What do you think?
Rate this book
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken
Een jonge schrijver reist af naar Alexandrië met in zijn koffer de boeken van zijn overleden vriend Tomas. Hij wil deze boeken vereeuwigen door ze in een kast in de beroemde Bibliotheek van Alexandrië te zetten. Tegelijk gaat hij op zoek naar de tombe van Alexander de Grote, over wie hij al langer een biografie wil schrijven.
Tijdens zijn zwerftochten door deze stad duiken allerlei herinneringen op aan Tomas, die er als een schim blijkt rond te waren.
Arjen van Veelen zoekt in deze prachtige essayistische roman naar moderne manieren om betekenis te geven aan het leven en aan de dood. Tegen de achtergrond van een klassieke stad, het Vlaamse platteland en de achterbuurten van Amerika schept hij een persoonlijk monument voor een verloren vriendschap
Tijdens zijn zwerftochten door deze stad duiken allerlei herinneringen op aan Tomas, die er als een schim blijkt rond te waren.
Arjen van Veelen zoekt in deze prachtige essayistische roman naar moderne manieren om betekenis te geven aan het leven en aan de dood. Tegen de achtergrond van een klassieke stad, het Vlaamse platteland en de achterbuurten van Amerika schept hij een persoonlijk monument voor een verloren vriendschap
252 pages, Paperback
First published October 13, 2017
4 people are currently reading
342 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 62 reviews
March 5, 2020
Desperately seeking Tomas
Unfortunately, this hasn't been translated yet, but it is absolutely worth it. It's one of the best written Dutch novels of the last years. Van Veelen offers a very original addition to the already large department of 'grief novels': a sparkling ode to his (intellectual) friend Tomas, and an ingenious portrait of the mourning process he went through after the sudden death of Tomas. No sentimentality, but fine tuned introspection. A novel with a strong touch of non-fiction. Dutch review below.
Dit was toch wel een ontdekking. Ik kende Arjen Van Veelen als journalist, maar dat hij een roman had geschreven met bovendien een toch wel heel vreemde titel, dat wist ik niet. En wat een verrassing: Van Veelen evoceert zijn intense vriendschap met de Vlaamse dichter-journalist Thomas Blondeau (1978-2013). Het is met andere woorden autobiografisch. En tegelijk is het getuigenis- en rouwliteratuur, want Blondeau stierf erg jong en plots.
Van Veelen schetst Blondeau als een excentrieke jonge god met grote literaire ambities en een sprankelend retorisch talent. Zijn Blondeau staat er als een heel interessante, beloftevolle man, die de jonge Arjen op sleeptouw neemt. Hun interactie is prikkelend, en deed me aan de beste pagina’s in Mulisch’ De ontdekking van de hemel denken, en dat is geen klein compliment. Al zit er wel een ongemakkelijk kantje aan hun vriendschap: hun meester-leerling-verhouding leek me nogal eenzijdig, met Blondeau in de boventoon, zelfs ronduit manipulatief.
Maar dan is er de omgang van Arjen met de plotse dood van Tomas (hij schrijft de voornaam systematisch zonder -h-). Dit zijn de beste pagina’s van het boek: de schok, de onmacht, frustratie, van Arjen en andere vrienden (“er was geen draaiboek”) worden knap onder woorden gebracht. Van Veelen slaagt er zelfs in dit te combineren met een treffende analyse van de keerzijde van de sociale media. Want deze roman heeft tegelijk een hoog essayistisch gehalte.
Over naar de obelisken dan; wat doen die eigenlijk in dit verhaal? Ook dat is een knappe zet van Van Veelen. Hij verbindt zijn (vergeefse) pogingen om de Tomas die hij gekend heeft te reconstrueren, min of meer tot leven te brengen, met een zoektocht naar de verdwenen tombe van Alexander de Grote. Vergezocht? Misschien, maar de link Tomas-Alexander zegt alles over de hoge waardering van Arjen voor zijn overleden vriend. Vandaar ook zijn reis naar Alexandrië, Egypte, waar de tombe zich 7 eeuwen lang bevond, maar al sinds het jaar 400 spoorloos is. De exotische uitstap is meteen ook een queeste naar de figuur van Alexander, en naar wat Tomas potentieel had kunnen worden. En de obelisk is dan de ambigue metafoor voor dat boven zichzelf uitstijgen en tegelijk gedenkteken van de menselijke eindigheid.
Van Veelen heeft deze roman ingenieus gecomponeerd, met afwisselend flashbacks naar zijn studiejaren (toen hij Tomas leerde kennen), hun latere omgang, de heftige rouwscènes en de (erg magere) avonturen in Alexandrië (sterk essayistisch trouwens). De scenes grijpen mooi op elkaar in, en tonen ook de evolutie in het verwerkingsproces van Arjen. En dat alles in een trefzekere, efficiënte stijl, zonder tranerigheid of opsmuk. Dit is literatuur op zijn best. Vergeet de Buwalda’s, de Wieringa’s, en andere prijsbeesten: dit is het échte werk. Alleen spijtig van de wazige zwart-wit-foto’s; die knipoog naar W.G. Sebald had echt niet gehoeven. Misschien is 4 sterren een ietsje overdreven, dus in mijn systeem eerder een formidabele 3.5.
Unfortunately, this hasn't been translated yet, but it is absolutely worth it. It's one of the best written Dutch novels of the last years. Van Veelen offers a very original addition to the already large department of 'grief novels': a sparkling ode to his (intellectual) friend Tomas, and an ingenious portrait of the mourning process he went through after the sudden death of Tomas. No sentimentality, but fine tuned introspection. A novel with a strong touch of non-fiction. Dutch review below.
Dit was toch wel een ontdekking. Ik kende Arjen Van Veelen als journalist, maar dat hij een roman had geschreven met bovendien een toch wel heel vreemde titel, dat wist ik niet. En wat een verrassing: Van Veelen evoceert zijn intense vriendschap met de Vlaamse dichter-journalist Thomas Blondeau (1978-2013). Het is met andere woorden autobiografisch. En tegelijk is het getuigenis- en rouwliteratuur, want Blondeau stierf erg jong en plots.
Van Veelen schetst Blondeau als een excentrieke jonge god met grote literaire ambities en een sprankelend retorisch talent. Zijn Blondeau staat er als een heel interessante, beloftevolle man, die de jonge Arjen op sleeptouw neemt. Hun interactie is prikkelend, en deed me aan de beste pagina’s in Mulisch’ De ontdekking van de hemel denken, en dat is geen klein compliment. Al zit er wel een ongemakkelijk kantje aan hun vriendschap: hun meester-leerling-verhouding leek me nogal eenzijdig, met Blondeau in de boventoon, zelfs ronduit manipulatief.
Maar dan is er de omgang van Arjen met de plotse dood van Tomas (hij schrijft de voornaam systematisch zonder -h-). Dit zijn de beste pagina’s van het boek: de schok, de onmacht, frustratie, van Arjen en andere vrienden (“er was geen draaiboek”) worden knap onder woorden gebracht. Van Veelen slaagt er zelfs in dit te combineren met een treffende analyse van de keerzijde van de sociale media. Want deze roman heeft tegelijk een hoog essayistisch gehalte.
Over naar de obelisken dan; wat doen die eigenlijk in dit verhaal? Ook dat is een knappe zet van Van Veelen. Hij verbindt zijn (vergeefse) pogingen om de Tomas die hij gekend heeft te reconstrueren, min of meer tot leven te brengen, met een zoektocht naar de verdwenen tombe van Alexander de Grote. Vergezocht? Misschien, maar de link Tomas-Alexander zegt alles over de hoge waardering van Arjen voor zijn overleden vriend. Vandaar ook zijn reis naar Alexandrië, Egypte, waar de tombe zich 7 eeuwen lang bevond, maar al sinds het jaar 400 spoorloos is. De exotische uitstap is meteen ook een queeste naar de figuur van Alexander, en naar wat Tomas potentieel had kunnen worden. En de obelisk is dan de ambigue metafoor voor dat boven zichzelf uitstijgen en tegelijk gedenkteken van de menselijke eindigheid.
Van Veelen heeft deze roman ingenieus gecomponeerd, met afwisselend flashbacks naar zijn studiejaren (toen hij Tomas leerde kennen), hun latere omgang, de heftige rouwscènes en de (erg magere) avonturen in Alexandrië (sterk essayistisch trouwens). De scenes grijpen mooi op elkaar in, en tonen ook de evolutie in het verwerkingsproces van Arjen. En dat alles in een trefzekere, efficiënte stijl, zonder tranerigheid of opsmuk. Dit is literatuur op zijn best. Vergeet de Buwalda’s, de Wieringa’s, en andere prijsbeesten: dit is het échte werk. Alleen spijtig van de wazige zwart-wit-foto’s; die knipoog naar W.G. Sebald had echt niet gehoeven. Misschien is 4 sterren een ietsje overdreven, dus in mijn systeem eerder een formidabele 3.5.
February 26, 2023
Een man (Arjen?) gaat naar Alexandrië om het verdriet van zijn overleden vriend (Thomas Blondeau) te verwerken. Of om hem te vinden. Maar wie wil hij werkelijk vinden? Is het zijn overleden vriend, de tombe van Alexander de Grote of is het zichzelf?
Tomas (zonder h) is opgegroeid in een Vlaams gehucht ("zo'n dorp waar iedereen met enige hersens ofwel op zijn achttiende tegen een boom rijdt ofwel priester wordt") en weet, in tegenstelling tot de anderen, wel te ontsnappen: tenminste, hij wordt geen priester maar rijdt (figuurlijk gesproken dan) wel tegen zijn eigen boom. Een einde dat hij niet verwachtte, maar hem ook niet afschrikte.
De identificatie van Tomas met Alexander de Grote komt naar voren in het feit dat beiden probeerden om boven de middelmatigheid uit te stijgen. Alexander wilden sterven als een God, gebukt onder het imago dat hij zelf had gecreëerd. Tomas' grootste angst was om een middelmatig leven te leiden, en wilde - net als Alexander - de wereld veroveren.
Het boek is zeer persoonlijk, ongetwijfeld autobiografisch al weten we aan het eind niet wat nu wel en wat nu niet waar is. Het doet er niks aan af. De stijl is schitterend, en doet essayistisch aan. Arjens verhandelingen over social media ("zelfverheerlijking was niet langer een schande, maar een burgerplicht") raakten bij mij een snaar. De stijl ook. Dit is een schitterend geschreven boek.
Ik laat u achter met deze quote, die wat mij betreft het hele boek samenvat:
Wij weten dat we in onze levensdagen de loopgraven niet in hoeven. Wij zijn helemaal vrijgesteld en leven in welvaart. We worden niet afgeleid met vragen over hoe we aan eten moeten komen. Daarom hebben we een zuiver zicht op de ledigheid en de stompzinnigheid van alles
En verder:
We hebben zicht alle mogelijk werelden, op alle levens die we ook zouden kunnen leiden. We worden meer dan ooit opgejaagd [...] En we weten dat we straks evengoed liggen te rotten in de grond.
Mijn eerste kennismaking met Arjen van Veelen. En wat voor een.
Tomas (zonder h) is opgegroeid in een Vlaams gehucht ("zo'n dorp waar iedereen met enige hersens ofwel op zijn achttiende tegen een boom rijdt ofwel priester wordt") en weet, in tegenstelling tot de anderen, wel te ontsnappen: tenminste, hij wordt geen priester maar rijdt (figuurlijk gesproken dan) wel tegen zijn eigen boom. Een einde dat hij niet verwachtte, maar hem ook niet afschrikte.
De identificatie van Tomas met Alexander de Grote komt naar voren in het feit dat beiden probeerden om boven de middelmatigheid uit te stijgen. Alexander wilden sterven als een God, gebukt onder het imago dat hij zelf had gecreëerd. Tomas' grootste angst was om een middelmatig leven te leiden, en wilde - net als Alexander - de wereld veroveren.
Het boek is zeer persoonlijk, ongetwijfeld autobiografisch al weten we aan het eind niet wat nu wel en wat nu niet waar is. Het doet er niks aan af. De stijl is schitterend, en doet essayistisch aan. Arjens verhandelingen over social media ("zelfverheerlijking was niet langer een schande, maar een burgerplicht") raakten bij mij een snaar. De stijl ook. Dit is een schitterend geschreven boek.
Ik laat u achter met deze quote, die wat mij betreft het hele boek samenvat:
Wij weten dat we in onze levensdagen de loopgraven niet in hoeven. Wij zijn helemaal vrijgesteld en leven in welvaart. We worden niet afgeleid met vragen over hoe we aan eten moeten komen. Daarom hebben we een zuiver zicht op de ledigheid en de stompzinnigheid van alles
En verder:
We hebben zicht alle mogelijk werelden, op alle levens die we ook zouden kunnen leiden. We worden meer dan ooit opgejaagd [...] En we weten dat we straks evengoed liggen te rotten in de grond.
Mijn eerste kennismaking met Arjen van Veelen. En wat voor een.
February 7, 2019
Hoe kiest een mens een boek? Let’s face it, soms is het gewoon toeval en laat je je meeslepen door…tja, door wat eigenlijk? In dit geval vielen de woorden ‘Alexandrië’ en ‘classicus’ me op in een vluchtig gelezen recensie, waarschijnlijk gecombineerd met fonkelend aantal sterren.
Alexandrië is zo’n stad waarbij mijn verbeelding onmiddellijk op hol slaat. Niet dat ik er ooit geweest ben. Sommige dromen moet je gewoon koesteren. Maar ooit komt het er wel eens van. Daar verandert dit boek verder niets aan. Maar “au fond” gaat dit boek natuurlijk niet over Alexandrië.
Weinig weten over je boek, kan een voordeel zijn. Laat je verrassen. Als het goed is, kan je je heerlijk holderdebolder laten overrompelen…en dat was bij mij met dit boek zeker het geval.
Dat Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken over de jonggestorven Vlaamse schrijver Thomas Blondeau ging, had ik pas door op bladzijde 137...omdat het daar LETTERLIJK STAAT. Call me stupid & sorry voor de spoiler.
De vermelding ‘essayistische roman’ op de achterflap en de vaak wazige zwart-witfoto’s in de tekst deden me vrezen met de zoveelste Sebald-adept te maken te hebben. Geen slecht woord over Sebald, maar de kopie is zelden beter dan het origineel. Die vrees bleek al snel onterecht.
Van Veelen verweeft persoonlijke herinneringen, historische weetjes en reisimpressies tot een mooi en uiterst leesbaar geheel. Hij schrijft sober, uitgepuurd soms zelfs, maar weet toch te verassen door originele formuleringen en rake observaties.
De manier waarop zijn jongere zelf hem op sleeptouw neemt na zijn aankomst in Alexandrië is wonderlijk. Zowel bij het gesprek tussen schrijvers in de Ikea (Billy!) als met de Engelse toeristen bij de catacomben van Alexandrië (Ezel!) moest ik luidop lachen. Hilarisch!
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken puilt ook uit van de leuke wikipedia-weetjes. Een piramide in Nederland? Daar wil je toch onmiddellijk meer van gaan opzoeken, niet? Tegelijkertijd maken de talrijke verwijzingen naar Tripadvisor, Facebook, Tinder, Twitter e.d. het boek erg eigentijds, al hadden de schimmige foto’s van IS-gruwel voor mij echt niet gehoeven.
Uiteindelijk komen de grote en de kleine geschiedenis samen in dit vlot leesbaar en knap opgebouwd boek. Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken is een bescheiden, maar doorleefd monument voor vriendschap en literatuur.
“Als je iemand kwijt bent, moet je eerst op de plek kijken waar hij het laatst is gezien, al was het maar om vast te stellen dat hij daar niet meer is.” (p.43)
Rest het probleem van de sterren. Kan je dit ondanks de zwaarte van het onderwerp, al bij al vrij lichte boek vijf sterren geven, d.i. meer dan het monumentale laatste boek van Antunes, evenveel als Oorlog en Vrede? Eigenlijk niet natuurlijk, maar foert: ik doe het toch!
Ik plop een flesje Westvleteren open en neem me voor bij mijn volgend bezoek aan de bib iets van Thomas Blondeau mee te nemen.
À la vôtre!
Alexandrië is zo’n stad waarbij mijn verbeelding onmiddellijk op hol slaat. Niet dat ik er ooit geweest ben. Sommige dromen moet je gewoon koesteren. Maar ooit komt het er wel eens van. Daar verandert dit boek verder niets aan. Maar “au fond” gaat dit boek natuurlijk niet over Alexandrië.
Weinig weten over je boek, kan een voordeel zijn. Laat je verrassen. Als het goed is, kan je je heerlijk holderdebolder laten overrompelen…en dat was bij mij met dit boek zeker het geval.
Dat Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken over de jonggestorven Vlaamse schrijver Thomas Blondeau ging, had ik pas door op bladzijde 137...omdat het daar LETTERLIJK STAAT. Call me stupid & sorry voor de spoiler.
De vermelding ‘essayistische roman’ op de achterflap en de vaak wazige zwart-witfoto’s in de tekst deden me vrezen met de zoveelste Sebald-adept te maken te hebben. Geen slecht woord over Sebald, maar de kopie is zelden beter dan het origineel. Die vrees bleek al snel onterecht.
Van Veelen verweeft persoonlijke herinneringen, historische weetjes en reisimpressies tot een mooi en uiterst leesbaar geheel. Hij schrijft sober, uitgepuurd soms zelfs, maar weet toch te verassen door originele formuleringen en rake observaties.
De manier waarop zijn jongere zelf hem op sleeptouw neemt na zijn aankomst in Alexandrië is wonderlijk. Zowel bij het gesprek tussen schrijvers in de Ikea (Billy!) als met de Engelse toeristen bij de catacomben van Alexandrië (Ezel!) moest ik luidop lachen. Hilarisch!
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken puilt ook uit van de leuke wikipedia-weetjes. Een piramide in Nederland? Daar wil je toch onmiddellijk meer van gaan opzoeken, niet? Tegelijkertijd maken de talrijke verwijzingen naar Tripadvisor, Facebook, Tinder, Twitter e.d. het boek erg eigentijds, al hadden de schimmige foto’s van IS-gruwel voor mij echt niet gehoeven.
Uiteindelijk komen de grote en de kleine geschiedenis samen in dit vlot leesbaar en knap opgebouwd boek. Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken is een bescheiden, maar doorleefd monument voor vriendschap en literatuur.
“Als je iemand kwijt bent, moet je eerst op de plek kijken waar hij het laatst is gezien, al was het maar om vast te stellen dat hij daar niet meer is.” (p.43)
Rest het probleem van de sterren. Kan je dit ondanks de zwaarte van het onderwerp, al bij al vrij lichte boek vijf sterren geven, d.i. meer dan het monumentale laatste boek van Antunes, evenveel als Oorlog en Vrede? Eigenlijk niet natuurlijk, maar foert: ik doe het toch!
Ik plop een flesje Westvleteren open en neem me voor bij mijn volgend bezoek aan de bib iets van Thomas Blondeau mee te nemen.
À la vôtre!
May 24, 2018
Soms lees je een boek op het verkeerde ogenblik
Ik ben me er bewust van
Maar desalniettemin kan ik de schoonheid in dit werk zien
Dat het me ergens niet helemaal raakte is geen bezwaar om die schoonheid en complexiteit toch te kunnen (h)erkennen
De vragen, de zoektocht, de missie, het verdriet, de onmacht, de boosheid, de creativiteit om toch maar een stempel te drukken en een onuitwisbare indruk te maken op de wereld.
https://www.tzum.info/2017/10/recensi...
Ik ben me er bewust van
Maar desalniettemin kan ik de schoonheid in dit werk zien
Dat het me ergens niet helemaal raakte is geen bezwaar om die schoonheid en complexiteit toch te kunnen (h)erkennen
De vragen, de zoektocht, de missie, het verdriet, de onmacht, de boosheid, de creativiteit om toch maar een stempel te drukken en een onuitwisbare indruk te maken op de wereld.
https://www.tzum.info/2017/10/recensi...
April 23, 2018
Winnaar Libris Literatuurprijs 2018?
Een boek dat ik met vaart heb gelezen. Enerzijds omdat er vele herkenbare namen/plaatsen/literatuur uit de Oudheid in genoemd werden, anderzijds omdat het een prachtig verhaal is over vriendschap, rouwverwerking en een archeologische zoektocht. Als lezer moet je een goed schakelvermogen hebben; een zoektocht in Alexandrië is in eerste instantie de hoofdlijn, en dat wordt afgewisseld met veel herinneringen.
Hommage aan schrijver en dichter Tomas/Thomas Blondeau.
Dit is een titel om ooit te herlezen én naar aanleiding hiervan in Alexandrië rond te gaan.
Een boek dat ik met vaart heb gelezen. Enerzijds omdat er vele herkenbare namen/plaatsen/literatuur uit de Oudheid in genoemd werden, anderzijds omdat het een prachtig verhaal is over vriendschap, rouwverwerking en een archeologische zoektocht. Als lezer moet je een goed schakelvermogen hebben; een zoektocht in Alexandrië is in eerste instantie de hoofdlijn, en dat wordt afgewisseld met veel herinneringen.
Hommage aan schrijver en dichter Tomas/Thomas Blondeau.
Dit is een titel om ooit te herlezen én naar aanleiding hiervan in Alexandrië rond te gaan.
May 6, 2018
Een prachtige ode aan vriendschap en aan het leven. De essayistische stijl vond ik erg interessant, de foto's voegen echt iets toe aan het verhaal en ik kreeg echt een band met de personages. Wat een eerlijk verhaal, zo rauw en puur. Ik was tot tranen geroerd.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
August 16, 2018
Waardige epitaaf
"So long lives this, and this gives life to thee." - W. Shakespeare
Vijf jaar geleden overleed schrijver Thomas Blondeau. Zijn vriend, de naar Missouri uitgeweken Nederlander Arjen van Veelen, probeert het verlies in deze aantekening een plaats te geven, maar hij maakt zich geen illusies. "De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven." Toch heeft van Veelen hard zijn best gedaan.
'Aantekeningen' is een prachtige ode aan de vriendschap, het is een grijpen naar wat geweest is tussen twee gelijkgestemde zielen. Dankzij de losse structuur van zijn roman kan van Veelen zijn gedachten de vrije loop laten. Herinneringen wisselen af met mijmeringen en met notities die iets weghebben van een reisverhaal. Met de romans van Blondeau op zak reist van Veelen immers af naar Alexandrië. Hij wil de boeken een plaats geven in de beroemde bibliotheek. 'Aantekeningen' is een waardige epitaaf voor een verloren vriend.
Van Veelen legt de vinger op de wond van onze sterfelijkheid. Hij kotert er zelfs even in tot het echt pijn doet. De kilheid waarmee de dood van Blondeau beschreven wordt benadrukt de grote leegte die hij achterlaat. Pijn en gruwel worden onomwonden benoemd en bovendien vermengd met een groter, griezeliger verhaal dat via internetfilmpjes een weg vond naar het netvlies van de auteur. Een hoofd wordt afgesneden, een jongen wordt van een appartementsgebouw gegooid, een man wordt levend in het zand begraven. Door de weergave van een aantal screenshots in de roman voelt de pijn extreem luid en ongelooflijk dichtbij.
Van Snake op een oude Nokia tot T.S. Eliot. Van het epos van Gilgamesh tot köttbullar. Grote literatuur omvat het hele leven. Met een schijnbare eenvoud haalt van Veelen herinneringen op en hij laat Thomas Blondeau op die manier met zijn pen herleven. Hij moest wel. "We moeten zelf iets maken voor we dood zijn", had de West-Vlaming hem opgedragen. De taal die van Veelen daartoe hanteert is gepolijst en uitgepuurd. Het beeld dat hij van zijn vriend schetst is onvervalst en oprecht. Nostalgie of gemis hebben de feiten niet versuikerd. Blondeau wordt opgevoerd als een vroegrijpe, verwaande kerel en de band tussen de twee wordt gekenmerkt door grootse ambities en een heerlijk cynisme.
Literatuur maakt mensen niet echt onsterfelijk. Het is slechts een troostprijs. Maar wat voor één in dit geval! Wij hebben zin gekregen om het hele oeuvre van Blondeau te ontdekken en dat mag Arjen van Veelen als een groot compliment beschouwen.
"So long lives this, and this gives life to thee." - W. Shakespeare
Vijf jaar geleden overleed schrijver Thomas Blondeau. Zijn vriend, de naar Missouri uitgeweken Nederlander Arjen van Veelen, probeert het verlies in deze aantekening een plaats te geven, maar hij maakt zich geen illusies. "De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven." Toch heeft van Veelen hard zijn best gedaan.
'Aantekeningen' is een prachtige ode aan de vriendschap, het is een grijpen naar wat geweest is tussen twee gelijkgestemde zielen. Dankzij de losse structuur van zijn roman kan van Veelen zijn gedachten de vrije loop laten. Herinneringen wisselen af met mijmeringen en met notities die iets weghebben van een reisverhaal. Met de romans van Blondeau op zak reist van Veelen immers af naar Alexandrië. Hij wil de boeken een plaats geven in de beroemde bibliotheek. 'Aantekeningen' is een waardige epitaaf voor een verloren vriend.
Van Veelen legt de vinger op de wond van onze sterfelijkheid. Hij kotert er zelfs even in tot het echt pijn doet. De kilheid waarmee de dood van Blondeau beschreven wordt benadrukt de grote leegte die hij achterlaat. Pijn en gruwel worden onomwonden benoemd en bovendien vermengd met een groter, griezeliger verhaal dat via internetfilmpjes een weg vond naar het netvlies van de auteur. Een hoofd wordt afgesneden, een jongen wordt van een appartementsgebouw gegooid, een man wordt levend in het zand begraven. Door de weergave van een aantal screenshots in de roman voelt de pijn extreem luid en ongelooflijk dichtbij.
Van Snake op een oude Nokia tot T.S. Eliot. Van het epos van Gilgamesh tot köttbullar. Grote literatuur omvat het hele leven. Met een schijnbare eenvoud haalt van Veelen herinneringen op en hij laat Thomas Blondeau op die manier met zijn pen herleven. Hij moest wel. "We moeten zelf iets maken voor we dood zijn", had de West-Vlaming hem opgedragen. De taal die van Veelen daartoe hanteert is gepolijst en uitgepuurd. Het beeld dat hij van zijn vriend schetst is onvervalst en oprecht. Nostalgie of gemis hebben de feiten niet versuikerd. Blondeau wordt opgevoerd als een vroegrijpe, verwaande kerel en de band tussen de twee wordt gekenmerkt door grootse ambities en een heerlijk cynisme.
Literatuur maakt mensen niet echt onsterfelijk. Het is slechts een troostprijs. Maar wat voor één in dit geval! Wij hebben zin gekregen om het hele oeuvre van Blondeau te ontdekken en dat mag Arjen van Veelen als een groot compliment beschouwen.
April 24, 2018
Een kanshebber voor de Libris Literatuurprijs van dit jaar is Aantekeningen bij het verplaatsen van obelisken van literair journalist en schrijver Arjen van Veelen. Het boek behelst het verhaal van een vriendschap. Als de ik-figuur, waarvan we aannemen dat dit Arjen is, studeert aan de universiteit van Leiden, leert hij Tomas kennen. Tomas kiest hem als veelbelovende student om zijn notities van te kunnen gebruiken, om er samen op uit te trekken, om zijn veelbelovende ideeën op uit te testen, om samen mee op café te zitten. Arjen en Tomas worden vrienden, waarbij Arjen de leerling is en Tomas de meester. Arjen kijkt naar hem op en zuigt de lessen die Tomas hem geeft, in zich op.
Het boek is echter niet chronologisch opgebouwd en springt van het één naar het ander, deze recensie dus ook. In het begin van het boek is Arjen met zijn vriendin naar de VS verhuisd, die daar aan een onderzoeksinstituut gaat werken, en hij ondertussen poogt zijn leven terug op de rails te krijgen nadat Tomas enige tijd voordien plots is overleden. Hij rouwt en voelt zijn vriend overal. Hij gaat vanuit de VS op reis naar Egypte om te zoeken naar de graftombe van Alexander de Grote zoals er al zovelen vóór hem gedaan hebben en waar nooit iemand eerder in is geslaagd. Daarnaast wil hij de boeken van zijn overleden vriend zoals ze hebben afgesproken, binnensmokkelen in een kast in de bibliotheek van Alexandrië waar alle klassieken over heel de wereld bewaard worden. We volgen hem in zijn zoektocht en doorheen zijn herinneringen aan een vriendschap. We volgen hem samen met Tomas, vooral op café, maar ook in tal van situaties op daguitstapjes, tot in Tomas’ geboortedorp in West-Vlaanderen toe, waar Arjen mee naar toe gaat om te kunnen schrijven. Het boek springt van het één naar het ander, wat in het begin wat chaotisch lijkt maar naarmate het boek vordert, vrij natuurlijk overkomt zonder de lezer in de weg te zitten.
Dit boek is een reisverslag, een filosofisch traktaat over de nieuwe media in ons leven vs de klassieke oudheid, en bovenal een prachtig ontroerend herinneringenboek. Tomas is eigenlijk Thomas Blondeau, een Vlaamse schrijver die slechts 35 werd en in 2013 plotseling overleed. Hij schreef voor verschillende literaire magazines en had een viertal titels op zijn naam staan, waarvan er één postuum verscheen. Dat op deze manier Blondeau en zijn werk opnieuw in de kijker komen te staan, is natuurlijk mooi meegenomen. Dat doet er voor dit boek in die mate toe om te weten dat dit op de werkelijkheid is gestoeld en dat van Veelen ons laat meeleven in zijn eigen gevoelens. En dat doet hij op magistrale wijze. De klassieke Egyptische wetenswaardigheden zijn aardig om mee te nemen uit dit boek, waaronder hoe de beroemde Egyptische obelisken tot in Engeland en zelfs in Amerika toe zijn verplaatst. Hét belangrijkste uit dit boek zijn de vriendschap, het onwaarschijnlijke verlies, de rouw. Een mooie prijswinnaar wat mij betreft!
Het boek is echter niet chronologisch opgebouwd en springt van het één naar het ander, deze recensie dus ook. In het begin van het boek is Arjen met zijn vriendin naar de VS verhuisd, die daar aan een onderzoeksinstituut gaat werken, en hij ondertussen poogt zijn leven terug op de rails te krijgen nadat Tomas enige tijd voordien plots is overleden. Hij rouwt en voelt zijn vriend overal. Hij gaat vanuit de VS op reis naar Egypte om te zoeken naar de graftombe van Alexander de Grote zoals er al zovelen vóór hem gedaan hebben en waar nooit iemand eerder in is geslaagd. Daarnaast wil hij de boeken van zijn overleden vriend zoals ze hebben afgesproken, binnensmokkelen in een kast in de bibliotheek van Alexandrië waar alle klassieken over heel de wereld bewaard worden. We volgen hem in zijn zoektocht en doorheen zijn herinneringen aan een vriendschap. We volgen hem samen met Tomas, vooral op café, maar ook in tal van situaties op daguitstapjes, tot in Tomas’ geboortedorp in West-Vlaanderen toe, waar Arjen mee naar toe gaat om te kunnen schrijven. Het boek springt van het één naar het ander, wat in het begin wat chaotisch lijkt maar naarmate het boek vordert, vrij natuurlijk overkomt zonder de lezer in de weg te zitten.
Dit boek is een reisverslag, een filosofisch traktaat over de nieuwe media in ons leven vs de klassieke oudheid, en bovenal een prachtig ontroerend herinneringenboek. Tomas is eigenlijk Thomas Blondeau, een Vlaamse schrijver die slechts 35 werd en in 2013 plotseling overleed. Hij schreef voor verschillende literaire magazines en had een viertal titels op zijn naam staan, waarvan er één postuum verscheen. Dat op deze manier Blondeau en zijn werk opnieuw in de kijker komen te staan, is natuurlijk mooi meegenomen. Dat doet er voor dit boek in die mate toe om te weten dat dit op de werkelijkheid is gestoeld en dat van Veelen ons laat meeleven in zijn eigen gevoelens. En dat doet hij op magistrale wijze. De klassieke Egyptische wetenswaardigheden zijn aardig om mee te nemen uit dit boek, waaronder hoe de beroemde Egyptische obelisken tot in Engeland en zelfs in Amerika toe zijn verplaatst. Hét belangrijkste uit dit boek zijn de vriendschap, het onwaarschijnlijke verlies, de rouw. Een mooie prijswinnaar wat mij betreft!
March 17, 2019
Wat een prachtig, ontroerend en slim gecomponeerd boek over de zoektocht naar verloren vrienden. Echt een aanrader!!
May 6, 2018
Een monument voor een overleden vriend, en een ode aan het leven.
In Arjen van Veelens romandebuut, die een mengvorm van een roman en een essay is, staan geen personages, maar vriendschap, het verlies ervan en de zoektocht hoe ermee om te gaan zijn centraal. Toch wordt het verhaal gekenmerkt door zeker lichtheid en blijft melodrama achterwege.
De verteller, de ik-figuur, maakt een reis naar Alexandrië. In zijn koffer geen smartphone, maar boeken van de hand van zijn pas overleden vriend Tomas. Hij wil het nalatenschap van zijn dierbare vriend vereeuwigen door het in een kast in de bibliotheek van Alexandrië te zetten. Tomas is de (licht) gefictionaliseerde versie van de overleden Vlaamse schrijver Thomas – met h – Blondeau (1978-2015), met wie essayist en reportagemaker Arjen van Veelen een mooie vriendschapsband had. De verteller en Van Veelen hebben opmerkelijk veel gemeenschappelijk: in Leiden gestudeerd, naar Amerika verhuisd, getrouwd met een microbioloog, etc.
Wat precies fictie is en wat niet, daar komen we als lezer niet uit. Maar dat doet er niet toe. Daar gaat het verhaal ook helemaal niet over. Van Veelen schrijft ook pas achteraan dat het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten. Zo minimaliseert hij de relevantie ervan, maar geeft hij tegelijk een knipoog naar mensen die wel feiten herkenden. Ook zonder ervan bewust te zijn hoeveel feiten er in de roman verwerkt zitten, staat hij als een obelisk.
Laten ons dus concentreren op het verhaal. De reis van de ik-figuur dient, naast het vereeuwigen van Tomas’ nalatenschap, nog een ander doel: de ik-figuur wil de tombe van Alexander de Grote vinden, om de biografie over Alexander die hij aan het schrijven is te vervolledigen. En zo wordt de reis een soort queeste. Tijdens die queeste duiken onophoudelijk herinneringen op aan Tomas, die zo onlosmakelijk verbonden is met de reis.
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken bestaat als het ware uit één grote zoektocht: een zoektocht naar Alexander de Grote, een zoektocht naar restjes van Tomas, maar ook een zoektocht naar een manier om de dood van een vriend te verwerken, om ondanks dat ingrijpende verlies verder te kunnen leven. De geijkte rituelen die doorlopen worden voldoen voor het ik-personage niet. Iedereen zou de ruimte moeten krijgen om te rouwen op zijn eigen manier. Maar op welke manier dan?
De essayistische roman weerspiegelt een zoektocht naar een moderne manier om betekenis te geven aan het leven en aan de dood. Tegen de achtergrond van de Klassieke Oudheid, het Vlaamse en Nederlandse landschap en de achterbuurten van Saint Louis in de Verenigde Staten, waar de verteller samen met zijn kat zwerftochten maakt, bouwt Van Veelen een monument voor zijn overleden vriend.
Wat deze roman zo sterk maakt is de soepele verbinding tussen al die plaatsen en tussen het persoonlijke – escapistische – verhaal van de verteller, de feitelijkheden over de Klassieke Oudheid, literatuur, film, geschiedenis, etc., en de herinneringen aan zijn mooie vriendschap met Tomas. Deze thema’s lijken in het begin los te staan van elkaar, maar uiteindelijk vormen ze een geheel. Alle elementen staan steeds in verbinding met elkaar. Alexander de Grote staat symbool voor de hedendaagse narcistische facebooker. En de obelisk is meer dan een opgerichte steen uit een ver verleden. Het is een metafoor voor wat Tomas, in navolging van Alexander de Grote, wil zijn: onsterfelijk. ‘Zie je hoe de steen steeds smaller wordt, steeds ieler, tot-ie in de hemel verdwijnt, alsof hij een lijn wil worden, een vergeefs streven naar perfectie, een asymptoot die naar onsterfelijkheid reikt, maar toch wordt afgekapt.’
In een heldere, strakke stijl brengt Arjen van Veelen een oprechte ode aan de vriendschap, waarbij liefde en verdriet hand in hand gaan. Tegelijk is het een ode aan het leven, dat mooi, maar kort is en waarvan je zoveel mogelijk moet genieten.
In Arjen van Veelens romandebuut, die een mengvorm van een roman en een essay is, staan geen personages, maar vriendschap, het verlies ervan en de zoektocht hoe ermee om te gaan zijn centraal. Toch wordt het verhaal gekenmerkt door zeker lichtheid en blijft melodrama achterwege.
De verteller, de ik-figuur, maakt een reis naar Alexandrië. In zijn koffer geen smartphone, maar boeken van de hand van zijn pas overleden vriend Tomas. Hij wil het nalatenschap van zijn dierbare vriend vereeuwigen door het in een kast in de bibliotheek van Alexandrië te zetten. Tomas is de (licht) gefictionaliseerde versie van de overleden Vlaamse schrijver Thomas – met h – Blondeau (1978-2015), met wie essayist en reportagemaker Arjen van Veelen een mooie vriendschapsband had. De verteller en Van Veelen hebben opmerkelijk veel gemeenschappelijk: in Leiden gestudeerd, naar Amerika verhuisd, getrouwd met een microbioloog, etc.
Wat precies fictie is en wat niet, daar komen we als lezer niet uit. Maar dat doet er niet toe. Daar gaat het verhaal ook helemaal niet over. Van Veelen schrijft ook pas achteraan dat het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten. Zo minimaliseert hij de relevantie ervan, maar geeft hij tegelijk een knipoog naar mensen die wel feiten herkenden. Ook zonder ervan bewust te zijn hoeveel feiten er in de roman verwerkt zitten, staat hij als een obelisk.
Laten ons dus concentreren op het verhaal. De reis van de ik-figuur dient, naast het vereeuwigen van Tomas’ nalatenschap, nog een ander doel: de ik-figuur wil de tombe van Alexander de Grote vinden, om de biografie over Alexander die hij aan het schrijven is te vervolledigen. En zo wordt de reis een soort queeste. Tijdens die queeste duiken onophoudelijk herinneringen op aan Tomas, die zo onlosmakelijk verbonden is met de reis.
Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken bestaat als het ware uit één grote zoektocht: een zoektocht naar Alexander de Grote, een zoektocht naar restjes van Tomas, maar ook een zoektocht naar een manier om de dood van een vriend te verwerken, om ondanks dat ingrijpende verlies verder te kunnen leven. De geijkte rituelen die doorlopen worden voldoen voor het ik-personage niet. Iedereen zou de ruimte moeten krijgen om te rouwen op zijn eigen manier. Maar op welke manier dan?
De essayistische roman weerspiegelt een zoektocht naar een moderne manier om betekenis te geven aan het leven en aan de dood. Tegen de achtergrond van de Klassieke Oudheid, het Vlaamse en Nederlandse landschap en de achterbuurten van Saint Louis in de Verenigde Staten, waar de verteller samen met zijn kat zwerftochten maakt, bouwt Van Veelen een monument voor zijn overleden vriend.
Wat deze roman zo sterk maakt is de soepele verbinding tussen al die plaatsen en tussen het persoonlijke – escapistische – verhaal van de verteller, de feitelijkheden over de Klassieke Oudheid, literatuur, film, geschiedenis, etc., en de herinneringen aan zijn mooie vriendschap met Tomas. Deze thema’s lijken in het begin los te staan van elkaar, maar uiteindelijk vormen ze een geheel. Alle elementen staan steeds in verbinding met elkaar. Alexander de Grote staat symbool voor de hedendaagse narcistische facebooker. En de obelisk is meer dan een opgerichte steen uit een ver verleden. Het is een metafoor voor wat Tomas, in navolging van Alexander de Grote, wil zijn: onsterfelijk. ‘Zie je hoe de steen steeds smaller wordt, steeds ieler, tot-ie in de hemel verdwijnt, alsof hij een lijn wil worden, een vergeefs streven naar perfectie, een asymptoot die naar onsterfelijkheid reikt, maar toch wordt afgekapt.’
In een heldere, strakke stijl brengt Arjen van Veelen een oprechte ode aan de vriendschap, waarbij liefde en verdriet hand in hand gaan. Tegelijk is het een ode aan het leven, dat mooi, maar kort is en waarvan je zoveel mogelijk moet genieten.
August 17, 2018
De titel, de kaft… ik dacht dat het geen boek voor mij zou zijn. Maar tot mijn verbazing trok de auteur mij juist meteen in het verhaal. Zijn filosoferende gedachtes en observaties over alledaagse zaken wist mij te tot het eind te boeien. Daarbij speelt deze auteur graag met literaire zinspelingen en dat niet alleen: hij daagt de lezer letterlijk uit om ook mee te spelen. Hij maakt daardoor van zijn literair debuut ook nog eens een literair en interactief spel.
Lees verder op mijn blog :)
Lees verder op mijn blog :)
November 17, 2017
Vorig jaar las ik voor het eerst een boek dat was geschreven door een vriendin. Ik schreef toen op Goodreads dat het eigenlijk ondoenlijk is om over zo'n boek nog te oordelen: je kunt het nu eenmaal niet meer lezen alsof je de ander niet kent.
Nu overkomt het me weer. Niet alleen ken ik Arjen van vroeger, ook ken ik mensen over wie het gaat.
Verwacht dus van mij geen puntige recensie met doorwrochte analyses.
Maar goed.
Dat gezegd hebbende, ik kan heus nog wel zien dat Arjen kan schrijven. Hij heeft zijn hart ondersteboven gehouden en uitgeschud op het papier en dit alles met een scherpte die je naar de keel vliegt. Soms beschrijft hij het gewone, soms het hoogdravende, maar hij is vooral een kei in het onder woorden brengen van onmacht. Het gaat niet alleen over onmacht in het leven, om te worden wie je wilt zijn bijvoorbeeld, maar het gaat ook over de hele "Generatie Onmacht" waar de dertigers van nu deel van uitmaken:"wij weten dat we in onze levensdagen de loopgraven niet in hoeven. Wij zijn helemaal vrijgesteld en leven in welvaart. We worden niet afgeleid met vragen over hoe we aan eten moeten komen. Daarom hebben we een zuiver zicht op de ledigheid en de stompzinnigheid van alles. (..) We hebben zicht alle mogelijk werelden, op alle levens die we ook zouden kunnen leiden" laat hij Tomas zeggen. En ook wij moeten ons nog steeds verzoenen met de dood.
Waarvan akte.
Nu overkomt het me weer. Niet alleen ken ik Arjen van vroeger, ook ken ik mensen over wie het gaat.
Verwacht dus van mij geen puntige recensie met doorwrochte analyses.
Maar goed.
Dat gezegd hebbende, ik kan heus nog wel zien dat Arjen kan schrijven. Hij heeft zijn hart ondersteboven gehouden en uitgeschud op het papier en dit alles met een scherpte die je naar de keel vliegt. Soms beschrijft hij het gewone, soms het hoogdravende, maar hij is vooral een kei in het onder woorden brengen van onmacht. Het gaat niet alleen over onmacht in het leven, om te worden wie je wilt zijn bijvoorbeeld, maar het gaat ook over de hele "Generatie Onmacht" waar de dertigers van nu deel van uitmaken:"wij weten dat we in onze levensdagen de loopgraven niet in hoeven. Wij zijn helemaal vrijgesteld en leven in welvaart. We worden niet afgeleid met vragen over hoe we aan eten moeten komen. Daarom hebben we een zuiver zicht op de ledigheid en de stompzinnigheid van alles. (..) We hebben zicht alle mogelijk werelden, op alle levens die we ook zouden kunnen leiden" laat hij Tomas zeggen. En ook wij moeten ons nog steeds verzoenen met de dood.
Waarvan akte.
November 26, 2017
Bijzonder geraakt door dit boek over de vriendschap van de auteur met Thomas Blondeau dat niet alleen inzicht verwerft in leven en dood maar ook lichtjes zalft, rouw aanraakt. Arjen schrijft met ongeziene oprechtheid en stelt zich volledig open op een hele reflectieve, beargumenteerde manier. In zijn boek laat hij zich kritisch uit over sociale netwerken en hoe hij er zich zelf aan laat vangen.
Bij de sterkste passages hield ik het zelf niet droog.
Uit het boek:
"Mijn rouw was mislukt effectbejag, een vinger in je keel steken om het op te wekken, en toch niet kotsen.
Op kwade dagen als ik niemand de schuld kon geven van zijn verdwijnen, klaagde ik mijzelf aan, zocht ik op Wikipedia op of je hart kon knappen van jarenlang wodka drinken met een vriend aan een houten tafel."
"'We moeten het leven vieren,' zei ik en gaf gas. In een veilige duinpan met zon, beschut van de wind, dronken we de champagne die we hadden meegenomen om het graf te dopen. Daarna gingen we in het zand liggen. We tastten naar elkaar. 'Man lebt nur einmal,' wilde ik fluisteren, maar de formule was onheus, we zochten beiden iemand anders."
"Rouw heeft geen scheppende kracht; het kan alleen iets uitvergroten wat al in je was. Kleine scheurtjes in de liefde kunnen kloven worden; sluimerende onvrede over een baan of een huis kan opbloeien en gaan woekeren. Je grijpt de dood aan als breekijzer om te slopen wat toch al stuk moest. Wat de rouw bij mij uitvergrootte was een oude eenzaamheid. Ik bouwde muren om me heen."
Bij de sterkste passages hield ik het zelf niet droog.
Uit het boek:
"Mijn rouw was mislukt effectbejag, een vinger in je keel steken om het op te wekken, en toch niet kotsen.
Op kwade dagen als ik niemand de schuld kon geven van zijn verdwijnen, klaagde ik mijzelf aan, zocht ik op Wikipedia op of je hart kon knappen van jarenlang wodka drinken met een vriend aan een houten tafel."
"'We moeten het leven vieren,' zei ik en gaf gas. In een veilige duinpan met zon, beschut van de wind, dronken we de champagne die we hadden meegenomen om het graf te dopen. Daarna gingen we in het zand liggen. We tastten naar elkaar. 'Man lebt nur einmal,' wilde ik fluisteren, maar de formule was onheus, we zochten beiden iemand anders."
"Rouw heeft geen scheppende kracht; het kan alleen iets uitvergroten wat al in je was. Kleine scheurtjes in de liefde kunnen kloven worden; sluimerende onvrede over een baan of een huis kan opbloeien en gaan woekeren. Je grijpt de dood aan als breekijzer om te slopen wat toch al stuk moest. Wat de rouw bij mij uitvergrootte was een oude eenzaamheid. Ik bouwde muren om me heen."
November 20, 2017
Een machtig eerbetoon aan een prachtige vriendschap. Ik heb gelachen, én gehuild.
August 2, 2019
Weer een groot genoegen om een boek van deze schrijver te lezen. van Veelen kan een formidabel stukje proza schrijven. En het portret van zijn vriend en schrijver T(h)omas Blondeau is fijngeborsteld en diepgevoeld. Thema's die ik herken uit zijn essaybundel Over rusteloosheid worden ook in dit verhaal kundig verweven: de klassieke oudheid en de genius loci van de plekken waar ze tot bloei kwam, de opgave van zelfkennis in een overigens absurd universum, de stoïcijnse levenshouding, de dubbelzinnige impact van sociale media. Er zit wat vaag Sebaldiaans in deze manier van schrijven. Misschien is het dan geen verrassing dat de plot van het verhaal naar mijn gevoel wat dunnetjes uitviel. En de schildering van het verblijf in Alexandrië bleef ook wat in een wat modderig palet steken. De sfeerschepping in 'Rusteloosheid' rond het Algiers van Albert Camus is bij mij langer blijven hangen. Niettemin kijk ik al uit naar een tweede lectuur van 'Obelisken'. Vier sterren is wellicht wat genereus maar ik geef het boek graag het voordeel van de twijfel.
August 6, 2024
Een bijzonder boek over een vriendschap met een jongestorven studiegenoot (Thomas Blondeau). De ik-figuur mist hem enorm en probeert hem onsterfelijk te maken, net zoals Alexander de Grote een soort van onsterfelijk is geworden. Wel een beetje wijsneuzig opgeschreven met heel veel weetjes. Op mij komt die T(h)omas over als een weinig succesvolle, studentikoze praatjesmaker, maar dat ziet de ik-figuur anders. Een boek voor literatuurders, alleen al door de terugkerende verwijzingen naar de vele aspecten van de dood. Mooi kluifje voor een scriptie.
Read
October 4, 2018Kan er weinig over zeggen want ben halverwege gestopt omdat ik, tegen mijn verwachting in, toch niet in het verhaal geraakte. Wel jammer omdat de thematiek van het boek (o.a. de verwerking van de dood van een vriend) me zeker aantrok. Misschien vind ik op een ander moment wel de klik met het boek...
July 21, 2024
Brallerig, opschepperig, studentikoos. Onsympathieke vriend. Schrijver wil graag laten zien wat hij allemaal weet. Social media-generatie, vandaar zinnen als: 'Ook ik las op den duur mijn eigenwaarde af aan de data en ook voor mij werd het uiteindelijk een tweede natuur om bij alles wat me overkwam na te denken hoe ik er munt uit kon slaan. Soms zocht ik zelfs mensen of plaatsen op, alleen met de gedachte straks iets te hebben om te melden'. Nou, dat is wel duidelijk, ja.
May 28, 2018
dit is zo'n boek dat je twee keer moet lezen om het helemaal te begrijpen
November 1, 2018
'Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken': een boek over vriendschap, grootse daden en de dood. In Alexandrië probeert de schrijver het plotselinge overlijden van zijn vriend Thomas Blondeau – ook een schrijver – te verwerken. Ondanks dat het verhaal grotendeels fictief is, betreft het een echte vriendschap, namelijk die van Arjan van Veelen met Thomas Blondeau. Een schrijver van wie ik nooit iets gelezen heb, maar met wie ik ergens rond 2004 een stukje mee op gefietst ben en wat woorden mee gewisseld heb. Jammer dat ik geen flauw benul meer heb waar het gesprek over ging.
Na me eerst hortend en stotend door 90 pagina's Proust te hebben gewerkt, was dit boek een verademing. Ik las het in twee dagen uit. De beschouwende stijl van schrijven vond ik erg mooi. Evengoed zit er voldoende vaart en afwisseling in het verhaal, dat heen en weer springt tussen scènes in Alexandrië in het nu en herinneringen van de schrijver aan Thomas en zijn overlijden. Het einde is door zijn eenvoud ontroerend. Veel meer viel er ook niet te zeggen eigenlijk en alle ideeën over grootse daden en onsterfelijkheid verdwijnen achter dat simpele, menselijke zinnetje.
Wat me in het bijzonder beviel, is de soepele manier waarop schrijvers en dichters uit de klassieke oudheid en de huidige tijd in het verhaal verwerkt zijn. Waar ik me normaal groen en geel erger aan schrijvers die te pas en te onpas citaten van Aristoflipperkasteplinus aanhalen op een toon die suggereert dat iedereen natuurlijk weet wie die gast was, wat 'ie geschreven heeft en hoe z'n ochtenddrol eruit zag, krijgt 'Aantekeningen...' nergens een pedante toon. De schrijver weet weliswaar veel, maar deelt het met de lezer op een natuurlijke manier die onderdeel is van het verhaal en wezenlijk is voor wat hij over wil brengen. Tegelijkertijd verwerkt hij moderne zaken, zoals social media, wat op dezelfde manier passend is. Heel erg goed gedaan.
En dan de titel, die wat mij betreft eigenhandig de score van vier naar vijf sterren opkrikt. Een heel mooi boek.
Na me eerst hortend en stotend door 90 pagina's Proust te hebben gewerkt, was dit boek een verademing. Ik las het in twee dagen uit. De beschouwende stijl van schrijven vond ik erg mooi. Evengoed zit er voldoende vaart en afwisseling in het verhaal, dat heen en weer springt tussen scènes in Alexandrië in het nu en herinneringen van de schrijver aan Thomas en zijn overlijden. Het einde is door zijn eenvoud ontroerend. Veel meer viel er ook niet te zeggen eigenlijk en alle ideeën over grootse daden en onsterfelijkheid verdwijnen achter dat simpele, menselijke zinnetje.
Wat me in het bijzonder beviel, is de soepele manier waarop schrijvers en dichters uit de klassieke oudheid en de huidige tijd in het verhaal verwerkt zijn. Waar ik me normaal groen en geel erger aan schrijvers die te pas en te onpas citaten van Aristoflipperkasteplinus aanhalen op een toon die suggereert dat iedereen natuurlijk weet wie die gast was, wat 'ie geschreven heeft en hoe z'n ochtenddrol eruit zag, krijgt 'Aantekeningen...' nergens een pedante toon. De schrijver weet weliswaar veel, maar deelt het met de lezer op een natuurlijke manier die onderdeel is van het verhaal en wezenlijk is voor wat hij over wil brengen. Tegelijkertijd verwerkt hij moderne zaken, zoals social media, wat op dezelfde manier passend is. Heel erg goed gedaan.
En dan de titel, die wat mij betreft eigenhandig de score van vier naar vijf sterren opkrikt. Een heel mooi boek.
January 13, 2018
Well done, Arjen! For me this novel touched the same heartstrings as Nikos Kazantzakis's "Zorba the Greek", with both authors writing about friendship with great insight and tenderness. Highly recommended.
June 30, 2023
Wat doe je als een vriend die zoveel meer is dan dat plots sterft? Wat doe je als je elkaar een belofte hebt gedaan die op het moment van zijn sterven nog niet is waargemaakt? Wat doe je als die vriend en die belofte zo’n plaats in je bestaan, denken en leven innemen dat al het overige futiel en betekenisloos lijkt te worden? Daarover gaat de roman van Arjen van Veelen Het verplaatsen van obelisken.
De jonge ik-figuur wordt tijdens het eerste semester van zijn studie na afloop van het college Antieke Wijsbegeerte benaderd door de zelfbewuste Vlaming Tomas, zonder H, het begin van een bijzondere relatie die meer dan het predicaat vriendschap verdient. Tomas streeft een intens en vol leven na. De stoïcijnse ik-figuur die zo’n volstrek andere achtergrond en levenshouding heeft raakt volledig in de ban van hem. Ze praten veel en diep en Tomas laat de ik-figuur beloven dat hij voor het schrijverschap zal kiezen. Hun boeken moeten worden opgenomen in de bibliotheek van Alexandrië, ooit de beroemdste en grootste bibliotheek van de oudheid.
Tomas wordt schrijver, leeft een intens en vol leven alsof de dood hem op de hielen zit en herinnert de ik-figuur jaarlijks aan zijn belofte. Maar zoals dat gaat met het leven; er wordt water bij de wijn gedaan, we sluiten compromissen en voor we het weten is de wijn zo aangelengd dat het meer op water lijkt dan op wijn en zijn gedane beloftes verworden tot anekdotes voor op verjaardagen. Totdat het noodlot toeslaat en Tomas sterft, plotseling.
Dit overkwam Arjen van Veelen. Thomas Blondeau, de jonge Vlaamse schrijver was zijn vriend en stierf jong. Die ervaring heeft Arjen verwerkt tot een roman. Het levert een boek op dat raakt juist omdat het grote woorden mijdt. Arjen is een man die met de grootst mogelijke terughoudendheid over zijn gevoelens voor T(h)omas schrijft. Het levert proza op dat ingetogen over verlies, verdriet en rouw verhaalt. Iedere pagina in het boek is vervult van het intense missen van een vriend maar nergens wordt het sentimenteel of dweperig.
De roman is knap opgebouwd rond de figuur van Alexander de Grote en speelt zich af in Leiden, het Vlaamse platteland, Louisiana, en Alexandrië. Het leest als een Griekse tragedie boeit van het begin tot het einde. Het verhaalt van een grootse vriendschap, groots leven, verlies en rouw. Het gaat over de onontkoombaarheid van de dood en hoe daar mee te leven of zoals Tomas zegt ‘Je wordt op de aarde geboren, je zal op de aarde sterven – maar je kunt tenminste proberen uitwegen te zoeken.’
Deze roman is terecht genomineerd voor de Libris literatuurprijs 2018!
De jonge ik-figuur wordt tijdens het eerste semester van zijn studie na afloop van het college Antieke Wijsbegeerte benaderd door de zelfbewuste Vlaming Tomas, zonder H, het begin van een bijzondere relatie die meer dan het predicaat vriendschap verdient. Tomas streeft een intens en vol leven na. De stoïcijnse ik-figuur die zo’n volstrek andere achtergrond en levenshouding heeft raakt volledig in de ban van hem. Ze praten veel en diep en Tomas laat de ik-figuur beloven dat hij voor het schrijverschap zal kiezen. Hun boeken moeten worden opgenomen in de bibliotheek van Alexandrië, ooit de beroemdste en grootste bibliotheek van de oudheid.
Tomas wordt schrijver, leeft een intens en vol leven alsof de dood hem op de hielen zit en herinnert de ik-figuur jaarlijks aan zijn belofte. Maar zoals dat gaat met het leven; er wordt water bij de wijn gedaan, we sluiten compromissen en voor we het weten is de wijn zo aangelengd dat het meer op water lijkt dan op wijn en zijn gedane beloftes verworden tot anekdotes voor op verjaardagen. Totdat het noodlot toeslaat en Tomas sterft, plotseling.
Dit overkwam Arjen van Veelen. Thomas Blondeau, de jonge Vlaamse schrijver was zijn vriend en stierf jong. Die ervaring heeft Arjen verwerkt tot een roman. Het levert een boek op dat raakt juist omdat het grote woorden mijdt. Arjen is een man die met de grootst mogelijke terughoudendheid over zijn gevoelens voor T(h)omas schrijft. Het levert proza op dat ingetogen over verlies, verdriet en rouw verhaalt. Iedere pagina in het boek is vervult van het intense missen van een vriend maar nergens wordt het sentimenteel of dweperig.
De roman is knap opgebouwd rond de figuur van Alexander de Grote en speelt zich af in Leiden, het Vlaamse platteland, Louisiana, en Alexandrië. Het leest als een Griekse tragedie boeit van het begin tot het einde. Het verhaalt van een grootse vriendschap, groots leven, verlies en rouw. Het gaat over de onontkoombaarheid van de dood en hoe daar mee te leven of zoals Tomas zegt ‘Je wordt op de aarde geboren, je zal op de aarde sterven – maar je kunt tenminste proberen uitwegen te zoeken.’
Deze roman is terecht genomineerd voor de Libris literatuurprijs 2018!
April 28, 2018
Genomineerd voor de Librisprijs dit jaar.
Uit Focus Knack :
Aan dood geen gebrek in de debuutroman van Arjen van Veelen. Nadat zijn goede vriend en Vlaamse schrijver Tomas is overleden, reist de verteller, 'Arjen van Veelen', naar St. Louis, waar zijn vrouw als microbiologe in een gespecialiseerd lab aan de slag kan. Van Veelen noemt het zijn 'vervroegd pensioen': na een carrière als journalist wil hij nu rustig aan zijn boek over Alexander de Grote werken. Daar komt weinig van in huis. Hij lummelt wat rond, maakt almaar langere wandelingen met zijn kat, grasduint op het internet door executiefilmpjes van IS en mijmert over de lange caféavonden met zijn illustere vriend. Net wanneer de rouw hem helemaal dreigt te verlammen, neemt hij het vliegtuig naar Alexandrië, vastberaden zijn research te voltooien én een oude belofte na te komen: de boeken van Tomas toevoegen aan de beroemde bibliotheek.
Debuutroman en al direct genomineerd voor de Librisprijs. Een roman over de dood en over vriendschap. Een roman over zijn goede vriend en gestorven, Vlaamse en beloftevol talent Tomas (zonder h) Blondeau.
Na een carrière als journalist wil de verteller, verhuisd naar de VS, eindelijk werk maken van de ultieme biografie over Alexander de Grote werken. Daar komt weinig van in huis, hij blijft verlamd door verdriet over zijn vriend mijmeren en doolt door de straten van St. Louis. Maar dan neemt hij het vliegtuig naar Alexandrië, vastberaden boek over Alexander de Grote af te maken én een oude belofte na te komen: de boeken van Tomas toevoegen aan de beroemde bibliotheek.
De parallellen tussen Tomas en Alexander worden continu getrokken : beiden hadden ze een onbedwingbare drang om de wereld te veroveren. Grappig zijn ook de verwijzingen naar het gebruik van de huidige sociale media.
Alweer een boek dat het verdient om in de shortlist van Libris te staan. Nog 2 te gaan.
Uit Focus Knack :
Aan dood geen gebrek in de debuutroman van Arjen van Veelen. Nadat zijn goede vriend en Vlaamse schrijver Tomas is overleden, reist de verteller, 'Arjen van Veelen', naar St. Louis, waar zijn vrouw als microbiologe in een gespecialiseerd lab aan de slag kan. Van Veelen noemt het zijn 'vervroegd pensioen': na een carrière als journalist wil hij nu rustig aan zijn boek over Alexander de Grote werken. Daar komt weinig van in huis. Hij lummelt wat rond, maakt almaar langere wandelingen met zijn kat, grasduint op het internet door executiefilmpjes van IS en mijmert over de lange caféavonden met zijn illustere vriend. Net wanneer de rouw hem helemaal dreigt te verlammen, neemt hij het vliegtuig naar Alexandrië, vastberaden zijn research te voltooien én een oude belofte na te komen: de boeken van Tomas toevoegen aan de beroemde bibliotheek.
Debuutroman en al direct genomineerd voor de Librisprijs. Een roman over de dood en over vriendschap. Een roman over zijn goede vriend en gestorven, Vlaamse en beloftevol talent Tomas (zonder h) Blondeau.
Na een carrière als journalist wil de verteller, verhuisd naar de VS, eindelijk werk maken van de ultieme biografie over Alexander de Grote werken. Daar komt weinig van in huis, hij blijft verlamd door verdriet over zijn vriend mijmeren en doolt door de straten van St. Louis. Maar dan neemt hij het vliegtuig naar Alexandrië, vastberaden boek over Alexander de Grote af te maken én een oude belofte na te komen: de boeken van Tomas toevoegen aan de beroemde bibliotheek.
De parallellen tussen Tomas en Alexander worden continu getrokken : beiden hadden ze een onbedwingbare drang om de wereld te veroveren. Grappig zijn ook de verwijzingen naar het gebruik van de huidige sociale media.
Alweer een boek dat het verdient om in de shortlist van Libris te staan. Nog 2 te gaan.
February 25, 2023
Mooie roman waarin Van Veelen zijn vriendschap met vroegoverleden Thomas Blondeau beschrijft; hun tijd in Leiden, aan universiteit en in café Eigenzorg.
Na Tomas’ dood (zo heet Blondeau in dit boek) verhuist de verteller naar St Louis. Van daar uit gaat hij een week naar Egypte, om graf Alexander de grote te vinden en om hun boeken aan de bibliotheek te schenken.
Mooie stukken:
Hoewel we elkaar dus niet veel zagen, zijn het juist die uren alleen op de kamer werkend aan mijn scriptie die me het meest vervullen met weemoed, de volkomen rust, het alleen zijn dat niet eenzaam voelde - als ik denk aan de dingen die we niet meer samen kunnen doen, dan denk ik daaraan.
Met Tomas voelde elk tankstation als Parijs, maar zonder hem voelde alles als vastzitten in de lift met de verkeerde mensen.
Na Tomas’ dood (zo heet Blondeau in dit boek) verhuist de verteller naar St Louis. Van daar uit gaat hij een week naar Egypte, om graf Alexander de grote te vinden en om hun boeken aan de bibliotheek te schenken.
Mooie stukken:
Hoewel we elkaar dus niet veel zagen, zijn het juist die uren alleen op de kamer werkend aan mijn scriptie die me het meest vervullen met weemoed, de volkomen rust, het alleen zijn dat niet eenzaam voelde - als ik denk aan de dingen die we niet meer samen kunnen doen, dan denk ik daaraan.
Met Tomas voelde elk tankstation als Parijs, maar zonder hem voelde alles als vastzitten in de lift met de verkeerde mensen.
April 5, 2019
Aantekeningen over het verplaatsen van Obelisken vertelt ons over de ontwikkelingen in de innige vriendschap tussen de verteller en zijn beste vriend Thomas. Zij ontmoeten elkaar tijdens het studentenleven in Leiden. Ze bespreken dagelijkse dingen en filosoferen over het leven. Als Thomas plotsklaps overlijdt, besluit de verteller hun jongensdroom waar te maken: hij reist af naar Alexandrië om daar de boeken van zijn beste vriend in de bekende bibliotheek te zetten.
Arjan van Veelen geeft ons in een langzaam tempo de betekenis van de vriendschap. Dat de verteller zijn leven niet meer op de rails had nadat zijn beste vriend uit zijn leven weg viel moge duidelijk zijn. De manier waarop in de stad de doden worden herdacht, wekt verwondering op bij de verteller. Zijn rouwverwerking wordt door bestudering hiervan gestimuleerd en de herdenkingen worden steeds gelukkiger. Zijn rouwverwerking heeft er baat bij en langzaam maar zeker worden de herdenkingen steeds gelukzaliger.
Aantekeningen over het verplaatsen van Obelisken is geen vlot boek, maar het neemt je mee naar diepere lagen. Bij het verhaal staan foto's geplaatst die bepaalde situaties een beter inzicht geven. Het kreeg een verdiende plaats op de shortlist van de Libris Literatuurprijs van 2018.
Arjan van Veelen geeft ons in een langzaam tempo de betekenis van de vriendschap. Dat de verteller zijn leven niet meer op de rails had nadat zijn beste vriend uit zijn leven weg viel moge duidelijk zijn. De manier waarop in de stad de doden worden herdacht, wekt verwondering op bij de verteller. Zijn rouwverwerking wordt door bestudering hiervan gestimuleerd en de herdenkingen worden steeds gelukkiger. Zijn rouwverwerking heeft er baat bij en langzaam maar zeker worden de herdenkingen steeds gelukzaliger.
Aantekeningen over het verplaatsen van Obelisken is geen vlot boek, maar het neemt je mee naar diepere lagen. Bij het verhaal staan foto's geplaatst die bepaalde situaties een beter inzicht geven. Het kreeg een verdiende plaats op de shortlist van de Libris Literatuurprijs van 2018.
July 9, 2018
Mooier dan wat er is, vind ik misschien wel wat er was. Ooit bracht ik dagen door in Alexandrië, een stoffige vervallen stad. Maar ook een stad met veel aanwijzingen dat er ooit meer is geweest. De schrijver noteert en volgt al die aanwijzingen en componeert op deze wijze een prachtig boek. Ook beschrijft hij zijn vriendschap met een inmiddels overleden vriend. Een mannenvriendschap die gelukkig het niveau van boeken zoals Ventoux overstijgt. Hij doet dat zo goed dat wie er niet meer is, het hele boek lang aanwezig is. En ook na het lezen van het boek zal hij er nog zijn dankzij dit boek.
June 7, 2018
Een intrigerend, verdrietig, interessant en boeiend verhaal. De combinatie die Van Veelen maakt van het rouwproces om een vriend en de zoektocht naar Alexander de Grote is bijzonder geslaagd. En hij zet de betreurde dode, geïnspireerd op Thomas Blondeau, neer als een tamelijk vervelende betweterige, verwaande kwast waar je toch positieve gevoelens voor krijgt. Ik las dit boek erg graag!
June 13, 2018
Een prachtige ode aan vriendschap.
January 28, 2019
'Je moet de woorden verdienen, voordat je ermee kunt strooien.'
July 21, 2019
Mooi boek en groot fan van Amy de kat, maar dat geneuzel over gruwelijke IS filmpjes had niet gehoeven. Die foto’s ervan ook niet trouwens.
Displaying 1 - 30 of 62 reviews