نامه های جویس به نورا

by James Joyce

En su Shakespear And Company, Silvia Beach -primera editorial del Ulises, dueña de la librería que da título a su libro- refiere que a poco de la aparición de esa obra hasta entonces rechazada por todas las editoriales-, recibe una avalancha de propuestas de distintos autores para publicar sus obras: dicen tenerlas del mismo "género" que la publicada. El escándalo del Ulises ha dividido las aguas en un común desconcierto: entre pro y contra, no pocos escritores lo tildan de "obsceno", y no faltan los ingenuos que lo confunden con "literatura erótica". Escribe Silvia Beach: "Tras el éxito del Ulises, muchos escritores se acercaban a Shakespeare And Company creyendo que iba a especializarse en publicar erotismo, trayéndome sus obras más eróticas".
Tomaban a Joyce por autor "picante". Ahora bien: el erotismo no está ausente en el Ulises, su interdicción en países de habla inglesa y Estados Unidos no es ingenua culturalmente. Todavía hoy no se han procesado en todas sus consecuencias los motivos de ese malestar ahí, donde se es más tolerante con la libertad de expresión. Acaso sea la radical diferencia de Joyce con la sensibilidad puritana - ostensible, en la repugnancia de Virginia Woolf, o en la lúcida observación de Wells de que sólo un católico puede "blasfemar" así.Algo de éso se lee en las cartas de Joyce a Nora, su mujer. No la confunde con Dios -ni viceversa- pero ella es un nombre con el que ensaya algo no dicho que en la vida no encuentra tiempo, espacio, escena ... las suyas son cartas únicas en la historia de la literatura no sólo por quién las escribe sino por cómo estan escritas, historia del único amor de un escritor único cuya palabra en acto escapaz de pasar vertiginosamente de lo más obseno a lo más sublime: "Mi amor por ti me permite rogar al espíritu de la belleza y ternura eternas reflejadas en tus ojos, o revolcarte en el suelo... " (Luis Thonis)

Genres: Nonfiction, Classics, Literature, Erotica

108 pages

First published January 1, 1975

About the author

James Joyce was an Irish novelist, poet, and a pivotal figure in 20th-century modernist literature, renowned for his highly experimental approach to language and narrative structure, particularly his pioneering mastery and popularization of the stream-of-consciousness technique. Born into a middle-class Catholic family in the Rathgar suburb of Dublin in 1882, Joyce spent the majority of his adult life in self-imposed exile across continental Europe—living in Trieste, Zurich, and Paris—yet his entire, meticulous body of work remained obsessively and comprehensively focused on the minutiae of his native city, making Dublin both the meticulously detailed setting and a central, inescapable character in his literary universe. His work is consistently characterized by its technical complexity, rich literary allusion, intricate symbolism, and an unflinching examination of the spectrum of human consciousness. Joyce began his published career with Dubliners (1914), a collection of fifteen short stories offering a naturalistic, often stark, depiction of middle-class Irish life and the moral and spiritual paralysis he observed in its inhabitants, concluding each story with a moment of crucial, sudden self-understanding he termed an "epiphany." This collection was followed by the highly autobiographical novel A Portrait of the Artist as a Young Man (1916), a Bildungsroman that meticulously chronicled the intellectual and artistic awakening of its protagonist, Stephen Dedalus, who would become Joyce's recurring alter ego and intellectual stand-in throughout his major works.
His magnum opus, Ulysses (1922), is universally regarded as a landmark work of fiction that fundamentally revolutionized the novel form. It compressed the events of a single, ordinary day—June 16, 1904, a date now globally celebrated by literary enthusiasts as "Bloomsday"—into a sprawling, epic narrative that structurally and symbolically paralleled Homer's Odyssey, using a dazzling array of distinct styles and linguistic invention across its eighteen episodes to explore the lives of Leopold Bloom, his wife Molly Bloom, and Stephen Dedalus in hyper-minute detail. The novel's explicit content and innovative, challenging structure led to its initial banning for obscenity in the United States and the United Kingdom, turning Joyce into a cause célèbre for artistic freedom and the boundaries of literary expression. His final, most challenging work, Finnegans Wake (1939), pushed the boundaries of language and conventional narrative even further, employing a dense, dream-like prose filled with multilingual puns, invented portmanteau words, and layered allusions that continues to divide and challenge readers and scholars to this day. A dedicated polyglot who reportedly learned several languages, including Norwegian simply to read Ibsen in the original, Joyce approached the English language not as a fixed entity with rigid rules, but as a malleable medium capable of infinite reinvention and expression. His personal life was marked by an unwavering dedication to his literary craft, a complex, devoted relationship with his wife Nora Barnacle, and chronic, debilitating eye problems that necessitated numerous painful surgeries throughout his life, sometimes forcing him to write with crayons on large white paper. Despite these severe physical ailments and financial struggles, his singular literary vision remained sharp, focused, and profoundly revolutionary. Joyce passed away in Zurich, Switzerland, in 1941, shortly after undergoing one of his many eye operations. Today, he is widely regarded as perhaps the most significant and challenging writer of the 20th century. His immense, complex legacy is robustly maintained by global academic study and institutions such as the James Joyce Centre in Dublin, which ensures his complex, demanding, and utterly brilliant work endures, inviting new generations of readers to explore the very essence of what it means to be hum

Reviews

[Celeste Corrêa · Rating 4 out of 5]

«In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone»
(canção tradicional irlandesa)


«Adorna para mim o teu corpo, querida. Recebe-me bela e feliz e provocante, cheia de memórias, cheia de desejos. Lembras-te dos três adjectivos que usei em "Os Mortos" para descrever o teu corpo? Foram "musical e estranho e perfumado".»

Há muito de lascivo, obsceno e escatológico nestas cartas que podem ser comparadas a actos sexuais escritos na tentativa de suprimir a distância física que, ocasionalmente, separava o casal Joyce. James era obcecado pelo corpo de Nora.

«Love is unhappy» «When Love is away»

Nora era a sua «doce putinha» mas também a sua santa, o seu anjo, a sua musa:
«[...] será o amor uma doidice? Tão depressa te vejo uma virgem ou uma madona, como uma desavergonhada, insolente, seminua e obscena.»
James Joyce era ciumento, caprichoso, solitário, insatisfeito, orgulhoso, horrivelmente melancólico, humor instável, um cérebro cheio de esperança e confiança que necessitava de dizer a alguém o que sentia; as suas desmesuradas ambições eram a força condutora da sua vida. Nora e James conheceram-se em 1904 e o seu primeiro "date" terá sido a 16 de Junho, dia eternizado com sagrada exactidão em Ulisses.


«Certas páginas são repulsivas, obscenas e animalescas, outras são puras e sagradas e celestiais: tudo isso sou eu.» escreveu Joyce.
Joyce não hesitava em expressar suas fantasias e desejos de maneira muito directa e, às vezes, vulgar, grosseira e repugnante. Ele misturava poesia e erotismo, criando uma correspondência que é ao mesmo tempo literária e profundamente pessoal. Nora, jovem fogosa, ora o incentivava de modo delicado, ora o repreendia - e ele pedia perdão justificando-se com o seu amor e desejo.

Não duvidando eu do profundo amor que Joyce snutria por Nora, senti que nestas cartas há algo do escritor louco que exarcebava um desejo animal e selvagem como quem rascunhava textos para os seus livros. São cartas a uma mulher que amou tão fanaticamente como à sua obra - talvez por as ter considerado inseparáveis.

[Luís · Rating 5 out of 5]

It is a portrait of Joyce that is emerging here. A passionate, sometimes obsessive man who can be preoccupied with money, focused on sensuality, lingerie, obscenity, and even scatology. He's the private man here, Nora's man. But not Nora, or else slightly hollow. We only have letters from Joyce, with occasional allusions to the replies, but we do not have the writings of the second person of this couple. There is, therefore, a specific imbalance, but it is also an opportunity to focus on Joyce and his portrait.

[Eirini Proikaki · Rating 3 out of 5]

Κάτι δεν είχα καταλάβει καλά και νόμιζα οτι θα διάβαζα μια ρομαντική αλληλογραφία.Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα επιστολές που έγραφε ο Τζόυς με το ένα χέρι μέσα απο το παντελόνι,και μια ωδή στις κλανιές της Νόρας.Αλλά οκ,βίτσια είναι αυτά. 😂

[Momčilo Žunić]

Da nam je kojim slučajem DŽojs savremenik, velika je verovatnoća da bi prepiska s Norom poprimila neki oblik domaćeg uratka ili neku vrstu internet-jebanja. U tome, međutim, ne treba tražiti bilo šta postidno jer čega nepristojnog uopste može biti u tome što je neko napaljen i našiljen na sopstvenu suprugu. Tek da ne otvaram ono davnašnje katoličko polje grešnog zadovoljstva, jer Džojs, i deklarativno i praktično, "neće da služi".

Tako u magistralnoj liniji pisama može da se  zaprati razvoj jednog odnosa od smuvavanja, opipavanja i nadraživanja do hardkor suložništva i supružništva. Supružnička strast prema Nori koja je "nevaljala mala ptica jebalica" i "slatka mala bestidna poprdljivica", ali i "divni divlji cvet iz živice", "tamno-plavi kišom natopljeni cvet" ili jednostavno "leptirić moj" kome se sa dirljivom brižnošću osmišljava poklon - u frazersko-ziheraškoj prostoti kaže se "kurva i svetica" - razbuktava se vremenom u nevaljale razgovore* i "pomamnu prljavštinu", u seks/tekst razularenost, odnosno u bezazorno međusobno gađanje fantazijama, i to baš nekako od onoga trenutka kada se razotkrije da je od milošte dolepotpisani Džim fasovao polnu boleščicu šarajući s prostitutkom. [Džime, drž' pantale navučene, a svrš' samo u gaće!]

I tako ova jednosmerna korespodencija**, na mahove patetična i romantična, na mahove lascivna i bludna, na mahove duhovita***, na mahove prosto-naprosto obična biva uzbudljivom [bolje reći uzbuđujućom] u mnogo vidova i pobočnih pravaca. Prvenstveno je osvežavajući silazak s pijedestala literarne veličine - doduše kojom DŽojs u pravovernoj samouverenosti tek očekuje da postane - u živog čoeka (sic!) s problemima (ljubavnim, porodičnim, novčanim,... ) i afinitetima štrokavog mozga****(telesni otvori, izlučevine, mirisi, sado-mazo), kojima se pozitivistički rasvetljava prisustvo određenih motiva duž opusa. Kojih? Pa treba li ikome reći?!

A ukoliko se na momenat samo povratimo na magistralnu liniju koja je i živ čoek i bestidnost, javlja se da se živ čoek diže jer ne postoji ni privid nauma da se piše za bilo čije oči sem Norinih - uraci su samo za Noru, spočitava i naslov - te otuda i nepostidnost.

Ko bi onda trebalo da crveni?
I.U prvom redu najbliže gledalište: besramni rođaci [Neli Džojs u tebe gledam!] i nezajažljivi izdavači, u svom parazitluku spremni da novče - ili ideja da se čita prepiska vlastitih roditelja, primerice, tokom služenja vojnog roka u JNA deluje neodoljivo neophodno.
II.U drugom redu: dvolični čitaoci, moji bližnji i moja braća, spremni da zašvrljaju u svaku telesnu šupljinu literarne veličine.

*Poznata je trivija da se DŽojs frenetično suzdržavao od opscenih reči u svakodnevnom govoru.

**Norine strane prepiske nema.

***Kad se ne presamitih na: "Molim te, ne oblači onaj oklop za grudi jer ne volim da grlim poštansko sanduče."

****Izrečeno sa simpatijom, razume se.

[trestitia ⵊⵊⵊ deamorski · Rating 5 out of 5]

“Seni kendi bildiğim gibi seveyim.”



Dedalus’un “Bırak Seni Seveyim / Mektuplar” adıyla çevirdiği, içinde müstehcen olanların olmadığı baskıda da demiştim, şimdi yine tekrar etmek istiyorum: “Nora'ya yazdığı mektupların... İfade edemeyeceğim kadar güzel. Keşke daha çok, çok çok daha fazla mektup yazsaymış. Bir erkek, bu kadar güzel sevebilir bir kadını. Haksızlık derecesinde güzel seviyor. Güzelin ifade ettiği her şeyle seviyor. Ağlayasım geldi kıskançlıktan!”

Az yaygara kopartmadım etkisiz eleman olarak bu mektuplar için.

Dolandırmadan, Joyce gibi açık açık yazacağım. Mektuplar gerçekten aşırı müstehcen. Üstelik sınırları, fantezileri ve algısı değişik bir adam var karşımızda. Çok tutkulu, obsesif, bencil, manipülatif, kontrol manyağı, baskılayan, mis gibi bir sağlıksız ilişki adamı- tam bir İrlandalı (kehkehkeh). Emekliliğimde okuma kararı aldığım ve o zamana kadar teşebbüs etmeyeceğim Ulysses gibi bir kitabı yazan bir herifin kuşkusuz alışılagelmişin dışında, elbette tuhaf, pek tabii aykırı zevkleri olacak (hoş ben olmayan görmedim); okurlukta yabancısı olduğum şeyler değildi lakin. Bunları söylemeyeceğim, kendiniz şaşırın. Yani bir aşık her şey olabilir aşık olduğu sürece, benim kani görüşüm bu.

Joyce, ya da mektuplar salt bunlardan oluşmuyor tabii ki. Eşinden ayrı kaldığı için, para sıkıntısı çektiği için, evlatlarını özlediği için, kendi memleketine ve halkına duyduğu yabancılık için, sanata ve sanatına olan bağlılığı için, topluma karşı kırgınlıkları için;;; mücadele eden, üzülen, sevinen, parçalanan, ağlayan bir adam daha var; hassas, düşünceli, kılı kırk yaran (bir hediye için), bağlı, kıskanç (çocukluk fotoğraflarına bakıp o zamanlarda yanında olamamasına deliriyor), hayvani, romantik, aşırı romantik bir adam daha. Serzenişleri, sevişleri, sözleri,,, Hepsi çok güzeldi!

"Sakın kendini üzme sevgilim. Üzgün olursan, bir şey yapma şansımı da yok edersin."

Ha, bu arada, Nora da az bir şey sanıyorsanız büyük yanılgı içindesiniz. Brenda Maddox’un “Nora: The Real Life of Molly Bloom” adlı biyografisinde sadece Nora Barnacle’a değil haliyle bu mektuplaşma dönemlerine de ulaşabiliyoruz (mektupların tarihini arattım googlebooks içinde, kitabın tamamına ulaşamadım). O yüzden Nora’nın James’i parmağında oynattığını, kışkırttığını, en az onun kadar ‘azgın’ olduğunu da söyleyebilirim.

İşin içine cinsellik, seks, sevişmek, düzüşmek, adına ne derseniz deyin, bunlar girdiğinde bir kitaba, ister gerçek mektuplar olsun, ister roman, ister şiir, inanılmaz ayrı bir evrene açılıyor; dil, içerik ve tat olarak. Kişilerin hayatlarına dair her şeyi, belki her detayı biliyoruz biyografiler sayesinde ve öğrendikçe daha bir başka tanıyoruz onu ama hiçbir şey o kişinin haz hayatına indirgendiğinde ortaya çıkan öz kadar sahici gelmiyor bana. Bunun nedeni, cinselliğin bir yandan çağlar boyunca, dinlerde adem ve havvadan, tarihte her coğrafyada ve ırkta, mitler ve efsanelerde, mağaralarda, kitaplarda hep göz önünde bulunmuş, eserin temel taşı olmuş olmasına rağmen öte yandan hep saklanmış, gizlenmiş, esirgenmiş olması. Günah, ayıp, yasak, utanç eksenlerinde ancak ahlak, din, iktidar vb.leriyle düşünülebilirler ama bence bunlardan bağımsız bu. Çünkü insan ister sığ ve yüzeysel ister en derinden ve içten olsun sadece fiziksel değil böyle metafizik gibi ponçik boyutlarda soyunup çırılçıplak bırakıyor. İlkele, üryana, teke iniyor; yüceleştirdiğimiz kimliğinden sıyrılıp insan kalıyor. Bence saf budur; o yüzden zerre sakınmıyorum. Sanat sanattır benim için; ahlaksız, müstehcen, erotik, açık seçik, edepsiz olabilir; bunların bir tablo ya da gerçek mektuplar olması bir şey değiştirmiyor; gerçek Joyce’u, adı Joyce olan bir kurgusal karakter olarak giydiriyorum ben okurken bu kez. Çoğunluğu nü temadan oluşan bir tumblr hesanım var benim :D. (bu da minik bir savunma dosyası gibi oldu ama nö. penceremin perdesini çekiyorum size)

Bunların içeriğinden dolayı edebiyat olmadığını düşünen varsa sizi sağda mektup türünde ve sol köşede pornografik edebiyata alayım. Ama gerçek kişilerin, yukarıda bahsettiğim kaygılardan ötürü, ‘özel’ hayatını işgal olarak görene bir diyeceğim yok; keza pornografik, aykırı veya bayağı olduğunu düşünüyorsa da.

Çeviriyi çok sevdim, İlkkaya da Joyce gibi hiç çekinmeden olduğu gibi çevirmiş, yumuşatmamış; mektupların arkasını ararken İngilizcelerine bakmak durumunda kaldım hem de Joyce’un kendi dilinde nasıl, hangi kelime ve ritimlerde ifade ettiğini görmek istedim. Baskı da çok güzel. Zaten çevirmenin dipnotlar haricinde ara ara notlar bölümleri de bulunuyor.

Okunmalı çünkü ben hep diyorum, bir yazar mektuplarıyla çok iyi tanınır; ötesinde, ilişkinin başından yıllar sonrasına nasıl süregeldiğini görüyorsunuz hiç olmazsa. Romantizminin dışında dönemine ve çevresine tanık oluyorsunuz. Bir insanı daha tanıyorsunuz.

"Hoşça kal, küçük düşürmeye ve ahlakını bozmaya çalıştığım sevgilim. Nasıl olur da benim gibi bir şeyi sevebiliyorsun?"

My fuckbird
xoxoxo
iko

[Irmak · Rating 4 out of 5]

Ben daha öncesinde hiç James Joyce okumadım. ( Şiir kitabını okuduğumu sonradan hatırladım :’) ) Bu ara mektuplara merak saldığım için ve tabii ki aşk mektupları olduğu için kitap radarıma girdi. Tabii bunda ilknur a.k.a. iko ◬ hanımın katkıları da olmadı desem yalan olur. Fakat kitaba başlamadan önce beni yazarın son mektuplara doğru edepsizleştiği konusunda birazcık uyardı. İyi ki uyardı.

Sonra kitap elime geçti ve ben dayanamayıp hemen okudum. Mektuplarına, üslubuna, her şeyine bayıldım. Tabii sonlara doğru edepsizleşen mektupları saymazsak :') Ya beni etkilemez falan diye düşünmeyin çünkü bende öyle düşünüyordum ama inanın ki etkiliyor. Çünkü fazlasıyla açık yazılmış mektuplardı bunlar. +18in bile üstünde olduklarını düşünüyorum ben. Bide adamın tuhaf tuhaf fetişleri var yemin ederim okurken sinirlerim bozuldu :D

Yazara ait bir kitap olan Ulysses'i anlamak için bile başka yazarlar tarafından kitaplar yazılırken böyle mektuplarını okumak kitabı kapattığımda seni gidi hınzır diye düşünmeme sebep oldu, ne yalan söyleyeyim. Okuyacaksanız bu durumu göz önünde bulundurup okuyun ama ben Joyce'un Nora'ya duyduğu aşkı okurken gerçekten o aşkı hissettim. En kısa zamanda bir kitabını alıp eserlerini okumayı düşünüyorum.

[Nafiseh]

«عشق باوفای من نجاتم بده! از بدی‌های این دنیا و از دل خودم نجاتم بده!»
جیم

تصویر پرواز کردن آدم ها و ماشین های میدون تجریش از مغزم پاک نمیشه ، توی سیبری بقایای انسانهایی که این جهان رو ترک‌ میکنن به دست پاک برف های پا نخورده میسپرند و ازشون خداحافظی میکنن که یعنی شما روانه بشید توی سپیدترین انجماد و تراکمی که در این جهان موجوده ما هم یه روز میایم پیشتون تا اون‌موقع سردتون نشه یه وقت عزیزترین هامون. سردشون هم نمیشه چرا باید سردشون بشه از این جسم گرما و سرما پذیرتر هم مگه هست ؟

«از فرستادن کلمات برایت خسته‌ام. بیشتر دوست دارم کنار هم باشیم و چشم‌هایمان محو تماشای شادی غمبار مالکیت شوند.عزیزم مرا ببخش. سعی می‌کردم محتاط‌تر باشم. با این حال، باید تو را آرزو کنم، آرزو کنم، آرزو کنم.»

تماشا کردن عشق جاري در کلمات
ساده ،عمیق ،سطحی ،برگردان شده به فارسی ،برای اینجانب باعث تشدید مرگ آگاهی تشدید شده ام شده و نمیدونم چرا ،من همه ش دارم به آدمایی فکر میکنم که وسط روز روشن ناگهان پرواز کردن و هیچ برف ، برف ، هیچ برفی نبارید و نفس های ناراحتی میکشم .من همه ش دارم به لحظه ای فکر میکنم که از اون بالا به خودم که لای سپیدی برف هایی که نباریدند آرمیده ام نگاه میکنم که دارم نفس های راحتی میکشم . امسال که زمستون شد و برف بارید و سرزمین برقرار بود ،میدون تجریش عزیزم سرت سلامت باد ،سر آدم ها و ماشین ها و درخت ها و‌ گربه هایی که توی برف های خودت جا دادی سلامت باد سلامت باد سلامت باد ،که من اینجا دارم خصوصی ترین حرفای یه آقای نویسنده رو به معشوقه ش میخونم دارم کتاب بد ترجمه شده بزرگترین زندان زمین و مقالات شمس تبریزی و کیو بی ریه رو میخونم و مدام به تو و زمستون امسال فکر میکنم.
آرزو کنم، آرزوکنم، آرزو‌کنم.

«حتی همین حالا که می‌نویسم، اشک از چشمانم سرازیر اســـت و هق هق گریه می‌لرزاندم. نورا فقط یک زندگی کوتاه برای عاشقی داریم.»

[Elina · Rating 5 out of 5]

Με αυτές τις επιστολές προς τη γυναίκα του, μας συστήνεται ο πραγματικός Τζόυς. Η αρρωστημένα κυκλοθυμική παραφορά του μυαλού του καθιστά αυτονόητη την μεγαλοπρέπεια του έργου του. Συστήνεται ανεπιφύλακτα! Διαβάστε το χωρίς παρωπίδες και ψευτοκαθωσπρεπισμούς...

[Narjes Dorzade · Rating 3 out of 5]

تا فاصله‌ای جنون‌آمیز سرشار از آفرینش شود

[Mary Kaimatzoglou · Rating 4 out of 5]

Τελικά,οι έξω απ'τα μέτρα καλλιτέχνες είναι και έξω από τα μέτρα άνθρωποι,εραστές.Παράφοροι χαρακτήρες,κυκλοθυμικοί,καταιγιστικοί.Η πνευματικότητα συνάδει με όλα αυτά.

[Anastasia Ts. · Rating 3 out of 5]

Ένιωσα καπως περίεργα διαβάζοντας τις επιστολές του Joyce. Έχοντας συνηθίσει να κρατώ σημειώσεις στα έργα του, εδώ δεν το έκανα γιατί θα ήταν σαν να κρατούσα τις προσωπικές ερωτικές στιγμές του συγγραφέα. Έπειτα προσπαθούσα να βρω τις λογοτεχνικές τεχνικές του, αλλα μάταια...ο συναισθηματισμός του συγγραφέα ερχόταν κ πάλι στην επιφάνεια. Δεν μπορω να πω αν μου αρεσε αυτο που διαβασα γιατι δεν ηταν ενα λογοτέχνημα αλλά οι σκέψεις του Joyce, η σφραγίδα του έρωτά του για την Νορα. Πώς μπορούμε να πουμε αν μας αρέσει μια εξομολόγηση; είναι εξομολόγηση, κατάθεση συναισθημάτων ακραίων ή μη... όπου φαίνονται οι αδυναμίες του καθενός, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και οι ψυχολογικές διακυμάνσεις.

[Teresa · Rating 3 out of 5]

Desconfio que o Senhor James Joyce dá umas quantas voltas na tumba sempre que alguém lê estas cartas.
E eu até me ri com algumas. Sinto-me culpada...
Não entendo bem qual o interesse da sua publicação. Segundo ouvi dizer, foi para prover necessidades monetárias de um familiar. O vil metal...

Nestas cartas, dirigidas à sua esposa Norma Barnacle, Joyce revela-se como um homem apaixonado, ciumento e com fantasias sexuais, que poderão ser consideradas obscenas. Ou seja, uma pessoa normal.
A colectânea está dividida em duas épocas: 1904, ano em que se conheceram; e cinco anos depois, quando Joyce se desloca a Dublin e, consumido por ciúmes e saudades, revela os seus desejos e pormenores da sua intimidade de uma forma crua e explícita que poderá fazer corar algum leitor mais pudico.

Salvo raras excepções, eu não sou apreciadora de biografias, de cartas ou qualquer outra forma de escrita que revele a vida privada dos autores ou de outra pessoa qualquer. Li estas cartas apenas porque esperava que elas me ajudassem na leitura de Ulisses; um "monstro" cuja leitura me está a alucinar pelo seu fascínio e a desesperar com a tentativa de o compreender minimamente.
Das cartas apenas retirei algumas curiosidades: o dia 16 de Junho de 1904 - Bloomsday, o dia no qual é passada toda a acção de Ulisses - foi o primeiro dia em que James passeou com Nora; esta foi, também, a inspiração para a personagem Molly Bloom.
Fora isto, que na verdade não me adianta de nada, apenas fiquei a saber que o génio que escreveu essa obra fabulosa era um homem consumido por desejos sexuais, mais ou menos perversos, e que não tinha lá muito jeito para escrever cartas de amor...

[G · Rating 5 out of 5]

Tiene razón Wells cuando dice que sólo un católico puede blasfemar como James Joyce. Estas cartas son más religiosas que eróticas, aunque lo uno y lo otro no son cosas tan distintas. Es que la subjetividad se estructura desde la sexualidad. Por eso la exploración de los bordes del lenguaje, de la subjetividad, es una exploración erótica. En el caso de Jim, el onomatopéyico, la cuestión se vuelve porno. Dice todo lo que se le ocurre sin ninguna clase de censura. Por momentos parece el Marqués de Sade en todo su esplendor. Nora es su “hermosa flor silvestre de los setos” (página 115). Jim onanista se ve en una carta como “un cerdo que monta a una puerca” (p. 87). “Estoy terriblemente excitado. No sé lo que escribo” (p. 114). Es cierto que le pide a Nora que las cartas permanezcan privadas, “Guarda mis cartas para ti, querida. Es a ti a quien las escribo” (p. 73). Pero también es obvio que Joyce, consciente de su obra, esperaba que todo el mundo las lea, o al menos los irlandeses. Maniobra kafkiana. Por eso creo también que son cartas políticas. Están escritas contra algo o contra alguien que asedia las frases como una monstruosidad indiferenciada. Puede ser una condensación del Estado, la Iglesia Católica, la Cultura, la Literatura, la Muerte, Irlanda, Nora, Galway, Dublín, la sombra misma de Joyce. Un monstruo bíblico que excede la imaginación de cualquiera. En el fondo creo que hay, como dice el mismo autor de estas cartas, una gran tristeza. No lujuria, sino melancolía religiosa que me parece del vector psicótico. La mayor parte de las cartas es de 1909, el mismo año en que se desarrolló el primer antibiótico que llegó a la población general. Los antibióticos, una bendición para la literatura.

[Fidel · Rating 3 out of 5]

Cuando una carta la escribe James Joyce, puede perfectamente empezar con un "Mi querida Linda Zapatitos Marrones" y terminar con "Nora, mi fiel querida, mi pícara colegiala de ojos dulces, sé mi puta, mi amante, todo lo que quieras (¡mi pequeña pajera amante!) eres siempre mi hermosa flor silvestre de los setos, mi flor azul oscuro empapada por la lluvia".

[aLena · Rating 3 out of 5]

“Možda misliš da je moja ljubav nešto prljavo. Jeste, dušo, u izvjesnim trenucima. Sanjam te ponekad u sramotnim pozama. Zamišljam stvari koje su toliko sramotne da ih neću napisati dok ne vidim kako ti pišeš” - piše Džojs u jednom od pisama Nori Barnakl, djevojci koja će kasnije postati njegovom suprugom.

Ah, taj Džojs. Not sure if romantični perverznjak ili perverzni romantik.

Pisma Nori je izbor od 48 pisama i obuhvata tri različita perioda Džojsove prepiske sa Norom. Pisma iz 1904. godine su romantična, sa velikom dozom nostalgije, dok 1909. godine ona poprimaju erotičnu notu. Izbor se završava sa tri pisma iz 1912. Neke od stvari o kojima Džojs piše Nori početkom 20-tog stoljeća su i danas, više od sto godina kasnije, tabu između mnogih ljubavnih parova, i u društvu uopće.

Sa sigurnošću se može reći da Džojs kroz sav svoj književni opus balansira između nečeg što možemo nazvati svetim i čistim, i onog prljavog, odvratnog i životinjskog. Jako mi se svidjelo to što je sa svojom djevojkom - kasnije muzom i suprugom – uspio sjediniti ono što rijetki tako dobro sjedine - svetu i profanu ljubav. Tako je Nora za njega u jednom trenutku kaluđerica i tamnoplavi kišom natopljeni cvijet, a već u sljedećem nevaljala besramnica i kurvinska Nora. Way to go, Mr. Joyce!

[Erwin Maack · Rating 5 out of 5]

Nenhum homem, creio, jamais será merecedor do

amor de uma mulher. (57)

Benzinho, olhe agora para as profundezas do teu

próprio coração e diga que vivendo ao meu lado

você não o sentiu envelhecer e endurecer. Não,

você é capaz agora de sentimentos mais delicados

e profundos do que antes. Diga-me, minha Norinha,

que minha companhia foi boa para ti e eu te direi

francamente tudo o que a sua companhia significou

para mim.

Você conhece a pérola e a opala? Quando você

se aproximou de mim pela primeira vez através

daquelas doces tardes de verão a minha alma era

bela mas com a pálida e desapaixonada beleza de

uma pérola. Teu amor me atravessou e agora sinto

que a minha alma é algo assim como uma opala,

isto é, cheia de matizes e de cores estranhamente

variáveis, de luzes quentes e de sombras sutis e de

música intermitente. (59)


Estou acostumado com a leitura de cartas. Este é um exemplo raro de sinceridade e liberdade e principalmente pela intensidade na escrita. Que é convincente e vem em um ritmo crescente ao longo dos anos. Um amor invejável.

[Josue Olvera · Rating 3 out of 5]

Un hombre muy loco pero enamorado ese Joyce, algunos momentos muy tiernos, otros no tanto, los dos se enviaban cartas de amor describiendo con pelos y señales los más extraños deseos sexuales, entre los que había episodios de voyeurismo, sadomasoquismo y coprofilia, y todo ello como si intentaran hacer el amor a distancia, excitándose con las palabras que recibían por correo (que 50 sombras ni qué nada…). Una recopilación muy personal de un autor aún desconocido por muchos, pues la lectura de sus obras no es fácil ni gusta a la mayoría. De hecho, según una nota que leí por ahí Nora apenas leía los libros de Joyce y del Ulises sólo llegó hasta la página 27. En cambio esta recopilación se lee en un rato. Aquí un fragmento: “En ella he amado la imagen de la belleza del mundo, el misterio y la belleza de la propia vida, la belleza y la suerte de la raza de la que soy hijo, las imágenes de pureza y compasión espiritual en las que creí de niño.”

[Roberto Yoed · Rating 4 out of 5]

Tan vulgar y tan sublime como cuando uno tenía 19 años.

[Hanna Ghasser · Rating 3 out of 5]

«زندگی هنوز در انتظارم است، پس تصمیم گرفتم واردش شوم. شاید نمی‌توانست مثل‌ گذشته سرمستم کند، اما هنوز آن‌جا بودم و حالا که عاقل‌ترم و کنترل بیشتری دارم، بی‌ضرر بود. »

[Fatemeh Mkh · Rating 4 out of 5]

قشنگ بود البته با این ترجمه نخوندم برای نشر نیماژ بوده ترجمه غلامرضا صراف

[Juan David · Rating 4 out of 5]

Criticar este libro es criticar la vida íntima de Jim, así que pasaré de ello. La escritura de Joyce me sorprendió, me esperaba algo romántico pero me encontré una prosa muy atrevida, tocando lo sucio. Me encantó esta colección.

[Andres Borbon · Rating 3 out of 5]

Sorprendente esta colección de cartas de Joyce a su esposa. Destacan varias cosas: Su lucha creativa, las dificultades económicas y el erotismo. Llama la atención el equilibrio entre lo sutil y lo desaforado, aunque supongo que faltan las misivas de ella para entender las del escritor.

[Keren Verna · Rating 3 out of 5]

Me hubiera gustado que las cartas se acompañen de datos de la biografía del autor, como sus viajes, datos sobre las personas que aparecen en las cartas, algo más que las cartas sueltas.

[Javiera]

A otros entregué mi orgullo y mi alegría. A ti te doy mi pecado, mi locura, mi debilidad y mi tristeza.

[Moniek]

But, side by side and inside the spiritual love I have for you there is also a wild beast-like craving for every inch of your body, for every secret and shameful part of it, for every odour and act of it.

Już na wstępie powiem, że to nie po to wydanie sięgnęłam, ale mojego nie mogę znaleźć w systemie i nie chcę się w to bawić. Listy w końcu te same.

Shane Madej już przeszedł przez tę lekturę, nie mogłam zostawić go samego.

Od roku 1904 do 1941 Nora Barnacle i James Joyce byli wręcz nierozłączni. Razem opuścili Irlandię, stali się rodzicami dwojga dzieci, Joyce dzień ich pierwszej randki uczynił czasem akcji swojej najsłynniejszej powieści "Ulisses". 10 lat przed śmiercią Joyce'a, już z długim stażem prawie że małżeńskim pobrali się.
Od roku 1904 do 1941 Nora Barnacle i James Joyce byli wręcz nierozłączni, jednak w 1909 musieli ruszyć w różnych kierunkach na kilka dni. Aby skrócić ten emocjonalny dystans, umówili się, by wysyłać sobie regularnie, chyba nawet codziennie, listy miłosne o zabarwieniu erotycznym.
Tak rozpoczęła się kariera Joyce'a jako jednego z najsłynniejszych twórców listów erotycznych.

Listy Joyce'a są bardzo obrazowe, dziwaczne, głośne, łączące ryk i wulgaryzmy z elegancją i uprzejmością. Podejrzewam, że współczesnym (albo w ogóle) czytelnikom może się wydawać absurdalne, jak takie rzeczy można uznać za pociągające, ale Joyce rzeczywiście chciał i kochał Norę całą.
Czy od tych listów czasami skręcało mnie z zażenowania? Oczywiście, ale czego mam się spodziewać po cudzych listach erotycznych? Nie sposób ich ocenić i nie ma po co zostawać z krzywą miną. Bardziej zazdroszczę Jamesowi i Norze tej miłości, Norze zwłaszcza takiego pełnego pasji i uwielbienia szalonego męża. Wiem, że przeżywali ciężkie chwile, ale takiej miłości nie da się zaprzeczyć. A powiem wam, że częściej przy tej lekturze po prostu się uśmiechałam, całkowicie szczerze.
James Joyce, what a man.

Nie jest to must-read, ale myślę, że jak ktoś czuje się na tyle dojrzały, ale też chętny, to czemu nie poczytać któregoś wieczora.

you are always my beautiful wild flowers of the hedges, my dark blue rain-drenched flower.

[Sladjana Kovacevic · Rating 5 out of 5]

Džεʍៜ Džσʝƨ-Ƥιƨмα Иσяι
"𝙼𝚘𝚓 𝚍𝚒𝚟𝚕𝚓𝚒 𝚌𝚟𝚎𝚝𝚎 𝚒𝚣 ž𝚒𝚟𝚒𝚌𝚎! 𝙼𝚘𝚓 𝚝𝚊𝚖𝚗𝚘-𝚙𝚕𝚊𝚟𝚒,𝚔𝚒š𝚘𝚖 𝚗𝚊𝚝𝚘𝚙𝚕𝚓𝚎𝚗𝚒 𝚌𝚟𝚎𝚝𝚎."
💏𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒖 𝒆𝒑𝒊𝒛𝒐𝒅𝒊 𝑲𝒂𝒇𝒌𝒂 𝒔𝒓𝒆ć𝒆 𝑴𝒂𝒓𝒌𝒊𝒛𝒂 𝒅𝒆 𝑺𝒂𝒅𝒂 𝒊𝒍𝒊 𝒌𝒂𝒌𝒐 𝒔𝒆 𝒑𝒊š𝒖 𝒑𝒊𝒔𝒎𝒂 ž𝒆𝒏𝒊 𝒌𝒐𝒋𝒂 𝒋𝒆 𝒊𝒏𝒔𝒑𝒊𝒓𝒊𝒔𝒂𝒍𝒂 𝑫ž𝒐𝒋𝒔𝒂 𝒅𝒐 𝒋𝒐𝒋 𝒑𝒐𝒔𝒗𝒆𝒕𝒊 𝑩𝒍𝒐𝒐𝒎𝒔𝒅𝒂𝒚,𝒅𝒂𝒏 𝒌𝒂𝒅𝒂 𝒔𝒆 𝒐𝒅𝒗𝒊𝒋𝒂 𝒓𝒂𝒅𝒏𝒋𝒂 𝑼𝒍𝒊𝒌𝒔𝒂
😈𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒐𝒕𝒑𝒂𝒅𝒏𝒊𝒌 𝒐𝒅 𝒗𝒆𝒓𝒆,𝒂 𝒏𝒊𝒌𝒐 𝒏𝒆 𝒖𝒎𝒆 𝒅𝒂 𝒉𝒖𝒍𝒊 𝒃𝒐𝒍𝒋𝒆 𝒐𝒅 𝒌𝒂𝒕𝒐𝒍𝒊𝒌𝒂
😂𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒃𝒆𝒔𝒌𝒓𝒂𝒋𝒏𝒐 𝒅𝒖𝒉𝒐𝒗𝒊𝒕
💙𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒛𝒂𝒍𝒋𝒖𝒃𝒍𝒋𝒆𝒏,𝒎𝒆𝒍𝒂𝒏𝒉𝒐𝒍𝒊𝒌,𝒏𝒆𝒔𝒊𝒈𝒖𝒓𝒂𝒏
🤪𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒐𝒑𝒔𝒆𝒅𝒏𝒖𝒕,𝒆𝒓𝒐𝒕𝒐𝒎𝒂𝒏,𝒍𝒋𝒖𝒃𝒐𝒎𝒐𝒓𝒂𝒏
❤𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒑𝒊š𝒆 𝒏𝒂𝒋𝒍𝒆𝒑š𝒆 𝒍𝒋𝒖𝒃𝒂𝒗𝒏𝒆 𝒊𝒛𝒋𝒂𝒗𝒆 𝒊 𝒔𝒎𝒊š𝒍𝒋𝒂 𝒑𝒓𝒆𝒅𝒊𝒗𝒏𝒆,𝒋𝒆𝒅𝒊𝒏𝒔𝒕𝒗𝒆𝒏𝒆 𝒑𝒐𝒌𝒍𝒐𝒏𝒆
🔥𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒊𝒛𝒎𝒊𝒔𝒍𝒊𝒐 𝒗𝒓𝒆𝒍𝒐 𝒅𝒐𝒑𝒊𝒔𝒊𝒗𝒂𝒏𝒋𝒆
☻𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒏𝒊𝒌𝒂𝒅𝒂 𝒏𝒊𝒋𝒆 𝒐𝒑𝒔𝒐𝒗𝒂𝒐 𝒖 𝒋𝒂𝒗𝒏𝒐𝒔𝒕𝒊,𝒂𝒍𝒊 𝒋𝒆 𝒑𝒓𝒊𝒗𝒂𝒕𝒏𝒐 𝒗𝒓𝒍𝒐 𝒆𝒌𝒔𝒑𝒍𝒊𝒄𝒊𝒕𝒂𝒏
😇🍑𝑵𝒐𝒓𝒂 𝒋𝒆 𝒃𝒐𝒈𝒊𝒏𝒋𝒂 𝒌𝒐𝒋𝒐𝒋 𝒔𝒆 𝒌𝒍𝒂𝒏𝒋𝒂 𝒊...𝒉𝒎,𝒏𝒆𝒎𝒂𝒎𝒐 𝒏𝒋𝒆𝒏𝒊𝒉 𝒑𝒊𝒔𝒂𝒎𝒂 𝒂𝒍𝒊 𝒊𝒎𝒂 𝒏𝒂𝒑𝒐𝒎𝒆𝒏𝒂 𝒕𝒊𝒑𝒂 "𝒏𝒂𝒑𝒊š𝒊 𝒐𝒏𝒐 š𝒕𝒐 𝒔𝒊 𝒑𝒊𝒔𝒂𝒍𝒂 𝒖 𝒑𝒓𝒆𝒅𝒉𝒐𝒅𝒏𝒐𝒎 𝒑𝒊𝒔𝒎𝒖,𝒌𝒓𝒖𝒑𝒏𝒊𝒎 𝒔𝒍𝒐𝒗𝒊𝒎𝒂,𝒊 𝒑𝒐𝒅𝒗𝒖𝒄𝒊"
🔞𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒅𝒆𝒕𝒆 𝒔 𝒎𝒊𝒍𝒊𝒐𝒏 ž𝒆𝒍𝒋𝒂 𝒂 𝒔𝒗𝒆 𝒔𝒖 𝒊𝒔𝒕𝒂 ž𝒆𝒍𝒋𝒂
😮🤓♨️𝑫ž𝒐𝒋𝒔 𝒋𝒆 𝒃𝒊𝒐 𝒈𝒆𝒏𝒊𝒋𝒆,𝒎𝒂𝒋𝒔𝒕𝒐𝒓 𝒑𝒆𝒓𝒂 𝒊 č𝒐𝒗𝒆𝒌 𝒗𝒓𝒆𝒍𝒆 𝒌𝒓𝒗𝒊 𝒊 𝒎𝒆𝒔𝒂.
✒𝒐𝒄𝒆𝒏𝒂 10
🇺🇸💏𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓫𝓮𝓽𝔀𝓮𝓮𝓷 𝓚𝓪𝓯𝓴𝓪 𝓪𝓷𝓭 𝓜𝓪𝓻𝓺𝓾𝓲𝓼 𝓭𝓮 𝓢𝓪𝓭𝓮 𝓸𝓻 𝓱𝓸𝔀 𝓽𝓸 𝔀𝓻𝓲𝓽𝓮 𝓪 𝓵𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓸 𝓪 𝔀𝓸𝓶𝓪𝓷 𝓽𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓷𝓼𝓹𝓲𝓻𝓮𝓭 𝓑𝓵𝓸𝓸𝓶𝓼𝓭𝓪𝔂,𝓽𝓱𝓮 𝓭𝓪𝔂 𝓲𝓷 𝔀𝓲𝓬𝓱 𝓽𝓱𝓮 𝓤𝓵𝔂𝓼𝓼𝓮𝓼 𝓽𝓪𝓴𝓮𝓼 𝓹𝓵𝓪𝓬𝓮
😈𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓼 𝓪 𝓹𝓻𝓸𝓸𝓯 𝓽𝓱𝓪𝓽 𝓷𝓸𝓸𝓷𝓮 𝓴𝓷𝓸𝔀𝓼 𝓫𝓵𝓪𝓼𝓹𝓱𝓮𝓶𝔂 𝓫𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓱𝓪𝓷 𝓬𝓪𝓽𝓱𝓸𝓵𝓲𝓬,𝓸𝓻 𝓲𝓷 𝓱𝓲𝓼 𝓬𝓪𝓼𝓮,𝓽𝓱𝓮 𝓻𝓮𝓫𝓮𝓵𝓮𝓭 𝓬𝓪𝓽𝓱𝓸𝓵𝓲𝓬
😂𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓱𝓪𝓼 𝓰𝓻𝓮𝓪𝓽 𝓼𝓮𝓷𝓼𝓮 𝓸𝓯 𝓱𝓾𝓶𝓸𝓻
💙𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓼 𝓲𝓷 𝓵𝓸𝓿𝓮,𝓱𝓮'𝓼 𝓴𝓲𝓷𝓭 𝓪𝓷𝓭 𝓶𝓮𝓵𝓪𝓷𝓬𝓱𝓸𝓵𝓲𝓬 𝓪𝓷𝓭 𝓲𝓷𝓼𝓮𝓬𝓾𝓻𝓮
🤪𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓼 𝓬𝓻𝓪𝔃𝔂. 𝓗𝓮'𝓼 𝓮𝓻𝓸𝓽𝓱𝓸𝓶𝓪𝓷,𝓹𝓸𝓼𝓼𝓮𝓼𝓮𝓭,𝓳𝓮𝓵𝓸𝓾𝓼
❤𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝔀𝓻𝓲𝓽𝓮𝓼 𝓽𝓱𝓮 𝓷𝓲𝓬𝓮𝓼𝓽 𝓵𝓸𝓿𝓮 𝓿𝓮𝓻𝓼𝓮𝓼 𝓪𝓷𝓭 𝓬𝓻𝓮𝓪𝓽𝓮𝓼 𝓾𝓷𝓲𝓺𝓾𝓮,𝓫𝓮𝓪𝓾𝓽𝓲𝓯𝓾𝓵 𝓹𝓻𝓮𝓼𝓮𝓷𝓽𝓼
🔥𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓷𝓿𝓮𝓷𝓽𝓮𝓭 𝓼𝓮𝔁𝓽𝓲𝓷𝓰
☻𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓷𝓮𝓿𝓮𝓻 𝓾𝓼𝓮𝓭 𝓪 𝓿𝓾𝓵𝓰𝓪𝓻 𝔀𝓸𝓻𝓭 𝓲𝓷 𝓹𝓾𝓫𝓵𝓲𝓬 𝓫𝓾𝓽 𝓫𝓮𝓽𝔀𝓮𝓮𝓷 𝓽𝓱𝓮 𝓼𝓱𝓮𝓮𝓽𝓼 𝓱𝓮 𝓲𝓼 𝓿𝓮𝓻𝔂 𝓮𝔁𝓹𝓵𝓲𝓬𝓲𝓽.
😇🍑𝓝𝓸𝓻𝓪𝓱 𝓲𝓼 𝓪 𝓰𝓸𝓭𝓮𝓼𝓼,𝓱𝓮 𝓪𝓭𝓸𝓻𝓮𝓼 𝓱𝓮𝓻 𝓪𝓷𝓭 ...𝔀𝓮𝓵𝓵,𝔀𝓮 𝓭𝓸𝓷'𝓽 𝓱𝓪𝓿𝓮 𝓱𝓮𝓻 𝓵𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻𝓼 𝓫𝓾𝓽 𝓽𝓱𝓮𝓻𝓮 𝓲𝓼 𝓲𝓷 𝓱𝓲𝓼 "𝔀𝓻𝓲𝓽𝓮 𝓽𝓸 𝓶𝓮 𝔀𝓱𝓪𝓽 𝔂𝓸𝓾 𝓭𝓲𝓭 𝓵𝓪𝓼𝓽 𝓽𝓲𝓶𝓮,𝓲𝓷 𝓬𝓪𝓹𝓲𝓽𝓪𝓵 𝓵𝓮𝓽𝓽𝓮𝓻𝓼,𝓪𝓷𝓭 𝓾𝓷𝓭𝓮𝓻𝓵𝓲𝓷𝓮 𝓽𝓱𝓸𝓼𝓮 𝔀𝓸𝓻𝓭𝓼".
🔞𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓼 𝓪 𝓬𝓱𝓲𝓵𝓭 𝔀𝓲𝓽𝓱 𝓶𝓲𝓵𝓵𝓲𝓸𝓷 𝔀𝓲𝓼𝓱𝓲𝓼,𝓪𝓷𝓭 𝓽𝓱𝓮𝔂 𝓪𝓻𝓮 𝓪𝓵𝓵 𝓳𝓾𝓼𝓽 𝓸𝓷𝓮 𝓭𝓮𝓼𝓲𝓻𝓮
🤓😮♨️𝓙𝓸𝔂𝓬𝓮 𝓲𝓼 𝓪 𝓰𝓮𝓷𝓲𝓸𝓾𝓼 𝓫𝓾𝓽 𝓱𝓮'𝓼 𝓪𝓽 𝓽𝓱𝓮 𝓼𝓪𝓶𝓮 𝓽𝓲𝓶𝓮 𝓪 𝓶𝓪𝓷 𝓸𝓯 𝓯𝓵𝓮𝓼𝓱 𝓪𝓷𝓭 𝓪 𝓿𝓮𝓻𝔂 𝓱𝓸𝓽 𝓫𝓵𝓸𝓸𝓭.
✒𝓰𝓻𝓪𝓭𝓮🔟

[Jeff Cavadrio · Rating 4 out of 5]

Libro leído para El reto de medio tiempo, punto no. 18: Novela epistolar o una recopilación de cartas.


"¡Qué mañana tan hermosa! Me alegra decir que esa calavera no me molestó anoche. ¡Cuánto odio a Dios y a la muerte! ¡Cuánto amo a Nora! Con la piadosa que eres, seguro que te impresionarán estas palabras".

Nos encontramos ante unas peculiares cartas llenas de matices románticos y lujuriosos. Joyce expone lo más profundo de su ser a su querida amada y venerada Nora, a la que adoraba con una locura casi extrema. Su prosa es increíble, poética y sin duda Joyce como persona se mimetiza con Joyce escritor haciendo de estas cartas un claro retrato de su ser.


"Pienso constantemente en ti. Por la noche, al acostarme, es una verdadera tortura. No voy a escribirte en esta hoja lo que llena mi pensamiento, la locura del deseo. Te veo en un centenar de posturas, grotesca, vergonzosa, virginal, lánguida. Querida, cuando nos reunamos, entrégate con plenitud a mí. Todo esto es sagrado, oculto para los demás, debes darte a mí libremente. Deseo ser el dueño de tu cuerpo y de tu espíritu".


Lo único "malo" fue la edición en la que leí estas cartas, no leí la que puse aquí en Goodreas, sino la de Premiá y no vienen algunas cartas que fueron censuradas en su momento, sin embargo, las busqué para poder tener una visión completa del pensamiento peculiar de Joyce.

[Ayten · Rating 4 out of 5]

Bu kadar ünlü bir yazarın bu kadar mahremine ulaşmak, yazarın kimliği ve karakteri hakkında fikir sahibi olabilmek adına çok güzel ve heyecan verici bir şey.
Bana kalırsa James Joyce oldukça tutku barındıran bir kimlikmiş
Ancak, yorumlarda okuduğum gibi ya da mektuplarda bizzat kendisinin belirttiği gibi kutsal ve büyük bir aşk göremedim ben. Erkeklerin bencilce kadınları istedikleri kalıplara sokmasını ve onlara yükledikleri cinsel obje fikrini hissettim bolca.

"Senden uzaklardayken daha sağlıklı bir duruma kavuşmaya çalış ve lütfen senden istediğim küçük şeyleri yap. Öncelikle olabildiğince çok yemek yemeye çalış ki şu anki basit, ince, tuhaf görünüşlü küçük kız görünümünden çıkıp, biraz daha kadın görünüşüne bürünebilesin." (syf:67)

Aynen bu şekilde yazılı. Bir kadının görünüşüne "basit, ince, tuhaf" denmesini romantik bulmuyorum. Aksine bencil bir biçimde kırıcı bir yorum yapılarak kendi zevkine göre değiştirmeye çalışılmış

"Umarım eskisi kadar dolgunsundur. (...) Umarım dişlerini temizliyorsundur. Eğer güzel görünmezsen seni Galway'e geri yollarım. Sakın şapkalarının, özellikle de uzun olanın, orasını burasını kırayım deme." (syf:111)

Aynı şekilde burada da yine gurur kırıcı, sanki eşine değil de küçük bir çocuğa konuşur gibi bir tenkit etme var. Ben buna aşk diyemiyorum.

Bu kadar şeye rağmen verdiğim yüksek puanın sebebi, aşkı dile getirişine bayılmam ve James Joyce'un fantastik kişiliği.

[Raúl · Rating 2 out of 5]

Las cartas que dirigió Joyce a su mujer Nora. Una declaración culpable de amor, que se segmenta en tres periodos: 1904, cuando se conocieron y él la convenció para huir a Europa juntos; y los momentos en que se separaron: 1909, cuando Joyce fue a Irlanda para abrir un cine, y le mandó la carta en que dudaba de su fidelidad; aclarado ese tema con la carta que Nora le envió, y que tanta importancia tiene en el Finnegans Wake, este segmento desemboca en el Finns, el hotel donde Nora trabajaba y vivía cuando se conocieron (Finns Again) y en el que como un peregrino se aloja Joyce, desde el que se cruzan cartas eróticos de carácter pornográfico; 1912, cuando Joyce vukeve por última vez en su vida a Dublin para inútilmente intentar que se publique Dubliners; y una última breve carta de 1920, cuando la familia Joyce se encuentra cambiando de residencia desde Zurich a París.
Si alguien llega a estas cartas, lo hace por haber leído el Ulises, tal vez el Finnegans Wake y quizá la biografía de Elfmann. Sin la monumental biografía de este, tal vez tenga poco sentido atisbar esta correspondencia, que de alguna manera es como una pieza más en el rompecabezas que conforma el Finnegans Wake.

[Jodi · Rating 3 out of 5]

Diese Sammlung bietet einen guten Einblick in die Beziehung von James und Nora Joyce. Von ihren Höhen und Tiefen, vom Familienleben und den Bemühungen Joyces, als Schriftsteller Fuss zu fassen. Die Beziehung der Schreibenden steht jedoch im Mittelpunkt.

Beim Lesen der Briefe bekommt man auch einen Eindruck davon, wie ein Eheleben damals ausgesehen hat. Z.B. wenn James Joyce seiner Nora vorschreibt, was sie anzuziehen und wie sie auszusehen habe. Dazwischen gibt es auch immer wieder zweideutige Stellen von beider Seiten (die sehr intimen Textzeilen wurden auch hier gestrichen). Als Leser merkt man, dass diese Ehe keine einfache war, dass aber beide sehr aneinander hingen.

Vor allem das Vorwort kann ich empfehlen, wenn man sich mit Joyces Leben noch nicht so gut auskennt, aber interessiert ist. Es wird einiges erklärt und vertieft, ohne ausschweifend zu werden. So konnte ich durch die Lektüre dieser Sammlung viel über James Joyce und auch seine Bücher in Erfahrung bringen.

Als Einstieg in die Biographie des James Joyce ein sehr empfehlenswertes Büchlein.