What do you think?
Rate this book
De laatste ronde
Na 42 jaar wenkt de laatste werkdag van facteur Ludo. Hij blikt terug op de verloren jaren en verbijt de angst voor wat komen moet. Twee piepjonge meiden - Cheyenne en Anissa - rijden mee om de stiel te leren. En dat niet alleen brengt Ludo van slag. De laatste ronde is een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, meeslepend opgetekend door een scherpziende pen vol compassie.
222 pages, Paperback
First published October 9, 2017
48 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 12 of 12 reviews
December 26, 2022
Citaat : Wat weet ge van uw ouders als ge vijftien, zestien zijt? Misschien gaat dat nu anders maar toen ik een puber was – dat woord bestond toen geeneens – woonden uw ouders in een totaal andere wereld als gij. In hetzelfde huis maar in een andere wereld. Een wereld die ge niet kende en die ge niet wilde kennen. Ze waren er, punt.
Review : Louis van Dievel (Mechelen, 24 april 1953) Vlaams journalist en schrijver is tolk Italiaans en Engels van opleiding en is nagenoeg zijn volledige loopbaan bij de Vlaamse publiekszender vrt actief als journalist. Als schrijver haalde hij bekendheid in Vlaanderen met De Pruimelaarstraat. Daarin grijpt hij terug naar het begin van de jaren zeventig, toen een seriemoordenaar en verkrachter de streek van Mechelen terroriseerde. Voor dit boek kreeg hij een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, nadien werd het bewerkt door het theatergezelschap 't Arsenaal uit Mechelen. Voor zijn werk Hof van Assisen behaalde hij de Hercule Poirotprijs en werd hij genomineerd voor de Diamanten Kogel. Een misdaadroman met vooral aandacht voor de werking van het assisenhof zelf. Louis van Dievel is een verhalenverteller, een Vlaamse volksschrijver die zich niet direct toelegt op schoonschrijverij maar vooral het leven van de gewone volkse mens, in goede en in minder goede dagen in beeld wil brengen. Dat is ook weer het geval voor zijn roman de laatste ronde waarin hij een postbode op heikele fragmenten uit zijn leven laat terugblikken op de dag voor zijn pensionering. Na 42 jaar wenkt de laatste werkdag van facteur Ludo. Hij heeft ergens wat angst voor het beruchte zwarte gat waar hij kan in tuimelen bij zijn pensionering en hij blikt tevens terug op de verloren jaren. Twee jonge dames - Cheyenne en Anissa - rijden mee om het beroep van hem te leren en eventueel van hem over te nemen. En dat blijkt voor alle betrokken partijen is niet zo gemakkelijke opdracht te zijn en het brengt niet alleen Ludo van slag. Het verhaal begint in typische van Dievelstijl heel sappig en komisch alle paden en zijwegen van een volkse vertelling te bewandelen om langzaam maar zeker in een diepmenselijk drama te verzanden. En hier leunt hij dan ook tegen het zo gevoelige en aangrijpende werk van Erik Vlaminck aan. In De laatste ronde schuren drama, humor en marginele ellende constant tegen mekaar aan en wordt zo een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. De Laatste Ronde is een stevig geconstrueerd verhaal dat zijn personages met al hun ups en downs diep in de hoofden van zijn lezers grift . Het is een boek dat nog meer dan het ander werk van Louis van Dievel heel helder maar ook met mededogen de krochten van de menseljke ziel blootlegt.
Review : Louis van Dievel (Mechelen, 24 april 1953) Vlaams journalist en schrijver is tolk Italiaans en Engels van opleiding en is nagenoeg zijn volledige loopbaan bij de Vlaamse publiekszender vrt actief als journalist. Als schrijver haalde hij bekendheid in Vlaanderen met De Pruimelaarstraat. Daarin grijpt hij terug naar het begin van de jaren zeventig, toen een seriemoordenaar en verkrachter de streek van Mechelen terroriseerde. Voor dit boek kreeg hij een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, nadien werd het bewerkt door het theatergezelschap 't Arsenaal uit Mechelen. Voor zijn werk Hof van Assisen behaalde hij de Hercule Poirotprijs en werd hij genomineerd voor de Diamanten Kogel. Een misdaadroman met vooral aandacht voor de werking van het assisenhof zelf. Louis van Dievel is een verhalenverteller, een Vlaamse volksschrijver die zich niet direct toelegt op schoonschrijverij maar vooral het leven van de gewone volkse mens, in goede en in minder goede dagen in beeld wil brengen. Dat is ook weer het geval voor zijn roman de laatste ronde waarin hij een postbode op heikele fragmenten uit zijn leven laat terugblikken op de dag voor zijn pensionering. Na 42 jaar wenkt de laatste werkdag van facteur Ludo. Hij heeft ergens wat angst voor het beruchte zwarte gat waar hij kan in tuimelen bij zijn pensionering en hij blikt tevens terug op de verloren jaren. Twee jonge dames - Cheyenne en Anissa - rijden mee om het beroep van hem te leren en eventueel van hem over te nemen. En dat blijkt voor alle betrokken partijen is niet zo gemakkelijke opdracht te zijn en het brengt niet alleen Ludo van slag. Het verhaal begint in typische van Dievelstijl heel sappig en komisch alle paden en zijwegen van een volkse vertelling te bewandelen om langzaam maar zeker in een diepmenselijk drama te verzanden. En hier leunt hij dan ook tegen het zo gevoelige en aangrijpende werk van Erik Vlaminck aan. In De laatste ronde schuren drama, humor en marginele ellende constant tegen mekaar aan en wordt zo een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. De Laatste Ronde is een stevig geconstrueerd verhaal dat zijn personages met al hun ups en downs diep in de hoofden van zijn lezers grift . Het is een boek dat nog meer dan het ander werk van Louis van Dievel heel helder maar ook met mededogen de krochten van de menseljke ziel blootlegt.
April 15, 2018
Louis van Dievel is een rasverteller en kan als geen ander het leven van de kleine man in al zijn facetten beschrijven. De tragiek in zijn verhaallijnen wordt draaglijk gemaakt door sappige dialogen en zijn typerende schrijfstijl, doorspekt met de nodige humor. Graag gelezen dus.
December 18, 2017
Op 7 oktober 2017 werd in Utrecht het Tweejaarlijks congres van Onze Taal gehouden, onder de titel: Met andere woorden. Een van de sprekers was Ann de Craemer: een Vlaamse schrijfster van romans en columniste van De Morgen en Onze Taal. We kennen haar inmiddels als een voorvechtster van het Vlaams-Nederlands en het gebruik van klare taal taal in bijvoorbeeld ambtelijke stukken. In haar bijdrage schets ze hoe in het onderwijs in Vlaanderen omgegaan wordt met normale Vlaamse woorden: ze zijn FOUT! Kinderen moeten leren dat hun spreektaal minder waard is dan het officiële Noord-Nederlands, zoals Ann de Craemer het noemt. Zo heb je geen nonkel, maar een oom. "Als niemand in Vlaanderen 'oom' zegt, waarom zouden wij dat dan moeten doen - alleen omdat de Nederlanders dat deden?" vraagt ze zich al jong af. Maar er volgen meer teleurstellingen, te beginnen op de universiteit. "Professoren dweepten met Nederland, dat ze als een gidsland zagen, ook op taalkundig vlak." Als ze elf jaar later haar eerste roman publiceert, is de maat vol: de Nederlandse corrector wil haar taal ontdoen van Vlaamse woorden: zetel moet fauteuil worden, zot in zijn kop: tureluurs. Ze weigert zich erbij neer te leggen. "Uiteraard streef ik ernaar mijn boeken in een voor iedereen zo begrijpelijk mogelijk Standaardnederlands te schrijven. Maar als ik de keuze moet maken tussen de Noord-Nederlandse taalnorm en authenticiteit, dan kies ik voor dat laatste.".
....
Tot de Vlaamse auteurs die gaan voor authenticiteit hoort ook Louis van Dievel. Eerder las ik van hem Landlopers blues (KLIK HIER). Een roman over de landlopers die begraven liggen op het kerkhof van de bedelaarskolonie van Merksplas. Daar schreef ik al: "Van Dievel maakt op natuurlijke wijze gebruik van Vlaamse woorden en uitdrukkingen, dat leest prettig. Een Vlaamse zwerver spreekt nu eenmaal geen ABN. En de context lost een enkele onduidelijkheid wel op." Datzelfde geldt voor De laatste ronde.
Hoofdpersoon is Ludo Verheyen: facteur (postbode) bij de Belgische Post. Na 42 jaar trouwe dienst is hij bezig met zijn laatste week vòòr zijn pensioen. In die week moet hij twee jonge meiden inwerken die het werk van hem over zullen nemen. Ludo vertelt ons in een terugblik hoe die laatste week verliep. Tussen de gebeurtenissen door leren we hem kennen: zijn verleden en zijn huidige omstandigheden, zijn verdriet en zijn onmacht. Van Dievel weeft het allemaal geraffineerd door elkaar. Ludo vertelt steeds net te weinig om het plaatje voor ons compleet te maken.
Het begint vrij luchtig en met een zekere humor, als hij de meisjes mee moet nemen op zijn ronde, maar al vrij snel wordt duidelijk dat er in zijn leven dingen gebeurd zijn die diep ingegrepen hebben. Een van de meisjes haakt al snel af, met de andere, Cheyenne, bouwt hij een goede band op. Ook uit de verhalen die hij met haar deelt, wordt het een en ander duidelijk. Dat hij op jonge leeftijd zijn vriend Leon verloor, die onder vreemde omstandigheden onder een trein terecht gekomen is. Vlak voor de dag waarop zij tegelijkertijd zouden trouwen: Ludo met Marije en Leon met haar zus Veerle. Veerle treurt nog lang om haar verloren liefde. Ludo en Marije zijn lange tijd gelukkig. Toch zit Marije nu al jaren in een inrichting. Ludo bezoekt haar trouw, maar het gaat steeds slechter met haar. Het moet iets te maken hebben met de vermissing van hun dochter Karen, komen we te weten. Maar wat is er dan gebeurd?
Langzaam maar zeker komt de dag van zijn pensioen dichterbij. Zijn laatste ronde moet hij zonder zijn opvolgster Cheyenne doen. Het wordt laat: "Waar zijt ge blijven plakken, facteur?" vraagt men hem. Een alarmerend telefoontje van schoonzus Veerle heeft eerder die dag een nikkel bij hem doen vallen en ook bij de lezer begint het te dagen hoe de zaken in elkaar steken. Nochtans wordt de overrompelende afloop pas op de laatste bladzijden echt duidelijk.
Vòòr die dag hebben we de facteur echter allang in ons hart gesloten. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, zegt de achterflap, vol compassie beschreven. Ik kan het niet beter verwoorden.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/20...
....
Tot de Vlaamse auteurs die gaan voor authenticiteit hoort ook Louis van Dievel. Eerder las ik van hem Landlopers blues (KLIK HIER). Een roman over de landlopers die begraven liggen op het kerkhof van de bedelaarskolonie van Merksplas. Daar schreef ik al: "Van Dievel maakt op natuurlijke wijze gebruik van Vlaamse woorden en uitdrukkingen, dat leest prettig. Een Vlaamse zwerver spreekt nu eenmaal geen ABN. En de context lost een enkele onduidelijkheid wel op." Datzelfde geldt voor De laatste ronde.
Hoofdpersoon is Ludo Verheyen: facteur (postbode) bij de Belgische Post. Na 42 jaar trouwe dienst is hij bezig met zijn laatste week vòòr zijn pensioen. In die week moet hij twee jonge meiden inwerken die het werk van hem over zullen nemen. Ludo vertelt ons in een terugblik hoe die laatste week verliep. Tussen de gebeurtenissen door leren we hem kennen: zijn verleden en zijn huidige omstandigheden, zijn verdriet en zijn onmacht. Van Dievel weeft het allemaal geraffineerd door elkaar. Ludo vertelt steeds net te weinig om het plaatje voor ons compleet te maken.
Het begint vrij luchtig en met een zekere humor, als hij de meisjes mee moet nemen op zijn ronde, maar al vrij snel wordt duidelijk dat er in zijn leven dingen gebeurd zijn die diep ingegrepen hebben. Een van de meisjes haakt al snel af, met de andere, Cheyenne, bouwt hij een goede band op. Ook uit de verhalen die hij met haar deelt, wordt het een en ander duidelijk. Dat hij op jonge leeftijd zijn vriend Leon verloor, die onder vreemde omstandigheden onder een trein terecht gekomen is. Vlak voor de dag waarop zij tegelijkertijd zouden trouwen: Ludo met Marije en Leon met haar zus Veerle. Veerle treurt nog lang om haar verloren liefde. Ludo en Marije zijn lange tijd gelukkig. Toch zit Marije nu al jaren in een inrichting. Ludo bezoekt haar trouw, maar het gaat steeds slechter met haar. Het moet iets te maken hebben met de vermissing van hun dochter Karen, komen we te weten. Maar wat is er dan gebeurd?
Langzaam maar zeker komt de dag van zijn pensioen dichterbij. Zijn laatste ronde moet hij zonder zijn opvolgster Cheyenne doen. Het wordt laat: "Waar zijt ge blijven plakken, facteur?" vraagt men hem. Een alarmerend telefoontje van schoonzus Veerle heeft eerder die dag een nikkel bij hem doen vallen en ook bij de lezer begint het te dagen hoe de zaken in elkaar steken. Nochtans wordt de overrompelende afloop pas op de laatste bladzijden echt duidelijk.
Vòòr die dag hebben we de facteur echter allang in ons hart gesloten. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, zegt de achterflap, vol compassie beschreven. Ik kan het niet beter verwoorden.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/20...
February 12, 2018
Terugblik op een fantastische loopbaan en angst voor de toekomst.
Ik mocht voor Hebban deelnemen aan de leesclub van het prachtige Vlaamse boek “De laatste ronde” van Louis Van Dievel.
De auteur geeft in pittig Vlaams de laatste ronde-week weer van facteur Ludo in een gefantaseerd dorp Bovenbroek.
Eender welke Vlaamse gemeente kan model staan voor Bovenbroek. Een dorp waar iedereen iedereen nog kent en waar niets verborgen blijft voor de gemeenschap.
In een mooie verhaalstijl neemt facteur Ludo ons in flash-backs mee naar zijn huwelijk, zijn werk, zijn verdriet, zijn bedenkingen…maar ook zijn angst voor de toekomst. Hoe gaat hij zijn dagen doorbrengen tijdens zijn pensioen.
Gaandeweg leren we meer over Ludo en over zijn kruisweg. Hoe hij gebukt gaat onder de verdwijning van zijn dochter Karen waardoor zijn vrouw Marij gekraakt is en werd opgenomen in een verzorgingstehuis waar hij haar regelmatig opzoekt, maar geen enkele voeling met haar krijgt.
Het is duidelijk dat in Bovenbroek ieder huis zijn verdriet, tegenslagen en mislukkingen draagt.
Van Dievel heeft het verhaal mooi neergepend in een vlotte Vlaamse stijl en voor iedere lezer vlot leesbaar en begrijpbaar.
Het verhaal heeft de nodige humor, doch er is eveneens een psychologische en tragische inslag. Een verhaal met als het ware een lach en een traan
Naast Ludo voert de auteur een aantal bijfiguren op, waaronder twee stagelopende postbodes – Anissa en Cheyenne - die Ludo onder zijn hoede moet nemen en een irritante postmeester, die zich wil laten gelden tegenover zijn personeel, doch er eigenlijk geen vat op heeft, erg gefrustreerd is en Ludo echt zoekt.
Daarnaast uiteraard de collega’s van Ludo en de mensen van zijn ronde.
Ieder personage heeft zijn rol in het verhaal en in het boek zijn zij geen storende factor.
Het verhaal wordt abrupt beëindigd, waardoor Ludo met een onbeantwoorde vraag geslagen achterblijft en de lezer toch wat op zijn honger blijft zitten.
Wil de auteur misschien een vervolg maken aan dit boek door dit abrupte en open einde? Of moet de lezer zelf invullen hoe het verder met Ludo vergaat?
Wat mij betreft hoeft een vervolg niet echt, maar het kan dus wel.
Op de achterflap van het boek lezen we: “DE LAATSTE RONDE is een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, meeslepend opgetekend door een scherpziende pen vol compassie.”
Dit zegt alles over het boek.
Ik mocht voor Hebban deelnemen aan de leesclub van het prachtige Vlaamse boek “De laatste ronde” van Louis Van Dievel.
De auteur geeft in pittig Vlaams de laatste ronde-week weer van facteur Ludo in een gefantaseerd dorp Bovenbroek.
Eender welke Vlaamse gemeente kan model staan voor Bovenbroek. Een dorp waar iedereen iedereen nog kent en waar niets verborgen blijft voor de gemeenschap.
In een mooie verhaalstijl neemt facteur Ludo ons in flash-backs mee naar zijn huwelijk, zijn werk, zijn verdriet, zijn bedenkingen…maar ook zijn angst voor de toekomst. Hoe gaat hij zijn dagen doorbrengen tijdens zijn pensioen.
Gaandeweg leren we meer over Ludo en over zijn kruisweg. Hoe hij gebukt gaat onder de verdwijning van zijn dochter Karen waardoor zijn vrouw Marij gekraakt is en werd opgenomen in een verzorgingstehuis waar hij haar regelmatig opzoekt, maar geen enkele voeling met haar krijgt.
Het is duidelijk dat in Bovenbroek ieder huis zijn verdriet, tegenslagen en mislukkingen draagt.
Van Dievel heeft het verhaal mooi neergepend in een vlotte Vlaamse stijl en voor iedere lezer vlot leesbaar en begrijpbaar.
Het verhaal heeft de nodige humor, doch er is eveneens een psychologische en tragische inslag. Een verhaal met als het ware een lach en een traan
Naast Ludo voert de auteur een aantal bijfiguren op, waaronder twee stagelopende postbodes – Anissa en Cheyenne - die Ludo onder zijn hoede moet nemen en een irritante postmeester, die zich wil laten gelden tegenover zijn personeel, doch er eigenlijk geen vat op heeft, erg gefrustreerd is en Ludo echt zoekt.
Daarnaast uiteraard de collega’s van Ludo en de mensen van zijn ronde.
Ieder personage heeft zijn rol in het verhaal en in het boek zijn zij geen storende factor.
Het verhaal wordt abrupt beëindigd, waardoor Ludo met een onbeantwoorde vraag geslagen achterblijft en de lezer toch wat op zijn honger blijft zitten.
Wil de auteur misschien een vervolg maken aan dit boek door dit abrupte en open einde? Of moet de lezer zelf invullen hoe het verder met Ludo vergaat?
Wat mij betreft hoeft een vervolg niet echt, maar het kan dus wel.
Op de achterflap van het boek lezen we: “DE LAATSTE RONDE is een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, meeslepend opgetekend door een scherpziende pen vol compassie.”
Dit zegt alles over het boek.
May 7, 2018
Zalig boek. Ik heb nog altijd geen idee hoe je Cheyenne juist moet zeggen of lezen. :-)
Ik heb zelf in een postkantoor gewerkt en sommige van de personages leken best goed op de echte ‘mannen en vrouwen van de post’.
En dan Gilbert, de typische baas. Die af en toe zichzelf wat belachelijk maak. Alleen al dat ‘kantoor’ dat hij zogezegd heeft.
Ik las het boek uit in twee dagen. Dat zegt genoeg.
Ik heb zelf in een postkantoor gewerkt en sommige van de personages leken best goed op de echte ‘mannen en vrouwen van de post’.
En dan Gilbert, de typische baas. Die af en toe zichzelf wat belachelijk maak. Alleen al dat ‘kantoor’ dat hij zogezegd heeft.
Ik las het boek uit in twee dagen. Dat zegt genoeg.
January 29, 2023
De laatste werkweek van een postbode voor hij op pensioen gaat, in de tijd dat postbodes bijna alleen brieven (geen pakjes) rondbrachten op fiets en brommer. Allerlei soms tragische gebeurtenissen uit zijn verleden komen bij elkaar in een steeds snellere maalstroom met apotheose op zijn laatste werkdag. Een vlot geschreven pageturner.
January 24, 2018
Prachtig, meeslepend boek! In 1 ruk uitgelezen, een must
September 6, 2018
alweer genoten van Van Dievel, heerlijk toch hoe hij de plattelandscultuur weet te beschrijven!
December 9, 2019
Easy-reader. Vlot verhaal en knappe taal. Louis van Dievel is een taalkunstenaar.
March 17, 2022
Mooi verhaal en fijn geschreven. Lekker Vlaams.
January 20, 2018
Vertelstijl van Erik Vlaminck, en thriller. Wat een boek. Must!
December 28, 2018
Dit boek laat je niet onberoerd.
Displaying 1 - 12 of 12 reviews