Τεχνικές κολύμβησης

by Ελίζα Παναγιωτάτου

Βλέπεις ένα σπίτι και το αναγνωρίζεις ως δικό σου. Έναν άντρα και τον αναγνωρίζεις ως γείτονα. Έναν δρόμο ως καταγωγή. Έναν ήλιο ως ήλιο. Και ούτω καθεξής. Με τον καιρό μπερδεύεσαι και ορίζεις ξανά. Κάτι δικό σου ως σπίτι. Τον γείτονα ως άντρα. Και ο ήλιος πάντα ήλιος. Η Μαρία έλειπε πάνω από δέκα χρόνια από εκεί όπου είχε γεννηθεί. Εντωμεταξύ είχαν πεθάνει κι άλλοι που δεν τους θυμόταν πια και είχαν γεννηθεί πολλοί που δεν τους ήξερε καν. Η Άννα έμοιαζε στη μητέρα της. Τα ίδια χείλια, τα ίδια μαλλιά, η ίδια πίσω απ' όλα ειρωνεία. Το σπίτι από την άλλη δεν έμοιαζε με σπίτι. Κι ο δρόμος ήταν δρόμος. Όταν τον είδε να έρχεται, είχε από πίσω του τον ήλιο.

164 pages, Paperback

First published November 15, 2017

About the author

Η Ελίζα Παναγιωτάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Στη διαδρομή της έχει περάσει από διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα στο χώρο των επιστημών, του ανθρώπου και της γλώσσας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε χώρες της Αφρικής.

Reviews

[Sofia]

Αχ παιδιά ειλικρινά κουράζομαι κι εκνευρίζομαι. Τι τους πιάνει και γράφουν έτσι; Είναι κάποια νεα τάση που δεν κατανοώ με το φτωχό μου μυαλουδακι; Βλέπω συχνά, και δυστυχώς σε νέους συγγραφείς ελληνικής λογοτεχνίας, κάποια μοτίβα τύπου μακροσκελεις προτάσεις που ξεχνάμε τι παει να πει τέλεια, ασυνάρτητα λόγια (ναι ναι καταλαβαίνω τι ήθελες να κάνεις αλλά η συνειρμικη γραφή δεν είναι για όλους, ας το αποδεχτούμε) και μια προσπάθεια να μπλεχτεί μαζί ο ρομαντισμός με τον ρεαλισμό και λίγο σουρεαλισμό για την αλλαγή.
Κι έρχομαι να ρωτήσω "Γιατί;;"
Γιατί δεν κράτατε έναν λόγο πιο απλό που δεν βροντοφωνάζει δηθενια και υπερ προσπάθεια;;
Δεν θα μπω στην διαδικασία να το βαθμολογήσω, αλλά ούτε και να το τελειώσω φυσικά.

[philosophie · Rating 3 out of 5]

Η μνήμη κι ο εμφατικά ερωτικός, πολύχρωμος και ζωντανός κόσμος ως αντίβαρο στη μονοτονία της καθημερινότητας, τροφοδοτούν την ανάλογη γλώσσα επιθυμίας, με το ερωτικό ένστικτο να λειτουργεί ως ελατήριο, συσπειρώνεται στην αρχή κι έπειτα εκτινάσσεται με δύναμη καθιστώντας έντονη την παρουσία του στο κείμενο.

Και στο μυαλό της Μαρίας έμειναν οι μήνες αυτοί σαν κάδρο με διάφανες εικόνες βαλμένες η μια πάνω στην άλλη, και οι μορφές μπερδεύονταν έτσι που να πρέπει να πλησιάσει αρκετά για να τις διακρίνει. Γιατί τα ανακάτευε όλα η μνήμη κι έφερνε κάθε φορά άλλα στην επιφάνεια, με κίνδυνο όλα αυτά να μην έχουνε καμία σχέση με την αλήθεια.

[Xenia Germeni · Rating 4 out of 5]

Αυτο το βιβλιο "καλοκαιρινη εκπληξη" ειναι ολο εικονες και τοσες πολλες μνημες και ζωη. Ζωη που δαπανηθηκε σε αναζητηση ταυτοτητας, σχεσεων, εργασιας, οικογενειας και φιλιας. Η Ελιζα Παναγιωτατου ειναι μια νεα δυναμικη φωνη στη συγχρονη ελληνικη λογοτεχνια, που τολμα να ερθει αντιμετωπη με την κριση της γενιας της, τη συγκρουση του χθες με το σημερα και να "κολυμπησει" μεσα στο προσωπικο και το απροσωπο αναζητωντας τη δικη της γραφη και φωνη. Ο αναγνωστης το καλυτερο που εχει να κανει ειναι να αφεθει στις τεχνικες κολυμβησεις και να αναζητησει τον ιδιο του τον εαυτο μεσα απο το ρυθμο και τις οποιες δυσκολιες μπορει να προκαλει το κειμενο της Παναγιωτατου. Η γλωσσα και ο τροπος της αναδυσης απο το χθες στο σημερα και στο αυριο αφηνουν ελευθερη τη φαντασια του αναγνωστη να δημιουργησει το προσωπικο του πατρον κατανοησης και ενδοσκοπησης ενος συγχρονου κοσμου που αναζητα τα προσωπικα του πατηματα για να συνεχισει να κολυμπα στη σημερινη θαλασσα της ελληνικης κοινωνιας που μετασχηματιζεται και δεν αφηνει πλεον περιθορια αποσιωπησης. ΥΓ! Διαβαζεται με ηρεμια και μερικες βουτιες...Ακομη και στην μπανιερα/ντουσιερα σας!

[Χριστόφορος Νικολάου · Rating 3 out of 5]

Αυτό το βιβλίο ήθελα να μου αρέσει περισσότερο.
Ήθελα να θέλω να διαβάσω περισσότερο, να το αφήσω να με πάει κάπου, αλλά τελικά όσο κι αν του αφηνόμουν εκείνο σαν να με σνόμπαρε, δεν με πήγαινε πουθενά ή -ακόμα χειρότερα- μου έδινε ραντεβού για κάπου και μετά εκείνο δεν ερχόταν. Με έστηνε και με άφηνε να το περιμένω.

Ξέρω ότι το "όμορφη" είναι ένα πεζό και βαρετό επίθετο αλλά είναι το πρώτο που μπορώ να σκεφτώ για τη γραφή της Παναγιωτάτου. Είναι όμορφη και τρυφερή και γλυκιά και ειλικρινής και γεμάτη λεπτομέρειες (ορίστε! περισσότεροι προσδιορισμοί αν το "όμορφη" δεν σου φτάνει). Η Παναγιωτάτου γράφει σαν την τύπισα που θα ήθελα να τα είχα φτιάξει στο Πανεπιστήμιο για να μου γράφει στιχάκια και γράμματα και να γράφει για μένα στο ημερολόγιο της, επειδή είναι ο άνθρωπος που έχει προσέξει το χρώμα που έχουν τα εσωτερικά των λεωφορείων τα χειμωνιάτικα πρωινά και το τράνταγμα των θαλάμων των ασανσέρ στις πολυκατοικίες. Αυτά τα πράγματα εμένα με τρελαίνουν.

Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό δεν είναι ακριβώς γράμματα σε έναν τριτοετή γκόμενο, ούτε entries ημερολογίου αλλά προσπαθούν να γίνουν μυθιστόρημα ή έστω νουβέλα και εγώ που διαβάζω ακόμα σαν τριτοετής και την θέλω την πλοκή μου και περιμένω το πράγμα να πάει παρακάτω ή έστω να πάει κάπου, όλο περίμενα κι όλο εκείνο δεν πήγαινε. Ή έστω έτσι το ένιωσα.

Θα διαβάσω κι άλλη Παναγιωτάτου γιατί θέλω να δω αν θα φτάσει ή αν θα φτάσω εγώ εκεί που ήδη είναι.

ΥΓ. Μπράβο και πάλι μπράβο για τις τελευταίες 6-7 σελίδες στο "Χιόνι". Να τα λέμε όλα.

[Mollyjones22 · Rating 4 out of 5]

Καλό, ευκολοδιάβαστο και ελάχιστα υποκριτικό.