‘Er was iets met hem na de oorlog.’ Dat was het enige dat in de familie over Ir. Jan Groen Tukker (1894-1971) werd gezegd toen hij in 1945 terugkeerde naar zijn Zuid-Hollandse geboortedorp. Zoals de meesten wilde hij de vijf oorlogsjaren zo snel mogelijk vergeten en vooruitkijken. Maar als klasgenoot van Anton Mussert, onderhandelaar namens Nederland in het Berlijn van 1933, bewoner van het in 1943 door Seyss-Inquart gevorderde kasteeltje Het Spelderholt en Provinciaal Voedselcommissaris van Gelderland in oorlogstijd, is zijn leven door de oorlog getekend.
'De voedselcommissaris' van Kees Tukker is een reconstructie van het vergeten leven van zijn oudoom Jan Groen Tukker, die als voedselcommissaris op het brandpunt van de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog een gevaarlijk dubbelspel speelde.
Prachtig boek over de dunne scheidslijn tussen goed en fout in de oorlog voor een bestuurder die op hun post bleef. Hij deed dat in het landsbelang van een goede voedselvoorziening, ook zorgend voor extra voedsel voor onderduikers. Stopen zou vervanging door een NSB’er betekenen, meestal niet gehinderd door kennis, hetgeen rampzalig zou zijn. Hij kon aanblijven door de Duitsers stroop om de mond te smeren en mee te bewegen, maar achter de schermen zijn eigen gang te gaan. Dit leverde beschuldigingen op na de oorlog, die uiteindelijk zijn weerlegd. Boeiende reconstructie van een moeilijke positie in de oorlog.
This entire review has been hidden because of spoilers.