in haar verhaal, wat v.w.b. Jasmijn, grote delen haar eigen leven weerspiegeld.
Haar niet onder controle te krijgen reacties op onverwachte gebeurtenissen en een aantal andere fasen uit haar leven zijn onderdeel van het verhaal geworden omdat het ook iets toevoegt aan de totale beeldvorming van die periode uit haar leven. Door de rol van dieren heel expliciet te laten zijn, worden dat vervolgens ook de vreugde en het verdriet dat ze heeft en met hen deelt. Maar ook hoe belangrijk ze zijn geweest door op hen te kunnen terugvallen tijdens de depressieve periodes die haar overvielen en waarin ze niemand wilde zien, als haar grote vijand, de migraine weer op bezoek kwam. Zelfs haar niet altijd even handige houding en eisen die ze als puber aan haar vriendjes oplegde, worden met veel gevoel geprojecteerd en zullen menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen. Maar het is werkelijk gebeurd en heeft daarom ongekuist van haar een plaats gekregen.

Respect, heel veel respect is de eerste reactie na het lezen van Zondagskind. Met een feilloze timing en exact afgewogen en gedoseerde emoties wordt een beeld beschreven van de eerste twintig jaar van de auteur. Hierbij zijn de onwetendheid over de oorzaak en dus ook eventuele tools niet aan de orde en dat is enerzijds jammer voor de ontbeerde hulp en anderzijds maakt dit het verhaal in zijn totaliteit mooi en emotievol. Maar soms maakte het haar omgeving ook volkomen radeloos. Een moeder die voor zichzelf, zonder enige wetenschappelijke kennis, heeft vastgesteld dat haar dochter ‘anders’ is en haar accepteert zoals ze is, het maakt de lezer bijna emotioneel en geeft een mooi beeld van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor deze dochter. Met veel gevoel voor stemming en sfeer heeft Visser een meer dan duidelijke inkijk gegeven in een persoonlijke en intieme fase van haar leven die een opmaat moet zijn geweest voor het vervolg van haar bestaan als volwassene. Waarbij een goede vriendin die dat nu ook nog steeds is, haar destijds accepteerde zoals ze was en haar spiegelingen van de jeugdige Judith Visser zonder het zelf te weten, de beste hulp is geweest die op dat moment beschikbaar was. De auteur is het volledig gelukt haar verdriet, vreugde, vertrouwen en wantrouwen samen te bundelen in een aaneengesloten stoet van emoties en dit te transformeren naar Jasmijn Vink.

Tijdens het interview vertelde Judith me dat ze een leeftijd bereikt heeft dat ze zich nergens meer voor schaamt. Dat hoeft ze zeker niet voor haar plan om deze belangrijke levensfase met haar lezers te delen. Daarom zijn sterren hier minder op zijn plaats maar past respect beter. En dat wordt dan heel veel respect, wel vijf dikke sterren vol, voor haar ongecensureerd en waarheidsgetrouw levensverhaal waar ze de lezers inzicht in geeft. En nog meer voor de positie die ze nu als volwassen vrouw en succesvol auteur heeft verworven. Tot slot ben ik er van overtuigd dat dit boek voor veel mensen een goede steun in de rug kan zijn en voor sommige veel herkenbaarheid zal opleveren, naast het leesplezier dat er natuurlijk in ruime mate ook is.

Beste mensen Zondagskind is een mooi en soms emotioneel boek om niet te missen maar dat zondagskind staat hier gewoon naast me en voor jullie, Judith Visser!

[Jovana De · Rating 3 out of 5]

De schrijfstijl is echt niet mijn ding. Maar ik vind de boodschap en het onderwerp wel echt heel goed. En die mag wat mij betreft vaker gehoord worden.

[Michelle · Rating 5 out of 5]

Prachtig, ik kan niks anders zeggen. Dit boek volgt Jasmijn; zij heeft het syndroom van Asperger, maar hier kwam zij pas op volwassen leeftijd achter. Het gaat over hoe Jasmijn opgroeit en hoe zij de wereld ziet en het is zo mooi en goed beschreven dat ik het boek amper kon wegleggen. Een absolute aanrader!

[Saphira Bm · Rating 5 out of 5]

Geweldig boek. Zo herkenbaar. Ik ben dit gaan lezen op aanraden van anderen. Heel blij dat ik dit hebt gedaan. Boek leest heel makkelijk weg. Ik denk als toen bij mij diagnose was gesteld dat dit voor iedereen wat makkelijker was geweest

[Esther · Rating 5 out of 5]

"Het hele punt van leven was dat je dingen deed waar je tot in je ziel gelukkig van werd, anders kon je net zo goed niet bestaan."

[Maartje J. · Rating 4 out of 5]

Wat een indringend verhaal. Jasmijn neemt je als lezer mee in haar jeugd. Ze beschrijft vanuit haar eigen invalshoek de gebeurtenissen die ze beleefde tijdens het opgroeien. Met name de gedeeltes waarin ze terugkijkt op haar belevenissen maken indruk op me. Nooit eerder realiseerde ik me hoeveel prikkels we dagelijks ervaren en welke mate van invloed deze op mensen kunnen hebben. Indrukwekkend ook hoe Jasmijn terugkijkt en steeds bedenkt wat ze anders had kunnen doen. Een continue zoektocht naar wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik. En dat ook tijdens een puberfase waarin jezelf ontdekken zo belangrijk is en waarin je je vergelijkt met leeftijdsgenoten. Prachtig om te zien dat Jasmijn in vervolg op haar ontdekkingstocht keuzes maakt over hoe zij haar leven wil leven op haar manier.

Tijdens het lezen merkte ik dat ik het boek af en toe weglegde omdat het veel was, op de helft bekroop me ook af en toe de gedachte van nu weet ik het wel en hoe lang gaat dit zo door? En aan het einde pakte het boek me weer stevig vast en ben ik nu benieuwd naar het vervolg Zondagsleven.

Als toetje las ik de website van de auteur.

[Arjen · Rating 5 out of 5]

Een droevig boek waar je het einde al van weet, maar er niets aan kan doen.

[Els · Rating 5 out of 5]

Toen ik de korte inhoud van dit boek las, wist ik het zeker : dit boek wil ik absoluut lezen. Pas toen ik al begonnen was, vernam ik dat het eigenlijk een autobiografisch verhaal is. Dit werpt er onmiddellijk een ander licht op en dat bedoel ik 100 % positief. Het is alsof het nu allemaal nog intenser binnenkomt.
Het is inderdaad zo dat als je je niet 'normaal' gedraagt, je steeds vreemde blikken gaat toegeworpen krijgen of dat er allerlei opmerkingen naar je hoofd geslingerd worden. Maar wat is 'normaal'? Is iets wat iedereen doet 'normaal'? Zo word je in ieder geval veel beter aanvaard, maar wat vroeger niet 'normaal' was, is in sommige gevallen ineens nu wel 'normaal' geworden. Mensen zijn nu eenmaal verschillend, maar krijgen veel te weinig de kans om zichzelf te zijn in deze wereld.
Ik vond het zeker interessant om dit prachtige verhaal te mogen lezen. Eigenlijk sta je er niet bij stil dat iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, iemand anders zo kan storen of angst aanjagen.
Er wordt veel leerstof gegeven op school, maar misschien zou het niet slecht zijn om het vak 'menselijk contact' in het leven te roepen. Het zou voor een aantal personen opluchting en aanvaarding kunnen betekenen. Bij anderen zouden de ogen opengaan en zo de redenen waarom van bepaalde dingen begrijpen.
Het boek was mooi neergezet en heeft de hele tijd mijn volledige aandacht gekregen. Chapeau voor de auteur en bedankt om je verhaal met ons te delen. Ik kan mij voorstellen dat dit niet makkelijk is, maar ik heb er veel van geleerd.
Bedankt ook aan Harper Collins Holland.

[Sofie Dhoore · Rating 5 out of 5]

*2e alinea: update na herlezing*

Wow wat een prachtig boek. Ik lees heel graag levensverhalen. Het was geen hoogstaande literatuur maar het las heel vlot en ik kon het boek moeilijk weg leggen. Dat maakt het voor mij een goed boek. Het wist me ook te raken en ik heb meermaals tranen met tuiten gehuild bij dit boek. Een boek is geslaagd wanneer het me doet huilen of lachen, wanneer ik helemaal word meegesleept met het verhaal.

Na een tweede keer te lezen, blijf ik bij mijn eerste review... weer moest ik huilen omdat zoveel herkenbaar is. Om niet te zeggen alles en zo weinig mensen die dit echt begrijpen. Het boek heeft er voor gezorgd dat ik me liet testen omdat het zo herkenbaar was. Maar ook omdat ik me anders voelde dat mijn hsp-vriendinnen, want zij voelden mensen aan en kenden hun eigen gevoelens zo goed, terwijl ik geen flauw benul heb.

[Christine Bonheure · Rating 3 out of 5]

Dit boek toont hoe mensen met autisme denken en tegen de wereld aankijken en is een aanrader voor al wie met hen in aanraking komt. Ik speel het boek alvast door aan een jonge opvoedster die ik ken. We volgen Jasmijn van haar vierde tot haar twintigste in allerlei ingewikkelde opgroeisituaties. De overgang van kleuter-, over basis- naar middelbare school, een veranderend puberlichaam, de eerste verliefdheid. Maar ook de migraineaanvallen door te veel stress, de rare interesses die ze verborgen houdt voor haar klasgenoten, de momenten waarop ze geacht wordt iets te zeggen maar dat écht niet kan. Judith Visser beschrijft levendig wat er allemaal door het hoofd van Jasmijn heen gaat. Je snapt goed waarom ze doet wat ze doet, ook al is haar gedrag vreemd. Haar fantasieën over ‘normale Jasmijn’ – zoals ze zou moeten zijn – vind ik wel knap. Soms iets te sentimenteel. Leest wel supervlot.

[Mlie · Rating 4 out of 5]

Makkelijke taal, korte hoofdstukken. Het bleef voor mij wel een beetje op afstand (en het had ook iets slepends vond ik), maar de laatste paar hoofdstukken (en wat gebeurtenissen daarin) trokken me toch nog helemaal mee in het verhaal. Vier sterren uiteindelijk dus!
Interessant boek en goed om te lezen, zeker als je nog niet veel van autisme weet. Ik hoop dat het zorgt voor meer begrip in de samenleving en hopelijk ook meer wil om soms de regels los te laten en elk mens zijn eigen pad te laten volgen
(juist ook in het onderwijs!)
(en juist ook heel goed om te lezen áls je in het onderwijs zit of Judith Visser in te huren voor een lezing!)
(ik praat lekker verder tussen haakjes: lijkt me ook een leuk boek om fragmenten uit te gebruiken voor literatuurlessen op de middelbare school. Kun je denk ik goed over doorpraten met jongeren).

[Leesdame · Rating 5 out of 5]

‘Zondagskind’ is zeker een aanrader voor iedereen die graag meer wil weten over asperger. Daarom past dit boek ook goed in het onderwijs. Zowel voor leerlingen als leerkrachten. Om bijvoorbeeld een klasgenoot/leerling met autisme beter te leren begrijpen. Maar buiten dat is het ook een hele ontroerende en meeslepende roman. Het boek is vrij dik, maar wat mij betreft hadden het wel 1000 pagina’s mogen zijn. Ik wou namelijk nog geen afscheid nemen van Jasmijn en daarom hoop ik ook op een vervolg!

Lees de volledige leeservaring op mijn blog :)

[Kruimel · Rating 4 out of 5]

Een mooi verhaal en schitterend geschreven. Maar dit boek kroop vooral onder mijn vel omdat ik mijn oudste erin tegenkwam. Die heeft net als het hoofdpersonage autisme. Ik weet goed genoeg dat je mensen met autisme niet over één kam kan scheren, dus wat ik in dit boek las is geen kopie van wat er in het hoofd van mijn oudste omgaat. En toch was het goed om te lezen. Een soort wake-up call en bewustwording.

[Dini Van heumen-hoekman · Rating 5 out of 5]

In een paar uurtjes uitgelezen in twee dagen. En nu even laten bezinken.
Wat een mooi boek, een bijzonder boek over een bijzonder meisje.
478 pagina's en het hadden er wat mij betreft wel meer mogen zijn.

Chapeau Judith.

[Lauren | laurenbetweenthelines · Rating 4 out of 5]

Zondagskind is een autobiografische roman en gaat over Jasmijn Vink, ze groeit op met autisme zonder ooit de diagnose te kennen. Jasmijn beseft van jongs af aan dat ze 'anders' is dan andere kinderen uit haar klas. Tijdens het verhaal volg je Jasmijn van kleuter tot volwassen vrouw.

Ik heb dit best wel lijvig boek heel graag gelezen en vond het heel interessant om zo gedetailleerd te kunnen meeleven met het personage. Eigenlijk is dit een boek dat iedereen zou moeten lezen, het geeft heel goed weer hoe mensen met (een zwaardere vorm van) autisme denken en soms handelen, waar het soms vandaan komt. Het boek laat je hier echt bij stilstaan en over nadenken. Dit boek maakte bij mij heel wat emoties los.

Ik lees binnenkort graag 'Zondagsleven', het vervolg op deze roman.

[Esther · Rating 4 out of 5]

Goed en vlot geschreven. Een geweldig boek met sommige stukken pijnlijk herkenbaar.

[Wendy · Rating 5 out of 5]

Een bijzonder boek, geschreven door Judith Visser, die zelf het Asperger-syndroom heeft. Het is een autobiografisch boek, ook al wordt het verteld vanuit het standpunt van het fictieve personage Jasmijn Vink (maar hier heeft Judith o.a. voor gekozen om ook de mensen rond haar niet met hun echte naam in het boek te moeten vermelden).
Het is dan ook een erg persoonlijk verhaal en heeft net dat extra dan andere boeken over autisme. Je kruipt als het ware in Jasmijns hoofd, om de wereld door haar ogen te kunnen zien, én (proberen te) begrijpen. Hierdoor krijg je een ander zicht op autisme, van binnenuit als het ware.

Je volgt Jasmijn doorheen haar kindertijd en haar jeugd, puberteit, tot jongvolwassene, waarbij vooral de gebeurtenissen die haar Asperger-syndroom typeren werden opgetekend. In het begin was ik erg verrast omdat Judith vertelde over gebeurtenissen toen ze vier jaar oud was. Blijkbaar beschikt ze over een zeer filmisch geheugen, waardoor ze gebeurtenissen in haar hoofd kan afspelen, wat haar geholpen heeft om dit boek te schrijven.

De titel van het boek en de cover worden steeds duidelijker, omdat ze regelmatig terugkomen in het boek. Ze blijken allebei echt heel goed gekozen te zijn, echt passend.

De schrijfstijl van Judith vind ik heel erg goed, ze weet alles mooi te verwoorden, heel toegankelijk ook. Het is ook prettig dat het telkens korte hoofdstukjes zijn, dit lijkt ook overeen te komen met hoe het er in Jasmijns hoofd aan toegaat, alsof ze in het dagelijkse leven ook alles in hapklare brokjes tot zich moet nemen.
Ik zat meteen in het boek, en wilde er telkens in verder lezen. Ik leefde echt met Jasmijn/Judith mee, en ben na afloop van het boek benieuwd naar haar verdere leven, en hoe ze met haar autisme heeft leren omgaan.

ik twijfelde tussen vier en vijf sterren, als het kon zou ik 4,5 sterren geven. Aangezien dat niet gaat op Goodreads, moest ik kiezen, en geef ik een halve ster extra, voor de moed van Judith om dit boek te schrijven.

Met dank aan Thrillzone voor het recensie-exemplaar in de vorm van een e-book!